Tot 2010 was Andrea Massarotto - alt saxofoon het vijfde lid van de band, die tot dan toe jazz en fusion speelde, waarin elementen van rock en elektronische rock te horen waren en met hem werden de albums "Chromatic Tunes" en "Chances & Accidents", respectievelijk in 2008 en 2010 uitgebracht door het Lizard Records label en tevens maakten ze in 2006 de film “Elements” in de Virtual Studio te Treviso onder leiding van Andrea de Marchi (virtualstudio.eu).
Beide CD's kregen goede recensies en "Chromatic Tunes" werd het beste debuut album genoemd tijdens de ProgAwards van 2008, terwijl "Chances & Accidents" een prijs won in mei 2010 als beste instrumentale plaat bij een samenkomst van Italiaanse onafhankelijke labels (Meeting Etichette Indipendenti) te Faenza.
In 1975 bracht de Britse progressieve rock band Camel de LP "Music Inspired by The Snow Goose" uit, die geïnspireerd werd door het korte verhaal "The Snow Goose" uit 1941 van de Amerikaanse auteur Paul Gallico.
De Snow Goose is een verhaal dat gaat over de vriendschap tussen de kreupele schilder Rhayader, die alleen in een oud huis woont en Fritha, een jong meisje, dat hulp zoekt om een gewonde sneeuwgans te genezen.
Magnetic Sound Machine vertelt het verhaal opnieuw, waardoor ze de muziek van Camel en het verhaal van Paul Gallico laat herleven, maar nu in hun versie, die, met medewerking van Fabio Fantin, die het verhaal vertelt, op 13 en 14 december 2012 live in de studio werd opgenomen en in oktober 2013 via het Lizard Records label verscheen.
De CD "Plays The Snow Goose" bevat 16 nummers, waarvan "The Great Marsh" de eerste is en hierin hoor ik een gedeelte van het verhaal vertelt worden door Fabio Fantin, die hier en daar muzikaal ondersteund wordt door de band.
Het verhaal wordt vervolgd in "Rhayader" en in dit nummer krijg ik al meer van de prachtige symfonische muziek van de band te horen, die tussen de verhaallijn door loopt.
Daarna hoor ik "Rhayader Goes To Town", een schitterend swingend uptempo symfonisch rock nummer, waarin enkele uitstekende tempowisselingen zitten, dat gevolgd wordt door een stuk van het verhaal, getiteld "Sanctuary", dat ook nu weer ondersteund wordt door lichte symfonische klanken.
Het vervolg heet "Fritha" en net als in de andere nummers, vertelt Fabio het verhaal verder en in dit nummer is ook de stem van Alessandra Bertin te horen, die de rol van Fritha voor haar rekening neemt, terwijl de symfonische klanken van Magnetic Sound Machine het geheel vorm geven.
In "The Snow Goose" speelt de band weer een heerlijk symfonisch rock nummer en deze wordt gevolgd door "Friendship", waarin band en verteller het verhaal vervolgen en de hoofdmoot van het nummer voor de rekening van de band komt.
Met "Migration" gaat het verhaal een kort stukje verder en neemt de swingende symfonische rock muziek het grootste deel van het nummer in beslag en in "Rhayader Alone" spreekt Fabian aan het einde van het nummer slechts een enkele zin, die voooraf gegaan wordt door prachtige rustig gespeelde symfonische muziek en ook in "Flight Of The Snow Goose" gaat het verhaal maar een kort stukje verder en brengt de band weer een uitstekend stukje muziek ten gehore.(luister naar deze nummers via de youtube link onder de recensie)
Dan krijg ik "Preparation" voorgeschoteld, waarin het verhaal een groot stuk verder gaat en laat ook Alessandra haar stem weer even horen en speelt de band hun schitterende muziek in een rustig tempo door de verhaallijn heen.
Vervolgens krijg ik een schitterend progressief symfonisch instrumentaal nummer te horen, getiteld "Dunkirk", waarna de band het korte "Epitaph" speelt en onderwijl vertelt Fabian het verhaal verder en dit nummer gaat over in "Fritha Alone", eveneens een kort nummer, dat op enkele zinnen na, op fantastische wijze op piano vertolkt wordt.
"La Princesse Perdue" laat het laatste deel van het verhaal horen en nadat het tot een goed einde is gekomen neemt de band het over en speelt de rest van het nummer vol met hun geweldige symfonische rock.
De CD wordt afgesloten met "The Great Marsh", een kort nummer, dat een beetje een trieste ondertoon heeft, maar desondanks uitstekend klinkt.
Magnetic Sound Machine heeft met deze uitvoering van "The Snow Goose" een fantastische CD gemaakt, die me, ondanks het feit, dat ik geen Italiaans versta, als muziek in de oren klinkt en zeker met de versie van Camel uit 1975 kan wedijveren.
Ik vind het album, waar ik voor 100% van genoten heb, dan ook een aanrader voor iedere symfonische rock liefhebber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten