Zijn muzikale carrière begon, toen hij mee ging spelen in de band Lodgic van zijn broer Michael en vervolgens zou hij deel gaan uitmaken van diverse bands, waaronder World Trade, Circa, Yes, Yoso, The Key, The Chris Squire Experiment en Conspiracy en werkte hij met muzikanten als: Chris Squire, Steve Vai, Robby Krieger, Al Di Meola, George Duke, Vince Gill, Dave Koz, Rick Wakeman, Edgar Winter, Carmine Appice, Paul Rodgers, Steve Lukather, Bobby Kimball, Steve Morse en Dale Bozzio en de bands Air Supply, Nektar en Great White.
Hij speelde mee op diverse albums van Yes, maar is na de dood van Chris Squire op 27 juni 2015, vaste kracht van de band.
Zijn nieuwe album heet "Collection", dat door het Cherry Red Records label gelijktijdig met het zevende solo album "Divided By One" is uitgebracht en is een verzameling nummers van zijn zeven solo albums, aangevuld met 2 exclusieve, niet eerder verschenen, nummers en zijn eerste uitgave op CD.
Billy bespeelt alle instrumenten op alle nummers zelf, op 1 nummer na, waarop Jay Schellen de drums voor zijn rekening neemt.
De CD, die 9 nummers bevat, start met "Drone Deciphers" van "The Art Of Survival" uit 2012, waarin Billy me een heerlijke rustige symfonische rock song met enkele subtiele tempowisselingen voorschotelt, die gevolgd wordt door "Seeing Through The Walls" (At The Speed Of Life, 2008) en daarin laat hij me bijna 11 minuten genieten van een prachtige rustige symfonische rock song, die me enigszins aan de muziek van Sting en Yes doet denken.
Daarna hoor ik "Call"(The Big Peace, 1999), dat eveneens een schitterende symfonische progressieve rock song is, die diverse tempowisselingen bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "On Impact" (Divided By One, 2015) volgt en hierin krijg ik een nummer te horen, dat in het verlengde van een Yes song ligt en opnieuw een vrij rustig tempo bevat, waarbij de muziek zo nu en dan erg complex is.
Dan zet hij me "Dying Breed" (No Comment, 2003) voor en ook in dit nummer laat hij me genieten van een fantastische symfonische rock song, waarin ik lichte invloeden van Sting ontwaar en in "The Recurring Dream" (Oneirology, 2010) schotelt Billy me weer zo'n uitstekende rustige song voor met enkele prima subtiele tempowisselingen.
In "What Was The Question?" (What Was The Question?, 2011) hoor ik hem opnieuw een vrij complex symfonisch nummer spelen, waarin het tempo halverwege een stuk omhoog gaat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in het eerste bonus nummer, "I Hung My Head", speelt hij ook deze keer een vrij rustige symfonische rock song, die gewoon erg lekker klinkt en in het tweede bonus nummer, dat tevens het laatste van de CD is en "Dark To Light" heet, zet hij me een swingende symfonische rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en Yes en Genesis invloeden bevat.
"Collection" geeft een goed overzicht van de muziek van Billy Sherwood en staat vol lekker in het gehoor klinkende symfonische rock songs, waardoor ik liefhebbers van dit genre dit album dan ook van harte kan aanbevelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten