Review: Simon Phillips - Protocol 4 (Phantom Records, 2017) (Jazzrock / Symfonische Rock)

Drummer Simon Phillips uit Londen, Engeland, begon zijn muzikale loopbaan als twaalf jarige in zijn vader's Dixieland band, waarin hij tot zijn zestiende actief bleef, waarna hij de kans kreeg om in de musical "Jesus Christ Superstar" mee te spelen en spoedig één van de meest gevraagde sessie muzikanten werd.
In zijn muzikale carrière toerde en speelde hij met veel artiesten en bands zoals: Mick Jagger, The Who, Jeff Beck, Jack Bruce, Peter Gabriel, Joe Satriani, Tears for Fears, Judas Priest, Roxy Music, Michael Schenker, Nik Kershaw, Phd., Al DiMeola, 801, Pete Townshend, Russ Ballard, Robert Palmer, Stanley Clarke, The Pretenders, Jon Anderson, Whitesnake en Dave Gilmour.
In 1992 verhuisde hij naar Amerika, waar hij door de band Toto gevraagd werd om mee op hun wereld tournee te gaan en sindsdien is een volledig bandlid.
Tussendoor toerde hij met zijn eigen band en speelde zijn eigen composities en in 1997 trad hij op in Europe, Japan en de Verenigde Staten en tevens op het  North Sea Jazz Festival in Nederland.
Zijn eerste album "Protocol" werd in 1988 opgenomen en in 1992 gevolgd door "Force Majeure", waarna de albums: "Symbiosis" (1995), "Another Lifetime" (1997),
"Out Of The Blue" (1999), "Vantage Point" (met Jeff Babko, 2000), "Destination" (met Dean Brown, Brandon Fields, Ric Fierabracci, Mitchel Forman, Jimmy Haslip, Scott Kinsey, Chuck Loeb, Alex Machacek, Eric Marienthal, Simon Phillips, Joel Rosenblatt, Tom Scott, Steve Tavaglione, 2009), "21 Spices" (split LP met Trilok Gurtu + NDR Bigband, 2011), "Special Eurotour March 2011" (met Saisse en Palladino, 2011), "Evolution" (met Jimmy Haslip, Jeff Lorber, Mitchel Forman, 2012), "Protocol II" (met Andy Timmons, Steve Weingart, Ernest Tibbs, 2013) en "Protocol III" (met Andy Timmons, Steve Weingart, Ernest Tibbs, 2015), terwijl zijn band op het 20 september 2017 verschenen album "Protocol 4" verder bestaat uit: Greg Howe - sologitaar, Ernest Tibbs - basgitaar en Dennis Hamm - piano.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Nimbus", waarin ik  een schitterend swingend jazzrock nummer voorgeschoteld krijg, dat diverse tempowisselingen heeft (luister naar een uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Pentangle", een heerlijke uptempo mix van jazzrock en funk, die swingt als een trein en daarbij is stil zitten niet aan de orde.
Het volgende nummer heet "Passage To Agra" en hierin laat de band me genieten van een fantastische mix van symfonische rock en jazzrock, die lichte Oosterse klanken herbergt, waarna ik "Solitaire" te horen krijg, waarin de band opnieuw een uitstekende swingende mix van jazzrock en funk speelt.
In "Interlude" krijg ik een prachtig rustig stukje symfonische rock voorgezet, waarin de piano en sologitaar de hoofdrol voor zich opeisen en in "Celtic Run" speelt Simon Phillips in een hoog tempo een geweldig swingend symfonisch rock nummer.
Daarna brengt de band "All Things Considered" te gehore en ook dit symfonische rock nummer swingt als een trein en wordt gevolgd door "Phantom Voyage", een mix van symfonische rock en jazzrock, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Het laatste nummer heet "Azorez" en daarin laat de band me opnieuw een verrukkelijke mix van jazzrock en symfonische rock horen, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.

"Protocol 4" van Simon Phillips is een schitterend album, dat in elk nummer swingt en me geen moment heeft verveeld, waardoor ik deze schijf ten volle kan aanraden aan iedere liefhebber van zowel symfonische rock als jazzrock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Pretty Things - The Same Sun (Fruits De Mer Records, 2018) (Progressieve Poprock)

The Pretty Things werd in 1963 te Londen, Engeland opgericht door Dick Taylor - sologitaar, Phil May - zang en mondharmonica, John Stax - basgitaar, Brian Pendleton - slaggitaar en Pete Kitley - drums, die al snel vervangen werd door Viv Andrews (=Viv Broughton).
In 1964 kreeg de band een contract bij Fontana Records en was Viv Andrews vervangen door Viv Prince.
De band zorgde voor veel opwinding in de muziekbladen door hun lange haar en ruige uiterlijk, terwijl hun eerste singles "Rosalyn" (1964), "Don't Bring Me Down" (1964) en "Honey I Need" (1965) voor die tijd ook behoorlijk heftig klonken.
In de loop der jaren veranderde de band samenstelling regelmatig evenals de muziek stijl en werden er 11 studio, 7 live, 21 compilatie albums via diverse  labels uitgebracht, plus 5 albums onder de naam Electric Banana, terwijl May en Taylor ook samenwerkten met Philippe Debarge, Jim McCarty (The Yardbirds), Matthew Fisher (Procol Harum), Inmates, Arthur Brown en David Gilmour.
Van het begin tot heden kent de band 29 ex-leden en bestaat tegenwoordig uit: Phil May – zang, mondharmonica en maracas, Dick Taylor - sologitaar en zang, Frank Holland – slaggitaar, zang en mondharmonica, George Woosey – basgitaar en zang en Jack Greenwood – drums, terwijl hun manager Mark St.John een oud bandlid (drums) is.
Op 2 januari 2018 verschijnt de 7" vinyl EP "The Same Sun" in een gekleurde oplage via het Fruits De Mer Records label, waar 2 studio en 2 live opnamen op staan.

De EP start met de titelsong "The Same Sun" van hun laatst verschenen album "The Sweet Pretty Things (Are In Bed Now, Of Course)" uit 2015 en daarin hoor ik de band een heerlijke progressieve pop song in een niet al te hoog tempo spelen (luister naar een uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Renaissance Fair" (eveneens van "The Sweet Pretty Things") volgt en ik een uitstekende aanstekelijke uptempo song voorgeschoteld krijg, die enkele prima tempowisselingen heeft.
De 2 nummers van de B-kant komen van het album "Bouquets From a Cloudy Sky" (2015) en daarvan is "She Says Good Morning", dat in de studio versie op de LP "S.F.Sorrow" uit 1968 staat, de eerste.
Hierin zet The Pretty Things me een lekker in het gehoor klinkende rock song voor, waarin de zang nogal schor over komt, terwijl de muziek als vanouds klinkt, dat wil zeggen: swingend en progressief.
Daarna brengt de band een live versie van "Alexander" (van Electric Banana uit 1967) ten gehore en dit is een fantastische swingende progressieve rock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.

"The Same Sun" van The Pretty Things is een schitterende EP, die 4 geweldige nummers bevat en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van Progressieve Poprock.

Review: Lucifer Was - Morning Star (Transubstans Records, 2017) (Hardrock)

Lucifer was ontstond in 1970 te Oslo, Noorwegen en speelde tot 1976 regelmatig in en rond Oslo, maar tussen 1976 en 1996 trad de band sporadisch op, hoewel de band soms enige tijd in de studio door bracht en enkele sessies speelde.
De huidige bezetting van de band is: Jon Ruder - zang, Thore Engen - sologitaar en zang, Einar Bruu - basgitaar, Rune Engen - drums, Deb Girnis - dwarsfluit en zang, Arne Martinussen - orgel, mellotron en keyboards, Andreas Sjo Engen - sologitaar en Freddy Lindquist - sologitaar, keyboards en programmering.
In 1996 vond er een reünie plaats van de oude formatie bandleden en werd de CD "Underground And Beyond" via het Record Heaven Records label uitgebracht, waarop materiaal te beluisteren valt uit de periode 1970-1972.
Ook werd "Underground And Beyond" in en zeer gelimiteerde vinyl oplage op picture disc LP uitgebracht.
Hun volgende CD "In Anadi's Bower", die eveneens via Record Heaven Records verscheen, werd in maart 2000 uitgebracht en bevat muziek die in 1999 en 2000 is opgenomen, maar voor hun derde album "Blues From Hellah" uit 2003, het eerste dat via het Transubstans label verscheen, had de band 20 jaar nodig, want de opnamen hiervan begonnen reeds in 1982 als solo project van zanger, sologitarist Thore Engen.
De uiteindelijke versie werd tussen 2001 en 2002 gemaakt, met medewerking van een strijkers kwartet en nieuwe teksten, die beter bij de band pasten.
Daarna werd de CD "Underground And Beyond" met 2 extra nummers in 2005 opnieuw uitgebracht, waarop drummer Ketil Stensvik van de legendarische Noorse band Aunt Mary te horen is en kwam in 2007 hun vierde album "The Divine Tree" op de markt, dat volgens velen hun beste album tot dan toe was.
Vervolgens werd de CD "The Crown Of Creation" in 2010 uitgebracht, die zelfs nog beter beoordeeld werd en de verwachtingen voor hun CD "Dies Grows" uit 2014 waren dan ook gespannen.
Hun album "Morning Star" verschijnt 20 jaar na het uitbrengen van "Underground And Beyond" in 1997 en ook viert de band 20 jaar samenwerking met het Record Heaven/Transubstans Records label.
De band bestaat op het album in de originele bezetting uit 1972 en is zowel op CD als op LP (zwart vinyl)met klaphoes uitgebracht en tevens in een beperkte oplage op blauw vinyl.

Het album, dat 24 november 2017 verscheen, start met "As It Comes", waarin de band me een uitstekende hardrock song voor zet, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft.
Daarna hoor ik "A Forest Of Zaqqum Trees", een lekker in het gehoor klinkende rock song, waar de dwarsfluit een belangrijke rol in speelt en dit nummer swingt als een trein, waardoor stil blijven zitten geen optie is (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
Dan laat de band me genieten van "Tube Music", een heerlijke afwisselende rock song, die me terug voert naar de jaren 70 en ook dit nummer swingt, waarna "Cold Up Here In The North" volgt en Lucifer Was me een prachtige, vrij rustige, rock song voorschotelt, die diverse subtiele tempowisselingen bevat.
In "Sea Of Sleep" brengt de band een fantastische rock song ten gehore, die me aan hun begin periode doet denken, dat wil zeggen: dreigende aanstekelijke muziek en een mix van progressieve rock, blues- en hardrock, die tevens invloeden van Jethro Tull en folk heeft.
Vervolgens hoor ik "Sunday Morning Griever", een afwisselende song, waar invloeden uit pop, hardrock, melodische en progressieve rock elkaar ontmoeten en er een schitterend stuk muziek ontstaat, dat gevolgd wordt door het laatste nummer van de plaat, getiteld "Pure", waarin ik de band iets meer dan 15 minuten een verrukkelijke mix van blues en progressieve rock hoor spelen, waarin diverse tempowisselingen zitten.

"Morning Star" van Lucifer Was is een uitstekende rock plaat, die afwisselend klinkt en me van begin tot einde heeft geboeid en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan elke liefhebber van hardrock en progresieve rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Alpha 9 - Smile Dog (Blow Up Records, 2017) (Psychedelische Pop)

Alpha 9 is een Britse band uit Newcastle Under Lyme, die in 2005 werd opgericht en bestaat uit: Phil Mason zang en sologitaar, Ali Heath - basgitaar en zang, Leon Jones - sologitaar en keyboards en Andrew Vernon - Drums.
De band, die eem contract kreeg bij het Blow Up Records label, bracht hun debuut album "Then We Begin" op 7 augustus 2006 zowel op CD, digitale download en in een beperkte oplage als LP uit, die 5 december 2005 vooraf gegaan werd door de 7" vinyl single "For Your Bones"/"Little Girl", die in een beperkte oplage werd geperst.
Op 31 juli 2006 verscheen de 7" vinyl EP "Deadman", die tevens als CD en digitale download werd uitgebracht, waarna "Into The Light" (15 oktober 2012), "Seedless" (11 februari 2013), "Birling Gap" (13 mei 2013) en "El Morocco" (21 oktober 2013) als digitale downloads verschenen, terwijl op 11 maart 2013 hun tweede album "Gone To Ground" op CD en als digitale download was uitgebracht.
Hun volgende single heet "Smile Dog" en wordt op 1 december 2017 op de markt gebracht, als voorloper van hun derde album "My Sweet Movida", die op 2 februari 2018 zal verschijnen.

Op kant-A van "Smile Dog" laat Alpha 9 me genieten van een fantastische licht psychedelische pop song, die een aanstekelijk ritme heeft en swingt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), terwijl het nummer op de B-kant nogmaals te horen is, maar dan zonder de zang.

"Smile Dog" van Alpha 9 is een verrukkelijke single, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kijk dan ook reikhalzend uit naar hun nieuwe album; een aanrader voor iedere liefhebber van psychedelische pop.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Isproject - The Archinauts (BTF/AMS Records, 2017) (Progressieve Symfonische Rock)

Isproject werd in 2012 door Ivan Santovito - piano en zang en Ilenia Salvemini - zang te Andria, Italië opgericht.
Live is Isproject in 3 verschillende bezettingen te horen, want er wordt opgetreden als duo, trio (met gitarist of keyboardsspeler) een als band , die behalve uit Ivan en Ilena bestaat uit leden van de Z-Band: Giovanni Pastorino - keyboards en programmering, Simone Amodeo - soloitaar, Andrea Bottaro - basgitaar en Paolo Tixi - drums, plus gastmuzikant Martin Grice (Delirium, Z-Band) - dwarsfluit en saxofoon.
Muzikaal is het duo geÏnspireerd door onder andere Anathema, Steven Wilson, Muse, Epica, Within Temptation, Kamelot, Unreal City, Diraxy en Dropshard en beiden luisteren naar allerlei muziksoorten van klassiek tot keltisch.
Op 29 september 2017 verscheen hun debuut album "The Archinauts" via het BTF/AMS Records label, dat door Fabio Zuffanti, één van de meest belangrijke prog-rock producers ooit uit Italië, geproduceerd werd.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Ouverture", een fantastisch rustig symfonisch nummer, dat diverse tempowisselingen bevat, bij tijd en wijle bombastisch klinkt, klassieke invloeden heeft en naadloos door loopt in "The Architect", een schitterend symfonisch rock nummer, dat eveneens enkele prima  tempowisselingen heeft en klassiek aandoende stukken bevat, waar de zang perfect is op afgestemd.
Daarna krijg ik "Mangialuce" te horen, dat uit 3 gedeeltes bestaat: a) "He Is Here", dat 1 minuut en 30 seconden duurt en daarin speelt de band een mooie vrij rustige pop song; b) "Progressive Shadows", waarin ik een prachtige symfonische rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt; c) "Without The Face" en daarin krijg ik 4 minuten 30 seconden een heerlijke symfonische rock song met enkele tempowisselingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
In "The City And The Sky" zet de band me een aanstekelijke song voor, die langzaam heftiger wordt, om tot een climax gebracht te worden en vervolgens rustig te eindigen en in "Lovers In The Dream" speelt Isproject eveneens een geweldig afwisselend rustig nummer, dat naar het einde toe heftiger wordt.
Verder laat de band me genieten van "The Mountain Of Hope", een schitterende rustige song, die langzaam meer snelheid krijgt en over gaat in een stuk symfonische rock, waarna "Between The Light And The Stone" volgt en ik opnieuw zo'n fantastische song voorgeschoteld krijg, die afwisselende tempo's en ritmes bevat en tevens invloeden uit jazz, pop, klassiek, progressieve en symfonische rock herbergt.

"The Archinauts" van Isproject is een uitstekend debuut album, waarvan ik ten volle van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan een ieder, die van symfonische rock houdt, maar ook zij, die van progressieve rock houden, zullen zeker aan hun trekken komen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Fischer's Flicker - Open 28 Hours (Lavender Katydid Music, 2017) (Pop)

Zanger, componist Scott Fischer uit Chicago, Illinois, Amerika heeft 28 oktober 2017 een nieuw album uitgebracht, getiteld "Open 28 Hours".
Dit is de opvolger van zijn solo album Scott Fischer: "The Trials & Tribulations of the Plastic People" uit 2016.
Vanaf 1998 brengt hij muziek uit onder verschillende namen, waarvan het eerste album "Carpe P.M.: Honor Comes Only After Humility” (1998) onder de naam Deja Voo Doo, waarna onder dezelfde naam de EP "Sick on Sushi EP" (1999) volgde.
Daarna bracht hij als Babaganoo het album "Famous Last Worlds" (2003) uit en als Fischer’s Flicker de albums "Katmandon’t" (2012) en "Fornever and Never"  (2015)
Fischer's Flicker bestaat op deze CD verder uit: Rick Lyons - sologitaar, Andy Sviatko - sologitaar, Turan Yon - basgitaar en zang, Patrick Gunderson - zang en percussie en Tim Gavin - drums.
Verder spelen er een aantal gastmuzikanten mee, waaronder: Tim Kublak - sologitaar (2 nummers), Mickey Vujasin - sologitaar (1 nummer), Derrick Martens - drums (2 nummers), BJ Cord - trompet (2 nummers), Steve Duncan - trombone (2 nummers) en Aaron  McEvers - saxofoon (3 nummers).

"Open 28 Hours" bevat 10 nummers, waarvan het eerste "The In-Betweener" heet en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende song spelen, die een mix  van funk en pop is en een dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "You & Everybody", een heerlijke swingende pop song waar enkele subtiele tempowisselingen in zitten.
Dan zet de band me "No More Looking Back" voor en hoor ik een uitstekende aanstekelijke pop song met diverse tempowisselingen en een hoog meedein gehalte, die gevolgd wordt door "3 6 9", een schitterende, vrij stevige, rock song, die me in beweging zet.
In "Spiders" krijg ik een afwisselend stuk melodische rock voorgezet, waarin diverse tempowisselingen zitten en in "Sensi-Mental" een swingende rock song met een aangenaam ritme.
Daarna schotelt Fischer's Flicker me een fantastische melodische rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, getiteld "Smoke Signals", waarna "Father To The Sun" volgt en de band een korte dansbare poprock song ten gehore brengt, die swingt.
Vervolgens speelt de band "Mother Of A Ship", een vrolijk klinkende pop song, die invloeden uit musicals heeft en ook dit bijna 10 minuten durende nummer swingt als een trein.
Het laatste nummer heet "Zen" en hierin laat de band me een prachtige rustige song horen, waarin de samenzang uitstekend is.

"Open 28 Hours" van Fischer's Flicker is een lekker klinkende plaat, die ik elke liefhebber van de betere pop kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Mark 'Porkchop' Holder - Death And The Blues (Alive Natural Sound, 2017) (Bluesrock)

Mark Porkchop Holder, die zingt, sologitaar en mondharmonica speelt, reisde over de hele wereld en speelde onder andere op festivals, in clubs, in kerken, op straat, in publieke toiletten, in leger dump winkels en in enkele ziekenhuizen voor geestelijk gehandicapten.
Na meer dan 10 jaar geestelijk geworsteld te hebben met depressies, kwam hij eindelijk thuis in Chattanooga, Tennessee, Amerika en vormde daar zijn eerste power trio, dat hij samen met Travis Kilgore - basgitaar en zang en Doug Bales - drums vormt.
Zijn debuut album "Let It Slide" verscheen 10 februari 2017 via het Alive Natural Sound label op CD en in een beperkte oplage op gespetterd gekleurd vinyl. "Death And The Blues", dat eveneens in een beperkte oplage op 180 gram gespetterd gekleurd vinyl is geperst en tevens op zwart vinyl en CD op 3 november 2017 is uitgebracht, is hier de opvolger van.

Het album, dat 11 nummers bevat, begint met "Captain Captain", en daarin brengt de band een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song ten gehore, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Sad Days And Lonely Nights", een heerlijk stukje licht hypnotiserende uptempo bluesrock.
Daarna volgt "Coffin Lid", waarin de band me eveneens een geweldig swingend rock nummer in een gemiddeld tempo voorschoteld en dit wordt gevolgd door de single "Big Boat" en hierin krijg ik een vrij ruige rock song te horen, die enkele tempowisselingen bevat.
In "Nobody Wants To Cry" zet Mark me een schitterende blues song voor, die simpelweg op gitaar gespeeld wordt en in "Be Righteous" laat de band me genieten van een rustig startende song, die al snel verandert in een snelle swingende rock song, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Dan volgt "Bless Me Santasima", waarin ik een prachtig rustig stukje gitaarspel voorgezet krijg, waarna "Billy The Kid" te horen is en de band me een schitterende uptempo rock song laat horen, die swingt als een trein.
Vervolgens speelt de band "James Leg", een verrukkelijke bluesrock song, die in een gemiddeld tempo ten gehore gebracht wordt en een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "What Is Wrong With Your Mind", een uitstekende swingende bluesrock song, die in een niet al te hoog tempo gebracht wordt en gewoon lekker klinkt.
Het laatste nummer is de titelsong "Death And The Blues", een schitterende rock song, die een hoog meedein gehalte heeft en swingt.

"Death And The Blues" van Mark 'Porkchop' Holder is een heerlijke bluesrock plaat, waarvan ik ten volle heb genoten en ik kan ieder bluesrock liefhebber deze schijf dan ook van harte aanbevelen.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - Tiddlywinks (Mega Dodo Records, 2017) (Psychedelische Pop)

Het album "Tiddlywinks" is ontstaan uit het idee van een voormalige collega van John Blaney (Mega Dodo Records), die de suggestie op wierp een album vol oude kinderrijmpjes op te laten nemen door bands en artiesten, die hun muziek via Mega Dodo Records uitbrengen.
Daarbij mochten ze zelf bepalen, hoe de muziek ging klinken, maar moesten wel de orginele tekst gebruiken.
Het resultaat is te beluisteren op de CD, die op 1 december 2017 in een beperkte oplage verschijnt en waarvan de opbrengsten naar Save The Children gaan, met andere woorden, dit is een CD voor het goede doel!
Het album, dat 13 nummers bevat in een oplage van 100 stuks verschijnt, is te bestellen via http://megadodo.bigcartel.com/product/tiddlywinks-limited-edition-cd en tevens als digitale download verkrijgbaar.

"Tiddlywinks" start met "The Miller's Song", dat door Beautify Junkyards (Lissabon, Portugal) ten gehore gebracht wordt en hierin krijg ik, na een korte intro een prachtige rustige melodische song voorgeschoteld, die gevolgd wordt door "A Wise Old Owl view" van Paolo Sala (Genova, Italië), waarin ik een heerlijke licht psychedelische symfonische song te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Paisley Sky uit Melbourne, Australië speelt "Here We Go Round The Mulberry Bush" en daarin mag ik genieten van een schitterende aanstekelijke folk song, die aanzet tot dansen en gevolgd wordt door "Claps and Stamps" door Claude Cambeck (Milaan, Italië), die een vrolijke dansbare pop song in de stijl van Paul McCartney speelt.
Daarna hoor ik Richard Bone (New York, Amerika) "Here We Go Looby Loo" vertolken en ook dit is een swingende dansbare elektro pop song en wordt gevolgd door "Julia Dream Of All The Pretty Little Horses" van Us and Them uit Zweden, die een geweldige psychedelische uitvoering van dit nummer spelen, waarin de tekst en muziek van Pink Floyd zijn, die gemixt met het orgineel tot een verrassende song leiden.
Het volgende nummer heet "Ladybird, Ladybird" en komt van Octopus Syng uit Finland, die me een fantastische rustige licht psychedelische pop song voorzet, waarna Michael Warren and The Hare And The Moon (UK) met "The Land Of Nod view" te horen is en daarin laat de band me genieten van een schitterende psychedelische pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Icarus Peel (UK) speelt "Twinkle, Twinkle Little Star" en ook dit is een uitstekende licht psychedelische pop song (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Mary Had A Little Lamb" volgt, dat door The Telephones (Derby, UK) uitgevoerd wordt en ik een lekker in het gehoor klinkende pop song in jaren 80 stijl te horen krijg, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Dan volgt The Luck Of Eden Hall with Mark Panick of Razorhouse (Chicago, USA) met "One For Sorrow", een heerlijke psychedelische progressieve pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik Mordecai Smyth (UK) met "Oranges and Lemons", een verrukkelijke psychedelische pop song met folk invloeden en Sky Picnic (Brooklyn, New York, USA) met "Jack and Jill", die het album met een prima psychedelische versie afsluiten.

"Tiddlywinks" van Various Artists is een album, dat helaas in een kleine oplage uitgebracht, waardoor deze CD niet voor iedereen te koop zal zijn en ik kan elke liefhebber van pop en psychedelische pop dan ook aanraden er snel bij te zijn, om deze schitterende schijf niet te missen.

* De muziek van deze bands/artiesten is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Vespero - Shum-Shir (Tonzonen Records, 2017) (Progressieve Rock)

Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen.
De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar,
synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar, effecten en elektronica en Alexei Klabukov – arpeggiator, keyboards en mellotron.
Nadat Vladimir Belov - cello, Vespero had bijgestaan op de CD "Droga", speelde hij ook live met de band mee.
De opnamen die daarvan zijn gemaakt, zijn na de plotselinge dood van Vladimir op 7 juni 2014, als download verkrijgbaar onder de naam "Cello Liventures (In Memory Of Vladimir Belov)", waarbij de totale opbrengst van het album naar de familie Belov gaat.
Vladimr is ook nog in een nummer te horen op het album "Fitful Slumber Until 5 A.M.", waarop verder Alexey Esin - dwarsfluit en zhaleyka, Pavel Alekseev - tenor saxofoon en Alexander Taranenko - accordeon als gastmuzikanten mee spelen.
Op het zevende studio album, "Lique Mekwas", speelt Vespero voor het eerst in een zesmans formatie en bestaat hierop uit: Ivan Fedotov - drums en percussie, Alexander Timakov - drums en percussie, Arkady Fedotov - basgitaar en synthesizer, Alexander Kuzovlev - sologitaar en elektrische piano, Alexey Klabukov - keyboards en synthesizer en Vitaly Borodin - viool en tevens speelt Pavel Alekseev als gastmuzikant mee op tenor saxofoon.
Het album "Lique Mekwas", dat 24 maart 2016 door het R.A.I.G. Records label op CD en als digitale download is uitgebracht, is het eerste deel van Vespero's "Abyssinian Tales Dilogy" en bevat 7 nummers.
Op 12 oktober 2016 verscheen er een nieuw live album van de band, getiteld "Azmari: Abyssanian Liventure" en dit werd 15 mei 2015 in The Union Of Theartre Artists te Astrakhan in dezelfde bezetting als op het album "Lique Mekwas" opgenomen.
Het album bevat 8 nummers, waarvan er 1 nog niet eerder werd uitgebracht en de andere 7 van hun albums "By The Waters Of Tomorrow” (R.A.I.G., 2010), “Droga” (R.A.I.G., 2013) en "Lique Mekwas" (R.A.I.G., 2016) komt.
Het album "Azmari", dat 20 september 2017 verscheen, is in een zeer beperkte oplage van 200 stuks op zwart vinyl en 100 stuks op green.wit gespetterd vinyl uitgebracht door het Golden Pavillion Records label.
Op deze uitgave staan 2 nummers van het album "Azmari: Abyssanian Liventure" dat 12 oktober 2016 uit kwam, plus 3 nummers, die nog niet eerder werden uitgebracht en op verschillende plaatsen live werden opgenomen.
"Shum-Shir" is het tweede deel van “Abyssinian Tales”, waarvan ”Lique Mekwas”, dat in 2016 via R.A.I.G. op CD verscheen, het eerste was.
Het album is in de periode 2015-2016 door Alexey Klabukov en Alexander Kuzovlev in de VMS Studios opgenomen, door Alexander Kuzovlev gemixt en gemasterd en via het Tonzonen Records label op 17 november 2017 op LP uitgebracht.
Uiteraard is de band bezetting op het album dezelfde als die ”Lique Mekwas” opnam, waarbij verder nog opgemerkt kan worden, dat Rasul Shugaipov de gesproken tekst in het titelnummer als gast muzikant voor zijn rekening neemt.

Het album dat 5 nummers bevat, start op kant A met het titelnummer "Shum-Shir", waarin ik de band, gedurende 10 minuten, een fantastische swingende mix van dance, ethno beats en spacerock hoor maken, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Isidore's Dance", een schitterend uptempo progressief rock nummer met spacerock invloeden, dat swingt als een trein.
Dan krijg ik "Gaya's Dance" het eerste nummer van de B-kant voorgeschoteld en hierin brengt Vespero een geweldig swingend stuk progressieve rock ten gehore, dat een licht hypnotiserend ritme heeft.
In "Gulli`s Dance" laat de band me genieten van een verrukkelijk uptempo progressief rock nummer, dat tevens krautrock invloeden en een hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik in de ban van de muziek blijf en stil zitten niet mogelijk is.
Het laatste nummer heet "Hapi" en daarin zet de band me opnieuw een meesterlijk progressief rock nummer voor, dat in een rustig tempo start, maar al snel over gaat in een heerlijk stukje krautrock.

"Shum-Shir"* van Vespero heeft begin tot einde weten te boeien en ik kan hun geweldige muziek dan ook ten zeerste aanraden, aan elke liefhebber van krautrock en progressieve rock; kortom een meesterwerk!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Welcome Inside The Brain - Celebrate The Depression (Nasoni Records, 2017) (Progressieve Rock)

Welcome Inside The Brain is een Duitse band uit Guben, Leipzig, die bestaat uit: Frank Mühlenberg - zang, Georg Spies - sologitaar, Paul Lapp - contrabas, Hagen Schwitzke - orgel en Hans Otto - drums.
De band was eerder actief onder de naam Hippie Langstrumpf en bracht in 2013 een LP uit met gelijknamige titel.
Onder hun nieuwe naam Welcome Inside The Brain heeft de band in 2015 de CD "Welcome Inside The Brain EP" uitgebracht en deze bevat 5 nummers, waarvan er 2 nog onder de naam Hippie Langstrumpf gemaakt zijn.
Op 1 november 2017 heeft het Nasoni Records label hun debuut album "Celebrate The Depression", waarop 6 nummers staan, uitgebracht.

Het album start met de titelsong "Celebrate The Depression", waarin de band me een schitterende psychedelische progressieve rock song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en halverwege het nummer van tempo en ritme verandert en in een heerlijk swingend uptempo stuk rock te horen krijg, waarbij het niet mogelijk is stil te blijven zitten, waarna de band besluit de muziek opnieuw te veranderen en eerst een experimenteel stukje, dan een korte drumsolo en vervolgens een stuk progressieve rock speelt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan volgt "Snail On Speed / Buddha In A Bottle", een uitstekende stevige rock song, die diverse prima tempowisselingen heeft, waardoor het nummer spannend klinkt en dit wordt gevolgd door "Welcome Inside The Brain" en hierin laat de band me genieten van een fantastisch stukje progressieve rock, dat invloeden uit theater muziek heeft en van Arthur Brown, met een slepend psychedelisch ritme gespeeld wordt en zo nu en dan zelfs sensueel klinkt.
In "Ugly Beauty" brengt Welcome Inside The Brain een lekker afwisselende song ten gehore, die enkele tempowisselingen heeft, waarbij het theatrale ook nu weer in de muziek door klinkt en in "Revolution" schotelt de band me een mooie rustige song voor, die langzaam heftiger wordt en meer snelheid krijgt, om tegen het einde terug te keren naar een rustig tempo.
Het laatste nummer heet "Tears Of The Past" en dit begint experimenteel en heftig, om na korte tijd over te gaan in een prachtige rustige rock song, die vervolgens na enkele minuten verandert in een heftige progressieve rock song, waarna de band opnieuw over schakelt naar het maken van rustige muziek met prima achtergrond zang.

"Celebrate The Depression" van Welcome Inside The Brain is een uitstekend debuut album, dat prima afwisselende nummers bevat en ik kan progressieve rock liefhebbers dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Three Seasons - Things Change (Transubstans Records, 2017) (Hardrock)

De Zweedse band Three Seasons werd halverwege 2009 opgericht door Sartez Faraj - sologitaar en zang (Siena Root), Olle Risberg - basgitaar (Mouth Of Clay) en Christian Eriksson - drums.
Hun muzikale voorkeuren komen van bands, die eind jaren 60, begin jaren 70 actief waren met invloeden uit de psychedelica en bluesrock.
De band kreeg een contract bij het Zweedse Transubstans label en bracht in 2011 hun debuut CD "Life's Road" uit, dat in de nationale top 50 van hun thuisland terecht kwam en ook verscheen het album in een gelimiteerde editie via het Russische MALS label.
Vervolgens kwam er in december 2011 een single van de band uit, getiteld "Escape", die goed ontvangen werd door de critici en luisteraars en niet op album verscheen.
In 2012 verscheen hun CD "Understand The World" via Transubstans met daarop 8 vrij lange nummers, waarmee de band opnieuw veel lof oogstte en in dat zelfde jaar werden beide albums op vinyl uitgebracht door het Nederlandse Head Spin label van Clear Spot, waarna Three Seasons in het voorjaar van 2013 een tournee door Europa maakte om hun album te promoten en na het einde van de tournee begon de band met de opnamen voor hun volgende album, getiteld "Grow", dat in 2014 verscheen.
Op 30 november 2017 verschijnt hun album "Things Change" via Transubstans Records en daarop is Eriksson vervangen door Thomas Broman, die eerder bij onder andere Glenn Hughes, John Norum en Michael Schenker speelde.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Been Gone" en daarin hoor ik Three Seasons een geweldige swingende uptempo rock song spelen, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna krijg ik "Something You Can't Have" voorgeschoteld en hierin brengt de band een vrij rustig nummer ten gehore, dat diverse subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door de titel song "Things Change", een heerlijke rock song, die swingt als een trein en enkele prima tempowisselingen heeft.
Dan zet de band me "Trust Me" voor en krijg ik een fantastische mix van progressieve bluesrock en hardrock te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Set Me Free Again" volgt en ook in dit nummer laat de band me een schitterende swingende rock song horen, die lichte progressieve rock en  bluesrock invloeden heeft.
In "Break Down, Start Over" speelt Three Seasons opnieuw een verrukkelijke aanstekelijke mix van blues en hardrock en in "I Don't Need Nothing More" krijg ik eveneens een lekker in het gehoor klinkende rock song met diverse tempowisselingen voorgezet, waar deze elementen en tevens lichte Oosters klinkende psychedelische invloeden in verwerkt zijn (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Vervolgens hoor ik "Are You Surprised", een prachtige, vrij rustige, bluesrock song, die gaandeweg meer snelheid krijgt en "So Far Away", een uitstekende mix van blues- en hardrock, die swingt.

"Things Change" van Three Seasons is net als voorgaande albums een dijk van een plaat en ik kan iedere liefhebber van zowel bluesrock, alsmede 70's hardrock dit fantastische album dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: UFO - The Salentino Cuts (Cleopatra Records, 2017) (Rock)

UFO werd in augustus 1969 te Londen, Engeland onder de naam Hocus Pocus opgericht door Phil Mogg - zang, Mick Bolton - sologitaar, Pete Way - basgitaar en Andy Parker - drums.
In oktober veranderde de bandnaam in UFO, nadat ze in de UFO club te Londen ontdekt waren door Noel Moore, die hun een contract aan bood voor Beacon Records.
Hun eerste album, dat in 1970 verscheen, was simpelweg "UFO 1" getiteld  en werd gevolgd door "UFO 2: Flying" in 1971.
Met beide albums was de band succesvol in Japan en Duitsland, met name door de singles "C'mon Everybody" (Eddie Cochran's hit) (UFO 1, Japan), "Boogie For George" (UFO 1, Duitsland) en "Prince Kajuku" (Flying, Duitsland).
Nadat Bolton de band in 10972 had verlaten, was het een komen en gaan van allerlei muzikanten, waarbij Mogg als enige de constante factor was.
Zo speelden onder andere de sologitaristen: Larry Wallis, Bernie Marsden,  Paul Chapman, Myke Gray, Rik Sandford, Tony Glidewell, Erik Gamans, Laurence Archer, Leon Lawson, John Norum – guitar, George Bellas, Matt Guillory, Jeff Kollmann, Tommy McClendon (aka Atomik Tommy M) en Michael Schenker in de band en is Vinnie Moore de huidige sologitarist (vanaf 2003).
De band wisselde minder vaak van basgitaristen en speelden .. als opvolgers van Pete Way, terwijl de volgende drummers deel uit maakten van UFO: Robbie France, Jim Simpson, Fabio Del Rio, Clive Edwards, Simon Wright, Aynsley Dunbar en Jason Bonham en vanaf 2005 is Andy Parker de drummer, na eerder van 1969–1983 en 1993–1995 deel van de band te hebben uitgemaakt.
Ook waren er diverse keyboards spelers actief in de band, waaronder: Danny Peyronel, John Sloman, Neil Carter, Jem Davis en David Jacobson.
UFO bestaat tegenwoordig uit: Phil Mogg – zang, Andy Parker – drums (vanaf 2005), Paul Raymond – keyboards, slaggitaar, Vinnie Moore – sologitaar (vanaf 2003) en Rob De Luca – basgitaar (vanaf 2008).
De band was een inspiratiebron voor vele hardrock bands, zoals: Slayer, Testament, The Offspring, Metallica, Iron Maiden, Def Leppard, Megadeth, Tesla, Dokken, Monster Magnet, Voivod, Pearl Jam, Guns N' Roses, Rage Against the Machine, The Smashing Pumpkins, Bigelf, Babylon A.D. en Gun.
In de 48 jaar, dat UFO bestaat, zijn er 22 studio albums, 14 live albume en 16 compilatie albums verschenen, terwijl het nieuwe album "The Salentino Cuts", dat 29 september 2017 verscheen, 12 covers bevat en door het Cleopatra Records label is uitgebracht.

Het album start met "Heartful Of Soul" (Yardbirds, 1965) en hierin zet UFO me een prima versie in hardrock stijl voor, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en gevolgd door "Break On Through (The Other Side)" (The Doors, 1967), waarin de band een fantastische swingende uitvoering ten gehore brengt.
Daarna hoor ik "River Of Deceit" (Mad Season, 1995), een prachtige rustige country song, die gevolgd wordt door "The Pusher" (Steppenwolf, 1968) en ook in dit nummer schotelt de band me een uitstekende rock song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "Paper In Fire" (John Mellecamp, 1987), een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo rock song, die diverse subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Rock Candy" (Montrose, 1973), een heerlijke rock song met verscheidene tempowisselingen.
In "Mississippi Queen" (Mountain, 1970) krijg ik een geweldige uitvoering te horen, die het origineel sterk benadert en in "Ain't No Sunshine" (Bill Withers, 1971) speelt UFO een mooie rustige ballade.
Vervolgens schotelt de band me "Honey Bee" (Tom Petty, 1994) voor en hoor ik een schitterende hardrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een slepend ritme heeft, dat swingt, waarna "Too Rolling Stoned" (Robin Trower, 1974) volgt en ik een verrukkelijke swingende song te horen krijg, waar funk en blues invloeden in zitten.
Verder speelt de band "Just Got Paid" (ZZ Top, 1972), een fantastische bluesrock song, die swingt als een trein (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna het laatste nummer volgt, getiteld "It's My Life" (The Animals, 1965) en ook daarin laat de band me genieten van een uitstekende uitvoering van deze aanstekelijke song, die een hoog meezing gehalte heeft.

"The Salentino Cuts" van UFO is een lekker album, waarmee de band me heeft weten te verrassen door de keuze van de songs, die op voortreffelijke wijze weergegeven worden en ik kan dit album dan ook volledig aanraden, aan iedere liefhebber van rock muziek.

Review: Blitzen Trapper - Wild And Reckless (Lojinx Records / LidKerCow, 2017) (Pop)

Blitzen Trapper werd in 2000 te Portland, Oregon, Amerika, onder de naam Garmonbozia opgericht door Eric Earley - zang, solo- en slaggitaar, keyboards, mondharmonica en banjo, Erik Menteer – solo-, slag- en slidegitaar, percussie en moog synthesizer, Brian Adrian Koch – drums, zang en mondharmonica, Michael Van Pelt – basgitaar, vogelfluit, percussie en mondharmonica, Drew Laughery - keyboards en Marty Marquis - slaggitaar, zang, keyboards, mondharmonica, percussie en melodica.
In 2001 bracht de band in eigen beheer 4 albums uit ("1940", "Perms, Porn & the Gestalt", "Tremolopsi!" en "Omnibus And The Baker's Man"), die tijdens hun concerten werden verkocht.
In 2002 ging de band opnieuw de studio in en nam het album "Boom" op, die dat jaar gevolgd werden door "R / L" en "Duble Pepy Majik Plus" en ook deze albums werden alleen tijdens optredens verkocht.
Vervolgens veranderde de bandnaam in 2003 in Blitzen Trapper en bracht de band dat jaar hun debuut album "Blitzen Trapper" op hun eigen LidKerCow Ltd label uit, om in december hun eerste live show onder de nam Blitzen Trapper te geven bij het radio station KRSU, waarbij ze nummers speelden van hun debuut album, plus enkele van de opvolger daarvan.
Het volgende album van de band, "Field Rexx", verscheen in 2004 en werd eveneens via het LidKerCow Ltd label uitgebracht, waarna Eric een album getiteld "Trapper" op nam, maar dit werd niet uitgebracht en ook het opgenomen album "Waking Bullets At Breakneck Speed" werd niet uitgebracht.
De albums erna verschenen echter wel en de eerste daarvan was "Wild Mountain Nation" uit 2007, die via LidKerCow werd uitgebracht en gevolgd werd door de albums "Furr" (Sub Pop, 2008), "Destroyer Of The World" (Sub Pop, 2010).
Na een uitgebreide tournee door de USA plus optredens op het Crossing Border Festival in Amsterdam en het Newport Folk Festival in 2010 verliet Drew Laughery de band en vervolgens verschenen "American Goldwing" (Sub Pop, 2011), "VII" (Vagrant, 2013), "All Across This Land" (Vagrant, 2015) en "Wild and Reckless" (Lojinx Records / LidKerCow, 2017).
Tevens werden er enkele live albums uitgebracht, waarvan de gratis download "Live In Portland" (LidKerCow, 2014) de eerste was, waarna "Live Harvest" als exclusieve Record Store Day 180 gram vinyl LP met download kaart volgde op 18 april 2015, terwijl het derde live album "Live At Third Man Records" op 1 september 2016 op vinyl verscheen. 
Halverwege augustus 2016 begon de band met de opnamen voor hun volgende album "Wild and Reckless", dat 3 november 2017 via Lojinx Records (Europa) en LidKerCow (USA) op zowel LP, CD en als digitale download werd uitgebracht.

Het album", dat 12 nummers bevat, start met "Rebel", waarin ik een heerlijke dansbare mix van country en pop hoor, die diverse subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door de titelsong "Wild And Reckless", een schitterende afwisselende rock song in de stijl van Tom Petty & The Heartbreakers (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna hoor ik "Forever Pt.1", een kort stukje piano spel met hemels klinkende zang, dat gevolgd wordt door "Joanna", een prachtige rustige pop song, waarin de muziek iets weg heeft van die van Bob Dylan.
In "No Man's Land" start de muziek met gesproken tekst en krijg ik een schitterende schitterende poprock voorgeschoteld, die swingt en in "Stolen Hearts" is de country muziek een kruising van een Neil Young en Tom Petty song en wordt in een niet al te hoog tempo gespeeld.
Dan zet Blitzen Trapper me "Dance With Me" voor, een geweldige swingende rock song, waarbij stil zitten geen optie is en ook hierin zitten sterke invloeden van de muziek van Tom Petty, waarna "Love Live On" ten gehore gebracht wordt, een verrukkelijke pop rock song, die een hoog meezing gehalte heeft en diverse tempowisselingen bevat, terwijl de muziek in een opgewekt ritme gespeeld wordt.
Het volgende nummer heet "When I'm Dying" en daarin krijg ik een licht progressieve pop song voorgeschoteld, waarbij het tempo afwisselend is en gemiddeld te noemen is, terwijl de muziek swingt en dit nummer wordt gevolgd door "Baby Won't You Turn Me On", een mooie, vrij rustige, pop song met country invloeden.
Vervolgens speelt de band "Forever Pt.2", dat met gepraat begint, om na ongeveer een halve minuut met de muziek te starten, die jaren 80 invloeden heeft, in een kalm tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen bevat, waarna het laatste nummer "Wind Don't Always Blow" volgt, een fantastische pop rock song, die een aanstekelijk ritme heeft en invloeden van Tom Petty en Bob Dylan kent.

Blitzen Trapper heeft me "Wild And Reckless" van begin tot einde in de ban van hun heerlijke muziek weten te houden en ik kan iedere liefhebber van country en de betere pop deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Maat Lander - Season Of Space Book #1 (Clostridium Records, 2017) (Progressieve Rock / Spacerock / Krautrock)

Maat Lander is een Russische band, die ontstaan is tijdens een live jam tussen enkele leden van Vespereo en The Re-Stoned en bestaat uit: Arkadiy Fedotov (Vespero) - basgitaar, synthesizer en effecten, Ilya Lipkin (The Re-Stoned) - sologitaar, akoestische gitaar en effecten en Ivan Fedotov (Vespero) - drums en percussie.
De 10 nummers voor het debuut album "The Birth Of Maat's Galaxy", uit 2015, werden in de VMS Studio van Vespero te Astrakhan en in de Rushus Studio van The Re-Stoned te Moskou opgenomen en door het R.A.I.G. label uitgebracht.
Hun tweede album, "Dissolved In The Universe" is een live weergave van 5 van de nummers van het debuut album plus een nieuw nummer en is via het Clostridium Records op vinyl uitgebracht.
De band heeft samen met Öresund Space Collective uit Denemarken / Zweden een split album opgenomen, die in maart 2017 via het Clostridium Records label in een beperkte oplage van 222 stuks op zwart en 111 stuks op 180 gram gekleurd vinyl verschijnt.
De muziek van Maat Lander werd tussen september en december 2016 in de VMS Studio te Astrakhan en de Rushus Studio te Moskou opgenomen en gemixt en gemasterd door Ilya Lipkin.
Het nieuwe album van de band "Season Of Space Book #1" is de opvolger van "The Birth Of Maat's Galaxy" en is het tweede deel uit de serie "Season Of Space".
De plaat zal in november 2017 eveneens via Clostridium Records verschijnen en wordt in een beperkte oplage van 300 stuks op vinyl geperst, dat vergezeld gaat van een boekje en tevens verschijnt het album op CD.
Op het album spelen de gastmuzikanten Dr.Space - synthesizer (1 nummer) en Andrei Solovyov - trompet (1 nummer) mee en vermeldenswaardig is ook, dat de CD 3 bonus nummers bevat.

Het album start met "Planet Of Intelligent Gas-shaped Lifeforms" en daarin hoor ik de band een mooi rustig ruimtelijk stuk muziek spelen, dat een terug kerend ritme heeft, waardoor het nummer licht hypnotiserend klinkt.
Daarna laat de band me genieten van "Crimson Turtles", waarin de muziek een uptempo mix van kraut-, spacerock en progressieve rock is, waarin het tempo tegen het einde van het nummer opgevoerd wordt en tevens bevat het nummer een hypnotiserend ritme, waardoor ik in een lichte trance raak en dit nummer wordt gevolgd door het korte "Galaxy Passage #1", waarin ik een rustig stukje gitaarspel te horen krijg, dat vergezeld gaat van ruimtelllijke synthesizer klanken.
Dan zet de band me "Fields Of Serenity" voor en krijg ik een heerlijk rustig stukje hypnotiserende spacerock te horen, dat na enkele minuten verandert en de band over schakelt naar het maken van jazz, die met progressieve rock gemixt wordt en in een vrij hoog tempo gespeeld, waardoor er een lekker dansbaar nummer ontstaat, dat tegen het einde in een rustig tempo uitgespeeld wordt en gevolgd wordt door "The World Of The Ocean With No Dry Land", waarin Dr.Space mee doet en de band me een schitterend licht psychedelisch nummer voorschotelt, dat in een niet al te hoog tempo begonnen wordt, maar na enkele minuten meer snelheid krijgt, waardoor er een swingend geheel ontstaat, om weer in een rustig tempo afgesloten te worden.
In "Galaxy Passage #2" krijg ik opnieuw een prachtig rustig stukje gitaarspel voorgezet en in "Dance Of Photonic Roaches" laat Maat Lander me genieten van een swingend progressief rock nummer te horen, dat een terugkerend thema bevat, waardoor de muziek hypnotiserend wordt.
Vervolgens hoor ik het laatste nummer van de LP, getiteld "The Constellation Of The Mirror Fish" en hierin speelt de band weer zo'n geweldig vrij rustig nummer, dat aan symfonische rock grenst en dit wordt op de CD gevolgd door de eerste van de 3 bonus nummers "Maat's First Mistake", waarin Andrei Solovyov mee doet.
Hierin brengt de band een uitstekende mix van Spaanse muziek, jazz en experimentele geluiden in een zeer rustig tempo ten gehore, waarna ik een 20 seconden durend stukje gitaarspel hoor, dat met een synthesizer toon vergezeld gaat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
Het laatste nummer van de CD heet "The Birth Of Maat's Galaxy, Live", waarin ik een verrukkelijk mix van progressieve rock en krautrock voorgezet krijg, dat in een rustig tempo begint, maar gaandeweg meer snelheid plus een licht hypnotiserend ritme krijgt, waardoor stil zitten niet meer mogelijk is.

"Season Of Space Book #1" van Maat Lander is een fantastisch album, waarmee de band me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van progressieve rock, krautrock en/of spacerock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dictaphone - APR 70 (Denovali Records, 2017) (Avant Garde)

Eind jaren 90 richtte Oliver Doerell (elektronica, bas- en sologitaar) uit Berlijn, Duitsland, Dictaphon op en in 2000 ging hij samen spelen met Roger Döring (saxofoon en klarinet).
Na enkele jaren met diverse gastmuzikanten gespeeld te hebben, waaronder Stephan Wöhrmann (SWOD), Malka Spigel (Minimal Compact) en enkele albums te hebben uitgebracht via het City Centres Offices labelhet album ": "M=Addiction" (2002), "Nacht" (EP, 2004) en "Vertigo II" (2006) kwam Alex Stolze (viool) in 2009 bij de band, waarna "Poems From A Rooftop" in 2012 in een zeer beperkte oplage door het Sonic Pieces label werd uitgebracht.
De band trad in de loop der jaren in meer dan 20 landen op en speelde op festivals zoals: Mutek, Transmediale, Unsound, Benicassim en meer.
Het nieuwe album van Dictaphone heet "APR 70" en wordt op 24 november 2017 door het Denovali Records label uitgebracht en tevens zal dit label de vorige uitgaven van de band opnieuw uitbrengen.

Het album, waaraan de band 3 jaar werkte, bevat 9 nummers en daarvan is "Opening Night" het eerste.
Daarin brengt Dictaphone een fantastisch Oosters klinkend dansbaar nummer met krautrock invloeden ten gehore, waarbij stil zitten onmogelijk is en dit wordt gevolgd door "Lofi Opium", een rustig, enigszins triest klinkend, avant garde nummer met lichte jazz invloeden.
Dan volgt "105.4", waarin de band me opnieuw een Oosters klinkend stuk muziek voorschotelt, dat gemixt met smooth jazz en een aanstekelijk ritme voor een heerlijk geheel zorgt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Stanko" te horen is en hierin krijg ik een schitterend licht hypnotiserend psychedelisch avant garde nummer voorgezet, dat in een zeer rustig tempo gespeeld wordt en tevens zo nu en dan experimenteel wordt.
Daarna hoor ik Dictaphone "Mono16" spelen en laat de band me genieten van een hypnotiserend krautrock nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, om gevolgd te worden door "Seance", waarin de band me trieste viool klanken en een experimenteel avant garde nummer voorschotelt, dat een repeterend ritme bevat.
In "Mado" krijg ik een verrukkelijk licht hypnotiserend ritme te horen, dat in combinatie met Oosters klinkende viool klanken een schitterend stuk muziek op levert, die vergezeld gaat van een Franstalige tekst en in "Sanatorium Pod Klepsydra" zet de band me opnieuw een hypnotiserend nummer voor, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "La Chute" start de uitstekende avant garde muziek met gesproken tekst en laat de band me een rustig nummer horen, dat jazz invloeden heeft.

"APR 70" van Dictaphone is een fantastisch album, waar ik van begin tot einde van heb genoten en ik kan deze meesterlijke schijf dan ook ten volle aanraden, aan iedere liefhebber van avant garde en hypnotiserende ritmes.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Moon Zero - Relationships Between Inner & Outer Space (Denovali Records, 2017) (Elektronisch / Avant Garde)

Moon Zero is het project van componist producer Tim Garratt uit Londen, Engeland.
Hij bracht in 2013 zijn debuut EP, "Tombs", op CD, vinyl en cassette uit via het FutureSequence label, waarna deze in 2014 opnieuw werd uitgebracht door het Denovali Records label en samen met de EP "Loss", op zowel zwart als doorzichtig 180 gram vinyl werd geperst, maar ook als 2CD verscheen.
Garratt heeft zich muzikaal laten beïnvloeden door William Basinski, The Swans, Messiaen, Stars Of The Lid, Cluster, Brian Eno, David Bowie's LP "Low" en Carl Sagan.
Net als voor zijn EP's, heeft hij de muziek voor zijn gelijknamige LP, waarvan de opnamen in juni 2015 plaats vonden, opgenomen in de St. George In The East Church te Shadwell, Londen.
Na het uitbrengen van zijn debuut album "Moon Zero" ging hij op tournee en tijdens die tournee verloor hij zijn studio en flat en werd zijn relatie verbroken, waarna hij terug verhuisde naar zijn ouders in de Midlands.
Het is eigenlijk onnodig om te zeggen, dat deze gebeurtenissen het proces van het maken van zijn nieuwe album beïnvloedde, waardoor het een emotioneel klinkend product is geworden met de titel "Relationships Between Inner & Outer Space".

Het album, dat in 24 november 2017 via Denovali Records verschijnt en 4 nummers bevat, start met "Keflavik" en daarin hoor ik Moon Zero een zwaar duister klinkend avant garde nummer in een niet al te hoog tempo spelen, dat halverwege een kleine wending neemt en over gaat in een vrij experimenteel chaotisch elektronisch stuk. (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Daarna zet hij me "Sunk Coast" voor en krijg ik een prachtig zwaar nummer te horen met zware soundscapes, chaos en religieus klinkende invloeden, waarbij hij een licht hypnotiserend ritme hanteert.
Dan hoor ik "Erwood Araf", een heerlijk licht hypnotiserend nummer met krautrock invloeden en daarmee brengt hij me in een lichte trance, om me net over de helft van het nummer terug op aarde te brengen en verder gaan met het maken van een heftig klinkend stuk hypnotiserende muziek, totdat er een climax is ontstaan, waarna hij het nummer rustig afsluit.
Het laatste nummer heet "Arcane XII" en hierin schotelt hij me opnieuw een zwaar duister elektronisch nummer, waarbij het steeds terug kerende ritme licht hypnotiserend werkt.

"Relationships Between Inner & Outer Space" van Moon Zero is een uitstekend album, dat niet voor iedereen toegankelijk zal zijn, maar zij, die van zware muziek, hypnotiserende ritmes en elektronische muziek houden, zullen dit product zeker op waarde weten te schatten.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Andreas Spechtl - Thinking About Tomorrow, And How To Build It (Bureau B Records, 2017) (Elektronisch / Dance / Avant Garde)

Andreas Spechtl, die in Oostenrijk geboren werd en tegenwoordig in Berlijn, Duitsland woont, is de zanger/tekstschrijver van de rock band Ja, Panik, waarmee hij diverse albums uitbracht.
Op 10 november 2017 verschijnt zijn eerste solo album "Thinking About Tomorrow, And How To Build It" via het Bureau B label, zowel op CD als op LP.

Het album, waaraan Andreas 2 jaar werkte en dat 10 nummers bevat, start met "2016", waarin ik hem een prachtig melodisch klinkend elektronisch nummer in een niet al te hoog tempo hoor spelen, dat gevolgd wordt door "Future Memories", een heerlijk dansbaar elektro nummer, dat een aanstekelijk ritme heeft.
Daarna schotelt hij me "Tmrrw" voor en hoor ik een schitterend licht psychedelisch stukje avant garde, dat iets over de helft een dansbaar karakter krijgt, waarna "Interlude 1: Of Sound Mind" volgt en daarin zet Andreas me een experimenteel jazz nummer voor.
Dan hoor ik hem een lekker in het gehoor klinkende mix van elektronische muziek, dance en krautrock spelen, getiteld "Things", die gevolgd wordt door "Afrika Blvd", een schitterende swingende song met een licht hypnotiserend dansbaar ritme en jazz invloeden, die tegen het einde experimenteel wordt.
In "Interlude II: Loops Of Wisdom" laat Andreas me genieten van een kort swingend stukje dance, dat een licht hypnotiserend ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "The Age Of Ghost" brengt hij een vrij experimenteel nummer ten gehore, waar dance, jazz en invloeden van de muziek van Sting in zitten.
Verder hoor ik "The Institute", een uitstekend dansbaar experimenteel nummer, dat halverwege verandert en over gaat in avant garde, om gevolgd te worden door het laatste nummer, getiteld "Hidden Homes" en hierin hoor ik hem een fantastische rustige avant garde song spelen.

"Thinking About Tomorrow, And How To Build It" van Andreas Spechtl bevat 10 heerlijke nummers, waarmee hij me van begin tot eind heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan een ieder, die van elektro, dance en avant garde houdt. (luister naar een gedeelte van de nummers via de soundcloud link onder de recensie)

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Kotebel - Cosmology (Musea Records, 2017) (Symfonische Rock)

Kotebel is een uit Madrid, Spanje, afkomstige symfonische progrock band, die in 1999 werd opgericht door de uit Venezuela afkomstige componist, pianist Carlos G. Plaza Vegas, die behalve progrock en symfonische rock ook klassieke elementen in zijn muziek verwerkt en een groot fan is van Tony Banks.
Verder heeft hij zich laten beïnvloeden door de hedendaagse muziek van onder andere Camel, The Enid, Genesis, Steve Hacket, Anglagard, Keith Emerson, Yes, PFM, Robert Fripp, Gentle Giant en Jean-Luc Ponty en door klassieke muzikanten zoals Rachmaninoff, Ravel, Chopin, Prokofiev, Stravinsky en Debussy.
Nadat hij de CD "Structures" in 1999 solo had opgenomen, vormde Carlos zijn band Kotebel, die bestaat uit: Carlos G. Plaza Vegas- keyboards, Adriana Plaza Engelke - keyboards, César Garcia Forero - sologitaar, Jaime Pascuel Summers - basgitaar en Carlos Franco Vivas - drums en percussie en verwierf in 2000 een contract bij het Franse Musea Records.
Kotebel stond op prestigieuze festivals in Mexico (Bajaprog, 2004), Portugal (Gouveia Art Rock, 2007 en 2010) en (Go Prog, 2009), Frankrijk (Progsud, 2007) en (Crescendo, 2010), Spanje (Madrid Art Festival, 2008 en 2009).
De band bracht na "Structures" 5 albums uit en geniet met name in het thuisland en Latijns-Amerika veel bekendheid.
In 2001 werd hun tweede CD "Mysticae Visiones uitgebracht, gevolgd door "Fragments Of Light" (2003), "Omphalos" (2006), "Ourouboros" (2009) en "Concerto For Piano And Electric Ensemble" (2012).
Op deze laatst verschenen CD, die een bonus DVD bevat, staan 8 nummers, waarvan het eerste uit 4 delen bestaat en het "Concerto For Piano And Electric Ensemble" vormen.
Vervolgens verscheen in 2016 het 2CD album "Live At Prog-Résiste 2013" via Musea Records en op 6 juli 2017 werd hun album "Cosmology" door dat zelfde label uitgebracht, waarop gastmuzikant Omar Acosta op dwarsfluit mee speelt.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Post Ignem", waarin ik de band een schitterend stuk symfonische rock hoor spelen, dat in een zwaar rustig tempo begonnen wordt en al snel verandert in een vrij complex progressief nummer, dat diverse tempowisselingen bevat, bombastisch klinkt en swingt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna de uit 4 delen bestaande "Cosmology Suite" te horen is en daarvan is "Geocentric Universe" het eerste.
Daarin krijg ik een fantastisch progressief rock nummer voorgezet, dat een heerlijk dansbaar ritme heeft, waar Zuid-Amerikaanse en jazz invloeden in zitten en dat tevens enkele prima tempowisselingen bevat, waarna "Mechanical Universe" volgt en ik een geweldig complex symfonisch rock nummer voorgezet krijg, dat tempowisselingen bevat, zo nu en dan bombastisch klinkt en swingt.
Dan brengt Kotebel "Entangled Universe" ten gehore en hierin start de muziek in een rustig tempo, om na enkele minuten te veranderen in een swingend uptempo nummer met lichte jazz invloeden, waar opnieuw enkele tempowisselingen in gebouwd zijn, waardoor de symfonische muziek diverse subtiele wendingen neemt en vervolgens krijg ik het laatste deel van de suite te horen, getiteld "Oneness", dat met prachtige rustige klanken begint, om daarna iets meer vaart te krijgen en in een aanstekelijk ritme over te gaan, dat ook nu weer erg complex in elkaar zit en gevolgd wordt door "Mishima's Dream", een geweldig zwaar symfonisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gestart wordt, om verder in het nummer iets meer vaart te krijgen.
In "A Bao A Qu" laat de band me genieten van een uitstekend swingend nummer, dat langzaam opgebouwd wordt en diverse tempowisselingen heeft en in "Dante's Paradise Canto XXVIII" krijg ik weer zo'n verrukkelijk spannend complex nummer te horen en in "Paradise Lost/Paraiso Perdido" krijg ik een fantastisch rustig piano nummer voorgeschotelt, dat samen met het keyboards voor een indringend stuk muziek zorgt.

"Cosmology" van Kotebel heeft me van begin tot einde aan mijn stoel gekluisterd gehouden en ik kan dit technisch hoogstaande meesterwerk van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van symfonische rock.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Sospetto - Il Sonno Eterno (Cineploit, 2017) (Filmmuziek)

In tegenstelling wat de naam doet vermoeden, is Sospetto een Duits duo, bestaande uit Christian Rzechak en Hobo Jeans, dat zich bezig houdt met het maken van Italiaanse film muziek en dit duo is geïnspireerd door onder andere Goblin, Fabio Frizzi, Bruno Nicolai en andere muziek film makers.
Hun debuut album "Segni Misteriosi Con Il Sangue Dipinto Sul Muro", dat in 2012 zowel op CD als op LP verscheen, werd in 2013 gevolgd door de LP "Non Bussare Alla Porta Del Diavolo", waarop de gastmuzikanten Christine Marks - zang, Sayaka Schmuck - klarinet, Stefania Vittiglio - klokkenspel, Axel Hess- Viool, Sini - conga's en Anne Benzing - slagwerk meespelen, waarbij vermeldenswaardig is dat de CD versie van het album ook een DVD bevat.
In 2015 werd de 2LP "Quattro Specchi Opachi" uitgebracht, die tevens in een beperkte oplage op gekleurd vinyl vergezeld ging van een 7" EP en ook als CD verscheen.
Het nieuwe album van Sospetto heet "Il Sonno Eterno" en is 31 oktober 2017 door het Cineploit label op CD en op LP uitgebracht, waarbij er van de LP versie 200 stuks op roze/zwart vinyl zijn geperst en 300 stuks op zwart vinyl, terwijl alle exemplaren vergezeld gaan van een CD als bonus.
Sospetto bestaat op dit album uit: Christian Rzechak - keyboards, citer, percussie, marimba, klokkenspel en vibrafoon, Christine Marks - zang, Alan Gorehill - bas- en sologitaar, Axel Hess - viool, Sini - percussie en Lorne Gicco - drums.

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Il Sonno Sano", waarin ik de band in een rustig triest klinkend tempo hoor beginnen, waarna de muziek verandert en ik een prachtig melodisch stuk easy listening voorgeschoteld krijg, dat gevolgd wordt door "Il Sonno Leggero", een heerlijk aanstekelijk nummer, waarbij de tekst bestaat uit niets anders dan Na-Na-Na.
Daarna volgt "Disturbo Del Sonno", een luchtig startend soundtrackachtig nummer, dat halverwege over gaat in een dreigend stuk muziek, waarna het korte "Il Sonno Sano - Ripetendo 1" te horen is en dit heeft dezelfde uitstaling als "Il Sonno Leggero", alleen is de tekst hierin aangepast in La-La-La,
Het volgende nummer heet "Il Sonno Silenzioso" en daarin speelt de band een schitterend rustig nummer, waarin ik hemels klinkende zang voorgezet krijg, die deze keer bestaat uit de woorden Da-Da-Da (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Il Sonno Profondo", dat weer zo'n mooi easy listening nummer is, waarbij de tekst geneuried wordt en bestaat uit M-M-M en Da-Da-Da.
In "Il Sono Sano - Ripetendo 2" laat Sospetto me ongeveer 1 minuut een heerlijk stuk vioolspel horen, dat door het keyboards begeleid wordt en in "Mancanza Di Sonno" krijg ik een swingend stuk muziek te horen.
Dan hoor ik "Sonnabula", dat rustig met een lichtelijk trieste ondertoon begint, onm dan over te gaan in een lekker in het gehoor klinkend easy listening nummer, dat prima dansbaar is, waarna "Il Sonno Ripetendo 3" te horen is, een nog geen 30 seconden durend stukje vioolspel.
Vervolgens schotelt de band me het titelnummer "Il Sonno Eterno" voor en hierin laat Sospetto me genieten van een fantastisch experimenteel nummer, dat lichte jazzrock invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

"Il Sonno Eterno" van Sospetto is een uitstekende plaat, die vooral bij easy listening luisteraars in de smaak zal vallen en ik kan hen dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl