Review: The Small Faces - There Are But Four Small Faces (Immediate, 2023) (Modrock)

The Small Faces werd in 1965 te Londen, Engeland opgericht en bestond in eerste instantie uit: Steve Marriott - zang, sologitaar, mondharmonica en keyboards, Ronnie Lane - basgitaar, zang, sologitaar, Kenney Jones - drums, percussie en zang en Jimmy Winston - keyboards en laatstgenoemde werd in 1966 vervangen door Ian McLagan - keyboards, zang, sologitaar en basgitaar waarbij het vermelden waard is, dat Steve Marriott, Ronnie Lane en Ina McLagan respectievelijk in 1991, 1997 en 2014 zijn overleden.

In hun beginperiode speelde de band Rhythm & Blues en soul klassiekers van artiesten zoals James Brown, Ben E.King en Smokey Robinson, plus enkele eigen composities van Marriott en Lane en kreeg een contract bij Decca, waar de band in 1965 hun debuut single "Whatcha Gonna Do About It" op uitbracht, die gevolgd werd door "I've Got Mine", die ook via Decca verscheen.

Nadat deze beide verschenen waren, besloot Jimmy Winston als acteur en solo artiest verder te gaan en werd vervangen door Ian McLagan met wie de volgende singles werden uitgebracht: "Sha-La-La-La-Lee" (28 januari 1966), "All or Nothing" (augustus 1966), "My Mind's Eye" (1966) en "Hey Girl" (1966) en ook verschenen er dat jaar diverse EP's van de band, plus het debuut album "Small Faces" (6 mei 1966).

In 1967 maakte The Small Faces de overstap naar het Immediate label van The Rolling Stones manager Andrew Loog Oldham.

Daarop bracht de band de albums: "There Are But Four Small Faces" (1967), "Small Faces"(1967), "Ogdens' Nut Gone Flake" (1968) en "In Memoriam" (1969) uit, plus de singles: "Itchycoo Park" (1967), "Tin Soldier" (1967), "Lazy Sunday" (1968), "The Universal" (1968) en "Afterglow Of Your Love" / "Wham Bam Thank You Man" (1968).

Aan het einde van 1968 verliet Steve Marriott de band en dat betekende meteen het einde van The Small Faces, waarna de band in dezelfde samenstelling van 1975 tot 1978 weer bij elkaar kwam, echter zonder Ronnie Lane die er na de eerste repetitie weer mee stopte.

In zijn plaats kwam ex-Roxy Music basgitarist Rick Wills het trio versterken en in deze formatie verschenen de albums: "Playmates" (Atlantic, 1977) en "78 In The Shade" (Atlantic, 1978), waarna de band in 1978 definitief uit elkaar ging,

Wel verschenen er nog enkele albums via diverse labels, zoals de compilatie 2LP "The Autumn Stone" (Immediate, 1969), "The Decca Years" (CD compilatie Decca 2015), "From The Beginning" (LP Decca, 1967 en CD Decca, 2012) "The BBC Sessions" (Strange Fruit, 1999), "Nice" (Verzamel CD met alle singles, NMC Music, 2000), "Here Comes The Nice" (4CD + 4 7" vinyl EP's Charly Records en Immediate, 2014) en "Live 1966" (LP en CD, Nice Records, 2018).

Immediate heeft het album "There Are But Four Small Faces" in 2023 als 2CD album heruitgebracht, waarop zowel de stereo als de mono versies van deze LP te horen zijn en deze worden aangevuld met 5 stereo bonus nummers (CD 1) en 3 momo bonus nummers (CD 2).   

CD1, het stereo album, begint met "Itchycoo Park", waarin The Small Faces een geweldige song met tempowisselingen ten gehore brengt, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Talk To You", een heerlijk rhythm & blues nummer met een gemiddeld tempo en soul invloeden, "Up The Wooden Hills To Bedfordshire", een prima pop song met een aanstekelijk ritme, een gemiddeld tempo en lichte progressieve rock invloeden en "My Way Of Giving", een song met een gemiddeld tempo en lichte invloeden van hun nummer "All Or Nothing".

Daarna volgen "I'm Only Dreaming", een mooie vrij rustige song, die zo nu en dan een stukje heftiger klinkt, "I Feel Much Better", een song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk tempo, die na enkele minuten heftiger wordt, even stopt en dan weer verder gaat, "Tin Soldier", een fantastische swingende poprock song met enkele  tempowisselingen en een aanstekelijk ritme, "Get Yourself Together", een lekker in het gehoor klinkende song met een gemiddeld tempo, een dansbaar aanstekelijk ritme en tempowisselingen en "Show Me The Way", een prachtige song met een niet al te hoog tempo.

In "Here Come The Nice" laat The Small Faces me genieten van een een verrukkelijke poprock song met een gemiddeld tempo, die tempowisselingen heeft, in "Green Circles" zet me een geweldige pop song voor, die subtiele tempowisselingen heeft en lichte psychedelische invloeden bevat en in "(Tell Me) Have You Ever Seen Me?" krijg ik een vrolijk klinkende song te horen, die een hoog meezing gehalte en een dansbaar ritme heeft.

Dan volgen de bonus nummers, die beginnen met "Eddie's Dreaming" (take 4, mix 1), een schitterende vrolijk klinkende mix van rhythm & blues en Zuid-Amerikaanse ritmes, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, een vroege mix van "Get Yourself Together", die net als de uiteindelijke mix, gewoon lekker klinkt en prima dansbaar is, "Show Me The Way" (take 5, alternatieve mix), een song met een vrij langzaam tempo en lichte barok invloeden en "(Tell Me) Have You Ever Seen Me" (alternatieve mix), die niet veel verschilt van de uiteindelijke versie.

CD2 bevat de mono versies, die in feite kwa muziek niets van de stereo uitvoering verschillen, alleen is in de stereo versies de gespeelde muziek beter gescheiden en daardoor hoor ik het ook min of meer beter.

De bonus 3 nummers zijn: "Tin Soldier" (de tv achtergrondtrack), "Here Come The Nice" (de Amerikaanse versie) en "Green Circles" (Take 1, alternatieve mix 2), die licht psychedelisch klinkt en enkele subtiele tempowisselingen heeft.

"There Are But Four Small Faces" van The Small Faces bevat 2 schitterende CD's, die vol heerlijke jaren 60 nummers staan en ik raad deze 2CD dan ook elke liefhebber van dit genre van harte aan.(luister naar de stereo versies van het album zonder de bonus nummers via de youtube link onder de recensie)