Review: Marco Ragni - Land Of Blue Echoes (Melodic Revolution Records, 2016) (Progressieve Rock)

Marco Ragni uit Rovigo, Italië, begon in 1975, op zijn zesde, met het spelen van muziek, toen hij een keyboard kreeg, waarna er later de liefde voor het zingen bij kwam, doordat hij gefascineerd raakte door de vocale kwaliteiten van The Beatles.
Op zijn 17e was hij sterk beïnvloed door de hippie scene, Pink Floyd en alle progressieve rock uit de jaren 70 en nam hij zijn eerste psychedelische muziek op en verschenen zijn eerste albums "Kaleido" (1987) en "Illumination"(1988).
In 1990 sloot hij zich aan bij de band Deshuesada, waarmee hij 2 albums maakte en van 1992 tot 1998 diverse optredens in Italië deed, waarna hij enkele jaren als solo artiest verder ging, om in 2000 in de band The Quartafila te gaan spelen, die later hun naam in Heza veranderde en met deze band maakte hij 3 albums.
Van 2006 tot eind 2008 speelde hij in een psychedelische funk band, genaamd The Mokers en maakte met hen het album "Don't Forget The Music", waarna hij in januari 2009 opnieuw solo verder ging en een contract kreeg bij het Crow Records label, die in 2010 zijn eerste solo album "In My Eyes” uitbracht.
Vervolgens verschenen: "Live At The House Of Thunder" (live in Il Mulino te Lugano, Zwitserland met The Velvet Cactus Band) (Crow Records, 2011), "1969" (Crow Records, 2011), "Lilac Days" (Crow Records, 2012), "Psychedelicious" (The Celebration Of 20 Years’ Career met onuitgebracht materiaal, B-kanten en singles) (Crow Records 2013), "On Air - Live Unplugged" (Crow Records 2013), "Mother From The Sun" (2CD, Melodic Revolution Records, 2014), "Hidden Sun" (alternatieve versies en demo's van de "Mother From The Sun" sessies) (Melodic Revolution Records, 2015), "The Trip Goes On - Live 2015" (limited edition live bootleg serie, uitgebracht als kickstarter voor het album "Land Of Blue Echoes") (Melodic Revolution Records, 2016), "The Unconventional And Unusual Journey Through The 21st Schizophrenic Century And Beyond" (limited edition concept EP, uitgebracht als kickstarter voor het album "Land Of Blue Echoes") (Melodic Revolution Records - Marco Ragni Music, 2016) en op 21 maart 2016 verscheen het album "Land Of Blue Echoes", waarop diverse gastmuzikanten meespelen, waaronder: Durga McBroom (Pink Floyd) - zang, Peter Matuchniak - sologitaar, Jeff Mack (Scarlet Hollow) - basgitaar, Jacopo Ghirardini (Stalag 17) - drums, Vance Gloster (Gekko Project) - keyboards en Hammond orgel, Fernando Perdomo - sologitaar (1 nummer), Colin Tench (Corvus Stone) - sologitaar (1 nummer) en Hamlet (Transport Aerian) - basgitaar (1 nummer), terwijl Marco zelf zang, akoestische en elektrische gitaar, keyboards, basgitaar, lap steel gitaar en Griekse bouzouki speelt.

Het album, waarop 9 nummers staan (luister naar de teaser van het album via de youtube link onder de recensie), begint met "Between Moon And Earth", dat een gesproken intro heeft, waarna de Marco me een progressief stukje uptempo rock voorschotelt, waarin de muziek halverwege even iets rustiger wordt, maar na korte tijd weer verder gaat in het snellere tempo, om tegen het einde weer iets langzamer gespeeld te worden.
Het volgende nummer, dat "Horizons" heet, duurt iets meer dan 15 minuten en daarin krijg ik een afwisselend stuk progressieve rock te horen, dat na enkele minuten verandert in een funky ritme, om vervolgens verder te gaan in een uitstekende pop song met invloeden uit klassiek geschoolde klanken en jazzrock, om dan opnieuw te veranderen in een heerlijk progressief rock nummer, waarin ook het technische aspect niet vergeten wordt en ik een complex symfonisch stuk te horen krijg, dat, na weer een tempowisseling, over gaat in een mooi rustig gedeelte, waarna het laatste deel uptempo gespeeld wordt.
Daarna zet Marco me het titel nummer "Land Of Blue Echoes" voor en hoor ik een werkelijk schitterend rustig nummer, dat in de stijl van de muziek van Marlene Dietrich en gothic bands als het Italiaanse Ataraxia gespeeld wordt, waarna "Money Doesn't Think" volgt en ik een lekker swingende mix van funk en rock voorgezet krijg.
Dan krijg ik een prachtige rustige pop song te horen, waarin lichte folk invloeden zitten, getiteld "Canto D'Amore" en deze wordt gevolgd door "Deep Night", dat door Durga Bloom gezongen wordt en ik een uitstekende melodische pop song hoor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen bevat.
In "Beltane" laat Marco me genieten van een fantastische rustige progressieve rock song, die, na een minuut of vijf, tijdelijk van tempo verandert, om daarna weer verder te gaan in het rustige tempo.
Vervolgens krijg ik het langste nummer van het album te horen, getiteld "Nuclues Part 1-8", dat bijna 23 minuten duurt en daarop is de zang van Durga Bloom naast die van Marco opnieuw te horen.
In dit nummer laat Marco horen, dat zijn muziek sterk door die van Pink Floyd is beïnvloed en schotelt hij me een geweldig stuk progressieve symfonische rock voor, dat verscheidene tempowisselingen heeft, waardoor het nummer, van begin tot eind, spannend blijft en in het laatste nummer, dat "Queen Of Blue Fires" heet, laat hij me weer genieten van een schitterende progressieve symfonische rock song, waar enkele prima tempowisselingen in zitten.

"Land Of Blue Echoes" van Marco Ragni bevat 9 uitstekende nummers, waarmee Marco me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf, dan ook aanraden, aan een ieder, die van progressieve en symfonische rock houdt.