Review: Nick Riff - Escape Velocity (Riffdisc, 2012)(Psychedelisch / Pop)

De Amerikaanse multi-instrumentalist Nick Riff komt uit Garfield Heights, Ohio en brengt sinds 2006 muziek uit op zijn eigen label Riffdisc.
Zijn eerste uitgave "Magick Museum" (Riffdisc 001)bevat een selectie van neo-psychedelische rock songs uit de periode, dat hij muziek uitbracht via het Engelse Delerium en het Amerikaanse Sonic Swirl label uit de jaren 90, aangevuld met enkele nummers van verzamel platen.
Zijn volgende uitgave kwam uit 2008 en heet "The World's Alive" (Riffdisc 002), waarop hij met een vier mans psychedelische spacerock band, Nick Riffs' Freak Element, te horen is, waarmee hij bijna 5 jaar actief was.
In 2010 verscheen "Photon Shift" (Riffdisc 003), waar hij voor het eerst sinds de jaren 90 weer solo speelde en hierop neemt hij je mee op zijn psychedelische hardrock avontuur, gebruik makend van heavy synthesizer drones en fuzz gitaar en in 2011 kwam hij met "The Universe Is Mental" (Riffdisc 004) op de markt, waarin hij veelal instrumentale spacerock maakt, omlijst met soundscapes en tribal beats.
Anno 2012 is Nick's nieuwe CD "Escape Velocity" (Riffdisc 005) verschenen, die live in de Magnetic North Studio te Cleveland, Ohio en de Oblivian Studio is opgenomen met medewerking van enkele gast muzikanten.
De muzikanten die op deze uitgave meespelen zijn: George Shiner - drums, Norman Tischler - saxofoon en Angel Wolff - percussie.
Nick zelf speelt sologitaar, basgitaar, keyboards, synthesizer en zang en de CD is geproduceerd door Chris Keffer, die ook onder andere met Cheap Trick en The Black Keys werkte en in de jaren 90 Nick's producer was bij Delerium.
Op de CD "Escape Velocity" staan 8 nieuwe songs, waarvan het 10.30 minuten durende "Missing Time" de eerste is.
In dit schitterende nummer maakt de band een mix van psychedelische rock, pop en elektronische muziek, waarbij er regelmatig tempowisselingen in de song zitten, die de muziek spannend houden en door deze afwisseling is er ook tijd voor diverse uitstapjes.
Vervolgens krijg ik "Infinity" voorgeschoteld en ook in deze licht psychedelische song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, zitten enkele prima tempowisselingen en is de muziek een genot om naar te luisteren, mede door het geweldige pianospel.
Daarna volgt "Psychic Blues", waarin een mix van licht psychedelische pop en blues wordt gemaakt, waarbij het accent op het psychedelische ligt, dat in een heerlijk dansbaar ritme gespeeld wordt.
Dan hoor ik "Too Much To Know", een afwisselende psychedelische pop song, waarin de zang me lichtelijk aan Paul McCartney doet denken en de muziek invloeden uit de flower power van eind jaren 60 bevat.
In de pop song "Side Effects" komt er invloed van de jazz in door het saxofoonspel, maar ook de elektronica bepaalt het nummer voor een groot gedeelte en het ritme van de heeft een licht hypnotisch effect op me.
Het volgende nummer is het kortste van de CD, dat "Radiant Beings" heet en ook hierin hoor ik zang, die me aan McCartney doet denken, terwijl de muziek eveneens van zijn hand had kunnen komen en het ritme wordt in een vrij eentonig en vlak tempo gespeeld. 
Nu is het tijd voor de titel song "Escape Velocity", waarin de muziek behalve psychedelisch ook hypnotiserend is en weer die invloeden van de flower power bevat en met name die van The Beatles, maar ook zitten er eigentijdse elementen in zoals het elektronische spel en de scheurende gitaarsolo aan het eind.
Het laatste nummer "Open Mind" is meteen het langste en duurt iets meer dan 11 minuten en hierin verwerkt Nick op fantastische wijze allerlei stijlen muziek, zoals spacerock, pop, psychedelicsche rock, elektronische muziek en hypnotiserende ritmes en het klinkt zo nu en dan zelfs orkestraal.
De CD "Escape Velocity" is er één om te koesteren en behoort gewoon in elke muziekverzameling te zitten en ik heb er dan ook maar één woord voor; Geweldig!

Nick Riff - 02. Glowing Bowl - YouTube

youtube.com

Review: Cody Fractures (NMS, 2013)(Country / Rock / Folk)

De Deense band Cody werd in 2004 door Kaspar Kaae en Moogie Johnson opgericht en bestaat inmiddels uit een collectief van zeven muzikanten.
In 2009 kwam hun debuut album "Songs" uit, dat lovende kritieken kreeg in thuisland Denemarken en genomineerd werd voor drie Deense Music Awards.
De band kreeg nadien veel optredens en speelde in het voorprogramma van onder andere: Thindersticks, The National, Band Of Horses en Bonnie "Prince" Billy, waardoor ze niet alleen veel aandacht kregen, maar ook een behoorlijk aantal fans.
Op hun nieuwe CD "Fractures" staan 12 eigen nummers, waarvan "Disharmony" de eerste is en deze folk song begint met erg mooi viool en klassiek gitaar spel, dat langzaam een steeds sneller ritme krijgt en ook de andere instrumenten toegevoegd worden waarbij de zang van Kaspar een genot is om naar te luisteren.
Vervolgens hoor ik "Grey Birds", een prima country song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en uitstekende orkestrale muziek bevat, waarin de viool voor de subtiele klanken zorgt.
Daarna krijg ik "Mirror" te horen, een song, die me hier en daar aan de muziek van Chris Isaak doet denken, die ook zijn gitaargeluid zo helder laat klinken en dit nummer heeft een heerlijk aanstekelijk ritme.
In "Caroline" komen de strijkers op de voorgrond en in deze rustig gespeelde song laat de band horen, over uitstekende muzikanten te beschikken, die perfect op elkaar afgestemd zijn, waardoor ze een geweldig stuk muziek neer zetten.
De volgende song heet "August" en ook hiermee weet de band me te overtuigen van hun kunnen en ik krijg hier een song te horen, die het midden houdt tussen folk, pop en country, waarin het tempo gemiddeld te noemen is.
Dan volgt de titel song "Fractured", waarin de banjo het ritme mede bepaald en ook hierin blijft de band het tempo niet al te hoog houden, maar laat Cody wel weer een lekker klinkende country song horen, die me opnieuw aan de muziek van Chris Isaak doet denken.
Met "Close The Door" verandert het tempo niet erg, maar om dat op te vangen heeft de band een prima tempowisseling ingebouwd, waardoor de muziek toch mijn aandacht blijft op eisen.
Het nog geen minuut durende "Cellar" is het volgende dat ik te horen krijg en deze korte song lijkt een vervolg van de vorige en deze wordt gevolgd door "Rocky Mountains", een rustige pop song, waarin muzikaal eigenlijk niet veel verandert en ik merk dat ik me langzaam aan begin te vervelen, maar dat wordt
teniet gedaan door het volgende stukje muziek "Fortaelling", dat spannend en mysterieus klinkt en iets duisters over zich heeft.
Helaas is "The Ghost Of Today" weer in dezelfde stijl als de rest van de songs en verliest de band zijn grip op me en ook met het laatste nummer "Go Home" verandert dat niet meer, want ook deze song wordt in het zelfde ritme en tempo gespeeld.
De CD "Fractures" vind ik op zich een uitstekend product, alleen is het jammer dat er te weinig variatie in de muziek zit, waardoor mijn aandacht op een bepaald moment begint te verslappen en de muziek me dus niet meer weet te boeien.

CODY - Mirror (official music video) - YouTube

www.youtube.com/watch?v=onXzdVloqoo

Review: Baby Guru - Pieces (Inner Ear, 2012)(Pop / Elektronisch)

Baby Guru is een Grieks trio uit Athene, die zijn muzikale invloeden uit diverse muziekstijlen heeft gehaald en daar een eigen mix van heeft weten te maken.
De band bestaat sinds eind 2009 uit de jeugdvrienden: Prins Obi - zang, keyboards, synthesizer, soundscapes, samples en drums, King Elephant - drums, percussie, soundscapes, saxofoon en zang en Sir Kosmiche - basgitaar, percussie en zang.
In 2010 trad de band veel in Athene op en gaf daarbij gratis download EPs weg van Yogi Sister (Vol. 1 & 2), een serie primitieve opnamen.
Hun debuut album "Baby Guru" werd in 2011 door het Inner Ear label uitgebracht en de band schreef dat jaar tevens de muziek voor de soundtrack "Why I Killed My Best Friend".
In het najaar van 2012 verscheen hun tweede CD, getiteld "Pieces" via dat zelfde Inner Ear label met daarop 13 songs.
Het openings-nummer heet "Necessary Voodoo" en is een schitterende swingende elektro pop song met invloeden van krautrockers als Can, maar ook hoor ik invloeden van the Doors en dance, die gevolgd wordt door "For Naked Sun", waarin de band een mix maakt van elektro, close harmonie, psychedelische pop en hypnotiserende ritmes.
In "Say Say" vervolgt de band het hypnotiserende ritme en deze heerlijke psychedelische pop song laat me genieten van de muziek, waarin de band terug lijkt te grijpen naar de jaren zestig.
Dat is in het volgende nummer "The Things You Do" nog beter te horen en deze prachtige pop song zou eind jaren zestig gemaakt kunnen zijn en straalt ook die sfeer uit.
"Amaye" geeft eveneens de sfeer van de jaren zestig weer en dit lekker klinkende nummer bevat bovendien een licht hypnotiserend ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Met "Dolomite Jolity" wordt de muziek een tikkeltje zwaarder en progressiever, maar ook zitten er psychedelische stukken in verwerkt en deze mix klinkt me als muziek in de oren.
Het volgende nummer, getiteld "The Letter" vind ik wat stroef klinken, maar is desondanks toch prima te pruimen, maar in "Children" is de band weer terug met dansbare elektronische hypnotiserende ritmes, Doors invloeden en psychedelische klanken.
Daarna volgt "The Letter (Reprise)" en hierin speelt Baby Guru een uitstekend psychedelisch stukje muziek en dit wordt gevolgd door "For Trish", een swingend
nummer, dat in de stijl van de jaren zestig gespeeld wordt.
In "Last Summer" laat de band wederom een hypnotiserend ritme horen en hierin zit ook een steeds terugkerend stuk tekst, dat als een soort mantra werkt.
"Cyclamen Persicum" is vrij experimenteel en "Bog" is een waanzinnig goed experimenteel, psychedelisch nummer, dat naar het einde toe steeds meer invloeden van de krautrock krijgt.
De eerste kennismaking met de muziek van deze Griekse band is me uitstekend bevallen en komt in mijn lijstje favorieten terecht.

Baby Guru - Amaye (Lyrics) - YouTube
www.youtube.com/watch?v=BAX40In5vH8

Review: Faith - Decades Of Despair (Transubstans, 2013)(Doom Metal / Stoner)

De Zweedse band Faith, die uit Karlshamn komt, bestaat al sinds 1984 en is waarschijnlijk één van de eerste doom metal bands uit hun land.
Vanaf hun oprichting bestaat de band uit: Roger Johansson - sologitaar, Christer Nilsson - basgitaar en zang en Peter Svensson - drums.
Ondanks het feit dat de bandleden periodes ver van elkaar vandaan woonden, zijn ze de band toch trouw gebleven en ook aan het maken van hun muziek, die buiten de geijkte patronen ligt.
Na enkele demo's te hebben gemaakt, verscheen in 1986 hun gefinancierde 7 inch EP "Hymn Of The Singer", waarna het tot 2003 zou duren, voor hun debuut LP "Salvation Lies Within" zou verschijnen via het Stormbringer Productions label met daarop verscheidene her opgenomen songs, die ze in de periode 1984-1986 hadden geschreven.
Het Italiaanse label Doom Symphony bracht, in 2005, de nummers van de LP op CD uit, aangevuld met enkele bonus tracks en begin 2006 verscheen het tweede album van de band, getiteld "Sorg", waarin Faith langzaam hun muziekstijl uitbreidde met folk invloeden en progressieve rock.
Gedurende 2007 hield de band zich bezig met het spelen op de podia in Zweden, Duitsland en Ierland en in de laatste maanden van dat jaar begon Faith met het opnemen van songs voor hun derde album "Blessed?", dat in 2008 door Transubstans uitgebracht werd.
Na vier jaar de tijd te hebben genomen, is hun nieuwe album klaar, waarop ook Hakan Malmros - viool en Anders Smedenmark - nyckelharpa (Zweedse toetsen viool) als gast muzikanten mee spelen en de CD is, net als hun vorige, door Transubstans uitgebracht met daarop 9 eigen songs plus 1 cover.
De CD "Decades Of Despair" start met het titel nummer, dat iets meer dan 11 minuten duurt en met geweldig intro van vioolspel begint, waarna de heavy klanken van de band in een niet al te hoog tempo ingezet worden, die, bijgestaan door de zang, het nummer een duistere uitstraling geven.
vervolgens krijg ik "Iscariot" te horen, dat een heerlijke hardrock song is, eveneens in een rustig tempo gespeeld, die me lichtelijk aan Deep Purple en andere jaren 70 hardrock bands doet denken en gevolgd wordt door "Hwila", een uitstekende hardrock song, waarin een mij onbekende zangeres een gedeelte van de zangteksten voor haar rekening neemt en ook deze song kent een vrij rustig tempo, dat in een dreigend ritme gespeeld wordt.
Daarna volgt het instrumentale "Boeves Psalm", waarmee de band me verrast, want hierin wordt, in een haast vrolijk ritme van de Zweedse toetsen viool en sologitaar, een lekkere dansbare mix gemaakt van folk- en hardrock.
Dan krijg ik "Ashes To Ashes" voorgeschoteld en dit is weer zo'n schitterende hardrock song in seventies stijl, waarvan de tekst vrij duister over komt en de muziek licht hypnotiserend is.
"Hollow" heet de volgende song en hierin maakt de band een prima mix van hardrock en symfonische rock en daarmee verrast Faith me opnieuw.
In het begin van "Marion Crane" krijg ik het idee in een horror film beland te zijn, maar dat verandert na korte tijd en in dit nummer laat de band me wederom genieten van de duistere kanten van hun muziek, die met zware tonen mijn gehoorgang binnenkomt en afgewisseld wordt door ouderwetse hardrock klanken.
Met het instrumentale "Stums Polska" laat Faith een onvervalste mix van hardrock en folk horen, waarin viool en Zweedse toetsen viool de hoofdrol voor zich op eisen.
Het langste nummer van de CD heet "Codex Dei", dat meer dan 15 minuten duurt en over het geloof gaat.
Dit is voor mij zonder twijfel één van de best nummers van de CD, waarin de band diverse stijlen muziek aan elkaar smeedt en in wisselende tempo's hun visie op de schepping ten gehore brengt.
Als laatste nummer krijg ik de Louis Armstrong cover "What A Wonderful World" te horen, dat enige nostalgische gevoelens bij me op weet te roepen en deze geweldige uitvoering doet niet onder voor het origineel, vind ik . 
Faith heeft met "Decades Of Despair" een uitstekende CD gemaakt, die iedereen na beluistering op waarde zal weten te schatten.

Faith - 01 Dark Fate - YouTube
youtube.com

Review: The Timelords - Convergence (Pre-Release, 2012)(Spacerock)

Eind 2011 werd de Engelse band The Timelords opgericht door Steve Bemand - basgitaar, synthesizer en zang en Dani Speakman - sologitaar, synthesizer en zang.
Steve speelde onder andere bij Smartpills, The Ancient Ones, Little Big Man, The Starfighters, The Glissando Guitar Orchestra en Hawkwind.
Dani zat in Pinkwind, Eyes Of Horus, Sun, Space Ritual, The Space Pirates, The Starfighters, The Glissando Guitar Orchestra, Green Ritual en Psychic Atters.
Het derde lid van de band is drummer Barry Coombes, die eerder met Dani in Pinkwind en Psychic Atters speelde.
De band deed tot nu toe 2 optredens op Bobbie's Farm in Devon, waarvan de eerste met Haz Wheaton als basgitarist en de tweede met zanger Ron Tree, die eerder in Hawkwind speelde en nu deel uit maakt van Hawklords.
The Timelords zijn bezig hun debuut album op te nemen en gunnen ons alvast een voorproefje met de pre-release daarvan, getiteld "Convergence", waarop 8 nummers staan met alternatieve titels.
De band opent CD met "Space Migration", dat een rustig begin kent, maar langzamerhand aan snelheid wint en deze schitterende spacerock song wordt in de stijl van de muziek van Hawkwind gespeeld.
Ook in "The Moment", de volgende fantastische spacerock song, hoor ik de invloed van Hawkwind sterk terug en dit nummer wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld.
Vervolgens krijg ik "Lightning Mix-03" te horen en dit geweldige up tempo spacerock nummer swingt als een trein en hier hoor ik verwantschap met The Hawklords, die soortgelijke muziek maken.
Daarna volgt "BRMI 7112-01", dat een lekkere mix is van spacerock en progressieve rock met experimentele randjes en symfonische invloeden, gespeeld in een hypnotiserend ritme.
Dan krijg ik "TM 2 (Time Machine 2)" voorgeschoteld, waarin de band, in een vrij hoog tempo, een heerlijk stukje hypnotiserende spacerock ten gehore brengt.
"LYFH Mixdown-07" begint experimenteel en is een uitstekende cover van de Rolling Stones song "2000 Light Years From Home", die met dit nummer hun tijd ver voor uit waren.
In "Decoding The Senses" start de band eveneens experimenteel en dat blijft de muziek tijdens een groot deel van dit nummer, totdat men besluit het roer om te gooien en er een schitterend spacerock nummer uit voort komt.
De laatste spacerock song heet "RD 18-03" en ook hiermee weet de band me volledig te overtuigen en het is dan ook onmogelijk stil te blijven zitten door de hypnotiserende werking, die hun muziek teweeg brengt.
Alhoewel de CD nog niet uit is, vind ik na beluisteren van deze pre-release, dat The Timelords ons een waanzinnig goed stuk muziek in het vooruitzicht stellen en deze gaat zeker tot mijn favorieten behoren.

http://soundcloud.com/the-timelords

Review: Flutatious - 333 (Flutatious, 2012)(Folkrock / Progressieve Rock)

Flutatious, uit Londen, ontstond toen Michele Devonshire - dwarsfluit, Bill Forwell - basgitaar, Andy Faulkner - sologitaar en Stella Ferguson - viool gingen samen spelen, na een inspirerende trip naar Isle Of Skye.
Nadat ook Malcolm Bailey - drums en Gerald Williams - piano zich bij de groep hadden gevoegd was de band een feit.
In 2007 verscheen hun gelijknamige debuut album, dat in eigen beheer werd uitgebracht, overal lovende woorden kreeg, "Demo Of The Week" was bij Celtic Music Radio en uitverkocht raakte via optredens.
Ook hun volgende album "2", werd in eigen beheer gemaakt en in maart 2010 uitgegeven, nadat de band een turbulent jaar achter de rug had met optredens op Hawkfest, Ecofest, Knockengorroch, Alchemy en Waveform festivals en met bands als The Dolmen, Dreadzone en Hawklords het podium deelde.
Tijdens hun optreden te Glastonbury op 17 november 2012 presenteerde Flutatious hun nieuwe CD "333", die wederom in eigen beheer is uitgebracht met daar op 10 eigen nummers, waarvan het titel nummer "333 (A Call To Arms)" de eerste is.
Het nummer begint spannend met mysterieuze klanken, waarna het over gaat in een vrolijk dansbaar folk ritme, dat gemengd met de progressieve en spacerock een schitterend nummer op levert.
Vervolgens hoor ik "Crystal Morning", een mix van symfonische folk, progressieve rock en spacerock en ook hierin laat de band me horen een fantastisch stuk muziek te kunnen maken, waarin engelachtige klanken zo nu en dan mijn gehoor vullen.
Daarna krijg ik "Horny voorgeschoteld, dat een progressief rock nummer is, waarin lichtelijk jazz invloeden te bespeuren vallen en dat swingt als een trein.
In "Open Window" gaat de band meer de jazzrock kant op en dit mondt vervolgens uit in een heerlijk progressief rock nummer.
Met "Wise Tree" mixt de band er lichtelijk zuid Amerikaanse tonen doorheen en in dit nummer wordt een mix van folk-, jazzrock gemaakt, waarin stil blijven zitten onmogelijk is.
"What's In The Tea?" heet het volgende stukje muziek en dit is weer zo'n geweldig nummer, waarin de band hun progressieve rock laat horen en "Tune For Addy" is een prima progressief folkrock nummer met een licht hypnotiserend ritme.
Dan volgt "Mezmerize" dat rustig begint, maar langzaam voert de band het tempo op en dit ontaard in een schitterend progressief folkrock nummer, dat me wil laten dansen.
In "Nadurra" krijg ik vrij zware klanken te horen en klinkt de muziek triest en  melancholisch en in het laatste nummer "Road To Skye (Revisited)", dat bijna 11 minuten duurt, krijg ik een fantastisch progressief rock nummer te horen, waarin ook folk- en spacerock invloeden verwerkt zitten.
Flutatious had me met hun voorgaande albums al weten te overtuigen van hun kunnen en laat me met "333" horen, tot de top van hun genre te behoren en deze waanzinnig goede CD behoort dan ook volgens mij in ieders collectie thuis.
Een aanrader dus!

FLUTATIOUS - Road To Skye - YouTube
youtube.com

Review: Fist City - It's 1983 Grow Up! (Black Tent Press, 2012)(Powerpop / Punk)

Fist City komt uit Lethbridge, Albertan, Canada en bestaat uit de tweeling zusters Kirsten - zang en Brittany Griffiths - zang, Evan Van Reekum - sologitaar en Ryan Grieve - drums.
Kirsten en Brittany waren voorheen actief in bands als Sabretooth Tigers, The Danger Kids en New Danger Kids en maakten zoetsappige pop, terwijl Evan en Ryan in de garagerock band Endangered Ape speelden en later in Amelia Earhart Radiants en Moby Dicks, die vrij heavy klanken voort brachten.
Doordat ze gingen samen spelen werd besloten een combinatie van beide muziek stijlen te maken en omdat Endangered Ape nogal veel opgetreden had, doet de nieuwe band, die met Endangered Ape geassocieerd wordt, daar zijn voordeel mee.
In 2010 bracht de band hun debuut album "Hunting You" via het uit Cleveland afkomstige Dead Beat Records label uit, vooraf gegaan door een 7-inch single voor Edmonton's Pop Echoe label en een cassette, die via het Bart Records label uit Calgary verscheen en in 2011 kwam er een split 7-inch single uit met Timecopz uit Vancouver.
Hun tweede CD "It's 1983, Grow Up!" is in 2012 via Black Tent Press verschenen en hier staan 12 vrij korte songs op, zodat de CD nog geen half uur duurt.
Het openingsnummer heet "Boring Kids" en hiermee laat de band me meteen horen, dat ze muziek maken, die naar de punk neigt en dus lekker stevig is.
"The Creeps" swingt als een trein en dit is een echte punk song, zoals die eind jaren 70 gespeeld werden.
Vervolgens hoor ik een powerpop song, getiteld "Weak End", waarin het tempo niet al te hoog ligt.
In "Cavemans Lunch" maakt de band een fantastisch mix van punk en surf en dit nummer wordt in sneltrein vaart gespeeld, waarna vervolgd wordt met "Fuck", waarin het tempo hoog ligt en het ritme in het verlengde van het vorige nummer gespeeld wordt.
Daarna volgt "Wet Freaks", een snelle powerpop song, waarin het volume van de muziek plotseling omhoog schiet, wat de muziek helaas niet ten goede komt.
"Blow" is de titel van de volgende song en deze start vrij experimenteel en rustig, maar al gauw verandert dat in een sneller tempo en wordt het gewoon een lekker klinkende powerpop song.
Dan hoor ik "Endless Bummer", eveneens een snelle powerpop song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Spit", een lekkere powerpop song in uptempo gespeeld.
Ook in "Guts" ligt het tempo vrij hoog en in dit nummer gaat de band verder met het maken van hun aanstekelijke  powerpop.
In "Burn Burn Burn Burn" zijn het ritme en tempo nog hetzelfde en in de laatste song, "Never Bored", verandert dit ook niet en krijg ik nogmaals een snelle powerpop song voorgeschoteld.
De titel van de CD liet het me al weten, "It's 1983, Grow Up!" en in die periode was het tijd voor korte snelle songs, waarin de uitlopers van de zeventiger jaren punk nog duidelijk hoorbaar waren.

Fist City - Endless Bummer - YouTube
www.youtube.com/watch?v=HW58PzDqTgU

Review: Bellwitch - Longing (Profound Lore Records, 2012)(Doom Metal)

Bellwitch is een doom metal band uit Seattle, Washington, die slechts uit twee leden bestaat en in Amerika bekend staat als hardst klinkende doom metal band van het land.
Dat zijn: Dylan Desmond - basgitaar en zang en Adrian Guerra - drums en zang, terwijl op hun CD "Longing" Erik Moggridge (Aerial Ruin) de zang in één nummer ("Rows") voor zijn rekening neemt als gast zanger.
De band bracht in 2011 hun demo "Bellwitch" uit en deed een aantal optredens aan de west kust van Amerika en deze worden in 2012 gevolgd door de CD "Longing", die via het Profound Lore Records label is uitgebracht.
De CD bevat 6 nummers , waarvan de eerste "Bails (Of Flesh)" heet en dit bijna 21 minuten durende nummer klinkt erg zwaarmoedig en wordt in een traag tempo gespeeld.
Het volgende nummer, "Rows (Of Endless Waves)" is van hetzelfde laken een pak en dat betekent zware traag gespeelde uitgesponnen muziek met zo nu en dan gezongen teksten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens hoor ik het titelnummer "Longing (The River Of Ash), waarin niet veel meer gebeurt dan in de voorafgaande 2 nummers en dat is ook in "Beneath The Mask", dat hierop volgt zo en ik merk, dat ik hierdoor mijn concentratie begin te verliezen.
Daarna krijg ik "I Wait" te horen, dat eveneens in het zelfde ritme gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Outro", waarin de band nog steeds door gaat in het maken van muziek in dit tempo en ritme.
Bellwitch heeft een CD gemaakt, die ongetwijfeld bij liefhebbers van dit genre zal aanslaan, maar bij mij is dat helaas niet het geval.




2. Bell Witch - Rows (of Endless Waves) - YouTube
youtube.com

Review: Orgasmo Sonore - Revisiting Obscure Film Music Vol 2 (Cineploit, 2012)(Film Muziek)

In 2011 kwam "Revisiting Obscure Film Music Volume 1" van Orgasmo Sonore uit, waarop allerlei film muziek te beluisteren viel en deze heeft in 2012 een vervolg gekregen in de vorm van Volume 2.
Op Volume 2, eveneens een tribuut aan de jaren 60 en 70 film componisten, staan 14 covers plus 1 eigen compositie.
Orgasmo Sonore heeft zich laten beïnvloeden door onder andere Stelvio Cipriani, Ennio Morricone, Fabio Frizzi, Goblin en Piero Piccioni en hun LP/CD is in een gelimiteerde oplage van 250 stuks via het Cineploit label verschenen en ook in set van LP/CD verkrijgbaar in dezelfde beperkte oplage van 250 stuks.
De CD start met een nummer, dat door Ennio Morricone geschreven is, getiteld "La Seconda Caccia" en dit is een heerlijk zwaar stukje muziek, dat vrij dreigend over komt en gevolgd wordt door een luchtiger werkje, "Pios Den Mila Yia Ti Lambri" genaamd, dat door Mikis Theodorakis geschreven werd en uit nodigt tot dansen.
Van Stelvio Cipriani komt "Un Ombra Nell'Ombra", een geweldig symfonisch nummer (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), gevolgd door "Perche Quelle Strane Gocce Di Sangue Sul Corpo Di Jennifer" van Bruno Nicolai en dit doet een beetje orkestraal aan.
Daarna hoor ik "Pearls", een spannend stukje muziek, waarin het hammond orgel de hoofdrol vertolkt, door Piero Piccioni geschreven en dan "Bronx 1990" van Walter Rizzati, een prima symfonisch nummer.
Vervolgens krijg ik een nummer van Fabio Frizzi voorgeschoteld, "Verso L'Ignoto", dat duister en misterieus klinkt en gevolgd wordt door enkele nummers van Stelvio Cipriani, waarvan "Incubi Ricorrenti" de eerste is en dit korte nummer bevat een mix van symfonische rock en dance.
Daarna volgt "Metropolis", waarin eveneens de mix dance-symfonisch gemaakt wordt en dit is lekker swingend, waarna het laatste Cipriani nummer "Tentacoli" volgt en ook daarin zit die mix weer, zodat het geheel prima dansbaar is.
"Liebesthema/Vanessa Verliebt" werd door Michael Holm geschreven en is een symfonisch orkestraal nummer, waarin enkele verrassende wendingen van de muziek zitten en het door Goblin geschreven "Pillage" klinkt behalve symfonisch ook progressief.
Ook "Es Dunes D'Ostende" van Francois De Roubaix is vrij progressief symfonisch te noemen en klinkt erg spannend.
Het door Piero Umiliani geschreven "Volto Di Donna" is een rustig klinkend nummer, dat ik als easy listening zou willen omschrijven en het laatste nummer, "Closing Credits, dat van de hand van Orgasmo Sonore komt, is eveneens in die catagorie in te delen.
"Revisiting Obscure Film Music Vol.2" staat vol schitterende nummers, waarvan enkele uitschieters en verdient zeker een kans beluisterd te worden.

Stelvio Cipriani - Un Ombra Nell'Ombra - Cover by ...
youtube.com

Review: Heart Attack Alley - Living In Hell (Voodoo Rhythm Records, 2012)(Bluesrock)

Heart Attack Alley is een band uit Auckland, Nieuw Zeeland, die in 2010 werd opgericht.
De bandleden hebben allen een obsessie voor de dood, liefde voor blues en zijn gedreven om op te treden.
De band bestaat uit: Karl steven - mondharmonica en drums, Kristal G. - sologitaar en Caoimhe Macfehin - zang en tamboerijn.
"Living In Hell" is hun debuut CD uit 2012, die vooraf gegaan werd door de single "Don't Waste My time" en beide werden door het Zwitserse Voodoo Rhythm Records label uitgebracht.
De CD, waarop ook de single staat, bevat 13 songs, waarvan de eerste "Too Hot Blues"heet.
Dit swingende nummer geeft me meteen een goed beeld van wat ik te verwachten heb en dat is een flinke portie lekker klinkende bluesrock, waarin de mondharmonica een grote rol speelt.
Vervolgens krijg ik "Cryin'"  te horen, een heerlijk stukje bluesrock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dit nummer swingt dan ook als een trein.
Daarna hoor ik "My Beating Heart", een vrij rustige song met een slepend ritme en ook "Trouble" is een uitstekende langzame blues song.
Heftige, maar schitterende, blues klanken hoor ik in "New Instrumental" en door de titel had ik al begrepen, dat dit een instrumentaal blues werkje is.
Dan volgt de titel song "Living In Hell" en dit is weer zo'n heerlijke rustige song, die gevolgd wordt door "Slave To Your Mojo" , een swingende bluesrock song, die me hier en daar aan de blues van John Mayall, uit zijn begin periode, doet denken.
"Spit It Out" begint langzaam, maar dat is slecht eventjes, want dan gaat het tempo omhoog en wordt het een prima swingende bluesrock song.
In "I Am Trouble" gooit de band er weer een fantastische heftige blues tegen aan, die ik nog maar eens speel, want naar mijn idee, had dit nummer nog wel een beetje langer mogen duren.
Met "Ain't It Funny" schakelt Heart Attack Alley terug naar een langzamer tempo met aanstekelijk ritme en met het op single verschenen "Don't Waste My Time" laat de band me opnieuw zo'n geweldig lekkere swingende bluesrock song horen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan volgt er weer een langzaam song, getiteld "Where You Been" en het laatste nummer "Dream Walk" is een rustig instrumentaal stukje muziek, dat ik het best als pop muziek kan omschrijven.
Heart Attack Alley heeft met "Living In Hell" een uitstekende debuut CD gemaakt en is een aanrader voor alle bluesrock liefhebbers.

 

Heart Attack Alley - "Don't Waste my Time" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kfh39_xJnT4