Anton Barbeau uit Sacremento, Californië, Amerika, heeft in de laatste 20 jaar ongeveer 20 albums gemaakt en werkte daarop samen met onder andere XTC, The Bevis Frond en The Soft Boys.
Zijn laatst verschenen album "Sister Act" werd door The Sunday Times als album van het jaar bestempeld.
Anton, die tegenwoordig in Berlijn, Duitsland, woont, heeft in de loop der jaren diverse nummers via het Fruits De Mer Records label uitgebracht en zijn meest recente werk is de EP "Heaven Is In Your Mind".
De EP, die 24 juli 2017 via Fruits De Mer uitkomt, bevat 3 covers en een eigen nummer en zal op 7" gekleurd vinyl verschijnen.
Het eerste nummer is de cover "Heaven Is In Your Mind", die oorspronkelijk door Traffic uitgebracht werd en hierin hoor ik Anton een licht psychedelische pop song in een gemiddeld tempo spelen, die gevolgd wordt door een eigen compositie, getiteld "Secretion Of The Wafer", een schitterende psychedelische pop song, waarin de zang me zo nu en dan aan die van David Bowie doet denken.
Kant B start met "September Gurls", een cover van het Big Star nummer, waarin ik een lekker in het gehoor klinkende pop song voorgeschoteld krijg en in "Scary Monsters", een fantastische cover van de David Bowie song, laat Anton me nogmaals genieten van zijn zang kwaliteiten, die in dit, vrij progressieve, nummer volledig tot hun recht komen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Heaven Is In Your Mind" van Anton Barbeau bevat 4 heerlijke songs, die ik iedere liefhebber van psychedelische pop kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Travis Pike uit Boston, Amerika, begon zijn muzikale loopbaan in 1963, maar bracht slechts 2 singles uit: "Don't Hurt Me Again"/"Feelin' Good" begeleidt door The Montclairs (Pike Productions) en "If I Didn't Love You Girl", die onder de naam Travis Pike's Tea Party verscheen op het Alma Records label in 1967.
Hij ontdekte zijn liefde voor het schrijven van liedjes, toen hij het titelnummer voor "Demo Derby", een 28 minuten durende film schreef, die door zijn vader (James Pike) geproduceerd werd.
Travis ging bij de US Navy, waardoor hij in Hamburg gelegerd was en trad in de legendarische Star-Club op onder de naam Teddy Pike en stond op de aanplakbiljetten vermeld als Teddy Pike - Twist And Show Sensation, totdat een auto ongeluk, waarbij zijn enkel verbrijzelde, zijn twist dagen abrupt eindigden en Travis eind 1964 terug naar Amerika moest.
Begin 1966 maakte Pike Productions een tweede film, waar hij, nadat hij zichzelf gitaar had leren spelen, 10 eigen nummers voor had geschreven, die eventueel in de film gebruikt konden worden.
De muziek werd gemaakt onder de naam Travis Pike and Oedipus And His Mothers, maar dat werd verandert in Travis Pike And The Brattle Street East, waarna ook The Montclairs 2 nummers van Travis in de film vertolkten.
De uitgevers van de film wilden een deel censoreren, maar James Pike weigerde dat, waardoor de film en tevens de muziek, niet verscheen, maar in 2012 vond Travis 3 van de originele opnamen terug en postte "Feelin' Good" op Youtube.
Het Britse State Records label brengt 10 juli 2017 2 nummers uit de film voor het eerst officiel op 7" vinyl in een beperkte oplage van 500 stuks in mono uitvoering op de markt.
De A-kant van de single van Travis Pike And The Brattle Street East heet "Watch Out Woman" en hierin hoor ik de band een schitterende swingende garagerock song ten gehore brengen, die live opgenomen is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en op de B-kant, eveneens live, laat de band me genieten van een vrij rustige rock & roll song, waarin de muziek in een slepend ritme gespeeld wordt en me lichtelijk doet denken aan "One Night" van Elvis Presley en me terug voert naar de jaren 50.
"Watch Out Woman" van Travis Pike & The Brattle Street East is een geweldige single, die ik elke liefhebber van jaren 60 muziek kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Duitse band Der Plan uit Düsseldorf was begin jaren 80 vooral bekend als één van de pioniers van de muzieksoort Neue Deutsche Welle, oftewel de Duitse New Wave.
Begin 1979 opgericht onder de naam Weltaufstandsplan, bestond in eerste instantie uit: Kai Horn, Frank Fenstermacher, en Moritz Reichelt (alias Moritz R), maar voordat de band, die vanaf 1980 Der Plan ging heten, hun eerste single uitbracht, was Horn uit de band gegaan en maakten Fenstermacher en Reichelt in samenwerking met Chrislo Haas en Robert Görl (beide leden van de band DAF) hun debuut single "Der Plan".
De single verscheen in een oplage van 1500 stuks op hun eigen label Warning Records, dat later Ata Tak zou gaan heten, waarna korte tijd later Kurt Dahlke alias Pyrolator zich bij het duo voegde.
Vervolgens verschenen: "Geri Reig" (LP/CD, 1980), "Da Vorne Steht Ne Ampel" (Single, 1980), "Normalette Surprise" (LP/CD, 1981), "Arbeit Liebe Brot Einfachheit Tod" (Single, als extra materiaal van het verzamelalbum "Fix Planet", 1982), "Die Letzte Rache" (LP/CD, 1982), "Gummitwist" (Single/Maxi, 1984), "Golden Cheapos" (Dubbele Single, 1984), "Japlan" (LP/CD Japanse uitgave, 1984), "Fette Jahre" (compilatie LP, 1985), "Es Ist Eine Fremde Und Seltsame Welt" (LP, 1987), "Perlen (CD, 1988), "Die Peitsche Des Lebens" (LP/CD, 1989), "Live At The Tiki Ballroom Of The Senior Maoris Recreation Center In Maketu, Bay Of Plenty, New Zealand" (CD, 1993), "Pocket" (MiniCD, als bijlage voor de Live CD, 1993), "Japlan" (heruitgave op CD, 2002) en "Die Verschwörung" (LP/CD, 2004).
De band ging weliswaar in 1992 uit elkaar, maar werd als Der Plan v4.0 in Berlijn door Moritz R, Achim Treu en JJ Jones in 2003 heropgericht, die het album "Die Verschwörung" uitbrachten.
Pyrolator en Fenstermacher richtten een trance project op, getiteld A Certain Frank en sloten zich in 2002 aan bij de band Fehlfarben, terwijl Der Plan als virtueel project in 2008 als Der Plan v5. online werd gepresenteerd, waarbij de rollen van de bandleden werden vertolkt door Mo Eriksen, Moni Duettmann en Popeye235 Baxter.
Na 25 jaar niet samen in de studio bezig te zijn geweest hebben Moritz R, Kurt Dahlke alias Pyrolator en Frank Fenstermacher, oftewel Der Plan de handen weer ineen geslagen en een nieuw album gemaakt, getiteld "Unkapitulierbar", dat 23 juni 2017 verschenen is via het Bureau B label en vooraf gegaan werd door de single "Gefährliche Clowns 2016".
Het album, dat 15 nummers bevat, start met "Wie Der Wind Weht" en daarin hoor ik de band een dansbare mix van pop en krautrock maken, die gevolgd wordt door "Lass Die Katze Stehn!", een zeer swingende dansbare mix van new wave en elektro (luister naar een gedeelte van dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
Daarna zet de band me "Man Leidet Herrlich" voor, een lekker in het gehoor klinkende reggae song, waarna "Grundrecht" volgt en ik een prima pop song te horen krijg, die elektro invloeden heeft en enkele tempowisselingen bevat.
Dan zet de band me "Es Heist: Die Sonne" voor, een vrij rustige pop song en deze wordt gevolgd door "Gesicht Ohne Buch", een schitterende rustige pop song met gesproken tekst.
In "Stille Hören" brengt de band me een vrij dreigende song in een niet al te hoog tempo ten gehore en in "Flohmarkt Der Gefühle" hoor ik een rustige pop song met enkele subtiele tempowisselingen.
Vervolgens schotelt Der Plan me "Der Herbst" voor en krijg ik opnieuw een uitstekende dansbare song te horen, die gevolgd wordt door "Köperlos Im Cyberspace", een swingende mix van elektro en pop, die tevens lichte krautrock invloeden heeft.
Verder hoor ik "Zu Besuch Bei N.Senada", een zeer kort nummer van nog geen minuut, waarin vogelgeluiden begeleid worden door pianospel, "Wie Schwarz Ist Ein Rabe", een heerlijke pop song, die enkele verrassende wendingen neemt, "Come Fly With Me", een luchtige pop song, waarin sensuele vrouwenzang te horen is, "Was Kostet Der Austritt?", een prima rustige mix van pop en elektro en "Die Hände Des Astronauten", een prachtige pop song, die een aanstekelijk ritme bevat, waardoor ik zin krijg om te gaan dansen.
"Unkapitulierbar" van Der Plan is een uitstekende plaat, die 15 prima songs bevat en ik iedere liefhebber van pop muziek aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Beastmaker is een band uit Fresno, Californië, Amerika, die in 2014 werd opgericht en bestaat uit: Trevor William Church - zang en sologitaar, John Tucker - basgitaar en Andres Alejandro Saldate (beter bekend als Juan Bonham) - drums.
De band liet zich muzikaal vooral inspireren door hardrock bands uit de jaren 70 en 80, zoals Black Sabbath en Slayer, maar ook door de jaren 60 en 70 bands, als The Zombies en The Four Seasons, door hedendaagse bands zoals Witchcraft en door muziek uit horror films en het occulte.
Hun debuut album, "Lusus Naturae", dat 12 nummers bevat, verscheen 25 maart 2016 via het Rise Abover Records label en werd op 180 gram rood vinyl en op CD uitgebracht.
Deze werd 20 augustus 2015 vooraf gegaan door de 7" vinyl EP "You Must Sin", waarop 5 nummers staan en is in een beperkte oplage van 150 op doorzichtig vinyl geperst, terwijl er 250 op zwart vinyl en, alleen voor Amerika, 250 op paars vinyl gemaakt zijn.
Op 19 mei 2017 verscheen hun tweede album, getiteld "Inside The Skull" via Rise Above Records en deze is zowel op CD als op LP uitgebracht, waarvan er 100 stuks op zwart vinyl, inclusief een A1 poster exclusief gemaakt door Fangoria artiest Kelly Forbes (alleen verkrijgbaar als mail order), 600 stuks op transparant rood vinyl en alleen voor de Amerikaanse markt 600 stuks op paars vinyl.
Het album start met "Evil One" en daarin hoor ik de band een lekkere stevige hardrock song spelen, waarin het tempo niet al te hoog ligt en de zang en muziek me lichtelijk aan die van Black Sabbath doen denken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna de band "Heaven To Hell" ten gehore brengt en ik een zwaar klinkende rock song voorgeschoteld krijg, die in een vrij langzaam tempo gespeeld wordt en halverwege tijdelijk melodisch wordt, om vervolgens weer steviger te worden.
Daarna hoor ik "Now Howls The Beast", een heerlijke song in de stijl van Black Sabbath, die me terug voert naar begin jaren 70 en ook daarin verandert de muziek halverwege in een prima melodisch stuk rock, om tegen het einde opnieuw te veranderen en dit nummer wordt gevolgd door "Of Gods Creation", eveneens een song in Black Sabbath stijl, dus muziek met een stevig gemiddeld tempo, aangevuld met zang in de stijl van Ozzy.
Dan volgt "Give Me A Sign", een fantastische rock song, die een licht hypnotiserend melodisch ritme en enkele prima subtiele tempowisselingen heeft, waarna Beastmaker "Nature Of The Damned" speelt en ik opnieuw een uitstekende hardrock song in een niet al te hoog tempo voorgezet krijg, waarin de band de muziek tegen het einde iets versnelt.
In "Psychic Visions" hoor ik weer zo'n heerlijke rock song met wisselende tempo's en in de titel song "Inside The Skull" laat de band me genieten van een schitterende song, die enkele tempowisselingen, uitstekend gitaarspel en een swingend ritme heeft.
Vervolgens hoor ik "Night Bird", een lekker in het gehoor klinkende rock song, waarin de band wisselt tussen melodische en hardrock en de muziek in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en het album wordt afgesloten met "Sick Sick Demon", een geweldige swingende hardrock song, die een aanstekelijk ritme bevat.
"Inside The Skull" van Beastmaker bevat 10 uitstekende hardrock songs, die in de jaren 70 gemaakt hadden kunnen zijn en ik kan elke liefhebber van die genre aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De opnamen voor het debuut album van Noëlle Rollings (zang, keyboards, piano, klarinet en ukulele) uit Ashburton, Devon, Engeland, werden in de periode 2007-2015 in diverse plaatsen in Engeland en Frankrijk gemaakt met medewerking van: Lady Ruperta Chippington-Groyne (een alias van Noëlle) - achtergrondzang, Greta Hennessey Jones - dwarsfluit, Paul Nieman - trombone, Jim Rintoul - dubbele bas, Steve Dow - akoestische gitaar, Chris Bundy - tenor en alt saxofoon, Bob Martin - trombone en accordeon, Stig Olson - sopraan saxofoon, Tom Unwin - Fender Rhodes, piano en keyboards, Jesse Molins - akoestische gitaar, Gary Evans - drums, Graham Hutton - trompet, Guiohm Deruffi - akoestische gitaar en sologitaar.
Noëlle, die in Londen, Engeland geboren werd, verhuisde op haar 18e naar Israël, om in een jaar in een kibboets te gaan werken, maar werd daar verliefd op een Israëli en kreeg 2 kinderen met hem.
Van 1994 tot 1996 studeerde ze jazz aan Rimon School of Jazz and Contemporary Music net buiten Tel Aviv, Israël, won in het eerste jaar van haar opleiding een beurs, die de school vertegenwoordigde bij de IASJ in Israël en mocht voor de legendarische jazz-saxofonist Dave Liebman optreden.
Omdat ze terug naar Engeland verhuisde, miste ze haar laatste opleidingsjaar en na enkele jaren een hotel te hebben gerund, eindigde haar huwelijk.
Een jaar later besloot Noëlle haar graad in muziek te halen aan het Dartington College of Arts en slaagde glansrijk, waarna ze muziekles ging geven in Totnes, in jazz en funk bands speelde tijdens de week einden en tevens haar kinderen opvoedde.
Nadat haar kinderen het huis uit waren, verhuisde ze voor 2 jaar naar Londen, waar nummers begon te schrijven en op te nemen.
In 2012 kocht ze een huis in Normandië, Frankrijk met het idee om verder aan haar album te werken en in oktober 2014 verhuisde ze terug naar Devon, waar ze uiteindelijk het album in 2015 afmaakte.
Elk instrument werd apart via 1 microfoon opgenomen in haar eenvoudige thuis studio, te Ashburton, Devon, waarna ze aan crowdfunding deed, om de uiteindelijke mix te maken en het album te laten masteren in de Turan Audio Ltd. te Oxford, waarna de CD's geperst konden worden.
Toen het album eenmaal klaar was, begon Noëlle zich te concentreren op het creëren van een band, om de nummers live te spelen en in mei 2016 werd het album "French Exchange" gelanceerd, tijdens een concert met een 9 delige band, in de St Lawrence Chapel te Ashburton.
Kort voor dit concert draaide het programma "BBC Introducing" twee van haar songs in hun "Saturday Night Show", waarbij nieuwe artiesten werden belicht.
Noëlle werd daarna door de BBC uitgenodigd voor een interview en om 4 nummers live te komen spelen en op de ochtend van het optreden in Ashburton werd ze door Balcony TV Exeter uitgenodigd om een nummer van haar album spelen en trad samen met gitarist Alex Worsley op.
Vervolgens volgde er in 2016 een korte regionale tournee en trad ze onder andere op in de Kingskerswell Parish Church.
Momenteel werkt Noëlle bij Conker Shoes te Totnes, (die schoenen op maat maken!) om geld bij elkaar te krijgen voor haar volgende album, waar ze in 2018 een begin mee hoopt te maken.
Het album, dat 14 nummers bevat, start met "The Secret", een mooie rustige 2 stemmige pop song, waarop Noëlle op gitaar begeleid wordt en die enkele subtiele tempowisselingen heeft, waarna "Window Box" volgt, waarin ze een zwoele pop song zingt, die van meerstemmige zang is voorzien en lichte invloeden uit de jazz
heeft.
Daarna hoor ik "Rosie's On Her Way", waarin ze me een fantastisch swingend nummer voorschotelt, dat invloeden van jazz, soul en pop bevat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Lost", een heerlijke swingende mix van jazz en pop, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft.
Dan zet ze me "I'm No Longer Here" en krijg ik een lekker in het gehoor klinkende pop song te horen, waarin ze zichzelf op ukelele begeleidt en in "Boy When You Love", krijg ik een prachtige 2 stemmige pop song in een rustig tempo voorgezet.
In "Snow Came Down" hoor ik opnieuw een uitstekende rustige 2 stemmige pop song en in "Keep Blowing" laat Noëlle me genieten van een swingende mix van jazz en pop, die Latijns Amerikaanse invloeden bevat en me aan de muziek van Carol Emerald doet denken.
Vervolgens speelt ze "Long Lost Friend", een prima rustige pop song, die gevolgd wordt door het gevoelige "French Exchange", dat zowel in het Frans als in het Engels gezongen wordt en door het juiste gebruik van de accordeon een Frans sfeertje uitwasemt , waarna "Circles" volgt en ik ook nu weer een schitterende rustige pop song voorgezet krijg, die met minimale begeleiding gespeeld wordt, waardoor de zang er boven uitsteekt.
Verder krijg ik "I'll Take Care Of You", een verrukkelijke a-capella pop song, "El Toro", een swingende mix van pop en Latin en "Rex In The City", een geweldige swingende instrumentale mix van jazz en dance, waarbij stil zitten geen optie is.
"French Exchange" van Noëlle Et Les Papillons is een heerlijk album om te beluisteren, dat hoofdzakelijk vol rustige nummers staat en enkele uitschieters bevat, waaronder "I'll Take Care Of You" en ik kan deze schijf dan ook ten volle aanraden aan een ieder, die van de betere pop houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Accordo Dei Contrari werd te Bologna, Italië in 2001 opgericht en bestaat uit: Marco Marzo Maracas - akoestische gitaar en sologitaar, Giovanni Parmeggiani - orgel, Fender Rhodes, minimoog, harp en mellotron, Stefano Radaelli - alt en bariton saxofoon en zither en Cristian Franchi - drums.
In 2007 verscheen hun debuut album "Kinesis" (CD) via het Altrock label, waarna "Kublai" (CD, 2011), in eigen beheer en "AdC" (CD, 2014) via Altrock volgden.
De band trad op veel Italiaanse en internationale festivals op, onder andere op Crescendo Festival te Saint Palais Sur Mer, Frankrijk en Time In Jazz te Berchidda, Italië.
Op hun nieuwe album "Violata Intatto", dat 5 mei 2017 in eigen beheer en via Ma.Ra.Cash is uitgebracht, spelen Alessandro Bonetti - viool (1 nummer), Patrizia Urbani - zang (1 nummer) en Gabriele Di Giulio - tenor saxofoon (2 nummers) als gast muzikanten mee.
Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Folia Saxifraga", waarin ik een schitterend stukje progressieve rock te horen krijg, dat heftig start, maar na ongeveer 1 minuut verandert de band het tempo naar zeer rustig, om vervolgens weer iets te versnellen en me een stuk progressieve jazz voor te zetten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Monodia" ("Monody"), een heerlijk progressief rock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en vrij melodisch klinkt.
Daarna hoor ik "Blue-S" ("Blues"), een fantastisch progressief bluesrock nummer, waar tevens jazz invloeden in zitten en dit wordt gevolgd door "Shamash" en daarin schotelt de band me een experimenteel startend nummer voor, dat na enkele minuten van tempo verandert en in een vrij complex melodisch rock nummer hoor, waar de viool een belangrijke rol in speelt.
Dan krijg ik "Indios Cosmos" te horen en hierin speelt Accordo Dei Contrari een uitstekend stuk progressieve jazz, dat lichtelijk experimenteel begint, om over te gaan in een mix van free jazz en progressieve rock, die enkele prima tempowisselingen heeft, waarna "E Verde È L'Ignoto Su Cui Corri" ("And Green Is THe Unknown On Which To Run") volgt en ik een verrukkelijk licht hypnotiserend melodisch nummer in een niet al te hoog tempo voorgezet krijg, dat prachtige zang van Patrizia Urbani bevat.
In "Marienkirche" speelt de band een fantastisch zwaar elektronisch nummer, dat zeer dreigend over komt en in "Di Eccezione In Variante" ("Exeption Variant")
hoor ik een heerlijk technisch progressief rock nummer, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Vervolgens brengt de band "Usil" ten gehore en krijg ik een schitterende mix van progressieve rock en jazz voorgeschoteld, die swingt als een trein, halverwege van tempo verandert en in een rustig tempo afgesloten wordt, waarna "Eros Vs Anteros" volgt en de band me een verrukkelijk rock nummer laat horen, dat Oosterse, symfonische rock en jazz invloeden bevat, een licht hypnotiserend ritme heeft, in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt.
Het laatste nummer van het album heet "Il Violato Intatto" ("The Violated Intact") en daarin start de band met een terugkerend hypnotiserend elektronisch ritme, waarna de muziek enkele minuten later verandert en ik een geweldig lekker swingend rock nummer te horen krijg, dat tegen het einde terug keert naar de begin tonen van het nummer.
"Violato Intatto" van Accordo Dei Contrari bevat 11 fantastische nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van progressieve rock en jazz.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Dire Wolves (Absolutely Perfect Brothers Band) uit San Francisco, Californië, Amerika, werd in 2008 opgericht en bestaat uit: Kelly Ann Nelson - zang en houten fluit, Jeffrey Alexander - gitaarmagoria en houten saxofoon, Brian Lucas - basgitaar, Arjun Mendiratta - viool, Michael Whittaker - dwarsfluit en saxofoon, Sheila Bosco - drums en Laura Naukkarinen - stem.
Hun album "Excursions To Cloudland", dat op LP (zowel op beperkt zwart vinyl + CD als op beperkt mistig kleurig vinyl) is uitgebracht, verscheen 24 maart 2017 via het Beyond Beyond Is Beyond Records label en bevat 4 vrij lange nummers.
Kant A start met het iets meer dan 12 minuten durende "Enter Quietly", waarin ik de band in een rustig tempo hoor starten, waarna het tempo langzaam iets opgevoerd wordt en ik een schitterende licht hypnotiserende progressieve rock song voorgeschoteld krijg, waarmee de band me meteen in de ban van hun muziek weet te krijgen.
Daarna hoor ik "Fogged Out 1", een fantastisch rustig licht psychedelisch stuk progressieve rock, dat, door het gevoelige vioolspel, een enigszins trieste ondertoon bevat.
Vervolgens hoor ik de nummers van de B kant, die begint met "Fogged Out 2", waarin Dire Wolves me een swingend stuk rock voorzet en het tempo langzaam opgevoerd wordt, zodat er een climax ontstaat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Cerebration Day" laat de band me genieten van een verrukkelijk licht psychedelisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tevens een hypnotiserend ritme bevat.
"Excursions To Cloudland" van Dire Wolves is een geweldig album, dat 4 schitterende nummers telt, die me van begin tot eind hebben geboeid en ik kan dit meesterwerkje dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel progressieve als psychedelische rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Magic Bus is een band uit Totnes, Devon, Engeland, die bestaat uit: Paul Evans - zang en slaggitaar, Jay Darlington - orgel, synthesizer, mellotron, Terence Waldstradt - sologitaar en zang, Benny Brooke - basgitaar en zang, Viv Goodwin-Darke - dwarsfluit en zang en Matt Butlin - drums.
De band liet zich inspireren door de muziek van bands uit eind jaren 60 begin jaren 70, zoals: The Grateful Dead, Crosby, Stills, Nash & Young, Jefferson Airplane, Caravan, Pink Floyd, Soft Machine en Steve Hillage.
Het eerste album van de band verscheen in 2011 en was simpelweg "Magic Bus" getiteld en bevat de debuut single "Magic Bus" / "Milky Way", die via het Static Caravan label werd uitgebracht, waarna in 2014 het album "Transmission From Sogmore’s Garden" verscheen.
Verder kwam het nummer "Ballad Of Lord Sogmore" ("Transmission From Sogmore’s Garden") op het album Various Artists "P32: Lords Of The Backstage" uit 2015 terecht en bracht het Fruits De Mer Records label op 7 september 2015 de 7" vinyl single "Seven Wonders" / "Eight Miles High", inclusief een uitvouwbare poster, in een gelimiteerde oplage uit, waarbij nog vermeldenswaardig is, dat er geen CD's en/of downloads van deze single zullen werden uitgebracht, op enkele promo's na.
Op hun album "Phillip The Egg", dat 1 mei 2017 via hun eigen label Back To the Garden Records verscheen en 8 songs bevat, zijn Benny Brooke en Matt Butlin vervangen door Wihll Mellorz - basgitaar en Connor Spring - drums.
Het eerste nummer van de plaat heet "Mystic Mountain (I) Twelve Kings" speelt de band een uitstekende melodische licht psychedelische pop song in een niet al te hoog tempo, die in het tweede deel van het nummer verandert in een fantastisch progressief rock nummer met diverse tempowisselingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Fading Light", waarin de band me een rustig progressief nummer voorschotelt.
Daarna hoor ik "Trail To Canaa", een schitterende mix van folk en progressieve rock, die halverwege van tempo verandert en ontaardt in een geweldig stukje melodische progressieve rock, om tegen het einde terug te keren naar de mix van folk en progrock, waarna de band "Zeta" ten gehore brengt, een verrukkelijke psychedelische song, die enkele prima tempowisselingen en progressieve rock invloeden bevat.
Dan zet de band me "Distant Future" voor en hoor ik een mix van progressieve rock, jazz, psychedelische rock en funk, waar diverse tempowisselingen in zitten en in "Kepler 22b (I) The Root (II) Zapruder (III) Myrrh And Honey" laat Magic Bus me genieten van een prachtig complex nummer met invloeden uit spacerock en progressieve rock, dat ook nu weer enkele tempowisselingen heeft.
Vervolgens krijg ik "Kalamazoo" voorgeschoteld en hoor ik een heerlijk rustig melodisch instrumentaal nummer en in het laatste nummer, dat "Yantra Tunnels" heet, laat de band me opnieuw genieten van een schitterende swingende progressieve rock song, waarin de invloed van jaren 70 bands zoals Caravan sterk naar voren kom en deze bevat een vrij hoog tempo, dat tegen het einde nog meer opgevoerd wordt, om op het hoogtepunt afgebroken te worden.
"Phillip The Egg" van Magic Bus bevat 8 fantastische nummers, waar ik van begin tot einde met gespitste oren heb naar zitten luisteren en ik kan dit verrukkelijke album dan ook ten volle aanraden aan een ieder, die van progressieve rock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Kaspar Hauser werd in 2015 te Glasgow, Schotland, opgericht en bestaat uit: Josh Longton - zang en sologitaar, Anne Kastner - basgitaar en zang en Andy Brown - drums.
In hun thuishaven Glasgow bouwde de band een stevige reputatie op door optredens met onder andere Lydia Lunch, LA Witch, Soft Kill, Gum Takes Tooth en Girls Names.
De band bracht op 13 mei 2016 hun debuut EP op cassette uit via het Soft Power Records en deze is op 26 mei 2017 met 2 extra nummers her uitgebracht door het Box Records label.
De EP start met "Pencil Doings", waarin ik de band een schitterende swingende uptempo mix van new wave en rock laat horen, die me aan de begin periode van The Fall doet denken en deze wordt gevolgd door "Enigma", een stevige rock song met noise en new wave invloeden, die een vrij eentonig, licht hypnotiserend, ritme bevat.
Daarna zet de band me "Tannoy" voor en daarin krijg ik een heerlijke rock song te horen en hoor ik opnieuw overeenkomsten met de muziek van The Fall (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna Kaspar Hauser "Dole Inside" speelt, een vrij heftig klinkende song, waarin de muziek een mix is van new wave en rock.
In "Nicotine Blonde" laat de band me genieten van een dreigende duister klinkende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft en in "The Figurehead" schotelt de band me weer een uitstekende mix van new wave en rock voor, waar invloeden uit begin jaren 80 herkenbaar zijn.
"Kaspar Hauser" van Kaspar Hauser is een prima debuut van deze Schotse formatie, die ik iedere liefhebber van rock en new wave kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Gospelbeach werd te Los Angeles, Californië, Amerika, in 2014 door Brent Rademaker - zang en sologitaar (ex Pacific Surf Line) opgericht en samen met Tom Sanford - drums en Neal Casal - zang en sologitaar vormde hij de eerste formatie van de band, die later uitgebreid werd met Jason Soda - zang en sologitaar en Kip Boardman - zang en basgitaar, terwijl de zang door Nelson Bragg verzorgd wordt.
De band werd opgemerkt door Patrick Boissel van Alive Natural Sound, die ze aanbood een album voor het label te maken en tevens de naam Gospelbeach als bandnaam te gebruiken enn dat resulteerde in het debuut album "Pacific Surf Line", dat in oktober 2015 verscheen.
Op 15 juni 2017 verschijnt "Another Summer Of Love", zowel op LP, CD en als digitale download via het Alive Natural Sound records label en daarop bestaat de band alleen nog maar uit: Brent Rademaker en Jason Soda.
Verder spelen Jonny Niemann - piano, wurlitzer, Roland Juno 60 en Hammond b3, Will Scott - drums, Derek Brown - drums, George Sluppick - drums, Travis Popichak - drums, Kyle Crane - drums, Trevor Beld Jimenez - drums, Todd O'Keef - basgitaar, Ben Reddell - basgitaar, Pat Sansone - zang, Andres Renteria - conga's en percussie, Miranda Lee Richards, Sammy Lea Smith, Will Courtney, Pearl Charles, Sam Blasucci en Trevor Beld Jimenez - achtergrond zang op het album, dat 11 nummers bevat, mee.
Het eerste nummer van het album heet "In The Desert" en daarin hoor ik de band een prima aanstekelijke pop song in een gemiddeld tempo spelen en dit nummer wordt gevolgd door "Hangin' On", een lekker in het gehoor klinkende dansbare song, waarin de band een opgewekt stukje muziek ten gehore brengt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna zet Gospelbeach me "California Fantasy" voor en krijg ik een uitstekende pop song te horen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, waarna ik "You're Alread Home" hoor en daarin speelt de band een mix van pop en country, die rustig start, maar al snel in een iets hoger tempo gespeeld wordt.
Dan schotelt de band me "(I Wanna See U) All The Time" voor en hoor ik opnieuw een prachtige pop song met een aanstekelijk dansbaar ritme, waarna "Strange Days" volgt, een schitterende song, die rock invloeden bevat en me op de maat van de muziek mee doet deinen.
In "Sad Country Boy" maakt Gospelbeach weer een dansbare mix van pop en country en in "Kathleen" krijg ik een swingende pop song voorgezet, die diverse tempowisselingen heeft en in de jaren 70 gemaakt had kunnen zijn.
Vervolgens hoor ik "The City Limits", een prachtige rustige song, "I Don't Wanna Lose You", eveneens een vrij rustige song en "Runnin' Blind", een heerlijke swingende rock song, die halverwege verandert en licht psychedelisch wordt, terwijl ook country en spacerock invloeden hoorbaar zijn.
"Another Summer Of Love" van Gospelbeach is een uitstekend album, dat lekker in het gehoor klinkende songs bevat en ik dit album dan ook ten zeerste aanraden aan liefhebbers van de betere pop.
Op 29 mei 2017 bracht het Space Rock Productions label de 2LP "Tribute To Lemmy" van The Sonic Shamen uit, een band die bestaat uit leden van onder andere Litmus, Earthling Society, Red Elektra en Öresund Space Collective.
Dat zijn: Fred - sologitaar en effecten, Jon - drums en percussie (beide van Earthling Society), Martin - basgitaar, mellotron en synthesizer (Litmus), Vince - sologitaar en effecten (Red Elektra, Alan Davey) en Dr. Space (Öresund Space Collective).
De opnamen voor deze dubbel LP werden in november 2015 in 3 dagen gemaakt in de Foel Studio's te Wales en op de bijgeleverde bonus-CD bij de gekleurde uitgave, een 74 minuten durende jam, speelt Dave Anderson van Hawkwind mee, die tevens de eigenaar van de studio is.
De 2LP, die 5 nummers bevat, is geperst in een oplage van 500 stuks, waarvan er 200 op zwart vinyl en 300 op gekleurd vinyl (a/b kant rood en c/d kant roze), inclusief een bonus-CD.
Kant A bevat het bijna 18 minuten durende nummer "7 Or 7 Not" en hierin hoor ik de band een schitterend melodisch spacerock nummer in een niet al te hoog tempo spelen.
Op de B-kant staan 2 nummers, waarvan "Sam's Gopal" het eerste is en daarin krijg ik een stuk rustige spacerock voorgezet, dat een licht hypnotiserende ondertoon heeft en in "Freaky R&R" laat de band me genieten van een mix van hard- en spacerock, die in een stevig uptempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
Het nummer van kant C heet "Ravi In Space" en duurt, net als "7 Or 7 Not", bijna 18 minuten.
The Sonic Shamen laat me in dit nummer genieten van een geweldige mix van Oosterse en psychedelische muziek en spacerock, waarbij het tempo rustig te noemen is, totdat de band besluit dit langzaam op te voeren en er een progressief stuk muziek ontstaat, dat een hypnotiserend ritme heeft. Kant D bestaat uit "Stoned Dead Your Clever", een vrij stevige jam, die lichtelijk naar hardrock neigt, spacerock invloeden heeft en een hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik de muziek ingezogen lijk te worden en in het laatste nummer, "In The Kitchen", laat de band me een kort stukje gitaar muziek horen, dat voorzichtig begeleid wordt door subtiele drumgeluiden.
"Tribute To Lemmy" van The Sonic Shamen bevat 3 lange nummers, 2 kortere en 1 korte, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze 2LP ten zeerste aanraden aan iedere liefhebber van spacerock, maar ook zij, die van van progressieve rock houden, zullen ruimschoots aan hun trekken komen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Singer / songwriter George Obi Dimakis, lid van de Griekse band Baby Guru, die voor zijn solo project onder de naam Prins Obi muziek maakt, heeft een jaar na zijn digitale debuut EP "Love Songs For Instant Success", die in december 2013 verscheen, in november 2014 een volledig album uitgebracht, met als titel "Notions".
Van "Notions", dat via Inner Ear Records op CD, LP + bonus CD en als digitale download is verschenen, werd de single "Weekend Lovers" getrokken, dat met 10 andere nummers op het album staat.
De nummers van het album werden in de afgelopen 10 jaar geschreven, waarvan sommige recentelijk en aan de plaat werd medewerking verleend door mede Baby Guru leden King Elephant en Sir Kosmiche, terwijl ook andere gast muzikanten zoals Kon Kon, Ku en Christina op het album mee spelen.
Op 24 april 2017 (Record Store Day) verscheen het album "The Age Of Tourlou" als LP, CD en als digitale download via het Inner Ear Records label en op deze plaat spelen The New Dream Warriors (leden uit de bands The Voyage Limpid Sound, Chickn en Baby Guru) mee.
"Anatolian Rock" is de eerste van de 14 nummers, die op de plaat staan en hierin hoor ik Prins Obi een lekker in het gehoor klinkende song spelen, die in het verlengde ligt van de muziek van Baby Guru's nieuwe album "IV" en dat betekent uptempo pop, die swingt als een trein en zo nu en dan vrij heftig klinkt.
Daarna krijg ik "Common Sense" voorgeschoteld, waarin hij een uitstekend instrumentaal nummer ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Too Demanding", een prachtige rustige pop song.
Dan laat hij me genieten van "Distant Cousins", een vrij progressieve rock song, die diverse subtiele tempowisselingen bevat, waarna "Into The Light" volgt, dat lichtelijk experimenteel start, om na korte tijd over te gaan in een schitterende, zeer rustige, pop song.
In "Rafinity" krijg ik opnieuw een rustige pop song voorgezet, die halverwege even verandert en lichtelijk psychedelisch wordt, waarna hij de draad weer oppakt en verder gaat met het maken van zijn rustige pop en in "Finish What You Start" begint de muziek eveneens rustig en voert Prins Obi het tempo langzaam op.
Vervolgens speelt hij een kort swingend elektro nummer, dat "Astro-Man Theme" heet en gevolgd wordt door "Chasing Baboons", waarin ik hem een lekker in het gehoor klinkende mix van pop, disco en elektro hoor spelen, dat enkele tempowisselingen heeft.
Het volgende nummer heet "Reserve The Right To Fail" en daarin zet hij me weer een mooie rustige pop song voor, die psychedelisch eindigt, om verder te gaan met "Galactika", een heerlijke instrumentale mix van pop en spacerock.
Daarna laat hij me opnieuw een nummer horen, waarin het tempo van de muziek afwisselend is, getiteld "Heavy Feet" en deze wordt gevolgd door de titel song "The Age Of Tourlou", een fantastische pop song met een aanstekelijk opgewekt dansbaar ritme en in het laatste nummer "Flower Child" verrast Prins Obi me, door een geweldige stevige progressieve rock song te spelen, die progressieve jazz invloeden en een hypnotiserend ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"The Age Of Tourlou" van Prins Obi bevat 14 uitstekende nummers, waarvan "Flower Child" zonder twijfel de uitschieter is en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan de liefhebbers van de betere pop, maar ook zij, die van progressieve rock houden raad ik aan dit album eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Duitse band Faust werd in 1969 te Wümme opgericht, doordat Hans Joachim Irmler - keyboards, Werner "Zappi" Diermaier - drums en Arnold Meifert - percussie, gingen samen spelen met Nukleus leden Rudolf Sosna - sologitaar, Jean Herve`Peron - basgitaar en Gunter Wuesthoff - saxofoon.
Geholpen door journalist en producer Uwe Nettelbeck zetten ze vlak bij Wümme een studio op en begonnen daar opnames te maken voor hun debuut LP "Faust", die in 1971 op doorzichtig vinyl in een doorzichtige hoes verscheen, waardoor de band een trouwe aanhang kreeg en Faust één van de belangrijkste krautrock bands van de jaren 70 werd.
Vervolgens verschenen "Faust So Far" (1972), "The Faust Tapes" (1973), "Outside the Dream Syndicate" (1973) (samenwerking met Tony Conrad), "Faust IV" (1974) en "Faust 5" (1975) (een promocassette van Virgin Records) voor de band uit elkaar ging in 1975.
Tussen 1970 en 1973 speelde Faust mee op de eerste 2 albums van de band Slapp Happy ("Sort Of" en "Acnalbasac Noom"), waarin Perter Blegvad speelde, die met Faust in Wümme had gespeeld en met hen door Engeland had getoerd, terwijl beide LP's geproduceerd werden door Uwe Nettelbeck.
Daarna werden de albums "71 Minutes of Faust" (1979), de compilatie met niet eerder verschenen werk "Munich and Elsewhere" (1987) en "The Last LP" (1988) (ook bekend als The Faust Party No.3 met muziek uit de periode 1971-1972) uitgebracht.
Begin jaren 90 werd Faust nieuw leven ingeblazen door Irmler, Diermaier en Peron en toerde voor het eerst door Amerika, waarna in 1995 hun nieuwe album "Rien" werd uitgebracht, gevolgd door: "You Know FaUSt" (1996), "Faust Wakes Nosferatu" (1998) (de CD en vinyleditie bevatten totaal andere muziek!), "Ravvivando" (1999), "Patchwork" (2002), "Derbe Respect, Adler" (2004) (samenwerking met Dälek), "Outside the Dream Syndicate - Alive" (2005) (samenwerking met Tony Conrad), "Collectif Met(z)" (2005) (3CD box + video CD), "Nobody Knows if it Ever Happened" (2007) (DVD), "... In Autumn" (2007) (3CD box + 1 DVD), "Trial and Error" (2007) (DVD), "Disconnected" (2007) (studioalbum met Nurse with Wound) en "C'est Com...Com...Compliqué" (2009).
Verder verschenen diverse live albums en compilaties, waaronder: "Faust Concerts, Volume 1: Live in Hamburg, 1990" (1994), "Faust Concerts, Volume 2: Live in London, 1992" (1994), "BBC Sessions/Kisses for Pythagoras" (Limited Edition LP, 1996), "Untitled" (1996) (compilatie met live en studiowerk), "Edinburgh 1997" (live, 1997), "Faust/Faust So Far" (2000), "The Wumme Years: 1970-1973" (2000), "Land of Ukko & Rauni" (live, 2000), "Freispiel" (2002) (remixen van
Ravviviando), "BBC Sessions +" (2001), "Patchwork 1971-2002" (2004), "Impressions" (DVD, 2006) en "Od Serca Do Duszy" (2CD, 2007) plus de split single "Überschall 1996" (1996) met Stereolab en Foetus.
OP hun "Just Us" uit 2014, waarop 12 nummers staan en uitgebracht door Bureau B, bestaat Faust alleen nog maar uit Diermaier en Peron, maar op "Fresh Air" (Alive! In The USA), dat op diverse plaatsen gedurende hun 28 daagse tournee in maart en april 2016 door Amerika live is opgenomen, bestaat de band uit: Peron, Diermaier en Maxime Manasc'h, die bijgestaan worden door: Ysanne Spevack (2 nummers), Barbara Manning (3 nummers), Beata Budkiewicz (1 nummer), Ulrike Stoeve (1 nummer), Robert Pepper (2 nummers), Ulrich Krieger (3 nummers), Michael Yr. Jeannouxa Day (3 nummers), Braden Diotte (3nummers) en Juergen Engler (1 nummer).
Het album, dat 5 mei 2017 via het Bureau B label is verschenen, bevat 7 nummers, waarvan het meer dan 17 minuten durende "Fresh Air" het eerste is en daarin hoor ik, een, door Ulrike Stoeve, gesproken tekst ondersteund worden door rustige tonen, waarna de band me in eerste instantie een schitterend avant garde nummer voorzet, maar dat verandert halverwege en als de tekst opnieuw gesproken wordt, laat de band me genieten van een fantastische mix van progressieve rock en krautrock.
Het volgende nummer heet "Birds Of Texas" en hierin speelt de band een prachtig, kort en vrij experimenteel, dreigend nummer, dat gevolgd wordt door "Partitur", een 22 seconden durende experimentele improvisatie.
Daarna krijg ik "La Poulie" te horen, waarin de band me een mix van krautrock en progressieve rock voorschotelt, die tevens experimentele en spacerock invloeden bevat en een in het Frans gezongen tekst heeft.
Dan speelt Faust "Chlorophyl", een geweldig swingend stuk krautrock, dat jazz invloeden bevat en in een hypnotiserend ritme ten gehore gebracht wordt en daarbij wordt de tekst in het Frans en Duits gezongen.
In "Lights Flickr" hoor ik een swingende mix van krautrock en progressieve experimentele jazz te horen, die door Barbara Manning's gesproken tekst extra kracht krijgt (luister naar dit nummeer via de youtube link onder de recensie) en in het laatste nummer, "Fish", laat de band me opnieuw genieten van een verrukkelijk dreigend progressief nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en daarin speelt de, soms heftig, gesproken tekst van Robert Pepper een belangrijke rol.
"Fresh Air" van Faust bevat, net als de rest van hun albums, geen alledaagse muziek, maar is een mix van krautrock, progressieve rock en experimentele jazz, die ik liefhebbers van deze genres ten zeerste kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Siena Root werd in 1997 te Stockholm, Zweden als rock trio opgericht, maar bestaat tegenwoordig uit 5 man, te weten: Samuel Björö - zang, Matte Gustavsson - sologitaar, Sam Riffer - basgitaar, Erik Petersson - orgel en Love Forsberg - drums en percussie.
De band bracht in 2004 hun debuut album "A New Day Dawning", een 2LP, uit, waarna "Mountain Songs" (7" single, 2005), "Kaleidoscope" (LP/CD, 2006), "Far From The Sun" (LP/CD/Cassette, 2008), "Different Realities" (LP/CD, 2009), "Kalejdoskop" (Live DVD, 2010), "Root Jam" (2LP, 2011), "Conveniently Blind" (7" single, 2013) en "Pioneers" (LP/CD, 2014) via diverse labels verschenen.
In de loop der jaren speelden een scala aan muzikanten live en/of in de studio met de band mee, waaronder KG West van Öresund Space Collective en deze maakte samen met Love Forsberg en Dr.Space het album "West, Space & Love" en "West, Space & Love Vol. II".
Hun zesde studio album van Siena Root heet "A Dream Of Lasting Peace" en verscheen 26 mei 2017 via het Hänsel & Gretel Records label.
"A Dream Of Lasting Peace" bevat 10 nummers, waarvan "Secrets" de eerste is en hierin hoor ik de band een heerlijke swingende mix tussen hardrock en blues maken, die gevolgd wordt door "Tales Of Independence", eveneens een lekker in het gehoor klinkende mix van progressieve blues en hardrock, die swingt en me terug voert naar begin jaren 70.
Daarna hoor ik "Sundown", een schitterende, vrij rustige, song, waarin het ritme van de muziek me lichtelijk aan die van Jethro Tull en Al Stewart doet denken.
Dan schotelt de band me "The Piper Won't Let You Stay" voor en krijg ik een verrukkelijk stukje blues te horen, waarin het tempo langzaam wordt opgevoerd, waarna ik "Outlander" te horen krijg, een geweldige swingende progressieve rock song, die diverse tempowisselingen heeft.
In "Growing Underground" laat Siena Root me genieten van een nummer in de stijl van Deep Purple en hierin wordt de fantastische afwisselende swingende muziek in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang in gespeeld en dit nummer wordt gevolgd door "Empty Streets", een prachtige rustige rock song, die enkele prima tempowisselingen bevat.
Vervolgens zet de band me "No Filters" voor en ook in dit swingende nummer speelt de band een uitstekende mix van progressieve blues en hardrock (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Verder hoor ik nog "Imaginarium", een zeer swingend instrumentaal nummer, dat sterke jazz invloeden heeft en tegen het einde toe de invloed, die Deep Purple op hun muziek heeft gehad, nogmaals benadrukt en in het laatste nummer, "The Echoes Unfold", krijg ik een heerlijke rock song te horen, die een afwisselend tempo en ritme heeft.
"A Dream Of Lasting Peace" van Siena Root is een uitstekend album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van zowel hardrock en progressieve bluesrock aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Plurima Mundi werd in 2004 te Taranto, Italië opgericht en bestaat, na enkele bezettingswijzigingen, tegenwoordig uit: Grazia Maremonti - zang, Silvio Silvestre - sologitaar, Massimo Bozza - basgitaar, Massimiliano Monopoli - viool, Lorenzo Semeraro - piano en Gianmarco Franchini - drums en percussie, die allen een klassieke opleiding hebben gehad.
Hun debuut album "Atto I" werd in 2009 door het MaRaCash label uitgebracht en kreeg lovende kritieken en op 10 februari 2017 verscheen hun album "Percorsi", waar 5 nummers op staan, in eigen beheer op het Open Theatre label.
Het eerste nummer van het album heet "Eurasia" en daarin hoor ik de band starten met vogel geluiden en een drumsolo, die na ongeveer een minuut verandert en de band me een instrumentale mix van progressieve, symfonische en klassieke rock voorschotelt, waar diverse uitstekende tempowisselingen in zitten, die het bijna 11 minuten durende nummer spannend houden.
Daarna krijg ik "E Mi Vedrai.. Per Te" te horen en hierin laat de band me opnieuw genieten van een schitterend stuk muziek.
Fantastische progressieve symfonische rock met dito zang, die wisselende tempo's en ritmes bevat en bij tijd en wijle dreigend klinkt, maar ook een trieste ondertoon heeft en opzwepende muziek bevat, die vrij heftig is.
Dan volgt "L ... Tu Per Sempre", een heerlijke swingende uptempo rock song, die enkele subtiele tempowisselingen en invloeden van hardrock heeft.
In "Male Interiore (La Mia Etá)" zet Plurima Mundi me een verrukkelijke symfonische rock song voor, die rustig begint, maar gaandeweg iets meer vaart krijgt en heftiger wordt, om vervolgens afwisselend rustig en heftig gespeeld te worden.
Vervolgens hoor ik de single versie van "L ... Tu Per Sempre", die als bonus nummer op de CD staat en daarin speelt de band een uitstekende verkorte versie van deze swingende song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Percorsi" van Plurima Mundi bevat 5 schitterende nummers, die vrij complex in elkaar zitten, maar een lust voor het oor zijn en ik heb dan ook van begin tot einde van deze heerlijke muziek genoten, waardoor ik deze schijf kan aanraden aan elke liefhebber van symfonische en progressieve rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Alison O'Donnell, werd in 1952 als Alison Bools te Dublin, Ierland, geboren.
Op elf jarige leeftijd kreeg ze interesse in muziek, die al snel omsloeg in passie en in haar tienerjaren schreef ze haar eerst songs, die geïnspireerd werden door haar uitzicht op de Dalkey Eilanden.
Samen met school vriendinnen Clodagh Simonds en Maria White richtte ze de progressieve folkrock band Mellow Candle op, die hun debuut single "Feeling High" in 1968 via het SNB Records label van Simon Napier-Bell uitbracht.
Aloison ontdekte de kunstacademie in Dún Laoghaire, speelde daar in de cover band Blue Tint en ontmoette haar eerste man, de gitarist Dave Williams, waarmee ze Mellow Candle in 1969 nieuw leven in blies.
Tussen 1969 en 1973 werkte en leefde de band in Ierland en Engeland en had Ted Carroll als manager, die ook manager was van Thin Lizzy.
O'Donnell en Williams traden tijdens hun huwelijksavond samen met Thin Lizzy op in The National Stadium te Dublin en in 1972 verscheen hun cult album "Swaddling Songs" op het Deram label.
In de periode 1973-1974 bevond het duo zich in Johannesburg, Zuid Afrika en in het jaar voor hun vertrek speelden ze als folk duo in Belgische café's, waar ze de legendarische gitarist Jimmy Faulkner ontmoetten en korte tijd samen mee speelden.
Twee jaar, nadat ze in Zuid Afrika waren aangekomen, traden ze in 1976 op in Palet, een programma van South African Broadcasting Corporation's televisie service, dat Afrikaanse muziek en poëzie ten gehoren bracht.
Vervolgens werd in 1977 de band Flibbertigibbet opgericht, waarin ze samen speelden met Barrie Glenn en Jo Dudding, die ze in de Mangles Folk Club ontmoet hadden en in 1978 verscheen het album "Whistling Jigs To The Moon" (Stanyan Records) in Zuid Afrika.
Nadat de band in 1979 ophield te bestaan, ging Alison verder als sessie zangeres voor singer-songwriters en toerde met de musical "I'm Getting My Act Together and Taking It on the Road" van Des en Dawn Lindberg en speelde tussen 1980-1981 in satirische revue's met Zuid Afrikaanse acteurs en muzikanten.
Van begin tot halverwege de jaren 80 verscheen ze regelmatig in Sun City op het podium met de jazz groep Theta en een vroege incarnatie van de rock band Ella Mental en verder nam ze het album "Love Connection) op met Plastik Mak (Flash Records) van schrijver/producer Terry Dempsey.
In 1986 verhuisde Alison naar Londen, waar ze in de avonden met de jazz band Earthlings optrad, om overdag te werken voor South African Associated Newspapers, die toentertijd ook The Rand Daily Mail en The Sunday Times uitgaf, waarna ze tussen 1986 en 1996 in de administratieve sector in Londen werkzaam was.
Vervolgens verhuisde ze in 1997 naar Brussel, België, waar ze met jazz en folk muzikanten werkte, pantomime en zang lessen gaf en in 1998 richtte ze samen met de Vlaamse gitarist Philip Masure de traditionele folk groep Éishtlinn op, waarvan in 2001 het album "Éist Linn" op het Spiral label werd uitgebracht, voor ze in 2001 terug naar Ierland ging.
Daar bleef ze werken met 3 Vlaamse zusters en maakte muziek in het Vlaams, Frans en Engels in de band Oeda, die de tweede plaats behaalde in de nationale Belgische bandcompetitie Nekka-contest 2001–2002.
Verder werkte ze met onder andere: Dave Colohan van Agitated Radio Pilot, Canadian psych folk band, Mr. Pine, Colin Harper's collectief The Field Mouse Conspiracy, "The Guessing Game" van de Doom metal band Cathedral, Steven Collins van The Owl Service, Graeme Lockett van Head South By Weaving, Gavin Prior en Dave Colohanen van United Bible Studies (waar ze in 2008 lid van werd) en anderen.
In de loop der jaren verschenen er albums, waarop ze te horen was van onder andere: Mellow Candle, getiteld "The Virgin Prophet" (onuitgebrachte demo's uit de periode 1969-1970) (Kissing Spell) en "Swaddling Songs" (gere-mastered), Flibbertigibbet "Whistling Jigs to the Moon" (1978, Stanyan) en "My Lagan Love" (live/demos, 1998 Kissing Spell), Plastik Mak "Love Connection" (1980, Flash Records), Éishtlinn "Éist Linn" (2001, Spiral), Alison O'Donnell & Isabel Ní Chuireáin "Mise Agus Ise" (2006, Osmosys) en Firefay & Alison O'Donnell "Anointed Queen" (2014, CD, Stonetape Recordings en 2015, LP, Golden Pavilion).
Tevens maakte ze het solo album "Hey Hey Hippy Witch" (2010, Floating World) en met United Bible Studies ze de albums: "The Jonah" (2009, Camera Obscura), United Bible Studies & Jozef Van Wissem "Downland" (2010, Deserted Village/Incunabulum), Head South By Weaving & Alison O'Donnell "The Execution Of Frederick Baker" (2012/13, Ritual Echo Records), United Bible Studies "Doineann" (2014, A Year In The Country), "Box Social" (live 2009)(2014, Reverb Worship), "So As To Preserve The Mystery" (2015, Deep Water), "The Ale's What Cures Ye" (2015, MIE) en "Soregh, Murne & Fast" (2015).
Ook verschenen er tussen 1968 en 2008 diverse singles plus een EP van haar en was ze te horen op verscheidene verzamel albums en trad ze op met bands en artiesten als Genesis, Thin Lizzy, Donovan, The Chieftains en Steeleye Span.
Haar nieuwe album "Climb Sheer The Fields Of Peace", dat 14 juli 2017 via het Mega Dodo Records label op zowel Lp, CD en als digitale download verschijnt, is een samenwerking met Dave Colohan.
"Climb Sheer The Fields Of Peace" bevat 12 nummers, waarvan "Sylvia's Deadbolt" het eerste is en daarin brengt Alison een prachtige rustige folk song ten gehore, waarin ze met eentonige synthesizer klanken begeleid wordt.
Daarna volgt "Green Of Heart", eveneens een zeer mooie rustige song, die met minimale begeleiding gespeeld wordt, waarna "In The Snowmelt" te horen is, waarin ze op gitaar wordt bijgestaan en me opnieuw een rustige song voorzet.
Dan hoor ik "Hunting Down", dat met eentonige synthesizer klanken start, waarna Alison en Dave me een uitstekende song voorschotelen, die prima samenzang heeft en gevolgd wordt door "The Road We Know", een schitterende aangrijpende song, waarin Alison tweestemmig zingt.
In "Swans They Are A-Feeding" hoor ik weer zo'n heerlijke song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tweestemmig gezongen en ook in "Pathways" krijg ik een verrukkelijke rustige song te horen, waarin ze door synthesizer, gitaar en bodhran begeleidt wordt.
Vervolgens laat ze me genieten van "Memorial", een fantastisch mooie folk song, waarin haar zang op zijn best is en "Redbreast In A Rowan Tree" is opnieuw zo'n prachtige rustige song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Verder hoor ik "Sleeping On Strange Pillows", dat in een traag tempo gespeeld wordt, "An Empire In Its Glory", een schitterende folk song en "The Pull & Drag Blues", waarop ik verrast wordt met een geweldige mix van folk, jazz en krautrock.
"Climb Sheer The Fields Of Peace" van Alison O'Donnell bevat 12 prachtige folk songs, die het beluisteren meer dan waard zijn , met "The Pull & Drag Blues" als uitschieter en ik iedere liefhebber van dit genre deze plaat dan ook van harte aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
