De band bracht in 2002 hun debuut CD "A Tribute To Arthur Guinness" uit, gevolgd in 2007 door "Anywhere But Home" en beide werden door het Knock Out Records label uitgebracht.
The Porters bestaat uit: Volker - sologitaar, mandoline, banjo, harp en zang, Andreas - basgitaar, Gehrke - drums en percussie, Silke, viool en zang en Gipsy Andy - orgel, Spaanse gitaar, akoestische gitaar en Accordeon en hun muzikale invloeden zijn Dropkick Murpheys, Real McKenzies en Flogging Molly.
Op deze CD spelen een aantal gastmuzikanten mee, waaronder Paul McKenzie - zang (in '39), achtergrond zang en harp,Pierre Lavendel - banjo, Anna - trombone en trompet, Stefan Gonska - basgitaar (in Sam Hall) en Burn Harper - achtergrond zang en tevens mede producer van de CD, die 13 nummers bevat.
Het eerste nummer heet "Cancion De La Muerte" en dit prima instrumentale nummer start met droevige rustige Spaanse klanken, waarbij ik het idee krijg, dat er iemand begraven gaat worden.
Dat is in het volgende stukje geenszins het geval meer, want in "Harbour Pearls" swingt de band de pan uit met hun aanstekelijke folk punk, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens hoor ik "Love Train", dat een lekkere kruising is van rock, folk en punk, die gevolgd wordt door "Son Of This Town", een schitterende song, die met rustige vioolklanken, piano en zang start, waarna plots het ritme in een swingend tempo gestuurd wordt en me met de muziek meevoert.
Dan krijg ik "Shine On" te horen, waarin de band een tandje terugschakelt, maar evengoed een fantastisch stukje folk punk ten gehore brengt.
De titelsong is het volgende dat ik te horen krijg en dit grandioze nummer met Spaanse zigeuner vioolklanken, die gemixt met een swingend folk punk ritme me volledig uit mijn bol laat gaan.
"Nameless Grave" heet het nummer dat nu volgt en even dacht ik een stukje country voorgeschoteld te krijgen, maar na dit intro gaat de song over in een stevige rock song.
Daarna hoor ik "Sam Hall" een heerlijke swingende folk song en "Jesse James", een folksong met traditioneel ritme waarbij ik me in het wilde westen waan.
Fantastisch is het rustige "A Cigarette And Not Half A Glass Of Whiskey" en hierin spelen viool en zang de hoofdrol.
In "Homeward Bound" schakelt de band over van een gezapig stukje muziek naar een stevig ruig ritme, dat swingt als een trein, die in volle vaart over de rails dendert.
Dan hoor ik Paul McKenzie zingen in "'39" en dit nummer heeft eveneens een lekker swingend ritme, waarna de CD afgesloten wordt met de Extended versie van "Jesse James", dat op akoestische gitaren wordt gespeeld en daardoor heel anders, maar zeker niet slechter, klinkt, dan de eerdere uitvoering.
De CD "Rum, Bum And Violina" is wat mij betreft een meesterwerk, waarvan ik aan het eind van de CD nog na zit te swingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten