Review: Octopus Syng - Reverberating Garden Number 7 (Mega Dodo Records, 2016) (Psychedelische Pop)

Octopus Syng is een band uit Helsinki, Finland, die sinds 1999 bestaat en opgericht werd door zanger sologitarist Jaire Pätäri.
Samen met Joni - sologitaar en zang, Annti - basgitaar en Jukka - drums vormt hij de band, die optreedt onder de naam Octopus Syng Alive en beïnvloed is door de psychedelische muziek van eind jaren zestig, begin jaren zeventig.
In 2000 bracht Jaire, als éénmans band zijn debuut single "Gandhi-train to Dawn" / "Mystic Side Questions" via het Novgorod label uit, in dat zelfde jaar gevolgd door de EP "Rainbow Coloured Mandala", die door het Universal Vibes label werd uitgebracht op MCD.
Vervolgens verschenen de 7" vinyl EP "All Beings Are Beautiful" (Novgorod), "Beyond the Karmadelic Coldness, There's the Lovedelic Warmth", die in 2004 op CD via Soundhawk en op zowel zwart vinyl als Limited edition gekleurd vinyl op LP via Nasoni werd uitgebracht en in 2007 verscheen de gelimiteerde gekleurd  vinyl LP "Birds of Morning Are Never Late" via Nasoni, waarop voor het eerst de complete band te horen was en daarop speelde ook keyboards speelster zangeres Laura mee.
Verder verscheen het nummer "If You Were A Flower" op een compilatie album ("Crabstock On Ic"), dat door Fruits De Mer Records werd uitgebracht en dit label bracht ook de gelimiteerde marmerkleurige split single met het nummer "Listen To The Moths" van Octopus Syng op de ene en "Girls Of Belvoir" van Mark McDowell op de andere kant op de markt in 2014 en tevens werd in 2014 de LP "Reverberating Garden Number 7" via het Mega Dodo Records label uitgebracht met daarop 11 nummers, echter zonder de titel song.
"Reverberating Garden Number 7" is ook de titel van hun nieuwe 7" single, die 13 mei 2016 voor leden van de Mega Dodo Singles Club op rood vinyl wordt uitgebracht in een gelimiteerde oplage van 150 stuks, terwijl er eveneens 150 exemplaren op zwart vinyl worden geperst, die voor niet leden van de Club beschikbaar zijn en beide uitgaven zijn hand genummerd.
Ook verschijnt het nummer op het nieuwe album van de band, dat later dit jaar uit komt en "Hollow Ghost/Rochelle Salt" heet.

Op de A-kant, "Reverberating Garden Number 7", laat de band me genieten van een schitterende rustige psychedelische song, die een aanstekelijk ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en op de B-kant hoor ik het door Pink Floyd opgenomen en door Syd Barrett geschreven "Flaming", dat een werkelijk fantastische uitvoering van dit nummer is en uitermate psychedelisch klinkt.

"Reverberating Garden Number 7" van Octopus Syng bevat 2 verrukkelijke songs, die bij elke liefhebber van psychedelische muziek in de smaak zullen vallen en ik kan hen deze single dan ook ten zeerste aanbevelen.

Review: Papernut Cambridge - Love The Things Your Lover Loves (Gare Du Nord Records, 2016) (Psychedelische Pop)

Papernut Cambridge is een collectief uit Cambridge, Kent, Engeland, dat opgericht is door underground producer, technicus en gitarist Ian Button (Death In Vegas, Trashing Doves), als zijn nieuwste project.
Dit collectief bestaat uit: Ian Button, Robert Halcrow, Marco Magnani, Robert Rotifer, Darren Hayman, Jack Hayter, Ralegh Long, Mary Epworth, Will Twynham, Helene Bradley, Mat Flint, JJ Crash, Lucy Jopling, Paul Hawkins, Chris Potter, Alastair Harper, Ruari Meehan, Alex Templeton-Ward, Nick Tidmarsh, John Howard, Terry Miles en Emma Winston.
Andere huidige projecten en samenwerking verbanden zijn er onder andere met: Go Kart Mozart, David Cronenberg's Wife, Deep Cut, Darren Hayman, Pete Astor, Rotifer en Paul Hawkins.
Papernut Cambridge is gebaseerd op een denkbeeldige band uit een droom van 1990, die in 2013 tot leven is gewekt, door een groep te vormen uit vrienden en medewerkers.
Dat resulteerde in de 2 albums: "Cambridge Nutflake" (november 2013) en "There's No Underground" (oktober 2014), die beide door het Gare Du Nord Records label werden uitgebracht.
Hun nieuwe album, "Love The Things Your Lover Loves", staat voor 13 mei 2016 gepland en wordt zowel op 2LP (10"), CD en als digitale download en cassette en tevens als een complete set van vinyl/CD/cassette/tatoeages/badges uitgebracht via Gare Du Nord Records.
Voor Valentijnsdag 2016 is er speciaal een gratis "Valentines Day EP" verschenen onder de naam "Love The Things Your Lover Loves EP", waarop het titelnummer van de nieuwe LP en 1 nummer uit 1995 en 1 uit 1999 staan, plus een set tijdelijk blijvende tatoeages.
Ook verschijnt 13 mei het album "Other Things Your Lover Loves", waarop 12 instrumentale nummers staan, tegelijk met het nieuwe album en dit zijn bewerkte nummers, waarvan de zang is vervangen door andere instrumenten en melodieën en elk nummer als een nieuwe klinkt.

Het nieuwe album "Love The Things Your Lover Loves" bevat 12 songs en de titelsong, "Love The Things Your Lover Loves", is daar de eerste van.
Hierin hoor ik de band een een verrukkelijke psychedelische song ten gehore brengen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarbij de zang me enigszins aan die van Steve Harley (Cockney Rebel) doet denken, die gevolgd wordt door "The Lady Who Told A Lie", een lekker in het gehoor klinkende pop song, die eveneens die sfeer uit wasemt en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "I Promise You" voorgezet en daarin speelt de band een mooie rustige licht psychedelische pop song, waarbij de samenzang prachtig is, waarna "Radio" volgt en dit is een swingende licht psychedelische pop song met een aanstekelijk ritme, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Dan zet de band me "Chartreuse" voor en krijg ik een uitstekende dansbare pop song met wisselende ritmes te horen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Them", waarin de band me een fantastische rustige psychedelisch pop song voorschotelt.
In "Mirology" speelt Papernut Cambridge een schitterende melodische psychedelische uptempo pop song, waarin het ritme licht hypnotisch klinkt en de muziek aan zet tot dansen en in "St.Nicholas Vicarage" hoor ik een heerlijke psychedelische pop song met diverse subtiele tempowisselingen.
Vervolgens speelt de band een lekkere dansbare mix van pop en country in "I'm Stranded" en in "Spell It Out" krijg ik een prima dansbare pop song te horen, die lichte reggae invloeden bevat.
"Kardashev Fail" begint met een swingend ritme, maar verandert halverwege in een treurig klinkende song, die psychedelische invloeden heeft en het laatste nummer, dat "We Are The Nut" heet is een fantastische opgewekte swingende pop song met lichte country invloeden en een aanstekelijk ritme.

"Love The Things Your Lover Loves" van Papernut Cambridge bevat 12 geweldige songs, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik heb dan ook met volle teugen van dit schitterende album genoten en kan iedere liefhebber van de betere pop aanbevelen, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Arbeit Schickert Schneider - ASS (Bureau B Records, 2016) (Elektronisch)

Het idee achter de band Arbeit Schickert Schneider was, te zien wat er gebeurde als je 3 Berlijnse gitaar spelers uit 3 verschillende generaties in een opname sessie samen zou laten spelen en het resultaat daarvan is op "ASS" te beluisteren.
Guenter Schickert bracht in de jaren 70 2 krautrock albums uit via Brain en Sky Records, Jochen Arbeit is de gitarist van de jaren 80 avant garde bands Einstuerzende Neubauten en Die Haut en Schneider TM brengt sinds de jaren 90 elektronische muziek uit.
De instrumenten die bespeelt worden zijn als volgt: sologitaar, balafon en effecten (Jochen Arbeit), sologitaar, trompet, conga's en effecten (Guenter Schickert), sologitaar, basgitaar, dwarsfluit, mbira, elektronische drum pads en effecten (Schneider TM).
Het geheel bevat invloeden uit: krautrock, psychedeliche rock, free jazz, punk, industrial, techno, minimal elektronische muziek enz.

Het album, dat 29 april 2016 via Bureaau B Records wordt uitgebracht, bevat 8 nummers, waarvan "37 C" de eerste is en hierin krijg ik een vrij experimenteel elektronisch nummer te horen, dat in een traag tempo gespeeld wordt en door loopt in het volgende, dat "38 C" heet en daarin gaat de band verder met het maken van experimentele elektronische muziek in een iets hoger tempo, dat naadloos vervolgd wordt met "39 C", waarin het voorgaande nummer opnieuw door gaat en ik weer zo'n experimenteel stuk elektronische muziek te horen krijg, dat een verder vervolg krijgt in "40 C" en ook in dit nummer verandert er niet veel, maar in "41 C" wordt het tempo weer iets meer opgevoerd wordt en gaat het nummer de krautrock kant op.
Dan hoor ik "Acetyl", waarin er jazz invloeden in de, hoofdzakelijk, elektronische muziek worden gebracht, die nu een licht hypnotiserend karakter heeft en tevens invloeden van krautrock heeft, waarna ik "Salicyl" voorgeschoteld krijg en in dit nummer laat de band me een dansbare mix horen van disco, elektro en krautrock.
Het laatste nummer, dat "Sãure" heet, is opnieuw een traag elektronisch nummer, waarin het tempo langzaam iets opgevoerd wordt en de muziek soms lichtelijk dreigend over komt.

Na beluistering van de CD "ASS" van Arbeit Schickert Schneider, die weliswaar niet voor een groot publiek erg toegankelijk zal zijn, heb ik gevoel in een grote elektronische trip te hebben gezeten en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan hen, die van experimentele en elektronische muziek houden.
(luister naar gedeeltes van de nummers via de soundcloud link onder de recensie)

Review: Vespero - Lique Mekwas (RAIG Records, 2016) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar,
synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektonica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het album "Fitful Slumber Until 5 A.M.", waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.
Op het zevende studio album, "Lique Mekwas", speelt Vespero voor het eerst in een zes mans formatie en bestaat hierop uit: Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexander Timakov - drums en percussie, Arkady Fedotov - basgitaar en synthesizer, Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektrische piano, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer en Vitaly Borodin - viool en tevens speelt Pavel Alekseev als gastmuzikant mee op tenor saxofoon.
Het album "Lique Mekwas", dat 24 maart 2016 door het R.A.I.G. Records label op CD en als digitale download is uitgebracht, is het eerste deel van Vespero's "Abyssinian Tales Dilogy" en bevat 7 nummers.

Het album start met het iets meer dan 16 minuten durende "The Course Of Abagaz" en daarin krijg ik een fantastisch swingend progressief nummer te horen, dat een hypnotiserend drums ritme bevat en tevens spacerock invloeden heeft, waarbij het tempo vrij hoog ligt, maar halverwege gaat het tempo naar beneden en verandert het in een rustig stuk melodische muziek met lichte jazz invloeden, om tegen het einde opnieuw te versnellen.
Daarna schotelt de band me "Ras Dashen" voor en hoor ik een schitterend licht hypnotiserend melodisch nummer, dat spacerock, jazzrock en zigeuner jazz invloeden kent (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "OromooÖCÖs Flashing Eyes", waarin de band weer zo'n geweldig stuk hypnotiserende progressieve muziek in een gemiddeld tempo speelt, dat invloeden bevat uit space- en jazzrock en tevens swingt als een trein, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan zet Vespero me "Abyssinisan Ground" voor en hoor ik een progressief melodisch nummer, dat na enkele minuten verandert in een zeer dansbaar stuk muziek, waarbij het onmogelijk is niet in beweging te komen en even verder in het nummer meer tempo krijgt, waarbij een mix tussen jazz en spacerock gespeeld wordt.
In "Isidore's Prophet" laat de band me genieten van een swingende mix van jazz, spacerock, dance en progressieve rock, die met een aanstekelijk dansbaar ritme gespeeld wordt, om halverwege tijdelijk te veranderen in een rustiger stuk muziek, maar na enkele minuten weer verder te gaan in een swingend jazzrock nummer, waarbij het tempo weer opgeschroefd is.
Vervolgens schotelt de band me "Follow The Fitawrari" voor, een verrukkelijk swingend progressief rock nummer dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en ook dit verandert halverwege in een rustiger tempo, waarin een enigszins trieste ondertoon zit, maar dan versneld de muziek weer en krijg ik opnieuw een heerlijk swingend stuk progressieve rock te horen.
Het laatste nummer heet "The EmperorÖCÖs Second Self", een swingend jazzrock nummer, dat over gaat in een stuk melodische progressieve rock, waar ook spacerock invloeden in verwerkt worden.

"Lique Mekwas" van Vespero bevat 7 schitterende nummers, die een genot zijn om te beluisteren en technisch van hoogstaande kwaliteit zijn, waardoor ik dit album kan kenmerken als een meesterwerk en ik kan iedere liefhebber deze schijf dan ook aanraden.

Review: Circles - Circles + Circles - More Circles (Mental Experience, 2016) (Krautrock/Experimentele Muziek/Psychedelische Muziek)

Circles was een Duitse band uit Frankfurt, die bestond uit: Dierk Leitert - synthesizer, sequencer, solo- en basgitaar, drums, saxofoon, dwarsfluit en zang en Mike Bohrmann - solo- en basgitaar en synthesizer, plus enkele gastmuzikanten.
De band bracht in 1983 hun debuut album "Circles" en deze werd in 1984 gevolgd door het album "More Circles", beide privé persingen, die via hun eigen Einhorn label verschenen.
Hun muzikale invloeden waren de jaren 70 krautrock bands zoals: Cluster, Neu!, Harmonia en Liliental, terwijl hun muziek ook overeenkomsten vertoonde met bands uit de jaren 80, zoals: Throbbing Gristle, Nurse With Wound, Fripp & Eno, Chrome en Heldon.
Beide albums zijn 11 februari 2016 door het Mental Experience label voor het eerst op CD uitgebracht en voorzien van een gedetailleerde beschrijving door Alan Freeman (The Crack In The Cosmic Egg, Ultima Thule) en bevatten respectievelijk 9 en 10 nummers.

Het eerste nummer van het album "Circles" heet "Einblicke" en daarin krijg ik een spannend, vrij heftig, nummer te horen, waarin gesproken tekst zit en dat invloeden van de muziek van Coil bevat, waarna "Viele Wege" volgt, dat experimenteel klinkt en eveneens gesproken tekst bevat.
Daarna zet de band me "Chant" voor en ook hierin speelt de band een zeer experimenteel stukje muziek, waarin de enige tekst Chant is, dat constant herhaalt wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Rockcola", een swingend instrumentaal nummer, dat lichte krautrock en free jazz "invloeden en een hypnotiserend ritme heeft.
Dan hoor ik "10 Unter Null", een geweldig lekker swingend klinkend instrumentaal nummer, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek weet te houden, om met "Tropflut" verder te gaan en hierin schotelt Circles me een vrij zwaar klinkend instrumentaal progressief jazz nummer voor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en de hoofdrollen voor synthesizer en trompet zijn.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Reibend" hoor ik de band opnieuw een spannend instrumentaal nummer ten gehore brengen, waarin invloeden van tijdgenoten Nurse With Wound en Coil zitten en in "Intermezzo" hoor ik een 21 seconde durend stukje synthesizer.
Vervolgens laat de band me bijna 12 minuten genieten van een hypnotisch klinkend nummer, waarvan het eerste gedeelte (8 minuten) "Woitisch" heet en een constant terug kerend thema heeft, dat op een derde van het nummer tijdelijk even verandert, maar dan  weer opgepakt wordt, om opnieuw onderbroken te worden op twee derde van het nummer en te veranderen in een heerlijk stukje ambient, dat "Umgedreht" heet en bijna 4 minuten duurt.

"More Circles" begint met "Minimal Instant", een korte mix van elektronische muziek, krautrock en experimentele muziek, dat een hypnotiserend ritme heeft en gevolgd wordt door een nummer dat uit 2 delen bestaat, waarvan het eerste "Several Steps Leading Through Different Rooms" heet en bijna 10 minuten duurt, terwijl het tweede gedeelte "Escapades" heet en drie en een halve minuut duurt.
In het eerste gedeelte laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkend elektronisch nummer, dat invloeden van krautrock bevat en door het terug kerende ritme licht hypnotiserend klinkt en in het tweede deel krijg ik een uitstekend experimenteel stukje muziek te horen.
Dit wordt gevolgd door het korte "Tripletwin", een heerlijk psychedelisch klinkend swingend nummer, waarna de band me "Paris Cut" voorschotelt en hierin hoor ik een fantastisch experimenteel psychedelisch nummer met lichte ruimtelijke invloeden.
In "Mental Dart" speelt de band een soortgelijk psychedelisch nummer en ook dit klinkt geweldig, waarna ik "Trio Atonale" voorgezet krijg en daarin vervolgt Circles met het maken van spannende experimentele psychedelische muziek.
Dan volgt "Tranquilo Gonzales", een schitterend experimenteel elektronisch nummer met invloeden van krautrock, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Het volgende nummer, dat "Sequences" heet is weer zo'n spannend experimenteel nummer, waarin mijn oren gespitst zijn, om maar niets van de muziek te missen en in "Consequenses" zet de band me ook nu weer een geweldig spannend experimenteel elektronisch nummer voor, dat psychedelische invloeden heeft.
Het laatste nummer van het album heet "Spiral Dance" en daarin laat de band me genieten van een verrukkelijk psychedelisch krautrock nummer, dat swingt als een trein.

"Circles" en "More Circles" van de band Circles, zijn 2 fantastische CD's, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan beide CD's dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van krautrock, experimentele en psychedelische muziek houdt.

Review: Blood Ceremony - Lord Of Misrule (Rise Above Records, 2016) (Progressieve Rock)

De Canadese band Blood Ceremony, uit Toronto, bestaat uit: Alia O'Brien - zang, dwarsfluit en orgel, Sean Kennedy - sologitaar, Lucas Gadke - basgitaar en Michael Carrillo - drums.De band bracht hun debuut album "Blood Ceremony" in 2008 uit via het Rise Above Records label, waarna een Europese tournee volgde met Electric Wizard.
In 2011 verscheen hun tweede album "Living With The Ancients", waarin de muziek een stuk duisterder klonk en optredens volgden, onder andere op Roadburn in Tilburg, Nederland en in 2011 op The Hammer of Doom VI Festival te Wurzburg, Duitsland, waarna ze in 2012 als voorprogramma tijdens de Noord-Amerikaanse "13 Dates of Doom" tournee van de Zweedse band Ghost fungeerden.
Vervolgens ging de band de studio in om hun derde album "The Eldritch Dark" op te nemen, dat in 2013 via Rise Above Records en Metal Blade verscheen en lovende kritieken kreeg van zowel de fans als van de muziekbladen.
Daarna deed de band een Noord-Amerikaanse tournee van 6 weken samen met Kylesa en na als hoofdprogramma op het podium te hebben gestaan tijdens een show te Londen, Engeland, vanwege het 25 jarig bestaan van Rise Above Records, verscheen de 7" single "Let It Come Down" in 2014 en na de release daarvan maakte Blood Ceremony in mei dat jaar als hoofdprogramma een succesvolle toer door Europa van een maand.

Het nieuwe album van de band, "Lord Of Misrule", dat 25 maart 2016 verschijnt, wordt ook deze keer door het Rise Above Records label uitgebracht en bevat 9 nummers, waarvan "The Devil's Widow" het eerste is en hierin hoor ik Blood Ceremony een heerlijke swingende mix van hardrock, progressieve rock en folk spelen, die invloeden van Jethro Tull en Lucifer Was bevat, diverse tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Loreley", een lekker in het gehoor klinkende melodische progressieve poprock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna zet de band me "The Rogue's Lot" voor en daarin krijg ik een uitstekende vrij zwaar klinkende rock song voorgeschoteld, die lichte folkrock invloeden bevat, waarna ik de titelsong "Lord Of Misrule" hoor, waarin de band een schitterende mix van folkrock en progressieve rock in wisselende tempo's speelt.
Het volgende nummer heet "Half Moon Street" en hierin speelt Blood Ceremony een verrukkelijke swingende progressieve folkrock song, die me aanzet tot meebewegen en gevolgd wordt door "The Weird Of Finistere", een fantastische rustige folkrock song met een aanstekelijk ritme.
In "Flower Phantoms" speelt de band een zeer dansbare pop song en doet de muziek me lichtelijk aan die van Abba denken en in "Old Fires" laat Blood Ceremony me een swingende hardrock song horen, die invloeden van progressieve rock heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In het laatste nummer van het album, "Things Present, Things Past", krijg ik een nogmaals prachtige rustige folkrock song voorgezet, waar ik met volle teugen van geniet.

"Lord Of Misrule" van Blood Ceremony bevat 9 heerlijke songs, die de moeite van het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van progressieve rock en/of folkrock houden, maar ook zij, die van de betere pop houden, zullen ruimschoots aan hun trekken komen.

Review: Reverend Horton Heat - Rev (Victory Records, 2014) (Rockabilly)

The Reverend Horton Heat is het alias van zanger-sologitarist Jim Heath, als wel van zijn psychobilly trio uit Dallas, Texas, dat in 1985 werd opgericht.
In de loop der jaren is de band regelmatig van bezetting verandert en bestaat heden ten dage uit: Jimbo Wallace - staande bas en Scott Churilla - drums.
De band brengt sinds 1990 albums uit via diverse labels en daarvan is "Smoke 'Em If You Got 'Em", dat via het Sub Pop label verscheen de eerste.
Daarna volgden: "The Full-Custom Gospel Sounds Of The Reverend Horton Heat" (Sub Pop, 1993), "Liquor In The Front" (Sub Pop/Interscope Records, 1994), "It's Martini Time" (Interscope Records, 1996), "Space Heater" (Interscope Records, 1998), "Spend a Night In The Box" (Time Bomb Recordings, 2000), "Lucky 7" (Artemis Records, 2002), "Revival" (Yep Roc Records, 2004), "We Three Kings" (Yep Roc Records, 2005), "Laughin' & Cryin' with The Reverend Horton Heat" (Yep Roc Records, 2009) en "Rev" (Victory Records, 2014).

"Rev", het eerste album, dat via Victory Records verscheen, bevat 13 nummers, waarvan "Victory Lap"het eerste is en daarin hoor ik de band een schitterend swingend instrumentaal stukje surf spelen, dat verder gaat in "Smell Of Gasoline" en daarin maakt de band een fantastische swingende uptempo mix van rock & roll en surf, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Never Gonna Stop It", een geweldige mix van punk en psychobilly, die in een hoog tempo gespeeld wordt, waarna de band me "Zombie Dumb" voor zet en in dit nummer krijg ik een swingende mix van surf en psychobilly voorgeschoteld, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Ook het volgende nummer, dat "Schizoid" heet, swingt als een trein en bij deze fantastische mix van psychobilly en pop is stil zitten nog steeds geen optie en in "Spooky Boots" gaat de band verder met het maken van hun verrukkelijke psychobilly, die gemixt met surf en voorzien van een uptempo ervoor zorgt, dat ik nog geen moment stil op mijn stroel heb gezeten.
In "Scenery Going By" voert de band het tempo nog iets meer op en schotelt me een geweldige mix voor van rockabilly, surf en countrypunk, die iets over de helft van de song even een stukje rustiger wordt, maar kort daarna weer versneld wordt en in "My Hat" speelt de band een swingende mix van boogie, surf en rock & roll.
Vervolgens hoor ik "Let Me Teach You How To Eat", een uptempo mix van surf en rockabilly, die verscheidene tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Mad Mad Heart", waarin de band me weer een heerlijke swingende rockabilly song voor zet.
Verder laat Reverend Horton Heat me genieten van "Longest Gonest Man", een uptempo rock & roll song, "Hardscrabble Woman", een lekker in het gehoor klinkende mix van country en rockabilly, die in een beperkte oplage voor Record Store Day 2016 op een 7" single verschijnt met het niet uitgebrachte "Lying To Myself” als B-kant en in het laatste nummer van het album, "Chasing Rainbows" hoor ik de band een uitstekende mix van surf en pop spelen, die enkele tempowisselingen heeft.

"Rev" van Reverend Horton Heat bevat 13 werkelijk fantastische swingende rockabilly nummers, waarvan ik van begin tot einde heb genoten en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van deze muzieksoort houdt, kortom: een aanrader!

Review: Kultivator - Barndomens Stigar (Transubstans, 2016) (Progressieve Rock)

Kultivator is een Zweedse band, die in 1978 ontstond, doordat 3 ex leden van de band Tunnelbanan besloten een nieuwe band op te richten.
Dat waren: Stefan Carlsson - basgitaar, Johan Hedrén - orgel en synthesizer en Johan Svärd - drums en percussie.
Samen met Ingemo Rylander - zang en recorders en Jonas Linge - sologitaar en zang, vormden ze Kultivator en namen van juli tot oktober 1980, met medewerking van The Boys’ Choir Hädan Sväv, hun debuut album "Barndomens stigar" in Studio Avo te Linköping, Zweden, op, waarna de LP door het Bauta Records label in 1981 werd uitgebracht.
In 2006 verscheen er een EP van de band, getiteld "Waiting Paths" en deze werd in 2006 in de Forrest Studio door Lach’n Jonsson opgenomen en gedeeltelijk in de huiskamer van de thuisstudio van Ingemo en Johan te Vallmo.
Het Mellotronen label bracht het album in 2008 als 2CD op de markt, inclusief 3 bonustracks plus de 4 nummers van de EP "Waiting Paths" uit 2006.
Het album plus bonus nummers en de EP verschijnen op 30 mei 2016 via het Transubstans Records label op bronskleurig vinyl in een luxe LP uitgave, terwijl er die datum tevens een uitgave van de LP plus bonus nummers op zwart vinyl zonder de EP verschijnt.

De LP, die 8 nummers bevat, start met "Höga Hästar" en daarin krijg ik een fantastisch snel swingend instrumentaal progressief rock nummer te horen, waarin het orgel de hoofdrol speelt en dit wordt gevolgd door "Vemod", een schitterend progressieve rock song waar diverse tempowisselingen in zitten en invloeden van jaren 70 progrock bands hoorbaar zijn.
Daarna laat de band me genieten van "Smäfolket", waarin ik een heerlijk stukje progressieve rock hoor, dat technisch van hoogstaande kwaliteit is en in een afwisselend tempo wordt gespeeld, waarna "Kära Jord" volgt en de band me een spannende mix van progressieve rock en RIO voorzet, die verscheidene tempowisselingen heeft.
Dan krijg ik het titel nummer "Barndomens Stigar" te horen en hierin schotelt de band me een verrukkelijke swingende mix van RIO, symfonische en progressieve rock voor met invloeden van de muziek van onder andere Soft Machine, Yes en Gentle Giant.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Grottekvarnen" speelt Kultivator opnieuw zo'n geweldige spannende swingende mix van progressieve en symfonische rock met wisselende tempo's, die lichte  invloeden van The Swingle Singers bevat en in "Värfol" hoor ik een zeer aanstekelijke vrolijke mix van progressieve rock en RIO, die swingt als een trein.
Het laatste nummer van de LP heet "Novarest" en ook daarin wordt ik weer op een schitterende mix van RIO, progressieve en symfonische rock getrakteerd, die wisselende tempo's en ritmes heeft.
De eerste van de bonusnummers is een fantastische swingende mix van progressieve rock en folk, getiteld "Häxdans", die in augustus 1992 werd opgenomen en aanzet tot dansen.
Het volgende nummer, "Tunnelbanan Medley", is een live opname van 9 juni 1979 en hierin zet de band me ook nu weer een heerlijk afwisselend rock nummer voor, dat diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "de live versie van "Novarest", die "Novarest Live" heet, 29 maart 1980 werd opgenomen en iets meer dan 12 minuten duurt en dit is een schitterend stuk progressieve rock, waarin de nodige tempowisselingen zitten, die het nummer spannend houden.
Vervolgens krijg ik de nummers van de EP uit 2008 voorgeschoteld en de eerste daarvan heet "In The Darkness Plate".
Daarin hoor ik Kultivator een uitstekende progressieve song ten gehore brengen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en in "Bringing Water" zet de band me een dansbare symfonische rock song voor, waar folkrock invloeden in zitten.
Dan hoor ik "Another Day In Life" en hierin krijg ik een prachtige rustige melodische folk song voorgezet, waarna de titelsong "Waiting Paths" volgt en in dit nummer speelt de band weer een verrukkelijk stuk progressieve rock song in afwisselende tempo's met invloeden uit symfonische rock en folkrock.

De luxe uitgave van "Barndomens Stigar" van Kultivator bevat totaal 15 geweldige nummers, waar ik met volle teugen van genoten heb en ik kan dit schitterende meesterwerk dan ook voor 100% aanraden aan iedere liefhebber van zowel RIO en progressieve en symfonische rock.

Review: Solyst - The Steam Age (Bureau B Records, 2016) (Krautrock)

Nadat hij 16 jaar als drummer van de band Kreidler actief was en talloze gast optredens had gedaan, vond Thomas Klein het tijd voor zijn solo carrière.
Thomas Klein drumt in de stijl van krautrock drummers als Jaki Liebezeit (Can), Klaus Dinger (Neu) en Mani Neumeier (Guru Guru).
Onder de naam Solyst bracht hij zijn eerste CD met gelijknamige titel in 2011 uit via het Bureau B Records label en deze kreeg in 2013 een vervolg, "Lead" geheten en daarop bespeelt hij ook nu weer alle instrumenten.

Zijn nieuwe werk, dat 18 maart 2016 is verschenen 2016, heet "The Steam Age" en bevat 12 nummers, waarvan de eerste het titel nummer "The Steam Age" is en daarin krijg ik een zwaar krautrock gerelateerd nummer te horen, dat enigszins bombastisch aandoet en een aanstekelijk ritme bevat.
Daarna zet jij me "Autumn" voor, waarin hij me laat genieten van een schitterend swingend krautrock nummer met een dansbaar ritme, dat gevolgd wordt door "Eulenflug", een swingend krautrock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft.
Dan volgt "Steamfield I", een kort, vrij experimenteel, nummer, waarna ik "Nostalghia" hoor en ook hierin speelt Solyst een geweldig stukje krautrock in een licht hypnotiserend ritme, dat uitermate dansbaar is.
In "Mount Eiffel" zet hij me een heerlijk dansbaar nummer voor en maakt daarin de mix van krautrock en dance met experimentele invloeden en deze wordt gevolgd door het rustige "Catching Leaps", een prachtig ruimtelijk klinkend elektronisch nummer, dat swingt.
Vervolgens schotelt hij me "Tesla" voor en ook in dit nummer laat Solyst me genieten van zijn fantastische krautrock, die zeer dansbaar is en licht hypnotiserend klinkt.
In "William" hoor ik gedurende 6 seconden een kinderstem en in "Atomium" zet hij me een lekker in het gehoor klinkend hypnotiserend dansbaar krautrock nummer voor, dat swingt als een trein.
Het volgende nummer heet "Steamfield II", waarin ik een kort zwaar duister klinkend industrieel nummer te horen krijg, waarin de drums en synthesizer de hoofdrol vertolken en in het laatste nummer, "Shelf" schotelt hij me opnieuw een schitterend swingend krautrock nummer voor.

"The Steam Age" van Solyst bevat 12 geweldige nummers, die ik iedere krautrock liefhebber voor de volle 100% kan aanraden, maar ook zij, die van hypnotiserende ritmes houden zullen volledig aan hun trekken komen.(luister naar gedeeltes van enkele nummers via de link onder de recensie)

Review: Henryspenncer - Hypnosis Gumbo (Bookmaker Records/Robotic Empire, 2016) (Progressieve Stonerrock)

In 2009 begon Valentin Féron uit Frankrijk met het maken van muziek onder de naam Henryspenncer en zijn eerste uitgave was de CD-R "The Shelter Days", die in 2009 door hem zelf werd uitgebracht.
Vervolgens richtte hij het label Bookmaker Records op, waar op zijn volgende uitgaves, maar ook die van andere artiesten, verschenen.
In 2011 bracht hij de split CD "Among The Bones" / "Henryspenncer" uit, gevolgd door "To The Timeless Valley" dat zelfde jaar, beide in een digitale gelimiteerde oplage van 150 stuks en in 2013 verscheen het album "Saturn" in een beperkte oplage van 200 stuks op LP via Bookmaker Records, terwijl de digitale versie in 2015 door het Robotic Empire label werd uitgebracht.
Valentin speelt op al deze albums onder andere solo-, slidegitaar, samples en drums, maar voor zijn nieuwe album "Hypnosis Gumbo" kreeg hij hulp van Julien Magot, die drums, percussie, Rhodes synthesizer en basgitaar (op Vortex) speelt.
Tevens vormde hij een band, waarmee hij ook live optreedt en die bestaat uit: Valentin Féron - sologitaar, Charlie Batalla - basgitaar, Carl Boisson - sologitaar, Thomas Kuratli (Pyrit) - elektronica en Julien Magot - drums, terwijl Valentin zelf de solo- en basgitaar bespeelt.

Het album, dat 26 april 2016 in een beperkte oplage van 250 stuks op rood vinyl, inclusief digitale download, verschijnt, bevat 6 nummers, waarvan "Quetzacoatl" de eerste is en hierin hoor ik een fantastisch progressief stonerrock nummer in een traag tempo en zwaar ritme, dat na enkele minuten van tempo verandert en over gaat in een swingend stuk psychedelische stonerrock, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Daarna volgt "Relic", een schitterend hypnotiserend progressief stonerrock nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna de band me "Vortex" voorzet en daarin hoor ik een lekker in het gehoor klinkend swingend progressief rock nummer.
Dan schotelt Henryspenncer me het langste nummer van het album voor, getiteld "Voodoo's Rising", waarbij ik bijna 11 minuten mag genieten van een heerlijk hypnotiserend progressief rock nummer, dat swingt als een trein, waarmee de band me van begin tot eind in een lichte trance laat komen.(luister naar dit nummer via de youtube lik onder de recensie)
In "Foxes" krijg ik een verrukkelijk melodisch nummer te horen, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en lichte surf invloeden uit Chris Isaac's "Blue Hotel" bevat.
Het laatste nummer van het album heet "New Days", waarin ik een geweldig hypnotiserend swingend melodisch nummer te horen krijg, dat een zeer aanstekelijk dansbaar ritme heeft en iets over de helft verandert in een vrij traag gespeeld zwaar stonerrock nummer.

Henryspenncer heeft naar mijn mening met "Hypnosis Gumbo", waar 6 heerlijke nummers op staan, zijn beste album tot nu toe gemaakt en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van stonerrock en progressieve rock houden.

Review: Beastmaker - Lusus Naturae (Rise Above Records, 2016) (Hardrock)

Beastmaker is een band uit Fresno, Californië, Amerika, die in 2014 werd opgericht en bestaat uit: Trevor William Church - zang en sologitaar, John Tucker - basgitaar en Andres Alejandro Saldate (beter bekend als Juan Bonham) - drums.
De band liet zich muzikaal vooral inspireren door hardrock bands uit de jaren 70 en 80, zoals Black Sabbath en Slayer, maar ook door de jaren 60 en 70 bands, als The Zombies en The Four Seasons, door hedendaagse bands zoals Witchcraft en door muziek uit horror films en het occulte.
Hun debuut album, "Lusus Naturae", dat 12 nummers bevat, verschijnt 25 maart 2016 via het Rise Abover Records label en wordt op 180 gram rood vinyl en op CD uitgebracht.
Deze werd 20 augustus 2015 vooraf gegaan door de 7" vinyl EP "You Must Sin", waarop 5 nummers staan en in een beperkte oplage van 150 op doorzichtig vinyl is geperst, terwijl er 250 op zwart vinyl en, alleen voor Amerika, 250 op paars vinyl gemaakt zijn.

"Lusus Naturae" start met "Clouds In The Sky", één van de nummers van de EP en hierin hoor ik de band een schitterende hardrock song ten gehore brengen, die net als het nummer "Black Sabbath" met klokkengelui begint en tevens dezelfde sfeer uitwasemt als de eerste LP van Black Sabbath, waarna ik het tweede nummer van de EP hoor, getiteld "Eyes Are Watching" en ook in deze song schotelt de band me een heerlijke hardrock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en liggen associaties met de muziek van Ozzy en co voor de hand.
Daarna hoor ik "Arachne", een lekkere stevige rock song, die eveneens een gemiddeld tempo heeft en gevolgd wordt door "Skin Crawler" een fantastische swingende rock song in Black Sabbath stijl, die halverwege van tempo verandert en ik tijdelijk een vrij rustig gedeelte te horen krijg, dat naar het einde toe weer meer vaart krijgt.
In "Find The Stranger" laat Beastmaker me genieten van een stevige, lekker in het gehoor klinkende, rustige song en in "You Must Sin", van de gelijknamige EP, zet de band me opnieuw een vrij rustige song voor, die me aan de muziek van Black Sabbath doet denken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan speelt de band "Burnt Offering" en ook dit nummer wordt in een gemiddeld tempo gespeelt, terwijl de muziek stevig is en in het volgende nummer, dat "Mask Of Satan" heet krijg ik weer een geweldige stevige zeventiger jaren hardrock song te horen, waarna "It" volgt, waarin de band verder gaat met het maken van muziek in de stijl van de oude Black Sabbath.
Het volgende nummer, dat "Astral Corpse" heet, is de vierde song van de EP en daarin hoor ik de band nog steeds dezelfde soort muziek maken en het tempo blijft daarbij eveneens hetzelfde en in de titelsong "Lusus Naturae" is dat nog steeds zo en ook het laatste nummer "The Strain" is van hetzelfde laken een pak.

Het debuut album "Lusus Naturae" van Beastmaker bevat 12 uitstekende songs, die weliswaar veel dezelfde sfeer uitwasemen en sterk door de muziek van Black Sabbath beïnvloed zijn, maar desondanks toch het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze schijf daarom dan ook aanraden aan alle liefhebbers van dit genre.

Review: The Bonnevilles - Arrow Pierce My Heart (Alive Natural Sound, 2016) (Bluesrock / Garagerock)

The Bonnevilles uit Noord-Ierland werd in 2009 opgericht door Andrew McGibbon Jr - sologitaar en zang en Chris McMullan - drums en percussie.
Op 30 oktober 2009 bracht de band het debuut album "Good Suits & Fightin' Boots" op CD en digitale download uit via het Motor Sounds Records label, gevolgd in oktober 2010 door de gelimiteerde download "Hardtale Lurgan Blues EP", waarvan er slechts 100 exemplaren te koop waren.
Vervolgens verscheen "Folk Art & The Death Of Electric Jesus" in 2012 als CD en digitale download via Twenty Stone Blatt Records en in 2014 werd "Tape Saturation Overdrive. Live In Belfast" op LP uitgebracht via Motor Sounds Records.
De band speelde 2 maal op het Deep Blues Festival in Europa, de eerste keer in 2014 en de tweede maal in 2015 en tevens speelde de band op The Deep Blues Fest in Clarkesdale, Mississippi in oktober 2015.
The Bonnevilles deelden het podium met onder andere: like Left Lane Crusier, James Leg, Johnny Walker, The Soledad Brothers en Guadalupe Plata.
Het derde studio album "Arrow Pierce My Heart", waarop 13 nummers staan, zal 18 maart 2016 verschijnen via het Alive Natural Sound label en daarop wordt het duo bijgestaan door Michael Mormecha - keyboards en percussie, Chris Scott - handgeklap en Summer en Lily McGibbon - achtergrondzang.

Het album, waarop 13 nummers staan, start met "No Law In Lurgan" en daarin zet de band me een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song voor, die in een rustig tempo gespeeld wordt en invloeden uit heavy rock bevat, waarna "My Dark Heart" volgt en ik een swingende rock song hoor, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Daarna speelt de band "The Whiskey Lingers" en dit is een uitstekende rustige bluesrock song met hardrock invloeden (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "The Electric Company", een zeer aanstekelijke swingende mix van blues en rock, die me aanzet tot meebewegen.
Dan volgt de titelsong "Arrow Pierce My Heart", waarin ik een schitterende swingende hypnotiserende rock song hoor, die een terugkomend ritme bevat, waarna het korte "Eggs And Bread" ten gehore gebracht wordt en daarin speelt de band een heerlijk stukje blues.
In "I Dream Of The Dead" laat de band me een prima uptempo rock song horen, die swingt en in "I've Come Too Far For Love To Die" hoor ik een fantastische rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en me enigszins aan de muziek van Rory Gallagher doet denken.
Vervolgens zet The Bonnevilles me "Erotica Laguna Lurgana" voor en hoor ik een heerlijk erotisch instrumentaal nummer, dat een terugkerend ritme bevat en invloeden bevat van Egyptian Reggae van Jonathan Richman & The Modern Lovers, waarna ik "The Man With The X Shaped Scar On His Cheek" te horen krijg en hierin speelt de band een lekkere swingende mix van garagerock en pop.
"Those Little Lies" is een verrukkelijke rustige pop song en "Learning To Cope" een swingende mix van een garagerock en rock & roll song, terwijl de laatste song van het album "Who Do I Have To Kill To Get Out Of Here?" een uitstekende rock song is, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordten een aangenaam ritme heeft.

Ik vind "Arrow Pierce My Heart" van The Bonnevilles een prima afwisselend album, dat vol staat met lekker in het gehoor klinkende rock nummer en ik kan hen, die van bluesrock en garagerock houden, deze schijf dan ook van harte aanraden.

Review: The Baron Four - I Don't Mind (Get Hip Records, 2016) (Garagerock / Beat)

The Baron Four werd in september 2012 opgericht en bestaat na enige bezettingswisselingen uit: Troy Lowin-Green - sologitaar, Mike Whittaker - zang en basgitaar, Joe Eakins - slaggitaar en Mole Brooks - drums.
De band bracht in april 2013 hun gelimiteerde debuut 7" vinyl single "Yes I Do" / "Girl" via State Records uit, die in november 2014 gevolgd werd door "5 To 4" / "She Said Yeah", die via Groovy Records verscheen, waarna in december 2014 hun debuut LP "Out Of The Wild Come...", die mono is opgenomen, in een beperkte oplage werd uitgebracht door Soundflat Records.
Hun 7" vinyl single "Walking Out" / "Can't Find My Way" werd in januari 2015 in The Ponswood Hit Factory opgenomen en werd eind juni 2015, net als hun debuut single, via State Records uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, waarna de single "I Don't Mind" op 7 oktober 2015 via het Get Hip Records label verscheen in een beperkte oplage op blauw vinyl en tevens op zwart vinyl, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat beide kanten van de single 14 februari 2015 in de Ponswood Hit Factory te Hastings, Engeland werden opgenomen op 8 sporen analoge opname apparatuur.

De A-kant, "I Don't Mind", is een lekker in het gehoor klinkende dansbare mix van garagerock en beat, waarin de band me mee terug neemt naar de jaren 60 en op de B-kant, "Things Are Getting Better", hoor ik de band een geweldige garagerock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengen, die tegen het einde een stuk sneller wordt en ook hierin neemt The Baron Four me me terug in de tijd en waan ik me weer even terug in de jaren 60.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

The Baron Four heeft met "I Don't Mind" en "Things Are Getting Better" weer 2 schitterende nummers gemaakt, die in de sixties gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan ieder liefhebber van zestiger jaren muziek deze schijf dan ook van harte aanraden.

Review: Interkosmos - Hypnotizer (Sulatron Records, 2016) (Psychedelische Rock / Spacerock)

Interkosmos werd in 2008 door Sula Bassana (Duitsland)(Electric Moon, Zone Six, Krautzone) - basgitaar, Sergio Ceballos (Spanje)(RIP KC) - zang en sologitaar en Pablo Carneval (Oostenrijk)(ex Electric Moon, The Blowing Lewinsky) - drums opgericht.
In dat zelfde jaar werd het album "Interkosmos" opgenomen en op CD-R uitgebracht, waarna de band een tournee door Spanje maakte en diverse optredens in Oostenrijk deed.
Vervolgens verliet Sergio Interkosmos om terug te keren naar zijn thuis land Spanje en ging de band in een andere samenstelling verder.
In de nieuwe formatie werden verscheidene nummers live opgenomen en daarvan staat er 1 als bonustrack op de CD, die 18 maart 2016, in een beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht is en in april 2016 via het Noorse label Pancromatic als gelimiteerde 2LP verschijnt, waarvan er 300 op marmerkleurig vinyl en 300 op zwart vinyl worden geperst.
De mastering voor het album, dat de nieuwe naam "Hypnotizer" kreeg, is zoals gewoonlijk door krautrock legende Eroc gedaan, terwijl de nieuwe hoes door Lulu Artwork is gemaakt.

De CD, die 7 nummers bevat, start met "Lift Off" en daarin krijg ik een heerlijk ruimtelijk stukje muziek te horen, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en halverwege iets sneller wordt.
Daarna hoor ik "Hypnotizer", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkend spacerock nummer voorzet, dat diverse tempowisselingen bevat en in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld, dat langzaam opgevoerd wordt, totdat er een vrij heftig spacerock nummer ontstaat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Edentrip", en hierin schotelt Interkosmos me, in een gemiddeld tempo, een uitstekend psychedelisch spacerock nummer voor, waarna ik "Kosmos Amigos" te horen krijg, een schitterende mix van spacerock en psychedelisch rock met klassieke Spaanse invloeden en ook dit nummer wordt in een rustig tempo gespeeld.
In "Floatboat" laat de band me een licht hypnotiserend psychedelisch nummer horen, waarin het tempo iets over de helft steeds meer vaart krijgt en uitmondt in een heftig klinkend progressief stuk muziek.
Vervolgens laat de band me  genieten van "Rockit", een fantastisch swingend licht hypnotiserend krautrock nummer, dat gevolgd wordt door het geweldige bonus nummer "Samphonic Trip" en daarin zet de band me een experimenteel startend spacerock nummer voor, dat rustig begonnen wordt, waarna de band het tempo langzaam opvoert en het nummer naar een climax toe gebracht wordt.

"Hypnotizer" van Interkosmos bevat 7 verrukkelijke nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van spacerock en psychedelische rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

Review: Martin Gordon - Modern Major General (Radiant Future, 2016) (Pop)

Martin Gordon, die in 1954 te Ipswich, Suffolk, Engeland werd geboren, begon zijn muzikale carrière 40 jaar geleden, als basgitarist in de nieuwe samenstelling van de Amerikaanse band The Sparks, die naar Engeland verhuisd was.
Het eerste album, dat hij  met The Sparks maakte was "Kimono My House", dat via het Island label verscheen.
Daarna volgden de hitsingles "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" en Amateur Hour", die beide de top 5 haalden.
Ook richtte hij de bands Radio Stars (3LP's), Blue Meanies (1 Download), Mira (1LP) en Jet (4LP's) op en werkte hij met onder andere The Rolling Stones, George Michael, Boy George, Blur, Primal Scream, Kylie Minogue en The Tiger Lillies.
Tevens maakte hij reeds 6 solo albums, waarvan de CD "The Baboon In The Basement" uit 2003, dat door Radiant Future Records werd uitgebracht, de eerste was.
Deze werd gevolgd door de albums: "The Joy of More Hogwash" (2005, CD/LP) "God's On His Lunchbreak" (2006, CD/LP), "How Am I Doing So Far?" (2006, CD/Compilatie LP), "The World is Your Lobster" (2007, CD/LP), "Hello Boston!" (2008, gratis CD bij de eerste 1000 exemplaren van "Something For The Weekend" van Radio Stars), "Time Gentlemen Please – Demos" (2009, CD-R/Ltd.Ed.LP), "Time Gentlemen Please" (2009, CD/LP), "Exclude Me In" (2013), "Include Me Out" (2013, CD-R/LP), ", die allemaal via Radiant Future Records verschenen.
Zijn nieuwe CD album "Gilbert Gordon & Sullivan" op 1 april 2016 via Radiant Future Records uitgebracht gaat worden, bevat 13 nummers plus 2 bonus nummers, terwijl de vinyl versie slechts 11 nummers plus de 2 bonus nummers bevat en de digitale download in september 2016 verschijnt.
De muzikanten, die meespelen op het album zijn: Ralf Leeman - sologitaar, Romain Vicente - drums en percussie en Jade Pai - dwarsfluit, mondharmonica en recorder, terwijl Martin alle andere instrumenten zoals: basgitaar, piano, kazoo, xylofoon orgel en melodica bespeeld en zingt.

Voorafgaand aan het album, verschijnt de single "Modern Major General" op 1 maart 2016 en hierin laat Martin me genieten van een schitterende vrolijke en aanstekelijke uptempo pop song, die diverse tempowisselingen bevat en associaties bij me oproept met de muziek van Monty Python. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

"Modern Major General" van Martin Gordon is een fantastisch nummer, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen en ik kan iedere liefhebber van de betere pop dan ook aanraden, dit geweldige stukje muziek eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik.

Review: The Galileo 7 - Cruel Bird (State Records, 2016) (Beat)

Allan Crockford - zang en sologitaar richtte in 2009  de band The Galileo 7 op, die naar een episode van Star Trek is genoemd.
Hij was eerder actief in andere bands en enkele daarvan heten, The Solarflares, The Prisoners, JTQ en Thee Headcoats en hij maakt ook deel uit van de band Graham Day & The Forefathers.
Samen met Viv Bonsels - orgel en zang, Mole Brooks - basgitaar en zang en Russ Baxter - drums vormde hij de eerste formatie van The Galileo 7, die uit Medway, Londen, Engeland komt en tegenwoordig bestaat uit: Allan Crockford - zang en sologitaar, Viv Bonsels - orgel en zang, Paul Moss - basgitaar en zang en Mole Brooks - drums en zang.
The Galileo 7 bracht tot nu toe 3 albums uit.
In 2010 was dat "Are We Having Fun Yet?" via Misty Lane Records en in 2012 "Staring At The Sound" via State Records, waarna "False Memory Lane" uit 2014 op het eigen Fool's Paradise label verscheen en deze werd zowel op vinyl, als op CD en als download uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de bij vinyl versie een CD met 3 nummers, die niet meer op de LP pasten, is bijgevoegd, plus een download code.
De band heeft in 2015 een nieuwe single gemaakt, getiteld "One Lie At A Time" / "The God Of Gaps", die 16 maart via het State Records label in een gelimiteerde oplage van 500 stuks verscheen, waarvan de eerste 250 exemplaren vergezeld gingen van een CD met daarop de nummers van de single plus een exclusieve extra song, die nergens anders op staat.
Ook de nieuwe 7" vinyl single "Cruel Bird", die een dubbele A kant heeft, wordt 28 maart 2016 via het State Records label uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, waarvan de eerste 200 exemplaren op paars vinyl zijn geperst, die alleen via de band zelf of via State Records verkrijgbaar zijn en tevens is vermeldenswaardig, dat de single in mono verschijnt.

In "Cruel Bird" laat de band me genieten van een schitterende licht psychedelische uptempo beat song, die swingt als een trein en een aanstekelijk ritme bevat, dat me aanzet om in beweging te komen en in "Nowhere People" krijg ik weer zo'n fantastische uptempo beat song voorgeschoteld, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar een gedeelte van deze nummers via de soundcloud link onder de recensie)

The Galileo 7 heeft me ook deze keer van hun kwaliteiten overtuigd, door opnieuw een heerlijke single te maken en ik kan iedere beat liefhebber "Cruel Bird" / "Nowhere People" dan ook van harte aanraden.

Review: King Mud - Victory Motel Sessions (Alive Natural Sound, 2016) (Bluesrock)

King Mud werd 15 april 2015 te Fort Wayne, Indiana, Amerika, opgericht door Van Campbell (Black Diamond Heavies) - drums en percussie en Freddy J IV (Joe Evans) (Left Lane Cruiser) - zang en sologitaar.
Het duo wordt op het album bijgestaan door: Jaxon Lee Swain - basgitaar, Patrick French - mondharmonica en Alex J. Galvan - Hammond orgel, terwijl Parker Griggs (Radio Moscow) - zang en sologitaar (2 nummers) en Woljek Pilichowski - basgitaar (1 nummer) als gastmuzikanten meespelen.
Op 5 februari 2016 verscheen hun debuut album "Victory Motel Sessions", dat in de Comp-ny Studio te Glendale, Californië onder leiding van Arthur Alexander werd opgenomen, via het Alive Natural Sound label op zowel CD Digipack, als in gelimiteerde oplage op roze vinyl en gespetterd vinyl, terwijl de muziek ook via I-Tunes verkrijgbaar is.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Rat Time" en daarin hoor ik de band een schitterende uptempo bluesrock song spelen, waarin een heerlijk terugkomend ritme zit, dat licht hypnotiserend werkt.
Daarna zet de band me "Smoked All My Bud" voor en hierin krijg ik opnieuw een lekker in het gehoor klinkende swingende bluesrock song voorgeschoteld, waarbij stil zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Back It Up", een heerlijke vrij rustige bluesrock song met een aanstekelijk zuidelijk ritme.
Dan volgt "Arthur's Hooked", waarin de band me een swingende stevige rock song voorschotelt, waarna ik "Keep It Out Of Sight" hoor en dit is een vrij heftige swingende bluesrock song, waar heavy rock invloeden in zitten en het tempo steeds verder opgevoerd wordt.
In "Take A Look" speelt de band een uitstekende rock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten en in "War Dancers" verrast King Mud me door, in een hoog tempo, een fantastische swingende mix van rock & roll, progressieve rock en bluesrock te spelen, die swingt als een trein.
Vervolgens hoor ik "I Can Only Give You Everything", een lekkere dansbare bluesrock song met hoog meezing gehalte, die halverwege het nummer van tempo verandert, waarna het nummer over gaat in een heavy rock song.
De volgende song heet "Suzy's Cookies" en hierin laat de band genieten van een verrukkelijke progressieve bluesrock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, maar tegen het einde een stuk meer snelheid krijgt, waarna het laatste stukje van de song weer in een rustiger tempo wordt gespeeld en in het laatste nummer, dat "Blood River" heet, laat de band me weer een vrij snelle mix van rock & roll en blues horen, die swingt als een trein en stil blijven zitten is hierbij niet mogelijk.

"Victory Motel Sessions" van King Mud bevat 10 heerlijke swingende bluesrock songs, die ik elke liefhebber van dit genre van harte kan aanbevelen.

Review: Novembre - URSA (Peaceville Records, 2016) (Melodische Rock / Death Metal)

Novembre is een band uit Rome, Italië, die in 1990 door zanger, sologitarist Carmelo Orlando werd opgericht.
Samen met sologitarist Massimiliano Pagliuso, waarmee hij sinds 1995 speelt, vormt hij de band, die verder bestaat uit: Fabio Fraschini - basgitaar en David Folchitto - drums.
Op 1 april 2016 verschijnt het zevende album van de band, dat "URSA" heet en in de Blue Noise Studio en PlayRec Studio opgenomen is, waarna de mix en mastering in de Unisound Studio door Dan Swäno (Opeth, Bloodbath en Katatonia) gedaan werd.
"Ursa" is de opvolger van het in 2007 uitgebrachte "The Blue", dat vooraf gegaan werd door de albums: "Wish I Could Dream It Again" (Polyphemus, 1994), "Arte Novecento" (Polyphemus, 1997), "Classica" (Century Media, 1999), "Novembrine Waltz" (Century Media, 2001), "Dreams d'Azur" (Century Media, 2002), "Materia" (Peaceville, 2006) en de CD single "Memoria Stoica" (Peaceville, 2006).

Het zevende album van Novembre, "URSA", komt uit op 1 april 2016 via Peaceville Records en start met "Australis", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende mix van grunge en hardrock te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en death metal invloeden bevat, waarna "The Rose" volgt en hierin zet de band me een uitstekende melodische mix van death metal en progressieve rock voor.
Daarna hoor ik "Umana", dat rustig begint, maar na korte tijd, door zowel de muziek als de death metal zang, een stuk heftiger wordt en dan terug keert naar het rustige spel, om vervolgens nogmaals herhaalt te worden. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan speelt de band "Easter", een vrij snel startende melodische rock song, die ook nu weer death metal invloeden bevat en halverwege door een tempowisseling onderbroken wordt, waarna de band verder gaat met het maken van hun heerlijke melodische rock.
In de titelsong "URSA" wordt ik meteen al geconfronteerd met heftige death metal zang, waarna Novembre me een prima melodische rock song voorschotelt, die gevolgd wordt door "Oceans Of Afternoons", waarin de band me laat genieten van een geweldige melodische progressieve rock song, die tegen het einde tijdelijk iets sneller wordt, maar dan terug keert naar het gemiddelde tempo.
Vervolgens hoor ik "Annoluce", een swingende melodische rock song, waarbij stil zitten bijna onmogelijk is en deze song loopt door in "Agathae" en daarin laat de band me genieten van een schitterende dansbare mix van folkrock en progressieve rock, die halverwege verandert in een hardrock nummer en dan verder gaat in een progressief rock nummer.
Het volgende nummer, dat "Bremen" getiteld is, is weer een mix van death metal en progressieve melodische rock en in het laatste nummer, "Fin", krijg ik nogmaals de mix van progressieve rock en death metal te horen en net als in de rest van de songs zitten daar ook jaren 80 invloeden in verweven en klinkt de muziek melodisch.

"URSA" van Novembre bevat 10 uitstekende nummers, die hoofdzakelijk uptempo gespeeld worden en zeker bij liefhebbers van dit genre in de smaak zullen vallen en ik kan hen dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.