Review: Cherry Choke - Raising The Waters (Elektrohasch, 2015) (Hardrock)

Mathew Bethancourt, die eerder actief was in de bands Josiah, In The Beginning en Kings Of Frog Island, richtte in 2007 te Leicester, Engeland, de band Cherry Choke op.
De band, die toen bestond uit: Mathew Bethancourt - sologitaar en zang, Gregg Hunt - basgitaar (ex The Dérailleurs) en Daniel Lockton - drums (ex The Dérailleurs), maakte in 2009 hun debuut album "Cherry Choke", dat via het Elektrohasch Records label werd uitgebracht, waarna in 2011 het tweede album “A Night In The Arms Of Venus" volgde, dat eveneens via het zelfde label verscheen.
In 2013 kwam Simon Beasley (basgitaar en zang), een voormalig lid van de band Josiah, als vervanger van Hunt bij de band en met hem werd het nieuwe album "Raising The Waters" opgenomen in de Colour Haze Studio te Munchen, Duitsland, onder leiding van Stefan Koglek (Colour Haze).
Verder doen Mario Oberpucher - sitar, Martin Bischof - Hammond M3 orgel en Fender Rhodes en Stefan Koglek - 12 snarige akoestische gitaar en zang als gastmuzikanten op dit album mee.

Het nieuwe album, dat zowel op CD als op LP wordt uitgebracht bevat 10 nummers, waarvan de eerste "Rage On" heet en hierin krijg ik een fantastische licht hypnotiserende hardrock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de band me vanaf de begin tonen mee in de ban van hun muziek weet te houden.
Daarna hoor ik "Mindbreaker", dat een hoger tempo bevat en een stuk heftiger klinkt en swingt als een trein, waarna de band me een mix van een hard- en bluesrock song voorschotelt, die "Black Annis" heet en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Used To Call You Friend", waarin Cherry Choke een lekker in het gehoor klinkende hardrock song speelt en me aan de muziek van hun vorige CD's doet denken.
Vervolgens krijg ik "Hypnotize Me" te horen en daarin verrast de band me door een bijna a capella nummer te spelen, waarop de begeleiding alleen bestaat uit een 12 snarige akoestische gitaar, die door Stefan Koglek bespeeld wordt.
In "Where The Sun Rises" weet de band me opnieuw te verrassen, want nu krijg ik een schitterend instrumentaal psychedelisch nummer te horen, waarin de sitar, die door gastmuzikant Mario Oberpucher bespeeld wordt, de hoofdrol vertolkt en dit nummer gaat naadloos over in "6ix & 7even", dat rustig begint, maar na enkele minuten verandert in een heerlijke swingende progressieve rock song, waarin de muziek en dan met name het Hammond orgelspel van Martin Bischof, me zo nu en dan even doet denken aan dat van Deep Purple tijdens hun beginperiode. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer, dat "My Mind To Lose" heet, is weer zo'n uitstekende hardrock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en het laatst vermelde nummer van het album heet "Discarded Hearts" en hierin laat de band me een geweldige pop song horen, die licht psychedelische invloeden bevat, waarna ik, als toetje, een werkelijk fantastisch klinkend psychedelisch nummer te horen krijg, dat niet op de hoes vermeldt staat, een zogenaamde "hidden track", dat "Where The Sun Sets" heet.

Cherry Choke heeft, naar mijn mening, met "Raising The Waters" hun beste album tot nu toe gemaakt en ik kan iedere hardrock liefhebber deze schijf dan ook aanraden, maar ook zij, die van progressieve rock en psychedelische muziek houden, zullen ruimschoots aan hun trekken komen.