Review: R-Evolution Band - The Dark ide Of The Wall (Wide Production, 2013) (Symfonische Rock / Jazz/ Artrock)

Vittorio Sabelli uit Angone, Italië, studeerde in 2005 cum laude af als jazz musicus voor klarinet en bariton saxofoon aan het conservatorium "L. Perosi" te Campobasso en maakt sinds 1999 deel uit van het Orchestra Sinfonica Del Molise, waarmee hij meer dan 250 concerten in heel Europa deed en speelt tevens als solist bij het Symfonisch Orkest van Udmuria uit Rusland.
In 2006 deed hij een masterclass van Wynton Marsalis aan de Julliard School Seminar VII te Vitoria-Gasteiz en bracht de CD "Mutazioni" uit met Interplay Jazz en in 2007 bezocht hij seminaries van Siena Jazz en nam deel aan de Big Band onder leiding van G. Gazzani.
Vervolgens nam hij, in 2008, deel aan nog enkele opleidingen en trad in 2009 op in Time In Jazz, Sassari, Nuoro Jazz en European Jazz Expo Cagliari.
Ook deed hij mee aan diverse experimentele projecten, zoals het toneelstuk "The Gerommel", uit 2008, geschreven door Bertold Brecht, als lid van Interplay Jazz en "Hearts Of Wax", uit 2003, waar hij de muziek voor schreef en uitgevoerd door Andrea Cacciavillani, voordat hij met zijn solo projecten aan de slag  ging.
In 2009 maakte hij de CD "Air" met Amber Mood en "One Way", dat in 2010 via Wider Look werd uitgebracht, verscheen onder de naam Vittorio Sabelli 5Tet, waarna hij in 2011 de eerste CD met de R-Evolution Band maakte, getiteld "Versus", uitgebracht door Wide Sound.
Met de R-Evolution Band, die bestaat uit: Vittorio Sabelli - klarinet, zang, alt en bariton saxofoon, Oreste Sbarra - drums, Marcello Malatesta - keyboards en computer programmering, Gabriele Tardiolo "Svendonio" - sologitaar, steel gitaar en bouzouki en Graziano Brufani - dubbele bas en elektrische basgitaar maakte hij ook de nieuwe bewerking van het Pink Floyd album "The Wall", dat door Roger Waters geschreven werd en dit is in 2013 uitgebracht door Wide Production.

De CD, waarop 26 nummers staan, begint met "In The Flesh?", waarin na een korte aankondiging de symfonische rock klanken van de band mijn gehoorgang binnen komen en hierin hoor ik tevens lichte jazz invloeden en een wisselend ritme, waarna het nummer feilloos over gaat in de volgende song "The Thin Ice" en dit nummer begint rustig en symfonisch, maar gaat vervolgens over in een progressieve rock song, waarin heavy rock en jazz in te beluisteren valt.
Ook dit nummer gaat verder in de volgende song, getiteld "Another Brick In The Wall Pt.1" en hierin speelt de band een geweldige instrumentale versie van het nummer met invloeden uit oosterse muziek, hardrock en jazz, gevolgd door "The Baddest Days Of Your Life", een korte mix van hardrock en jazz, die nog geen minuut duurt, voordat de band "Another Brick In The Wall Pt.2" speelt en dit nummer wordt in een heavy metal uitvoering gespeeld, waarbij de muziek tot halverwege het tempo van een sneltrein heeft en vanaf daar  schakelt de band over op het spelen van experimentele jazz.
Daarna krijg ik "Mother" te horen en hierin laat de band me genieten van een rustige mix van country rock en jazz, om te vervolgen met "Goodbye Blue Sky", een spannend nummer waarin oosterse klanken met jazz invloeden de overhand hebben.
"Empty Space" geeft precies aan wat de titel van het nummer weergeeft en dit is een eentonig klinkend kort stukje op het keyboards, dat gevolgd wordt door "Young Lost", een schitterende mix van jazz- en artrock, waarin ook een stukje Beatles muziek (Come Together) verweven zit.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "One Of My Bad Days" krijg ik een heerlijk rustig stukje akoestische gitaar muziek voorgeschoteld en in "Requiem: Funeral Of Queen Mary II (Don't Leave Me Now)" speelt de band klassieke muziek, waarin een opgelezen tekst tussendoor te horen is, waarna het klassieke over gaat in jazz in het volgende nummer "Cold As A Waltz".
Vervolgens hoor ik het een minuut durende "Another Brick In The Wall Pt.3" en ook hierin wordt een stuk hardrock gemixt met jazz en wordt de tekst gesproken.
Dan schotelt de band me "Hey You (Intermede)" voor en dit is een swingend instrumentaal uptempo nummer met wisselende ritmes en experimentele, soms ruimtelijke, klanken, om over te gaan in het klassiek klinkende "Is There Anybody Out There?", dat een vervolg krijgt in "Nobody", dat wel iets weg heeft van de filmmuziek van Ennio Morricone's "Once Upon A Time In The West".
De band vervolgd met "We'll Meet Again", dat orkestraal gespeeld wordt en verder gaat in het nog geen 40 seconden durende jazz nummer "Bring The Boys Back Home", waarna ik een stukje musical disco jazz te horen krijg, dat "Comfortably Numb" heet.
Daarna gaat de band verder met "The Show Must Go Latin", een uitstekend swingend jazz nummer, gevolgd door "In The Flesh?", een mix van symfonische rock en jazz en "Run Like Bells", een dansbare mix van reggae, hardrock en jazz.
Nu krijg ik "Another Rock In The Wall" te horen en dit is een fantastisch, maar kort, symfonisch rock nummer, dat swingt als een trein, gevolgd door "Waiting For The Worms", een swingend jazz nummer, dat naar het eind toe van ritme en tempo verandert.
In "The Trial" hoor ik de band een schitterend stukje zigeuner jazz spelen in de stijl van Hot Club De France, die over gaan in heavy rock klanken, waarbij de zang behoorlijk ruig klinkt, waarna het nummer afgesloten wordt door heftige experimentele klanken.
Het laatste nummer heet "The Dark Side Of The Wall" en is een vervolg van het eerste nummer, waarin een vrouwenstem de afkondiging van de CD doet.

R-Evolution heeft, met "The Dark Side Of The Wall", een geweldige CD gemaakt, die, mede door de veelzijdigheid van de muziek, volgens mij, tot één van de beste CD's van 2013 gerekend kan worden en daarom kan ik deze CD iedereen van harte aanraden.

Review: The Noise Figures - The Noise Figures (Inner Ear, 2013) (Pop)

The Noise Figures is een band uit Athene, Griekenland, die bestaat uit: George Nikas - zang en drums en Stamos Bamparis - sologitaar en zang.
In januari 2012 bracht de band hun eerste single "Bitter Taste" uit en begon te werken aan hun debuut album, onder leiding van producer Sillboy, die eind 2012 vooraf gegaan werd door "The Noise Figures E.P.", met daarop 4  songs, die alleen digitaal verscheen.
Hun debuut album "The Noise Figures", dat merendeels analoog werd opgenomen, is in 2013 via het Inner Ear label verschenen op zowel CD, vinyl als digitale download en bevat 10 nummers, waarbij opgemerkt kan worden, dat de band zich heeft laten inspireren door de muziek uit San Francisco van de jaren 60.

De CD start met "Black Caravan", een nummer in de stijl van de jaren 80 new wave bands, waarin een lekkere eentonige drums zit en dat een swingend ritme heeft.
Daarna krijg ik een vrij commerciële dansbare poprock song te horen, "Out Of Your Mind", getiteld en deze wordt gevolgd door "Rollin'", een punkrock song in de stijl van de eerste lichting punks en dit nummer zit tegen de powerpop aan.
Dan hoor ik "Bless The Food", een heerlijke poprock song en hierin doet de band me enigszins denken aan groepen als Magazine en Only Ones en dit nummer wordt gevolgd door "Turn Off The lIghts", waarin de band een uitstekende poprock song speelt in een gemiddeld tempo en een prima dansbaar ritme.
In "No Rest" laat de band me een geweldige poprock song horen, die me aan de muziek van Lou Reed en Velvet Underground doet denken en in "Tame The Knife" krijg ik een op zestiger jaren geschoeide pop song te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en plotseling eindigt.
"Bones" is een schitterende pop song, die eveneens terug pakt naar de jaren 60 muziek en deze bevat een lekker licht psychedelisch hypnotiserend aanstekelijk ritme en flink veel fuzz op de gitaar.
Met "We Look Better In The Sun" lijkt de muziek geïnspireerd door de Italiaanse band The Strange Flowers en ook het geluid klinkt zo en in het laatste nummer, "Space Mountain", speelt de band een lekker klinkende licht hypnotiserende psychedelische pop song.

"The Noise Figures" is een fantastisch debuut album, waarvan ik van begin tot einde ontzettend van genoten heb en dat ik iedere muziek liefhebber kan aanraden.(luister naar dit album via de youtube link onder de recensie)

Review: Deep - Vol.1 (Transubstans, 2013) (Hardrock)

De Iataliaanse band Deep werd in 2011 te Gorizia opgericht en bestaat uit Tiziano - gitaar en Francesco - drums, die beiden ook in andere projecten spelen en uiteenlopende stijlen van muziek hebben.
Het duo is, zoals zoveel hedendaagse bands, sterk muzikaal beïnvloed door de muziek uit de jaren zeventig.

Op hun debuut CD "Vol.1" staan 8 nummers, waarvan "Sun" de eerste is en dit is een zware heavy metal song, waarin het tempo niet al te hoog is, terwijl de muziek in een hypnotiserend ritme gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Let It Roll In" te horen en hierin speelt de band, na een kort rustig intro, een stevige melodische hardrock song, die lekker swingt en gevolgd wordt door "The Wizard & The Mountain", een erg rustig startende hardrock song, die halverwege versnelt wordt en over gaat in een heftige heavy rock   song, om vervolgens terug te keren naar het begin ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Hyperventilation Revelation" hoor ik de band een vrij progressieve hardrock song spelen in een gemiddeld tempo, waarin gebruik gemaakt wordt van een didgeridoo en deze wordt gevolgd door "Nazca" een psychedelisch klinkende stonerrock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt er een kort stukje gitaarspel van nog geen 30 seconden, dat "Teepee" heet, waarna de band verder gaat met "Long Haired Youth", een heerlijk instrumentaal swingend uptempo nummer, waarbij het moeilijk is, om niet mee te gaan bewegen.
Het laatste nummer van de CD heet "Sonic Mantra" en hierin  schotelt de band me in het begin van het nummer opnieuw een stevige swingende hardrock song voor, die na enkele minuten verandert in een rustig stukje muziek met een constant terug kerend ritme en hiermee sluit de band de CD op passende wijze af.

"Vol.1" is een prima klinkende CD, waarop lekkere afwisselende nummers staan en Deep heeft hiermee een uitstekend debuut gemaakt, dat zeker bij hardrock liefhebbers in de smaak zal vallen.

Review: Jim Of Seattle - We Are All Famous (Green Monkey Records, 2013) (Psychedelische Rock)

Jim Of Seattle begon in 1980 met het schrijven van songs in de kelder van zijn huis, waarbij hij zichzelf op piano begeleide.
Hij schreef daar in het geheim wel honderden songs, waarvan er één een lokale hit werd bij een onafhankelijk radio station.
Sinds die tijd schreef hij muziek voor theater, voor het klassieke Disney video spel "Nightmare Ned" en voor een Star Trek comic boek, maar zijn grootste succes had hij met het piano stuk "Welcome To Windows", waarin hij een duet maakt met de geluiden van Microsoft Windows XP.
Zijn muziek is niet onder een noemer te plaatsen, hij speelde nooit voor publiek en bracht niet eerder muziek uit, maar wachtte tot de tijd er rijp voor was en begin 2013 was dat het geval en werd de CD "We Are All Famous", waarvan de eerste 100 exemplaren, via Green Monkey Records besteld, genummerd en voorzien van een handtekening van de artiest zijn.
De muzikanten, die op deze CD in enkele nummers meespelen zijn: Jim Graham - basgitaar, Patrice Janda - zang, Marc Griffin - sologitaar, en Madi Owen - viool en zang.

De CD bevat 19 nummers, waarvan de eerste "Overture" heet en een vrolijk klinkend klassiek aandoend nummer is, dat een nostalgische sfeer van het theater bij me oproept.
Daarna speelt Jim "Everybody Now", een heerlijke progressieve pop song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten, waardoor het nummer soms langzaam en soms snel gespeeld wordt.
Dan krijg ik "Laboratory Rat" te horen en dit is een schitterende uptempo rock song, waarin Jim het ritme van de zang en muziek afwisselend ten gehore brengt, zodat het geheel erg spannend klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Twinkle, Twinkle Little Star" waarin de zang door Madi Owen vertolkt wordt, waarbij het net is of er een kind zingt en dit wordt gevolgd door "Interlude", een korte song, die bijna a capella gezongen wordt, waarna het nummer vervolgd wordt in  "One Beautiful Summer", een uitstekende pop song, waarin theater invloeden doorklinken.
In "A Conversation" laat Jim me genieten van een fantastisch mooi instrumentaal klassiek klinkend nummer, dat ingetogen gespeeld wordt, waarna "Black Lung" volgt, een spannend klinkende pop song.
"Cloud-Cuckoo Land" is het volgende korte instrumentale stukje muziek en hierin zijn zigeunerachtige klanken te horen, die over gaan in klassiek aandoende klanken en ook het derde gedeelte van dit nummer bevat dit soort muziek.
Het nummer krijgt een vervolg in When She Landed", waarin de zang bij het nummer gevoegd wordt en ik een prima pop song te horen krijg, waarna Jim opnieuw een "Interlude" speelt met daarin geweldige samenzang.
In het nummer "OK" krijg ik zang van Patrice Janda te horen en dit nummer bevat verder een heerlijk dance ritme, waardoor het moeilijk is stil te blijven zitten bij deze song.
Ook "Dear God" bevat een swingend dance ritme en in "The Martians Are Coming To Eat Us" hoor ik een musical-achtige song, die vrij bombastisch klinkt.
Dan volgen de titelsong "We Are All Famous", een heftige pop song, "Welcome To Windows" een stukje klassiek klinkende muziek en ten slotte "ABCD Puppies", een musical song, die enkele goede tempo wisselingen heeft en de CD op passende wijze afsluit.

"We Are All Famous" is een heerlijke afwisselende CD, waarop uitstekende stukken muziek staan, die het beluisteren meer dan de moeite waard zijn en ik vind de CD dan ook een aanrader voor liefhebbers van zowel pop, musical als klassiek.

Review: Sonata Islands - Meets Mahler (Zone Di Musica, 2013) (Jazz)

Emilio Galante is de grondlegger voor het kamerorkest Sonata Islands uit Bologna, Italië.
In 1979 haalde hij zijn conservatorium diploma voor het spelen van de fluit en tevens behaalde hij zijn graad filosofie aan de universiteit van Bologna.
Nadat hij, in 1982, een masterclass diploma aan de Musical Academy te Munchen, Duitsland behaalde, trad hij met diverse kamerorkesten en groepen in Europa, Amerika, Turkije en Rusland op.
Ook speelde hij als solist in Milaan, Venetië en Salzburg, waarbij hij zowel werk van anderen als van hem zelf vertolkte en daar in werd hij bijgestaan door klassiek geschoolde en jazz muzikanten.
In 1998 richtte hij Sonata Islands op, een kamerorkest, dat zich toelegt op het spelen van nieuwe Italiaanse muziek en in 1999 verscheen hun CD "Sciare Di Fuoco", via het BMG-Ricordi label, een stuk muziek voor 8 muzikanten, geïnspireerd door de landschappen van de zuidelijke eilanden.
Emilio bracht op verscheidene labels zijn muziek uit, onder andere op Double Dream (Doppio Sogno, 1996), Velvet Luna (Kamera In Rock, 1998; Campioni, 2000; Larjines, 2003), Scatola Sonora (Linea D'Ombra, 1993; Doppio Sogna, 1996), Sonzogno (La Lupa, 1998), Stile Libero (Amer Volesse, 2006; Festival Di MUsica Contempoanea Di Bolzano 2007, 2008), Improvvisatore Involontario (Torre Aquila, 2010), Radio SNJ (A+B, 2010; High Society, 2011), Altrock (Sonata Islands Goes Rio, 2012).
Sonata Islands heeft sinds 2002 een eigen festival, "Jazz And Notation" genaamd, te Milaan en Trento, waarin er een mix gemaakt wordt tussen jazz en nieuwe muziek en dit festival maakt tevens deel uit van het Garda Jazz Festival.
Het kamerorkest bestaat uit: Emilio Galante - fluit en piccolo, Giovanni Falzone - trompet, Achille Succi - clarinet, bas clarinet en alt saxofoon, Simone Zanchini - accordeon, Stefano Senni - dubbele basgitaar en Francesco Cusa - drums.
Hun nieuwe CD uit 2013, die dit keer via het Zone Di Musica label is uitgebracht, heet Sonata Islands Meets Mahler en hierop zijn 6 nummers te beluisteren, waarbij Sonata Islands' arrangementen van Mahler's "Das Lied Von Der Erde" , uit 1908, ten gehore gebracht worden.(Gustaf Mahler leefde van 1860-1911)

De CD start met "Das Trinklied", het kortste nummer, dat iets meer dan 3 minuten duurt en dit is een vrolijk klinkende spannende mix tussen klassieke muziek en jazz, waarbij het goed opletten is, dat ik maar niets van de muziek mis.
Daarna krijg ik "Kind Of Earth" te horen en dit begint met een rustig gespeeld stukje traditionele muziek, waarin lichte folk invloeden zitten, waarna er langzaam maar zeker meer en meer jazz gespeeld wordt, die steeds progressiever en experimenteler wordt, om terug te keren naar het rustige tempo, waar mee begonnen werd.
Dan speelt de band een nummer getiteld "Non Mahler" en hierin krijg ik een geweldig stuk experimentele jazz voorgeschoteld, dat gemixt met avant-garde, rock, traditionele volksmuziek en Zuid-Amerikaanse ritmes een heerlijk geheel oplevert.
In "Von Der Schönheit" speelt Sonata Islands een fantastisch avant-garde nummer, waarbij ook het experimentele niet wordt geschuwd en ook nu weer laat de band me een mix horen van jazz, rock, klassiek en traditionele volksmuziek.
"Around Mahler" begint met free jazz klanken, die in een niet al te hoog tempo gespeeld worden en in dit nummer zit een heerlijke ouderwetse drumsolo, waarmee de band me weet te verrassen.
Het laatste nummer heet "Commiato" en opnieuw krijg ik een uitstekende mix te horen van diverse muzieksoorten, waarbij de nadruk op de jazz ligt en de band er duchtig op los improviseert, daarbij gebruik makend van experimentele klanken, die zo nu en dan steeds meer richting free jazz gaan, om vervolgens in een totaal andere richting gestuurd worden en krijg ik een stukje avant-garde te horen, waarin plotseling een stuk gesproken tekst zit en daarmee overrompeld de band me opnieuw.

De CD "Sonata Islands Meets Mahler" klinkt experimenteel en spannend en is een "must" voor jazz liefhebbers en voor hen, die van een experiment houden.(luister naar een remix uitvoering van de band via de youtube link onder de recensie)

Review: Here & Now - Live In London (4Zero Records,2013) (Spacerock / Reggae)

Here & Now werd reeds begin jaren 70 opgericht en bestond in 1975 uit: Steppe Sharpstrings - sologitaar, Twink (Paul Noble) - synthesizer, Keith Tha Missile - basgitaar en Kif Kif Le Batteur - drums.
Hun eerste optreden was een 6 uur durende jamsessie samen met Arthur Brown, Reebop Kwaaku Bah (percussionist van Traffic) en Vivian Stanshall (Bonzo Dog Band) tijdens het Watchfield Free Festival in 1975, die door 15.000 mensen werd bijgewoond.
Daarna speelde de band onder andere met Daevid Allen en bracht in 1978 hun debuut LP "What You See Is What You Are" via het Deptford label uit.
Vervolgens maakte de band nog 2 LP's plus een EP, die via Charly Records werden uitgebracht, namelijk "Give & Take"(1978), "A Dog In Hell"(EP, 1978) en "All Over The Show"(1979) en kwam de single "End Of The Beginning"(1979) uit. 
Hun volgende LP verscheen in 1983 via het Chick label en was "Fantasy Shift" getiteld en daarna volgen nog meer uitgaven, zoals: "Theatre"(1984), "Been & Gone"(1986), "UFOasis"(1991), "Gospel Of Free"(1999), "Coaxed Out From Oxford"(2007), "Bristol Gardens"(2008), "Wild And Free"(2008), "Wild And Free Part Two"(2008), "Rivington Pike (1)"(2009), "Rivington Pike (2)"(2009) en "Oxford Poly"(2010) en verscheen in 1989 de single "Standing Forever".
De band wisselde regelmatig van samenstelling en bestond ten tijde van de opnamen van hun CD "Live In London", die op 10 april 2004 in het Phoenix Arts Centre te Exeter en 28 juni 2007 in Dingwalls te Camden Town, Londen, plaats vonden uit: Steppe Sharpstrings - sologitaar, synthesizer en zang, Keith Tha Bass - basgitaar en zang, Steve Cassidy - drums, Gwyo Zepix - synthesizer, keyboards en zang en Joie Hinton synthesizer en keyboards.

De CD, die in 2013 door 4Zero Records is uitgebracht, bevat 10 nummers, waarvan "Intro", uit 2004, de eerste is.
Het nummer begint met rustige synthesizer geluiden, waarna de rest van de band in valt en wordt het tempo langzaam opgevoerd, waarbij ik een uitstekend instrumentaal stukje spacerock te horen krijg.
Daarna krijg ik het concert, dat de band op 28 juni 2007 in Dingwalls te Camden Town, Londen, gaf te horen, dat begint met "Touched By Time", een gezongen nummer met een hypnotiserend ritme, dat gevolgd wordt door "Love Of This World", een swingende mix van reggae en spacerock.
Dan speelt de band "Crazy Lives" en ook hierin krijg een mix voorgezet en wel één van funk, spacerock en hardrock en deze wordt in een heerlijk swingend ritme ten gehore gebracht, waardoor stil blijven zitten wel erg moeilijk wordt.
Vervolgens hoor ik "Telly Song", dat weer erg rustig begint en hierin speelt de band een prima reggae song in een gemiddeld tempo en vervolgt met "Moonrise", een lekker klinkend symfonisch nummer, waarin het tempo niet al te hoog ligt.
In "Underground Dub" hoor ik een swingende song en maakt de band weer een mix van spacerock en reggae met de nadruk op de reggae en hierin is het onmogelijk om niet mee te gaan bewegen.
De band vervolgt met "Rattle The Cage", een uitstekende rock song, waar lichtelijk reggae en symfonische invloeden in te horen zijn en in "Only Way" laat Here & Now me een prima symfonische rock song horen, waarna de CD eindigt met "Near And How", een fantastische mix van spacerock en reggae, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.

"Live In London" is een lekker swingende CD met heerlijke muziek, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten en ik kan iedere muziekliefhebber dan ook aanraden, de CD eens te gaan beluisteren.(luister naar dit optreden via de youtube link onder de recensie)
Aanbevolen kost voor reggae en spacerock fans!

Review: Elevators To The Grateful Sky - Cloud Eye (Transubstans, 2013) (Stoner / Hardrock)

Elevators To The Grateful Sky werd in 2011 te Palermo, Sicilië, Italië, opgericht door Sandro Di Girolamo - zang en Giuseppe Ferrara - slaggitaar, die beiden het death metal duo Omega vormden.
Al snel voegden Giulio Scavuzzo - drums en percussie en Giorgio Trombino - solo-, basgitaar, zang en mondharmonica zich bij het duo en de band was een feit.
Hun debuut CD "Cloud Eye" wordt door het Zweedse Transubstans label op de markt gebracht en bevat 12 nummers.

"Cloud Eye" begint met "Ridernaut", een heftig klinkend stukje stoner, dat in het begin in een slepend hypnotiserend ritme gespeeld wordt en blues invloeden
bevat, maar verder in het nummer over gaat in een rustiger tempo met psychedelische invloeden.
Daarna volgt "Sonic Boom", een lekker klinkende hardrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Red Mud", een stevige uptempo hardrock song.
Dan krijg ik opnieuw een stevige hardrock song voorgeschoteld getiteld "Turn In My Head", waarna ik het rustig beginnende "Mirador" te horen krijg en hierin speelt de band een schitterend stukje instrumentale psychedelische rock, dat halverwege over gaat in een stevig stonerrock nummer.
Vervolgens hoor ik "Handful Of Sand", een stevige hardrock song met een aanstekelijk ritme, gevolgd door "Upside", een heftige hardrock song, die richting powerrock en punk gaat.
In "Sirocco" gaat de band verder met het maken van uptempo hardrock in een lekker swingend ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "The Moon Digger" krijg ik opnieuw een stonerrock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een ritme bevat, waarbij ik onmogelijk stil kan blijven zitten.
"Xandergroove" is een kort hardrock nummer van 21 seconden en de titelsong "Cloud Eye" een stonerrock nummer met lichte reggae invloeden, die enkele prima tempowisselingen bevat.
De band sluit de CD af met "Stone Wall", een traag beginnende zwaar klinkende stonerrock song, waarin het tempo langzaam opgevoerd wordt, waardoor de band de song naar het einde toe tot een climax brengt.

Elevators To The Grateful Sky heeft met deze debuut CD een prima werkje afgeleverd, waar vooral stoner en hardrock liefhebbers van zullen genieten en ik kan ze "Cloud Eye" dan ook van harte aanbevelen.

Review: Various Artists - Shrunken Head Music (Fruits De Mer Records, 2013) (Spacerock / Psychedelische Rock)

Op de gelimiteerde witte vinyl 2x7" single "Shrunken Head Music", die op Fruits De Mer Records is uitgebracht, staan 4 bands, die allen een cover spelen.
 
Het eerste nummer komt van Frobisher Neck, een één-man's band uit Londen, Engeland, waarin Tony Swettenham keyboards en andere instrumenten bespeelt.
Hij speelt een nummer van Brainticket, getiteld "To Another Universe", waarin hij alleen gebruik maakt van de synthesizer en hierbij krijg ik een rustig gespeeld stukje muziek voorgeschoteld, dat lichtelijk psychedelisch klinkt.

Het volgende nummer komt van Stephen Bradbury oftewel Black Tempest, uit Godalming, Engeland, eveneens een één-man's band, waarin de synthesizer centraal staat en hij speelt een nummer van Tangerine Dream, getiteld "Rubycon Part 1".
In dit nummer hoor ik een psychedelisch ruimtelijk stuk muziek met een hypnotiserend ritme, dat een verrassende wending krijgt en eindigt in een experimenteel stuk.

Daarna is de beurt aan de Russische band Vespero, die in 2003 te Astrakhan, zuid Rusland opgericht werd en sinds 2004 muziek uitbrengt, zowel in eigen beheer, als via diverse maatschappijen.
De band, die sinds het ontstaan 5 CD's uitbracht, onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar, synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektonica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Vespero brengt een nummer van Faust ten gehore, getiteld "J'ai Mal Aux Dents" en hierin hoor ik de band een geweldige progressieve spacerock versie van dit nummer spelen in een hypnotiserend uptempo ritme.

Het laatste nummer komt van multi-instrumentalist en één-man's band Jay Tausig uit de Bronx, New York, Amerika, die me een fantastische mix van progressieve rock en spacerock laat horen in het nummer "The Glorious Riff", dat oorspronkelijk door Gong uitgebracht werd.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)

De 2x7" vinyl single "Shrunken Head Music" bevat 4 schitterende nummers, die allemaal in een verschillende stijl gespeeld worden, waardoor ze het beluisteren meer dan waard zijn en een aanrader dus voor iedere muziek liefhebber.

Review: Monomyth - Monomyth (Burning World Records, 2013) (Spacerock / Krautrock)

Monomyth is een band uit Den Haag, Nederland, die bestaat uit: Thomas Van Den Reydt - sologitaar, Selwyn Slop - basgitaar, Sander Evers - drums, Peter Van Der Meer - keyboards en Tjerk Stoop - computers en knoppen, terwijl Herman Slaats voor de lichtshow zorgt.
De band bracht 16 september hun debuut album "Monomyth", waarop 5 lange instrumentale nummers staan, via Burning World Records uit en treedt regelmatig in het buitenland op.

De CD start met "Vanderwaalskrachten", dat een rustig begin kent, waarna de band het tempo langzaam opvoert en een schitterend krautrock nummer speelt, met diverse tempowisselingen en een hypnotiserend ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Vile Vortices" te horen en ook dit nummer begint rustig, maar wordt, naar mate het vordert, steeds heftiger, totdat er een climax bereikt is en de band het tempo weer terug brengt tot het begin niveau.
Dan volgt "The Groom Lake Engine", dat een psychedelisch begin heeft, dat al snel verandert in een stuk hypnotiserende krautrock, waarmee de band me in een lichte trance brengt.
Vervolgens krijg ik "Loch Ness" voorgeschoteld, waarin de band opnieuw rustig begint met een heerlijk hypnotiserend ritme, dat tot ongeveer de helft van het nummer wordt volgehouden, maar dan wordt er over geschakeld naar een progressiever ritme, waardoor de muziek heftiger en opzwepender wordt en dit weet Monomyth tot het einde van het nummer toe vol te houden.
Het laatste nummer, "Huygens", dat zo'n 17 minuten duurt, is meteen het langste nummer van de CD en hierin laat de band me genieten van een progressief stukje krautrock gemixt met symfonische klanken, waarin een steeds terugkerend ritme zit, dat me lichtelijk hypnotiseert en daarmee weet de band me tot het einde van het nummer in de ban te houden.

De debuut CD van Monomyth bevat 5 fantastische nummers, waarvan ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere muziekliefhebber van dit genre dan ook ten volle aanraden, deze geweldige CD eens te gaan beluisteren.

Review: The Movements - Like Elephants 1 (Crusher Records, 2013) (Psychedelische Rock)

The Movements is een Zweedse band uit Göteborg, die bestaat uit: David Henriksson - zang en sologitaar, Gustaf Gimstedt - synthesizer, orgel en zang, Daniel Pettersson - basgitaar en zang, Christian Johansson - sologitaar, saxofoon en zang en Thomas Widholm - drums.
In 2004 maakte de band hun debuut met de "Drag Me Up EP" en sinds die tijd verschijnen er met de regelmaat van de klok singles en albums van ze op diverse labels, zoals"Pariah Records, Lonestar Records, Alleycat Records, Teensound/Misty Lane Records, Sulatron Records en Crusher Records.
Hun laatste wapenfeit was de CD "For Sardines Space Is No Problem", die in 2011 via het Sulatron Records label verscheen en nu, in 2013, dus opgevolgd wordt door de CD "Like Elephants 1", waarvan 27 september de 7" vinyl single "The Death Of John Hall D.Y." / "Everybody Needs Something" getrokken werd.
Zoals de titel al doet vermoeden is "Like Elephants 1" het eerste gedeelte van een tweeluik, waarvan deel 2 waarschijnlijk in het begin van 2014 zal verschijnen.

De CD bevat 11 nummers, waarvan "The Death Of John Hall D.Y." de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende psychedelische pop song spelen, waarbij de samenzang verrassend goed is en de muziek orkestraal klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Boogin" te horen, een uptempo song, die symfonisch en psychedelisch gespeeld wordt en ook dit nummer klinkt fantastisch en swingt als een trein en over gaat in "Shady Wind", waarin de band me een korte rustige psychedelische song met mooie ingetogen zang laat horen.
Deze gaat op zijn beurt verder in de volgende song, getiteld "Two Tongues", een uptempo symfonische rock song, die me in beweging zet en gevolgd wordt door "Great Deceiver", een geweldig swingende progressieve rock song, waarbij stil zitten onmogelijk is, waarna er 10 seconde stilte vallen en de band dit "Paus" genoemd heeft.
In "All The Lost" laat de band me genieten van een uptempo symfonische rock song en in "David's Song" hoor ik de band een uitstekende, maar vrij commerciële,
song spelen, die associaties met de muziek uit een musical bij me oproept.
Vervolgens krijg ik de titelsong "Like Elephants 1" te horen en dit is een heerlijke rustig gespeelde licht psychedelische pop song, die gevolgd wordt door Ïngenting Kommer Ur Ingenting", een swingende progressieve rock song, waarin de band jaren 80 new wave invloeden in verweven heeft en die steeds heftiger wordt en naar het eind toe zelfs experimenteel.
Het laatste nummer heet "It Takes A Spark" en hierin laat de band me een lekker klinkende licht psychedelische pop song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me opnieuw aan de muziek van een musical doet denken.

De muziek van de CD "Like Elephants 1" is meer dan de moeite waard om beluisterd te worden en The Movements hebben me volledig weten te overtuigen van hun klasse en ik kan iedere muziekliefhebber deze CD dan ook van harte aanbevelen.

Review: Vibravoid - Colour Your Mind (Fruits De Mer, 2013) (Psychedelische Rock)

Vibravoid werd in 2000 te Düsseldorf, Duitsland, opgericht en bestaat uit: Christian Koch - zang en sologitaar, Robert Braune - drums en M. Lammert - basgitaar en de band heeft zich muzikaal laten inspireren door o.a. (een vroege) Pink Floyd, Electric Prunes, Strawberry Alarm Clock en Spacemen 3 en talloze psychedelische progressieve rock bands.
Sinds 2000 heeft de band diverse LP's en CD's uitgebracht via verschillende labels, zoals: Triggerfish, Nasoni, Anzitisi Records, Krauted Mind Records, Herzberg Verlag en Sulatron.
Nadat ze begin 2013 hun eigen label Stoned Karma hebben opgericht, verschijnen daarop hun platen, maar ook staat de band met een nummer (Nearby Shiras, een cover van Kalacakra) op de LP Head Music van het Fruits De Mer Records label en is er een 7" vinyl single uitgebracht via dat zelfde label uit Engeland, die
3 covers bevat.

De eerste daarvan heet "Colour Your MInd", dat origineel door Tyrnaround uit Australië werd uitgebracht, een band die sterk beïnvloed was door The Seeds,  The Beatles uit hun periode 1967-1968 en Syd Barrtett en door de psychedelische muziek in het algemeen.
De uitvoering van "Colour Your Mind" door Vibravoid klinkt alsof het in de jaren 60 is gemaakt en deze fantastische psychedelische song, waarin de invloed van Syd Barrett sterk hoorbaar is, laat me opnieuw horen, hoe geweldig deze Duitse band is.
Het volgende nummer heet "La Poupee Qui Fait Non" en was in 1966 een hit voor de Fransman Michel Polnareff en deze versie van de song lijkt veel op het origineel, alleen is deze iets psychedelischer.
Het derde en laatste nummer van de single heet "Optical Sound" en daarvan was het origineel van Human Expression, een Amerikaanse band uit Los Angeles, die gedurende hun korte bestaan, van 1966-1967, 3 singles maakten.
Ook deze uitvoering van Vibravoid bevat schitterende psychedelische klanken, die me mee terug nemen in de tijd en me in een licht hypnotische trance brengen.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)

De single "Colour Your Mind" is een "Must" voor liefhebbers van psychedelische muziek.
Verplichte kost dus!

Review: The Higher State - The Higher Stae (13 O'Clock Records, 2013) (Beat)

Nadat The Embrooks en The Mystreated Marty uit elkaar waren gegaan, richtte Mole zijn nieuwe band The Higher State op.
De eerste formatie bestond uit: Mole - sologitaar, trompet en zang, Marty Ratcliffe - sologitaar, keyboards en zang, Mark Hyslop - basgitaar en Mike Warren - drums en in deze bezetting werd hun debuut album "From 'Round Here" in 2006 uitgebracht via het Teen Sound/Misty Lane label.
Hun eerste single "And In Time"/"If We Don't Realise" verscheen in 2007 via hun eigen label State Records, voorafgegaan door de CD-R EP "7 And 7 Is".
In 2008 werd de promotie video DVD-R "Automatic Motion"/"You Can Forget About That" uitgebracht, evenals de CD-R EP "Texas Special" en de single "Automatic Motion"/"Trip On High", hun debuut op het 13 O'Clock Records label.
Daarna verscheen de band in 2009 met een song op het verzamel album "Shindig! Presents: It's Happening! - Volume 1", waarna dat zelfde jaar hun tweede album "Darker By The Day" door het 13 O'Clock Records label werd uitgebracht.
Vervolgens kwam de single "Song Of The Autumn" / "Precious Rings And Stones" in 2010 via dat zelfde label uit, gevolgd in 2011 door "I'll Always Be Around" / "Transparent Day", dat op het Get Hip label verscheen.
Ook kwam hun album "Freakout At The Gallery" in 2011 op de markt via het 13 O'Clock Records label en wisselde de band van bezetting en bestond vanaf toen uit: Marty Ratcliffe - 12 snarige gitaar en zang, Daniel Shaw - sologitaar en zang, Paul Messis - basgitaar en zang en Mole - drums en zang.
In deze nieuwe formatie verscheen in 2012 de single "I Just Pretend" / "Ain't It Hard" via 13 O'Clock Records en de CD-R "Live At Sandgate Sound Studios", waarop 4 songs staan plus 3 radio reclames.
In 2013 kwam de band met de song "Don't Run And Hide" op het verzamel album "Re-Evolution: FDM (Fruits De Mer) Sings The Hollies", dat via Fruits De Mer Records werd uitgebracht en verscheen hun nieuwe 7" vinyl single "Potentially (Everyone Is Your Enemy)" / "All Ties That Bind", na daar 6 jaar te zijn weggeweest, op het State Records label.
Hun nieuwe CD, waar 12 songs op staan, heet simpelweg "The Higher State" en is weer via 13 O'Clock Records uitgebracht met daarop ook het nummer "Potentially (Everyone Is Your Enemy)".

De CD start met "I Need To Shine", een vrij rustige, op sixties leest geschoeide, beat song, gevolgd door het schitterende "Jagged Words", waarin de band laat horen uitstekend samen te kunnen zingen.
De eerste uptempo beat song heet "Why Don't You Prove It" en deze swingt als een trein, waarna de band weer gas terug neemt en vervolgt met een song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, getiteld "You've Drifted Far".
Daarna krijg ik "No Feeling At All" te horen en dit nummer bevat een aanstekelijk ritme, waarbij ik aandrang krijg om te gaan dansen op de muziek.
In "Sky Clears To Blue" laat de band me een erg rustige song horen, waarin prima mondharmonica spel te beluisteren valt en deze wordt gevolgd door de single "Potentially (Everyone Is Your Enemy)", een heerlijke uptempo sixties song.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "I'm Going Home Now", een lekker klinkende swingende beat song, die in een uptempo gespeeld wordt en gevolgd door "What's The Deal", een song, die me lichtelijk aan de beginperiode van Bob Dylan en The Byrds doet denken.
Vervolgens schotelt de band me "They Walk Away" voor, een prima sixties song, waarin de muziek weer dat aanstekelijke ritme bevat, dat aanzet tot dansen.
Met "Someone There" laat The Higher State me verder genieten van hun lekker in het gehoor klinkende sixties muziek, door een song te spelen, die associaties op roept met de muziek van The Byrds.
Het laatste nummer heet "Try Slowing Down" en ook dit wordt, net als de meeste songs van de CD, in een lekker swingend ritme gespeeld en voert me in gedachten terug naar de jaren 60.

De CD "The Higher State" bevat 12 heerlijke songs, die in de zestiger jaren gemaakt hadden kunnen zijn, waardoor de CD een aanrader is voor liefhebbers van deze muzieksoort.

Review: The Cosmic Dead - Djamba / Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs - The Wizard And The Seven Swines (The Old Noise, 2013) (Spacerock)

The Cosmic Dead is een jam rock collectief uit Glasgow, Schotland, waarvan de 2 vaste krachten James T McKay - sologitaar en Julian Dicken - drums zijn, maar verder verschilt de band elke keer van samenstelling.
In april 2011 verscheen de cassette "Psychonaut", waar op 10 nummers te horen zijn, via het Duitse Who Can You Trust? Records, een collectie van vroege jams, repetitie opnamen en diverse andere opnamen, die tussen februari en december 2010 gemaakt werden met Josh Longton - basgitaar, Joseph Quimby - Synthesizer (track 4 & 9) en Omar Aborida - zang (track 2).
In augustus 2012 verscheen de nieuwe Cassette "The Exalted King" in een beperkte oplage via het Canadese label Dub Ditch Picnic.
Hun debuut album "The Cosmic Dead", waarop 4 lange nummers staan, is in een gelimiteerde oplage in 2012 van 500 stuks op CD heruitgebracht door Paradigm Records en in 2013 verschenen: "Live At The Note", dat 3 nummers bevat, via Stabbed In The Back Records, "Inner Sanctum", waarop 4 nummers staan,als gelimiteerd cassette album C80 via Evil Hoodoo Records en "Orbiting Salvation", met daarop 4 nummers, als MP3 album en dit is een eigen uitgave van The Cosmic Dead.
Het nummer "Djamba", dat ook op de CD "Live At The Note" staat, is in 2013 opnieuw uitgebracht, maar deze maal als split LP met "The Wizard And The Seven Swines" van Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, een band uit Newcastle, Engeland.

"Djamba" begint met rustige synthesizer klanken, die zich langzaam uitbreiden, waarna de bas en drums invallen en The Cosmic Dead hun psychedelische spacerock inzet.
Hoe verder het nummer vordert, des te meer versnelt de band hun muziek, maar enkele minuten voor het eind van het nummer verandert de muziek plotseling en sluiten rustige synthesizer klanken het 22 minuten durende nummer af, (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) waarna de band Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs hun debuut op plaat laat horen.
De band die bestaat uit: Matthew Baty, Sam Grant, Adan Ian Sykes, Johnny Hedley en Ewan McKenzi, laat me kennis maken met hun mix van punk, spacerock en doom metal in een 22 minuten durend nummer, getiteld "The Wizard And The Seven Swines", waarin de muziek tot halverwege het nummer vrij heftig is en daarna enkele prima tempowisselingen bevat, waarna de rest van de song, die in een trager tempo gespeeld wordt, het meest naar de metal neigt.
De split LP "Djamba" / "The Wizard And The Seven Swines" bevat twee uitstekende songs, die beide het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan iedereen, die van deze muzieksoort houdt, dan ook aanraden, deze plaat eens te gaan beluisteren.

Review: Gudars Skymning - Höj Era Glas (Transubstans, 2013) (Hardrock)

Gudars Skymning is een band uit Lapland, Zweden, die in 2006 werd opgericht en dat zelfde jaar hun demo "Gudars Skymning" op nam.
De bestond toen uit: Kenny Oswald Dufvenberg - zang en sologitaar, Dennis Ozzian Sjödin - drums, Anders Nord - drums en Tony Östman - basgitaar en in december 2006 kwam Knut Hassel als tweede sologitarist bij de band.
Hun debuut album "Dansa Tillbaks Till Din Grav" werd in 2008 in eigen beheer uitgebracht, maar hun tweede album, "Mörka Vatten", uit 2010, verscheen zowel op LP als op CD via het Italiaanse Black Widow / Bloodrock Records label.
Begin december 2012 ging de band, die toen nog maar uit Kenny, Knut en Anders bestond, naar Stockholm, om hun derde plaat, "Höj Era Glas", op te nemen,met daar op 10 nummers, waarbij Kenny zowel als solo- als de basgitarist speelt en deze is in november 2013 door het Transubstans label uitgebracht.
De band, die sterk beïnvloed is door de hardrock uit de jaren 60 en 70, blues, traditionele Zweedse folk en progrock, bestaat anno 2013 uit: Kenny, Knut, Dennis en Magnus Hasselstam - basgitaar en zingt hun teksten in het Zweeds.

De CD "Höj Era Glas" start met de titelsong, een heerlijk stevige en swingende hardrock song met invloeden uit de blues en progrock, die gevolgd wordt door "Staffanvisan", een prima hardrock song met wisselende tempo's, die in een aanstekelijk ritme gespeeld worden.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Grumliga Visioner" te horen en hierin hoor ik de band een progressieve hardrock spelen in een lekker swingend ritme.
Dan volgt "Slus Blues", een uitstekende mix van blues en hardrock, waarna ik "Gator I Morkret" te horen krijg en dit is een rustige melodische hardrock song.
Vervolgens hoor ik "Skymningsvals", een prachtig instrumentaal stukje progressieve rock met enkele prima tempowisselingen, dat gevolgd wordt door "Hells Klockor", een vrij heftig startende hardrock song, die al snel over gaat in een rustiger tempo, waarbij de muziek afwisselend gespeeld wordt.
In "Alla Kungens Män", een heerlijk klinkende hardrock song met een aanstekelijk swingend ritme, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
Met "Stormen" laat de band me een steviger stukje hardrock horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me in beweging zet.
"Den Langa Vägen Hem" is het laatste nummer van de CD en hierin hoor ik de band een uitstekende mix spelen van blues, pop en hardrock, waarin er wisselende ritmes gespeeld worden en de muziek melodisch is.
De CD "Höj Era Glas" bevat prima hardrock, die lekker afwisselend is en de moeite van het beluisteren meer dan waard is, dus een aanrader voor hardrock liefhebbers.