Nadat Jean-Philippe Geiser en Alain Meyer zich bij hem aan sloten, trad het trio onder de naam The Electric Circus op en speelde op deze manier ongeveer 3 jaar met 25 verschillende bands, met onder andere: Reverend Beatman, Bob Log III, T-Model Ford, Withman Mc Gowan en Al Comet.
In 1998 veranderde de bandnaam in The Dead Brothers, die hun debuut LP/CD "Dead Music for Dead People" via het Voodoo Rhythm Records label van Reverend Beatman uit bracht.
Vervolgens kwamen "Day of the Dead" (2002), "Flammend' Herz" (2004), "Wunderkammer" (2006) en "The 5th Sin Phonie" (2010) via dit label op de markt en speelden meer dan 20 verschillende artiesten in de band, waaronder: Fred Schmutz, Jean-Philippe Geiser, Barbara Bagnoud, Olli Franz, Julien Israelian, Zoe Capon, Axel Jansen, Holger Steen, Resli Burri, Jean-Jacques Pedretti, Alain Porchet, Christoph Gantert, Pierre Omer, Delaney Davidson, Yves Massy, Marcel Salesse, Morback, Denis Schuler, Matthias Lincke, Alain Meyer, Christoph Marti en dj Scratchy, waarbij in diverse formaties, van groot tot klein, werd opgetreden.
De band maakte ook op verschillende manieren muziek en brachten onder andere, als 10 mans formatie, een arrangement van Kurt Weill en Bertold Brechts "Three Pennie Opera" ten gehore , terwijl er ook als banjo accordeon duo werd opgetreden, maar ook als mega combo met 3 tuba's en 9 hoorns en als piano cabaret met slide gitaar en viool; kortom de Dead Brothers verschijnen in diverse vormen, met Alain Croubalian, MarC Littler en Dide Marfurt als vaste kern.
De CD, die 13 nummers bevat, start met de titelsong "Black Moose" en hierin krijg ik een fantastische swingende rock song te horen, die invloeden uit rock & roll, country, oosterse muziek en avant-garde bevat, waarbij het tempo gemiddeld is en de muziek aan zet tot meebewegen.
Daarna hoor ik de band een geweldige swingende en dansbare folkrock song spelen met invloeden van oude film muziek, getiteld "There's Always Someone That You Owe", waarna ik "Dark Night" hoor, waarin bouzouki's te horen zijn en de theatrale zang me enigszins aan die van Alex Harvey doet denken, terwijl de muziek in een rustig, licht hypnotiserend, ritme gespeeld wordt.
Dan volgt "Good Luck" en in dit nog geen minuut durende instrumentale nummer laat de band me oosterse klanken horen, om te vervolgen met "I'm So Lonesome I Could Cry", een schitterende rustige pop song, waarop de zang begeleid wordt op een akoestische gitaar.
In "Black Train", een heerlijke swingende rock & roll song, klinkt de band als The Cramps en in "St Dymphna" hoor ik de band een mooie rustige folk song ten gehore brengen, terwijl de band me in "La Mauvaise Réputation" een fantastische chanson voorschotelt, waarin lichte folk invloeden zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Heart Of Stone", een lekkker in het gehoor klinkende dansbare folk song, waarin een aanstekelijk ritme zit en gevolgd wordt door " Femme Fatale", waarin ik een geweldige swingende swamp rock song te horen krijg en in gedachten zie ik de hillbilly's, in de ban van opzwepende het ritme, rond een vuurtje dansen.
Met "So Wars, So Ists Und So Wirds Bleiben" laat de band me een folk song van de Heimat horen, waarin de accordeon een belangrijke rol speelt en meedeinen onder het genot van een grote pot bier onontkomelijk is en in "Ship Of Fools" speelt de band een heerlijke rustige pop song, waarin de zwoele zang me enigszins doet denken aan die van Delayaman uit Frankrijk.
Het laatste nummer heet "Appenzeller Tanz" en hierin hoor ik een kort vrolijk dansbaar instrumentaal nummer, waarbij de viool het ritme bepaalt en dat folk invloeden bevat.
De LP/CD "Black Moose" staat vol schitterende swingende muziek en heeft me geen moment verveeld en ik kan iedere liefhebber, die van gewoon lekkere muziek houdt, dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten