De band werd in 2007 opgericht door Christian Draghi - sologitaar en zang en Francesco Filippini - basgitaar, die al vanaf hun jeugd met elkaar bevriend zijn en beiden bezield van muziek.
Toen ook drummer Alessandro Dallera zich bij dit duo voegde was de band een feit.
In 2008 bracht het trio hun eerste demo-EP uit, "The Flying Machines Burning", die 4 nummers bevat, waarvan 2 covers en 2 eigen songs en de band oogste daarmee goede recensies.
Op enkele optredens in 2008 na, startte Doctor Cyclops pas in 2009 live op te treden en in mei van dat jaar stonden ze als voorprogramma van Bill Steer's Firebird en in dezelfde tijd namen ze nog 2 eigen songs op, die ze als single uitbrachten.
In de zomer van 2009 ging de band de studio in om een nummer ("Silver Serpent") voor de soundtrack "Megiddo: The Omega Code" op te nemen, die door 20th Century Fox uitgebracht werd.
Ook bleven ze samenwerken met ander underground bands uit Europa en Italië en toerden met Sidharta door noord-Italië en in 2010 stonden ze voor het eerst in Duitsland op het podium, om hun eerste zelf geproduceerde EP, getiteld "Doctor Cyclops" te promoten, waar hun 5 originele songs op staan plus een live bonus nummer.
Hun CD Borgofondo bevat 7 songs, waarvan "Night Flyer" de eerste is en het begin is meteen stevig, zodat ik weet wat er te verwachten valt.
Er is duidelijk te horen, dat de muziek van de band verwant is aan die van de heavy rock bands uit de jaren 70 en 80 en "Night Flyer" is dan ook een heerlijke heavy rock song.
Het tweede nummer heet "Cyclops Claim" en is een schitterende heavy rock song, die me hier en daar aan de beginperiode van Black Sabbath doet denken, maar door een fantastische tempowisseling hoor ik plotseling een heel andere band, die zelfs licht symfonisch klinkt en nadat de band terugschakelt naar de heavy rock krijg ik weer het beeld op mijn netvlies, dat ik eerst van Doctor Cyclops had.
Ook het 10 minuten durende "Giants Of The Mountain" is een geweldig heavy rock nummer, dat me van begin tot eind weet te boeien door de verschillende tempowisselingen, de plotselinge overschakeling naar progrock en terug en dan het laatste stuk compleet met blazers richting jazz.
Dan volgt er een vrij kort nummer, "Eileen O'Flaherty", dat erg experimenteel begint, maar na deze intro wordt het tempo lekker stevig en mondt het nummer uit in een heerlijke heavy rock song.
Ook "Madness Show" heeft dat zelfde experimentele begin, maar gaat dan over in een blues ritme, dat op zijn beurt over gaat in een prima heavy rock song, waarin een enkele tempowisseling zit.
"My Revolution" is een schitterende heavy rock song, waarin de band me, qua zang, aan Led Zeppelin doet denken, terwijl het ritme me lichtelijk weet te hypnotiseren.
Het Laatste nummer "The Unquiet Garden" is van hetzelfde laken een pak als de rest van de songs en bevat enkele tempowisselingen, zodat het geheel spannend blijft en stopt dan enkele minuten, om de laatste 50 seconden weer verder te gaan in een heel ander ritme, waarin een vrouwenstem de teksten declareert.
"Borgofondo" is een heerlijke CD voor de heavy rock liefhebber en prima debuut van Doctor Cyclops.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten