Review: Toner Low - Toner Low (Roadkill Rekordz, 2012)(Stonerrock/ Psychedelische Rock)

Toner Low werd in 1998 te Leiden, Nederland, opgericht en bestaat uit: Daan - sologitaar en zang, Miranda - basgitaar, Jack - drums en Dennis - samples.
De band bracht hun debuut CD in 2005 uit via hun eigen Roadkill Rekordz label, waardoor ze goede kritieken kregen in de diverse bladen en op internet.
Tussen 2002 en 2007 speelde de band op verscheidene landen, zoals Nederland, Duitsland, België, Oostenrijk, Italië, Zwitserland, Luxemburg, Frankrijk, Engeland, Denemarken en Zweden en trad op op festivals als Roadburn 2006 (Nederland), Swamproom Happening 2007 (Duitsland) en Sauzipf Rocks 2007 (Duitsland).
Nadat basgitarist-zanger Deef de band verliet in 2007, kwam Miranda, die tussen 1998 en 1999 al eerder in Toner Low speelde, terug bij de band en werd de nieuwe CD "II" in de zomer en herfst van 2008 opgenomen.
Om de nieuwe CD te promoten deed de band in 2009 een uitgebreide tournee door Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Kroatië, Denemarken, Zweden en Noorwegen en in 2010 volgden optredens in Italië (waar de band samen met Electric Wizard optrad), Oostenrijk en Nederland.
Sinds 2012 is Toner Low bezig met de opnamen van hun derde album en werd de debuut CD van Toner Low opnieuw uitgebracht, maar deze keer op LP.
De LP bevat 6 nummers, waarvan "Evil Machinery On The Rise", de eerste is en dit nummer zet meteen de toon voor de rest van de LP.
De muziek hierin begint vrij eentonig, waarna het lichtelijk psychedelisch wordt door de machine geluiden, die te horen zijn en plots barst het geweld los, waarbij het volume omhoog gaat, de rauwe zang ingezet wordt en de muziek in heftige heavy rock ontaard, om tegen het einde weg te zinken in een trager tempo.
Vervolgens krijg ik "Devilbots Designed To Assimilate" te horen en dit is een heerlijk heftig, maar eentonig stonerrock nummer, dat in een rustig stevig ritme wordt gespeeld.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Through Endless Fields Of Waving Grass We Battle", een kort rustig nummer, dat op gitaar gespeeld wordt met begeleiding door samples, die het aan het eind over nemen en het nummer afsluiten.
Dan krijg ik "Praying For Murphy's Law To Arise" voorgeschoteld en ook dit is een vrij heftige song, waarin een hypnotiserend ritme zit, rauwe zang bevat, scheurend gitaarspel bevat, enkele uitstekende tempowisselingen heeft en naadloos over gaat in het volgende stukje muziek, getiteld "Into The Sunn Of Nymrod" , een zwaar psychedelisch nummer met eentonig hypnotiserend ritme.
De band sluit de LP af met "We Will Conquer", het langste nummer van de LP en ook dit is een schitterend stuk muziek, waarin heavy stoner rock gespeeld wordt, waarin uitstekende tempowisselingen zitten, psychedelische en spacerock invloeden te horen zijn en dat hypnotiserende ritmes en scheurend gitaarwerk bevat.
Er is na beluistering van deze LP maar 1 conclusie mogelijk en dat is, dat dit geweldige stuk muziek voor elke stonerrock, heavy rock en psychedelische rock liefhebber een "must" is.

Toner Low - "Devilbots Designed To Assimilate" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=qkcJRMZiftg

Review: Small Jackets - IV (Transubstans, 2013)(Hardrock)

De Italiaanse band Small Jackets, opgericht in 2000, die uit Eddy Current - sologitaar, Matt West - sologitaar, Mark Oak - basgitaar en Danny Savanas - drums bestaat, bracht in 2004 hun debuut CD "Play At High Level" uit en oogstte daarmee goede kritieken van diverse muziekbladen.
De band startte daarop een uitgebreide toer en deelde daarbij het podium met onder andere The Hellacopters, Black Flag, The Lords Of Altamonts, Black Rebel Motorcycle Club, Adolescent, Imperial State Electric en Dollhouse.
In 2006 werd hun tweede album "Walking The Boogie" uitgebracht, waarop enkele leden van The Hellacopters een bijdrage leverden en in 2009 verscheen hun derde CD "Cheap Tequila" via het Go Down Records label, dat in Zweden geproduced werd door Chips k en Henryk Lipp, dezelfde producers van The Nomads, Millencolin,  The Hellacopters en Sator, waarna de band weer begon te toeren om hun nieuwe schijf te promoten.
Omdat ze sinds hun debuut album de aandacht hadden getrokken van Transubstans Records en de eigenaren grote fans van de band zijn, is het niet verwonderlijk, dat hun nieuwe CD "IV" in 2013 via dit label verschijnt.
"IV" bevat 10 songs, waarvan de eerste "Bridgehead" heet en deze begint met alarmgeloei, waarna de band met hoge snelheid hun intro speelt, dat net geen minuut duurt, zodat ik meteen weet, wat ik kan verwachten van deze band.
Vervolgens krijg ik "Ball 'N Chain" te horen, een lekker stevige hardrock song met een swingend ritme en op zeventiger jaren leest geschoeid, die gevolgd  wordt door een heerlijke snelle hardrock song, die me aan AC/DC doet denken, getiteld "Black Beauty".
Daarna hoor ik "Trouble Blues", dat nog een stukje sneller is en richting speedrock gaat, maar toch melodisch gespeeld wordt en rock & roll invloeden zijn hierin hoorbaar.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "What We Feel", waarin de band wat gas terug neemt en een uitstekende stevige hardrock song laat horen, waarin ook nu weer rock & roll invloeden door klinken en dit nummer wordt gevolgd door "Heard It On The X", dat van hetzelfde laken een pak is en deze schitterende mix van rock & roll en hardrock bevat ook nog eens lichtelijke bluesrock invloeden.
Met "Wanderlust" speelt de band een song met gemiddeld tempo, die lekker swingend is en vrij commercieel klinkt, waardoor het lijkt of ze hiermee op de hitparade mikken en dit zou hen zomaar een hit kunnen opleveren.
"Hellraiser" begint met een duister intro, waarna de muziek over gaat in een stevig ritme, dat door enkele prima tempowisselingen soms sneller, dan weer langzamer gespeeld wordt en eindigt zoals het begon.
Met "Mama Said" laat de band horen ook andere invloeden in hun muziek te verweven en hierin hoor ik lichtelijk symfonische rock, waarin een eentonige bas in het begin van het nummer het ritme bepaald, dat later door de sologitaren over genomen wordt en de song uit mondt in een heerlijk stukje hardrock.
Het afsluitende nummer heet "The Wall Of Sound", waarmee de band me op het verkeerde been zet, want net als ik denk een rustig nummer te gaan beluisteren, wordt het tempo een stukje sneller en krijg ik een melodies klinkende hardrock song te horen, dat door enkele goede tempowisselingen spannend wordt gehouden.
Small Jackets heeft met "IV" een uitstekende CD afgeleverd, waarvan ik genoten heb en die hardrock liefhebbers zeker zullen weten te waarderen, kortom een aanrader.

SMALL JACKETS - Trouble Blues (2013) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=4zrAaP_d57k

Review: Seven That Spells - The Death And Resurrection Of Krautrock: AUM (Sulatron, 2012)(Trancerock)

Seven That Spells uit Zagreb, Kroatië werd in 2003 als power trio opgericht door producer, sologitarist Niko Potocnjak, die tevens de oprichter was van de punk band Trigova Mast.
Samen met Tomislav Kalousek - basgitaar en Stjepan Jurekovic - drums vormde hij de band, die in 2003 hun eerste CD "The Blowout" via het DIY label uitbracht.
Omdat de band met Damo Suzuki (ex Can) ging toeren, werd besloten een extra bandlid aan te trekken en dat werd Hrvoje Niksic, die synthesizer speelde.
In 2005 tekenden ze een contract met het Russische RAIG label, die dat zelfde jaar hun CD "My Mommy Wants To Kiss Your Mamma" uitbracht, gevolgd in 2006 door "It Came From The Planet Of Love" en dat was ook het jaar waarin de eerste bezettingswisselingen plaats vonden.
Toen Seven That Spells rond 2007 enkele leden van de Japanse band Acid Mothers Temple ontmoetten, veranderde er een boel voor de band, want niet alleen toerden ze met Acid Mothers Temple, ook maakten ze twee albums samen met Makoto Kawabata en Tsuyama Atsushi van die band.
In 2007 werd "The Men From Dystopia" voor het Beta-Lactam Ring Records label uitgebracht, opnieuw in een andere bezetting plus de 2 leden uit Acid Mothers Temple, maar altijd met Niko Potocnjak als vaste kracht.
Het jaar er na verschenen er 2 releases, waarvan de eerste, "Black Om Rising" ook op DVD, waarop de band in uitgedunde bezetting te zien is en bestaat uit: Niko Potocnjak - sologitaar en synthesizer, Narantxa - basgitaar, Bruno Motik - drums en Lovro Zlopasa - saxofoon.
Op het tweede album dat in 2008 verscheen, "Cosmoerotic Dialogue With Lucifer", speelt Kawabata Makoto als sologitarist mee. 
Vervolgens verschenen de CD's: "You Must do This On Stage Vol.1" (live) (Beta-Lactam, 2009), "Future Retro Spasm" (Beta-Lactam, 2010), "Acid Taking And Sweet Love Making" (Hauruck!, 2011), "The Death And Resurrection Of Krautrock - Aum" (Beta-Lactam, 2011) en "Superautobahn" (Hauruck!, 2012).
Ook verscheen "The Death And Resurrection Of Krautrock - Aum" in 2012 op LP via het Sulatron label en op deze LP bestaat de band uit: Niko Pocnjak - sologitaar en synthesizer, Narantxa - basgitaar, Stanislav Musjkina - drums en Lovro Zlopasa - saxofoon.
De LP bevat 5 nummers, waarvan "In" de eerste is en dit is meteen een vrij heftig nummer, waarin de duivel opgeroepen wordt en de band een uitstekend klinkend melodisch geheel weet neer te zetten.
Dan volgt het langste nummer van de LP, dat bijna 20 minuten duurt, genaamd "Aum" en hierin zitten diverse goede tempowisselingen, waardoor de band regelmatig van ritme verandert en verschillende stijlen muziek aaneen kan smeden, zoals psychedelische rock, spacerock en hardrock, waarin chant, scheurend
gitaarwerk en hypnotiserende ritmes voor komen, waardoor de muziek geen moment verveeld.
In "Zero" speelt de band een zwaar depressief klinkend nummer, dat tegen drones aan leunt, maar me toch in spanning laat afwachten, hoe het vervolg zal zijn.
Daarna volgt er weer zo'n heftig nummer, dat "Rock Ist Krieg" heet en daarin hoor ik Seven That Spells totaal los gaan, waarbij de band het tempo hoog houdt, tot ongeveer twee minuten voor het einde, waarna de laatste tonen voor de sologitaar zijn.
Als laatste nummer krijg ik "Out" voorgeschoteld, waarin de band een schitterend stukje progressieve rock speelt, dat een hypnotiserend ritme bevat, waardoor het onmogelijk is stil te blijven zitten en afgesloten wordt, hoe de LP begon, namelijk met het oproepen van de duivel.
"The Death And Resurrection Of Krautrock - Aum" is een geweldige LP, die weliswaar behoorlijk heftig klinkt, maar muzikaal uitstekend in elkaar steekt en het aanschaffen meer dan waard is.

Seven That Spells - IN II - YouTube
www.youtube.com/watch?v=6aFoEvJN0mY

Review: The Crystal Caravan - With Them You Walk Alone (Transubstans, 2013)(Rock)

In 2002 werd de band The Crystal Caravan te Umeá, Zweden, opgericht en bestaat uit: Niklas Gustafsson - zang, Björn Lohmander - sologitaar, Stefan Bränberg - sologitaar, Jonas Lindsköld - orgel, Pierre Svensson - basgitaar, Christopher Olsson - drums en Annika Bränberg - percussie.
Hun debuut CD "The Crystal Caravan" verscheen in 2009 via het Record Heaven label, gevolgd in 2010 door "Against The Rising Tide", die via Transubstans werd uitgebracht, net als hun nieuwe CD "With Them You Walk Alone" uit 2013.
De CD bevat 6 songs, waarvan de eerste "Hour Of The Wolf" heet en dit is een kruising van een rock & roll en een hardrock song, waarin het onmogelijk is stil te blijven zitten, want dit nummer swingt als een trein.(luister naar deze song via de link onder de recensie)
Vervolgens krijg ik de titelsong "With Them You Walk Alone" te horen, een powerrock song, die tegen de hardrock aan leunt, met daarin enkele uitstekende  tempowisselingen en dit nummer wordt gevolgd door "Against The Rising Tide", een fantastische progressieve rock song, die invloeden uit de jaren zestig bevat
en lichtelijk psychedelisch over komt.
Daarna hoor ik "Roses And Morphine", een vrij heftige progressieve rock song, waarin een lekker hypnotiserend ritme zit, scheurend gitaarwerk te horen is en dat prima tempowisselingen bevat.
Dan is het tijd voor het steviger werk, dat ik in "Brick By Brick" te horen krijg en dit lekkere hardrock nummer klinkt als een klok en staat als een huis, terwijl het ook nog eens swingt als een trein.
Als afsluiter speelt de band een uitstekende ballad, genaamd "Drifting", die ik eerlijk gezegd iets te lang vind duren, waardoor ik mijn aandacht niet bij de muziek kan houden, maar ondanks dat feit moet ik toch concluderen, dat The Crystal Caravan met "With Them You Walk Alone" een schitterende CD hebben weten te maken, die ik zeker regelmatig zal draaien en elke muziekliefhebber kan aanbevelen.

http://soundcloud.com/transubstans-records/the-crystal-caravan-hour-of

Review: Syron Vanes - Evil Redux (Denomination Records, 2013)(Heavy Rock)

Syron Vanes werd in 1980 te Malmoe, Zweden opgericht door Anders Hahne - sologitaar en Staffan Lindstedt - drums, die samen met Ola Pettersson - sologitaar en Anders Lind - basgitaar de eerste formatie vormden.
Na enige tijd geoefend en verscheidene optredens gedaan te hebben, maakten ze hun eerste studio opname "Violation" in 1982, die op het verzamel album "Skansk Rock" terecht kwam, waar op alleen maar bands uit het zuiden van Zweden stonden.
In dat zelfde jaar verlieten Anders Lind en Ola Pettersson de band en werden vervangen door sologitarist Rimbert Wahlstroem en basgitarist Erik Briselius, maar kwam ook zanger Jarmo K. de band versterken, helaas niet voor lang, want in 1983 stapte hij al op en ook hun volgende zanger hield het niet lang uit,
zodat Erik en Rimbert tijdelijk de zang voor hun rekening namen tijdens hun Duitse toer.
In 1983 ging de band de studio in om een demo opname te maken en verdiende daarmee een contract bij het Ebony Records label.
Erik stapte over van basgitaar naar zang en Ace Greensmith werd hun nieuwe basgitarist en in deze bezetting nam Syron Vanes hun debuut album "Bringer Of Evil" in 1984 voor Ebony Records op, waarvan er meer dan 100.000 exemplaren werden verkocht, waarna Greensmith het stokje aan Arne Sandved over droeg.
In 1985 stapte Arne Sandved op en werd vervangen door Dick Quartfort, met wie de band hun volgende album "Revenge" in 1986 uitbracht, dat eveneens via Ebony Records verscheen en deze verliet in 1987 samen met Erik Briselius de band na muzikale meningsverschillen.
Opnieuw moest de band dus op zoek naar een andere basgitarist en dat zou ook gedurende de jaren 90 regelmatig zo zijn, waarna in 2003 hun derde album "Insane", via het Carnival Records label verscheen met Jakob Lagergren op basgitaar.
Maar ook die bleek geen vaste kracht te worden, want op hun volgende uitgave, "Property Of...", uit 2007, die via Record Heaven Records verscheen, had de band weer een andere basgitarist, Michel Strand genaamd.
In 2012 werden hun eerste 2 albums opnieuw uitgebracht door het Steelheart Records label, beide aangevuld met 2 bonus nummers.
Op hun nieuwste product "Evil Redux" uit 2013, die door het Denomination Records label is uitgebracht, bestaat de band uit: Anders Hahne - sologitaar, Rimbert Wahlstroem - zang en sologitaar, Mats Bergentz - drums en Jakob Lagergren - basgitaar.
Laatstgenoemde is dus terug in de gelederen, terwijl oprichter Staffan Lindstedt is vervangen door Mats Bergentz.
De CD "Evil Redux" bevat 14 nummers, waarvan de eerste "Overture" heet en deze begint met een toespraak, die over gaat in een vrij melodisch, doch dreigend stukje heavy rock, dat gevolgd wordt door "Sacrifice" en hierin hoor ik meteen wat me te wachten staat, want de band hakt er meteen flink in met hun stevige heavy rock, die me aan bands als Iron Maiden en Judas Priest doet denken.
"Only Hell Remains" is een lekker swingende heavy rock song, waarin het moeilijk is om stil te blijven zitten en "End Of The World" bevat een stevig heavy ritme, waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten.
Dan krijg ik "Devil's Dancing" te horen, een uptempo heavy rock song, die me vanaf het begin meteen weet te boeien door het aanstekelijke ritme, ondanks dat dit een vrij commerciële song is.
Met "Hellion Child" wordt het tempo een stukje sneller en dit is een uitstekende swingende song met scheurend gitaarspel, strakke drums en pakkend ritme, die gevolgd wordt door "Heaven And Back", een commerciële rock song, waarin enkele goede tempowisselingen zitten.
Het volgende nummer heet "King Of It All" en daarin gaat de band over op het zwaardere gitaarwerk, dat me aan bands als Iron Maiden en Judas Priest doet denken en vervolgens krijg ik "Bringer Of Evil" voorgeschoteld en deze song wordt in een stevig langzaam ritme gespeeld, dat prima klinkt en weer doet de
band me aan Judas Priest en Iron Maiden denken.
Daarna volgt "Flyblown World", een uptempo heavy rock song met een lekker klinkend aanstekelijk ritme en prima gitaarspel, dat wordt gevolgd door "God's Gift", waarin het tempo iets opgevoerd wordt en ook deze uitstekende heavy rock song klinkt als een klok en swingt als een trein.
In "Shadows Of A Broken Dream" wordt de muziek een tikje zwaarder en dreigender, maar de muziek klinkt ook vrij commercieel door het aanstekelijke ritme en melodische zang en in "Race Me To Hell", eveneens een redelijk commercieel stukje muziek laat de band me op mijn stoel mee bewegen met hun lekker klinkende heavy rock.
Het laatste nummer "Tyrant Angel" heeft weer een dreigend ritme en bevat diverse uitstekende tempowisselingen en zelfs even schitterende engelachtige achtergrond zang, waardoor ik dit de beste song van de CD vind.
Syron Vanes speelt, net als zoveel bands in dit genre, lekker in het gehoor klinkende heavy rock en kan ik maar tot één conclusie komen: Verplichte kost voor fans van deze muzieksoort.

Syron Vanes / End of the world - YouTube
www.youtube.com/watch?v=PhHmoHA-KmQ

Review: Electric Moon - D-Tune (Sulatron, 2013)(Psychedelisch)

Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond in 2009, toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums en de band speelt lange psychedelische geïmproviseerde nummers
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen eind september 2010 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) en "Live At Sulatron Label Night" (2011).
Hun laatste uitgave was "Cellar Space Live Overdose", een dubbel LP uit 2012, met daarop slechts 4 nummers, die via het Sulatron label is uitgebracht in een beperkte oplage van 777 stuks en daarop is Alex weer de drummer van de band.
In januari 2013 verscheen de CD EP D-Tune, waarop 4 nummers staan, die alleen op vinyl waren uitgebracht, waarvan de eerste "The Pop Art Accident" via een split single samen met het nummer The Escapist Attempt van de band Hypnotized Not Paralized in 2012 werd uitgebracht op het Transubstans label en dit is een schitterend stukje psychedelische rock, dat me niet lang genoeg kan duren, maar helaas na vierenhalve minuut al afgelopen is.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende stukje muziek heet "Madrigal Meridian", een cover van een Tangerine Dream nummer, dat via de verzamel 2LP "The Head Music" verscheen, die door het Fruits De Mer Records label werd uitgebracht en dit vijf minuten durende nummer laat horen, hoe Electric Moon hier een fantastische eigen elektronische
uitvoering van maakt, zonder het origineel geweld aan te doen.
De laatste twee nummers komen van de LP "Lunatics Revenge", die in 2011 door Nasoni werd uitgebracht en de eerste van die twee heet "D-Tune", dat meteen het langste nummer van de CD is en bijna achttien minuten duurt.
"D-Tune" is een geweldige psychedelische jam, waarin de band alles uit de kast trekt om er een waanzinnig stuk muziek van te maken, waarin het onmogelijk is om niet de muziek ingezogen te worden.
Het afsluitende nummer, "The Landing", duurt een kleine zes minuten en is een erg rustig nummer, dat ingetogen op gitaar gespeeld wordt en bijna als new age muziek klinkt, waardoor ik helemaal tot rust kom.
De EP D-Tune is een geweldige CD, die verschillende kanten van de muziek van Electric Moon laat horen, waarmee de band elke muziekliefhebber zal weten te overtuigen van hun kwaliteiten en wat mij betreft een aanrader voor iedereen.

4:34 Electric Moon - The Pop Art Accident - YouTube
www.youtube.com/watch?v=f10PF6k0b0Y

Review: Steaming Satellites - Slipstream (The Instrument Village, 2013)(Rock)

Steaming Satellites uit Oostenrijk bracht in 2011 de CD "The Mustache Mozart Affaire" uit, die alom geprezen werd en de band toerde mede daardoor in Amerika, Spanje en Scandinavië en speelde begin dit jaar op Eurosonic te Groningen.
Ook fungeerde de band als voorprogramma van onder andere Monster Magnet, Thin LIzzy, Therapy?, Oceansize, International Noise Conspiracy en andere bands.
Steaming Satellites bestaat uit: Max Borchardt - zang en sologitaar, Manfred Mader - sologitaar, Emanuel Krimplstätter - keyboards en gitaar, Daniel Ziock - basgitaar en Matl Weber - drums en keyboards.
Hun nieuwe CD "Slipstream" bevat 11 nummers, waarvan het instrumentale titelnummer de eerste is en dit bestaat uit een eentonig synthesizer geluid, dat enigszins mysterieus over komt, waarna de band een voorzichtige start maakt met het volgende nummer, getiteld "Another Love", dat na korte tijd van ritme
verandert en in een lekkere dansbare mix van rock en dance uit mondt.
Vervolgens hoor ik "Notice", een swingende mix van hiphop en rock, waarbij stil zitten onmogelijk is en deze wordt gevolgd door "Another Try", een vrij rustige rock song, waarin dance invloeden door klinken.
Daarna krijg ik "So I Fell Down" te horen en dit is eveneens een uitstekende rustig gespeelde rock song, waarna ik "Time Zone" voorgeschoteld krijg en deze rock song heeft een uptempo en dansbaar ritme.
Dan hoor ik "No Sleep For The Damned", dat weer een combinatie is van rock en dance en de band zet me hiermee in beweging om me vervolgens "Rudder" voor te zetten, waardoor ik in beweging blijf, want ook dit is een zeer dansbare rock song.
"Shadows Collide" begint met drum 'n' base, dat samen met de synthesizer de basis vormt voor dit dansbare dance rock nummer.
In "Nothings For Free" maakt de band opnieuw de combinatie dance en rock, alleen deze keer met behulp van blazers, maar deze keer weet de band me door een schitterende tempo wisseling te verrassen en gaat het nummer een totaal andere kant op, die ik niet verwacht had en mondt het nummer uit in een geweldige
rock song
Met het afsluitende "Gone" laat de band me nogmaals horen ook andere kanten te hebben en door een eentonig synthesizer geluid krijgt dit rustige nummer dan ook iets extra's.
Door het karakteristieke stem geluid van zanger Max Borchardt is de band helaas beperkt en lijken de meeste nummers vaak op elkaar, maar desondanks weet Steaming Satellites me toch te overtuigen en ben ik in de veronderstelling dat de band, door hun dansbare songs, live op hun best is.

STEAMING SATELLITES performing new song from their upcoming alb
www.youtube.com/watch?v=2UUxSYX_dBQ