Review: Automat - Automat (Bureau B, 2014) (Krautrock / Dance)

Automat uit Berlijn, Duitsland, werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Jochen Arbeit - sologitaar, Zeitblom - basgitaar en Achim Färber - drums.
De drie hadden hun sporen reeds verdiend door te spelen in bands als Einstürzende Neubauten en Die Haut (Arbeit), Sovetkoe Foto (Zeitblom), Project Pitchfork, Prag en Phillip Boa (Färber).
Voor hun debuut album "Automat", dat 7 nummers bevat, kreeg het trio hulp van collega vrienden zoals Lydia Lunch, Genesis Breyer P-Orridge en Blixa Bargeld.

De CD start met "THF", waarin de band een waanzinnig goede mix maakt van dance en hypnotiserende krautrock ritmes, die in een uptempo gespeeld wordt, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en hiermee brengt de band me al snel in een lichte trance. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna laat Automat me genieten van "SXF", hierin worden dub-reggae klanken gemixt met dance en een in hypnotiserend ritme, waardoor het geheel een geweldig stuk muziek oplevert en me aanzet tot dansen.
Dan krijg ik "The Streets" te horen, waarin Lydia Lunch de zang voor haar rekening neemt en ook dit nummer bestaat weer uit een mix van dance en heerlijke  hypnotiserende ritmes, waardoor ik opnieuw in beweging kom.
In "Mount Tamapais" doet Genesis Breyer P-Orridge de vokalen en in dit nummer ligt het tempo niet al te hoog en is de muziek lichtelijk psychedelisch, maar zit er toch ook een lekker hypnotiserend dansbaar ritme in.
Met "TXF" krijg ik opnieuw een schitterend dansbaar krautrock nummer te horen, waarin een hypnotiserend ritme zit en in "Am Schlachtensee", een uitstekende krautrock song, gaat de band hier verder mee en krijg ik zang te horen van Blixa Bargeld, waarmee de band me nog steeds in een lichte trance weet te houden.
Als laatste nummer schotelt Automat me "CWW" voor en ook hierin laat de band me genieten van een fantastisch stukje dance, waarbij het ritme tot beweging aan zet.

De debuut CD van Automat staat vol heerlijke dansbare krautrock en hierin heeft de band me meegenomen in één grote geweldige trip, waaruit ontsnappen onmogelijk was en ik kan deze CD dan ook aanbevelen aan een ieder die van muziek houdt.

Automat - THF by Bureau B on SoundCloud - Hear the world's

Review: The Spacelords - Synapse (Sulatron, 2014) (Spacerock)

De band The Spacelords uit Reutlingen en Metzingen/Neuhausen, Duitsland werd in april 2008 opgericht, toen Marcus Schnitzler - zang, drums, percussie en djembé, muziek begon te maken met Matthias Wettstein - sologitaar en Klaus Werz - basgitaar.
Matthias en Klaus hadden al verschillende ideeën voor songs en na enkele weken, was al bijna de helft van hun debuut CD uitgewerkt.
De achtergronden van de bandleden waren verschillend; Marcus studeerde traditionele ritmes in West Afrika en was al 25 jaar bezig met psychedelische muziek,
Matthias was beïnvloed door de muziek uit India, waar hij sinds de jaren 70 naar toe ging en speelde al 30 jaar gitaar en Klaus begon in 1978 als drummer in Rusland, maar schakelde al spoedig over op sologitaar en in 2006 werd dat basgitaar.
Het vierde Spacelords lid, Reinholt - dwarsfluit, kwam in 2008 bij de band en speelt op de debuut CD mee, maar verliet de band in 2009.
Hun debuut CD "Spacelords", uit 2009, werd in eigen beheer gemaakt en gedistribueerd door het Italiaanse BTF label, waarna de band in 2011 "Dimension 7" uitbracht, gevolgd door een "Live" CD-R in 2013, beide opnieuw in eigen beheer.
Hun nieuwe album "Synapse" wordt door Sulatron Records uitgebracht in een gelimiteerde eerste oplage van 500 stuks op gekleurd 180 gram vinyl en door de band zelf als CD.

Het album, waarop 4 nummers staan, start met "Synapse", dat in een rustig tempo gespeeld wordt, waarbij de instrumentale muziek een mix is van spacerock en progressieve rock en zo nu en dan vrij symfonisch klinkt en licht hypnotiserend werkt. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Sitarguitar" te horen en hierin laat de band me genieten van een ruimtelijk klinkend psychedelisch nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om te vervolgen met "No 2", waarin de band verder gaat met het maken van hun schitterende ruimtelijk klinkende psychedelische progressieve spacerock, die een hypnotiserend effect op me heeft.
De band sluit het album af met "Pyroclastic Monster" en ook dit is weer zo'n fantastisch hypnotiserend symfonisch spacerock nummer, waarin deze keer krautrock invloeden zitten en na een tempowisseling komen daar gesproken teksten bij en verandert het nummer in een progressief stukje spacerock, waarin ook geëxperimenteerd wordt, om vervolgens opnieuw om te schakelen naar een swingend geheel.

The Spacelords hebben me met deze geweldige LP/CD van begin tot eind in hun ban weten te houden en laten genieten van hun heerlijke muziek en ik kan iedere liefhebber van spacerock en progressieve rock dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik. Fantastisch!

THE SPACELORDS - synapse by Sulatron Records on Soun

 

Review: Prisma Circus - Reminiscences (World In Sound, 2013) (Hardrock)

De Spaanse band Prisma Circus uit Barcelona, die bestaat uit: Oscar Garcia Albizu - sologitaar, Joaquin Escudero Arce - zang en basgitaar en Alex Carmona Blanco - drums en in september 2010 werd opgericht, maakte in februari 2012 hun debuut met een gelijknamige EP.
Daarna toerde de band door Spanje, Portugal en Frankrijk, voor ze in de zomer van 2013 opnieuw de studio in gingen om hun eerste volledige album, getiteld  "Reminiscences", op te nemen, waarbij geen computer of digitaal proces aan te pas kwam, om zo het warme natuurlijke geluid van de jaren 60 en 70 te krijgen.
Het album is zowel op LP als op CD verschenen via het Duitse World In Sound label en als digitale download uitgave van de band zelf en bevat 8 nummers.

Het eerste nummer van de CD/LP heet "The Mirrors" en hierin laat de band me een stevige swingende hardrock song horen, waarin progressieve rock invloeden zitten en die diverse tempowisselingen bevat.
(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "John Doe's Paranoia", een lekker in het gehoor klinkende uptempo hardrock song, waarin jaren 70 invloeden hoorbaar zijn.
In "Born In A Red House" laat de band me genieten van een schitterende rock ballad in een aangenaam klinkend ritme, waarin een prima tempowisseling zit en in "Napalm" begint de band vrij heftig, maar gaat al snel over in een fantastisch jaren 70 hardrock uptempo nummer, waarin niet alleen geweldig gitaarspel te horen is, maar ook een heuse drumsolo.
Vervolgens hoor ik "Asylum's Gate", een heerlijke uptempo rock song, waarin de muziek swingt als een trein, die gevolgd wordt door "Cain", waarin de band me een uitstekende poprock song laat horen en een aanstekelijk ritme het nummer bepaalt, totdat de band over schakelt naar een sneller tempo, waarna de muziek  een stuk ruiger wordt.
Met "Onyx Star" krijg ik weer een swingende hardrock song in jaren zeventig stijl te horen en deze bevat enkele prima tempowisselingen en hierin zitten ook progressieve rock invloeden en in het laatste nummer, getiteld "Joseph Merrick" laat de band me opnieuw een heerlijk stukje hardrock horen, waarin diverse prima tempowisselingen zitten, die het nummer spannend houden en hierin is de muziek vrij melodisch.

Prisma Circus heeft met "Reminiscences" een uitstekende plaat gemaakt, die me geen moment verveeld heeft en ik iedere hardrock liefhebber kan aanbevelen.

Review: Abramis Brama - Enkel Biljett (Transubstans, 2014) (Hardrock)

Abramis Brama uit Stockholm, Zweden, werd in 1997 opgericht, toen Dennis Berg - basgitaar en Fredrik Jansson - drums samen begonnen te spelen met Per-Olf "Peo" Andersson sologitaar.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Jansson basgitaar zou spelen, maar omdat er geen drummer gevonden werd, ging hij maar drummen.
Hun eerste zanger was Christian "Chrille" Andersen, die van 1997 tot 1999 in de band speelde en met hem maakte de band in 1998 hun eerste demo en later dat jaar hun debuut CD "Dansa Tokjävelns Vals", die in 1999 door het Record Heaven label werd uitgebracht en net als bij hun volgende platen, werden de teksten in het Zweeds gezongen.
Nadat de CD "Dansa Tokjävelns Vals" was uitgebracht werd Christian vervangen door Ulf Torkelson, waarna de band hun volgende demo, "Mama Talar", in 1999 op nam, maar daarvan werden niet veel exemplaren verspreid.
De band bracht hun tweede CD "När Tystnaden Lagt Sig" in 2001 uit, eveneens via het Record Heaven label en tijdens de sessies hiervoor werden ook 3 covers opgenomen, waarvan alleen "Kall Som Sten" ("Cold Stone" van The Pretty Things) op de CD terecht kwam.
De andere 2 nummers, "Men Mitt Hjärta Ska Vara Gjort Av Sten" van November en "Förtrollande Förmörkelse" ("Mezmerasation Eclipse") van Captain Beyond, werden op een split single en een tribuut compilatie CD uitgebracht.
Later dat jaar nam de band de nummers voor hun derde CD "Nothing Changes" op en gebruikten daar de muziek van al eerder uitgebrachte songs voor, maar voorzag deze van nieuwe teksten, die dit keer in het Engels gezongen werden en ook deze keer werd de CD door Record Heaven uitgebracht, maar nu onder het sub label Sweden Rock.
Begin 2005 werd ook hun volgende CD, "Rubicon", door dat label uitgebracht, maar ook als 2LP, die bij Nasoni Records uit Duitsland verscheen.
Tijdens de release party maakte sologitarist Robert "Rabbi Rob" Johansson zijn opwachting bij de band als tweede gitarist en kort daarna verliet drummer Fredrik Jansson de band om vervangen te worden door Fredrik "Trisse" Liefendahl.
Hun nieuwe label werd vanaf 2006 Transubstans Records, dat eveneens een sub label van Record Heaven Records is en deze bracht in 2006 hun debuut CD opnieuw uit, gevolgd in 2007 door hun tweede album en ook verscheen er in 2007 een live CD van de band, simpelweg getiteld "Live!" via Transubstans Records met als bonus nummer een nieuwe studio song, die "I Evighetens Nav" heet.
Op hun nieuwe CD "Smakar Söndag", die in 2009 verscheen via Transubstans Records, speelden enkele gastmuzikanten mee (Moa Holmsten -  zang, Rolf Leidestad - keyboards en Jonas Kullhammar - saxofoon) en werden weer alle teksten in het Zweeds gezongen.
Nadat in 2011 sologitarist Robert Johansson uit de band was gegaan volgde in 2012 mede oprichter en basgitarist Dennis Berg zijn voorbeeld, nadat de band hun Europese tournee had afgesloten, inclusief een optreden voor de legendarische Duitse TV show "Rock Palast" en hij werd vervangen door Mats Rydström.
Abramis Brama maakte in deze nieuwe bezetting hun CD "Enkel Biljett", die in 2014 uitgebracht is door het Transubstans Records label en daarvan zijn de teksten wederom in het Zweeds gezongen.
In januari 2014 werd de single "Enkel Biljett" uitgebracht als split single, waar op de andere kant de Noorse band Black Debbath te horen is en deze werd onmiddellijk door de Zweedse nationale radio en andere commerciele stations opgepikt.

De CD "Enkel Biljett" bevat 9 nummers, waarvan de eerste de titel song "Enkel Biljett" is en dit is een lekker in het gehoor klinkende hardrock song, die in de stijl van de jaren 70 hardrock bands gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Blaa Toner" hoor ik de band een heerlijke hardrock song spelen, waarbij het tempo niet al te hoog ligt en de muziek vrij melodisch klinkt en in "Vagger Mig Till Ro" laat de band me een vrij rustige poprock song horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Daarna krijg ik "Ett Steg Fran Graven" te horen en ook dit is een rustige poprock song, die na een lichte tempowisseling over gaat in een hardrock song, waarin het tempo niet al te hoog ligt.
Dan hoort ik "S.M.E.L. (Sanninng, Myter Eller Lögn)" en dit vind ik een schitterende hardrock song, doordat de band hierin een vrij hoog tempo hanteert en de muziek me aan zet tot meebewegen.
"Ber Om Nad" is weer zo'n vrij rustige, maar stevige, hardrock song, waarin uitstekende muziek in te horen is en "Lang Tripp" een redelijk melodische rock song, waarin, ook nu weer, het tempo gemiddeld te noemen is.
Met "In Aeternum (Et Semper)", waarin een rustig begin zit, laat de band me een fantastische melodische hardrock song horen, die enkele prima tempowisselingen bevat, waardoor de muziek spannend blijft en in het laatste nummer, "Jonzos Bolero", krijg ik een geweldig lekker in het gehoor klinkend  stukje instrumentale rock voorgeschoteld, waarin het ritme een licht hypnotiserend effect op me heeft en ik vind dit dan ook meteen het beste nummer van de CD.

Ik vind "Enkel Biljett" een uitstekende CD, die lekker in het gehoor klinkende muziek bevat en "S.M.E.L." en "Jonzos Bolero" als uitschieters heeft.

Review: Mount Carmel - Get Pure (Alive Natural Sound, 2014) (Progressieve Bluesrock)

Mount Carmel uit Columbus, Ohio, werd in april 2010 opgericht door Matthew Reed - zang en sologitaar, Patrick Reed - basgitaar en Kevin Skubak - drums.
De band bracht in augustus van dat jaar hun eerste album "Mount Carmel" uit via het Siltbreeze label, dat in 2012 gevolgd werd door de CD "Real Woman", dat eveneens via het Siltbreeze label verscheen.
Op hun nieuwe album "Get Pure", waarvan de eerste 500 exemplaren op doorzichtig vinyl geperst zijn en dat ook op CD is verschenen, is drummer Kevin vervangen door James McCain.
De plaat, die in 2014 is uitgebracht door Alive Natural Sound, is in de Suma Recordings studio te Cleveland, Ohio opgenomen, waar ook Pere Ubu en The Black Keys hun platen maakten en gemixt in de Ghetto Recorders studio te Detroit.

"Get Pure" bevat 11 nummers, waarvan "Gold" de eerste is en hierin hoor ik de band in een hoog tempo een lekkere stevige bluesrock spelen in de stijl van de muziek van eind jaren 60 Britse bluesrock bands.
De volgende song "Back On It" wordt in een lager tempo gespeeld en daarin laat de band me een heerlijk stukje progressieve bluesrock horen, waarin invloeden van Cream, Blue Cheer en Mountain klinken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna vervolgd wordt met "Whisper", een uptempo hardrock song, waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten.
In "No Pot To Piss" krijg ik een stevige rock song te horen, waarin een afwisselend ritme zit en de muziek overeenkomsten heeft met die uit eind jaren 60 en in "Swallow Me Up" gaat Mount Carmel verder met het maken van hun uitstekende bluesrock, die in dit nummer weer lekker afwisselend klinkt.
Daarna hoor ik "Bridge To Nowhere" en daarin speelt de band een schitterend swingend instrumentaal rock nummer, gevolgd door de progressieve bluesrock song "One More Morning", dat in een vrij rustig tempo ten gehore gebracht wordt.
Vervolgens krijg ik "Will I" voorgeschoteld, waarin de band me weet te verrassen met een ballad, waarin natuurlijk de bluesrock invloeden niet ontbreken.
Dan volgt "Hangin On", waarin de band omschakelt naar een stevige mix van progressieve blues- en hardrock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Fear Me Now", waar ik invloeden van Free in hoor en dit is een uitstekende stevige bluesrock song, in een gemiddeld tempo gespeeld.
Het album wordt met "Yeah You Mama" op passende wijze afgesloten, want ook dit is weer zo'n heerlijke stevige swingende progressieve bluesrock song, waar de band me op trakteert.

Mount Carmel heeft met "Get Pure" een schitterend album gemaakt, waarvan ik van begin tot einde heb kunnen genieten en ik vind dit dan ook een pure aanrader voor iedere liefhebber van progressieve bluesrock.

Review: Doctor Cyclops - Oscuropasso (World In Sound, 2013) (Heavy Rock)

Doctor Cyclops is een popwer trio uit Bosmenso, dat in het midden van de Appenijnen, Italië, ligt.
De band werd in 2007 opgericht door Christian Draghi - sologitaar en zang en Francesco Filippini - basgitaar, die al vanaf hun jeugd met elkaar bevriend zijn en beiden bezield van muziek.
Toen ook drummer Alessandro Dallera zich bij dit duo voegde was de band een feit.
In 2008 bracht het trio hun eerste demo-EP uit, "The Flying Machines Burning", die 4 nummers bevat, waarvan 2 covers en 2 eigen songs en de band oogstte daarmee goede recensies.
Op enkele optredens in 2008 na, startte Doctor Cyclops pas in 2009 live op te treden en in mei van dat jaar stonden ze als voorprogramma van Bill Steer's Firebird en in dezelfde tijd namen ze nog 2 eigen songs op, die ze als single uitbrachten.
In de zomer van 2009 ging de band de studio in om een nummer ("Silver Serpent") voor de soundtrack "Megiddo: The Omega Code" op te nemen, die door 20th Century Fox uitgebracht werd.
Ook bleven ze samenwerken met ander underground bands uit Europa en Italië en toerden met Sidharta door Noord-Italië en in 2010 stonden ze voor het eerst in Duitsland op het podium, om hun eerste zelf geproduceerde EP, getiteld "Doctor Cyclops" te promoten, waar hun 5 originele songs op staan plus een live bonus nummer.
Hun eerste volledige CD "Borgofondo", die 7 songs bevat, werd in 2012 door het Duitse World In Sound label uitgebracht en "Oscuropasso" is hier de opvolger van.

De CD bevat 5 nummers, waarvan "Waterfalls" de eerste is en hierop spelen Davide Zampa - sologitaar en Enzo Draghi - orgel als gastmuzikanten mee. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het nummer start in een rustig swingend tempo, maar gaat al snel over in een heftig stukje heavy rock, dat in een iets langzamer tempo gespeeld wordt, waarbij de hoofdrol voor de sologitaristen is weggelegd en na een tempowisseling versnelt de band en krijg ik een heerlijke rock song te horen, waarna de band na een nieuwe tempowisseling terug keert naar het swingende van het begin.
Daarna hoor ik "The Monk", een zware heavy rock song met blues invloeden, die, na een trage start, in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een lekker swingend ritme heeft.
Dan laat de band me genieten van "Angel Saviour In The Cannibal House", een swingende hardrock song in 70 jaren stijl en hierin is het onmogelijk stil te blijven zitten, om te vervolgen met "Cobweb Hands", een schitterende uptempo hardrock song in 70er jaren stijl, waarmee de band me vanaf de eerste tonen mee in hun greep houdt en enkele uitstekende tempowisselingen bevat.
Het laatste nummer van de CD heet "Rotten Trolls", dat met trom geluid en geknor begint, om al snel over te gaan in een lekker swingende hardrock song, die invloeden van progressieve rock bevat en waarin diverse tempowisselingen zitten, zodat het nummer spannend blijft.

"Oscuropasso" is een lekker in het gehoor klinkende CD, die fantastische hardrock songs bevat, waarvan "Rotten Trolls" één van de uitschieters is en de CD is, door dit nummer, het beluisteren alleen al meer dan de moeite waard en een dus aanrader voor liefhebbers van hardrock.

Review: Delaney Davidson - Swim Down Low (Outside Inside Records, 2014) (Country Folk)

Singer-songwriter Delaney Davidson, die in 1972 te Lyttelton, Nieuw Zeeland werd geboren, is een veelzijdig man, want niet alleen maakt hij muziek, hij schildert nachtelijke landschappen en exposeert zijn werk en maakt ook films, die regelmatig op youtube te zien zijn.
Na een scala aan activiteiten kwam hij in 2002 in Zwitserland terecht, waar hij deel ging uitmaken van The Dead Brothers.
Sinds die tijd heeft hij diverse singles plus 7 albums op de markt gebracht, waarvan 5 solo en 2 met Marlon Williams en reisde hij in 10 jaar de hele wereld over met zijn solo optredens, waar hij samen met onder andere Deep Purple, Reverend Beat Man, Jon Spencer Blues Explosion, Holly Golightly, Gogol Bordello en The Sadies op de affiches stond.
Zijn eerste solo plaat "Rough Diamond" werd in 2007 door het Stink Magnetic label uitgebracht, gevolgd door "Ghost Songs"(2008, Casbah Records), "Self Decapitation" (2010, Voodoo Rhythm Records), "Bad Luck Man" (2011, Voodoo Rhythm Records) en in 2014 "Swim Down Low", die via het Outside Inside Records label van Davide Zolli (Mojomatics) is verschenen.
In 2012 en 2014 maakte hij samen met Marlon Williams de CD's "Sad But True, The Secret History Of Country Music Songwriting Volume One" en "Sad But True Volume III - Juke Box B-Sides", die beide via het Lyttelton Records label verschenen en in 2013 werd de CD "Sad But True Volume Two" in eigen beheer  uitgebracht onder de naam The Grand Ole Hayride, waarin Marlon Williams, Dave Khan en Tami Neilson mee spelen.
Tevens werd Delaney in dat jaar winnaar van de "New Zealand Music Awards" met zijn album "Sad But True, The Secret History Of Country Music Songwriting Volume One" en dat zelfde jaar was hij ook voor de tweede keer op rij winnaar van de "APRA New Zealand Country Music Song Of The Year".

Na zijn 2 succesvolle albums op Voodoo Rhythm is de LP/CD/Digitale Download "Swim Down Low", die via het Italiaanse Outside Inside Records uitgebracht wordt, het nieuwste wapenfeit van Delaney Davidson en dit album bevat 10 songs, waarvan 1 cover.
Het album, dat in 1 week tijd in de zomer van 2011 in de Outside Inside Studio werd opgenomen, start met "Big Ugly Fish", een lekker in het gehoor klinkende mix van country en folk, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Het volgende nummer, dat ik hoor, heet "Rise And Shine", waarin Delaney een uitstekende dansbare country song speelt met hoog meezing gehalte.
Daarna krijg ik "Old Boy" te horen en daarin laat Delaney me rustige country folk song horen, die me lichtelijk aan de muziek van David Bowie doet denken, waarna ik "The Poison Song" voorgeschoteld krijg en hierin speelt hij een heerlijke langzame country song, die me op de muziek doet mee bewegen.
In "It's All Fun" hoor ik een in jaren 50 gespeelde theater-achtige song, waarin ook lichtelijke invloeden van Tom Waits hoorbaar zijn.
Swingende klanken komen mijn gehoor binnen vanaf de eerste tonen van "Farewell" en hierbij is het onmogelijk stil te blijven zitten, waarna Delaney vervolgt met "Dogs Of Love", een pakkende pop song in de stijl van een Lou Reed nummer, dat volgens mij een hit kan worden als het op single uitgebracht wordt.
Met "Down On Me" krijg ik een heerlijke rustige country song te horen, waarin een lekker ritme zit, dat me van begin tot eind in de greep houdt en in "Poor White Trash" laat Delaney me genieten van een fantastische stukje cajun muziek, terwijl de laatste song, een cover is van het Nick Lowe nummer "The Beast In Me", waarin ik een prima rustige country song te horen krijg, die me aan de muziek van Johnny Cash doet denken.

Delaney Davidson heeft met "Swim Down Low" een uitstekende plaat gemaakt, die lekker in het gehoor klinkende muziek bevat, waarvan enkele uitschieters en liefhebbers van dit genre zullen dit album zeker op waarde weten te schatten.

Review: Electric Moon - Mind Explosion (Sulatron, 2014) (Psychedelisch)

Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun nieuwe drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is en met hem werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren.
Het hoesontwerp komt weer van de hand van Lulu Artwork, oftewel van Komet Lulu, die tevens de bassiste van de band is, terwijl de mastering, zoals gewoonlijk, door krautrock legende Eroc gedaan werd.

Het album, waarvan de CD versie in een gelimiteerde oplage van 500 en de 2LP in een gelimiteerde oplage van 1000 stuks marmer kleurig vinyl met klaphoes uitgebracht is, bevat 4 lange songs, waarvan "Trip To the Moon" de eerste is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het nummer start rustig en psychedelisch, waarna de band het tempo langzaam opvoert en het nummer iets progressiever wordt.
Daarna wordt het gitaarspel een stuk heftiger en gaat het tempo nog iets verder omhoog, om vervolgens door een omschakeling terug te keren naar een rustiger tempo, waarna de band opnieuw naar een hogere versnelling schakelt en het nummer een stukje ruiger wordt, maar door nogmaals van tempo te veranderen, sluit de band het nummer in een erg rustig tempo af.
Het volgende nummer, dat ik te horen krijg, heet "Kaleidoscopeephole" en ook dit begint psychedelisch en gaat over in een heftiger progressief stukje rock, dat de band tot het eind van het nummer weet vol te houden.
Daarna volgt "The Picture" en hierin hoor ik de band een stevig hypnotiserend nummer spelen, dat steeds heftiger wordt en dit heeft een experimenteel einde, waarna de band afsluit met "Mind Explosion" en daarin schotelt Electric Moon me een psychedelisch hypnotiserend stukje progressieve rock voor, dat lichte spacerock invloeden bevat, waarmee de band me van begin tot eind mee in de greep heeft.

Electric Moon heeft met "Mind Explosion" weer een schitterend stuk muziek afgeleverd en de band heeft daarmee nogmaals bewezen tot één van de betere progressieve psychedelische rock bands van Europa te behoren.

Review: Deep Space - Through The Haze (Sulatron, 2014) (Psychedelisch)

Deep Space uit Austin, Texas werd in 2012 opgericht en bestaat na enkele bandwisselingen uit: Robbie D Love - zang, solo- en basgitaar, Golden Unknown - zang en sologitaar en Buddy Hart - drums.
De band bracht in februari 2013 hun debuut EP "Cosmic Waves" uit met daarop 4 nummers, maar ook bracht de band in februari 2013" Evil Dreams", waarop wederom 4 nummers staan, in een gelimiteerde uitgave op cassette uit en 3 van de nummers ("Vibrations", "Motorcycle" en "Lady Heroine") zijn in februari 2014, aangevuld met 2 andere songs op de LP "Through The Haze" verschenen, die via het Sulatron Records label is uitgebracht, die in een gelimiteerde oplage van 500 stuks is uitgebracht op 180 gram wit/doorzichtig marmer kleurig vinyl.

Kant-A van de LP begint met "Work", waarin ik de band een hypnotiserende uptempo spacerock song hoor spelen, waarmee de band me vanaf de eerste tonen meteen weet te pakken.
Het volgende nummer heet "Vibrations" en hierin hoor ik de band een psychedelische song spelen met invloeden van de muziek van The Rolling Stones uit de jaren 60 begin 70 en ook dit nummer werkt licht hypnotiserend, waardoor ik even alle besef van tijd kwijt ben en alleen de schitterende muziek mijn gehoorgang binnen hoor komen.
Dan speelt Deep Space "Inner Light", een swingende uptempo mix van countryrock, rockabilly, cajun en psychedelische muziek met een terugkerend ritme en het onmogelijk is stil te blijven zitten, waarbij het tempo langzaam nog iets verder opgevoerd wordt en hiermee wordt de A-kant op voortreffelijke wijze afgesloten.
De B-kant start met "Motorcycle" en ook daarin krijg ik een fantastisch stukje hypnotiserende psychedelische spacerock voorgeschoteld, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en daarin neemt de band me mee in een geweldige trip.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer heet "Lady Heroine" en hiermee laat de band me opnieuw genieten van zo'n schitterende licht hypnotiserende psychedelische rock song, waarbij de muziek in een niet al te snel tempo gespeeld wordt.

Deep Space heeft me met deze waanzinnig goede LP een heerlijke trip bezorgd, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen en laat me verlangend naar meer van hun muziek achter; kortom een dikke aanrader!

Review: Michael Lynch - She's On Her Way (Market Square Records, 2014) (Beat)

Michael Lynch komt uit Long Island, New York, Amerika en is behalve singer-songwriter ook platen producer voor diverse artiesten en speelde in verscheidene New Yorkse bands.
Vanaf 2003 brengt hij met de regelmaat van de klok singles en EP's uit, die de sfeer van de jaren 60 uitwasemen, hoewel hij niet in die periode opgroeide.
Zijn nieuwste single "She's On Her Way" wordt via het Engelse Market Square Records label van muzikant Paul Messis op een gelimiteerde 7" vinyl single in een oplage van 300 stuks met hand genummerde fotohoes uitgebracht.

De A-kant van de single is de titelsong "She's On Her Way" en hierin hoor Michael een schitterende sixties song vertolken, die net geen 2 minuten duurt en associaties bij me oproept met de Britse Mersey beat muziek van onder andere The Hollies, Gerry & The Pacemakers en The Beatles.
De andere kant van de single heet "This Girl" en ook hierin laat Michael zijn voorliefde voor de jaren 60 naar voren komen en speelt hij een vrij rustige aangenaam klinkende sixties song van 2 minuten, zoals dat in die periode gewoon was.

Na het beluisteren van deze heerlijke single, waarin de muziek van de jaren 60 op schitterende wijze vertolkt wordt, kan ik maar één conclusie trekken en dat is dat de sixties muziek nog steeds volop leeft en deze single is dan ook een aanrader voor iedereen, die deze muzikale periode in zijn/haar hart draagt.

Review: Deamon's Child - Deamon's Child (Zygmatron Music, 2014) (Punk / Stoner)

Deamon's Child is het alter ego van Sven Missules (John Deamon) uit Duitsland, die alle instrumenten op, de eerste oorspronkelijke versie, van "Demo", die in maart 2013 opgenomen is, bespeelt.
Nadat de opnames klaar waren richtte hij de band Deamon's Child op, om de songs ook live te kunnen spelen en deze band bestaat momenteel uit: John Deamon - sologitaar en zang, Anami (Muhi) Deamon - basgitaar en zang en Tim Mohr (Jack Deamon) - drums en dit trio nam de CD "Demo" op, waarop 6 nummers staan.
Hun eerste optreden deed de band echter pas op 6 december 2013 in Bei Chez Heinz te Hannover, Duitsland, samen met 2 andere bands.

Enkele van de nummers van "Demo" worden in april 2014 opnieuw uitgebracht op de CD "Deamon's Child" en deze uitgave bevat 9 nummers, waarvan het slechts 10 seconden durende "Ison" de eerste is en dit is niet meer dan een gitaarklank, waarna de band start met "Äffchen Fahrt Fahrad", dat met lekker in het gehoor klinkende drumklanken begint, waarna de gitaar invalt en even later ook de zang en de band me een stukje ouderwetse punk voorschotelt, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Daarna krijg ik het uptempo "Delfine" te horen en dit is een lekker swingende mix van punk en rock met enkele tempowisselingen, die gevolgd wordt door 3 songs, die ook op "Demo" staan en daarvan is "Alles Bio, Immer Bio", dat net als de andere nummers in het Duits gezongen wordt, de eerste en ook nu ligt het tempo vrij hoog en neigt de song naar de hardrock.
Dan hoor ik "Mine Leer", een stevige mix van hardrock en stoner, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna de band me laat genieten van "Lutscher!", een rustige, maar stevige stonerrock song, die een hypnotiserend ritme bevat.(luister naar de demo van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Geier Zwei" krijg ik een schitterend instrumentaal stukje psychedelische muziek te horen, waarna de band vervolgd met het vierde nummer van "Demo", getiteld "Venus", een geweldig spannend stonerrock nummer met een hypnotiserend ritme, waar pas tegen het einde van het nummer zang aan toegevoegd wordt en dat me aanzet met de muziek mee te bewegen.
Het laatste nummer heet "Gedichte"  en hierin laat de band me weer een heerlijke mix van stoner en punk horen, waarin het tempo wisselend is en het nummer bij tijd en wijle swingt als een trein.

Deamon's Child heeft met hun gelijknamige CD, die overigens ook via download verkrijgbaar is, een fantastisch stuk muziek gemaakt, dat zeker bij de liefhebbers van stonerrock en punk in de smaak zal vallen en deze CD verdient dan ook het predicaat aanrader!

Review: Cherry Glazerr - Haxel Princess (Burger Records, 2014) (Pop)

Cherry Glazer, die in 2012 werd opgericht, is een band uit Los Angeles, Californië, Amerika, die bestaat uit: Clementine Creevy - sologitaar, zang en orgel,  Sean Redman - basgitaar en Hannah Uribe - drums en percussie.
Nadat de band als trio was begonnen en via het Burger Records label, in 2012, de cassette "Papa Cremp" had uitgebracht, kwam Sophia Muller als zangeres bij de band, waarna hun nieuwe album "Haxel Princess" werd opgenomen en in 2014 uitgebracht door het Burger Records label, zowel op CD, cassette, LP en roze vinyl LP.

De plaat bevat 10 nummers, waarvan de eerste "Cry Baby" heet en hierin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende uptempo pop song spelen, die aan zet tot mee bewegen en gevolgd wordt door "Grilled Cheese", waarin de muziek enigszins in een slepend ritme wordt gespeeld en de zang vrij psychedelisch klinkt.
Daarna volgt de titelsong "Haxel Princess", een uptempo rock song, die niet onaardig klinkt, waarna ik "Glenn The Dawgg" te horen krijg, een rustige song, die net als het vorige nummer, door de wisselende zang, niet helemaal uit de verf komt.
In "All My Friends" krijg ik een goede pop song te horen en in "Bloody Bandaid" laat de band me een vrij rustige pop song horen.
"Sweet Faces" is een uitstekende uptempo pop song, die een rustig begin heeft en gevolgd wordt door "Teenage Girl" is een song, waarin het tempo nogal wisselt en daarom een beetje moeilijk te volgen is.
Vervolgens speelt de band "White's Not My Color This Evening", waarin ik de band een schitterende ruige uptempo rock song hoor spelen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De laatste song heet "Trick Or Treat Dancefloor" en ook hierin speelt de band een prima pop song in een gemiddeld tempo.

Ik vind "Haxel Princess" een vrij goed album, waarin de uptempo nummers volgens mij het beste tot hun recht komen, maar ook de rustigere klinken uitstekend, waardoor de plaat de moeite van het beluisteren waard is.

Review: Black Moon Circle - Black Moon Circle (Space Rock Productions, 2014) (Stoner / Spacerock)

Black Moon Circle is een nieuwe band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Aan de EP "Black Moon Circle", waarvan er maar 200 exemplaren op 180 gram zwart vinyl geperst zijn, verleende Scott Heller, alias Dr. Space van het Deense Öresund Space Collective zijn medewerking en speelt synthesizer op 2 nummers van de plaat, maar ook speelt hij live met de band mee.

Van de EP, die uitgebracht is via het Space Rock Productions label van Scott en slechts 3 nummers bevat, is de single "Plains" getrokken en daar begint de plaat ook mee.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het nummer begint in een traag tempo, dat langzaam iets opgevoerd wordt en wanneer de zang erbij komt, krijg ik een uitstekende stoner rock song te horen, waarin licht invloeden van het Rolling Stones nummer "2000 Light Years From Home" te horen zijn.
Daarna volgt "American Eagle", eveneens een lekker in het gehoor klinkende vrij stevige stoner rock song, die me in beweging zet en deze wordt gevolgd door het laatste nummer, getiteld "Enigmatic Superbandit", waarin ik de band een hypnotiserende mix van spacerock en stoner hoor spelen en hierin zijn ook licht psychedelische klanken te ontwaren, terwijl de band verder op in het nummer alle remmen los gooit en er geducht op los improviseert, waarbij er een hoofdrol is weggelegd voor het gitaarspel van Vemund, dat op prima wijze wordt ondersteund door basgitaar, drums en synthesizer.

"Black Moon Circle" is een fantastische plaat, die ik iedere stonerrock liefhebber kan aanraden in ieder geval eens te gaan beluisteren, om dan tot dezelfde conclusie te komen als ik.

Review: Moonbow - The End Of Time (Moonbow, 2013) (Stoner / Hardrock)

Moonbow uit de bergen van Kentucky ontstond in 2010 als een project van zanger Matt Bischoff en sologitarist David McElfresh van Hank3 en Lethal om samen songs te schrijven, die mogelijk opgenomen zouden worden.
Na enkele weken in David's huis samen songs geschreven te hebben, besloten ze een band te vormen, die ze Moonbow noemden en kwamen basgitarist Ryan McAllister van Valley Of the Sun en drummer Steve Earle van Afghan Whigs en Hermano het duo versterken en namen het album "The End Of Time" op , waarop ook zanger John Garcia van Kuyss als gastmuzikant op 1 song mee doet.

Het album, dat zowel op CD, als download en op een gelimiteerde rood vinyl uitgave LP is verschenen, bevat 7 nummers, waarvan de titelsong "End Of Time", de eerste is en hierin hoor ik de band beginnen met een stukje country intro, dat al snel over gaat in een stevige mix van stoner en hardrock song, waarin het tempo gemiddeld is en het ritme me met de muziek doet meebewegen.
Daarna krijg ik "Journey Of The Iron Horse" te horen, een stevige uptempo hardrock song, waar, na een uitstekende tempowisseling, de muziek in een langzamer ritme gespeeld wordt, maar zeker net zo stevig klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "Fire Bath", dat eveneens een stevige mix van hardrock en stoner is en ook hierin ligt het tempo niet al te hoog, waarna ik "Take It For Granted" voorgeschoteld krijg en in dit nummer neemt John Garcia de zang voor zijn rekening, waarbij de muziek ook in deze song is weer stevig klinkt.
Vervolgens hoor ik "Octavia", waarin de band verder gaat met het maken van hun stevige stoner hardrock mix, gevolgd door "Saved", dat in een iets sneller ritme gespeeld wordt, waarna het album wordt afgesloten met het prima klinkende "Black Widow", waarin de band nog een tandje bij schakelt en de muziek daardoor nog verder de hardrock kant op gaat.

Moonbow heeft met "The End Of Time" een uitstekend album afgeleverd, waarin de muziek me aan die van de jaren 70 en 80 hardrock bands doet denken en dit werkje is dan ook een aanrader voor liefhebbers van dit genre.

Review: Agusa - Högtid (Transubstans, 2014) (Progressieve Rock)

De Zweedse band Agusa, uit Malmö, die beïnvloed is door onder andere Amon Düül II, Kebnekajse, Colosseum en andere jaren 70 progressieve rock bands, bestaat uit leden van de Zweedse bands Kama Loka, Hookfoot en Sveriges Kommer & Landsting.
Dat zijn: Mikael Ödesjö - sologitaar, Tobias Pettersson - basgitaar, Jonas Berge - orgel en Dag Strömkvist - drums.
De band heeft hun debuut album "Högtid", waarop slecht 5 nummers staan, via het Transubstans label uitgebracht.

Het eerste nummer van het album heet "Uti Var Hage" en duurt iets meer dan 11 minuten.
Hierin krijg ik een rustig beginnende progressieve rock song te horen, die over gaat in een lekker swingende song, die ook invloeden van hardrock bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Halverwege het nummer keert de band terug naar het rustige begin en krijg ik een stukje Beatles invloed te horen, waarna de band het tempo weer opvoert en verder in het nummer opnieuw terug keert naar het rustige tempo en daarmee eindigt.
Daarna hoor ik "Melodi Frän St Knut", een swingend opgewekt klinkend nummer met folkrock invloeden, dat aan zet tot dansen en een prima tempowisselingen bevat, waardoor de muziek progressiever wordt.
Dan schotelt Agusa me het langste nummer van de CD voor (14 minuten), getiteld "Östan Om Sol, Västan Om Màne" en hierin krijg ik een schitterende psychedelisch klinkende progressieve rock song te horen, die verandert in een swingend hypnotiserend spacerock nummer, waarin het ritme in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en verder in het nummer over gaat in progressieve rock, die tegen het einde psychedelisch wordt.
In "Stigen Genom Skogen" laat de band me een fantastische progressieve rock song horen, waarmee ik van begin tot eind in de ban van de muziek ben en dit nummer swingt als een trein, waarna het laatste en tevens het kortste nummer (3 minuten), "Kärlek Fràn Agusa", volgt en hierin speelt de band een geweldig lekker swingend stukje progressieve rock, waarbij stil zitten onmogelijk is.

Agusa heeft me met deze schitterende CD aangenaam weten te verrassen en laat me reikhalzend uitkijken naar het vervolg; een aanrader voor liefhebbers van seventies progrock.

Review: Electric Litany - Enduring Days You Will Overcome (Inner Ear, 2014) (New Wave / Pop)

In het voorjaar van 2007 werd in noord Londen, Engeland de band Electric Litany opgericht door Alexandros Miaris - zang, sologitaar, piano en synthesizer, die uit Corfu, Griekenland naar Londen was verhuisd en samen met Richard Simic uit Devonshire, Engeland, die drums, percussie en Kretenzer luit speelde, de band vormde.
Via een advertentie kwam basgitarist Duane Petrovich, uit Texas, Amerika bij de band en als laatste lid werd Benjamin Prince - synthesizer en piano aangetrokken.
Na een degelijk repertoire opgebouwd te hebben, begon de band al snel met optreden en hun eerste demo's werden in een oude pub, genaamd Fallen Angel, opgenomen, die al snel tot een illegale studio werd omgebouwd en als oefenruimte gebruikt werd.
In de loop der jaren bouwde de band, door hun karakteristieke geluid, een goede live reputatie op en kreeg een aardige schare fans.
Vanaf 2009 begon de band te werken aan hun debuut album, waarvoor de opnamen plaats vonden in een verlaten kerk uit 1895, die een erg goede akoestiek had.
Het kostte de band slechts drie dagen om alle nummers op te nemen en kort daarop kreeg de band een contract bij het Griekse Inner Ear Records label, die hun debuut album "How To Be A Child And Win The War" in februari 2010 uitbracht, waarna de band enkele live optredens in Griekenland deed.
In 2012 nam Electric Litany contact op met de legendarische producer Alan Parsons, die na hun album "How To Be A Child And Win The War" beluisterd te hebben er mee instemde met de band te gaan samenwerken.
De opnamen voor hun nieuwe album "Enduring Days You Will Overcome", die als CD, LP en digitaal album door het Inner Ear Records label is uitgebracht, vonden plaats in diverse studio's in Londen, op het platteland van Wales en op het eiland Corfu, terwijl de mastering gedaan werd in de Abbey Road Studio's te Londen.

De plaat bevat 12 nummers, waarvan "Intro" de eerste is en hierin laar de band me een stukje muziek horen, dat me in aan "White Christmas" van Bing Crosby doet denken en gevolgd wordt door "Silence", een mooi klinkende elektro pop song met een nostalgisch jaren 80 ritme.
Daarna krijg ik "Hold Fast To Dreams" te horen, een lekker klinkende, in jaren 80, gespeelde new wave song met elektro invloeden, die gevolgd wordt door "The Soul Remembers Everything", die van hetzelfde laken een pak is en gewoon erg lekker klinkt en swingt.
Dan krijg ik het rustige "Vanish" te horen en hier speelt de band een ingetogen gezongen heerlijke pop song en in het volgende nummer, dat "Name" heet, laat de band me opnieuw een prachtige pop song horen, die invloeden van new wave bevat en in uptempo gespeeld wordt.
In de titel song "Enduring Days You Will Overcome" zit een vrij rustig tempo, dat met psychedelische geluiden tussendoor gespeeld wordt en hierin maakt de band nogmaals de mix van new wave en pop.
Met "In The Morning" krijg ik een swingende pop song te horen, waar ook nu weer new wave invloeden in zitten  en in "Feather Of Ecstasy" laat Electric Litany me een lekker in het gehoor klinkende swingende new wave song horen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik het schitterende "Empty Sea", waarin de band een vrij snelle rock song speelt, die swingt als een trein en dit vind ik zonder meer het beste nummer van de CD.
"You Make Me Feel" is een rustige new wave song met elektro invloeden, die me doet terug verlangen naar de jaren 80 en het laatste nummer "Farewell (To Setting Flowers)" is eveneens een prachtige rustige song.

De muziek van de CD "Enduring Days You Will Overcome" vind ik uitstekend klinken, maar kent op een enkel nummer na, geen echte uitschieters.
Toch is dit een CD, die het verdient om beluisterd te worden en voor liefhebbers van new wave is de schijf zeker het aanraden waard.

Review: Nox Boys - Nox Boys (Get Hip Recordings, 2014) (Garagerock)

Nox Boys uit Blawnox, Pennsylvania, Amerika, werd in 2012 opgericht en bestaat uit de high school vrienden: Zack Keim - zang en sologitaar, Zach Stadtlander - basgitaar en Sam Berman - drums, die samen met Bob Powers - slide gitaar de band vormen.
De band heeft zich muzikaal sterk laten beïnvloeden door bands als onder andere The Who, 13Th Floor Elevators, The Misunderstood, Velvet Underground, The Stooges, The Cynics, The Sonics, Black Flag, Ramones, Black Lips en anderen.
Hun debuut album "Nox Boys" werd onder leiding van Jim Diamond (White Stripes, Dirtbombs) te Detroit opgenomen en uitgebracht door Get Hip Recordings.

De CD, die 11 korte nummers bevat, start met "Desperate Girl", een stevige swingende uptempo rock song, waarin invloeden van The Stooges goed hoorbaar zijn.
Het volgende nummer heet "Novelty" en hierin speelt de band een lekker in gehoor klinkende beat song, waar lichte blues invloeden in zitten en deze wordt gevolgd door "Military School", een rustige garagerock song, die ook nu weer lichte blues invloeden bevat.
Daarna krijg ik "Take My Heart And Break It" te horen, een uptempo garagerock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten, waarna ik "Susie Lee" hoor en dit is een prima dansbare pop song. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Mrs.Jackson" laat de band me een schitterende garagerock song horen, die enkele goede tempowisselingen bevat en in "I Don't Care Anymore" speelt Nox Boys een heerlijk stukje garagerock, waarin een licht hypnotiserend ritme zit.
Met "Smilin' Dave" krijg ik een swingende rock song te horen, waarin southern rock invloeden in te horen zijn en met "Mr.No One" laat de band me een uitstekende licht psychedelische garagerock song horen.
Dan volgen "The Witch", een fantastische garagerock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Save Me", een vrij ruige garagerock song, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.

Het debuut album van Nox Boys is een uitstekende plaat geworden, waarvan de songs lekker klinken en de muziek aan zet tot meebewegen en ik kan daardoor elke liefhebber van dit soort muziek aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.

Review: Graham Day & The Forefathers - Love Me Lies (State Records, 2014) (Progressieve Rock)

Begin jaren 80 speelde Graham Day (zang en sologitaar) samen met Allan Crockford (basgitaar), Johnny Symons (drums) en Jamie Taylor (orgel), die toen allen nog op school zaten, in de garagerock band The Prisoners, die uit Rochester, Engeland kwamen.
Na 4 albums te hebben gemaakt, ging de band in 1986 uit elkaar en vormde Taylor The James Taylor Quartet samen met Allan Crockford, terwijl Day The Prime Movers oprichtte.
In 1989 gingen Day en Crockford weer samen spelen in de band The Prime Movers, waar Wolf Howard, die met Crockford in The James Taylor Quartet speelde, de drummer van werd.
Onder deze naam werd het album "Sins Of The Forefathers" via het Cyanide label in 1989 uitgebracht, waarna Fay Hallem als keyboards speler bij de band kwam.
Nadat de band nog 2 albums had uitgebracht, ging The Prime Movers in 1993 uit elkaar en halverwege de jaren 90 vormde Day de band Planet, die een plaat via het Acid Jazz label uitbracht, terwijl Crockford en Howard met de band Goodchilde verder gingen.
Intussen was de interesse voor de muziek van The Prisoners zo gegroeid dat er her persingen verschenen van de originele albums van de band en na een korte reünie verscheen in 1997 de single "Shine On Me" via Deceptive Records, waarna de band opnieuw stopte.
Graham had echter nog een hoop niet opgenomen nieuwe songs liggen, maar geen band om ze mee te spelen, dus hij nam contact op met zijn oude vrienden Allan en Wolf en richtte The Solarflares op en maakte in 1999 het album "Psychedelic Tantrum" voor het Twist label.
Daarna volgden nog 2 albums en kwam organist Parsley Lion het trio versterken en in deze formatie werden er nog 3 albums uitgebracht, totdat ook deze band er mee stopte in 2004.
Vervolgens speelden Graham en Wolf tot 2006 samen in de band The Buff Medways, waarvan Billy Childish het derde lid was.
Allan richtte The Galileo 7 op en maakte de schitterende CD "Staring At The Sound", die via State Records verscheen en Graham richtte Graham Day And His Gaolers op.
In 2013 kwamen Allan, Graham en Wolf weer bij elkaar om de band Graham Day & The Forefathers te vormen en het resultaat daarvan is een nieuwe single, die via het State Records label verschijnt.

De A-kant van deze gelimiteerde 7" vinyl single heet "Love Me Lies" en hierin brengt het trio een schitterende progressieve garagerock song ten gehore, waarin ook invloeden van hardrock te horen zijn en Graham met veel fuzz op zijn gitaar speelt.
De achterkant "30-60-90" is van een heel ander kaliber en hierin laat de band me genieten van een waanzinnig goed stukje instrumentale progressieve rock, dat swingt als een trein en daarin zijn heel in de verte lichte sporen van surf te ontdekken.

"Love Me Lies" / "30-60-90" van Graham Day & The Forefathers is een geweldige single, die ik iedere muziek liefhebber kan aanraden, maar wees er snel bij, want er zijn slecht 500 exemplaren van geperst.
(luister naar een gedeelte van beide songs via de soundcloud link onder de recensie)

GRAHAM DAY & THE FOREFATHERS—Love Me Lies / 30-60-90 by ...

Review: The Offenders - Generation Nowhere (Destiny Records, 2014) (Ska Punk)

In 2005 richtte Valerio Tenuta - zang en sologitaar de band The Offenders op te Cosenza, Italië, die tegenwoordig verder bestaat uit: Mr. Sinister Kris - basgitaar en zang, Francesco Mirabelli beter bekend als Checco - drums en zang en Alexander Paulsen beter bekend als Cpt. Alex Elysium - Hammond orgel, keyboards en zang.
In februari 2006 scoorde de band een lokale hit met "Rudeboys In A Dancefloor” en in 2009 verhuisde de band naar Berlijn, Duitsland, dat hun nieuwe thuisbasis zou worden en werd de band in de wereldwijde underground scene bekend met hun verpletterende hit “Hooligan Reggae”, hun tweede single, waarna ze een contract kreeg bij het Duitse Conehead Records label, die in 2007 hun debuut album "Hooligan's Reggae" uitbracht.
Vervolgens verscheen in mei 2008 de single "Wake up Rebels” via Conehead Records, waardoor de band de gelegenheid kreeg om in veel andere landen te mogen optreden.
Daarna verscheen in 2009 het album "Action Reaction" via Grover Records en her geperst door MadButcher/KobRecords/RedStar73 in September 2010, evenals de single “Hooligan Reggae”, gevolgd in juni 2010 door "Anthems From The Gutter" (Mad Butcher/Kob Records/RedStar73), de singles "Till I Die" en de her persing van "Wake up Rebels beide via MadButcher, daarna "Shots, Screems And Broken Dreams" (MadButcher/KobRecords/RedStar73, februari 2011), de split single "Rude League" (MadButcher/KobRecords/RedStar73, december 2011), "Lucky Enough To Live" (Destiny Records, oktober 2012), limited edition 7"vinyl single "Sounds from Underground" (Destiny Records, november 2012), limited edition 7"vinyl single "Berlin Will Resist (Riot 87 In SO36)" (Destiny Records, december 2013) en hun nieuwe CD/LP "Generation Nowhere" (Destiny Records, januari 2014).

Op "Generation Nowhere" staan 13 nummers, waarvan "Berlin Will Resist (Riot 87 In S036)" de eerste is en deze song begint rustig om vervolgens los te barsten is een swingende uptempo ska (mod)punk song, waarin de muziek van de band me aan de Deense band Movement doet denken.
Ook "We'll Always Be With You" wordt in een vrij hoog tempo met een aanstekelijk ritme gespeeld en heeft daarom ook een hoog dansgehalte.
In "Cripple Superstar" maakt de band de mix ska en rock & roll en ook hierbij is het onmogelijk stil te blijven zitten en in "Stay True" geeft de band me geen rust en blijft doorgaan met het maken van swingende ska punk, die aan zet tot dansen.
Het volgende nummer is de titelsong "Generation Nowhere" en opnieuw houdt de band het tempo hoog, waardoor ik nog maar even blijf mee bewegen op mijn stoel.
Daarna hoor ik de band "Tonight" spelen en ook nu weer is dit een swingende uptempo ska punk song, die gevolgd wordt door het eerste nummer van kant 2, getiteld "Rude Fans", een echte ska song, die in de stijl van de ska muziek van eind jaren 70 begin jaren 80 gespeeld wordt en volgens mij een grote hit kan worden.
Hierna krijg ik "Don't Ever Say Again" voorgeschoteld, een lekker swingende song, waarin ook rock & roll invloeden te horen zijn en deze wordt gevolgd door "Heil Angela", eveneens een zeer dansbare uptempo song waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten.
Vervolgens hoor ik "The Youth Paid", een swingende uptempo ska song, waarna "Face The Power" volgt en hierin voert de band het tempo nog een stukje verder op, zodat de energie, die deze band uitstraalt, nog beter tot zijn recht komt.
"Crying At The Bar" bevat nog steeds dat swingende ritme, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dus blijf ik in beweging, ondanks enkele lichte tempowisselingen.
Het laatste nummer "Pogo In Togo" is een geweldige swingende ska song, waarin het tempo opnieuw hoog gehouden wordt en stil zitten niet aan de orde is.

De LP/CD "Generation Nowhere" heeft me van de eerste tot de laatste toon weten te pakken en is een genot om naar te luisteren, waardoor ik maar één woord over de LP/CD kan zeggen: Fantastisch!

Review: Kalutaliksuak - Death Of The Alpinist (RAIG, 2014) (Progressieve Rock / Experimenteel)

Kalutaliksuak is de naam van een Russische psychedelische avant garde rock band uit Moscow, die in 1993 door Vladimir Konovkin - keyboards en Alexander Chuvakov - sologitaar, fluit, zang en percussie is opgericht.
Behalve deze vaste krachten, wisselt de samenstelling regelmatig en ten tijde van de opnamen van "Death Of The Alpinist" bestond de band verder uit: Alexei Ohontsev - basgitaar en Sergei Titovetz - drums en percussie.
"Death Of The Alpinist" uit 2014 is het vijfde concept studio album van de band, die eerder "Snow Melts Black" (2011), "Totem Making" (2011), "Last Day Of Sun" (2008) en "Kalutaliksuak" (2007) uitgebracht zag worden door het RAIG label.
Ook bracht de band enkele gratis concept album download MP3's uit, dat waren in 2008 "Light Upon Her Mysteries: Kalutaliksuak's First Tale / GB Vs Kalutaliksuak" dat tussen 1994 en 2008 opgenomen werd en "Light Upon Her Mysteries: Kalutaliksuak's Second Tale / Nuance Vs X-Rays", opgenomen tussen 1995 en 2009.
Maar ook werd er een speciale versie uitgegeven van "Totem Making", die via download te verkrijgen is en via een zeer gelimiteerde professioneel gedupliceerde CD-R van 50 stuks met allerlei extra's.
"Totem Making" uit 2011, is een registratie van  een live optreden van 13 februari 2011, waarbij de band een memorabele uitvoering van Deep Purple's "Smoke On The Water" ten gehore bracht plus 7 andere nummers, de "7-step Totem Making Suite".

De nieuwe CD van de band, "Death Of The Alpinist", bevat slechts 4 nummers, waarvan "Hard Climbing", dat op een seconde na, 21 minuten duurt, de eerste is.
De band start het nummer met experimentele progressieve rock, die in een lekker swingend ritme gespeeld wordt en jazz invloeden bevat, waarna het tempo langzamer wordt en de muziek verandert in een bijna new age-achtig stukje en nadat de band zo een tijdje gespeeld heeft, verandert de muziek opnieuw en deze keer in een swingend progressief stukje rock, waarin flink geïmproviseerd wordt.
Daarna schotelt de band me "Shambhala" voor en hierin hoor ik Kalutaliksuak een geweldig instrumentaal nummer met een licht hypnotiserend ritme spelen, om te vervolgen met het iets meer dan 20 minuten durende "Buried Horizons", waarin ik een stuk symfonisch gespeelde rock te horen krijg, dat over gaat in
progressieve rock met jazz invloeden, waarbij de band het niet schuwt om te improviseren en ik met mijn oren gespitst zit, om maar niets van de muziek te missen.
Het laatste nummer van de CD heet "Not A King" en hierin hoor ik een schitterend progressief rock nummer, dat swingt de band als een trein, met tegen het einde een  overgang naar een mix van geïmproviseerde rock en avant-garde.
(luister naar het album via de koppeling naar het RAIG label onder de recensie)

Net als op hun vorige CD's zit de technisch hoogstaande muziek van Kalutaliksuak zeer complex in elkaar en heb ik erg goed op moeten letten, om maar niets van deze geniale muziek te hoeven missen.
Een aanrader voor iedere progressieve rock liefhebber!

Kalutaliksuak "Death of the Alpinist" | R.A.I.G. Records

Review: Bronco Bullgrog - Time Waits For Norman (Fruits De Mer, 2014) (Beat)

In 1996 werd de band Bronco Bullfrog te Londen opgericht en bestaat uit: Michael Poulson - sologitaar, keyboards en zang, Louis Wiggett - bas-, sologitaar, mandoline en zang en Andy Morten - drums en zang.
Allen hebben dan eerder ervaring opgedaan in diverse neo-60's beat/psychedelische rock bands en zijn beïnvloed door onder andere The Beach Boys, The Beatles, Big Star, Raspberries, The Who, The Hollies, The Kinks, Byrds, Buffalo Springfield en meer zestiger jaren bands.
De bandnaam komt van een obscure Engelse jaren 60 film, waarin acteur Sam Shepard, het gelijknamige personage speelt.
De band begon tussen 1996 en 1998 hun muziek op te nemen in Y Studio's te Leicester, waarna in 1998 hun debuut album "Bronco Bullfrog" uitkwam via het Twist  label, gevolgd in 2000 door "Seventhirtyeight", die via dat zelfde label verscheen.
Na deze uitgave, besloot het Spaanse Mushroom Pillow Records label, in oktober 2000, het eerste album van de band opnieuw uit te brengen en in februari 2002 bracht Mushroom Pillow Records het album "The Sidelong Glances of a Pigeon Kicker" uit, dat door Liam Watson in de Toe Rag Studio's te Londen was opgenomen.
Vervolgens verscheen "Oak Apple Day" in 2004 via het Rock Indiana label en in 2005 kwam "Emporium Days: The Harringay Demos 2003" uit.
Daarna werd het een tijdje stil rond de band, maar nadat de band in 2011 opnieuw leven ingeblazen werd, verscheen er in 2012 een nieuwe single, via het State Records label uit Kent, getiteld "Clarifoil"/"Never Been To California" .
Deze heeft een opvolger gekregen met gelimiteerde gekleurde 7" vinyl single "Time Waits For Norman", waarop 3 songs staan en deze is door het Regal Crabomophone label van Fruits De Mer Records uitgebracht.

De single start met het door de band geschreven "Time Waits For Norman", een schitterende psychedelische pop song in de stijl van de jaren 60 bands, uit de periode 1966-1969 en hiermee laat de band horen zich erg goed in de muziek uit die tijd te kunnen inleven. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Rocking Horse Mender", eveneens een eigen compositie en hierin krijg ik een fantastische pop song te horen, waarin de zang van zeer hoge kwaliteit is en de muziek in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn.
Tot slot hoor ik een cover van het nummer "Listen To The Sky" van Sands uit 1967, een swingende pakkende beat song, die licht psychedelisch is, Beatles-achtige vocalen bevat en me in beweging brengt.

Bronco Bullfrog heeft met "Time Waits For Norman" een geweldige single gemaakt, die vooral bij liefhebbers van jaren 60 muziek erg in de smaak zal vallen en er om schreeuwt om gekocht te worden.