Review: Carpet - Elysian Pleasures (Elektrohasch, 2013) (Psychedelische Rock)

Carpet is een psychedelische rock band uit Augsberg, Duitsland, die in 2009 hun debuut CD "The Eye Is The Heart Mirror" in eigen beheer uitbracht en bestaat uit: Maximilian Stephan - zang, sologitaar, minimoog, mellotron en klarinet, Jakob Mader - drums, percussie, xylofoon, klokkenspel, marimba en vibrafoon,
Hubert Steiner - basgitaar en Sigmund Perner - vleugel, orgel, accordeon, mellotron en Rhodes synthesizer en verder bijgestaan worden door Andreas Unterreiner - trompet en flugelhoorn en Jan Kiesewetter - saxofoon.
Hun nieuwe CD "Elysian Pleasures" uit 2013 is door het Elektrohasch label uitgebracht en bevat 8 nummers, waarvan de titelsong "Elysian Pleasures" de eerste is.
Het begin van het nummer doet me enigszins als film muziek aan en de song bevat verder dromerig gespeelde muziek, waaronder soundscapes en psychedelische pop, waarin de uitstekende zang prima tot zijn recht komt.
De volgende song, "Nearly Four" is een stuk steviger en de indrukken van de muziek van King Crimson en Hypnos 69 zijn duidelijk hoorbaar in dit schitterende nummer, dat progressief en psychedelisch klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik "Man Changing The Atoms" te horen, waarin de band jazz speelt, die gemixt met een swingend hypnotiserend drum ritme voor een heerlijk dansbaar nummer zorgt, dat halverwege over gaat in een fantastische progressieve rock song, waarin het tempo hoog gehouden blijft.
"In Tides" laat de band me een vrij rustige progressieve rock song horen, waarin ik de invloed van Hypnos 69 opnieuw herken en ook dit is weer een stukje fantastische muziek, dat perfect in elkaar zit.
Daarna volgt "Serpentine", dat langzaam opgebouwd wordt en doordat de band het met enkele prima tempowisselingen spannend weet te houden, mondt het uit in een geweldig nummer.
Dan hoor ik het instrumentale "Birds' Nest", waarin Carpet opnieuw met een langzame opbouw begint en deze vervolgens uitbouwt tot een schitterend progressief rock nummer, dat over gaat in "Smoke Signals", een uitstekende psychedelische pop song met Latin invloeden.
Het laatste nummer, "For The Love Of Bokeh", dat bijna 14 minuten duurt, is een progressieve psychedelische rock song, waarin de band diverse tempowisselingen heeft ingebouwd.
Daardoor is het niet verwonderlijk, dat ook de muziek verandert en weet de band het geheel erg spannend te houden.
"Elysian Pleasures" is een fantastische CD, waarmee Carpet me heeft weten te verrassen en ik kan dit geweldige stuk muziek dan ook van harte aan elke muziek liefhebber aanbevelen.

Carpet - Nearly Four - YouTube
www.youtube.com/watch?v=pR1_tVCuztY

Review: Ape Machine - Mangled By The Machine (Ripple Music, 2013) (Heavy Rock)

De Amerikaanse band Ape Machine uit Portland, Oregon, die sinds 2008 bestaat, heeft na hun debuut CD "This House Has Been Condemned", die in 2010 via CD Baby verscheen en "War To Head" uit 2011, uitgebracht via Auto-Production, hun derde CD "Mangled By The Machine" in de winkels liggen en deze keer is het Ripple Music, die hun schijf op de markt brengt.
Nadat drummer Monte Fuller vervangen werd, bestaat de band uit: Damon Delapaz - drums, Brian True - basgitaar, Ian Watts - sologitaar en Caleb Heinze - zang.
Ape Machine koppelt de wereldwijde release van hun nieuwe CD, die analoog opgenomen is, aan een uitgebreide Europese tour, inclusief optredens op alle belangrijke heavy rock festivals.
De CD "Mangled By The Machine" bevat 10 nummers, waarvan "Gun You Down", de eerste is en meteen hoor ik aan de stevige rock klanken, wat me te wachten staat en dat is een portie hardrock met daarin diverse tempowisselingen en geïnspireerd door 70er jaren bands.
Na een vlekkeloze overgang hoor ik "Every Body Bleeds" en ook dit is een lekker klinkende hardrock song, die een naadloos vervolg krijgt in "Tyrant's Arm", dat in dezelfde stijl gespeeld wordt.
In "Angry Man" hoor ik nog steeds dezelfde klanken en ik begin me af te vragen of ik niet naar één lang nummer zit te luisteren , maar dat blijkt niet het geval en nadat de band vervolgt met het maken van deze muziek, ben ik al naar de titelsong "Mangle By The Machine" aan het luisteren, zonder daar erg in te
hebben, hoewel, hierin enkele prima tempowisselingen zitten.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Ruling With Intent", dat een stukje zwaarder en progressiever klinkt en hierin schotelt de band me een geweldig stuk muziek in voor, waarin ik helemaal uit mijn bol ga en ook dit nummer gaat vlekkeloos over in het volgende, dat "They Want You To Bleed, They Want You To Bleed Out" heet en hierin keert Ape Machine terug naar het maken van de hardrock uit hun vorige nummers en ook met de volgende song, "Grind Of Defeat", blijft de band volharden in het maken van dezelfde muziek.
"Strange Are The People" is van hetzelfde laken een pak, hoewel deze song iets steviger is, maar veel verschilt het niet met de rest van de songs en ook het  laatste nummer "Pay Attention", waarin weliswaar enkele prima tempowisselingen zitten, lijkt op voorgaande nummers.
Ondanks het feit, dat veel nummers op elkaar lijken, is "Mangled By The Machine" geen slechte CD en klinkt de muziek, zoals je van een hardrock band mag verwachten en ik kan iedere hardrock liefhebber dan ook aanraden, dit stuk muziek eens te beluisteren.

Ape Machine "Mangled By The Machine" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=CEGUCQIcxDw

Review: Various Artists - Bombing Brasil Brazilian Tribute To Motörhead (DG & Mafer Records, 2013) (Hardrock)

In 1997 werd te São Paulo, Brazilië, de "Motörheadbangers - SP Fan Club" opgericht.
Nadat in 2000 de voorzitters van zowel de Sepultura fan club (Toninho Iron), als van de Mötorhead fan club (Francisco Troya) zich realiseerden, dat er ontzettend veel Braziliaanse bands muziek van hun idolen speelden, kregen ze het idee bands te contacteren en hun te vertellen over hun tribuut plannen.
Eind 2001 waren alle opnamen gemaakt en werden aan diverse onafhankelijke labels aangeboden, maar door de hoge productie kosten, werd het project overal afgewezen.
Totdat het in 2011 in de handen van Danilo Guedes terecht kwam, die vond dat het een eer was om één van de grootste metal bands ooit te mogen eren en hij bracht de muziek in 2013 in een gelimiteerde vinyl oplage van 200 stuks op zijn label DG & Mafer Records uit.
De gedachte daar achter is niet het maken van winst, maar een oude droom tot werkelijkheid brengen en liefde er respect tonen aan iedereen, die aan dat project meegewerkt heeft.
De LP bevat 12 nummers van even zoveel bands, waarvan de eerste, Krapulas, start met het nummer "Motörhead" en dit is meteen een fantastisch openings-nummer van een band, die zo te horen uit de punk scene ontstaan is en het tempo ligt dan ook behoorlijk hoog.
Ook de volgende band, Necromancia, hanteert het hoge tempo, maar aan deze band is duidelijk te horen, dat ze uit het heavy metal circuit komen en hun interpretatie van het nummer "Overkill" mag er zeker zijn.
Vervolgens krijg ik Claustrofobia te horen en zij spelen "No Class", waarbij ik de zware heavy zang niet echt bij de song vind passen, maar de muziek is niet verkeerd, waardoor deze uitvoering er mee door kan.
"Killed By Death" heet de volgende song en hierin krijg ik uitstekende meiden rock zang te horen, die me aan de begin periode van Suzi Quatro en The Runaways doet denken, net als hun naam trouwens, want die is Black Heart, genoemd naar Joan Jet & The Blackhearts.
Dan hoor ik de band Funeratus, die een schitterende uitvoering van "The Ace Of Spades" ten gehore brengt, die gevolgd wordt door het laatste nummer van kant 1, "Stone Dead Forever", een uptempo nummer, dat door Ratos De Porão op vakkundige wijze gespeeld wordt.
Het eerste nummer van kant 2 heet "Stay Clean" en deze song wordt door de hardrock formatie Spectrus vertolkt en dat doen ze verdienstelijk met hun hardrock in zeventiger jaren stijl.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "The Hammer" voorgeschoteld door Killer Command en deze band maakt een mix van old school metal en punk en geeft daarmee een prima eigen draai aan deze song.
Toture Squad is de volgende band, die ik te horen krijg en deze heavy rock uitvoering van "On The Road" klinkt geweldig, mede door de zware rauwe stem van de zanger.
Een mix van heavy rock en speedmetal krijg ik van Nervochaos te horen, die "Iron Fist" spelen en ook dit is een uitstekend stukje rock, dat gevolgd wordt door het swingende "Deaf Forever" van Smegma, die hiermee één van de beste uitvoeringen van de LP spelen.
De afsluitende song komt van Bywar, die "We Are The Road Crew" laten horen en deze speedmetal uitvoering gaat me iets te snel, hoewel de muziek niet slecht klinkt en swingt als een trein.
De LP "Bombing Brasil Brazilian Tribute To Motörhead" bevat heerlijke stukken rock en is een aanrader voor iedereen, die van hardrock houdt en een "must" voor Motörhead fans.

SPECTRUS - Stay Clean Tributo ao Motörhead - New ... - YouTube
www.youtube.com/watch?v=sv7lpseNsao

Review: Taipuva Luotisuora - 8 (Kaakao Records / Nordic Notes, 2013)(Symfonisch, Progessieve Rock, Spacerock)

Taipuva Luotisiuora werd in 2002 te Rauma, Finland opgericht en de bandleden hebben zich muzikaal laten inspireren door bands als Ozric Tentacles en Hidria Spacefolk.
Nadat de band in 2003 hun demo EP "EP" had uitgebracht via het Auto-Production label, verschenen de CD's "Planetaariset Ilmanpainevyöhykkeet" (Auto Production, 2004), "I" (Kaakao Records, 2005), "II" (Auto Production, 2006) en "IV" (Kaakao Records, 2009).
De band bestaat momenteel uit: Ville Eriksson - sologitaar, Juha Eriksson - basgitaar, Esko Grundström - keyboards, fluit en accordeon, Taneli Korpinen - drums, percussie en marimba's en Tero Pajunen - viool.
De nummers voor de CD "8" werden tussen 2009 en 2013 opgenomen en in 2013 uitgebracht, via zowel Kaakao Records als via Nordic Notes met daarop 8 nummers.
De eerste daarvan heet "Volantum Machina" en hierin hoor ik een swingend spacerock nummer met zowel progressieve rock als dance invloeden, waarbij stil zitten onmogelijk is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer, "Kajaani", bevat naast progressieve rock ook symfonische rock invloeden en is eveneens een lekker swingend spacerock nummer, dat in een opzwepend tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "Adversarius", een uptempo hardrock nummer, dat samen met de spacerock en de elektronische rock, vakkundig tot één geheel gesmeed wordt, met daarin enkele uitstekende tempowisselingen, die het nummer spannend houden.
Daarna krijg ik het symfonische "Volucris Orbita" te horen en hierin mixt de band hun muziek weer met dance, waardoor er een prima dansbaar nummer ontstaat.
In Eventa" speelt de band een progressief symfonisch nummer, waarin ook geëxperimenteerd wordt en in "Infinitum" hoor ik een mix van spacerock, symfonische rock en dance.
"Muovia Tehdään Öljystä" wordt net als de meeste nummers in uptempo gespeeld en is een symfonisch rock nummer, dat doorspekt is van de elektronica en bij tijd en wijle behoorlijk experimenteel klinkt.
Het laatste nummer heet "Evomere" en daarin heeft de viool een belangrijke rol en dit symfonische rock nummer bevat enkele folk invloeden, maar de nadruk ligt toch op het symfonische.
"8" is een uitstekende CD, waarbij ik me geen moment heb verveeld en een aanrader voor liefhebbers van zowel symfonische rock als progressieve rock en spacerock.

Taipuva Luotisuora - Volantum Machina - YouTube
www.youtube.com/watch?v=ms40HWCyACo

Review: Talco - Gran Gala (Destiny, 2013)(Ska, Punk)

De Italiaanse band Talco uit Marghera, Venetië, Italië, begon als ska band, maar maakte al snel een mix van diverse muzieksoorten zoals, ska, klezmer, punk, Italiaanse volksmuziek, Balkan muziek en Patchanka ritmes, maar altijd met in het Italiaans gezongen teksten, die hun afkeer laten blijken van het fascisme en racisme.
De band debuteerde in 2004 met hun CD "Tutti Assolti", die via het Kob Records label en Mad Butcher label verscheen en gevolgd werd door "Combat Circus" (2006, Kob Records / Mad Butcher), "Mazel Tov" (2008, Kob Records / Mad Butcher), "St. Pauli" (EP)(2009, Kob Records / Mad Butcher), "Combat Circus" en "Mazel Tov" beide heruitgaven via Destiny Records in 2009, "La Cretina Commedia" (2010, Destiny Records) en "Gran Galà" (2013, Destiny Records), waarbij opmerkelijk is, dat de "SAt.Pauli" EP speciaal voor de Duitse voetbalclub ST.Pauli werd gemaakt en ook als verborgen nummer op de heruitgegeven CD "Mazel Tov" uit 2009 staat.
Niet alleen wordt het nummer bij de thuis wedstrijden van de club gespeeld, maar ook tijdens het 100 jarige bestaan van de club kon men van dit nummer live genieten, doordat Talco een uitnodiging kreeg om het in een uitverkocht stadion voor 20.000 mensen te komen spelen en al meer dan 1 miljoen mensen hebben het via youtube beluisterd.
Talco bestaat sinds 2008 uit: Dema - zang, elektrische en akoestische klassieke gitaar, Jesus - sologitaar, akoestische gitaar, banjo en bouzouki, Ketto - basgitaar en contrabas, Nick - drums, Rizia - trompet en mandoline en Cloro - tenor en alt saxofoon.
De band deelde het podium met onder andere NOFX, Rise Against The Machine, The Offspring, Mad Caddies, Real McKenzies, Banda Bassotti, Linea 77, Agnostic Front, Lag Wagon en Boycot om er maar enkele te noemen en trad op grote festivals op.
Na hun release van "Gran Galà" trad de band bijna non-stop op en deed een 20 dagen durende toer door Duitsland en een 15 dagen durende door Spanje.
DE CD bevat 15 nummers, waarvan het openingsnummer de titelsong "Gran Galà" is en deze punk song wordt met de snelheid van de hoge snelheids-trein gespeeld, waarbij de blazers natuurlijk niet ontbreken.
Het volgende nummer heet "La Mia Città" en hierin maakt de band een vrolijke mix van ska en punk, waarbij het dansgehalte hoog is en dit nummer wordt gevolgd door "San Maritan", waarin een uptempo mix van ska en volksmuziek gemaakt wordt.
Vervolgens hoor ik "Danza Dell'Autunno Rosa" en daarin speelt de band een heerlijke dansbare ska song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "La Roda De La Fortuna" te horen, een vrij heftige mix van punk en ska, die in uptempo gespeeld wordt, waarbij ik op mijn stoel zit mee te bewegen, waarna ik "La Macchina Del Fanco" hoor en ook dit is weer zo'n geweldige swingende song, die gevolgd wordt door "All'A Dunata Del Feticcio", dat in het zelfde ritme gespeeld wordt en daarbij is dansen een must.
"I Giorni E Una Notte" is een dansbare mix van volksmuziek en ska, "Dai Nomadi" bevat behalve ska en volksmuziek ook Balkan ritmes en "La Veglia Del Re Nudo" is een een heerlijke swingende ska song.
In "A Picco" laat Talco me opnieuw genieten van hun schitterende ska muziek en in "Teleternità" gaat de band door met het maken van deze muziek, die in een hoog tempo mijn gehoorgang ingeblazen wordt, waardoor ik blijf swingen op mijn stoel.
De volgende song is het 13de nummer van de CD en heet heel toepasselijk "XIII" en dit is een rustig klinkend instrumentaal nummer, dat volksmuziek bevat, maar in "Ancora" gaat het tempo weer flink omhoog en deze ska punk mix swingt dan ook weer als een trein.
Het laatste nummer heet "Un'Idea" en is een mix tussen ska, punk en volksmuziek en wordt in een vrij hoog tempo gespeeld, zodat het prima is om op te dansen.
Talco heeft met "Gran Galà" een fantastische CD gemaakt vol swingende zomerse klanken, waarop het dansgehalte hoog is en een lust is om naar te luisteren.
Een aanrader voor elke muziek liefhebber.

04 Danza dell' autuno rosa - TALCO "Gran Galà" HD - YouTube
www.youtube.com/watch?v=oympww21dB0

Review: Playground Noise - 8 Songs (Inner Ear, 2013)(Pop)

Playground Noise uit Patras, Griekenland, startte in 2006 en bracht sinds hun begin 2 singles (2007) en een gelijknamig album (2010) uit, die in 2013 gevolgd werd door de LP "8 Songs", waarop, zoals te verwachten was 8 songs staan en deze zijn ook op CD en digitale download uitgebracht.
De band bestaat uit: Vassilis Sbilias - zang en sologitaar, Theodoros Papadopoulos - sologitaar, Timon Kardamas - basgitaar, Andreas Lambropoulos - drums en Nikos Dedopoulos - synthesizer.
De band wordt op deze CD bijgestaan door de gastmuzikanten: Konstantinos Pavlopoulos - trompet, Eirini Valaoritou - viool en Sofia Ioannidi - cello.
Het eerste nummer van de CD heet "Wide Dreamy Screens" en is een rustige melodische rock song met new wave invloeden, die aangenaam in mijn oren klinkt.
Vervolgens krijg ik "Drowning" voorgeschoteld, een nummer waarin het tempo iets hoger ligt en de muziek me enigszins aan die van U2 uit hun begin periode doet denken.
In "Close My Eyes" laat de band horen duidelijk door de muzikanten van de jaren 80 beïnvloed te zijn en dit is een schitterende uptempo rock song, waarbij het ritme aanzet tot dansen enn in "Swinging Lowdown" hoor ik de band een song ten gehore brengen, die hoorbare overeenkomsten heeft met de muziek van U2.
"The Plan" zit zo'n beetje in dezelfde hoek en klinkt lekker swingend en met "Cars Go By" laat de band met hun muzikale verwantschap met U2 nogmaals horen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Bodies (Like Empty Houses)", een beetje een duister klinkende song, die een licht hypnotiserend ritme bevat, maar toch ook melodisch klinkt en uptempo gespeeld wordt.
De laatste song heet "How Does It Make You Feel?", een rustige new wave song, waarin met veel gevoel gezongen wordt en door het gebruik van de cello een lichtelijke dreiging bevat.
"8 Songs" van Playground Noise is een uitstekende CD, waarmee deze Griekse band me volledig heeft weten te overtuigen van hun kwaliteiten en het beluisteren meer dan waard is.

 Playground Noise - Cars Go By - YouTube
www.youtube.com/watch?v=miEgpkhS5i0

Review: Tugs - Europa Minor (AMS, 2013)(Symfonische Rock)

In 1978 werd de band Tugs te Livorno, Italië, opgericht, die een mix maakte van theater en progressieve rock, waardoor ze één van de meest geliefde bands uit Livorno werden gedurende de jaren 80.
Nadat de band in de jaren 90 uit elkaar was gegaan, besloot men de draad toch weer op te pakken en dat resulteerde er in, dat in 2013 hun lang verwachte debuut album "Europa Minor" verscheen, waarvan de songs enkele jaren geleden geschreven werden.
De band heeft het juiste moment afgewacht om deze ambitieuze rock opera aan het grote publiek te presenteren en speelde de muziek hiervan al met succes live, waarbij de interactie tussen acteurs en muzikanten een belangrijke rol speelt.
De band bestaat uit: Pietro Contorno - zang en sologitaar, Bruno Rotolo - basgitaar, Marco Susini - keyboards, Fabio Giannitrapani - drums en percussie en Nicola Melani - gitaar.
Verder werken Claudio Fabiani - dawrsfluit, Francesco Carmignani - viool, Martina Beneifi - cello, Matteo Scarpettini - percussie en Antono Ghezzani - gitaar en mandoline als gastmuzikanten en een heel scala aan acteurs mee.
De CD bevat 12 nummers, waarvan "Waterloo" de eerste is en dit begint met radio geluiden en een afgaand algemeen alarm, waarna de band inzet met een schitterende stukje folkrock, dat over gaat in een symfonische rock song, waarbij de tekst in het Italiaans gezongen wordt, om vervolgens terug te keren naar
de folkrock.
Daarna volgt "Il Re E Il Poeta: La Corte", een vrolijke mix van folkrock en symfonische rock, die aanzet tot dansen en hierin is goed te horen, dat Tugs zich muzikaal heeft laten inspireren door zeventiger jaren bands zoals Genesis.
Het volgende nummer heet "La Gloria" en ook dit is een fantastische symfonische folkrock song, die door dwarsfluit en strijkers iets extra's mee krijgt en gevolgd wordt door "La Brigata Dei Dottori", een swingend symfonisch rock song, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en ook hierin zijn de folk invloeden goed hoorbaar.
Halverwege het nummer schakelt de band over naar een langzamer tempo, dat gaandeweg weer wordt opgevoerd, waarna terug keert naar het langzamere en opnieuw wordt versnelt.
In "Pietroburgo 1824" hoor ik Tugs met een uitstekend piano intro starten, waarna de zang ingezet wordt en het nummer iets meer versnelt wordt en door een schitterende tempowisseling geeft de band vervolgens nog meer gas en krijg ik een geweldig stukje swingende symfonische rock te horen, waarin de band nogmaals enkele prima tempowisselingen heeft gebouwd.
Met "Le Colline Di Ems" laat de band me een heerlijke rustige rock song horen en met "Il Pianto" doet de band dat nog eens dunnetjes over en ook dit is weer een uitstekend stukje muziek, waarin deze keer een belangrijke rol is weggelegd voor de Spaanse gitaar, drums en percussie.
Het volgende nummer is instrumentaal en heet "Il Songno Di Jennifer".
Het begint rustig met klassiek gitaarspel, waarna de band inzet en en schitterend stukje symfonische rock laat horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Nostra Signora Borghesia", een uitstekende uptempo symfonische rock song, waarin diverse prima tempowisselingen te horen zijn.
Vervolgens krijg ik "I Bambini D'Inverno" te horen, een rustige rock song, waarin de strijkers de hoofdrol hebben en daarna hoor ik "Canzone Per Un Anno", dat met klassiek aandoende folk klanken begint en deze prachtige vrij rustig gespeelde song bevat een ritme, dat me aanzet tot meebewegen op de maat van de
muziek, waarin als het ware meegezogen wordt.
De laatste song heet "Nanou" en is van het zelfde kaliber als de vorige en wordt eveneens in een gemiddeld tempo gespeeld en daarmee sluit de band de CD op een waardige wijze af.
"Europa Minor" is een fantastische CD, die vol staat met schitterende muziek, waarvan symfonische rock liefhebbers zullen smullen. Hulde!

Tugs - Europa Minor - YouTube
www.youtube.com/playlist?list

Review: Kotebel - Concerto For Piano And Electric Ensemble (Musea, 2012)(Progrock, Symfonische Rock)

Kotebel is een uit Madrid, Spanje, afkomstige symfonische progrock band, die in 1999 werd opgericht door de uit Venezuela afkomstige componist, pianist Carlos Plaza Vegas, die behalve progrock en symfonische rock ook klassieke elementen in zijn muziek verwerkt en een groot fan is van Tony Banks.
Verder heeft hij zich laten beïnvloeden door de hedendaagse muziek van onder andere Camel, The Enid, Genesis, Steve Hacket, Anglagard, Keith Emerson, Yes, PFM, Robert Fripp, Gentle Giant en Jean-Luc Ponty en door klassieke muzikanten zoals Rachmaninoff, Ravel, Chopin, Prokofiev, Stravinsky en Debussy.
Nadat hij de CD "Structures" in 1999 solo had opgenomen, vormde Carlos zijn band Kotebel, die bestaat uit: Carlos Plaza Vegas- keyboards, Adriana Plaza Engelke - keyboards, César Garcia Forero - sologitaar, Jaime Pascuel Summers - basgitaar en Carlos Franco Vivas - drums en percussie en verwierf in 2000 een
contract bij het Franse Musea Records.
Kotebel stond op prestigieuze festivals in Mexico (Bajaprog, 2004), Portugal (Gouveia Art Rock, 2007 en 2010) en (Go Prog, 2009), Frankrijk (Progsud, 2007) en (Crescendo, 2010), Spanje (Madrid Art Festival, 2008 en 2009).
De band bracht na "Structures" 5 albums uit en geniet met name in het thuisland en Latijns-Amerika veel bekendheid.
In 2001 werd hun tweede CD "Mysticae Visiones uitgebracht, gevolgd door "Fragments Of Light" (2003), "Omphalos" (2006), "Ourouboros" (2009) en "Concerto For Piano And Electric Ensemble" (2012).
Op deze laatst verschenen CD, die een bonus DVD bevat, staan 8 nummers, waarvan het eerste uit 4 delen bestaat en het "Concerto For Piano And Electric Ensemble" vormen.
De CD, die 17 en 18 september 2011 live in de Infinity Stufios te Madrid opgenomen is, begint met "Adagio Maestro", een 12 minuten durend stuk symfonische rock, dat dreigend en mysterieus start, waarna de band overschakelt naar een combinatie van jazz en progressieve rock met daarin ook experimentele invloeden,
dat in uptempo gespeeld wordt, waarna er opnieuw een overschakeling plaats vindt en de band een rustig stukje piano muziek laat horen, dat, doordat de band het tempo opvoert, plotseling verandert in een heftig stuk om vervolgens terug te keren naar het rustige tempo en door een volgende tempowisseling wordt het
nummer terug naar de progressieve rock gedirigeerd, waarmee ook geëindigd wordt.  
Vervolgens krijg ik "Lento Cantabile" voorgeschoteld, dat in een rustig tempo met piano en synthesizer begint en geleidelijk meer snelheid krijgt naarmate meer instrumenten toegevoegd worden, maar door een uitstekende tempowisseling weer terug gevoerd wordt naar het rustige tempo, waarbij de hoofdrol voor
pianiste Adriana is weggelegd.
Daarna volgt "Vivo Scherzando", een door piano en synthesizer ingeluid stuk progressieve rock, waarin van alles gebeurt en de band opnieuw de combinatie van progressieve rock en jazz maakt, die me hier en daar lichtelijk aan E.L.P. doet denken en ook klassieke invloeden bevat.
Het laatste deel van het concerto heet "Allegro Moderato" en dit is het langste nummer van dit vierluik, dat iets meer dan 14 minuten duurt en hierin is weer van alles te beleven, want de band speelt hierin diverse stijlen progressieve rock in combinatie met jazz, klassiek en symfonische rock, soms rustig, dan weer uptempo, maar altijd vol bezieling.
Dan volgt "The Flight If The Hippogrif (Part I)", waarin de band een mix laat horen van jazz en progressieve rock, waarbij de nadruk op de jazz ligt en dit nummer wordt gevolgd door "Dance Of Shiva", waarin de muziek bepaald wordt door het keyboard, aangevuld met de percussie en hierin krijg ik een schitterend
spannend stuk symfonische rock te horen, dat regelmatig van tempo verandert.
Het volgende nummer is "The Flight Of The Hippogrif (Part II)" en hierin maakt de band de combinatie van symfonische rock, licht Zuid-Amerikaanse klanken en jazz.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer is een bonus track, genaamd "The Infant", die uit 2008 stamt en daarin laat Kotebel me een symfonisch rock nummer horen, waarin invloeden uit jazz, progressieve rock en klassieke muziek verweven zitten en net als alle ander nummers lekker spannend klinkt.
De nummers van Kotebel zitten complex, maar geniaal in elkaar en na beluistering kan ik maar tot één conclusie komen: Sensationeel!!

Kotebel - The Flight of the Hippogriff Pt. II (Concerto For ... - YouTube
www.youtube.com/watch?v=fl4bPa48h4s