De band bestond toen uit: Gerard Madilian - duduk (een oud Kaukasisch wind instrument), Beatrice Valantin - zang en keyboards en Aret Madilian - zang, solo-, basgitaar en orgel, waarna in 2001 de Zweedse Mia Bjorlingsson - drums zich bij het trio voegde en vanaf die tijd bestaat de band in deze formatie.
In september 2001 bracht de band zijn eerste album in Amerika uit via TTO Records en in Frankrijk via Les Editions Nech, getiteld "00/1", waarbij de teksten
in het Armeens gezongen werden en geïnspireerd zijn door de oude poëzie van minstrelen, waardoor het een grensverleggend album werd in de Franse underground scene.
De volgende albums "Second" (2003) en "3" (2006) werden eveneens via TTO Records en Les Editions Nech uitgebracht en lieten de bands voorliefde van deze ongewone donkere muziek met sombere tonen verder naar voren komen en werd er geëxperimenteerd met de saz, de oud en de def.
Gedurende die tijd trad de band regelmatig op in kleine clubs te Parijs en tussen 2005 en 2007 was de band huisband in “La Menuiserie”, een club in Pantin, een voorstad van Parijs.
Nadat de band hun album "3" had uitgebracht, kregen de bandleden een uitnodiging van een culturele non-profit organisatie, genaamd Naregatsi Art Institute om in Armenië te toeren, wiens belangrijkste man, Nareg Hartounian, een grote fan van de band was.
Dezelfde organisatie sponsorde de eerste toer van Deleyaman door Californië in 2008.
In 2009 tekende de band een contract met het Portugese Equilibrium Music label, dat gespecialiseerd was in duistere folk, ambient en industriële muziek.
Dit label bracht in 2009 het album “Fourth, part one” uit en in 2011 het vervolg daarop "Fourth, Part Two", waarbij de teksten in het Engels en Frans gezongen werden, waarbij verder vermeldenswaardig is dat de bevriende gitarist, Ara Duzian, als gastmuzikant op beide uitgaven meespeelde.
In 2011 speelde Deleyaman in de maanden april en mei 8 maal in Los Angeles en 1 maal in Santa Ana, Californië, waarna de band terug keerde naar Europa om te gaan werken aan hun nieuwe album en in 2013 traden Aret en Beatrice als duo op in Portland, San Francisco, Oakland, Berkeley, Long Beach, Los Angeles en Santa Ana.
Vervolgens verscheen het album "The Edge" in 2014 via het TTO Records label en op 18 november 2016 is hun zevende album, getiteld "The Lover, The Stars & The Citadel" via het TTO Records label uitgebracht, waarop Brendan Perry (Dead Can Dance) als gast muzikant in 2 nummers mee speelt.
Deleyaman speelt op dit album weer in hun begin bezetting, dus als trio.
Het album "Sentinel", dat 17 januari 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks als CD verscheen, is hier de opvolger van en ook op deze plaat doet Brendan Perry - bouzouki, drums en cimbalom, die met Dead Can Dance het door Deleyaman geschreven nummer "Autumn Sun" tijdens een optreden speelde, als gastmuzikant op 1 nummer mee.
De band, die deze keer bestaat uit: Aret Madilian, Beatrice Valantin, Gerard Madilian en Guillaume Leprevost - bas- en sologitaar, krijgt verder muzikale steun van Jules Maxwell - piano en Mădălina Drouvin Obreja - viool en voorafgaand aan de release van het album "Sentinel", waarop 10 nummers staan, werd de single "Deer On The Run" uitgebracht.
Hun nieuwe album, dat 9 juni via TTO Records wordt uitgebracht, heet "The Sudbury Inn" en bevat 11 nummers, die gespeeld worden door: Aret Madilian, Beatrice Valantin, Artyom Minasyan - duduk, Mádálina Obreja - viool, Pierre Ballot - oud, sopraan saxofoon en bansuri, Eric Plandé - tenor saxofoon en dwarsfluit en Benoit Fournier - drums, terwijl Jules Maxwell piano speelt op track 6.
Het album begint met "Spring Song", waarin Deleyaman een mooie rustige folk song speelt, de minimale begeleiding heeft, om iets voor de helft van het nummer meer zang en instrumenten krijgt bijgevoegd en dit nummer wordt gevolgd door "A Tale", een prachtige song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme met een hoog meedein gehalte en "Willow (Jerusha's Song)", een heerlijke uptempo song met een terugkerend ritme, dat aanzet tot dansen.
Daarna volgen "Many Years Late", een langzaam nummer met een terugkerend ritme en lichte melodische en jazz invloeden, het titel nummer "The Sudbury Inn", dat de eerste minuten met Oosterse invloeden wordt gespeeld, om dan zang bijgevoegd te krijgen en te ontaarden in een fantastische song met een gemiddeld tempo en een zeer aanstekelijk dansbaar ritme en "Another Evening", een schitterende song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme.
In "La Saulaie" zet Deleyaman me een prima Franstalige song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, in "The Late Hour" krijg ik een jazz gerelateerde song te horen, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en in "Moment Of Peace" laat de band me genieten van een geweldige song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Verder volgen "Gold Is Fading Into Gray", een song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme en "Silent Ship", een lekker in het gehoor klinkende song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme.
"The Sudbury Inn" van Deleyaman staat vol puike pop songs met folk invloeden, waar ik van begin tot einde erg van genoten heb ik kan liefhebbers van zowel folk als de betere pop deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamplink onder de recensie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten