Review: Mordecai Smyth - Things Are Getting Stranger On The Shore (Mega Dodo Records, 2022) (Pop)

Mordecai Smyth uit Reading, Engeland, maakte in 2011 het nummer "Big Hit" en bracht dit via een download uit, waarna dit nummer tegelijk op de gelimiteerde LP "Sticky Tape & Rust" verscheen, die in een oplage van 250 stuks op 180 gram rood vinyl geperst werd en vergezeld ging van ansichtkaarten en een gratis download.

Daarna bracht hij in 2013 de gelimiteerde 7" paars gespetterde single "Georgina Jones" uit in een oplage van 250 stuks en tegelijk verscheen de 7" EP "Dial M For Mordecai", die, eveneens in een oplage van 250 stuks, op oranje vinyl verscheen, waarbij via een download CD een extra nummer te beluisteren is (beiden verschenen via Mega Dodo Records).

Ook bracht hij, in 2014, samen met Icarus Peel de gelimiteerde 10" vinyl LP "Barnburner" uit, waarbij elk van de twee artiesten 3 nummers speelt, terwijl de LP op blauw vinyl in een oplage van 250 stuks geperst werd, waarvan de eerste 100 vergezeld gingen van een A3 kleuren poster + sticker.

Zijn album "The Mayor Of Toytown Is Dead" verscheen eind september 2017 in een beperkte oplage van 250 stuks op 180 gram vinyl in een klaphoes, waarvan het artwork door Martin Simmonds is gedaan en bevat een download kaart, terwijl de eerste 100 exemplaren van de LP vergezeld gingen van een A3 poster plus "Georgina Jones" 7" vinyl single en "Dial M For Mordecai" 7" EP op oranje vinyl.

Terwijl iedereen een dik betaalde single voor Record Store Day uitbracht, deed Mordecai Smyth juist het  tegenovergestelde.

Hij gaf namelijk op 13 april 2019 een gratis download van de 6 minuten durende uitvoering van het Pink Floyd nummer "Set The Controls For The Heart Of The Sun" aan elke muziek liefhebber weg via Mega Dodo Records.

Ook de Rolling Stones cover "Paint It Black", die 3 juli 2019 verscheen, is een gratis digitale download en hij wordt op dit nummer bijgestaan door The Honey Pot leden Iain Crawford -zang, Icarus Peel - sologitaar en Crystal Jacqueline - achtergrondzang.

Op 27 mei 2022 brengt Mega Dodo Records zijn derde album "Things Are Getting Stranger On The Shore" uit als LP in een beperkte oplage van 250 stuks, waarvan de eerste 50 een bonus CD bevatten met covers, die eerder als downloads verschenen, als vinyl bundel met de LP's "Things Are Getting Stranger On The Shore", "The Mayor Of Toytown Is Dead" en "Sticky Tape & Rust", plus de 10" "Barnburner", de 7" EP "Dial M For Mordecai", de 7" single "Georgina Jones" en een CD met covers, 2 post kaarten en een stikker, als CD in een beperkte oplage van 250 stuks, waarvan de eerste 50 een bonus CD bevatten met covers, die eerder als downloads verschenen, als CD bundel in een zeer beperkte oplage van 12 stuks met "The Mayor Of Toytown Is Dead" en "Sticky Tape & Rust" (2CD) en als digitale download en hierop wordt hij bijgestaan door Crystal Jacqueline - achtergrondzang, Icarus Peel - sologitaar, Jon Camp (Renaissance) - basgitaar, Tabitha - saxofoon, klarinet en zang, Darren Medland - sologitaar, mandoline en akoestische gitaar, Martin Simmonds - drums, Paula Curtis - zang, Jay Robertson - drums, Mitch Griffin - drums en percussie, Steve Thompson - cello, Sarah Parkes Bowen - dwarsfluit, Michael Creech - drums, Andy Budge - basgitaar en synthesizer en Deborah Pike - zang. 

Het vinyl album, dat 6 nummers bevat (de CD 8 nummers), begint met "In Your Dark Space", waarin Mordecai Smyth een prachtig licht psychedelisch nummer in een gemiddeld tempo speelt, dat een dansbaar ritme heeft en jazz invloeden bevat en gevolgd wordt door "Fear Of Flying", een heerlijke pop song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

Daarna volgen "Mercy", een nummer, dat rustig en psychedelisch start vervolgens een lekker in het gehoor klinkende pop song met en gemiddeld tempo en een dansbaar ritme wordt en het eerste bonus nummer van de CD "The Love That We Found", een mooie vrij rustige song met een aanstekelijk ritme.

In "Out Of Thin Air", dat eveneens alleen op de CD staat, zet Mordecai Smyth me een uitstekende pop song in een niet al te hoog tempo voor, die een aanstekelijk ritme heeft en gezongen wordt door Deborah Pike en in "Upholsterer’s Wife" krijg ik een korte prima pop in een langzaam tempo song te horen.

Dan volgen het 15 minuten durende "That Late Autumn Sun", een verrukkelijke licht psychedelische song met folk en progressieve rock invloeden, die een groot gedeelte door Crystal Jacqueline gezongen wordt en "High Once More", een fantastische uptempo mix van progressieve jazz en rock, die tempowisselingen heeft, invloeden van Pink Floyd heeft en swingt.

"Things Are Getting Stranger On The Shore" van Mordecai Smyth bevat 8 schitterende pop nummers, waar ik vanaf de gin tonen van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van de betere pop deze schijf dan ook van harte aan.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Mother Witch & Dead Water Ghosts - Mother Witch & Dead Water Ghosts (Addicted Label, 2014) (Progressieve Rock / Psychedelische Rock)

Mother Witch uit Odessa, Oekraïne werd in 2013 opgericht en bestaat uit: Maria Teplitskaya - zang, Alex Petrov - drums, Vitaliy Zhavnerchik - basgitaar en Egor Walovski - sologitaar.

Op 13 Oktober 2014 verscheen hun debuut album "Mother Witch & Dead Water Ghosts", waarop 8 nummers staan, in eigen beheer via Bandcamp en op 27 augustus 2020 bracht het Addicted Label het album digitaal uit.

Het album begint met "Intro", waarin Mother Witch & Dead Water Ghosts een geweldig met psychedelische invloeden doorspekt instrumentaal nummer met een terugkerend ritme in een vrij traag tempo speelt en dit wordt gevolgd door "Damask", een schitterende swingende uptempo rock song, die tempowisselingen heeft en Balkan invloeden bevat en "Ceremony" , een song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.

Daarna volgen "Shallow Grave", een verrukkelijke psychedelische rock song met een terugkerend ritme en een niet al te hoog tempo, dat invloeden van stoner bevat, "Whisper", een progressieve rock song met een aanstekelijk terugkerend ritme en een gemiddeld tempo en "7 Sins", een heerlijke progressieve rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.

In "Homeway" zet Mother Witch & Dead Water Ghosts me een uitstekende song voor, die lichte progressieve bluesrock invloeden heeft en in "Outro II" laat de band me genieten van een instrumentaal psychedelisch nummer met een terugkerend ritme in een niet al te hoog tempo, dat het verlengde van "Intro" zou kunnen zijn.

"Mother Witch & Dead Water Ghosts" van Mother Witch & Dead Water Ghosts is een prima debuut album, dat vol puike progressieve en psychedelische rock nummers staat, waar ik erg van genoten heb en ik kan liefhebbers van deze genres deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Gnod R&D - WHOK (Riot Season Records, 2022) (Elektronisch / Dub / Elektro)

Gnod is een band, waarvan de bandleden allen in Manchester, Engeland, wonen, maar in feite is het een internationale band, want enkele bandleden komen uit Ierland, één uit Portugal en enkelen uit Manchester.

Gnod is in 2006 opgericht en de samenstelling van de band wisselt nogal eens, maar de muziekstijl blijft altijd hetzelfde en die kent invloeden van Sun Ra, psychedelica, krautrock, Japrock en Afrobeat.

Hun eerste uitgaven "Dun An' Dusted Volume 1, 2 & 3" verschenen in 2007 via de CD-Rs, waarna meer releases volgden, waaronder verscheidene singles en 12", maar ook diverse LP's en inmiddels zijn er al 22 uitgaves van de band verschenen.

Whirling Hall Of Knives, die al 39 releases uitbracht, brengt sinds 2006 hun muziek uit en is een samenwerking van Magnetize en The Last Sound.

Op 25 maart bracht Gnod R&D samen met de Ierse band Whirling Hall Of Knives de split EP "Gnod / WHOK (Whirling Hall Of Knives)" uit via Riot Season Records en deze verscheen als 12" EP in een beperkte oplage van 350 stuks op oranje vinyl. 

De EP begint met de 2 nummers van Gnod G&D, waarvan de eerste "Paint It Blacker" heet en hierin zet de band me een geweldige mix van krautrock, dub en elektro in een niet al te hoog tempo voor en in "Let's Get Numb" krijg ik een zwaar klinkend eentonig elektronisch nummer met een traag tempo te horen, dat invloeden van dub bevat en een licht hypnotiserend ritme heeft.

Dan volgen de nummers van Whirling Hall Of Knives, waarin de band in "Clarotranq" me een stukje elektro voorschotelt, dat een disco dreun heeft en in een vrij traag tempo met een terugkerend licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt, waarna "Clarotranq (Afterglow)" volgt en de band een fantastisch zwaar eentonig stuk muziek in een rustig tempo met een psychedelisch terugkerend mysterieus klinkend ritme speelt, dat een lichte trance opwekt ten gehore brengt.

"Gnod R&D - WHOK" van Gnod R&D en Whirling Hall Of Knives bevat 4 schitterende nummers, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van dub, elektro en elektronische muziek deze schijf dan ook zeer aanbevelen, maar ook zij, die van terugkerende licht hypnotiserende nummers houden, zullen zeker aan hun trekken komen.(luister naar de nummers van de EP via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Saturna / Electric Monolith - Turned To Stone Chapter 4: Higher Selves (Ripple Music, 2022) (Rock)

Saturna uit Barcelona, Spanje werd in 2010 opgericht door basgitarist Rodrigo Tirado en bestaat na diverse bandbezettingswisselingen tegenwoordig uit: Enric Verdaguer - drums, Rodrigo Tirado - basgitaar, Alexandre Sanchez - sologitaar en James Vieco - sologitaar en zang.

Het debuut album van de band, "The Kingdom Of Spirit", verscheen op 2 januari 2013 als LP en als digitale download en deze werd door de volgende uitgaves gevolgd: "Ignis" (25 november 2013 als LP en als digitale download), "III / Lost In Time" (11 maart 2016 als LP, als CD en als digitale download), "Atlantis" (11 september 2019 als LP, als CD en als digitale download), "Volver Al Final" (8 september 2021 als digitaal nummer) en "Outshined" (Soundgarden) (5 januari 2022 gratis digitaal nummer).

Electric Monolith uit Barcelona, Spanje werd in 2015 opgericht en bestaat uit: Pepo Villena - drums, Ramón Viña - basgitaar en Oscar Chamorro - zang en sologitaar en 

bracht op 4 mei 2018 hun debuut album "Resurrect The Dead" als LP uit via Nasoni Records en als digitaal album.

Op 15 april 2022 verschijnt het gezamenlijke album Saturna / Electric Monolith - "Turned To Stone Chapter 4: Higher Selves" als LP in een beperkte oplage op zwart vinyl, als CD en als digitaal album via Ripple Music.

Op kant A staan de 4 nummers van Saturna en deze beginnen met "Keep Me Trying", waarin de band een stevige rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme ten gehore brengt, die jaren 70 invloeden bevat en deze wordt gevolgd door "Following The Sun", een prachtige vrij rustige song met een aanstekelijk dansbaar ritme en Southern rock invloeden.

Daarna volgen "Drowning", een uitstekende song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, die tempowisselingen heeft en "Don't Run", een heerlijke poprock song met een niet al te hoog tempo, die dansbaar is.

In "By My Side" van Electric Monolith krijg ik een schitterende licht psychedelische rock song in een gemiddeld tempo te horen, die acid rock invloeden bevat en tempowisselingen bevat, in "I Hope You Feel Better" zet de band me een kort instrumentaal melodisch nummer voor, dat in een rustig tempo wordt gespeeld en in "Hold Me Again" laat de band me genieten van een swingende uptempo rock song met een aanstekelijk ritme.

Verder volgen "So Lonely Drying", een geweldige psychedelische poprock song met een niet al te hoog tempo en een terugkerend ritme en "Nightmares", een puike hardrock song met een gemiddeld tempo, dat iets voor de helft van het nummer meer snelheid krijgt en progressieve invloeden van de jaren 70 muziek bevat en enkele minuten later terugkeert in het begin tempo, om dan nogmaals te veranderen en over te gaan in een stuk met progressieve bluesrock invloeden, dat weer in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.

"Turned To Stone Chapter 4: Higher Selves" van Saturna / Electric Monolith is een prima plaat, die lekker in het gehoor klinkende muziek bevat waar ik zeer van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van de betere rock deze schijf dan ook van harte aan.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Sankt Otten - Symmetrie Und Wahnsinn (Denovali Records, 2022) (Krautrock)

Het Duitse duo Sankt Otten uit Osnabrück, dat bestaat uit: Stephan Otten - drums, synthesizers en programma's en Oliver Klemm - sologitaar, basgitaar en synthesizer, startte reeds in 1999 en bracht al diverse albums uit.

De band heeft sinds 2009 een contract met het Denovali Records label en hun CD/2LP "Messias Maschine" is de eerste, die in 2013 via dit label is verschenen.

Tussen 2013 en 2015 verscheen er een trilogie van de band, bestaande uit de albums "Gottes Synthesizer, Sequeencer Liebe", "Messias Maschine" en "Engtanz Depression" ("Close Dance Depression").

Hun tiende album, dat eind september 2016 uit kwam, was een samenwerkingsverband met gitarist Hellmut Neidhardt en heet "Männerfreundschaften Und Metaphysik" en werd, ook deze keer, door het Denovali Records label uitgebracht en op 25 mei 2018 verscheen hun album "Zwischen Demut Und Disco", waarop 9 nummers staan, via Denovali Records op de markt als CD, 2LP en als digitale download en verder is vermeldenswaardig, dat drum legende Jaki Liebezeit (Can), die op 22 januari 2017 overleed, in 1 nummer te horen is.

Op 31 juli 2020 verscheen hun album "Lieder Für Geometrische Stunden", dat 8 nummers bevat, als LP in een beperkte oplage op rood vinyl, als CD en als digitale download via Denovali Records en op 25 maart 2022 bracht Denovali Records hun album "Symmetrie Und Wahnsinn" uit, waarop 8 nummers staan, als LP in een beperkte oplage van 250 stuks op wit vinyl, als CD en als digitale download en op dit album wordt het duo bijgestaan door Dirk Pellmann, die op de eerste 2 nummers de drums voor zijn rekening neemt.

Het album begint met "Hymne Der Melancholischen Programmierer", waarin Sankt Otten een heerlijk uptempo melodisch nummer met een terugkerend dansbaar ritme speelt, dat invloeden van krautrock heeft en dit wordt gevolgd door "Die Glücklichen Unglücklichen", een uitstekende mix van elektro en krautrock met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme.

Daarna volgen "Sei Symmetrisch Zu Mir", een geweldig nummer met een niet al te hoog tempo, een terugkerend ritme en symfonische invloeden en "Die Ordnung Des Lärms", een schitterend elektronisch nummer, dat vrij rustig begint en een terugkerend ritme heeft, dat halverwege verandert in een stuk elektro met een dansbaar terugkerend ritme en melodische invloeden, om enkele minuten voor het einde van het nummer in een enigszins triest klinkend stukje te veranderen.

In "Luftspiegelung Der Sentimentalitäten" schotelt Sankt Otten me een lekker in het gehoor klinkend elektronisch nummer met een terugkerend ritme in een gemiddeld  tempo voor, dat melodische en krautrock invloeden heeft en in "In Der Endlosschleife" krijg ik een prachtig melodisch nummer te horen, dat een vrij rustig tempo heeft.

Verder volgen "Angekommen In Der Letzten Reihe", een schitterend krautrock nummer met een terugkerend ritme en een gemiddeld tempo, dat zeer dansbaar is en "Bis Das Helle Licht Uns Holt", een fantastisch krautrock nummer met een terugkerend dansbaar ritme en een gemiddeld tempo en invloeden van de muziek van Kraftwerk.

"Symmetrie Und Wahnsinn" van Sankt Otten is net als vorige uitgaves weer een verrukkelijke plaat, die puike elektronische muziek en krautrock bevat en ik kan iedere liefhebber van deze muziekstijlen deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Decasia - An Endless Feast For Hyenas (Heavy Psych Sounds Records, 2022) (Rock)

Decasia uit Parijs, Frankrijk bestaat na enkele bezettingswisselingen uit: Geoffrey Riberry - drums, Fabien Proust - basgitaar en synthesizer en Maxime Richard - zang en sologitaar.

De band bracht hun debuut op 10 februari 2015 uit met de EP "Decasia", dat als CD en als digitale download verscheen en deze werd gevolgd door: "The Lord Is Gone" (5 mei 2017 LP en digitaal album) en "Hrosshveli's Ode" (20 januari 2022 digitaal nummer), die de voorloper is van het debuut album "An Endless Feast For Hyenas", dat 5 april 2022 via Heavy Psych Sounds Records verschijnt als testpersing LP in een zeer beperkte oplage van 15 stuks, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op doorzichtig vinyl met zwart, paars en goud gespetterd vinyl, als LP in een beperkte oplage van 450 stuks op bloodrood vinyl als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Ilion", waarin Decasia een traag startend stoner nummer, dat al snel in een hoger tempo wordt gespeeld en swingt, waarna "Hrosshveli's Ode" volgt en de band een heerlijke rock song ten gehore brengt, die invloeden van het nummer "Black Sabbath" van Black Sabbath heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.

Daarna volgen het korte "Altostratus", een stevig instrumentaal uptempo nummer met een aanstekelijk ritme, "Cloud Sultan", een uitstekende rock song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme en "Override", een swingende uptempo song met stoner invloeden en een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is.

In "Skeleton Void" zet Decasia me een stevige rock song met een gemiddeld tempo voor, die een terugkerend ritme heeft en swingt, in "Soft Was The Night" krijg ik een kort instrumentaal nummer in een rustig tempo te horen en in "Laniakea Falls" laat de band me nogmaals genieten van zo'n puike stoner song met een gemiddeld tempo.

Verder volgen "Sunrise", eem schitterende stoner song met een gemiddeld tempo, dat halverwege meer snelheid krijgt en gaat swingen en "Hyenas At The Gates", een mooi  langzaam nummer met een terugkerend ritme en lichte invloeden van blues.

"An Endless Feast For Hyenas" van Decasia is een prima debuut album, dat lekker in het gehoor klinkende rock nummers bevat, die invloeden van stoner en jaren 70 rock hebben en ik kan elke liefhebber van de betere rock deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

 

Review: Björn Riis - Everything To Everyone (Karisma Records, 2022) (Progressieve Rock)

Songwriter sologitarist Björn Riis van de band Airbag uit Oslo, Noorwegen bracht op 3 november 2014 zijn debuut album "Lullabies In A Car Crash" uit als 2LP in een beperkte oplage op wit vinyl, als LP, als CD en als digitale download en deze werd op 19 mei 2017 gevolgd door "Forever Comes To An End", dat als LP, als CD en als dd werd uitgebracht.

Daarna volgden "Coming Home" (23 februari 2018, LP, CD en dd), "A Storm Is Coming" (3 mei 2019, LP, CD en dd), "Desolate Place" (10 december 2020, digitaal nummer) en op 8 april 2022 brengt Karisma Records het album "Everything To Everyone" uit als LP in een beperkte oplage van 1000 stuks op wit met zwart gespetterd vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD in een beperkte oplage met digisleeve, als CD en als dd, waarbij hij op dit album wordt bijgestaan door: Henrik Bergan Fossum (Airbag) - drums, Kristian Hultgren (Wobbler) - basgitaar, Simen Valldal Johannessen (Oak) - zang, Ole Michael Björndal (Caligonaut) - sologitaar, Per Öydir, Vegard Kleftâs Sleipnes, Anders Möller en de Noorse singer/songwriter Mimmi Tamba en hierbij is nog vermeldenswaardig dat de CD in een beperkte oplage 2 bonus nummers bevat.  

Het album begint met "Run", waarop Björn Riis een geweldig progressief rock nummer, dat met een terugkerend ritme start, om na korte tijd in een rustig tempo over te gaan en tegen het einde een steviger tempo te krijgen, waarna "Lay Me Down" volgt, een prachtige song met een niet al te hoog tempo en ingetogen zang, die iets voor de helft van het nummer tijdelijk meer snelheid krijgt en even later weer trager wordt, waarbij de muziek een progressief karakter bevat.

Daarna volgen "The Siren", een fantastisch nummer dat in een langzaam tempo gespeeld wordt en lichte invloeden van de muziek van Pink Floyd heeft en "Every Second Every Hour", eveneens een mooie vrij rustige song met progressieve invloeden van Pink Floy, die na enkele minuten iets meer snelheid krijgt en gaat swingen.

In "Descending" zet Björn Riis me een schitterend instrumentaal progressief rock nummer voor met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, dat abrupt stopt en in het titel nummer "Everything To Everyone" laat hij me genieten van een uitstekende song met een gemiddeld tempo en progressieve rock invloeden, die tegen het einde iets heftiger gespeeld wordt en iets meer snelheid krijgt.

"Everything To Everyone" van Björn Riis is een puike progressieve rock plaat, waar ik van begin tot einde zeer van genoten heb en ik raad liefhebbers van deze muziekstijl deze schijf dan ook sterk aan.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Chuck Norris Experiment - Where Eagles Dare (Ransom Version) (Eigen Beheer, 2022) (Rock)

The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gothenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.

De naam Chuck Norris Experiment is  gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gothenburg op 25 juni 1980 maakte. 

In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.

De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.

Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.

De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.

Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.

Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.

"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.

Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.

Vervolgens verscheen de single "Back It Up!" en deze werd in eigen beheer als digitale download uitgebracht en staat tevens op het album "Shortcuts", dat 13 september 2019 via No Balls Records werd uitgebracht, ter ere van de 100ste uitgave van het label.

Het album werd geperst in een zeer beperkte oplage van 150 stuks op 7" vinyl, waarvan 75 blauw en 75 roze en verscheen tevens in een beperkte oplage van 110 stuks op CD en 110 stuks op cassette, terwijl er 75 via No Balls Records werden verkocht en de rest via The Chuck Norris Experiment en op 5 juni 2020 verscheen de 7" split single "Turning Me Inside Out" in een beperkte oplage van 150 stuks op zwar en in een beperkte oplage van 150 stuks op groen vinyl, die met de hand genummerd zijn.

Samen met Sonny Vincent bracht de band op 9 oktober 2020 een 5" vinyl split single uit, die in een zeer beperkte oplage van 60 stuks via No Balls Records is geperst en 2 exclusieve nummers bevat, die nergens anders te verkrijgen zijn en hiervan heet het nummer van The Chuck Norris Experiment "When The Dust Settles".

Als voorloper van hun album "This Will Leave A Mark", dat in 2021 via Transubstans Records / Ghost Highway Recordings verschijnt, bracht de band op 23 oktober 2020 de digitale single "Kill The Night" uit en op 22 januari 2021 bracht de band het nummer Dirtshot" in eigen beheer via Spotify en Bandcamp uit en begin 2021 verschenen ook de 7" split single "Hand Grenade" (met The Drippers) in een beperkte oplage van 150 stuks op groen en 150 stuks op zwart vinyl en op 19 januari 2021 via Savage Magic Records de split single The Chuck Norris Experiment & Scumbag Millionaire, "Split", in een beperkte oplage van 300 stuks, waarvan 100 op rood, 100 op vuil wit en 100 op zwart vinyl.

Op 17 september 2021 bracht de band hun album "This Will Leave A Mark" uit, dat 12 nummers bevat en deze werd op 5 augustus 2021 voorafgegaan door de gelijknamige single, die eveneens via deze labels en via digitale media, zoals Spotify, Youtube en Bandcamp verscheen en op 4 februari 2022 bracht de band 3 nummers van dit album via Dope Productions uit als digitale EP, die via digitale media onder de titel "Benefit Of The Doubt EP" en The Chuck Norris Experiment bracht op 2 maart 2022 het gratis te downloaden digitale nummer, de Misfits cover, "Where Eagles Dare" (Ranson Version) uit.

"Where Eagles Dare" is een fantastische punkrock song, die met een zeer hoge snelheid gespeeld wordt en swingt als een hogesnelheidstrein, waarbij stil zitten dan ook geen optie is en ik raad elke liefhebber van de betere rock muziek dit nummer dan ook sterk aan.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Frozen Planet ... 1969 - Glassblaster (Pepper Shaker Records, 2022) (Rock)

De Australische band Frozen Planet....1969, waarvan de leden uit Sydney en Canberra komen, werd begin 2012 tijdens een jam sessie opgericht door Paul Attard - sologitaar, Frank Attard - drums en Lachlan Paine - basgitaar.

Paul en Frank uit Sydney spelen tevens in de band Mother Mars en Lachlan in Looking Glass.

De opnamen van de jam sessie vonden plaats in de Frank Street Studio van Pepper Shaker Records, maar het zou nog een jaar duren, voordat er nummers van die opnamen werden gemixt en uitgebracht.

Het trio besloot een album uit te brengen met een naam, die op een filmsoundtrack leek, waarna er werd gekozen voor "Frozen Planet...1969" en tevens werd dat de bandnaam.

In 2014 trad de band voor het eerst live op en ook rond die tijd nam Frozen Planet...1969 een nieuwe jam sessie op, waar hun volgende 2 uitgaven van werden gemaakt.

Het debuut album "Frozen Planet....1969" verscheen in 2013 via Pepper Shaker Records op vinyl en als MP3 en werd in 2014 gevolgd door "Lost Traveller Chronicles Volume One" (Pepper Shaker Records), dat als 10" mini album uitgebracht werd, waarna de CD "Lost Travellers Chronicles Volume 2" (Pepper Shaker Records) in 2015 op de markt kwam.

Het album "Electric Smokehouse", dat 11 januari 2017 door Headspin Records via de mail-order van Shiny Beast in Europa werd uitgebracht, is zowel op zwart als op gemixt paars doorzichtig vinyl in een klaphoes op het Headspin Records label verschenen en tevens in een beperkte oplage op LP en als CD via Pepper Shaker Records.

Ook hun albums "From The Centre Of A Parallel Universe" (30 augustus 2017, zwart en in een beperkte oplage op oranje vinyl), "The Heavy Medicinal Grand Exposition" (1 november 2018, zwart en in een beperkte oplage op doorzichtig groengeel vinyl) en "Meltdown On The Horizon" (12 juni 2019, zwart en in een beperkte oplage op turquoise vinyl) verschenen zowel op LP via Headspin, als op CD via Pepper Shaker Records en als dd en tevens verscheen het nummer "The Mystery Wheel" op 11 januari digitaal.

Het album "Cold Hand Of The Gambling Man", dat 6 nummers bevat en 22 april 2020 werd uitgebracht, verscheen zowel op CD (Pepper Shaker Records) als op LP op zwart en in een beperkte oplage op doorzichtig goudkleurig vinyl (Headspin Records) en als dd, waarna het album "Hydroculture" als CD, LP en dd op 21 oktober 2020 verscheen en deze werd op 11 januari 2022 gevolgd door hun album "Not From 1969", dat 3 nummers bevat en via hun eigen Pepper Shaker Records als CD en via Headspin Records op zowel zilverkleurig als zwart vinyl verscheen.

Op 14 maart 2022 verscheen hun 7" vinyl single "Glassblaster", waarop 3 nummers staan, via de Pepper Shaker Records Bandcamp Pagina en deze is tevens als digitale download verkrijgbaar.

In "Glassblaster" schotelt Frozen Planet ... 1969 me een fantastisch swingend rock & roll nummer voor, dat in hoge snelheid mijn gehoorgang ingespeeld wordt en subtiele tempowisselingen heeft en in "If You Ain't Drivin' You Must Be Jivin'" laat de band me genieten van een geweldige uptempo mix van surf en rock, die swingt als een trein.

Als derde nummer krijg ik de alternatieve opname van "Glassblaster" te horen en hierin speelt de band een verrukkelijk swingend progressief rock nummer, waarbij stil zitten geen optie is.

"Glassblaster" van Frozen Planet ... 1969 is een uitstekende uptempo single, die swingt en invloeden van rock & roll, surf en progressieve rock bevat en ik kan elke liefhebber van rock deze schitterende 7" dan ook zeer aanraden.(luister naar deze single via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Pree Tone - Brekka (Addicted Label, 2020) (Rock)

Pree Tone uit Kiev, Oekraïne werd in 2014 opgericht en bestaat na enkele bezettingswisselingen tegenwoordig uit: Vova - drums, Sergio - basgitaar en zang en Lune - sologitaar. 

De band bracht op 4 maart 2014 hun debuut album "Brights" als digitale download uit en deze werd gevolgd door: "Wild Highs" (18 augustus 2014, digitaal album), "Simmer" (24 december 2014, digitaal album), "D​-​A" (20 maart 2017, digitaal album), "L'Illustré" (23 mei 2017, digitaal album), "Kiddy", dat op 19 augustus 2018 als CD in een beperkte oplage van 200 stuks en als digitaal album via Addicted Label verscheen, waarna de bandbezetting veranderde, "Fifth O" (31 juli 2020, digitale single), dat de voorloper van album "Brekka" was, dat op 27 november 2020 als CD, als cassette en als digitaal album via Addicted Label werd uitgebracht en 5 nummers bevat.

Het album start met het op single verschenen "Fifth O", waarin Pree Tone een schitterende mix van post-punk en rock in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een terugkerend ritme heeft.

Daarna volgen "Hidden Beauty", een fantastische swingende uptempo rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme en "Cakesniffer", een geweldige uptempo song met ruimtelijke invloeden, een licht hypnotiserend terugkerend ritme en progressieve rock invloeden.

In "Invention Of Living From" laat Pree Tone me genieten van een swingende song met een terugkerend ritme, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, aanzet tot dansen en jaren 80 invloeden bevat en in het laatste nummer "Flow" krijg ik een verrukkelijke uptempo rock song met een licht hypnotiserend terugkerend ritme voorgezet, dat swingt als een trein en hierbij is stil zitten geen optie.

"Brekka" van Pree Tone is een lekker in het gehoor klinkende CD, die vol puike songs met terugkerende ritmes staat, waar ik erg van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van de betere rock deze schijf dan ook zeer aan. (luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: OK Wait - Well (Golden Antenna Records, 2022) (Post-Rock)

OK Wait uit Hamburg, Duitsland werd in 2019 opgericht en bestaat uit: Christoph Härtwig - sologitaar, Michel Jahn - sologitaar, Florian Zeh -basgitaar en Lutz Möllmann - drums.

De band bracht hun debuut single "Dust" op 11 februari 2022 uit en op 1 april 2022 volgt hun debuut album "Well", dat via Golden Antenna Records verschijnt als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op oranje zwart vinyl, als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op doorzichtig met rood gespetterd vinyl, als LP in een  beperkte oplage van 100 stuks op zwart vinyl en als digitale download.

Het album, dat 5 nummers bevat, begint met "Wait", waarin OK Wait een stevig rock nummer in een gemiddeld tempo speelt, dat melodische post-rock invloeden heeft, tempowisselingen en een aanstekelijk ritme bevat, waarna de muziek iets over de helft van het nummer over gaat in een langzaam tempo.

Daarna volgt "Blow", een schitterend rustig startend nummer, dat na korte tijd over gaat in een gemiddeld tempo met een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme, om net voor de helft van het nummer steviger te worden en stonerrock invloeden bijgevoegd te krijgen, die enkele minuten later verandert in een mooi post-rock nummer met een vrij rustig tempo en melodische invloeden.

In "Time" laat OK Wait me genieten van een prachtig post-rock nummer met een gemiddeld tempo, die tegen het einde iets meer snelheid krijgt en doordringender wordt.

Dan volgt "Dust", een prima nummer met een terugkerend ritme, dat tempowisselingen heeft en melodisch klinkt en halverwege verandert in een stevig stonerrock nummer met een terugkerend licht hypnotiserend ritme, post-rock en ruimtelijke invloeden.

Als laatste nummer hoor ik "Cope", een uitstekend rustig nummer met een terugkerend ritme, dat na enkele minuten in een stevig melodisch tempo over gaat, om 2 minuten voor het einde terug te keren naar het rustig tempo.

"Well" van OK Wait bevat 50 minuten lekker in het gehoor klinkende post-rock, waar ik erg van genoten heb en ik raad liefhebbers van deze muzieksoort dit album dan ook sterk aan.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Mr. Moto - Hard Candy (Viral Records, 2022) (Rock)

Mr. Moto uit Veldhoven, Nederland werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Freek Van Hout - zang, piano en keyboards, Bas Van Hout - drums, Tom Van Der Ven - sologitaar, achtergrondzang en trompet, Ruud Scheepers - basgitaar en Wesley Van Der Torren - sologitaar.

De band bracht op 25 april 2016 hun debuut album "Fire It Up" uit en deze werd gevolgd door het album "Good Times", dat op 1 februari 2020 verscheen en van dit album werd de single "Five To Run" getrokken, die op 3 april dat jaar werd uitgebracht.

Verder verschenen de singles "Good Times" (29 mei 2020), "Magic Hands" (14 augustus 2020), "Every Man Needs A Woman" (9 oktober 2020), "Look Good" (9 februari 2021), "You And Me" (16 april 2021) en "Hard Candy" (23 februari 2022).

Hun derde album "Hard Candy", dat 10 nummers bevat en op 18 maart 2022 via Viral Records verscheen, werd onder leiding van producer John Hayes (Mother’s Finest) in studio Trypoul opgenomen, die tevens als gastmuzikant op gitaar met de band meespeelt.

Het album begint met het titel nummer "Hard Candy", waarin Mr. Moto een uitstekende hardrock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Beautiful Monster" volgt en de band een prachtige melodisch klinkende rock song met een niet al te hoog tempo speelt, die een tempowisseling heeft.

Daarna volgen "Stop For A Minute", een swingende uptempo song, die aanzet tot dansen, "Coming For You", een prima rock song met een vrij rustig tempo, die subtiele tempowisselingen heeft en "On My Own", een lekker in het gehoor klinkende song met een terugkerend ritme en hardrock invloeden.

In "Look Good" zet Mr. Moto me een puike rock song met een gemiddeld tempo voor, die een terugkerend ritme heeft en lichte bluesrock invloeden bevat, in "Don’t Wanna Leave Your Thing" krijg ik een heerlijke uptempo rock song te horen, die tempowisselingen bevat en bij tijd en wijle swingt en in "Shotgun" laat de band me genieten van een geweldige rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme met een hoog meezing gehalte.

Verder volgen "Don’t Fool Me", een verrukkelijke hardrock song met invloeden van bluesrock en een gemiddeld tempo en "You And Me", een fantastische rustige pop song met invloeden van de jaren 50 en orkestrale begeleiding, waarin de piano een grote rol speelt.

"Hard Candy" van Mr. Moto is een prima album, dat vol heerlijke rock nummers staat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden aan elke liefhebber van de betere rock muziek.

 

Review: Stone Axe - Stay Of Execution (Ripple Music, 2022) (Rock)

Stone Axe werd in 2007 te Port Orchard, Washington, Amerika opgericht door multi-instrumentalist Tony Reed (Mos Generator, Hot Spring Water, Big Scenic Nowhere), die samen met zanger Dru Brinkerhoff de band vormde, die van 2008 tot 2011 hun muziek uitbracht.

Het debuut album "Stone Axe I" verscheen als CD album 2009 via Roadburn Records en deze werd op 21 maart 2021 heruitgebracht via Ripple Music.

Daarna verschenen: "Extended Play" ‎(CD mini album 2009 via RxEVOLUTION Recordings), "Stone Axe II" (LP 2010 via Burning World Records, Alone Records en Music Abuse Records, als CD 2010 via Music Abuse Records heruitgave 21 maart 2021 via Ripple Music), "Stone Axe I" (Deluxe) (2CD set heruitgave inclusief 8 bonus nummers en DVD in een beperkte oplage van 300 stuks, 10 april 2011 via Ripple Music en als digitale download) en "Stone Axe - II" (Deluxe) (2CD set heruitgave met 15 bonus nummers in een beperkte oplage van 300 stuks, 10 april 2012 via Ripple Music).

Ook verschenen er diverse singles, split singles en EP's zoals: "Riders Of The Night ‎(7" Roadburn Records, 2008), "Extended Play" (10" EP Hydro-Phonic Records, 2009), "Until There Was Rock You Only Had God" ‎(7" beperkte oplage op blauw vinyl , All Hurt Records, 2009), "For All That Fly" (7" single Music Abuse Records, 2010), "Stone Axe / Sun Gods In Exile" (7" split single, Hydro-Phonic Records, 2010), "Stone Axe / Mighty High" ‎(7" split single, Ripple Music, 2010), Stone Axe / Sun Gods In Exile / Grifter / Mighty High - "Heavy Ripples" ‎(2x7" EP, Ripple Music, 2011), "Wight / Stone Axe" (12" EP, Fat & Holy Records, 2012) en tevens verscheen de mp3 "Metal Damage" op 30 mei 2015 via Ripple Music en op 18 maart 2022 bracht Ripple Music het album "Stay Of Execution" uit als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op elektrisch blauw en wit met zwart gespetterd vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en digitale download.

Het album, dat 8 onuitgebrachte nummers uit de periode 2008-2011 bevat, begint met "Fell On Deaf Ears", waarin Stone Axe een schitterende uptempo hardrock song in de stijl van de jaren 70 bands speelt, die invloeden van Free en Bad Company heeft en swingt en deze wordt gevolgd door "Lady Switchblade", een prima song met een gemiddeld tempo, die een aanstekelijk ritme en tempowisselingen bevat.

Daarna volgen "Sweet Sweet Time", een uitstekende bluesrock song met een niet al te hoog tempo en een aanstekelijk ritme, die progressieve elementen herbergt en "Deep Blue", een prachtige song met een vrij rustig tempo en progressieve invloeden.

In "Metal Damage" schotelt Stone Axe me een heerlijke swingende uptempo hardrock song voor en in "For All Who Fly" krijg ik een mooi vrij rustige song te horen, die country invloeden heeft.

Verder volgen "King Of Everything", een puike rock song met een gemiddeld tempo en lichte invloeden van bluesrock, die een terugkerend ritme heeft en "The Last Setting Sun", een fantastische song met een gemiddeld tempo en progressieve bluesrock invloeden van de jaren 70 bands, waarop alle 4 leden van de live band op meespelen.

"Stay Of Execution" van Stone Axe staat vol lekker in het gehoor klinkende rock songs met zo nu en dan invloeden van progressieve bluesrock, waarvan ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan liefhebbers van de betere rock deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Lovecraft Sextet - Nights Of Lust (Denovali Records, 2022) (Jazz)

Het nieuwe solo project van Jason Köhnen (Mansur, ex-The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, ex-The Mount Fuji Doomjazz Corporation) - kalimba, altviool, cello, ney (bamboe fluit), erhu, zhonghu, jinhu, kemenche, dilruba, bansuri, rammerdam, dubbele bas en diverse percussie instrumenten, waaronder: cajon, castagnetten, krotal en verscheidene organische shakers en drums, heet The Lovecraft Sextet.

Op 24 september 2021 verscheen het debuut album "In Memoriam", waarop 6 nummers staan, via Denovali Records als LP, als CD en als digitale download, waarbij vermeldenswaard is, dat er bij het album een kort verhaal zit, dat geschreven en/of te beluisteren is.

De opvolger van dit album heet "Nights Of Lust", dat 7 nummers bevat en via Denovali Records als LP, als CD en als digitale download op 25 maart 2022 uitgebracht wordt.

Het album begint met "Darkness", waarin The Lovecraft Sextet een prachtig duister klinkend nummer in een niet al te hoog tempo speelt, dat een beklemmend gevoel oproept en een terugkerend ritme heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Embrace The Void", een mooie vrij rustige song met smooth jazz invloeden, die een enigszins duistere sfeer heeft.

Daarna volgen "Torture Garden", een schitterend rustig nummer met een aanstekelijk ritme en filmmuziek invloeden en "Absolution", een heerlijk stukje jazz, dat in een rustig tempo wordt gespeeld en aanzet tot schuifelen.

In "Fade To Grey" laat The Lovecraft Sextet me genieten van een uitstekend jazz nummer met een gemiddeld tempo, dat subtiele tempowisselingen heeft, in "These Nights" krijg ik een nummer met een gemiddeld tempo en dansbaar terugkerend ritme voorgezet en in "Black Light" hoor ik een prima stukje jazz in een niet al te hoog tempo, dat rust uitstraalt.

"Nights Of Lust" van The Lovecraft Sextet is een puike plaat, die lekker in het gehoor klinkende jazz nummers bevat, die volgens mij 's avonds het beste tot hun recht komen en ik raad liefhebbers van dit genre dan ook aan eens naar deze schijf te gaan luisteren.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Allison - They Never Come Back (Massacre Records, 2022) (Rock)

Allison uit Zwitserland werd in 1986 opgericht bestaat na heroprichting door de 2 oorspronkelijke leden Janet La Rose - zang en Pierce Baltino - basgitaar, die aangevuld met Jonny Stutz - sologitaar, Robi Würgler - sologitaar en Sean Evans - drums de huidige band vormen.

De band bracht in 1993 hun debuut album "One" uit en deze werd in 1995 gevolgd door het album "Wonderland", waarna het stil werd rond Allison, die in een nieuwe formatie in 2020 het album "They Never Come Back" als CD uitbracht via 6003 Records en deze verschijnt op 25 maart 2022 opnieuw via Massacre Records als LP in een beperkte oplage, als CD en als digitale download.

Het album bevat 10 nummers, waarvan het eerste "The River" heet en daarin speelt Allison een heerlijke rock song in een gemiddeld tempo speelt, die een aanstekelijk melodisch dansbaar ritme heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Edge Of Golden Days", een schitterende swingende rock song met invloeden van country en bluesrock en "Crank It Up", een uptempo song met een terugkerend dansbaar ritme, die swingt.

Daarna volgen "Hang Tough", een vrij rustige rock song met melodische invloeden, "Beautiful World", een song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen en "Blackbird", een uitstekende song met een gemiddeld tempo en invloeden van hard- en bluesrock.

In "Merry-Go-Round" zet Allison me een lekker in het gehoor klinkende song in een gemiddeld tempo voor, die beweging oproept (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Rock High", een uitstekende rock song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme.

Verder volgen "Can You Hear Me", een puike uptempo rock song, die subtiele tempowisselingen heeft en swingt en "Open Water", een song met een terugkerend ritme en een gemiddeld tempo, die lichte country invloeden heeft.

"They Never Come Back" van Allison staat vol prima rock songs, die invloeden bevatten van hardrock, country en bluesrock en ik kan liefhebbers van die genres dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Snivelling Shits - Shits Alive! (Damaged Goods Records, 2022) (Punk)

The Snivelling Shits uit Londen, Engeland werd in 1977 opgericht en bestond uit: Steve Nicol - drums, Dave Fudger - basgitaar, Pete Makowski - sologitaar en Giovanni Dadomo - zang.

De band bracht in datzelfde jaar hun demo "Crossroads" / "Only 13" in een zeer beperkte oplage uit en deze werd gevolgd door de 7" single "Terminal Stupid" / "I Can't Come", die in 1977 via Ghetto Rockers verscheen, waarna het nummer "Isgodaman?" op het Beggars Banquet compilatie album "Streets" onder de naam Arthur Comix terecht kwam.

Vervolgens verschenen in 1989 de 7" single "Isgodaman?" / "Terminal Stupid" / "I Can't Come" via Damaged Goods Records en tevens het album "I Can't Come", dat eveneens via dit label werd uitgebracht met hulp van Giovanni Dadamo, die voor de opnamebanden en het hoesontwerp zorgde en in 2019 bracht Damaged Goods Records de 7" single "Bring Me The Head Of Yukio Mishima" in een beperkte oplage uit op bruin vinyl.

The Snivelling Shits bestond oorspronkelijk van 1977 tot 1978, maar in 2010 brachten Pete en Dave de band weer bij elkaar, maar nu met Tom Crossley - zang, James Sherry - drums en Richard Leeds - basgitaar, die werd vervangen door Moyni en in deze samenstelling werd de 7" single "Bring Me The Head Of Yukio Mishima" opgenomen en uitgebracht en in 2021 overleed Pete Makowski, zodat dit meteen ook het einde van de band was.

Op 15 april 2022 verschijnt het album "Shits Alive!", dat 8 nummers uit de laatste periode van de band bevat, waarvan er 2 demo opnamen zijn, via Damaged Goods Records als LP in een beperkte oplage op diverse kleuren vinyl en vermeldenswaardig is dat de samenstelling van de LP gedaan is door Pete Makowski en Damaged Goods Records eind 2018 begin 2019 om de reünie van de band te vieren.

Het album start met "Terminal Stupid", waarin The Snivelling Shits een geweldige uptempo punkrock ten gehore brengt, die invloeden heeft van de muziek van The Buzzcocks en deze wordt gevolgd door "Only 13", een schitterende uptempo song met sterke invloeden van The Sex Pistols, die aanzet tot dansen.

Daarna volgen "Bring Me The Head Of Yokio Mishima", een swingende uptempo song, die opnieuw beweging oproept en "Crossroads", een heerlijke song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, waar invloeden van "Spanish Stroll" van Mink DeVille en progressieve rock in te horen zijn.

In "Isgodaman?" laat The Snivelling Shits me genieten van een uitstekende rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme en in "I Wanna Be Your Biro" krijg ik een heerlijke rock song met een gemiddeld tempo voorgeschoteld, die een repeterend licht hypnotiserend ritme heeft, dat aanzet tot dansen.

Verder volgen de demo's "Bring Me The Head Of Yokio Mishima", een lekker in het gehoor klinkende uptempo song, die swingt en "Et Moi, Et Moi, Et Moi", een puike cover van het nummer van Jacques Dutronc.

"Shits Alive!" van The Snivelling Shits is een verrukkelijke plaat met fantastische punk songs, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik raad liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook zeer aan, maar ook zij, die van rock houden, zullen zeker aan hun trekken komen.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Steak - Acute Mania (Ripple Music, 2022) (Stoner)

Steak uit Londen, Engeland werd in 2010 opgericht en bestaat uit: Reece Tee - sologitaar, Chris 'Kip' Haley - zang , James 'Cam' Cameron - basgitaar en Dan 'Sammy' Kinsey - drums.

De band bracht op 5 mei 2012 hun debuut EP "Disastronaught" via Napalm Records uit en deze werd gevolgd door: "Corned Beef Colossus" (24 mei 2013, digitale EP via Napalm Records), "Slab City" (15 mei 2015, debuut LP en CD via Napalm Records), "Steak" / "Greenleaf" (13 mei 2017 split 7" via H42 Records) en "No God To Save" (19 mei 2017 LP en CD via Ripple Music).

Op 1 april 2022 verschijnt hun album Acute Mania als LP in een beperkte oplage op wit en bloedrood samengevoegd met zwart gespetterd vinyl, gestoken in een beperkt uitgebrachte klaphoes met een beperkte oplage van een comic boek, als LP op zwart vinyl, als CD in een beperkte oplage en als digitale download en hierop wordt de band bijgestaan door gastmuzikanten Tom Cameron - zang en Chantal Brown - zang.  

Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Wolves" waarin Steak een schitterende vrij rustige song met een terugkerend ritme speelt, die melodische post-rock invloeden en tempowisselingen heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Dead Meat", een heerlijke stevige stonerrock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en iets na de helft van het nummer meer snelheid krijgt en de muziek gaat swingen en "Ancestors", een uitstekende post-rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.

Daarna volgen "Last Days", een verrukkelijke progressieve rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend licht hypnotiserend ritme, "Frequencies", een stevige stoner song met een gemiddeld tempo en melodische invloeden, die halverwege een terugkerend ritme krijgt en swingt en "System", een geweldige stonerrock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme.

In "Papas Special Custard" zet Steak me een verrukkelijke rock song voor, die psychedelische  en  progressieve rock  invloeden heeft, een terugkerend ritme bevat en halverwege in een langzamer tempo over gaat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Mono", een prima stoner song met een gemiddeld tempo, die een aanstekelijk terugkerend ritme heeft, dat aanzet tot dansen.

"Acute Mania" van Steak is een puike stonerrock plaat met hoofdzakelijk nummers, die in een gemiddeld tempo worden gespeeld, waar ik zeer van genoten heb en ik raad liefhebbers van dit genre dan ook aan eens naar deze schijf te gaan luisteren.

Review: Øresund Space Collective - Oily Echoes Of The Soul (Space Rock Productions, 2022) (Progressieve Rock / Spacerock)

Øresund Space Collective  is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz, progressieve rock en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.

Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde en tegenwoordig in Portugal woont.

De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer, waarbij vermeldenswaardig is, dat de band al meer dan 37 officiële albums heeft uitgebracht.

Het nieuwe album van de band is het 27ste studio album, de 2CD "Oily Echoes Of The Soul", dat opnames van 1 oktober 2010 bevat, die in de Black Tornado Studios te  Kopenhage zijn opgenomen.

Verder is het vermelden waard, dat de 2CD 2 bonus nummers bevat, die samen 50 minuten duren en dat de volgende muzikanten op dit album spelen: Dr.Space, Mogens, Ola en KG - synthesizer, KG - sitar, Mathias, Johan, Tobias en Jocke - sologitaar, Pär, Jocke en Hasse - basgitaar en PIB en Johan - drums.

CD1 bevat 3 nummers en start met "Bump And Grind ØSC Style", waarin Øresund Space Collective een schitterend swingend progressief rock nummer met een gemiddeld tempo ten gehore brengt, dat een terugkerend ritme heeft en beweging oproept en na 7 minuten over gaat in een rustiger tempo met ruimtelijke jazz invloeden, dat voorzichtig weer meer snelheid krijgt, om iets over de helft van het nummer tijdelijk terug naar het langzame tempo gaat, waarna de muziek vervolgens opnieuw begint te swingen, om na enige tijd nogmaals in een trager tempo te worden gespeeld en invloeden van experimentele muziek en reggae te krijgen.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

Dan volgt "Peace Of Mynd", een fantastisch psychedelisch nummer met Oosterse invloeden, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, waarbij de sitar een zeer  belangrijke rol heeft en na 9 minuten over gaat in een heerlijk stukje uptempo country rock, dat swingt als een trein.

In het bonus nummer "Cruisin ́With The Alien Crew" zet Øresund Space Collective me een geweldig 34 minuten durend stuk progressieve rock voor, dat rustig start, ruimtelijke invloeden en een terugkerend ritme heeft en voorzichtig iets meer snelheid krijgt, waardoor de muziek begint te swingen en aanzet tot dansen, om iets voor de helft van het nummer in een traag tempo over te gaan, dat tijdelijk enigszins experimenteel wordt en dan verandert in een nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme, dat swingt.

CD2, waarop 4 nummers staan, begint met "Oily Echoes Of The Soul", waarin Øresund Space Collective een verrukkelijke swingende mix van elektronische muziek en progressieve rock voor, die een terugkerend ritme heeft en iets voor de helft van het nummer in een langzaam melodisch tempo over gaat, dat ruimtelijke en reggae  invloeden heeft. 

Daarna zet de band me "Look To The Sky, People" voor, een uptempo nummer, dat met ruimtelijke progressieve rock klanken en een terugkerend hypnotiserend ritme begint en na 8 minuten over gaat in een trager tempo, waarbij de muziek verandert in een melodisch elektronisch nummer met spacerock en lichte reggae invloeden.

Vervolgens krijg ik het tweede bonus nummer te horen, getiteld "Deep Breath For The Earth" en hierin speelt de band opnieuw een psychedelisch progressief rock nummer in een vrij rustig tempo, dat ruimtelijke invloeden en een terugkerend ritme bevat en iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt en meer elektronisch wordt en als laatste hoor ik "Shit Kickin", een geweldige swingende uptempo mix van country en rock & roll, waarbij stil zitten geen optie is.

"Oily Echoes Of The Soul" van Øresund Space Collective staat vol puike progressieve rock nummers, die ruimtelijke en psychedelische, maar ook rock & roll, country en reggae invloeden bevatten en bij tijd en wijle swingen en ik kan deze 2CD dan ook zeer aanraden aan elke liefhebber van één van deze genres.

 

Review: Mother Witch - Ruins Of Faith (Addicted Label, 2015) (Stoner)

Mother Witch uit Odessa, Oekraïne werd in 2013 opgericht en bestaat na enkele bezettingswisselingen uit: Maria Teplitskaya - zang, Maxym Sorochuk - drums, Vitaliy Zhavnerchik - basgitaar en Sergey Darienko - sologitaar.

De band bracht hun debuut album "Mother Witch & Dead Water Ghosts" in 2014 in eigen beheer uit, waarna de volgende uitgaven verschenen: "Subterranean V" (digitaal nummer 1 juli 2015), "Two of Us" (digitaal nummer 21 oktober 2015) "Ruins Of Faith" (digitaal album 23 november 2015, eigen beheer) (CD 26 februari 2016, Addicted Label en The Mighty Riff), (LP 31 maart 2017, DHU (Dark Hedonistic Union) Records), (digitale download 2016-2020, DGRecords), (digitaal album 27 augustus 2020, Addicted Label), "Ode To A Cold Heart" (digitaal nummer 1 maart 2017, eigen beheer) en "Ode To A Cold Heart" (cassette 14 februari 2022, van het album Various Artists - "Addicted Tunes" van Addicted Label).

Het album "Ruins Of Faith", dat 5 nummers bevat, begint met "Subterranean V", waarin Mother Witch een fantastisch stevig instrumentaal stonerrock nummer in een niet al te hoog tempo ten gehore brengt, dat een terugkerend ritme heeft.

Daarna volgt "Storm", een schitterende progressieve rock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, dat stoner en lichte spacerock invloeden bevat en subtiele tempowisselingen heeft.

In "Grace" schotelt Mother Witch me een uitstekende stonerrock song voor, dat in een gemiddeld tempo met tempowisselingen gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.

Dan volgt het titel nummer "Ruins Of Faith", een geweldige rock song met invloeden van progressieve rock en stoner, die halverwege tijdelik van ritme verandert, om na korte tijd weer in het begin ritme verder te gaan.

Vervolgens hoor ik "Two Of Us" en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke mix van stoner en psychedelische rock, die een aanstekelijk terugkerend licht hypnotiserend ritme bevat en in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

"Ruins Of Faith" van Mother Witch bevat 5 puike stoner nummers, waar ik zeer van genoten heb en ik raad deze schijf iedere liefhebber van dit genre dan ook sterk aan.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Gong Wah - A Second (Tonzonen Records, 2022) (Pop)

Gong Wah uit Keulen, Duitsland werd in 2018 opgericht door Inga Nelke - zang, synthesizer en percussie, Thorsten Dohle - sologitaar, synthesizer, percussie en zang en Felix Will - sologitaar synthesizer, percussie en zang.

Eind 2018 voegden Giso Simon - basgitaar en Nima Davari - drums en percussie zich bij het trio en de band was een feit.

In de zomer van 2019 begon de band te werken aan hun debuut album "Gong Wah", dat op 30 oktober 2020 via Tonzonen Records als LP in een beperkte oplage van 300 stuks op wit vinyl, als CD en als digitale download verscheen en vooraf gegaan werd door de singles "I Hate You" / "With Him (Edit)" (8 augustus 2019) en "Sugar & Lies" (21 augustus 2019).

Op 25 maart 2022 verschijnt het album "A Second", dat 9 nummers bevat, via Tozonen Records als LP, als CD en als digitale download en van dit album verscheen de single "This Life" op 8 februari als voorloper van de LP.

Het album begint met "Heartache Jean", waarin Gong Wah een mooie rustige pop song ten gehore brengt, die na korte tijd meer snelheid krijgt en invloeden van singer-songwriter heeft en deze wordt gevolgd door "The Well", een schitterende rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij stil zitten geen optie is.

Daarna volgen "Consolation", een uitstekende uptempo song met new wave invloeden, die zo nu en dan dromerige zang heeft en een terugkerend ritme bevat, "Baby, Won’t You Come Along?", een prima song met een niet al te hoog tempo en een terugkerend ritme en "Paint My Soul", een fantastische song met progressieve rock invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat, dat aanzet tot dansen.

In "One Fine Day" schotelt Gong Wah me een heerlijke swingende pop song in een gemiddeld tempo en een terugkerend dansbaar ritme voor en in "The Violet Room Track" krijg ik een dansbare uptempo song te horen, die lichte invloeden van elektro heeft.

Verder volgen het op single verschenen "This Life", een verrukkelijke uptempo new wave gerelateerde song met een aanstekelijk ritme (luister naar dit nummer via de bandcampp link onder de recensie) en "A Head Is Not A Home", een lekker in het gehoor klinkende pop song met een vrij rustig tempo.

"A Second" van Gong Wah is een puike plaat, die uitstekende pop songs bevat en ik raad iedere liefhebber van de betere pop dan ook aan eens naar deze schijf te gaan luisteren en zelf hun oordeel hierover te vellen.