Review: Rabies Babies - Rabies Babies (Damaged Goods Records, 2020) (Punk)

Rabies Babies uit Londen, Engeland, werd in 1999 opgericht en bestaat uit: Lorna, Laura en Tabi.
Ondanks dat de band al zo lang bestaat, verschijnt op 19 juni 2020 hun debuut mini album "Rabies Babies" pas en deze wordt via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 300 stuks als 10" LP, inclusief een sticker, ansichtkaart en magazine uitgebracht.

Het album, dat 6 nummers bevat (3 aan elke kant), start met "Rape Is Rape, Even If The Rapist Is In A Band That You Like", waarin de band in een traag tempo begint, dat al snel iets sneller wordt en ik een lekker in het gehoor klinkend punkrock song te horen krijg, die invloeden van de jaren 80 heeft en aanzet tot dansen, waarna "On Yer Bike" volgt en de band me een fantastische uptempo song voorschotelt, die bij tijd en wijle sneltrein vaart gespeeld wordt en tempowisselingen bevat en "Madhouse" wordt met hoge snelheid gespeeld en heeft tempowisselingen.
Dan krijg ik de nummers van kant B te horen, te beginnen met "Party" en hierin speelt Rabies Babies een heftige song, die een aanstekelijk swingend ritme heeft, waar enkele tempowisselingen in zitten.
In "La La La", een korte song van nog geen 1/2 minuut, laat de band me genieten van een swingende uptempo mix tussen punkrock en hardcore punk en in "I Fought The Floor And The Floor Won" zet de band me opnieuw zo'n uitstekende song voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, tempowisselingen bevat en iets over de helft van de song in een hoog tempo gespeeld wordt.

"Rabies Babies" van Rabies Babies is een heerlijke punkrock swingende plaat, die invloeden uit de jaren 70, 80 en 90 bevat en ik kan deze prima schijf, dan ook aan bevelen aan iedere liefhebber van dit genre.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Öresund Space Collective - Sonic Rock Solstice 2019 (Eigen Beheer, 2020) (Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz, progressieve rock en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde en tegenwoordig in Portugal woont.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer, waarbij vermeldenswaardig is, dat de band al meer dan 30 officiële albums heeft uitgebracht.
Op 9 mei 2018 verscheen het album "Chatoyant Breath" via Space Rock Productions in een beperkte oplage van 500 stuks als 180 gram 2LP, waarvan er 200 op zwart, 180 op donker geel en 120 stuks op oranje vinyl geperst worden, die een klaphoes bevatten en met de hand genummerd zijn, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat alle jams van het album in 1 dag opgenomen werden, waarvan de nummers op de vinyl uitgave de bewerkte versies van de jams zijn.
Het album wordt tevens als 2CD in een beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de 2CD uitgave 1 nummer extra bevat en op de CD uitgave hoor je de uitgebreide, dus onbewerkte versies van de jams.
Op 23 maart 2019 verscheen via Space Rock Productions het album "Good Planets Are Hard To Find", dat in 2009 door Transubstans Records werd uitgebracht, in een beperkte oplage van 383 stuks op 2LP, waarvan er 120 op zwart, 159 op blauw en 104 op geel 180 gram vinyl geperst werden, terwijl de hoezen met de hand genummerd zijn en op 7 mei 2019 is de 3LP "Freak Out In The Fjord", waarop 4 lange nummers staan, in een beperkte oplage van 474 stuks uitgebracht, waarvan er 184 op zwart en 290 op gekleurd 140 gram vinyl zijn geperst en vermeldenswaardig is dat kant A/B doorzichtig groen, kant C/D licht blauw en kant E/F turquoise is, terwijl de hoezen met de hand genummerd zijn en tevens verschenen er 500 exemplaren in een beperkte oplage als 2CD.
De muzikanten, die op dit album spelen zijn: Dr Space - synthesizer, Kaoscillator en Korg Monotron, Magnus - Fender Rhodes en synthesizer, Hasse - basgitaar, Öyvin - basgitaar, Vemund - sologitaar, Jonathan - sologitaar en viool, Tim - drums, Simon - drums en Peran - drums.
Op 7 september 2019 werd het album "Slip Into The Vortex", voor de eerste keer, in een beperkte oplage van 400 stuks als 2LP uitgebracht, waarvan 100 stuks op 180 gram zwart vinyl en 300 stuks op 180 gekleurd vinyl (kant A/B oranje en kant C/D violet) in een klaphoes en de 2LP's zijn met de hand genummerd en bevatten een download code.
Daarbij is vermeldenswaardig dat "Slip Into The Vortex" eerder in 2010 als CD via Transubstans verscheen en tevens in 2015.
De leden die hierop spelen zijn: Stefan (Gas Giant / Alkymist) - sologitaar, Magnus (Mantric Muse) - sologitaar, Kaufman (Bland Bladen) - drums, Jocke (Carpet Knights) - basgitaar, Pär (Carpet Knights) - basgitaar, Anders H. (The Univerzals) - saxofoon, Mogens - synthesizers en keyboards en Dr.Space - keyboards en synthesizers, terwijl de mix gemaakt is door Tobias van The Carpet Knights en de jams in oktober 2008 opgenomen zijn in de Black Tornado Studio's.
Op hun album "Experiments In The Subconsious", dat 30 januari 2020 via Space Rock Productions verscheen, zijn de spelers: Hasse - basgitaar, doundouns en drums, Jiri - basgitaar, Jonathan - sologitaar, theremin en viool, Magnus - sologitaar en synthesizer, KG - synthesizer en sologiaar, Scott - synthesizers en Tim - drums.
In mei 2020 verscheen het live album "Sonic Rock Solstice 2019", waarop 5 lange nummers staan, die opgenomen zijn tijdens het festival te Solstice, wat tevens hun allereerste Engelse optreden was.
De muzikanten op dit album zijn: Mogens - synthesizer, Dr.Space - Modular synthesizer, Korg Monotron, Korg Kaossilator, Vermund - sologitaar en effecten, Vince - sologitaar en effecten, Jiri - basgitaar en effecten en Tim - drums.
Wetenswaardig is nog, dat het album  in eerste instantie alleen verkrijgbaar was via bandcamp en nu dus in een zeer beperkte oplage van 150 stuks als CD is verschenen.

Het eerste nummer van het album heet "Srs Solstice Jam", waarin de band een geweldig uptempo spacerock nummer ten gehore brengt, dat swingt als een trein en invloeden van progressieve rock bevat, waarna het bijna 31 durende "Jam For Gavin" volgt en de band een swingende mix van spacerock en progressieve rock, die tempowisselingen bevat, een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, experimenteel klinkt, lichte Oosterse invloeden heeft, bij tijd en wijle met zeer hoge snelheid gespeeld wordt en reggae invloeden toegediend krijgt, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna volgt "Jazz It Up Boyzz" en hierin speelt Öresund Space Collective een fantastische mix van spacerock en eentonige terugkerende ritmes, die halverwege meer snelheid krijgt.
In "Solstice Jammers Pt1" laat de band me genieten van een schitterend nummer, dat in een rustig tempo begint en langzaam iets sneller wordt, waardoor de muziek gaat swingen, om enkele minuten voor het einde over te gaan in een rustig tempo, dat opgedragen wordt aan de vrouw van Scott en in het laatste nummer, "Solstice Jammers Pt2", schotelt de band me opnieuw zo'n swingend stuk progressieve rock voor, dat ruimtelijke invloeden bevat en uptempo gespeeld wordt.

Öresund Space Collective heeft me met "Sonic Rock Solstice 2019" vanaf de begin tonen in de ban van hun swingende spacerock gehouden en ik kan liefhebbers van dit genre, deze meesterlijke schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Tia Carrera - Tried And True (Small Stone Records, 2020) (Stoner)

Tia Carrera uit Austin, Texas, Amerika, werd in 2000 opgericht en bestaat sinds 2019 uit: Jason Morales - sologitaar, Curt Christenson - basgitaar en Erik Conn - drums.
De band bracht hun debuut album "The November Session" (live) als CD via Perverted Son Records in 2003 uit en deze werd gevolgd door: "Tia Carrera", dat in 2006 op CD verscheen via Australian Cattle God Records, "Heaven/Hell" (album, 2007), "You Are At The War" (single, 2018), "The Quintessential" (CD album, Small Stone Records, 2009), "Cosmic Priestess" (CD en LP album, Small Stone Records, 2011) en "Visitors/Early Purple" (LP en digitaal download album, Small Stone Records, 2019).
Op 12 juni 2020 verschijnt het album "Tried And True" als CD en digitale download via Small Stone Records en in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram geel, wit, groen marmer kleurig vinyl en op 180 gram rood, oranje, wit kleurig vinyl via Kozmik Artifactz Records, waarbij vermeldenswaardig is, dat de CD uitvoering 2 nummers meer heeft en het album "Visitors"/"Early Purple" als bonus nummers bevat.

Het CD album, dat 7 nummers bevat, begint met "Layback", waarin de band een stevig swingend uptempo stonerrock nummer ten gehore brengt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Taos", dat met scheurend gitaarspel begint en na korte tijd over gaat in een uitstekende mix van stoner en acid rock, die in een gemiddeld tempo wordt  gespeeld.
Daarna volgen "Swingin' Wing" en hierin gaat de band verder met het maken van hun stevige uptempo rock, die swingt, enkele subtiele tempowisselingen bevat en invloeden van acid rock heeft en "Zen And The Art Of The Thunderstorm", een heerlijk uptempo  nummer, dat op een soort jam lijkt, waarbij Tia Carrera helemaal los lijkt te gaan.
In "Tried And True" (het laatste nummer van de LP) zet de band me een geweldig stuk stoner voor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, acid rock invloeden heeft, swingt, invloeden van de jaren 70 bands heeft en halverwege over gaat in een sneller tempo, waarbij ook het ritme verandert en de muziek verder de kant van de acid rock op gaat en ik gierend gitaarspel, repeterend drumwerk en een eentonig, licht hypnotiserend basspel voorgezet krijg.
Dan volgt "Visitors", een 18 minuten durend fantastisch rock nummer, dat in een rustig tempo begint, om na korte tijd iets meer snelheid te krijgen en over te gaan in een schitterend licht hypnotiserend stuk muziek, dat een terugkerend ritme heeft, acid rock invloeden bevat en swingt als een trein.
Als laatste volgt "Early Purple", eveneens een stevig swingend uptempo rock nummer, dat acid rock invloeden heeft en halverwege in een trager tempo over gaat en melodische invloeden krijgt toegevoegd en een terugkomend ritme bevat.

"Tried And True" van Tia Carrera is een uitstekende stonerrock plaat, die vol stevige puike nummers staat, die ik elke stonerrock en acid rock liefhebber van harte kan aanraden.

Review: The Swell Fellas - The Great Play Of Extension (Eigen Beheer, Bandcamp, 2020) (Progressieve Rock)

The Swell Fellas uit Ocean City, Maryland, Amerika, bestaat uit: Conner Poole — sologitaar en zang, Mark Rohrer — basgitaar en zang en Chris Poole — drums en zang.
De band bracht op 29 november 2019 hun debuut uit met het digitale nummer "Shadow Man", dat op 13 december 2019 gevolgd werd door "Realm", dat eveneens als  digitaal nummer verscheen.
Daarna volgden "The Saga Of Sir Goosenberry Jr." (digitaal nummer, 28 december 2019), "The Big Grand Entrance" (digitaal album, 24 januari 2020 en LP in een beperkte oplage van 500 stuks op stoffig zwart vinyl, juli 2020) en "The Great Play Of Extension" (digitale EP, 17 april 2020).

De EP, die 3 nummers bevat, start met "Placebo", waarin de band een geweldige mix maakt van progressieve en psychedelische rock, die dromerige zang bevat, een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft, in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en sterke invloeden van jaren 70 bands heeft.
Daarna zet The Swell Fellas me "Acid Tone" voor, een stevige rock song met een repeterend ritme, die tempowisselingen heeft en swingt en in "Scatterbrain" laat de band me genieten van een fantastische progressieve uptempo rock song, die tempowisselingen bevat invloeden van acid rock en een aanstekelijk ritme heeft.

"The Great Play Of Extension" van The Swell Fellas is een schitterende EP, die 3 verrukkelijke progressieve rock nummers bevat, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan deze digitale schijf dan ook sterk aanraden, aan hen, die van dit genre muziek houden.(luister naar deze EP via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Order – Supreme Hypocrisy (Massacre Records, 2020) (Hardrock)

The Order uit Bern, Zwitserland, werd in 2004 opgericht en bestaat, vanaf hun begin, uit: Gianni Pontillo – zang, Bruno Spring – sologitaar, Andrej Abplanalp – basgitaar en Mauro “Tschibu” Casciero – drums.
De band bracht hun debuut album "Son Of Armageddon" op 26 juni 2006 als CD en als digitale download uit en deze werd gevolgd door "Metal Casino" (CD en dd, 18 september 2007), "Rockwolf" (CD en dd, 25 september 2009), "1986" (CD en dd, 27 augustus 2012), "Rock 'N' Rumble" (CD en dd, 6 mei 2016) en "Supreme Hypocrisy" (CD en dd, 22 mei 2020).

Het album, dat 10 nummers bevat, begint met "The Show", waarin The Order een swingende uptempo hardrock speelt, die een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en subtiele tempowisselingen heeft, die gevolgd wordt door het titel nummer "Supreme Hypocrisy", een rock song, die swingt en tempowisselingen heeft en in een hoog tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgen "Back To Reality", een heerlijke uptempo rock song in de stijl van Kiss, die prima gitaarwerk bevat, "Dreams Are Not The Same", eveneens een lekker in het gehoor klinkende song, die swingt en een dansbaar ritme heeft, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en "Save Yourself" en ook hierin speelt The Order zo'n uitstekende dansbare hardrock song, die swingt.
In "No Messiah" zet de band me opnieuw een geweldige swingende rock song voor, die disco invloeden heeft en aanzet tot dansen, in "August In Miami" laat de band me genieten van een schitterende rock song, die tempowisselingen bevat en me weer in beweging brengt en in "Where I Come From" krijg ik een stevige song voorgeschoteld, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tempowisselingen bevat.
Verder volgen "Sometimes", waarin de band me verrast door een mooie rustige song ten gehore te brengen, die ingetogen zang bevat, waarin het pianospel van gastmuzikant Michael Arrom komt en "Only The Good Die Young", een vrij rustige zware song, die invloeden van de muziek van Black Sabbath heeft en enkele prima tempowisselingen bevat en halverwege tijdelijk in een hoger tempo over gaat, dat melodische invloeden heeft en na korte tijd weer in een langzamer tempo gespeeld wordt.

"Supreme Hypocrisy" van The Order is een swingende plaat en bestaat hoofdzakelijk uit uptempo nummers, maar de uitschieters zijn wat mij betreft toch de 2 laatste rustige nummers en ik kan liefhebbers van hardrock dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Less Win - Given Light (The Big Oil Recording Company, 2020) (Post-Rock)

Less Win uit Kopenhagen, Denemarken bestaat uit: Casper Morilla Fernández - sologitaar en zang, Patrick Kociszewski - basgitaar en zang en Matthew Moller - drums.percussie, zang en mondharmonica.
De band bracht hun debuut album "Great" op 25 februari 2013 als digitale download uit, die op 10 februari 2013 vooraf gegaan werd door de single "Wired", die via Pad & Pen Records en deze werd op 19 juni 2015 gevolgd door de EP "Further", die via The Big Oil Recording Company als digitale download werd uitgebracht, waarna op 24 juni 2016 het album "Trust" via dit label verscheen als LP op 180 gram zwart vinyl en als dd.
Op 22 mei 2020 bracht de band "Given Light" uit, waarop 10 nummers staan, via The Big Oil Recording Company en ook dit album verscheen zowel op 180 gram zwart vinyl en als dd.
Hierop wordt de band bijgestaan door: Patrick Rathbun - altviool, Frederik Iversen - piano en trombone, Malthe Beck - saxofoon, Mads Lund Egetoft - tenor saxofoon en Erik Kimestad Pedersen - trompet.

Het album start met "Tunnel", waarin de band een heerlijke rock song ten gehore brengt, die een terugkerend ritme heeft en invloeden van noise en post-punk bevat en deze wordt gevolgd door "The Hanging", een uitstekende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft.
Daarna volgen "Sure I've Been Convinced", een uptempo mix van new wave en post-punk, die een dansbaar ritme heeft, dat iets over de helft van het nummer experimentele jazz invloeden toegevoegd krijgt, "Truths, Like Roses", een uptempo song, die invloeden van experimentele jazz koppelt aan jaren 80 new wave en melodische ritmes en "Root and Branch", een swingende song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en lichtelijk chaotisch klinkt.
In "Passion's Puppet" speelt Less Win een vrij rustige song, die subtiele tempowisselingen bevat en invloeden van melodische muziek heeft, in "Man Of My Time" zet de band me een schitterende swingende uptempo punk song voor en in "Putting In The Hours" krijg ik een korte swingende uptempo song voorgeschoteld, die voorzien is van blazers.
Verder volgen "History Of Hope", een geweldige song, die invloeden van new wave, Spaanse muziek, terugkerende dansbare ritmes en pop met elkaar verbindt en "The Wild Desires", een uptempo poprock song, die een mix is van post-rock, new wave en dansbare ritmes en lichte invloeden van de muziek van The Talking Heads bevat.

"Given Light" van Less Win bevat hoofdzakelijk uptempo songs, die veelal een dansbaar ritme hebben en ik kan liefhebbers van post-rock, 80's new wave en rock in het algemeen aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister nar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Khana Bierbood - Strangers From The Far East (Guru Guru Brain, 2020) (Psychedelische Pop/ Traditioneel)

Khana Bierbood uit Bangsaen Beach, Thailand, werd in 2012 opgericht en bestaat uit: GOB Yutthana - zang en sologitaar, JAY Rathchanon - basgitaar en achtergrondzang, MO Kittinan - sologitaar, Peep Sirimit - percussie, orgel en keyboards en OHM Chanutpong – drums.
Op 13 augustus 2015 verscheen het digitale nummer "Plankton Bloom" van het mini album "Strange Sound", dat eveneens op deze datum werd uitgebracht.
Hun album "Strangers From The Far East" verscheen 10 januari 2020 als debuut LP in een beperkte oplage van 400 stuks op lichtgevend roze vinyl, als LP op zwart vinyl en als digitale download en is in de Tsubame studio te Tokyo, Japan, geproduceerd door Go Kurosawa van de band Kikagaku Moyo.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Rustic Song", waarin de band een uitstekende mix van psychedelische rock en surf, die in een rustig temp begint en tegen het einde versneld wordt, waarna "Starshine" volgt en hierin speelt de band een mix van traditionele muziek en pop in een gemiddeld tempo, die invloeden van de jaren 60 muziek heeft.
Daarna volgen "Plankton Bloom", een swingende uptempo jaren 60 gerelateerde beat song, die surf invloeden bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Jeanmaryn", een schitterende mix van traditionele muziek en pop, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichte psychedelische invloeden heeft.
In "Bad Trip" zet Khana Bierbood me een fantastische swingende rock song voor, die lichte invloeden van garagerock en surf muziek heeft, in "Dusty Lane" krijg ik opnieuw een heerlijke uptempo song voorgezet, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, invloeden van western en traditionele muziek bevat en tempowisselingen heeft en in "Bangsaen Lady" laat de band me nogmaals genieten van een mix van traditionele muziek en licht psychedelische pop, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

"Strangers From The Far East" van Khana Bierbood is een lekker in het gehoor klinkend debuut album, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van traditionele muziek, alsmede licht psychedelische pop en surf, dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren. (luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Vespero - The Four Zoas (Tonzonen Records, 2020) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer (Vespero Music), als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat tegenwoordig uit: Ivan Fedotov – drums, drummachine en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar, synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – sologitaar, effecten en elektronica, Alexei Klabukov – synthesizer, keyboards, trompet, dwarsfluit en mellotron en Vitaly Borodin – viool.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het album "Fitful Slumber Until 5 A.M.", waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.
Op het zevende studio album, "Lique Mekwas", speelt Vespero voor het eerst in een zesmans formatie en bestaat hierop uit: Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexander Timakov - drums en percussie, Arkady Fedotov - basgitaar en synthesizer, Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektrische piano, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer en Vitaly Borodin - viool en tevens speelt Pavel Alekseev als gastmuzikant mee op tenor saxofoon.
Het album "Lique Mekwas", dat 24 maart 2016 door het R.A.I.G. Records label op CD en als digitale download is uitgebracht, is het eerste deel van Vespero's "Abyssinian Tales Dilogy" en bevat 7 nummers.
Op 12 oktober 2016 verscheen er een nieuw live album van de band, getiteld "Azmari: Abyssanian Liventure" en dit werd 15 mei 2015 in The Union Of Theartre Artists te Astrakhan in dezelfde bezetting als op het album "Lique Mekwas" opgenomen.
Het album bevat 8 nummers, waarvan er 1 nog niet eerder werd uitgebracht en de andere 7 van hun albums "By The Waters Of Tomorrow” (R.A.I.G., 2010), “Droga” (R.A.I.G., 2013) en "Lique Mekwas" (R.A.I.G., 2016) komt.
Het album "Azmari", dat 20 september 2017 verscheen, is in een zeer beperkte oplage van 200 stuks op zwart vinyl en 100 stuks op green.wit gespetterd vinyl uitgebracht door het Golden Pavillion Records label.
Op deze uitgave staan 2 nummers van het album "Azmari: Abyssanian Liventure" dat 12 oktober 2016 uit kwam, plus 3 nummers, die nog niet eerder werden uitgebracht en op verschillende plaatsen live werden opgenomen.
Vervolgens nam de band enkele albums in eigen beheer op met de Spaanse artiest Angel Ontalva ("Carta Marina", 9 juli 2018 en "Sea Orm Liventure", 3 augustus 2018) en tevens werd er in september 2018, in eigen beheer, een split single met de Russische band Roz Vitalis gemaakt, getiteld "Amaryllis" / "What Are You Thinking About", waarbij beide bands elkaars nummer spelen en verscheen Vespero met het 17 minuten durende nummer "The Course Of Abagaz (Live)" op het compilatie album Various Artists - Fruits De Mer Presents A Gathering Of The Fish, dat via Fruits De Mer Records in juli 2018 werd uitgebracht.
Op 26 oktober 2018 werd hun album "Hollow Moon", waarop 10 nummers staan, via Tonzonen Records in een beperkte oplage van 500 stuks, waarvan er 150 op zwart geel en 350 op blauw wit vinyl en 500 stuks op CD uitgebracht en vermeldenswaardig is verder, dat er op de CD 2 extra nummers staan.
De band bestaat op dit album uit: Arkady Fedotov - basgitaar, synthesizer en geluiden, Alexander Kuzolov - sologitaar en mandoline, Ivan Fedotov - drums, percussie, wave drum en cachon, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer, Vitaly Borodin - viool en accordeon en Pavel Alekseev - tenor saxofoon.
Op 1 juni 2019 verscheen de geremasterde her uitgave van "Liventure", dat in 2008 op RAIG als CD-r en als digitale download was uitgebracht en voor de nieuw uitgave 4 extra niet eerder verschenen live opnamen uit 2009 bevat.
De nummers, waarvan de studio opnamen op de albums “Rito” en “Surpassing All Kings” staan, werden door Ivan Klyutsev in The Union Of Theatre Artists te Astrakhan, Rusland, op 21 juni 2008 en 10 januari 2009 opgenomen en in 2019 gemixt en gemasterd door Alexader Kuzovlev in de VMS Studio.
De band bestaat op deze plaat uit: Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektronica, Arkadiy Fedotov - basgitaar, dwarsfluit en zang, Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexei Klabukov - keyboards en accordeon, Natalya Tjurina - zang en synthesizer plus Valentin Rulev - viool en mondharmonica.
Daarna bracht de band samen met Ángel Ontalva het album "Sada" op 1 februari 2020 via Vespero Music uit en op 5 juni 2020 verschijnt het album "The Four Zoas", waarop 7 nummers staan, via Tonzonen Records als LP in een beperkte oplagevan 500 stuks op oranjezwart vinyl, als CD in een beperkte oplage van 300 stuks, als Deluxe 2CD editie in een beperkte oplage van 300 stuks met als bonus CD "Liventure 2018-2019 – live recordings" en als digitaal album.
Vespero heeft het album "The Four Zoas", waarop 7 nummers staan, tussen 2017 en 2019 in dezelfde formatie opgenomen als op "Hollow Moon" en hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Ilya Lipkin – sologitaar (track 7), Evelina Butenko - viool (track 4), Anna Anshakova - altviool (track 4) en Alexandra Starkova – cello (track 4).

Het eerste nummer van het album heet "Urizen" en hierin speelt Vespero een rustig startend nummer, dat met experimentele klanken ingezet wordt, die na korte tijd over gaan in een geweldige mix van ruimtelijke muziek en progressieve rock, die in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht wordt en een terugkerend ritme heeft, om na een minuut of 5 te veranderen en over te gaan in een schitterend stuk rock, dat invloeden van zigeuner muziek bevat en in een aanstekelijk swingend ritme gespeeld wordt en met ruimtelijke klanken eindigt.
Daarna volgen "Tharmas", een fantastische mix van melodische rock, klassiek, Oosterse muziek, symfonische rock en progressieve rock, die rustig begint en na enkele minuten meer snelheid en ruimtelijke invloeden krijgt, om halverwege een tempowisseling te krijgen en over te gaan in een stuk symfonische rock (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Beulah", een heerlijk uptempo melodisch progressief rock nummer, dat halverwege in een langzamer tempo gespeeld wordt en Zuid-Amerikaanse invloeden uit de Andes heeft, om tegen het einde terug te keren naar het begin.
In "Luvah" speelt Vespero een verrukkelijk stuk muziek, dat krautrock, acid en progressieve rock, jazz en dance invloeden heeft en swingt als een trein, waarbij stil zitten niet makkelijk is en in "Urthona" laat de band me opnieuw genieten van een swingend nummer, dat symfonische invloeden heeft en subtiele tempowisselingen bevat.
Verder volgen "Los", een aanstekelijke uptempo mix van dance, progressieve rock en RIO, die aanzet tot dansen, om halverwege in een langzaam tempo over te gaan en te veranderen in een mooi rustig melodisch stuk muziek en "The Emanation Of The Giant Albion", een 21 minuten durend nummer, dat rustig begint en langzaam iets meer snelheid krijgt, waarin de muziek verandert in een swingend stuk progressieve rock, dat funk invloeden heeft en een zeer dansbaar ritme bevat, dat verandert in een rustig stuk muziek, waar een terugkerend ritme in zit, dat licht hypnotiserend klinkt.

"The Four Zoas" van Vespero is net als voorgaande albums weer een fantastische plaat geworden, die vol meesterlijke muziek staat, die technisch van hoogstaande kwaliteit is en een lust voor liefhebbers van progressieve en melodische rock en ik kan deze groep deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Neumatic Parlo - All Purpose Slicer (Unique Records, 2020) (Poprock)

Neumatic Parlo werd in 2017 te Düsseldorf, Duitsland opgericht en bestaat uit: Vincent Göttler - zang en sologitaar, Frederick Oltesdorf - basgitaar, Simon Hartmann - sologitaar, Luis Wedekind - keyboard en Justin Jansen - drums.
Op 22 mei 2020 bracht de band hun debuut EP "All Purpose Slicer" (4 nummers) als CD en als digitale download uit via Unique Records.

De EP start met "Opto Optics In Consciousness", waarin de band een heerlijke swingende mix van dance, rock en repeterende ritmes speelt, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Cardiac Insufficiency", een lekker in het gehoor klinkende uptempo poprock song, die invloeden van de muziek van The Stooges heeft, tempowisselingen en een terugkerend ritme bevat.
In "Science Fiction Movie" schotelt Neumatic Parlo me een mooie, vrij rustige, pop song voor, die halverwege iets meer snelheid krijgt en in "Morning Metamorphosis" hoor ik de band eveneens een rustige song ten gehore brengen, die tempowisselingen heeft en zo nu en dan begint te swingen en tegen het einde in een hoger tempo gespeeld wordt, waarbij invloeden van spacerock, post-rock en powerpop hoorbaar zijn.

Neumatic Parlo heeft met "All Purpose Slicer" een uitstekende debuut plaat gemaakt, die prima muziek bevat, waarvan ik "Morning Metamorphosis" de uitschieter vind en ik kan liefhebbers van poprock en de betere pop dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Various Artists - Virus Positions - A Quarantine Music Collection (Inner Ear Records, 2020)

Het Inner Ear Records label uit Patras, Griekenland, begon in 2007 als eenmans project en is inmiddels uitgegroeid tot één van de leidende indie muziek labels van het land en thuis basis van diverse nieuwe lokale bands.
Het label is hoofdzakelijk georiënteerd op Engelstalige alternatieve rock, pop en moderne folk, maar ook genres worden zo nu en dan gespot.
Omdat door de corona crisis er geen concerten, festivals, platenbeurzen en grammofoonplaten winkels open zijn, heeft Inner Ear Records, in samenwerking met hun bands en muzikanten, besloten een gratis digitaal download album samen te stellen, om op die manier het luisterende publiek een hart onder de riem te steken en onder de titel "Virus Positions - A Quarantine Music Collection" spelen 14 bands en muzikanten belangeloos hun muziek.

Het album, dat sinds 4 mei 2020 gratis te verkrijgen is via de Inner Ear Records bandcamp site, start met "Beginning Of The End" van Johnny Labelle, die een prachtige jaren 50 song ten gehore brengt, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en dromerige zang heeft, waarna Mazoha volgt met "Loutrino", een mooie, vrij rustige, pop song, die minimale begeleiding van een piano heeft, waar halverwege de drums bijgevoegd wordt.
Daarna volgen "Alfie Says" van My Wet Calvin, die me een prima elektro song in een gemiddeld tempo voorschotelt, "Worship Of The Sun" (Mikael Delta), een schitterende swingende mix van krautrock en elektro, die een terugkerend licht hypnotiserend ritme met disco invloeden bevat, de Pulp cover "Anorexic Beauty" (Tango With Lions), een lekker in het gehoor klinkende uptempo elektro song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Monitors" (Mechanimal), een op eind jaren 70, begin jaren 80 muziek geïnspireerde mix van elektro en disco, die aanzet tot dansen.
In "Frozen Eyes" speelt Sundayman een uptempo elektro song met een repeterend ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is, in "Dystopia" (Fonoptikon) krijg ik een geweldige uptempo elektro song voorgezet, die een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft en Goodbye Bedouin laat me in de song "Belong" genieten van een uitstekende rustige mix van blues en progressieve pop, die subtiele tempowisselingen bevat.
Dan volgen Manolis Aggelakis met "So We'll Go No More A Roving", een prima langzame song, die invloeden van Deleyaman heeft, Dury Dava, die de Bazooka cover "I Want Nature" speelt,  waarin ik een fantastische licht psychedelische song voorgeschoteld krijg, die een terugkerend dansbaar ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij invloeden van Oosterse muziek hoorbaar zijn en Prins Obi, die "Haze Of A Dream" ten gehore brengt en daarin een mooie rustige song speelt, die ingetogen zang bevat.
Verder volgen nog "Facetoucher" van May Roosevelt, die een aanstekelijke mix van elektro en pop in een gemiddeld tempo speelt en de akoestische versie van "Mono Psemata (Only Lies)" van Foivos Delivorias feat. Nefeli Fasouli, die me een prachtige rustige pop song voorschotelen.

"Virus Positions - A Quarantine Music Collection" is een lekkere afwisselende schijf, die vol uitstekende muziek staat en ik kan elke liefhebber dan ook aanraden, deze gratis download eens te gaan beluisteren en te ontdekken, waar het Inner Ear Records label onder andere te bieden heeft.(luister naar en / of  download dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Dirty Streets - Rough And Thumble (Alive Natural Sound Records, 2020) (Progressieve Bluerock)

Dirty Streets uit Memphis, Tennessee, Amerika, werd in 2007 opgericht en bestaat uit: Justin Toland - zang en sologitaar, Thomas Storz - basgitaar en zang en Andrew Denham - drums en percussie.
De band bracht hun debuut album "Portrait Of A Man" op 12 december 2009 als digitale download uit en deze werd gevolgd door: "Movements" (dd, 1 november 2011), "Blades Of Grass" (CD via Alive Natural Sounds Records en dd 9 juli 2013), "White Horse" (dd, 27 november 2015 en CD via Alive Natural Sound Records, 2018) en "Distractions" (CD via Alive Natural Sound Records, 14 september 2018).
Op 6 mei 2020 verscheen het album "Rough And Thumble", dat 10 nummers bevat, via Alive Natural Sound Records als CD en digitale download.

Het album begint met "Good Pills", waarin de band een heerlijke uptempo progressieve bluesrock song speelt, die invloeden van de jaren 70 muziek van bluesrock bands, zoals Taste heeft en gevolgd wordt door twee covers van Joe South, waarvan de eerste "Tell The Truth" heet en hierin krijg ik weer zo'n lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo rock song voorgezet, waarna "Walk A Mile In My Shoes" volgt en ook in dit bluesrock nummer swingt de muziek.
Daarna volgen "Itta Benna", een schitterend stuk progressieve bluesrock, dat subtiele tempowisselingen heeft en tegen het einde iets meer snelheid krijgt en  "Can't Go Back", een swingende song, die enkele tempowisselingen heeft en hierbij is stil zitten geen optie.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Think Twice" zet Dirty Streets me een song met een aanstekelijk terugkerend ritme voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en subtiele wisselingen bevat, in "Take A Walk" krijg ik opnieuw zo'n uitstekende uptempo bluesrock song voorgeschoteld en in "Trying To Remember" laat de band me nogmaals genieten van een puike rock song.
Verder volgen "The Voices", een prima mix van bluesrock en countryrock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en "On The Way", een mooie rustige countryrock song.

"Rough And Thumble" van Dirty Streets staat vol uitstekende bluesrock songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van dit genre, deze schijf van ook van harte aanbevelen.

Review: Dhidalah - Threshold (Guruguru Brain Records, 2020) (Stoner / Acid Rock)

Dhidalah werd in 2007 te Tokyo, Japan, opgericht door Church of Misery sologitarist Ikuma Kawabe, die samen met Kazuhira Gotoh - basgitaar, zang, synthesizer en noise en Konstantin Miyazaki - drums de band vormt.
De naam van de band komt van de mythologische reus Daidarabotchi, waarvan men geloofde, dat hij enorme bergen en landen creëerde.
Op 11 januari 2015 bracht de band hun debuut demo, "Adamskii", uit als digitale download en 27 januari 2017 verscheen "No Water" eveneens als digitale download, maar ook in een beperkte oplage van 300 stuks op gekleurd 10" vinyl via het Guruguru Brain Records label en op 30 november 2019 bracht de band hun eerste volledige album uit via Guruguru Brain Records en deze verscheen als LP op zwart vinyl, als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op kosmisch gespetterd vinyl en als digitale download.

Het album, dat 4 nummers bevat, begint met "Neuer Typ", waarin de band een schitterende mix van krautrock en melodische stonerrock ten gehore brengt, die een terugkerend ritme heeft, in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, waarna "Adamski" volgt en de band me een fantastische uptempo spacerock song voorschotelt, die invloeden van stoner en acid rock bevat en een repeterend ritme heeft.
Daarna speelt Dhidalah "Jovian Sky" en krijg ik een geweldige swingende mix van stoner- en acid rock te horen, die enkele tempowisselingen heeft en met hoge snelheid gespeeld wordt.
Dan volgt het laatste nummer, getiteld "A.U.M.", een uitstekende stonerrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft, tempowisselingen bevat, bij tijd en wijle zwaar klinkt en tevens invloeden van acid rock heeft.

"Threshold" van Dhidalah bevat 4 heerlijke nummers, die in een vrij hoog tempo gespeeld worden en is een verrukkelijke plaat om te beluisteren en ik kan liefhebbers van stoner en acid rock deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Dead Hippies - Ghost Tracks (Atypeek Records / Bruillance, 2020) (Dace / Elektro)

Dead Hippies werd in januari 2013 opgericht en bestaat uit Arnaud Fournier - zang, sologitaar en trompet, Dylan Bendall - zang en sologitaar en Julien Blanchard - zang en sologitaar, die uit Nantes, Paris en Berlijn komen.
De band bracht hun debuut album "Kill Me Sweety" in oktober 2013 als 2LP en als CD uit via Kshantu Records en deze werd 20 september 2019 gevolgd door "Resister", (waarop de Amerikaanse rapper Mr. J. Medeiros meespeelt in het titel nummer), dat op Atypeek Music en Bruillance Records verscheen als CD, LP en digitale download.
Op 29 mei 2020 verschijnt het mini album "Ghost Tracks", waarop 7 nummers staan, via Atypeek Records en Bruillance op CD en als digitale download en deze nummers zijn in dezelfde sessie opgenomen als "Kill Me Sweety" en "Resister".

Het album begint met "Drive Untill Tomorrow", waarin de band een heerlijke aanstekelijke dansbare elektro pop song ten gehore brengt, die invloeden uit folk en dance heeft en hierbij is stil zitten niet aan de orde en dit nummer wordt gevolgd door "Like"A Dog", een uitstekende uptempo elektro song, die swingt en zeer dansbaar is.
Daarna volgen "Bye Bye President", een swingende disco song, die aanzet tot dansen en "Fight Time", eveneens een zeer dansbare uptempo elektro song.
In "Walker Wanker" zet Dead Hippies me een schitterende uptempo pop song voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten, in "Cross The Rubicon" krijg ik opnieuw een puik stukje muziek voorgezet, dat invloeden van dance en surf heeft en een hoog meedein gehalte bevat en in "Stelliform" laat de band me genieten van een swingend instrumentaal elektro nummer, dat me weer in mijn dans modus zet.

"Ghost Tracks" van Dead Hippies is een geweldige plaat, die vol dansbare uptempo nummers staat, die me van begin tot eind in beweging hebben gehouden en ik liefhebbers van elektro en dance deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Centre El Muusa - Centre El Muusa (Sulatron Records, 2020) (Kraut- / Acidrock / Progressieve Rock)

Centre El Muusa uit Estland werd in 2015 onder de naam Centre Electronique Muusa opgericht en bestaat uit: Misha Panfilov - sologitaar, Monika Erdman - basgitaar, Volodja Brodsky - elektrische piano, Wurlitzer en synthesizer en Aleksei Semenihhin - drums.
De band brengt hun debuut album "Centre El Muusa", dat 6 nummers bevat, via Sulatron Records uit, zowel in een beperkte oplage van 500 stuks als CD (29 mei 2020) en als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram vinyl (29 juni 2020) en tevens als digitale download.

Het album begint met "Turkeyfish", waarin de band me een geweldig krautrock nummer voorschotelt, dat in een hoog tempo met een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt en invloeden van acid rock bevat, dat na enkele minuten verandert en de muziek over gaat in een rustig tempo, dat na een minuutje opnieuw verandert en de band een stuk elektronische progressieve rock ten gehore brengt, dat een terugkerend ritme heeft.
Daarna volgen "Glitter Bo", een mooi melodisch nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft, dat tegen het einde steeds meer snelheid krijgt, acid rock invloeden bevat en heftiger gespeeld wordt, om in rust te eindigen en "Ain't Got Enough Mojo", een schitterende mix van space- en krautrock, die een licht hypnotiserend repeterend ritme heeft.
Het eerste nummer van kant B heet "Burning Lawa" en hierin speelt Centre El Muusa een fantastisch licht hypnotiserend stuk muziek, dat psychedelische spacerock  en acid rock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Mia", een heerlijk melodisch nummer, dat in een gemiddeld repeterend tempo gespeeld wordt, waardoor ik in een lichte trance kom.(luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In het laatste nummer, "Szolnok" laat de band me genieten van een verrukkelijke swingende mix van krautrock, acid en progressieve rock, die een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme heeft.

Centre El Muusa heeft met "Centre El Muusa " een uitstekend debuut album gemaakt, waarmee de band me vanaf de begintonen in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan liefhebbers van krautrock, acid rock en progressieve rock deze plaat dan ook sterk aanraden.

Sulatron Records · CENTRE EL MUUSA - mia

Review: Black Bats - Seven Day Blues (Cactus Room / Cactus Records, 2020) (Garagerock)

Black Bats uit Melbourne, Australië werd in 2015 als soloproject opgericht door David Houston - zang, solo- en basgitaar.
Samen met Jacey Ashton - drums bracht hij op 24 augustus 2018 de single "Salt" / "You're Looking Pale" (niet op het album) op zijn eigen Cactus Records uit, waarna op 15 februari 2015 het digitale nummer "Big Yellow Eye" volgde.
Op 1 maart 2019 verscheen het debuut album "Black Bats" via Cactus Records en Off The Hip, dat 11 nummers bevat en door Rhyece O’Neill opgenomen en gemixt werd, die op enkele nummers sologitaar speelt en ook hun derde single "Apache Ghosts" dat 22 augustus digitaal werd uitgebracht, staat op het album.
De band brengt in 2020 hun album "Psychic Retreat" uit en voorafgaand daaraan verscheen op 15 mei 2020 de single "Seven Day Blues" via Cactus Room / Cactus Records.

"Seven Day Blues" begint in een langzaam tempo met western en surf klanken, die voorzichtig iets meer snelheid krijgen om uit te monden in een schitterende garagerock song met blues invloeden.

"Seven Day Blues" van Black Bats is een fantastische single, die me doet verlangen naar meer en ik kijk dan ook verlangend uit om het complete album te horen.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Uffe Lorenzen – Lad Det Gå (Bad Afro Records, 2020) (Psychedelisch)

Uffe Lorenzen, alias Lorenzo Woodrose uit Kopenhagen, Denemarken, is de frontman van Baby Woodrose en Spids Nøgenhat en vanaf heden zal hij onder zijn eigen naam zijn muziek opnemen en uitvoeren, waarbij hij zijn teksten alleen nog maar in het Deens zal zingen.
De nummers voor zijn solo album "Galmandsvaerk", dat 10 november 2017 zowel als LP, CD en digitaal via het Bad Afro Records label verscheen, nam hij op gedurende zijn verblijf op het eiland Gomera, dat bij de kust van Marokko ligt.
Het album, dat de opvolger is van zijn debuut album "Blows Your Mind!" uit 2001 (Bad Afro Records), verscheen in een beperkte oplage van 1000 stuks op zwart vinyl en werd 8 september 2017 vooraf gegaan door de single "Flippertøs”, die digitaal werd uitgebracht.
Uffe speelt hierop ander andere: sitar, tablas, bansuri, viool, sologitaar en draailier.
Op 10 mei 2019 verscheen zijn tweede solo album "Triprapport", waarvan de single "Alting Er Eet" ("Everything Is One") op 8 maart 2019 is verschenen via Bad Afro Records en vermeldenswaardig is verder, dat het album in een beperkte oplage van 1500 stuks op zwart vinyl werd geperst en tevens als CD en digitale download werd uitgebracht en hij werd op deze uitgave bijgestaan door: Anders Kjaergaard - synthesizer, Peter Knudsen - lapsteel gitaar, Vicky Singh - sitar en tablas en Adam Dreisler - dwarsfluit.
Op 11 september 2020 verschijnt zijn album "Magisk Realisme" en als voorloper hiervan bracht Bad Afro Records op 8 mei 2020 het nummer "Lad Det Gå" als single uit.

In "Lad Det Gå" laat Uffe me genieten van een schitterende uptempo song met psychedelische invloeden en deze wordt in de stijl van zijn band Baby Woodrose ten gehore gebracht en swingt dus als een trein en ik kann elke liefhebber van psychedelische poprock deze single dan ook aanraden en kijk met verlangen uit naar het complete album.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Ubi Maior - Bestie, Uomini E Dèi (AMS Records, 2020) (Symfonische Rock)

Ubi Maior uit Milaan, Italië, werd in 2000 opgericht en bestaat uit: Mario Moi - zang, viool en trompet, Gabriele Manzini - keyboards en dwarsfluit, Marcella Arganese - sologitaar en akoestische gitaar, Gianmaria Giardino - basgiraar en Alessandro Di Caprio - drums.
De band bracht hun debuut album "Nostos Ubi Maior" als digitale download uit, op gevolgd door "Senza Tempo" (dd, 30 april 2009), "Incanti Bio Meccanici" (dd, 10 februari 2015) en "Bestie, Uomini Déi", dat 8 mei 2020 als CD via AMS REcords en als dd verscheen en 6 nummers bevat.

Het album begint met "Nero Notte", waarin de band een heerlijke uptempo symfonische rock song ten gehore brengt, die enkele tempowisselingen bevat en een aanstekelijk ritme heeft, dat aanzet tot beweging en gevolgd wordt door "Misteri Di Tessaglia", een prachtige song, die in een gemiddeld tempo start en na enkele minuten over gaat in een uptempo progressieve rock song met Oosterse invloeden, die een terugkerend ritme heeft, dat licht hypnotiserend klinkt, dat iets over de helft van de song opnieuw verandert en ik een stuk symfonische rock voorgezet krijg.
Daarna volgen "Wendigo", een schitterende uptempo rock song, die diverse tempowisselingen bevat en invloeden van progressieve rock heeft en over gaat in "Nessie", waarin Ubi Maior me laat genieten van een fantastisch swingend instrumentaal nummer, dat tempowisselingen heeft en invloeden van progressieve rock en jazz bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Fabula Sirenis" speelt de band een mooie symfonische rock song met een afwisselend tempo en lichte ruimtelijke invloeden, die swingt en in het titel nummer "Bestie, Uomini E Dèi" schotelt de band me nogmaals zo'n verrukkelijke progressieve symfonische rock song voor, die tempowisselingen heeft en iets over de helft van het nummer in een trager tempo over gaat en de muziek een mooi melodisch karakter krijgt en lichtelijk nostalgisch klinkt.

"Bestie, Uomini E Dèi" van Ubi Maior bevat 6 geweldige nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van symfonische en progressieve rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: The Bobby Lees - Skin Suit (Alive Natural Sound Records, 2020) (Surf / Garagerock)

The Bobby Lees uit Woodstock, New York, Amerika, bestaat uit: Sam WQuartin - zang en sologitaar, Kendall Wind - basgitaar en achtergrondzang, Nick Casa - sologitaar en zang en Macky Bowman - drums en achtergrondzang.
De band bracht hun debuut album "Beauty Pageant" op 2 februari 2018 als LP en als digitale download uit en op 8 mei 2020 verscheen hun album "Skin Suit", waarop 13 nummers staan, als CD en als digitale download via Alive Natural Sound Records.
The Bobby Lees, die afgelopen jaar speelden met onder andere: The Chats, Future Islands, Boss Hog, Daddy Long Legs, Shannon & The Clams en Murphy's Law, werden op deze plaat bijgestaan door underground legende Jon Spencer (The Blues Explosion), die het album produceerde.

Het album "Skin Suit" start met "Move", waarin de band een korte punkrock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die invloeden van noise heeft en tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Coin", een heerlijke swingende uptempo mix van surf en post-punk, die bij tijd en wijle vrij heftig klinkt.
Daarna volgen "Guttermilk", een geweldige garagerock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en op single is verschenen, "Riddle Daddy", een fantastisch stuk muziek, dat een hypnotiserend terugkerend ritme heeft, garagerock invloeden bevat en swingt als een trein en "Redroom", een verrukkelijke swingende uptempo rock song, waar eveneens een repeterend ritme in zit.
In "Ranch Baby" speelt The Bobby Lees een heerlijke trage duister klinkende song, die een gesproken tekst bevat, in "Wendy", krijg ik een schitterende uptempo surf song voorgeschoteld, die aan alle kanten swingt en in "Mary Jo" hoor ik de band een swingende garagerock in een gemiddeld tempo spelen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en invloeden van blues bevat.
Dan volgen "Drive", een swingende rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, "Russell", een heerlijke aanstekelijke rock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en "Last Song", een traag startende, vrij heftige, song, die naarmate het nummer vordert, steeds meer snelheid krijgt en naar een climax gespeeld wordt, om in rust te eindigen.
Verder hoor ik 2 covers, waarvan de eerste "I'm A Man" van Bo Diddley is en hierin laat de band me genieten van hun uitvoering, die een mix is van blues en garagerock (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "Blank Generation" (Richard Hell And The Voidoids), een fantastische versie van dit geweldige nummer uit 1977.

The Bobby Lees heeft me met "Skin Suit" van begin tot einde weten te boeien met hun uitstekende muziek, die ik elke liefhebber van garagerock dan ook sterk kan aanraden, waarvan ik "Riddle Daddy" de uitschieter vind.

Review: Kikagaku Moyo - Masana Temples (Guruguru Brain, 2019) (Psychedelische Pop)

Kikagaku Moyo werd in de zomer van 2012 te Tokyo, Japan, door Tomo Katsurada - sologitaar en zang en Go Kurosawa - drums en zang opgericht en bestaat verder uit: Daoud Popal - sologitaar, Kotsu Guy - basgitaar en Ryu Kurosawa - sitar en keyboards.
Op 20 augustus 2013 verscheen hun debuut album "Kikagaku Moyo" via Cosmic Eye/Sound Effect Records, waarna "Forest Of Lost Children" op 20 mei 2014 door het Beyond Beyond Is Beyond Records werd uitgebracht.
Hun debuut album werd in 2014 door Burger Records op cassette her uitgebracht en dat zelfde jaar verscheen tevens "Mammatus Clouds", dat zowel op cassette (via Sky Lantern Records) als op 12" vinyl (via Cardinal Fuzz Records en Captcha Records) werd uitgebracht.
In 2015 maakte de band 2 split singles en op 13 mei 2016 verscheen de eerste persing van hun album "House In The Tall Grass" in een oplage van 500 stuks op gekleurd vinyl en 1500 stuks zwart vinyl via Guruguru Brain, terwijl er van de tweede uitgave van het album 200 stuks op gekleurd vinyl en 1800 stuks op zwart vinyl werden geperst en tevens verscheen "House In The Tall Grass" als digitale download.
Daarna volgden: "Stone Garden" (LP in een beperkte oplage van 1500 stuks op gekleurd vinyl en als digitale download, 21 april 2017), "Kikagaku Moyo" (her persing als LP zwart vinyl, in een beperkte oplage van 350 stuks op groen gespetterd vinyl en als dd, 21 april 2017), "Masana Temples" (LP op zwart vinyl in een enkele hoes, LP in een beperkte oplage van 2000 stuks op gekleurd vinyl met klaphoes, LP in een beperkte oplage van 1000 stuks op blauw vinyl in een enkele hoes, als CD en als dd, 5 oktober 2018) en op 24 februari 2020 verscheen de 7" single "Gypsy Davey" / "Mushi No Uta" via Sub Pop Records in een beperkte oplage en als dd, gevolgd op 1 mei 2020 door het digitale nummer "Ouchi Time".

Het album "Masana Temples", dat 10 nummers bevat, begint met "Entrance", waarin de band een geweldig instrumentaal Oosters nummer ten gehore brengt, waarbij de hoofdrol voor het sitarspel is en dit wordt gevolgd door "Dripping Sun", een fantastische dansbare uptempo mix van funk en melodische rock, die na 2 minuten over gaat in een rustige pop song en tegen het einde verandert in een stuk progressieve rock.
Daarna volgen "Nazo Nazo", een uitstekende pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en melodische invloeden heeft, "Fluffy Kosmisch", een heerlijke vrolijk klinkende dansbare uptempo pop song, die psychedelische invloeden heeft en "Majupose", waarin Kikagaku Moyo een lekker in het gehoor klinkende pop song, die diverse subtiele tempowisselingen heeft.
Dan volgen "Nana", een uptempo song, die dansbaar is, een terugkerend krautrock ritme bevat en Oosterse psychedelische invloeden door het sitarspel heeft , "Orange Peel", een prachtige dromerige song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Amayadori", een mooi rustig instrumentaal nummer, dat traditionele Japanse invloeden heeft.
Verder hoor ik "Gatherings" en hierin schotelt de band me een schitterende psychedelische pop song voor met invloeden van Toearegs bands als Bombino, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft, waarmee de band me in een lichte trance brengt en iets over de helft van de song een tempoversnelling krijgt, waarbij de muziek sterke stonerrock invloeden bevat en "Blanket Song", een prima mix van blues en pop, die in een aanstekelijk terugkerend ritme gespeeld wordt en me in beweging zet.

"Masana Temples" van Kikagaku Moyo staat vol uitstekende nummers, die me geen moment hebben verveelden en wat mij betreft "Gatherings" als uitschieter hebben en ik kan iedere liefhebber van licht psychedelische pop, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Goodbye Bedouin - The Shaking People (Inner Ear Records, 2020) (Garagerock)

Goodbye Bedouin uit Patras, Griekenland, werd in 2017 opgericht en bestaat uit: Bill Sbilias - zang, sologitaar en tamboerijn, Spyros Papaioannou - sologitaar, keyboards  en zang, Theo Papadopoulos - sologitaar en keyboards, Gerasimos Aspromallis - basgitaar en zang en George Amaxas - drums, tamboerijn en maracas.
De band bracht in december 2018 hun debuut "Submarine" / "Youth" via Inner Ear Records als 7" vinyl single en als digitale download.
Op 29 mei 2020 verschijnt hun eerste album, getiteld "The Shaking People" en deze wordt door Inner Ear Records als LP op 180 gram doorzichtig vinyl + download kaart, als LP op 180 gram zwart vinyl + download kaart en als digitale download uitgebracht.

Het album, waarop 9 nummers staan, begint met "We're On A Mission (Freak Out)", waarin de band een geweldige hypnotiserende song speelt, die invloeden van krautrock en elektronische muziek heeft en gevolgd wordt door "Blow", een swingende garagerock rock song, die een aanstekelijk terugkerend ritme heeft, dat aanzet tot dansen.
Daarna volgen "Prove Me Wrong", een schitterende uptempo garagerock song, die subtiele tempowisselingen heeft en een dansbaar ritme bevat, het op single verschenen "Pink", waarin de band een verrukkelijke uptempo mix van garagerock en surf maakt, die swingt als een trein en daarbij is stil zitten geen optie (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Stupid", een vrij snelle punkrock song, die een dansbaar ritme heeft.
Aan de andere kant van de single staat "Down To The Wire" en hierin laat Goodbye Bedouin me genieten van een fantastische rock song, die swingt en me opnieuw in beweging krijgt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Some Kind Of Story", een heerlijke song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en jaren 80 powerrock invloeden heeft.
In "Toy" hoor ik de band opnieuw zo'n lekker in het gehoor klinkende swingende rock song spelen en in "Cherry Lane" krijg ik nogmaals een zelfde soort song, die jaren 80 invloeden heeft en swingt.

"The Shaking People" van Goodbye Bedouin is een puike plaat, waar ik vanaf de begintonen van genoten heb en ik kan liefhebbers van garagerock, jaren 80 powerrock en de betere pop deze schijf dan ook sterk aanraden.

Review: Electric Moon - You Can See The Sound Of ... Extended Version (Sulatron Records, 2020) (Progressieve Rock)

Electric Moon uit Neuental, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni (Bernhard Fasching) - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, had zijn alias verandert in Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), "Inferno" met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Met drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is, werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is een gelimiteerde uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.
"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en is 11 juni 2015 verschenen als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.
In 2011 bracht Electric Moon hun live album "Flaming Lake" op de CD-R uit en deze was binnen de kortst mogelijke tijd uitverkocht, zodat er in 2015 werd besloten deze opnieuw uit te brengen, maar dit maal als gewone CD en als dubbel LP op 140 gram vinyl, waarbij LP 1 blauw en LP 2 oranje is, terwijl beide platen in een enkele hoes zitten.
De muzikanten, die op het album, dat slechts 4 nummers bevat en op 3 december 2015 uit kwam, spelen zijn: Sula Bassana - sologitaar, effecten en elektrische stullenbox, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Alex - drums (1-3) en Phillipp - drums (4).
Het in 2011 bij Nasoni verschenen album "The Doomsday Machine" is 15 september 2016 via het Sulatron label in een nieuwe hoes uitgebracht, die gemaakt is door Lulu Artwork en Ulla Papel en bevat 5 nummers.
Het vijfde officiële studio abum van Electric Moon heet "Stardust Rituals" en verscheen 7 april 2017 via het Sulatron Records label op CD, terwijl de LP uitvoering op 2 juni 2017 door dit zelfde label in een beperkte oplage van 1000 stuks op 180 gram marmer kleurig vinyl werd uitgebracht en een uitvouwbare hoes bevat.
Electric Moon bestaat op dit album uit: Sula Bassana - sologitaar, elektrische sitar, orgel, mellotron, effecten en elektrische piano, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Marcus Schnitzler - drums.
Hun album "Live In Kosmos (Planetarium Bochum 2015)" verscheen 18 juli 2016 als digitale download, maar door de vele vraag naar dit album, besloot Sulatron Records, dit op 13 juli 2018 als 3LP box uit te brengen, waarna het binnen korte tijd uitverkocht was.
Op 9 maart 2019 verscheen het digitale album "Hugodelia", dat live in Oostenrijk opgenomen werd en het bonus nummer "Ween" bevat en op 15 mei 2019 via Pancromatic Records op vinyl verscheen, waarvan er 200 op marmerkleurig en 400 op doorzichtig vinyl worden geperst en tevens brengt Sulatron Records het album op CD uit.
De band bestaat op deze plaat uit: Sula Bassana - sologitaar en effecten, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Pablo Carneval - drums en wordt op 2 nummers bijgestaan door de organisator van dit concert Erick Coldino, die sologitaar en effecten op track 3+4 speelt en deze werd op 7 juni 2019 gevolgd door het bijna 22 minuten durende nummer "Beacon Light Hereafter", dat via Riot Season Records uitgebracht werd op een split LP met Terminal Cheescake en in een beperkte oplage van 300 stuks op blauw en in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl, plus in een tweede oplage op zwart vinyl en als digitale download.
Van hun 10" LP "You Can See The Sound Of", die op 30 januari 2013 verscheen in een beperkte oplage van 500 stuks op wit vinyl en alleen bij optredens verkrijgbaar was, is een langere versie gemaakt, die via Sulatron op 29 mei 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram zwart vinyl en in een beperkte oplage van 500 stuks als CD verschijnt en 3 nummers meer bevat dan de eerste uitgave.
Op dit album, dat "You Can See The Sound Of ... Extended Version" getiteld is, bestaat de band uit: Sula Bassana, Komet Lulu en Michael Orloff (drums).

Het album, dat 6 nummers bevat (3 aan elke kant), begint met de 3 nummers van de 10" en hiervan is "The Inner Part" het eerste.
Hierin speelt de band een fantastisch swingend progressief uptempo rock nummer met spacerock invloeden en een aanstekelijk licht hypnotiserend terugkerend krautrock ritme, waarbij stil zitten geen optie is, waarna "Your Own Truth" volgt en de band me een geweldige uptempo krautrock rock song voorschotelt, die een hypnotiserend ritme heeft en invloeden van Can bevat, waardoor ik in een lichte trance kom.
Dan volgt "No Escape From Now", dat experimenteel begint en langzaam over gaat in een schitterende psychedelische acid rock song, waar een hypnotiserend ritme in zit en swingt als een trein, die halverwege in een langzamer tempo gespeeld wordt en meer naar de progressieve rock neigt.(luister naar deze 3 nummers via de bandcamp link onder de recensie)
De extra nummers van kant 2 beginnen met "Windhovers", waarin Electric Moon me een rustig startend nummer voorschotelt, dat voorzichtig steeds iets meer snelheid krijgt, waarbij de muziek langzaam naar een climax toegespeeld wordt.
Daarna volgt "The Great Exploration of Nothing", een heerlijk melodisch nummer met een zware dreigende ondertoon, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en als laatste laat de band me genieten van een  verrukkelijk stuk muziek, dat "Mushroom Cloud no.4" heet en hierin begint de muziek in een rustig tempo, dat een terugkerend ritme heeft, om na de helft van het nummer tijdelijk iets meer snelheid te krijgen en over te gaan in een swingend stuk acid rock.

Electric Moon heeft me met "You Can See The Sound Of ... Extended Version" van begin tot einde in de ban van hun meesterlijke hypnotiserende muziek gehouden, die ik elke liefhebber van acid en progressieve rock sterk kan aanraden.