Review: The Bad Mexican - Due (Lizard Records, 2014) (Progressieve Jazz Rock)

The Bad Mexican is een Italiaanse band uit Chianciano, Toscane, die in de lente van 2012 hun debuut CD via het Italiaanse Lizard Records label uitgebracht zag worden.
De band bestaat uit Tomasso Dringoli - sologitaar, zang en percussie, Pilippo Ferrari - basgitaar, zang, rammelaars, maraca, elektronica en Matteo Salutari - drums en elektronica plus Davide Yannuccini - saxofoon, elektronica, die als vierde lid bij de band is gekomen.
Op hun nieuwe CD "Due" spelen Manuel Mazzetti - trombone en Emanuele "Bio" Ferrari - sirene als gastmuzikanten mee.

"Due" bevat 10 nummers, waarvan het eerste "Uno" getiteld is en hierin hoor ik de band een heftige swingende progressieve jazz rock song spelen, die in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt en gevolgd wordt door "Due", waarin er een heerlijke muzikale mix gemaakt wordt van progressieve rock, free jazz en hip hop, die lichtelijk experimenteel klinkt.
Daarna Laat de band me genieten van "Tre" en in dit nummer speelt de band een experimentele mix van spacerock en progressieve rock in een niet al te hoog tempo, waarna ik "Quattro" te horen krijg, waarin de band me verrast door een geweldige psychedelische progressieve rock song, met zestiger jaren invloeden,  te spelen.
In "Cinque" laat de band me een swingende dansbare mix van country en progressieve rock horen en in "Sei" krijg ik opnieuw zo'n fantastische mix te horen van psychedelische progressieve rock en jazz, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik The Bad Mexican een geweldige heftige swingende progressieve jazz rock song spelen, getiteld "Sette", die gevolgd wordt door "Otto", die met het geluid van een trein en mooi rustig klassiek gitaarspel begint, waarna de band halverwege het nummer besluit het tempo op te voeren en er een schitterende pop song uit voort vloeit.
Het laatste nummer van de CD heet "Nove" en hierin speelt de band een uitstekende licht psychedelische song, die halverwege verandert in een experimenteel stukje muziek, dat op zijn beurt weer verandert in een swingend progressief nummer.

The Bad Mexican heeft met me "Due" opnieuw van hun kwaliteiten weten te overtuigen en ik heb dan ook met volle teugen van hun fantastische album genoten, waardoor ik elke liefhebber van zowel progressieve als psychedelische en jazzrock kan aanraden eens te gaan luisteren naar de muziek van deze geweldige Italiaanse band.

Review: My Drunken Haze - My Drunken Haze (Inner Ear, 2014) (Pop)

My Drunken Haze is een Griekse band, die in het voorjaar van 2010 werd opgericht door tekstschrijver, componist Spir Frelini, die ook sologitaar speelt en zingt met de bedoeling een mix te maken van Neo-psychedelische muziek met een 60er jaren gitaar geluid en dromerige pop vocalen.
Samen met Costa Gunn - basgitaar en Nick Zoura - drums vormde hij de band, die in 2011 uitgebreid werd met Harry Kane - sologitaar en Matina Sous Peau, die in 2012 als laatste lid bij de band kwam.
In 2013 bracht de band hun debuut met de EP "Pleasing Illusions" en kwam hun single "Gambling Woman" op de compilatie "Inn Pop" van het Inner Ear label terecht.
Begin 2014 startte de band met de opnames voor hun debuut album "My Drunken Haze", waarop ook de EP en single staan en deze is door het Inner Ear label op vinyl, inclusief bonus CD uitgebracht en eveneens als digitale download verschenen.

De LP bevat 9 nummers, waarvan "Carol Wait" de eerste is en hierin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende uptempo pop song spelen, waarin een prima dansbaar ritme zit met daarin lichte invloeden uit de jaren zestig.
Daarna hoor ik "Gambling Woman", een heerlijke swingende pop song, die een aanstekelijk ritme heeft en uiterst dansbaar is, gevolgd door de nieuwe single van de band, getiteld "Yellow Balloon" en daarin krijg ik een schitterende licht psychedelische pop song te horen, waarin een swingend en aanstekelijk ritme zit, dat me in beweging brengt en me laat genieten van de muziek.
Het volgende nummer heet "Girl Who Looks Like A Boy" en ook hierin zit een vrolijk en dansbaar ritme, terwijl lichte invloeden uit de psychedelische muziek hoorbaar zijn en deze song wordt gevolgd door "Pleasing Illusions", een werkelijk fantastisch psychedelisch nummer, waarin de invloed van de jaren 60 muziek sterk naar voren komt.
Met "Reflections Of Your Mind" laat de band me genieten van een prachtige progressieve poprock song, waarin enkel uitstekende tempowisselingen zitten en in "Paper Planes" krijg ik een heerlijk rustige pop song voorgeschoteld.
In "I Wanna Dream Again" speelt de band een lekker in het gehoor klinkende pop song, waarin enkele prima tempowisselingen en een vrolijk ritme zitten, die me aanzetten tot meebewegen en in de laatste song, "Endless Fairytale" klinkt de muziek weliswaar iets donkerder en zwaarder, maar laat de band me toch genieten van een geweldig mooie pop song, waar ook nu weer licht psychedelische invloeden in zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Het album "My Drunken Haze" is een schitterende plaat geworden, die vol staat met geweldige songs en is één van die juweeltjes, waar je als muziekliefhebber niet omheen kan, zodat ik er eigenlijk maar één ding over kan zeggen: Fantastisch!

Review: Queer'd Science - Queer'd Science (Box Records, 2014) (Elektro Punk)

Queer'd Science is een internationale band, waarvan de leden uit Stockholm (Zweden), Colwyn Bay (USA) en Burnley (UK) komen en in Manchester, Engeland hun basis hebben.
De band bestaat uit: Vendela Engström - zang, Dom Bojanic-Tanner - sologitaar en Chris 'Del' Morley - drums en bracht in juni 2012 hun eerste digitale album "Girls Gone Wild" uit, waarop 4 nummers staan, gevolgd in januari 2013 door de gelimiteerde 12" vinyl split uitgave "Wrench", met daarop 5 nummers.
Daarna verschenen de digitale uitgaven van "Underarchievers: Queer'd Science Live", dat 12 januari 2013 in The Roadhouse te Manchester opgenomen werd en in juni 2013 uitgebracht werd en "X", dat eind oktober 2013 werd uitgebracht, waarvan de opnames in augustus 2012 te Brunswick Mill, Manchester plaats vonden.

Hun nieuwe uitgave, die via Box Records is uitgebracht, is de cassette "Queer'd Science", waarvan de eerste 50 exemplaren vergezeld gaan van een download code en paars gekleurde band schelpen.
Op de cassette staan 11 nummers en deze start met "Diskotek", waarin ik een heftige mix van elektro en punk te horen krijg, die een hypnotiserend eentonig ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Ai Chihuahua" en daarin schotelt de band me opnieuw zo'n heftige mix van elektro en punk voor, waarin de teksten de microfoon in geschreeuwd worden.
Daarna volgt "Red Brix" en hierin laat de band me een swingende rock song met een vrij eentonig ritme horen, waarna "Offer Me" volgt en ook hierin krijg ik een heftige mix van punk en elektro te horen, die in een eentonig ritme gespeeld wordt.
Het volgende nummer heet " Dead Heat" en opnieuw weet de band me een swingende ruige punk song te laten horen, om te vervolgen met "Black Spots", waarin de band verder gaat met het maken van eentonige elektro punk met teksten, die de microfoon in geschreeuwd worden, maar desondanks een swingend geheel op leveren.
In "Melter" verandert er niets aan de stijl, al wordt de muziek in dit nummer nog heftiger en in "Breaker" laat de band me zo'n zelfde soort nummer horen, dat wil zeggen heftig en eentonig.
Met "Punish You" krijg ik een 7 minuten durend experimenteel stukje punk te horen, waarin de band alle remmen lijkt los te gooien en totaal uit freakt in dit nummer, dat naadloos over gaat in "Disco Mountain III" en ook hierin laat de band me een heerlijk heftig experimenteel nummer horen, dat enigszins chaotisch klinkt.
In het laatste nummer, "I Wanna Be Your Daddy", dat tevens het langste is en bijna 12 minuten duurt, schotelt de band me een schitterende hypnotiserende rock song voor, waarin het tempo gemiddeld te noemen is en het nummer swingend, waarbij ik dit, zonder twijfel, het hoogtepunt van de cassette kan noemen.

Queer'd Science heeft me met de cassette "Queer'd Science" verrast met het maken van hun heftige muziek, waarin de band met minimale middelen een maximaal resultaat uit haalt en ik kan deze cassette dan ook aanraden aan elke liefhebber van elektro punk.

Review: James Williamson - Re-Licked (Leopard Lady Records, 2014) (Rock)

James Robert Williamson werd op 29 oktober 1949 te Lawton, Oklahoma geboren en begon op zijn dertiende jaar met het leren spelen op gitaar.
Een jaar later verhuisde hij naar Detroit, waar hij zijn buur jongen Ken Black leerde kennen, die op een elektrische gitaar speelde en hem les gaf.
Aan het einde van de zomer van 1963 kreeg hij een elektrische gitaar en het jaar daarna vormde hij samen met zijn schoolvriend Scott Richardson zijn eerste band "The Chosen Few", die covers speelden van The Rolling Stones en andere bands.
Na onenigheid met zijn stiefvader over de lengte van zijn haar, kwam hij in een jeugdhuis terecht en in 1966 woonde hij in een kleine plaats ongeveer 130 km boven New York, waar hij in de band The Coba Seas speelde, die hij mede had opgericht en met deze band maakte hij zijn eerste opnamen.
In één van de latere formaties van The Chosen Few was Ron Asheton de basgitarist, maar die zou niet lang in de band blijven en  als gitarist The Stooges oprichten, samen met zijn broer Scott, Iggy Pop en Dave Alexander.
In 1969, nadat hij geslaagd was voor High School, reisde James naar New York om contact te zoeken met The Stooges, die hun debuut album onder leiding van John Cale (Velvet Underground) maakten en in 1970 kwam hij als tweede sologitarist bij de band.
Door drugs problemen, waardoor hij hepatitis kreeg, verhuisde James terug naar Detroit en de demo opnamen, die in die periode gemaakt waren, kwamen uit op single of EP, waaronder The Stooges nummers "I Got A Right" en "Gimme Some Skin".
David Bowie gaf, in 1972, Iggy Pop en James een kans om in Londen op te nemen en omdat het hem niet lukte andere geschikte muzikanten te vinden, vroegen ze de Asheton broers hen te helpen, waarbij Ron overstapte naar basgitaar en in deze bezetting nam de band het album "Raw Power" op. 
Na een samenwerking met Iggy in 1975 van een demo versie voor een nieuw album, dat door John Cale geproduceerd werd, verscheen in 1977 de LP "Kill City" ondanks bedenkingen van Iggy.
In 1979 was James betrokken bij Iggy Pop's derde solo album "New Values", waarvoor hij gezamenlijk met Iggy de teksten schreef, zong, gitaar speelde en de productie deed en waaraan voormalig Stooges multi-instrumentalist Scott Thurston meewerkte, die sologitaar op het album speelde.
Vervolgens werkte hij mee aan Iggy's volgende LP "Soldier", waarna hij geen contact meer met hem had gedurende 16 jaar, om zich op zijn elektronica carriere te gaan concentreren en in 1982 ontving hij hiervoor een ingenieursdiploma voor dat vak van California State Polytechnic University, Pomona.
Vervolgens verhuisde hij dat jaar naar Silicon Valley om, 15 jaar lang, te gaan werken voor Advanced Micro Devices te San Jose, California, waar hij computer chips ontwierp.
Daarna werd hij als vice president voor technische zaken ingehuurd door Sony en was betrokken bij de ontwikkeling van Blu-ray, totdat hij in 2009, doordat Sony hem uitkocht, met vervroegd pensioen ging.
Na de dood van Ron Aheton, in 2009, kwam hij opnieuw in The Stooges terecht en oefende voor de live optredens met de uit San Jose afkomstige band The Careless Hearts, die hem begeleidden bij zijn eerste live optreden in 35 jaar, dat gehouden werd in The Blank Club te San Jose, Californië op 5 september 2009.
Daarvan werden opnamen gemaakt en verscheen er in juni 2010 een CD + DVD onder de naam "James Williamson with Careless Hearts".
Het eerste reünie concert van The Stooges vond plaats op 7 november 2009 te São Paulo, Brazilië , waar de band nummers van "Raw Power" en Iggy's solo albums speelde en in maart 2010 werden The Stooges opgenomen in The Rock & Roll Hall Of Fame, waar ze "Search and Destroy" van het album "Raw Power" speelden met Scott Thurston als pianist.
De leden, die live als The Stooges optreden zijn: James Williamson - sologitaar, Steve Mackay - saxofoon, Mike Watt - basgitaar en Toby Dammit - drums.
Omdat ze besloten een jaar geen optredens te doen, namen ze nummers op, die door James en Iggy in de periode 1973-1974 geschreven werden voor de opvolger van "Raw Power", maar niet uitgebracht werden en nodigden ze een aantal gastmuzikanten uit, om de zang in die nummers te verzorgen.
Het resultaat is te beluisteren op de LP/CD "Re-Licked", waar 16 songs op staan en deze gaat vergezeld van een DVD, waarop te zien is hoe het er in de studio toeging, plus een 24 pagina's tellend boekje met foto's en uitleg wie er op de desbetreffende songs spelen, terwijl de digitale versie eveneens dit boekje in digitale vorm bevat.

Het album start met "Head On The Curve", waarin Jello Biafra de zang voor zijn rekening neemt en hierin krijg ik een een schitterende swingende punk song te horen, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna hoor ik het door Carolyn Wonderland gezongen "Open Up And Bleed", een heerlijke rustige rock ballad, die gevolgd wordt door "Scene Of The Crime" met zang van Bobby Gillespie en hierin laat de band me een uitstekende rock song in de stijl van The Stooges horen.
Dan volgt Ariel Pink met "She Creatures Of The Hollywood Hills" en daarin hoor ik een swingende rock song met een terug kerend ritme en jazz invloeden, waarna ik Alison Mossheart de prima ballad "'Til The End Of The Night" hoor zingen.  
In "I Got A Right" zingt Lisa Kekaula een een fantastische mix van hardrock en rock & roll, die in een hoog tempo uitgevoerd wordt, gevolgd door "Joe Cardamone met "Pin Poin Eyes", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende mix van van blues en punk te horen krijg en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Het volgende nummer heet "Wild Love" en wordt door Mark Lanegan en Alison Mossheart vertolkt en hierin laat het duo me een prima stukje samenzang horen in een dito rock song, waarna ik Ron Young "Rubber Leg" hoor zingen, dat me sterk aan de muziek van The New York Dolls doet denken en deze song swingt dan ook als een trein. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens laat Mario Cuomo me een mooie rustige rock song horen, getiteld "I'm Sick Of You", die halverwege de song een stuk heftiger wordt en het nummer meer op een song van The Stooges lijkt.
De laatste 6 nummers zijn B-kanten, bonussongs en alternatieve versies, waarvan het door Carolyn Wonderland gezongen "Gimme Some Skin" de eerste is en hierin krijg ik een waanzinnig goede swingende snelle rock song te horen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
In "Cock In My Pocket" laat Nicke Andersson me een geweldige ruige rock & roll uitvoering van deze song horen en in "Heavy Liquid" hoor ik Lisa Kekaula een fantastische versie van dit nummer zingen, waarin haar stem op die van een jonge Tina Turner lijkt.
"Wet In My Bed", dat door The Richmond Sluts gezongen wordt is een rock & roll song in de stijl van The New York Dolls met invloeden van Jerry Lee Lewis en de uitvoering van Gary Floyd van "Cock In My Pocket" is iets minder ruig dan de eerste, maar klinkt desondanks uitstekend.
Het laatste nummer van de LP/CD heet "Rubber Leg" en wordt door Jim Thurlwell (Cint Ruin, Foetus) in een swingende rauwe versie ten gehore gebracht.

James Williamson is er met "Re-Licked" naar mijn mening uitstekend in geslaagd een geweldig album af te leveren, waarin de songs de tand des tijds glorierijk hebben doorstaan en ik kan dit album dan ook voor de volle 100% aanraden aan elke liefhebber van rock muziek.

Review: Air Canda - Air Canda (RAIG, 2014) (Progressieve Jazzrock)

Air Canda werd in 2009 te St.Petersburg, Rusland opgericht door Stepan Zhzhyonov - sologitaar, Andrei Belka - basgitaar, Alexander Belousov - tenor saxofoon en Roman Oboskalov - drums en liet zich muzikaal beïnvloeden door de Britse jazzrock, avant garde jazz en progressieve rock, maar ook door Amerikaanse experimentele rock en Japanse mathrock en zelfs door klassieke muziek.
De band maakte eind december 2013 hun debuut door een digitale download, waarop 4 nummers staan, uit te brengen, maar hun officiële debuut album "Air Canda" verscheen pas een jaar later via het RAIG label.

De CD, die 8 nummers bevat, inclusief de 4 van de digitale download, start met "Signature" en daarin krijg ik een lekker in het gehoor swingend klinkend stukje progressieve jazz te horen, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en hier en daar lichtelijk experimenteel klinkt.
Daarna hoor ik "Five Worms" en hierin gaat de band verder met het maken van hun heerlijke progressieve jazz, die ook in dit nummer swingt en invloeden uit experimentele jazz bevat en enkele uitstekende tempowisselingen bevat.
In "Magnetic Doorway" hoor ik de band een schitterend jazzrock nummer spelen, dat vrij complex in elkaar zit en een licht hypnotiserend ritme heeft, waarna "Fata Morgana" volgt en ook in dit nummer laat de band me weer een geweldig swingend jazzrock nummer horen.
Dan hoor ik "Chronoclasm", waarin ik opnieuw een swingend progressief jazzrock nummer voorgeschoteld krijg, dat technisch van hoogstaande kwaliteit is en enkele prima tempowisselingen bevat, zodat de muziek spannend blijft.
Het volgende nummer heet "Rainy Man" en daarin speelt de band een afwisselend stukje uptempo jazzrock, dat gevolgd wordt door "Ritual" en hierin laat de band me genieten van een fantastisch licht psychedelisch stukje jazzrock, dat in een rustig tempo begint, maar door een tempowisseling een stukje sneller wordt, waarna ook lichtelijk oosterse invloeden hoorbaar zijn en de band tegen het einde aan helemaal uit freakt.
Het laatste nummer heet "222" en ook in dit nummer krijg ik een lekker stukje progressieve jazz te horen, waarin de band hun technische kwaliteiten nog maar eens ten toon spreidt door een geweldig, vrij complex, stukje muziek te spelen.

De debuut CD "Air Canda" van Air Canda, die te beluisteren is via de link onder de recensie, bevat 8 schitterende progressieve jazzrock nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze CD dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van deze muzieksoort.

http://raig.bandcamp.com/album/air-canda-air-canda

Review: Mechanimal - Secret Science (Inner Ear, 2014) (Elektro / Dark Wave)

De band Mechanimal werd in het voorjaar van 2011 te Athene, Griekenland opgericht door Giannis Papaioannou - synthesizer en keyboards, die een pionier in de Griekse elektronische scene is.
Samen met fotograaf en zanger Freddie Faulkenberry maakte hij zijn eerste plaat, getiteld "Low Land".
Daarna ontstond het idee een band te vormen, waarna Tassos Nikogiannis - sologitaar en video artiest Angeliki Vrettou het duo kwamen versterken en in 2012 verscheen hun debuut album.
Na een bezettings wisseling, Tassos Nikogiannis werd in 2013 vervangen door Kostas Matiatos, verscheen in 2014 hun 7" vinyl single "Obscure", die enkele maaden later gevolgd werd door "Secret Science", de tweede LP van de band.
Het album, waarop 8 nummers staan, is als gelimiteerde uitgave verschenen als 2 x 10" vinyl LP, inclusief een bonus CD, terwijl het album ook als CD, met daarop 2 extra nummers en digitale download is uitgebracht.

Het eerste nummer van het album heet "Kindergarten" en daarin hoor ik een lekker in het gehoor klinkende instrumentale mix van elektro en dark wave, die gevolgd wordt "Sehnsucht", waarin de band me een heerlijke dansbare dark wave song voorschotelt, die me lichtelijk aan de muziek van jaren 80 bands als The Sisters Of Mercy doet denken.
Daarna hoor ik "Cut Communications", een uitstekende elektro song met hiphop invloeden, die van een licht hypnotiserend ritme is voorzien, gevolgd door de titelsong "Secret Science" en hierin laat de band me een schitterende uptempo mix van elektro en dark wave horen, waarin de tekst maatschappij kritisch is en de muziek, ook nu weer, invloeden van bands als The Sisters Of Mercy bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Ook "We Come Alive" is een fantastische swingende mix van elektro en dark wave, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en met "The Den" krijg ik een uitstekende dark wave song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Ode To Europe" laat de band me een opnieuw een geweldige  swingende song in de stijl van The Sisters Of Mercy horen en in "Always Drifting", één van de twee bonus nummers van de CD, schotelt de band me een vrij rustige new wave song voor.
Vervolgens krijg ik "Song To The Sirens" te horen en ook daarin geeft de band me het idee, dat ik naar een nieuwe opname van The Sisters Of Mercy luister en in de laatste song van de CD "Down In The Basement", het tweede extra nummer, laat de band me genieten van een heerlijke bijna 10 minuten durende uptempo mix van elektro en new wave, die swingt als een trein en naar het einde toe over gaat in een psychedelisch stukje muziek met gesproken tekst.

Mechanimal heeft met "Secret Science" naar mijn mening een schitterende LP/CD gemaakt, die vol heerlijke dansbare elektro wave songs staat en voor elke liefhebber van deze muzieksoort een aanwinst voor zijn of haar collectie zal zijn; een aanrader dus.