Review: Fogh Depot - Fogh Depot (Denovali Records, 2015) (Soundscapes / Jazz)

Fogh Depot is een Russische band uit Moskou, die uit 3 personen bestaat en begin 2015 hun debuut album met gelijknamige titel via het Denovali Records label uitbrengen.
"Fogh Depot" bevat 8 nummers, waarvan "Anticyclone" de eerste is.
Het nummer start met een eentonig synthesizer geluid, waarna de saxofoon in valt om na enkele minuten over te gaan in een avant-garde nummer met oosterse jazz invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld worden.
Daarna hoor ik "Mining (BTC)", een heerlijke mix van ambient en soundscapes, die rustig start, maar naar het einde toe iets meer vaart krijgt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Nevalyashka", waarin ik een schitterende mix van jazz en soundscapes te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Sagittarius" en hierin schotelt de band me een fantastisch stukje progressieve jazz voor, dat swingt als een trein, waarna ik "Orphan Drug" hoor, dat met lekker opzwepende drones klanken begint en in dit nummer laat de band me genieten van een geweldig mix van smooth jazz en soundscapes.
In "Tattoo" laat de band me een dansbare mix van jazz en soundscapes horen, waarin een licht hypnotiserend ritme zit en in "Dark Side Of The Monk" hoor ik een rustig gespeeld smooth jazz nummer, waarin ik heerlijk kan weg dromen.
Het laatste nummer van het album heet "Burning Beard" speelt de band opnieuw een uitstekende mix van soundscapes en jazz, die ook nu in een niet al te hoog  tempo ten gehore gebracht wordt en heel even experimenteel wordt.

Het debuut album van Fogh Depot staat vol uitstekende jazz, die gemixt met de soundscapes voor een aangenaam stukje muziek zorgen en ik kan liefhebbers van beide genres dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.

Review: Kalamata - Kalamata (Zygmatron Music, 2014) (Stoner)

Kalamata is een instrumentale stonerrock band uit Hildesheim, Duitsland, die in 2013 werd opgericht en bestaat uit: Petere Jaun - sologitaar, Olly Opitz - drums en Maik Blümke - basgitaar.
Sinds hun eerste optreden begin 2014, krijgt de band er geen genoeg van om onderweg naar nieuwe optredens te zijn en behalve door Duitsland, toerde de band eveneens door Tjechië en zal in 2015 optredens doen in Denemarken en Griekenland.
Op hun debuut CD "Kalamata", die ook als download verkrijgbaar is, staan 7 nummers, die achter elkaar gelezen de zin "You Have To Die Soon Mother Fucker" vormen.

Het eerste nummer heet dus "You" en hierin laat Kalamata me een rustig startend stoner nummer horen, dat in een herhalend ritme speelt en na enkele minuten een stuk heftiger en iets sneller wordt, echter zonder van ritme te veranderen, maar halverwege het nummer wordt dit verder uitgebouwd en krijg ik een geweldig stuk stevige stonerrock voorgeschoteld, dat swingt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Have", waarin de band een stevig zwaar klinkend nummer laat horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt een een licht hypnotiserend ritme bevat, waarna ik "To" te horen krijg, dat de band langzaam opbouwt en steeds heftiger wordt, om vervolgens terug te keren naar een rustiger tempo.
Dan hoor ik "Die" en hierin gaat de band verder met het maken van hun stevige stonerrock in een gemiddeld tempo, waarin enkele prima tempowisselingen zitten, die het nummer spannend houden.
In "Soon" laat de band me genieten van een swingend nummer, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en in "Mother" speelt Kalamata een fantastisch stevig hardrock nummer in een vrij snel tempo.
Het laatste nummer "Fucker" wordt weer in een gemiddeld tempo gespeeld en ook hier krijg ik weer een heerlijk stevig stonerrock nummer te horen, waarin ik als het ware in de muziek gezogen wordt.

Kalamata heeft me met hun debuut CD op een uitstekend stukje stonerrock weten te trakteren en ik kan elke liefhebber van dit genre aanraden, deze geweldige CD eens te gaan beluisteren, om misschien tot dezelfde conclusie te komen als ik; fantastisch!

Review: Cranium Pie - Mechanisms Part 2 (Regal Crabomophone, 2015) (Progressieve Rock)

Cranium Pie uit Witshire, Engeland, werd in 2006 opgericht en bestaat uit: Rob Appleton - keyboards, synthesizer en zang, Tim Bray - zang, bellen, effecten, theremin en fluiten, Steve Meadows - basgitaar, Dan Herra - sologitaar en zang en Julian Smith - drums, zang en sologitaar.
In 2008 verschenen 3 songs van de band op het 2LP verzamel album "A Monstrous Psychedelic Bubble", terwijl de band in 2009 hun debuut 7" vinyl 33 1/3 toeren single "Baby You're A Rich Man" / "Madman Running Through The Fields" in een gelimiteerde oplage van 300 stuks via het Fruits De Mer Records label uitbracht  met een poster, die op elke kant een verschillende afbeelding heeft.
Daarna verscheen in 2010 de gelimiteerde 7" vinyl single "Mothership" / "Rememberrr" via Bracken Records, die in dat zelfde jaar gevolgd werd door de gelimiteerde CD-R  compilatie "White Bag Bootleg", die via optredens verkocht werd en in een witte gestampte papieren zak verpakt zit, waarin een geïllustreerde "El Musico" kaart zit plus de CD-R.
Vervolgens verscheen de LP "Mechanisms Pt.1" op het Regal Crabomophone label (een sub label van Fruits De Mer Records), waarmee de band lovende kritieken oogstte en de schrijvende pers voor zich wist te winnen.
In 2012 bracht de band de zeer gelimiteerde vinyl LP "The Geometry Of Thistles" op hun eigen Lunartica label uit in een oplage van 25 stuks, gemaakt voor de Australische markt, waarbij elk van de LP's met de hand genummerd is en een handgeschreven / geschilderd kunstwerk bevat op het inlegvel.
Ook werd de LP, waarvan de songs tussen 2006 en 2009 gemaakt zijn, via Lunartica, in een beperkte genummerde oplage van 500 stuks uitgebracht in een zijden geprinte hoes, waarbij elke hoes een uniek ontwerp heeft.
Tevens verscheen in 2012 de split single van The Baking Research Station / Cranium Pie - "A Visit To Newport Hospital" / "Queen Street Gang" bij het Fruits De Mer Records label, waarna in 2014 de gelimiteerde CD-R single "The One Not Me Not I" exclusief via dat zelfde label werd uitgebracht in een oplage van 100 stuks, speciaal voor Fruits De Mer Records club leden.
Hun nieuwe album is in een beperkte oplage van 700 stuks op gekleurd vinyl als 2LP verkrijgbaar en wordt via het Regal Crabomophone label uitgebracht, waarbij op elke kant 1 nummer staat.

Op kant 1 staan 3 nummers, "Black Bird Of Death", "Masterace" en "Prophelactus", die in elkaar over lopen.
Aan het begin van de LP schotelt de band me een dreigend stukje muziek voor, dat langzaam uitgebouwd wordt, waarna de zang er bij komt, totdat de band besluit een korte stop in te lassen om een ander ritme te gaan spelen, waardoor de muziek totaal verandert en ik een schitterend progressieve rock song te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichte invloeden van jaren 70 bands als Soft Machine bevat.
Na opnieuw een tempowisseling laat de band me genieten van een stukje psychedelische progressieve rock, waarin ik invloeden van Pink Floyd en The Peddlers waarneem om zo kant 1 te beëindigen.
Op kant 2 luister ik naar 5 nummers, die aaneengeschakeld gespeeld worden en dat zijn: "Here We Are Together", "The Magus", "What Did You Said", "Light The Candle" en "The Lost Song".
In het eerste nummer hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkend progressief rock nummer spelen, dat na enkele minuten over gaat in een funky ritme en kort daarna in progressieve jazz ritmes, waarna de band weer over schakelt en me een vrij experimenteel stukje muziek laat horen, waarin jazz invloeden hoorbaar zijn, om vervolgens verder te gaan met het maken van fantastische progressieve rock, waarin teksten de microfoon in geschreeuwd worden en de muziek me even doet denken aan die van de band Copernicus, waarna er opnieuw een overschakeling plaats vindt en ik een uitstekend stukje rock te horen krijg.
Op kant 3 staan 3 nummers, die, net als op voorgaande kanten, aan elkaar vast zitten, waardoor het moeilijk te bepalen is, naar welk nummer ik aan luisteren ben.
De titels van deze nummers zijn : "Glimpses Into The 11th", "And So It Unfolded" en "Black Tree".
De muziek begint experimenteel en bevat invloeden van Bonzo Dog Band en Frank Zappa, waarna het nummer na enige tijd verandert in een heerlijk progressief stukje muziek, om enkele minuten laten over te gaan in een psychedelisch geheel, waarna er weer een omschakeling volgt en ik een progressief rock nummer krijg voorgeschoteld, waarin het keyboards de hoofdrol speelt, maar na een nieuwe tempowisseling besluit de band om voor korte tijd verder te gaan met het maken van experimentele muziek en schakelt dan over op het maken van een schitterende luchtige licht psychedelische pop song.
Als laatste nummers hoor ik "Intermission Trails", "The lost Song" (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), "After The Marth", "It's Happening Now" en "Neverending Endings" en ook hierin laat de band me een vrij experimenteel psychedelisch begin horen, dat vervolgd wordt met een stukje progressieve rock, waarin ook nu weer de teksten gedeclareerd worden en de band film achtige beelden bij me oproept, terwijl ik ook associaties maak met de tekenfilms van Disney en de muziek van Zweistein en Nine Days Wonder, waarna de band, na een tempowisseling, opnieuw de richting van de progressieve rock in slaat voor het laatste gedeelte van het nummer.

Cranium Pie heeft me met "Mechanisms Part 2" weten te verrassen op een schitterende 2LP, die vol staat met heerlijke progressieve, psychedelische en experimentele rock, waarbij de muziek geïnspireerd is door jaren 60 en 70 underground bands en een genot is om naar te luisteren, waardoor ik deze dubbelaar dan ook van harte kan aanbevelen aan liefhebbers van dit genre.

Review: Monomyth - Further (Suburban Records, 2014) (Progressieve Rock)

Monomyth uit Den Haag, Nederland, werd in mei 2011 opgericht na een jamsessie en bestaat uit: Thomas van den Reydt - sologitaar, Selwyn Slop - basgitaar , Peter van der Meer - keyboards , Tjerk Stoop - synthesizers en Sander Evers - drums.
De bandleden waren eerder actief in bands als: Alkaloid, Incense, The Polar Exploration Ship, Lucid, The Incredible Stacks, 35007 en Gomer Pyle.
Hun eerste optredens deden ze in 2012, onder meer in België (Antwerp Music City in april en Yellowstock Winterfest festival in december) en in Duitsland (Monsters Of Närmberch festival in december), waarmee de band naam maakte en in 2013 op grote Nederlandse festivals als Roadburn in Tilburg (april) en Parkpop in Den Haag (juni) te bewonderen was en tevens was de band opnieuw te zien op het Yellowstock festival te Geel, België in augustus.
In september 2013 verscheen hun debuut album "Monomyth", zowel op CD als op LP, via het Burning World Records label, waarop 5 lange nummers staan, waarna de band het jaar eind december afsloot met een optreden op het Freak Valley X-Mas Fest in het Duitse Siegen.
Ook 2014 was een goed jaar voor Monomyth met optredens in binnen en buitenland en in september werd de LP / CD "Furhter", waarop 4 lange nummers staan, uitgebracht, deze keer via het Suburban Records label.

Het album start met "Ark-M", waarin ik een iets meer dan 10 minuten durend progressief rock nummer te horen krijg, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en een lekker aanstekelijk licht hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik al snel in de ban van de muziek kom.
Daarna laat de band me genieten van "Spheres" en hierin ligt het tempo een stuk lager, waarbij de band een licht psychedelisch stuk muziek ten gehore brengt, dat ook nu weer is voorzien van een hypnotiserend ritme en enkele uitstekende tempowisselingen bevat.
Dan volgt "Collision", dat heftig begint, maar al snel over gaat in een lekker swingend stukje progressieve rock, dat invloeden van symfonische en spacerock bevat en ook dit schitterende nummer wordt in een vrij hoog tempo gespeeld, waarbij stil zitten geen optie is.
Het laatste nummer van het album "GEQUJ5", duurt 17 minuten en is onderverdeeld in 3 stukken, getiteld "Undocking", "123AU Corridor" en "Emergence".
De muziek begint met duistere synthesizer klanken, waarna de rest van de band langzaam invalt en ik een swingend melodisch progressief nummer te horen krijg, dat ook nu weer een licht hypnotiserend ritme bevat en rustig naar een climax gespeeld wordt, waarbij opnieuw subtiele spacerock invloeden hoorbaar zijn. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Monomyth heeft met "Further" een geweldig album gemaakt, waarvan ik van begin tot einde heb genoten, waardoor ik het elke progressieve rock liefhebber van harte kan aanraden.

Review: Dirty Passion - Dirty Passion (Denomination Records, 2015) (Hardrock)

In 2006 werd de Zweedse band Dirty Passion te Malmö opgericht door Emol Ekbladh - zang, Christopher Olsson - sologitaar, Björn Wilander - basgitaar en Markus Winberg - drums.
De band is sterk beïnvloed door de muziek uit de jaren 70 en 80 en deed sinds de oprichting al meer dan 100 optredens in binnen en buitenland, waaronder Malmö, Lund, Helsingborg en Gothenborg (Zweden) Londen (Engeland), Pisa (Italië), Kopenhagen (Denemarken) en Bochum (Duitsland).
Denomination, het sub-label van Transubstans, gaf de band in 2010 een contract en hun debuut CD "Different Tomorrow" verscheen eind dat jaar wereldwijd, gevolgd in 2012 door "In Wonderland", via het zelfde label.
Ook hun nieuwe album "Dirty Passion", waarop 11 nummers staan, is via Denomination Records uitgebracht.

Het eerste nummer van het album heet "Hallelujah" en hierin laat de band me een heerlijke stevige swingende hardrock horen, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en me enigszins aan de muziek van de jaren 80 hardrock bands zoals Bon Jovi doet denken.
Daarna krijg ik "Bad Karma" te horen en dit nummer start dreigend, maar na korte tijd verandert dit en speelt de band een uptempo hardrock song, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Bitch", een lekker in het gehoor klinkende hardrock song met een aanstekelijk ritme.
Dan volgt "Los Angeloser", waarin ik een geweldige swingende hardrock song voorgeschoteld krijg, die een hoog meezing gehalte heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en met "Get Back" laat de band me fantastische snelle hardrock song horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
In Zip Of Fire" krijg ik opnieuw een uptempo hardrock song te horen, die enigszins commercieel klinkt en naar mijn mening in een hitparade niet zou misstaan en in "Die Free" hoor ik ook nu weer een swingende hardrock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt een een aanstekelijk ritme bevat, waardoor ik de neiging tot dansen moet onderdrukken.
Vervolgens schotelt de band me "42 Nights" voor en hierin laat de band me genieten van een uitstekende rock song, waarin het tempo licht wisselend is en ook dit nummer acht ik in staat de hitparade te halen, mits de radiostations de muziek op pikken natuurlijk.
Het volgende nummer heet "The Mess" en daarin krijg ik een heerlijke snelle hardrock song te horen, die naar de rock & roll neigt en gevolgd wordt door "The Ballad Of The Skank" krijg ik opnieuw een swingende uptempo hardrock song te horen en in het laatste nummer, dat "Shame" heet, is dat het zelfde laken een pak en daarmee sluit de band het album op passende wijze af.

Het album "Dirty Passion" van Dirty Passion staat vol uptempo hardrock songs, die lekker in het gehoor klinken en aanzetten tot dansen en ik wil iedere hardrock liefhebber dan ook aanraden, dit geweldig swingende album eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik; Fantastisch!

Review: Crystal Jacqueline And The Honey Pot - Electronic Memory (Mega Dodo Records, 2015) (Psychedelische Pop

Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel, met wie ze samen in de band The Honey Pot speelt, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar tegenwoordig nog maar bestaat uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Haar laatst verschenen LP "Sun Arise" werd in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt gebracht en bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Haar nieuwe CD album, dat in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschijnt, bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
De nummers van de CD, waarvan de cover "Hole In My Shoe" van Traffic voor het eerst op CD verschijnt, werden eerder, in de zomer van 2014, door Fruits De Mer Records op 2 vinyl EP's uitgebracht.

De CD, die 15 nummers bevat, worden door Crystal Jacqueline, The Honey Pot en Storyteller (Paige Honey Naomi Baker) gespeeld en start met "Outgoing Intro".
In dit nummer hoor ik een schitterend psychedelisch nummer van Storyteller, dat in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn, waarin de gesproken tekst uitstekend tot zijn recht komt.
Daarna krijg ik de Pink Floyd cover "Remember A Day" van Crystal Jacqueline te horen en hierin laat ze me genieten van een heerlijke licht psychedelische song, waarin diverse tempowisselingen zitten en deze wordt gevolgd door "Things Weren't Right", een nog geen minuut durend nummer van Storyteller, waarin de tekst ondersteund wordt door de drums.
Dan volgt The Honey Pot met "It's Raining" en dit fantastische uptempo nummer, dat door Icarus Peel gezongen wordt, swingt als een trein en wordt afgesloten met een korte gesproken tekst van Storyteller, waarna ik de cover "White Rabbit" (Jefferson Airplane) voorgeschoteld krijg en hierin laat The Honey Pot me een eigen interpretatie van de song horen, die fantastisch klinkt en swingt.
In "Tick Tock", een cover van een Fleur De Lys song, laat de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song horen, die een aanstekelijk ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "The Swan Necked Spider" krijg ik, na een kort intro van Storyteller, een heerlijke licht psychedelische song, van Crystal Jacqueline, te horen.
Dan volgt de cover van Mighty Baby, "Egyptian Tomb", waarin The Honey Pot me een uitstekende dansbare pop song voor schotelt, die gevolgd wordt door het korte "After All...She's Crystal", waarin ik een fantastisch stukje psychedelische muziek te horen krijg met een door Storyteller gesproken tekst, waarop echo is gezet.
Vervolgens speelt The Honey Pot de cover "Hole In My Shoe" van Traffic en in dit nummer, dat natuurgetrouw nagespeeld wordt, is de lead zang voor Icarus, terwijl Crystal voor de ondersteunende zang zorgt.
Daarna volgt er weer een psychedelisch kort gesproken nummer van Storyteller, getiteld "15 Reds" en gaat Crystal Jacqueline verder met de Curved Air cover "Puppets", een rustige psychedelische song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Met "The White Rabbit Lay Down" krijg ik opnieuw een verhaaltje van Storyteller te horen, dat vergezeld gaat met licht psychedelische muziek en gevolgd wordt door The Electric Prunes cover "I Had Too Much To Dream", waarin Crystal Jacqueline me een uitstekende versie van deze song laat horen en de CD wordt afgesloten met "Incoming Outro", dat door Storyteller vakkundig van een gesproken tekst voorzien wordt.

De gelimiteerde uitgave "Electronic Memory" van Crystal Jacqueline And The Honey Pot bevat 15 geweldige licht psychedelische pop songs, die stuk voor stuk de moeite van het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze CD dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van psychedelische muziek en de betere pop.