Review: Il Giardino Onirico - Apofenia (Lizard Records, 2019) (Progressieve Rock)

Il Giardino Onirico werd in september 2008 te Civita Castellana, Italië opgericht toen Emanuele "Vastitas" Telli - keyboards, Stefano Avigliana - sologitaar, Ettore Mazzarini - basgitaar en Massimo Moscatelli - drums gingen samen spelen.
Hun muzikale invloeden variëren nogal, dus de band put uit het maken van hun muziek dan ook uit een breed scala van muzieksoorten en start met het maken van de demo "Complesso K", waarin veel van die invloeden verweven zijn.
Mede daardoor won de band in september 2009 een prijs bij de Salefino Rock Emerging Band wedstrijd en een maand later kwam Dario Hakim als tweede keyboards speler bij de groep en rond die tijd werd de demo "Complesso K" opgenomen, maar niet officieel uitgebracht.
Nadat hun demo klaar was, begon de band met het schrijven van nummers voor hun volgende project met medewerking van dichter, schilder en fotograaf Marco Marini, die de band bij stond door teksten te declareren.
In juli 2012 bracht de band hun debuut album "Perigeo" uit, die via het Lizard Records label verscheen en de plaat kreeg wereldwijd lovende recensies.
Il Giardino Onirico besloot in januari 2013 het "Complesso K" project opnieuw ter hand te nemen en nadat er diverse wijzigingen in het geheel waren aangebracht, onder andere een speciaal geschreven nieuw intro plus nieuwe drums tracks, werd het album in juli 2013 via het Lizard Records label uitgebracht onder de naam "Complesso K MMXIII" en ging de band aan het werk voor hun nieuwe album, dat halverwege 2014 zou moeten verschijnen, maar pas op 2 oktober 2019 verscheen het album "Apofenia", waarop 7 nummers staan, via Lizard Records.
Hierop spelen een aantal gastmuzikanten mee, zoals: Alessandro Corvaglia - zang en woorden (2 nummers), Jenny Sorrenti - zang en woorden (1 nummer),
Jenna "Sharm" Holdway - zang en woorden (1 nummer), David Morucci - saxofoon (2 nummers), Claudio Braccio - saxofoon (1 nummer) en Fuori Dal Coro - koor.

Het album begint met "Onironauta", waarin de band het nummer met rustige klanken inzet, om na enkele minuten over te schakelen naar een geweldig symfonisch stuk progressieve muziek, dat lichtelijk bombastisch klinkt en dansbare Oosterse invloeden heeft en tegen het einde terug komt in het langzame tempo.
Daarna volgt "Scivolosa Simmetria", een fantastische uptempo symfonische rock song met zang van Alessandro, die diverse tempowisselingen heeft, swingt als een trein en lichte hardrock invoeden bevat en gevolgd wordt door "Alétheia" met David en Fuori Dal Coro, een prachtig rustig startend nummer, dat na enkele minuten verandert in een swingende mix van jazz en dance, om halverwege over te gaan in een mooi rustig stuk muziek, dat een terugkerend ritme heeft, enigszins zwaar aan doet en hemelse koor klanken heeft.
In "Mushin" laat Il Giardino Onirico me genieten van een schitterende song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarin Jenny voor de zang zorgt, maar halverwege meer snelheid krijgt en verandert en ik een symfonisch stuk muziek, dat tegen het einde rustiger wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en industriële invloeden heeft en in "Apogeo" krijg ik opnieuw een heerlijk progressief rock nummer, waar de saxofoon van David een rol in speelt, voorgeschotelt en ook dit verandert halverwege in een geweldig symfonisch stuk muziek.
Verder volgen "Un Nodo All'Anima", met Alessandro en hierin zet de band me een uitstekende poprock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en iets voor de helft van de song verandert in een progressief rock nummer, dat een swingend Oosters ritme heeft en symfonische invloeden bevat, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "Lacrime Di Stelle", waarop Claudio en Jenna meespelen en in dit nummer krijg ik een verrukkelijke mix van jazz en progressieve rock te horen, die na enkele minuten over gaat in een licht progressief nummer, waar zang bij komt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat lichte klassieke invloeden bevat en tegen het einde meer symfonisch wordt.

Il Giardino Onirico heeft me met "Apofenia" van begin tot einde geboeid laten luisteren naar dit meesterwerk, dat de 5 jaar wachten zeker waard was.
Deze CD is voor mij één van de beste albums van dit jaar en ik kan iedere liefhebber van progressieve symfonische rock deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.

Review: Öresund Space Collective - Experiments In The Subconsious (Space Rock Productions, 2020) (Progressieve Rock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz, progressieve rock en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde en tegenwoordig in Portugal woont.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer, waarbij vermeldenswaardig is, dat de band al meer dan 30 officiële albums heeft uitgebracht.
Op 9 mei 2018 verscheen het album "Chatoyant Breath" via Space Rock Productions in een beperkte oplage van 500 stuks als 180 gram 2LP, waarvan er 200 op zwart, 180 op donker geel en 120 stuks op oranje vinyl geperst worden, die een klaphoes bevatten en met de hand genummerd zijn, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat alle jams van het album in 1 dag opgenomen werden, waarvan de nummers op de vinyl uitgave de bewerkte versies van de jams zijn.
Het album wordt tevens als 2CD in een beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de 2CD uitgave 1 nummer extra bevat en op de CD uitgave hoor je de uitgebreide, dus onbewerkte versies van de jams.
Op 23 maart 2019 verscheen via Space Rock Productions het album "Good Planets Are Hard To Find", dat in 2009 door Transubstans Records werd uitgebracht, in een beperkte oplage van 383 stuks op 2LP, waarvan er 120 op zwart, 159 op blauw en 104 op geel 180 gram vinyl geperst werden, terwijl de hoezen met de hand genummerd zijn en op 7 mei 2019 is de 3LP "Freak Out In The Fjord", waarop 4 lange nummers staan, in een beperkte oplage van 474 stuks uitgebracht, waarvan er 184 op zwart en 290 op gekleurd 140 gram vinyl zijn geperst en vermeldenswaardig is dat kant A/B doorzichtig groen, kant C/D licht blauw en kant E/F turquoise is, terwijl de hoezen met de hand genummerd zijn en tevens verschenen er 500 exemplaren in een beperkte oplage als 2CD.
De muzikanten, die op dit album spelen zijn: Dr Space - synthesizer, Kaoscillator en Korg Monotron, Magnus - Fender Rhodes en synthesizer, Hasse - basgitaar, Öyvin - basgitaar, Vemund - sologitaar, Jonathan - sologitaar en viool, Tim - drums, Simon - drums en Peran - drums.
Op 7 september 2019 werd het album "Slip Into The Vortex", voor de eerste keer, in een beperkte oplage van 400 stuks als 2LP uitgebracht, waarvan 100 stuks op 180 gram zwart vinyl en 300 stuks op 180 gekleurd vinyl (kant A/B oranje en kant C/D violet) in een klaphoes en de 2LP's zijn met de hand genummerd en bevatten een download code.
Daarbij is vermeldenswaardig dat "Slip Into The Vortex" eerder in 2010 als CD via Transubstans verscheen en tevens in 2015.
De leden die hierop spelen zijn: Stefan (Gas Giant / Alkymist) - sologitaar, Magnus (Mantric Muse) - sologitaar, Kaufman (Bland Bladen) - drums, Jocke (Carpet Knights) - basgitaar, Pär (Carpet Knights) - basgitaar, Anders H. (The Univerzals) - saxofoon, Mogens - synthesizers en keyboards en Dr.Space - keyboards en synthesizers, terwijl de mix gemaakt is door Tobias van The Carpet Knights en de jams in oktober 2008 opgenomen zijn in de Black Tornado Studio's.
Op hun volgende album "Experiments In The Subconsious", dat 30 januari 2020 via Space Rock Productions verschijnt, zijn de spelers: Hasse - basgitaar, doundouns en drums, Jiri - basgitaar, Jonathan - sologitaar, theremin en viool, Magnus - sologitaar en synthesizer, KG - synthesizer en sologiaar, Scott - synthesizers en Tim - drums.

Het album bevat 5 nummers, waarvan "Lost In Africa" het eerste is en hierin speelt de band een fantastische uptempo mix van progressieve rock en krautrock, die een terugkerend, licht hypnotiserende ritme bevat en lichte spacerock invloeden heeft, om iets over de helft van het nummer te veranderen, een langzamer tempo krijgt en over te gaan in een progressief melodisch rock nummer.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna volgt "Prosthetic Cuban", een swingend uptempo rock nummer met Cubaanse invloeden, heerlijk gitaarspel, aanstekelijke drums en een zeer dansbaar ritme, dat halverwege langzamer wordt en psychedelische spacerock invloeden krijgt, om tegen het einde weer opgevoerd te worden en te gaan swingen als een trein.
In "Lost Milesage" laat Öresund Space Collective me genieten van een schitterend uptempo progressief rock nummer, dat acid rock invloeden heeft en een terugkerend ritme bevat en halverwege tijdelijk langzamer wordt, om na korte tijd weer sneller te worden.
Dan volgt "Oops", waarin de band een swingend rock nummer met lichte krautrock en melodische rock invloeden speelt, dat een terugkerend ritme bevat.
Het laatste nummer heet "Hieroglyphic Smell" en daarin begint de muziek experimenteel, om na korte tijd te veranderen in een verrukkelijk stuk progressieve rock, waarin het tempo langzaam opgevoerd wordt, stukjes van de nummers "Apache Drop Out!" van The Edgar Broughton Band en "Highway Star" van Deep Purple bevat en swingt, om vervolgens weer een hypnotiserend terugkerend ritme te krijgen, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt en tegen het einde over te gaan in een ruimtelijk nummer, dat in rust eindigt.

"Experiments In The Subconsious" van Öresund Space Collective is een geweldig swingend progressief rock album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze plaat dan ook zeer aanraden, aan liefhebbers van dit genre.

Review: Deleyaman - Sentinel (TTO Records, 2020) (Dark Folk / Pop)

In het najaar van 2000 richtte Aret Madilian, een Amerikaans-Turks-Armeense zanger en multi-instrumentalist, die oorspronkelijk uit Los Angeles, Californië kwam en woonachtig is, in een Franse kustplaats aan het Kanaal de band Deleyaman op.
De band bestond toen uit: Gerard Madilian - duduk (een oud Kaukasisch wind instrument), Beatrice Valantin - zang en keyboards en Aret Madilian - zang, solo-, basgitaar en orgel, waarna in 2001 de Zweedse Mia Bjorlingsson - drums zich bij het trio voegde en vanaf die tijd bestaat de band in deze formatie.
In september 2001 bracht de band zijn eerste album in Amerika uit via TTO Records en in Frankrijk via Les Editions Nech, getiteld "00/1", waarbij de teksten
in het Armeens gezongen werden en geïnspireerd zijn door de oude poëzie van minstrelen, waardoor het een grensverleggend album werd in de Franse underground scene.
De volgende albums "Second" (2003) en "3" (2006) werden eveneens via TTO Records en Les Editions Nech uitgebracht en lieten de bands voorliefde van deze ongewone donkere muziek met sombere tonen verder naar voren komen en werd er geëxperimenteerd met de saz, de oud en de def.
Gedurende die tijd trad de band regelmatig op in kleine clubs te Parijs en tussen 2005 en 2007 was de band huisband in “La Menuiserie”, een club in Pantin, een voorstad van Parijs.
Nadat de band hun album "3" had uitgebracht, kregen de bandleden een uitnodiging van een culturele non-profit organisatie, genaamd Naregatsi Art Institute om in Armenië te toeren, wiens belangrijkste man, Nareg Hartounian, een grote fan van de band was.
Dezelfde organisatie sponsorde de eerste toer van Deleyaman door Californië in 2008.
In 2009 tekende de band een contract met het Portugese Equilibrium Music label, dat gespecialiseerd was in duistere folk, ambient en industriële muziek.
Dit label bracht in 2009 het album “Fourth, part one” uit en in 2011 het vervolg daarop "Fourth, Part Two", waarbij de teksten in het Engels en Frans gezongen werden, waarbij verder vermeldenswaardig is dat de bevriende gitarist, Ara Duzian, als gastmuzikant op beide uitgaven meespeelde.
In 2011 speelde Deleyaman in de maanden april en mei 8 maal in Los Angeles en 1 maal in Santa Ana, Californië, waarna de band terug keerde naar Europa om te gaan werken aan hun nieuwe album en in 2013 traden Aret en Beatrice als duo op in Portland, San Francisco, Oakland, Berkeley, Long Beach, Los Angeles en Santa Ana.
Vervolgens verscheen het album "The Edge" in 2014 via het TTO Records label en op 18 november 2016 is hun zevende album, getiteld "The Lover, The Stars & The Citadel" via het TTO Records label uitgebracht, waarop Brendan Perry (Dead Can Dance) als gast muzikant in 2 nummers mee speelt.
Deleyaman speelt op dit album weer in hun begin bezetting, dus als trio.
Het album "Sentinel", dat 17 januari 2020 in een  beperkte oplage van 500 stuks als CD verschijnt, is hier de opvolger van en ook op deze plaat doet Brendan Perry - bouzouki, drums en cimbalom, die met Dead Can Dance het door Deleyaman geschreven nummer "Autumn Sun" tijdens een optreden speelde, als gastmuzikant op 1 nummer mee.
De band, die deze keer bestaat uit: Aret Madilian, Beatrice Valantin, Gerard Madilian en Guillaume Leprevost - bas- en sologitaar, krijgt verder muzikale steun van Jules Maxwell - piano en Mădălina Drouvin Obreja - viool.
Voorafgaand aan de release van het album "Sentinel", waarop 10 nummers staan, werd de single "Deer On The Run" uitgebracht.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Exil", waarin de band me een fantastische zware rustige song voorschoteld, die invloeden van gothic en de muziek van Dead Can Dance bevat en een terugkerend ritme heeft, waarna "Become" volgt en ik een prachtige rustige song te horen krijg, die prima samenzang van Aret en Beatrice heeft.
Daarna volgen "Keep the Light", een schitterende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat en "Electric Sky", is weer zo'n heerlijke rustig song en deze heeft lichte psychedelische invloeden.
In "De Roses Vermeilles" speelt Deleyaman nogmaals een zware rustige song, die melodische invloeden van de muziek van Kitaro heeft en in "The Valley", waarop Brendan Perry meespeelt, laat de band me genieten van een mooie donkere song, die me aan de begin periode van Dead Cance Dance doet denken.
Dan volgen "Still Waters", dat eveneens een geweldige rustige song is en invloeden van psychedelische folk en Oosterse muziek heeft en "1973", waarin Jules Maxwell (Dead Can Dance) de piano begeleiding, van het door Beatrice in het Frans gezongen nummer, doet en Mădălina Drouvin Obreja voor het uitstekende vioolspel zorgt.
Vervolgens zet de band me de single "Deer On The Run" voor en hierin krijg ik nogmaals zo'n verrukkelijke rustige donkere song met prima samenzang te horen, waarop het lekker weg zwijmelen is (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door het laatste nummer, getiteld "Slaves", waarin de band opnieuw een langzame song ten gehore brengt, waarbij Aret en Beatrice een prachtig duet zingen.

"Sentinel" van Deleyaman is net als voorgaande albums weer een schitterende plaat geworden, die vol mooie rustige songs staat en ik kan liefhebbers van zware donkere pop muziek en de muziek van Dead Can Dance deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Thoughts Factory - Elements (Melodic Revolution Records, 2020) (Symfonische Rock / Hardrock)

Thoughts Factory uit Frankfurt, Duitsland werd in 201? opgericht en bestaat uit: Cornelius Wurth - zang en sologitaar, Markus Wittmann - sologitaar, Bernd Schönegge - basgitaar, Sven Schornstein - keyboards en Chris Maldener - drums.
De band bracht op 15 februari 2014 hun debuut album "Lost" als CD en als digitale download uit via Melodic Revolution Records en deze wordt op 24 januari 2020 gevolgd door "Elements", dat eveneens als CD en dd via Melodic Revolution Records verschijnt.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Mind Odyssey", waarin de band een mooie uptempo symfonische rock song ten gehore brengt, die invloeden uit de jaren 70 heeft en diverse subtiele tempowisselingen bevat, waarna "The Burden" volgt, een uitstekende mix van hardrock en symfonische rock, die met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna zet de band me "Frozen Planet" voor en krijg ik een heerlijke swingende rock song te horen, die tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Fire Away", een geweldige swingende hardrock song, die ook nu weer tempowisselingen en symfonische rock invloeden bevat.
In "Nightfall" speelt Thoughts Factory een prachtige rustige pop song en in "The Shores Of Sand And Time" laat de band me nogmaals genieten van zo'n rustige symfonische rock song.
Dan volgen "Dawn Pt. 1", een schitterende rock song, die invloeden van jazz-, hardrock, symfonische en progressieve rock bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Dawn Pt. 2", waarin de band een uitstekende uptempo hardrock song speelt.
Verder hoor ik "Our Kingdom", weer zo'n lekker in het gehoor klinkende hardrock song met symfonische invloeden en het titel nummer "Elements", een prachtige rustige song, die tegen het einde symfonische rock invloeden krijgt.

"Elements" van Thoughts Factory staat vol heerlijke symfonische rock songs, die invloeden van hardrock hebben en ik kan elke liefhebber van deze genres deze CD dan ook aanraden.

Review: A Life Divided - Echoes (AFM Records, 2020) (Elektro / Melodische Rock)

A Life Divided uit München, Duitsland werd in 2003 opgericht en bestaat uit: Jürgen Plangger - zang, Erik Damköhler - programmering, keyboards en sologitaar, Tony Berger - sologitaar, Toby Egger - basgitaar en Korl Furhmann - drums.
De band bracht hun debuut album "Virtualized" in 2003 in eigen beheer als CD uit en deze werd gevolgd door "Far" (CD, 2006, eigen beheer), "Passenger" (CD, 2011, AFM Records), "The Great Escape" (LP, CD en digitale download, 2013, AFM Records) en "Human" (LP, CD en dd, 2016, AFM Records) en ook verschenen er van 2010 tot 2015 6 download en 3 fysieke singles via AFM Records/Soulfood Records van de band en tevens 7 muziek video's.
Op 27 november 2019 verscheen de single "Enemy" als voorloper van het album "Echoes", dat op 31 januari 2020 via AFM Records in een beperkte oplage van 500 stuks als Boxset wordt uitgebracht en deze bevat een digipack CD, een A Life Divided vlag (80x120 cm), een A Life Divided sporttas, een sticker en een kaart met handtekeningen en tevens verschijnt het album als digitale download, CD en in een beperkte oplage als LP.

Het album bevat 13 nummers, waarvan "Hello Emptiness" het eerste is en hierin speelt de band een heerlijke swingende elektro song in een gemiddeld tempo en deze wordt gevolgd door "Dry Your Eyes", een lekker in het gehoor klinkende mix van elektro en hardrock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna zet de band me "Addicted" voor en hoor ik een uptempo powerpop song met invloeden uit begin jaren 80, die een dansbaar ritme heeft, enkele subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Confronted", een rustige elektro rock song met melodische invloeden, die wisselende tempo's heeft.
In de single "Enemy" krijg ik een fantastische elektro song voorgeschoteld, die in een hoog tempo gespeeld wordt, de sfeer van begin jaren 80 uitwasemt en lichte invloeden van de muziek van de tv serie "Night Rider" plus hardrock heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), in "Rock ’N’ Roll Star" laat de band me genieten van een uptempo rock song, waarin de muziek me doet denken aan die van Bon Jovi en in "Far" speelt A Life Divided een prachtige melodische rock song in een gemiddeld tempo.
Dan volgen "Anybody Out There", een schitterende melodische rock song met een hoog meezing gehalte, een swingend ritme, heavy metal invloeden en enkele subtiele tempowisselingen, "Push", een swingende uptempo mix van elektro en melodische rock, waarbij stil zitten geen optie is en "Servant", eveneens een mooie melodische rock song met een hoog dansbaar gehalte.
Verder hoor ik "The Ordinary", een geweldige dansbare uptempo elektro song, "Circles", een uptempo mix van disco, elektro en melodische rock, die zeer dansbaar is en het CD bonus nummer "Forevermore", waarin de band nogmaals zo'n prima melodische rock song ten gehore brengt, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.

"Echoes" van A Life Divided staat vol uitstekende rock songs, die liefhebbers van elektro en melodische rock zeker op waarde zullen weten te schatten en ik kan hen deze schijf dan ook zeker aanraden.

Review: Rhyece O'Neill & The Narodniks - Los Diablos (Cactus World, 2019) (Country Blues)

The Narodniks werd in Melbourne, Australië, opgericht, nadat Rhyece O'Neill - zang, basgitaar, sologitaar, drums, mondharmonica, synthesizer, mandoline, piano en percussie en Karli Jade - zang en tamboerijn naar Melbourne verhuisden en daar de band oprichtten.
Samen met Dom Rado - viool en altviool, Jason Bannister - drums (3 nummers), Helen Barrett - piano (3 nummers) en Hans Lovejoy - dubbele bas (1 nummer) werd hun debuut album "Übermensch Blues" op 1 mei 2017 uitgebracht.
Op 16 februari 2018 verscheen de digitale single "Death of a Gringo", waarop de band bestond uit: Rhyece O'Neill - zang, sologitaar, akoestische en flamenco gitaar, Karli Jade - zang en tamboerijn, Rick Studentt - basgitaar, Danny Leo - drums en Jack Howard - trompet en deze was de voorloper van het album "Death Of A Gringo", dat 6 mei 2018 via Beast Records verscheen, waarop Duncan William - viool en altviool en Bill Skermer - Hammondorgel, Wurlitzer en piano mee deden, terwijl Rick Studentt tevens sologitaar en akoestische slide gitaar speelde en Karli de percussie deed.
Vervolgens verscheen op 24 december 2018 het digitale nummer "Jesus in Hell" en ook daarin speelde de band in een andere bezetting en bestond behalve uit Rhyece O'Neill uit: Rhys Braddock - sologitaar, David Cadoret - dubbele bas, Mark Sibson - vleugel en Liam Wilkerson - drums, harmonium, percussie en sologitaar.
Op 6 maart 2019 bracht Rhyece (zang en sologitaar) samen met Hannah Jane - viool en zang het digitale album "Junk In The Valley" uit en op 28 juni 2019 verscheen de digitale single "Wheres Mumma Gone?" via Cactus World Records, waarop de band bestaat uit: Rhyece O'Neill - zang, sologitaar, akoestische gitaar en mondharmonica, David Cadoret - dubbele bas en Liam Wilkerson - drums, percussie en achtergrondzang, als voorloper van hun derde album "Los Diablos", dat op 20 december 2019 is uitgebracht via Cactus World / Black Bats Records, 10 nummers bevat en, tijdens een Europese tournee, live in de Sonos Studio te Praag, Tsjechië is opgenomen.

Het eerste nummer van het album heet "Apple Tree Blues", waarin de band een fantastische rock song speelt, die progressieve rock invloeden heeft, swingt als een trein, waarbij stil zitten geen optie is en bij tijd en wijle vrij heftig klinkt en deze wordt gevolgd door "Two Crying Clowns", een prachtige swingende mix van country en progressieve muziek, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Black Hill Blues", een geweldige rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden van gospel muziek en country blues heeft.
Daarna volgen de single "Where’s Mumma Gone?", een verrukkelijke aanstekelijke western song, die een zeer dansbaar ritme heeft en swingt als een trein en "Jessie", waarin Rhyece O'Neill & The Narodniks me een swingende dansbare rock song voorschotelt, die rock & roll invloeden bevat.
In de single "Cold In The Backwater” krijg ik een uitstekende rustige pop song voorgezet en in "FIFO Blues" laat de band me genieten van een schitterende bluesrock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik de titelsong "Los Diablos", een heerlijke mix van bluesrock en pop, die een aanstekelijk en terugkerend ritme heeft, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten, "Jesus in Hell", een bijna 11 minuten durende langzame progressieve rock song, waarin een terugkerend ritme zit en gesproken tekst bevat, die iets over de helft van het nummer heftiger wordt, meer bluesrock invloeden krijgt en gaat swingen en "Ten Thousand Miles", een prachtige pop song, die in een langzaam tempo gespeeld wordt en invloeden van country blues heeft.

"Los Diablos" van Rhyece O’Neill & the Narodniks staat vol schitterende song, waarmee de band me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan liefhebbers van country blues en pop deze plaat dan ook sterk aanbevelen, maar ook zij, die van progressieve muziek houden zullen ruimschoots aan hun trekken komen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Squire - Get Ready To Go! (Hi-Lo Records, 2019) (Punk / Powerrock / Pop)

Squire uit Londen, Engeland, bestaat uit: Anthony Meynell - alle instrumenten en Kevin Meynell - drums.
In de periode 1977-1978 stond de band bekend onder de naam The Numbers en nam thuis een aantal nummers op een Teac 3340 4 sporen recorder op.
Hi-Lo Records brengt 12 oude nummers, plus een originele onuitgebrachte demo en 1 nieuwe song, na 40 jaar uit, als LP en als cassette, onder de titel "Get Ready To Go!", waarbij de naam van de band is verandert in Squire.

Het album start met de nieuwe song "I’m 21", waarin de band een heerlijke swingende punkrock song ten gehore brengt, die een aanstekelijk dansbaar ritme en enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Let's Have Some Fun", een mooie rock song, die in jaren 50-60 stijl gespeeld wordt en invloeden van de surf muziek van The Beach Boys heeft.
Daarna volgen "City Breakdown", een swingende mix van beat, rhythm & blues en de muziek van The Beach Boys, "Left Behind", een uistekende rock song met een licht hypnotiserend terugkerend ritme, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en eentonige zang bevat, "Four Timer Girl", een opgewekte swingende uptempo punk song, waarin de zang me me lichtelijk doet denken aan The Ramones en "All I Gotta Do", een jaren 60 beat song, waarin de invloed van The Beatles terug te horen is.
In "I Just Don't Wanna a Work" speelt Squire een geweldige swingende uptempo punk song, in "Getting Better" laat de band me genieten van een aanstekelijke swingende powerrock song en in "Tesco Music" zet de band me heerlijke dansbare pop song voor, die een hoog meezing gehalte heeft.
Dan volgen "No Change", een schitterende uptempo punkrock song, die invloeden van de jaren 60 heeft, een aanstekelijk ritme bevat en swingt als een trein, "Do What You Wanna Do", een verrukkelijke vrolijk klinkende powerrock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en aanzet tot dansen en "Steve Zodiac Returns", een uitstekende instrumentale rock song, die enkele tempowisselingen heeft.
Verder hoor ik "Livin' In The City", een swingende punkrock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en de titel song "Get Ready To Go!", een uptempo song in de stijl van The Ramones, die swingt en een aanstekelijk ritme bevat, waarop stil zitten niet mogelijk is.

"Get Ready To Go!" van Squire is een lekkere swingende plaat om te horen en ik heb dan ook van begin tot einde genoten van de uptempo punk, powerrock en pop, waardoor ik deze schijf aan elke liefhebber van deze genres kan aanraden.(luister naar dit aalbum via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Las Cobras - Selva (Fuzz Club Records, 2020) (New Wave / elektro / Psychedelische Rock)

Las Cobras werd in 2016 te Canelones, Uruguay opgericht en bestaat uit: Sofia - zang, Leandro - zang en keyboards, Diego - drums, Darío - basgitaar en Joey - sologitaar.
De band bracht hun debuut album "Temporal” op 19 mei 2017 via Fuzz Club Records uit en deze wordt op 10 januari 2020 gevolgd door hun tweede album "Selva", dat eveneens via Fuzz Club Records verschijnt en van dit album is de single "Evil In Your Eyes" op 11 december 2019 verschenen.

Het album, dat 9 nummers bevat, begint met "Voices", waarin de band een prachtig licht psychedelisch melodisch instrumentaal nummer ten gehore brengt, dat in een vrij rustig tempo wordt gespeeld en gevolgd wordt door "Down Low", een heerlijke rustige mix van elektro en new wave, die een terugkerend ritme bevat.
Daarna volgen "Misterio", een uitstekende mix van elektro, new wave en psychedelische rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat, de single "Evil In Your Eyes", een geweldige swingende elektro song met een terugkerend ritme en psychedelische invloeden (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Lo Hacemos Mal", een mix van psychedelische rock en new wave, die een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Ida" schotelt Las Cobras me een verrukkelijke psychedelische song voor, die een licht hypnotiserend duister ritme heeft en in "Llamarás Mi Nombre" krijg ik een aanstekelijke song te horen, die invloeden uit progressieve rock heeft, een dansbaar ritme bevat en swingt.
Dan volgen de titel song "Selva", een lekkere mix van western, psychedelische rock en elektro, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend ritme bevat en "The Color Of Dawn", een mooie rustige melodische psychedelische song, die iets over de helft van het nummer verandert en over gaat in psychedelisch terugkerend ritme, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Selva" van Las Cobras staat vol schitterende psychedelische nummers, waarmee de band me van begin tot eind in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan hen, die van psychedelische muziek, new wave en elektro houden.

Review: Johnny Moped - Live At Trafelger Square (Damaged Goods Records, 2019) (Punk)

Johnny Moped uit Croydon, Engeland werd in 1977 opgericht, heette oorspronkelijk Genetic Breakdown en bestond uit: Johnny Moped (aka Paul Halford), Xerxes, Fred Berk, Dave Berk, Ray Burns (aka Captain Sensible) en Phil Burns.
De band oefende elke dag, waarbij geen nummer hetzelfde was en nam deze jams ook op, waarbij hun uiteindelijke doel was om op te treden.
Dus werd besloten in de achtertuin van Dave te gaan spelen, om op die manier wat publiek te trekken, maar hun grootste probleem was, dat ze geen goede zanger hadden.
Ray Burns veranderde zijn naam in Captain Sensible, knipte zijn haar af en voegde zich bij The Damned, maar bleef evengoed in Johnny Moped spelen, waarmee hij als voorprogramma van The Damned fungeerde.
De band had behoefte aan een gitarist en plaatste daarvoor een advertentie, waarop Slimey Toad en Chrissie Hynde (The Pretenders) reageerden, maar na enkele optredens in The Roxy werd Chrissy uit de band gezet, op voorspraak van Slimey.
In de nieuwe formatie kwam het nummer "Hard Lovin' Man" op de verzamel LP "Live At The Roxy" en verscheen de semi officiële "Johnny Moped Bootleg" in eigen beheer, voordat de ze bij het Chiswick label een contract tekenden.
Hun debuut single "No-One" / "Incendiary Device" zag in 1977 het levenslicht en werd gevolgd door "Darling, Let’s Have Another Baby", waarna in april 1978 hun debuut album "Cycledelic" werd uitgebracht, waar later een extra nummer, een zogenaamde “Mystery Track” aan werd toegevoegd.
Het tweede album van de band, "The Search For Xerxes", verscheen pas in 1991, maar de nummers waren al in 1978 opgenomen, het jaar waarin de band stopte.
Damaged Goods Records bracht in 2006 het compilatie album "The Johnny Moped Bootleg Tapes Vol 1&2" uit, waarop onuitgebrachte nummers en ander mixen staan.
In 2016 werd de band opnieuw opgestart en verscheen het album "It’s A Real Cool Baby" (Damaged Goods Records), dat kort erna gevolgd werd door de her uitgave van "Cycledelic" en vervolgens kwamen er nog diverse singles uit, waaronder "Living In A Dream World" (april 2019) en "Hey Belinda!" / "Hiawatha", dat 23 augustus via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 600 stuks op rood vinyl verschijnt, waarbij vermeldenswaardig is, dat "Hey Belinda!" ook op hun album "Lurrigate Your Mind", dat in mei 2019 werd uitgebracht en "Hiawatha" is een bewerking van de song, die van het album "The Search For Xerxes" komt.
Johnny Moped bestaat sinds de her oprichting uit: Johnny Moped - zang, Slimey Toad - sologitaar, Rock ‘n’ Roll Robot (Rob from CASE) - sologitaar, Jacko Pistorious - basgitaar en Marty Love - drums.
Zijn album "Live At Trafelger Square", dat in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl is geperst, bevat 9 nummers en werd 12 maart 1983 als "Officiële Bootleg" opgenomen, als protest tegen de jacht op zeehonden.

Het eerste nummer van het album heet "VD Boiler" en hierin speelt de band, na gestem van de gitaar en een intro, een uptempo punkrock song, die niet van de allerbeste opname kwaliteit is, waardoor de muziek helaas niet goed tot zijn recht komt en loopt door in de volgende song, getiteld "Hell Raiser", een heerlijke swingende rock song.
Daarna volgen "No One", een lekker in het gehoor klinkende uptempo song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft plus een hoog meezing gehalte, "Make Trouble", een swingende song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en "Speech 1", een speech door David Ennals van de Labour partij uit Norwich en Fiona Richmond, die bijna 14 minuten duurt.
Deze gaat nog een minuut verder in het volgende nummer, getiteld "The Baby Seals", een uptempo rock songs met een hoog meezing gehalte en een aanstekelijk dansbaar ritme, waarna Johnny Moped "Foxhunters" speelt en daarin zet de band me een schitterende dansbare song voor, die tempowisselingen heeft en een terugkerend ritme bevat.
In "Speech 2" krijg ik 3 speeches te horen, waarvan de eerste van Gabriële Drake, daarna van Johnny Moped en als laatste van Captain Sensible, die in het laatste, "Hard Lovin' Man", ook meespeelt Captain Sensible en dit uptempo nummer swingt weer als een trein.

"Live At Trafelger Square" van Johnny Moped is een prima politiek getinte plaat, die vol uitstekende uptempo nummers staat, maar jammer genoeg niet van hoogstaande opname kwaliteit is, waardoor de uitgave meer op een bootleg lijkt.
Desondanks kan ik liefhebbers van punk deze schijf toch zeer aanraden, al was het alleen maar om het feit, dat dit een geweldig tijdsdocument is, dat schitterende muziek bevat.(luister naar de promo van dit album via de youtube link onder de recensie)

Review: Falena - Una Seconda Strana Sensazione (Locanda Del Vente, 2019) (Progressieve Rock)

Falena uit Rome, Italië, werd in 2003 opgericht door Emiliano "Toro" Sellati - zang en teksten, Alessandro "Sandro" Fusacchia - sologitaar en Andrea "Micio" Trinca - basgitaar, die samen met Marco "Zorfo" Rusigniulo - sologitaar en Domenico Ferri - drums de band vormden.
De band bracht hun debuut album "Impressioni" op 13 april 2007 uit als digitale download en deze werd op 10 augustus 2013 gevolgd door "L'Idiota", waarop Rossano "Cico" Acciari - drums en Marco "P" Peschi - synthesizer en dwarsfluit bij de band zijn gekomen en Domenico Ferri vervangen is.
Op hun album "Una Seconda Strana Sensazione", dat 4 december 2019 via Locanda Del Vente is verschenen speelt Rusigniulo niet meer mee.

Het album, dat 14 nummers bevat, begint met "Antefatto", een heerlijk swingend instrumentaal uptempo progressief rock nummer, dat enkele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Un Mite Inverno", een prima mix van hardrock en progressieve rock, die swingt en tempowisselingen bevat, waarna ik "Il Dubio" hoor, waarin de band een uitstekende rock song ten gehore brengt, die stevig begint en symfonische invloeden bevat, om iets voor de helft van het nummer in een langzamer tempo gespeeld wordt, dat na enkele minuten op zijn beurt verandert en de muziek zwaarder en dreigender wordt.
Daarna volgen "Il Peso Della Misura", een swingende progressieve rock song met symfonische hardrock invloeden, die tempowisselingen heeft, een kort nummer, getiteld "E Scoto I Capelli Dal Cuore", waarin de band een outro van het vorige nummer lijkt te spelen en "Passagio", een mooie pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en progressieve folk invloeden heeft.
In de titel song "Una Seconda Strana Sensazione" speelt Falena een lekkere swingende poprock song, die een aanstekelijk ritme heeft, enkele tempowisselingen bevat en halverwege verandert in een melodische progressieve song, die na korte tijd over gaat in een stuk progressieve symfonische rock, in "L'Erpice" zet de band me een kort experimenteel stukje progressieve muziek voor en in "Nella Colonia Penale" krijg ik een verrukkelijke rustige poprock song voorgezet, die na enkele minuten meer snelheid krijgt, waarin de muziek verandert in een dreigend ritme en tempowisselingen bevat, waarbij de band invloeden van symfonische rock bijvoegd en de muziek melodisch gaat klinken.
Dan volgen "... Per Un Libero Pensiero", een prachtig rustig kort instrumentaal nummer, waarin de dwarsfluit een belangrijke rol speelt, "Requiem", dat in een laag tempo begint en halverwege meer snelheid krijgt, waarbij de muziek heftiger wordt en bij tijd en wijle bombastisch klinkt en "Il Mercato", een korte experimentele song.
Verder hoor ik "Sete", een fantastische progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en op de helft van de song invloeden van folkrock krijgt en "Conseguenza", een meesterlijke mix van krautrock, folk en progressieve rock, die swingt als een trein en daarbij is stil zitten natuurlijk niet aan de orde. 

"Una Seconda Strana Sensazione" van Falena staat vol lekkere progressieve nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan iedere liefhebber van progressieve en symfonische rock deze CD dan ook aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Cro-Mags - From The Grave (Victory Records, Arising Empire Records, 2019) (Heavy Metal / Progressieve Rock)

Cro-Mags uit New York City, Amerika werd eind 1980 door Harley Flanagan opgericht en bestond in eerste instantie tot 2002, om in 2008 opnieuw nieuw leven ingeblazen te worden.
In die periode bracht de band 5 LP's uit: "The Age of Quarrel" (1986), "Best Wishes" (1989), "Alpha Omega" (1992), "Near Death Experience" (1993) en "Revenge" (2000).
Na een aantal bezettingswisselingen, bestaat de band in de huidige bezetting uit: Harley Flanagan – zang en basgitaar, Rocky George - sologitaar, Gabby Abularach – slaggitaar en Garry "G-Man" Sullivan – drums.
In deze formatie verschenen de EP's "Don't Give In" (28 juni 2019) en "From The Grave" (6 december 2019) via de labels Victory Records en Arising Empire Records.
"From The Grave" is in 4 variaties uitgebracht, namelijk als geel vinyl, doorzichtig oranje vinyl, doorzichtig wit/zwart gerookt vinyl en als in het donker oplichtend vinyl.

De Ep bevat 3 nummers, waarvan de titelsong "From The Grave" de eerste is en hierin hoor ik de band een geweldige swingende heavy metal song in een hoog tempo spelen, die gevolgd wordt door "PTSD", een uitstekende hardcore punk song, die eveneens met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt en swingt.
Dan schotelt de band me een fantastisch instrumentaal nummer voor, getiteld "Between Wars", dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, progressieve en melodische rock invloeden heeft en een licht hypnotisch ritme bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"From The Grave" van Cro-Mags bevat 2 heerlijke uptempo heavy rock songs, plus een verrukkelijk progressief rock nummer, waarmee de band me aangenaam verraste en ik kan liefhebbers van beide genres deze 7" EP dan ook zeer aanraden.

Review: Metronhomme - 4 (Eigen Beheer, 2019) (Progressieve Rock / Symfonische Rock)

Metronhomme werd in de zomer van 2003 te Macerata, Italië, opgericht en bestaat uit: Marco Poloni - sologitaar, Mirko Galli - basgitaar, Tommaso Lambertucci - vleugel en synthesizer en Andrea Lazzaro Ghezzi - drums.
De band bracht in 2005 hun debuut album "L'Ultimo Canto Di Orfeo" in eigen beheer als CD uit, waarna er min of meer 2 virtuele platen verschenen, die alleen in het theater opgevoerd werden en experimenten zijn in de relatie tussen muziek, dans en acteerwerk: "Neve" en  "Bar Panopticon", een combinatie van muziek en acteerwerk en "L'Ultimo Canto Di Orfeo", waarin muziek en dans centraal staan.
Hun album "4", dat 11 nummers bevat en op 12 april 2019 als digitale download verscheen, werd op 31 oktober in eigen beheer in een beperkte oplage als 180 gram LP uitgebracht en hierop wordt de band bijgestaan door Paolo Scapellato - keyboards en Manuele Marani - dubbele basgitaar (1 nummer).

Het album begint met "I Treni Di Gabo", waarin de band een schitterend progressief rock nummer in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, dat symfonische invloeden bevat en swingt en gevolgd wordt door "L'Uomo Ombra", een heerlijke swingende mix van progressieve en symfonische rock, die me als muziek in de oren klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgen "Chiuso Per Gatti", een uitstekend rustig nummer, dat lichte invloeden van jazz bevat, "Blowup Automatic Chiodi", een prachtig progressief rock nummer, dat diverse tempowisselingen heeft en symfonische invloeden heeft en "Rip Bryan Diy", een geweldig swingend symfonisch nummer, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en lichte jazz invloeden heeft.
In "Quattro Pesci Rossi" speelt Metronhomme een mooi rustig nummer, dat een aangenaam ritme heeft en in "Ortega" laat de band me genieten van een fantastisch swingend uptempo symfonisch nummer met enkele tempowisselingen, dat aanstekelijk dansbaar ritme wordt gespeeld.
Dan volgen "Salt", een verrukkelijk stukje rock, waar diverse subtiele tempowisselingen in zitten en "Hapax", een schitterend rustig nummer, dat tegen het einde iets meer snelheid krijgt en in een ander ritme gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Uccidersti L'Uomo Grasso", een geweldig stuk uptempo symfonische rock, dat langzaam begint en een terugkerend ritme bevat en "Acrobazie", een
verrukkelijk swingend symfonisch rock nummer, dat diverse tempowisselingen bevat.

"4" van Metronhomme staat vol heerlijke swingende symfonische rock nummer, die invloeden van progressieve rock bevatten, waar ik erg van genoten heb en ik kan liefhebbers van beide genres deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Mark Ebatta's Tribe - Mark Enbatta's Tribe (Bambalam Records, 2019) (Rock)

Mark Ebatta uit Chalon-Sur-Saône, Frankrijk, is de enige overgebleven muzikant van de Franse band, The Vietnam Veterans, die in 1982 werd opgericht en nadat zijn vriend Lucas Trouble, die eveneens in The Vietnam Veterans speelde, in 2016 overleed, besloot hij de naam niet meer te gebruiken.
Nadat de band in 1987 uit elkaar was gegaan, maakten ze nog wel samen muziek en traden onder andere op onder de namen: The Curanderos, The Late Veterans, The Veterans, The Vietnam Chain, The Smiling Droopies, The Thyrd Twin en The Gitanes.
Tegenwoordig treedt hij op met zijn nieuwe band, Mark Ebatta's Tribe, waarin ook 2 ex-leden van The Vietnam Veterans actief zijn en deze bestaat uit: Mark Enbatta - zang en sologitaar, Peter Mc Connel - sologitaar, piano en achtergrondzang, Eric Jeulin - basgitaar en Erik Lenoir - drums.
Op 25 oktober 2019 verscheen hun album "Mark Enbatta's Tribe", waarop 14 nummers staan als LP, CD en digitale download via Bambalam Records en hierop speelt Gil (sologitaar) in 1 nummer mee als gastmuzikant.

Het album begint met "Victim And Culprit", waarin de band een geweldige licht psychedelische song speelt, die progressieve rock en invloeden van de muziek van David Bowie heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Bankers And Lawyers", een uitstekende uptempo rock song, die een aanstekelijk ritme heeft en aanzet tot dansen.
Daarna volgen "Minor Chords", een mooie, vrij rustige, mix van country en pop, "I’m A Fake", een fantastische uptempo bluesrock song, die boogie invloeden bevat en swingt als een trein en "Wake Up", een heerlijke dansbare poprock song met een aanstekelijk ritme, met een hoog meezing gehalte.
In "Get Out Of My Face", zet de band me een rock song voor, die diverse tempowisselingen bevat en een terugkerend ritme heeft en in "Keep Searchin'" zet Mark Ebatta's Tribe me een geweldige cover van dit nummer van Del Shannon voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Op Kant-B volgen "Bubblesex", een schitterende aanstekelijke dansbare song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "Lucky Man", een swingende rock song, die aanzet tot dansen en "The Cliff", een schitterende song, die een aanstekelijk ritme heeft en aanzet tot dansen.
Dan zet de band me "Inside Outside" voor en krijg ik opnieuw een swingende rock song te horen, die een licht hypnotisch ritme heeft, Spaanse invloeden bevat  en tevens licht psychedelisch klinkt, waarna "Senses" volgt en ik een korte snelle garagerock song voorgeschoteld krijg.
Verder speelt de band "Down To The Lake", een stevige rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme en "Heartwood", een progressieve rock song, die swingt en invloeden van de jaren 70 muziek heeft.

"Mark Enbatta's Tribe" van Mark Enbatta's Tribe is een swingende plaat, die uptempo rock songs bevat, die zeer dansbaar zijn en invloeden van progressieve rock bevatten en ik kan liefhebbers van deze genres dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Motorjesus - Live Ressurection (Drakkar Records, 2019) (Hardrock)

Motorjesus werd in 2004 te Mönchengladbach, Duitsland opgericht en bestaat, na diverse bandbezetting wisselingen, tegenwoordig uit: Chris "Howling" Birx - zang, Andy Peters - sologitaar, Patrick Wassenberg - sologitaar, Dominik Kwasny - basgitaar en Philipp Kohout - drums.
De band bracht in 2006 hun debuut album "Deathrider" via Locomotive Records als CD en digitale download uit en deze werd in 2011 via Drakkar Records opnieuw als CD uitgegeven.
Vervolgens bracht de band in 2009 de digitale EP "100.000 Volt Survivor" in eigen beheer uit en daarna verschenen: "Wheels Of Purgatory" (2010, Drakkar Records, digitale download, CD, LP en beperkte oplage op oranje vinyl), "Dirty Pounding Gasoline" (2011, Drakkar Records, dd, CD en LP beperkte oplage marmer gevlamd vinyl), "Electric Revelation" (2014 Drakkar Records, dd, CD en LP beperkte oplage bruin gespetterd vinyl), "Race To Ressurection" (2018, Drakkar Records, dd, CD en 2LP beperkte oplage) en op 20 december 2019 brengt Drakkar Records het album "Live Ressurection" als dd, CD uit en in februari 2010 komt het album, dat 19 nummers bevat, ook in een beperkte oplage als 2LP op goud kleurig vinyl uit.

Het eerste nummer van het album heet "Intro", waarin het geluid van het publiek te horen is, dat na een halve minuut doorbroken wordt, als de band hun optreden start met "Tales From The Wrecking Ball", een uitstekende heavy rock song, die in een hoog tempo mijn gehoorgang in gespeeld wordt en enkele tempowisselingen bevat, waarna "Motor Discipline" volgt en de band een lekker in het gehoor klinkende rock song ten gehore brengt, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en dit nummer loopt, na een korte aankondiging, over in "King Collider", een stevige swingende uptempo hardrock song.
Daarna volgen "The Dead Army", dat start nadat de band het publiek aanspoort om te gaan zuipen en hierin krijg ik nogmaals zo'n heerlijke uptempo rock song voorgeschoteld, waarna er weer een aankondiging voor het volgende nummer volgt, die "Karate Interlude" heet en deze wordt gevolgd door "Fist Of The Dragon", eveneens een uptempo rock song, die aanzet tot headbangen en "Fuel The Warmachine", waarin de band me een swingende stevige uptempo hardrock song voorzet, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna het de beurt is voor "Re-Ignite" en daarin gaat de band verder met het maken van uptempo rock, die swingt.
In "King Of The Dead End Road" speelt Motorjesus weer zo'n uptempo song, in "Back In The Action Car" vervolgt de band deze weg en krijg ik nogmaals een uptempo rock song te horen, in "Destroyer" laat de band me genieten van nog zo'n heavy metal song en in "The Damage" verandert daar niets aan.
Dan volgen "The Howling", waarin de band nog maar eens een swingend uptempo nummer speelt, "Return Of The Demons", een fantastische rock song, die weer met hoge snelheid gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft en "A New War" is eveneens een geweldige uptempo rock song, die enkele tempowisselingen bevat.
Verder volgen de toegiften "Motorjesus" en daarin gaat de band nog steeds verder met het maken van rock, die met hoge snelheid gespeeld wordt en "Dirty Pounding Gasoline", die in het het zelfde tempo ten gehore gebracht wordt.
Het laatste nummer is "Outro" en hierin is het geluid van het aanwezige publiek weer te horen, dat begeleid wordt door een hardrock cover van de pop song "Old Man" van Niel Young.

"Live Ressurection" van Motorjesus bevat het hele concert van de band en staat barstensvol energieke hardrock songs, die uitstekend door zanger Birx aan elkaar gepraat worden.
Hoewel ik persoonlijk vind, dat er te weinig variatie in de muziek zit, kan ik liefhebbers van deze muzieksoort deze CD (2LP) desondanks zeer aanraden.

Helaas nog geen video beschikbaar.

Review: Franti MM - Franti MM (Lizard Records, 2019) (Pop / Elektro)

Stefano Giaccone - saxofoon en sologitaar en Gianluca Della Torca - sologitaar begonnen begin 2000 samen te spelen, waarna Giovanna Mais - zang in 2016 bij het duo kwam en recent sloot ook Jacopo Della Torca - drums zich bij hen aan en speelt de band uit Turijn, Italië, onder de naam Franti MM.
Op 15 november 2019 verscheen hun debuut album "Franti MM", via Lizard Records als CD en via Mexicat Records als digitale download.

Het album bevat 14 nummers en begint met "Mi Manchi", een kort eentonig startend nummer, waarbij gitaar en zang een belangrijke rol spelen, dat gevolgd wordt door "Non Cercarmi", een heerlijke swingende punkrock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en "Intermezzo N 1", waarin ik 18 seconden een gesproken stukje hoor.
Daarna volgen "Nel Giorno Secolo", een mooie rustige song met lichte jazz invloeden, "Napoli Centrale Torino P.N.", waarin de band eveneens een prachtig rustig nummer speelt, dat jazz invloeden heeft en "Intermezzo N 2", dat slechts 12 seconden duurt en ook dit is weer een gesproken nummer.
In "Transmission" zet Franti MM me een cover van het Joy Division nummer voor en hierin krijg ik een geweldige elektro song te horen, die swingt en op het einde krijgt ook "This Is Not A Love Song" van P.I.L. nog even aandacht, in "Come Un Fiore" begint de muziek met een soort intro, om na korte tijd over te gaan in een schitterende uptempo elektro song en in "Jazz Per Stranieri" krijg ik eerst weer een gesproken stukje te horen, waarna de muziek invalt en de band een heerlijk rustig gesproken nummer ten gehore brengt.
Dan volgen "Deserto", een prima pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, maar door de niet synchrone zang lichtelijk chaotisch klinkt en dit nummer wordt gevolgd door "Intermezzo N 3", waarin de band nogmaals een gesproken stukje laat horen.
Verder hoor ik de Secret Stars cover "Some Sinatra", een uitstekende rustige pop song, "Il Tempo Dei Baci Come Rosse Ciliege Profumate", een nummer, waarin zang en gesproken woord door elkaar worden gehusseld, wat een verrassend resultaat oplevert, om iets over de helft van het nummer te veranderen in een solo  gezongen nummer en "Io Nella Notte", een verrukkelijke rustige popsong, waarin de zang alleen door gitaarspel begeleidt wordt.

"Franti MM" van Franti MM is een uitstekende CD, die lekkere muziek bevat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van pop en elektro dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: October Equus - Presagios (OctoberXart Records, 2019) (RIO / Avant-Garde)

October Equus werd in 2003 door muzikanten uit Madrid en Barcelona, Spanje, opgericht en tot begin 2006 bestond uit: Ángel Ontalva - sologitaar, Amanda Pazos Cosse - basgitaar, Víctor Rodríguez - keyboards en Txema Fernández - drums.
In 2004 bracht de band een gratis demo uit, getiteld "Hydra", die alleen bij optredens verkrijgbaar was en op 31 januari 2006 verscheen het debuut album "October Equus" via het Italiaanse Ma.Ra.Cash label.
Daarna verlieten Rodríguez en Fernández de band, waarna Rodríguez vervolgens weer terug keerde en José Varela als drummer bij de band kwam.
In de tussentijd hadden Ontalva en Pazos nieuwe nummers geschreven, dat op hun tweede album "Charybdis", dat in 2008 door het Russische RAIG label werd  uitgebracht, terecht kwam.
Vervolgens verscheen "Saturnal" via het Italiaanse AltrOck Productions label in 2011, waarna hun volgende albums via het eigen OctoberXart label uitgebracht werden; "Memories Vol. 1 - Live Rehearsal 2009" in 2012, "Permafrost" in 2013 en "Live At R.I.O. Festival 2014" in 2014.
Op het album "Live At R.I.O. Festival 2014" bestaat de band uit: Ángel Ontalva - sologitaar, Amanda Pazos Cosse - basgitaar, Víctor Rodríguez - keyboards, Marko Jelaca - drums, El Pricto - alt saxofoon en Luiz Rocha - bas klarinet.
Hun nieuwe album heet "Presagios" en verscheen 15 oktober 2019 via OctoberXart Records op CD en als digitale download en hierop bestaat de band uit: Ángel Ontalva - sologitaar, Amanda Pazos Cosse - basgitaar, Víctor Rodríguez - keyboards, Piotr Talalay - drums, Pablo Ortega - cello, John Falcone - fagot en Yolanda Alba Rodríguez - dwarsfluit.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Pneuma", waarin de band een geweldige mix van avant-garde, experimentele muziek, RIO en klassiek aandoende muziek in een niet al te hoog tempo speelt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) , die gevolgd wordt door "Intermitencias", een uitstekend stuk RIO, dat wisselende tempo's heeft, progressieve jazz invloeden bevat en swingt.
Daarna volgen "Singular", een heerlijke rustige mix van RIO, avant-garde en progressieve jazz, "Estelas", een swingend nummer met invloeden van jazz, RIO en klassiek, dat enkele subtiele tempowisselingen heeft en "Ceniza", een spannend nummer, dat wisselende tempo's heeft en invloeden van progressieve rock bevat.
In "Ígneo" speelt October Equus een mix van avant-garde en symfonische rock in een gemiddeld tempo, die spannend klinkt, in "Oculto" zet de band me een triest klinkend nummer voor, dat ook enigszins dreigend over komt en in "Presagio" krijg ik nogmaals een rustig RIO nummer te horen, dat invloeden van film en experimentele muziek heeft en wisselende tempo's bevat.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Verder hoor ik "Secrag", een spannende mix van experimentele muziek, progressieve jazz en terugkerende ritmes, "Céfiro", een vrij zwaar nummer, dat diverse tempowisselingen en invloeden van klassieke muziek plus een terugkerend thema heeft en "Sombra", een prachtig stuk RIO met klassieke invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Presagios" van October Equus is een geweldig album, waarmee de band me aan mijn stoel gekluisterd heeft, om maar niets van de spannende muziek te missen en ik kan liefhebbers van avant-garde, RIO, progressieve jazz en klassiek aandoende muziek deze schijf ten zeerste aanraden.

Review: Seagulls - Regg'Roll (Starman Records, 2019) (Reggae / Poprock)

Seagulls uit Oudenburg, België, werd in 2015 opgericht en bestaat uit de broers Sil - zang, sologitaar, percussie, mondharmonica en stompbox, Bavo - basgitaar en Ward Meeus - zang, percussie, gitaar en ukelele.
De band bracht in 2017 hun debuut EP "Seagulls" via Starman Records uit en deze werd op 13 juli 2018 gevolgd door de digitale single "The City" (Starman Records), waarna op 31 mei 2019 de digitale single "Dirty Moustache" verscheen en deed diverse optredens in verschillende landen, zoals: Australië, Engeland en Nederland.
Op 20 september 2019 bracht Starman Records hun EP "Regg'Roll", waarop 6 nummer staan, in een beperkte oplage als CD en als digitale download uit.

Het eerste nummer van het album is de single "The City", waarin de band een heerlijke swingende mix speelt van reggae en pop, die zeer dansbaar is en gevolgd wordt door het titel nummer "Regg'Roll", een dansbare reggae song met lichte invloeden van rock.
Daarna volgt de single "Dirty Moustache", een schitterende swingende rock song met lichte reggae invloeden en een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
Ook in "Southern Girls" speelt de band weer een uitstekende uptempo mix van rock en reggae en in "Rover" krijg ik een mooie, vrij rustige, pop song met country invloeden voorgezet.
Als laatste nummer volgt "Banana" en hierin schotelt de band me nogmaals een lekkere dansbare reggae song voor, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

"Regg'Roll" van Seagulls staat vol lekker in het gehoor klinkende reggae songs, die van begin tot eind swingen en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: Brothers Of Metal - Emblas Saga (AFM Records, 2020) (Melodische Hardrock / Folkrock)

Brothers of Metal werd in 2012 te Birka, Zweden, opgericht en bestaat uit: Ylva Eriksson - zang, Mats Nilsson - zang, Joakim Lindbäck Eriksson - strijdkreten, Dawidte Birka Grahn - sologitaar, Pähr Nilsson - sologitaar, Mikael Fehrm - sologitaar, Emil Wärmedal - basgitaaqr en Johan Johansson - drums en aambeeld.
De band bracht hun debuut album "Prophecy Of Ragnarök” op 1 april 2017 in eigen beheer via Independent als digitale download uit en deze werd in 2018 opnieuw als CD uitgebracht via de labels Valhall Music, Fono en AFM Records, die het album tevens in een beperkte oplage van 150 stuks als LP op rood/zwart gespetterd, 150 stuks op blauw/geel gespetterd, 400 stuks doorzichtig rood en als zwart vinyl liet persen.
Hun tweede album "Emblas Saga", dat 13 nummers bevat, verschijnt op 10 januari 2020 via AFM Records in een beperkte oplage van 1000 stuks als Boxset, bevattende een digipack CD, een boekje met informatie, een met de hand gesigneerde kaart, een certificaat van echtheid en een leren kaphandschoen / polsband met Brothers Of Metal-logo in reliëf.
Ook wordt het album in een beperkte oplage van 100 stuks als 2LP op doorzichtig groen/wit gespetterd, in een beperkte oplage als 2LP op rood en in een beperkte oplage als 2LP op doorzichtig vinyl geperst, die eveneens via AFM Records verschijnt.

Het album begint met "Brood Of The Trickster", waarin de band een fantastisch kort zwaar klassiek aandoend filmmuziek nummer ten gehore brengt, waar een gesproken tekst in zit, die gevolgd wordt door "Powersnake", een geweldige uptempo mix van folk en hardrock, die lichte gothische invloeden heeft en swingt, waarna "Hel" volgt en de band een swingende melodische rock song speelt, die diverse tempowisselingen bevat en invloeden uit folk en heavy metal bevat.
Daarna volgen "Chain Breaker", een schitterende snelle heavy rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en swingt als een trein, "Kaunaz Dagaz", een mooie mix van folk en hardrock, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en melodische invloeden plus een aanstekelijk ritme heeft.
In "Theft Of The Hammer" speelt de band nogmaals zo'n heerlijke swingende mix, die een aanstekelijk dansbaar ritme en enkele tempowisselingen bevat en in "Weaver Of Fate" zet Brothers Of Metal me een prachtige folk song in een gemiddeld tempo voor, die hardrock invloeden heeft.
Dan volgen "Njord", waarin de band opnieuw een swingende dansbare uptempo mix maakt van folk en hardrock (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie), het titel nummer "Emblas Saga", een uitstekende uptempo song, die diverse tempowisselingen bevat en lichte gothische invloeden heeft en "Brothers Unite", een verrukkelijke melodische hardrock song, die tempowisselingen heeft, een aanstekelijk ritme en folk invloeden bevat.
Verder hoor ik "One", een rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarbij ik de zanger nogal schor vindt klinken, "Ride Of The Valkyries" en hierin laat de band me genieten van een lekkere swingende uptempo mix van folk en hardrock, die invloeden van de muziek van The Real McKenzies heeft en "To The Skies And Beyond", een uptempo symfonische rock song, die enkele tempowisselingen heeft, een aanstekelijk ritme bevat en swingt.

"Emblas Saga" van Brothers Of Metal is een geweldige plaat om te beluisteren en staat vol lekkere swingende mixen van folk en hardrock met symfonische invloeden en ik kan elke liefhebber van folk-, hardrock en symfonische rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: Officina F.Lli Seravalle - Tajs! (Zeit Interference, 2019) (Avant-Garde / Elektro / Experimenteel / Industrieel)

De Italiaanse zanger, sologitarist en elektronische geluid manipulator Alessandro Seravalle uit Cervignano Del Friuli, brengt sinds 1993 muziek uit en studeerde tevens af in de filosofie.
Van 1993 tot heden is dat met Garden Wall, waarmee hij 8 albums op diverse labels uitbracht, waarna hij met Genoma in 2010 en 2014 2 albums maakte en tussentijds maakte hij in 2013 met Schwingungen 77 Entertainment een album.
In 2016 verscheen "The Book Of Job" van zijn band Sete via bandcamp, maar ook werd dat jaar onder zijn eigen naam het album "Morfocreazioni I-V" uitgebracht via het Setola Di Maiale label en op 14 november 2017 verscheen zijn CD album "Spielräume" via Zeit Interference (een sublabel van Lizard Records).
In Officina F.lli Seravalle maakte hij samen met zijn broer Gianpietro (elektronica, percussie en soundscapes) het album "Us Frais Cros Fris Figs Secs", dat 5 september 2018 via Zeit Interference, een sub label van Lizard Records, verscheen en vermeldenswaardig is dat Gianpietro ook sinds 2011 in de band Garden Wall actief is.
"Tajs!", dat op 9 september 2019 via Zeit Interference verscheen is hier de opvolger van en ook hierop speelt zijn broer Gianpietro mee en tevens zijn gastmuzikanten Clarissa Durizzotto - alt saxofoon (2 nummers) en Claudio Milano - zang (1 nummer) aanwezig op dit album, dat 10 nummers bevat.

Het album begint met "Danzatori Di Nebbia", waarin de band met Claudio me een experimenteel stuk muziek voorschotelt, dat diverse subtiele tempowisselingen bevat en invloeden van elektro en industriële muziek heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Ausa", een heerlijk experimenteel nummer met invloeden van avant-garde en krautrock, dat rustig begint, maar na enkele minuten in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en swingt.
Daarna volgen "Aritmetica Dell'Incurabile", een uitstekend swingende mix van elektro, avant-garde en terugkerende ritmes, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt , "Vuoto Politico", een fantastische mix van krautrock, elektro, industriële en experimentele muziek, die een terugkerend ritme heeft en swingt en  "Saturno", een experimenteel elektronisch nummer, waarin een terugkerend swingend ritme zit.
In "NYC Subway Late At Night" speelt Officina F.Lli Seravalle, met inbreng van Clarissa, een schitterend progressief jazz nummer, in "Bewusstsein Als Verhangnis" krijg ik een geweldige spannende mix van avant-garde en elektro voorgezet, die een aanstekelijk ritme heeft en experimentele invloeden bevat en in "Insonnia" zet de band me weer zo'n prachtig experimenteel spannend stuk muziek voor, waarbij ik met mijn oren gespitst luister, om maar niets van de muziek te missen.
Verder volgen "Distopia", eveneens een experimenteel nummer met elektro invloeden, dat na korte tijd een terugkerend ritme krijgt, dat voor een dansbaar swingend geheel zorgt en "Decostruzione", begint erg rustig en heeft experimentele invloeden en gaat na 2 minuten over in een verrukkelijke mix van progressieve jazz en krautrock, die swingt als een trein, waarbij stil zitten niet mogelijk is en dit ritme verandert iets na de helft van het nummer tijdelijk in een rustig industrieel stukje muziek, waarna de band na ongeveer 1 minuut weer verder gaat met de mix, waarin Clarissa ook nu weer een puik  stukje saxofoonspel laat horen.

"Tajs!" van Officina F.Lli Seravalle is een heerlijke plaat, waarmee de band me aan hun spannende muziek heeft weten te kluisteren, waarbij ik met gespitste oren heb geluisterd en ik kan iedere liefhebber van elektro, avant-garde, krautrock, experimentele en industriële muziek deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: We Here Now - The Chikipunk Years (Elektrohasch Records, 2019) (Progressieve Rock)

We Here Now uit Brazilië, Peru en India werd in 2018 opgericht en bestaat uit: Pedro 'Sozinho' Salvador (Brazilië) - sologitaar, Indrayudh Shome (India) - basgitaar en Panchito El Sofista (Peru) - drums.
De band bracht op 17 januari 2019 hun debuut EP "The Chikipunk Years" als digitale download uit via Homemade Gifts Records en deze wordt op 6 maart 2020 gevolgd door het debuut album "The Chikipunk Years", waar de nummers van de EP ook op staan en deze wordt door Elektrohasch Records zowel op CD, als in een  beperkte oplage op rood vinyl en op zwart vinyl en als digitale download uitgebracht.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Soujours", waarin de band een schitterende uptempo mix van progressieve en bluesrock ten gehore brengt, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en swingt, waarna "Gathering And Separation" volgt en ik een lekkere swingende uptempo rock song voorgeschoteld krijg, die Zuid-Amerikaanse invloeden heeft, die halverwege even onderbroken wordt door een gesprek tussen een man en vrouw, om vervolgens weer verder te gaan met de heerlijke muziek.
Daarna volgen "Detachments", een uitstekende mix van progressieve rock en licht psychedelische muziek (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie), "Angelus Novus", een prachtig rustig hemels klinkend stukje gitaarspel en "Planes Of Innocence", een geweldige swingende uptempo rock song, die een dansbaar en een terugkerend ritme heeft.
Op het eerste nummer van kant-B, "Detachments (Reprise)" zet We Here Now me opnieuw een fantastische uptempo mix van progressieve en psychedelische rock voor en in "Frontiers And Determinations" laat de band me genieten van een uptempo licht progressief rock hypnotiserend nummer, dat een terugkerend ritme heeft en
swingt als een trein.
Verder volgen "Dukkha", een heerlijke uptempo poprock song met een aanstekelijk terugkerend ritme, "Parambulation", een swingend instrumentaal rock nummer met invloeden van progressieve rock, jazz en Oosterse muziek, dat met vrij hoge snelheid gespeeld wordt en "Clearings", een fantastisch rock nummer met een terugkerend hypnotiserend ritme, dat me in een lichte trance brengt.  

"The Chikipunk Years" van We Here Now is een lekkere plaat om te beluisteren, die vol prima swingende uptempo nummers staat en ik kan fans van progressieve rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.