Alessandro Seravalle uit Cervignano del Friuli, Italië, die afstudeerde in filosofie, is meer dan 20 jaar actief als componist en performer, waarbij enkele van zijn composities op 2 verschillende edities van het prestigieuze Luigi Nono Contemporary Music Festival te Trieste voor het eerst werden opgevoerd.
Als leider van de avant-garde progressieve rock band Garden Wall, kreeg hij eind jaren 90 het idee om muziek te gaan maken, die geïnspireerd was op het minimalisme, de Duitse "kosmische" muziek, de post-techno ambient en sample technieken en het resultaat daarvan is de CD "Silenzioso", die hij onder de naam Genoma maakte en via het Zeit Interference in 2014 uitbracht.
Ook maakte hij samen met Andrea Massaria en Enrico Merlin radicale improvisatie, in een gitaar trio, die aan elektronische sub stratums gewijd is en deze werd door het wel bekende avant-garde label Setola di Maiale uitgebracht.
Tevens werkte hij met Andrea Massaria in Progetto Film samen met een van de godfathers van de Italiaanse avant-garde scene, de trombonist tuba speler Giancarlo Schiaffini (Luigi Nono, Giacinto Scelsi, John Cage en vele anderen), waarbij ze live optraden bij films van historische en moderne avant-garde filmmakers en in het visuele dance musical experiment, genaamd "Agrapha Dogmata", werkte hij samen met cello speler/zanger Mariano Bulligan, danseres Laura Della Longa en de visuele artiest Luigina Tusini.
Op de cD "Silenzioso", van zijn solo project Genoma, bespeelt hij op de 9 composities alle instrumenten zelf en het eerste nummer, dat ik te horen krijg, is "Ruminando Pensieri Viscosi (Guido Piovene)" en hierin krijg ik een zeer experimenteel stuk elektronische muziek te horen, waar diverse korte onderbrekingen in zitten en de tonen variëren van zeer hoog tot laag.
Daarna hoor ik "Horror Vacui (I Cervello)", een heerlijk licht hypnotiserend krautrock nummer met experimentele invloeden en dit wordt gevolgd door "Interfaccia", waarin ik opnieuw een erg experimenteel nummer voorgezet krijg, dat deze keer bijna helemaal bestaat uit één langgerekte indringende toon.
Dan volgt "Into The Trees" en hierin zijn elektronische vogelgeluiden te horen, die vergezeld gaan van een soort kreunende oerwoud geluiden, waarna Genoma vervolgt met "Secondo Principio" en ook dit is weer zo'n experimenteel elektronisch nummer, waar van alles in te beleven valt en een gesproken tekst tussendoor te horen is, die zo nu en dan heftig over komt.
In "Simulacrum" is eveneens een gesproken tekst tussen de experinetele geluiden, waaronder vogel- en klokkengeluiden, door te horen en in "...E Intanto Fugge Questo Rea Tempo ..." zet Genoma me een uitstekend experimenteel nummer voor met gesproken tekst, dat een doordringend en intrigerend ritme bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens schotelt hij me "Toni Di Ottoni (To Anthony Braxton)" voor en daarin krijg ik een licht hypnotiserend experimenteel elektronisch nummer te horen, waarin de eerste 2 minuten op een soort elektronische accordeon gespeeld lijken te worden en vervolgd worden met saxofoon, elektronica en percussie geluiden, die in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang binnen dringen en me in een staat van ontreddering brengen, om na enkele minuten opnieuw te veranderen en ik opnieuw een licht hypnotiserend eentonig elektronisch ritme te horen krijg, dat vergezeld gaat van allerlei bijgeluiden.
In het laatste nummer, dat "Unheimlich" heet, laat hij me een kakofonie aan geluiden horen, waardoor er chaos in mijn hoofd ontstaat, die aan het einde van het nummer met de muziek verdwijnt en ik me een stuk rustiger voel.
"Silenzioso" van Genoma bevat 9 zeer experimentele nummers, die eind jaren 60, begin jaren 70 gemaakt hadden kunnen zijn en me doen denken aan de muziek van Zweistein en ik kan deze CD dan ook aanraden aan iedereen, die het experiment niet schuwt.
LVTVM werd in 2012 te Monte Amiata, Toscane, Italië opgericht door ex leden van Autoblastindog en Quiet In The Cave en bestaat uit: Carlo Bellucci - basgitaar, Isacco Bellini - basgitaar, Mike Marchionni - synthesizer en Alessandro Marchionni - drums.
De eerste 2 jaar speelde de band zoveel mogelijk live en stond op het podium met onder andere: Ornaments en Filth In My Garage tijdens het Zero Macigni Festival in Milaan en speelde in het voorprogramma van Mombu, Storm (o) In Zaire en Three Steps To The Ocean.
Hun debuut album, "Adam", verscheen 25 april 2015 via het Cave Canem DIY in samenwerking met Lizard Records.
"Adam" bevat 9 nummers, waarvan "Session 1" de eerste is en daarin krijg ik een schitterend swingend stukje progressieve rock te horen, dat heavy metal invloeden bevat en halverwege een stuk melodischer wordt, waarna "Twalking" volgt, waarin de band me een fantastisch uptempo progressief rock nummer voorschotelt, dat in het begin licht hypnotiserend klinkt, dan iets zwaarder wordt en naar de stonerrock neigt, om vervolgens in een traag tempo over te gaan, waarna de band weer versneld en het nummer in een vrij hoog tempo uit te spelen.
Dan hoor ik "The Dreamer" en hierin laat de band me genieten van een geweldige progressieve rock song, die met een radio programma start, dan over monopolie gaat, waarna de muziek in een rustig tempo begint, langzaam steviger en melodischer wordt en enkele prima tempowisselingen bevat.
In "Internal Disease" zet de band me een zwaar stonerrock nummer voor, dat in een gemiddeld tempo begint, maar halverwege versneld en in "Tremorz" krijg ik een verrukkelijk stukje stonerrock te horen, dat een aanstekelijk ritme bevat, waarna de band omschakelt en de muziek melodisch wordt, om vervolgens weer terug te keren naar het aanstekelijke vrolijke ritme.
Vervolgens hoor ik "Gnosis", waarin de band een schitterend rustig melodisch rock nummer ten gehore brengt, dat gevolgd wordt door "Hybris", een heerlijk stukje stonerrock, dat diverse uitstekende tempowisselingen bevat en ook nu weer melodische rock invloeden heeft. (luister naar de live uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder laat de band me Fthonos Theon" horen en daarin speelt LVTM een lekker in het gehoor klinkende mix van melodische rock, progressieve rock en stoner in een niet al te hoog tempo en dit gaat naadloos over in het laatste nummer, dat "Nemesis" heet en ook dit is weer zo'n fantastische mix van stoner en melodische rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"Adam" van LVTM bevat 9 heerlijke nummers, waarvan ik ten volle heb kunnen genieten en ik kan dit album dan ook aanraden aan iedere liefhebber van zowel stonerrock, progressieve rock en melodische rock.
In 2002 verscheen via het Nasoni label de LP "Dreamer" als debuut van multi instrumentalist Dave Schmidt, alias Sula Bassana, die alle instrumenten voor zijn
rekening nam en bijna alle nummers zelf schreef.
Vervolgens werd "Dreamer" op CD uitgebracht en verscheen in 2004 via Dave's eigen Sulatron label en in 2005 nogmaals, maar dit keer via het Elektrohasch label en in 2012 bracht Dave deze CD opnieuw uit, aangevuld met 2 bonus nummers, die van zijn 7 inch vinyl single "Vegetable Man" / "Perry Rhodan" uit 2009 komen (Nasoni Records).
Tussen 2002 en 2012 brengt Dave diverse CD's en LP's uit, zoals de split LP met Vibravoid "Retronique" (Nasoni, 2003), "Sula Bassana And The Nasoni Pop Art
Experimental Band Vol.1" (CD, Nasoni, 2006), "The Night" (CD, Sulatron, 2009 / LP, Pancromatic Records, 2009), "Kosmonauts" (CD, Sulatron, 2010) en "Dark
Days" (CD/2LP, Sulatron, 2012) plus de single "Vegetable Man"/ "Perry Rhodan" (7 inch vinyl, Nasoni, 2009), plus diverse CD-R uitgaven, terwijl in 2014 de LP "Sula Bassana - Disappear + 3AM - Waves" via het Headspin label verscheen, waarbij 3AM een alias is van Chino Burga, een legendarische underground rockmuzikant uit Lima, Peru, die reeds 20 jaar bezig is met het maken van vrij heftige muziek en in verschillende rock bands speelt (La Ira De Dios, Necromongo, La Garua en Los Entierros).
Normaal gesproken speelt Dave nooit live onder de naam Sula Bassana, maar op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, maakte hij daar een uitzondering voor en vormde een band rond zich, die voor deze gelegenheid bestaat uit: Sula Bassana - sologitaar, synthesizer, mellotron en FX, Komet Lulu - basgitaar en FX, Rainer Neeff - sologitaar en FX en Marcus Schnitzler - drums.
"Live At Roadburn Festival 2014" bevat bijna het hele concert van de band, dat via het Sulatron Records label zowel op CD als LP is verschenen, waarbij de CD 13 maart 2015 werd uitgebracht en de LP op 8 mei 2015 in een gelimiteerde oplage van 777 stuks op marmer kleurig vinyl, waarbij verder opgemerkt kan worden, dat het album ook deze keer door krautrock legende Eroc gemasterd is en het artwork door Lulu Artwork (Komet Lulu) is gedaan.
Ook het nieuwe album van Sula, dat 12 februari 2016 verschijnt en "Shripwrecked" heet, is zoals gewoonlijk gemasterd door Eroc, maar waar normaal gesproken het artwork door Lulu Artwork wordt verzorgd, heeft hij deze keer gekozen voor het schilderwerk van Frank Lewecke, die ook de hoes van zijn album "The Night" maakte.
"Shripwrecked", die CD en in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram marmer kleurig vinyl wordt uitgebracht, bevat 6 nummers, waarvan "Moonbase Alpha Alpha" de eerste is en hierin hoor ik Sula een fantastisch kosmisch elektronisch krautrock nummer spelen, dat bijna 10 minuten duurt en een hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik onmiddellijk in de ban van zijn muziek raak. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna vervolgt hij met "Shushi Express" en ook in dit geweldige stuk muziek laat hij me genieten van een hypnotiserend krautrock nummer, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en raak ik dieper in een muzikale trance.
Dan volgt "No Time: No Entry", dat rustig en hypnotiserend gespeeld, waarbij zware tonen de overhand hebben en ik een schitterend stuk muziek te horen krijg, dat een enigszins trieste ondertoon bevat.
In "Planeta Bur" laat Sula me genieten van een verrukkelijk mysterieus klinkend psychedelisch kosmisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en lichte oosterse invloeden bevat en tevens een hypnotiserend ritme heeft en in het titel nummer "Shipwrecked" krijg ik opnieuw een heerlijk triest aandoend nummer voorgezet, waarbij het tempo laag ligt, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "No Way" en dit is tevens het kortst, want het duurt nog geen 3 minuten en hierin hoor ik Sula een rustig stukje ambient spelen, waarin ruimtelijke invloeden zitten.
Hoewel 2016 nog moet beginnen vind ik "Shipwrecked" van Sula Bassana zonder meer nu al één van de best albums van het volgende jaar en ik kan iedere liefhebber van krautrock, psychedelische rock en kosmische muziek dit album dan ook voor de volle 100% aanraden, oftewel een meesterwerk!
Keith Noel Emerson, die op 2 november 1944 te Todmorden, Lancashire, Engeland geboren werd, leerde op jonge leeftijd al piano spelen, nadat het gezin, waarin hij opgroeide, naar Worthing, Sussex was verhuisd.
Toen hij 14 jaar was, werd hij in zijn omgeving bekend als pianist en nadat hij naar Londen was verhuisd, maakte hij deel uit van diverse bands, zoals: John Brown's Bodies, The T-Bones, The V.I.P.'s en P.P. Arnold's begeleidings band, voordat hij eind jaren 60 in The Nice ging spelen en in 1970 Emerson, Lake & Palmer oprichtte.
Maar ook had hij in het begin van de jaren 60 zijn eigen band The Keith Emerson Trio, die bestond uit: Keith Emerson - piano, Godfrey Sheppard - basgitaar en David Keene - drums, waarmee hij in 1963 opnames maakte in de huiskamer van zijn ouders, waarvan er slechts 4 proef persingen werden gemaakt bij Sound & Vision Services te Worthing.
Het muziektijdschrift Record Collector bracht de 7 opnames 20 april 2015 uit, in een beperkte oplage op 10" vinyl, als uitgave in de Record Collector Rare Vinyl Series en Keith bracht deze in eigen beheer op 6 november 2015 opnieuw uit op CD en als download via het Cherry Red Records label.
De CD start met "You Say You Care", dat Keith en Godfrey hoorde, toen ze het album "Soultrane" van John Coltrane draaiden en daarin hoor ik het trio een heerlijk swingend jazz nummer spelen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Daarna volgt "There Will Never Be Another You" (George Shearing) , waarin ik een rustig startend nummer te horen krijg, dat na ongeveer een minuut meer vaart krijgt en het trio me een swingend stukje jazz voor zet, waarna ze me "Teenies Blues" van het album "Blues And The Abstract Truth" van Eric Dolphy voorschotelen en hierin spelen ze een uitstekend stukje jazz, dat diverse tempowisselingen kent en in een lekker swingend ritme wordt gespeeld.
Het volgende nummer is een eigen compositie van Keith, die gebaseerd is op "Honky Tonk Train Blues" van Earl Guest en in dit nummer laat het trio me genieten van een zeer swingend stuk boogie woogie, die gevolgd wordt door "56 Blues", waarin de muziek in een snel tempo gespeeld wordt en vrij druk is, waardoor het soms lichtelijk chaotisch over komt, terwijl het nummer eveneens door Keith geschreven werd.
In "You Came A Long Way From Saint Louis" (Floyd Cramer) hoor ik een afwisselend jazz nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Soul Station" (Hank Mobley) speelt het trio opnieuw een lekker in het gehoor klinkend jazz nummer, dat weer swingt als een trein.
De CD "The Keith Emerson Trio" van het gelijknamige trio bevat 7 lekker klinkende jazz nummers en zal bij jazz liefhebbers zeker in de smaak vallen en ik kan hen dan ook aanraden, eens naar dit album te gaan luisteren.
Sintonia Distorta werd 1 oktober 1995 te Lodi, Italië opgricht en bestaat uit: Simone Pesatori - zang, Massimo Salani - sologitaar, Giampiero Manenti - keyboards, Fabio Tavazzi - basgitaar en Luca Nava - drums.
De band is sterk beïnvloed door de muziek van jaren 80/90 hardrock bands als Iron Maiden, Labyrinth en Helloween en bracht 22 mei 2015 hun debuut album "Frammenti D'Incanto" via het Locando Del Vento label uit, dat een sub label is van Lizard Records.
Het album start met "Anthemyiees (L'Isola Nel Buio)", waarin de band me een schitterende stevige melodische symfonische hardrock song voorschotelt, die na een mooi rustig begin, in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt, om halverwege het nummer over te gaan in een rustiger tempo om vervolgens weer te versnellen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Il Cantastorie" volgt en ik een lekker in het gehoor klinkende uptempo symfonische rock song te horen krijg, die swingt als een trein.
Daarna laat de band me genieten van "Menta E Fragole" een prachtige rustige melodische rock song, die gevolgd wordt door "Il Suono Dei Falsi Dei", een uitstekende swingende rock song.
Dan zet de band me "Il Canto Della Fenice" voor en ook in dit nummer speelt Sintonia Distorta een heerlijke symfonische rock song in een gemiddeld tempo, die hardrock invloeden heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat, waarna ik "No Need A Show" hoor, dat mysterieus begint, waarna er een aankondiging volgt en vervolgens start de band in een rustig tempo een mooie symfonische song te spelen.
In "Pioggia di Vetro" schotelt de band me een fantastische snelle swingende symfonische rock song voor en in "I Ponti di Budapest" hoor ik een uitstekende rustige rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Vervolgens krijg ik "Clochard" te horen en hierin speelt de band een geweldige snelle mix van heavy metal en symfonische rock, gevolg door het laatste nummer van het album "Il Vento Dei Pensieri", waarin ik een schitterende melodische symfonische rock song te horen krijg.
Het album "Frammenti D'Incanto" van Sintonia Distorta bevat 10 lekker klinkende symfonische rock songs, die zeker bij de liefhebber van dit genre in de smaak zullen vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
De band Feat.Esserelà werd in 2009 te Bologna opgericht en bestaat uit: Renato Minguzzi - sologitaar, Francesco Ciampolini - keyboards en Lorenzo Muggia - drums.
De naam van de band is afgeleid van The Esserelà, "de creatie hier boven" een vreemde pop, die aan het plafond van hun repetitie ruimte hangt en hun altijd vergezeld op het podium bij optredens.
Hun debuut album "Tuorl", waaraan de band 2 jaar werkte, werd 19 februari 2015 door het Joe Frassino Records, een sub label van Lizard Records, uitgebracht.
Het eerste nummer van het album, dat 11 nummers bevat, heet "Don't Leave Your Dinosauri At Home" en hierin hoor ik de band een fantastisch swingend uptempo progressieve rock nummer spelen, waarin invloeden van jazz te horen zijn en dit wordt gevolgd door "Anche Cotoletto", waarin de band eveneens de mix van jazz en progressieve rock maakt en de geweldige muziek, die enkele prima tempowisselingen bevat, in een vrij hoog tempo speelt.
Daarna laat de band me genieten van "Il Nostro Batterista Ha Un Buco Nella Gamba" en daarin speelt de band een zeer dansbaar rock nummer, dat swingt als een trein, waarbij de hoofdrol voor zowel orgel als gitaar is weggelegd.
Dan volgt "Canguros De La Ventana" en ook hierin zet de band me een schitterend swingend progressief rock nummer voor, waar enkele uitstekende subtiele tempowisselingen in zitten.
In het volgende nummer, dat "S.R.L.À" heet, speelt Feat.Esserelà een erg rustig stukje psychedelische progressieve rock, dat iets over de helft van het nummer verandert in een swingende uptempo rock song, om vervolgens rustig te eindigen, waarna het naadloos over loopt in het langste nummer van het album, getiteld "No ()".
Dit start rustig, maar verandert al snel van tempo in een geweldig swingend progressief rock nummer, dat in een hoog tempo gespeeld wordt, om halverwege plotseling over gaat in een zeer rustig piano nummer, dat langzaam aan steeds meer vaart krijgt, totdat de band besluit dat de climax is bereikt en het ritme opnieuw verandert en ik een heerlijk symfonisch stukje muziek te horen krijg. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer heeft min of meer geen titel, want het heet "/\\//\\//\\/" en daarin maakt de band een mix van funk en progressieve rock en verweeft daar tevens hardrock klanken in en in "What A (Tetra) Pack" schotelt de band me opnieuw een swingende mix van jazz en progressieve rock voor, die zeer dansbaar is.
Vervolgens hoor ik "Un Duettrè Qqua", een schitterende stukje jazz, dat over gaat in een progressief rock nummer en in "Stichituffelpa Rampa Esserelà Tum Perugià" zet de band me ook nu weer zo'n verrukkelijke swingende mix van progressieve rock en jazz voor, waar diverse prima subtiele tempowisselingen in zitten.
Het laatste nummer van het album, dat "Loop O' Pool" heet is de live uitvoering van "Stichituffelpa Rampa Esserelà Tum Perugià" en deze swingt als een trein, om na ongeveer 4 minuten te stoppen en na een stilte van 3 minuten krijg ik een a capella gezongen jingle te horen voor MBA.
"Tuorl" van Feat. Esserelà bevat 11 schitterende swingende nummers, waarvan ik ten volle van genoten heb en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van progressieve rock en jazzrock houdt.
Andy Gunn uit Inverness, Schotland, leerde zichzelf, als teenager, gitaar spelen bij het beluisteren van oude blues gitaristen zoals Muddy Waters en Lightnin' Hopkins.
Met zijn school band Jumpin' The Gunn kreeg hij een wereldwijd contract bij Virgin's blues label Pointblank, dat slechts van korte duur bleek te zijn.
Hij reisde naar Memphis, Tennessee, Amerika, waar hij samen speelde met Al Green’s rhythm sectie en Pops Staples om maar enkele namen te noemen.
Toen hij terug in Engeland was bracht hij een album uit met Provogue en speelde met vele acts, waaronder The Sensational Alex Harvey Band, Martin Stephenson, met leden van Gary Moore's Midnight Blues Band en harp speler Errol Linton.
Daarna ging hij opnieuw naar Amerika, waar hij met vele grootheden uit de muziekscene jamde in steden als New York, Chicago, Memphis, Nashville en New Orleans.
Hoogtepunten uit zijn carrière zijn het optreden met Buddy Guy in de Queen's Hall te Edinburgh, met Geno Washington op het Belladrum Tartan Heart Festival en een jam met Albert Collins te Londen.
Daarna stelde hij een band samen, waar hij live mee ging optreden en verder bestond uit: Will Miller - basgitaar, Fraser McLean - sologitaar en Andy Davidson - drums.
Hij bracht 4 zelf geproduceerde albums uit, getiteld "Flip Flop Kinetics" (2001), "Bonar Bridge Sessions" (2005), "Regional Variations" (2009) en "Miracle Of Healing", die hij samen met Martin Stephenson voor het Barbaraville label produceerde (30 juli 2014), die in januari 2016 door het Market Square Records label opnieuw uitgebracht wordt.
De artiesten, die op dit album meespelen zijn: Andy Gunn - solo-, slaggitaar en zang, Neil Harland - basgitaar, John Steel - keyboards, Kate Stephenson - drums, Martin Stephenson - akoestische gitaar en percussie, Jim Hornsby - dobro, Malcolm McMaster - pedaal steel gitaar en Jo Hamilton, Susanna Wolfe en Miriam Campbell - achtergrond zang.
Het album "Miracle Of Healing" bevat 11 nummers, waarvan de eerste "Are We Thru?" heet en hierin laat Andy me genieten van een schitterende blues song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik "Black Heart" te horen krijg en in dit nummer laat hij me een swingende mix van pop en blues horen, waarbij stil zitten niet aan de orde is. (luister aar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Beyond The Open Door", waarin hij me een prachtige rustige country song voorschotelt, die gevolgd wordt door "Brighter Days", een heerlijke langzame blues song met een slepend ritme, waarin, behalve de gitaar, ook het Hammond orgel een belangrijke rol speelt.
Ook "Freedom Reality" is een rustige song en hierin laat Andy me een uitstekende mix van country en pop horen en "Harmony Of One" is een opnieuw een prima rustige mix van pop en country.
Dan volgt "Hold On" en hierin speelt hij ook nu weer een rustige pop song, die gewoon lekker klinkt en "Planting The Seeds" is een schitterende pop song, die blues en lichte country invloeden bevat.
In "Miracle Of Healing" zet hij me opnieuw een mooie rustige pop song voor, waarin lichte country invloeden zitten en in "Trouble Woman" laat hij me genieten van een fantastisch stukje blues, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna het laatste nummer volgt, dat "Road That Leads Back Home" heet en daarin speelt hij opnieuw een prachtige rustige pop song met country invloeden.
Het album "Miracle Of Healing" van Andy Gunn bevat 11 lekker in het gehoor klinkende songs, die zeker bij liefhebbers van country en blues in de smaak zullen vallen en ik hen dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.
Basgitarist, zanger, platen producer William Wyman "Billy" Sherwood werd 14 maart 1965 te Las Vegas, Nevada, Amerika, geboren.
Zijn muzikale carrière begon, toen hij mee ging spelen in de band Lodgic van zijn broer Michael en vervolgens zou hij deel gaan uitmaken van diverse bands, waaronder World Trade, Circa, Yes, Yoso, The Key, The Chris Squire Experiment en Conspiracy en werkte hij met muzikanten als: Chris Squire, Steve Vai, Robby Krieger, Al Di Meola, George Duke, Vince Gill, Dave Koz, Rick Wakeman, Edgar Winter, Carmine Appice, Paul Rodgers, Steve Lukather, Bobby Kimball, Steve Morse en Dale Bozzio en de bands Air Supply, Nektar en Great White.
Hij speelde mee op diverse albums van Yes, maar is na de dood van Chris Squire op 27 juni 2015, vaste kracht van de band.
Zijn nieuwe album heet "Collection", dat door het Cherry Red Records label gelijktijdig met het zevende solo album "Divided By One" is uitgebracht en is een verzameling nummers van zijn zeven solo albums, aangevuld met 2 exclusieve, niet eerder verschenen, nummers en zijn eerste uitgave op CD.
Billy bespeelt alle instrumenten op alle nummers zelf, op 1 nummer na, waarop Jay Schellen de drums voor zijn rekening neemt.
De CD, die 9 nummers bevat, start met "Drone Deciphers" van "The Art Of Survival" uit 2012, waarin Billy me een heerlijke rustige symfonische rock song met enkele subtiele tempowisselingen voorschotelt, die gevolgd wordt door "Seeing Through The Walls" (At The Speed Of Life, 2008) en daarin laat hij me bijna 11 minuten genieten van een prachtige rustige symfonische rock song, die me enigszins aan de muziek van Sting en Yes doet denken.
Daarna hoor ik "Call"(The Big Peace, 1999), dat eveneens een schitterende symfonische progressieve rock song is, die diverse tempowisselingen bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "On Impact" (Divided By One, 2015) volgt en hierin krijg ik een nummer te horen, dat in het verlengde van een Yes song ligt en opnieuw een vrij rustig tempo bevat, waarbij de muziek zo nu en dan erg complex is.
Dan zet hij me "Dying Breed" (No Comment, 2003) voor en ook in dit nummer laat hij me genieten van een fantastische symfonische rock song, waarin ik lichte invloeden van Sting ontwaar en in "The Recurring Dream" (Oneirology, 2010) schotelt Billy me weer zo'n uitstekende rustige song voor met enkele prima subtiele tempowisselingen.
In "What Was The Question?" (What Was The Question?, 2011) hoor ik hem opnieuw een vrij complex symfonisch nummer spelen, waarin het tempo halverwege een stuk omhoog gaat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in het eerste bonus nummer, "I Hung My Head", speelt hij ook deze keer een vrij rustige symfonische rock song, die gewoon erg lekker klinkt en in het tweede bonus nummer, dat tevens het laatste van de CD is en "Dark To Light" heet, zet hij me een swingende symfonische rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en Yes en Genesis invloeden bevat.
"Collection" geeft een goed overzicht van de muziek van Billy Sherwood en staat vol lekker in het gehoor klinkende symfonische rock songs, waardoor ik liefhebbers van dit genre dit album dan ook van harte kan aanbevelen.
Martin Robert Turner werd 1 oktober 1947 te Torquay, Engeland geboren en begon op zijn veertiende met het spelen van gitaar, waarna hij over schakelde op het spelen op basgitaar en zang.
In 1963 speelde hij samen met zijn broer Glenn (sologitaar) in de cover band The Torincoes, die later Tanglewood ging heten en nadat drummer Steve Upton zich bij het duo had gevoegd, ging de band verder onder de naam The Empty Vessel.
Nadat Glenn stopte, plaatsten Martin en Steve een advertentie, waarop Ted Turner en Andy Powell (beiden sologitarist) op reageerden en beiden werden goed genoeg bevonden, waarna Wishbone Ash in 1969 een feit was.
Na 4 studio albums en 1 live album besloot Ted in 1974 uit de band te stappen en verhuisde Wishbone Ash naar Amerika.
In 1980 stapte Martin uit de band, om een nieuwe band te vormen, die The Wolf Gang ging heten, maar ook onder de namen Bamboo en Martin Turner's Stolen Face op trad.
Nadat in 1987 Wishbone Ash weer in de originele samenstelling bij elkaar was gekomen, verschenen er 3 studio albums en deed de band diverse optredens, maar in 1991 stapte Turner na meningsverschillen opnieuw uit de band, om alleen nog terug te keren om op jubileum optredens mee te spelen, zoals bij het 25 jarige bestaan van de band in 1995/1996.
Ook werd er strijd gevoerd tussen Turner en Powell om de rechten van de naam Wishbone Ash, die door Powell gewonnen werd.
Martin ging vervolgens in The Blue Bishops spelen, waarmee hij als producer een album opnam en in 1996 verscheen zijn eerste solo album, getiteld "Walking The Reeperbahn", waarop materiaal staat, dat in de periode 1981-1996 werd opgenomen.
In 2005 richtte hij zijn nieuwe band Martin Turner's Wishbone Ash op, om te gaan optreden en nummers van de begintijd te gaan spelen, waarbij de nieuwe band bestond uit: Martin Turner - zang en basgitaar, Ray Hatfield - sologitaar, Keith Buck - sologitaar en Rob Hewins - drums.
Vervolgens wisselde de band van samenstelling en bestaat vanaf die tijd uit: Martin Turner - zang en basgitaar, Misha Nikolic - sologitaar, Danny Willson - sologitaar en Tim Brown - drums en in deze formatie werden de albums "New Live Dates Vol.1" (2006) en "New Live Dates Vol.2"(2007) uitgebracht, waarop Ted Turner op beide albums als gastmuzikant mee speelde.
In 2008 verscheen "Argus: Through The Looking Glass", een bewerking van het originele album uit 1969 en in 2010 verscheen de 2CD/DVD "Life Begins Tour", een opname van het optreden in het Leicester Y Theatre van maart 2010, terwijl in juli 2012 zijn persoonlijke memoires verschenen in het autobiografische boek "No Easy Road – My Life and Times with Wishbone Ash and Beyond".
In 2014 veranderde Martin, na een rechtzaak, die door Powell was gewonnen, noodgedwongen de aankondiging van optredens met zijn band in Martin Turner Plays The Music Of Wishbone Ash en in 2015 produceerde hij een nieuw album , getiteld "Written In The Stars", dat via het Dirty Dogs Discs label werd uitgebracht en daarop staan 11 nummers, die in de periode juli 2014 tot juli 2015 in de Liscombe Park Studio's te Buckinghamshire zijn opgenomen.
Het album begint met "The Big Bang (Overture)", een instrumentale inleiding tot het album en hierin hoor ik de band een rustig ruimtelijk stukje muziek spelen, dat gevolgd wordt door "The Beauty Of Chaos", eveneens een instrumentaal nummer, dat invloeden van surf bevat en in een rustig tempo gespeeld wordt.
Daarna krijg ik het titel nummer "Written In The Stars" voorgeschoteld en daarin laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende progressieve rock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten (luister nar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Lovers" volgt, een aanstekelijke dansbare rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan hoor ik "Vapour Trail", een uitstekende swingende uptempo progressieve rock song met heerlijk gitaarspel, die verder gaat in "The Lonely Star", een schitterend rustig melodisch instrumentaal nummer.
In "For My Lady" zet de band me prachtige progressieve poprock song voor, waar diverse tempowisselingen in zitten en de zang enigszins op die van John Watts van Fisher Z lijkt en in "Pretty Little Girls" krijg ik een geweldige swingende poprock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "Falling Sands", waarin Martin me een mooie rustige melodische rock song voorzet, gevolgd door "Mystify Me" en hierin laat hij me genieten van een aanstekelijke swingende rock song, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten en in het laatste nummer "Instellar Rockstar" krijg ik een schitterende rustige song te horen, waarin de zang zeer breekbaar klinkt en in een musical gespeeld had kunnen worden.
Martin Turner heeft met "Written In The Stars" een uitstekend album gemaakt, dat vol prachtige afwisselende muziek staat en bij de liefhebbers van dit genre zeker in de smaak zal vallen, kortom: een aanrader.
Roz Vitalis werd in 2001 te St.Petersburg, Rusland, als studio project opgericht, om in 2005 semi elektrisch kamermuziek ensemble te gaan fungeren en vanaf 2008 als een volledige rock band, die regelmatig optreedt in onder andere Rusland, Finland, Litouwen en Letland.
De band, die bestaat uit: Vladimir Efimov - sologitaar, Ruslan Kirillov - basgitaar en ukelele, Ivan Rozmainsky - piano, harischord ,Hammond orgel, Tesla delicia mini 2, keyboards en metallofoon, Philip Semenov - drums en percussie, Vladimir Semenov-Tyan-Shansky - solo-, basgitaar en akoestische gitaar, Vladislav Korotkikh - dwarsfluit, Yury Khomonenko - drums en percussie en Alexey Gorshkov - trompet.
Sinds de oprichting verschenen er reeds 19 digitale uitgaven van de band, waarvan 3 singles, 1 EP en 14 albums.
Dat zijn: "Excerpts From Early Demo Recordings 2001" (1 november 2001), "L'Ascensione"(5 maart 2002), "Lazarus" (14 september 2003), "The Threesunny Light EP" (30 april 2004), "Das Licht Der Menschen" (21 september 2004), "Live Autumn'05 In The Ad Lucem Studio" (30 november 2005), "Compassionizer" (1 maart 2007), "Live At Mezzo Forte, Moscow" (17 november 2009), "Live At ESG-21, Februari 13Th 2010" (1 mei 2010), "Yours Is No Disgrace" (niet gemasterde single versie, 31 augustus 2010), "Remember A Day" (niet gemasterde single versie, 30 november 2010), "Revelator" (17 april 2011), "Live Summer 2012" (13 september 2012), "Patience Of Hope" (28 september 2012), "Live At Saint Peter Prog Fest #5" (26 september 2013), "Live 2013-08-31+bonus" (10 maart 2014), "Overcoming-Up" (27 augustus 2014), "What Are You Thinking About?" (single, 14 november 2014) en "Live 14-11-14" (26 januari 2015).
Hun 20ste uitgave heet "Lavoro D'Amore" (26 maart 2015) en is niet alleen digitaal verschenen, maar ook op CD via het Italiaanse Lizard Records label.
Het album , dat 11 instrumentale nummers bevat, start met "The Acknowledgement Day" en daarin laat de band me een fantastisch stuk progressieve rock horen, dat diverse subtiele tempowisselingen en invloeden uit de symfonische rock en folk bevat, terwijl de muziek tegen het einde heftiger wordt, waarna het titel nummer "Lavoro D'Amore" volgt, waarin ik een schitterend rustig melodisch progrock nummer te horen krijg.
Daarna hoor ik "Unanticipated", een erg rustig startend nummer, dat een hypnotiserende basgitaar bevat en over gaat in een spannend stukje progressieve rock, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en zo nu en dan mysterieus over komt, terwijl ook jazz invloeden hoorbaar zijn.
Dan laat de band me genieten van "Il Vento Ritorna", een mix van folk, symfonische en progressieve rock, die diverse tempowisselingen bevat, waardoor de muziek nu en dan heftig klinkt, om daarna weer vrij rustig te klinken en dit nummer wordt gevolgd door "There Are The Workers Of Iniquity Fallen", waarin de band me opnieuw een spannend nummer voorschotelt, dat vol staat met avant-garde en symfonische progressieve rock, waarbij het tempo regelmatig wisselt.
In "Need For Someone Else" speelt de band een geweldig uptempo symfonisch rock nummer met ook nu weer diverse tempowisselingen en in "Invisible Animals" zet Roz Vitalis me een verrukkelijk swingend rock nummer voor, dat een licht hypnotiserend ritme bevat en naar het einde toe van ritme en tempo verandert, om vrij zwaar en duister te eindigen.
Het volgende nummer heet "Every Branch That Beareth Fruit" en hierin begint de band met schitterend rustig pianospel, dat halverwege een triester karakter krijgt, wanneer eerst de fluit en daarna de rest van de band invalt, waarbij het trompetspel op een klagende manier gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "Ascension Dream (Peak Version) en ook daarin start de muziek met rustig pianospel, dat vergezeld gaat met ingetogen trompetspel, maar na anderhalve minuut verandert in een vrolijk klinkend stuk muziek, dat een aangenaam ritme bevat en me aan zet tot meebewegen, om dan over te gaan in een iets bombastischer geheel.
Daarna volgt de single "What Are You Thinking About?", die uit 2 delen bestaat, waarvan de eerste simpelweg "Part I" heet en enigszins dreigend begint, om vervolgens over te gaan in "Part II", een fantastische hypnotiserende mix van krautrock en symfonische rock met lichte invloeden van de muziek van Klaus Schulze.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer van de CD heet "Ending" en daarin laat de band me opnieuw genieten van een heerlijk melodisch rock nummer, dat door het trompetspel een lichte trieste ondertoon bevat.
De CD "Lavoro D'Amore" van Roz Vitalis bevat 11 fantastische nummers, die een genot zijn om te beluisteren, technisch van hoogstaande kwaliteit zijn en de grote klasse van de band uitstralen en ik kan dit album dan ook voor de volle 100% van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van symfonische en progressieve rock.
Yuka & Chronoship is een Japanse progressieve rock band, die in 2009 door tekstschrijfster, zangeres en keyboards speelster Yuka Funakoshi werd opgericht en verder bestaat uit: Takashi Miyazawa - sologitaar, Shun Taguchi - basgitaar en Ikko Tanaka - drums en elektrische drums.
De band liet zich muzikaal inspireren door de muziek van de progressieve rock bands uit eind jaren 70.
Hun debuut album "Water Reincarnation" verscheen in juni 2011 via het Franse Musea records label en werd in april 2013 gevolgd door "Dino Rocket Oxygen" (Musea), waarvan de hoes door Roger Dean ontworpen werd, terwijl de albums in 31 landen werden uitgebracht.
Door hun live optredens zag de band hun populariteit steeds meer groeien en werd er onder andere opgetreden in" Marseille, Frankrijk tijdens het Prog Sud festival in 2013, het Festival Crescendo in 2014 te Saint Palais Sur Mer in Frankrijk en het tweedaagse Prog+1 festival te Verona, Italië in 2015.
Hun nieuwe album, "The 3Rd Planetary Chronicles" is 25 september 2015 door het Cherry Red Records label uitgebracht en bevat 12 nummers, waarvan "Birth Of The Earth - Collision" de eerste is en hierin hoor ik de band een korte piano inleiding spelen, waarna "Stone Age" volgt en daarin laat de band me genieten van een rustig startend nummer, dat na ongeveer een minuut versnelt en de muziek symfonisch wordt, waarbij de synthesizer en drums de hoofdrol voor zich opeisen en ik een formidabel stuk muziek voorgezet krijg, dat swingt als een trein en iets meer dan 8 minuten duurt.
Daarna volgt "Galileo I - And Yet It Moves(E Pur Si Muove)", een zwaar en dreigend instrumentaal nummer, waarin de hoofdrol opnieuw voor de piano is en in een film gespeeld had kunnen zijn en gevolgd wordt door "Galileo II - Copernican Theory" , een fantastisch symfonisch progressief rock nummer met een licht dreigende ondertoon en diverse prima tempowisselingen.
Dan schotelt de band me "Birth Of The Earth - Merger" voor en daarin krijg ik weer een kort piano nummer van iets meer dan een minuut te horen en in het volgende nummer, dat "Age Of Steam I. Pastoral Garden II. Machine City" hoor ik de band een schitterende rustige symfonische song ten gehore brengen, waarin de zang me lichtelijk aan die van Yes doet denken, die langzaam opgebouwd wordt, totdat er overgang naar het volgende stuk volgt en de muziek iets heftiger en complexer wordt en het geheel begint te swingen.
In "Wright Flyer 1903" krijg ik ook nu weer een geweldig spannend symfonisch nummer, met enkele subtiele tempowisselingen, te horen, dat progressieve rock invloeden bevat en perfect in elkaar zit en in "On The Radio" zet de band me weer een kort rustig piano nummer voor, dat de spanning van het vorige nummer laat over gaan in een serene rust, die nu over me komt.
Vervolgens hoor ik "Birth Of The Earth - Magma Ocean" en dit is een rustig stukje pianospel van anderhalve minuut, dat vergezeld gaat van indringend gitaarwerk, om gevolgd te worden door "E=C#M", een heerlijk swingend progressief symfonisch rock nummer, dat enkele tempowisselingen bevat en me aan de muziek van Yes uit hun begintijd doet denken en in "I Am Thee" laat de band me een verrukkelijk stuk symfonische rock horen, waarin het begintempo niet al te hoog ligt en de muziek lichtelijk dreigend gespeeld wordt en dit wordt langzaam opgevoerd, waarna er een fantastisch swingend nummer ontstaat, dat in een vrij hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt.
In het laatste nummer "Birth Of The Earth - Embryonic Planet" laat de band me opnieuw genieten van een geweldig lekker stuk progressieve symfonische rock, dat diverse tempowisselingen bevat en me aan mijn stoel gekluisterd houdt.
Het album "The 3Rd Planetary Chronicles" van Yuka & Chronoship is van technisch hoogstaande kwaliteit, waardoor het een genot is om naar deze muziek te luisteren en ik kan ieder liefhebber van progressieve en symfonische rock dan ook aanraden, eens naar dit meesterwerk te gaan beluisteren.(luister naar de trailer van dit album via de youtube link onder de recensie)
Otrovna Kristina werd in 2013 te Zagreb, Kroatië opgericht en bestaat uit 3 leden, waarvan sologitarist Niko Potocnjak van Seven That Spells en Jastreb er één schijnt te zijn.
De band bracht 20 september 2015 hun debuut album, waarop 10 nummers staan, in eigen beheer uit als digitale download en op 12 februari 2016 zal het album via Sulatron Records zowel op CD (super jewlcase) als op LP (180 gram rood vinyl) inclusief een met de hand gesigneerde grote poster in een beperkte oplage van 500 stuks, verschijnen.
Vermeldenswaardig is nog, dat alle gezongen teksten in het Kroatisch zijn.
Het eerste nummer van het album heet "Vrata Moci" en hierin hoor ik de band een stevige hardrock song ten gehore brengen, die enkele prima subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "A Svima Si Bila", waarin de band me een hardrock song voor zet, die snel en swingend begint, maar al spoedig verandert het tempo en gaat de muziek verder in een gemiddeld tempo en hoor ik een uitstekende rock song.
Daarna krijg ik "Demon" te horen en daarin laat de band me een stevige uptempo rock song horen, die swingt als een trein (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Dosao Sam Da Ostanem" volgt en de band me een prima stevige rustige song voorschotelt.
Ook "Poljubi Me U Trece Oko" is een prachtige rustige rock song en "Pita" laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende rock song, die swingt.
In "Zmija" speelt Otrovna Kristina eveneens een swingende hardrock song en in "Igram Da Zaboravim" verandert er weinig en krijg ik opnieuw een soortgelijke song te horen.
Dan volgt "Ljubav Je Bol" en hierin zet de band me een heerlijke stevige licht hypnotiserende rock song voor, die al na korte tijd verandert in een trage vrij zware rock song, waarna de band terug keert naar het ritme uit het begin en ik in de ban van de muziek begin te geraken.
Het laatste nummer heet "Viking" en hierin krijg ik weer een lekkere swingende dansbare rock song te horen, waarin een aanstekelijk ritme zit.
Het debuut album "Otrovna Kristina" van Otrovna Kristina, dat ik een beetje te vlak vind klinken, maar bevat desondanks 10 goed in het gehoor klinkende rock songs, die zeker bij liefhebbers van dit genre in de smaak zullen vallen.
Zanger, synthesizer speler, pianist, tekstschrijver en producer Chris Braide, werd op 6 februari 1973 te Padgate, Warrington, Engeland, geboren en heeft zijn thuisbasis tegenwoordig in Los Angeles, Amerika.
Hij schreef en produceerde onder andere voor sterren als Britney Spears, Beyonce, Christina Aquilera, Afrojack, Marc Almond, Lana Del Rey, Paloma Faith en David Guetta Sia.
Progrock legende Geoff Downes, die op 25 augustus 1952 te Stockport, Cheshire, Engeland werd geboren, speelde keyboards in The Buggles, Asia en Yes.
Tijdens een reünie show van The Buggles in 2010 te Londen, ontmoetten Chris en Geoff elkaar voor het eerst en besloten te gaan samenwerken.
Het resultaat daarvan was het album "Pictures Of You", dat in 2013 verscheen, dat in 2015 gevolgd is door hun tweede album "Suburban Ghosts", dat door het Cherry Red Records label is uitgebracht.
Op "Suburban Ghosts" spelen verder Lee Pomeroy - basgitaar, Dave Gregory - sologitaar en Elijah Braide - zang als gastmuzikanten mee.
"Suburban Ghosts", dat over het opgroeien in een kleine plaats gaat, waarbij isolatie en eenzaamheid het lot was, bevat 12 nummers, waarvan Machinery Of Fate" de eerste is en hierin krijg ik een lekker swingende dansbare elektro song te horen, waarin disco invloeden de boventoon voeren. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Suburban Ghosts - Parts 1 And 2" en daarin laat de band me genieten van een heerlijke mix van new wave, elektro en disco, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichte symfonische rock invloeden bevat.
Het volgende nummer heet "Suburban Ghosts - Part 3", waarin de muziek me aan die van Sting doet denken en ook in dit nummer, dat enkele prima tempowisselingen bevat, krijg ik een uitstekende dansbare elektro disco mix voorgezet, waarbij het moeilijk is stil te blijven zitten.
Dan volgt "Vanity", een schitterende rustige licht symfonische pop song met een maatschappij kritische tekst, waarna ik "Number One" voorgeschoteld krijg en hierin laat de band me opnieuw genieten van een geweldige swingende dansbare elektro song, waarbij stil zitten geen optie is.
In het kortste nummer van het album "Interlude" speelt de band een symfonisch stukje, dat iets meer dan 1 minuut duurt en gevolgd wordt door "North Sea", een dansbare afwisselende uptempo pop song, die me aan de muziek van The Buggles en Sting doet denken.
Vervolgens zet de band me "One Of The Few" voor en daarin hoor ik een schitterende pop song met een tekst om over na te denken en een licht dreigende ondertoon, waarna ik "Time Goes Fast" te horen krijg, waarin het disco ritme terug is en ik ook nu weer een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song hoor, die aan zet tot dansen.
"Live Twice" is een uitstekende pop song, die diverse tempowisselingen bevat en een zeer aangenaam ritme bevat, "Dreaming Of England" is een een fantastische symfonische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Finale", het laatste nummer een swingende instrumentale mix van elektro en disco, die een korte herhaling is van het eerste nummer van het album.
Downes Braide Association heeft met "Suburban Ghosts" een heerlijke swingende plaat gemaakt, die iedere liefhebber van elektro en disco, maar ook symfonische muziek zal weten te waarderen en ik kan hen dit album dan ook van harte aanbevelen.
Basgitarist, zanger, platen producer William Wyman "Billy" Sherwood werd 14 maart 1965 te Las Vegas, Nevada, Amerika, geboren.
Zijn muzikale carrière begon, toen hij mee ging spelen in de band Lodgic van zijn broer Michael, die zong en keyboards speelde en verder bestond uit: Guy Allison - keyboards, Jimmy Haun - sologitaar en Gary Starns - drums.
De band verhuisde in 1980 naar Los Angeles en bracht in 1985 hun debuut album "Nomadic Sands" uit, waarna Lodgic uit elkaar ging.
Billy formeerde samen met Guy een nieuwe band, genaamd World Trade, waarin de andere leden Bruce Gowdy - sologitaar en Mark T. Williams - drums waren en bracht daarmee in 1989 het gelijknamige album uit, waarvoor hij tevens de rol van producer, mixer en technicus op zich nam.
Sherwood en Gowdy werden gevraagd te jammen met Chris Squire, Alan White en Tony Kay van Yes, om de plaats in te nemen van de vertrokken Ian Anderson en Trevor Rabin, maar omdat Rabin terug keerde in Yes, werden er demos gemaakt zonder Gowdy.
Sherwood werd als een soort reserve muzikant gebruikt en werkte mee aan 1 nummer op het album Union, maar voelde zich niet prettig bij het idee om als vervanger van Anderson te fungeren.
Zijn vriendschap met Squire, die tot de dood van Squire op 27 juni 2015 zou duren, leverde hem een plaats op als zanger, keyboards speler en gitarist van The Chris Squire Experiment.
Daarna richtte Sherwood met gitarist Marty Walsh de band The Key op en nam een album op, dat niet voor 1997 zou verschijnen, maar ook werkte hij als producer en technicus met Paul Rodgers (ex Free, Bad Company), Mötorhead en Dangerous Toys.
Verder zong hij en speelde basgitaar op het album "Kingdom of Desire" van Toto, produceerde hij enkele tribuut albums en ging met Yes op tournee als gitarist, keyboards speler voor hun album "Talk".
Vervolgens ging hij weer in World Trade spelen en bracht het album "Euphoria" in 1995 uit, waarbij Jay Schellen de vervanger was voor Mark Williams, om daarna opnieuw als producer, mixer en technicus te gaan werken.
Ook deed hij de coproductie, mix en techniek van de nieuwe studio nummers voor de albums "Keys To Ascension" en "Keys To Ascension 2" van Yes.
Na de twee "Keys To Ascension" albums verliet Wakeman Yes en werd Billy gevraagd om weer bij de band te komen spelen, waarbij de nummers, die hij samen met Chris Squire had geschreven, de basis zouden vormen voor "Open Your Eyes", dat in 1997 door Yes uitgebracht werd en in 2000 gevolgd werd door het album "The Ladder".
Kort na de toer kwam de aankondiging, dat Sherwood geen deel meer van Yes uitmaakte en gingen Squire en hij verder met het maken van het album "Conspiracy", dat eveneens in het jaar 2000 verscheen, maar ook speelde Billy mee op het album "Tangletown" van zijn broer Michael, dat in 1999 werd uitgebracht en begon hij te werken aan het derde World Trade album, maar omdat die band uit elkaar ging, zou hij de nummers gebruiken voor zijn debuut solo album "The Big Peace", dat in 1999 verscheen, waarop hij de meeste instrumenten bespeelde en het album zelf produceerde.
In 2003 werd het album "The Unknown" uitgebracht door de band Conspiracy, dat het project was van Sherwood en Squire, waarna Billy weer aan de diverse tribuut albums ging werken en in 2007 kwam de aankondiging, dat de band Circa was opgericht en bestond uit Billy Sherwood, Alan White, Tony Kaye en Jimmy Haun.
Dat zelfde jaar verscheen het debuut album met gelijknamige titel, werd er een live DVD uitgebracht en deed de band verscheidene optredens, waarna White uit de band stapte en vervangen werd door Jay Schellen.
In 2008 werd zijn derde solo album "At The Speed Of Life" uitgebracht en in januari 2009 het tweede, in eigen beheer, uitgebrachte album "Circa HQ" van Circa via het internet.
Vervolgens vormden Sherwood, Kay en Haun samen met Toto zanger Bobby Kimball een nieuwe band, genaamd Yoso, waarna hun debuut album in 2009 verscheen en Haun vervangen werd door Johnny Bruhns, die in een Yes tribuut band speelde en Schellen werd, kort voordat de band uit elkaar ging, vervangen door Scott Connor.
Daarna bracht Sherwood zijn vierde solo plaat uit, getiteld "Oneirology" en in 2011 werd Circa opnieuw opgericht en bestond uit: Bruhns, Kaye, Connor en Sherwood die tevens zijn vijfde solo album, "What Was The Question?" uitbracht, om in 2012 het album "The Prog Collective"te schrijven, produceren en te spelen met de vele progressieve rock artiesten, waar hij gedurende de jaren mee gewerkt had, onder de naam The Prog Collective en dit in 2013 als een soortgelijk project te herhalen voor "Epilogue".
Op 8 oktober 2013 verscheen er een officiële video voor William Shatner's plaat "Ponder The Mystery", gevolgd door een uitverkochte tournee van Circa.
"Ponder The Mystery" bevatte ook bijdragen van Steve Vai, Robby Krieger, Al Di Meola, George Duke, Vince Gill, Dave Koz, Rick Wakeman en Edgar Winter en ook speelde Sherwood met The Alan Parsons Project.
Op 19 mei 2015 werd er officieel aangekondigd, dat Chris Squire behandeld werd aan acute leukemie en dat Yes hun Noord-Amerikaanse tournee verder zou afmaken met Sherwood in de rol van Squire en na de dood van Squire op 27 juni 2015, betoogde Billy zijn spijt voor het overlijden van zijn vriend en zijn nieuwe rol in Yes, met de woorden: "Chris said to me: 'Play the music, be yourself and make me proud' and it’s my true desire now to live up to his wishes".
Tussen 1999 en 2015 maakte hij 7 solo albums, waarvan "Divided By One" het zevende is en gelijktijdig met het verzamel album "Collection" via Cherry Red Records is uitgebracht.
De eerste song van het album, dat 10 nummers bevat, heet "On Impact" en daarin krijg ik een nummer te horen, dat in het verlengde van een Yes song ligt en een vrij rustig tempo bevat, waarbij de muziek zo nu en dan erg complex is en gevolgd wordt door "The Scene Comes Alive" en ook hierin klinkt het geluid van Yes sterk in door en zitten er verscheidene prima tempowisselingen in de muziek.
Daarna laat Billy me genieten van "No Stone Unturned", een lekker in het gehoor klinkende swingende symfonische rock song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Between Us" volgt en in dit nummer zet Billy me een erg rustige, maar schitterende, symfonische pop song voor.
Dan hoor ik de titel song "Divided By One", een uitstekend swingend uptempo nummer, waarin diverse subtiele tempowisselingen zitten en gevolgd wordt door "Sequence Of Events", een prachtige symfonische song, die enkele tempowisselingen bevat en invloeden uit de muziek van Sting en Genesis bevat.
In "Sphere Of Influence" speelt Billy een vrij complexe song, waarmee hij de muziek van Yes sterk benadert en in "Here For You" krijg ik opnieuw zo'n heerlijke symfonische pop song te horen, waarin het tempo licht wisselt en de muziek me aan zet tot meedeinen.
Vervolgens zet hij me "Constellation Codex" voor, waarin ik een verrukkelijke progressieve symfonische rock met een aanstekelijk ritme te horen krijg en in het laatste nummer, dat "End Of An Era" heet, schotelt hij me een schitterende afwisselende song voor, die ook nu weer naar de muziek van Yes neigt en uiteraard technisch perfect in elkaar zit.
Het zevende solo album, "Divided By One", van Billy Sherwood bevat 10 fantastische symfonische songs, die een genot zijn om te beluisteren en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort deze CD dan ook ten volle aanraden.
Multi-instrumentalist/tekstschrijver Ian Danter werd in Birmingham, Engeland geboren en is het meest bekend als sportverslaggever van Talksport radio in Engeland.
Ook is hij drummer van de langst bestaande Kiss tribuut band Dressed To Kill en zijn belangrijkste muzikale invloeden komen van Dio, Rush, Foo Fighters, Wildhearts, Cheap Trick, Jellyfish, Pantera, Journey, Aerosmith en natuurlijk van Kiss.
In 2013 bracht hij zijn debuut solo album "Prove You Wrong" uit, dat goede recensies kreeg en zijn nieuwe album "Second Time Around", waarop Ian alle instrumenten speelt en zingt, verscheen op 25 september 2015 via het Arkham Recording Studios label van Cherry Red Records.
Het album, dat tussen 2014 en 2015 tijdens diverse sessies te Birmingham is opgenomen en 11 nummers bevat, begint met "If My Truth Is A Lie", waarin Ian me een lekker in het gehoor klinkende melodische hardrock song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "My Poison", een schitterende hardrock song, die me lichtelijk aan de muziek van Kiss doet denken en diverse prima tempowisselingen bevat.
Daarna hoor ik een fantastische melodische rock song, getiteld "Chinese Whispers", waarin de muziek richting symfonische rock gaat en een aangenaam dansbaar ritme bevat, waarna ik "Love Fatigue" te horen krijg, een vrij stevige hardrock song, die swingt.
Dan volgt de titel song "Second Time Around" en daarin laat Ian me een heerlijke rustige melodische symfonische pop song horen, waarin invloeden van Rush onmiskenbaar zijn.
In "We Believed" verrast Ian me door een geweldige rock song ten gehore te brengen, die door Freddy Mercury gezongen had kunnen zijn en dus invloeden van de muziek van Queen heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "It All Comes Back To Rock" zet hij me opnieuw een uitstekende stevige hardrock song, met invloeden van Kiss, voor.
Vervolgens hoor ik "Simple As That" en hierin krijg ik een swingende rock song te horen, waarbij stil zitten geen optie is en invloeden van symfonische bands als Journey bevat, om gevolgd te worden door "I Didn't Get Where I Am Today", een heerlijke aanstekelijke rock song, die een hoog rock & roll gehalte bevat en swingt als een trein.
In het volgende nummer dat "I Love You More" heet, weet Ian me nogmaals te verrassen, door een fantastische rustige song te spelen, waarin de begeleiding hoofdzakelijk uit uitstekend pianospel bestaat.
Het laatste nummer van het album is "Better Off Out Of It (Than Worse Off Dead)" een schitterende swingende vrij snelle hardrock song met diverse subtiele tempowisselingen, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Ian Danter heeft met "Second Time Around" een geweldige swingende hardrock plaat gemaakt, die ik elke liefhebber van dit genre dan ook van harte aan kan raden.
In 2014 startte de Zweedse producer/componist Magnus Sellergren zijn project Videogram.
De muziek, die hij maakt, is geïnspireerd op de filmmuziek van: occulte horror, Spaanse jaren 70 horror, Friday The 13th series, Italiaanse erotica, thrillers, post-apocalyptische "Cannibal freakouts" en jaren 80 actie films.
Zijn debuut maakte hij in juni 2014 met de digitale single "Charles Bronson (original mix)", die in juli gevolgd werd door zijn eerste album "Videogram", die door het Cineploit label werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen: "Camp Blood (2014 version)" (digitale single, oktober 2014), "2077: Raiders Of The Apocalypse" (7" vinyl single, november 2014), een eenzijdig geperste 33 toeren uitgave op doorzichtig vinyl van de 7" single "2077: Raiders Of The Apocalypse" met 2 exclusieve mono mixen van "2077: Raiders Of The Apocalypse" en "Wasteland" en met een 7"x 7" stikker, in plaats van een platenhoes (november 2014), "Cobretti" (3 track digitale single, maart 2015) en "Outpost 31 Isn't Responding" (2 track digitale single, september 2015).
"Pre-Cert", dat op vinyl in een beperkte oplage van 250 stuks is uitgebracht, is het tweede album van Videogram en bevat 13 nummers, waarvan "Videogram Ident 3" de eerste is en hierin hoor ik Magnus een 18 seconden durend synthesizer intro spelen, dat gevolgd wordt door "Damien" en daarin laat hij me genieten van een zwaar en duister klinkend stukje symfonische rock, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt de single "Cobretti", waarin hij me een schitterend swingend elektro nummer voor zet, dat een licht hypnotiserend ritme bevat, waarna ik "Killer On Interstate 40" hoor en hierin maakt hij een mix van dansbare filmmuziek, elektro en dance, die ondersteund worden door een disco klap en een vrij eentonig ritme.
In "Camp Blood" krijg ik een heerlijk dansbaar elektro nummer voorgeschoteld, waarin erotische disco invloeden te horen zijn en in "Horror Express" speelt hij een fantastisch uptempo mix van elektro en krautrock, die in de stijl van de muziek van Jean Michel Jarre en Klaus Schulze zit en een terugkerend ritme bevat.
Dan volgt "Mangiati Vivi" en daarin laat Videogram me opnieuw een dansbare mix van disco en elektro horen, die een licht hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door "Dawn Of The Apocalypse", een geweldig stukje filmmuziek, dat mysterieus begint en een lichtelijk oosters klinkend symfonisch karakter heeft.
Vervolgens hoor ik "Silver Sphere" en hierin zet hij me een zwaar elektronisch nummer voor, dat horror invloeden bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Voorhees Stomp" laat hij me genieten van een heerlijk dansbaar disco nummer met een eentonig hypnotiserend ritme, dat begin jaren 80 gemaakt had kunnen zijn, waarna ik "Le Erotici Notti Di Emanuelle" te horen krijg en daarin speelt Magnus een verrukkelijk erotisch getint nummer, waarin jazz invloeden zitten.
Het volgende nummer heet "Man Is The Warmest Place To Hide" en daarin laat hij me het ritme van de serie "Knight Rider" in een vertraagde versie horen, die gemixt wordt met zwaardere synthesizer klanken, waardoor het geheel een spannend stuk muziek wordt, dat op een derde van het nummer verandert in een duister klinkend stuk muziek, waarin na enkele minuten sirenes beginnen te loeien en de muziek opnieuw verandert en Magnus me het idee geeft dat ik in een post-apocalyptische wereld terecht ben gekomen, om vervolgens over te schakelen naar een eentonig ritme, dat vergezeld wordt door zware duistere klanken.
In het laatste nummer, dat "Videogram Ident 4" heet laat hij me een 18 seconden durend synthesizer outro horen, dat in dezelfde stijl als het intro gespeeld wordt.
"Pre-Cert" van Videogram bevat lekker in het gehoor klinkende elektro, waarvan ik met volle teugen genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van deze muzieksoort houdt.
Porno Teo Kolossal werd op 2 november 2011 te Torino, Italië, opgericht door 4 muzikanten, die onder leiding van Massimo Divenuto, dit side-project als uitlaatklep gebruiken om te improviseren.
"Tannoiser" is, door het Bam Balam Records label, als 2 CD uitgebracht in een beperkte oplage en bevat 7 nummers, waarvan het laatste iets meer dan 58 minuten duurt.
CD 1 start met "Opus Pistorum Day" en daarin krijg ik een zeer heftig, met galmende monologen doorspekt, post-rock nummer te horen, dat diverse tempowisselingen bevat, die het geheel spannend houden, waarna ik "Stanza 306" hoor, waarin de band vrij rustig begint en vervolgens het tempo en ritme langzaam opvoert en ik een lekker in het gehoor klinkend nummer hoor, dat bij tijd en wijle behoorlijk heftig is.
Daarna schotelt de band me het titelnummer "Tannoiser" voor en ook hierin laat Porno Teo Kolossal me genieten van een heerlijke zwaar klinkende improvisatie, waar de teksten in gedeclareerd worden, terwijl de muziek, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, langzaam aan steeds heftiger wordt en in "La Colonna Sonora Dell 'Eta' Moderna" start de muziek eveneens rustig, maar de band besluit al snel het tempo op te voeren, waarbij de teksten ook nu weer gedeclareerd worden, waarna er diverse tempowisselingen ingebouwd zijn om het nummer spannend te houden.
In "Kandahar" laat de band me genieten van een uitstekend stukje geïmproviseerde licht psychedelische progressieve rock, dat tevens ruimtelijke invloeden bevat en enkele prima tempowisselingen bevat en naar het einde toe steeds heftiger wordt.
Het laatste nummer van CD 1 heet "Il Tunnel In Fondo Alla Luce" en daarin zet de band me een fantastisch licht hypnotiserend nummer voor, waarin de progressieve muziek heftig klinkt en de begeleidende uitgebalanceerde teksten op een voortreffelijke wijze gedeclareerd worden, waarna het nummer abrupt stopt. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
CD 2 bevat het 58 minuten durende "Deep" en hierin laat de band me, na een zeer rustig begin, dat langzaam opgevoerd wordt tot er een gemiddeld tempo bereikt is, een vrij heftige mix horen van Coil's LP "How To Destroy Angels", "The End" van The Doors en de post-rock uit het eerste nummer, die aan het eind steeds heftiger wordt, waardoor het nummer een soort ontploffing effect krijgt.
Porno Teo Kolossal heeft me met "Tannoiser" weten te verrassen met hun schitterende improvisaties, die niet alleen heftig zijn, maar ook erg spannend en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook aanraden, dit dubbel album eens te gaan beluisteren, om misschien tot dezelfde conclusie te komen als ik.
Fuzz werd in 2011 te San Francisco, Californië, Amerika, door Charlie Moothart - sologitaar en zang en Ty Segall - drums en zang opgericht, maar het is pas sinds enkele jaren, dat het duo voldoende tijd vond de band, uit hun side-project, de opname studio in te leiden.
Vanaf dat moment verschenen er 2 singles "This Time I Got A Reason" (Trouble In Mind Records) en "Sleigh Ride" (In The Red Records) en ten tijde van de tweede single kwam Roland Cosio als basgitarist bij de band.
De band, die sterk beïnvloed is door de muziek van Black Sabbath, The Groundhogs en Jimi Hendrix, nam hun debuut album uit 2013, getiteld "Fuzz", dat via het In The Red Records label verscheen, onder leiding van Chris Woodhouse (Thee Oh Sees, The Intelligence) op.
Nadat hun album verschenen was, werd Cosio vervangen door basgitarist Chad Ubovich, die tevens in de band Meatbodies speelt en in de nieuwe formatie werd het tweede album "II" opgenomen en eind oktober 2015 uitgebracht via het In The Red Records label.
"II", dat 14 nummers bevat, waarvan er 2 op single zijn verschenen, start met "Time Collapse II - The 7Th Terror", waarin ik een schitterende progressieve rock song te horen krijg, die invloeden van hardrock bevat en diverse prima tempowisselingen heeft, waarna "Rat Race" volgt en in dit nummer speelt de band een heerlijke melodische rock song met lichte bluesrock invloeden, waarin enkele uitstekende subtiele tempowisselingen zitten.
Daarna hoor ik "Let It Live", dat rustig begint en langzaam aan iets sneller wordt, terwijl de zang lichtelijk psychedelisch klinkt en de muziek progressief is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band me "Pollinate" voor zet en ik een heerlijke stevige rock song hoor, die opnieuw invloeden uit de hard- en bluesrock heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Bringer Of Light" en hierin laat de band me genieten van een zwaar klinkende hardrock song, die in een traag tempo gespeeld wordt en daardoor vrij dreigend over komt, om gevolgd te worden door "Pipe" en daarin schotelt de band me een uitstekende stukje hardrock voor, waarin de invloed van Black Sabbath goed te horen is en het nummer bij tijd en wijle swingt als een trein.
In "Say Hello" speelt Fuzz een fantastische progressieve rock song, die een lekker hypnotiserend begin heeft en na enkele minuten over gaat in een stevige hardrock song met opnieuw invloeden van Black Sabbath en in "Burning Wreath" krijg ik een lekker in het gehoor klinkende rock song voorgeschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens verrast de band me en laat me een geweldige snelle korte rock song horen, getiteld "Red Flag", die me muzikaal aan begintijd van de punk doet denken en gevolgd wordt door "Jack The Maggot", dat rustig start en een vrij eentonige zang en ritme heeft, waardoor de band me in de ban van hun muziek laat raken.
Daarna krijg ik een heerlijk vrij commercieel poprock nummer te horen, getiteld "New Flash", dat me aan wil zetten tot dansen en "Sleetak" is een schitterend swingend instrumentaal nummer, waarin de muziek een hypnotiserend effect op me heeft.
In "Silent Sits The Dust Bowl" laat de band me genieten van een verrukkelijk stukje progressieve rock, dat rustig begint, waarna het tempo ietsje sneller wordt en de muziek uitstekende samenzang bevat en in het laatste nummer van het album, een zogenaamde "hidden track", dat niet in de titellijst vermeld staat en bijna 14 minuten duurt, krijg ik een fantastisch stuk progressieve rock te horen, dat in hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, tegen het eind even stopt en dan vervolgens opnieuw begint, om dan psychedelisch te eindigen.
Fuzz heeft met "II" een fantastisch album afgeleverd, dat vol met geweldige nummers staat en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel progressieve rock als hardrock.
Nadat hij de band The Modern Art had ontbonden, richtte multi-instrumentalist Gary Ramon, die in diverse bands actief is en tevens het Acme Records label runt, in 1990, de band Sun Dial op te Londen, Engeland.
Met Sun Dial bracht hij in verschillende band samenstellingen vanaf de oprichting tot 2012 diverse albums uit, waarvan de eerste "Other Way Out" via de labels Tangerine Records (1990), Dutch East India Trading Company (1991), UFO Records (1991), Acme Records (1994, 1996, 2003), Gallium Arsenide (1996), Lava (1997) en Relapse Records (2006) werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen "Reflecter" (UFO Records, 1992, Dutch East India Trading Company, 1992 en Midi Inc., 1992), "Libertine" (Beggars Banquet Records, 1994, CD/MC, 1994 en Atlantic Records, 1993), "Return Journey" (Acme Records, 1994, Gallium Arsenide, 1996 en Relapse Records, 2006), "Acid Yantra" (Beggars Banquet Records, 1995 en Acme Records, 1995, 2007), "Live Drug" (Acme Records, 1996), "Zen For Sale" (Acme Records, 2003 en Headspin, 2003), "Shards Of God" (Acme Records, compilatie, 2007), "Libertine - Deprogrammed" (Acme Records, 2007), "Processed For DNA (The 20th Anniversary Anthology)" (Shrunken Head, 2-CD, 2010), "Sun Dial" (Shrunken Head, 2010), "Pumpkinhead" (Shrunken Head, 2011), "Mind Control" (Tangerine Records, 2012) en de Box Set "Exploding In Your Mind - A Collection Of Outtakes, Alternative Mixes And Rehearsals 1990-91 (Acme,"CD, 2010) plus 12 singles en 10 EP's.
Tijdens de opnamen van het album "Mind Control" uit 2012, dat 3 december 2015 plus 2 extra nummers via het Sulatron Records label op CD verschijnt, bestond de band uit: Gary Ramon - sologitaar, zang, mellotron, mini-moog, arp en hammond organ, Scorpio -basgitaar en moog taurus 3 bas pedalen, Conrad Farmer - drums en Joolie Wood - viool, basblokfluit en melodica, terwijl Hugo Chavez-Smith, die tevens bij het debuut album "Other Way Out" betrokken was geweest, het album te produceerde.
De CD uitgave van "Mind Control" bevat 8 nummers, waarvan de eerste "Mountain Of Fire & Miracles" heet en hierin krijg ik een iets meer dan 9 minuten durend fantastisch hypnotiserend psychedelisch nummer te horen, dat me aan de muziek van de Amerikaanse band Liquid Sound Company en aan die van Sula Bassana doet denken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Radiation", waarin de band me een schitterend stukje psychedelische muziek voorschotelt, waar lichtelijk in geïmproviseerd en geëxperimenteerd wordt.
Daarna krijg ik het kortste nummer van de CD te horen, getiteld "Burned In", dat nog geen 2 minuten duurt en dit begint met een intro van een inloopgroef vol tikken, die langzaam van ritme verandert in een mix van klassiek en eentonige Afrikaanse percussie en eindigt, zoals hij begon.
Dan hoor ik het titel nummer "Mind Control" en daarin laat de band me genieten van een geweldig eentonig dansbaar krautrock nummer, dat een hypnotiserende werking op me heeft en gevolgd wordt door "Last Rays Of The Sun" en in dit nummer zet Sun Dial me een heerlijk vrij melodisch nummer voor, dat enigszins dreigend en bombastisch klinkt.
In "In Every Day Dreamhome A Heartache" verrast de band me door een uitstekende zware progressieve rock song te spelen, die heavy rock invloeden bevat en in de eerste van de bonus nummers, "Seven Pointed Star (Short Version)" krijg ik een fantastisch hypnotiserend licht psychedelisch nummer te horen, waarbij ik het gevoel heb de muziek ingezogen te worden.
Het tweede bonus nummer en tevens laatste van de CD heet "World Within You" en hierin zet de band me een schitterende vrij zwaar klinkende psychedelische song voor, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.
"Mind Control" van Sun Dial is een geweldige heruitgave, waaraan 2 fantastische nummers zijn toegevoegd en een genot om naar te beluisteren en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanbevelen aan een ieder, die van dit soort muziek houdt.
Crystal Jacqueline werd in Wiltshire, Engeland geboren en al op jonge leeftijd ontwikkelde ze haar talent en liefde voor muziek.
Ze trad regelmatig in en rond Bath op, die haar lof en een waardevolle ervaring opleverden en verhuisde later verder naar het zuiden van het land, waar ze in verscheidene bands speelde, die in binnen en buitenland optraden.
Ze woont in Devon met haar varken, katten, ganzen en haar partner Icarus Peel.
Samen spelen ze in de band The Honey Pot, die in 2012 startte en in het begin uit 5 personen bestond, maar nadat, in 2013, hun zanger en ook hun basgitarist de band verlieten, nog maar bestond uit: Crystal Jacqueline - zang en piano, Icarus Peel - alle andere instrumenten en Brian Rushbrooke - drums.
In 2010 bracht ze haar solo debuut album "Heal Yourself" via Psychedandy Records uit en in 2012 verscheen haar eerste album met The Honey Pot, getiteld "To The Edge Of The World" op het Mega Dodo label.
In november 2012 nam ze de EP "A Fairy Tale" op met daarop 3 covers: "Cousin Jane" (Troggs), "A Fairy Tale" (Second Hand), "Play With Fire" (Rolling Stones), die door Fruits De Mer Records werd uitgebracht.
Daarna verscheen de LP "Sun Arise" in 2013 via het Mega Dodo Records label op de markt en deze bevat 16 nummers, inclusief de songs van de EP "A Fairy Tale".
Het laatst verschenen album Crystal Jacqueline And The Honey Pot, "Electronic Memory", uit 2015, is in een zeer gelimiteerde box oplage van 100 stuks verschenen en bevat een 12 pagina's tellend boekje, 2 ansichtkaarten en een badge.
Ook de nieuwe uitgave van de band, "Inside The Whale", die 26 februari 2016 door het Mega Dodo Records label wordt uitgebracht, zal in een beperkte oplage verschijnen en daarop zijn keyboards speler John Wyatt en basgitarist Simon Fear, die sinds begin 2015 bij de band zitten, voor het eerst te horen.
Het album, dat 9 nummers bevat, zal op 180 gram zwart vinyl op LP worden uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 300 stuks, waarvan de eerste 150 stuks gesigneerd en genummerd zijn door de band.
De CD uitgave bevat 2 extra nummers, terwijl er van de beperkte uitgave van de 3CD versie slechts 150 verschijnen en deze bevat het album "Inside The Whale", het exclusieve live album "Live In London" (opgenomen tijdens het Games For May optreden), the single "Lisa Dreams" plus 2 bonus nummers en een interview met Icarus Peel en Crystal Jacqueline, waarbij het geheel verpakt is in een speciaal genummerd blik met waarzeggende vis.
Het album start met "The Outskirts Of Your Mind", waarin ik een heerlijke aanstekelijke dansbare pop song te horen krijg, die in een uptempo gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door de titelsong "Inside The Whale", die iets meer dan 8 minuten duurt en daarin hoor ik een schitterende pop song met folk invloeden, waarin ook ruimte is voor improvisatie.
Daarna zet The Honey Pot me "Starfish Smiles" voor en hierin krijg ik een uitstekende licht psychedelische pop song te horen, waarna ik "Almost Exactly Beautiful" voorgeschoteld krijg en hierin komt de zang niet van Crystal Jacqueline, zoals gewoonlijk, maar van John Wyatt en in dit nummer speelt de band een
fantastische melodische pop song met een licht hypnotiserend ritme.
het eerste nummer van kant B van de LP heet "Psychedelic Circles" en hierin krijg ik een verrukkelijke psychedelische pop song te horen, die door Icarus Peel gezongen wordt en me even aan de muziek van Syd Barrett doet denken, waarna de band me "Pink And Orange" voor zet en ik een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song met schitterend gitaarspel, fantastische keyboards en heerlijke zang van Crystal Jacqueline te horen krijg, die ondersteund worden door basgitaar en drums. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
In "Walking On Eggshells", die met prachtig klavecimbel spel begint, laat de band me genieten van een geweldige mooie rustige pop song, waarbij ik het gevoel heb de muziek ingezogen te worden en in "Butterfly Ride" krijg ik opnieuw een heerlijke melodische pop song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de samenzang uitstekend tot zijn recht komt.
Het laatste nummer van de LP heet "A Curates Egg" en hierin speelt de band opnieuw zo'n schitterende rustige pop song en is het tweede nummer waarin de zang van John Wyatt komt en daarin klinkt de samenzang fantastisch en wordt de muzikale ondersteuning bepaald door keyboards en gitaar.
De eerste van de 2 bonus nummers van de CD heet "Poppy Surfing" en daarin laat de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song horen, die een lichtelijk swingend ritme bevat, dat tegen het einde even iets heftiger wordt en gevolgd wordt door "Three Sisters", waarin de band me een schitterende swingende stevige pop song voor zet, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
The Honey Pot heeft met "Inside The Whale" een fantastisch album gemaakt, dat boordevol geweldige songs staat en in de collectie van iedere liefhebber van de betere pop thuis hoort.
