Review: The William Loveday Intention - I'm Good Enough (Damaged Goods Records, 2022) (Poprock)

The William Loveday Intention is het alias voor Billy Childish - zang, sologitaar en mondharmonica, Julie Hamper (alias Nurse Julie, alias Juju) zang en basgitaar, Wolf (Simon) Howard - drums en Tom Morley - trompet.

Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.

Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.

Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de  Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.

Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.

Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums,  bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.

Op 27 april 2018 verscheen de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht en op 20 september 2019 verscheen de 7" EP "Marc Riley Session 2019" in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl via Damaged Goods Records, waarvan de opnamen tijdens een sessie van Marc Riley's BBC 6 Music show in april 2019 plaats vonden, waarna het album "Last Punk Standing" volgde van Billy Childish & The CTMF.

Zijn volgende wapenfeit is het album (LP, CD en digitale download) "Kings Of The Medway Delta", dat hij maakte met The Chatham Singers (Nurse Julie en Wolf (Simon) Howard) en op 21 februari 2020 tegelijk met de 7" single "All My Feelings Denied" / "I'm Ready", die in een beperkte oplage van 500 stuks, verscheen  via Damaged Goods Records en vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikant Jim Riley (mondharmonica) hierop met de band meespeelt.

Op 19 juni 2020 bracht The William Loveday Intention de 7" vinyl single "My Love For You" / "A La Mort Surbite (sitting in Jacques Brel's Seat)" via Damaged Goods Records uit in een beperkte oplage van 150 stuks op kaki vinyl en 350 stuks op licht blauw vinyl en tevens als digitale download en op 23 oktober verscheen hun album "People Think They Know Me But They Don't Know Me", dat 13 nummers bevat, als LP uit via Damaged Goods Records.

Vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikanten James Taylor (The Prisoners, JTQ) - Hammondorgel, Dave Tattersall (The Wave Pictures) - zang en sologitaar en Huddie Hamper (The Shadracks) - zang en sologitaar op het album meespelen.

Op 13 november 2020 verscheen het tweede van de vier albums van The William Loveday Intention, getiteld: "Will There Ever Be A Day That You're Hung Like a Thief?" via Damaged Goods Records, waarop dezelfde gastmuzikanten meespelen en op 22 januari 2021 bracht Damaged Goods Records het album "Blud Under The Bridge", waarop 11 nummers staan, van deze band uit.

Het laatste uit deze serie van 4 LP albums werd op 19 februari 2021 eveneens via Damaged Goods Records uitgebracht en heet "The Bearded Lady Also Sells The Candy Floss" en hierop staan 11 nummers.

Op zijn album "Cowboys Are SQ", dat 10 nummers bevat en op 18 februari 2022 via Liberation Hall Records als CD is uitgebracht, spelen Billy en Julie samen met Adolph Havard - basgitaar, David Tattersall - sologitaar, Jon Barker - Hammond orgel, Jim Riley - Harp en Richard Moore - viool, waarbij verder het vermelden waard is, dat de hoes van het album een eerbetoon is aan Bo Diddley - "Bo Diddley Is A Gun Slinger".

Kort na de uitgave van dat album, ligt er al weer een nieuw album klaar, getiteld "The Baptiser", dat 29 april 2022 als LP is verschenen via Damaged Goods Records en 10 nummers bevat en tevens verschijnt op dezelfde dag de 2x 7" single "I'm Good Enough" via Damaged Goods Records.

Kant A begint met "I'm Good Enough", waarin The William Loveday Intention een schitterende rhythm & blues song in een gemiddeld tempo speelt, die lichte invloeden van jaren 60 muziek heeft en op de B-kant gevolgd wordt door "Failure Not Success", een fantastische rock song met een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme.

Op kant C zet de band me "Becoming Unbecoming Me" voor, een uitstekende poprock song in een gemiddeld tempo, die subtiele tempowisselingen heeft en aanzet tot dansen en op kant D krijg ik een puike cover van het Bob Dylan nummer "Subterranean Homesick Blues" te horen, die in een hoger tempo dan het origineel wordt gespeeld en swingt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

De dubbele 7" single "I'm Good Enough" van The William Loveday Intention bevat 4 lekker in het gehoor klinkende songs, waar ik zeer van genoten heb en ik kan elke liefhebber van de betere pop en rock deze uitgave dan ook sterk aanbevelen.

Review: Anderes Holz - Continuo! (Tonzonen Records, 2022) (Progressieve Rock / Theater)

Anderes Holz uit Duitsland werd in 2016 opgericht en bestaat uit: Boris Boškovski – drums en percussie, Tine Täger – basgitaar, zang en theremin en Kunde Waldzither – zang, Waldzither en teksten.

De band bracht op 14 september 2018 hun debuut album "Fermate" via STF Records als CD uit en op 20 mei 2022 wordt de opvolger daarvan uitgebracht via Tonzonen Records, getiteld "Continuo!" en deze verschijnt als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op doorzichtig vinyl met poster en download kaart, als CD in een beperkte oplege van 500 stuks en als digitale download en bevat 10 nummers.

Het album start met "Şıfr", waarin Anderes Holz een geweldige progressieve rock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een terugkerend ritme heeft en invloeden van de muziek van Nina Hagen heeft en halverwege tijdelijk over gaat in een stuk experimentele muziek met een heftig ritme, om na korte tijd terug te keren en dan opnieuw te veranderen en in een aanstekelijk dansbaar nummer te eindigen en dit nummer wordt gevolgd door "Morgenwelt", een heerlijke dansbare song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme en "Stereo Indigo Track", een uitstekende song met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk dansbaar ritme en een hoog meezing gehalte, die iets over de helft van het nummer in een dansbare pop song verandert, die disco invloeden bevat.

In "Fase" zet Anderes Holz me een rustig nummer met theater invloeden voor, die progressieve elementen herbergt, in "Globus" krijg ik een stevig rock nummer te horen, dat wisselende tempo's bevat en hardrock, pop en theater invloeden heeft, die bij tijd en wijle licht chaotisch klinken en halverwege verandert in puike swingende song 

en in "Neume Track" laat de band me genieten van een trage song, die pagan folk invloeden heeft.

Dan volgen "Schwan", een verrukkelijke uptempo song met een aanstekelijk ritme, dat swingt als een trein en aanzet tot dansen en "Butō", dat met tango klanken begint, om na een minuut over te gaan in een trage song met chaotische rock invloeden.

Verder volgen "Čopor", een fantastisch instrumentaal stuk progressieve rock met een terugkerend licht hypnotiserend ritme en "Philia", een schitterend nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme.

"Continuo!" van Anderes Holz is een prima plaat, die het midden houdt tussen theater en progressieve rock en soms chaotisch klinkende stukken muziek bevat, maar ook hemelse stukken, zoals "Philia" kent en ik raad elke liefhebber van de betere pop, progressieve rock en theater muziek dan ook aan deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar de teaser van dit album via de youtube link onder de recensie)

Review: Star People - Black Tie & Tales 2001/2021 (Hypnospace Records, 2021) (Progressieve Rock)

Star People uit New York, Amerika werd in 1996 opgericht en bestond op hun eerste 2 albums uit: Bill 'The Teacher' Olland - zang, Paul 'Golden Boy' Gifford - zang, percussie en akoestische gitaar, Lorenza 'Star Girl' Ponce - viool en zang, Robert 'The Captain' Dean - sologitaar, Randy 'The Ambassador' Pratt - basgitaar en mondharmonica, Scott 'The Doctor' Treibitz - keyboards, accordeon, theremin en klokkenspel en Phil 'The Helmsman' Weiss - drums.

De band bracht hun debuut album "... Are Coming" als CD in 1998 in eigen beheer uit en deze werd op 20 februari 2001 gevolgd door het album "Genius" en de single "I Love You Star", die beide via Hyperspace Records verschenen.

In 2021 verscheen hun 2CD "Black Tie & Tales 2001/2021" via Hypnospace Records en hierop is de drums op CD2 (2021) over genomen door T.C.Oliver en spelen, op CD2, de  gastmuzikanten Tommy Arundel - drums (track 5), Bobby Rondinelli - drums (track 7 en 8), Eliot Kissilef - basgitaar (track 5) en Rhonda Denet - extra zang (track 1) mee, terwijl op CD1 Tim Bogert - basgitaar en achtergrondzang (track 10), Vinnie Martell - achtergrondzang (track 10) en Paul Gifford - akoestische gitaar (track 3) meespelen en tevens is vermeldenswaardig, dat zanger Bill 'The Teacher' Olland in ditzelfde jaar is overleden.

Op CD1 (2001) begint de muziek met "Starman", waarin Star People een schitterende symfonische rock song met een gemiddeld tempo speelt, die tempowisselingen heeft,  door het vioolspel enigszins droevig over komt en halverwege verandert in een hoger tempo, dat swingt, een terugkerend ritme heeft en progressieve rock elementen bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Twister", een prima uptempo nummer met een terugkerend ritme en "Space & Time", een mooie rustige song.

Daarna volgen "Marriage In Space", een uitstekende progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft en enkele tempowisselingen bevat en "Queen Of Space", een song met een gemiddeld tempo en soul en funk invloeden, die een terugkerend ritme heeft.

In "The White & Black" zet Star People me een puike pop song met een gemiddeld tempo voor, die een terugkerend ritme heeft en jazz invloeden bevat, in "Where Did My Life Go?" speelt de band een kort nummer met orkestrale musical invloeden en in "A Trillion Miles To Hollywood", een soul gerelateerde song met een aanstekelijk terugkerend ritme, dat aanzet tot beweging en jaren 70 invloeden bevat.

Verder volgen "Move Nearer The Sun", een uitstekende song met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk ritme en eind jaren 60 invloeden en "A Day In The Life", een prima cover van dit nummer van The Beatles, dat perfect uitgevoerd wordt.

De nummers van CD2 beginnen met "Hot Blue Star", een fantastische progressieve rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, die gevolgd wordt door "Twisted", een heerlijke rock song met een gemiddeld tempo en progressieve rock en hardrock invloeden en "Regal", een puike instrumentale mix van rock en folk, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

Dan volgen "Quantum", een schitterende hardrock song met gesproken en gezongen tekst, zigeuner jazz invloeden en een dansbaar ritme, "Wild Granny", een lekker in het gehoor klinkende song met invloeden van theater en rock, die een aanstekelijk ritme heeft en gezongen en gesproken tekst bevat en iets voor de helft van het nummer meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen, om na korte tijd terug in het begin tempo te keren en "No More Stars", een geweldige swingende song met en terugkerend ritme en subtiele tempowisselingen en zigeuner jazz invloeden.

In "The Pact" laat Star People me genieten van een fantastische rock song, die een dansbaar swingend ritme heeft, in "The Morning Star" krijg ik een verrukkelijke mix van blues, progressieve en religieuze rock voorgeschoteld, die een aanstekelijk ritme heeft en zo nu en dan dreigend over komt en "Exit, Stage Left", een rustig startende song, die na korte tijd over gaat in een stevige rock song met gesproken tekst en ik een heerlijke poprock song met ruimtelijke invloeden te horen krijg.

"Black Tie & Tales" van Star People staat vol schitterende progressieve rock songs, die religieuze, zigeuner jazz en pop invloeden bevatten, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan elke liefhebber van progressieve rock en de betere rock deze dubbelaar dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de soundcloud link onder de recensie)

Hyperspace Family Tree · Star People - Black Tie and Tales

Review: Spirits Burning - Evolution Ritual (Eigen Beheer, 2021) (Folk / Rock)

Spirits Burning uit Californië, Amerika is een muziek collectief, dat geleid wordt door Don Marino Falcone

Het collectief bracht al 13 albums uit, waaraan meer dan 250 muziekanten op mee speelden, waaronder 21 leden van de Hawkwind familie en leden van Blue Öster Cult, Clearlight, Van Der Graaf Generator, Gong en andere bands.

Éen van die albums is "Evolution Ritual", die op 4 juni 2021 in eigen beheer werd uitgebracht en hierop spelen de volgende muzikanten: Alan Davey, Paul Hayles, Michael Moorcock, Mick Slattery en Bridget Wishart (allen Hawkwind), Jessie May Smart en Peter Knight (beiden van Steeleye Span), David Jackson en Graham Smith (beiden van Van Der Graaf Generator), Albert Bouchard (Blue Öyster Cult), David Cross (King Crimson), Andy Dalby (Arthur Brown’s Kingdom Come), Monty Oxymoron (The Damned), Ursula Pank (Third Ear Band), Robert Rich, Jonathan Segel (Camper Van Beethoven), Theo Travis (Soft Machine), Cyrille Verdeaux (Clearlight), Darryl Way (Curved Air), Harry Williamson, Hoshiko Yamane (Tangerine Dream), Steve York (Dr. John) en anderen.

Het album, dat 17 nummers bevat, begint met het titel nummer "Evolution Ritual", waarin de muziek van Spirits Burning experimenteel start, om na korte tijd over te gaan in een uitstekend stuk progressieve rock, dat een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Caves", een mooi rustig stuk muziek met een enigszins mysterieus ritme en een droevige uitstraling en "The Laws Of Umber", een vrolijk klinkend uptempo nummer, dat aan de muziek van een blaas orkest doet denken.

Daarna volgen "Abandoned Habitat", een langzaam treurig nummer, "The Dream Find", een prachtig rustig nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme en een enigszins trieste ondertoon en "Far & Away The Lands Escape, Bias Of Recency", een puik progressief klinkend nummer met lichte Oosterse invloeden en een gemiddeld tempo, waar tempowisselingen in zitten.

In "Strolling Into The Future" zet Spirits Burning me een vrolijk klinkend nummer voor, dat invloeden van country folk muziek heeft, in "Shadow Language" krijg ik een prima stuk muziek met tempowisselingen te horen, dat een terugkerend ritme heeft en in "Seasiders" speelt het collectief een treurig gerelateerd folk nummer.

Dan volgen "Lookout Point", een heerlijk nummer met een terugkerend dansbaar ritme en een gemiddeld tempo, "Outside World", een traag nummer met een trieste ondertoon en folk invloeden en "Your Better Angels", een verrukkelijk swingend stuk muziek met een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen.

Vervolgens schotelt het collectief me "As The Sky Was Being Painted" voor, waarin ik een prima rustig nummer te horen krijg, dat tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Theatre On The Other Side Of The Sea", een schitterend stuk folk met een niet al te hoog tempo en progressieve invloeden.

Verder hoor ik "Alternating Universes", een geweldig Spaans aandoend nummer met Zuid-Amerikaanse en folk invloeden, dat een terugkerend dansbaar ritme bevat, "Spruce", een uitstekend rustig nummer, dat aanzet tot schuifelen en "Night Of The Moon Dial", een fantastisch nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij stil zitten geen optie is.

"Evolution Ritual" van Spirits Burning staat vol puike muziek, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van folk, rock en terugkerende ritmes dan ook aan deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The William Loveday Intention - Cowboys Are SQ (Liberation Hall Records, 2022) (Rock)

The William Loveday Intention is het alias voor Billy Childish - zang, sologitaar en mondharmonica, Julie Hamper (alias Nurse Julie, alias Juju) zang en basgitaar, Wolf (Simon) Howard - drums en Tom Morley - trompet.

Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.

Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.

Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de  Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.

Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.

Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums,  bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.

Op 27 april 2018 verscheen de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht en op 20 september 2019 verscheen de 7" EP "Marc Riley Session 2019" in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl via Damaged Goods Records, waarvan de opnamen tijdens een sessie van Marc Riley's BBC 6 Music show in april 2019 plaats vonden, waarna het album "Last Punk Standing" volgde van Billy Childish & The CTMF.

Zijn volgende wapenfeit is het album (LP, CD en digitale download) "Kings Of The Medway Delta", dat hij maakte met The Chatham Singers (Nurse Julie en Wolf (Simon) Howard) en op 21 februari 2020 tegelijk met de 7" single "All My Feelings Denied" / "I'm Ready", die in een beperkte oplage van 500 stuks, verscheen  via Damaged Goods Records en vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikant Jim Riley (mondharmonica) hierop met de band meespeelt.

Op 19 juni 2020 bracht The William Loveday Intention de 7" vinyl single "My Love For You" / "A La Mort Surbite (sitting in Jacques Brel's Seat)" via Damaged Goods Records uit in een beperkte oplage van 150 stuks op kaki vinyl en 350 stuks op licht blauw vinyl en tevens als digitale download en op 23 oktober verscheen hun album "People Think They Know Me But They Don't Know Me", dat 13 nummers bevat, als LP uit via Damaged Goods Records.

Vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikanten James Taylor (The Prisoners, JTQ) - Hammondorgel, Dave Tattersall (The Wave Pictures) - zang en sologitaar en Huddie Hamper (The Shadracks) - zang en sologitaar op het album meespelen.

Op 13 november 2020 verscheen het tweede van de vier albums van The William Loveday Intention, getiteld: "Will There Ever Be A Day That You're Hung Like a Thief?" via Damaged Goods Records, waarop dezelfde gastmuzikanten meespelen en op 22 januari 2021 bracht Damaged Goods Records het album "Blud Under The Bridge", waarop 11 nummers staan, van deze band uit.

Het laatste uit deze serie van 4 LP albums werd op 19 februari 2021 eveneens via Damaged Goods Records uitgebracht en heet "The Bearded Lady Also Sells The Candy Floss" en hierop staan 11 nummers.

Op zijn nieuwe album "Cowboys Are SQ", dat 10 nummers bevat en op 18 februari 2022 via Liberation Hall Records als CD is uitgebracht, spelen Billy en Julie samen met Adolph Havard - basgitaar, David Tattersall - sologitaar, Jon Barker - Hammond orgel, Jim Riley - Harp en Richard Moore - viool, waarbij verder het vermelden waard is, dat de hoes van het album een eerbetoon is aan Bo Diddley - "Bo Diddley Is A Gun Slinger".

Het album begint met het titel nummer "Cowboys Are SQ", waarin The William Loveday Intention een fantastische blues song in een traag tempo met een aanstekelijk  terugkerend ritme, dat een enigszins trieste ondertoon heeft door het vioolspel (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Girl From 62", een heerlijke rock song met een gemiddeld tempo en invloeden van punk en Hammond rock, die aanzet tot dansen  en "It Ain't Mine", een prachtige rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

Daarna volgen "Pocahontas Was Her Name", een schitterende mix van blues, country en surf met een aanstekelijk terugkerend ritme, "Cave", een uitstekende blues song met een repeterend ritme en een gemiddeld tempo en "The 7 Stages Of Grief", een mooie vrij rustige pop song met een dansbaar ritme en blues invloeden.

In "Like A Rolling Stone" zet The William Loveday Intention me een prima cover van het Bob Dylan nummer voor, dat niet voor het origineel onder doet en in "Too Many Things That Mean Too Much To Me" krijg ik een verrukkelijke mix van blues en rhythm & blues te horen, die invloeden van de jaren 60 muziek bevat.

Verder volgen "Cowboys Are Square (Reprise)", een geweldige instrumentale mix van country en blues met zigeuner jazz invloeden en "You Make Me Die", een lekker in het gehoor klinkend country song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

"Cowboys Are SQ" van The William Loveday Intention staat vol heerlijke blues songs, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden  en ik raad iedere blues liefhebber deze schijf dan ook van harte aan.

The William Loveday Intention · Cowboys are Square

Review: Transnadežnost' - Monomyth (Addicted Label, 2018) (Stoner / Rock)

Transnadežnost' uit St. Petersburg, Rusland bestaat na enkele bezettingswisselingen uit: Alexander Yershov - sologitaar, Alesya Izlesa - sologitaar en klokkenspel, Nikolay Vladimirovich - basgitaar en David Aaronson - drums en percussie.

De band bracht op 23 februari 2015 hun debuut digitale single "Kailash" / "Ladoga" uit, waarna op 27 december 2017 de digitale split single met Ciolkwska - "Huldra" / "108" volgde en op 23 september 2018 verscheen hun debuut album "Monomyth", dat 7 nummers bevat, in een beperkte oplage van 200 stuks als CD via Addicted Label en op dit album spelen Egor Svysokihgor - zang (track 5) en Aleksey Gorshkov - trompet (track 4 4n 7) als gastmuzikanten mee.

Het album begint met "Pacha Mama", waarin Transnadežnost' een verrukkelijk melodisch nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme, dat na enkele minuten verandert, een iets sneller tempo heeft en steviger wordt, waarna "Ladoga" volgt en de band een schitterend langzaam nummer in een niet al te hoog tempo speelt, dat halverwege over gaat in een snel rock nummer, om enkele minuten voor het einde een traag tempo te krijgen.

Daarna volgen "Kailash", een fantastisch stoner uptempo nummer met repeterend ritme, dat aanzet tot dansen, dat na een minuut of twee langzamer wordt, om 1 minuut later terug snel te worden, om vervolgens opnieuw langzaam gespeeld te worden, waarbij licht psychedelisch klanken komen en enkele minuten later nogmaals over te gaan in een sneller tempo, dat gaat swingen en "Star Child", een prachtig rustig nummer met lichte smooth jazz invloeden en een een terugkerend ritme.

In "Huldra" zet Transnadežnost' me een uitstekende stoner song in een traag tempo voor, die een terugkerend ritme heeft en iets over de helft van het nummer tijdelijk versneld wordt, om al gauw terug te keren naar het begin tempo en vlak voor het einde weer versneld wordt, in "Chewbacca" krijg ik een heerlijk uptempo melodisch stoner nummer te horen, dat een terugkerend ritme heeft en swingt en in het laatste nummer, "Day/Night", dat tevens het langste is, laat de band me genieten van puik stuk muziek, dat met een melodisch ritme en een gemiddeld tempo begint, om dan iets meer snelheid te krijgen, waarbij de muziek een terugkerend ritme heeft, jazz invloeden krijgt en swingt en hierbij is stil zitten dan ook niet mogelijk.

Transnadežnost' heeft me met hun debuut album "Monomyth" van begin tot einde in de ban van hun muziek weten te houden en ik kan elke liefhebber van stoner en de betere rock deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Yuval Ron - Somewhere In This Universe, Somebody Hits A Drum (Wrong Notes Music, 2019) (Progressieve Rock)

Sologitarist / zanger Yuval Ron uit Berlijn, Duitsland, begon op 11 jarige leeftijd met gitaar spelen en laat zich muzikaal inspireren door artiesten, die jazzrock, fusion, metal, progressieve rock en moderne muziek genres spelen.

Tevens is hij muziek leraar, professioneel componist, arrangeur, muziek producer en software technicus.

Hij bracht zijn debuut album "Futuristic Worlds Under Construction" op 1 mei 2004 uit met zijn band Yuval Ron & Residents Of The Future, waarna op 18 februari 2012 het album "Residents Of The Future" en op 23 september 2013 de digitale single "Flags" volgden.

Op 3 oktober 2019 bracht hij het album "Somewhere In The Universe, Somebody Hits A Drum", waarop 6 nummers staan, als CD en als digitaal album uit via zijn eigen Wrong Notes Music en hierop wordt hij bijgestaan door: Marco Minnemann – drums, Roberto Badoglio – basgitaar, Matt Paull – keyboards en Dorin Mandelbaum - zang (track 5). 

Het album start met het titel nummer "Somewhere In This Universe, Somebody Hits A Drum", waarin Yuval Ron een prachtige song in een rustig tempo ten gehore brengt, die na korte tijd iets meer snelheid krijgt, technische progressieve rock en jazzrock invloeden bevat, swingt en tempowisselingen heeft.

Daarna volgen "Gravitational Lensing", een fantastisch spannend instrumentaal stuk artrock nummer met een gemiddeld tempo, dat technisch van hoogstaande kwaliteit is en "Kuiper Belt", een met zware klanken startend symfonisch progressief nummer, dat subtiele tempowisselingen heeft en invloeden van jazzrock heeft.

In "WiFi In Emerald City" laat Yuval Ron me opnieuw genieten van zo'n schitterend artrock nummer met tempowisselingen, symfonische invloeden en een swingend ritme, dat halverwege in een traag tempo over gaat en licht dreigend klinkt, om enkele minuten voor het einde steeds meer snelheid te krijgen totdat er een climax is ontstaan, waarna de muziek progressief eindigt.

Dan volgt "The Discovery Of Phoebe", een verrukkelijk symfonisch nummer met een gemiddeld tempo, dat progressieve rock en jazzrock invloeden heeft en subtiele tempowisselingen bevat en na iets meer dan 7 minuten even stopt, om dan met vrij zware klanken te vervolgen, die in rust eindigen.

Het laatste nummer heet "I Believe In Astronauts" en hierin begint de muziek langzaam en dreigend, om na 1 minuut in een hoger tempo en luchtiger ritme over te gaan, dat jazzrock invloeden heeft en swingt en halverwege verandert in een heerlijk stuk symfonische muziek met een aanstekelijk ritme en 

"Somewhere In This Universe, Somebody Hits A Drum" van Yuval Ron is een geweldige CD, die vol met uitstekende progressieve nummers staat, technisch perfect in elkaar zitten en van hoge kwaliteit zijn en ik heb dan ook met volle teugen van deze meesterlijke schijf mogen genieten en ik kan elke liefhebber van zowel progressieve rock, symfonische rock en jazzrock deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Dez Dare - 1.9.8.5. (CH!MP Records, 2022) (Powerrock)

Dez Dare (het alias van Darren Smallman van de bands Battle Worldwide, Low Transit Industries, Thee Vinyl Creatures, The Sound Platform en Warped) groeide op in Geelong, Victoria, Australië, waar hij beïnvloed raakte door de lokale punk en rock scene in 1990 en verhuisde naar Engeland in 2010, waar hij sindsdien deel uit maakt van de huidige muziekscene.

Op 1 april 2022 verscheen zijn single "1.9.8.5." via CH!MP Records, als voorloper van zijn debuut album "Ulysses Trash", dat op 19 augustus 2022 via dit zelfde label wordt uitgebracht.

De A-kant "1.9.8.5." is een heerlijke uptempo rock song, die een aanstekelijke dansbaar ritme heeft en een gesproken tekst, die invloeden van powerrock bevat en in "O' Brother, O' Beast!" zet Dez Dare me een geweldige swingende rock song voor, die een terugkerend dansbaar ritme heeft.

De single "1.9.8.5." van Dez Dare is een schitterende uitgave, die twee swingende nummers bevat, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van de betere rock deze schijf dan ook zeer aan.(luister naar de single via de bandcamp link onder de recensie)

 

Review: Held By Trees - Solace (Tweed Jacket Music, 2022) (Avant Garde)

Held By Trees is een groep gerespecteerde muzikanten uit Engeland, die onder leiding van David Joseph muziek opnemen.

Op 29 januari 2021 verscheen hun debuut digitale nummer "Next To Silence"  en deze werd gevolgd door "In The Trees single (includes Next to Silence)" (26 februari 2021, als CD in een beperkte oplage en als digitale single), "In The Trees - Ambient" (23 juni 2021 als digitaal nummer), "Chat With Martin Ditcham" (13 augustus 2021 als digitaal nummer) en hun debuut album "Solace", dat op 22 april 2022 via Tweed Jacket Music als LP, als CD en als digitale download wordt uitgebracht.

De muzikanten, die op dit album spelen zijn: David Joseph - synthesizer, sologitaar en piano (alle tracks), Andreas Panayi - dwarsfluit en klarinet (track 1, 2 en 8),  

Justin Kniest - sologitaar (track 4), Robbie McIntosh - sologitaar (track 2, 7 en 8), Chris Mears - gebogen gitaar (track 2), Peter Moon - piano (track 4), Laurence Pendrous - piano en harmonium (track 2, 3 en 7), Tim Renwick - sologitaar (track 6), Mike Smith - saxofoon (track 3 en 8), Steve Smith - Hammond orgel 9 track 3), Gary Alesbrook - trompet (track 6, 7 en 8), Mary Apperley - cello (track 1, 6, 7 en 8), Oskar Apperley - alt viool (track 1, 6, 7 en 8), Tristan Apperley - viool (track 1, 6, 7 en 8), Eric Bibb - akoestische gitaar (track 4 en 7), Martin Ditcham - drums en percussie (track 2, 3, 6, 7 en 8), Simon Edwards - basgitaar en dubbele bas (track4, 6 en 8), Davis Evans - tape machine (track 4 en 8) Grant Howard - Hamond orgel en Wurlitzer (track 8) en David Knopfler - sologitaar (track 3 en 7). 

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Next To Silence", waarin Held By Trees een minimalistisch stukje met piano tonen ten gehore brengt, die na 1 minuut iets meer instrumenten krijgt bijgevoegd en sterke invloeden van avant garde muziek heeft, waarna "In The Trees" volgt en de band een mooi rustig stukje avant garde speelt, dat een terugkerend ritme heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Daarna volgen "Rain After Sun", een langzaam nummer met avant garde en lichte jazz invloeden en "Wave Upon Wave", eveneens een prachtig stukje muziek, dat rust uitstraalt.

In "An Approach" zet Held By Trees me opnieuw zo'n soortgelijk langzaam nummer voor en in "The Tree Of My Life" krijg ik een prima melodisch post-rock nummer in een niet al te hoog tempo te horen, dat iets over de helft van het nummer over gaat in een smooth jazz nummer met een traag tempo.

Verder volgen "Mysterium", waarin de band nogmaals een rustig stuk muziek speelt, dat smooth jazz en avant garde invloeden bevat en "The New Earth", een melodisch nummer met een terugkerend ritme en een vrij langzaam tempo, dat tegen het einde steeds meer snelheid krijgt, waardoor de muziek gaat swingen. 

"Solace" van Held By Trees is een uitstekend debuut album met lekkere rustgevende nummers, die invloeden van avant garde en smooth jazz bevatten en ik raad liefhebbers van die genres dan ook aan deze schijf eens te gaan beluisteren.

 

Review: The Chemistry Set - Pink Felt Trip (Regal Crabomophone, 2022) (Psychedelisch)

The Chemistry Set, die in 1987 door Dave McLean en Paul Lake werd opgericht, begon eind jaren 80 te Londen, Engeland, met het maken van Neopsychedelische muziek, die via het uit Manchester afkomstige label "Imaginary" werd uitgebracht en eveneens op cassette verscheen via "Acid Tapes", dat alleen cassettes uitbracht.

Ook verschenen er via fanzines zoals Freakbeat en Bucketful Of Brains (beide uit Engeland), The Bob (Amerika), Ruta 66 (Spanje) en Sound Effects (Zweden) flexi discs van de band in de periode 1988-1990.

De band bracht iets meer dan 40 platen op de markt en speelde onder andere op het CMJ Festival te New York, in de legendarische The Marquee en The Borderline, beide te Londen en tevens in de Rough Trade platenzaak en ze traden op in de Brixton Academy met Hawkwind.

Begin jaren 90 ging de band uit elkaar om in 2008 opnieuw  te starten en in dat jaar verscheen ook hun onuitgebrachte LP "Sounds Like Painting" uit 1989, die meer dan 10.000 keer gedownload werd.

Sinds hun herstart verschenen er 3 CD's, 4 singles en kwamen er nummers van de band op 5 compilatie albums terecht.

Éen van die labels waarop hun singles verschenen, was het Engelse Fruits De Mer Records, waarvan hun eerste single binnen 48 uur na uitbrengen uitverkocht was, terwijl hun laatste er slechts 24 uur over deed om uitverkocht te raken.

In september 2014 bracht Fruits De Mer Records hun inmiddels uitverkochte box-set "7&7 Is" uit, waarin zeven 7" vinyl singles zitten en hun volgende 7" EP "Elapsed Memories", waarop 3 songs staan, is eind november 2014 verschenen via Fruits De Mer in een zeer gelimiteerde oplage van 700 stuks gekleurd vinyl, verpakt in een uitvouwbare poster hoes.

Hun album "The Endless More And More", dat 4 januari 2016 via het Regal Crabomophone label verscheen, werd op goudkleurig vinyl uitgebracht in een beperkte oplage van 600 stuks en bevat een klaphoes plus een uitvouwbare poster, terwijl de 12 songs van de LP, nieuwe en eerder op Fruits De Mer Records verschenen singles bevat.

Daarna volgden op 17 februari 2017 het digitale album "Neptune Eruptus (The Fountains Of Neptune) Remixes", op 1 december 2017 de 7" EP "Lovely Cuppa Tea" via Regal Crabomophone op gekleurd vinyl en deze bevat 3 nummers, op 8 maart 2019 de digitale EP "Firefly" plus bonus nummers en op 12 februari 2021 bracht Hypnotic Bridge Records hun 7" single "Paint Me A Dream" / "The Witch" uit.

Op 5 juni 2022 verschijnt het album "Pink Felt Trip" als LP in een beperkte oplage in een roze pluizige vilten hoes met roze vilt kauwgom, posters, ansichtkaarten en een bonus CD via Regal Crabomophone (het label, dat speciaal voor de eerste uitgave van The Chemistry Set door Fruits De Mer werd gecreëerd).

Het album start met het titel nummer "Pink Felt Trip", waarin The Chemistry Set een fantastische uptempo mix van garagerock en punk maakt, die swingt als een trein en voor het laatste stukje over gaat in een jaren 50 song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "The Witch" volgt, een psychedelische progressieve rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend Oosters klinkend ritme, dat een lichte trance opwekt.

Daarna volgen "Lovely Cuppa Tea", een geweldige psychedelische song met een gemiddeld tempo, invloeden van de muziek van The Beatles en een aanstekelijk dansbaar ritme, "Firefly", een heerlijke psychedelische song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, dat aanzet tot dansen en "Psychotronic Man", eveneens een puike psychedelische song met een aanstekelijk ritme en Oosterse invloeden, die halverwege iets meer snelheid krijgt en tijdelijk verandert in een swingende rock song, om na korte tijd terug te keren naar het begin tempo en ritme en tegen het einde een gesproken tekst bevat

In "Paint Me A Dream" schotelt The Chemistry Set opnieuw zo'n verrukkelijke song in een gemiddeld tempo voor, die een terugkerend dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is, in "Sail Away" krijg ik een prachtige psychedelische song te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en in "The Rubicon" laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song met een hoog meedein gehalte.

Het laatste nummer "Self Expression Trinity" duurt iets meer dan 11 minuten en is verdeeld in 3 stukken: "Cesar Manrique", "Once Upon A Time" en "Liberation" en hierin hoor ik de band een vrij zwaar instrumentaal orkestraal stuk muziek spelen, dat na enkele minuten verandert in een mooi licht psychedelische song, om dan over te gaan in een uitstekend Oosters klinkend psychedelisch stuk.

"Pink Felt Trip" van The Chemistry Set staat vol geweldige psychedelische nummers, waarmee de band me vanaf de begin tonen in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik raad elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook zeer aan.

Review: Moving Sidewalks - Flash (Rock Beat Records, 2022) (Progressieve Rock)

Moving Sidewalks uit Austin, Texas, Amerika werd onder de naam The Coachmen opgericht, die in 1966 de single "99th Floor" / "Stay Away" opnam, maar veranderde van naam en bezetting bestond uit: Bill "Billy" Gibbons (later ZZ Top) - sologitaar, mondharmonica en zang, Dan Mitchell (later ZZ Top) - drums en percussie, Don Summers - basgitaar, Tom Moore - orgel en piano en Isaac Costa - keyboards, viool en dwarsfluit.

De band bracht hun enige album "Flash" in 1969 uit via Tantara Music en de her-persing van dit album verscheen diverse keren, onder andere via: TRC Records (CD, 1994), Akarma (CD en LP + bonus tracks, 2000), Buy Or Die Records (CD, 2001 en 2013), Klimt Records (LP, 2009 en 2016), Audio Clarity (LP, 2020) Gotta Groove Records (test persing LP, 2021) en Rock Beat Records (LP, 2021, CD 2012 en 2022) en tevens werden er nog door verscheidene labels onofficiële uitgaves uitgebracht.

Het album, dat 11 nummers bevat, waarvan 1 extra, dat niet op de originele plaat staat, start met "Flashback", waarin Moving Sidewalks een schitterende swingende uptempo garagerock song ten gehore brengt, die een hoog meezing gehalte heeft en progressieve blues en soul invloeden heeft, om na enkele minuten over te gaan in een langzaam psychedelisch stuk muziek en deze wordt gevolgd door "Scoun Da Be", een heerlijk swingend progressief soul nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

Daarna volgen "You Make Me Shake", een dansbare Jimi Hendrix gerelateerde song met een gemiddeld tempo, die progressieve rock invloeden heeft en swingt, "You Don't Know The Life", een prachtige rustige song, die aanzet tot schuifelen en "Pluto - Sept. 31st", een geweldige swingende uptempo song met invloeden van de muziek van Jimi Hendrix, die subtiele tempowisselingen heeft, beweging oproept en halverwege experimentele en psychedelische invloeden bevat.

In "No Good To Cry" schotelt Moving Sidewalks me een uitstekende progressieve rock song met een gemiddeld tempo voor, die overeenkomsten met de muziek van Vanilla Fudge heeft en swingt, in "Crimson Witch" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende dansbare progressieve rock song te horen, die subtiele tempowisselingen heeft en in "Joe Blues" laat de band me genieten van een fantastisch blues nummer met een gemiddeld tempo.

Verder volgen "Eclipse", een experimenteel nummer met psychedelische invloeden, "Reclipse", een vervolg op het vorige nummer, dat eveneens psychedelisch en experimenteel klinkt en de A-kant van hun debuut single "99th Floor", een verrukkelijke uptempo garagerock song, die swingt als een trein.

"Flash" van Moving Sidewalks staat vol puike nummers, die hoofdzakelijk progressieve rock invloeden hebben, maar ook staan er enkele prima garagerock songs, een blues song en experimentele nummers op de plaat, waar ik erg van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van 1 of meer van deze genres deze schijf dan ook sterk aanraden en ik begrijp nu dan ook, waarom deze plaat zo vaak is heruitgebracht.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Shirley & The Pyramids - A New American Classic (Fuzzed Up & Astromoon Records, 2022) (Garagerock)

Shirley & The Pyramids uit Saskatoon, Canada bestaat, na enkele bezettingswisselingen, uit: Aron Zacharias - zang en sologitaar, Dave Kitter - sologitaar en zang, Peter Grier - basgitaar, Duncan Pickard - synthesizer en Mathew McLaughlin - drums.

Aron bracht solo op 1 mei 2015 onder de naam Shirley & The Pyramids zijn gratis digitale debuut album "Demo" uit en deze werd gevolgd door: "Shirley & The Pyramids" )6 mei 2016 als cassette in een beperkte oplage en als digitaal album via The Sound & Silence Collective alle muziek door Aron gespeeld), "Train Song" (8 augustus 2016 als digitaal nummer in eigen beheer), "Pure Pain" (15 juni 2018 als cassette in een beperkte oplage en als digitaal album via Grey Records alle muziek door Aron gespeeld), "A New American Classic" (22 november 2019 als cassette in een beperkte oplage en als digitale EP via Fuzzed Up & Astromoon Records, die de EP op 4 maart 2022 opnieuw uitbracht) en "Teleroboxer" (19 juni 2020 als digitale EP).

Het vermelden is waard, dat de uitgave van 22 maart 2022 van de EP "A New American Classic" 7 nummers bevat, waarvan 1 bonus nummer, dat niet op de uitgave van 22 november 2019 staat.

De EP start met "Worlds Apart", waarin Shirley & The Pyramids een fantastische uptempo psychedelische garagerock ten gehore brengt, die swingt als een trein en deze  wordt gevolgd door "On Your Side", een geweldige swingende uptempo rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme.

Daarna volgen "Neverdie", een uptempo rock song, die met vrij hoge snelheid mijn gehoorgang ingespeeld wordt en swingt en "Shirley Says", een heerlijke uptempo rock song met een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is. 

In de demo van "Worlds Apart" zet Shirley & The Pyramids me schitterende instrumentale versie van dit nummer voor en in "Past Lives", dat live in Witch Mansion is opgenomen laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van een punk en garagerock song.

Het laatste nummer is de 22 minuten durende bonus track "Train Song" en hierin krijg ik een verrukkelijke instrumentaal elektronische nummer met een gemiddeld tempo te horen, dat psychedelische krautrock invloeden en een hypnotiserend terugkerend ritme heeft, dat beweging oproept en net voor de helft van het nummer in een langzaam tempo over gaat, dat na korte tijd verandert in een swingend uptempo rock nummer met een terugkerend ritme, dat enkele minuten voor het einde in een traag tempo verandert en overeenkomstig ook zo eindigt.

"A New American Classic" van Shirley & The Pyramids is een uitstekende EP met puike uptempo garagerock nummers, waar ik zeer van genoten heb, maar de uitschieter van de EP is voor mij toch wel het bonus nummer "Train Song" en ik kan iedere liefhebber van garagerock, psychedelische rock en krautrock deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Centre El Muusa - Purple Stones (Sulatron Records, 2022) (Progressief)

Centre El Muusa uit Estland werd in 2015 onder de naam Centre Electronique Muusa opgericht en bestaat uit: Misha Panfilov - sologitaar, Monika Erdman - basgitaar, Volodja Brodsky - elektrische piano, Wurlitzer en synthesizer en Aleksei Semenihhin - drums.

De band brengt hun debuut album "Centre El Muusa", dat 6 nummers bevat, via Sulatron Records uit, zowel in een beperkte oplage van 500 stuks als CD (29 mei 2020) en als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram vinyl (29 juni 2020) en tevens als digitale download.

Op 22 april 2022 verschijnt hun tweede album "Purple Stones" via Sulatron Records als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram zwart vinyl en als CD in een beperkte oplage van 500 stuks, waarbij vermeldenswaardig is dat het CD album 3 live bonus nummers bevat, die niet op de LP versie voorkomen.

Het album begint met "Pony Road", waarin Centre El Muusa een schitterend psychedelisch nummer met een niet al te hoog tempo en invloeden van country rock, die na enkele minuten iets meer snelheid en acid rock invloeden bijgevoegd krijgt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "1978", een uitstekend langzaam nummer met een terugkerend ritme, dat halverwege van ritme en snelheid verandert en lichte progressieve ruimtelijke invloeden krijgt. 

Daarna volgen "Desert Song", een nummer met een gemiddeld tempo, dat invloeden van progressieve muziek heeft en een terugkerend dansbaar ritme bevat en "Boomerang", een fantastisch swingend krautrock nummer met een iets boven gemiddeld tempo, een terugkerend dansbaar ritme en ruimtelijke en lichte jazz invloeden.

In "Keila Train" schotelt Centre El Muusa me een mooi rustig stuk muziek voor, dat invloeden van ambient heeft en een terugkerend ritme bevat en in het laatste nummer van de LP, "Pilot On Board" krijg ik een geweldig krautrock nummer in een gemiddeld tempo te horen, dat ruimtelijke invloeden heeft en aanzet tot dansen.

Dan volgen op de CD de bonus nummers, die beginnen met "Ain't Got Enough Mojo", een heerlijk progressief rock nummer met een gemiddeld tempo, acid rock invloeden en een terugkerend krautrock ritme, dat ruimtelijke invloeden heeft, "Mia", een puik langzaam nummer met een licht hypnotiserend terugkerend ritme en "Pilot On Board", een prima krautrock nummer met een gemiddeld tempo en elektronische, acid rock en ruimtelijke invloeden, dat aanzet tot dansen en een licht hypnotiserend ritme heeft.

"Purple Stones" van Centre El Muusa is een uitstekende plaat, die heerlijke nummers en invloeden van krautrock, progressieve ruimtelijke muziek bevat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik raad liefhebbers van deze genres deze schijf dan ook zeer aan.

Review: Alex Anthony Faide - Particles Of The Infinite (7D Media, 2022) (Progressieve Rock)

Gitarist Alex Anthony Faide, die oorspronkelijk uit Buenos Aires, Argentinië komt, woont tegenwoordig in Seattle, Amerika.

Op 18 maart 2022 bracht hij zijn debuut solo album "Particles Of The Infinite", waarop 9 nummers staan, via 7D Media als CD uit en hierop spelen de gast drummers Pat Mastelotto (King Crimson) (track 2), Matt Chamberlain (David Bowie) (track 1 en 4) en Alessandro Inolti (Echotest) (track 3, 4, 5, 7 en 8) mee, terwijl Alex zelf de bas- en sologitaar voor zijn rekening neemt. 

Het album begint met "Pt. I", waarin Alex Anthony Faide een fantastisch progressief nummer met een gemiddeld tempo ten gehore brengt, dat invloeden van de muziek van King Crimson heeft, complex klinkt en technisch van hoogstaande kwaliteit is en dit wordt gevolgd door "Pt. II", een cover van het King Crimson nummer "Lark’s Tongues In Aspic",  dat op uitstekende wijze wordt vertolkt.

Daarna volgt "Pt. III", een mooi vrij rustig melodisch startend stuk gitaar muziek, dat gaandeweg iets meer snelheid krijgt en een terugkerend ritme heeft, "Pt.IV", een vrij heftig klinkend nummer, dat ook nu weer invloeden van de muziek van King Crimson heeft en geweldig gitaarspel bevat en "Pt. V", een 11 minuten durend nummer, dat ook nu weer vrij complex in elkaar zit, invloeden van de muziek van King Crimson heeft, terugkerende ritmes bevat en ingenieus klinkt, om na 7 minuten even stil te vallen, waarna het tempo en het ritme veranderen in een hemels stuk new age muziek, dat serene rust uitstraalt. 

In "Pt. VI" zet Alex Anthony Faide me een prachtig rustig nummer voor, in "Pt. VII" krijg ik een heftig klinkend stuk progressieve rock met tempowisselingen te horen en in "Pt. VIII" laat hij me nogmaals genieten van zijn sublieme gitaarspel en de invloed van het nummer "Lark’s Tongues In Aspic".

Het laatste nummer "Pt. IX" is een schitterend stuk melodische muziek met een gemiddeld tempo, dat subtiele tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat.

"Particles Of The Infinite" van Alex Anthony Faide is een verrukkelijk debuut album, dat vol technisch hoogstaande progressieve muziek bevat, die bij tijd en wijle complex in elkaar zit en sterke invloeden van de muziek van King Crimson heeft en ik kan liefhebbers van zowel progressieve muziek alsmede de muziek van Robert Fripp dit meesterwerk ten zeerste aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Wo Fat - The Singularity (Ripple Music, 2022) (Rock)

Wo Fat uit Dallas, Amerika bestaat na een bandbezettingswisseling tegenwoordig uit: Michael Walter – drums, percussie en zang, Kent Stump – zang en sologitaar en Zack Busby – basgitaar, die Tim Wilson heeft vervangen.

De band bracht hun debuut album "The Gathering Dark" op 15 oktober 2006 als LP, als CD en als digitaal album, waarna de volgende albums verschenen: "Psychedelonaut" (1 maart 2009 als 2LP, als CD en als dd), "Noche Del Chupacabra" (26 januari 2011 als LP, als CD en als dd), "The Black Code" (24 september 2021 als LP, als CD en als dd), "The Conjuring" (17 juni 2014 als CD en als dd), "Midnight Cometh" (20 mei 2016 als LP, als CD en als dd), "Live Juju: Freak Valley and Beyond" (14 oktober 2017 als 2LP, als CD en als dd) en op 6 mei 2022 verschijnt het album "The Singularity" als 2LP in een beperkte oplage op zwart vinyl, als 2LP in een beperkte oplage op geel en rood met zwart gespetterd vinyl, als CD en als dd via Ripple Music.

Ook bracht de band 3 split singles uit en dat zijn: "Abrahma - Wo Fat 7" Split" (20 april 2013), "Cyclopean Riffs" Wo Fat​/​Egypt 12" Split" (19 juni 2013) en "Wo Fat​/​Re​-​Stoned 7" Split (7 december 2015).

Het album "The Singularity" bevat 7 nummers en begint met "Orphans Of The Singe", waarin Wo Fat een bijna 14 minuten durend stuk progressieve bluesrock in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, dat een terugkerend ritme bevat, swingt en halverwege iets meer snelheid krijgt, om voor de laatste minuten over te gaan in een mooi rustig stuk muziek met prima samenzang.

Daarna volgen "The Snows Of Banquo IV", een geweldige stevige rock song met een gemiddeld tempo, een terugkerend ritme, stoner en acid rock invloeden en "Overworlder", een uptempo progressieve rock song met invloeden van funk en hardrock, die een aanstekelijk ritme heeft, swingt en tempowisselingen bevat en iets na de helft van het nummer over gaat in een prima stuk uptempo rock.

In "The Unraveling" zet Wo Fat me een verrukkelijke swingende uptempo rock song voor met een aanstekelijk ritme, dat aan zet tot dansen en in "The Witching Chamber" krijg ik een uitstekende stoner song met een gemiddeld tempo te horen, dat heerlijk gitaarspel bevat en vlak voor het einde over gaat in een traag tempo.

Verder volgen het titel nummer "The Singularity", een puike swingende rock song met tempowisselingen en progressieve bluesrock invloeden en "The Oracle", een fantastisch 17 minuten durend instrumentaal progressief rock nummer met een iets boven gemiddeld tempo en een swingend terugkerend ritme.

"The Singularity" van Wo Fat bevat 7 puike rock nummers, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan elke liefhebber van de betere rock deze schijf dan ook zeer aanraden, maar ook zij, die van progressieve rock houden, zullen zeker aan hun trekken komen.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Strange Horizon - Beyond The Strange Horizon (Apollon Records, 2022) (Rock)

Strange Horizon uit Bergen, Noorwegen werd in 2017 opgericht en bestaat sinds 2018 uit: Lindesteg - basgitaar en Qvillio - sologitaar en zang en vanaf 2020 wordt het duo tijdens live optredens bijgestaan door de drummers Arntsen en Wergeland.

Op 2 november 2018 verscheen hun demo "Sonos Aestas MMXVIII", die op 26 januari 2022 gevolgd werd door de digitale single "The Final Vision" en op 6 mei brengt Apollon Records hun debuut album "Beyond The Strange Horizon", waarop 8 nummers staan, als LP, als CD en als digitale download uit.

Het album start met "Tower Of Stone", waarin Strange Horizon een schitterende progressieve rock song met een gemiddeld tempo speelt, die invloed heeft van de muziek van Lucifer Was en tempowisselingen bevat en een terugkerend ritme heeft en deze wordt gevolgd door "Fake Templar", een zwaar vrij traag nummer met enkele lichte invloeden van de muziek van The Stooges, dat een terugkerend ritme bevat.

Daarna volgen "The Final Vision", een heerlijke rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, die lichte melodische invloeden heeft en "Divine Fear", een 

melodische stoner song, die in een niet al te hoog tempo begint en een aanstekelijk ritme heeft, dat na enkele minuten over gaat in een snellere rock song, die swingt en enkele minuten later terugkeert naar het begin tempo en ritme.

In "They Never Knew" zet Strange Horizon me een geweldige uptempo rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme voor, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "Chains Of Society" krijg ik opnieuw een uitstekende uptempo song met een terugkerend dansbaar ritme te horen, die tempowisselingen bevat.

Verder volgen "Turning The Corner", een prachtige rustige song met een melodisch ritme en ingetogen gitaarspel en "Death In Ice Valley", een fantastische song met een gemiddeld tempo, die invloeden heeft van de muziek van Lucifer Was en tempowisselingen en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat.

"Beyond The Strange Horizon" van Strange Horizon is een verrukkelijk debuut album, dat vol puike rock nummers staat, waar ik zeer van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van de betere rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Rob Gould - Dome I And Dome II (Strange Fish Records, 2022) (Progressieve Elektronische Muziek)

Rob Gould (keyboards, basgitaar, effecten, percussie, baspedalen en achtergrondzang) uit Derbyshire, Engeland is sinds 1983 actief met muziek bezig en speelde onder andere in de bands Synthetic Brain (1983), Masque, The Fragrant Cellar Trio,  Doctor Volospion, Fula (1994 tot 2004) en Ashtar (2005 tot 2008) en maakte de albums: "Caves Of Thunder" (1983), "China" (2005), "Rendezvous With Rama" (2006) en "The Broken Road" (2012) en hij was vertegenwoordigd op de Various Artists albums met de nummers: "A Saucerful of Secrets" (CD "A Momentary Lapse Of Vinyl" 2014 Fruits De Mer Records), "Tomorrow Never Knows" (CD "Strange Fruit And Veg" 2015 Fruits De Mer Records), "We Are The Dead" (CD "A New Career In A New Town" 12 december 2016 Fruits De Mer Records), "The Funniest Gig" (CD "Sideshows By The Seashore" 2018 Friends Of The Fish Records), "Granny Takes A Trip" (CD "The Three Seasons" 8 oktober 2018 Fruits De Mer Records en CD "A Band For All Seasons" 30 maart 2020 Fruits De Mer Records) en "Neon Lights" (CD "Head Music 2" 31 december 2020 Strange Fish Records).

Op 8 augustus 2021 bracht Rob, met medewerking van een scala aan muzikanten, zijn album "Rob Gould Plays Pawn Hearts" (een bewerking van het album van Van Der Graaf Generator) als digitaal album via Spotifyen I-Tunes uit, dat eveneens via Fruits De Mer Records als CD in een speciale 12" hoes op 1 oktober 2021 verscheen en op 5 juni 2022 brengt Strange Fish Records (een sub-label van Fruits De Mer Records) zijn 2CD "Dome I And Dome II" in een beperkte oplage uit, vanwege het feit dat het album "Dome" 15 jaar geleden (2007) verscheen.

Op de CD "Dome I", die in 2021 geremasterd is, krijgt Rob muzikale steun van: Jurgen Kaletta - space gitaar, Natalia Brightmore - zang en dwarsfluit en Gavin Newman - samples en op "Dome II" speelt hij alle instrumenten zelf.

"Dome I" bevat een 45 minuten durend nummer, dat experimenteel begint en na iets meer dan 1 minuut verandert in een schitterend rustig elektronisch new age nummer, dat rust uitstraalt, om na 13 minuten terug te keren naar het experimentele en kort erna opnieuw te veranderen, waarna ik een prachtig langzaam elektronisch stuk muziek te horen krijg, dat doordringende klanken bevat en een enigszins trieste ondertoon heeft en in het daarop volgende gedeelte een hoopvol ritme bevat, dat over gaat in een heerlijk rustig stuk new age, vervolgens gaat de muziek na enkele minuten verder in een nummer met invloeden van "Past, Present And Future" van The Shangri-Las en dan in een duister klinkend stuk, om dan een beetje meer snelheid en een terugkerend ritme te krijgen en te veranderen in experimenteel stuk, waarna er een gesproken stukje volgt met een traag tempo en de laatste minuten licht psychedelisch gespeeld wordt.

In "Dome II", dat 46 minuten duurt, start Rob Gould met een mooi melodisch stuk muziek met een gemiddeld tempo, dat na 7 minuten verandert en een terugkerend ritme krijgt, dat lichte krautrock invloeden heeft en 7 minuten later over gaat in een langzaam zwaar tempo, om enkele minuten later te veranderen in een fantastisch stuk progressieve rock met een terugkerend ritme, industriële invloeden en een aanstekelijk dansbaar ritme, dat op zijn beurt verandert, waarna de muziek weer melodisch wordt en dan korte tijd over gaat in een experimenteel stuk, om dan weer zwaarder te worden en een terugkerend swingend ritme te bevatten en vervolgens te veranderen in een prachtig rustig stuk pianospel met een repeterend ritme, dat tijdelijk licht psychedelisch wordt, om daarna in een verrukkelijk stuk krautrock over te gaan, dat een terugkerend dansbaar ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna de muziek weer totaal verandert en ik een orkestraal klinkend stukje te horen krijg, dat filmmuziek invloeden heeft en tegen het einde over gaat in een melodisch stukje.(luister naar een gedeelte van dit album via de youtube link onder de recensie)

"Dome I And Dome II" van Rob Gould is een geweldige 2CD, die heerlijke muziek bevat, waarmee hij van begin tot einde heeft weten te boeien en ik raad elke liefhebber van progressieve muziek deze meesterlijke dubbelaar dan ook van harte aan.

Review: Ole Lukkoye - Zapara (Fulldozer Records, 2021) (Progressieve Rock)

Ole Lukkoye is een band uit St.Petersburg, Rusland, die in 1989 werd opgericht door Boris Bardash - zang, keyboards, gitaar programmering en gluckophone, Andrei Lawrinenko - basgitaar, sologitaar, djembe en percussie en Alexander Frolov (Frol) - bassoon en keyboards en een combinatie maakte van psychedelische muziek, spacerock en etnische ritmes.

Tevens werd er oriëntaalse muziek in verweven en de band toog ook naar Zuid Siberië om inspiratie bij sjamanen voor hun muziek op te doen, waarna de band ging samenwerken met enkele gelijkgestemde muzikanten en hun muziek begon op te nemen.

Hun debuut album "Zapara" verscheen in 1993 via het AnTrop label op vinyl en werd 3 jaar later digitaal her uitgebracht via het Exotica label en tevens verscheen dat zelfde jaar het album "Toomze" op het Lollipop Shop label.

Doordat de band steeds bekender werd, kreeg het optredens in West Europa en speelde onder andere op het Klangbad en Burg Herzberg festival in Duitsland, waar ze ook een schare fans opbouwde.

In 1998 bracht de band in eigen beheer het album "Doo-Doo-Doo Or Remedy For A Dwarf", om vervolgens 3 albums via het Klangbad Records label van Hans-Jochen Irmler (Faust) uit te brengen; "Crystal Crow-Bar" (2000), "Doo-Doo-Doo" (her uitgave, 2001) en "Horse-Tiger" (2002).

Vervolgens bracht de band in 2006 opnieuw een album uit via AnTrop en in 2009 verscheen het album "Petroglyphs", een soort "best of" om het 20 jarige bestaan van de band te vieren, via het Trail Records label en deze is in 2015 gevolgd door het album "Dyatly", dat eveneens via Trail Records verscheen.

Tevens verschenen er diverse compilatie albums van de band, waaronder: "Relax In Your Dream"(Solyd Records, 2000), "Flown Across The Street" (Caravan Records, 2001) en "R9" (eigen beheer, 2008).

Op het album "Dyatly", dat 5 nummers bevat, speelt de band in een nieuwe bezetting en bestaat uit: Boris Bardash - zang, keyboards, gitaar programmering en gluckophone, Alexander Frolov (Frol) - bassoon en keyboards en Ness Yanushkovskaya - geïmproviseerde zang, plus gastmuzikanen Yuri Lukyanchik - percussie, djembe, darabouka en drum kit (1 nummer), Alexander Vahivski - jambi, ngoa en dav (1 nummer) en Tatyana Kalmykova - zang, sample (1 nummer).

Hun volgende album "Echoes Of Reflections" verscheen op 31 december 2019 als digitaal album, waarna de 2021 editie van "Zapara" op 3 maart 2021 via Fulldozer Records  werd uitgebracht als CD in een beperkte oplage van 300 stuks en als digitale download, waarbij vermeldenswaardig is dat de nummers van het debuut album uit 19993 aangevuld zijn met 2 extra nummers uit de periode 1993-1995, die niet eerder uitgebracht werden.

De muzikanten, die op het album spelen zijn: Boris Bardash - zang, keyboards, gitaar programmering en akoestische gitaar, Andrei Lawrinenko - basgitaar, sologitaar, zang, akoestische gitaar, dwarsfluit en percussie, Alexander Frolov (Frol) - bassoon, Georgy Starikov - akoestische en elektrische gitaar, Petr Akimov - cello, Ekaterina Sidorova - percussie (track 1.4.7 en 8) en zang (track 8), Pavel Litvinov - percussie (track 2 en 7), Igor Kaim - banjo (track 10, 11 en 13), Dmitry Borisov - percussie (track 10 en 11), Oleg Shar - percussie (track 13) en Oleg Kuular - kargyraa (track 13).

Het album begint met het titel nummer "Zapara", waarin Ole Lukkoye een schitterende progressieve song met een gemiddeld tempo speelt, die invloeden van dance, etnische en hypnotiserende terugkerende ritmes met elkaar verbindt, waardoor er een dansbaar nummer ontstaat en dit wordt gevolgd door "Taaroa", een geweldig dansbaar nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "Ankarakarachi", een lekker in het gehoor klinkende song met een gemiddeld tempo, een terugkerend ritme en invloeden van dance.

Daarna volgen "Arba", een uitstekende song met een swingend ritme en een gemiddeld tempo, dat aanzet tot dansen, "I' Am Alone On The Hill", een kort instrumentaal nummer met een langzaam tempo en "Steppe", dat in een rustig  tempo begint, om na enkele minuten iets meer snelheid te krijgen en over te gaan in een verrukkelijke dansbare song met een terugkerend ritme.

In "Govinda The Friend" laat Ole Lukkoye me genieten van een fantastische swingende song met een aanstekelijk terugkerend dansbaar ritme, die oriëntaalse invloeden bevat, in "Everything Is Right" zet de band me een puike zware trage song voor, die een duistere sfeer oproept en in "Good Waves" krijg ik een swingende uptempo song te horen, die aanzet tot dansen en een terugkerend ritme bevat.

Dan volgen "Raven", een verrukkelijke uptempo song met een terugkerend ritme, die swingt als een trein, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en "The Name", een schitterende swingende uptempo rock song met dance, krautrock en progressieve invloeden en een dansbaar terugkerend ritmVerder hoor ik "Enfilade", een prachtig instrumentaal nummer met een melodisch krautrock ritme en een niet al te hoog tempo en de eerste versie van "Toomze", een heerlijke swingende uptempo song met een terugkerend ritme, Oosterse invloeden en tempowisselingen, die plotseling eindigt.

"Zapara" van Ole Lukkoye is een verrukkelijke CD, die vol heerlijke swingende progressieve nummers met terugkerende ritmes staat, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan elke liefhebber deze meesterlijke schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)