Review: Holly Golightly - Do The Get Along With (Damaged Goods Records, 2018) (Pop)

Holly Golightly uit Londen, Engeland, die, vanaf 1991, 4 jaar in de band Thee Headcoatees speelde, startte in 1995 haar solo carrière en woont tegenwoordig in Georgia, Amerika.
Haar solodebuut was de EP "Jiggy-Jiggy With Holly Golightly", die in 1994 via Vinyl Japan op CD en 7" vinyl verscheen, waarna er nog 17 singles van haar werden uitgebracht.
Het album debuut "The Good Things" komt uit 1995 en werd door Damaged Goods Records dat jaar op CD en als 10" vinyl uitgebracht en in 2009 als LP her uitgebracht.
Daarna volgden: "The Main Attraction" (CD, LP, Teenage Kicks, 1996), "Laugh It Up!" (CD, LP, Vinyl Japan, 1996, Damaged Goods Records, 2006), "Painted On" (CD, LP, Sympathy For The Record Industry, 1997, Damaged Goods Records, 2009), "Up The Empire" (CD, LP, Sympathy For The Record Industry, 1998), "Serial Girlfriend" (CD, LP, Damaged Goods Records, 1998), "God Don't Like It" (CD, LP, Damaged Goods Records, 2000), "Live In America" (CD, Majestic Twelve Records, 2000), "Truly She Is None Other" (CD, LP, Damaged Goods Records, 2003), "Slowly But Surely" (CD, LP, Damaged Goods Records, 2004), "Down Gina's At 3 (Live)" (CD, LP, Sympathy For The Record Industry, 2004), "Slowtown Now!" (CD, LP, Damaged Goods Records, 2015), "Live in London" (LP, Sympathy For The Record Industry, 2016), plus Billy Childish & Holly Golightly "In Blood" (CD, LP, Wabana Ore Limited, 1999), Holly Golightly & Dan Melchior "Desperate Little Town" (CD, LP, Sympathy For The Record Industry, 2000) en een sampler getiteld "3 Albums Sampler" (CDr promo, Damaged Goods Records, 2009).
Vermeldenswaardig is ook, dat ze samen met multi instrumentalist Lawyer Dave onder de naam Holly Golightly & The Brokeoffs 9 blues / Americana albums uitbracht.
Op 16 november 2018 verschijnt het album "Do The Get Along With", dat 12 nummers bevat, via Damaged Goods Records op CD, LP en als digitale download en daarop bestaat de band uit: Holly Golightly - zang, Bradley Burgess - sologitaar, Ed Deegan - sologitaar, Matt Radford - dubbele bas en Bruce Brand - drums.

Het eerste nummer van de plaat heet "Obstacles", waarin ik Holly een swingende pop song hoor spelen, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en invloeden uit eind jaren 50 en begin 60 bevat en gevolgd wordt door "Satan Is His Name", een cover van Steve King & The Echelons en daarin krijg ik een rustige, zwoel gezongen, song voorgezet, die lichte surf invloeden heeft.
Daarna volgt "Quicksand", een heerlijke swingende uptempo pop song met een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is  en dit nummer wordt gevolgd door het titel nummer "Do The Get Along", waarin ik de band een schitterende dansbare pop song hoor spelen, die invloeden uit de jaren 60 heeft, waarin de zang wederom zwoel klinkt.
In "Ladies Excuse Me" hoor ik een swingende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en deze heeft lichte invloeden uit country, rock en blues en in de cover van The Knight Bros., "Love (Can't You Hear Me)", zet Holly Golightly me een geweldige rhythm & blues song voor, die diverse tempowisselingen heeft en swingt als een trein.
Dan volgt "Hypnotized", een schitterende swingende uptempo pop song, die sterke invloeden uit de jaren 60 muziek bevat en een licht hypnotiserende ritme heeft en deze wordt gevolgd door "Pretty Clean", een aanstekelijk klinkende swingende song, die aanzet tot dansen en daarin is de muziek van de jaren 60 eveneens te ontwarren.
Vervolgens brengt de band "Lost" ten gehore en krijg ik een mooie rustige song voorgeschoteld, waarna de derde cover volgt "I Don't Know" van Ruth Brown en hierin speelt de band opnieuw een heerlijke zwoele pop song, die in de jaren 50 gemaakt had kunnen zijn en wel iets weg heeft van de muziek van Peggy Lee.
Verder ze de band me "I'm Yours" voor en hoor ik nogmaals zo'n aanstekelijke swingende pop song, die me terug brengt naar de jaren 50 en "Like Time" en daarin laat de band me genieten van een uitstekende rustige country song.

"Do The Get Along With" van Holly Golightly is een prima plaat, die vol lekkere songs staat en liefhebbers van de muziek van eind jaren 50, begin 60 zullen hier zeker van genieten, maar ook zij, die van de betere pop en de muziek van Caro Emerald houden, zullen dit album op waarde weten te schatten. (Sorry, nog geen video beschikbaar)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Slocks - Holy Motor (Voodoo Rhythm Records, 2018) (Noise Rock)

Sloks uit Turijn, Italie, werd in 2015 opgericht en bestaat uit: Ivy Claudy - zang en basgitaar, Buddy Fuzz - sologitaar en Peter Chopstick - drums.
De band bracht 18 april 2016 hun album "OneUp 10' online" als digitale download uit en deze werd op 4 maart 2016 vooraf gegaan door de gratis digitale download "Bootleg Of Our Live At Spazzio 211, 4 March 2016" en gevolgd door de 7" single "Sloks", die via Resurrections Records, SOB Records en Double Face Records verscheen en tevens als digitale download werd uitgebracht.
Op 21 september 2018 bracht Voodoo Rhythm Records hun album "Holy Motor", waarop 10 nummers staan, op LP, CD en als digitale download uit en vermeldenswaardig is, dat Lo Spider op 1 nummer als gastmuzikant mee speelt op sologitaar.

Het eerste nummer van het album heet "One Up" en daarin schotelt de band een heftig klinkende song voor, die in een eentonig rustig tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft, dat halverwege verandert en Slocks een licht chaotisch stuk muziek ten gehore brengt, waarna "Rat" volgt en de band een prima mix van noise en pop in een gemiddeld tempo speelt, waarbij het ritme opnieuw vrij eentonig klinkt.
Daarna volgt het titelnummer "Holy Motor", waarin ik een swingende uptempo mix van noise, rock en blues voorgezet krijg en deze wordt gevolgd door "Jazz Is Dead", een uitstekende noise rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en diverse subtiele tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
In "Killer" zet Slocks me een korte rock song voor en in "Dad Can Dance" hoor ik een schitterende korte uptempo mix van rock en noise.
Dan volgt "The Swamp" en hierin maakt de band een mix van rock & roll, noise en experimentele rock en deze wordt in een hoog tempo gespeeld en gevolgd door "Crashing", een heftige song, die een afwisselend tempo heeft en invloeden van noise, rock en punk heeft.
Vervolgens schotelt de band me "Lost Memories" voor en krijg ik een heerlijke eentonige mix van blues en noise te horen, die een aanstekelijk ritme heeft en in "By The River" gaat de band verder met het maken van muziek in dit tempo en ritme.

"Holy Motor" van Slocks bevat 10 vrij heftige songs, die vrij heftig klinken en invloeden van blues, rock en uit de begin periode van muziek van Yoko Ono hebben en ik kan liefhebbers van noise rock dan ook aanbevelen deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Hair Of The Dog - The Road To Roadburn (Kozmik Artifactz Records, 2016) (Hardrock)

Hair Of The Dog uit Edinburgh, Schotland, werd in 2013 opgericht door Adam Holt - zang en sologitaar, Ian Thomson - basgitaar en Jonathan Holt - drums.
Beide broers kenden Ian al sinds hun high school tijd en speelden regelmatig jams, maar omdat elk na school zijn eigen weg volgde, duurde het tot 2013 voordat de band echt een feit was.
De band schreef die zomer voldoende nummers, om een EP op te nemen en noemde zichzelf Hair Of The Dog naar een album van de Schotse band Nazareth en ook hun EP "Hair Of The Dog" verscheen begin 2014 via bandcamp onder die naam.
Door hun schare fans groeide hun populariteit en velen deelden de EP via internet, waardoor de interesse van kleine onafhankelijke labels steeg en Kozmik Artifactz Records de band een contract aan bood voor de verkoop van 300 vinyl albums, waarna de EP ook verscheen in zwart en in een beperkte oplage op transparant vinyl.
Op 10 juli 2015 werd hun debuut album "The Siren's Song" in een beperkte oplage op zowel zwart als marmer kleurig paars vinyl uitgebracht en tevens op CD en als digitale download, waarna "This World Turns" op 14 juli 2017 volgde en deze verscheen in gekleurde uitgave van 180 gram op roze en blauw marmer en eveneens op zwart vinyl, CD en als digitale download.
Hun eerste live album, "The Road To Roadburn" werd op 19 oktober 2018 door Kozmik Artifactz Records in gekeurd vinyl uitgebracht, waarvan 200 op geel, wit en blauw marmer kleurig vinyl, waarvan er 111 met de hand genummerd zijn en deze worden alleen via mail order verkocht, terwijl de resterende via de band en enkele distributeurs verkocht worden, maar ook worden er 100 op zwart vinyl geperst.
Vermeldenswaardig is ook, dat de opnamen van het album, dat 7 nummers bevat, plaats vonden tijdens hun optreden op het Roadburn festival in 2016.

Het album begint met "The Siren's Song", waarin ik de band een swingende afwisselende hardrock song hoor spelen met progressieve rock invloeden, waarin de zang helaas niet erg verstaanbaar is en deze wordt gevolgd door "Gypsy Eyes", een aanstekelijke swingende dansbare uptempo rock song, die me in beweging zet.
Daarna speelt Hair Of The Dog "Empty As The Wind", een swingende rock song, die diverse tempowisselingen bevat en "Strangers In The Darkness", een heerlijke rustige rock song, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten.
In "Weary Bones" zet de band me opnieuw een prachtige rustige song voor, die langzaam iets meer snelheid krijgt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "This World Turns" brengt de band een uitstekende swingende rock song met hardrock en progressieve rock invloeden, die langzaam opgebouwd wordt, waarna de band halverwege besluit het tempo weer te veranderen en verder gaat in een rustig tempo, dat opnieuw versneld wordt.
Het laatste nummer, "Wage With The Devil", wordt net als de rest van de nummers volgens hetzelfde stramien opgevoerd, dat wil zeggen afwisselende tempo's en een aanstekelijk ritme.

"The Road To Roadburn" van Hair Of The Dog is een uitstekende plaat met swingende muziek, die ik liefhebbers van hardrock kan aanraden, eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Seid - Weltschmerz, Baby (Sulatron Records, 2018) (Progressieve Rock)

Seid, die in 1993 werd opgericht, komt uit Arendal, Noorwegen en verhuisde naar Trondheim, waar ook de leden van de band Motorpsycho wonen en bestaat uit 5 bandleden: Jörgen Kosmos - gitaar en zang, Burt Rocket - basgitaar en zang, Janis - gitaar, Jan Spaice - drums en Organ Morgan - orgel en analoge synthesizer en P7s2g - analoge synthesizer en keyboards.
Hun debuut album, "Among The Monster Flowers Again", verscheen oorspronkelijk in 2002 op CD via het Luftwaffel Records label en werd in 2012 via Sulatron Records opnieuw uitgebracht, maar nu enkel in beperkte oplage op LP.
In 2006 verscheen het album "Creatures Of The Underworld" op Sulatron Records en op 1 december 2016 werden "Wettläufers Enke" (LP en als digitale download) en "Music from Wettlaufers Enke" (LP) door Gild Fu Music uitgebracht.
Tevens werd, in 2015, de 3CD box "Seid" in een beperkte oplage in eigen beheer uitgebracht, waarin de albums "Among The Monster Flowers Again", "Creatures Of The Underworld" en "Magic Handshake" (Black Widow Records, 2012) zitten.
Op 9 november 2018 verschijnt het album "Weltschmerz, Baby" via Sulatron Records op CD en in een beperkte oplage van 500 stuks op vinyl (LP) en daar op bestaat de band uit: Burt Rocket - orgel, mellotron, analoge synthesizer, elektrische en akoestisch piano, basgitaar, 12 snarige sologitaar, nylon gitaar, timpani en percussie, Jürgen Kosmos - sologitaar and bariton gitaar, Janis Lazzaroni - sologitaar, Martin Victor - Modular synthesizer en percussie en Stina Stjern - zang.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Haukoye", waarin de band een swingende in het Noors gezongen nummer speelt, dat in een gemiddeld tempo begint en langzaam aan snelheid wint, diverse subtiele tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Trollmannens Hytte", een heerlijk, vrij eentonig nummer met een licht hypnotiserend ritme.
Daarna schotelt de band me "Satan I Blodet" voor en hoor ik de band een fantastische licht hypnotiserende mix van spacerock en progressieve rock maken, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna ik het titel nummer "Weltschmerz, Baby" hoor en hierin speelt Seid een geweldige swingende rock song, die met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt en lichte surf invloeden heeft.
In "Coyoteman" zet de band me geweldig progressief uptempo rock nummer voor, dat swingt, lichte Oosterse invloeden bevat en een licht hypnotiserend aanstekelijk ritme heeft en rustig eindigt gevolgd wordt door "Moloch Vs Gud", een Oosters startend nummer, dat een gesproken tekst heeft en een hypnotiserend ritme bevat en naadloos over loopt in "Mir (Drogarna Börjar Värka)" een verrukkelijk aanstekelijk progressief rock nummer, dat swingt en daarbij is stil zitten niet aan de orde.

Seid heeft me met "Weltschmerz, Baby" van begin tot einde weten te boeien met hun schitterende progressieve rock en hypnotiserebnde ritmes en ik kan iedere liefhebber progressieve deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Alan Simon Excalibur I - The Legend Of The Celts (Babaika Productions, 2018) (Folk / Symfonische Rock)

Het verhaal over King Arthur en zijn magische zwaard Excalibur is al vaak verteld, maar Alan, die in Bretagne, Frankrijk woont, weet hier toch een nieuw stuk aan toe te voegen.
Vanaf 1994 verschenen er, met de regelmaat van de klok, albums over King Arthur van de hand van Alan, waarvan de eerste "Le Petit Arthur" was en deze werd in 1998 gevolgd door "Excalibur I: The Legend Of The Celts (La Légende Des Celtes)", waaraan diverse bekende muzikanten hun medewerking verleenden zoals: Rodger Hodson (Supertramp), Fairport Convention, Angelo Branduardi en verder spelen: Bruno Le Rouzic, Dan Ar Braz, Bohinta, Gabriel Yacoub, Denez Prigent, Carlos Núñez Et L'Orchestre Symphonique De Prague, Nikki Matheson, Tri Yann en Choeurs Orthodoxes Bulgares "Philippopolis".
Daarna verscheen in 2007 "Excalibur II: The Celtic Ring", waarop: Alan Parsons, John Wetton, Martin Barre, Jon Anderson, Andreas Vollenweider, Fairport Convention, Maddy Prior, Justin Hayward, John Anthony Helliwell, Lunasa, Flook, Karan Casey, Jacqui McShee, Les Holroyd, Didier Squiban, Carlos Núñez en St. Nazaire Pipe Band meespelen.
Vervolgens bracht hij in 2012 het album "Excalibur III: The Origins" uit samen met een scala aan muzikanten, zoals: Jeremy Spencer, Mick Fleetwood, John Anthony Helliwell, Billy Preston, Dave Pegg, John Wetton, Geoff Downes, Moya Brennan, Brankica Vasic, Chris Leslie, Cécile Corbel, Guido Ripoli, James Wood, Maria Collien, Paolo Marchini, Dun Aengus, Les Holroyd, Lulendo, Konan Mevel, Bob Callero, Chris Leslie, Lee Holdridge, Gerry Conway, Andrea Malladone, Claude Samard, Martin Lancelot Barre, Pat O'May, Manuel Delgado, Cillian Vallely, Manose Singh, Olivier Rousseau, Jean Roussel, Bruce Guthro, Jimme O'Neill, Jacqui McShee, Kohann, Morgan Creac'h, Simon Nicol, Les Tambours Du Bronx, Marco Fadda, Steve Shehan, Sushila Amatya, Navaraj Gurung, Basile Leroux, Chris Leslie, Didier Lockwood, Ric Sanders, Marco Canepa en Budapest Symphony Orchestra.
Ook "Excalibur IV - The Dark Age Of The Dragon" is een rock opera, waarvan de muzikanten uit verschillende bekende bands hun krachten gebundeld hebben onder leiding van Alan Simon, die de nummers voor de opera tussen oktober 2015 en januari 2017 schreef.
"The Dark Age Of The Dragon", dat in 2018 uitgebracht werd, is het 15e album van Alan Simon en op deze uitgave, de vierde in de Celtic Rock Opera serie, spelen de volgende gast muzikanten mee: Alan Stivell, John Helliwell (Supertramp), Martin Barre (Jethro Tull), Michael Sadler (Saga), Jesse Siebenberg (Supertramp), Moya Brennan (Clannad), Roberto Tiranti (Labyrinth), Bernie Shaw (Uriah Heep), Sonja Kristina (Curved Air), John Kelly (The Kelly Family), Maite Itoiz (Elfhental) en Siobham Owen.
Ook werden in 2018 de eerste 3 delen opnieuw uitgebracht, waarvan er van deel 1 hier een kleine beschrijving volgt en daarbij kan opgemerkt worden, dat Alan net als bij de andere 3 delen bijna alle nummers schreef, componeerde, arrangeerde en produceerde.
Alan begon in 1997 de eerste nummers voor "Excalibur I - The Legend Of The Celts" te schrijven en benaderde voor dit album weer divese muzikanten, waaronder: Rodger Hodson, Simon Nicol, Gabriel Yacoub, Angelo Branduardi, Jean Luc Dietrich, Aine en Martin Furey, TriYann, Jean Reno, Nikki Matheson en Denez Prigent (allen zang), Jean-Pierre Arnoux, Gildazs Arzel, Martin Barre, Dominic Bouchard, Dave Pegg, Ric Sanders, Nick Russell, Chris Leslie, Fanch Landreau, Brian Finnegan, Jean-Luc Chevalier, Jerome Cahanier, Dan Ar Braz, Jean Chocun, Patrick Clementin, Gerry Conway, Andy Garbi-Harmii, Gerard Coron, Meivelyan Jaquot, Yannick Hardouin, Jean-Louis Jossic, Christphe Le Helley, Bruno Le Rouzic, Didier Lockwood, Garry Low, Dave Mattacks, Olivier Rousseau, LouisMarie Seveno, Stepan Konicek, Carlos Nunez, Nicolas Yvan Mingot, Jean-Paul Corbineau, het symfonie orkest van Praag, het orthodoxe koor 'Philippolis' uit Bulgarije en Le Bagade De St-Nazaire.

Het album, dat 17 nummers bevat, start met "Dihun", een schitterend kort zwaar orkestraal nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en licht dreigend over komt en eindigt met een in het Frans gesproken woord en dit wordt gevolgd door "Pour L'Amour De La Reine", een heerlijke swingende vrolijk klinkende aanstekelijke folk song, die aanzet tot dansen en ook hierin eindigt het nummer met gesproken woorden, waarna "The Elements" volgt, een mooie rustige melodische song.
Daarna hoor ik "Castle Rock", een fantastische swingende Oosters aandoende swingende mix van folk en symfonische rock, waarbij stil zitten geen optie is, die iets over de helft van het nummer een tijdelijke tempowisseling heeft en weer eindigt met gesproken woorden en deze wordt gevolgd door "Morning Song", een rustige pop song.
In "Celtic Dream" zet Alan me een verrukkelijk aanstekelijk swingende mix van dance en folk voor (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), in "Ad Libitum" krijg ik een mooie kerkelijke song te horen, die orkestraal begeleid wordt en folk invloeden heeft en nogmaals voorzien is van gesproken tekst en in "Morgane" laat Alan me genieten van een prima rustige song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Dan schotelt hij me "The Gest Of Gauvain" voor en brengt opnieuw een heerlijke folk song ten gehore, waar enkele tempowisselingen in zitten en deze wordt gevolgd door "Davet Ar Baradoz", een geweldige Franstalige, vrij zware, folk song met kerkelijke invloed en "La Complainte De Parcival", een aanstekelijke Franstalige symfonische rock song, die orkestraal ondersteund en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "The Quest", een kort kerkelijk nummer, waarin het Bulgaarse orthodoxe koor schittert, "The Will Of God", een fantastische licht psychedelische pop song, waarin de muziek me lichtelijk aan die van The Beatles en The Hollies doet denken en "Camlann", een prachtige folk song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "L'Appel De Galahad", een schitterend rustig orkestraal nummer met Franstalige zang, die opnieuw eindigt met een gesproken tekst en over gaat in "Excalibur" en daarin krijg ik een geweldig swingend instrumentaal rock nummer voorgeschoteld met orkestrale begeleiding en lichte progressieve rock en  folk invloeden en "Vers: I'Lle D'Avalon", een prachtig kort rustig folk nummer, waarin de doedelzak een hoofdrol vertolkt.

"Excalibur I - The Legend Of The Celts" van Alan Simon staat vol heerlijke nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder, die van folk, symfonische rock en prachtige muziek houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Astral Son - Wonderful Beyond (Sulatron records / Headspin, 2018) (Psychedelische Rock)

Leonardo 'Soundweaver' Wijma is een Nederlandse muzikant/producer, die sinds 2003, jaarlijks, hoofdzakelijk digitale albums op de markt brengt en in zijn studio produceerde hij reeds meer dan 25 albums, variërend van elektronische muziek (dance, kosmische muziek, elektro) tot psychedelisch (spacerock, krautrock) en van mantra's tot dichtkunst.
Zijn muzikale invloeden zijn onder andere: Pierre Henry, Kid Baltan, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Jean-Michel Jarre, Kitaro, Vangelis, Tomita, Bo Hansson, ELP, Cream, Hendrix, Spirit, Moody Blues, Incredible String Band, Caravan, Camel, Gong, Steve Hillage, Pink Floyd, Ash Ra Tempel, Beatles, Sun Dial, Zappa, Brainticket,  Hawkwind, Classical Indian music, Aphrodite´s Child, Eno, Aes Dana, Crosby, Stills & Nash, Bowie, Kraftwerk, Kula Shaker, Led Zeppelin, Mike   Oldfield, Massive Attack, Witthüser & Westrupp en vele anderen.
Al jong leerde hij elektronisch orgel spelen en toen hij 16 jaar was, kreeg hij zijn eerste synthesizer, waarna hij na zijn twintigste ook eigen composities begon te maken en toen hij 26 was, leerde hij elektrische gitaar spelen.
Daarna begon hij nummers te schrijven en had reeds diverse synthesizers, orgels en effecten apparaten, die hij samen gekoppeld had in een kleine huis studio.
De komst van de computer opende nieuwe deuren voor Leonardo en van 1999 tot 2003 werkte hij erg gedreven en maakte veel nummers, waarbij hij het gevoel kreeg, dat het mogelijk was kwalitatief hoogstaande muziek te maken.
Tot 2003 bracht hij "All that is Energy" (EP), "Window" (EP), "Spiritworld 1,2 & 3" (elektronische muziek/dance) uit en in 2003 verscheen zijn eerste officiële album, getiteld "Origine" (elektronische muziek), gevolgd in dat zelfde jaar door de EP "Sadja".
Daarna volgden: "Soundweaver" (psychedelische elektronische muziek, 2003, 2004, 2005), "Dharma" (elektronische muziek, 2004), "Singing Electronic Devices" (elektronische muziek, EP, 2005), "Turn on, Tune in, Drop out" (spacerock, psychedelische muziek, 2005, remix 2007, unreleased) "Samsara" (2005), "Electronic Reality" (elektronische muziek, 2005), "Collective Memory Generator" (synthesizer, 2006), "Temple" (krautrock, 2007), "Open" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "The Turning Point" (psychedelische elektronische muziek, 2007), "Sabda" (elektronische muziek, 2008), "Elements" (elektronische muziek, 2008), "The Fascinating Vibes of Electronic Waves" (elektronische muziek, 2009), "Voor Een Dag Van Morgen" (2009) (geproduceerd voor H.C. Feiler, 2005-2009), "Quantum Generation" (elektronische muziek, 2010), "Imagine" (ambient en dance, 2010), "Magical Extension" (psychedelische muziek, 2011, niet uitgebracht), "Inner Space Dimension" (psychedelische elektronische muziek, 2011), "Músarrindill" (2011, CD met Egbert Hovenkamp II), "InSpiratie" (2011, met Egbert Hovenkamp II, onuitgebracht), "Waar Het Stroomt" (2011 met zang, Nederlandse gedichten door Leoweyn, onuitgebracht), "Drones" (ambient, krautrock, 2012), "Chants According To..." (vedische mantra's, 2012, met G.N. Rao, niet uitgebracht), "AARDE" (2012, CD met Egbert Hovenkamp II), "Mantra Electronique" (elektronische muziek, 2013), "A Drop In The Ocean" (Boedhistische mantra's, 2013, CD met Lhamo Dukpa van Bhutan).
Onder de naam Astral Son bracht hij 2 albums op vinyl via het Headspin label uit.
Dat waren "Gurumaya" in 2014 en "Silver Moon" in 2015 en deze verschenen tevens als digitale download, terwijl "Silver Moon" in 2016 ook via het Sulatron label op CD werd uitgebracht.
Zijn album, "Mind's Eye", dat 7 oktober 2016 op CD door Sulatron werd uitgebracht, kwam tevens op LP uit via het Headspin label, evenals als zijn album "Wonderful Beyond", dat 26 oktober 2018 op CD verschijnt via Sulatron Records en ook op LP door Headspin uitgebracht wordt, in een beperkte oplage van 200 stuks zwart en 300 stuks doorzichtig blauw vinyl.

"Wonderful Beyond", dat 11 nummers bevat (de CD 12), start met "She", waarin ik Astral Son een schitterende, vrij rustige, psychedelische song hoor spelen, die diverse tempowisselingen en spacerock invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Matrix Of Creation", eveneens een geweldige psychedelische song, die een aanstekelijk ritme heeft en daarin is de invloed van de muziek van The Beatles sterk hoorbaar.
Daarna zet hij me "Time And Space" voor en hierin krijg ik een erg rustige song te horen, die minimale begeleiding heeft en lichte Oosterse invloeden bevat, waarna "Your Mind" volgt, een heerlijke aanstekelijke uptempo pop song met een vrolijk eentonig ritme.
In "Moving Slowly" speelt hij opnieuw een lekker in het gehoor klinkende rustige licht psychedelische song met enkele tempowisselingen, die me aan de muziek van Balduin (Zwitserland) en Big Boy Pete (UK) doet denken en in "The Universe" schotelt Astral Son me een fantastische song voor, die met een gesproken tekst begint, om na korte tijd over te gaan in een song met een gemiddeld tempo, waar Oosterse invloeden in zitten en een licht hypnotiserend ritme.
Dan schotelt hij me "Cheap Magic Spells" voor en laat me genieten van een verrukkelijke psychedelische song, die rustig begint en langzaam meer vaart krijgt en tevens spacerock invloeden bevat en enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Nothing New", een dansbare psychedelische song, die me in beweging brengt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens speelt Astral Son "The Well" en ook hierin brengt hij een uitstekende psychedelische pop song ten gehore in een niet al te hoog tempo uitgevoerd wordt en na de helft van het nummer iets meer snelheid krijgt en steviger wordt, waarna "Journey" volgt en hij me een geweldig dansbaar eentonig stuk muziek voorschotelt, waarbij stil zitten geen optie is.
Verder hoor ik "Morning Dew", een prachtige rustige song, waar enkele prima subtiele tempowisselingen zitten en het extra nummer "Quiet Love", een mooie   rustige psychedelische pop song, die eind jaren 60 gemaakt had kunnen zijn.

Astral Son heeft me met "Wonderful Beyond", waarin veel nummers in elkaar over lopen, een stuk terug gevoerd in de tijd en even waande ik me weer in het hippie tijdperk van einde jaren 60 en ik kan deze plaat dan ook zeer aanraden, aan hen, die van heerlijke psychedelische pop houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Big Lad - Pro Rock (Box Records, 2018) (Elektro /Dance)

Big Lad uit Londen, Engeland, werd in 2015 onder de naam Shitwife opgericht en bestaat uit: Henri Grimes - drums en Wayne Adams - synthesizer.
Het duo bracht hun debuut album "Big Lad" in een beperkte oplage van 300 stuks op 28 augustus 2015 uit via Sapien Records Ltd en deze werd gevolgd door "Death To The Metal EP", die 15 juni 2016 op 10" vinyl verscheen en op 25 september 2017 kwam hun split 7" single "Shitwife"/"Maruosa" via Omega Warfare Records op de markt.
Hun album "Pro Rock", dat 12 nummers bevat, werd op 19 oktober 2018 door Box Records in een beperkte oplage op doorzichtig geel vinyl uitgebracht en tevens als digitale download.

Het album start met "Intro", een 7 seconden durende aankondiging, die gevolgd wordt door "Ricky Balboa", een geweldig swingend uptempo elektro dance nummer, dat diverse tempowisselingen heeft en daarbij is stil zitten niet aan de orde.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna zet het duo me "Jimmy's Bazole Plant" voor en hoor ik een kort heftig noise nummer, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarna ik "Dave Akoi" te horen krijg en daarin is de muziek een swingende uptempo mix van elektro, heavy rock en melodische muziek, die tegen het einde van het nummer in een rustig tempo over gaat en naadloos over loopt in "Macho Randy Savage", waarin prachtige rustgevende synthesizer klanken een minuut lang te horen zijn.
In "Banana Split" schotelt Big Lad me een schitterende mix van elektro en drum & bass voor, die diverse tempowisselingen heeft en in "Ted Banger" laat het duo me genieten van een heftige mix van elektro, noise en house, die een hypnotiserend ritme bevat en swingt als een trein en over gaat in "Micheal J  Decaprio" en hierin begint de muziek rustig en verandert langzaam in een fantastische mix van noise en elektro, waarin heerlijk drumspel en een licht hypnotiserend ritme zit en tevens enkele prima tempowisselingen heeft, waarna het nog geen minuut durende "Party Salad" volgt en ik een mooi melodisch stukje synthesizer spel hoor.
Dan brengt Big Lad "Donald Tramp" ten gehore, waarin het duo me, na een kort rustig begin, een swingende uptempo mix van elektro, house en drum & bass voorzet, die diverse tempowisselingen bevat, waarna ik "Eating Food And Fighting Wizards" hoor en hierin start het duo met Japans aandoende klanken, die een heftig ritme toegevoegd krijgt, dat in een hoog tempo gespeeld wordt, waardoor de muziek verandert in een heerlijk swingend dansbaar nummer, waar enkele tempowisselingen in zitten en vervolgens hoor ik het laatste nummer, dat "Outro" heet en slechts 5 seconde duurt.

"Pro Rock" van Big Lad staat vol uitstekende swingende muziek, die me van begin tot eind heet weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van elektro, noise en dance, dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Perhaps - Hexagon + Hexagain (Riot Season Records, 2018) (Experimentele Muziek / Jazz / Psychedelische Muziek)

Perhaps, een collectief uit Boston, Massachusetts, Amerika, speelt in diverse formaties en bracht op 13 september 2012 hun debuut album "Volume One" als digitale download en in een beperkte oplage van 100 stuks als cassette uit.
Daarna volgden:  "Volume Two" (digitale download, 7 augustus 2013), "Kamikaze" (digitale download, 6 januari 2014), "4" (Digitale download en beperkte oplage
van 50 stuks cassette + "V", 2 oktober 2016), "V-Redux" (digitale download en beperkte oplage CD, 13 september 2017) en "V" (digitale download en beperkte oplage op LP, 13 september 2017)
Hun zesde album "Hexagon", dat half oktober via Riot Season Records verscheen werd in een beperkte oplage van 300 stuks op zwart vinyl uitgebracht en tevens in een zeer beperkte oplage van 100 stuks op CD met de bonus CDr "Hexagain".
Het collectief, dat op dit album actief is, bestaat uit: Jim Haney, Sean McDermott, Don Taylor, Tom Weeks, Ben Talmi, Mike Thomas, Lucas Brode, Tabata Mitsuru, Reid LaPierre, Ricky Petraglia en Binod Singh.

"Hexagon" bevat 2 lange nummers, waarvan "The Number Of The Priest (Part 1)" het eerste is en hierin hoor ik de band met fantastische close harmony zang starten, waar na korte tijd muziek bij komt en dan over gaat in een schitterend eentonig hypnotiserend psychedelisch stuk muziek, dat swingt en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en daar komen langzaam ruimtelijke en jazz invloeden bij, waarna de muziek halverwege tevens invloeden van experimentele muziek toegevoegd krijgt.
Daarna schotelt de band me "The Number Of The Priest (Part 2)" voor, waarin de muziek experimenteel gespeeld wordt en al snel swingt als een trein, terwijl het terugkerende ritme eentonig is en het tempo hoog ligt, waarna de band besluit om er vanaf een kwart van het nummer geluiden van spelletjes in te verwerken zonder het tempo en ritme te veranderen.(luister naar gedeeltes van het album via de soundcloud link onder de recensie)
In "Grand Funk Autobahn (Part 1)" van "Hexagain", dat eveneens slechts 2 nummers bevat, brengt Perhaps een geweldige mix van psychedelische muziek, jazz en  experimentele muziek ten gehore, die diverse tempowisselingen heeft, waarbij het nummer regelmatig swingt en verwantschap heeft met de muziek van Alex's Hand.
Het tweede nummer "Grand Funk Autobahn (Part 2)" begint, waar het eerste eindigt, namelijk met het geluid van een sein sleutel, waarna de band verder gaat met het maken van hun experimentele muziek, die zo nu en dan aan totale chaos doet denken en vervormde zang bevat, maar waarin ook swingende ritmes, prachtige zang en een bepaalde spannende samenhang in zitten.

"Hexagon" + "Hexagain" van Perhaps zijn 2 niet alledaagse spannende CD's, die niet voor iedereen zullen zijn weggelegd, maar swingen er desondanks niet minder om en ik kan iedere muziek liefhebber dan ook aanraden, deze schijven eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Qluster - Elemente (Bureau B Records, 2018) (Krautrock / Elektronisch / New Age)

De Duitse band Qluster, uit Berlijn, bestond eerder onder de namen Kluster en Cluster en is de derde incarnatie van dit legendarische krautrock project uit 1969.
Qluster bestaat sinds 2013 uit: Hans-Joachim Roedelius - keyboards en synthesizer, Onnen Bock - keyboards en elektronica en Armin Metz - basgitaar en keyboards en bracht onder deze naam de albums: "Rufen" (LP/CD, Bureau B, 2011),"Fragen" (CD, Bureau B, 2011), "Antworden" (LP/CD, Bureau B, 2012), "Lauschen" (CD, Bureau B, 2013), "Tasten" (LP/CD, Bureau B, 2015), "Echtzeit" (LP/CD, Bureau B, 2016) uit en op 2 november 2018 verschijnt het zevende album van de band, getiteld "Elemente", waarop 8 nummers staan.

"Elemente" start met "Perpetuum", waarin ik een schitterend stuk krautrock voorgeschoteld krijg, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft, dat halverwege tijdelijk iets rustiger klinkt, om dan verder te gaan in het begin tempo.
Daarna volgt "Zeno", een fantastische, vrij rustige, mix van Japanse muziek, eentonige elektronische muziek en een licht hypnotiserend ritme en dit nummer wordt gevolgd door "Xymelan", een swingend krautrock nummer, dat eveneens lichte Japanse invloeden heeft en een terugkerend aanstekelijk ritme heeft.
In "Weite" laat Qluster me genieten van een geweldig, vrij zwaar, rustig nummer, dat enigszins triest klinkt en in "Tatum" krijg ik een zeer aanstekelijk dansbaar uptempo krautrock nummer voorgezet, dat een licht hypnotiserend ritme heeft, waarna de muziek na enkele minuten rustiger lijkt te worden, maar dan besluit het duo toch om in het ingezette tempo verder te gaan, om na ongeveer 6 minuten te veranderen en tijdelijk in een langzaam tempo gespeeld te worden en vervolgens disco invloeden te krijgen en in een hoog tempo gespeeld te worden.
Dan hoor ik "Symbia", een melodisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat en gevolgd wordt door "Lindow", een uitstekend dansbaar nummer, dat invloeden van krautrock en elektronische muziek heeft en een licht hypnotiserend ritme bevat.
Het laatste nummer, "Infinitum", begint rustig en daarin zwelt de muziek langzaam aan, om te ontaarden in een verrukkelijk rustig stuk new age muziek, dat me in een toestand van serene rust brengt.

"Elemente" van Qluster bevat verscheidene stijlen elektronische muziek, die me van begin tot einde hebben geboeid en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel krautrock, new age en elektronische muziek. (luister naar gedeeltes van het album via de soundcloud link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Pavallion - Stratospheria (Tonzonen Records, 2018) (Melodische Rock)

Pavallion uit Krefeld, Duitsland, bestaat uit: Sebastian Dückers - zang en sologitaar, Andreas Zanders - basgitaar, Stven Hein - sologitaar en zang en Piet Fischer - drums en synthesizer.
De band bracht in mei 2017 hun debuut album "2048" in eigen beheer uit en op 26 oktober 2018 verschijnt hun album "Stratospheria" via Tonzonen Records in een beperkte oplage van 500 stuks op vinyl, waarvan er 150 marmer geel en 350 marmer groen-blauw geperst zijn en tevens in een beperkte oplage van 500 stuks op CD (digipack) en als digitale download.

Het album, dat 3 nummers bevat, start met "Waves" en daarin hoor ik de band een schitterende swingende mix van new wave en poprock in een gemiddeld tempo maken, waarbij de muziek me bij tijd en wijle aan die van U2 doet denken, maar ook invloeden bevat van de Russische band Human Factor.
Daarna schotelt Pavallion me "Monolith" voor, een fantastisch eentonig instrumentaal stoner nummer dat rustig, zwaar en dreigend gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), om gevolgd te worden door het titelnummer "Stratospheria", een bijna 25 minuten durende heerlijke rustige melodische pop song, waarin de muziek vergelijkbaar is met die van Human Factor en deze gaat na iets meer dan 9 minuten over in een aanstekelijk sneller gespeeld tempo met een dansbaar ritme, waarbij stil zitten dan ook geen optie is.
Na enkele minuten veranderen het tempo en ritme opnieuw en krijg ik een uitstekend licht hypnotiserend stuk muziek voorgezet, waarin het tempo weer langzaam opgevoerd wordt, waardoor het ritme natuurlijk ook verandert, maar wel het hypnotiserende effect blijft houden, om vervolgens tegen het einde in een gemiddeld tempo gespeeld te worden, dat langzaam terug keert naar het rustige melodische tempo.

"Stratospheria" van Pavallion is een geweldig album, waarmee de band me van begin tot einde heeft laten genieten en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden, aan hen, die van melodische rock houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Dirty Contacts - The World's End (State Records, 2018) (Garagerock)

The Dirty Contacts werd in 2017 te Hastings, Engeland, opgericht en bestaat uit: Mr. Rees - zang en sologitaar, Frosty the Fuzzman - fuzz sologitaar, Mr. Forrester - basgitaar, Mr. Ellis - keyboards en Mr. Greensmith — drums.
De bandleden spelen en/of speelden in bands als The X-Men, The Dentists, The Cannibals, Armitage Shanks en andere.
Hun debuut 7" single "The World’s End” / "When You Stop Loving Me” wordt 22 oktober 2018 uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks op zwaar vinyl via State Records.

Op kant A van de single, The World's End", schotelt de band me een schitterende jaren 60 gerelateerde rauwe uptempo garagerock song voor, die enkele  subtiele tempowisselingen heeft, swingt en me naar die periode doet terug verlangen.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link)
Kant B, "When You Stop Loving Me”, is een cover van het door Billy Childish geschreven nummer, dat oorspronkelijk door Thee Headcoats opgenomen werd en daarin hoor ik de band opnieuw een fantastische uptempo garagerock song spelen, waarin de muziek uit de jaren 60 centraal staat en overeenkomsten met bands als The Seeds en The Kinks is dan ook snel gelegd.

De single "The World’s End” / "When You Stop Loving Me” van The Dirty Contacts is een juweeltje, dat in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en ik kan deze 7"
dan ook ten zeerste aanbevelen aan een ieder, die van garagerock en jaren 60 muziek houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Spacious Mind - The Drifter (Trail Records, 2018) (Psychedelische Rock)

The Spacious Mind, die in 1991 te Skellefteå, Zweden werd opgericht, bestaat uit: Jens Unosson - zang, orgel, synthesizer, melodia en harmonium, Henrik Oja - zang, sologitaar, akoestische gitaar, trombone, percussie, synthesizer en kantele, Thomas Brännström - zang, e-bow, melodica, didgeridoo, fluit, blokfluit, akoestische gitaar, Niklas Wiklund - sologitaar, Marten Lundmark - zang, basgitaar, sologitaar en akoestische gitaar en David Johansson - drums, percussie en klokkenspel en bracht in 1993 hun debuut album "Cosmic Minds At Play" via Garageland Records uit.
Vervolgens verschenen: "Organic Mind Solution" (CD, Garageland Records, 1994), "Sleepy Eyes And Butterflies" (CD, Gates Of Dawn, 1995), "Sailing The Seagoat", (CD, Garageland Records, 1996), "Garden Of A Well Fed Head" (beperkte oplage genummerde LP, Lone Starfighter Records, 1997), "The Mind Of A Brother" (CD, Delerium Records, 1999), "Live Volume One: Do Your Thing But Don't Touch Ours" (CD, Goddamn I'm A Countryman Records, 2002), "Rotvälta" (CD, Goddamn I'm A Countryman Records, 2005), "Take That Weight Off Your Shoulders. Skellefteå 28/02/03" (beperkte oplage CDr, Goddamn I'm A Countryman Records, 2005), "Pickin' Berries 'N Playin' Blues, Trästock 23/07/05" (beperkte oplage CDr, Goddamn I'm A Countryman Records, 2005), "Tonen" (beperkte oplage CDr, Goddamn I'm A Countryman Records, 2006), "Club Rothko 05/09/05" (Beperkte oplage CDr, Goddamn I'm A Countryman Records, 2006), "Gentle Path Highway" (CD, Goddamn I'm A Countryman Records, 2007), "Greazy Green And Stoney Lonesomes Vol.1" (CD, Kommun 2, 2014), plus de 10" single "Reality D Blipcrotch", die in 2002 via Goddamn I'm A Countryman Records werd uitgebracht.
Op hun eerste album bestond de band uit: Jens, Henrik, Thomas en David, waarna Marten op het tweede album in de band is gekomen, om in 2001 gevolgd te worden door Niklas en vervolgens speelde Marten in 2005 vanaf het album "Club Rothko" niet meer in The Spacious Mind.
In september 2018 bracht Trail Records het compilatie album "The Drifter", dat 6 nummers bevat, in een beperkte oplagen van 300 stuks op CD uit.
De nummers van het album komen van de single "Reality D Blipcrotch" (1 en 3), "Garden Of A Well Fed Head" (2), "Copenhagen Space Rock Festival" (Burnt Hippie Records, 2002) (4), "Take That Weight Off Your Shoulders. Skellefteå 28/02/03" (5 en 6).

Het eerste nummer van de plaat is het titel nummer "The Drifter", waarin ik de band rustig hoor beginnen, om na korte tijd over te schakelen naar een fantastisch licht psychedelisch nummer, dat een hypnotiserend rime bevat en invloeden uit de spacerock heeft, waarna de muziek halverwege verandert en rustig psychedelisch klinkt en er dromerige zang bijgevoegd wordt, waardoor er een song in de stijl Pink Floyd en Porcupine Tree ontstaat en deze wordt gevolgd door "Euphoria, Euphoria" en hierin krijg ik een swingend licht hypnotisch nummer voorgeschoteld, waarbij stil zitten geen optie is, om na 5 minuten te veranderen in een rustig licht psychedelisch stuk muziek met een dansbaar ritme, dat langzaam meer snelheid krijgt en progressieve rock invloeden heeft.
Daarna hoor ik "The Players In The Band", dat zeer psychedelisch start en na 1 minuut verandert in een prachtige psychedelische pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en invloeden van de muziek van Pink Floyd heeft, waarna "Floatin' Down The River Whistlin' On A Tune" en daarin brengt The Spacious Mind een progressief rock nummer ten gehore, dat invloeden uit acid rock, spacerock en experimentele muziek heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat lichtelijk hypnotiserend werkt.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In de live uitvoering van "The Drifter" speelt de band een geweldig swingend licht psychedelisch progressief rock nummer met acid rock invloeden en een hypnotiserend ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "Spirit Roots", dat eveneens live gespeeld wordt, laat de band me genieten van een schitterend psychedelisch licht hypnotiserend nummer, dat sterke invloeden van de muziek van Pink Floyd heeft en iets na de helft van het nummer verandert in een rustig nummer met eentonig repeterend gitaarspel.

The Spacious Mind heeft met met het album "The Drifter" van begin tot einde in de ban van hun muziek gehouden en ik kan deze CD dan ook zeer aanraden, aan iedere liefhebber van hypnotiserende muziek, psychedelische en progressieve rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Kometen - Kometen (Transubstans Records, 2018) (Hardrock / Progressieve Rock)

Kometen uit Stockholm, Zweden, ontstond in 2015 uit de reïncarnatie van de Zweedse band Marran en leden van The Divine Baze Orchestra en bestaat uit: Ronny Norberg - zang en mondharmonica, Aston Farnell - sologitaar, Morgan Korsmoe - basgitaar, Daniel Karlsson - orgel, synthesizer en mellotron en Lars Udikas - drums.
Hun debuut album "Kometen", waarop 10 nummer staan, verschijnt 19 oktober 2018 via Transubstans Records in een beperkte oplage van 500 stuks op CD en als digitale download.

Het eerste nummer van het album, "Stories Fron The Hat", is een geweldige swingende song, waarin de muziek geïnspireerd is door de muziek uit de jaren 70 en heeft invloeden van Deep Purple, Hammond en progressieve rock en bevat diverse uitstekende tempowisselingen en een eigen inbreng en wordt gevolgd door "Maid Of Honor", een heerlijke afwisselende progressieve rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt de band me "Ruby" voor en daarin hoor ik een uitstekende mix van progressieve rock en bluesrock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "Maniac And The Sea", een lekker in het gehoor klinkende mix van folk, Hammond rock en hardrock, waar diverse tempowisselingen in zitten.
In "Iommin'" laat de band me genieten van een schitterende progressieve rock song met een gemiddeld tempo, waarin ook nu weer diverse tempowisselingen zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Sweet Juvenile" zet Kometen me een mooie rustig startende rock song voor, die na korte tijd over gaat in een swingende mix van progressieve rock en hardrock, dat invloeden van Deep Purple in zitten.
Dan volgt "Muddler's Daughter", een afwisselende hardrock song, waarin opnieuw sterke invloeden van Deep Purple in zitten en "Fisherman", een swingende mix van hardrock en countryrock met een aanstekelijk dansbaar ritme.
Vervolgens speelt de band "Lady Of The Gold", een verrukkelijke, vrij rustige, rock song met lichte progressieve folk invloeden en "Muskrat", een swingende rock song met een aangenaam dansbaar ritme, enkele prima tempowisselingen en invloeden uit de bluesrock en progressieve rock.

"Kometen" van Kometen is een heerlijk album, dat vol staat met swingende rock, waarin de band terug grijpt naar de muziek uit de jaren 70, waarbij ze sterk beïnvloed is door het geluid van Deep Purple, Zweedse folk en bluesrock en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan hen, die van hardrock, progressieve rock en Deep Purple houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Vespero - Hollow Moon (Tonzonen Records, 2018) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar,
synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektronica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het album "Fitful Slumber Until 5 A.M.", waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.
Op het zevende studio album, "Lique Mekwas", speelt Vespero voor het eerst in een zesmans formatie en bestaat hierop uit: Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexander Timakov - drums en percussie, Arkady Fedotov - basgitaar en synthesizer, Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektrische piano, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer en Vitaly Borodin - viool en tevens speelt Pavel Alekseev als gastmuzikant mee op tenor saxofoon.
Het album "Lique Mekwas", dat 24 maart 2016 door het R.A.I.G. Records label op CD en als digitale download is uitgebracht, is het eerste deel van Vespero's "Abyssinian Tales Dilogy" en bevat 7 nummers.
Op 12 oktober 2016 verscheen er een nieuw live album van de band, getiteld "Azmari: Abyssanian Liventure" en dit werd 15 mei 2015 in The Union Of Theartre Artists te Astrakhan in dezelfde bezetting als op het album "Lique Mekwas" opgenomen.
Het album bevat 8 nummers, waarvan er 1 nog niet eerder werd uitgebracht en de andere 7 van hun albums "By The Waters Of Tomorrow” (R.A.I.G., 2010), “Droga” (R.A.I.G., 2013) en "Lique Mekwas" (R.A.I.G., 2016) komt.
Het album "Azmari", dat 20 september 2017 verscheen, is in een zeer beperkte oplage van 200 stuks op zwart vinyl en 100 stuks op green.wit gespetterd vinyl uitgebracht door het Golden Pavillion Records label.
Op deze uitgave staan 2 nummers van het album "Azmari: Abyssanian Liventure" dat 12 oktober 2016 uit kwam, plus 3 nummers, die nog niet eerder werden uitgebracht en op verschillende plaatsen live werden opgenomen.
Vervolgens nam de band enkele albums in eigen beheer op met de Spaanse artiest Angel Ontalva ("Carta Marina", 9 juli 2018 en "Sea Orm Liventure", 3 augustus 2018) en tevens werd er in september 2018, in eigen beheer, een split single met de Russische band Roz Vitalis gemaakt, getiteld "Amaryllis" / "What Are You Thinking About", waarbij beide bands elkaars nummer spelen.
Op 26 oktober 2018 wordt hun album "Hollow Moon", waarop 10 nummers staan, via Tonzonen Records in een beperkte oplage van 500 stuks, waarvan er 150 op zwart geel en 350 op blauw wit vinyl en 500 stuks op CD uitgebracht en vermeldenswaardig is verder, dat er op de CD 2 extra nummers staan.
De band bestaat op dit album uit: Arkady Fedotov - basgitaar, synthesizer en geluiden, Alexander Kuzolov - sologitaar en mandoline, Ivan Fedotov - drums, percussie, wave drum en cachon, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer, Vitaly Borodin - viool en accordeon en Pavel Alekseev - tenor saxofoon.

Het album begint met "Watching The Moon Rise", waarin ik een prachtig rustig nummer voorgeschoteld krijg, dat ruimtelijke ambient invloeden heeft en gevolgd wordt door "Flight Of The Leutenantant", een geweldige swingende uptempo mix van spacerock en progressieve rock, die diverse tempowisselingen heeft en iets voor de helft van het nummer tijdelijk verandert in een rustig stuk muziek, dat na enkele minuten opnieuw verandert, waarna ik een stuk progressieve jazz te horen krijg, dat dance invloeden bevat.
Daarna speelt de band "Sublunarian" en hierin laat de band me genieten van een schitterend rock nummer, dat enigszins licht triest klinkt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en halverwege over gaat in een hoger tempo met ruimtelijke jazz invloeden, dat tegen het einde in een rustig tempo verandert (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna ik het eerste 'CD only' te horen krijg, getiteld "Moon - Travants", een fantastisch swingend progressief rock nummer, dat invloeden uit melodische rock en jazz bevat.
In "Mare Ingenii" laat de band me genieten van een verrukkelijk rustig melodisch rock nummer met lichte zigeuner muziek invloed en in "Feast Of Selenites" zet Vespero me een heerlijk afwisselend nummer voor, dat met een terug kerend mysterieus start, om er na enkele minuten jazz klanken bij te voegen, waarna de band korte tijd later het roer omgooit en me een stuk progressieve rock voor te schotelen, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en spacerock invloeden heeft, waarna de band op een subtiele manier over schakelt naar een ander ritme en ik een swingend uptempo progressief rock nummer te horen krijg, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en tegen het einde in een ander tempo en ritme gespeeld wordt.
Dan volgt "Watershed Point", een mooi kort, vrij zwaar, elektronisch eentonig nummer, dat gevolgd wordt door "Targigrada's Milk", een schitterend nummer, dat licht hypnotiserend begint en verandert in een triest klinkend stukje muziek, dat over gaat in een rustig gedeelte, waarna de band opnieuw van ritme verandert en ik een melodisch klinkend rock nummer hoor.
Vervolgens krijg ik het tweede CD only nummer voorgezet, getiteld "Space Clippers Wreckage" en daarin begint de muziek lichtelijk chaotisch, maar verandert na korte tijd in een uitstekend nummer met hard- en spacerock invloeden, terwijl de muziek in een hoog tempo gespeeld wordt, om halverwege naar een rustig niveau gebracht te worden, waarin melodische en spacerock invloeden tot één geheel gesmeed worden en tegen het einde meer snelheid en jazz invloeden krijgen, waarna de band in rust eindigt.
Het laatste nummer van het album heet "Watching The Earth Rise", waarin de band een fantastisch rustig, vrij zwaar, nummer ten gehore brengt, dat in een eentonig ritme gespeeld wordt.

"Hollow Moon" van Vespero bevat 10 (8) geweldige nummers, die technisch van hoogstaande kwaliteit zijn, waarmee de band me van begin tot einde met hun uitstekende muziek heeft weten te boeien en ik kan deze plaat dan ook zeer aanraden aan een ieder, die van melodische rock, spacerock, jazz en progressieve rock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: London Underground - Four (Musea Records, 2018) (Hammond Rock / Progressieve Rock)

London Underground uit Italië, werd in 1998 opgericht door Gianluca Gerlini Hammond orgel, piano en mellotron en Daniele Caputo - zang en drums.
In 2000 bracht de band hun debuut album "London Underground" via Record Heaven Records uit en deze  werd in 2003 gevolgd door "Through The Past Darkly", dat bij Musea Records verscheen, evenals de opvolger uit 2010, "Honey Drops".
De band had in de loop der jaren diverse bezetting wisselingen, maar Gianluca Gerlini, de drijvende kracht achter de band, was de constante factor.
Tegenwoordig bestaat de band uit: Gianluca Gerlini - Hammond orgel, Moog synthesizer, Mellotron en Clavinet, Stefano Gabbani - basgitaar en Alessandro Gimignano - drums.
Hun album "Four", dat 10 nummers, waaronder 2 extra nummers, bevat, werd in september 2018 eveneens door Musea Records uitgebracht en daarop spelen gastmuzikanten Fabio Baini - basgitaar, Riccardo Cavalieri - akoestische gitaar, sologitaar en viool en Stefano Negri - saxofoon mee.

Het album begint met "Billy Silver", een rustig startend easy listening nummer, dat na korte tijd verandert in een schitterend progressief stuk Hammond rock, dat swingt en enkele subtiele tempowisselingen heeft, waarna "Ray Ban" volgt en ik een heerlijk aanstekelijk swingend nummer voorgeschoteld krijg, dat me in beweging zet.
Daarna hoor ik "At Home", waarin de band een geweldig rustig symfonisch rock nummer ten gehore brengt, dat progressieve rock invloeden heeft en een licht hypnotiserend ritme bevat en gevolgd wordt door "The Comete", een swingend uptempo rock nummer, dat net als de andere nummers gedomineerd wordt door het Hammond orgel.
Dan volgt "What I Say" en daarin speelt London Underground een geweldig uptempo progressief rock nummer, dat swingt, een aanstekelijk ritme heeft en me in beweging brengt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Three Men Job" volgt en de band me een fantastische mix van progressieve rock en jazz voorzet, die langzaam meer snelheid krijgt en swingt als een trein.
In "Tropic Of Capricorn", een cover van Brian Auger, laat de band me genieten van een verrukkelijk rock nummer, waar Alessandro met een drumsolo een belangrijk aandeel in heeft en in "Jam" schotelt de band me een uitstekend swingend uptempo nummer rock voor , dat enkele tempowisselingen heeft en ruimtelijke geluiden bevat.
Vervolgens hoor ik de extra nummers "Mercy, Mercy, Mercy" (Joe Zawinul), een lekker in het gehoor klinkende mix van soul en Hammond rock en "Bumpin' On Sunset" (Wes Montgomery), een schitterend Hammond rock nummer, dat iets over de helft een beetje meer snelheid krijgt en swingt.

"Four" van London Underground bevat 10 heerlijke swingende nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van progressieve  en Hammond rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - Wyrd Kalendar (Mega Dodo Records, 2019) (Folk / Psychedelische Muziek / Elektronische Muziek)

Net als in 2016 brengt Mega Dodo Records een CD uit, waarvan de opbrengst voor Cancer Research UK gaan en deze gaat tevens vergezeld van een boek.
Het boek, dat geschreven is door Chris Lambert plus de CD en digitale download verschijnen 1 january 2019, waarbij het artwork en de illustraties gedaan zijn door Andy Paciorek.
De CD bevat voor elke maand een andere band/artiest plus een extra nummer voor het hele jaar en is te bestellen via www.mega-dodo.co.uk, of www.wyrdkalendar.blogspot.com

Het eerste nummer van het album heet "A Song For January" en wordt door Window's Weeds gespeeld en daarin krijg ik een schitterende, vrij zware, song voorgezet, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en invloeden uit folk en gothic bevat, waarna Keith Seatman te horen is met "Three Day Girl", een fantastisch elektronisch ruimtelijk nummer, dat mysterieus klinkt en een gesproken woord en een gemiddeld tempo heeft.
Daarna volgt "Waiting For Spring" van Emily Jones, die een mooie rustige folk song ten gehore brengt, die enkele subtiel tempowisselingen heeft en deze wordt gevolgd door Crystal Jacqueline, die "Chasing The Gowk" speelt, waarin ze me een rustige licht psychedelische song voorschotelt.
In "May Day Eve" (Beautify Junkyards) krijg ik een prachtige licht psychedelische pop song te horen, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en in "Deadly Nest" (Alison O'Donnell) krijg ik een rustige mix van folk en pop te horen, die begeleid wordt door eentonig harmonium spel.
Dan zet Concretism me "The Fair By The Sea" voor, dat met het geluid van golven en zeemeeuwen begint, waarna ik een vrolijk elektronisch nummer hoor, dat invloeden van oude kermis muziek heeft en zeer dansbaar is en dit wordt gevolgd door "The Weeping Will Walk" (Icarus Peel), waarin ik eveneens een vrij rustige dansbare pop song te horen krijg.
Vervolgens hoor ik "Columbine" (Tir Na Nóg), een heerlijke aanstekelijke dansbare folk song, waarin gebruik gemaakt wordt van een mondharp en deze wordt gevolgd door "The Field" (Wyrdstone), een uitstekend instrumentaal nummer, dat zeer aangenaam klinkt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder volgen "Dark November Drive" (The Soulless Party), een geweldig licht hypnotiserend dansbaar elektronisch nummer, dat een aanstekelijk ritme heeft, "The Witch's Lament" (The Rowan Amber Mill), die me hemelse zang voorschotelt in een rustig nummer, dat een enigszins trieste ondertoon heeft plus het 13e nummer, "Wyrd Kalendar", (The Mortlake Bookclub) en daarin laat de band me genieten van een schitterende, 10 minuten durende, psychedelisch trip, die experimentele invloeden heeft en eind jaren 60 in de flower power periode gemaakt had kunnen zijn.

"Wyrd Kalendar" van Various Artists is een heerlijke CD (download), die vol geweldige rustige muziek staat, die in verscheidene stijlen gespeeld wordt en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden, aan een ieder, die van folk, psychedelische en elektronische muziek houdt en een goed doel wil steunen.

* De muziek van deze bands/artiesten is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Camera - Emotional Detox (Bureau B Records, 2018) (Krautrock)

Camera werd in 2011 te Berlijn, Duitsland, opgericht door Timm Brockman - synthesizer en Michael Drummer - drummer, waarna na enige tijd ook sologitarist Franz Bargmann zich bij het duo voegde.
De band maakte hun debuut album "Radiate!" in 2012 via het Amerikaanse aQuarius Records label uit San Francisco, waarna in 2013 de 12" vinyl single "Système Solaire", waarop 2 dubbele nummers staan, via het Bureau B label verscheen en in een oplage van 700 stuks geperst werd.
Vermeldenswaardig is dat van elk van de nummers een remix versie is gemaakt, waarvan "Skylla" door Solyst (beter bekend als Thomas Klein van Kreidler) en "Meteor" door Alvin B Clay (alias Pyrolator, alias Kurt Dahlke).
Hun CD "Remember I Was Carbon Dioxide" uit 2014 was daar de opvolger van en deze bevat 12 nieuwe nummers.
Bij enkele optredens van Camera werd de band bijgestaan door krautrock legendes, zoals Michael Rother van Neu! en Dieter Moebius van Cluster en tijdens de release party van de CD "Remember I Was Carbon Dioxide" was Michael Rother opnieuw van de partij als gastmuzikant.
Op 5 augustus 2016 verscheen het album "Phantom Of Liberty" (waarop Steffan Kahles als nieuwe kracht in de band mee speelt) bij het Bureau B Records label en deze werd zowel op CD als op LP en als download uitgebracht en hun nieuwe album "Emotional Detox" is in 2018 verschenen via dat zelfde label.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Gizmo", waarin ik een schitterend licht psychedelisch krautrock nummer voorgezet krijg, dat ik een hoog tempo gespeeld wordt en melodische rock en disco invloeden heeft en gevolgd wordt door "Patroille", een fantastisch swingend krautrock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme bevat.
In "Ciao Cacao" speelt de band een zeer dansbaar uptempo rock nummer met een terug kerend ritme en in "Himmelhimf" krijg ik een licht hypnotiserend rock nummer voorgeschoteld met een aanstekelijk dansbaar ritme, dat me opnieuw in beweging zet, waarna "Cosm" volgt en ik een verrukkelijk uptempo mix van krautrock en ruimtelijke geluiden te horen krijg, dat tevens het ritme van de televisie serie Night Rider bevat.
Daarna zet Camera me "Pacific One" voor en hierin speelt de band een uitstekend melodisch rock nummer, dat disco en spacerock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Nicenstein", een heerlijk dansbaar nummer, waar invloeden van space-, krautrock en melodische rock aaneen gesmeed worden.
Dan hoor ik "Super 8", een geweldig uptempo nummer met filmmuziek invloeden, dat swingt en "Feuerwerk", een lekker rock nummer, dat swingt, elektronisch klinkt, een hypnotiserend ritme heeft en me in een lichte trance brengt.

"Emotional Detox" van Camera staat vol schitterende nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden, aan elke liefhebber van krautrock en dansbare muziek.(luister naar 3 gedeeltes van het album via de soundcloud link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Ifsounds - An Garta Mór (Melodic Revolution Records, 2018) (Progressieve Rock)

Ifsounds is een Italiaanse progressieve rock band uit Petacciato, die vans 1993 tot 2000 bestond uit: Claudio Lapenna – piano, keyboards en zang, Dario Lastella – sologitaar, programmering en zang, Franco Bussoli – basgitaar en Pietro Chimisso - drums, speelde in hun begin periode covers van bands als: Pink Floyd, Queen, The Police en andere bekende groepen, maar ook enkele eigen nummers en was regelmatig op festivals te zien.
In 2004 kwam de band weer samen en bestond toen uit: Claudio Lapenna – piano, keyboards en zang, Dario Lastella – sologitaar, programmering en zang, Franco Bussoli – basgitaar en Paolo De Santis – zang.
Ifsounds, die toen nog If heette, bracht in dat jaar hun eerste demo "In The Cave" in deze formatie uit, die in 2005 gevolgd werd door een nieuwe demo, getiteld "If" en daarop speelden Elena Ricci (zang) en Luca Tilli (cello) als gastmuzikanten mee.
De band bracht hun debuut album "The Stairway" in 2006 uit, waarna Luca Di Pardo (drums) bij de band kwam en in 2008 verscheen het album "Morpho Nestira", gevolg door de 2CD "If…Sounds", een collectie van eerder uitgebrachte opnamen, plus 1 nieuw nummer.
Daarna bracht de band het album "Apeirophobia" (2009) uit, waarin de bandbezetting gewijzigd was en de naam If veranderde in Ifsounds en Elena Ricci - zang en Enzo Bellocchio – drums de nieuwe bandleden waren.
In 2011 was Elena weer uit de band en verscheen de EP "Unusual Roots", die in 2012 gevolgd werd door het album "Red Apple".
Daarin bestond de band uit: Federica Berchicci – zang, Claudio Lapenna – elektrische en akoestische piano, keyboards, orgel, synthesizer en zang, Dario Lastella – sologitaar, keyboards, synthesizer, sequencers, basgitaar, ukelele en zang, Franco Bussoli – basgitaar en Enzo Bellocchio – drums.
Hun album "Reset" uit 2015, dat 10 nummers bevat, werd door het Melodic Revolution Records label in twee talen uitgebracht, zowel in het Italiaans als in het Engels, terwijl de band ook deze keer weer enkele wisselingen heeft ondergaan en tegenwoordig bestaat uit: Runal - zang, Dario Lastella – sologitaar, keyboards, synthesizer en zang, Fabio De Libertis – basgitaar, Claudio Lapenna – elektrische en akoestische piano, keyboards, orgel, synthesizer en zang en Gianni Manariti – drums, percussie en zang.
Op hun album "An Garta Mór", dat op 27 augustus 2018 ook nu weer door Melodic Revolution Records werd uitgebracht, is Lino Mesina - drums en percussie de vervanger voor Gianni Manariti en spelen diverse gast muzikanten mee, waaronder: Lino Giugliano - keyboards en synthesizer (3 nummers), Matteo Colombo - viool (2 nummers), Vincenza Cervelli - zang (1 nummer) en achtergrond zang (1 nummer), Alessandro Santovito - zang (1 nummer), Francesco Forglone - bhodrán (1 nummer) en Marco Grossi - achtergrond zang (1 nummer).

Het album, dat 5 nummers bevat, begint met "Mediteranean Floor", waarin ik na een korte speech een geweldige swingende progressieve rock song voorgezet krijg, die in een afwisselend tempo gespeeld wordt, waardoor de muziek spannend klinkt.
Daarna volgt "Techno Guru", een uitstekende uptempo mix van progressieve rock, swingende ritmes en experimentele muziek, die van technisch hoogstaande kwaliteit is en gevolgd wordt door "Violet", een rustig startend melodisch nummer, dat langzaam iets meer snelheid krijgt, heerlijk gitaarspel bevat en een aangenaam ritme heeft.
In "Reptilarium" schotelt Ifsounds me een schitterende progressieve rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en halverwege van tempo verandert en ik een melodisch stukje muziek te horen krijg, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via da bandcamp link onder de recensie)
Het laatste en tevens langste nummer van het album heet "An Gorta Mór" (22 minuten) begint met fantastische rustige aanstekelijke folk muziek, dat na enkele minuten verandert in een swingend uptempo stuk elektronische muziek, waar ruimtelijke geluiden in zitten, om na enkele minuten over te gaan in een mooie rustige melodische rock song, die langzaam meer vaart krijgt en ontaard in een verrukkelijke uptempo mix van symfonische en progressieve rock, die halverwege over gaat in een rustig stuk muziek, dat na korte tijd aanstekelijke dansbare folk invloeden krijgt en op zijn beurt verandert, waarna ik, enkele minuten, een opera zangeres te horen krijg, die in een rustig melodisch tempo begeleid wordt, waarna de muziek heftiger wordt en een uptempo symfonisch karakter krijgt, dat swingt als een trein en naar het einde toe verandert in een mooie, vrij rustige, melodische song waarna het nummer eindigt met klokken gelui.

"An Garta Mór" van Ifsounds is een geweldige plaat en staat vol heerlijke nummer, die ik ten zeerste kan aanraden, aan iedere liefhebber van progressieve rock, maar ook aan hen, die van melodische muziek, symfonische rock en folk houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl