Review: Reverend Horton Heat - Whole New Life (Victory Records, 2018) (Rock & Roll)

Reverend Horton Heat is het alias van zanger-sologitarist Jim Heath, als wel van zijn psychobilly trio uit Dallas, Texas, dat in 1985 werd opgericht.
In de loop der jaren is de band regelmatig van bezetting verandert en tegenwoordig uit: Jimbo Wallace - staande bas en achtergrond zang, Arunja RJ Contreras - drums en achtergrond zang en Matt Jordan - piano, orgel en achtergrond zang
De band brengt sinds 1990 albums uit via diverse labels en daarvan is "Smoke 'Em If You Got 'Em", dat via het Sub Pop label verscheen de eerste.
Daarna volgden: "The Full-Custom Gospel Sounds Of The Reverend Horton Heat" (Sub Pop, 1993), "Liquor In The Front" (Sub Pop/Interscope Records, 1994), "It's Martini Time" (Interscope Records, 1996), "Space Heater" (Interscope Records, 1998), "Spend a Night In The Box" (Time Bomb Recordings, 2000), "Lucky 7" (Artemis Records, 2002), "Revival" (Yep Roc Records, 2004), "We Three Kings" (Yep Roc Records, 2005), "Laughin' & Cryin' with The Reverend Horton Heat" (Yep Roc Records, 2009), "Rev" (Victory Records, 2014) en op 30 november 2018 verscheen het album "Whole New Life", waarop 11 nummers staan, via Victory Records.

Het album start met het titel nummer "Whole New Life", waarin de band een geweldige swingende rockabilly song ten gehore brengt, die in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang in gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna ik "Hog Tyin' Woman" hoor en de band me een uitstekende dansbare rock song voorzet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Hate To See You Cry", een schitterende uptempo mix van rockabilly en country, die diverse tempowisselingen heeft, die gevolgd wordt door "Got It In My Pocket", een fantastische dansbare uptempo song met surf invloeden en een hoog meezing gehalte.
In "Don't Let Go Of Me" krijg ik een heerlijke rustige ballad te horen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en in "Ride Before The Fall" schotelt Reverend Horton Heat me een verrukkelijk instrumentaal nummer voor, waarin invloeden van een western film sterk te horen zijn en ik me voorstel, dat ik op een paard zit, dat galopperend over de prairie gaat.
Dan hoor ik "Tchoupitoulas Street", een lekker in het gehoor klinkende rock song, die enkele tempowisselingen heeft en aanzet tot dansen en gevolgd wordt door "Sunrise Through The Power Lines" en daarin speelt de band een zestiger jaren gerelateerde song, waar beat invloeden in zitten.
Vervolgens hoor ik "Wonky", waarin de band me trakteert op een aanstekelijke swingende uptempo rock & roll song, waarbij stil zitten geen optie is.
Verder volgen "Perfect", een afwisselende rock song met een licht hypnotiserend swingend ritme en de Elvis Presley cover "Viva Las Vegas" en hierin laat de band me uitstekende uitvoering van dit nummer horen, die met terug doet verlangen naar de hoogtij dagen van Elvis.

"Whole New Life" van Reverend Horton Heat staat vol geweldige rock songs, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder die van rock & roll houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Officina F.lli Seravalle - Us Frais Cros Fris Fics Secs (Zeit Interference, 2018) (Avant Garde / Elektro / Experimenteel / Industrieel)

De Italiaanse zanger, sologitarist en elektronische geluid manipulator Alessandro Seravalle uit Cervignano Del Friuli, brengt sinds 1993 muziek uit en studeerde tevens af in de filosofie.
Van 1993 tot heden is dat met Garden Wall, waarmee hij 8 albums op diverse labels uitbracht, waarna hij met Genoma in 2010 en 2014 2 albums maakte en tussentijds maakte hij in 2013 met Schwingungen 77 Entertainment een album.
In 2016 verscheen "The Book Of Job" van zijn band Sete via bandcamp, maar ook werd dat jaar onder zijn eigen naam het album "Morfocreazioni I-V" uitgebracht via het Setola Di Maiale label en op 14 november 2017 verscheen zijn CD album "Spielräume" via Zeit Interference (een sublabel van Lizard Records).
In Officina F.lli Seravalle maakte hij samen met zijn broer Gianpietro (elektronica, percussie en soundscapes) het album "Us Frais Cros Fris Figs Secs", dat 5 september 2018 via Zeit Interference, een sub label van Lizard Records, verscheen en vermeldenswaardig is dat Gianpietro ook sinds 2011 in de band Garden Wall actief is.

"Us Frais Cros Fris Figs Secs", dat 9 nummers bevat, start met "Atrofia Del Verbo", waarin een geweldig spannend avant garde voorgeschoteld krijg, dat diverse tempowisselingen en experimentele elementen bevat en gevolgd wordt door "Que Viene El Coco", een swingend experimenteel nummer met jazz en elektro invloeden.
Daarna schotelt Officina F.lli Seravalle me "Buran" voor en hoor ik een experimenteel elektronisch avant garde nummer, dat iets na de helft verandert in een schitterend licht hypnotiserend elektro nummer, waarna "Brevi Apparizioni" volgt en hierin krijg ik een heerlijk swingend drum & base nummer te horen, dat experimenteel begint en elektro en dance invloeden heeft.
In "GW150914" start de muziek dreigend en experimenteel en krijgt na korte tijd meer snelheid, waarbij de drums een hoofdrol speelt, om iets na de helft van het nummer over te gaan in een rustig experimenteel stuk, waar industriële invloeden in zitten en in "In Memoriam: Il Gabo Del Plalanet" begint de muziek met melodische geluiden, die na enkele minuten over gaan in een elektro nummer, dat een eentonig, licht hypnotiserend, ritme heeft.
Dan speelt Officina F.lli Seravalle "Padiglione 6", een uitstekend elektronisch stuk muziek, waarin de elektronische geluiden me aan die van een spelcomputer doen denken en deze krijgen steeds meer een dansbaar ritme, mede door de invloed van de swingende drums en dit wordt gevolgd door "N-A Fost Sa Fie", een fantastisch swingend licht hypnotiserend stuk rock in opposition, waarmee de band me in de ban van hun muziek krijgt en dit verandert op enkele minuten voor het einde in een rustig nummer met lichte industriële invloeden.
Het laatste nummer "Je Fais Semblant D’être Ici", is een industrieel experimenteel nummer met een eentonig ritme, waardoor de muziek licht hypnotiserend wordt.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)

"Us Frais Cros Fris Fics Secs" van Officina F.lli Seravalle staat vol spannende elektronische, experimentele, industriële en elektro muziek, waarmee het duo me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van deze genres, deze uitstekende CD dan ook zeer aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Red Stone Souls - Mother Sky (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Hardrock)

Red Stone Souls werd in 2012 te Detroit, Michigan opgericht en bestaat uit: Ian Kirwan - zang en sologitaar, Kevin Bernard - basgitaar, Beau Felix - sologitaar en zang en Travis Erikson - drums.
De band bracht hun debuut album "Red Stone Souls" op 14 juni 2012 als digitale download uit, die gevolgd werd door: "The Slow Haze Sessions" (digitale download, 16 oktober 2013), "Die Hard Bundle" (digitale download, 21 december 2017), "Deluxe Edition Bundle" (CD en digitale download, 21 december 2017) en "Mother Sky" (CD en digitale download, 21 december 2017) en tevens verschenen 2 nummers als digitale download singles.
Op 14 december 2018 verscheen het album "Mother Sky" op LP en deze werd in een beperkte oplage op rood, wit en zwart vinyl met klaphoes uitgebracht via Kozmik Artifactz Records.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Nights Watchful Eye", waarin ik de band een heerlijke swingende uptempo hardrock song hoor spelen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de youtbe link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Void Walker", een vrij zware rock song, die swingt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna zet de band me "Truckers" voor en hoor ik een uitstekende afwisselende rock song, die in de stijl van de jaren 70 hardrock bands gespeeld wordt, waarna ik "Before the Devil Knows You're Dead" hoor en daarin laat de band me genieten van een licht hypnotiserend nummer, dat halverwege verandert als de zang erbij komt en Red Stone Souls een stevige uptempo hardrock song ten gehore brengt.
In "Killing Fields" krijg ik opnieuw een stevige song voorgezet, die diverse tempowisselingen heeft en in "27 Moons" gaat de band verder met het maken van hun schitterende uptempo 70er jaren gerelateerde hardrock.
Het laatste nummer heet "Murder Thrills" en ook hierin krijg ik weer een swingende rock song voorgeschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, swingt en enkele prima tempowisselingen bevat.

"Mother Sky" van Red Stone Souls wordt van begin tot einde in een vrij hoog tempo gespeeld en zal zeker bij de liefhebbers van hardrock in de smaak vallen en ik kan hen, deze plaat dan ook van harte aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Flibbertigibbet - Whistling Jigs To The Moon (Sommor Records, 2018) (Folk)

Toen de Ierse folk band Mellow Candle in 1974 uit elkaar ging, besloten Alison (Bools) O'Donnell - zang, gitaar, harp, tamboerijn, kazoo en bodhran en David Williams - sologitaar, bouzouki, mandoline en fluit naar Zuid Afrika te gaan en in 1977 richtten ze met Barrie Glenn - sologitaar, bouzouki, mandoline en viool en Jo Dudduing - zang, dwarsfuit, sopraan fluit, fluit en bodhran, de band Flibbertigibbet op, die tot 1984 bleef bestaan.
Samen met gastmuzikanten: Dennis Lalouette - basgitaar, Frabcesco Cignolli - viool, Nippy Cripwell - basgitaar, Colin Shapriro - fluit en Dave Lambert - viool maakten ze de LP "Whistling Jigs To The Moon" in 1978, die door stanyan Records in Zuid Afrika werd uitgebracht en in 1996 op CD verscheen via Kissing Spell, waarna het album nog enkele keren werd her uitgegeven.
Op 5 december 2018 werd de plaat, die 14 nummers bevat, voor het eerst op vinyl her uitgebracht door Sommor Records en tevens verscheen het album via dit label op CD.

Het eerste nummer van het album heet "The Blackleg Miner" en daarin hoor ik de band een korte swingende folk song spelen, waar enkele prima tempowisselingen in zitten en dit nummer wordt gevolgd door "Little Roving Sailor", een uptempo song, waarbij stil zitten geen optie is, waarna het mooie rustige "Mariner Blues" volgt .(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "The Black Cap", een vrolijk klinkende song met een aanstekelijk ritme, waarna de band "An Suisin Ban (The White Blanket)" ten gehore brengt en me een schitterende Ierse folk song voorschotelt, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Medley: The Rose Tree / The Chanter's Song / Humours Of Whiskey", een heerlijk dansbaar instrumentaal stukje folk.
In "Blackberry Bush / Blackberry Blossom" gaat Flibbertigibbet verder met het maken van aanstekelijke swingende folk, die zeer dansbaar is, in de titel song "Whistling Jigs To The Moon (The Dancing Master's Reel)" laat de band me genieten van een traditioneel klinkende Ierse song, die diverse tempowisselingen heeft en in "The Brisk young Widow (sheffield Hornpipe)" houdt de band me in beweging door een geweldige swingende song te spelen, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan hoor ik "Seafarer", een prachtige rustige song, die gevolgd wordt door "Shepherd O Shepherd / Linnen Hall", een kort aanstekelijk swingend instrumentaal  nummer en "The Green Cokade", een verrukkelijke song, die een hoog meedein gehalte heeft.
Verder zet de band me "Four Drunken Maidens (Rolling In The High Grass)" voor, een lekker in het gehoor klinkende song en "Episodes", een uitstekende rustige folk song, die traditionele elementen bevat.

"Whistling Jigs To The Moon" van Flibbertigibbet is een heerlijke plaat, die vol mooie folk songs staat en ik kan iedere liefhebber van dit genre deze schijf  dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Lifestream - Diary (Lizard Records, 2018) (Progressieve Rock)

Lifestream werd in 2006 te Prato, Italië opgericht en bestaat uit: Alberto Vuolato - solo- en slaggitaar, Andrea Cornuti - basgitaar, Andrea Franceschini - piano en keyboards en Paolo Tempesti - zang en drums.
Nadat ze in 2008 2 band wedstrijden hadden gewonnen, bracht de band op 20 december 2008 hun debuut EP "Empire Of Lies" als gratis digitale download uit, waarna op 11 januari 2014 de gratis digitale download single "Cover" verscheen en op 15 september 2018 werd hun debuut album "Diary", dat 8 nummers bevat, via Lizard Records op CD en als digitale download uitgebracht.

Het eerste nummer van het album heet "Dreamer" en daarin brengt de band een fantastische progressieve rock song ten gehore, die in een gemiddeld tempo gepeeld wordt, waar enkele tempowisselingen in zitten en invloeden van jaren 70 bands heeft en deze verandert iets over de helft in een rustig stuk muziek, om tegen het einde terug te keren naar het rock tempo en dit nummer wordt gevolgd door "Built From The Inside", een schitterende afwisselende symfonische rock song met lichte invloeden van de muziek van Jethro Tull en melodische hardrock bands als Europe.
Daarna schotelt de band me "The Shy Tree" voor en hoor ik een rustig startende melodische song, die hardrock invloeden heeft en halverwege iets meer snelheid krijgt en gevolgd wordt door "Sound Of The Earth", een heerlijke swingende mix van symfonische en melodische rock, die een gemiddeld tempo en progressieve rock invloeden heeft.
In "Discoveries", dat uit 4 delen bestaat, (I. "The Wicked Picture", II. "The Dreadful Experiment", III. A Shapeless Journey en IV. Discoveries"), begint de muziek opnieuw rustig en zet Lifestream me na korte tijd een een stevige rock song voor, die even laten weer van tempo verandert en langzamer wordt, waar progressieve rock invloeden aan toegevoegd worden, om halverwege meer snelheid te krijgen en over te gaan in een uitstekend hardrock nummer, dat nogmaals verandert en weer rustig gespeeld wordt, waarbij de piano een belangrijke rol heeft en enkele minuten voor het einde symfonisch wordt en hierin zitten invloeden van de band Yes.
Dan krijg ik "Whispers" voorgezet en hierin laat Lifestream me genieten van een prachtige symfonische rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en verder gaat in het bijna 16 minuten durende "Over The Rippling Waters", dat 5 delen bevat (I. The Middle Of Nowhere", II. Unconscious Trek", III. "The Faceless Army", IV. Interstellar Mayhem" en V. "Clear As A Bell") en daarin hoor ik band een heerlijke melodische rock song in een rustig tempo spelen, dat na 3 minuten verandert en de band over gaat op het spelen van ruimtelijke synthesizer klanken, die een minuut later veranderen in een aanstekelijk stuk progressieve rock, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Vervolgens verandert de band de muziek nogmaals en krijg ik een heftige mix van symfonische en progressieve rock te horen, die na korte tijd rustiger en melodischer wordt, om al snel weer over te gaan in een uptempo rock nummer, dat tegen het einde iets rustige wordt.
Het laatste nummer is de titel van de CD "Diary" en dit is een gedeelte van “E Mi Viene Da Pensare”, dat oorspronkelijk van de Italiaanse progressieve rock band Banco Del Mutuo Soccorso is.
Hierin speelt de band weer zo'n verrukkelijke rock song, die enkele tempowisselingen heeft en invloeden uit de jaren 70 progressieve rock heeft en deze wordt 18 seconden gestopt, om dan met rustige zang begeleidt door piano klanken weer tot het einde gespeeld te worden.

"Diary" van Lifestream is een fantastische melodische progressieve rock CD met symfonische rock invloeden en ik kan iedere liefhebber van deze genres, deze schijf dan ook aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Monjoie - And In Thy Heart Inurn Me (Lizard Records, 2018) (Pop / Jazz / Folk)

De Italiaanse band Monjoie uit Loano werd in 1999 opgericht en bestond in eerste instantie uit: Alessandro Bocchi - zang, sologitaar, tampura, keyboards en basgitaar, Valter Rosa - sologitaar, bouzouki, oud en mandoline, Roberto Rosa - basgitaar en percussie, Nico Immordino - drums en percussie, Alessandro Mazzitelli - keyboards en synthesizer en Davide Baglietto - fluiten, doedelzakken, keyboards en percussie.
Nadat de band van 2005 tot 2011 uit elkaar gegaan was, veranderde de band bezetting bij de her oprichting en bestaat nu uit: Alessandro Bocchi - zang, sologitaar, tampura, keyboards en basgitaar, Valter Rosa - sologitaar, bouzouki, oud en mandoline, Ivan Ghizzoni - basgitaar, Alessandro Mazzitelli - synthesizer en keyboards en Davide Baglietto - fluiten, doedelzakken, keyboards en percussie en Davide Bonfanti - drums.
De band heeft in navolging van hun eerdere CD's: "Contravveleno"(Eigen Beheer, mp3's, 2002), "Il Bacio Do Polifemo" (Ethnoworld Records, CD, 2004) en "Affetto E Attrazione" (Lizard Records, CD, 2012) op 13 juli 2018 het CD album "And In Thy Heart Inurn Me" uitgebracht via Lizard Records.

"And In Thy Heart Inurn Me", dat 15 nummers bevat, start met "The World Is Too Much With Us", waarin Monjoie een prachtig nummer speelt, dat jazz invloeden van de muziek van The Peddlers heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "I Cannot Exist Without You", een lekker in het gehoor klinkende mix van pop en jazz met een aanstekelijk ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Ah! Sun Flower" volgt en de band een schitterende licht hypnotiserende song ten gehore brengt, die een terugkerend piano ritme bevat.
Daarna krijg ik "London" te voorgezet, een mooie pop song met jazz invloeden, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "The Human  Abstract", waarin de band eveneens een rustige song speelt, waarna "A Slumber Did My Spirit Seal" volgt en ik een geweldige zware rustige song voorgeschoteld krijg, die me lichtelijk aan de filmmuziek van Ennio Morricone doet denken en daarin is de hoofdrol voor de piano.
In "The Day Is Gone" laat Monjoie me genieten van een schitterende aanstekelijke mix van pop en folk, waarbij stil zitten geen optie is en in "You Say You Love" zet de band me een heerlijke pop song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en aan hoog meedein gehalte heeft en in "The Sick Rose" krijg ik opnieuw een uitstekende pop song voorgezet, waarin de muziek aangenaam klinkt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan hoor ik "Daffodils", een rustige pop song, die gevolgd wordt door "Introduction", een verrukkelijke melodische mix van pop en folk en "To Sleep", een rustige pop song, waarin de piano en viool de belangrijkste ingrediënten zijn.
Vervolgens hoor ik "Never Seek To Telll Thy Love", waarin de band verder gaat in het maken van hun mooie rustige pop en in "O Solitude!" is dat niet anders en hoor ik de band weer zo'n prima pop song in een gemiddeld tempo spelen, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Eternity /  Auguries Of Innocence" en ook daarin speelt de band een uitstekende rustige pop song.

"And In Thy Heart Inurn Me" van Monjoie is een vrij rustige CD, die vol prachtige nummers staat, waarmee de band me geen moment verveeld heeft met als uitschieter "A Slumber Did My Spirit Seal" en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan een ieder, die van de betere pop houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Slovo Mira - Black Fjord And The End Of The World (Tonzonen Records, 2018) (Progressieve Rock)

Het Russische collectief Slovo Mira werd in juni 2017 te St. Petersburg en Moskou, opgericht en bestaat uit: George Nefedov - zang, klokkenspel en balalaika, Kamille Sharapodinov - Sologitaar, elektronica en loops, Alexander Vorontsov - fretless basgitaar, Nick Samarin - keyboards, theremin en dubbele basgitaar en Viktor Tikhonov - drums, percussie en synthesizer.
De leden spelen in diverse bekende bands, zoals: IWKC (I Will Kill Chita) (Nick), The Grand Wastoria en Legendary Flower Punk (Kamille), Adaen (Alexander) en Kshettra en Detieti (Viktor).
De band bracht hun debuut album met gelijknamige titel op 30 oktober 2017 als digitale download uit en op 14 december 2018 verschijnt het album "Black Fjord And The End Of The World", via Tonzonen Records, in een beperkte oplage van 300 stuks op doorzichtig vinyl, gestoken in een klaphoes, die een exclusieve poster van Sophia Miroedova bevat, in een beperkte oplage van 500 stuks als digipack CD en tevens als digitale download.

Het album, dat 3 nummers bevat, start met "Towards The Northern Island / Multicolored Flow / Glide To Fate", dat iets meer dan 23 duurt, waarin ik de band experimenteel hoor beginnen, die na bijna 5 minuten over gaan in een krautrock ritme met melodische psychedelische invloeden, waarna er tegen het einde lichte jazz invloeden bij komen.
Dit nummer loopt over in het titel nummer "Black Fjord And The End Of The World", dat eveneens experimenteel start en na korte tijd verandert in een licht psychedelisch nummer met jazz invloeden, dat een licht hypnotiserend ritme en een aanstekelijk ritme heeft, waar dub invloeden in te ontwaren zijn.
Het derde en laatste nummer heet "The New Land" en daarin laat de band me nogmaals genieten van een melodisch progressief rock nummer, dat jazz invloeden en  diverse tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

"Black Fjord And The End Of The World" van Slovo Mira is een heerlijke plaat, die 3 schitterende afwisselende nummers bevat, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen, aan elke liefhebber van improvisaties en progressieve en melodische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Aboleth - Benthos (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Rock / Blues / Hardrock / Desert Rock)

Aboleth werd in 2016 te Los Angeles, Amerika, opgericht door Collyn McCoy - bagitaar, Brigitte Roka - zang en Dan Joeright - drums.
De band bracht op 17 juni 2016 hun debuut EP "EP-1" als gratis digitale download uit, waarna er op 29 september 2017 een nummer van hen op de compilatie LP "No Legacy Vol. 1", waarop 9 bands staan, volgde.
Op 25 mei 2018 verscheen het album "Benthos", waarop Dan Joeright vervangen is door Boll3t, op CD en als digitale download en op 14 december 2018 brengt Kozmik Artifactz Records de plaat, die 10 nummers bevat, in een beperkte oplage op wit/groen marmer kleurig zwaar vinyl, met klaphoes, uit.
Tevens is Collyn McCoy vervangen door Mark Dalbeth (basgitaar) en is sologitarist David Abrams in de band gekomen, zodat de band nu uit 4 personen bestaat.

Het album start met "Wovenloaf", waarin ik de band een heavy stonerrock nummer in een niet al te hoog tempo hoor spelen, waarin de zang van Brigitte, op die van Janis Joplin lijkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Fork In The Road", een vrij zware rock song, waarbij het tempo gemiddeld is en de muziek een mix van desert rock en stoner.
Daarna schotelt de band me "No Good" voor en krijg ik een schitterende mix van bluesrock en desert rock te horen, die diverse tempowisselingen bevat en swingt, waarna "Black Box" volgt en ik een uitstekende ballad te horen krijg.
In "Glass Cutter" brengt Aboleth een prima swingende rock in een hoog tempo ten gehore en in "Sharktown Blues" laat de band me genieten van een fantastische blues song, waarin de zang alleen op gitaar begeleid wordt.
Dan hoor ik "Ode To Plastic", een heerlijke rock song met progressieve invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, gevolgd door "Vinny Gets Arrested", een schitterende swingende afwisselende rock song, met hardrock invloeden.
Verder volgen "The Devil", een verrukkelijke rustige blues song van zang en gitaar en "Wytches", een geweldige swingende rock song met hardrock invloeden, die enkele tempowisselingen bevat.

"Benthos" van Aboleth is een uitstekend afwisselend debuut album, dat vol met heerlijke songs en diverse stijlen muziek staat en ik kan elke liefhebber van rock en blues deze schijf ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Embrooks - We Who Are (State Records, 2018) (Beat)

The Embrooks werd eind 1996 opgericht en bestaat sinds de oprichting uit: Mole Brooks - zang en basgitaar, Alessandro Cozzi - sologitaar en zang en Lois Tozer - drums.
Muzikaal liet de band zich beïnvloeden door de muziek van onder andere The Who, The Kinks The Small Faces, The Creation, The Byrds en The Beatles en in 1998 verscheen hun debuutsingle "But I Didn't Know Him"/"Fight Fire" via het Dig The Fuzz Records label in een beperkte oplage.
Vervolgens verschenen: "The Embrooks" (7"EP, Sympathy For The Record Industry, 1998), "More Than Ever"/"You Can Be My Baby" (7"mono single, Guerssen, 1999),
"If You Let Me Go" (7" mono single, Max Picou Records, 2000), "Jack"/"Dawn Breaks Through" (7"ltd.edition single, Circle Records, 2002) en "Back In My Mind"/"The Time Was Wrong" (CD single, Butterfly Records, 2002).
Tevens bracht de band 4 albums uit, waarvan "Separations..." uit 1999 de eerste was en deze werd zowel door Dionysus Records(LP/CD) als door Dig The Fuzz Records(LP) uitgebracht.
Daarna verschenen: "Our New Day" (Voxx Records(LP/CD), 2000) en "Yellow Glass Perspections" (Munster Records(LP/CD), 2004) plus de compilatie 2CD "45 & High Times" (Munster Records, 2005).
Na meer dan 10 jaar was er weer een nieuwe plaat van de band te beluisteren in de vorm van een 7" mono single, getiteld "Nightmare" / "Helen", die in een beperkte oplage van 500 stuks in een gelamineerde klaphoes op 22 augustus 2016 verscheen via State Records.
Op 10 december 2018 brengt de band het album "We Who Are", waar 12 nummers op staan, in een beperkte oplage van 1000 stuks op LP uit op 180 gram vinyl, inclusief CD en digitale download, die in een klaphoes is gestoken.

Het eerste nummer van "We Who Are" heet "Going But Not Gone", een schitterende jaren 60 gerelateerde beat song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en zeer dansbaar is en gevolgd wordt door het op single verschenen "Nightmare", waarin de heerlijke muziek en stemgeluid veel op die van The Small Faces doet denken en dit zou in de begin periode van de jaren 60 beat gemaakt kunnen zijn.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Don't Look At Me" en krijg ik een lekker in het gehoor klinkende song in een gemiddeld tempo voorgeschoteld, waar diverse tempowisselingen in zitten, waarna "Human Living Vampire" volgt en de band een heerlijke aanstekelijke dansbare song ten gehore brengt.
In "Have You Ever Loved Somebody" zet de band me een uitstekende cover van dit Hollies nummer uit 1967 voor en in "Riot On Kingsland Road" speelt The Embrooks een geweldige mix van psychedelische rock en beat voor, waarin diverse tempowisselingen zitten en progressieve rock elementen te vinden zijn.
Dan volgt "Til Tomorrow", een prachtige melodische song, die invloeden uit eind jaren 60 heeft en gevolgd wordt door "I'm Coming Home", een geweldige swingende uptempo poprock song, die invloeden van The Beatles en Small Faces heeft.
Vervolgens zet de band me "Baby From The South" voor en hoor ik opnieuw zo'n verrukkelijke aanstekelijke poprock song, die op de zestiger jaren beat muziek afgestemd, waarna ik "Peace Of Mind" te horen krijg en daarin speelt de band een fantastische licht psychedelische beat song, waar een hypnotiserend eentonig ritme in zit.
Verder hoor ik "Hang Up", een swingende uptempo mix van Hammond rock en beat en "You Can If You Want", een geweldige swingende beat song in de stijl van The Small Faces, die rhythm & blues invloeden en een terugkerend ritme heeft.

"We Who Are" van The Embrooks is een schitterende plaat, die vol verrukkelijke zestiger jaren gerelateerde muziek staat, waarmee de band me tijdelijk heeft terug gebracht naar die tijd en ik kan iedere liefhebber van jaren 60 beat en rock deze schijf, die in die periode gemaakt had kunnen zijn, dan ook zeer aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Prins Obi And The Dream Warriors - Prins Obi And The Dream Warriors (Inner Ear Records, 2018) (Pop)

Singer / songwriter George Obi Dimakis, lid van de Griekse band Baby Guru, die voor zijn solo project onder de naam Prins Obi muziek maakt, heeft een jaar na zijn digitale debuut EP "Love Songs For Instant Success", die in december 2013 verscheen, in november 2014 een volledig album uitgebracht, met als titel "Notions".
Van "Notions", dat via Inner Ear Records op CD, LP + bonus CD en als digitale download is verschenen, werd de single "Weekend Lovers" getrokken, dat met 10 andere nummers op het album staat.
De nummers van het album werden in de afgelopen 10 jaar geschreven, waarvan sommige recentelijk en aan de plaat werd medewerking verleend door mede Baby Guru leden King Elephant en Sir Kosmiche, terwijl ook andere gast muzikanten zoals Kon Kon, Ku en Christina op het album mee spelen.
Op 24 april 2017 (Record Store Day) verscheen het album "The Age Of Tourlou" als LP, CD en als digitale download via het Inner Ear Records label en op deze plaat spelen The New Dream Warriors (leden uit de bands The Voyage Limpid Sound, Chickn en Baby Guru) mee.
Op 19 november 2018 verscheen het album "Prins Obi And The Dream Warriors", dat 11 nummers bevat, via Inner Ear Records in een beperkte oplage op LP (zwart doorzichtige vinyl), inclusief CD en als digitale download.

Het album start met "Concentration", een uitstekende uptempo pop song met sterke muzikale invloeden van het nummer "Baby Come Back" (The Equals) en deze wordt gevolgd door "Flower Child (Reprise)", waarin ik de band een geweldige swingende poprock song hoor spelen, dat een terugkerend, licht hypnotiserend,  ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna zet de band me "Negative People / Amoipe Anopone" voor, die swingt, me in beweging houdt, aanstekelijk klinkt en diverse tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Astral Lady Blues", een heerlijke swingende zetiger jaren gerelateerde poprock song, waar elementen van progressieve rock.
In "Fingers" speelt de band een eind zeventiger jaren ritme ("Fire"van The Pointer Sisters) en krijg ik een dansbare poprock song voorgezet, die tevens invloed heeft van glamrock muziek en in "Aihn" hoor ik Prins Obi And The Dream Warriors een lekker in het gehoor klinkende mix van Zuid Amerikaanse muziek en pop maken .
Dan hoor ik "Aaamantina Otepa", een rustige melodische pop song, die tempowisselingen heeft en in het Grieks gezongen wordt en gevolgd wordt door "Sally Jupinero", een fantastische aanstekelijke uptempo pop song, waarin het ritme en zang sterk zijn beïnvloed door het geluid van The Kinks.
Vervolgens zet de band me "Guilty Pleasure Theme" (Feat. Bjenny Montero) voor en hierin krijg ik een prachtige licht psychedelische poprock song te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en naadloos door loopt in "For Absent Friends" de band een mooie rustige song voorschoteld, waarop de zang hoofdzakelijk door pianospel begeleid wordt.
Het laatste nummer "Wide Open" is eveneens een uitstekende rustige pop song, waarbij de muziek, net als in het vorige nummer, voor het grootste gedeelte bestaat uit zang en piano.

Prins Obi And The Dream Warriors heeft me met hun gelijknamige album van begin tot einde weten te boeien en ik kan dit prima pop album dan ook ten volle  aanraden, aan een ieder die van de betere pop houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Marble House - Embers (Lizard Records, 2018) (Progressieve Rock)

Marble House werd op 8 mei 2015 te Bologna, Italië opgericht door Filippo Selvini en Giacomo Carrera en bestaat uit: Leonardo Tommasini - zang en keyboards, Daniele Postpischl - sologitaar, keyboards en effecten, Matteo Malacarne - zang en basgitaar en Giacomo Carrera - drums en percussie.
Filippo Selvini, die in eerste instantie deel van Marble House uitmaakte, verliet de band op 26 maart 2017 vlak voor de voltooiing van het debuut album "Embers", dat 12 oktober 2018 via Lizard Records op CD verscheen en als digitale download werd uitgebracht en 5 nummers bevat.

Het eerste nummer van het album heet "To Make Ends Meet" en hierin hoor ik de band een fantastische progressieve rock spelen, die diverse tempowisselingen heeft en invloeden van jazz en van de muziek van begin jaren 70 bevat, waarbij het tempo vrij hoog is, dat iets na de helft van het nummer verandert en de band over gaat tot het maken van een mooie rustige pop song.
Daarna zet de band me "Reverie" voor en brengt een schitterend swingend instrumentaal nummer ten gehore, dat met hoge snelheid gespeeld wordt, waarna "Riding In The Fog" volgt, waarin Marble House zware tone koppelt aan heerlijke melodische rock, die diverse tempowisselingen heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "The Last 48 Hours" begint de band met prachtige rustige piano tonen, die een vervolg krijgen als de rest van de band invalt en me een geweldige melodische ballad voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer van de CD heet "Marble House" en daarin speelt de band een bijna 25 minuten durend nummer, dat begint met prachtige rustige zang en gitaar klanken, die veranderen in basgitaar klanken en deze worden langzaam vervangen door pianospel, waarna de rest van de band invalt, de muziek iets meer snelheid krijgt en ontaard in een geweldige progressieve rock song, die swingt en invloeden uit de muziek van King Crimson's "20st Century Schizoid Man" heeft.
Halverwege gaat de muziek weer een andere kant op en vervolgt de band met het maken van een rustige rock song met heerlijk pianospel en enkele prima tempowisselingen, om tegen het einde opnieuw meer snelheid te krijgen en over te gaan in een verrukkelijke progressief symfonisch stuk muziek.

"Embers" van Marble House is een schitterende CD, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van zowel progressieve als melodische rock deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Il Sentiero Di Taus - Macrocosmosi (Locanda Del Vento, 2018) (Symfonische Rock)

Il Sentiero Di Taus werd in 2011 te Milaan, Italië  en bestaat uit: Gennaro Lucio Zinzi - zang en sologitaar, Tiziano Taccini - sologitaar, Jesus - basgitaar en Claudio "Buddha" Buonfiglio - drums.
De band bracht op 1 januari 2013 hun debuut album "La Grande Perla" op CD en als digitale download uit en deze werd 13 april 2018 gevolgd door "Macrocosmosi", dat via Locanda Del Vento, het sub label van Lizard Records, verscheen en 9 nummers bevat.

Het album begint met "Overture", waarin ik de band een uitstekend symfonisch nummer hoor spelen, waar Oosterse, klassieke en hardrock invloeden in zitten en deze wordt in een gemiddeld tempo gespeeld en gevolgd door "Decisione", een prima afwisselende symfonische song, die diverse tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Era Moderna" voor en krijg ik een Oosters klinkend symfonisch nummer te horen, dat iets na de helft van het nummer verandert als de zang er bij komt en de muziek lichtelijk naar klassiek begint te neigen en dit nummer wordt gevolgd door "Genesi" speelt Il Sentiero Di Taus een vrolijk startende song, waarin symfonische rock, hardrock en wisselende tempo's aan elkaar worden gesmeed.
In "Sorridi (Penitenza)" schotelt de band me een afwisselende rock song voor en in "Adamo (Part 1)" brengt de band een lekker in het gehoor klinkende aanstekelijke poprock song ten gehore, die met mooie blokfluit tonen begint en lichte Griekse invloeden heeft.
Dan volgt "Canis Ferox (Le Debolezza Dell'Uomo)", een prima mix van symfonische en progressieve rock, die wisselende tempo's en hardrock invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Al Jilwah (Il Libro Della Legge)", waarin ik een mooie, vrij rustige, afwisselende rock song hoor, die klassieke en hardrock invloeden heeft.
Als laatste nummer krijg ik "Adamo (Parte 2)" te horen en daarin speelt de band een aanstekelijke mix van hardrock, folk en zuid Europese ritmes, die ook nu weer, diverse tempowisselingen bevat.

"Macrocosmosi" van Il Sentiero Di Taus is een uitstekende schijf, die afwisselende muziek bevat, waarin diverse stijlen gecombineerd worden, waarbij de symfonische rock centraal staat en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook aanraden, deze CD eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl