Review: The Chemistry Set - Paint Me A Dream (Hypnotic Bridge Records, 2021) (Psychedelisch)

The Chemistry Set, die in 1987 door Dave McLean en Paul Lake werd opgericht, begon eind jaren 80 te Londen, Engeland, met het maken van Neo-psychedelische muziek, die via het uit Manchester afkomstige label "Imaginary" werd uitgebracht en eveneens op cassette verscheen via "Acid Tapes", dat alleen cassettes uitbracht.

Ook verschenen er via fanzines zoals Freakbeat en Bucketful Of Brains (beide uit Engeland), The Bob (Amerika), Ruta 66 (Spanje) en Sound Effects (Zweden) flexi discs van de band in de periode 1988-1990.

De band bracht iets meer dan 40 platen op de markt en speelde onder andere op het CMJ Festival te New York, in de legendarische The Marquee en The Borderline, beide te Londen en tevens in de Rough Trade platenzaak en ze traden op in de Brixton Academy met Hawkwind.

Begin jaren 90 ging de band uit elkaar om in 2008 opnieuw  te starten en in dat jaar verscheen ook hun onuitgebrachte LP "Sounds Like Painting" uit 1989, die meer dan 10.000 keer gedownload werd.

Sinds hun herstart verschenen er 3 CD's, 4 singles en kwamen er nummers van de band op 5 compilatie albums terecht.

Één van die labels waarop hun singles verschenen, was het Engelse Fruits De Mer Records, waarvan hun eerste single binnen 48 uur na uitbrengen uitverkocht was, terwijl hun laatste er slechts 24 uur over deed om uitverkocht te raken.

In september 2014 bracht Fruits De Mer Records hun inmiddels uitverkochte box-set "7&7 Is" uit, waarin zeven 7" vinyl singles zitten en hun volgende 7" EP "Elapsed Memories", waarop 3 songs staan, is eind november 2014 verschenen via Fruits De Mer in een zeer gelimiteerde oplage van 700 stuks gekleurd vinyl, verpakt in een uitvouwbare poster hoes.

Hun album "The Endless More And More", dat 4 januari 2016 via het Regal Crabomophone label verscheen, werd op goudkleurig vinyl uitgebracht in een beperkte oplage van 600 stuks en bevat een klaphoes plus een uitvouwbare poster, terwijl de 12 songs van de LP, nieuwe en eerder op Fruits De Mer Records verschenen singles bevat.

Daarna volgden op 17 februari 2017 her digitale album "Neptune Eruptus (The Fountains Of Neptune) Remixes", op 1 december 2017 de 7" EP "Lovely Cuppa Tea" via Regal Crabomophone op gekleurd vinyl en deze bevat 3 nummers, op 8 maart 2019 de digitale EP "Firefly" plus bonus nummers en op 12 februari 2021 brengt Hypnotic Bridge Records hun 7" single "Paint Me A Dream" / "The Witch" uit.

In "Paint Me A Dream" laat The Chemistry Set me genieten van een uptempo psychedelische pop song, die een vrolijk klinkend aanstekelijk dansbaar ritme heeft en in "The Witch" krijg ik een fantastische cover van de psychedelische folk song van Mark Fry uit 1972 te horen, die een terugkerend licht hypnotiserend ritme met Oosterse invloeden bevat en swingt als een trein.

De single "Paint Me A Dream" / "The Witch" bevat 2 verrukkelijke psychedelische nummers, die in de jaren 60 gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan liefhebbers van psychedelische muziek  deze meesterlijke 7" dan ook sterk aanraden.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

 

Review: Holy Mother - Face The Burn (Massacre Records, 2020) (Hardrock)

Holy Mother uit Long Island, New York, Amerika werd in 1994 opgericht en bestond in eerste instantie tot 2003, maar is in 2020 nieuw leven ingeblazen en bestaat tegenwoordig uit: Mike Tirelli - zang, Greg Giordano – sologitaar, Russell Pzutto - bas- en sologitaar en James Harris - drums en achtergrondzang.

De band bracht in 1995 hun debuut album "Holy Mother" uit en deze werd gevolgd door: "Tabloid Crush" (1996), "Toxic Rain" (1998), "Criminal Afterlife" (1999), "My World War" (2000), "Dealin' With The Devil" (Compilatie, 2002), "Agoraphobia" (2003), "Rock Diamonds" (Split CD met At Vance, 2003) en in 2020 verscheen de digitale single "Wake Up America", waarna hun reunie album "Face The Burn" op 22 januari 2021 via Massacre Records wordt uitgebracht als CD en als digitale download.

Hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Mick James (Last Child - Aerosmith Experience) - basgitaar (1 nummer), Violet Tirelli - achtergrondzang (2 nummers) en speciale effecten (2 nummers), Christina Harris (achtergrondzang (1 nummer), Wayne Banks (Messiah’s Kiss) - basgitaar (2 nummers), Jason Banks (Messiah’s Kiss)- sologitaar (2 nummers) en John Perry - gitaar solo (1 nummer).

De band bestaat op het CD album "Face The Burn", dat 11 nummers bevat, uit: Mike Tirelli - zang, Greg Giordano – sologitaar en James Harris - drums en achtergrondzang.

Het album begint met "Face This Burn", waarin de band een geweldige heftige hardrock song in een hoog tempo ten gehore brengt, die tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Love Is Dead", een heerlijke rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk ritme heeft en "Legends", een stevige rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft.

Daarna volgen "No Death Reborn", eveneens een puike song, die een gemiddeld tempo heeft en een dansbaar ritme bevat, "The Truth", een swingende rock song met een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "Prince Of The Garden", een mooie, vrij rustige, song met een melodisch ritme.

In "Wake Up America" zet Holy Mother me een swingende uptempo hardrock song met een hoog meezing gehalte, in "Mesmerized By Hate" laat de band me genieten van een fantastische uptempo swingende song, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en in "Today" krijg ik weer zo'n aanstekelijke swingende song voorgeschoteld, die een dansbaar ritme heeft.

Verder volgen "The River", een verrukkelijke hardrock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en swingt als een trein en "Superstar", een prachtige cover van dit nummer van The Carpenters.

"Face The Burn" van Holy Mother is een lekker in het gehoor klinkende CD, die uitstekende rock muziek bevat en ik kan elke hardrock liefhebber deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Wedge - Like Tomorrow (Heavy Psych Sounds, 2021) (Hardrock)

Wedge uit Berlijn, Duitsland, werd in 2014 opgericht en bestaat uit: Kiryk Drewinski - zang, sologitaar en mondharmonica, David Götz - basgitaar, orgel, elektrische piano en mellotron en Holger “The Holg” Grosser - drums en percussie.

De band bracht hun debuut album "Wedge" op 10 november 2014 als LP en als digitale download via Heavy Psych Sounds uit en deze werd op 9 februari 2018  gevolgd door "Killing Tongue", die eveneens als LP en als dd via Heavy Psych Sounds verscheen.

Hun derde album, verschijnt 15 januari 2021 via dat label als LP in een beperkte oplage op neon geel vinyl, als LP in een beperkte oplage op half rood/half geel vinyl en op zwart vinyl en als dd en heet "Like Tomorrow".

Het album, dat 8 nummers bevat, begint met "Computer", waarin de band een fantastische swingende progressieve uptempo rock song ten gehore brengt, die sterke invloeden van de muziek uit de begin jaren 70 heeft en tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Playing A Role", een swingende uptempo rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is.

Daarna volgen "Blood Red Wine", een geweldige progressieve bluesrock song met een aanstekelijk terugkerend ritme en tempowisselingen en "Across The Water", een heerlijke aanstekelijke uptempo song, die beweging oproept. (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

In "Queen Of The Night" zet Wedge me een swingende powerrock uptempo song met progressieve elementen voor en in "U'n'I" krijg ik een puike uptempo rock song te horen , die invloeden van hardrock heeft.

Verder volgen "At The Speed Of Life", een uitstekende song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Soldier", een progressieve rock song met melodische invloeden, die een terugkerend ritme heeft.

"Like Tomorrow" van Wedge is een prima plaat, die sterke invloeden van de jaren 70 progressieve muziek en hardrock bevat en ik kan liefhebbers van beide genres, deze schijf dan ook sterk aanraden.

Review: Son Of Ohm - Wandering Monk (Eigen Beheer, 2020) (Elektronisch)

Leonardo "Soundweaver" Wijma is een Nederlandse muzikant/producer, die sinds 2003, jaarlijks, hoofdzakelijk digitale albums op de markt brengt en in zijn studio produceerde hij reeds meer dan 30 albums, variërend van elektronische muziek (dance, kosmische muziek, elektro) tot psychedelisch (spacerock, krautrock) en van mantra's tot dichtkunst.

Zijn muzikale invloeden zijn onder andere: Pierre Henry, Kid Baltan, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Jean-Michel Jarre, Kitaro, Vangelis, Tomita, Bo Hansson, ELP, Cream, Hendrix, Spirit, Moody Blues, Incredible String Band, Caravan, Camel, Gong, Steve Hillage, Pink Floyd, Ash Ra Tempel, Beatles, Sun Dial, Zappa, Brainticket,  Hawkwind, Classical Indian music, Aphrodite´s Child, Eno, Aes Dana, Crosby, Stills & Nash, Bowie, Kraftwerk, Kula Shaker, Led Zeppelin, Mike   Oldfield, Massive Attack, Witthüser & Westrupp en vele anderen.

Al jong leerde hij elektronisch orgel spelen en toen hij 16 jaar was, kreeg hij zijn eerste synthesizer, waarna hij na zijn twintigste ook eigen composities begon te maken en toen hij 26 was, leerde hij elektrische gitaar spelen.

Daarna begon hij nummers te schrijven en had reeds diverse synthesizers, orgels en effecten apparaten, die hij samen gekoppeld had in een kleine huis studio.

De komst van de computer opende nieuwe deuren voor Leonardo en van 1999 tot 2003 werkte hij erg gedreven en maakte veel nummers, waarbij hij het gevoel kreeg, dat het mogelijk was kwalitatief hoogstaande muziek te maken.

Tot 2003 bracht hij "All that is Energy" (EP), "Window" (EP), "Spiritworld 1,2 & 3" (elektronische muziek/dance) uit en in 2003 verscheen zijn eerste officiële album, getiteld "Origine" (elektronische muziek), gevolgd in dat zelfde jaar door de EP "Sadja".

Daarna volgden: "Soundweaver" (psychedelische elektronische muziek, 2003, 2004, 2005), "Dharma" (elektronische muziek, 2004), "Singing Electronic Devices" (elektronische muziek, EP, 2005), "Turn on, Tune in, Drop out" (spacerock, psychedelische muziek, 2005, remix 2007, unreleased) "Samsara" (2005), "Electronic Reality" (elektronische muziek, 2005), "Collective Memory Generator" (synthesizer, 2006), "Temple" (krautrock, 2007), "Open" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "The Turning Point" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "Sabda" (elektronische muziek, 2008), "Elements" (elektronische muziek, 2008), "The Fascinating Vibes of Electronic Waves" (elektronische muziek, 2009), "Voor Een Dag Van Morgen" (2009) (geproduceerd voor H.C. Feiler, 2005-2009), "Quantum Generation" (elektronische muziek, 2010), "Imagine" (ambient en dance, 2010), "Magical Extension" (psychedelische muziek, 2011, niet uitgebracht), "Inner Space Dimension" (psychedelische elektronische muziek, 2011), "Músarrindill" (2011, CD met Egbert Hovenkamp II), "InSpiratie" (2011, met Egbert Hovenkamp II, onuitgebracht), "Waar Het Stroomt" (2011 met zang, Nederlandse gedichten door Leoweyn, onuitgebracht), "Drones" (ambient, krautrock, 2012), "Chants According To..." (vedische mantra's, 2012, met G.N. Rao, niet uitgebracht), "AARDE" (2012, CD met Egbert Hovenkamp II), "Mantra Electronique" (elektronische muziek, 2013), "A Drop In The Ocean" (Boedhistische mantra's, 2013, CD met Lhamo Dukpa uit Bhutan), "Gurumaya" (onder de naam Astral Son) (psychedelische muziek/krautrock, 2014, Vinyl/download) en "Silver Moon", eveneens als Astral Son (2015, Vinyl/download).

Onder de naam Son Of Ohm is zijn album "Syrinx", uit 2015, waarop 6 nummers te beluisteren zijn, in eigen beheer via Bandcamp verschenen en ook zijn album "Astronaut", dat 28 september 2017 via bandcamp verscheen, is weer in eigen beheer uitgebracht en tevens wordt het als CD-R via Neu Harmony uitgegeven.

Ook maakte hij, net als bij vorige uitgaven, het prachtige hoes ontwerp weer zelf en dat deed hij eveneens voor het CD-R album "Blackbirds" dat in juli 2018 via Neu Harmonie verscheen.

Zijn album "Electronic Muse", waarop 4 lange nummers staan, verscheen 19 september 2018, slechts enkele maanden later, in eigen beheer via bandcamp en deze werd door Neu Harmony op CD-R uitgebracht en in 2019, een half jaar later, heeft hij alweer een opvolger hiervan, getiteld "Paradigma", dat 15 juni 2019 verscheen en 7 nummers bevat, waarbij nog vermeldenswaardig is, dat hij, net als bij zijn vorige albums, het hoes ontwerp weer zelf heeft gemaakt, waarna in juni 2019 zijn album "Zeitgeist" verscheen, dat 3 lange nummers bevat.

Son Of Ohm lijkt eindeloze ideeën te hebben, want kort na "Paradigma" verscheen op 8 juli 2019 het album "The Lo-Fi Camembert Files", een verzameling liederen die hij al lang had liggen met de bedoeling ze eens vrij te geven en op 25 februari 2020 verscheen zijn album "Deeper Ground", waarop 8 nummer staan in eigen beheer als digitale download.

Opnieuw werden er binnen korte tijd enkele digitale albums uitgebracht, want op 11 maart 2020 verscheen "The End Of Time" als digitale download en binnenkort ook als CD-R, waarbij vermeld kan worden, dat het hoes ontwerp, deze keer van de hand van schilder Frans Meijer komt. 

Op de valreep van 2020 verscheen op 19 december het album "Wandering Monk", dat 4 nummers bevat en als digitaal album in eigen beheer is uitgebracht en hierop bespeelt Leonard: synthesizers, sequencers, orgel, elektrische gitaar, analoge drum machine, cymbalen en tingsha.

Het album begint met "Galactic Domes", waarin Son Of Ohm een schitterend rustig nummer speelt, dat een repeterend ritme heeft, waartussen hij een prachtig melodisch stuk muziek speelt.

Daarna volgt "Orange And Blue", een heerlijk elektronisch melodisch nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en aanzet tot dansen.

In "The Vault" zet hij me opnieuw een verrukkelijk stuk muziek in een niet al te hoog tempo voor, dat een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft, waarmee ik de muziek ingetrokken lijk te worden.

Als laatste krijg ik "Soft Mountains" te horen en hierin laat Son Of Ohm me genieten van een geweldig nummer, dat lichte Oosterse klanken bevat en rust uitstraalt. 

"Wandering Monk" van Son Of Ohm is een uitstekende elektronische digitale plaat, die 4 geweldige nummers bevat, waar ik van begin tot einde zeer van genoten heb en ik kan liefhebbers van dit genre, deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Robot God - Silver Buddha Dreaming (Kozmik Artifactz Records, 2020) (Stoner / Psychedelisch)

Robot God uit Sydney, Australië, bestaat uit: Tim Pritchard - drums, Raff Iacurto - sologitaar en zang en Matt Allen - basgitaar, synthesizer en zang.

De band bracht op 1 oktober 2020 hun debuut album "Silver Buddha Dreaming", dat 8 nummers bevat, als digitale download uit, dat via Kozmik Artifactz Records op 11 december als LP in een beperkte oplage op 180 gram vinyl verscheen.  

Het album begint met het titel nummer "Silver Buddha Dreaming", waarin de band een geweldige psychedelische song ten gehore brengt, die in een rustig tempo wordt begonnen en na meer dan een minuut meer snelheid krijgt, invloeden van stoner bevat en een aanstekelijk ritme heeft, om gevolgd te worden door "Sky Fire", een fantastisch stevig instrumentaal rock nummer met een terugkerend ritme, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en sterke invloeden van de jaren 70 bands heeft.

Daarna volgen "Peyote Sunrise", een schitterend licht psychedelisch instrumentaal stoner nummer met een aanstekelijk dansbaar ritme, dat een licht trance oproept en "Unified Field", eveneens zo'n puik instrumentaal stoner nummer met een gemiddeld tempo, dat dezelfde jaren 70 sfeer uitstraalt als voorgaande nummers.

In "Meaningful Life" krijg ik een nogmaals een instrumentaal rock nummer voorgeschoteld, dat een aanstekelijk swingend ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is en in "Volcano Bleeds" laat Robot God me genieten van een verrukkelijke uptempo song, die invloeden van het nummer "One Of These Days" van Pink Floyd en spacerock heeft, een terugkerend ritme bevat en swingt als een trein.

Verder volgen "Pilgrimage To Stoned Henge", een uitstekende stonerrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en "Return Of The Red Yeti", een swingend uptempo rock nummer, dat acid invloeden heeft en iets na de helft van het nummer in een trager tempo wordt gespeeld, waardoor de nadruk meer op de stoner gedrukt wordt, waarbij tevens lichte spacerock invloeden zijn waar te nemen, om tegen het eind terug naar het uptempo te keren.

"Silver Buddha Dreaming" van Robot God is een heerlijke plaat om te beluisteren en ik kan liefhebbers van zowel stoner als psychedelische rock deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Grand Sbam - Furvent (Dur Et Doux, 2020) (Experimenteel / Improvisatie / Avant Garde)

The Grand Sbam uit Lyon, Frankrijk is een collectief, dat bestaat uit: Jessica Martin Maresco - zang, Marie Nachury - zang, Antoine Arnera - piano, zang en elektronica, Boris Cassone - basgitaar, mellotron en zang, Guilhem Meier - drums, percussie en zang, Grégoire Ternois - marimba, trommels, gong en bellen, Mihaï Trestian - cymbalen en Anne Quillier - Moo syhtesizer, Rhodes orgel en zang.

Op 28 november 2014 bracht de band het debuut album "Vaisseau Monde (live)" als digitale download uit, dat op 6 december 2019 gevolgd werd door "Vaisseau Monde", dat als LP in een beperkte oplage op zwart vinyl, als CD en als digitale download via Dur Et Doux verscheen en op 11 december 2020 verschijnt hun album "Furvent", waarop 11 nummers staan, via Dur Et Doux als 2LP in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl, als CD en als digitale download. 

Het album start met "La Trace", waarin de band een geweldige, bijna 19 minuten durende, mix van avant garde, elektronische en experimentele muziek in een niet al te hoog tempo ten gehore brengt, waarin er behoorlijk op los geïmproviseerd wordt en deze wordt gevolgd door "Nephèsh", een schitterende song, waarin de band jazz, improvisatie en avant garde met elkaar verbindt, waardoor er een prima stuk muziek ontstaat, dat in een vrij langzaam tempo gespeeld wordt.

Daarna volgen "Yi Yin I Tchen (Le Tonnerre)", een experimenteel stukje muziek met verrassende wendingen en invloeden van experimentele jazz, dat doorloopt in "Yi Yin I Souen (Le Vent)", eveneens een geïmproviseerd experimenteel nummer met een vrij rustig tempo, dat zo en en dan heftige momenten bevat en dit gaat op zijn beurt verder in "Yi Yin I Li (Le Feu)", waarin The Grand Sbam door gaat met het maken van hun fantastische experimentele avant garde en in dit nummer de muziek in een hoger tempo speelt, waarna het nummer wordt vervolgd in "Yi Yin I K'ouen (La Terre)" en ook hierin improviseert de band er danig op los en in "Yi Yin I Touei (Le Lac)" is dat niet anders en krijg ik opnieuw zo'n heerlijke mix van avant garde en improvisatie voorgeschoteld, die in een rustig tempo wordt gespeeld en subtiele tempowisselingen bevat, waarbij de muziek bij tijd en wijle bombastisch over komt.

Ook nu gaat de muziek verder in het volgende stuk, getiteld "Yi Yin I K'ien (Le Ciel)", waarin er weer volop geëxperimenteerd wordt en de ritmes elkaar  afwisselen en dit krijgt een vervolg in "Yi Yin I Kan (L'eau)", dat hier en daar een stukje heftiger klinkt en "Yi Yin I Ken (La Montagne)" en ook daarin gaat de band verder op de ingeslagen weg en zijn improvisaties en experimentele muziek de hoofdmoot, maar halverwege verrast de band me door de muziek over te laten gaan in een verrukkelijk stuk uptempo rock, dat swingt als een trein.

Het laatste nummer, "Choon Choon" is een uptempo mix van klassiek, dance, Oosterse ritmes, die iets voor de helft van het nummer in een rustig tempo over gaat en enkele minuten terug keert in het swingende ritme van het begin.

"Furvent" van The Grand Sbam is een niet alledaagse plaat en zal niet ieders waardering krijgen, maar zij, die notie van deze schitterende plaat nemen, zullen het waarschijnlijk met mij eens zijn, dat deze schijf het beluisteren meer dan waard is.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie) 

Review: Drapery Band - Black Loone (Inner Ear Records, 2020) (Post-Rock / Pop)

Drapery Band uit Thessaloniki en Athene werd in 2016 opgericht en bestaat uit: Nikos Kortimanitsis - basgitaar, orgel en drums en Giorgos Papadopoulos - sologitaar, orgel, drums en zang.

Het duo nam de nummers voor hun debuut album tussen begin 2018 eind 2019 op en het resultaat is de EP "Black Loone", die 6 nummers bevat en via Inner Ear Records op 18 december 2020 als CD en als digitale download is verschenen en wordt hierop bijgestaan door Manos Milonakis, die staande piano speelt in 3 nummers.

Het album begint met "Lord Under", waarin Drapery Band een mooie rustige pop song ten gehore brengt, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en invloeden van post-rock bevat, waarna "Ninety Per Cent" (met Manos) volgt en ik een prachtige song met een aanstekelijk ritme te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en invloeden van de muziek van Deleyaman heeft.

Daarna zet Drapery Band me een heerlijk instrumentaal uptempo nummer voor, dat een aanstekelijk dansbaar en terugkerend ritme heeft en "The World Is Blind", een puike rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.

Dan volgen het titel nummer "Black Loone" (met Manos), een uitstekende aanstekelijke post-rock song, waarin het tempo gemiddeld is en "Things We Lost" (met Manos), een schitterend instrumentaal nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme, dat aanzet tot dansen.

"Black Loone" van Drapery Band staat vol lekker in het gehoor klinkende nummers, waar ik zeer van genoten heb en ik kan deze CD dan ook sterk aanbevelen aan een ieder, die van post-rock en de betere pop houdt.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Eraldo Bernocchi, Hoshiko Yamane - Mujo (Denovali Records, 2020) (Avant Garde / Krautrock)

De Italiaanse dub producer Eraldo Bernocchi (gitaar), die in de negentiger jaren onder vele aliassen begon, werkte in het verleden samen met grootheden als Bill Laswell, Tashinori Kondo, Colin Edwin, Mark Stockhausen, Mick Harris, Harold Budd en Thomas Fehlmann.

Hoshiko Yamane (viool en elektronica), die in Osaka, Japan geboren werd, woont tegenwoordig in Belijn, Duitsland en speelt sinds 2011 in de band Tangerine Dream, maar ook brengt ze sinds 2014 solo albums uit.

De samenwerking tussen deze 2 muzikanten resulteerde in het album "Mujo", dat 8 nummers bevat en op 11 december 2020 via Denovali als LP, als CD en als digitale download werd uitgebracht.

Het album start met "Floater", waarin  het duo een geweldig duister avant garde nummer in een niet al te hoog tempo ten gehore brengt, dat een terugkerend ritme bevat en bij tijd en wijle hemelse zang heeft en dit wordt gevolgd door "Future Sons", een fantastische mix van krautrock, industriële en mysterieuze Oosterse muziek, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en dansbaar is.

Daarna volgen "Dance Zero", een heerlijke mix van avant garde, klassiek klinkende muziek en een terugkerend ritme, dat in een vrij rustig tempo wordt gespeeld (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "Hokorobi", een uitstekend zwaar nummer, dat eentonige klanken bevat en iets voor de helft van het nummer in een stuk krautrock verandert, dat een lichte trance teweeg brengt.

In "Phenomenon" zetten Eraldo Bernocchi en Hoshiko Yamane me een verrukkelijk eentonig rustig nummer voor en in "Fall" krijg ik opnieuw zo'n schitterend stuk avant garde te horen, dat een zwaar terugkerend ritme en een vrij rustig tempo heeft, waardoor de muziek hypnotiserend werkt.

Verder volgen "Endure", eveneens een traag zwaar nummer, dat trieste gevoelens en post-apocalyptische beelden oproept en "Muga" en hierin speelt het duo een puike uptempo mix van avant garde, krautrock en licht hypnotiserende terugkerende ritmes, waarbij stil zitten geen optie is. 

Eraldo Bernocchi & Hoshiko Yamane hebben me met "Mujo" van begin tot einde in de ban van hun fantastische muziek gehouden en ik kan deze meesterlijke schijf dan ook sterk aanraden aan elke liefhebber van zowel avant garde als krautrock.

 

Review: Various Artists - Head Music 2 (Strange Fish Records, 2020) (Krautrock / Elektronisch / Progressieve Rock)

In april 2012 bracht Strange Fish Records (Fruits De Mer Records) het 2LP album "Head Music" uit en deze werd in 2013 gevolgd door de dubbele 7" single "Shrunken Head Music" en in 2020 verscheen het album "Head In The Clouds" als 2LP + 2CD en op alle drie de uitgaven was het thema krautrock en elektronische muziek van Duitse bands uit de jaren 70.

De volgende uitgave in deze serie heet "Head Music 2" en deze wordt op 31 december 2020 via Strange Fish Records als 3LP uitgebracht op gekleurd vinyl en bevat 17 nummers.

Het album begint met "Between The Eyes" van Amon Duul II, dat door Vespero uit Rusland wordt uitgevoerd en hierin speelt de band een uitstekende progressieve elektronische song met spacerock invloeden, die een terugkerend ritme bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en iets over de helft in een rustiger tempo over gaat en dit wordt gevolgd door "Krautrock" (Faust), een schitterend progressief rock nummer met een terugkerend ritme, dat door Das Blaue Palais (Duitsland) uitgevoerd wordt en "Rucksturz" (Agitation Free) van Tony Swettenham (Engeland), die een heerlijk elektronisch nummer in een niet al te hoog tempo ten gehoren brengt, dat lichte duistere filmmuziek invloeden heeft.

Daarna volgen Gary Grace (Amerika) met "Surrounded By The Stars" (Amon Duul II), een geweldig progressief zigeunerjazz nummer met een terugkerend ritme, dat tempowisselingen heeft, Revbjelde (Engeland) met "Dreaming Girls" (Embryo), een fantastisch elektronisch nummer met lichte jazz, Oosterse en krautrock invloeden, dat een terugkerend ritme heeft en Das Blaue Palais met "Dedicated To Wernher Von Braun" (Mythos), een mix van krautrock en progressieve rock, die in een gemidddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme bevat en lichte psychedelische invloeden heeft.

In "Castle In The Air" (Eloy) laat Vespero  me genieten van een verrukkelijke swingende symfonische rock song, die in een hoog tempo wordt gespeeld en tempowisselingen bevat en in "Father Cannot Yell" (Can) van Jay Tausig (Amerika) krijg ik een puike uptempo mix van krautrock en progressieve rock voorgezet, die swingt als een trein.

Dan volgen Das Blaue Palais met "Snow Your Thirst And Sun Your Open Mouth" (Amon Düül), een prachtig rustig elektronisch nummer, dat een aanstekelijk ritme heeft, Schizo Fun Addict (Amerika) met het eigen nummer "Galactic Joke Part D" (inspired by the Cosmic Jokers), een geweldig elektronisch stuk muziek met psychedelische invloeden, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme bevat en The Legendary Flower Punk (Rusland) met "Sonnenrad" (Michael Rother), die een heerlijk elektronisch nummer in een niet al te hoog tempo speelt.

Vervolgens hoor ik "One Morning" (Brainticket), een prima song, die in een rustig tempo op synthesizer gespeeld wordt door Rob Gould, "Neon Lights" (Kraftwerk), een mooie vrij rustige song met spacerock invloeden, die door Maat Lander (Rusland) uitgevoerd wordt en "Autobahnmelodie" (Kraftwerk) van Spurious Transients (Wales), die een uitstekende eigen interpretatie van deze cover laat horen.

Verder volgen Black Tempest (Engeland) met "Nights Of Automatic Women" (Edgar Froese), een verrukkelijk uptempo elektronisch nummer met kratutrock invloeden.dat een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en eindigt met het geluid van een klankschaal, The Arthur Park (Engeland) met "Moonshake" (Can), een schitterende symfonische krautrock song, die een dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en Spurious Transients met Autobahn Verkehrsgeräusche" (Kraftwerk), een lekker in het gehoor klinkend kort stukje van dit nummer.

"Head Music 2" van Various Artists staat vol schitterende muziek, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van elektronische, progressieve rock en krautrock deze 3LP dan ook zeer aanraden.

Review: Theatre Of Tragedy - Musique (20Th Anniversary Edition) (AFM Records, 2020) (New Wave / Elektro)

Theatre Of Tragedy uit Stavanger, Noorwegen, werd in 1993 opgericht en bestond, tot het uit elkaar gaan van de band in 2010, uit: Raymond I. Rohonyi - zang, Liv Kristine - zang, Frank Claussen - sologitaar, Lorentz Aspen - Keyboards en Hein Frode Hansen - drums.

Hun debuut album "Theatre Of Tragedy" verscheen in 1995 als CD via Massacre Records, waarna hun volgende albums werden uitgebracht: "Velvet Darkness They Fear"(CD, 1996) en "Aégis"(LP en CD, 1998), "Musique" (CD, 2000), "Closure: Live" (CD, 2001), "Assembly" (CD, 2002), "Storm" (CD, 2006), "Forever Is The World" (CD, 2009) en "Last Curtain Call" (LP en CD, 2011) en tevens verschenen de singles: "Der Tanz Der Schatten" (1996), "Cassandra" (1998), "Image" (2000), "Machine" (2000), "Inperspective" (2000), "Let You Down" (2002), "Envision" (2002), "Superdrive" (2002) en "Storm" (2006), plus de EP's "A Rose For The Dead" (1997) en "Addenda" (2010) en ook verschenen de compilatie albums: "Aégis" + "A Rose For The Dead" (Cassette, 1999), "Theatre Of Tragedy" (CD, Shape, 1999), "Inperspective" / "A Rose For The Dead" (CD, 2001), "Closure:Live" + "Inperspective" (CD, 2001), "Two Originals" (CD, 2003), "Platinum Edition" (CD, 2004), "Musique Assembly" (CD, 2005) en "Remixed" (2LP en CD, 2019) en "Demo 1994" (cassette, 1994).

Op 4 december 2020 brengt AFM Records hun album "Musique (20Th Anniversary Edition)" als 2LP, inclusief een bonus album, in een beperkte oplage van 400 stuks op doorzichtig blauw vinyl uit en als 2CD.

Het album, dat totaal 22 nummers bevat, start op CD 1 met "Machine", waarin de band een schitterende mix van new wave en elektro in een gemiddeld tempo speelt, die een zeer dansbaar ritme heeft en dit wordt  gevolgd door "City Of Light", een fantastische rock song met industriële elektro invloeden en een aanstekelijk ritme, de titel song "Fragment", een lekker in het gehoor klinkende mix van elektro en new wave, die subtiele tempowisselingen heeft, "Commute", een geweldige swingende uptempo elektro song, die een terugkerend dansbaar ritme heeft en "Musique", een verrukkelijke swingende elektro song met enkele  tempowisselingen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Daarna volgen "Radio", waarin Theatre Of Tragedy een aanstekelijke song met een terugkerend ritme speelt, "Image", een swingende uptempo mix van new wave en elektro, "Crash"/"Concrete", een puike swingende uptempo rock song met invloeden van hardrock en elektro en "Retrospect", dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft.

Verder hoor ik "Reverie", een uptempo elektro song met subtiele tempowisselingen en een dansbaar ritme, "Space Age", een heerlijke vrij zware elektro song met invloeden van de muziek van Kraftwerk en de Franse uitvoering van "Image", die swingt en zeer dansbaar is.

CD 2 bevat 8 alternatieve versies van de nummers en 2 niet eerder uitgebrachte songs.

Dat zijn "Quirk", een heerlijke swingende uptempo elektro song met een aanstekelijk dansbaar ritme en "The New Man”, een fantastische swingende rock song, die een terugkerend ritme heeft en in een hoog tempo wordt gespeeld.

"Musique" (20Th Anniversary Edition) van Theatre Of Tragedy is een uitstekend tijdsdocument, waarvan ik zeer genoten heb en staat vol geweldige mixen van elektro en new wave, die swingen en aanzetten tot dansen, daarom kan ik iedere liefhebber van deze muzieksoorten, deze 2LP (2CD) dan ook sterk aanraden.

Review: Taumel - There Is No Time To Run Away From Here (Tonzonen Records, 2020) (Avant Garde / Dark Jazz / Industrieel)

Taumel werd in 2016 te Rheda Wiedenbrück, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Sven Pollkötter - drums en percussie, Jacob Diehl - piano en Rhodes synthesizer, Boris Nicolai - sologitaar en Manuel Viehmann - bugel.

Op 25 september 2020 verscheen hun debuut album "There Is No Time To Run Away From Here" als digitale download en op 4 december 2020 bracht Tonzonen Records het album als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op rood vinyl uit en tevens als CD en als digitale download.

Het album, dat 5 nummers bevat, begint met "There Is", waarin Taumel een rustig stukje muziek speelt, dat industriële muziek, jazz en avant garde invloeden bevat en dit loopt door in "No Time", een prachtige mix van avant garde en dark jazz, die eveneens in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en iets voor het einde tijdelijk heftiger wordt.

Daarna volgen "To Run", een heerlijke rustige mix van industriële muziek, dark jazz en avant garde, "Away", eveneens een zo'n uitstekende zelfde soort mix en "From Here" en ook hierin laat de band me genieten van zo'n mooi rustig stuk avant garde, die net als in de voorgaande nummers sterke invloeden heeft van de muziek van het Alvaret Ensemble.

"There Is No Time To Run Away From Here" van Taumel is een schitterende plaat, die vol rustige muziek staat, waar ik zeer van genoten heb en ik kan iedere  liefhebber van dark jazz, avant garde en industriële muziek deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Slowly Building Weapons - Echos (Bird's Robe Records, 2020) (Pop / Post-Rock)

Slowly Building Weapons uit Sidney, Australië en Omichachiman, Japan bestaat na enkele bezettingswisselingen tegenwoordig uit: Nick Bowman - zang en keyboards, Adam Preston - sologitaar, Graig Lorimer - basgitaar en Adrian Griffin - drums.

De band bracht hun debuut album "Nausicaa" op 1 mei 2007 in een beperkte oplage van 250 stuks als CD uit en deze werd op 3 oktober 2017 gevolgd door de LP  "Sunbirds" in een beperkte oplage van 250 stuks op goudkleurig vinyl en op 4 december 2020 verscheen het album "Echos", dat 10 nummers bevat, via Bird's Robe Records als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op 180 gram groen vinyl, als CD in een beperkte oplage van 150 stuks, als Slowlies Starter Pack Bundel, dat wil zeggen: "Echos" op groen vinyl + "Sunbirds" op zwart vinyl + "Nausicaa" als CD, als Slowlies Vinyl Bundel, dat wil zeggen: "Echos" op groen vinyl + "Sunbirds" op zwart vinyl en als digitale download.

Het album begint met "Armada Of Ghosts", waarin de band een puike pop song speelt, die vanuit de verte begint en na korte tijd meer geluid krijgt en een aanstekelijk terugkerend ritme bevat, om halverwege even over te gaan in een steviger ritme en vervolgens te veranderen in een vrij rustig tempo, dat een terugkerend ritme heeft met prachtige klanken en verder gaat in het volgende nummer, getiteld "Foal To Mare", een heerlijke uptempo rock song met invloeden van shoegaze.

Daarna volgen "We Are All Animals", een heerlijke uptempo poprock song met een aanstekelijk  dansbaar ritme, "Acid Gold Sun", een uitstekende swingende melodische rock song met een terugkerend ritme, dat ook voorkomt in het nummer "Air On A Tapeloop" van The Sweet, die over gaat in een uptempo post-rock song

en "Dissolving", een een mooie, vrij rustige, post-rock song.

In "Heaven Collapse" zet Slowly Building Weapons me een uitstekende song voor, die tempowisselingen bevat en een aanstekelijk ritme heeft, in "Disc Of Shadows" krijg ik een schitterende melodische post-rock song te horen, die tempowisselingen heeft en in "Echo From Hill" laat de band me nogmaals genieten van zo'n prima nummer, dat subtiele tempowisselingen heeft.  

Verder volgen "The Final Vehicle", een schitterende pop song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en subtiele tempowisselingen heeft en "Omega", een verrukkelijke post-rock song met invloeden van Black Sabbath, doom en pop, die diverse tempowisselingen bevat, zo nu en dan vrij zwaar klinkt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Echos" van Slowly Building Weapons staat vol lekker in het gehoor klinkende post-rock songs en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan liefhebbers van dit genre.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - Here Be Dragons (Denovali Records, 2020) (Smooth Jazz / Avant Garde)

The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble uit Utrecht, Nederland werd in 2000 opgericht door Jason Kohne (Bong-Ra) - solo- en basgitaar en Gideon Kiers - percussie.

Nadat in 2004 Hilary Jeffery - electronica en trombone uit Engeland en Nina Hitz - cello uit Zwitserland zich bij het duo aansloten, was de band een feit en verscheen in 2006 het debuut album "The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble" via Planet Mu.

In 2006 kwamen  Charlotte Cegarra - zang, dwarsfluit en xylofoon (Frankrijk) en Eelco Bosman - sologitaar (Nederland) bij de band en in 2008 Sadie Anderson - viool (Engeland).

Op 1 januari 2009 verscheen het album "Here Be Dragons" als digitale download, dat in 2009 gevolgd werd door "Mutations" (digitaal album), "From The Stairwell" (digitaal album, 25 maart 2011) en "Xtabay" (digitaal album, 1 januari 2012), waarna de band uit elkaar ging.

Vervolgens verscheen de her uitgave van "Mutations" (CD en LP, 1 april 2016) via Denovali Records, waarna het digitale live album "I Forsee The Dark Ahead, If I Stay", dat 9 nummers bevat, eveneens op 1 april 2016 verscheen en deze is op 28 februari 2020 via Denovali Records zowel als CD als 2LP her uitgebracht en vermeldenswaardig is, dat de opnames in diverse landen zijn gemaakt.

Ook het album "From The Stairwell", dat 13 nummers bevat, werd op 26 juni 2020 als CD, 2LP en als digitale download her uitgebracht door Denovali Records en verschijnt gelijktijdig met "Succubus" van The Mount Fuji Doomjazz Corporation, dat eveneens als CD, 2LP en dd op de markt werd gebracht.

Op 11 december 2020 verschijnt de her-uitgave van het tweede album van de band, getiteld "Here Be Dragons" via Denovali Records als LP, als CD en als digitale download.

Het album, dat 9 nummers bevat, begint met "Lead Squid", een avant garde nummer, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, een terugkerend ritme heeft en halverwege van tempo verandert en jazz en dance invloeden toegevoegd krijgt en gevolgd word door "Caravan", een schitterend zigeunerjazz nummer, dat een terugkerend ritme heeft en swingt.

Daarna volgen "Embers", een prachtige smooth jazz song, die in een vrij rustig tempo wordt gespeeld (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), "Scirocco", een lekker in het gehoor klinkende mix van dance, Oosterse invloeden en smooth jazz, die een dansbaar ritme heeft en "Mists Of Krakatoa", een geweldige song, die eveneens invloeden van Oosterse muziek bevat en tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

In "Sharbat Gula" schotelt The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble me een experimenteel startend nummer voor, dat een rustig tempo heeft, invloeden van avant garde en jazz bevat en tempowisselingen heeft en in "Samhain Labs" krijg ik een soortgelijk nummer te horen, dat smooth jazz bevat, in een langzaam tempo gespeeld wordt en een aangenaam ritme heeft.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Verder volgen "Seneca", eveneens een rustig smooth jazz nummer en "The MacGuffin", een uptempo experimenteel stuk muziek, dat avant garde invloeden heeft en tempowisselingen bevat.

"Here Be Dragons" van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble is een prima album en bevat uitstekende smooth jazz en avant garde nummers, die lekker in het gehoor klinken en ik kan liefhebbers van beide genres, deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Cro-Mags - 2020 (Mission Two Entertainment, 2020) (Hardrock)

Cro-Mags uit New York City, Amerika werd eind 1980 door Harley Flanagan opgericht en bestond in eerste instantie tot 2002, om in 2008 opnieuw nieuw leven ingeblazen te worden.

In die periode bracht de band 5 LP's uit: "The Age of Quarrel" (1986), "Best Wishes" (1989), "Alpha Omega" (1992), "Near Death Experience" (1993) en "Revenge" (2000).

Na een aantal bezettingswisselingen, bestaat de band in de huidige bezetting uit: Harley Flanagan – zang en basgitaar, Rocky George - sologitaar, Gabby Abularach – slaggitaar en Garry "G-Man" Sullivan – drums.

In deze formatie verschenen de EP's "Don't Give In" (28 juni 2019) en "From The Grave", dat op 6 december 2019 via de labels Victory Records en Arising Empire Records in 4 variaties werd uitgebracht, namelijk als geel vinyl, doorzichtig oranje vinyl, doorzichtig wit/zwart gerookt vinyl en als in het donker oplichtend vinyl en op 11 december 2020 verschijnt het album "2020", waarop 6 nummers staan, als digitale download via Mission Two Entertainment en in fysieke vorm in het eerste kwartaal van 2021, waarbij vermeldenswaardig is, dat de plaat een boekje met 12 foto's (voor elke maand 1) bevat en de hoes op een kalender lijkt.

Het album, dat in totaal slechts 20 minuten en 20 seconden duurt, begint met "Age Of Quarantine", waarin de band een geweldige uptempo rock song ten gehore brengt, die een aanstekelijk terugkerend ritme heeft, tempowisselingen bevat en swingt als een trein en deze wordt gevolgd door het titel nummer "2020", dat met hoge snelheid mijn gehoorgang in gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) 

Daarna volgen "Life On Earth", een swingende korte hardrock song, die een hoog meezing gehalte en dansbaar ritme heeft en "Violence And Destruction", die met reggae klanken begint, om na korte tijd over te gaan in een swingende snelle heftige rock song.

In "Chaos In The Streets" schotelt Cro-Mags me een fantastische swingende punkrock song voor, die met de vaart van een sneltrein wordt gespeeld en hierbij is stil zitten dan ook geen optie en in "Cro-Fusion" laat de band me genieten van een verrukkelijk instrumentaal nummer, dat van begin tot einde in een hoog tempo wordt gespeeld, een terugkerend ritme bevat en swingt.

"2020" van Cro-Mags is een schitterende plaat, die vol energieke uptempo rock nummers staat, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan liefhebbers, van zowel punk als hardrock, dit album dan ook zeer aanbevelen.

Review: Mansur - Karma (Denovalli Records, 2020) (Wereldmuziek / Oosters)

Mansur is het nieuwe project van Jason Köhnen (ex-The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, ex-The Mount Fuji Doomjazz Corporation) - kalimba, altviool, cello, ney (bamboe fluit), erhu, zhonghu, jinhu, kemenche, dilruba, bansuri, rammerdam, dubbele bas en diverse percussie instrumenten, waaronder: cajon, castagnetten, krotal en verscheidene organische shakers en drums, die samen met Dimitry El Demerdashi (ex-Phurpa) - oud, Martina Hórvath - zang en Gadjo Dilo Vendigo - duduk de band vormt.

Op 10 juli 2020 verscheen de band's debuut EP "Temple", waarop 5 nummers staan en deze werd via Denovali Records als CD, LP en als digitale download uitgebracht en op 11 december 2020 komt hun debuut album via Denovali Records als LP, als CD en als digitale download uit, getiteld "Karma", waarop 10 nummers staan.

De plaat begint met "Aurelius", waarin de band een mooi rustig stukje wereldmuziek ten gehore brengt, dat lichte Oosterse invloeden heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Temple II (Sympatheia)", een prachtig rustig nummer, dat een terugkerend ritme heeft en "Amor Fati", eveneens een heerlijk Oosters aandoend nummer, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

Daarna volgen "Memento Mori" en ook dit is weer zo'n uitstekend stuk wereldmuziek, dat met een terugkerend ritme gespeeld wordt, "Limina", een schitterend, vrij zwaar, nummer, dat post-apocalyptische beelden oproept en "Logos", een fantastisch mysterieus klinkend Oosters nummer.

In "Pathos" zet Mansur me een Oosters klinkend nummer in een rustig tempo voor, dat zigeuner jazz invloeden bevat, in "Premeditatio Malorum" krijg ik nogmaals een Oosters getint nummer met zigeuner invloeden voorgeschoteld en in "Faustina" laat de band me genieten van een verrukkelijk mysterieus nummer, dat lichte industriële invloeden heeft en een terugkerend ritme bevat en dan volgt als laatste nog "Eudamimonia (Amor Fati II)", een korte vrij rustige wereldmuziek song.

"Karma" van Mansur bevat rustige Oosters georiënteerde wereldmuziek, waar ik zeer van heb genoten en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook sterk aanraden.

Review: Heavy Music Machine Live - Pink Tank Festivals 2019 (Pink Tank Records, 2020) (Stonerrock / Rock)

Het compilatie CD album "Heavy Music Machine Live - Pink Tank Festivals 2019" van Pink Tank Records bevat 7 nummers van evenzoveel Duitse bands.

Het album begint met "Grandmother" van Bees Made Honey In The Vein Tree uit Stuttgart, waarin de band een uitstekende zware trage stoner rock song speelt, dat na enkele  minuten een terugkerende ritme en iets meer snelheid krijgt, waarna "Sometimes" van White Noise Generator uit Passau volgt en ik een stevige uptempo stonerrock song voorgezet krijg, die swingt en tempowisselingen bevat.

Daarna volgen Buddha Sentenza (Heidelberg) met "The End Is Coming, Well Take It From Here", een fantastisch progressief rock nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, melodische en stoner invloeden bevat, swingt en tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en ZQKMGDZ* (Lübeck) met "All The Time", een swingende uptempo  rock song met acid rock invloeden, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

In "Party Ogre" van Camel Driver (Kiel) krijg ik een schitterend swingend rock nummer voorgeschoteld, dat tempowisselingen heeft, een terugkerend ritme bevat, in "Death By Machine Power" zet Burnpilot (Bielefeld) me een uptempo song voor, die tempowisselingen heeft en in "Filter" van AUX (Kiel) hoor ik de band een puike aanstekelijke rock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengen, die subtiele tempowisselingen bevat.

Het album "Heavy Music Machine Live - Pink Tank Festivals 2019" van Pink Tank Records is een heerlijke CD om te beluisteren en staat vol stevige rock nummers, die ik elke liefhebber van stonerrock en rock in het algemeen kan aanraden.

Review: Honeybone - Spheres (Kozmik Artifactz Records, 2020) (Progressieve Rock)

Honeybone uit Dunedin, Australië werd in 2009 opgericht, maar woont tegenwoordig in Melbourne en bestaat uit: Rachel Trainor - zang en drums, Drew Handcock - zang en sologitaar en Peter Jermakoff - basgitaar.

De band bracht hun debuut EP "Soul On Fire (2 Year Anniversary Edition)" op 16 juli 2010 als CD in een beperkte oplage van 200 stuks uit, toen de band nog een kwartet was en deze werd gevolgd door: "Don't Need You" (digitale single, 13 september 2012), die in de huidige bezetting werd opgenomen, "Live At XII Below 9/2/12: Honeybone's Last Dunedin Gig" (digitaal download album, 3 maart 2013), "Talk Back Baby" (beperkte oplage als CD met T-Shirt + A3 poster, CD en dd, 18 oktober 2013), "Live At The Gershwin Room 28/11/14" (dd, 28 januari 2015), "Throw Me A Rope" (digitale single, 13 maart 2015), "Dance" / "You Got It" (dig. single, 3 april 2016), "Spits & Curses" (CD EP + T-Shirt in een beperkte oplage van 15 stuks, CD EP 1ste uitgave in een beperkte oplage van 100 stuks, dd, 27 mei 2016), "Right Hand" (dig. single,  23 maart 2018), "Stratosphere" (dig. single, 24 april 2020), "Artificial Tears" (dig. single, 23 oktober 2020)  en "Spheres".

Laatstgenoemde plaat werd 27 november 2020 via Kozmik Artifactz Records als LP in een beperkte oplage van 300 stuks op nacht blauw 180 gram vinyl uitgebracht en tevens als LP in een beperkte oplage van 200 stuks op blauw-groen met wit gespetterd 180 gram vinyl en als dd.  

Het album, dat 8 nummers bevat, begint met "Artificial Tears", waarin de band een schitterende psychedelische rock song in een gemiddeld tempo speelt, die invloeden van eind jaren 60 bevat en gevolgd wordt door "Bruises", een heerlijke swingende song, die een aanstekelijk terugkerend ritme bevat.

Daarna volgen "Sands", een uptempo progressieve rock song met een gemiddeld tempo, dat enkele tempowisselingen heeft en "Metathesiophobia", een geweldige swingende mix van progressieve rock en folk, die in een vrolijk klinkend terugkerend ritme wordt gespeeld.

In "Stratosphere" schotelt Honeybone me een progressieve rock song in een gemiddeld tempo voor, die psychedelische invloeden heeft en in "Thread The Needle" krijg ik een uitstekende rock song te horen, die tempowisselingen bevat.

Verder volgen "Bones", een verrukkelijke progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, lichte progressieve bluesrock invloeden heeft en iets na de helft meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen en "Mist", een fantastische rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en enkele minuten voor het einde even stopt, om dan te veranderen in een swingend uptempo rock nummer.

"Spheres" van Honeybone is een lekker in het gehoor klinkende plaat, waar ik zeer van genoten heb en ik kan liefhebbers van progressieve rock deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Cosmic Ground - 0110 (Studio Fleisch, 2020) (Elektronisch / Krautrock)

Toetsenist Dirk Jan Müller uit Aken, Duitsland, richtte in 1992 de band Electric Orange op, die toen alleen uit hem bestond.

In 1991 had hij onder zijn naam in eigen beheer het album "Brainwaves" op CD-R en cassette uitgebracht, dat in 1992 gevolgd werd door "The Columns Of Herakles", op cassette en CD-R, eveneens in eigen beheer.

Ook bracht hij in 1992 het CD album "Time Signals" uit via het Electronical Dreams label en in 1994 verscheen de CD "Memories In Space" van Schönwälder, Broekhuis & Müller, die tevens in een gelimiteerde genummerde oplage op vinyl werd uitgebracht, via het Manikin label.

Dirk Jan is behalve in Electric Orange, waarmee hij reeds 20 albums uitbracht, ook actief in: Bloop, Octopus's Garden, Space Invaders, The Hausfrauen Of Death en Cosmic Ground.

Laatstgenoemde is het nieuwe soloproject van Dirk Jan en het eerste album van Cosmic Ground met gelijknamige titel verscheen in maart 2014.

Daarop bespeelt hij: mu modular, eurorack modular, fender rhodes, mellotron, moog sub phatty, philicorda, farfisa compact, farfisa professional duo, solina string ensemble, roland rs202, korg ms20, roland sh1000, hohner string melody II, elka rhapsody, nord wave, moog voyager, hohner clavinet, oberheim sem, korg mini-pops, leslie 760 en hohner orgaphon.

Het tweede album van Cosmic Ground, dat 3 augustus 2015 via het Studio Fleisch label verscheen, heet simpelweg "2" en hierop speelt hij: analogue modular synthesizers and sequencers (MU), mellotron m4000d, dreadbox erebus, farfisa compact, solina string ensemble, roland sh1000, arp odyssey, hohner string melody II, elka rhapsody, hammond m100, oberheim sem, hohner orgaphon en leslie 760, terwijl het geheel analoog gemixt is.

Vervolgens verscheen "III" in oktober 2016 en ook zijn album "IV" is op via het eigen Studio Fleisch label verschenen en bevat een gratis download code voor het nummer "Soil" en ook op deze uitgave speelt Dirk een scala aan instrumenten, zoals: analoge modulaire synthesizers, tape echoes, strijkers ensemble, audio generator, mellotron, minimoog, vocoder en sologitaar en op 25 oktober 2019 verscheen het album "5", waarop 8 nummers staan, als CD en digitale download via Studio Fleisch en natuurlijk speelt Dirk weer alle instrumenten zelf.

De opvolger van dit album heet "0110" en deze CD bevat 5 nummers, die in 2019 en 2020 te Dom, Attic en Castlepark in Aken werden opgenomen, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat Dirk Jan speelt op: solo- en basgitaar, Rhodes synthesizer, mellotron, farfisa orgel, sequencers, analoge synthesizers en strijkersensembles.

Het album, dat 26 november verscheen, begint met "Parasite", waarin Cosmic Ground me een fantastisch uptempo krautrock nummer voorschotelt, dat swingt als een trein en hierbij is stil zitten dan ook geen optie.

Daarna volgt "Procreation", een schitterende zwaar langzaam elektronisch nummer, dat een post-apocalyptische sfeer uitwasemt, dat na iets meer dan 5 minuten over gaat in een stuk uptempo krautrock met een aanstekelijk dansbaar ritme.

In "Sorrows Of Venus" laat Cosmic Ground me nogmaals genieten van zo'n verrukkelijk swingend uptempo krautrock nummer, dat aanzet tot dansen en een terugkerend hypnotiserend ritme heeft.

Dan volgt "Wrong Planet?", eveneens een heerlijk nummer, dat in een hoog tempo gespeeld wordt, swingt, dansbaar is en een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft.

Als laatste hoor ik "Cosmic 72", een geweldig zwaar elektronisch nummer, dat in een traag tempo wordt gespeeld en opnieuw post-apocalyptische beelden oproept.     

"0110" van Cosmic Ground bevat 5 heerlijke stukken muziek, waarmee ik van begin tot einde in de ban ben geweest en ik kan liefhebbers van zowel krautrock als elektronische muziek deze meesterlijke schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Chuck Norris Experiment - Kill The Night (Eigen Beheer, 2020) (Hardrock)

The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gotenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.

De naam Chuck Norris Experiment is  gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gotenburg op 25 juni 1980 maakte. 

In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.

De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.

Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.

De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.

Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.

Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.

"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.

Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.

Vervolgens verscheen de single "Back It Up!" en deze werd in eigen beheer als digitale download uitgebracht en staat tevens op het album "Shortcuts", dat 13 september 2019 via No Balls Records werd uitgebracht, ter ere van de 100ste uitgave van het label.

Het album werd geperst in een zeer beperkte oplage van 150 stuks op 7" vinyl, waarvan 75 blauw en 75 roze en verscheen tevens in een beperkte oplage van 110 stuks op CD en 110 stuks op cassette, terwijl er 75 via No Balls Records werden verkocht en de rest via The Chuck Norris Experiment en op 5 juni 2020 verscheen de 7" split single "Turning Me Inside Out" in een beperkte oplage van 150 stuks op zwar en in een beperkte oplage van 150 stuks op groen vinyl, die met de hand genummerd zijn.

Samen met Sonny Vincent bracht de band op 9 oktober 2020 een 5" vinyl split single uit, die in een zeer beperkte oplage van 60 stuks via No Balls Records is geperst en 2 exclusieve nummers bevat, die nergens anders te verkrijgen zijn en hiervan heet het nummer van The Chuck Norris Experiment "When The Dust Settles".

Als voorloper van hun album "This Will Leave A Mark", dat in 2021 via Transubstans Records / Ghost Highway Recordings verschijnt, bracht de band op 23 oktober 2020 de digitale single "Kill The Night" uit.

Hierin speelt The Chuck Norris Experiment een fantastische swingende hardrock song, die in de vaart van een hoge snelheidstrein mijn gehoorgang binnen komt en daarbij is stil zitten niet aan de orde.

"Kill The Night" van The Chuck Norris Experiment is een nummer waar de energie vanaf spat en ik kan elke liefhebber van hardrock deze digitale single dan ook zeer aanraden.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

 

Review: Talulah Gosh - Was It Just A Dream (Damaged Goods Records, 2020) (Pop)

Talulah Gosh uit Oxford, Engeland werd in 1986 opgericht en bestond oorspronkelijk uit: Elizabeth Price - zang, Amelia Fletcher zang en gitaar, Mathew Fletcher - drums, Peter Momtchiloff - sologitaar en Rob Pursey - basgitaar.

Kort na de oprichting vertrok Rob Pursey en werd vervangen door Chris Scott en in 1987 verving Eithne Farry zangeres Elizabeth Price, waarna Amelia, Matthew en Peter in 1988 verder als Heavenly.

De band bracht in 1986 hun debuut single "I Told You So" als flexidisc via Sha La La Records uit en deze werd gevolgd door de singles "Beatnik Boy" (53rd & 3rd Records, 1986), "Steaming Train" (53rd & 3rd Records, 1986), "Talulah Gosh" (1987), "Bringing Up Baby" (1987), "Testcard Girl" (1988) en "Demos EP" (2011, maar in 1986 opgenomen).

Ook verschenen de albums "Rock Legends: Volume 69 ", een compilatie van singles 1987-1988, in 1991 her-uitgebracht onder de naam "Talulah Mania", "They've Scoffed the Lot" (radio sessies, in 1991 uitgebracht) "Backwash" (complete opnamen plus live opnamen, uitgebracht in 1996) en "Was It Just a Dream?" uitgebreide versie van "Backwash" inclusief demo's, in 2013 uitgebracht).

Op 11 december verschijnt er een her-uitgave als CD, als 2LP en als digitale download van dit album via Damaged Goods Records, waarop 29 nummers te beluisteren zijn, waaronder 2 nummers van de BBC sessies en 4 nummers, die op de demo's uit 2011 voorkomen en de CD bevat tevens een 24 pagina's tellend boekje.  

Het album begint met "Beatnik Boy", waarin de band een korte uptempo pop song in een vrolijk klinkend ritme ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "My Best Friend", een heerlijke uptempo mix van punk en pop, die een dansbaar ritme heeft, "Steaming Train", eveneens een uptempo pop punk song, die aanzet tot dansen, "Just A Dream", een mooie rustige song met een terugkerend ritme en "Talulah Gosh", een uitstekende uptempo pop song, die tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "Don't Go Away", een swingende uptempo poprock song, "Escalator Over The Hill", een prachtige song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme, "My Boy Says", een verrukkelijke uptempo pop song, die tempowisselingen heeft, "Way Of The World", een puike snelle poprock song, waarbij stil zitten geen optie is en "Testcard Girl", een schitterende mix van pop en punk, die in een hoog tempo gespeeld wordt, die in chaos eindigt.

In "Bringing Up Baby" zet Talulah Gosh me een lekker in het gehoor klinkende uptempo song voor, die een vrolijk aanstekelijk ritme heeft, in "I Can't Get No Satisfaction (Thank God)", eveens een swingende uptempo pop song, "The Girl With The Strawberry Hair", een uptempo pop song met post-punk invloeden en de radio sessie versie van "Talulah Gosh", een uitstekende pop song met tempowisselingen, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.

Dan volgen "Do You Remember", een uptempo pop song, "Looking For A Rainbow", waarin de band opnieuw een aanstekelijke pop song speelt, "Sunny Inside", een korte snelle punk song, "My World's Ending", weer zo'n swingende korte song, "Be Your Baby" en ook dit is een uptempo song, die swingt en "Break Your Face", eveneens een snelle korte punk song.

Vervolgens hoor ik "In Love For The Very First Time", een vrolijk klinkende korte uptempo song, "Spearmint Head", een heerlijke uptempo pop song met tempowisselingen, "I Told You So", een korte snelle pop song, "Pastels Badge", een uptempo live opname, die in een aanstekelijk dansbaar ritme gespeeld wordt

en "Rubber Ball", een prima uptempo live pop song.

Verder volgen de demo's, waarvan de eerste "Steaming Train"  getiteld is en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende uptempo pop song spelen

en deze wordt gevolgd door "I Told You So", opnieuw een uptempo song, die een dansbaar ritme heeft, "Mmm Mmm He’s So Dreamy", een mooie rustige song en "Sunny Inside", een uitstekende uptempo poprock song, die swingt.

"Was It Just A Dream" van Talulah Gosh staat vol uptempo songs, die lekker klinken en veelal een dansbaar ritme hebben en ik kan liefhebbers van de betere pop dan ook aanraden, deze 2LP eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album zonder de extra nummers via de bandcamp link onder de recensie)