De band, die toen bestond uit: John Lund - basgitaar, Phil Peacock - sologitaar, Malcolm Luker - sologitaar, Mick Rowley - zang en Geoff Gill - drums, besloot te vertrekken uit Yorkshire, om hun succes te zoeken in Londen.
Al snel trokken ze de aandacht van het muziek management van Alan Brush, die de band als voorprogramma van P.J.Proby had zien optreden en in oktober 1965 kregen ze een contract bij het Columbia Records label.
Hun debuut single "Keep A Hold Of What You've Got" / "She's A Liar" flopte helaas door het grote aanbod swingende sixties muziek, waardoor Phil Peacock besloot te stoppen en terug te keren naar Yorkshire en ook manager Alan Brush gaf er de brui aan doordat er geen geld genoeg binnen kwam en ook hun volgende single "There She Goes" / "Walk Right Out The Door", eveneens uit 1965, flopte.
In Ron en Reggie Kray vonden ze hun nieuwe managers, maar wisten niet, dat deze heren in feite niets anders dan gangsters waren, die een het grootste deel van de cake op zouden eisen.
De bandleden schreven inmiddels zelf hun songs en namen in 1966 zes nieuwe songs op, inclusief het psychedelisch klinkende "My Friend Jack", dat door producer Monty Babson een meesterwerk werd genoemd en de band besloot door de verandering van hun muzikale richting ook hun bandnaam te veranderen en noemden zich vanaf toen The Smoke.
Babson benaderde EMI voor een contract en het label wilde het nummer wel op single uitbrengen, maar met een gecensureerde tekst, waarna de nieuwe versie in februari 1967 verscheen.
Het nummer stond slechts 3 weken in de top 50 en werd door de BBC geboycot, door de drugs gerelateerde tekst, maar werd desondanks een grote hit in Europa en de band verscheen in het Duitse tv programma Beat Club, die opnames maakte in de Londense Marquee Club.
Door het Europese succes besloot de band in Duitsland te gaan wonen, waarna hun volgende singles in 1967 zowel in Engeland als in Duitsland, maar ook veranderde de band van label en verschenen hun volgende 2 nieuwe uitgaven via het Island label van Chris Blackwell.
Tevens werd in 1967 de LP "It's Smoke Time" door het Metronome label uitgebracht en verscheen alleen in Duitsland, totdat het Morgan Blue Town label in 2011 besloot opnieuw uit te brengen.
Doordat de band niet terug wilde keren naar Engeland om nummers op te nemen voor Island, nam Chris Blackwell de apparatuur en de bus van de band in beslag, om zo iets van het geld terug te krijgen, dat hij in de band gestoken had.
In de volgende 2 jaar keerden de meeste bandleden terug naar Engeland en vonden werk bij Monty Babson nieuwe Morgan Studio.
Begin 1970 waren alleen Geoff Gill en Zeke Lund nog over van de band, die samen met zanger Will Malone van Fickle Pickle en zanger Cliff Wade The Smoke vormden.
Hun nieuwe singles, die in het Glam Rock straatje pasten, werden in Engeland door Regal Zonophone uitgebracht en in Europa door Basf en Odeon, omdat Monty had besloten zijn Morgan Blue Town label op te heffen.
Een van de meest opvallende singles van The Smoke was "Sugar Man" / "That's What I Want", waarop Geoff de zanger was en dit nummer verdiend het om één van de betere Glam Rock nummers te worden genoemd.
De band maakte in 1975 een versie van "My Friend Jack" voor de Franse markt, maar dat resulteerde uiteindelijk in het einde van de band.
Alle nummers, die de band maakte, zijn nu op een 3CD album verschenen, inclusief de singles van The Shots en Chord Five, waarvan vele jaren ten onrechte gedacht werd, dat het een pseudoniem van The Smoke was, plus enkele live opnamen en alternatieve versies.
Chord Five, die in 1964 te Stratford, Londen onder de naam The Pioneers werd opgericht, bestond uit: Terry Holmes - zang en sologitaar, Lee Morrison - basgitaar, Roger Stoten -drums, Terry Bristow - slaggitaar, Peter Ross - slaggitaar en keyboards en Phil Holmes - orgel.
CD 1 bevat de in Duitsland, Engeland en Frankrijk uitgebrachte singles en telt 19 nummers en begint met de originele versie van "My Friend Jack" (UK, D) uit 1967 en hierin krijg ik een lekker swingende licht psychedelische beat song te horen, die gevolgd wordt door "We Can Take It", dat de B-kant van de single is en ook in dit nummer laat de band me een uitstekende uptempo beat song horen.
Daarna hoor ik "High In A Room" (D), eveneens uit 1967, waarin de band een prima en aanstekelijk klinkende beat song ten gehore brengt, waarna de andere kant van de single "If The Weather's Sunny" (D) te beluisteren valt en ook dit is een redelijk goede song.
"If The Weather's Sunny" werd in de UK als A-kant werd uitgebracht met "I Would If I Could, But I Can't" als B-kant, waarin de band me een goede swingende song voorschotelt, die met een enigszins humoristische ondertoon gespeeld wordt.
Dan volgt "Have Some More Tea", een fantastische licht psychedelische beat song, dat de achterkant van de single "Victor Henry's Cool Book" (D, 1967) is en deze song klinkt gewoon lekker en zet me in beweging.
Vervolgens hoor ik "It Could Be Wonderful" (UK, 1967), een opgewekt klinkende beat song, die "Have Some More Tea" als andere kant heeft, waarna ik de onuitgebrachte Island single "Utterly Simple" (UK, 1968) te horen krijg en ook dit is een lekker klinkende beat song, met een prima dansbaar ritme en "Sydney Gill" als B-kant heeft, waarin de band me een vrij progressief klinkende pop song laat horen.
Dit nummer zou in 1968 wel in Duitsland verschijnen en heeft "It Could Be Wonderful" als achterkant.
In "Dreams Of Dreams" (UK, 1970) krijg ik een uitstekende swingende pop song te horen en in "My Birth" laat de band me een prima progressieve poprock song horen, waarna "Ride Ride Ride" (UK, 1971) volgt en dit is een vrij commerciële dansbare pop song, die "Guy Fawkes" als achterkant heeft en hierin hoor ik een goed in het gehoor klinkende pop song met country invloeden.
Met het schitterende "Sugar Man" (UK, D, 1972) is de band overgestapt naar het maken van Glam Rock en klinkt hierin als T.Rex en met "Jack Is Back", dat als A-kant gebruikt voor de Franse single, krijg ik een heerlijke licht progressieve rock song te horen, die net als "Sugar Man", "That's What I Want" als achterkant had en in dit nummer schotelt The Smoke me een fantastische progressieve rock song voor.
In "Shagalagalu" (UK, D, 1974) laat de band me opnieuw een heerlijke Glam Rock song horen en in "My Lullaby" (UK, 1974), krijg ik ongeveer dezelfde muziek te horen, alleen in een commerciëlere uitvoering.
CD 2 ("Album Tracks And ...") start met de single uitvoering van "My Friend Jack", die geweldig en licht psychedelisch klinkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de B-kant van "Shagalagalu" volgt, getiteld "Gimme Good Loving" en dit is een swingende Glam Rock song, die gevolgd wordt door de B-kant van "My Lullaby", die "Looking High" heet en eveneens een lekker in het gehoor klinkende rock song is.
Vervolgens krijg ik 7 songs van de LP te horen, waarvan "Waterfall" de eerste is en hierin speelt de band een prima beat song in een gemiddeld tempo, gevolgd door "You Can't Catch Me", een uitstekende beat song, die me lichtelijk aan de muziek van The Hollies doet denken.
Daarna hoor ik "Wake Up Cherylina", een heerlijke pop song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten, waarna ik "Don't Lead Me On" hoor, een swingende rock song, die zeer dansbaar is.
In "I Wanna Make It With You" laat de band me genieten van een swingende pop song en ook in "It's Getting Closer" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende beat song voorgezet, waarna ik de laatste song van de LP te horen krijg, getiteld "It's Just Your Way Of Lovin'", een schitterende swingende beat song, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan hoor ik de single van The Shots, waarvan "Keep A Hold Of What You Got" de A-kant is en hierin laat de band me genieten van een fantastische mix van rock & roll en beat, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, terwijl de achterkant eveneens een geweldige swingende beat song bevat, die "She's A Liar" heet.
De laatste 6 songs (3 singles) van de CD komen van Chord Five en daarvan heet de eerste ""I Am Only Dreaming" (1967), waarbij de band een als The Kinks klinkende uptempo rock song ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "Universal Vagrant", een heerlijke swingende garagerock song.
Daarna hoor ik "Some People" (1968) en hierin laat Chord Five me genieten van een uitstekende aanstekelijke beat song, waarna het zeer dansbare "Battersea Fair" volgt, dat licht Zuid-Amerikaanse en Kinks invloeden bevat.
In "Same Old Fat Man" (1969) hoor ik een swingende vrolijke pop song met lichte invloeden van The Kinks en zigeuner muziek en in "Hold On To Everything You Got" krijg ik opnieuw een zeer dansbare swingende pop song te horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
CD 3 (B-Sides, Alt.Versions & Live) begint met de versie uit 1976 van "My Friend Jack" en deze is iets psychedelischer, maar klinkt verder niet erg anders dan de single.
In "She Put The Hurt On Me" klinkt de band als The Rattles en dit nummers swingt als een trein, waarna "Like A Good Man Should" volgt en hierin laat de band me een uitsteknde psychedelisch rock song horen.
Daarna volgt "Playing With Magic", een heerlijke swingende psychedelische beat song, gevolgd door "Lady", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende pop song horen krijg en in "Thus Spoke Alice", de alternatieve versie van "Uttely Simple" laat de band me genieten van een fantastische psychedelische pop song.
Dan hoor ik de alternatieve uitvoering van "Sydney Gill", dat een schitterende progressieve rock song is en dit nummer wordt gevolgd door "Bring It All Back Home", een prima pop song, die enkele tonen van "Long Cool Woman" van The Hollies bevat.
Het volgende nummer heet "Time To Go #1" en daarin maakt de band de mix van pop en countryrock, die niet onverdienstelijk klinkt en gevolgd wordt door de alternatieve versie van de song, getiteld "Time To Go #2", die totaal verschillend is en in deze uitvoering speelt de band de song niet alleen rustiger, maar ook is de muziek meer op pop gericht, waardoor het geheel me een stuk aangenamer in de oren klinkt.
Vervolgens schotelt de band me "The Man With One Leg" voor, waarin ik humoristische pop song te horen krijg, waarna "Old Feet New Socks" volgt, eveneens een fantastische rustige mooie humoristische pop song.
In "Poor Little Frogs" krijg ik opnieuw een aanstekelijke humoristische pop song te horen, die enkele prima tempowisselingen bevat en heerlijk is om te beluisteren en gevolgd wordt door "Sweet Wilfred - A Rodent Of Note", waarin de band verder gaat met het maken van swingende humoristische pop songs en ook "Blown Away" is weer zo'n schitterende humoristische pop song.
"Holiday Farm" is een uitstekende pop song met eind jaren 60 uitstraling en "Ring Me" is een lekker in het gehoor klinkende pop song.
De laatste 3 nummers worden live gespeeld waarvan "She Put The Hurt On Me" de eerste is en hierin laat de band me ook nu weer van een schitterende swingende pop song, waarbij de invloed van The Rattles goed te horen is en in "High In A Room" laat de band me genieten van een aanstekelijke beat song, waarna de CD afgesloten wordt met de live versie van "My Friend Jack", die een stukje heftiger klinkt, dan de studio uitvoering, maar voor het einde afgebroken wordt.
De 3CD "My Friend Jack Eats Sugar Lumps / An Anthology" geeft een uitstekend beeld weer van de muziek van The Smoke, zoals die zich in de loop der jaren ontwikkelde, waarbij hun Glam Rock periode en de schitterende humoristische songs me erg verrasten.
Ik kan zowel liefhebbers van zestiger jaren muziek, alsmede Glam Rock fans deze 3CD dan ook van harte aanbevelen, maar ook zij, die van heerlijke pop songs en humor houden, zullen deze uitgave zeker kunnen waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten