Review: Mongolito - Acedia (HauRuck, 2012)(Experimenteel / Ambient)

Mongolito is het soloproject van Marc De Backer uit Brussel, België, die vooral bekend werd doordat hij in de bands Dog Eat Dog en Mucky Pup speelde.
In 2006 bracht hij in eigen beheer zijn eerste CD-R uit, getiteld "The Terrible If's Accumulate", gevolgd in 2007 door "Cogito Ergo Sum", eveneens op CD-R en in eigen beheer.
"Acedia" uit 2012 is zijn eerste officiële album, dat 10 nummers bevat, waarvan het eerste "Let's Start With Some Pink Medecine" en dit is een nummer, waarbij een eentonige drum, gemixt met een constante toon de hoofdmoot vormt, waar tussendoor enkele ruimtelijke synthesizer tonen klinken.
Ook in "All These Stones" krijg ik een steeds terug kerend eentonig ritme te horen, dat vergezeld wordt door gitaar spel, geproclameerde, door geluidseffecten, vervormde teksten, waar behoorlijk wat echo op gezet is.
In "From Harlem To Oostend" krijg ik een langzaam surf nummer te horen, dat in een slepend ritme gespeeld wordt, waar tussendoor de nodige experimentele gitaar geluiden te horen zijn.
"The Big Coming Down ..End Of Self-Esteen" heet het volgende nummer en daarin gaat Marc verder op de ingeslagen weg en hierin klinkt er een mooi, haast symfonisch, rustig gespeeld stukje muziek.
Vervolgens krijg ik "NYC Rising" te horen, waarin het nummer start met het eentonige geluid van de drum, die in een langzaam ritme geslagen wordt , waarna de gitaar invalt, die een herhalend loopje speelt en wordt gevolgd door vervormde zang, tot op een bepaald punt alles stil valt behalve de zang, die tot het eind alleen verder gaat.
Daarna hoor ik "Damascus" en ook hierin wordt er een redelijk symfonisch nummer gespeeld, waarbij de gitaar de vrije loop gelaten wordt en het nummer, mede daardoor, spannend blijft klinken.
De begin tonen van "Procrastination" klinken weer eentonig, maar geleidelijk aan komt daar verandering in als de gitaar daar aan toegevoegd wordt, hoewel het geheel toch nog behoorlijk eentonig klinkt.
"He Ping Ping" is de volgende van de CD en dit is een lekker experimenteel psychedelisch klinkend nummer, waarin gebruik van de sitar wordt gemaakt.
Een terugkerend gitaar loopje is in "Natureträne" te horen met daardoor verweven lichte Spaans aandoende klanken.
De CD wordt afgesloten met zware tonen van de synthesizer, waardoor de stem van Marc op duistere wijze zijn tekst spreekt en ik heb daardoor het idee midden in een stuk van een sciencefiction film te zitten.
"Acedia" is een CD, die niet voor iedereen toegankelijk zal zijn, maar ondanks dat is het een schitterend stukje vakwerk, dat zijn weg naar de liefhebber zeker zal vinden.

Mongolito (Live) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=h1gsvDAmz3o

Review: Wallace Vanborn - Lions, Liars, Guns & God (East Records, 2012)(Stonerrock)

Wallace Vanborn uit Gent, België, wordt in 2005 opgericht en de band brengt dat jaar nog hun introductie EP "Wintersession" uit.
In februari 2006 doen ze hun eerste optreden in hun thuisstad, die ze meteen de bijnaam "Pletwallace" op levert en in 2007 verschijnt hun nieuwe promo demo "I Am Hell".
Hun officiële debuut album "Free Blank Shots" verschijnt in februari 2010, gevolgd door meer dan 100 optredens in dat zelfde jaar en de band krijgt de uitnodiging om het voorprogramma te verzorgen van de Europese tour van de Britse band Blood Red Shoes.
In januari 2011 worden ze door 3voor12 als beste Belgische band bestempeld na hun optreden op het Eurosonic Showcase festival te Groningen en dat levert ze ook nog eens een top 3 plaats van het gehele festival op.
Ook treedt Wallace Vanborn op het Sziget Festival in Hongarije op, één van de grootste festivals van Europa.
De band bestaat sinds de oprichting uit: Ian Clement - sologitaar en zang, Dries Hoof - basgitaar en Sylvester Vanborm - drums.
Hun tweede CD "Lions, Liars, Guns & God" is in april 2012 verschenen met daar op 12 songs, waarvan "Lion's Manual" de eerste is en hiermee laat de band me meteen weten, dat hun muziek hard is en met gedrevenheid gespeeld wordt.
"Lion's Manual" wordt in uptempo gespeeld, waarbij het ritme stevig is, maar ook afwisselend, doordat er een prima tempowisseling ingebouwd is.
Vervolgens hoor ik "Found In L.A.", een lekker klinkende stonerrock song, die tegen de hardrock aan zit, waarbij de achtergrond vocalen het nummer net iets extra's meegeven.
Ook "Marching Sideways" straalt kracht uit en dit uptempo nummer bevat een prima hypnotiserend ritme, waardoor ik als het ware de muziek ingezogen wordt.
Het in maart op single verschenen "Cougars" klinkt swingend en dansbaar en hiermee mikt de band duidelijk op een groter publiek.
"The Plunge" is een fantastische song, waarin de muziek afwisselend is, hier en daar duister over komt en de band laat horen meer dan alleen maar recht toe recht aan rock te kunnen maken.
Met "The Liar" keert de band terug naar het hardrock genre en deze snelle rock song wordt dan ook in heavy ritme gespeeld en in "Ruthless" laat Wallace Vanborn een uitstekende stevige stonerrock song horen, die erg afwisselend is en op sommige momenten bijna naar een ballad neigt.
In "We Are What We Hide" is een geweldige rock song en wordt in een hoog tempo gespeeld, waarbij het onmogelijk is niet met de muziek mee te gaan bewegen en "Pawns" is het eerste echte rustige song, waarmee de band me verrast.
Het volgende nummer heet "Enemy Of Serpentine" en hierin klinkt de zang vrij sexy (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna volgt "A Smack As A Potion", dat weer zo'n stevige stonerrock song is, die in een redelijk langzaam tempo gespeeld wordt en het afsluitende "White River", het langste nummer van de CD, vind ik meteen ook het beste, want hierin weet de band een combiatie te maken van hard-, stonerrock en progressieve rock, waarbij het ritme aanstekelijk is.
Wallace Vanborn heeft met "Lions, Liars, Guns & God" een geweldige stonerrock CD gemaakt, die muziekliefhebbers van dit genre zeker zullen weten te waarderen.

Wallace Vanborn - Enemy of Serpentine
www.youtube.com/watch?v=KyX0EMH5FTo

Review: Öresund Space Collective - Give Your Brain A Rest From The Matrix (Space Rock Productions, 2012)(Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, is sinds 2004 actief. 
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een kollektief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller - synthesizer en Mogens - synthesizer.
De band die op deze CD speelt, bestaat behalve uit Scott en Mogens uit: Claus Bohling - sologitaar, KG - sitar, Johan Dahlström - sologitaar, Mathias Danielsson - pedal steel gitaar en sologitaar, Nickolas Hill - basgitaar, PIB -drums en Steve Hayes - synthesizer.
"Give Your Brain A Rest From The Matrix" is de 14e release van OSC en de 7e op het eigen label en is in een gelimiteerde oplage van 500 stuks uitgebracht.
De muziek op deze CD is 26 september 2010 in de Black Tornado Studio te Kopenhagen opgenomen door Lars Lundholm en gemixt door Steve Hayes (van Secret Saucer) en gemasterd door Henrik Udd te GÖtenburg, Zweden in maart 2012.
Er staan 4 nummers op de CD, die begint met het titel nummer "Give Your Brain A Rest From The Matrix", dat bijna 25 minuten duurt.
De muziek in dit nummer wordt rustig gespeeld en heeft een oosters karakter doordat de band hierin de sitar de boventoon voert, waardoor het geheel ook vrij psychedelisch klinkt.
Daarna krijg ik "Mainstream Is The New Acid" te horen, dat een symfonisch nummer is, dat naarmate het vordert in een sneller tempo gespeeld gaat worden, een hypnotiserende werking heeft en waarin eveneens lichtelijk oosterse invloeden te horen zijn.
Vervolgens hoor ik "Step Into The Other World", een nummer dat opnieuw erg oosters klinkt door de sitar en in een langzaam tempo gespeeld wordt, waarin verder eigenlijk weinig gebeurt, zodat het tot het einde toe in een relaxed tempo voort kabbelt.
Het laatste nummer heet "Cerebral Massage" en dit bijna 28 minuten durende nummer is meteen het langste van de CD.
De muziek wijkt al meteen af van de rest van de nummers, want hierin hoor je de band een swingend stukje spacerock spelen, dat gemixt met de symfonische rock, een waanzinnig goed geheel vormt, waarbij het onmogelijk is om niet mee te gaan bewegen met de muziek.
Dit is weer één van die CD's waar je als muziekliefhebber niet omheen kan.
Verplichte kost dus!

Øresund Space Collective - Who Tripped on the C
www.youtube.com/watch?v=wdkJE_1dmPc

Review: La Ira De Dios - Peru No Existe (World In Sound, 2012)(Stoner / Punk)

La Ira De Dios werd in 2001 door sologitarist Chino Burga in Lima, Peru opgericht en samen met basgitarist Ali en drummer Tito Renteros vormde hij de eerste formatie van de band, waarvan het debuut album "Haica El Sol Rojo" in 2002 in eigen beheer verscheen, dat in 2005 heruitgebracht werd op vinyl en CD door Nasoni Records uit Berlijn.
In 2005 kwam ook de EP "Empirea" uit via het Ogro label met daarop 6 songs.
In 2006 veranderde de bandbezetting en Chino startte met werken met Xtian Abugattas - elektronische effecten, waarna het nieuwe album "Archaeopterix" via het Nasoni label verscheen.
Vervolgens werkte Chino samen met enkele Duitsers, waaronder Tom Brehm van Dragonwyck aan een nieuw bandproject, genaamd Obskuria en maakte daar in 2007 de geweldige CD "Discovery Of Obskuria" mee, die in 2010 een vervolg kreeg door het uitbrengen van "Burning Sea Of Green", beide op het World In Sound label.
In 2008 kwam de CD "Cosmos Kaos Destruccion" van La Ira De Dios uit via World In Sound en in 2009 "Apus Revolution Rock", eveneens via World In Sound en in 2012 "Peru No Exists", dat opnieuw via dat zelfde label is uitgebracht.
De huidige formatie bestaat uit Chino Burga - zang en sologitaar, Litros Vidal - basgitaar en zang en Pepe Abad - zang en drums en dit trio maakte de nieuwe CD, waarop 13 nummers staan.
"Peru No Exists", dat ook op LP is uitgebracht, start met "Confusion", dat een vrij psychedelisch begin heeft, maar na korte tijd verandert dat in een stevig ritme met agressieve zang, scheurende gitaar en heftige drums.
Ook "El Sol" bevat dezelfde ingrediënten en dit korte stoner nummer komt dan ook met behoorlijke snelheid mijn gehoorgang in.
Vervolgens hoor ik "Care And Trust", waarin de band een tandje terug schakelt en een prima klinkende stoner rock song speelt.
In "Policias" versnelt de band weer en speelt in een gedreven tempo een korte song, die tegen de punk aan zit en met "Aparecidos" laat La Ira De Dios een lekkere stevige stoner rock song horen met dansbaar ritme en het dan ook moeilijk hierbij stil te blijven zitten.
Daarna volgt het uptempo "Ghost City" en hierin hoor ik invloeden van bands als The Sistsers Of Mercy, Fields Of The Nephilim en Thee Hypnotics en de band swingt hier als een trein.
Dan krijg ik de titelsong "Peru No Exists" te horen, een erg rustig nummer met mooie gitaar klanken en ingetogen zang, die constant in hetzelfde tempo en ritme gespeeld worden en daarmee wordt de A-kant van de LP afgesloten.
Het eerste nummer van kant B heet "Underground" en meteen barst het geweld weer los, want de band gaat er in een snelle vaart tegen aan en ook in dit nummer hoor ik overeenkomsten met die van The Sisters Of Mercy en dat geldt ook voor "The Unrest", hetzij in mindere mate, want hierin zit ook een lichte punk invloed.
In "The Casualties" laat de band een prima punkrock song horen, die behalve swingend ook melodieus klinkt en me in beweging brengt.
Met "Green Smoke" gaat de band terug naar de jaren 80 muziek van The Sisters Of Mercy en dit nummer laat me wederom genieten van hun sound.
"Grita" is een snelle punkrock song, die met een sneltrein vaart mijn oren binnen komt en waarin het onmogelijk is niet mee te gaan bewegen.
Het volgende nummer heet "El Apego" en is een lekkere stonerrock song, waarin de band in een niet al te hoog tempo een constant terug kerend ritme speelt.
Net als ik dacht, dat dit het laatste nummer van dit album was, verrast de band me door nog een nummer te spelen, dat echter niet op de hoes vermeld staat en in deze snelle song, die ik voor het gemak maar "?" noem, speelt de band een prima mix van stoner en punk en sluit de CD/LP op die manier op passende wijze af.
"Peru No Exists" is een lekker swingende CD/LP geworden en de band weet me hiermee volledig van hun kwaliteiten te overtuigen.

Perdidos En El Espacio (Space Version) - La Ira De ...
youtube.com

Review: Becky Lee And Drunkfoot - Hello Black Halo (Voodoo Rhythm Records, 2012)(Rock)

Becky Lee, ook wel bekend als Becky Lee And Drunkfoot is een one woman band uit Phoenix, Arizona, die in het westen en zuiden van Amerika, Nederland, Duitsland, Portugal, Frankrijk en Zwitserland reeds te zien en te horen was en demos van haar nummers op nam.
Becky begeleidt zich zelf op gitaar en drums op al haar nummers en de eerste van haar CD, "Hello Black Halo", heet "Lies", een stevige power rock song, die in een snel tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door het lekker klinkende "The Tracks", dat eveneens een uptempo heeft en een krachtig ritme heeft.
In "Killer Mouse" hoor ik een stevige rock song met lichtelijke blues invloeden en deze wordt in een vrij laag tempo gespeeld, waarna ik "One More Time" te horen krijg, een erg rustig nummer, waarbij Becky zich zelf alleen op gitaar begeleidt.
De volgende song heet "Secrets And Lies" en is een mooie pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat en "Man Like You" bevat een blues loopje, dat steeds herhaald wordt, terwijl de drums in een eentonig ritme wordt gespeeld, met tussen door enkele tempowisselingen.
"Mess In Your Mind" heeft behoorlijk wat fuzz op de gitaar en een lekker ritme en met "Hips Kids" gaat ze richting fifties/sixties in de Phil Spector sound en stijl van bands als The Ronettes.
Vervolgens krijg ik "Shoot And Down" te horen, dat een redelijk heftige song is, waarna "Cold Shadow" volgt, een song, waarin de gitaar met een eentonig ritme gespeeld wordt en het laatste nummer heet "Beginning Of The End", een prachtige pop song met lekker swingend ritme en fantastische zang, waarmee Becky de CD op een prima manier weet af te sluiten.
Hoewel de muziek beperkt is door het gebrek aan meerdere instrumenten, vind ik "Hello Black Halo" toch een lekker klinkend stukje muziek en ook zeker aan te raden eens te beluisteren.

Becky Lee & Drunkfoot - Lies - YouTube
www.youtube.com/watch?v=zK5-HF4ShEM

Review": Mama Rosin - Bye Bye Bayou (Moi J'Connais Records, 2012)(Cajun / Zydeco)

Mama Rosin werd in 2007 te Geneve, Zwitserland opgericht door Robin Girod - sologitaar, banjo en wasbord en Cyril Yeterian - melodeon, waarna ook Power Von Fischer - drums zich bij de band voegde, maar na de geboorte van haar kind, besloot ze voorlopig te stoppen en werd vervangen door de Fransman Xavier "Gérard Guilain" Bray.
De muziek van de band is geïnspireerd door de Cajuns, die de muziek van de Franstalige Canadezen naar Louisiana, in het zuiden van de Verenigde Staten, brachten en door de Zydeco, die Afro Caribische ritmes bevatten en in het Frans of in het Creole gezongen worden.
Nadat hun demo was opgenomen en gemixt door Pierre Omer (ex-Dead Brothers) en die hen in contact bracht met "Reverend Beat-Man", de eigenaar van het Voodoo Rhythm Records label, werd hun debuut CD "Tu As Perdu Ton Chemin" in 2008 via dat label uitgebracht, gevolgd in 2009 door "Brule Lentement" via dat zelfde label.
Het volgende album "Black Robert" verscheen in 2011 via het Gut Feeling Records / Cargo label en in 2012 is er met "Bye Bye Bayou" een vierde CD uitgebracht en deze keer door Moi J'Connais Records.
De CD bevat 13 nummers, die in New York geproduceerd en gemixt zijn door niemand minder dan Jon Spencer en de eerste van deze songs is "Marilou", dat een rustige cajun song is, die ook lichte blues invloeden bevat.
Vervolgens krijg ik "Sorry Ti Monde" te horen, een lekkere stevige cajun song met rock & roll invloeden en vrij heftig gespeeld, die gevolgd wordt door "Parait Qu'y A Pas Le Temps", een prima cajun song gemixt met rock.
"Cassé Mes Objets (You Broke My Stuff)" is een echte swingende cajun song, waarbij het onmogelijk is niet mee te gaan zitten bewegen en daarna hoor ik "Wivenhoe", een korte mix van blues en zydeco, die in niet al te hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Black Samedi", een trage song, die lichtelijk experimentele elementen bevat.
Dan krijg ik "Mama Don't" te horen, dat een schitterende zydeco song is, in een rustig ritme gespeeld wordt en langzamerhand sneller wordt.
Ook erg lekker klinkt "Seco Molhado" een swingende song met aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen.
In "Bye Bye Birdy Black" zet de band een knappe mix van blues en cajun neer, die swingt als een trein (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Sittin' On The Top Of The World" is een swingende cajun song, "I Don't Feel At Home", een rustige cajun song, die een beetje triest klinkt, "Où Est Passé Arthur Lyman?", is een halve minuut durend instrumentaal stukje zydeco en "Story Of Love And Hate", waarmee de band de CD afsluit is weer zo'n rustige triest klinkende song.
"Bye Bye Bayou" is een uitstekende CD, waarop afwisselende muziek staat, die prettig in het gehoor klinkt en het beluisteren dus meer dan waard is.

Mama Rosin - Bye Bye Birdy Black - YouTube
www.youtube.com/watch?v=k71OMRyIkTk

Review: Dragontears - Turn On Tune In Fuck Off!! (Bad Afro Records, 2010)(Psychedelisch)

Dragontears was een collectief uit Kopenhagen, Denemarken, dat bestond uit leden van de bands Baby Woodrose en On Trial en opgericht werd door Lorenzo Woodrose als extra project naast zijn band Baby Woodrose.
De muzikale invloeden komen vooral van voor mij hoofdzakelijk onbekende bands en artiesten, zoals: Freak Scene, Terence McKenna, Bobb Trmble, Robert Anton Wilson en William Skotte Olsen, maar ook van wat bekendere als: Skip Spence, Syd Barrett, The Silver Apples, The Deep en 13th Floor Elevators.
Hun debuut LP/CD "2000 Micrograms From Home" werd, in een week tijd, tussen kerst en  nieuwjaars-avond in 2005 in de Black Tornado studio te Kopenhagen opgenomen (luister naar het nummer "The Doors of Prescription" via mijn facebook pagina) en verscheen in 2007 via het Bad Afro Records label, gevolgd door "Tambourine Freak Machine", die in 2008 via dat label werd uitgebracht en in dat jaar verscheen ook de single "Hadron Collider".
De band maakte 3 LP's, waarvan "Turn On Tune In Fuck Off!!", uit november 2010, de laatste was en de formatie bestond toen uit: Lorenzo Woodrose - zang, sologitaar, basgitaar, drums en orgel, The Hobbit - sologitaar en harmonium, Moody Guru - sologitaar en percussie, Fuzz Daddy - percussie, oscillator, theremin en tanpura, Anders "Evil Jebus" Onsberg - effecten, Ralph A. Rjelly - effecten, Lars Von Lundholm - piano en keyboard, Sebastian Winther - percussie en achtergrond zang en The Adam - achtergrond zang en percussie.
Bij de eerste 500 exemplaren van de LP werd als bonus de single "Astral Flash" / "Space Fuck" geleverd, die helaas niet op de CD versie staat.
De CD/LP bevat 6 songs en "Two Tongue Talk", een uitstekende psychedelische garagerock song, is daar de eerste van en in het volgende nummer, dat "No Salvation" heet, maakt de band een heerlijke mix van psychedelische rock en soul, waarbij een licht hypnotisch ritme door de basgitarist gespeeld wordt.
Daarna volgt er een erg mooie rustige, op akoestische gitaar, gespeelde song, getiteld "My Friend", waarin ook ruimtelijke synthesizer geluiden verweven zijn en dit nummer loopt vlekkeloos over in "Time Of No Time", een schitterend psychedelische rock song, waarin de band laat horen ook door The Beatles beïnvloed te zijn (luister naar de live uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie).
In "William" krijg ik een fantastische rustige psychedelische pop song voorgeschoteld, met een eentonig klinkende  percussie, waarmee de band me in een lichte trance weet te brengen.
De muziek van dit nummer gaat verder in "Mennesketvilling", een waanzinnig goede experimentele psychedelische rock song, waarmee de band de CD op uitstekende wijze mee afsluit.
"Turn On Turn In Fuck Off!!" van Dragontears is een fabuleuze CD/LP, die je gewoon niet mag missen!

DRAGONTEARS - Intro / Time Of No Time (2011)
http://www.youtube.com/watch?v=bAz3XdgVlGk&feature=relmfu

Review: Reebosound - Juicy Black (Eigen Beheer, 2012)(Pop / Rock)

Nadat Sven Missullis uit Hannover, Duitsland, samen met Timo Lommatzsch en een heleboel andere muzikanten, in 2004 de geweldige spacerock CD "And The Curse Of The Universe" uitgebracht hadden onder de naam Psychedelic Avengers, startte Sven in 2005 zijn solo project Reebosound.
Voordat zijn debuut CD verscheen, kwam, in 2006, de tweede Psychedelic Avengers uit, een 2CD, getiteld "And The Decterian Blood Empire", gevolgd in dat zelfde jaar door de CD "Reebosound", die via het TWO Records label verscheen, gevolgd door "Live 2006", die in 2007 via dat zelfde label werd uitgebracht, waarna in dat jaar ook de single "Bonny And Clyde Revisited" via TWO verscheen als voorloper van de CD "This Is Reebosound" uit 2010.
Verder kwamen ook "Go To Red World" en "Hey You" van deze CD op single uit en in 2012 verscheen zijn nieuwe CD "Juicy Black" met daar op 7 nieuwe songs, die via download ook verkrijgbaar is (www.reebosound.de/store).
De band bestaat op deze CD uit: John Reebo (Sven Missulis) - zang en sologitaar, Arne Borchert - basgitaar, Tony Karnas - drums, Niklas Pfeil - sologitaar, Anami Kej - zang en Jan Müller - keyboard.
De CD start met "Lick My Blood" een prima, maar korte, pop song van nog geen 2 minuten, die me enigszins aan "Hey You" doet denken en gevolgd wordt door "The Big Sleep" een lekker swingende pop song, waarmee ik de neiging krijg mee te gaan zingen.
Daarna volgt de titel song "Juicy Black", dat een heerlijke pop song in de stijl van the Cardigans is, waarbij het moeilijk is niet met de muziek mee te bewegen.
Vervolgens krijg ik het schitterende "A New Menace" te horen, dat een swingende power rock song is (luister naar dit nummer via de Vimeo link onder de recensie), waarna de prachtige rustig gespeelde pop song "The Ocean" volgt, waarin een aanstekelijk ritme en een prima tempowisseling zit.
"Other Peoples Shit" is weer zo'n geweldig swingende pop song, waarbij het moeilijk is niet in beweging te komen en de afsluitende song, "Revolution", begint langzaam, maar gaat dan over in een steviger en sneller ritme, waarbij de muziek aan zet tot mee zingen.
Reebosound heeft met "Juicy Black" een lekker in het gehoor klinkende CD gemaakt, die iedere popmuziek liefhebber zeker op waarde zal weten te schatten.

REEBOSOUND - A NEW MENACE on Vimeo
vimeo.com/50494405

Review: Trolmand - Live At Loppen (Space Rock Productions, 2012)(Psychedelisch / Krautrock / Spacerock)

Troldmand is een Deense band, die in Kopenhagen hun thuisbasis heeft en beïnvloed is door zeventiger jaren bands als Hawkwind, Amon Duul II en Flower Travelin' Band, maar ook door de huidige generatie bands als White Hills, Öresund Space Collective en Acid Mothers Temple.
De band bestaat uit: Kasper - sologitaar, Kristian - sologitaar, Rasmus - basgitaar, Oskar - drums, Björn - elektronica en Kim - elektronica en is rond 2009 opgericht.
Hun CD "Live At Loppen" is in beperkte oplage van 200 stuks uitgebracht via het Space Rock Productions label, maar is ook als digitale download te verkrijgen.
De CD, die het concert in Loppen van oktober 2010 weergeeft, bevat slechts vier instrumentale nummers, die opgenomen en gemixt werden door Dr. Space van Öresund Space Collective.
Het eerste nummer van de CD heet "Et Samfund Under Jorden" en dit begint meteen al met een lekker hypnotiserend ritme van de basgitaar, waar de rest van de band hun fantastische spacerock rond speelt, die helaas naar het einde toe een beetje rommelig wordt.
Vervolgens krijg ik "Det Borende X" te horen, dat schitterend psychedelisch klinkt, een terugkerend hypnotiserend ritme heeft, space- en krautrock invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Atomkrig" dat met een hardrock loopje en ruimtelijke geluiden begint, dat constant herhaald wordt, totdat de band halverwege het nummer overschakelt naar een ander ritme en het nummer iets langzamer wordt, waardoor het spacerock element beter uit de verf komt.
Het laatste nummer heet "Rockford, Illinois" en dit is een uitstekende mix van een hard- en spacerock nummer, gespeeld in de stijl van de begin periode van Hawkwind, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en headbangen is toegestaan.
De CD "Live At Loppen" is een heerlijk stukje spacerock met prima invloeden uit andere muziekstijlen en vraagt om meer.

Troldmand live 10.03.12 - YouTube
www.youtube.com/watch?v=jdJbPU1JHT0

Review: Woods - Bend Beyond (Woodsist Records, 2012)(Psychedelisch / Folk)

Woods is een folkrock band uit Brooklyn, New York, die in 2005 opgericht werd door Jeremy Earl - sologitaar en zang als een extra project, naast zijn indie band Meneguar.
In 2005 verscheen ook de dubbel casstette "How To Survive In" / "In The Woods" via het Fuckittapes label, gevolgd door een hele rij andere releases, waaronder de 7" singles "Find Them Empty" (Sacred Bones / Woodsist), "Ram" (Gilgongo), "Sunlit" (Captured Tracks), "Cali In A Cup" (Woodsist) en de 7"split single "Woods / Kurt Vile Tour Split" (Woodsist) plus de 7" EP "I Was Gone" (Woodsist) en de 12" split single "Woods / Amps For Christ Split" (Shrimper).
Verder verschenen er diverse CD's/LP's/Cassettes van Woods zoals  CD/LP "How To Survive In" / "In The Woods" (Shrimper), CD/LP/CS "At Rear House" (Shrimper / Troubleman Unlimited / Woodsist), CD/LP "Woods Family Creeps" (Time-Lag Records), CD/LP "Songs Of Shame" (Woodsist / Shrimper), CD/LP/CS "At Echo Lake" (Woodsist), CD/LP/CS "Sun And Shade" (Woodsist) en CD/LP/CS "Bend Beyond" eveneens via Woodsist, het eigen label van Jeremy.
Na eerst een tijdje alleen bezig te zijn geweest vormde Jeremy zijn band en die bestaat tegenwoordig uit: Kevin Morby - basgitaar, G. Lucas Crane - effecten, Jarvis Taveniere - multi-instrumentalist en Jeremy zelf.
Hun CD "Bend Beyond" bevat 12 songs, waarvan de titel song de eerste is en dit is een schitterende progressieve folk song, waarin ook psychedelische invloeden te horen zijn (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens krijg ik "Cali In A Cup" voorgeschoteld, een heerlijk klinkende folk song, waarin de band invloeden van Bob Dylan gestoken heeft en dit nummer wordt in een vrij rustig tempo gespeeld.
Daarna volgt "Is It Honest?", een lekker klinkende folk song, die een opgewekt ritme heeft, in uptempo gespeeld wordt en enigszins commercieel over komt.
Een stukje langzamer klinkt "It Ain't Easy" en deze prachtige song wordt met minimale instrumenten gespeeld, dat wil zeggen alleen met gitaar.
Progressieve klanken komen me tegemoet in "Cascade" en dit instrumentale uptempo nummer klinkt voortreffelijk.
Met "Back To The Stone" sluit de band de A-kant van de LP af en dit vrolijk klinkende nummer bevat enkele prima tempowisselingen en zet me aan tot dansen.
Net als het eerste nummer van de A-kant, begint ook kant B met een fantastische psychedelische song, waarin ik de band op zijn best vind, getiteld "Find Them Empty".
Dan volgt "Wind Was The Wine", waarin de band laat horen ook een prachtige pop song te kunnen spelen, maar helaas duurt die slechts anderhalve minuut.
In "Lily" speelt Woods een uitstekende pop song met licht psychedelische invloeden en in "Size Meets The Sound" brengt de band een schitterende progressieve psychedelische rock song ten gehore.
"Impossible Sky" is een lekker klinkende pop song, die een aanstekelijk ritme heeft, waardoor ik de neiging krijg mee te gaan zingen en "Something Surreal" is een prima psychedelische pop song, waarmee de band de LP/CD/CS op waardige wijze afsluit.
Muziek om rustig bij te gaan zitten en van te genieten is de beste omschrijving voor deze uitstekende uitgave.

Woods - Bend Beyond - YouTube
www.youtube.com/watch?v=e9s8R7VM9HU

Review: Spiders - Flash Point (Crusher Records, 2012)(Hardrock)

Spiders uit Gothenburg, Zweden, werd in 2010 opgericht door Ann-Sofie Hoyles - zang, John Hoyles - sologitaar, Matteo Gambacorta - basgitaar en Axel Sjöberg - drums.
Nadat de band in februari 2011 hun 10" debuut EP "Spiders", waar 4 songs op stonden, had uitgebracht via het Crusher Records label, verliet drummer Axel de band en werd vervangen door Richard Harryson.
De EP werd in maart dat jaar in Amerika gesplitst uitgebracht als twee 7" singles, waarvan de één op het Kemado label en de ander op het Valley King Records label.
In mei 2011 ging de band opnieuw de studio in om hun volgende 7" single "Fraction" op te nemen, die in augustus dat jaar op vinyl verscheen via De:Nihil Records en in september digitaal via Crusher Records.
Hun volledige CD "Flash Point", die in oktober 2012 werd uitgebracht, werd vooraf gegaan door de 7" single "Weekend Nights", waar de CD mee begint en in deze uptempo rock song laat de band me meteen weten, dat ik hier met een rock band te maken heb en dit nummer wordt in sneltrein vaart gespeeld en swingt diens overeenkomstig.
Vervolgens krijg ik "Hang Man" te horen, dat van een zelfde kwaliteit is en een lekker in het gehoor liggende rock song is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna hoor ik "Love Me" en ook hierin gaat de band er heftig tegen aan en wordt het nummer in snel tempo gespeeld, maar in "Loss & Trouble" neemt de band een beetje gas terug en maakt een prima rock song, waarin ook  hardrock invloeden en een hypnotiserend ritme te bespeuren zijn.
In "Fraction" keert de band terug naar het snelle tempo en krijg ik een lekkere rock song voorgeschoteld, gevolgd door "Above The Sky", het langste nummer van de CD en dit klinkt een stuk rustiger dan voorgaande songs en hierin maakt de band een prima mix van een ballad en hardrock, waarin ook blues invloeden doorklinken.
"Rules Of The Game" is weer een snelle hardrock song en in "Hard To Keep True" schakelt Spiders in het begin weer terug naar een iets rustiger tempo en laat ook hierin wat blues invloeden horen, maar tegen het einde aan is de trein weer op snelheid gekomen en dendert de muziek weer in een rap tempo mijn gehoorgang binnen.
Ook in het laatste nummer "Stendec" verandert er niets en deze hardrock song klinkt gewoon prima, maar voegt in feite niets toe aan de recht toe, recht aan rock van de band.
"Flash Point" is een lekkere CD, die aan alle kanten swingt en de moeite van het beluisteren meer dan waard is, maar persoonlijk vind ik er een beetje te weinig variatie in zitten, maar (hard)rock liefhebbers zullen deze schijf zeker op waarde weten te schatten, dus oordeel zelf.

Spiders - Hang Man
www.youtube.com/watch?v=6Tyv2h2NvRM

Review: Three Seasons - Understand The World (Transubstans, 2012)(Hardrock / Bluesrock)

De Zweedse band Three Seasons werd halverwege 2009 opgericht door Sartez Faraj - sologitaar en zang (Siena Root), Olle Risberg - basgitaar (Mouth Of Clay) en Christian Eriksson - drums.
Hun muzikale voorkeuren komen van bands, die eind jaren 60, begin jaren 70 actief waren met invloeden uit de psychedelica en bluesrock.
De band kreeg een contract bij het Zweedse label Transubstans en bracht in 2011 hun debuut CD "Life's Road" uit, dat in de top 50 in hun thuisland terecht kwam.
Ook werd het als dubbel LP door Clear Spot uit Nederland via het eigen Headspin label uitgebracht en verscheen het in een gelimiteerde editie via het Russische MALS label.
Vervolgens kwam er in december 2011 een single van de band uit, getiteld "Escape", die goed ontvangen werd door de critici en luisteraars en niet op album verscheen.
In 2012 verscheen hun nieuwe CD "Understand The World" via Transubstans met daarop 8 vrij lange nummers.
De CD opent met "Set In Stone", dat een vrij progressief nummer is en invloeden uit de bluesrock zijn duidelijk hoorbaar, maar ook de invloed van Deep Purple vind ik er terug.
Vervolgens krijg ik "Searching" te horen en deze prima mix van hard-, bluesrock en progressieve rock klinkt alsof deze in de jaren zeventig is opgenomen.
Daarna hoor ik "Far As Far Can Be", dat een schitterend ingetogen begin heeft en wel wat weg heeft van de muziek van Siena Root, wat niet verwonderlijk is natuurlijk.
De band speelt hier een fantastisch nummer, waarin diverse tempowisselingen zitten en de muziek, die over het algemeen redelijk rustig is, heeft een vrij progressief karakter.
Het volgende nummer heet "Ain't Got Time" en is een heerlijk mix van hard- en bluesrock, die in een uptempo gespeeld wordt, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en gevolgd wordt door de titelsong "Understand The World", een rustige progressieve rock song met diverse uitstekende tempowisselingen, die het nummer extra kracht mee geven.
"I Would Be Glad" is weer een mix van blues- en hardrock en dit nummer wordt in uptempo gespeeld en lijkt qua muziek op die van Deep Purple uit hun begin periode en daar werkt de stem van Sartez, die op die van Ritchie Blackmore lijkt, natuurlijk aan mee.
Met "Maria" krijg ik een fantastisch instrumentaal nummer te horen, dat oosterse invloeden bevat door het sitar spel en verder heeft het een progressieve uitstraling en ook daar hoor ik jaren 70 hardrock in.
Het laatste nummer heet "Can't Let Go" en dit is een prima mix van een hardrock song en progressieve rock, geschoold op een jaren 70 leest, die voorzien van bluesrock invloeden, de CD op waardige wijze afsluit.

Three Seasons Understand the World - YouTube
www.youtube.com/watch?v=dJxBuoScTb

Review: Colour Haze - She Said (Elektrohash, 2012)(Stoner)

"She Said", de nieuwe CD / LP van de Duitse band Colour Haze is de opvolger van "All" uit 2008 en is de tiende release van de band, die via het eigen Elektrohash label is uitgebracht.
Verder verschenen: "Chopping Machine" (1995), "Seven" (1998), "Periscope" (1999), "CO2" (2000), "Ewige Blumenkraft" (2001), "Los Sounds De Krauts" (2003), "Colour Haze" (2004) en "Tempel" (2006).
Colour Haze werd in 1994 te München opgericht en bestaat sinds mei 1999 uit: Stefan Koglek - zang en sologitaar, Philipp Rasthofer - basgitaar en Manfred Merwald - drums.
"She Said" is een dubbel CD / LP geworden, met daarop slechts 8 nummers, die tussen 2010 en 2012 werden opgenomen en gemixt.
Kant 1 bevat 3 nummers, waarvan het eerste, de titelsong "She Said, meteen het langste nummer van de CD is en bijna 19 minuten duurt.
De band begint met rustige tonen, die langzaam steeds meer geluidsvolume krijgen, waarbij ook het ritme sterker en ruiger wordt.
De band borduurt daar op verder en voegt er zo nu en dan wat zang bij, waardoor dit een fantastische stonerrock song wordt .
Vervolgens krijg ik meteen daarna het kortste nummer te horen, dat slechts 2 minuten duurt en "This" heet.
Na een valse start, begint het opnieuw en laat Colour Haze een lekker instrumentaal stukje stoner horen, waarbij het kenmerkende gitaar geluid van Stefan de boventoon voert.
Met het 17 minuten durende "Transformation" sluit de band kant 1 op passende wijze af, want dit heftige stoner nummer bevat alle ingrediënten van een prima rock nummer, dat wil zeggen: scheurende gitaargeluiden, een strak ritme, goede tempowisselingen en spanning, die tot het einde vast gehouden wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Op kant 2 staan 5 nummers en ook hier is het eerste het langst en deze begint in een vrij rustig tempo met eentonige licht hypnotiserende klanken en zang, waarbij de band het tempo steeds meer opschroeft, maar door een tempowisseling terug keert naar het stevige rustige ritme.
Daarna krijg ik "Slowdown" te horen, dat in een redelijk hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt, waarbij de rauwe zang rauw me aan die van Mat Bethancourt (The Kings Of Frog Island / Cherry Choke) doet denken en de gitaar in de stijl van Jimi Hendrix gespeeld wordt.
"Stand In .." gaat weer in een rustig tempo van start en klinkt licht psychedelisch, maar al snel verandert het tempo en ritme in een heftig stonerrock nummer en de zo vertrouwde gitaar klanken van Stefan vormen ook nu weer het hoofdbestanddeel, terwijl bas en drums het geheel op onnavolgbare wijze aanvullen.
In "Rite" hoor ik een song, zoals ik die van Colour Haze van vorige CD's gewend ben geraakt en hierin speelt de band erg afwisselend, want soms is de muziek rustig en ingetogen en dan weer heftig en uitbundig.
Het laatste nummer "Grace" is werkelijk schitterend en hierin maakt de band gebruik van strijkers, die het begin van dit nummer iets klassieks meegeven, waarna de band overschakelt naar een heftiger ritme, dat in de loop van het nummer ook weer verandert en de band in een rustig, doch stevig ritme verder gaat en dit tot het einde vol weet te houden.
Vier jaar heeft het geduurd voordat deze dubbel CD / LP uitkwam, maar het is de moeite van het wachten dan wel ook waard geweest en hiermee heeft Colour Haze me opnieuw overtuigd van hun geweldige kwaliteit.

Colour Haze - Transformation - YouTube
www.youtube.com/watch?v=RvwAfeURuwY

Review: Secret Saucer - Four On The Floor (Salad Farm Studio, 2011)(Spacerock / Symfonische Rock)

Secret Saucer uit Ohio, ontstond uit de resten van het Strange Daza Festival en begon in 2001 met de opnamen voor hun debuut album "Element 115", dat in 2005 door het Dead Earnest label werd uitgebracht.
Ook hun volgende album "Second Sighting" uit 2007 verscheen via dat zelfde label, maar de derde CD "Tri-Angle Waves" werd door hun nieuwe label Salad Farm Studio in 2009 uitgebracht evenals "Four On The Floor" uit 2011.
De band is sterk beïnvloed door jaren 70 bands zoals: Hawkwind, Amon Duul II, Ozric Tentacles, Pink Floyd, Gong, Necktar, Steve Hillage, High Tide en andere bands uit die periode.
Secret Saucer bestaat op "Four On The Floor" uit: Steve Hayes - synthesizer en basgitaar, Ted Boburka - drums en synthesizer, Dave Hess - synthesizer, Greg Kozlowski - solo- en basgitaar, Billy Spear - basgitaar en Dan Schnell - akoestische en elektrische gitaar plus de gastmuzikanten Greg Klucher en Nick Riff.
"Four On The Floor" bevat 11 nummers, waarvan 1 cover en het eerste nummer van de CD heet "Please Welcome", dat niet anders is dan een welkoms groet van enkele seconden, die gevolgd wordt door "Time Spent Out Of Mind", een schitterend instrumentaal symfonisch rock nummer met spacerock invloeden, dat in hoog tempo gespeeld wordt.
Vervolgens krijg ik "Lunar Pull" te horen, een elektronisch symfonisch nummer, dat in vrij rustig tempo gespeeld wordt en erg lekker klinkt.
"Daedal" is een fantastisch symfonisch nummer dat vrij rustig start, maar langzaam aan steeds meer snelheid begint te krijgen, spacerock invloeden bevat en een licht hypnotisch ritme heeft.
Daarna volgt "Awaken", het eerste nummer waar in gezongen wordt en dit is een uitstekende symfonische rock song met een steeds terug kerend ritme, waarin invloeden van King Crimson te horen zijn.
In het korte nummer "The Dark Rift" hoor ik een mix van symfonische rock en spacerock, die enigszins dreigend over komt en gevolgd wordt door "Celestial Spigot", een kruising van spacerock, jazz en progressieve rock, waarin de band op geweldige wijze gebruik maakt van het saxofoon spel van Greg Klucher.
Dan is het tijd voor de titel song "Four On The Floor", een erg rustig nummer, dat psychedelisch klinkt en een heerlijk hypnotiserend ritme heeft, waardoor ik helemaal de muziek ingezogen wordt.
Het volgende nummer heet "Aegean Bridge" en hierin speelt de band een prima mix van spacerock en symfonische rock.
"Notch" is een 2 minuten durend zwaar en duister spacerock nummer en het afsluitende nummer is de cover van de Pink Floyd song "A Saucerful Of Secrets" en dit bijna 12 minuten durende stuk muziek klinkt chaotisch, symfonisch psychedelisch, kerkelijk en is waanzinnig goed en de band had niet beter kunnen eindigen.

Secret Saucer - Light Years Away
www.youtube.com/watch?v=IKRlPzMkOZE

Review: Crypts - Crypts (Sargent House, 2012)(Noise / Elektronisch / New Wave / Rock)

Crypts uit Seattle, Washington, Amerika, is het nieuwe project van Steve Snere - zang, Bryce Brown - programmeringen Nick Bartoletti - visuele aspecten.
Snere komt uit de punk band These Arms Are Snakes en Brown maakte chaotische horror bas ritmes, terwijl Bartoletti een scala van licht en video projecties maakt en samen maken ze een mix van donkere sinistere elektronische geluiden, drones, noise, hip-hop ritmes, new wave en pop.
De debuut CD van de band, waarop 8 songs staan, start met de duistere new wave geluiden van de synthesizer met dito zang, waarna de band over gaat naar hardcore ritmes gespeeld op synthesizer in een nummer getiteld "Completely Fucked".
Het volgende nummer heet "Daft" en deze elektronische song bevat hip-hop ritmes en chaotisch gezongen teksten, maar het geheel klinkt desondanks erg gestructureerd en is goed dansbaar.
Vervolgens hoor ik "Territories", dat een vrij symfonisch klinkend ritme heeft en me lichtelijk aan bands uit de
jaren tachtig, zoals O.M.D. en Tubeway Army, doet denken en deze song werd in juli 2012 op single uitgebracht.
Daarna volgt "Breathe", een nummer dat met vaag gesproken teksten start, maar langzaam over gaat in een mix van elektronische muziek, psychedelische geluiden, drones en noise, waarbij het opletten geblazen is om maar niets van deze geweldige chaos te missen, die me sterk aan de muziek van Foetus doet denken.
Ook "Fancy" wasemt de sfeer van chaos uit, maar gecombineerd met duistere elektronische ritmes, die zo nu en dan dansbaar en hypnotiserend zijn, vind ik het heerlijk om dit te beluisteren (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Smut" is weer zo'n schitterende mix, alleen is deze een stuk dansbaarder dan de voorgaande songs, waardoor de band me weer aan het mee bewegen weet te krijgen.
In "Bloods" begint de muziek met het eentonige geluid van de synthesizer, waarna het ritme verandert en de muziek in een dansbaar new wave nummer over gaat, dat net als de andere songs terug grijpt naar eind jaren zeventig, begin jaren tachtig.
Het laatste nummer heet "Sleazy", waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en deze song heeft een lekker
swingend ritme, waarin een licht hypnotisch ritme zit en een vrij heftige zang.
De debuut CD van Crypts, met gelijknamige titel, is een spannende belevenis, die ik ieder van harte kan
aanbevelen.

Crypts - Fancy - YouTube
www.youtube.com/watch?v=K0mGsPjfJX0

Review: The Setting Son - Before I Eat My Eyes & Ears (Bad Afro Records, 2012)(Pop)

The Setting Son begon als een soloproject van Sebastian T.W. Kristiansen, die meer dan 50 songs in zijn flat te Kopenhagen had opgenomen op een 4 sporen bandrecorder.
Toen Lorenzo Woodrose deze banden in handen kreeg, ging hij er mee naar Bad Afro Records en dit label bracht de eerste 2 albums plus een single van Sebastian uit, met Lorenzo als producer.
Dat waren "The Setting Son" uit 2007 en "Spring Of Hate" uit 2009 plus de single "In A Certain Way" uit 2008 en nadien werd The Setting Son een echte band, waarin 6 mensen actief zijn.
The Setting Son bestaat uit: Sebastian T. Winther - zang, slaggitaar en orgel, Adam Olsson - sologitaar, zang en basgitaar, Heinzz - orgel, Emma Acs - zang, Tobias Winberg - basgitaar en gitaar en Adam Winberg - drums en percussie.
Hun CD / LP "Before I Eat My Eyes & Ears" werd in de Orangeriet Studios te Kopenhagen opgenomen en bevat 10 songs, waarvan er al 2 op single verschenen zijn.
Het openingsnummer, de tweede single, die van de CD / LP getrokken werd, "Eat My Fear", is een lekker vrolijk klinkende uptempo song met een aanstekelijk ritme en door het orgelspel krijgt iets psychedelisch.
Vervolgens hoor ik de band een heerlijke licht psychedelische song spelen, die in augustus als eerste single van de CD / LP verscheen, getiteld "Above The Rest", die gevolgd wordt door "Are You The One", een prima popsong, die in het verlengde van voorgaand nummer ligt, maar iets minder psychedelisch klinkt.
Daarna krijg ik "Terrible Town" voorgeschoteld en dit naar progressieve rock neigende nummer swingt als een trein, waarna het vlekkeloos over gaat in "All That Candy", een swingende psychedelische popsong met uptempo ritme.
In "Death Breath" gaat de band in de richting van een dansbare song met prima samenzang en in "Butterface" hoor ik een schitterende, maar vrij heftige uptempo song, waarin ook lichte surf invloeden doorklinken.
"Best Of Me" is een song, die invloeden van de jaren zestig en tachtig bevat en door het dansbare ritme is het moeilijk hier stil bij te blijven zitten.
Ook in "Throwaway" houdt de band het tempo vrij hoog en deze prima song gaat verder waar "Best Of Me" stopte en ligt dus in het verlengde hiervan, wat inhoudt, dat het ritme ongeveer hetzelfde is.
Als laatste nummer hoor ik "La Luna", dat net als de meeste songs een hoog dansbaar ritme heeft, waarbij de muziek opgewekt en fris klinkt.
"Before I Eat My Eyes & Ears" bevat lekker in het gehoor klinkende uptempo popmuziek, die zo nu en dan tegen het psychedelische aan zit en is een genot om naar te luisteren.

The Setting Son - Eat My Fear - YouTube
www.youtube.com/watch?v=c9eJp3RBq4A

Dirty Passion - In Wonderland (Denomination Records, 2012)(Hardrock)

In 2006 werd de band Dirty Passion opgericht door Emol Ekbladh - zang, Christopher Olsson - sologitaar, Björn Wilander - basgitaar en Markus Winberg - drums.
De band is sterk beïnvloed door de muziek uit de jaren 70 en 80 en deed sinds de oprichting al meer dan 100 optredens in binnen en buitenland, waaronder Malmö, Lund, Helsingborg en Gothenborg (Zweden) Londen (Engeland), Pisa (Italië), Kopenhagen (Denemarken) en Bochum (Duitsland).
Denomination, het sub-label van Transubstans, gaf de band in 2010 een contract en hun debuut CD "Different Tomorrow" verscheen eind dat jaar wereldwijd, gevolgd in 2012 door "In Wonderland", via het zelfde label.
Op het nieuwe album staan 11 songs, waarvan "Into The Wild" de eerste is en dit nummer heeft een dreigend en bombastisch intro, waarna het geweld los barst en de band een schitterende uptempo hardrock song laat horen.
Ook de volgende song "Dead End" wordt met hoge snelheid gespeeld en klinkt, zoals je het van een goede hardrock song verwacht.
Daarna hoor ik "Lover's Lane", waarin de band een beetje gas terug neemt en een commerciële hardrock song speelt in de stijl van een band als Bon Jovi en in "When Darkness Falls" wordt het tempo nog langzamer en krijg ik een prima ballad te horen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Sinner" is weer een stuk steviger, waarin de band goede samenzang laat horen en met "Make It Last" krijg ik opnieuw een heerlijke hardrock ballad voorgeschoteld.
Schitterende klanken komen mijn gehoor binnenstromen met "Addicted" en deze ballad zou wel eens een hit voor de band kunnen worden, mocht het op single uitgebracht worden.
In "Daughter Of The Reaper" keert de band terug naar de stevigere hardrock en het uptempo en dit nummer swingt als een trein, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Met "Light Of The Candle" brengt Dirty Passion weer een lekker commerciël stukje muziek a la Bon Jovi met hoog meezing gehalte en in "Stay" krijg ik opnieuw een ballad te horen, waarna de band met "Shadowland", een prima klinkende song de CD op waardige wijze afsluit.
Dirty Passion richt zich duidelijk op een groot publiek door hun commerciële hardrock en laat met deze CD horen daar ook helemaal klaar voor te zijn.

Dirty Passion - When Darkness Falls - YouTube
www.youtube.com/watch?v=fTzcjYndVKs

Review: Hawklords - We Are One (Eigen Beheer, 2012)(Spacerock / Symfonisch)

In 1978 kwam de eerste LP van Hawklords uit, als project van Hawkwind leden onder leiding van Dave Brock en in die formatie was ook synthesizer speler Harvey Bainbridge actief.
De band stopte na dat ene project, maar inmiddels is Hawklords al weer enkel jaren actief, waarin allemaal ex-leden van Hawkwind zich verzameld hebben en ook Harvey Bainbridge behoort daar toe.
Verder bestaat deze Londense band uit: Adrian Shaw - basgitaar, Ron Tree - zang, Jerry Richards - sologitaar en zang en Dave Pearce - drums.
Na in de afgelopen jaren verscheidene live albums en een DVD uitgebracht te hebben, verscheen in 2012 de eerste studio CD sinds 34 jaar, waarop ook Steve Swindells - orgel, synthesizer en keyboards te horen is.
De CD is bij de band zelf verkrijgbaar via hawklords@hotmail.co.uk, terwijl de distributie wordt gedaan via Shellshock, maar ook via de geweldige live optredens is de CD verkrijgbaar, evenals een hoop andere merchandising.
De nieuwe CD bevat 15 nummers, die allemaal door de band zelf geschreven zijn en de eerste daarvan is de titel song "We Are One", een schitterende uptempo spacerock song, waarbij de band een fantastische video liet maken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens krijg ik "Mothership" te horen, waarin de spacerock van de band extra tot zijn recht komt door het geweldige synthesizer spel van Harvey, maar ook door het hypnotiserende ritme dat de band speelt.
Daarna hoor ik "Shut Up", waarin aankondigingen voor de Amerikaanse presidenten zitten en allerlei psychedelische geluiden te horen zijn, onderbroken door de woorden Shut Up.
Het volgende nummer heet "Time Split Vision", dat opstart via de synthesizer, een heerlijk terugkerend ritme bevat en in uptempo gespeeld wordt.
In "The Ancient Ones" laat de band me kennis maken met andere wezens en dit nummer heeft een zeer aanstekelijk ritme, dat me aan het dansen wil zetten.
"Sun Child", dat een fantastische psychedelische song is, waarin ook folk invloeden verweven zitten, heeft een vrij opgewekt ritme en hierin laat de band horen meer te kunnen dan alleen maar spacerock spelen.
Met "Flight" laat de band hun klasse en die veelzijdigheid nogmaals horen, want dit is een prachtig instrumentaal symfonisch nummer, dat gevolgd wordt door "Digital Age", een nummer met de boodschap om de computer links te laten liggen en weer ouderwets persoonlijk contact met anderen te hebben en deze lekker swingende song brengt we opnieuw aan het mee bewegen op mijn stoel.
Onweer hoor ik aan het begin van "Global Warning", ook al een song met een boodschap en hiermee probeert de band me bewust te maken van het feit, dat we met zijn allen bezig zijn de aarde te vernietigen, iets waarvan ik me al terdege bewust ben.
De song klinkt schitterend en de muziek is een mix van symfonische en progressieve rock, waarbij de teksten op indringende wijze gezongen worden.
Dreigend en psychedelisch klinkt het in "I Am The Wind", waarin de tekst op een geweldige manier geproclameerd wordt en wel zodanig, dat ik er kippenvel van krijg.
Vervolgens krijg ik "Wake Up" te horen, een symfonische spacerock song, die in redelijk hoog tempo gespeeld wordt, gevolgd door het waanzinnig goede instrumentale experimentele en psychedelische "Water Drum", dat met het geluid van stromend water begint en technisch fantastisch in elkaar steekt, waarbij de muziek in hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt.
Dan krijg ik weer een heerlijk instrumentaal symfonisch nummer te horen, getiteld "Event Horizon", waarna het tijd is voor de vraag "Is It A Dream?", een prima klinkende poprock song en dan volgt "Spark In The Dark", een lekker swingende symfonische rock song, waarmee Hawklords deze fantastische CD afsluiten.

Hawklords We are One - YouTube
www.youtube.com/watch?v=sy8FNY8CMtc

Review: House Of Dolls - Welcome To The Department Of Nuclear Medecine (Noisolution, 2012)(Rock)

House Of Dolls werd in 2008 opgericht te Dublin, Ierland en bestaat uit: Stephen White - zang, bas- en slaggitaar, Conor Paxton - sologitaar, zang, keyboards en percussie, Stuart Curran - sologitaar en Jimmy Cullen - drums.
Hun muzikale invloeden variëren van The Verve, Jesus & Mary Chain, Chameleons, Echo & The Bunnyman tot Can en Neu!
In december 2009 verscheen hun debuut single, met dubbele A-kant, "Gimme Some Glory"/ "Before She Wakes" via het The Mighty Stef's Firstborn Is Dead Recordings label en deze werd in Berlijn opgenomen.
Hun debuut CD "Welcome To The Department Of Nucear Medecine", waarop 12 songs staan, werd in de Bow Lane Studio's te Dublin opgenomen en door het Duitse Noisolution label uitgebracht.
De CD begint met "I Thought You Were My Friend", een lekker stevig stukje rock in eighties stijl met op de zang een behoorlijke echo en gedrenkt in Phil Spector sound.
Vervolgens krijg ik "Murder Machine" te horen, waarmee de band een vrij heftige song ten gehore brengt, die enkele prima tempowisselingen bevat.
"Photograph" is van een heel ander kaliber en deze schitterende rock song, die een stukje rustiger is, heeft een hypnotiserende drum ritme, waar de rest van de band hun muziek omheen speelt.
Daarna volgt "Into The Void", een redelijk heftige rock song, die me aan bands als The Higher State doet denken. 
Dan hoor ik "Prostitutes", een lekker klinkende rustige song, die het geluid van de tachtiger jaren bands als The Verve benadert.
In "Light Starts To Fade" gaat de band weer een tandje sneller spelen en dit nummer swingt als een trein en loopt over in "NUclear Meds", een kort instrumentaal spacerock nummer, gespeeld op synthesizer, dat op zijn beurt weer over gaat in "All You Need", dat licht psychedelisch klinkt en vrij rustig klinkt.
"Ills" is een schitterende commerciële pop song met aanstekelijk ritme en hoog mee zing gehalte en wat mij betreft een tip voor een hitnotering (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
De volgende song heet "No Excuses" en dit fantastische spannende nummer heeft een licht hypnotiserend drum ritme, waar de band de muziek op perfecte wijze omheen weet te bouwen.
Met "American Dream" gaat de band weer terug richting Phil Spector sound en ook dit is een vrij commerciële song.
Als laatste nummer krijg ik "Lovers & Clowns" voorgeschoteld en met deze prima klinkende pop song sluit de band de CD op waardige wijze af.
Na beluistering van "Welcome To The Department Of Nuclear Medecine" kan ik niet anders concluderen, dat ik dit een geweldig debuut van de band vind, dat iedere echte muziekliefhebber zeker op waarde zal weten te schatten.

House Of Dolls - Ills (Creamy Sonic Session)
http://www.youtube.com/watch?v=pr5okLhZ6eI&feature=related

Review: Baby Woodrose - Third Eye Surgery (Bad Afro Records, 2012)(Psychedelisch)

De Deense band Baby Woodrose, uit Kopenhagen, bestaat sinds 2001 en bracht in april 2012 hun zevende studio CD "Third Eye Surgery" via het Bad Afro Records label uit uit, na eerder "Blows Your Mind!" (een soloproject van Lorenzo Woodrose) (Bad Afro, 2001), "Money For Soul" (Bad Afro, 2003), "Live At Gutter Island" (Bad Afro, 2003), "Dropout!" (Bad Afro, 2004), "Love Comes Down" (Bad Afro, 2006), "Chasing Rainbows" (Bad Afro, 2007), "Baby Woodrose" (Bad Afro, 2009) en "Mindblowing Seeds and Disconnected Flowers" (Bad Afro, 2011) te hebben uitgebracht.
De naam Baby Woodrose komt van de plant Argyreia Nervosa, die voor hallucinerende effecten kan zorgen en in Hawai bekend staat als baby woodrose.
De band bestaande uit: Lorenzo Woodrose - zang en sologitaar, ("The Moody Guru") Riky Woodrose - basgitaar en ("Fuzz Daddy") Rocco Woodrose - drums werd in 2004 genomineerd voor de Danish Music Awards, maar won die niet.
Op "Third Eye Surgery" spelen Emma Acs (The Setting Son) - zang en Vicki Singh - sitar als gastmuzikanten mee en de CD, waar 2 singles van getrokken zijn, bevat 9 songs, waarvan "Down To The Bottom" de eerste is.
Het nummer is psychedelisch en progressief en doet me lichtelijk denken aan de muziek van The Weeds en Dead Moon, waarmee de band me meteen al voor hun muziek weet te boeien en wordt gevolgd door "Waiting For The War", een uptempo psychedelische rock song met een progressief karakter en een strak drumritme.
Vervolgens hoor ik "Dandelion", een schitterende psychedelische pop song, waarin Lorenzo een duet met Emma Acs zingt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna krijg het nog psychedelischere "It's Just A Ride" te horen, dat door het slepende ritme en lichte oosterse invloeden fantastisch klinkt en ook hier gelden associaties met de muziek van The Weeds.
"Bullshit Detector" is de titel van de volgende song en ook dit nummer begint psychedelisch, maar na een korte tijd verandert dat al snel in progressieve rock, waarin de band een eentonig drum ritme laat horen, zodat je in een licht hypnotische trance gebracht wordt.
Met "Nothing Is Real" gaat de band meer de kant van de jaren zestig muziek op en in dit heerlijke nummer is het sitar spel van Vicki Sigh mede bepalend voor het psychedelische geluid.
Dan krijg ik "Love Like A Flower" voorgeschoteld, waarin de sitar van Vichi eveneens te horen is en deze psychedelische song bevat ook nog eens een prima hypnotiserend ritme en heeft een hoog meezing gehalte en dit nummer gaat vlekkeloos over in de titelsong "Third Eye Surgery", dat, na een kort psychedelisch
intro, een geweldige spacerock song blijkt te zijn.
Het laatste nummer heet "Honalee" en is een schitterende rustige song, waarin spacerock invloeden zitten, maar ook het psychedelische niet vergeten wordt en op die manier sluit Baby Woodrose de CD op uitstekende wijze af.
"Third Eye Surgery" van Baby Woodrose is een lekker in het gehoor klinkende CD, waarop schitterende songs staan en gaat zeker tot mijn favoriete CD's horen.

Baby Woodrose - Dandelion
www.youtube.com/watch?v=7RVthVrwauA

Review: Tethrippon - Tethrippon (Steinklang Records, 2010)(Neo Folk / Gothic)

De noord Griekse band Tethrippon (Tethrippon = de wagen van de Helleense god Apollo), werd in 2006 opgericht door Constantinos en Demetrios te Xanthi.
De band eert met hun muziek de oude goden van weleer zoals: Apollo, god van de muziek en het licht, Erotas, god van de liefde en Prometheus, de tragische brenger van het vredesvuur, maar ook Moeder aarde en vader Zon worden geëerd, evenals de helden, die hun bloed verspilden op het altaar van vrede en decadentie.
"Tethrippon", uit 2010, is na de in eigen beheer uitgebrachte CD's "Exidon en "Orontes" het officiële debuutalbum van de band, die via het Steinklang Records label verscheen.
Op de CD staan 11 nummers, die in oud Grieks gezongen worden, waarvan "Intro" het eerste is en dit korte stukje laat me meteen weten, hier met een band te maken te hebben, die het niet schuwt terug te grijpen naar aloude klanken.
De CD begint eigenlijk pas echt met "Mother Nature's Hymn", een zware bombastische gothic song in de stijl van bands als Dernière Volonté, Triarii en de begin periode van Dead Can Dance.
Vervolgens krijg ik "A Prayer To The Sun" voorgeschoteld en dit lekker klinkende gothic nummer, dat met een zwaar eentonig drum ritme gespeeld wordt, neemt me mee terug naar de tijd van de Hellenen.
Daarna volgt het schitterende "A Hymn To Erotas, God Of Love", dat vrij luchtig begint, maar gaandeweg een stuk zwaarder wordt en een lekker in het gehoor klinkende song is.
Dan hoor ik "The Brave", een heroisch klinkende song met een aanstekelijk ritme, gevolgd door "Internal Rising - Awaking", een werkelijk fantastische song, die mooi en bombastisch is.
In "Dedicated To The Alike" speelt de band een geweldige bombastische neo folk song, waarin ik me op een slagveld waan en met "Dominant Of Senses" laat Tethrippon een prima gothic song horen in de stijl van Dead Can Dance.
"Fire Holder" is weer zo'n heerlijke zware bombastische gothic song, die gevolgd wordt door "Corruption's Burial", een uitstekende neo folk song, waarin het ritme en tempo gedurende het hele nummer vrijwel gelijk blijven.
Met het laatste nummer "We Won" laat de band de trommels nogmaals in een eentonig dreigend ritme slaan, terwijl de tekst min of meer opgedreund wordt, maar halverwege het nummer slaat dit om en verandert het ritme en krijgt de song een bombastischer karakter, waarmee het nummer ook eindigt.
Tethrippon heeft een uitstekend stuk muziek gemaakt met deze gelijknamige CD, die zeker bij liefhebbers van dit genre in de smaak zal vallen.

TETHRIPPON - A Prayer To The Sun - YouTube
http://www.youtube.com/watch?v=Z_air20FIS8

Review: Gnod - Chaudelande Volume 1 (Tamed Records, 2011)(Drones / Trance / Psychedelisch)

Gnod is een band, waarvan de bandleden allen in Manchester, Groot Brittannië, wonen, maar in feite is het een internationale band, want enkele bandleden komen uit Ierland, één uit Portugal en enkelen uit Manchester zelf.
Gnod is in 2006 opgericht en de samenstelling van de band wisselt nogal eens, maar de muziekstijl blijft altijd hetzelfde en die kent invloeden van Sun Ra, psychedelica, krautrock, Japrock en Afrobeat.
Hun eerste uitgaven "Dun An' Dusted Volume 1, 2 & 3" verschenen in 2007 via de CD-Rs, waarna meer releases volgden, waaronder verscheidene singles en 12", maar ook diverse LP's, onder andere in 2010 de LP "Gnod Drop Out With White Hills II", die via het Rocket Recordings label verscheen, "In Gnod We Trust" (Rocket, 2011), "Gnod Drop Out With White Hills, Vol.2"(Rocket, 2011) en "Chaudelande Volume 1", die via het Tamed Records label werd uitgebracht in 2011.
Op de LP staan slechts 3 nummers, waarvan "Tron" de eerste is en dit schitterende, bijna 10 minuten durend nummer, is een mix van psychedelische rock, spacerock, dance en krautrock, die met een sterk hypnotiserend ritme wordt gespeeld, waardoor ik in een lichtelijke trance geraak.
Vervolgens krijg ik "Visions Of Load" voorgeschoteld en ook bij dit nummer is het onmogelijk stil te blijven zitten, want net als "Tron" bevat deze song invloeden van krautrock en psychedelische muziek plus een sterk hypnotiserend ritme en daarmee brengt de band me verder in mijn trance, waardoor ik helemaal in hun muziek lijk op te gaan.
Kant 2 bestaat helemaal uit "The Vertical Dead", dat met vogel geluiden en een rustig klinkende gitaar begint, maar al snel hoor ik de vertrouwde hypnotiserende klanken weer, waarvan de eerste tonen me meteen aan Pink Floyd's "Set The Controls For The Heart Of The Sun" van de LP "A Saucerful Of Secrets" uit 1968 doen denken, alleen speelt Gnod dit een stukje langzamer en met een andere tekst en na dit begin wordt het nummer een stukje sneller en psychedelischer en bevat het ook lichte reggae invloeden.
De LP "Chaudelande Volume 1" is een fantastische plaat, waardoor je in een heerlijke trance komt, zonder drugs te hoeven gebruiken en is een aanrader voor alle muziekliefhebbers.

Gnod - Visions of Load
www.youtube.com/watch?v=Sw0VbfHU6zk

Review: Öresund Space Collective - Phase Your Fears (Space Rocket Productions, 2012)(Spacerock)

Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, is sinds 2004 actief. 
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller - synthesizer en Mogens - synthesizer.
De band die op deze CD speelt, bestaat behalve uit Scott en Mogens uit: Stefan - sologitaar, Nick - sologitaar, Kaufman - drums, Jiri - basgitaar, Claus - sologitaar, Johan - sologitaar en Mathias - pedal steel gitaar en sologitaar.
Öresund Space Collective speelt geïmproviseerde spacerock en dat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt.
Deze twaalfde release, die in een gelimiteerde oplage van 500 stuks, in mei 2012, verscheen, werd op 24 september 2010 in de Black Tornado studio's te Kopenhagen opgenomen en bevat slechts 2 nummers, waarvan het eerste "Phaze Your Fears" heet.
Dit iets meer dan 20 minuten durende nummer wordt langzaam opgebouwd en begint rustig, waarna de band er een vrij  dansbaar ritme aan geeft, maar dat verandert na een tijdje eventjes, totdat Öresund besluit om het dansbare weer terug te laten komen, maar door nog een tempowisseling gaat de band toch weer een tijdje langzamer verder en is er plaats voor uitstapjes van de gitaristen en een experimenteel einde.
Het tweede en dus laatste nummer "Ear Meat" is een spacerock nummer, dat vrij experimenteel start, maar als de band eenmaal het juiste ritme gevonden heeft, gaat dat over in een swingend geheel, waarin het tempo redelijk hoog ligt en de space muziek op zijn best is.
Plotseling loopt de muziek af en krijg ik gesproken teksten te horen, die ondersteund worden door experimentele geluiden van de gitaar, waarna de muziek heftiger terug komt dan waarmee geeindigd werd en het nummer ontaardt in een fantastisch stukje swingende spacerock, dat de band tot het einde toe weet vol te houden.
Öresund Space Collective laat me nogmaals horen, dat de band schitterende muziek maakt, die ter plekke wordt bedacht, waardoor ze tot de besten op hun gebied behoren.

Øresund Space Collective - Substantia Nigra - YouTube
www.youtube.com/watch?v=0DHzP5t4CdM

Review: Coogans Bluff - Poncho Express (Noisolution, 2012)(Stoner / Funk)

De Duitse band Coogans Bluff werd in 2003 opgericht en is genoemd naar een oude film van Clint Eastwood uit 1968.
Sinds 2003 brengt de band CD's uit: Teach me Tiger EP (eigen beheer, 2003), Flex Till Death EP (eigen beheer, 2004), Tour Split mit Mandala (eigen beheer, 2004), Tour Split mit Mandala (Morgana Records/Radar Music, 2004), Red Eye Monster split (eigen beheer, 2007), CB Funk (DritteWahl Records/ Soulfood, 2007), Magic Bubbles (World in Sound, 2011) en Poncho Express (Noisolution, 2012).
De band, die bestaat uit: Willi Paschen - sologitaar, Charlie Paschen - drums en orgel, Clemens Maraus - basgitaar en Thilo Streubel - zang wordt op deze CD bijgestaan door Stefan Meinking - trombone en Max Thum - saxofoon.
Hun in 2012 verschenen CD / LP werd in slechts 2 dagen live en anoloog in de studio opgenomen opgenomen en door Charlie zelf gemixt.
De CD / LP bevat slechts 5 songs, waarvan de eerste "Beefheart" heet, een fantastische mix van een stonerrock nummer en jazz in de stijl van de muziek van Captain Beefheart en ook de zang klinkt zo.
De volgende song "The Dirt Keeps The Funk" is een schitterend funk nummer, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.
"You And Me" neigt naar de beginjaren van de punk en wordt uiteraard in dat tempo gespeeld, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens krijg ik weer een stukje stonerrock voorgeschoteld, dat met funk en jazz gemixt geweldig klinkt en hierin maakt de band ook nog eens gebruik van een hypnotiserend ritme, waardoor het me onmogelijk gemaakt wordt niet mee te gaan bewegen.
Met "Afterwit Is Everybody's Wit" gaat de band de dance kant op, maar door er een hypnotiserend ritme in te bouwen en er progrock klanken aan toe te voegen, weet Coogans Bluff daar een waanzinnig lekker nummer door te creëren, dat je wilt blijven draaien.
"Poncho Express" is een lekker klinkende CD / LP die verschillende muzikale invloeden bevat en is er mede daardoor één om te koesteren.

Coogans Bluff -- Beefheart (official video) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=mkJUpkHD-EQ

Review: Salma Gandhi - The Quest For Nonsense Never Ends (Transubstans, 2012)(Progrock / Rock)

Salma Gandhi werd in 2005 opgericht te Malmö, Zweden, toen High Hoe Silo, Turkish De-lite and Hank the Pink gingen samen spelen.
De bandleden waren eerder jaren lang actief in stoner, punk en metal bands in en rond Malmö en hadden het idee opgevat om een totaal andere muziek soort te gaan maken, waarbij hun voornaamste muzikale invloeden Pink Floyd, Boris Vian en Alfred Jarry waren.
Na uren lang jam sessies te hebben gespeeld, vonden ze die in een instrumentale mix van 70er jaren filmmuziek en stonerjazz, waarbij ze titels verzinnen, die vrij humoristisch over komen.
Hun debuut CD "The Quest For Nonsense Never Ends" uit 2012 bevat 13 nummers, waarvan de eerste simpelweg "Intro" heet en dit anderhalve minuut durende nummer bestaat uit vogel getjilp en het geroezemoes van mensen, waaraan de laatste halve minuut enige gitaar klanken zijn toegevoegd.
Met "Paranoid Cow In A Mushroom Lawn" begint de CD pas echt en dit schitterende nummer brengt me al snel in een jubelstemming, want als de hele CD zo klinkt, is dit een juweeltje.
Progressieve rock klanken worden in dit nummer gemixt met jazz, psychedelica en metal en vakkundig tot een swingend en harmonieus geheel gesmeed.
Vervolgens neemt de band me verder mee op reis in muziekland met "Mulholland Mustard In The Custard" en ook in dit nummer weet Salma Gandhi mijn aandacht volledig vast te houden door een mix te spelen van progrock, jazz, dance en metal.
Daarna hoor ik "Why Does Matt Damon Always Say Matt Damon", een swingend progrock nummer met een boodschap, dat experimenteel eindigt, gevolgd wordt door "Interludium" waarin het geroezemoes van de mensen weer te horen is evenals het vogel getjilp en het geluid van een speeldoes, terwijl tussendoor de eentonige klank van een versterker te horen is.
Spacerock invloeden hoor ik in "Marshmallow Space Station Track 8 B Or 381 C", die gemixt met psychedelische muziek en metal zorgen dat ook dit nummer erg lekker klinkt.
Dan volgt er een kort stukje uptempo muziek, waarin jazz, gemixt met filmmuziek en heftige teksten te horen zijn, getiteld "Polish Rodeo For Drunken Teenage Midgets".
"Audio Killed The Stereo Video" is de titel van het volgende nummer, een swingende mix van jazz en progrock, die aan het eind abrupt stopt, maar dan verder gaat in "Interludium", een kort nummer, waarin synthesizer en vogel geluiden en psychedelische klanken te horen zijn.
In "Santa Da Luna Pa Ruskie" speelt de band een heerlijk bijna 12 minuten durend swingend nummer, waarin het ritme licht hypnotiserend klinkt, dat gevolgd wordt door "Dr Steveroll I Presume", dat psychedelisch begint, waarna de band hun progrock laat klinken.
Met "Linus Minus Linus", waarin enkele prima tempowisselingen zitten, laat de band me nog maar eens horen een schitterende mix te kunnen maken van allerlei stijlen muziek en dat is deze keer van jazz, progrock en symfonische rock en met het laatste nummer "Outro", dat weer vogel getjilp, geroezemoes, synthesizer en psychedelische geluiden bevat sluit de band deze geweldige CD op waardige wijze af.
"The Quest For Nonsense Never Ends" is een fantastisch debuut van Salma Gandhi, dat meer dan de moeite waard is te beluisteren.

SALMA GANDHI (Featuring Dr Jovan) - Polish rodeo for drunken ...
www.youtube.com/watch?v=4JfCWRbru4w