Drijvende kracht achter de band is Nico Comoglio, beter bekend als Nik, die eigenlijk architect als beroep gekozen had, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en hij werd dus muzikant.
Nik kreeg privé pianoles bij Roberto Musto en leerde composities maken bij Aldo Sardo en dat dit zijn vruchten afgeworpen heeft is te horen in de complexe muziek, die hij met zijn band Syndone maakt, waar hij allerlei toetsen instrumenten bespeelt, zoals: piano, Hammond orgel, minimoog, pijporgel en alle keyboards.
Over het vormen van de band Syndone deed hij drie jaar (van 1990-1993), voor hij de juiste mensen bij elkaar had.
Nadat de band 2 CD's in 1992 en 1993 had gemaakt, zag het er lange tijd naar uit, dat hij solo verder ging, want hij maakte diverse solo CD's, maar in 2011 was hij opeens terug met een nieuwe CD van de band Syndone, die verder bestaat uit: Francesco Pinetti - vibrafoon, marimba, klokkenspel en bellen en Riccardo Ruggeri - zang en teksten.
Op de CD "Odysséas" speelt er een scala aan gastmuzikanten mee, waaronder: Marco Minneman - drums en Federico Marchesano - basgitaar, maar ook een strijkers en blazers sectie.
Syndone vertelt met deze nieuwe CD het verhaal van de reizen van Odyssee, dat in 13 eigen geschreven nummers ten gehore gebracht wordt.
De CD start met het instrumentale "Invocazione Alla Musa" (Invocatio To The Muse), een schitterend symfonisch nummer, waarin ik de band een technisch hoogstaand stukje muziek hoor spelen in een vrij hoog tempo, dat zeer afwisselend klinkt.
Daarna gaat de band verder met "Il Tempo Che Non Ho" (The Time I Do Not Have), een prachtige rustige song, waarin de muziek hoofdzakelijk op akoestische gitaar gespeeld is en begeleid wordt door orkestrale klanken, waardoor een fantastisch geheel ontstaat.
Dan hoor ik "Focus" en hierin laat de band me genieten van een heftig gezongen symfonische rock song, die swingt, jazz invloeden kent en enkele prima tempowisselingen bevat, gevolgd door "Penelope", een geweldig mooie rustige song, waarin de zang ingetogen klinkt en de piano de hoofdrol in dit nummer speelt.
Vervolgens krijg ik het instrumentale "Circe" te horen en hierin laat de band me opnieuw een uptempo symfonisch rock nummer horen, waarin ook lichte jazz invloeden hoorbaar zijn en dit nummer krijgt een vervolg in "Ade", waarin de band de song in een rustige tempo inzet en na een tempowisseling versnelt de muziek om verder in het nummer terug te keren naar een rustiger tempo.
In "Poseidon" schotelt Syndone me weer een fantastisch instrumentaal symfonisch rock nummer voor waarbij de muziek over gaat in "Nemesis" en daarin laat Syndone me een uitstekende symfonische rock song horen, waarin heftige en zeer rustige klanken elkaar afwisselen.
Ook dit nummer loopt vlekkeloos over en de band vervolgt met "La Grande Bouffe", dat, na een rustig begin, over gaat in een song waarbij, net als in het vorige nummer, de wisselende symfonische klanken de song bepalen en ik zit dan ook met mijn oren gespitst, om maar niets van de muziek te missen.
"Eros & Thanatos" is een vrij heftige korte symfonische rock song, die lekker afwisselend klinkt en "Vento Avverso" (Adverse Wind), een heerlijk melodramatisch gezongen nummer, waarin de band eveneens het afwisselende aspect behoudt.
Dan krijg ik een kort instrumentaal nummer te horen, dat "Eaeyoepia" heet en daarin klinken zeer rustige oosters aandoende klanken, waarna de laatste song "Daimones" te horen is en hierin hoor ik de band een uitstekend stukje symfonische rock spelen met geweldige temperament volle zang, zoals alleen Italianen dat kunnen.
Syndone heeft met hun nieuwe CD "Odysséas" weer een schitterend stuk muziek afgeleverd, dat me van begin tot eind heeft weten te boeien en technisch van grote klasse is en ik kan dit nieuwe album dan ook van harte aanbevelen aan iedere symfonische rock liefhebber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten