Review: Hugo Race & Fatalists - We Never Had Control (Gustaff Records, 2012)(Rock)

Hugo Race is een Australische singer songwriter en producer, die zijn sporen reeds verdiende als lid van Nick Cave's Bad Seeds en The Wreckery.
Hij toerde onder andere met artiesten uit Melbourne, Berlijn, Londen, Rome,  Brussel, Warschau, Los Angeles, New York, Tuscon, Austin en Sao Palo.
Met zijn kollektief True Spirit, maakte hij veertien "Hugo Race & True Spirit" albums en met andere samenwerkingen nog eens tien, verspreid over diverse continenten, inclusief Dirtmusic (dat een samenwerking is met de Toeareg band Tamikrest uit Mali), Lilium (een Frans-Amerikaanse band), Moses Complex (een Braziliaans project), Pantaleimon, Rogall's Electric Circus Sideshow, Sepiatone (Groot-Brittanië), Songs With Other Strangers (Europa) en Merola Matrix (Italië).
Hugo Race & Fatalists is een samenwerking tussen Hugo Race en de Italiaanse band Sacri Cuori, die in 2010 hun debuut album Hugo Race & Fatalists uitbrachten.
In Australië verscheen het via het Other Tongues label en in Europa via Gusstaff/Interbang Records.
De band bestaat behalve uit Hugo Race uit: Antonio Gramentieri en Diego Sapignoli, die op deze CD bijgestaan worden door Vicki Brown - viool, Catherine Graindorge - viool, Franco Naddel - synthesizer en Franceso Giampaoli - contrabas.
Op "We Never Had Control" staan 8 songs, waarvan "Dopefiends" de eerste is en dit schitterende nummer wordt in een vrij rustig tempo gespeeld, waarbij de zang en ritme me vaag doen denken aan de muziek van The Wreckery en Kill Devil Hills (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Ghostwriter" wordt in een iets sneller tempo gespeeld, terwijl de muziek hierin niet echt in een hokje te plaatsen is, maar het best omschreven kan worden als progressieve pop, die een hypnotiserende uitwerking op me heeft.
Vervolgens hoor ik "Meaning Gone", een erg rustige song met blues invloeden en een aanstekelijk gespeeld ritme, die gevolgd wordt door "Snowblind", dat een vrolijk ritme heeft en vrij goed dansbaar is.
Daarna hoor ik "No Angel Fear To Tread", dat duister begint en in een traag tempo gespeeld wordt, waarbij de violen voor het donkere element in de muziek zorgen.
In "Shining Light" verandert het tempo niet erg veel en ook dit is een prachtige erg rustige song, die met veel gevoel gespeeld wordt.
Met "No Stereotype" laat de band horen dat ze ook lekkere muziek maken als het ritme iets ruiger wordt en dit is een nummer met lichte hypnotiserende klanken, die aanzetten tot dansen.
Het laatste nummer is de titelsong "We Never Had Control" en hierin gaat de band terug naar het trage slepende ritme met dito zang, waarbij de muziek op zijn best tot zijn recht komt.
"We Never Had Control" is een fantastische CD en geeft me een prima idee, hoe de huidige alternatieve Australische muziek tegenwoordig klinkt.

Dopefiends - Hugo Race Fatalists - YouTube
youtube.com