Zen Dub (Kai Norton) is een drum & bas producer/dj uit Glastonbury, Engeland, die sinds 2014 zijn muziek uitbrengt, alleen of samen met andere muzikanten.
Samen met The Alchemist (Lui Krieg), eveneens uit Glastonbury en tevens eigenaar van de new age winkel Stone Age heeft hij een aantal CD's uitgebracht, waaronder "Shangri-La" uit 2017, die via het Stone Age label verscheen.
"Shangri-La" is één lang nummer, waarin het duo me mee neemt op een reis over de hoogste toppen van de Himalaya, om terecht te komen in de mysterieuze vallei Shangri-La.
Muziek van Tibetaanse klankschalen en boventonen zingende monniken worden gecombineerd met natuur geluiden en etherische pads, die me langzaam in trance brengen, waardoor ik een gevoel van gelukzaligheid over me krijg en me het idee geven, dat ik in aanraking kom met een hoger bewustzijn.
Tevens krijg ik een gesproken boodschap mee voor een gelukkiger leven, door het in eigen handen te nemen en verantwoordelijkheid te nemen van mijn daden en God te zien in alles, waardoor ik geen geloof hoef aan te hangen.
Zen Dub & The Alchemist hebben me met "Shangri-La", dat iets meer dan 43 minuten duurt, van begin tot einde in de ban van hun muziek gehouden en met hun schitterende muziek en tekst hebben ze mijn geest tot rust weten te brengen.
Deze CD is dan ook een aanrader voor een ieder, die in het leven geïnteresseerd is en die zichzelf wil leren kennen, om zich daarna verder uit te diepen.
Kris Gietkowski werd in Polen geboren en maakte zelf zijn versterkers van oude radio's om zijn gitaar en keyboard te vervormen.
In 2007 verhuisde hij naar Groot Brittannië, waar hij zijn solo- en basgitaar, keyboard en Hammond orgel kocht.
Twee jaar geleden postte Kris "While Growing My Hair" en andere nummers van Egg op youtube onder de naam Grietek, waarmee hij de aandacht trok van muziekliefhebber Keith Jones, die tevens de eigenaar van het Fruits De Mer Records label is en dat resulteerde er in dat Fruits De Mer Records op 17 april 2017 het album "Songs From the First LP By Egg" (uit 1970) in een zeer beperkte oplage van 300 stuks als LP op gekleurd vinyl uitbracht.
Aangezien het album vrij succesvol was, besloot Fruits De Mer Records 2 andere albums van Kris Gietkowski aan "Songs From the First LP By Egg" te koppelen en deze in juli 2017 via het Strange Fish label uit te brengen onder de naam "Three Of A Kind".
CD 1 bestaat uit nummers van de eerste LP van Atomic Rooster en bevat 8 nummers, waarvan "Friday The 13th" het eerste is en hierin hoor ik Kris een prima instrumentale uitvoering van dit nummer ten gehore brengen, waarna "And So To Bed" volgt en ook daarin laat hij me een lekker stukje Hammond orgelspel horen.
Daarna volgt "Broken Wings", dat orkestraal begint, maar al snel over gaat in een rustig op Hammond orgel gespeeld licht progressief nummer, dat gevolgd wordt door "Before Tomorrow", een schitterend stuk uptempo progressieve rock met lichte jazz invloeden en ook hierin speelt het orgel de belangrijkste rol.
Dan schotelt Kris me "Banstead" voor en hoor ik hem een mooi rustig nummer spelen, dat gevolgd wordt door "S.L.Y.", waarin het Hammond orgelspel opnieuw de muziek bepaalt en zet hij me een stukje Hammond rock voor, waar de intro van "Crazy Horses" van The Osmonds in is verwerkt.
In "Winter" laat hij me genieten van een prachtig rustig stuk piano muziek, dat na enkele minuten over genomen wordt door het Hammond orgel en ik een fantastisch progressief stuk muziek voorgezet krijg, dat afwisselende tempo's heeft en tevens afwisselend piano- en orgelspel bevat en in het laatste nummer van het album, "Decline And Fall", krijg ik ook nu weer een lekker in het gehoor klinkend stukje progressieve rock voorgeschoteld, dat swingt als een trein.
CD 2 bevat nummers van het eerste album van The Crazy World Of Arthur Brown plus 2 bonus nummers en begint met "Prelude/Nightmare", een schitterend stuk progressieve rock, dat swingt en gevolgd wordt door "Fanfare/ Fire Poem", dat het origineel sterk benadert.
In "Fire" krijg ik eveneens een uitstekend stukje rock te horen, waarvan de muziek prima gekopieerd is, zodat Arthur Brown er alleen zijn zang nog maar aan toe hoeft te voegen en in "Come And Buy" is dat in feite hetzelfde en ook hierin hoor ik een uitstekende versie.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Time/Confusion", dat kwalitatief van hetzelfde laken een pak is en daarin speelt Kris opnieuw een heerlijk progressief rock nummer, waarna ik "I Put A Spell On You" voorgezet krijg en dit geweldige nummer, wordt weer op perfecte wijze nagespeeld.
Daarna zet hij me "Spontaneous Apple Creation" voor en krijg ik weer een fantastische uitvoering van dit nummer te horen, dat gevolgd wordt door "Rest Cure", een lekker klinkend melodisch nummer met een terug kerend ritme.
Vervolgens hoor ik "I've Got Money", een swingend uptempo rock nummer, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft en in "Child Of My Kingdom" laat Kris me opnieuw genieten van een uitstekend melodisch progressief stuk muziek.
De eerste van de 2 bonus nummers heet "Devil's Grip" en daarin schotelt hij me een geweldig progressief nummer voor, dat afwisselende ritmes bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en daarbij speelt het Hammond orgel een belangrijke rol.
Het laatste nummer van de CD heet "What's Happening (Aka Music Man)", waarin ik een verrukkelijk stukje Hammond rock voorgezet krijg, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
CD 3, oftewel het album, "Songs From the First LP By Egg", dat 10 nummers, inclusief 3 bonus nummers, bevat, begint met "While Growing My Hair" en daarin hoor ik Kris een uitstekend progressief elektronisch nummer ten gehore brengen, dat zeer dansbaar is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "I Will Be Absorbed", eveneens een prima swingend progressief nummer en hierin zitten diverse tempowisselingen.
Daarna zet Kris me "The Song Of McGillicudie The Pusillanimous (Or Don't Worry James, Your Socks Are Hanging In The Coal Cellar With Thomas)" voor en krijg ik een schitterend swingend rock nummer te horen, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en gedomineerd wordt door het Hammond orgel, waarna "Movement 1" volgt en daarin speelt hij een geweldig swingend psychedelisch stukje progressieve rock, waar ook klassieke rock in verweven zit, die enkele prima tempowisselingen bevat en overeenkomsten vertoont met de muziek van The Nice.
Dan schotelt Kris me "Movement 2" voor en ook in dit nummer laat hij me genieten van een heerlijk stuk progressieve rock, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft en dit wordt gevolgd door "Movement 3", waarin hij verder gaat met het maken van zijn fantastische muziek en ook in "Movement 4" krijg ik zo'n verrukkelijk progressief rock nummer voorgezet, waarin de muziek overeenkomsten vertoont met die van The Soft Machine uit hun begin periode.
Vervolgens krijg ik de bonus nummers "While Growing My Hair". "I Will Be Absorbed" en "The Song Of McGillicudie The Pusillanimous (Or Don't Worry James, Your Socks Are Hanging In The Coal Cellar With Thomas)" te horen en deze zijn regelrechte kopieën van de eerste 3 nummers van het album, dus voegen in feite niets toe.
"Three Of A Kind" van Kris Gietkowski bevat 3 lekker in het gehoor klinkende CD's, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan liefhebbers van progressieve rock en Hammond orgel muziek deze triple CD dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Bobkat'65 werd in maart 2015 te Asturias, Spanje opgericht en bestaat uit: Ana - zang en sologitaar, Paula - zang en basgitaar en Diego - drums.
Een half jaar na de oprichting deed de band hun eerste optreden te Oviedo, dat erg succesvol was, waarna meer optredens volgden.
Vervolgens traden ze op in Spanje, Frankrijk, Engeland en Portugal en speelden tevens op festivals zoals: Mini Gambeat te Barcelona, Spanje, Mess My Mind in Frankrijk ,e Garageville te Hamburg, Duitsland.
De band nam hun eerste songs in de Estudios Circo Perrotti te Gijon op met behulp van de bekende studio eigenaar / producer Jorge Explosion, waarna Get Hip Recordings de band in het oog kreeg en aan het einde van het najaar van 2016 verscheen hun debuutsingle via dit label, die wereldwijd goede recensies kreeg.
Een logisch gevolg was, dat Bobkat'65 een album zou maken en op 14 juli 2017 werd dan ook hun, door Jorge geproduceerde, debuut album "This Lonely Road" via Get Hip Recordings uitgebracht.
Het album verscheen zowel op CD, inclusief een 4 pagina's tellend boekje, als in een beperkte oplage van 300 stuks op ondoorzichtig geel vinyl en 200 stuks op zwart vinyl, beide inclusief een download coupon.
Het album, dat 10 nummers bevat, start met het titel nummer "This Lonely Road", waarin ik de band een lekker in het gehoor klinkende beat song in een gemiddeld tempo hoor spelen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolg door "Try", een uitstekende dansbare beat song, die me aan de begintijd van de beat muziek doet denken.
Daarna hoor ik "Gone, Gone, Gone", een prima swingende song, waarin het ritme constant is, waarna "Hey You Boy (stay Away)" volgt, die bijna hetzelfde ritme en tempo heeft.
In "Loneliness Is Mine" speelt de band een heerlijke rustige song, waar een lekker eentonig ritme in zit en in "I Don't Care" zet Bobkat'65 me opnieuw een primitief klinkende uptempo beat song voor.
Dan krijg ik "Fool For Temptation" te horen en daarin speelt de band weer een uitstekende beat song, die terug grijpt naar begin jaren 60 en gevolgd wordt door "Why You Cry", een eentonig liedje over de liefde, dat een aangenaam ritme bevat.
Vervolgens schotelt de band me "To Be Like You" voor, waarin ik een fantastische song te horen krijg, die me lichtelijk aan de muziek van The Byrds doet denken en in het laatste nummer "Back In My Arms" laat de band me nogmaals zo'n prima primitieve beat song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"This Lonely Road" van Bobkat'65 is een uitstekende plaat, waarvan de meiden muziek in de begin jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Trauma Forward werd in 2012 te Castiglion Fiorentino, Italië, opgericht door Davide Lucioli - keyboards en zang en Jacopo Bucciantini - drums, percussie en zang.
Daarna kwamen Francesco Zuppolo - sologitaar en Michael De Palma - basgitaar het duo versterken en was de band een feit.
In dat zelfde jaar schreef de band de nummers voor het concept album "Scars", dat in de periode 2015-2016 opgenomen werd en in december 2016 op CD verscheen via het L.M European Music label.
Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Into The Labyrinth", waarin ik de band een heerlijke dreigende mix van hardrock, symfonische rock en film muziek hoor spelen, die gevolgd wordt door "Red Shadow", een uitstekend symfonisch rock nummer, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft en tegen het einde, waarin er gesproken tekst bij komt, in een traag tempo eindigt.
Daarna zet de band me "Sundown Living Puppet" voor en krijg ik een fantastisch stukje keyboards spel te horen, dat een hypnotiserend ritme bevat en slechts door de drums begeleid wordt, waarna "Cloud In A Bottle" volgt, een prachtig rustig instrumentaal melodisch nummer, dat gedomineerd wordt door het keyboards.
In "Sometimes I Feel" laat de band me genieten van een licht dreigende mix van elektro en symfonische rock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat en in "Waiting Four Seasons" krijg ik opnieuw een verrukkelijk rustig instrumentaal nummer voorgeschoteld.
Dan volgt de titel song "Scars", waarin Trauma Forward me een schitterende klinkende progressieve rock song voorzet met wisselende tempo's en zang, die vervormd is en lichte invloeden van Oosterse muziek en deze wordt gevolgd door "Sense Of Consciousness", waarin de band me weer laat genieten van een mooi instrumentaal stukje afwisselende muziek, waarbij de gitarist de belangrijkste rol voor zich op eist.
Ook "Foggy Hills" is een instrumentaal nummer en hierin krijg ik een lekker in het gehoor klinkend elektro nummer te horen, dat een hypnotiserend ritme heeft en in "Behind The Line" zet de band me een prima mix van progressieve rock, hardrock en symfonische rock voor, waarin de zang vervormd wordt en de tempo's wisselend zijn.
Vervolgens hoor ik "A Rusty Piece Of Mind", een rustig startend instrumentaal nummer, dat langzaam meer vaart krijgt en ontaardt in een heerlijk stuk elektro, om gevolgd te worden door het laatste nummer, "Woman With Parasol", dat eveneens instrumentaal gespeeld wordt en daarin laat de band me andermaal genieten van hun afwisselende melodische rock, waar lichtelijk Japanse invloeden in te horen zijn.
"Scars" van Trauma Forward is een heerlijke schijf om te beluisteren en ik kan deze CD dan ook aanbevelen aan iedere liefhebber van zowel progressieve, symfonische als melodische rock.(Sorry, er is geen video van de muziek beschikbaar, maar de band is wel te beluisteren via Spotify)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Eurasia is een band uit Piemonte, Italië, die bestaat uit: Moreno Delsignore - zang, Marco Cavallo - sologitaar, Paolo Cagnoni - basgitaar, Simone Torriano - piano en Diego Marzi - drums.
De band bracht 16 mei 2017 hun debuut album "Ilmondoarovescio", (de wereld op zijn kop) op CD en als gratis digitale download uit via het Banksville Records label.
Het album, dat 10 in het Italiaans gezongen nummers bevat, start met "Un Mondo A Rovescio" en daarin krijg ik een heerlijke mix van jazz en progressieve rock te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Fatti I Fatti Tuoi", een spannende mix van progrock, hardrock en jazz, waarbij het tempo van de muziek hoog ligt en swingt.
Daarna zet de band me "Il Buio Nero" voor een hoor ik een uitstekende pop rock song met indringende zang, waarbij het tempo vrij rustig is, waarna ik "L'Avvenire Di Un Illusione" voorgeschotelt krijg en daarin laat de band me opnieuw een prima rock song horen, waarbij de muziek een mix is van jazz en progressieve rock.
Dan volgt "Il Fantasma Del Tiranno", een lekker in het gehoor klinkende mix van hardrock, progressieve rock en pop met uitstekende indringende zang, zoals alleen Italianen dat kunnen en dit nummer wordt gevolgd door "Vado Contro", een fantastische swingende symfonische rock song.
In "il Segreto Nascosto" zet Eurasia me mooie pop song voor, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten en in "La Luna In Tasca" krijg ik weer zo'n prachtige pop rock song te horen, die invloeden van jazz bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "Bispensiero", dat met gesproken tekst begint, waarna een geweldige mix van progressieve rock en jazz volgt, waarin ook plaats is voor improvisatie en die technisch van hoogstaande kwaliteit is.
Het laatste nummer heet "Sorano Tamoto", waarin de band me opnieuw een schitterende pop rock song voorzet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"Ilmondoarovescio" van Eurasia is een prima debuut van deze band, die muziek maakt, die technisch uitstekend in elkaar zit en het beluisteren meer dan waard is en ik kan dit album dan ook aanraden aan een ieder, die van pop, jazz, progressieve en symfonische rock houdt.(luister naar korte stukjes van het album via de youtube link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Russische band IWKC, oftewel I Will Kill Chita begon in 2008 toen Nikita Samarin - drums en elektronica en zijn broer Nikolai - gitaar en keyboards, een chaotische punk-garagerock band startten.
Het kostte hen bijna 3 jaar om hun eigen stijl muziek te ontwikkelen en bandleden te vinden, die bij hun ideeën pasten, maar uiteindelijk lukte het hen en bestaat de band verder uit: Alexander Ivanov - basgitaar, Andrei Silin - keyboards, elektronica en Artem Litvakovsky - cello.
In 2010 brachten ze in eigen beheer een CD uit, getiteld "Best Days" en in 2011 werd "Not A Dream" eveneens in eigen beheer uitgebracht.
"Urban Fears", uit 2012, dat via het R.A.I.G. label is uitgebracht, was het officiële debuut album van de band, waaraan medewerking werd verleend door violiste Anastasiya Narochnaya, die ook op hun album "Before We Disappear" uit 2013 weer mee speelt en verder spelen Ksenia Pluzhnikova - viool, Karthick Iyer - viool en viola, Denis Smirnov - Franse hoorn, Konstantin Podgorbunsky - tuba en trombone, Egor Gerasimchuk - trompet en Medved Boris - keyboards er op mee.
Vervolgens bracht de band 2 digitale singles uit, waarvan "Risk" in september 2013 en "Oceans" in december 2014.
"Evil Bear Boris", dat in Moskou en Kiev tussen 2013 en 2014 werd opgenomen, verscheen in 2015 zowel op CD, LP, Digitale download en cassette en is uitgebracht via het Long Arms Records label, waarbij nog vermeldenswaardig is, dat de cassette een extra nummer bevat.
Op 2 mei 2017 verscheen het album "Hladikarna" zowel op LP als op CD via het eigen Noname666 label en daarop wordt de band muzikaal bijgestaan door: Valentin Berezin - zang, Roman Karendaev - zang, Julia Mityashova - zang, Shonchulai Hovenmei - zang, Vlad "Smack" Ponomarenko & Smackapella Choir - zang, Nicolas Perrault - Duitse zang, Khyung Nagpo - Gyuke - stemmen, Gennadiy Lavrentiev - tabla en Medved Boris.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Kastenkampf", waarin ik de band een zwaar traag stonerrock nummer hoor spelen, dat gevolgd wordt door "Samadhi", een schitterende mix van Oosters klinkende muziek en stonerrock.
Daarna laat de band me opnieuw genieten van een fantastische mix van stonerrock en Oosters getinte muziek, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en "Emerald River" heet, waarna het titel nummer "Hladikarna" volgt en de band me een heerlijk melodisch stonerrock nummer voorschotelt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan krijg ik "Youth", een verrukkelijk Oosters nummer, te horen, dat progressieve rock en hardrock invloeden heeft en swingt en gevolgd wordt door "Five Big Chillums", een uitstekende melodische swingende mix van stonerrock en new wave, waarbij stil zitten geen optie is.
In "Land Of Stupas" zet IWKC me een geweldig, vrij zwaar, licht hypnotiserend rock nummer voor, waarin het tempo niet al te hoog ligt en in het laatste nummer. "Opium Des Volkes" hoor ik de band een rustig stuk zware stonerrock spelen, dat enigszins dreigend over komt.
"Hladikarna" van IWKC is een fantastisch album, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan deze schijf dan ook van harte aanraden aan iedere liefhebber van stonerrock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Cobra Family Picnic werd in 2014 te Tucson, Arizona, Amerika, opgericht door Boyd Peterson - basgitaar en Lesli Wood - keyboards, ruimte module en tamboerijn.
Nadat Randall Dempsey - zang, Connor Gallaher - sologitaar en Daniel Thomas - drums, zich bij het duo hadden gevoegd was de band een feit en 6 april 2015 verscheen hun debuut EP "Music For Lava Lamps" als digitale download.
Op 22 mei 2017 werd hun debuut album "Magnetic Anomaly”, dat zowel op CD-R, LP als op cassette verscheen, via het Sky Lantern Records (USA en Canada) en Cardinal Fuzz (UK) uitgebracht, terwijl het tevens als digitale download verkrijgbaar is en de band wordt in 2 van de 9 nummers, die het album telt, muzikaal bijgestaan door Richard Young (sologitaar).
Vermeldenswaardig is nog dat de LP in een beperkte oplage op blauw/lila gerecycled gekleurd vinyl is uitgebracht en tevens op zwart vinyl.
"Magnetic Anomaly" begint met "Draags", waarin de band start met een aankondiging van een lancering, waarna de muziek langzaam op gang komt en ik een lekker swingende progressieve rock song met spacerock invloeden te horen krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Interplanetary Travel 001", een heerlijk psychedelisch klinkend stukje spacerock.
Daarna schotelt de band me "Elysium" voor, waar Richard Young op mee speelt en daarin krijg ik een schitterende psychedelische rock song te horen, die een licht hypnotiserend ritme bevat en spacerock invloeden heeft, waarna "Interplanetary Travel 011" ten gehore gebracht wordt, een prachtig rustig instrumentaal spacerock nummer met psychedelische invloeden.
Dan hoor ik "Frost", waarin Cobra Family Picnic een fantastische swingende uptempo spacerock song, waarbij stil zitten geen optie is en iets over de helft van het nummer gaat de song in een langzaam tempo verder, waarbij de muziek in progressieve rock verandert.
In "Gilgamesh" zet de band me opnieuw een verrukkelijke psychedelische spacerock song met een hypnotiserend ritme voor en in "Interplanetary travel 111" krijg ik een psychedelisch stuk muziek voorgezet, dat experimentele invloeden heeft.
Vervolgens speelt de band "Moody Mountain", een geweldige rustige psychedelische ruimtelijke rock song, die gevolgd wordt door "Contact", het tweede nummer waar Richard Young in te horen is en hierin laat de band me opnieuw genieten van een schitterende psychedelische spacerock song met een aanstekelijk ritme en wisselende tempo's.
"Magnetic Anomaly" van Cobra Family Picnic is een geweldig debuut album, dat me van begin tot einde aan mijn stoel gekluisterd heeft en ik kan deze schijf, dan ook van harte aanraden aan elke liefhebber van psychedelische rock en spacerock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Sidewalk Society is een band uit Long Beach, Californië, Amerika, die een voorliefde heeft voor de Britse zestiger jaren muziek en bestaat uit: Dan Lawrence - sologitaar en zang, Dan West - basgitaar en keyboards en Jerry Buszek - drums.
De band heeft voor hun 7" EP, die 9 augustus 2016 via Fruits De Mer Records op gekleurd vinyl in een beperkte oplage verscheen, 2 covers van David Bowie en 2 covers van The Action opgenomen, na eerder covers van The Kinks, The Rolling Stones en Small Faces te hebben gedaan.
Op 24 juli 2017 verschijnt de LP "Strange Roads", waarop de complete Action LP "Rolled Gold" (onuitgebrachte demo's uit de periode 1967-1968) te horen is in de uitvoering van Sidewalk Society en vermeldenswaardig is, dat de LP op gekleurd vinyl uitgebracht wordt.
De plaat, die 14 nummers bevat, start met "Come Around", een schitterende pop song , die zo nu en dan heftige zang heeft, enkele prima tempowisselingen bevat en de sfeer van de jaren 60 uitwasemt, waarna "Something To Say" volgt en ik een heerlijke beat song met een aangenaam ritme en subtiele tempowisselingen te horen krijg.
Daarna zet de band me "Love Is All" voor en daarin krijg ik een vrij snelle licht psychedelische progressieve rock song te horen, die tegen het einde een stuk heftiger wordt en gevolgd wordt door "Icarus", een lekker in het gehoor klinkende beat song, waarin de uptempo muziek iets weg heeft van die van The Who.
Dan krijg ik "Strange Roads" te horen, een geweldige mix van rock en psychedelische pop, die een jaren 60 sfeer uit wasemt en van diverse tempowisselingen is voorzien en hierin speelt de band een geweldige swingende song met een aanstekelijk ritme, waarna "Things You Cannot See" volgt en de band me een mooie, vrij rustige, pop song voorschotelt met prachtige samenzang.
In Brain" zet de band me weer zo'n fantastische aanstekelijke rock song voor en ook in "Look At The View" laat Sidewalk Society me genieten van een mix van psychedelische pop en rock, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en drums werk in de stijl van Keith Moon.
Vervolgens hoor ik "Climbing Up The Wall", een lekker klinkende pop song en "Really Doesn't Matter", een geweldige swingende rock song, waarbij stil zitten geen optie is.
Verder speelt de band "I'm A Stranger", een prima rock song met diverse tempowisselingen, "Little Boy", een prachtige rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en halverwege van tempo en ritme verandert. waarna de muziek swingend en progressief wordt.
In "Follow Me"krijg ik een schitterende swingende rock song voorgeschoteld, die me in beweging zet en in "In My Dream" hoor ik een heerlijke rock song met een aanstekelijk ritme.
"Strange Roads" van Sidewalk Society bevat 14 fantastische songs, waar ik met plezier naar geluisterd heb en ik kan deze LP dan ook van harte aanbevelen, aan een ieder, die van jaren 60 muziek houdt, maar ook zij, die van de betere pop houden kan ik aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren. (luister naar stukjes van enkele songs via de youtube link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Telescopes, die zich muzikaal liet inspireren door band als Suicide, The Velvet Underground en The 13th Floor Elevators werd in 1987 te Burton Upon Trent, Staffordshire, Engeland, door Stephen Lawrie opgericht.
De eerste formatie van de band bestond uit: Stephen Lawrie - zang en akoestische gitaar, Joanna Doran - achtergrond zang en slaggitaar, David Fitzgerald - sologitaar, Robert Brooks - basgitaar en Dominic Dillon - drums en percussie.
In de periode 1987 tot heden speelden er 27 verschillende muzikanten in The Telescopes, met als enige constante Stephen Lawrie en werden er platen uitgebracht via 18 verschillende labels.
De band heeft sinds de oprichting 21 singles en 17 albums via diverse labels uitgebracht, waaronder 2 live albums, 6 compilaties en 9 studio albums.
Hun eerste single was "Forever Close Your Eyes" uit 1988, die als split 7" flexi-disc uitgebracht werd samen met de band met Loop en via het Cheree label verscheen, waarna het debuut album "Taste" in 1989 volgde.
"As Light Return", dat 7 juli 2017 werd uitgebracht, is hun negende studio album en, na "Hidden Fields" uit 2015, het tweede, dat via het Tapete Records label is verschenen.
Het album, waarop 5 nummers staan, begint op kant-A met "You Can't Reach What You Hunger", waarin ik een schitterende zware, psychedelisch klinkende, pop song te horen krijg, die lichte gothic en noise invloeden bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Down On Me" volgt, een fantastisch zwaar duister klinkend hypnotiserend stuk muziek, dat prima in een horror film zou passen.
Dan zet The Telescopes me het laatste nummer van de A-kant, "Hand Full Of Ashes", voor en krijg ik een geweldig dreigend nummer te horen, waarin het tempo niet al te hoog ligt en het ritme licht hypnotiserend klinkt.
Daarna speelt de band "Something In My Brain" en daarin krijg ik opnieuw een verrukkelijke zware psychedelische noise pop song voorgeschoteld, die een hypnotiserend ritme bevat en in het laatste nummer "Hand Full Of Ashes", waarin ik een andere uitvoering van dit nummer te horen krijg, laat de band me bijna 14 minuten genieten van hun hypnotiserende noise klanken.
"As Light Return" van The Telescopes is een geweldige plaat, die weliswaar niet voor iedereen even toegankelijk zal zijn, maar ik kan hen, die van dit soort muziek houden, deze schijf van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Serpent uit Mjölby, Zweden, werd in 2011 opgericht door Adam Lundqvist - sologitaar, Mattias Ottosson - basgitaar en zang, die samen gingen jammen en drinken in de stad, die in het oostelijk deel van Zweden ligt.
Deze hardrock sessies resulteerden in zowel een LP als EP, maar pas nadat Joakim Olsson - drums bij het duo had gevoegd was de band, die ze Serpent noemden, een feit.
Dat was in 2013, het jaar waarin de band naar hun geboorteplaats Vänersborg verhuisde en hun eerste live optredens deed, waarvan er al snel veel volgden.
Het trio had een sterke live act en solide nummers, waardoor een nieuw album niet uit kon blijven en in het voorjaar van 2015 ging de band dan ook de Studio N3 te Trollhättan in, om onder leiding van hun geluidsman Charlie Johansson hun nieuwe album, Nekromant", op te nemen.
Enkele dagen daarna verscheen de eerste uitgave van dit album en na een overeenkomst met het Transubstans, verscheen het 18 december 2015 via dit label opnieuw.
Vervolgens veranderde de band van naam en ging verder onder de naam Nekromant, die op 16 juni 2017 het album "Snakes & Liars" via het Transubstans label uitbracht.
"Snakes & Liars" bevat 9 nummers, waarvan het eerste "Stoned To Death, Doomed To Die" heet en daarin hoor ik de band een heerlijke swingende hardrock song ten gehore brengen, die met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt, dat halverwege in een vrij rustig tempo verandert en gevolgd wordt door "Funeral Worship", een uitstekende trage, dreigende, rock song.
Daarna krijg ik "Black Velvet" te horen en daarin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo rock song, waarna "Ashes & Rain" volgt, een mooie melodische rochk song, die halverwege van ritme en tempo verandert en iets steviger wordt.
In "Inside Yourself" schotelt Nekromant me opnieuw een stevige rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Mardröm" laat de band me een lekker kort stukje instrumentale hardrock horen, dat iets meer dan 1 minuut duurt.
Dan zet de band me "Never Saved" voor en hoor ik weer een stevige rock song, die iets over de helft van het nummer in een sneller tempo over gaat, waarna het nummer gaat swingen, maar na korte tijd verandert de band het tempo opnieuw, om verder te gaan in een rustig gespeeld eindstuk.
De titelsong "Snakes & Liars" is het volgende nummer, dat ik hoor en daarin speelt de band een geweldig swingend nummer in een hoog tempo, om het album te eindigen met "Spelmannen", waarin me verrast door een schitterende rustige mix van hardrock en folk te spelen, die vergezeld gaat van een in het Zweeds gezongen tekst (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
"Snakes & Liars" van Nekromant bevat 9 prima hardrock nummers, waarbij de muziek stevig is en de zang vrij veel op die van Ozzy Osbourne lijkt en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van hardrock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Carsickness uit Pittsburgh, Philladelphia, Amerika, werd in 1979 opgericht tijdens de hoogtij dagen van de punkrock en bestond uit: Karl Mullen - zang en sologitaar, Steve Sciulli - synthesizer, mellotron en zang en Dennis Childers - drums en percussie.
Vervolgens kwamen Chris Koenigsberg - basgitaar, Hans Werner - piano, farfisa en synthesizer en Dan Roelich - saxofoon bij de band, waarna hun eerste optreden in 1980 in de Lions Walk volgde, nadat hun geplande optreden voor die zelfde dag in Pittsburgh's Mattress Factory door de organisator werd afgelast.
De band toerde regelmatig en bouwde een prima reputatie op, waardoor ze een inspiratie bron werden voor band als The Bats en Anti-Flag.
Nadat de leden in 1987 individueel verschillende ideeën kregen, werd er in 1989 besloten te stoppen, maar toch speelden ze nog sporadisch samen in bands en andere muzikale projecten.
In 2017 besloten de bandleden verscheidene van hun meest populaire nummers, samen met onuitgebracht materiaal op plaat te zetten en dit album kreeg de titel "1979-1982" en werd op 21 april 2017 door Get Hip Records zowel op LP als op CD werd uitgebracht.
Het eerste nummer van de plaat, die 17 nummers bevat, heet "Bill Wilkinson" en daarin hoor ik de band een schitterende swingende melodische punk song ten gehore brengen, die met de sneltrein vaart mijn gehoorgang binnen komt en gevolgd wordt door "Police Dog", een fantastische rock song, die diverse tempowisselingen heeft en swingt.
Daarna volgt "Dull Days", een snelle korte punkrock song van iets meer dan 1 minuut, die door "Faster" gevolgd wordt en dit nummer duurt slechts 23 seconden.
Dan zet de band me "Shooting Above The Garbage", eveneens een zeer korte song van 1 minuut, waarin de zang, net als in de andere nummers aan die van Joe Strummer van The Clash doet denken en "Give To The Poor" is eveneens zo'n heerlijke song, die verwantschap heeft met de muziek van The Clash (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
In "Plastic Beauty" zet de band me een lekker swingende uptempo mix van punk en surf voor en "Hearts In Traction" start met een drumsolo, waarna de band er op los experimenteert en in "The Invisible Man" begint het nummer met gesproken tekst, waarna de band me verrast op een verrukkelijke progressieve rock song, die een aangenaam dansbaar ritme heeft.
Vervolgens laat Carsickness me genieten van een geweldige swingende progressieve rock song, die "Sharpen Up For Duty" heet en gevolgd wordt door "Suicide", een uitstekende mix van punk en pop, die diverse tempowisselingen bevat, waarna "Bleeding" volgt en ook daarin hoor ik de invloed, die The Clash had op de muziek van Carsickness, doordat de band een lekker in het gehoor klinkende mix van reggae en punk maakt.
"Crazy Thing" is een schitterende afwisselende progressieve rock song met jazz en RIO invloeden en "I Don't Think So" een verrukkelijke swingende uptempo mix van punk en reggae in de stijl van The Clash.
Verder schotelt de band me de volgende 3 nummers voor: "They Came Crawling", een geweldige swingende mix van punk en progressieve jazz rock, "For You", een lekkere dansbare rock song, die me ook deze keer sterk aan de muziek van The Clash doet denken en "Acoustic Bill Wilkinson", een heerlijke akoestische uitvoering van dit nummer.
"1979-1982" van Carsickness staat vol lekkere swingende songs, waarin de band me diverse stijlen muziek heeft laat horen en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van punk, reggae, progressieve rock en jazz houdt en een liefhebber is van de muziek van The Clash.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Eberhard Kranemann uit Dusseldorf studeerde muziek aan het Dortmund Conservatory en kunst aan de Kunstakademie Düsseldorf.
Hij speelde in bands als Kraftwerk, NEU! en Pissoff, terwijl hij solo albums uitbracht onder de naam Fritz Müller.
Harald Grosskopf uit Berlijn speelde drums op de vroege Klaus Schulze albums en nam 13 albums met de band Ashra op en tevens maakte hij als solo artiest diverse synthesizer albums, waaronder "Synthesist" en "Oceanheart".
In 2016 ontmoetten ze elkaar op een festival, waar ze beiden als solo artiest optraden en besloten hun krachten te bundelen en samen een album op te nemen, dat de titel "Krautwerk" kreeg, waarin ze hun kosmische visie op de muziek van vandaag en morgen weergeven.
Het album, dat 6 nummers bevat, verscheen in mei 2017 via het Bureau B label en is zowel op vinyl als op CD uitgebracht en de instrumenten, die beiden hierop spelen zijn: Kranemann - elektronica, sologitaar, Hawaï gitaar, cello en zang en Grosskopf - elektronica, elektrische drums en percussie.
De plaat start met "Midnight In Düsseldorf Berlin" en daarin hoor ik het duo in een rustig tempo spelen, waarbij het eentonige ritme licht hypnotiserend is, terwijl de tekst gesproken wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Ou Tchi Gah", een zeer dansbare swingende krautrock song, waarin elementen uit de muziek van Kraftwerk terug te vinden zijn en het ritme hypnotiserend werkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna zetten Eberhard Kranemann en Harald Grosskopf "Texas Paris" voor, dat start met heftige gitaarklanken, die over gaan in een rustig stukje muziek, dat invloeden uit new age bevat en een eentonig drums ritme heeft, waarna "Happy Blue" volgt, waarin het duo me een lekkere swingende mix van dance en krautrock voorzet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Buddhatal" laat het duo me genieten van een heerlijk nummer, dat experimenteel begint en over gaat in een fantastisch, vrij zwaar, stuk muziek, waarin de cello een belangrijke rol speelt en het ritme opnieuw hypnotiserend is en in het laatste nummer, dat "Be Cool" heet, schotelen ze me weer een schitterende hypnotiserende mix van dance en krautrock voor, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
"Krautwerk" van Eberhard Kranemann Harald Grosskopf heeft me van begin tot einde weten te boeien en ik kan deze verrukkelijke muziek dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder, die van krautrock, dance en hypnotiserende ritmes houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Deamon's Child is het alter ego van Sven Missullis (John Deamon) uit Duitsland, die alle instrumenten op, de eerste oorspronkelijke versie, van "Demo", die in maart 2013 opgenomen is, bespeelt.
Nadat de opnames klaar waren richtte hij de band Deamon's Child op, om de songs ook live te kunnen spelen en deze band bestaat momenteel uit:Sven Missullis - sologitaar en zang, Anami Muhi - basgitaar en zang en Tim Mohr - drums en dit trio nam de CD "Demo" op, waarop 6 nummers staan.
Hun eerste optreden deed de band echter pas op 6 december 2013 in Bei Chez Heinz te Hannover, Duitsland, samen met 2 andere bands.
In 2014 bracht Deamon's Child hun debuut CD met gelijknamige titel uit via het Zygmatron Music label en deze heeft in 2016 een opvolger gekregen, die "Scherben Mussen Sein" heet en in september en oktober 2015 in Hannover is opgenomen.
Op 3 juni 2017 trad Deamon´s Child op in de Lux Club in hun thuisstad Hannover als voorprogramma voor de Canadese band Blood Cerenony.
Daar kwamen ze hun oude vriend Will Dammelaar tegen en besloten samen spontaan het optreden van Deamon´s Child op te nemen en het resultaat daarvan is te beluisteren via de CD-R "Live In Lux", die op 20 juni 2017 in een beperkte oplage van 50 stuks verscheen in een, met de hand genummerde, zelf gemaakte hoes en ook als download verkrijgbaar is.
De CD-R, die 7 nummers van hun eerste 2 albums bevat, start met "Zucker", waarin ik de band een schitterende stonerrock song hoor spelen, die, na een stevig rustig begin, in een redelijk hoog tempo gespeeld wordt, dat diverse prima tempowisselingen bevat.
Daarna krijg ik "Lutscher" voorgeschoteld en hoor ik de band opnieuw een stevige stonerrock song ten gehore brengen, waarin het tempo niet al te hoog ligt en de zware tonen een hypnotiserend ritme bevatten (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Äffchen Fährt Fahrrad" volgt en ik een heerlijke swingende song te horen krijg, waar invloeden uit old school house en punk in zitten, waardoor stil zitten niet aan de orde is.
Dan zet Deamon's Child me "Geld" voor, waarin het ritme de eerste 2 minuten niet veel verandert, waarna de band me een geweldige swingende song laat horen met daarin diverse tempowisselingen en een fantastische tekst.
In "Schweinehund, Komm Tanz Mit Mir!" laat de band me genieten van een verrukkelijke progressieve stonerrock song, die afwisselende ritmes bevat en halverwege van ritme verandert en tijdelijk iets melodischer wordt, om tegen het einde verder te gaan in een hoog tempo.
Vervolgens speelt de band "Nichts", een 11 minuten durend dreigend stoner nummer, dat in een niet al te hoog tempo wordt gestart, dat langzaam wordt opgevoerd, waarna er een swingend stuk muziek ontstaat, waarin halverwege geweldige zang bij komt, die vrij heftig klinkt, terwijl de muziek aanzet tot dansen en als toegift laat de band me nogmaals genieten van een een lekker stuk swingende punkrock, dat "Das Vogellied" heet en tot halverwege in een sneltreinvaart gespeeld wordt, waarna de muziek traag en dreigend wordt.
"Live Im Lux" van Deamon's Child geeft een goed beeld weer van een live optreden van de band, die hier een uitstekend stuk muziek weet te laten horen en ik kan iedere liefhebber van stoner alsmede punk dan ook van harte aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Blues Against Youth is het alter ego van Gianni TBAY uit Rome, Italië, die sinds 2008 actief is en zingt, sologitaar en basdrums speelt.
In 2009 werden er diverse songs opgenomen door Gianni's vrienden Lou Chano (in Rome) en Benu, die in de band Come 'N Go speelt (in Biel, Zwitserland), waarbij sommige CD-R's zoals "Savage Demo Takes Vol.1" en "TBAY 2009" met de hand gemaakt zijn en hier en daar weggeven werden.
De opnamen sessies, die hij, samen met Cangiarlo Barbati achter de knoppen, maakte in de Snake's Studio te Rome, worden als het eerste officiële materiaal van The Blues Against Youth beschouwd.
De daaruit voortgekomen CD-R "Self-Bootlegged But True", werd in een beperkte oplage gemaakt en uitgegeven tijdens de TBAY optredens, die steeds beter en heftiger werden.
Na 2 jaar optredens in Italië en Europa te hebben gedaan, maakte hij in de zomer van 2010 zijn 7" debuut single, "Become The Whiskey", waarna hij 3 weken als voorprogramma van The Bulemics (Austin, TX) in Europe optrad, waaronder: Spanje, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, België en Nederland, die gevolgd werden door optredens als hoofdact in Italië.
Zijn debuut single was een co-productie tussen TBAY en enkele mensen van de platenlabels Sonatine Produzioni (Fano, Italië), Escape From Today (Torino, Italië), Burning Sound Records (Geneve, Zwitserland) en Brigadisco Records (Itri, Italië).
In december 2010 deed Gianni 4 succesvolle optredens in Portugal onder de naam "Become The Whiskey Release Party Tour" en nadat hij terug in Rome was, begon hij te werken aan zijn eerste volledige album "Pure At Heart Blues" in de M.House Studio samen met Mattia Candeloro (Joe Lally, Spiritual Front).
In maart 2011 speelde hij zijn derde tournee door Europa als hoofdact, waarbij hij 24 optredens deed en zijn nieuwe zelf geproduceerde CD-R "Ripped-Off And Broke" verspreidde, met daarop onuitgebracht en uitgebracht materiaal en in een zeer gelimiteerde oplage van 150 stuks gemaakt.
Doordat er zoveel rips-off versies van zijn muziek in omloop was, besloot hij zijn eigen label Deer It Yourself Records op te richten en zijn eigen platen te persen, waarbij hij zelf achter de schermen blijft.
In de zomer van 2011 verschenen TBAY's volgende uitgaves: de compilatie "Brigadisco 3 - Ulula" (door Brigadisco Records), waarop diverse Italiaanse artiesten staan en een onuitgebracht nummer van Gianni bevat, plus de 7" split single "A-1 To Portland" / "Standin' Barman Stomp" met The Ribeye Brothers (USA/Monster Magnet huidige en ex leden), die in juli 2011 door de labels Deer It Yourself, Escape From Today en Burning Sounds Records werd uitgebracht.
Vervolgens verscheen zijn debuut album "Pure At Heart Blues" in september dat jaar via zijn eigen Deer It Yourself Records label en ging hij gedurende 5 weken op tournee door Europa.
In 2012 werd het album her uitgebracht door D.I.Y. en Talk About Records en in augustus 2012 verscheen de EP "You Said I Praise The Devil?" op geel vinyl via D.I.Y. en daarop is te horen, dat hij een nieuwe muzikale richting ingelagen is, waarbij er behalve 3 eigen songs, ook een cover van het Merle Haggard nummer "Mama Tried" op staat, waarbij kan worden opgemerkt, dat Merle Haggard één van de muzikanten is, die TBAY het meest hebben beïnvloed.
Ter promotie van de EP deed hij een nieuwe tournee door Europa, die hem door Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, België, Frankrijk en Italië voerde en daarbij deelde het podium met onder andere: King Automatic (in Karlsruhe, Duitsland), The Jackets (in Martigny, Frankrijk) en Bob Log III (op het Skronk One Man Band Festival in Rome, Italië), waarna hij in december 2012 de M.House Studio in ging om zijn tweede album "Trapped In The Country" op te nemen, dat in 2013 op LP en CD verschenen is, via Off Label Records en Deer It Yourself Records.
In 2014 verscheen de 7" split single The Cyborgs / The Blues Against Youth "Spanish Is Sexy" / "Dotted White Line" via het Bloody Sound Fucktory label en op 1 maart 2016 is zijn LP/CD "Apprentice" uitgebracht door zowel Beast Records als Deer It Yourself Records en tevens als digitale download, waarna op 28 juli 2017 de 10" LP "Good Morning Bad Feeling Deprecation Road", die hij samen met The Restless Lives Collective opnam, via Beat Records verschijnt.
Het album, dat 7 nummers bevat, begint met "Good Morning, Bad Feeling" en daarin krijg ik een mooie rustige blues song voorgeschoteld, die een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "That Reason Why", een opgewekt klinkende song met lichte country invloeden, die me aanzet tot dansen.
Daarna zet de band me "It's Been A Long Time, Mama" voor, waarin ik een lekkere swingende blues song te horen krijg, waarbij stil zitten niet aan de orde is (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna de band me "Another Pretty Country Song" voorzet en hierin speelt The Blues Against Youth & The Restless Lives Collective een uitstekende country song, zoals ik na het zien van de titel al vermoedde.
Dan hoor ik "Got Blood In My Rhythm", een geweldige swingende song, die me terug voert naar de jaren 50 en gevolgd wordt door "Lonesome Road", een prachtige rustige mix van country en blues en in "Records And Fish" laat de band me opnieuw een heerlijke mix van country en blues horen, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
Als laatste staat er een zogenaamde "hidden track" op de CD en hoor ik de band nogmaals een fantastisch stukje country blues spelen, waarin religieuze invloeden hoorbaar zijn.
"Good Morning Bad Feeling Deprecation Road" van The Blues Against Youth & The Restless Lives Collective bevat 7 schitterende songs, die ik ten zeerste kan aanraden aan liefhebbers van blues en country.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
luverObeat is een Italiaanse band, die in 2013 door Tommy T. en Alexandra werd opgericht en bracht in 2014 hun debuut album "luverObeat" in eigen beheer uit.
Sinds 2016 bestaat de band uit: T. - zang, solo-, slaggitaar, sitar en percussie, Alexandra - orgel, piano, mellotron en zang, Iordanus - basgitaar en Fridericus - drums en in deze formatie werd het album "Vibrato On" opgenomen, waarop Count Peter Zaremba als gastmuzikant op mee speelt (mondharmonica en achtergrond zang) en op 12 januari 2017 uitgebracht via hun eigen luverObeat label.
Het album bevat 8 nummers, waarvan het eerste "Awkward Backwards" heet en daarin hoor ik de band een swingende psychedelische rock song ten gehore brengen, waarin het orgel een belangrijke rol speelt en stil zitten niet aan de orde is.
Daarna zet de band me "Mickey Blooz" voor, waarin ik een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song te horen krijg, die gevolgd wordt door "Hard Done By", een progressief psychedelisch nummer, dat me lichtelijk aan de begintijd van The Stranglers doet denken en ook dit is een zeer swingende rock song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan hoor ik "Schwabsong" en daarin laat de band me, net als in "Mickey Blooz", horen dat de zang wel wat weg heeft van die van David Bowie, terwijl de muziek eveneens die kant op gaat.
In "Plastic Hate" laat luverObeat me genieten van een swingende psychedelische rock song, die in een vrij snel tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen bevat en in "Up To No Good" schotelt de band me een heerlijke garagerock song voor, die swingt en diverse tempowisselingen heeft.
Vervolgens hoor ik "Social Decoy", een melodische swingende licht psychedelische garagerock song en "Oneiric No.8" zet de band me een verrukkelijke licht psychedelische rock song voor, die een aanstekelijk ritme bevat en die, net als de andere songs. terug grijpt naar de muziek uit eind jaren 60.
"Vibrato On" van luverObeat is een lekker in het gehoor klinkende plaat met 8 swingende nummers, die ik elke liefhebber van garagerock en psychedelische rock kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Griekse band Melt Mountain, uit Athene, bestaat uit: Dimitris Apostolakidis – zang, sologitaar en keyboards, Xenofon Karakonstantis - zang, sologitaar en keyboards, Eddie Theofanidis – basgitaar, Nikos Bakopoulos - saxofoon en Nikos Kotsaris - drums.
De band bracht in 2014 hun debuut EP met gelijknamige titel uit, waarna 29 mei 2017 het vinyl album "Superfetish" in een beperkte oplage via het Inner Ear Records label volgde en tevens verscheen het album als digitale download.
Vermeldenswaardig is nog, dat het album in 4 dagen live in de Urban Studio's te Athene in februari 2016 werd opgenomen en door de band zelf is geproduceerd.
"Superfetish", dat 9 nummers bevat, start met "Fascinating Things", waarin ik de band een lekker in het gehoor klinkende pop song hoor spelen, die enkele prima tempowisselingen heeft en uit een musical lijkt te komen.
Daarna volgt "Deadly Sugar Quest", een swingende, vrij snelle, instrumentale mix van elektro en rock, die halverwege van tempo verandert en gevolgd wordt door "Saturdays", een song, die iets weg heeft van muziek uit een theater voorstelling.
Dan zet de band me "Lethargic" voor en ook daarin geeft de band me het idee, dat ik naar muziek zit te luisteren, die in een of andere musical gespeeld wordt, maar tevens hoor ik een perfect in elkaar gestoken stuk muziek, dat swingt en diverse tempowisselingen heeft.
In het eerste gedeelte van "Interlude (Lalala)" laat Melt Mountain me nogmaals horen, dat hun muziek beïnvloed is door het variété, maar na de helft van het nummer maakt de muziek een wending en krijg ik een schitterend stuk abstracte muziek voorgezet (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Leaves", waarin de band me opnieuw het idee geeft naar musical muziek zitten te luisteren en dat verandert niet als ik "Nuclear Warmth" hoor, waarin een aanstekelijk ritme zit, dat me in beweging brengt.
Vervolgens zet Melt Mountain me "Leech Cities" voor en daarin krijg ik een uitstekende pop song voorgeschoteld, die enkele tempowisselingen heeft, waarna het laatste nummer van de plaat volgt, getiteld "Floats" en hierin laat de band me genieten van een zeer abstract klinkend instrumentaal rustig nummer.
"Superfetish" van Melt Mountain bevat geen alledaagse muziek, maar is zeker geen slecht product, integendeel zelfs, want de muziek van de band zit perfect en vrij complex in elkaar en is een genot om te horen, waardoor ik elke liefhebber van pop kan aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Cosmic Triggers is een band uit St.Petersburg, Rusland, die bestaat uit: Anastasia Skabelkina - zang en synthesizer, Vladimir Skabelkin - sologitaar en synthesizer, Vladimir Kolbin - sologitaar, Tagir Khisamov - basgitaar en Russel Petrov - drums.
De band bracht hun debuut album "Homo Fractaliens", dat live in de Oxygen Studio te St.Petersburg in 2016 en 2017 werd opgenomen, op 26 juni 2017 via het Adansonia Records label uit en vermeldingswaardig is, dat de mastering door krautrock legende Eroc werd gedaan en dat de LP in 2 kleuren te koop is.
Homo Fractaliens, dat 6 nummers bevat, werd 12 mei 2016 onder dezelfde naam, maar met de eerste 4 nummers + 1 bonus nummer als digitale download in eigen beheer uitgebracht, terwijl er 1 nummer op het album "Tripwave 2", dat via Trail Records in 2016 verscheen, terecht kwam.
Het album start met "Introduction", waarin ik een schitterend rustig stukje licht psychedelische muziek te horen krijg, dat vergezeld gaat van een gesproken tekst.
Daarna zet de band me het titel nummer "Homo Fractaliens" voor en hoor ik een fantastische progressieve rock song met spacerock invloeden, die enkele prima tempowisselingen heeft en een licht hypnotiserend ritme bevat.
Dan hoor ik "Undermind", een geweldig progressief mysterieus klinkende muziek met Oosterse en sjamaanse invloeden en een eentonig hypnotiserend drums ritme, dat me in een lichte trance brengt.
In "Syndicate" laat Cosmic Triggers me genieten van een verrukkelijk spacerock nummer, dat eveneens een hypnotiserend ritme heeft en tevens invloeden van psychedelische rock (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Quant Um" schotelt de band me een heerlijk hypnotiserend krautrock nummer voor.
Het laatste nummer heet "Shutsuryoku" en daarin krijg ik opnieuw een schitterend stukje progressieve rock te horen, dat krautrock invloeden heeft, een hypnotiserend ritme bevat en swingt.
"Homo Fractaliens" van Cosmic Triggers is een fantastisch debuut album, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan iedere liefhebber van progressieve rock en hypnotiserende muziek deze schijf van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Nadat Will Z., één van de oprichters van de Belgische band Cosmic Trip Machine, in november 2011 klaar was met de co-productie van "The Book Of Am" van de band Can Am Des Puig , waarvan co-producers Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie deel uitmaakten, ontdekte hij, dat hij voor zijn nieuwe soloproject ook zulke muziek wilde maken.
Gedurende een maand componeerde hij minstens elke dag een nummer, waardoor hij de naam "Daily Visions" als titel voor zijn nieuw solo album bedacht.
In diezelfde tijd las hij het boek The Twelve Philosophical Keys, dat door Basil Valentine geschreven werd en door Michel Maier geïllustreerd is.
Toen het tijd was om verder te gaan met het maken van zijn demo's, kwam hij geïnspireerd door het boek van Basil Valentine, op de titel "12 Visions", zoals het album zou moeten gaan heten.
De eerste sessie voor de plaat was op 3 november 2011, waarin 3 demo's tot een compleet nummer werden verwerkt.
In 2012 ging Will met zijn vriendin naar Mallorca, waar hij eerder met Juan en Leslie werkte en schreef daar enkele songs voor zijn project.
Later in dat jaar verdiepte hij zich in een boek over satanisme, waardoor zijn muziek een stuk duisterder werd en de song "Hermetic Spell", die hij met zijn band Cosmic Trip Machine voor zijn solo album opnam, is daar het resultaat van.
Nadat hij de muziek van Engelse folk band The Trees ("The Garden of Jane Delawney", 1970 en "On The Shore", 1970) en van zangeres Judee Sill, die in 1971 de geweldige single "Jesus Was A Cross Maker" uitbracht, had ontdekt, besloot hij ook muziek in die stijl op te nemen.
Hij bracht zijn eerste solo album "Shambhala" in 2012 uit, gevolgd in 2013 door "12 Visions", die via Anazitisi Records/69 Watt verschenen en in 2014 is zijn nieuwe album "Dark Tales Of", waarop 12 nummers staan, door het Nederlandse Headspin label op de markt gebracht in een beperkte oplage gekleurd en zwart vinyl.
Op die LP spelen OG - glissando gitaar, Sammy - drums en percussie, Majnun - sologitaar (in Ego Ritual) en Alice Artaud - zang mee, terwijl Will alle andere instrumenten bespeelt, zoals solo- en basgitaar, synthesizer, piano, orgel, percussie en theremin en hij natuurlijk de zang voor zijn rekening neemt.
Na de totstandkoming van "The Book Of Am", vroegen Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie aan Will of hij bereid was mee te werken aan het vervolg daarvan, getiteld "The Book of Intxixu", waaraan ook Daevid Allen, de oprichter van Gong, zijn medewerking verleende.
Het werken met zulke getalenteerde muzikanten was een voorrecht voor Will en dat inspireerde hem tot het componeren van "New Start", een album geïnspireerd is door de Jain filosofie, de geboorte van zijn zoon en om eer te bewijzen aan deze grote artiesten met wie hij had samengewerkt .
Op "New Start" is de personele bezetting als volgt: Will Z. - zang, 12 snarige gitaar, akoestische gitaar, sologitaar, Wah-Wah fuzz gitaar, Korg MS-20. piano. percussie, sitar, mellotron, basgitaar, synthesizer en xylofoon, Juan Arkotxa - fluit, Leslie MacKenzie - percussie (op Jain Devotion Part V), Carmeta Mansilla - zang (op Jain Devotion Part II), Daevid Allen - Glissando gitaar (op Evil Namo), OG - Glissando gitaar (op Jain Devotion Parts IV en V), Alice Artaud - zang (op Greek Loop), Adam Geoffrey Cole - oud (op Jain Devotion Part IV), Anne - synthesizer effecten (op Jain Devotion Part V) en Louis Z. - baby.
Het album verscheen 8 juni 2015 via Mega Dodo Records in een gelimiteerde oplage van 250 stuks, geperst op wit vinyl en de CD versie is eveneens in een gelimiteerde oplage van 250 stuks verschenen.
Hij werkte van november 2014 tot januari 2016 aan zijn nieuwe (zesde) album "A New Mirrored You", dat 31 december 2016 via het G.O.D. Records label verschenen is en daar aan werkten Juan Arkotxa - dwarsfluit, Alice Artaud - zang (1 nummer), oG - 12 snarige elektrische gitaar (1 nummer), basgitaar (1 nummer) en glissando gitaar (1 nummer) en Sammy Goldstein - drums als gastmuzikanten mee, terwijl Will zelf de rest van de instrumenten bespeelt.
Ook "A New Mirrored You" is gebaseerd op een boek en wel "La Vita Nuova" van Dante Alighieri, dat 2 thema's behandelt.
a) Hoe je een moeilijke eenzijdige relatie in prachtige kunst en inspiratie kan veranderen, zoals een alchemist metaal in goud verandert en b) hoe je 2 levens tegelijk kan leven, een leven verbonden met de werkelijkheid en een leven verbonden met dichtkunst en hoe moeilijk het is de juiste balans te vinden tussen de fysieke wereld en je dromen en bewust te zijn van frustraties, implicaties en de fouten daarin.
Aan de LP gaat de split 7" vinyl single "A New Mirrored You" (Will Z.) / "Love Gun" (Permanent Clear Light) vooraf, die in een zeer beperkte oplage van 50 stuks geperst werd en met de hand genummerd is, maar onbeperkt ook digitaal verkrijgbaar is.
In 1996 begon Will te werken aan zijn eerste concept album, maar doordat er zoveel andere dingen gebeurden in zijn tienerjaren, vergat hij het en bleef het onafgemaakt liggen.
Wel maakte hij een ander album, dat gevolgd werd door een nieuwe en vervolgens weer een andere, enzovoort.
Samen met Pierre Vancraenenbroeck - drums maakte hij, na 20 jaar, onder de naam Black Moon Tape het album uit 1996 af, waarbij hij een combinatie maakte van alle puzzelstukjes uit die en deze tijd en een verhaal vertelt over zijn leven als muzikant en oude en nieuw geschreven nummers het album vullen.
"The Salvation Of Morgane", dat 15 nummers bevat, verschijnt in juni 2017 via iTunes, Amazon, Google Play, Spotify en andere kanalen met de hulp van het Belgische Freaksville Records label.
Tevens zal er uitsluitend via www.openyoureyesprod.bandcamp.com een beperkte oplage op CD (als vinyl replica) van het album verschijnen, die in een speciale verpakking zit.
Het eerste nummer van het album, waarop Will zingt, solo- en basgitaar en synthesizer speelt, heet "Point" en daarin hoor ik de band een mooie rustige pop song spelen, die over de zin van het leven gaat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Doctor (Part 1)", een swingende rock song met psychedelische invloeden en wisselende tempo's.
Daarna hoor ik "The Trip", waarin de band een prachtige rustige pop song ten gehore brengt, die iets over de helft van het nummer melodieuzer wordt, waarna "Give Up Your Dreams" volgt en ik een vrij stevige rock song voorgezet krijg, die lichte spacerock invloeden heeft en abrupt eindigt.
Dan volgt "Hero", eveneens een stevige rock song en deze bevat hardrock invloeden en tempowisselingen en wordt gevolgd door "Mother's Life", waarin ik een prachtige pop song te horen krijg.
In "40 second Jam" schotelt de band me een heerlijke dansbare elektronische pop song voor, die psychedelische elementen bevat en in de titelsong "The Salvation Of Morgane" krijg ik een fantastische licht psychedelische song voorgezet, waarna "Fire" volgt en ik een rustige song te horen krijg, die diverse tempowisselingen heeft, waarin de muziek plotseling van ritme verandert, om terug te komen in het vorige ritme, waardoor het net lijkt, alsof er 2 verschillende songs door elkaar gespeeld worden.
Vervolgens krijg ik "Lost In The Night" voorgeschoteld en speelt Black Moon Tape een stevige mix van hardrock en pop in afwisselende tempo's en deze wordt gevolgd door "The Writer", een schitterend rustig melodisch instrumentaal pop nummer met lichte country invloeden.
Het volgende nummer heet "Trouble Blues" en daarin laat de band me een mix horen van psychedelische rock en blues, die enkele tempowisselingen heeft, waarna "Try To" volgt en ik een heftige rock song voorgezet krijg.
Verder hoor ik "Doctor (Part 2)", een korte melodische pop song en "Silence", een uitstekende rustige pop song met lichte invloeden uit de muziek van Pink Floyd.
"The Salvation Of Morgane" van Black Moon Tape staat vol prachtige nummers, waarin Will zich kwetsbaar opstelt, door een kijkje in zijn verleden te laten nemen en is een heerlijke plaat om te beluisteren, waardoor ik deze schijf aan iedere liefhebber van pop en rock kan aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
"Stamina" is het debuut album uit 2009 van het studio project Sumo, die bestond uit leden van Deense en Ijslandse bands: Gas Giant, Beatnick Poem, Gyserfilm, Bleeder, Dyreforsøg, Megafon, Kantaloop en Psyched Up Janis.
Het album werd destijds alleen digitaal uitgebracht, maar is 29 mei 2017 ook via het Space Rock Productions label in een zeer beperkte oplage op gekleurd vinyl (170 zwart en 130 zilver vinyl) op LP verschenen, inclusief een eenzijdig bespeelbare 7" single op zwart vinyl.
De muzikanten, die op dit album spelen zijn: Mickael Petersen - zang, Stefan Krey - akoestische gitaar en sologitaar, Magnus Hannibal - sologitaar en synthesizer, Thomas Carstensen - basgitaar en Helge Haarh - drums.
Het album, dat, met de single meegerekend, 8 nummers bevat, begint met "Undone", waarin ik de band een mooie rustige rock song hoor spelen, die langzaam iets heftiger wordt en enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Clever" en daarin schotelt de band me, in een gemiddeld tempo, een mix van hardrock en progressieve rock voor, waar de nodige tempowisselingen in zitten, die het nummer spannend houden.
Dan volgt "Dread", eveneens een rustig startende song, waarin het tempo langzaam opgevoerd wordt, waarna kant-B start met "Sleep", een prachtige rustige rock song.
Daarna zet Sumo Sun me weer een uitstekende mix van hardrock en progressieve rock voor, getiteld "Down", waarin de band wisselende tempo's gebruikt, om de spanning in het nummer te houden en deze wordt gevolgd door "The Higher Game" en hierin speelt de band een prima rustige song.
In "Onlooker" hanteert de band hetzelfde principe nogmaals, oftewel een rustig begin gevolgd door een iets heftiger ritme en wisselende tempo's, die gemixt wordt met een stukje melodische rock en in het bonus nummer "Till It's Gone" laat de band me opnieuw een mooie melodische rock song horen, waar diverse tempowisselingen in zitten (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
"Stamina" van Sumo Sun is, hoewel ik vind, dat de band teveel volgens hetzelfde principe te werk gaat, een uitstekende plaat en ik kan liefhebbers van zowel hardrock als melodische rock aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
