Marijannah is een band uit Singapore, die bestaat uit: Nicholas Wong - zang en sologitaar, Rasyid Juraimi - sologitaar, Muhd Azri - basgitaar en zang en Skinny - drums.
De band ontstond toen enkele leden van Wormrot, The Caulfield Cult, Abolition A.D. en Bruised Willies gingen samenwerken.
Hun debuut LP "Till Marijannah", waarop 4 nummer staan, wordt begin februari 2018 door Pink Tank Records op zowel oranje als lila vinyl uitgebracht en is op 10 oktober 2017 vooraf gegaan door de digitale single "Snakecharmer", die via Bandcamp verkrijgbaar is.
Het eerste nummer van de LP heet "1974" en daarin hoor ik de band een geweldig stuk zware stonerrock in een niet al te hoog tempo spelen, dat tevens een licht hypnotiserend ritme heeft.
Daarna volgt het op single verschenen "Snakecharmer" en hierin krijg ik zo'n zelfde soort nummer voorgezet, dat wil zeggen: stevig, zwaar, hard en in een gemiddeld tempo gespeeld met een licht hypnotiserende ritme.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan volgt "Bride Of Mine" en laat Marijannah me genieten van een melodische rock song, die stoner invloeden heeft en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat.
In "All Hallow's Eve" schotelt de band me opnieuw een uitstekende stevige rock song voor, die licht melodisch klinkt, maar tevens invloeden uit zware stonerrock en doom metal heeft.
"Till Marijannah" van Marijannah is een heerlijk debuut album van deze band en ik kan liefhebbers van doom metal en stonerrock dit album dan ook ten volle aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Spacerock legende Nik Turner (zang, saxofoon en dwarsfluit) uit Oxford, Engeland richtte in 1969 samen met Dave Brock (zang, sologitaar, keyboards en synthesisers) te Londen de band Hawkwind op, die een toen nieuwe muzieksoort lanceerden, namelijk de spacerock.
De eerste formatie bestond verder uit: John Harrison – basgitaar, Mick Slattery – sologitaar, Dik Mik – keyboards en synthesisers en Terry Ollis – drums.
Turner verliet de band in 1976, om er in 1982 terug in te keren, waarna hij vervolgens in 1984 door meningsverschillen met Brock opnieuw uit de band ging.
Van Hawkwind verschenen er 23 albums waarop Nik te horen is en daarvan zijn er 15 live opgenomen, terwijl hij op 1 album op slechts 1 nummer te horen is.
Tussen 1976 en 1982 richtte hij de Sphinx band op, die het album "Xitintoday" (Charisma Records, 1978) uitbracht en daarin speelden verder: Alan Powell (Hawkwind), Mike Howlett (Gong), Tim Blake (Gong) en Harry Williamson.
Een ander project van Nik was de jazz en rhythm & blues band Nik Turner's Fantastic All Stars, die hij in 1987 startte en daarmee bracht hij het album "Kubanno Kickasso!" uit.
Ook speelde hij live samen met Twink (Pink Fairies, Tomorrow, Pretty Things) onder de naam Pinkwind en deze bracht 2 CD's van de band uit via zijn eigen label, exchter zonder toestemming van Turner.
Verder werkte hij met onder andere: Jello Biafra (Dead Kennedys), Simon House (Hawkwind), P-Orridge (Genesis), Del Dettmar (Hawkwind) en Powell (Hawkwind) samen in een Hawkwind gerelateerde band, waarmee hij het album "Prophets of Time" in 1994 uitbracht, gevolgd door de live CD's "Space Ritual 1994 Live" en "Past or Future?" in 1996.
Vervolgens bracht hij muziek uit met en speelde hij in de bands: Anubian Lights, Spiral Realms, Space Invaders & Nik Turner, Space Fusion Odyssey en onder de naam Nik Turner, maar ook als gast muzikant verscheen hij op albums van onder andere: Robert Calvert, Michael Moorcock & Deep Fix, Mother Gong, Sham 69, Psychic TV, The Stranglers, Sting and the Radioactors, Five Fifteen, Space Mirrors en Spaceseed om er maar enkele te noemen.
Onder de naam Nik Turner is zijn nieuwe album "Live In Space" op 29 septembver 2017 via het Purple Pyramid Records label verschenen en daarop bestaat zijn band verder uit: Nicky Garratt - sologitaar, Bryce Shelton - basgitaar, Jurgen Engler - synthsizer, solo- en basgitaar, Hephera Moon - keyboards, Chris Lietz - keyboards, Simon House - viool en Jason Willer - drums, terwijl Paul Rudolph sologitaar speelt in 1 nummer.
Vermeldenswaardig is ook, dat het album op zowel blauw als wit vinyl is verschenen en tevens als CD en digitale download verkrijgbaar is.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "End Of The World" en daarin hoor ik de band een prachtig rustig nummer spelen, dat spacerock invloeden heeft en tevens een vrij heftig experimenteel begin kent.
Daarna zet de band me "Why Are You?" voor, een schitterend uptempo progressieve psychedelische spacerock song, die een hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door "Back To Earth", een erg mooie rustige song met folk en spacerock invloeden.
Dan krijg ik "Secrets Of The Galaxy" voorgeschoteld en hierin laat Nik Turner me genieten van een heerlijke spacerock song, waarbij stil zitten geen optie is, waarna "Universal Mino" volgt en ik een schitterende progressieve rock song voorgezet krijg, die in een iet al te hoog tempo gespeeld wordt en tevens lichte folk en spacerock invloeden heeft.
In "Approaching The Unknown" laat de band me genieten van een geweldig instrumentaal progressief rock nummer, dat rustig begint en langzaam iets meer snelheid krijgt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), om gevolgd te worden door "As You Were", eveneens een fantastisch rustig startend instrumentaal rock nummer, waarin het tempo opgevoerd en naar een climax gespeeld wordt.
Vervolgens krijg ik als laatste nummer een uitvoering van "Master Of The Universe" te horen en daarin brengt de band een uitstekende spacerock song ten gehore, die enkele prima tempowisselingen bevat en heerlijk saxofoonspel.
"Life In Space" van Nik Turner is een verrukkelijk album, waar ik van begin tot eind van genoten heb en hierin bewijst Nik eens te meer, nog lang niet afgeschreven te zijn en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van zowel spacerock als progressieve rock.
Comacozer is een Australische band uit Sydney, die bestaat uit: Rick Burke - sologitaar, Rich Elliot - basgitaar en Andrew Panagopoulos - drums en effecten en op 13 november 2014 hun debuut demo EP "Sessions" digitaal in eigen beheer uitbracht.
Op 19 maart 2015 verscheen hun volgende digitale EP, getiteld "Deloun", die op 9 juli 2015 gevolgd werd door het album "Deloun Sessions", die door het Headspin label op LP uitgebracht werd op zwart, transparant groen en zilverkleurig 180 gram vinyl en tevens verschenen die datum de 2 EP's in een beperkte oplage van 150 stuks op gemixt zwart en transparant groen 180 gram vinyl via dit label.
Hun album "Astra Planeta" is 13 augustus 2016 eveneens via Headspin verschenen en is op gemixt transparant zwart/wit en transparant paars/doorzichtig 180 gram vinyl geperst, terwijl het album ook in een gelimiteerde oplage van 50 stuks op CD is uitgebracht.
Op 20 augustus 2017 verscheen de opvolger van dit album, getiteld "Kalos Eidos Skopeo", waarop Frank Attard - synthesizer als vierde man te horen is en ook dit album is via Headspin op LP uitgebracht in een beperkte oplage op zwart en blauw vinyl en tevens in een beperkte oplage als CD en als digitale download.
Het album bevat 4 vrij lange nummers, waarvan "Axis Mundi" het eerste is en daarin brengt de band een schitterend stuk stonerrock ten gehore, dat in een niet al te hoog, licht hypnotiserend, tempo gespeeld wordt.
Daarna zet de band me "Nystagmus" voor en krijg ik een fantastisch licht psychedelisch rock nummer te horen, waarin het tempo gemiddeld te noemen is en de muziek invloeden van stoner en spacerock bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Hylonomus" en ook in dit nummer laat Comacozer me genieten van een verrukkelijke mix van spacerock en psychedelische rock, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, om tegen het einde over te gaan in een stevig en snel tempo.
Het laatste nummer van het album heet "Enuma Elish" en hierin schotelt de band me opnieuw een heerlijk rustig licht psychedelisch stonerrock nummer voor, dat tevens spacerock invloeden heeft, waarna de muziek iets over de helft van het nummer een stuk heftiger wordt en over gaat in een geweldig stonerrock nummer, om vervolgens in een rustig, maar stevig, tempo te eindigen.
"Kalos Eidos Skopeo" van Comacozer is een uitstekende opvolger van "Astra Planeta", waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan dit album dan ook ten zeerste aanraden, aan iedere liefhebber van zowel psychedelische rock, stoner- en spacerock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Ore uit Birmingham, Engeland, is het project van Sam Underwood (tuba en drums), die daar in 2011 samen met Stuart Estell (tuba en elektronica) mee startte en deze samnwerking zou tot 2014 duren, waarna Underwood solo verder ging.
Het duo bracht op 2 september 2012 hun debuut EP "Beyond Tree And Stone" uit, die in november 2012 gevolgd werd door de EP Granolithic", waarna in januari 2013 het album "Gullet" en in april van dat jaar de single "Sugar Man" verschenen.
Als solo artiest bracht hij in januari 2015 de single "Stubnitz" uit, die in februari 2017 gevolgd werd door de single "Components of Circulation" / "Dawn of Time" en in maart dat jaar door "Lost".
Zijn eerste solo album, waarop 10 nummers staan, verschijnt 24 november 2017 als 2LP en tevens als digitale download en daarop wordt hij bijgestaan door: Khyam Allami, Beck Baker, Sophie Cooper, Thomas Stone en Kazuyuki Kishino (KK NULL).
De plaat start met "Antimony", een zwaar en duister klinkend nummer, dat in een rustig tempo wordt gespeeld, waarbij de muziek me enigszins doet denken aan die van het Duits/Nederlandse collectief The Alvaret Ensemble.
Daarna hoor ik "Bauxite", waarin ik een triest klinkend zwaar nummer te horen krijg, dat in dezelfde stijl zit en gevolgd wordt door "Beck", een prachtig rustig nummer, dat van begin tot eind boeiend is en net als voorgaande nummers een trieste ondertoon heeft.
In "Kazüyuki" zet Ore me een geweldig spannend stuk muziek voor, waarin de muziek experimenteel, psychedelisch en opwindend is en het tempo vrij hoog ligt, waarna "Khyam" volgt en hierin maakt Ore gebruik van een didgeridoo en gitaar en krijg ik een uitermate spannend nummer te horen, dat vrij experimenteel klinkt en drones bevat.
Dan volgt "Scarn", een schitterend zwaar nummer, waarin hij terug keert op het maken van avant gardistische muziek, die gedomineerd wordt door tuba en drums en in een licht hypnotiserend ritme wordt gespeeld en dit wordt door "Silicate", een lekker in het gehoor klinkend nummer, waarin de zware klanken van de tuba de hoofdrol spelen en de drums voor het swingende ritme zorgen.
Vervolgens speelt Ore "Sof", een licht hypnotiserend nummer, dat met een sirene begint en invloeden van The Alvaret Ensemble heeft, waarna "Thomas" volgt en ik een heerlijk experimenteel avant garde nummer voorgezet krijg, dat door het laatste nummer, "Vanadium", gevolgd wordt en ik een verrukkelijk aanstekelijk swingend nummer te horen krijg, waarin alleen de drums en tuba gebruikt worden.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
"Belatedly" van Ore staat volfantastische avant garde nummers, die ik iedere liefhebber van dit genre, alsmede liefhebbers van The Alvaret Ensemble sterk kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Uffe Lorenzen, alias Lorenzo Woodrose uit Kopenhagen, Denemarken, is de frontman van Baby Woodrose en Spids Nøgenhat en vanaf heden zal hij onder zijn eigen naam zijn muziek opnemen en uitvoeren, waarbij hij zijn teksten alleen nog maar in het Deens zal zingen.
De nummers voor zijn komende solo album "Galmandsvaerk", dat 10 november 2017 zowel als LP, CD en digitaal via het Bad Afro Records label verschijnt, nam hij op gedurende zijn verblijf op het eiland Gomera, dat bij de kust van Marokko ligt.
Het album, dat de opvolger is van zijn debuut album "Blows Your Mind!" uit 2001 (Bad Afro Records), verschijnt in een beperkte oplage van 1000 stuks op zwart vinyl en is 8 september 2017 vooraf gegaan door de single "Flippertøs”, die digitaal werd uitgebracht.
Uffe speelt hierop ander andere: sitar, tablas, bansuri, viool, sologitaar en draailier.
De plaat begint met "Dansker", een prachtige rustige pop song met folk invloeden, die gevolgd wordt door "Rimets Tyranni", een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song in de stijl van Spids Nøgenhat, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna hoor ik "Ridset Plade", waarin Uffe me opnieuw een licht psychedelische pop song voorschotelt en deze zit in de stijl van Baby Woodrose, waarna de single "Flippertøs” te horen is en hierin brengt Uffe een mooie rustige aangename pop song ten gehore, waarin de muziek een mix is van pop en folk en me weer aan de muziek van Spids Nøgenhat doet denken. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan laat Uffe me genieten van "Pâ Kanten Af Verden", een fantastische psychedelische mix van Oosterse klanken en pop, waarbij hij gebruik maakt van de sitar en tablas en tegen het einde van het nummer een tempoversnelling maakt, waardoor de muziek swingt als een trein en stil blijven zitten onmogelijk wordt.
In "Sang Om Mervaerdi" speelt hij nogmaals een verrukkelijke mix van Oosterse en psychedelische muziek, die swingt en in "Ny By" schotelt hij me een mooie vrij rustige melodische song voor.
Vervolgens hoor ik "Min Skygge", een heerlijk rustige pop song, die door het vioolspel een enigszins trieste ondertoon krijgt, "Höj Som Et Höjhus", een uitstekende aanstekelijke psychedelische pop song, die verder gaat in "Blues For Havet" en daarin maakt hij weer een mix van Oosterse en psychedelische muziek.
"Galmandsvaerk" van Uffe Lorenzen bevat 10 schitterende songs, waar ik met pleziek naar geluisterd heb en ik kan deze plaat dan ook van harte aanbevelen aan elke liefhebber van de betere pop en psychedelische muziek.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Proto Idiot is een band uit Manchester, Engeland en bestaat uit: Andrew Anderson - sologitaar en zang, Michael Seal - basgitaar en Callum Darley - drums.
In 2008 bracht Andrew, die met de band The Hipshakes van 2005 tot 2008 diverse singles uitbracht, een solo album uit onder de naam Proto Idiot, om kort daarna de huidige band te vormen.
De band bracht in 2010 hun debuut album "Still Stupid" via het Red Lounge label uit, waarna in 2016 de albums "Also Known As & His Colony Boys" (dubbel album, dat tevens op 1 cassette verscheen, Bad Paintings records) en "For Dummies" (Bad Paintings records) volgden.
Ook verscheen in 2010 de EP "Is You Is You My" (Odd Box Records) en deze werd in 2013 gevolgd door de 7"single "You're Wrong" (Trouble In Mind Records).
"Leisure Opportunity", dat 3 november 2017 verschijnt, het vierde album van de band, bevat 15 nummers en wordt door het Slovenly Records label op zowel CD als LP uitgebracht.
Het eerste nummer van het album heet "Theme" en hierin hoor ik de band een swingende rock song spelen, waarin de band een mix maakt van powerrock en punk, die diverse tempowisselingen en lichte experimentele invloeden bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Better Way Of Life"", een korte snelle punk song, die swingt als een trein.
Daarna volgt "Proto Paradox", een fantastische licht hypnotiserende rock song met een aanstekelijk ritme, die gevolgd wordt door weer zo'n korte, heerlijk swingende, uptempo punk song, getiteld "What's The Purpose?"
Dan zet de band me "Yes, Yes, Yes" voor en daarin hoor ik Proto Idiot een vrij heftige rock song ten gehore brengen, die in een hakkelend ritme gespeeld wordt, waarna "You're The Kind Of Person" volgt en ik een snelle rock song voorgezet krijg.
In "Do It The Same" speelt de band opnieuw een geweldige snelle punk song, die enkele tempowisselingen heeft en "Theme (Reprise)" is een 18 seconden durend rock nummer, dat gevolgd wordt door "Do You Know Me Now?", een verrukkelijke snelle rauwe rock song, die swingten eind jaren 70 gemaakt had kunnen zijn.
Vervolgens zet Proto Idiot me "Angry Vision" voor en hoor ik een uitstekende afwisselende powerrock song, waarna het korte "Living A Lie" volgt en de band me een geweldige snelle punkrock song voorschotelt, die nog geen minuut duurt.
Verder zet Proto Idiot me "Chief Kegwin" voor en krijg ik een heerlijke swingende rock son te horen, die enkele prima subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "I'm An Artist", een aanstekelijke mix van pop en powerrock, die net over de helft van het nummer iets experimenteler wordt, "I Know You Know", een lekker in het gehoor klinkende rock song met verscheidene tempowisselingen en "Finally Have To Face Myself", een schitterende swingende dansbare punkrock song, waarbij stil zitten geen optie is.
Proto Idiot heeft me met "Leisure Opportunity" van begin tot eind weten te boeien met hun geweldige uptempo rock muziek en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van powerrock en punk houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De band PODD bestaat uit verschillende nationaliteiten.
Oprichter Peter Olsen - sologitaar en zijn broer Eric - keyboards komen uit Mississippi, Amerika, terwijl Dejan Dejkoski - drums en percussie uit Macedonië komt en basgitarist Takashi Otsuka uit de Himalaya.
De naam PODD is samengesteld uit de namen Peter Olsen (PO) en Dejan Dejkoski (DD), die de kern van de band vormen.
Alle bandleden hebben reeds geruime tijd ervaring en speelden onder andere met the Boston Symphony Orchestra, The Boys Choir of Harlem en Ben E. King (Takashi), Randy Brecker, Ted Nash, George Garzone, Don Braden, Ratzo Harris en Tim Horner (Eric), Dan Johnson, Prasanna Thokchom, Saida Fikri en Ustad Shabbir Nisar (Peter) en Dejan speelde in diverse bands.
Hun debuut album “Cosmic Forces” werd door Peter Olsen in zijn Aqua Velour Studio opgenomen en gemixt door Dave O’Donnell, terwijl het eindproduct door Scott Hull van Masterdisk werd gemaakt.
Het album, dat 9 juni 2017 via CD Baby en Holus Bolus Records verscheen, bevat 10 instrumentale nummers, waarvan het eerste "Beyond Beyond" heet en daarin hoor ik de band een mooi rustig stukje muziek spelen, dat na iets meer dan een minuut over gaat in een schitterend swingend complex stuk progressieve rock, dat technisch van hoogstaande kwaliteit is en gevolgd wordt door "There And Back", dat eveneens vrij rustig start, maar al snel verandert in een swingend progressief rock nummer, waar invloeden uit de muziek van Emerson, Lake & Palmer in te horen zijn.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Primal Antenna" voor en krijg ik een geweldig bombastisch stuk rock voorgeschoteld, dat ook nu weer vrij complex in elkaar zit, waarna
"Starseed" volgt en de band me opnieuw een fantastisch stukje swingende rock voorschotelt, dat diverse tempowisselingen bevat, waarbij het tempo gemiddeld te noemen is.
In "The Spark" laat PODD me genieten van een spannend stuk muziek, waarin de band Oosterse en westerse invloeden aaneen smeedt tot een swingend geheel en in "Impact" schotelt de band me een heerlijk rustig melodisch nummer voor, waar Oosterse invloeden hoorbaar zijn, totdat de band besluit het roer om te gooien en iets over de helft van het nummer overschakelt naar het maken van uptempo progressieve rock, waarin de gitaar en synthesizer een belangrijke rol spelen.
Dan krijg ik "Ultimate Reality" voorgeschoteld, dat rustig start, om na korte tijd over te gaan in een verrukkelijk stuk muziek, waarin jazz invloeden en progressieve rock elementen aan elkaar gekoppeld zijn, waarbij de muziek in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en dit wordt gevolgd door "Abraxas", dat weer Oosterse invloeden heeft en in een niet al te hoog tempo geswpeeld wordt.
Vervolgens krijg ik "Ziza Ori" voorgezet en hierin wordt de complexe muziek, die lichte jazz en hardrock invloeden bevat, in een hoog tempo gespeeld, waarna "Transmission", volgt, dat na een rustig begin, ontaardt in een schitterende mix van jazz en progressieve rock, die in een hoog tempo gespeeld wordt.
"Cosmic Forces" van PODD is een fantastisch debuut album van deze band, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik op het puntje van mijn stoel heb gezeten, om maar niets van de schitterende complexe muziek, die van hoogstaande kwaliteit is, te missen en ik kan dit album dan ook ten zeerste aanraden aan iedere liefhebber van progressieve rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Cobra Family Picnic werd in 2014 te Tucson, Arizona, Amerika, opgericht door Boyd Peterson - basgitaar en Lesli Wood - keyboards, ruimte module en tamboerijn.
Nadat Randall Dempsey - zang, Connor Gallaher - sologitaar en Daniel Thomas - drums, zich bij het duo hadden gevoegd was de band een feit en 6 april 2015 verscheen hun debuut EP "Music For Lava Lamps" als digitale download.
Op 22 mei 2017 werd hun debuut album "Magnetic Anomaly”, dat zowel op CD-R, LP als op cassette verscheen, via het Sky Lantern Records (USA en Canada) en Cardinal Fuzz (UK) uitgebracht, terwijl het tevens als digitale download verkrijgbaar is en de band wordt in enkele nummers muzikaal bijgestaan door Richard Young (sologitaar).
Vermeldenswaardig is nog dat de LP in een beperkte oplage op blauw/lila gerecycled gekleurd vinyl is uitgebracht en tevens op zwart vinyl, terwijl de CD-R versie een extra nummer bevat, waarbij verder opgemerkt kan worden, dat het Sulatron Records label het album, inclusief het bonus nummer, op 27 oktober 2017 op CD uit brengt.
"Magnetic Anomaly" begint met "Draags", waarin de band start met een aankondiging van een lancering, waarna de muziek langzaam op gang komt en ik een lekker swingende progressieve rock song met spacerock invloeden te horen krijg (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Interplanetary Travel 001", een heerlijk psychedelisch klinkend stukje spacerock.
Daarna schotelt de band me "Elysium" voor, waar Richard Young op mee speelt en daarin krijg ik een schitterende psychedelische rock song te horen, die een licht hypnotiserend ritme bevat en spacerock invloeden heeft, waarna "Interplanetary Travel 011" ten gehore gebracht wordt, een prachtig rustig instrumentaal spacerock nummer met psychedelische invloeden.
Dan hoor ik "Frost", waarin Cobra Family Picnic een fantastische swingende uptempo spacerock song, waarbij stil zitten geen optie is en iets over de helft van het nummer gaat de song in een langzaam tempo verder, waarbij de muziek in progressieve rock verandert.
In "Gilgamesh" zet de band me opnieuw een verrukkelijke psychedelische spacerock song met een hypnotiserend ritme voor en in "Interplanetary travel 111" krijg ik een psychedelisch stuk muziek voorgezet, dat experimentele invloeden heeft.
Vervolgens speelt de band "Moody Mountain", een geweldige rustige psychedelische ruimtelijke rock song, die gevolgd wordt door het bonus nummer "Contact", dat niet op de LP staat en dit is het tweede nummer waar Richard Young in te horen is.
In deze schitterende psychedelische spacerock song laat de band me opnieuw genieten van een fantastisch stuk muziek, waar een aanstekelijk ritme en wisselende tempo's in zitten.
"Magnetic Anomaly" van Cobra Family Picnic is een geweldig debuut album, dat me van begin tot einde aan mijn stoel gekluisterd heeft en ik kan deze schijf, dan ook van harte aanraden aan elke liefhebber van psychedelische rock en spacerock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Awaken I Am is een Australische band uit Brisbane, die in 2011 werd opgericht en vanaf 2014 bestaat uit: Adam Douglas - zang, Ned Jankovic - sologitaar, Connor Oakley - sologitaar, Ryan Oxford - basgitaar en Luke McKenzie - drums.
Nadat Adam solo onder de naam Awaken I Am een handvol singles en EP's had uitgebracht, volgde in 2014 het debuut album "Shields & Crowns" van de band, dat in Australië veel gedraaid werd door diverse radio stations en de derde plaats haalde in de iTunes Metal Chart.
Na de release ging de band op tournee en speelde in Japan en Amerika (op het So What Festival te Dallas) en trad op met onder andere: Chiodos, The Devil Wears Prada en Rufio, wat in 2016 leidde tot een platen contract met het Victory Records label.
De band bracht meteen de single "Slumber" uit, die op 14 december 2016 verscheen en begin 2017 startte de opnamen vooor hun album "Blind Love", dat 29 september via Victory Records is uitgebracht.
Het album, dat 11 nummers bevat, begint met "Walk My Way", een swingende uptempo powerrock, waarbij stil zitten geen optie is, waarna ik "Red Wine Regret” te horen krijg en daarin speelt de band een uitstekende dansbare song met enkele subtiele tempowisselingen.
Daarna zet de band me de titel song "Blind Love" voor, een vrij heftige uptempo mix van punk en powerpop, waarin enkele prima tempowisselingen zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "The Chase", een prachtige melodische pop song met diverse subtiele tempowisselingen
Dan volgt "Black Dreams", een lekker in het gehoor klinkende swingende powerrock song, die invloeden uit de jaren 80 bevat en zeer dansbaar is, gevolgd door
"Be Still" en hierin zet Awaken I Am me een rustig instrumentaal nummer met orkestrale begeleiding voor, die een terugkerend ritme heeft en tegen het eind heftiger wordt.
In "Naive" krijg ik weer zo'n swingende vrij heftige rock song voorgeschoteld, waar diverse tempowisselingen in zitten en in "Hindsight" gaat de band verder in het maken van muziek in deze stijl.
Vervolgens hoor ik "Distance, Distance", een heerlijke afwisselende rock song met jaren 80 invloeden, inclusief discoklap en "Wolves", een prima swingende powerrock song, die diverse tempowisselingen heeft en in een vrij snel tempo gespeeld wordt.
"Blind Love" van Awaken I Am bevat hoofdzakelijk uptempo powerrock nummers, die goed dansbaar zijn en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook van harte aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Majnun, die sologitarist en tekstschrijver van de Belgische band Cosmic Trip Machine was, heeft een solo album uitgebracht, dat Meditation Overdrive heet en via het Open Your Eyes label is uitgebracht.
Daarbij kreeg hij hulp van ex-Cosmic Trip Machine collega's Will Z. - basgitaar en Sammy Goldstein - drums, terwijl Majnun (Manuel Buschgens) - sologitaar, keyboards, bosgeluiden, stemmen van buiten en kettingen voor zijn rekening neemt.
Het album, dat 6 juni 2017 werd uitgebracht, start met "Monolith Of Knowledge" waarin Majnun iets meer dan 5 minuten allerlei gitaar klanken uit zijn sologitaar weet te halen, al dan niet in combinatie met het keyboards, waarna "Ostinato Della Paura" volgt en daarin gaat hij verder met het maken van zijn gitaar rock, die hier en daar melodisch klinkt.
Daarna zet hij me "Dall'Inferno al Purgatorio" voor en brengt hij een heerlijk stukje gitaarspel ten gehore, dat diverse tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "The Ancient Ones" een fantastisch zwaar klinkend stoner nummer, dat met medewerking van Will en Sammy gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan schotelt hij me "Prelude To Ecstasy" voor en hoor ik een uitstekend kort stuk melodisch gitaarspel, waarna hij "Miles Under The Black Sun" speelt en ik een zwaar ritmisch stoner nummer te horen krijg, dat halverwege verandert en over gaat in een gitaar solo, om na enkele minuten opnieuw te veranderen en ik een uitstekend stuk melodische rock te horen krijg, waar ook Sammy en Will hun aandeel in leveren.
In "Invenzione della follia" laat Majnun me opnieuw horen, hoe goed hij met zijn gitaar overweg kan en speelt hij een lekker in het gehoor klinkend progressief stuk muziek, dat enkele prima tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Elegy To The Old World", een mooi rustig melodisch nummer en daarin maakt hij mix van keyboards en gitaar.
Vervolgens zet hij me "Dome Of Sounds" voor en hoor ik hem weer een mix maken van, soms vrij heftig, gitaarspel, dat in combinatie met het keyboards voor een uitstekend geheel zorgt en dit nummer wordt gevolgd door "Old Book Of The Law", een fantastisch stukje hardrock, dat met medewerking van ex-Cosmic Trip Machine leden Will en Sammy ten gehore gebracht wordt.
Verder hoor ik "Les vierges de la lune", een mooi rustig progressief rock nummer, dat Majnun op het keyboards begint, om na enkele minuten over te gaan op gitaar en tegen het eind terug te keren naar het keyboards en "Traces From The Ancient Law" is weer een vrij heftig stukje gitaarrock.
Het laatste nummer heet "Return To The Primal Magma" en daarin zet hij me opnieuw een gitaarrock nummer voor, waarin een korte solo zit en tevens subtiel keyboardsspel bevat.
"Meditation Overdrive" van Majnun bevat 13 stukken op gitaar, waarin hij verschillende stijlen van zijn muziek laat horen, al dan niet met medewerking van Will en Sammy en zij, die van gitaarrock houden, zullen deze schijf zeker op waarde weten te schatten.
Mighty Bombs werd op 1 november 2015 te Geneve, Zwitserland opgericht en bestaat uit: Onne Wan - zang en sologitaar, Lucy Cat - basgitaar en Max - drums.
De band bracht op 5 mei 2017 hun debuut EP "Not Of This Earth", die in mei 2016 in de Cube Studio door Yann Morel en Sébastien Descamps werd opgenomen, als digitale download uit.
Tevens bracht Cashbah Records de EP, waarop 5 nummers staan, als CD uit in een beperkte oplage van 1000 stuks en op 12" vinyl, waarbij er 300 stuks op doorzichtig blauw vinyl werden geperst en 200 stuks op ondoorzichtig blauw vinyl.
De EP start met "Run And Go", waarin ik een lekkere uptempo rock song voorgeschoteld krijg, die swingt als een trein en een eentonig drums ritme bevat.
Daarna hoor ik "Shake It All", een vrij snelle rock song, waarbij stil zitten niet mogelijk is en deze heeft enkele subtiele tempowisselingen, waarna "Full Of Shit" volgt en Mighty Bombs me een mix van punk en power pop voorzet, die in een hoog tempo gespeeld wordt.
Dan krijg ik het op single verschenen "Bubu Island" voorgezet en hierin laat de band me genieten van een schitterende uptempo punk song, die in de stijl van de punk bands uit eind jaren 70 wordt gespeeld.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer heet "Something To Say" en deze fantastische punkrock song wordt eveneens in een hoog tempo ten gehore gebracht.
"Not Of This Earth" van Mighty Bombs is een geweldige EP, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik deeze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van punkrock oude stijl en powerrock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Leonardo "Soundweaver" Wijma is een Nederlandse muzikant/producer, die sinds 2003, jaarlijks, hoofdzakelijk digitale albums op de markt brengt en in zijn studio produceerde hij reeds meer dan 25 albums, variërend van elektronische muziek (dance, kosmische muziek, elektro) tot psychedelisch (spacerock, krautrock) en van mantra's tot dichtkunst.
Zijn muzikale invloeden zijn onder andere: Pierre Henry, Kid Baltan, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Jean-Michel Jarre, Kitaro, Vangelis, Tomita, Bo Hansson, ELP, Cream, Hendrix, Spirit, Moody Blues, Incredible String Band, Caravan, Camel, Gong, Steve Hillage, Pink Floyd, Ash Ra Tempel, Beatles, Sun Dial, Zappa, Brainticket, Hawkwind, Classical Indian music, Aphrodite´s Child, Eno, Aes Dana, Crosby, Stills & Nash, Bowie, Kraftwerk, Kula Shaker, Led Zeppelin, Mike Oldfield, Massive Attack, Witthüser & Westrupp en vele anderen.
Al jong leerde hij elektronisch orgel spelen en toen hij 16 jaar was, kreeg hij zijn eerste synthesizer, waarna hij na zijn twintigste ook eigen composities begon te maken en toen hij 26 was, leerde hij elektrische gitaar spelen.
Daarna begon hij nummers te schrijven en had reeds diverse synthesizers, orgels en effecten apparaten, die hij samen gekoppeld had in een kleine huis studio.
De komst van de computer opende nieuwe deuren voor Leonardo en van 1999 tot 2003 werkte hij erg gedreven en maakte veel nummers, waarbij hij het gevoel kreeg, dat het mogelijk was kwalitatief hoogstaande muziek te maken.
Tot 2003 bracht hij "All that is Energy" (EP), "Window" (EP), "Spiritworld 1,2 & 3" (elektronische muziek/dance) uit en in 2003 verscheen zijn eerste officiële album, getiteld "Origine" (elektronische muziek), gevolgd in dat zelfde jaar door de EP "Sadja".
Daarna volgden: "Soundweaver" (psychedelische elektronische muziek, 2003, 2004, 2005), "Dharma" (elektronische muziek, 2004), "Singing Electronic Devices" (elektronische muziek, EP, 2005), "Turn on, Tune in, Drop out" (spacerock, psychedelische muziek, 2005, remix 2007, unreleased) "Samsara" (2005), "Electronic Reality" (elektronische muziek, 2005), "Collective Memory Generator" (synthesizer, 2006), "Temple" (krautrock, 2007), "Open" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "The Turning Point" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "Sabda" (elektronische muziek, 2008), "Elements" (elektronische muziek, 2008), "The Fascinating Vibes of Electronic Waves" (elektronische muziek, 2009), "Voor Een Dag Van Morgen" (2009) (geproduceerd voor H.C. Feiler, 2005-2009), "Quantum Generation" (elektronische muziek, 2010), "Imagine" (ambient en dance, 2010), "Magical Extension" (psychedelische muziek, 2011, niet uitgebracht), "Inner Space Dimension" (psychedelische elektronische muziek, 2011), "Músarrindill" (2011, CD met Egbert Hovenkamp II), "InSpiratie" (2011, met Egbert Hovenkamp II, onuitgebracht), "Waar Het Stroomt" (2011 met zang, Nederlandse gedichten door Leoweyn, onuitgebracht), "Drones" (ambient, krautrock, 2012), "Chants According To..." (vedische mantra's, 2012, met G.N. Rao, niet uitgebracht), "AARDE" (2012, CD met Egbert Hovenkamp II), "Mantra Electronique" (elektronische muziek, 2013), "A Drop In The Ocean" (Boedhistische mantra's, 2013, CD met Lhamo Dukpa van Bhutan), "Gurumaya" (onder de naam Astral Son) (psychedelische muziek/krautrock, 2014, Vinyl/download) en "Silver Moon", eveneens als Astral Son (2015, Vinyl/download).
Onder de naam Son Of Ohm is zijn album "Syrinx", uit 2015, waarop 6 nummers te beluisteren zijn, in eigen beheer via Bandcamp verschenen en ook zijn album "Astronaut", dat 28 september 2017 via bandcamp verscheen, is weer in eigen beheer uitgebracht en tevens wordt het binnenkort als CD-R via Neu Harmony uitgegeven.
Ook maakte hij, net als bij vorige uitgaven, het prachtige hoes ontwerp weer zelf.
"Astronaut", dat 6 vrij lange nummers, inclusief een bonus nummer bevat, start met "The Brain Connection" en daarin hoor ik Son Of Ohm een schitterend, vrij zwaar, dreigend, ruimtelijk klinkend elektronisch nummer spelen, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en halverwege verandert in een luchtiger stuk spacerock, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt hij me "Floating" voor en krijg ik een fantastisch dansbaar hypnotiserende krautrock te horen, waarmee hij me in een liche trance brengt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Intermission", een lekker in het gehoor klinkend krautrock nummer, waarin een terugkerend ritme voor een licht hypnotiserend effect zorgt en invloeden van Klaus Schulze hoorbaar zijn.
In "Time Machine" gaat Son Of Ohm verder met het maken van zijn verrukkelijke krautrock en krijg ik opnieuw een heerlijk licht hypnotiserend nummer voorgezet, waarbij stil zitten geen optie is en in "Spaceman" laat hij me nogmaals genieten van zo'n geweldig stuk hypnotiserende krautrock.
Het bonus nummer heet "Hypnosis" en daarin krijg ik een mix van elektronische psychedelische muziek en Oosterse invloeden te horen, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Son Of Ohm heeft me met "Astronaut" van begin tot einde in de ban van zijn fantastische elektronische muziek weten te houden en ik kan dit album dan ook ten zeerste aanraden aan hen, die van ruimtelijke muziek en krautrock houden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Granite Shore is een Britse band uit Exeter, Devon en bestaat uit: Nick Halliwell - zang, sologitaar en keyboards, Steve Perrin - sologitaar en zang, Phil Wilson - akoestische gitaar, Arash Torabi - basgitaar, John Howard - piano en zang en Ian Henderson - drums.
Hun eerste single "Tomorrow Morning, 3 A.M." verscheen begin 2009, gevolgd door "Flood Of Fortune" die 6 juni 2010 zowel als 7" single als digitale download werd uitgebracht, waarna op 11 mei 2015 hun debuut album "Once More From The Top", zowel op CD, LP (zeer beperkte oplage op 180 gram vinyl) en als digitale download werd uitgebracht en deze werd op 12 maart 2017 gevolgd door de 10" single, tevens digitale download "Tomorrow Morning, 3 A.M.".
Op 13 oktober 2017 verschijnt hun tweede album "Suspended Second", dat door Occultation Records en Fishrider Records zowel als digitale download, als CD en als op LP (180 gram vinyl) en in beperkte oplage als Deluxe 2LP, waarvan 1 LP de mono mix en 1 de stereo mix bevat, is uitgebracht.
Het album, dat 9 nummers bevat, begint met "So It Begins", waarin de band een schitterende melodische pop song ten gehore brengt, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Outside, Looking In", een heerlijke aanstekelijke pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waaar diverse tempowisselingen zitten.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Buyer Beware" voor en hoor ik een vrolijk klinkende uptempo song, die een hoog mee dein gehalte heeft, waarna "There's Always One" volgt en ik een fantastische swingende uptempo song voorgeschoteld krijg.
Dan hoor ik "Someone Else", een geweldige rustige song, waarin de muziek in een film gebruikt had kunnen worden.
Kant B start met "Where Does The Sadness Come From?", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende dansbare pop song voorgezet krijg, die gevolgd wordt door "I Suppose So", een uitstekende song met diverse tempowisselingen en een aangenaam swingend ritme.
In "The Performance Of A Lifetime" zet The Granite Shore me een verrukkelijke vrij triest klinkende song voor, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en in "Commodities" hoor ik opnieuw zo'n mooie rustige song.
"Suspended Second" van The Granite Shore bevat 9 prachtige songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en die ik dus elke liefhebber van de betere pop kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Buffalo Killers werd in 2006 te Cincinnati, Ohio, opgericht en bestaat uit: Andrew Gabbard - sologitaar en zang, Zachary Gabbard - basgitaar en zang, Sven Kahns - sologitaar en lap steelgitaar en Joseph Sebaali - drums.
De band toerde in de loop der jaren onder andere met The Black Crowes, North Mississippi All Stars en The Black Keys en werkte samen met Chris Robinson, die hun uitnodigde een serie optredens te doen voor The Black Crowes.
Albums die via Alive Natural Sound verschenen zijn: "Buffalo Killers" (2006), "Let It Ride" (2008), "3" (2011), "Dig. Sow. Love. Grow." (2012), "Ohio Grass" (2013) en "Fireball Of sulk" (2014) en "Heavy Reverie" (2014) werd door het Sun Pedal Recordings label uitgebracht.
"Alive And Well In Ohio", het achtste album van de band, dat in hun Howler Hills Farm analoge studio opgenomen werd, verscheen 20 september 2017 op CD en via de mail order van Alive Natural Sound in een zeer beperkte oplage op starburst vinyl.
Het album, dat 13 nummers (inclusief bonus nummer) bevat, start met "Death Magic Cookie" en daarin brengt de band een heerlijke psychedelische pop song ten gehore, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en prima samenzang heeft, waarna "What A Waste" volgt en ik een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song voorgeschoteld krijg, die een eentonig drums ritme heeft.
Daarna zet de band me de single "Parachute" voor en daarin laat de band me opnieuw genieten van een uitstekende rock song, die een afwisselend ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Eastern Tiger", een mooie rustige song, die invloeden van de jaren 60 muziek heeft en lichte Beatles invloeden kent.
In "Need A-Changin'" krijg ik een prima mix van power pop en stonerrock te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft en in "Evil Thoughts" laat de band me een luchtige pop song horen, die een dansbaar ritme heeft.
Dan laat Buffalo Killers me genieten van een schitterende poprock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en zang bevat, die enigszins op die van John Lennon lijkt en "Outta This Hotel" heet, waarna "Rad Day" volgt en hierin speelt de band een aanstekelijke mix van country en pop, die een hoog mee dein gehalte heeft.
Vervolgens hoor ik "Appelhead Creek", eveneens een mix van pop en country en invloeden van The Rolling Stones, "Stuck Inside The Realm Of Man", een stevige fantastische rock song, die licht psychedelisch en tevens progressief klinkt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Verder staan "On Out", een heerlijke swingende pop song, waar enkele prima tempowisselingen in zitten en "Black Hair", een verrukkelijke licht psychedelische pop song op de LP.
Als laatste hoor ik het bonus nummer "So Close In Your Mind", dat niet op de LP staat en ook niet als digitale download verkrijgbaar is en in dit nummer krijg ik opnieuw een geweldige aanstekelijke pop song voorgeschoteld, waarbij de zang zo nu en dan overeenkomsten vertoont met die van John Lennon.
"Alive And Well In Ohio" van Buffalo Killers is een heerlijke plaat om te beluisteren en ik kan liefhebbers van licht psychedelische en de betere pop, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Enfant werd in 2008 te La Paz, Bolivia, als trio opgericht en de huidige formatie bestaat uit: Jose Auza - zang, sologitaar, keyboards, basgitaar, drums, percussie en elektronica, Bernardo Paz - sologitaar, Christian Aillon - sologitaar en zang, Luis Aranda - zang en percussie, Alvaro Lenz - keyboards en synthesizer, Diego Ponce - basgitaar en Enrique Poppe - drums.
De band maakte in eigen beheer 3 digitale download albums: "Filium Ex Machina" (april 2012), "Ellipsism" (juli 2015) en "00" (juni 2017).
Hun tweede album "Ellipsism", waarop gastmuzikanten Alfonso Ugarte en Verónica Pérez mee spelen, is door het Russische R.A.I.G. Records label op 10 september 2017 voor het eerst als CD uitgave verschenen en tevens als digitale download.
Het album, waarop 7 nummers met vrouwen namen staan, begint met "Edvarda" en hierin hoor ik de band een schitterende rustige song starten, die na enkele minuten plotseling van tempo en ritme verandert en de band over gaat in het maken van een heerlijk heftig stuk progressieve rock, dat lichtelijk experimenteel klinkt.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Ook "Gretchen" begint mooi en rustig, om halverwege iets meer vaart en invloeden uit folk te krijgen, om dan te veranderen in een enigszins triest klinkend stuk muziek, dat gevolgd wordt door "Cristina" een heftige rock song met hardrock en experimentele invloeden, die iets over de helft van de song verandert in een meer symfonisch geheel.
Dan krijg ik "Camila" voorgezet, dat reeds aan het eind van "Cristina" werd begonnen en daarin start de band opnieuw rustig, om vervolgens in een heftig ritme en sneller tempo verder te gaan, waarna halverwege de muziek verandert in een experimenteel stukje, dat kort daarna over gaat in een prachtige rustige song.
In "Maria", dat eveneens rustig begint, herhaalt de band de ingeslagen weg en verandert de muziek na enkele minuten van tempo en ritme en laat Enfant me weer een experimenteel stuk horen, dat tevens melodische invloeden heeft.
Vervolgens hoor ik "Leonara", een experimenteel nummer, dat gemixt met jazz wordt en ook Spaanse invloeden heeft en halverwege verandert in een prachtig rustig instrumentaal stukje gitaarspel en in "Victoria" krijg ik opnieuw een vrij heftige mix van hardrock, experimentele rock en progressieve rock voorgeschoteld en deze wordt in een hoog tempo gespeeld.
"Ellipsism" van Enfant is een niet alledaags stukje muziek, dat voor iedereen toegankelijk is, maar zij, die er notie van nemen, zullen er zeker van weten te genieten en ik kan liefhebbers van progressieve rock, jazz en experimentele muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Britse band King Crimson werd begin 1969 opgericht nadat Giles, Giles & Fripp uit elkaar was gegaan en wordt als één van de eerste progressieve rock bands beschouwd, terwijl de naam van de band afgeleid werd van een al gereed zijnde compositie, namelijk "In The Court Of The Crimson King".
De eerste formatie bestond uit: Robert Fripp - sologitaar, Ian McDonald - zang, dwarsfluit, mellotron en saxofoon, Michael Giles - drums, Greg Lake - zang en basgitaar en Peter Sinfield - teksten en lichtshow.
De band deed op 9 april 1969 hun eerste optreden en brak, na hun optreden als voorprogramma van The Rolling Stones in Hyde Park op 5 juli 1969, waarbij meer dan 250.000 mensen aanwezig waren, door.
Kort na het uitbrengen van hun succesvolle debuut album "In The Court Of The Crimson King" stapten McDonald en Giles uit de band uit en maakten het album "McDonald & Giles", terwijl ook Greg Lake aankondigde na het voltooien van het volgende album ("In The Wake Of Poseidon", 1970) uit de band te stappen om met Keith Emersonte gaan samenwerken (E.L.& P.).
Fripp stelde daarna een nieuwe band samen, die bestond uit: Robert Fripp, Pete Sinfield, Gordon Haskell - basgitaar en zang, Mel Collins - dwarsfluit en saxofoon en Andy McCulloch - drums.
Aan het derde album "Lizard", dat eind 1970 werd opgenomen, werkten ook Keith Tippett - piano en Jon Anderson - zang als gastmuzikanten mee.
Nadat de band in januari 1972 uit elkaar was gegaan, werd King Crimson in een nieuwe samenstelling in juli van dat jaar opnieuw opgericht en bestond toen uit: Robert Fripp, Bill Bruford - drums, John Wetton - zang en basgitaar, David Cross - viool en keyboards en Jaime Muir - percussie, terwijl de teksten aangeleverd werden door Pichard Palmer - James.
In deze formatie zou de band, zonder Muir, die in 1973 vertrok, 3 albums uitbrengen: "Larks' Tongues in Aspic", 1973; "Starless and Bible Black", 1974 en "Red", 1974 en op laatstgenoemde zijn ook oud leden Collins en McDonald (die in de band terug keerde) te horen.
Dat zelfde jaar nog besloot Fripp echter de band op te heffen, waarna alle bandleden hun eigen weg gingen en in 1975 verscheen het live album "USA", dat in 1974 opgenomen was en daarop was het vioolspel van Eddie Jobson te horen.
In 1981 richtte Fripp King Crimson nogmaals op en speelden Bill Bruford - drums, Adrian Belew - sologitaar en zang en Tony Levin - basgitaar met hem mee.
Vervolgens verschenen de albums: "Discipline" (1981), "Beat" (1982) en "Three Of A Perfect Pair" (1984), waarna de band door meningsverschillen uit elkaar ging.
Op 7 januari 1994 startte de band nogmaals opnieuw met deze keer Robert Fripp - mellotron en keyboards, Adrian Belew - sologitaar en zang, Trey Gunn - basgitaar, Tony Levin - basgitaar, Bill Bruford - drums en Pat Mastelotto - percussie en drums als dubbel trio in de gelederen.
Dat resulteerde in de EP "Vroom" en het album "Thrak" (1995), maar ook speelden de bandleden onder de naam ProjeKcts in een kleinere bezetting, totdat ook deze formatie in 1997 uiteen viel en verder ging zonder Bruford en Levin.
In 2000 verscheen het album "The Construction Of Light", gevolgd door "The Power To Believe" in 2003 en tijdens de tournee, die eind 2003 volgde, werd Gunn vervangen door Levin.
Vanaf 2014 bestaat de band uit: Robert Fripp, Tony Levin, Pat Mastelotto, Mel Collins - saxofoon, dwarsfluit en mellotron, Gavin Harrison - drums, Jakko Jakszyk - zang en sologitaar en Bill Rieflin - drums.
Op 2 juni 2017 verscheen hun live EP "Heroes" als eerbetoon aan de overleden David Bowie en dit nummer is hier op 2 maal te beluisteren.
De EP, die tijdens hun Europese tournee in 2016 werd opgenomen, start met "Heroes" en in dit nummer hoor ik de band een schitterende uitvoering van dit nummers spelen, waaraan alleen het stemgeluid van Bowie zelf ontbreekt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Easy Money", een fantastische mix van progressieve rock, jazz en experimentele rock, die in een hedendaagse versie wordt gespeeld en iets meer dan 10 minuten duurt.
Dan laat de band me genieten van "Starless" (Edit) en hierin krijg ik een heerlijke orkestraal klinkende rustige rock song voorgeschoteld, die jazz invloeden heeft en gevolgd wordt met een lekker in het gehoor klinkende drumsolo, die onder de naam "The Hell Hounds Of Krim" vermeld staat.
De EP wordt afgesloten met de radio edit versie van "Heroes", dat net als het eerste nummer schitterend klinkt.
"Heroes" van King Crimson is een uitstekende EP, waarmee de band me even terug in de tijd heeft gebracht en me heeft laten genieten van hun geweldige progressieve rock, die ik iedere liefhebber van dit genre kan aanraden.
The Lords Of Thyme uit het zuiden van de Engelse Midlands, werden in 2013 door Joe Woolley, Tali Trow en Pat Kenneally opgericht en dit trio nam enkele songs op, waarna folk zangeres Michelle Griffiths uit Londen zich bij de band voegde.
Ook werd er meer materiaal geschreven en ging de band in deze formatie live optreden en maakte de single "Proud Maisre" / "If I Was A Bird".
Deze 7" single is in een beperkte oplage van 300 stuks zwaar zwart vinyl via het Sunstone Records label verschenen en werd gemixt door John Wood, die onder andere met Nick Drake, Fairport Convention en John Martyn werkte.
Op 20 oktober 2017 verschijnt het debuut album van de band, getiteld "Pellets" en deze wordt net als de single door het Sunstone Records label uitgebracht.
het album, dat 8 nummers bevat, start met "Bruton Town" en daarin hoor ik de band een mooie rustige folk song spelen, die lichte psychedelische invloeden heeft en gevolgd wordt door "Coming Down", eveneens een prachtige rustig startende folk song, die enkele prima tempowisselingen bevat en geleidelijk steviger wordt en een progressiever karakter krijgt, om in rust te eindigen.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Ook "Fine Falling Rain" is weer zo'n heerlijke rustige song en daarin heeft de band lichte country invloeden verwerkt en "Freight Train Blues", een schitterend uptempo instrumentaal progressief rock nummer, swingt als een trein.
Dan schotelt Lords Of Thyme me een uitstekende folk song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en mooie samenzang heeft, getiteld "George Collins", waarna "Morning Came And Evening Went" volgt en de band opnieuw een lekker in het gehoor klinkende rustige folk song ten gehore brengt.
In "The Bird It Sang" laat de band me een opgewekt klinkende song horen, die een swingend ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "Travelling" laat de band me andermaal genieten van een verrukkelijke swingende pop song.
"Pellets" van The Lords Of Thyme is een fijne plaat om te beluisteren, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel folk als pop.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Joss Cope werd begin jaren 60 in de Midlands van Groot-Brittanië geboren en volgd op 14 jarige leeftijd zij oudere broer Julian naar Liverpool, waar hij al snel in aanraking kwam met de post-punk scene en daar ontmoette en speelde hij met muzikanten als Les Pattinson (Echo & the Bunnymen), Peter Wylie (Wah Heat) en Mike Mooney (Spiritualized).
Voor hij in 1985 naar Londen verhuisde, vormde hij de band Freight Train samen met Donald Ross Skinner en Barrett Douce (later van The Mighty Lemon Drops).
In Londen maakte hij deel uit van de Creation Records scene, waar hij optrad met Crash, The Weather Prophets, Rose McDowell en Biff Bang Pow, voordat hij 2 albums met eigen werk opnam met de band Something Pretty Beautiful.
Ook werkte hij mee aan de albums "Fried" en "St Julian" van zijn broer Julian en tevens schreef hij samen met Julian en Donald Ross Skinner de songs "Pulsar" en "Christmas Mourning".
Vervolgens vormde hij, in 1991, met Ashley Wood (Chemistry Set), Dave Morgan en Greenwood Goulding (Rockingbirds) de psychedelische rock band The United States Of Mind, die slechts 1 album uitbracht (DyscFunctional Imprint label), voordat de band in 1994 uit elkaar ging.
Daarna werkte hij voor MTV, BBC TV (kinderserie Yoho Ahoy, 2001) en voor Greenpeace als producer van campagnes tegen overvissing, ontbossing en luchtvaart uitbreiding.
De recente jaren is hij weer bezig met het maken van psychedelische muziek, waarbij hij sologitaar speelde bij Dexter Bentley en basgitaar bij Sergeant Buzfuz en tevens schrijft hij ook weer eigen nummers.
Ook brengt hij een gedeelte van het jaar door in Finland bij zijn huidige partner - cartoonist Virpi Oinonen en in begin 2016 begon hij een samenwerkings verband met Veli-Pekka Oinonen (Nights of Iguana, Leningrad Cowboys) - sologitaar, Esa Lehporturo - basgitaar en Ville Raasakka - drums en percussie uit Helsinki, waarbij Joss de zang en slaggitaar voor zijn rekening neemt.
Begin 2017 kwam de Ier O’Reilly O’Rourke (ex-Freak Outburst) - keyboards, mellotron, orgel en piano bij dit viertal en was de band compleet, waarna er in de Taajuusvarjostin studio opnamen onder leiding van producer Arto Nevalainen werden gemaakt, die te horen zijn op het album "Unrequited Lullabies".
Het album, dat 13 oktober 2017 via het Gare Du Nord Records op LP en CD wordt uitgebracht, bevat 12 nummers, waarvan "Learn To Float" het eerste is en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende vrolijke psychedelische pop song spelen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door het heerlijke "Familiar Faces", een aanstekelijke uptempo pop song met een hoog meezing gehalte.
Daarna schotelt de band me "Cloudless Skies" voor en hoor ik een schitterende dromerige licht psychedelische pop song, die diverse tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Scales Falling", een prachtige vrij rustige pop song met enkele subtiele tempowisselingen.
In "Your Broken Heart Is Not For Sale" laat de band me een uitstekende rustige song horen, die invloeden uit eind jaren 60 heeft en in "Turned Out Nice Again" speelt Joss Cope een aangenaam klinkende melodische pop song in een gemiddeld tempo.
Kant B van de plaat start met "Nobody Knows This Is Everywhere", een fantastische mix van pop en rock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Started Something" volgt en ik een schitterende vrij rustige psychedelische pop song, waarin de invloed van The Beatles hoorbaar is.
Dan zet de band me "A Guy Like Me" voor en daarin laat de band me genieten van een verrukkelijke swingende pop song, die zeer dansbaar is en een opgewekt ritme heeft.
Vervolgens zet de band me "Triumph Or Disaster" voor en ook hierin krijg ik een prima dansbare pop song te horen, die gevolgd wordt door "What's The Plan?", een aanstekelijke pop song, die invloeden van The Beatles heeft, waarna "Streaming" volgt en ik een mooie rustige orkestrale pop song voorgeschoteld krijg, die lichtelijk bombastisch klinkt.
"Unrequited Lullabies" van Joss Cope staat vol prachtige vrij rustige songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf cdan ook aanraden aan alle liefhebbers van de betere pop.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Green Seagull werd in 2016 te Londen, Engeland, opgericht door Paul Nelson (New Electric Ride) - zang en orgel en Paul Milne (Hidden Masters / Magnetic Mind) - basgitaar.
Kort na de oprichting kwamen Sarah Gonputh - keyboards en Carlos Redondo - drums het duo versterken, waarna de band een demo in hun repetitie ruimte opnam op een oude 4 sporen cassette recorder.
Na beluistering van de demo contracteerde het Mega Dodo Records label de band onmiddellijk voor het maken van een album, dat begin 2017 zal verschijnen en op 16 juni 2017 vooraf gegaan werd door de 7" vinyl single "Scarlet" / "They Just Don’t Know", die in de Sausage Studio's werd opgenomen onder leiding van producer Sebastian Kellig (My Drug Hell) en in een beperkte oplage van 300 stuks geperst werd.
Op 10 november 2017 brengt de band de 7" single "(I Used To Dream In) Black And White" / "Not Like You And Me" in een beperkte oplage van 250 stuks op wit vinyl via Mega Dodo Records uit en vermeldenswaardig is verder, dat de single in stereo is en een hoes met een mooie kleuren foto gestoken is.
De A-kant van de single "(I Used To Dream In) Black And White" is een schitterende psychedelische pop song, die diverse prima tempowisselingen bevat en me aan de muziek van de bands uit eind jaren 60 doet denken, waarbij ook gebruik gemaakt werd van barok invloeden.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Op de B-kant, "Not Like You And Me", laat Green Seagull me opnieuw genieten en hoor ik een swingende pop song, waarbij stil zitten geen optie is en ook hierin zijn invloeden uit eind jaren 60 sterk hoorbaar.
"(I Used To Dream In) Black And White" van Green Seagull is een fantastische single met 2 geweldige songs, die ik iedere liefhebber van psychedelische pop sterk kan aanraden en ik kijk dan ook reikhalzend uit naar hun debuut album.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Prunes is een mysterieuze anonieme band, die hoogstwaarschijnlijk uit België komt en in mei 2009 een sex album cassette maakte voor een Masonic Satanic Party op verzoek van een beruchte libertijnse Patroon.
Het resultaat is vastgelegd op 20 verschillende French Vintage Children's Tapes, die in 20 verschillende kartonnen hoezen gestoken zijn, die door een 3 jarig kind zijn gemaakt, waarbij gebruik werd gemaakt van waterverf, pastelverf, pennen en marker pennen.
Er bestaan dus slechts 20 cassettes van de opnamen en deze zijn in gebruikte conditie, waardoor krassende geluiden kunnen voorkomen, opnamen niet meer compleet zijn en omdat ze jaren opgeslagen hebben gelegen, hoogstwaarschijnlijk stoffig zijn, wat de afspeel kwaliteit niet ten goede komt.
Deze unieke cassettes worden via Open Your Eyes Productions verkocht en per klant kan er maximaal 1 cassette besteld worden, met de nadrukkelijke boodschap erbij, dat ze worden verkocht zoals ze zijn, dus zonder geld terug garantie.
Ook zijn de opnamen als digitaal album verkrijgbaar en op 11 september 2017 uitgebracht via Open Your Eyes Productions.
Het abum bevat 5 nummers, waarvan het eerste "A Prune Is You" heet en daarin krijg ik een fantastisch psychedelisch experimenteel klinkend stuk muziek voorgeschoteld, dat Oosterse en tevens avant garde invloeden bevat en een hypnotiserend ritme heeft.
Daarna hoor ik "Electrons Are Around Stars", een rustig startende avant garde song, waarin het tempo langzaam opgevoerd wordt en net als voorgaand nummer Oosterse invloeden heeft.
Halverwege verandert de muziek en wordt tijdelijk experimenteel, om daarna te veranderen in een swingend stuk muziek, dat weer over gaat in een Oosters nummer met sitar klanken.
Dan volgt "The Doomy Show", een chaotisch startend nummer, dat verandert in een progressief stukje rock, waarin heftige gitaar klanken de boventoon voeren, om halverwege terug te veranderen in chaos, die experimentele jazz bevat.
In "Born To Die" laat The Prunes me een schitterende psychedelische pop song, die tegen het eind in een stuk rock verandert, dat abrupt eindigt, zodat het idee geopperd wordt, dat deze opname niet compleet is.
Het laatste nummer, "Oma Gomma", begint psychedelisch, waarna halverwege het tempo en ritme veranderen en de band me een stuk progressieve rock laat horen, dat invloeden uit "Sympathy For The Devil" (Rolling Stones) bevat. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
"Summer Of Prunes" van The Prunes is een uitstekende cassette, die weliswaar niet voor iedereen geschikt zal zijn, liefhebbers van de muziek van Will Z. en Cosmic Trip Machine zullen dit product zeker op waarde weten te schatten en ik kan hen dan ook van harte aanraden, dit album eens te gaan beluisteren .
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
