Review: Odyssey - Abysmal Despair (Transubstans, 2012)(Heavy Rock)

De Zweedse band Odyssey bestaat uit: Jonas Pedersen - zang en basgitaar, Marcus "Witold" Östensson - sologitaar en zang en Jesper Karlsson - drums.
"Abysmal Despair", waarop 8 nummers staan, is hun debuut CD, die door het Transubstans label werd uitgebracht, maar het is niet hun allereerste muziek, die op CD verschijnt, want eerder bracht de band een 7" split single (Wicked Witch) uit samen met Black Pyramid.
"Abysmal Despair" begint met "Pyramids", een heavy rocksong, die met een indringend gitaargeluid start, waarna, na ongeveer 1 minuut, het geweld plotseling losbarst en de band in volle sterkte alle remmen los gooit, terwijl het indringende gitaargeluid het hele nummer door in hetzelfde ritme blijft.
Het volgende nummer is de single "Wicked Witch", waarin de band snoeihard hun muziek mijn oren in slingert en dit geweldige heavy rock nummer, doet me hier en daar aan de eerste lichting Britse punk bands denken en dan met name aan Stiff Little Fingers.
Vervolgens krijg ik de titelsong "Abysmal Despair" te horen, eveneens een kneiterharde heavy rocksong, die tegen hardcore punk aanleunt en deze wordt gevolgd door een iets minder harde song, getiteld "Keloma", die ook recht toe recht aan gespeeld wordt en lichtelijk commerciël klinkt, voor zover je daar tenminste over kan spreken in deze soort muziek.
Het langste nummer van de CD heet "No Fucking Way", dat weer zo hard gespeeld wordt, dat ik het idee krijg bij de band in een te kleine oefenruimte te zitten.
Toch is het geen slecht nummer, want er is hierin zelfs plaats voor enkele tempowisselingen, waarmee de band me weet te verrassen.
"Wolfspit And Witches Breath" is weer zo'n heavy rocksong, die hoofdzakelijk zwaar en dreunend klinkt en hierin zit op het eind een enkele prima tempowisseling en hoor je de band in een soort balladachtig klinkend stukje.
Dan volgt "This Ship Is Sinking" dat eigenlijk van een zelfde laken een pak is als de rest van de songs, namelijk: hard,  heavy en recht voor zijn raap gespeeld.
Het laatste nummer heet "Darkred" is net als de andere songs heavy, maar hier gaat Odyssey halverwege het nummer op de rustiger toer, gedurende een minuutje, om dan weer terug te schakelen naar hun vertrouwde geluid.
Odyssey heeft mij met hun debuut CD niet weten te overtuigen, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn, die  te gek gaan op dit soort muziek en wil dan ook maar één ding zeggen: oordeel zelf!