Nadat Wille Alin - drums, percussie, orgel, piano en zang zich bij dit duo had gevoegd, was de band, Dean Allen Foyd, genoemd naar één van de meest belangrijke blues gitaristen van de tweede helft van de 20ste eeuw, een feit.
De band nam de nummers voor hun CD "The Sounds Can Be So Cruel" in februari 2010 op, behalve het nummer "Rollin' Man", dat werd in april 2009 opgenomen en op de CD spelen een aantal gastmuzikanten mee.
De CD bevat 9 nummers, waarvan "Please Pleaze Me" het fantastische openingsnummer is, dat een rustige start kent, maar dat is snel over en de band barst meteen los met een geweldig opzwepend ritme, dat me vanaf het begin aan de muziek vast weet te pinnen.
Vervolgens hoor ik "Lovely Sort Of Death", een schitterende bluesrocksong gemixt met progrock en in een stevig up tempo gespeeld.
Daarna "She's So Blue", dat in een rustig tempo gespeeld wordt en haast een progrock ballad genoemd mag worden.
Dan klinken de klanken van "Revelation Blues" en dit is een uitstekende progressieve bluessong, waarin het tempo niet al te hoog ligt en gevolgd wordt door "Queen Machine", dat wel in een hoog tempo mijn oren binnen komt en dit swingt aan alle kanten, geweldig!
"Steady Rollin' Man" is weer zo'n schitterende bluesrocksong en in "Into The Pearly Gates" maakt de band een prima combinatie van prog- en bluesrock en deze song wordt, kompleet met dwarsfluit, in een up-tempo gespeeld.
Ook "The New Dawn" is een mix van progrock en blues, al heeft de progrock wel de overhand in deze song.
Het laatste nummer van de CD heet "Witches" en deze progrocksong klinkt, mede door het gebruik van strijkers en het pakkende ritme, fantastisch.
De CD "The Sounds Can be So Cruel" klinkt uitstekend en is het beluisteren meer dan waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten