John Canoe werd eind 2014 te Rome, Italië, opgericht en bestaat uit: Jesse Germano - zang en sologitaar, Mario Bruni - basgitaar en zang en Stefano Padoan - drums en zang.
De band heeft hun oefenruimte in een oude garage in de historische wijk Testaccio te Rome en speelde onder andere op festivals als Arrezo Wave en Zanne Festival, terwijl Jesse de nodige studio ervaring op deed als assistent technicus in de Forum Village te Rome, die in 1969 door Ennio Morricone en Luis Bacalov werd opgericht en sinds die tijd als één van de beste opname studio's van Italië wordt beschouwd.
De band brengt 26 januari 2016 hun debuut EP "Actorboy", waarop 5 nummers staan, via het Four Twenty Records label in samenwerking met Bomba Dischi.
De EP start met "Intro", waarin ik een kort uptempo instrumentaal nummer te horen krijg, dat lichte surf invloeden bevat en gevolgd wordt door "Beer And Pills", een heerlijk dansbare mix van surf, pop en garagerock, dat een aanstekelijk ritme en een hoog meezing gehalte bevat.
Daarna volgt "Nervous Breakdown" en ook daarin speelt de band een swingende mix van garagerock, pop en surf, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Start To Move" voorgezet krijg en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke aanstekelijke uptempo poprock song, waarmee de band me opnieuw in beweging weet te krijgen, terwijl het laatste nummer van de EP, "Untiteld Mood" getiteld, een uitstekende dansbare pop song is.
John Canoe heeft met hun EP "Actorboy" een fantastisch swingend debuut gemaakt, dat 5 heerlijke nummers bevat, die er om schreeuwen gedraaid te worden en ik kan elke liefhebber van de betere poprock dan ook aanraden, dit werkje eens te gaan beluisteren.
Deamon's Child is het alter ego van Sven Missules (John Deamon) uit Duitsland, die alle instrumenten op de eerste oorspronkelijke versie, van "Demo", die in maart 2013 opgenomen is, bespeelt.
Nadat de opnames klaar waren richtte hij de band Deamon's Child op, om de songs ook live te kunnen spelen en deze band bestaat momenteel uit: John Deamon - sologitaar en zang, Anami (Muhi) Deamon - basgitaar en zang en Tim Mohr (Jack Deamon) - drums en dit trio nam de CD "Demo" op, waarop 6 nummers staan.
Hun eerste optreden deed de band echter pas op 6 december 2013 in Bei Chez Heinz te Hannover, Duitsland, samen met 2 andere bands.
In 2014 bracht Deamon's Child hun debuut CD met gelijknamige titel uit via het Zygmatron Music label en deze heeft in 2016 een opvolger gekregen, die "Scherben Mussen Sein" heet en in september en oktober 2015 in Hannover is opgenomen.
"Scherben Mussen Sein" bevat 8 nummers en start met "Das Vogellied", waarin ik een schitterende mix van stoner en punk te horen krijg, die met de snelheid van het licht gespeeld wordt en swingt als een trein, maar halverwege verandert in een zwaar en traag klinkend stonerrock nummer, waarin het tempo langzaam iets opgevoerd wordt, waarna het nummer over gaat in "Zucker", dat vrij zwaar begint en na korte tijd verandert in een heerlijk swingende mix van stoner en punk, die een licht hypnotiserende werking op me heeft.
Daarna zet de band me "Keine Zeit" voor en daarin hoor ik een korte heftige mix van punk en hardrock, die in een hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Geld", een swingende uptempo stonerrock song, die een hypnotiserend ritme bevat, waarbij stil zitten niet aan de orde is en na ongeveer de helft van de song van tempo verandert en ik een stevige rock song hoor, die diverse tempo onderbrekingen bevat en tot het einde toe steeds sneller en heftiger wordt, om abrupt te stoppen.
Dan volgt "Schweinehund Komm Tanz Mit Mir" en daarin speelt Deamon's Child een uitstekende rock song in een gemiddeld tempo, die tegen het einde meer vaart krijgt, waarna ik "Monster" voorgezet krijg en in dit nummer laat de band me genieten van een korte stevige swingende punkrock song.
In het volgende nummer, dat "In Kinderschuhen" krijg ik een vrij psychedelisch experimenteel stukje te horen, waarin Anami de tekst verteld met een tot kinderstem vervormde stem en in "Nichts", dat iets meer dan 10 minuten duurt, zet de band me een fantastisch stonerrock nummer voor, dat halverwege tijdelijk verandert in een psychedelisch stuk muziek, waarna de band vervolgens terug keert naar het maken van hun geweldige swingende stonerrock en ik opnieuw een verrukkelijke song te horen krijg.
Deamon's Child heeft me met "Scherben Mussen Sein" van begin tot eind met hun muziek weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van deze muzieksoort houdt.(luister naar korte stukjes van het album via de youtuber link onder de recensie)
VIII Strada werd in Milaan, Italië opgericht en bracht in 1998 hun debuut EP uit, waarop 4 songs staan.
Nadat 3 leden in 2008 uit de band stapten, bestond VIII Strada nog uit de 2 over gebleven bandleden Tito Vizzuso - zang en Silvano Negrinelli - keyboards.
Met de aangetrokken nieuwe bandleden Davide Biscardi - sologitaar, Davide Maltagliati basgitaar en Riccardo Preda - drums, maakte de band in 2008 het album "La Leggenda Della Grande Porta", dat lovende kritieken oogste, waarna er een uitgebreide tournee volgde.
Na opnieuw enkele bezettings wisselingen, bestaat de band tegenwoordig uit: Tito Vizzuso - zang, Silvano Negrinelli - keyboards, Riccardo Preda - drums, Davide Zigliani - sologitaar en Sergio Merlino - basgitaar en in deze samenstelling werd het nieuwe album "Babylon" opgenomen en 15 november 2015 uitgebracht door het AltRock Productions label.
Het album bevat 9 nummers en start met "Ombre Cinesi" en daarin laat de band me een rustig startende melodische rock song horen, waar de tekst doorheen gesproken wordt en het tempo langzaam opgevoerd wordt, waarbij regelmatig tempowisselingen plaats vinden, zodat er een schitterend stuk muziek ontstaat.
Daarna volgt "Preludio A Eclypse", waarin ik een verrukkelijk instrumentaal symfonisch rock nummer te horen krijg, dat enkele subtiele tempowisselingen bevat, waarna ik "Eclypse Anulaire" voorgezet krijg en in dit nummer laat de band me in wisselende tempo's een heerlijke symfonische rock song horen.
Het volgende nummer heet "Deguello" en dit is weer zo'n fantastisch mooi instrumentaal nummer, waarin de band op zijn best is en dit wordt gevolgd door "1403, Storia In Firenze", dat met een spannend zwaar ritme begint en over gaat in een uitstekende symfonische rock song. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik het titelnummer "Babylon", dat rustig start en langzaam iets meer vaart krijgt, waarbij ook de muziek en zang heftiger wordt en halverwege de song terug keert naar een rustig tempo met een ander ritme en ik een prima progressieve rock song voorgeschoteld krijg.
In "Time Of Stardust" laat de band me een prachtig kort instrumentaal nummer horen en in "Slow" verrast VIII Strada me op een mooie pop song, die na enkele minuten een progressief karakter krijgt, waar jazz invloeden in zitten, om vervolgens terug te keren naar het schitterende pop nummer.
Het laatste nummer heet "Ninna Nanna" en daarin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, waar enkele prima tempowisselingen in zitten.
Het album "Babylon" van VIII Strada bevat 9 uitstekende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel symfonische rock als pop en progressieve rock.
Gudars Skymning is een band uit Lapland, Zweden, die in 2006 werd opgericht en dat zelfde jaar hun demo "Gudars Skymning" op nam.
De bestond toen uit: Kenny Oswald Dufvenberg - zang en sologitaar, Dennis Ozzian Sjödin - drums, Anders Nord - drums en Tony Östman - basgitaar en in december 2006 kwam Knut Hassel als tweede sologitarist bij de band.
Hun debuut album "Dansa Tillbaks Till Din Grav" werd in 2008 in eigen beheer uitgebracht, maar hun tweede album, "Mörka Vatten", uit 2010, verscheen zowel op LP als op CD via het Italiaanse Black Widow / Bloodrock Records label.
Begin december 2012 ging de band, die toen nog maar uit Kenny, Knut en Anders bestond, naar Stockholm, om hun derde plaat, "Höj Era Glas", op te nemen,met daar op 10 nummers, waarbij Kenny zowel als solo- als de basgitarist speelt en deze is in november 2013 door het Transubstans label uitgebracht.
De band, die sterk beïnvloed is door de hardrock uit de jaren 60 en 70, blues, traditionele Zweedse folk en progrock, bestaat anno 2013 uit: Kenny, Knut, Dennis en Magnus Hasselstam - basgitaar en zingt hun teksten in het Zweeds.
Op hun nieuwe album "Till Detta Var Jag Nödd Och Tvungen" uit 2016, dat ook nu weer door het Transubstans label uitgebracht wordt, bestaat de band uit: Kenny Oswald Dufvenberg - zang en sologitaar, Knut Hassel - sologitaar, Magnus Hasselstam - basgitaar en Dennis Ozzian Sjödin - drums en worden de teksten in het Zweeds gezongen.
Het album bevat 10 nummers en start met "Olyckfagel", waarin ik een lekkere swingende hardrock song te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door "Ur Askan", eveneens een swingende hardrock song met een aanstekelijk ritme, die aan zet tot meebewegen en enkele prima tempowisselingen bevat.
Daarna volgt "Djupa Revor" en ook daarin schotelt de band me een uptempo hardrock song voor, waar diverse tempowisselingen in zitten en de muziek swingt, waarna ik "Gange-Rolf" hoor en hierin begint het nummer met gesproken tekst, die na ongeveer 1 minuut afgebroken wordt door de melodische muziek, die lichte invloeden uit de jazz bevat en zo nu en dan een hypnotisch ritme heeft, terwijl er ook diverse tempowisselingen ingebouwd zijn.
Dan zet Gudars Skymning me "Ormens Ägg" voor, waarin ik een vrij zwaar klinkende rock song te horen krijg, die behalve een melodisch ritme, ook enkele uitstekende tempowisselingen kent.
In "Arla I Urtid" hoor ik een aanstekelijke rock song met verscheidene tempowisselingen, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en blues invloeden heeft en in de titelsong "Till Detta Var Jag Nödd Och Tvungen" laat de band me genieten van een fantastische rustige stevige hardrock song.
Vervolgens begint de band erg mooi en rustig in "Kaisers Testamente", waarna de muziek steviger en het tempo langzaam opgevoerd wordt en ik een uitstekende hardrock song te horen krijg, die gevolgd wordt door "Vedergällningen", een schitterende swingende rock song, waarin de zang en het ritme me enigszins aan de muziek van AC/DC doen denken. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In het laatste nummer, dat "Strövtag I Mörkvede" heet, speelt de band een verrukkelijk instrumentaal stukje muziek, dat in een rustig tempo uitgevoerd wordt en sluit het album daarmee op waardige wijze af.
De CD "Till Detta Var Jag Nödd Och Tvungen" van Gudars Skymning bevat 10 heerlijke rock nummers, die je minstens een keer gehoord moet hebben en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan iedere hardrock liefhebber.
Smash Fashion is een band uit Los Angeles, Californië, die zich muzikaal heeft laten beïnvloeden door de glamrock, garagerock en rock & roll, bestaat uit: Lloyd Stuart Casson - sologitaar, Nigel Mogg - basgitaar (tot eind 2013), Tony Kinman - basgitaar, Repo - drums en Roger Deering - zang en sologitaar.
Bijna alle bandleden hebben voorheen in vrij bekende bands gespeeld, zo speelde Nigel Mogg in de Britse band The Quireboys, Tony Kinman in Amerikaanse punk band The Dils, Repo in de Finse band Smack (Nirvana coverde hun nummer "Run Rabbit Run") en Lloyd Stuart Carson in de Amerikaanse band Rock City Angels (de oude band van Johnny Depp), terwijl zanger Roger Deering een fanatieke aanhanger is van Cheap Trick en Mott The Hoople.
Na in 2015 hun debuut album "Smash Fashion" te hebben uitgebracht, is nu hun nieuwe single "Junkie Luck" op de markt gebracht door het Electric Pudding Records label.
De A-kant "Junkie Luck" is een lekker in het gehoor klinkende swingende glamrock song, die een aanstekelijk ritme bevat en me aan zet tot dansen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en de B-kant, "Long Blonde Animal", een cover van een nummer van The Golden Earring, is eveneens een fantastische swingende uptempo rock song, waarbij stil zitten geen optie is.
Smash Fashion heeft met de single "Junkie Luck" een puik stukje muziek afgeleverd, dat het verdiend om gedraaid te worden en dus een aanrader genoemd mag worden.
Haikai No Ku werd op 5 april 2012 te Newcastle-Upon-Tyne opgericht door sologitarist Mike Vest van de bands Bong, 11Paranoias en Blown Out.
Samen met Jerome Smith (Female Borstal, Charles Dexter Ward) - basgitaar en Sam Booth (Foot Hair, Bin, Obey) - drums, vormt hij de band, die vanaf 2012 met de regelmaat van de klok muziek uit brengt.
Hun debuut was de gelimiteerde genummerde cassette "Demo I", die op 20 april 2012 via At War With False Noise verscheen, waarna "Demo (II)" als gelimiteerde CD-R werd uitgebracht, eveneens in 2012 op 18 mei en de CD-R "No Blue Sky", die 7 november 2012 via het Fuckin' Amateurs label verscheen.
Daarna verschenen "Sick On My Journey" (Burning World Records, 22 juli 2013), "Blood Sunset" (CD-R; Molotov, 4 augustus 2013), "In The Haze" (Cassette; Visual Volume, 30 mei 2013), "Ultra High" (ltd edition Cassette EP; At War With False Noise, 18 juni 2014) en "Ultra High Dimensionality" (Ltd edition LP; Box Records, 15 augustus 2014).
Hun nieuwe album, dat 25 januari 2016 via Box Records verschijnt, heet "Temporary Infinity" en is geperst op 180 gram vinyl, terwijl de hoes, door Pete Burn ontworpen, van gerecycled karton is gemaakt en een download code bevat.
"Temporary Infinity" bevat 5 nummers, waarvan "Saltes Of Human Dust" de eerste is en daarin hoor ik de band een fantastisch, bijna 10 minuten durend, zwaar stoner nummer ten gehore brengen, dat in een niet al te hoog tempo en in een hypnotiserend ritme gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna laat de band me genieten van "Temple Factory", waarin ik een geweldig hypnotiserend stoner nummer te horen krijg, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat naarmate het nummer vordert iets langzamer wordt.
Dan volgt "Blind Summit" en hierin zet de band me een vrij kort zwaar en duister klinkend stoner nummer voor, dat ook nu weer in een rustig tempo gespeeld wordt, terwijl de muziek een grote muur van geluid vormt.
Het volgende nummer heet "In Garden Of Sunken Eclipse", waarin Haikai No Ku me opnieuw een schitterend zwaar stuk stoner voorschotelt en in het laatste nummer, "Sea Of Blood" is het net of ik tegen een muur van geluid aan loop, maar desondanks weet ik toch van de heerlijke trage stoner van de band te genieten.
Het nieuwe album van Haikai No Ku, "Temporary Infinity" bevat 5 verrukkelijke nummers en is een fantastische ervaring, die ik iedere liefhebber van stoner kan aanraden.
De band Mechanimal werd in het voorjaar van 2011 te Athene, Griekenland opgericht door Giannis Papaioannou - synthesizer en keyboards, die een pionier in de Griekse elektronische scene is.
Samen met fotograaf en zanger Freddie Faulkenberry maakte hij zijn eerste plaat, getiteld "Low Land".
Daarna ontstond het idee een band te vormen, waarna Tassos Nikogiannis - sologitaar en video artiest Angeliki Vrettou het duo kwamen versterken en in 2012 verscheen hun debuut album.
Na een bezettings wisseling, Tassos Nikogiannis werd in 2013 vervangen door Kostas Matiatos, verscheen in 2014 hun 7" vinyl single "Obscure", die enkele maanden later gevolgd werd door "Secret Science", de tweede LP van de band, waarop 8 nummers staan en deze is als gelimiteerde uitgave verschenen als 2 x 10" vinyl LP, inclusief een bonus CD, terwijl het album ook als CD, met daarop 2 extra nummers en digitale download is uitgebracht.
Op hun nieuwe LP, "Delta Pi Delta" speelt de band in een nieuwe bezetting, waarin Eleni Tzavara (Film, Etten) de zang voor haar rekening neemt en Tassos Nikogiannis naast Kostas Matiatos weer in de band is komen te spelen als tweede sologitarist.
vanaf het voorjaar van 2015 tot augustus van dat jaar ging de band de studio in om te werken aan hun nieuwe album, dat zowel op LP (wit vinyl), waarop 8 nummers staan, als op digitale download (met 2 extra instrumentale nummers) is uitgebracht via het Inner Ear label, terwijl "Delta Pi Delta" is opgedragen aan hun goede vriend, de Griekse artiest en schilder Nicholas Liber (1956 - 2013).
Het album start met "Sunlight", waarin ik meteen een fantastische zware mix van elektro en new wave te horen krijg, die in een niet al te hoog dreigend tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Repetition" volgt en daarin zet de band me een lekker in het gehoor klinkende new wave song voor, die me aan de muziek van The Eurythmics doet denken.
Daarna volgt "Thistlemilk" en ook in dit nummer hoor ik de band een uitstekende new wave song ten gehore brengen, alleen is deze iets meer aangezet doordat er een disco ritme aan toe is gevoegd, zodat het nummer uiterst dansbaar is.
Dan laat de band me genieten van "Sawdust", een schitterend hypnotiserend instrumentaal nummer, dat swingt als een trein en in een hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Radio On" volgt, waarin de band opnieuw de mix van new wave en disco maakt en er een lekker dansbaar nummer ontstaat.
In "Winter Mute" krijg ik ook nu weer een heerlijk dansbaar new wave disco nummer te horen, dat het ritme van de serie "Knight Rider" bevat en in "Sextant" schotelt de band me een prima new wave song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens speelt de band een geweldig instrumentaal swingend dance nummer, dat "Ferrum" heet en gevolgd wordt door "Illuminations", waarin ik een schitterende dansbare licht psychedelische new wave song te horen krijg.
Het laatste nummer van de LP heet "Search The Woods" en hierin laat de band me een mooie melodische pop song horen, waar een eentonig drumritme in zit, dat van begin tot einde vastgehouden wordt.
Mechanimal heeft met "Delta Pi Delta" weer een verrukkelijke plaat gemaakt, die ik iedere liefhebber van zowel new wave, als elektro en disco kan aanraden, maar ook zij, die van de betere pop houden zullen volop aan hun trekken komen.
Casual Sect is in 2015 te Londen, Engeland opgericht door Thom D. Bleasdale, Kevin Morpurgo, Robbie Judkins en Maggie Muldoon.
De band heeft begin 2016 hun debuut cassette, waarop 9 nummers staan, via het Box Records label uitgebracht, waarvan de eerste 50 cassettes met een download zijn en op een oranje cassette verschijnen en deze start met "World War Two (Part Two)", waarin ik een geweldige korte snelle old school punkrock song te horen krijg (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Fungazi", een heerlijke punk song, waarin de zang in de stijl van Johnny Rotten zit en de muziek in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en naar het einde toe over gaat in een gesproken tekst.
Daarna hoor ik "I've Seen Somethings I Can't Unsee" en daarin schotelt de band me een uitstekende heftige punk song voor met een aanstekelijk ritme, waarna "Icke Was Right" volgt en in dit nummer laat de band me genieten van een mix van psychedelica, klassiek, punk en gesproken tekst, die een vervolg krijgt in het volgende nummer, dat "I Hate Jazz" getiteld is en hierin zet Casual Sect me een swingende, vrij heftig klinkende, punk song voor, die een aanstekelijk ritme bevat en tegen het einde ook nu weer een gesproken tekst heeft.
In "You Fucked Up" krijg ik een erg korte old school punkrock song te horen, die slechts 42 seconden duurt en in "Large Hardon Collider" speelt de band opnieuw zo'n erg korte snelle swingende punkrock song van 1 minuut.
Vervolgens krijg ik nog een korte song te horen, die iets meer dan 1 minuut duurt, getiteld "Gonna Get It" en ook in dit nummer is de muziek lekker snel en in het laatste nummer, dat "Coke Bloat" heet en diverse uitstekende tempowisselingen bevat, mag ik nogmaals genieten van de schitterende punkrock, die de band maakt.
De debuut cassette van Casual Sect is weliswaar kort, maar bevat 9 fantastische punkrock songs, die in geen enkele collectie van liefhebbers van deze muzieksoort mag ontbreken en ik kan hen deze dan ook ten zeerste aanbevelen.
Downlouders is een Italiaans collectief, dat in 2008 werd opgericht en geïmproviseerde psychedelische muziek speelt, waarbij de muzikanten allemaal een andere muzikale achtergrond hebben.
Downlouders brengt vanaf 2009 albums uit, waarvan "Haustillio" de eerste is en deze werd in de zomer van 2009, na een sessie van 3 dagen in een boerderij in Toscane, Italië bedacht.
Daarna werd de muziek binnen 8 dagen geschreven, live gespeeld, opgenomen en gemixt door 5 van de bandleden, waarbij drums, 2 sologitaren, basgitaar, elektrische piano, synthesizer en zang de instrumenten zijn en het album werd door het Terra Desolata label uitgebracht.
In 2010 werd het concept album "Asimov" in St. Julien-sur-Sarthe, Zuid Normandië, Frankrijk tussen 1 en 11 augustus 2010 opgenomen, waarbij de teksten in het Italiaans zijn en over robots gaan.
Terwijl de leden bezig waren het album te mixen, namen ze ook een instrumentale EP op getiteld "The Kitchen Session", die gratis online verkrijgbaar is, deden een live sessie voor een Zwitserse artiest in Basel onder de naam "The Basel Session", die eveneens gratis is en maakten ook nog opnamen, die bekend staan als "The Fake Jazz Session".
In 2011 kwam er een zesde lid bij het collectief en verscheen de EP "Pingu", die in de heuvels van Modena, Italië werd opgenomen.
Nadat "Asimov" in 2012 uitgebracht werd, begon de band ook live improvisatie sessies te doen en in 2013 werd het dubbele album "Terra Session", dat over de planeet Aarde gaat, bedacht en bestaat uit 4 delen, waarop Boris Tarpini (viool) als gastmuzikant mee speelt.
De nieuwste creatie van het collectief Downlouders heet "Arca" en werd 20 november 2015 via het Lizard Records label uitgebracht.
Op dit album, dat in september 2013 gecomponeerd en opgenomen is, bestaat de band uit: Massimo Martinenghi - zang, Matteo Laudati - sologitaar, Yed Giordano Viganò - sologitaar, Enrico Mangione - sologitaar, synthesizer, trompet en zang, Andrea Manenti - basgitaar en zang, Marco Sessa - synthesizer en elektronica, Giandomenico Fraschini - elektrische piano en drums en Andrea Cajelli - drums en percussie.
"Arca", dat 9 nummers bevat, begint met "Bake Kujira" en daarin krijg ik een fantastisch stuk progressieve rock te horen, dat in een rustig gespeeld wordt en een eentonig licht hypnotiserend ritme bevat, waarna ik "Moto Perperuo" hoor en hierin laat de band me genieten van een schitterend rustig progressief psychedelisch nummer, dat lichtelijk experimentele invloeden heeft en iets over de helft verandert in een geweldig stukje krautrock.
Daarna zet de band me "Uno" voor, waarin de band een geweldige mix maakt van spacerock, progressieve rock en surf met een psychedelisch karakter, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, gevolgd door "FTL", een rustig startend ruimtelijk nummer, dat na enkele minuten verandert in een verrukkelijke mix van elektro, spacerock, symfonische rock en krautrock, maar na enkele minuten terug keert naar het rustige begin.
Dan schotelt de band me "Deriva" voor en in dit nummer laat Downlouders me een uitstekende soundscape horen, die nogal dromerig over komt en gevolgd wordt door "Metoth", een waanzinnig goed zwaar en duister nummer, dat in een traag tempo gespeeld wordt.
In "Tempeste Di Meteoriti" krijg ik heerlijke dromerige klanken te horen, waarna het nummer na een minuut of twee over gaat in een experimenteel klinkend nummer, dat lichte invloeden van krautrock bevat en in "Velocità Di Crociera" neemt de band me mee op een trip in een nummer, dat in een soundtrack gespeeld had kunnen worden en hoor ik een rustig melancholisch stukje muziek.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Het laatste nummer, dat "Spermaceti" heet, begint zwaar, maar wordt al snel een beetje luchtiger en in dit nummer laat de band me een mix van melodische rock en soundscapes horen, waarin lichte psychedelische invloeden in verweven zitten.
Het album "Arca" van Downlouders bevat 9 schitterende nummers, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van zowel psychedelische muziek, progressieve rock en soundscapes, dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als mij.
The Japanese Girl is een band uit Porto, Portugal, die eind december 2013 werd opgericht en bestaat uit: Bruno Sousa - zang, sologitaar, drummachine, omnichord, lapgitaar en stylofoon, Corinna Sousa - orgel, synthesizer en pedaalbasgitaar en Emanuel Cuncha - drums, percussie, zang, sologitaar en tamboerijn.
Begin 2015 ging de band de Estudios Sa De Bandeira te Porto in om hun debuut album "Sonic-Shaped Life" op te nemen onder leiding van Claudio Tavares en João Brandão.
Het album, dat op 13 november 2015 door het Munster Records label werd uitgebracht, bevat 10 nummers, waarvan het, in september, op single verschenen nummer "You Should Have Switches", het eerste is en daarin hoor ik de band een heerlijke swingende licht hypnotiserende pulserende mix maken van elektro, pop en garagerock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "The Amphetamine Beatnik", een fantastische psychedelische hypnotiserende elektro song, die gevolgd wordt door "Take Your Ghosts", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song speelt.
Dan zet de band me een swingende mix van garagerock en pop voor, die me lichtelijk aan de muziek van Cramps doet denken en "Nuclear Backyard" getiteld is, waarna "Trouble Girl" volgt en hierin maakt The Japanese Girl opnieuw een swingende dansbare mix van elektro en pop.
In "Twiggy Kasumi" hoor ik een uitstekende psychedelische pop song in de stijl van de Griekse band Acid Baby Jesus en in "I'm In Dreamland" laat de band me genieten van een hypnotiserende melodische mix van elektro, pop en rock met oosterse accenten.
Vervolgens hoor ik de elektro pop song "Stop The Clock", die swingt als een trein, "Progress", een verrukkelijke dansbare elektro pop song en "Sadhu", een swingende poprock song, waarbij stil zitten geen optie is.
Het debuut album "Sonic-Shaped Life" van The Japanese Girl staat vol schitterende swingende rock songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel psychedelische rock, elektro en pop.
Zanger, basgitarist, gitarist, tekstschrijver en producer Greg Lake werd 10 november 1947 te Bournemouth, Dorset, Engeland geboren.
Hij speelde in bands als The Shame, The Shy Limbs en The Gods (met onder andere Lee Kerslake en Ken Hensley van Uriah Heep en Mick Taylor in de gelederen), voordat hij in 1968 samen met Robert Fripp King Crimson oprichtte, waar hij 2 LP's mee maakte voor hij uit de band stapte.
Nadat hij kennis had gemaakt met Keith Emerson van The Nice, richtten ze in 1970 samen met Carl Palmer de band Emerson, Lake & Palmer op, die eind jaren 70 op hield te bestaan, waarna de bandleden aan hun solocarrières begonnen te werken.
Lake maakte 2 solo albums, getiteld "Greg Lake" (1981) en "Manoeuvres" (1983) en maakte, in 1983, korte tijd deel uit van Asia, waar Carl Palmer in speelde.
In 1992 kwam ELP weer bijeen en werden nieuwe albums uitgebracht totdat een ruzie in 1998 de band definitief uit elkaar dreef.
Ook werden er in de jaren 90 diverse soloalbums van hem uitgebracht, waaronder "The King Biscuit Flower Hour Presents: Greg Lake In Concert" van een soloconcert uit 1981 (1995), "From The Beginning: The Greg Lake Retrospective" (1997) en "From The Underground: The Official Greg Lake Bootleg", met nog niet eerder uitgebrachte opnames (1999) en zette hij zich actief in voor een organisatie, die The National Center For Missing & Exploited Children heet en ouders van vermiste kinderen begeleid.
In 2002 speelde hij in Ringo Starr's All Starr Band (met Ringo Starr, Rodger Hodson, Ian Hunter, Howard Jones en Sheila E.) en in 2004 speelde hij in een All-Star Band onder leiding van Roger Daltrey (met Roger Daltrey, Gary Moore, Gary Broker), waarna hij gevraagd werd mee te doen aan de opnames van het album The Who2.
Daarna richtte hij zijn nieuwe begeleidingsband op voor zijn solotour, die bestond uit: David Arch - keyboards, Florian Opahle - sologitaar, Trevor Barry - basgitaar en Brett Morgan -drums en in 2009 speelde hij als gast gitarist mee in het nummer "Nutrocker" van het Trans-Siberian Orchestra, een progressief rock en metal orkest.
Progrock legende Geoff Downes, die op 25 augustus 1952 te Stockport, Cheshire, Engeland werd geboren, speelde keyboards in The Buggles, Asia en Yes.
Hij speelde al op jonge leeftijd in allerlei bands en studeerde aan het muziekcollege in Leeds, waarna hij na zijn afstuderen naar Londen vertrok en zijn geld verdiende met het schrijven en het opnemen van jingles.
Nadat hij in 1976 Trevor Horn had ontmoet, richtte dit duo samen The Buggles op en maakte met die band 2 albums en diverse singles, waarvan "Radio Killed The Video Stars" wel de bekendste is.
Vervolgens kwamen Horn en hij bij Yes tercht als opvolgers van Rick Wakeman en Jon Anderson en samen met Chris Squire, Alan White en Steve Howe werd het album "Drama" opgenomen, maar na dit album vertrok Downes en volgde Wakeman op in de band Asia.
Ook speelde hij als gastmuzikant mee op verschillende albums van andere artiesten zoals Kate Bush (Sat In Your Lap), Greg Lake (album Ride The tiger), Trapeze (Welcome To The Real world) en Glenn Hughes en gaf hij solo concerten.
In 2005 ging hij spelen in de band van Alan White en dat zelfde jaar verscheen het album "Icon", waar hij op samenwerkte met John Wetton, waarna Asia in 2006 weer in de originele bezetting werd heropgericht en vier nieuwe albums het licht zagen.
Ook produceerde hij werk van GTR, Mike Oldfield en Thompson Twins en tussen 2006 en 2011 was hij betrokken bij Icon, Asia en verscheidene liefdadigheids concerten, waarbij ook The Buggles een keer optraden.
Nadat er in 2011 een reünie van Yes plaats vond, waar ook Downes bij betrokken was en het album "Fly From Here" opgenomen werd, besloot de band weer te gaan toeren.
Op 27 november 2015 is het album "Ride The Tiger" uitgebracht, waarop Greg Lake en Geoff Downes samen met Michael Giles (drums en percussie) te horen zijn en dit bevat 6 nummers, die ze tussen september 1989 en april 1990 samen schreven, waarvan er 2 op platen van Emerson, Lake & Palmer terecht kwamen en 1 op een Asia album.
Van de 6 nummers werden er 4 al eerder uitgebracht via compilatie albums, terwijl er 2 onuitgebracht werden en er van één van de songaseen alternatieve mix te beluisteren valt.
Het album start met "Money Talks", en hierin krijg ik een heerlijke progressieve rock song te horen, waarin een eentonige licht hypnotiserende drums ritme de hoofdrol speelt en het keyboardspel, dat in de stijl van ELP gespeeld wordt, voor de begeleiding zorgt.
Daarna zet het trio me "Love Under Fire" voor, een mooie vrij rustige melodische pop song en deze wordt gevolgd door "Affairs Of The Heart", een uitstekende melodische pop song, die voorzien is van een prachtige begeleiding door blazers (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Het volgende nummer heet "Street War", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende symfonische rock song laat horen met daarin een vrij eentonig ritme, dat vrij dreigend klinkt en diverse prima tempowisselingen bevat.
Dan zetten ze me "Check It Out" voor, een dansbare poprock song, die een beetje in de stijl van de muziek van Phil Collins gespeeld wordt en in "Blue Light" krijg ik een mooie rustige pop song voorgezet, waar blazers aan toe gevoegd zijn en in de alternatieve mix van "Love Under Fire" hoor ik een vollere versie van dit prima nummer.
De CD "Ride The Tiger" van Greg Lake & Geoff Downes is een uitstekend album, dat zeker bij liefhebbers van dit genre in de smaak zal vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Electric Eye werd in 2012 te Bergen, Noorwegen opgericht door Oystein Braut - zang en sologitaar, Njal Clementsen - zang en basgitaar, Anders Bjelland - keyboards en Oyvind Hegg-Lunde - drums en speelt een combinatie van muziek uit India, blues, psychedelische rock en drones.
De bandleden speelden eerder in bands als The Megaphonic Thrift, The Low Frequency In Stereo, Hypertext, The Alexandria Quartet en Junip.
Electric Eye bracht op 5 april 2013 hun debuut album "Pick-up, Lift-off Space, Time" uit, dat via Klangkollektivet / Fuzz Club Records verscheen en op 1 maart 2013 vooraf gegaan werd door de single "Tangerine", die eveneens op het album, dat uitstekende recensies kreeg, te vinden is en door radio stations uit Amerika, Engeland, Argentinië, Mexico, Nederland, Denemarken en België regelmatig gedraaid werd.
Na het uitbrengen van het album, deed de band een uitgebreide Europese en Amerikaanse tournee en trad onder andere op tijdens het Iceland Airwaves Festival (Reykjavik, IJsland), SXSW (=South By South West Festival) (Austin, Texas, Amerika), Eurosonic Noordenslag (Groningen, Nederland), The Great Escape (Brighton, Engeland) en het Spot Festival (Aarhus, Denemarken).
In januari 2015 ging Electric Eye een week de Broen Studio te Bergen in om hun tweede album "Different Sun" op te nemen, die 5 februari 2016 via het Jansen Plateproduksjon label wordt uitgebracht.
"Different Sun" bevat 7 nummers, waarvan de eerste "Silent By The River" heet en hierin krijg ik een schitterende dansbare psychedelische poprock song te horen, die een licht hypnotiserend ritme bevat en deze wordt gevolgd door "All Of This Has Happened Before And Will Happen Again", waarin ik eveneens een heerlijke dansbare psychedelische poprock song te horen krijg, waarbij stil zitten geen optie is en deze loopt naadloos over in "Mercury Rise", een swingende poprock song, waar een zeer aanstekelijk ritme in zit, dat me in beweging zet.
Daarna schotelt de band me hun nieuwe single "Bless" voor en daarin laat de band me genieten van een fantastische dansbare hypnotiserende poprock song, die swingt als een trein (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik het eerste nummer van kant B hoor, getiteld "Heavy Steps On Desert Floor" en ook dit is een lekker in het gehoor klinkende dansbare licht psychedelische poprock song.
In "Never Fade Away" zet Electric Eye me een geweldige swingende dansbare hypnotiserende poprock song voor, waarbij ik op mijn stoel zit mee te swingen en in het laatste nummer, dat "Part One" heet, laat de band me opnieuw genieten van een verrukkelijk psychedelisch nummer, dat associaties met de muziek van Pink Floyd bij me oproept en in in een niet al te hoog hypnotiserend ritme wordt gespeeld.
"Different Sun" van Electric Eye bevat 7 fantastische psychedelische poprock nummers, die me van begin tot eind hebben weten te boeien en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van psychedelische rock en hypnotiserende ritmes houdt.
Anacondia werd in oktober 1995 te Arese, Lombardije, Italië, opgericht en bestaat sinds de oprichting uit: Gabriele Ramilli - zang, Walter Marocchi - sologitaar en zang, Vincenzo Valerio - basgitaar, Andrea Canonico - piano, keyboards en zang, Nicoletta Bartola - saxofoon, dwarsfluit en zang en Antonio Sergi - drums en percussie, die samen opgroeiden.
Het debuut album van de band, "Due Mondi" verscheen in 2005 en in november 2015 is hun nieuwe album "L'Orizzonte Degli Eventi" uitgebracht via het Locanda Del Vento label, een sub label van Lizard Records.
"L'Orizzonte Degli Eventi" bevat 7 nummers, waarvan "Eroi Di Solitudine" de eerste is en hierin hoor ik de band een geweldige, stevig startende, hardrock song spelen, die diverse prima tempowisselingen bevat en iets over de helft over gaat in een fantastisch stukje progressieve rock, waarna de band terug keert naar het maken van hun stevige hardrock.
Daarna hoor ik "Nel Silenzio", een swingende progressieve rock song, waar verscheidene tempowisselingen en jazz invloeden in zitten, die gevolgd wordt door "Ideale O Verità", waarin de band me een uitstekende rustige rock song voorschotelt, die naar het einde toe verandert in een symfonisch nummer.
Het volgende nummer heet "Come Un Fiume In Piena" en daarin zet de band me een lekker in het gehoor klinkende aanstekelijke melodische rock song voor, die vrij commercieel klinkt, waarna ik "Un Foglio Bianco" hoor en ook in dit nummer schotelt de band me een heerlijke vrij rustige melodische rock song voor, die invloeden van hardrock en symfonische rock bevat.
In "Gerico" begint de muziek stevig, maar al snel verandert dat en laat de band me een schitterende swingende melodische rock song horen, waarin diverse tempowisselingen ingebouwd zijn om het nummer spannend te houden, terwijl halverwege het nummer de muziek verandert en Oosterse klanken te horen zijn, die gevolgd worden door een stukje hardrock, waarna de band weer verder gaat met het maken van melodische rock.
Het laatste nummer heet "Il Colore Dell'Aria" en daarin speelt de band een verrukkelijke symfonische rock song in een niet al te hoog tempo en sluit daarmee het album op gepaste wijze af.
"L'Orizzonte Degli Eventi" van Anacondia bevat 7 lekker in het gehoor klinkende songs, die bij liefhebbers van symfonische en progressieve rock zeker in de smaak zullen vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren. (luister naar de trailer van dit album via de youtube link onder de recensie)
