Review: The Lost Vision Of The Chandoo Priest - The Lost Vision Of The Chandoo Priest (AMS Records, 2022) (Progressieve Rock)

Multi-instrumentalisten Francesca Zanetta - solo- en basgitaar, Eminent Solina orgel,Logan String Melody II, Elka Rhapsody en Moog Voyger en Niccolò Gallani - drums, bas- en sologitaar, Fender Rhodes, orgel, mellotron, Elka Soloist 505 en dwarsfluit uit Italië, die beiden in de band Quel Che Disse Il Tuono actief zijn, hebben samen een album onder de naam The Lost Vision Of The Chandoo Priest opgenomen, getiteld "The Lost Vision Of The Chandoo Priest", dat op 21 oktober via AMS Records als CD is verschenen en 10 instrumentale nummers bevat.

Het album begint met "Floating Down The Valley", waarin The Lost Vision Of The Chandoo Priest een prachtig stuk progressief rock spelen in een niet al te hoog tempo, dat invloeden van de muziek van eind jaren 60, begin jaren 70 heeft en dit wordt gevolgd door "Chasing Time In Opposite Direction (Pt. I)", een schitterend symfonisch uptempo nummer met tempowisselingen en een terugkerend ritme en "Entering The Void Of Madness", een fantastisch rustig progressief nummer met licht psychedelische invloeden, dat tevens zware metal klanken bevat.

Daarna volgen "The White Toad Majesty", een geweldig nummer met een gemiddeld tempo, een terugkerend licht hypnotiserend ritme en progressieve folk invloeden, dat na enkele minuten over gaat in een rustig stuk, om na korte tijd terug te keren naar het begin tempo en ritme, "Droplets", een heerlijk melodisch nummer met een vrij rustig tempo, dat een aanstekelijk ritme heeft en "Chasing Time In Opposite Direction (Pt. II)", een verrukkelijk uptempo nummer met een aanstekelijk dansbaar terugkerend licht hypnotiserend ritme.

In "Getting Nowhere" zet The Lost Vision Of The Chandoo Priest me opnieuw zo'n puik uptempo nummer voor, dat een terugkerend ritme heeft en aanzet tot dansen, in "London Underground" krijg ik een schitterend uptempo nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme te horen, dat progressieve invloeden van de Italiaanse band London Underground heeft.

Verder hoor ik "Farewell, Dog", een uitstekend progressief uptempo nummer, dat een dansbaar terugkerend ritme heeft en "Dunans Castle", een symfonisch stuk muziek met een vrij langzaam tempo en subtiele tempowisselingen.

"The Lost Vision Of The Chandoo Priest" van The Lost Vision Of The Chandoo Priest is een fantastische CD, die vol geweldige progressieve nummers staat, waar ik van begin tot einde erg van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van deze muziekstijl deze schijf dan ook zeer aan.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)