The Womb is een Nederlandse band uit Den Haag, die eerder onder de naam Pop Up Animal Kids optrad. Nadat de band zich 2 jaar geleden terug trok om nieuwe nummers te maken in een oud schoolgebouw, waar ze een eigen geluidsstudio bouwden, die de naam The Womb kreeg, besloot de band in een vernieuwde samenstelling ook een nieuwe naam te gebruiken en verder te gaan onder de naam The Womb.
The Womb bestaat uit: Tijmen van Wageningen - zang en sologitaar, Laurens ten Berge - basgitaar en zang, Maarten Rijnvis - drums en zang (allen ex Pop Up Animal Kids), Bob Zürcher - basgitaar (ex Tilt The Head) en Sergio Escoda - Hammond orgel, piano, wurlitzer en gitaar (ex Long Conversations and the Closet Orchestra en Fallow Deer).
De band heeft in mei 2015 hun debuut album met gelijknamige titel via het Haarlemse Suburban Records label uitgebracht met daarop 9 nummers, waarvan "All Hill Down River" de eerste is en hierin hoor ik de band een melodische song spelen, waarin de zang me sterk aan die van Yes doet denken en de muziek een mix is van symfonische rock en psychedelische pop.
Daarna krijg ik ""Out Of Place" te horen, waarin de band me een uitstekende licht dromerige psychedelische pop song voorschotelt, die verder scheurend gitaarwerk en een melodisch ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Spirits", dat een sterk rustig symfonisch begin kent, waarin de samenzang schitterend is, om het nummer te vervolgen als een heerlijke symfonische rock song met licht invloeden van een vroege Soft Machine en psychedelische rock en dit nummer loopt naadloos over in het volgende, dat "Batstone" heet en ook in deze swingende song laat de band me genieten van hun uitstekende samenzang en symfonische rock.
Dan volgt "What It Is", waarin de band me een heerlijke rock song met invloeden van progressieve en symfonische rock laat horen en deze wordt gevolgd door "Last Hole In The Sapling Sky", een symfonische rock song met een aanstekelijk ritme en lichte psychedelische rock invloeden.
In "He Who Marches Out Of Step Hears Another Drum" laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkend instrumentaal symfonisch nummer en in "Indian Podenko Vs. The Thunderbeings" krijg ik opnieuw een uitstekend symfonisch nummer te horen, dat nagenoeg instrumentaal gespeeld wordt, terwijl het laatste nummer "Sorch" me weer sterk aan de muziek van Yes doet denken, maar tevens progressieve rock invloeden bevat.
The Womb heeft met hun debuut album met gelijknamige titel een schitterende plaat weten te maken, die vol staat met lekker in het gehoor klinkende nummers en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van progressieve, symfonische rock en psychedelische pop houden.
Mos Generator werd in de winter van 2000 te Port Orchard, Washington, USA, opgericht door Tony Reed - zang, sologitaar en keyboards.
Samen met Scooter Haslip - basgitaar en zang en Shawn Johnson - drums vormt hij de band, die sinds 2002 via diverse platenmaatschappijen muziek op de markt brengt.
Hun debuutalbum "Mos Generator" (CD) verscheen in 2002 via Music Abuse Records, waarna in 2004 "Live At The Manette" (CD) in een beperkte oplage van 100 hand genummerde exemplaren via dit zelfde label werd uitgebracht.
Vervolgens verscheen "The Late Great Planet Earth" op LP in oktober 2005 via Undersea/Music Abuse Records, op CD in de USA in maart 2006 via South Spit Records en in Duitsland in april 2006 via Nasoni Records inclusief een poster, plus de heruitgave op vinyl in 2008 via Roadburn Records.
Daarna verschenen de CD "The Vault Sessions" (2006, Music Abuse Records), "Tales From The Vault" (2007, 10" vinyl picture disc, Flotation Records), "Songs For Future Gods" (2007, Small Stone Records (CD), Roadburn Records (LP)), "Destroy! The Mos Generator" (2008, CD en 2LP, RxEvolution Recordings), "Mos Generator 10 Years Anniversary Deluxe" (2011, CD/LP/Download, Ripple Music), "Nomads" (2012, CD/LP, Ripple Music), "In Concert" (2013, LP, Lay Bare Recordings), "Live In Europe" (2013, cassette, Lame Is Me), "Electric Mountain Majesty" (2014, CD/LP, Listenable Records), "Electric/Nomads Demos" (2014, LP, Privé uitgave van 100 stuks, hand genummerd en gesigneerd) en in april 2015 de CD/2LP "In Concert 2007-2014" via het Listenable Records label.
Verder bracht de band de single "Step Up"/"Godhand Iommi" (2008) plus een aantal split singles uit met onder andere: Seedy Jesus (2013), Ancient Warlocks (2013), Teepee Creeper (2014), Isaak (2015) en Daily Thompson (2015).
De opnamen van de nummers op de CD/LP "In Concert 2007-2014", werden op verschillende plaatsen en jaren in Amerika en Europa gemaakt, waarvan de meeste in de Rockfabrik te Nuremberg, Duitsland op 25 maart 2013, terwijl op de ander lokaties slechts 1 nummer werd opgenomen, waaronder Winterland te Bremerton, Washington, USA (2007), het Roadburn Festival te Tilburg, Nederland (2008), Coog's Budget Tapes & Discs te Port Angeles, Washington, USA (2011), Rendezvous Tavern te Port Orchard, Washington, USA (2013) en Freak Valley Festival te Siegen, Duitsland (2014).
Het album bevat 14 nummers, waarvan de eerste 7 op 25 maart 2013 live in de Rockfabrik te Nuremberg opgenomen zijn en daarvan is "Lumbo Rock" de eerste.
Hierin krijg ik een lekkere stevige hardrock song te horen, die swingt als een trein en me aan de muziek van de hardrock bands uit begin jaren 70 doet denken en gevolgd wordt door "Cosmic Ark", een heerlijke hardrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima subtiele tempowisselingen bevat en in dit nummer zijn invloeden van Ozzy Osbourne en Black Sabbath sterk hoorbaar.
Daarna krijg ik "Lonely One Kenobi" te horen en ook in dit uitstekende afwisselende nummer doet de muziek me aan die van Black Sabbath denken, maar ook in lichte mate aan die van Kiss en dit wordt gevolgd door "Silver Olympus", waarin de band me een schitterende stevige hardrock song voorschotelt, die in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang binnen dringt en me laat genieten van de swingende klanken van de muziek. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "On The Eve" en hoor ik de band een geweldige song spelen, die me opnieuw aan de muziek van Kiss doet denken en ook dit nummer swingt en wordt afgesloten met zware trage klanken.
In "Godhand Iommi" laat de band me genieten van een instrumentaal stukje hardrock, waarbij de hoofdrol voor de sologitaar is weggelegd en ik vermoed dat dit een eerbetoon is aan Tommy Iommi van Black Sabbath, waarna "This Is The Gift Of Nature" volgt, waarin de invloed van Black Sabbath sterk hoorbaar is en de muziek in het begin stevig is, maar na een tempowisseling een korte tijd in een langzaam tempo gespeeld wordt, om dan weer te versnellen en af te sluiten in hetzelfde stevige tempo als in het begin.
In "Beyond The Whip" hoor ik een song, die op 31 mei 2014 op het Freak Valley Festival te Siegen, Duitsland is opgenomen en hierin krijg ik een snelle heftige hardrock song te horen, die swingt en gevolgd wordt door "Step Up"/"Jam", een nummer uit 2013, dat op 5 oktober in de Rendezvous Tavern, Port Orchard gespeeld werd en ook in dit nummer laat de band me een lekkere stevige hardrock song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me aan de muziek van Black Sabbath doet denken.
Vervolgens krijg ik een opname van 5 november 2011 te horen, getiteld "Acapulco Gold", waarop de band wordt bijgestaan door Joe White op keyboards.
Deze song klinkt vrij commercieel en de zang daarop lijkt in het geheel niet op die van voorgaande nummers, althans in het begin niet, maar als de muziek steviger wordt, haalt Tony dat niveau wel weer en hoor ik een prima song, waarna ik "Breaker" te horen krijg en hierin speelt de band een schitterende swingende uptempo hardrock song, die op het Freak Valley Festival is opgenomen.
Daarna hoor ik "Sleeping Your Way To The Middle"/"Jam" (Winterland, Bremerton, Washington, 23 juni 2007), waarin de band me bijna 10 minuten laat genieten van hun uitstekende hardrock, waarbij de band associaties bij me oproept van de muziek van Kiss en Black Sabbath, maar ook tijd maakt om een geweldige jam te laten horen.
In "Dying Blues", dat op 19 april 2008 in Roadburn te Tilburg, Nederland, is opgenomen speelt de band een rock song in een niet al te hoog tempo en in het laatste nummer "Electric Mountain Hajesty", van het Freak Valley Festival, krijg ik weer zo'n lekker in het gehoor klinkende hardrock song te horen, die swingt als een trein, waardoor stil blijven zitten geen optie is.
Het album "In Concert 2007-2014", van de Amerikaanse band Mos Generator, staat vol heerlijke hardrock songs, die me geen seconde verveeld hebben en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van dit genre.
In 1998 begonnen John Hermansen (ex Greyhate) - zang en sologitaar en Thomas Piehl (ex Clench) - sologitaar, samen songs te schrijven en na enkele maanden samen jammen in een kelder, voegden basgitarist Örjan Baudin en drummer Jens Wide (ex Clench) zich bij dit duo.
Onder de naam Nosedive bracht de band een aantal songs uit op diverse compilatie albums.
In veranderde de band van naam en bracht onder hun nieuwe naam Mother Misery hun debuut album “Grandiosity” uit, via het Duitse Daredevil Records label, met daarop 12 eigen geschreven songs.
Hun eerste tour door Zweden in 2004 werd een groot succes voor de band, die veel goede respons kreeg, maar eind 2004 besloten Örjan en Jens te stoppen, omdat beiden geen interesse hadden om veel te toeren.
Hun vervangers waren basgitarist Marcus Jäderholm (ex Greyhate) en drummer Jimmy Lindbergh, waarna de band in 2005 met de hulp van hun Duitse label eigenaar een Duitse tournee maakte, die erg succesvol was, waardoor meer optredens volgden.
In 2006 werd de maxi EP “For The Crows” uitgebracht as voorloper van hun album “All Eyes On You”, die in 2007 in de winkels lag.
Dat resulteerde er in, dat er weer door Europa getoerd werd, waarbij de band, door toedoen van het Nederlandse TMR Music Promotions, in 2008 ook Nederland aan deed en ze speelde daar samen met Entombed.
In 2008 deed er zich weer een bezettingswijziging voor, want Marcus besloot te stoppen vanwege de vele optredens en hij werd opgevolgd door Stefan “Stiff” Hellström.
Het volgende album, “Standing Alone”, werd in 2010 wereldwijd door het Zweedse label Transubstans Records/Record Heaven uitgebracht en bracht de band nog meer lovende kritieken van onder andere: Rock Hard Magazine, Aardschok Magazine, Lords Of Metal, Classic Rock, Sweden Rock Magazine, enz en het album belande in de Zweedse “Top sales chart” in 2011 samen met bands als Volbeat, Sabaton en Iron Maiden.
Vervolgens verschenen er 3 video's van songs van het album, waarvan “Fade Away” de eerste was, gevolgd door “Dying Heroes” (maart, 2012) en “State Of Grace" (december, 2012).
De band speelde in de loop der jaren samen met onder andere: Entombed, Queensryche, Lynch Mob, Peter Pan Speedrock, Lillasyster, Anthrax, Sepultura, Life Of Agony, Therapy, Deathstars en Pro-Pain en één van hun hoogtepunten was een optreden op het Zwarte Cross festival in Nederland, dat door plusminus 150.000 mensen bezocht werd.
Hun nieuwe album, de EP "Deadication" wordt eind juni 2015 door het Transubstans label uitgebracht en bevat 6 nummers, waaronder de nieuwe single ""Killing Me".
De EP start met "Scars" en daarin krijg ik een schitterende swingende melodische hardrock song te horen, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen bevat, terwijl ook het gitaarspel de nodige aandacht krijgt.
Daarna hoor ik de single "Killing Me", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende uptempo rock song voorschotelt, die door het commerciële karakter ongetwijfeld in de hardrock hitparade terecht kan komen (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Never Again" en hierin laat de band me genieten van een iets zwaardere hardrock song met een melodisch ritme, waarmee de band me van begin tot eind in de greep van hun muziek houdt.
Dan volgt "Kerosene", een geweldige swingende hardrock song, waarin diverse prima tempowisselingen zitten, die het nummer spannend houden en in "If Only I Had Known" neemt de band wat gas terug en krijg ik een vrij rustige song te horen, terwijl het laatste nummer van de EP, "Wake Up And Scream" weer uptempo gespeeld wordt en ook hierin weet de band me een swingende hardrock song voor te schotelen, waarbij set moeilijk is stil te blijven zitten.
Mother Misery heeft met de EP "Deadication" een uitstekend werkje afgeleverd, dat staat als een huis en zijn weg naar de liefhebbers van 70er jaren hardrock zeker zal weten te vinden, oftewel een aanrader.
Maat Lander is een nieuwe Russische band, die ontstaan is tijdens een live jam tussen enkele leden van Vespereo en The Re-Stoned en bestaat uit: Arkadiy Fedotov (Vespero) - basgitaar, keyboards en synthesizer, Ilya Lipkin (The Re-Stoned) - sologitaar en mandola en Ivan Fedotov (Vespero) - drums, percussie, school bel en wave drum.
De 10 nummers voor het debuut album "The Birth Of Maat's Galaxy" werden in de VMS Studio van Vespero te Astrakhan en in de Rushus Studio van The Re-Stoned te Moskou opgenomen.
Het eerste nummer van de CD heet "The Comet Rider", dat met ruimtelijke geluiden start en langzaam opgebouwd wordt, om dan te ontaarden in een fantastisch uptempo spacerock nummer met een licht hypnotisch ritme en dit wordt gevolgd door "Alnilam", waarin ik de band een schitterend psychedelisch oosters klinkend nummer hoor spelen, dat spacerock invloeden heeft.
Daarna krijg ik "Spiral Arms" voorgeschoteld en hierin laat de band me genieten van een geweldige swingende mix van spacerock, dance en symfonische rock, die in een hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat.
Dan volgt "To Johannes Kepler" en in dit nummer hoor ik de band met rustige klanken beginnen, die langzaam over gaan in een heerlijke hypnotiserende mix van space- en krautrock en gevolgd wordt door "Aquarius", waarin ik, na een langzaam begin, weer een fantastisch symfonisch spacerock nummer te horen krijg met diverse uitstekende tempowisselingen, waardoor de muziek als het ware een golvende beweging maakt.
In "Gliese 581" start de band ook nu weer in een rustig ruimtelijk klinkend tempo, dat langzaam tot een gemiddeld tempo opgevoerd wordt en elementen van symfonische rock, space- en krautrock bevat en in "Lunar Rocket" schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende mix voor van symfonische rock en spacerock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens hoor ik "Two Keys In The Sky", dat net als de andere nummers rustig ruimtelijk begint en uitmondt in een schitterend hypnotiserend krautrock nummer met spacerock invloeden, waarna ik "Coma Berenices" te horen krijg en daarin laat de band me genieten van een hypnotiserend swingend krautrock nummer, waarin spacerock invloeden verwerkt zijn en tegen het eind licht psychedelisch wordt.
Het laatste nummer heet "The Birth Of Maat's Galaxy" en ook in dit nummer laat de band me genieten van een waanzinnig goede hypnotiserende mix van space- en krautrock, waarmee de band me in een lichte trance achter laat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De leden van 2 van mijn favoriete Russische bands hebben voor de volle 100% aan mijn verwachtingen voldaan, door een CD van top kwaliteit af te leveren en over "The Birth Of Maat's Galaxy" van Maat Lander kan ik dan ook kort zijn: Verplichte kost voor liefhebbers van zowel space- als krautrock!
The Baron Four werd in september 2012 opgericht en bestaat na enige bezettingswisselingen uit: Troy Lowin-Green - sologitaar, Mike Whittaker - zang en basgitaar, Joe Eakins - slaggitaar en Mole Brooks - drums.
De band bracht in april 2013 hun gelimiteerde debuut 7" vinyl single "Yes I Do" / "Girl" via State Records uit, die in november 2014 gevolgd werd door "5 To 4" / "She Said Yeah", die via Groovy Records verscheen, waarna in december 2014 hun debuut LP "Out Of The Wild Come...", die mono is opgenomen, in een beperkte oplage werd uitgebracht door Soundflat Records.
Hun nieuwe 7" vinyl single "Walking Out" / "Can't Find My Way" werd in februari 2015 in The Ponswood Hit Factory opgenomen en wordt eind juni 2015, net als hun debuut single, via State Records uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks.
De A-kant "Walking Out" is een fantastische swingende uptempo garagerock song, die me lichtelijk aan de muziek van The Animals (uit hun begin periode) doet denken, waardoor ik onmogelijk stil kan blijven zitten en de rauwe zang van Mike Whittaker klinkt in dit nummer dan ook geweldig.
In "Can't Find My Way" krijg ik een nummer te horen, dat weliswaar een stuk rustiger is, maar waarin de band me toch een geweldige garagerock song weet voor te schotelen, die me terug doet verlangen naar begin jaren 60, toen alles nog ongecompliceerd was.
The Baron Four heeft met de single "Walking Out" / "Can't Find My Way" weer een schitterend stukje muziek afgeleverd en ik kan elke garagerock liefhebber dan ook aanraden, deze single eens te gaan beluisteren en net als ik tot dezelfde conclusie te komen: Geweldig!!! (luister naar de teaser van de single via de soundcloud link onder de recensie)
Automat uit Berlijn, Duitsland, werd in 2011 opgericht en bestaat uit: Jochen Arbeit - sologitaar, Zeitblom - basgitaar en Achim Färber - drums.
De drie hadden hun sporen reeds verdiend door te spelen in bands als Einstürzende Neubauten en Die Haut (Arbeit), Sovetkoe Foto (Zeitblom), Project Pitchfork, Prag en Phillip Boa (Färber).
Voor hun debuut album "Automat", dat 7 nummers bevat, kreeg het trio hulp van collega vrienden zoals Lydia Lunch, Genesis Breyer P-Orridge en Blixa Bargeld.
Op hun nieuwe CD "Plusminus", die van 12-16 en 19-23 januari 2015 in de Candy Bomber Studio te Berlijn door Ingo Kraus werd opgenomen en gemixt, hebben Blake Worrel - stem en Paul Lemp - stem opnames van korte golf radio plus het verstrekken van aanvullende instrumenten hun meegewerkt.
De CD bevat 8 nummers, waarvan "Mono" de eerste is en hierin krijg ik een heerlijk dansbare mix van elektro, dance en krautrock te horen, die een licht hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door "RE201", waarin de band me een fantastisch swingend krautrock nummer voorschotelt, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna hoor ik "Achtung" en ook daarin laat de band me genieten van een schitterend stukje hypnotiserende krautrock, dat me in beweging brengt, waarna ik "H910" te horen krijg en ook met dit hypnotiserende krautrock nummer weet de band me in de ban van hun heerlijke muziek te houden.
Dan volgt het titelnummer "Plusminus", dat me doet denken aan de muziek van Electric Orange en net als in voorgaande nummers, krijg ik opnieuw een geweldig swingend krautrock nummer te horen, dat een hypnotiserend ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "DMX15-80S", waarin de band me een lekker swingend stukje elektro laat horen, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij de krautrock invloeden natuurlijk niet mogen ontbreken.
In "SST282" schotelt Automat me een uitstekende hypnotiserende mix van krautrock en elektro voor in een zeer dansbaar ritme, waarmee de band me in een lichte trance weet te brengen en in het laatste nummer, "EMT140" krijg ik een fantastisch hypnotiserend krautrock nummer te horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en me dieper in mijn trance brengt, waardoor ik besluit het nummer nogmaals te draaien en te draaien en ....
Automat heeft met "Plusminus" een geweldig goede opvolger van hun debuut album weten te maken en ik kan elke krautrock, dance en elektro liefhebber deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.
A Projection werd in 2013 te Stockholm, Zweden opgericht en bestaat uit: Isak Eriksson - zang, Amos Pagin - sologitaar, Charles Karjalainen - sologitaar en zang, Rikard Tengvall - basgitaar en zang, Linus Högstadius - synthesizer en zang en Jesper Lönn - drums.
De band werd kort na de oprichting een sensatie door hun krachtige live optredens, waar een geweldige atmosfeer omheen hangt en een combinatie zijn van een dicht sinister geluid met suggestieve videoprojecties, waardoor de band een zeer gewilde live act werd.
Nadat A Projection hun gelijknamige demo EP had uitgebracht, kreeg ze een contract bij het Duitse Tapete Records label uit Hamburg, die hun debuut LP/CD eind april 2015 uitbracht.
De meeste nummers van het album werden in de Melodibyrån studio Stockholm opgenomen, maar ook werden er verscheidene in de EMS Elektronmusikstudion, die een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Zweedse elektronische muziek heeft gespeeld, opgenomen.
Het album bevat 10 nummers, waarvan de titel song "Exit" de eerste is en hierin hoor ik de band een swingende new wave song spelen, waar invloeden van 80er jaren bands als New Order, The Cure en The Chameleons in te horen zijn.
Daarna hoor ik "Camera", waarin de band verder gaat met het maken van uptempo new wave songs in de stijl van de jaren 80 bands en ook dit nummer swingt als een trein, waarna ik "Young Days", dat op single is verschenen, te horen krijg en net als in de vorige songs, is dit een fantastische swingende song, die zeker kans heeft een hit te worden, mits de radio stations het nummer draaien. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer heet "Reborn" en opnieuw laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende uptempo new wave song, die in de jaren 80 gemaakt had kunnen zijn en gevolgd wordt door "Solid", waarin de band me ook nu weer een swingende new wave song voorschotelt, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Another Face" en in dit nummer vervolgt de band de ingeslagen weg en krijg ik een swingende uptempo new wave song te horen, waarbij stil blijven zitten geen optie is en ook in "This Is Not Me" gaat A Projection hiermee verder.
In "Retrospection" krijg ik een lekkere symfonisch klinkende new wave song te horen, die enkele prima tempowisselingen bevat en in "The Laughing Garden" schotelt de band me een uitstekende song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een dansbaar ritme bevat.
Het laatste nummer heet "Faith" en hierin laat de band me genieten van een vrij zware new wave song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichtelijk hypnotiserend en dreigend over komt.
Het debuut album "Exit" van A Projection bevat 10 lekker in het gehoor klinkende new wave songs, die in de jaren 80 gemaakt hadden kunnen zijn en de LP/CD is dan ook een aanrader voor elke liefhebber van de new wave uit de jaren 80.
Electric Moon uit Fulda, Hessen, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, was toen reeds vervangen door Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), Inferno met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Hun nieuwe drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de spacerock band The Spacelords is en met hem werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is gelimiteerde een uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.
"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en verschijnt als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.
De LP/CD bevat 4 vrij lange nummers, waarvan "Hypnotika" de eerste is en hierin hoor ik de band een geweldig hypnotiserend acidrock nummer spelen, dat rustig en licht psychedelisch begint, waarna de band het tempo langzaam opvoert, totdat er een climax ontstaat en deze tot het einde toe vast houdt, om me vervolgens het titelnummer "Theory Of Mind" voor te schotelen en ook in dit nummer start de muziek in een vrij traag tempo en wordt langzaam opgebouwd en krijg ik een heerlijk acidrock nummer te horen, dat in een licht hypnotiseren ritme gespeeld wordt en tevens invloeden uit progressieve rock bevat, waarin de band helemaal los gaat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna laat Electric Moon me genieten van "The Picture", dat met zware hypnotiserende stonerrock klanken begint en spacerock invloeden bevat, die de band van begin tot einde weet vol te houden, waardoor als het ware de muziek ingezogen wordt en in een lichte trance raak.
In het laatste nummer "Aerosoul" hoor ik weer een schitterend acidrock nummer met progressieve rock invloeden en een licht hypnotiserend ritme, waarbij ik opnieuw helemaal in de ban van de muziek kom, die naar het einde toe in een trager tempo gespeeld wordt en met ruimtelijke klanken van de synthesizer wordt afgesloten.
Electric Moon heeft met "Theory Of Mind" weer een fantastische plaat weten te maken, die me van begin tot eind heeft geboeid en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van acidrock, progressieve rock en psychedelische rock houdt.
Nadat eind september 1987 leden van The Tyme Eliment, uit Huddersfield en The Wylde Things uit Hastings elkaar bij hun optreden in New Merlin's Cave te Londen tegen kwamen, wisselden ze adressen uit.
Beide bands waren sterk beïnvloed door de rauwe garagerock uit de jaren 60 en met name bands als: Q65 (NL), The Outsiders (NL), The Chocolate Watchband (USA), The Pretty Things (UK) en The Missing Links (Australië).
In de zomer daarna werd de eerste formatie van The Beatpack gevormd, die bestond uit: Simon Harvey - sologitaar, zang en mondharmonica, Luke Herriott - drums, Hugh Dellar - zang, maracas en mondharmonica en Paul Phillips - basgitaar.
In 1989 kwam de band in contact met Ritchie van het Screaming Apple label uit Keulen, Duitsland en deze besloot de band een EP te laten maken ("Head on Home").
Inmiddels had zich een bandwijziging voor gedaan en was basgitarist Paul vervangen door Ollie Dolot en was Jos Hutton als slaggitarist bij de band gekomen en in deze bezetting werd hun single "Not Tonight" in 1990 uitgebracht, die de top van de Berlijnse hitparade haalde en daar 19 weken bleef.
Nadat er opnieuw een wisseling binnen de band was geweest en Jos en Ollie vervangen waren door William Bourton, die basgitaar en keyboards speelt, werd in 1991 hun LP "Could You Walk On Water?" door Screaming Apple Records uitgebracht.
Na een lange periode van stilte, waarop het leek, dat de band had opgehouden te bestaan, waren er geruchten, dat The Beatpack in 2012 nieuw leven ingeblazen was en nadat Screaming Apple in 2013 besloot om de uitgaven van de band, in geremasterde versie, op 1 CD uit te brengen onder de naam "The Time And The Pleasure", waardoor The Beatpack opnieuw in de belangstelling kwam.,
Daarna maakte band een nieuwe single, getiteld "I'm Walking" / "Hey Senorita", die in maart 2014 via het State Records label verscheen en deze heeft een opvolger gekregen met de titel "Where The Water Runs Deep", die "(She's) All Dressed In Black" als B-kant heeft en eind juni 2015 via State Records in een beperkte oplage van 500 stuks zal verschijnen .
De band bestaat tegenwoordig uit: Simon Harvey - sologitaar, William Bourton Esq. - basgitaar, Hugh Dellar - zang en mondharmonica, Adrian Smith - slaggitaar en Ian O'Sullivan - drums.
In "Where The Water Runs Deep" krijg ik een schitterende swingende garagerock song met een licht hypnotiserend ritme te horen, die me aan de zestiger jaren muziek van The Pretty Things en Q65 doet denken en in uptempo gespeeld wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Op de B-kant, "(She's) All Dressed In Black", laat de band me genieten van een heerlijke uptempo garagerock song, waarin, behalve een aanstekelijk ritme, ook verscheidene tempowisselingen zitten en ook in dit nummer, neemt de band me mee terug naar de jaren 60.
The Beatpack heeft met "Where The Water Runs Deep" en "(She's) All Dressed In Black" weer 2 fantastische nummers gemaakt, die ongetwijfeld gretig aftrek zullen vinden bij liefhebbers van zestiger jaren muziek en ik kan hen deze single dan ook van harte aanbevelen.
Waskerley Way is de uitlaatklep van de uit Newcastle, Engeland, afkomstige tekstschrijver, producer en beeldhouwer Michael Philip Bridgewater, die verder onder zijn eigen naam muziek uitbrengt (Onus by Odds, 2013), maar ook onder de naam b-cátt (Sevens, 2014).
In zijn muziek weeft hij meeslepende texturen van verminkte loops en samples tijdens het spelen op kromgetrokken gitaren, zang en klarinet.
Met zijn eerdere werk hypnotiseerde hij het live publiek tijdens optredens als voorprogramma van Savages, Eagulls, Maximo Park, Dirty Beaches, Blanck Mass en Teengirl Fantasy.
Zijn nieuwe uitgave heet "Junk Playground" en is in een zeer beperkte oplage op cassette via Box Records verschenen, maar eveneens als digitale download en bevat 7 nummers.
Het album begint met "Monomorphic Quarter", waarin ik een schitterende rustige elektro pop song te horen krijg, die vol zit met loops en licht hypnotiserend klinkt en na het einde toe een tempoversnelling krijgt, waardoor de muziek een stukje heftiger wordt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Pulsars In The Marrow" en hierin laat Waskerley Way me een vrij experimentele psychedelische song horen, waarin hij me mee neemt in een heerlijke psychedelische trip, die gevolgd wordt door "Youth In Exile" en in dit nummer hoor ik een fantastische mooie rustige pop song met lichte invloeden uit de triphop en ambient.
Dan krijg ik "Do Not Entry" te horen en daarin speelt Waskerley Way een lekker in het gehoor klinkende elektro pop song met een dansbaar ritme, waarna ik "Valence" voorgeschoteld krijg en ook dit is weer zo'n uitstekende elektro pop song met een licht hypnotiserend ritme.
In "Off The Lattice" hoor ik een instrumentaal stukje experimentele elektro en in het laatste nummer, dat "Fall To The Flaw" heet, laat Waskerley Way me genieten van een schitterende rustige elektro pop song, die langzaam aan heftiger wordt, totdat er een climax is bereikt, om dan rustig af te sluiten.
"Junk Playground" van Waskerley Way staat vol lekker in het gehoor klinkende elektro pop songs en is een genot om te beluisteren, waardoor ik deze
cassette van harte kan aanbevelen aan iedere liefhebber van dit genre.
Squadra Omega werd in 2009 te Veneto, Italië opgericht als kosmisch psychedelisch improvisatie collectief en bestaat tijdens optredens en muziekopnames elke keer in een andere formatie.
Sinds hun ontstaan bracht de band al diverse CD's LP's en MP3's uit, waarvan “Rennes Le Chateau” uit 2009 de eerste was en deze MP3 werd via het Vuoto Netlabel als gratis download verstrekt, waarna dat zelfde jaar de gratis download MP3 “Tenebroso” via Clinical Archives Netlabel verscheen, evenals de eenzijdig bespeelbare 12" vinyl versie van dit nummer, dat door Holidays Records werd uitgebracht.
In 2010 verschenen de eenzijdig bespeelbare 12"vinyl uitgave “Live at Outside Inside” (Xhol Recordings), de LP “Squadra Omega" met als bonus een eenzijdige 7"single (Holidays Records) en de CD “Squadra Omega", waar de single niet op staat (Boring Machines), gevolgd in 2011 door de 10" vinyl EP "Le Nozze Chimiche", evenals de CD uitgave hiervan, die beide door het Macina Dischi label zijn uitgebracht.
De band bracht iets meer dan een jaar in hun analoge kelder "Outside Inside Studio" door, waarbij 3 nieuwe albums werden opgenomen, die in 2015 verschijnen.
De eerste daarvan is de vinyl LP "Il Serpente nel Cielo”, die via Holidays Records is uitgebracht en gevolgd wordt door de LP “Lost Coast Soundtrack”, waar een DVD bijgevoegd zit (Boring Machines) en als laatste de 2LP "Altri Occhi ci Guardano”, die via het Sound of Cobra/Macina Dischi label verschijnt en in een beperkte oplage van 600 stuks wordt uitgebracht.
Squadra Omega, bestaat op de 2LP "Altri Occhi ci Guardano”, die 9 nummers bevat, uit 3 leden, die me als eerste nummer "Il Buio Dentro" voorschotelen en hierin krijg ik een heerlijk rustig experimenteel instrumentaal nummer te horen, waarin jazz invloeden de boventoon voeren.
Daarna hoor ik "Sospesi Nell' Oblio" en daarin laat de band me genieten van een schitterend swingend hypnotiserend krautrock nummer, dat progressieve rock en surf invloeden bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door het laatste nummer van kant-A "La Nube Di Oorth", waarin de band me een geweldig licht hypnotiserend experimenteel psychedelisch nummer voorschotelt.
Kant-B start met "Il Labirinto" en in dit bijna 13 minuten durende nummer, krijg ik een fantastisch stukje hypnotiserende progressieve rock te horen, waarin invloeden van krautrock, jazz en experimentele rock zitten en dat in een gemiddeld tempo gespeeld en afgesloten wordt met Afrikaanse klanken, die in het begin van het volgende nummer "Sepolto Dalle Sabbie Del Tempo" verder gaan, waarna de band me een lekker in het gehoor klinkend swingend rock nummer laat horen met invloeden uit funk, soul, krautrock en progressieve rock, waarbij het hypnotiserende ritme niet vergeten wordt.
Op kant-C hoor ik de band met een mooi rustig nummer spelen, getiteld "Hyoschamus", waarbij de hoofdrol voor de akoestische gitaar is, waarna "Il Grande Idolo" volgt en hierin begint de band met een stukje free jazz, dat langzaam over gaat in een fantastisch progressief rock nummer met een hypnotiserend dansbaar ritme en folk invloeden, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Vervolgens is het tijd voor kant-D en laat de band me genieten van het titelnummer "Altri Occhi ci Guardano", dat met jazz klanken start en langzaam verandert in een progressief jazz rock nummer met een licht hypnotiserend ritme, dat naar het einde toe iets meer free jazz bevat en in het laatste nummer van de 2LP, Le Rovine Circolari" krijg ik een heerlijk rustig nummer te horen, dat op een akoestische gitaar gespeeld wordt.
Squadra Omega heeft me met "Altri Occhi ci Guardano” weten te verrassen op een geweldige 2LP, die vol variatie zit en het beluisteren meer dan waard is en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van progressieve rock houdt, maar ook aan hen die in jazz, krautrock en psychedelische muziek geïnteresseerd zijn.
De Italiaanse band The Strange Flowers werd in 1987 te Pisa opgericht en maakte in 1990 hun debuut single (vinyl) "Me And The Eggman", die via het Unique Records label verscheen en in 1994 gevolgd werd hun debuut LP "Music For Astronauts", die zowel op CD als op vinyl via het Music Maniac Records label werd uitbracht.
Na hun debuut in 1994 duurde het 10 jaar voordat de band weer met een release kwam; de EP (CD) "Across The River And Through The Trees", waarna hun CD "Ortoflovivaistica", in 2005 verscheen, die via Beyondyourmind records uitgebracht werd, en dit zou tot 2009 de eerste zijn van jaarlijkse releases.
In 2006 was er "The Strange Flowers Vs Baby Scream", een split CD met de Argentijnse band Baby Scream, uitgebracht via Beyondyourmind, in 2007 "The Imaginary Space Travel Of The Naked Monkeys" (Cargo records), in 2008 "Aeroplanes In The Backyard" (Teen Sound) en in 2009 "Virgin Mother" (Go Down Records).
Op de rand van 2011-2012, om precies te zijn, 15 december, verscheen hun nieuwe CD, getiteld: "The Grace Of Losers" en deze werd wereldwijd door CD Baby uitgebracht.
In 2012 stopte de band er voor enkele jaren mee, maar in 2014 werd er, na een reünie, besloten de draad weer op te pakken in een nieuwe bezetting en The Stange Flowers bestaat tegenwoordig uit: Michele Marinò - zang en sologitaar, Nicola Cionini - sologitaar, Giacomo Ferrari - keyboards en Matteo D’Ignazi - drums.
In deze samenstelling werd hun zevende volledige album, "Pearls At Swine”, opgenomen en zal 15 juni 2015 via het Area Pirata Records verschijnen, waarna de band een uitgebreide tour door Europa zal maken om hun album te promoten.
Verder verschenen er songs van de band op diverse verzamel LP's en CD's zoals: "December" en "Across The River And Through The Trees" op de CD "Beat-O-Mania At It’s Best" plus "Little Olive" (Rudy Protrudi & The Strange Flowers) (Music Maniac Records, 1995), "Look For The Question Mark" op de CD/LP "Fuzztones Illegitimate Spawns" (Sin Records, 2006), "Mars Behind Our Eyes" op de CD "Psychedelica Vol.2" (Northern Star Records, 2007), "Cold Girl" op de CD "Eighties Colours" (Psych-Out Records, 2012) en "Look For The Question Mark" samen met Wally Waller van The Pretty Things op de CD/LP "In Fuzz We Trust" (Stag-O-Lee, 2013).
"Pearls At Swine” bevat 11 nummers en start met "Throwing Pearls At Swine" en hierin hoor ik de band een lekkere aanstekelijke progressieve pop song spelen, die me in de begin tonen sterk aan de muziek van The Who uit hun begin periode doet denken, maar me ook herinnert aan die van eind jaren 60 en zeer dansbaar is. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Watching The Clouds" te horen en ook dit is een schitterende vrolijk klinkende pop song, die me aanzet tot dansen en invloeden uit eind jaren 60 bevat, waarna "Alice Stealing Rainbows" volgt en daarin schotelt de band me een heerlijke rustige licht psychedelische pop song voor.
Dan laat de band me genieten van "Eugene", een fantastische garagerock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en deze wordt gevolgd door "Sarah Blake" en in dit nummer keert de band terug naar de muziek van hun voorgaande platen en laat me een uitstekende pop song horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Rose Lynn" krijg ik opnieuw een lekker in het gehoor klinkende progressieve pop song te horen en in "Black", een geweldig nummer, laat de band me horen, dat een mooie rustige pop song maken ook een kunst is.
Vervolgens laat de band me "Steven Bought A White Rope" horen en daarin krijg ik een schitterende licht psychedelische pop song te horen, in een gemiddeld tempo gespeeld, om verder te gaan met "DD One Day", een heerlijke aanstekelijke pop song, die het niveau van hun vorige platen heeft en dus gewoon uitstekend klinkt.
Ook het volgende nummer, dat "The Sensational Show Of The Clouds" heet, doet me aan de muziek van hun vorige platen denken en is een opgewekt stukje pop en een uitnodiging om te dansen.
Het laatste nummer van het album heet "Twins" en hierin krijg ik een prachtige rustige pop song voorgeschoteld en hiermee sluit de band het album op gepaste wijze af.
"Pearls At Swine” van The Strange Flowers bevat 11 lekker in het gehoor klinkende pop songs, waarvan ik ten volle heb kunnen genieten en ik kan dit album dan ook van harte aanraden aan elke liefhebber zestiger jaren gerelateerde muziek en van de betere pop muziek.
Polska Radio One werd in Ekaterinburg, Rusland opgericht door Fedya, Dima, Drew en Yura, die door Sasha vervangen werd.
In december 2012 bracht de band hun debuut single "Liquid Psych-Out vol.1" plus de EP "2012 Singles" digitaal uit, gevolgd in maart 2013 door de digitale single "New Space", die ook als gelimiteerde oplage op cassette verscheen.
Daarna kwam de digitale single "Bonra" in januari 2014 uit, waarna in maart dat jaar weer een digitale EP van de band werd uitgebracht.
In december 2013 verscheen het debuut album "Polska Radio One" zowel via het Amerikaanse Trail Records label als digitaal en in december 2014 kwam het digitale album "Mono" uit, waarna het Sulatron Records label in juni 2015 het tweede officiële album van de band op zwaar oranje vinyl uitbrengt in een zeer gelimiteerde oplage van 500 stuks, getiteld "Early Broadcasts", waarvan het artwork door Lulu Artwork verzorgd is.
Op de LP "Early Broadcasts", die tussen maart 2012 en maart 2014 in Ekaterinburg werd opgenomen, staan 8 nummers, waarvan "North Berry" de eerste is en hierin laat de band me genieten van een schitterende hypnotiserende psychedelische rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en sterke invloeden van de late jaren 60 bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dit nummer wordt gevolgd door "Volga", een heerlijke progressieve psychedelische rock song met een aanstekelijk dansbaar ritme, waarna ik "Time-Eternity" te horen krijg en ook dit is weer zo'n fantastische swingende psychedelische rock song, terwijl ik in het laatste nummer van de A-kant, "New Space", een uitstekende psychedelische spacerock song te horen krijg, waarin dance en funk invloeden in verwerkt zitten en het nummer dus lekker dansbaar is.
Kant-B start met "Heather And Wormwood", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende dansbare psychedelische pop song laat horen, waarin de invloed van The Beatles sterk hoorbaar is en gevolgd wordt door "Shroomin'" en hierin schotelt Polska Radio One me, in een slepend ritme, een song voor, waarin de muziek me aan die van The Doors doet denken en lichte progressieve jazz invloeden bevat.
Vervolgens hoor ik "Radio Motorik" en in dit nummer speelt de band een zeer aanstekelijke swingende uptempo rock song, waarbij stil zitten geen optie is en in het laatste nummer "Rhymes And Harmonies" laat de band me opnieuw genieten van een geweldige psychedelische pop song, waarin de samenzang schitterend is en me ook nu weer aan de muziek van The Beatles doet denken.
Polska Radio One heeft met "Early Broadcasts" een fantastische plaat gemaakt, die elke liefhebber van de psychedelische jaren 60 muziek in zijn of haar collectie zou moeten hebben; in één woord: Geweldig!!!!
Rond 2010 werd te Lublin, Polen, de band Major Kong opgericht en bestaat uit: Michal (Misiek) Skula - sologitaar, Dominik (Domel) Stachyra - basgitaar en Pawel (Bolek) Zmarlak - drums.
In 2011 bracht de band de EP "Orogenesis" uit en in 2012 verscheen hun debuut CD "Doom for the Black Sun", die in 2014 op vinyl werd uitgebracht door het Zweedse Transubstans label.
Hun nieuwe album "Doom Machine", dat, net als hun eerste LP slechts 5 nummers bevat, verschijnt eveneens op vinyl via dit zelfde label en zal in juni 2015 in een gelimiteerde oplage op zwart en oranje vinyl worden uitgebracht.
De LP start met het titel nummer "Doom Machine", een lekker zwaar klinkend stukje hardrock, dat in de stijl van de eerste Black Sabbath LP's gespeeld wordt, waarmee de band meteen mijn volledige aandacht heeft. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Tractor Beam" te horen, dat met veel fuzz op de gitaar begint, waarna de band vervolgt met het maken van hun zware stoner.
Dan laat de band me genieten van "Voidwagon", waarin de muziek in een iets hoger tempo gespeeld wordt, het ritme melodischer is, de muziek meer swingt en er nog meer fuzz op de gitaar zit, waardoor er een schitterend hardrock nummer ontstaat.
In "Planets & Suns Consumed" speelt de band opnieuw een lekker stevig zwaar stonerrock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Het laatste nummer heet "Skull Of The Titan" en ook hierin schotelt de band me een geweldig stukje zware stonerrock voor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt met daarin enkele prima tempowisselingen, waardoor de muziek spannend blijft.
Major Kong heeft met "Doom Machine" opnieuw een heerlijk stonerrock album weten te maken, dat weliswaar niet lang duurt (35 minuten), maar desondanks het beluisteren meer dan waard is en ik kan ieder stoner liefhebber dan ook aanraden, deze uitstekende LP eens te gaan beluisteren.
De Russische band IWKC, oftewel I Will Kill Chita begon in 2008 toen Nikita Samarin - drums en elektronica en zijn broer Nikolai - gitaar en keyboards, een chaotische punk-garagerock band startten.
Het kostte hen bijna 3 jaar om hun eigen stijl muziek te ontwikkelen en bandleden te vinden, die bij hun ideeën pasten, maar uiteindelijk lukte het hen en de band bestaat verder uit: Alexander Ivanov - basgitaar, Andrei Silin - keyboards, elektronica en Artem Litvakovsky - cello.
In 2010 brachten ze in eigen beheer een CD uit, getiteld "Best Days" en in 2011 werd "Not A Dream" eveneens in eigen beheer uitgebracht.
"Urban Fears", uit 2012, dat via het R.A.I.G. label is uitgebracht, was het officiële debuut album van de band, waaraan medewerking werd verleend door violiste Anastasiya Narochnaya, die ook op hun album "Before We Disappear" uit 2013 weer mee speelt en verder spelen Ksenia Pluzhnikova - viool, Karthick Iyer - viool en viola, Denis Smirnov - Franse hoorn, Konstantin Podgorbunsky - tuba en trombone, Egor Gerasimchuk - trompet en Medved Boris - keyboards er op mee.
Vervolgens bracht de band 2 digitale singles uit, waarvan "Risk" in september 2013 en "Oceans" in december 2014.
"Evil Bear Boris", dat in Moskou en Kiev tussen 2013 en 2014 werd opgenomen, is hun nieuwe album, dat zowel op CD, LP, Digitale download en cassette is uitgebracht via het Long Arms Records label, waarbij nog vermeldenswaardig is, dat de cassette een extra nummer bevat.
De muzikanten, die op dit album spelen, zijn: Nikita Samarin - drums en percussie, Nick Samarin - keyboards en basgitaar, Andrey Silin – keyboards en theremin, Artem Litvakoskiy – cello, Alexandra Ramazanova – cello, Ksenia Pluzhnikova – viool, Ramil Mulikov – trompet en trombone, Ekaterina Voronkova – French hoorn, Anton Ponomarev – saxofoons en Konstantin Podgorbunskiy – tuba, plus het Gnesin State Musical College Choir, bestaande uit: Alexandra Zotova, Pavel Zotov, Evgenia Mazur en Vera Nikshetchieva.
Het album bevat slechts 5 nummers, waarvan het eerste "Point Of No Return" heet en hierin krijg ik een 23 minuten durend nummer te horen, dat rustig begint, om na enkele tempowisselingen over te gaan in een schitterend stuk orkestrale muziek, dat modern klassiek te noemen is en elementen van progressieve rock bevat, terwijl ook invloeden uit de zigeuner muziek, jazz, experimentele rock en artrock hoorbaar zijn en de muziek is bij tijd en wijle erg bombastisch, terwijl aan het einde van het nummer hemelse klinken te horen zijn.
Daarna volgt "Alles Unter Kontrolle", waarin de band me, na opnieuw een klassiek aandoend begin, een fantastisch nummer voorschotelt, dat invloeden van hun vorige platen heeft en dus erg melodisch klinkt.
In "Ned Hopper" krijg ik een swingend symfonisch rock nummer te horen met lichte klassieke invloeden en een hoofdrol voor de synthesizer (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie), terwijl het korte "Keine Rationale Erklärung" met zware klanken begint om over te gaan in een progressief jazz nummer.
Het laatste nummer van het album heet "The Music Will Play In Your House But You Won't Hear It" en hierin laat de band me een geweldig stuk jazz horen, waarin experimentele jazz, progressieve jazz en rock elkaar ontmoeten en er een heerlijke mix ontstaat, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
IWKC heeft zich met "Evil Bear Boris" overtroffen, door een andere muzikale richting op te gaan en een fantastisch album gemaakt, dat er om schreeuwt gehoord te worden en ik kan dan ook maar één conclusie trekken na beluistering; Geweldig!!!
De Duitse band Zone Six werd in 1997 door multi-instrumentalist Dave Schmidt - basgitaar, synthesizer en mellotron en Hans-Peter Ringholz - sologitaar opgericht, die samen met Claus Bühler - drums en keyboards en Jodi Barry - zang de band vormde.
In deze samenstelling verscheen in 1998 hun debuut CD "Zone Six" via het Early Birds Records label, waarna de band in een nieuwe formatie, in 2003, hun tweede CD "Any Noise is Intended” werd uitgebracht via het Sunhair Records label en behalve uit: Dave, Hans-Peter en Claus, bestond uit: Rustry Viltz - keyboards en Martin Schorn - synthesizer.
In 2004 verscheen, via hetzelfde label de CD “Psychedelic Scripture” in een beperkte oplage van 500 stuks, gevolgd in 2005 door de CD/2LP “Live Wired 2004”, die door Nasoni Records verscheen, waarbij de vinyl uitgave een beperkte oplage had van 500 stuks, waarvan 400 op zwart en 100 op gekleurd vinyl en de band opnieuw in een ander bezetting te horen was; Dave - basgitaar, Martin - synthesizer, Julius-K - sologitaar en Walt Jahn (DJ Shiva) - drums en djembé.
Vervolgens verschenen de CD-R "live at Burg Herzberg festival 2006" (beperkte oplage van 100 stuks hand genummerd) in 2007 via Sulatron Records, de CD “10 Years of Aural Psychedelic Journeys - Rare & Unreleased” via Sulatron Records (alle muzikanten van de eerste 10 jaar plus Ben Coydog - lap-steel gitaar), de gelimiteerde CD-R (100 stuks) "live at Yellowstock 2011", waarin de band in een nieuwe bezetting optrad (Dave - sologitaar, Martin - synthesizer, Paul Pott - basgitaar, Komet Lulu - fuzzbasgitaar en Alex - drums), 2 uitgaven van de CD-R (beide beperkt tot een oplage van 100 stuks) "Live At Sulatron Label Night, Fulda, 2011" met weer een andere bezetting (Dave, Martin, Komet Lulu en Paul plus Rainer Neeff - sologitaar).
Daarna volgden de CD/LP "A Split Thing" (Vespero and Zone Six) op het Transubstans Records label, waarbij de LP uitgave een beperkte oplage van 300 stuks had en Zone Six met 1 nummer op het album staat en de LP "Alien Rocket Flight 2 festival 2011" (gelimiteerd tot 500 stuks), dat via het Kerntonschall Records label verscheen, met daarop 1 nummer van Zone Six (Dave, Komet Lulu en Rainer).
Vermeldenswaardig is ook, dat de band in 1998 optrad met Hawkwind leden Nik Turner - saxofoon en dwarsfluit en Huw Lloyd-Langton - sologitaar en tevens met Abdul - drums, Jens - saxofoon, Bime - zang en Michaela - zang en onder andere te zien was op Burg Herzberg Open-Air, Yellowstock (Geel, België) en op de Hawkfanmeeting.
De band is, na 11 Jaar geen studio album te hebben gemaakt, terug met hun nieuwe CD "Love Monster" en speelt in een nieuwe bezetting, waarbij de band bestaat uit: Dave Schmidt (ook wel bekend als Sula Bassana) - drums (voorheen basgitaar), Komet Lulu - basgitaar, Rainer Neeff - sologitaar en Martin Schorn (ook wel bekend als Modulfix) - synthesizer.
De CD bevat slechts 4 nummers, waarvan "Love Monster" de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterend stuk spacerock spelen, dat met een vrij rustig hypnotiserend ritme begint, waardoor ik onmiddellijk in de ban van de muziek raak en in een lichte trance kom. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Naarmate het, bijna 15 minuten lange, nummer vordert, voert de band het tempo langzaam op, om daarna weer terug te schakelen, maar tegen het einde gaat dat opnieuw omhoog, om even later terug te keren naar het rustige tempo en zo het nummer af te sluiten.
Daarna krijg ik "The Insight" voorgeschoteld, waarin de band me een heerlijk progressief rock nummer laat horen, dat in een hypnotiserend ritme gespeeld wordt en me opnieuw in een lichte trance brengt, om verder te gaan met "Acidic" en in dit nummer laat Zone Six me een fantastische mix van krautrock en spacerock horen, die swingt als een trein.
Het laatste nummer van de CD, die overigens door het Britse label Deep Distance Records op vinyl wordt uitgebracht, heet "Cosmogyral" en hierin laat de band me genieten van een iets meer dan 15 minuten durend geweldig psychedelisch spacerock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en progressieve rock invloeden bevat.
Zone Six heeft me met "Love Monster" van begin tot einde in de ban van hun schitterende muziek gehouden, die geen enkele spacerock liefhebber mag missen, maar ook zij, die van progressieve rock, psychedelische rock of krautrock houden zullen zeker verrukt zijn van deze schijf, kortom: een aanrader!
The Grus is een experimenteel elektro space pop duo uit Tver, noordwest Rusland, dat bestaat uit Alexandra Zhuravleva - zang, piano en keyboards en Simon Gendor - sologitaar, basgitaar, synthesizer, drums en productie .
Het duo maakt voor hun muziek gebruik van analoge synthesizers, ouderwetse gitaren uit de Sovjet tijd, bandrecorders, handgemaakte instrumenten en microfoons.
20 November 2014 verscheen "The Great Nest" als digitale single en daarop spelen Cody Carpenter - Rhodes piano, Nina The Crow - percussie en Blue Fog Magpies - percussie mee.
Ook zal de single, "The Great Nest" / "Home", in een extreem beperkte oplage van 20 stuks op 7" vinyl verschijnen, terwijl de nummers van de single terug te vinden zijn op "Nest", de debuut LP van het duo, dat in een zeer beperkte oplage van 100 stuks op maagdelijk zwart vinyl, via het Follyphone Records label, verschijnt met een 100% gerecyclede kartonnen hoes en tevens zal de EP "The Great Nest" verschijnen met 4 versies van dit nummer.
De LP bevat 10 nummers, waarvan "To Be A Child" de eerste is en hierin krijg ik een schitterende dansbare elektro pop song te horen, waarin het eentonige drum ritme voor het hypnotiserende effect zorgt, waarna "Welcome To The Night" volgt en in dit nummer maakt de band een swingende mix van elektro, pop en jazz en ook deze wordt in een lekker hypnotiserend ritme gespeeld.
Daarna hoor ik "God Is In The Rain", een swingende elektro song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en ook nu weer een aanstekelijk
hypnotiserend ritme bevat en gevolgd wordt door "A Secret Place", waarin ik een fantastische triphop elektro song te horen krijg, die in een hypnotiserend ritme gespeeld wordt, dat space invloeden bevat en me langzaam in trance brengt.
Dan schotelt het duo me "The Great Nest" voor en hierin hoor ik een heerlijke aanstekelijke rustige elektro pop song, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer heet "Take Me" en in dit nummer krijg ik een geweldig stukje elektro triphop te horen, dat swingt als een trein en ik denk dat het duo hier zeker de hitparades mee kan halen, mits het gedraaid wordt natuurlijk.
Vervolgens speelt de band de B-kant van de single, getiteld "Home" en dit is een lekker in het gehoor klinkende pop song, die gevolgd wordt door "Jupiter" een uitstekend stukje elektro, dat een verrassende tempowisseling bevat, waardoor de muziek een hele andere wending neemt en ik een vrij trieste song te horen krijg, waarin ook ruimte voor experimentele geluiden is.
In "October Road" laat het duo me genieten van een kort licht klassiek aandoend instrumentaal nummer, waarin de piano een hoofdrol speelt en in het laatste nummer van de LP, "So Glad I'm Here", krijg ik een heerlijke pop song voorgeschoteld, waarin de piano en de zang het nummer bepalen, totdat het duo besluit me opnieuw te verrassen, door het laatste gedeelte van het nummer experimenteel af te sluiten.
Dan is het tijd voor "The Great Nest", die in 4 varianten op de EP staat en begint met de "Single Version", waarin ik een zeer dansbare elektro pop song te horen krijg, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door de "Ritual Version", die een stukje sneller gespeeld wordt, waarbij het duo gebruik maakt van swingende percussie ritmes en hypnotiserende synthesizer klanken, waarna de "Album Version" volgt en daarin hoor ik een heerlijke aanstekelijke rustige elektro pop song, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen en in de laatste uitvoering van deze song hoor ik de "Vocal Version", waarin Alexandra me laat horen, hoe fantastisch de song klinkt, zonder dat er instrumenten aan te pas komen.
The Grus heeft me met zowel de LP "Nest" als de EP "The Great Nest" van begin tot einde weten boeien en me laten genieten van hun schitterende elektro pop en ik kan beide uitgaven dan ook aanraden aan iedere liefhebber van dit genre.
.jpg)