Halverwege de jaren 70 stapten Daevid Allen and Gilli Smyth uit de band Gong, waarna de Franse drummer Pierre Moerlen onder de naam Gong verder ging om het contract met Virgin Records na te komen, maar daarna veranderde hij de bandnaam in Pierre Moerlen's Gong.
De albums, "Gazeuse!" uit 1976 ("Expresso" getiteld in Noord Amerika) en "Expresso II" (1978) verschenen nog onder de naam Gong, maar vanaf het album "Downwind" uit 1979 tot zijn laatste album in 2004 (hij overleed in 2005) werden zijn platen onder de naam Pierre Moerlen's Gong uitgebracht.
Andere leden, die in zijn band hebben gespeeld, waren onder andere: Benoit Moerlen - marimba en vibrafoon, Hansford Rowe - basgitaar, Francois Causse - drums en percussie en Allan Holdsworth - sologitaar, Mick Taylor - sologitaar en vele anderen, maar ook Mike Oldfield - sologitaar speelde op het titel nummer van de LP "Downwind" uit 1979 mee.
Omdat Benoit Moerlen, Hansford Rowe en Francois Causse de kern vormden, die meespeelde op de "Expresso II" LP, besloten ze samen met Julien Sandiford - sologitaar onder de bandnaam Gong Expresso te gaan spelen.
Op 20 februari 2018 is hun album "Decadence", dat te Parijs, Frankrijk en Montreal, Canada, is opgenomen, via het eigen Gong Expresso label op CD verschenen en via The Orchard als digitale download.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met het titel nummer "Decadence" en daarin hoor ik de band een schitterend rustig nummer op gitaar spelen, dat na enkele minuten iets meer vaart krijgt en jazz invloeden heeft en gevolgd wordt door "Zephyr", een prachtig, vrij rustig, nummer, dat easy listening, progressieve rock en jazzrock invloeden heeft.
Daarna schotelt de band me "Toumani" voor en krijg ik eveneens een mooi melodisch nummer te horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Talisman" volgt en de band verder gaat met het maken van rustige easy listening muziek.
In "The Importance Of Common Things" zet Gong Expresso me opnieuw een soortgelijk nummer voor en in "Eastern Platinum" krijg ik een melodisch rock nummer met jazzrock invloeden te horen, dat een dansbaar ritme heeft.
Verder speelt de band "Frevo", waarin de band een dansbaar nummer ten gehore brengt, dat Latijns Amerikaanse invloeden heeft en gevolgd wordt door "God Knows", een rustig melodisch nummer, dat aan easy listening grenst.
"Decadence" van Gong Expresso bevat hoofdzakelijk mooie rustige easy listening nummers, waardoor de muziek me eerlijk gezegd een beetje tegen is gevallen, maar desondanks kan ik deze schijf zeker aanbevelen aan een ieder, die van dit genre houdt.
Burning Saviours uit Örebro, Zweden, werd in 2003 door Mikael Monks - sologitaar en Martin Wijkström - drums opgericht en genoemd naar een song van de band Pentagram.
Hun eerste demo "Dayterrors" werd met behulp van Fredrik Evertsson - basgitaar en Andrei Amartinesei - zang in 2004 opgenomen.
Op hun volgende demo "The Crusade of Evil", eveneens uit 2004, zong Andrei Amartinesei niet alleen, maar speelde hij ook sologitaar en al snel daarna besloot de band een nieuwe demo op te nemen, "Into the Abyss", die eind 2004 verscheen.
De demo sloeg goed aan en daardoor kreeg de band een plaats op het Duitse "Doom Shall Rise III" festival in 2005, plus een platen contract bij het I Hate Records label.
Hun album met gelijknamige titel werd in mei 2005 uitgebracht, gevolgd in juni 2006 door hun tweede album, "Hundus", dat via het zelfde I Hate Records label verscheen.
Vervolgens kwam de single "The Giant" uit via Rise Above Records in december 2006 en verliet Andrei Amartinesei de band om te worden opgevolgd door Fredrik Andersson - zang en Henry Pyykkö - sologitaar, waarna in oktober 2007 hun nieuwe album, "Nymphs and Weavers" via het Transubstans Records label verscheen.
Kort daarna, in januari 2008, ging de band uit elkaar, om in augustus 2010 nieuw leven ingeblazen te krijgen en bestaat nu uit: Mikael Monks - zang en slaggitaar, Jonas Hartikainen - sologitaar, Fredrik Evertsson - basgitaar en Martin Wijkström - drums.
Daarna verschenen "Förbannelsen" (7" vinyl EP, Night Tripper Records, 2011), "The Offering (Förbannelsen Part II)" (7" vinyl EP, Night Tripper Records, 2012), "The Nightmare (Förbannelsen Part III)" (7" vinyl EP, plus de 7" gelimiteerde editie op rood vinyl, Night Tripper Records, 2012 ), "Hon Dansade Med Döden (Förbannelsen Part IV)" (7" vinyl EP, plus de 7" gelimiteerde editie op rood vinyl, Night Tripper Records, 2012) plus de compilatie CD "Boken Om Förbannelsen" (I Hate Records, 2014) en "Unholy Tales From The North" (Transubstans, 2014).
Met het album "Death", dat 9 maart 2018 via het Transubstans Records label op zowel vinyl als op CD verschijnt viert de band hun 15e verjaardag.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Draug" en daarin begint de band in een rustig tempo en krijg ik een vrij zwaar aandoend stuk hardrock voorgezet, waarin de invloed van Black Sabbath en Pentagram hoorbaar is (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Crusade Of Evil", een uitstekende rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en ook hierin klinkt de invloed van Ozzy Osbourne door.
Dan schotelt de band me "Nothing After" voor en krijg ik een heerlijke rock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Lamentations" volgt, waarin de band opnieuw een lekker swingende rock song ten gehore brengt.
In "Death" speelt Burning Saviours nogmaals zo'n aan Black Sabbath verwante hardrock song en ook in "Häxnatten" zet de band me zo'n heerlijke swingende rock song voor.
Daarna hoor ik "Silence", een geweldige rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik in een
lichte trance raak en met "Finally Free" verrast de band me door een schitterende melodisch rock nummer te spelen, waar ik Pink Floyd invloeden in ontwaar.
"Death" van Burning Saviours bevat 8 prima nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te pakken en ik kan deze plaat dan ook van harte aanbevelen aan elke liefhebber van hardrock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
In 1997 besloot sologitarist David Nino Urso Mezzatesta zijn muzikale project in Parma te starten uit de overblijfselen van de ter ziele gegane bands Multimediale Stigghiolizing Enterprise en Tchazart.
In 1998 deed dit project zijn eerste optreden en bestond toen uit: Lorna Maitland (=David Nino Urso Mezzatesta) - sologitaar, Peter "pillino" Pizzuto - basgitaar, Fabrizio Lazzaretti - elektrische piano en Piero De Gaetano - drums.
Dat zelfde jaar verhuisden David en Peter naar Palermo, waar ze met John Di Martino - keyboards en Gaetano Di Giacinto - drums een nieuwe band vormden en hier uit ontstond, in 2000, Paul Bakken & The Goodmakers en Mezz Gacano.
Na nog diverse bezettingswisselingen maakte David Mezzatesta, onder de naam Mezz Gacano, in 2013 samen met het Zwitserse ensemble Zone Expèrimentale, uit Basel, het digitale album "Froka", dat door het Objet-A label op 6 november 2013 werd uitgebracht en 15 en 16 januari 2013 te Basel, Zwitserland (Mitte Studio) en te Moutier, Zwitserland (Le Pantograph Studio) opgenomen werd.
De muzikanten, die op dit album spelen zijn: Mezz Gacano (=David Nino Urso Mezzatesta) - sologitaar, Flavio Virzi - sologitaar, Marco Lo Cicero - basgitaar en dubbele bas, Anja Brezavšcek - dwarsfluit, Dario Lo Cicero - dwarsfluit, synthesizer en zelf gemaakte instrumenten, Sara Bagnati - viool, Sofia Ahjoniemi - accordeon, Julien Megroz - drums en vibrafoon en Johannes von Buttlar - drums, percussie en speelgoed piano.
Op 15 juli 2016 heeft het Lizard Records label dit album, waarop 11 nummers staan, opnieuw onder de aandacht gebracht, door het her uit te geven en op 28 november 2017 bracht het label samen met Almendra Music het album van Mezz Gacano & Self-Standing Ovation Boskàuz Ensemble uit, dat "Kinderheim" getiteld is.
Mezz speelt op dit album sologitaar, klassieke gitaar, synthesizer, triangel, koeiebel en drums en het Self-Standing Ovation Boskàuz Ensemble bestaat uit: Luca La Russa - basgitaar, Gianmartino della Delizia - Hammond orgel, synthesizer, harpischord, keyboards en xylofoon, Dario Compagna - klarinet en bas klarinet, Lavinia Garlisi - dwarsfluit en picolo, Beppe Viola - sopraan saxofoon en klarinet, Roberta Miano - viool, Mauro Greco - cello, Ornella Cerniglia - piano, Davide Pendino - cymbalen en klokkenspel, Simone Sfameli - drums en Francesco Tavormina - drums.
Verder speelt er een scala aan gastmuzikanten in diverse nummers mee, waaronder: Tommaso Leddi - mandoline en basgitaar, Gianni Gebbia - sopraan saxofoon, Giovanni Di Giandomenico - piano, Giorgio Trombino - alt saxofoon, Ruhi Nokoda - sologitaar, Luca Di Vizio - trombone, Yu Suwon - zang, lichaam percussie, gu-zheng en carillons, Valerio Mirone - dubbele basgitaar, Simone Giuffrida - klassieke gitaar, Naiupoche - elektronica, N'Hash - elektronica en Danilo Romancino - drums.
Het album bevat 17 nummers en begint met "Olóis Plaicja", waarin ik een rustig klassiek aandoend stuk muziek te horen krijg, dat op blaas instrumenten gespeeld wordt en door piano begeleid en gevolgd wordt door "Rop Lady Guast", een heerlijke mix van jazz en avant garde, die lichtelijk chaotisch klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna schotelt de band me "Obbligando #1" voor en hierin speelt de band een mix van klassiek en avant garde in een niet al te hoog tempo, waarna "Lioschi VIII", een schitterende mix van avant garde en jazz, die diverse tempowisselingen en hardrock invloeden bevat.
In "Stitik" hoor ik een uptempo nummer, dat een mix is van improvisatie en avant garde en in "Apefo Pafo" krijg ik een spannend stuk geïmproviseerde rock in opposition voorgezet, dat enkele prima tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt.
Dan volgt "Lajaska Fukkja", een kort heftig nummer, waarin de band jazz, klassiek en rock door elkaar speelt, waarna "K Sojalienju" speelt en een zwaar stuk klassiek aandoende muziek ten gehore brengt, waarin de strijkers en blazers de belangrijkste rol vertolken en de muziek in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Vervolgens speelt Mezz Gacano & Self-Standing Ovation Boskàuz Ensemble "Opsedale Spichiatrico (In' Hash Remix)" en hoor ik een fantastische mix van hardrock, avant garde, drum 'n bass en RIO, die gevolgd wordt door "Counterpeel", een, zo nu en dan, heftige mix van jazz en RIO, waar tevens hardrock en klassieke muziek in verwerkt zit.
Het volgende nummer heet "Cerchio Di Permita Gravemente" en daarin zet de band me opnieuw een vrij experimenteel stukje muziek voor, dat gevolgd wordt door "Pic-Nic #1", een vrolijk klinkend jazz nummer met klassieke invloeden.
Daarna krijg ik "Miss Hill Mary" voorgeschoteld en dit is weer een uitstekende mix van klassiek en avant garde, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Pic-Nic #2" volgt en de band een prima stukje jazz laat horen.
Dit krijgt een vervolg in "Pic-Nic #3" en ook hierin speelt de band een lekker in het gehoor klinkend stukje jazz en dit wordt gevolgd door "Diamanda Galaxy", een prachtige mix van avant garde, jazz en klassiek, waarna "Bitter(N) Stormy Over Vesuvio" volgt, een bijna 21 minuten durend nummer, waarin de band alles uit de kast haalt en klassiek, jazz, improvisatie, avant garde en rock speelt, waarbij het eerste gedeelte iets meer dan 2 minuten duurt, waarna de muziek stil valt en na 8 minuten weer opgepakt wordt met een aankondiging, om verder te gaan met een uitstekende mix van pop en jazz, die 4 minuten voor het einde verandert in een geweldig heftig stuk speed metal, die 2 minuten duurt en ten slotte hoor ik een soort interview, dat door muziek begeleid wordt.
"Kinderheim" van Mezz Gacano & Self-Standing Ovation Boskàuz Ensemble heeft me van begin tot einde aan mijn stoel gekluisterd gehoude, zodat ik maar niets van deze spannende schijf zou missen en ik kan iedere liefhebber van klassiek, avant garde, jazz, improvisatie en RIO dan ook aanraden, deze uitgave eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Multi-instrumentalist Joel Vandroogenbroeck uit Brussel, België was in de jaren 70 de oprichter van de band Brainticket, die hij samen met sologitarist Ron Bryer en drummer Wolfgang Paap vormde, nadat hij de krautrock muziek van Can, Amon Düül II en Tangerine Dream had ontdekt.
In 1971 verscheen hun zeer psychedelische debuut album "Cottonwoodhill", waarop de Britse zanger Dawn Muir meespeelde.
Nadat Bryer in 1971 overleed verhuisde Joel naar Italië, en ontmoette daar Carole Muriel.
Met haar en de Zwitserse muzikanten Rolf Hug - sologitaar en Martin Sacher - basgitaar plus Barni Palm - percussie bracht hij het album "Psychonaut" in 1972 uit.
Daarna volgden "Celestial Ocean" (1973), waarop Willy Seefeldt - synthesizer meespeelt, die Hug en Sacher verving, "Adventure" (1980) en "Voyage" (1982), om kort na deze laatstgenoemde plaat, de band te ontbinden.
In 1983 blies Joel de band nieuw leven, die verder bestond uit: Willy Seefeldt - synthesizer, Hans Deyssenroth - piano, keyboards, synthesizer en percussie en Bruno Spoerri - saxofoon en elektronica en met hen gaf hij op 4 februari 1983 te Zurich, Zwitserland, tijdens een symposium een concert onder de titel "Computer Und Musik" en trad hij op 20 oktober 1984 te Lausanne, Zwitserland op met Soerri en Markus Fürst - percussie.
Van beide optredens zijn opnames gemaakt, die voor het eerst door Purple Pyramid Records begin 2018 op 2CD en als digitale download zijn uitgebracht.
Vermeldenswaardig is verder, dat Brainticket in 1985 een live cassette uitbracht van een concert te Zurich met de titel "New Age Concert", waarna Cleopatra Records de albums "Alchemic Universe" (2000) en "Past, Present & Future" (2015) uitbracht, plus de compilatie "The Vintage Anthology 1971-1980", een 4 CD set en tevens verscheen in 2011 het live album "Live in Rome 1973".
CD 1 van "Zurich / Lausanne" bevat 3 nummers en begint met "Flight In The Rings Of Saturn", dat iets meer dan 28 minuten duurt en daarin krijg ik een fantastische mix van avant garde, jazz, psychedelische en elektronische muziek voorgeschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en tevens klassieke en lichte Japanse elementen bevat en bij tijd en wijle swingt als een trein en experimenteel klinkt.
Het volgende nummer, dat 25 minuten duurt, heet "Seventh Dance To Relativities / For Papa" en hierin start de muziek rustig en speelt de band een heerlijke mix van jazz en elektronische muziek, die iets voor de helft van het nummer experimenteel wordt en de band weet dat tot het einde vol te houden.
In het laatste nummer van CD 1, dat "Dark Star" heet, zet de band me een experimenteel nummer voor, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en daarbij zijn jazz invloeden sterk hoorbaar.
Op CD 2 staan 5 nummers, waarvan "Bali Loop" het eerste is en daarin krijg ik een schitterend stuk percussie te horen, dat op duimdrum en drums gespeeld wordt en na een minuut of 5 komt daar de synthesizer bij, waardoor het geheel voller gaat klinken en meer begint te swingen, waardoor ik onmogelijk stil kan blijven zitten, tot de band besluit de muziek een andere richting op te sturen en me een experimenteel stuk voorzet, dat tegen het eind jazz invloeden bevat en naadloos verder gaat in "Matter Matters", een vrij heftige uptempo mix van jazz en funk, die door heavy metal drums begeleid wordt en ook hierbij is stil zitten geen optie.
Daarna schotelt de band me "Markus' Interlude" voor en hoor ik Brainticket met een drumsolo beginnen, waar na enkele minuten synthesizer geluiden bij komen, die langzaam meer ritme krijgen en er een swingend melodisch nummer ontstaat (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en gevolgd wordt door "DoubLinn", waarin de band eveneens start met heerlijke drums, dat gemengd met ruimtelijke synthesizer geluiden en een melodisch jazz ritme in een fantastisch swingend nummer ontaardt.
Het laatste nummer, dat "Black Sand" heet, start met mooie rustige synthesizer geluiden, die tot halverwege aanhouden, maar dan verandert de band de muziek en laat me genieten van een fantastisch swingend progressief nummer met krautrock en jazz invloeden, dat in een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt.
"Zurich / Lausanne" van Brainticket is een geweldige 2CD, waarop schitterende muziek staat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze uitgave dan ook van harte aanbevelen, aan een ieder, die van jazz, experimentele muziek en van krautrock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Duitse band Tyndall werd in 1980 door Juergen Krehan (Nik Tyndall) - synthesizer, orgel, piano en elektronica en Rudolf Langer - synthesizer en elektronica opgericht en beiden hadden hun elektronische apparatuur zelf gebouwd, waardoor ze een geheel eigen geluid creëerden.
In dat zelfde jaar verscheen hun debuut LP "Sonnenlicht" via het Sky Records label en in 1981 kwam hun tweede LP "Traumland" uit via hetzelfde label.
Allebei de albums zijn op 23 februari 2018 voor het eerst op CD verschenen via het Bureau B Records label, maar ook zijn ze op zowel LP en als digitale download verkrijgbaar.
"Sonnenlicht", dat 7 nummers bevat, start met "Südwind" en daarin krijg ik een rustig elektronisch nummer te horen, dat een melodisch ritme bevat, waarna het titel nummer "Sonnenlicht" volgt en hierin speelt de band een heerlijk uptempo krautrock nummer, dat een licht hypnotiserend dansbaar ritme heeft en swingt.
Daarna schotelt de band me "Wolkenlos" voor en laat me genieten van een swingend stukje hypnotiserende krautrock, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en daarbij is stil zitten geen optie (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Regen Fällt", eveneens een schitterend hypnotiserend nummer, dat met snelheid mijn gehoorgang binnen komt.
In "Windig" zet Tyndall me opnieuw zo'n verrukkelijk swingend krautrock nummer voor, dat me in beweging en in een lichte trance brengt en in "Veränderlich" krijg ik een uitstekende mix van experimentele muziek en krautrock voorgezet, die met een licht hypnotiserend ritme vergezeld gaat, waarna het laatste nummer van het album volgt, getiteld "Trotzdem" en daarin wordt ik nogmaals op zo'n lekker in het gehoor klinkend dansbaar nummer getrakteerd.
Het eerste nummer van "Traumland" is het titel nummer en daarin speelt de band een rustig startend nummer, dat na korte tijd verandert in een snel gespeeld elektronisch stuk muziek, waar synthesizer pop elementen in zitten en plotseling tijdelijk stopt, om vervolgens weer in een hoog tempo verder te gaan, waarna "Unterwegs" volgt en ik een swingend krautrock nummer voorgeschoteld krijg, dat prima dansbaar is en een licht hypnotiserend ritme bevat.
Dan volgt "Springsteine", een geweldig stukje elektronische pop muziek, dat een opgewekt aanstekelijk ritme heeft en aanzet tot dansen en "Irgendwann" is een licht hypnotiserend krautrock nummer, waarmee Tyndall me van begin tot eind in de ban van de muziek houdt.
In "Kreislauvia" speelt de band een weer een fantastisch swingend krautrock nummer, waarbij stil zitten geen optie is en in "Erdbeerkristalle" laat de band me opnieuw genieten van een verrukkelijk swingend krautrock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en me in beweging houdt.
Vervolgens brengt de band "Echowellen" ten gehore, een mix van synthesizer pop, avant garde en krautrock en "Milchsee", een schitterend dansbaar nummer, dat swingt en een licht hypnotiserend en een aanstekelijk ritme bevat, dat aanzet tot dansen.
"Sonnenlicht" + "Traumland" van Tyndall zijn 2 heerlijke her uitgaven, waarbij de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en die ik beide dus ten zeerste kan aanraden aan elke liefhebber van dansbare elektronische muziek en met name krautrock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Runaway Totem uit Riva del Garda, Italië, bestaat uit: Re-Tuz (Raffaello Regoli) - zang en verteller, Cahal De Betel (Roberto Gottardi) - zang, sologitaar, elektronische gitaar en keyboards, Dauno (Giuseppe Buttiglione) - dubbele basgitaar en basgitaar, terwijl Isil-Ur (Tamara Zucchi) en Mam-Ur (Marzia Bagnoli) de vestal bewaarders van heilig vuur en incipit zijn.
De band werd al in 1988 opgericht en bracht vanaf 1993 albums uit via diverse labels, zoals Black Widow, Musea, Runaway Totem Records en Lizard Records, maar in 1991 maakte de band hun debuut met de video "La Tana Degli Specchi", die in eigen beheer verscheen.
Hun laatst verschenen album "La Traccia", dat 14 nummers bevat, werd op 5 december 2017 door het Lizard Records label op CD uitgebracht en is de band's twaalfde album, dat tevens op DVD in een beperkte oplage van 250 stuks is verschenen, die genummerd en gesigneerd zijn en 17 nummers bevatten.
Het eerste nummer van de plaat heet "Prologo" en daarin hoor ik de band schitterend zwaar starten, om na korte tijd over te gaan in een swingend uptempo stukje muziek, waarna het nummer vervolgens weer verandert in een stuk gesproken avant garde en dit gaat verder in het volgende nummer, dat "In Principio" heet en hierin hoor ik een heerlijk gesproken avant garde nummer, dat halverwege over gaat in een swingend stukje rock in opposition, dat een licht hypnotiserend ritme heeft.
Aaneensluitend volgt "Oltre Il Tuo Nome", een schitterend, vrij experimenteel, avant garde nummer en ook hier zit weer een gesproken tekst in, waarna ik "Acqua" voorgeschoteld krijg en daarin gaat de van verder met het maken van fantastische spannende muziek, die begeleid wordt door gesproken teksten.
Dan hoor ik "Aria", een prachtig, van klassieke invloeden voorzien, nummer, dat in het verlengde van voorgaande nummers ligt en een vervolg krijgt in "Fuoco", een experimenteel nummer, dat heftig klinkende teksten heeft, die een psychedelisch effect meekrijgen, doordat de band er een echo op heeft gezet en de muziek bevat tevens invloeden uit de hardrock en drum 'n' bass.
In "Terra" krijg ik opnieuw een nummer met gesproken tekst voorgezet, die ondersteund wordt door spannende, aan improvisatie verwante, muziek en in "Qualcuno" blijft Runaway Totem de ingeslagen weg volgen en krijg ik een soortgelijk nummer te horen.
Vervolgens speelt de band "Qui" en hierin krijg ik, na enkele minuten een uitstekende, vrij rustige, song te horen, die vergezeld gaat van een hypnotiserend ritme, waarna "Un Soffio" volgt en de band ook nu weer met gesproken tekst begint, bij tijd en wijle psychedelisch klinkt en halverwege verandert in een swingend dansbaar nummer met soul invloeden.
Verder Hoor ik "Noi", dat licht hypnotiserend start, psychedelisch en spannend klinkt, "L'Uomo All'Incrocio", een verrukkelijke progressieve rock song in de stijl van Arthur Brown (luister naar een live uitvoering van dit nummer via de vimeo link onder de recensie), "Senza Preavviso", een song, die met gesproken tekst begint en dan over gaat in een mix van elektro, industrieele muziek en avant garde en "Tregua", een geweldige mix van progressieve rock, avant garden, gesproken tekst en dance, waarmee de band me bijna 11 minuten in de ban van hun muziek weet te houden.
Runaway Totem heeft me met "La Traccia" één grote trip voorgezet, waarmee de band me van begin tot einde te pakken heeft genomen en ik kan deze fantastische plaat, dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van avant garde en progressieve rock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Shadow Lizzards werd in 2015 te Nürnberg, Duitsland opgericht en bestaat uit: Jochen Leistner - zang, orgel, basgitaar en harp, Simon Schnellinger - sologitaar en Oli Pfeiffer - drums.
Muzikaal heeft de band zich laten inspireren door de muziek van zestiger en zeventiger jaren bands en hun fans beschrijven hun muziek als een kruising van Creedence Clearwater Revival, The Doors en Jimi Hendrix.
Het debuut album, dat in mei 2017 werd opgenomen, is simpelweg "The Shadow Lizzards" getiteld en verschijnt 23 februari 2018 via het Tonzonen Records label in een beperkte oplage van 500 stuks op LP, waarvan er 250 stuks op oranje en 250 stuks op violet kleurig vinyl worden geperst, die allemaal een klaphoes, inlegvel en download code, voor alle 10 de nummers, bevatten, terwijl de LP zelf maar 7 nummers telt.
Ook wordt het album, dat tijdens live optredens verkocht wordt, maar ook via www.tonzonen.de te bestellen is, in een beperkte oplage van 1000 stuks als digipack op CD, waar 3 extra nummers op staan, uitgebracht.
Het album start met "Power On", waarin de band een lekker swingend stevig instrumentaal progressief rock nummer ten gehore brengt, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Rip Me Off", een swingende uptempo rock song met wisselende tempo's en hardrock invloeden (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
Daarna schotelt de band me "Breathtaker" voor en krijg ik een aanstekelijke rock song te horen, die een dansbaar ritme heeft, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen en dit nummer wordt gevolgd door "Go Down", een heerlijke bluesrock song, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt, maar net over de helft van het nummer tijdelijk verandert in een swingend progressief rock nummer, om na korte tijd weer verder te gaan in een stukje bluesrock.
Dan hoor ik "Overhaul", dat alleen op de CD staat en hierin zet de band me een geweldige progressieve rock song voor, die diverse tempowisselingen bevat en bij tijd en wijle swingt als een trein, waarna "Sea Of Curls" volgt en ook dit nummer staat alleen op de CD en daarin speelt The Shadow Lizzards een mix van bluesrock en progressieve rock, die prima tempowisselingen heeft.
In "Rarity" laat de band me genieten van een stevige bluesrock song, die halverwege verandert in een fantastisch swingend progressief rock nummer met hardrock invloeden van jaren 70 bands en in "Warzone" krijg ik opnieuw een schitterende swingende mix van hardrock en bluesrock voorgezet, waarin enkele prima tempowisselingen zitten.
Vervolgens schotelt de band me het derde nummer voor, dat alleen op de CD staat, getiteld "Top Of The Mountain" en ook hierin krijg ik een verrukkelijk stukje bluesrock te horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Move On" volgt en de band me opnieuw trakteert op een uitstekende mix van een hardrock en een progressieve rock song, die enkele tempowisselingen bevat.
"The Shadow Lizzards" van The Shadow Lizzards bevat 10 (7) lekker in het gehoor klinkende rock nummers, waarin de invloed van jaren 70 bands door klinkt en ik kan deze schijf aanbevelen aan iedere liefhebber van zowel progressieve rock als bluesrock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Franse basgitarist Shob bracht in 2015 zijn debuut album "Pragmatism" in eigen beheer uit, dat meer dan 500.000 hits op youtube had, terwijl er 10.000 downloads en 600 CD's van verkocht werden.
Shob trad in de afgelopen 6 jaar meer dan 1000 keer op, waarbij hij vergezeld werd door Snarky Puppy, Marcus Miller, Herbie Hancock, Oz Noy en Larry Graham en deelde als solo artiest het podium met onder andere: Cory Henry, Scott Henderson, Jeff Berlin en Gary Novak.
Hij speelde op belangrijke festivals zoals: Hell Fest Open Air (Frankrijk), Graspop (België), Wacken Fest (Duitsland), Ziget Festival (Hongarije), Madrid Electris Fest (Spanje), Elysée Montmartre (Frankrijk), St. Emilion Jazz Festival (Moskou, Rusland) en verder in Rio, Sao Polo, Santiago, Barcelona, St. Barth en meerdere plaatsen in Europa.
Ter promotie van zijn tweede album "Karma Obscur", dat op 1 april 2018 in een beperkte oplage in eigen beheer verschijnt op CD verschijnt en tevens als digitale download verkrijgbaar is, toert hij door 7 Europese landen, waaronder: Nederland, Italië, Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Slovenië en Noorwegen.
Zijn live band bestaat uit: Denis Cornardeau - sologitaar, Tony Lavaud - keyboards en Morgan Berthet - drums en op zijn album wordt hij bijgestaan door een zestiental artiesten, waaronder: Gabriel Druot- sologitaar, Jean Loup Giaut - sologitaar, Pierre Danel - sologitaar, Joris Gilbaud - keyboards, Vincent Vilnet - keyboards, Robin Magord - keyboards, Laurène Pierre Magnani - zang, Monkey D Beasty - zang, Remi Busau - trompet, Olivier Migueu - trombone, FM Moreau - saxofoon en Ludo Lesage - percussie, die allemaal op 1 nummer meeespelen en tevens spelen de leden van zijn live band op op dit album mee.
"Karma Obscur" bevat 13 nummers en start met "Hors D'oeuvre", waarin ik een swingend instrumentaal stukje funk te horen krijg, dat op basgitaar en drums gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Straight Ahead", een vrij experimenteel startend nummer met invloeden uit funk en jazzrock, dat tot iets over de helft van het nummer in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, maar daarna meer snelheid krijgt en door hardrock invloeden een stuk heftiger en dreigender wordt.
In "Except I'm 65" schotelt de band me een swingende dansbare song voor, die een mix is van disco, hardrock en experimentele jazzrock, waarna "Enclosures" volgt en ik een stukje jazzrock voorgezet krijg, dat swingt en diverse tempowisselingen heeft.
Daarna speelt de band "Karma Obscur", een lekker in het gehoor klinkend jazzrock nummer, dat in een vrij hoog tempo mijn gehoorgang binnen komt en enkele tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Rusty Dog", een heerlijk swingend jazzrock nummer met een dansbaar ritme.
Dan volgt "The Right Move", een uptempo mix van jazzrock en funk, die swingt als een trein en zeer dansbaar is en in "Green Elephant" krijg ik opnieuw een schitterend swingend jazzrock nummer voorgeschoteld, waarbij stil zitten geen optie is.
Vervolgens hoor ik Shob "The Professor" ten gehore brengen en daarin speelt de band een uitstekende uptempo mix van funk en rock, waarna "Divergence" volgt en ik ook nu weer een swingend stuk dansbare jazzrock voorgezet krijg.
Verder speelt de band "Action Mutante", een mix van jazz- en hardrock, die een gemiddeld tempo en enkele tempowisselingen heeft, "Dissection", een swingend
jazzrock nummer met diverse subtiele tempowisselingen en "Sulfur", een geweldig lekker nummer, dat een aanstekelijk ritme bevat, licht progressief klinkt en swingt.
"Karma Obscur" van Shob bevat 13 lekker klinkende nummers, die hoofdzakelijk uit jazzrock bestaan en ik kan liefhebbers van dit genre, het album dan ook ten zeerste aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Italiaanse zanger, sologitarist en elektronische geluid manipulator Alessandro Seravalle uit Cervignano Del Friuli, brengt sinds 1993 muziek uit en studeerde tevens af in de filosofie.
Van 1993 tot 2011 was dat met Garden Wall, waarmee hij 8 albums op diverse labels uitbracht, waarna hij met Genoma in 2010 en 2014 2 albums maakte en tussentijds maakte hij in 2013 met Schwingungen 77 Entertainment een album.
In 2016 verscheen "The Book Of Job" van zijn band Sete via bandcamp, maar ook werd dat jaar onder zijn eigen naam het album "Morfocreazioni I-V" uitgebracht via het Setola Di Maiale label en op 14 november 2017 verscheen zijn CD album "Spielräume" via Zeit Interference (een sublabel van Lizard REcords).
Het album, dat 6 nummers bevat, start met "Spielraum I", waarin ik een heerlijk eentonig elektronisch avant garde nummer voorgeschoteld krijg, met de tekst "Hello, Hello", dat gevolgd wordt door "Spielraum II" en daarin hoor ik gedurende anderhalve minuut een vrouwenstem, die de woorden "Kill Me By Night" spreekt en dit wordt ondersteund door een eentonig geluid, waarna er een korte pauze volgt, die na 10 seconden opgeheven wordt en het nummer weer verder gaat, waarbij Alessandro een hypnotserende synthesizertoon speelt, terwijl de vrouw de woorden blijft herhalen.
Daarna volgt "Spielraum III", dat de woorden "Afraid" bevat en eveneens met elektronische avant garde gepaard gaat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Spielraum IV" volgt en Alessandro me opnieuw elektronische geluiden voorzet en hierin zit de tekst "Kill Me" verwerkt.
In "Spielraum V" verolgt hij zijn ingeslagen weg en krijg ik de tekst "I'm Sorry" te horen, die door vrij zware en experimentele klanken begeleid wordt en in "Spielraum VI" is dat "Those Affect To That, Damn" en ook in dit nummer speelt hij weer een eentonig elektronisch ritme.
"Spielräume" van Alessandro Seravalle is een niet alledaagse plaat, die vrij moeilijk toegankelijke muziek bevat, die zeker niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar zij, die de moeite nemen, om deze schijf eens te gaan beluisteren, zullen dit werk waarschijnlijk wel op waarde weten te schatten.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Sintesi Del Viaggio Di Es uit Bologna, Italië, bestaat uit: Marco Giovannini - zang, Sauro Musi - sologitaar, Valerio Roda - basgitaar, Maurizio Pezzoli - keyboards, Eleonora Montenegro - dwarsfluit en Nicola Alberghini - drums.
De band bracht op 18 december hun album "Il Sole Alle Spalle" op CD via het Locanda Del Vento label uit, een sub label van Lizard Records.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Intro: Noi Segnali", waarin ik de band een prachtige rustige song hoor spelen, die met mooi klassiek gitaarspel begint en na ongeveer 1 minuut valt de rest van de band in en wordt het tempo iets verhoogd, waardoor er een melodisch geheel ontstaat.
Daarna zet de band me "Sabbia (Tra Le Mani)" voor en krijg ik een uitstekende melodische rock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Altra Idea" volgt en ook daarin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende song in een vrij rustig tempo.
Dan schotelt de band me "Ritornano Stanotte" voor en brengt opnieuw een mooie, vrij rustige, melodische song ten gehore, die enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "L'Altra Parte Buia", een heerlijke pop song, die weer in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna Sintesi Del Viaggio Di Es "Il Patto Non Scritto" speelt en ik een aanstekelijke swingende uptempo rock song voorgezet krijg, die enkele tempowisselinegn heeft en me in beweging brengt.
In "L'Illusione" laat de band me nogmaals zo'n prachtige rustige pop song horen en in het titel nummer "Il Sole Alle Spalle Coda: Lei" mag in bijna 16 minuten genieten van een symfonisch rock nummer, dat diverse prima tempowisselingen bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en eindigt met uitstekend akoestisch gitaar spel.
"Il Sole Alle Spalle" van Sintesi Del Viaggio Di Es bevat 8 mooie rustige songs, die naar mijn mening iets te weinig variatie bevatten, maar muzikaal prima in elkaar zitten en uitstekend klinken en ik kan iedere liefhebber van rustige melodische muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren. (luister naar gedeeltes van het album via de youtube link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Basta! werd te Florence, Italië, opgericht en bestaat uit: Damiano Bondi - diamonica Hammond orgel en keyboards, Saverio Sisti - sologitaar, Giacomo Soldani - basgitaar, Andrea Tinacci - saxofoon en basklarinet en Roberto Molisse - drums en percussie.
De band bracht hun debuut album "Elemento Antropico", waar ze 3 jaar aan gewerkt hadden, op 25 september 2017 via het Lizard Records label op CD en als digitale download uit.
Het album, dat 11 nummers bevat, begint met "Entro Nell' Antro" en daarin krijg ik een prachtig rustig symfonisch stuk muziek te horen, die door gesproken tekst begeleid wordt en tegen het einde een stuk heftiger en sneller wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Il Muro Di Ritmini Strambetty" volgt en ik een schitterende mix van symfonische rock en hardrock voorgezet krijg, die diverse tempowisselingen bevat en tevens lichte avant-garde invloeden heeft.
Daarna hoor ik "Doombo, L'Elefante Del Destino", een aanstekelijk swingend rock nummer, dat eveneens verscheidene tempowisselingen heeft en lichte Oosterse invloeden bevat, waarna "Entro Nell'Antro" volgt en de band opnieuw een gesproken tekst gebruikt, terwijl de swingende muziek een mix is van progressieve rock, hardrock en Oosterse invloeden, die an het eind van het nummer weer gesproken tekst heeft.
In "B Alla D" krijg ik een geweldig mooi rustig nummer voorgeschoteld, waar klassieke invloeden in zitten en in "Zirkus" hoor ik Basta! een verrukkelijk aanstekelijk nummer spelen, waarin het moeilijk is om stil te blijven zitten en dit bevat invloeden uit klassiek, avant-garde en rock.
Dan speelt de band "Intro" en ook daarin zit een gesproken tekst en is de muziek lichtelijk symfonisch, waarna "Schiacciasassi" volgt en de band me een fantastisch swingend nummer voorzet, dat enkele tempowisselingen bevat en waarin Oosterse invloeden hoorbaar zijn.
Vervolgens hoor ik "Countdown", een uitstekend gesproken varieté nummer, dat vergezeld gaat van een eentonig basritme, dat iets over de helft verandert in een heerlijk stukje avant-garde en dit loopt naadloos over in "L'Uomo Cannone", een schitterende mix van avant-garde en symfonische rock, die in afwisselende tempo's gespeeld wordt.
Het laatste nummer van het album heet "Esco Dall'Antro" en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijk symfonisch nummer, dat diverse tempowisselingen bevat, bij tijd en wijle opzwepend klinkt en invloeden uit de volksmuziek heeft.
"Elemento Antropico" van Basta! is een zeer boeiende plaat, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden, aan elke liefhebber van progressieve rock, symfonische rock en avant-garde.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Supercanifradiciadespiaredosi uit Trento, Italië, werd in mei 2002 opgericht en bestaat uit: Brodolfo Sgangan - basgitaar en zang, Findut Poteidone - zang en basgitaar en Fasteedionica en Randy Molesto - drums, waarbij opgemerkt kan worden, dat de oorspronkelijke basgitarist, Nestor Fasteedio, werd vervangen.
De band brengt sinds 2003 nummers uit via demo's, CD compilaties en video's, waarbij ze worden bijgestaan door diverse gastmuzikanten, die vaak gesampelde instrumenten gebruiken.
Op 1 april 2017 verscheen hun vierde album "Geni Compresi", dat 12 nummers bevat, via Lizard Records op CD en daaraan werkten Luca Fronza - scratch, Nicola Conci - sologitaar, Luca Vianni - mondovianini, Granfranco Baffato - zang, Enrico De Bertolini - viool, Ana Maria Torres - zang en Fabrizio Mattuzzi - vleugel mee.
Het album begint met "Dèi Lapponi", waarin ik een swingende rock song te horen krijg, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en elektro invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Nevenevenisse" volgt, een geweldige dansbare elektro song, die swingt als een trein.
Daarna zet de band me "Bicbasfol" voor en krijg ik een uitstekend stukje rock te horen, dat gepaard gaat gescratch en invloeden uit hardrock en rap bevat en gevolgd wordt door "Big Dopo", een opgewekt klinkende pop song, die aanzet tot dansen.
In "Ceunintoppo" krijg ik opnieuw een swingende rock song voorgezet, die swingt en in "L'Isola Di Otok" laat Supercanifradiciadespiaredosi me genieten van een fantastische swingende uptempo rock song met funk invloeden, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan hoor ik "Poltron" en daarin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende dansbare rock song, die een aanstekelijk ritme bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Notevoli Panze", een heerlijke swingende rock song met dance invloeden en ook van dit nummer kom ik in beweging.
Vervolgens speelt de band "Protopanza" en hierin krijg ik nogmaals een schitterende song voorgeschoteld, die vrolijk klinkt en een dansbaar ritme heeft, waarbij de band me met hun opgewekte muziek vanaf de eerste tonen weet te raken, waarna ik "Ship Down (L'illusionave)" hoor, waarin de band een lekkere mix van elektro, progressieve rock en rock maakt.
Verder brengt de band "Occ", een swingend uptempo melodisch rock nummer ten gehore, die gevolgd wordt door "Uoddiu", waarmee de band me verrast door een verrukkelijke pop song te spelen, die gedomineerd wordt door het piano spel en hemelse zang bevat en iets na de helft, net als ik denk, dat de song geëindigd is, verandert in een swingend melodisch rock nummer, dat tegen het einde lichtelijk vals klinkt.
"Geni Compresi" van Supercanifradiciadespiaredosi is een zeer swingende en dansbare plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en die ik van harte kan aanbevelen aan elke liefhebber van zowel rock, dance en elektro.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Forty Days is een band uit Pisa en Livorno, Italië, die in augustus 2014 als 70's rock cover band werd opgericht door: Giancarlo Padula - zang en keyboards, Dario Vignale - sologitaar en zang, Dario Masiello - basgitaar en Andrea Lucchese - drums.
In november 2014 verliet Dario Masielo de band om naar Australië te verhuizen en werd vervangen door Massimo Valloni en in augustus 2015 verhuisde Andrrea Lucchese naar Engeland, om opgevolgd te worden door Giorgio Morreale.
De band won in 2016 de eerste prijs bij de band wedstrijd "Band On The road", die door Route 66 uit Pisa georganiseerd werd en waren dichtbij een finale plaats in een regionale wedstrijd.
Op 28 oktober 2017 verscheen het debuut album van de band, getiteld "The Colour Of Change" via het Lizard Records label en daarop staan 7 eigen composities.
Het album start met "Looking For A Change", waarin ik een heerlijke afwisselende rock song te horen krijg, die invloeden van jaren 70 muziek bevat en gevolgd wordt door "Uneasy Dream", een swingend uptempo symfonisch rock nummer met funk en jazzrock invloeden, die halverwege in een iets langzamer tempo gespeeld wordt.
Dan zet de band me "The Garden" voor en daarin laat de band me genieten van een schitterende rustige song, waarin de invloeden van Pink Floyd terug te horen zijn en deze wordt gevolgd door "Homeless", een prachtige symfonische song, waarin diverse prima tempowisselingen zitten.
In "John's Pool" speelt The Forty Days opnieuw zo'n geweldige mooie, vrij rustige, song, die tussen hardrock en symfonische rock balanceerd en ook hier zitten weer de nodige tempowisselingen in (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Restart" brengt de band nogmaals een schitterende rustige rock song ten gehore, waar de zeventiger jaren invloed goed hoorbaar is en ook in "Four Years In A While" krijg ik zo'n fantastische, vrij rustige, rock song voorgeschoteld, die diverse subtiele tempowisselingen bevat.
"The Colour Of Change" van The Forty Days is een uitstekend debuut album, dat 7 heerlijke rock songs bevat en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedere liefhebber van symfonische rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Tango With Lions werd in 2007 te Athene, Griekenland, door Katerina (Kat) Papachristou (zang en basgitaar) opgericht.
In de loop der jaren speelden diverse muzikanten in de band, die tegenwoordig bestaat uit: Katerina Papachristou - zang, akoestische gitaar en piano, Dennis Morfis - sologitaar, Thodoris Zefkilis - basgitaar, Maria Sachpasidi - keyboards en achtergrond zang, Jim Staridas - wind instrumenten en Nikos Vergetis - drums en percussie.
Het debuut album "Verba Time" werd in 2010 door het Inner Ear Records label op CD uitgebracht en kreeg lovende kritieken, terwijl de song "In A Bar" een record aantal keer werd beluisterd via youtube, waarna Inner Ear Reords in 2012 het album opnieuw uitbracht en deze keer in een beperkte oplage als LP, maar ook als promo CD.
In 2013 bracht Inner Ear Records hun tweede album uit, getiteld "A Long Walk" en ook deze verscheen zowel op CD en in een gelimiteerde oplage op LP.
De huidige bandleden begonnen in 2015 te werken aan een nieuw album, "The Light", dat in de zomer van 2017 gereed was en op 19 januari 2018 via het Inner Ear Records label verscheen.
Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Back To One", waarin de band een prachtige, vrij rustige, pop song ten gehore brengt, die ingetogen zang bevat en gevolgd wordt door "Proof Of Desire", eveneens een mooie pop song, die in een rustig tempo gespeeld wordt en melodisch klinkt.
Daarna zet Tango With Lions me "Last Thrill" voor en krijg ik een opgewekt klinkend nummer te horen, dat een dansbaar ritme bevat, waarna de titelsong "The Light" volgt en ik opnieuw een heerlijke pop song voorgeschoteld krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en blazers bevat, die voor het extra effect zorgen.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Phoenicia" en ook deze song wordt in een niet al te hoog aanstekelijk tempo gespeeld en bevat een disco drum, waardoor het nummer prima dansbaar is en dit wordt gevolgd door "Restless Man", dat country en zuiderlijke invloeden bevat en door een aanstekelijk ritme lekker in het gehoor klinkt, waardoor ik op mijn stoel zit mee te deinen.
In "What You've Become" laat de band me genieten van een progressieve pop song, die een licht hypnotiserend ritme en gemiddeld tempo heeft en in "The Go-Betweens" speelt de band een fantastische licht psychedelische song in een vrij rustig tempo, waarna het laatste nummer van de plaat volgt, getiteld "L'Ombre" en daarin verrast de band me en krijg ik een geweldig in het Frans gesproken nummer voorgeschoteld, dat overeenkomstige muziek bevat, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
"The Light" van Tango With Lions is een schitterende plaat, die rust, maar vooral heerlijke muziek uitstraalt en ik kan iedere liefhebber van de betere pop dit album dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.
Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.
Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.
Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.
Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums, bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.
Op 27 april 2018 verschijnt de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht.
Op de A-kant hoor ik "Something's Missing Inside" en daarin zet de band me een verrukkelijke punkrock song voor, die in een vrij snel tempo gespeeld wordt.
De B-kant, "Walking On The Water", is een cover van een Creedence Clearwater Revival nummer, dat de band exclusief voor deze single heeft opgenomen en hierin krijg ik een fantastische zestiger jaren mix van rock en rhythm & blues te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een slepend ritme bevat.
"Something's Missing Inside" van Wild Billy Childish & CTMF bevat 2 schitterende songs, die me als muziek in de oren klinken en ik kan deze geweldige single dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van rock en punk houdt. (Sorry!, nog geen video beschikbaar)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Senior Service is een band uit Rochester, Kent, Engeland, die in 2015 werd opgericht en bestaat uit: Graham N. Day - sologitaar, Darryl R. Hartley - basgitaar, Jonathan P. Barker - Hammond orgel en piano en Wolf D. Howard - drums en percussie.
De bandleden waren allen sinds de begin jaren 80 actief in de Medway garage beat scene en speelden in bands als: The Prisoners, Thee Mighty Caesars, Thee Masonics, James Taylor Quartet en The Buff Medways.
De band bracht hun debuut single "Depth Charge" / "Hall Of Mirrors" in januari 2016 via Damaged Goods Records uit op 7" vinyl en als promo op CDr en deze werd dat zelfde jaar (september) gevolgd door het album "The Girl In The Glass Case", dat op zowel CD als op LP verscheen via Damaged Goods Records.
Als voorloper van hun nieuwe album "King Cobra", dat 27 april 2018 op LP, CD en als digitale download verschijnt, werd op 26 januari 2018 de 7" vinyl single "Slingshot" / "Find And Seek" in een beperkte oplage door Damaged Goods Records uitgebracht.
Het album, dat 13 instrumentale nummers bevat, start met "The Contender", waarin ik de band een swingende mix van Hammond rock en surf hoor maken, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en filmmuziek invloeden bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Sophia", een heerlijk rock nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en western invloeden plus een licht hypnotiserend ritme heeft.
Daarna krijg ik het titel nummer "King Cobra" voorgeschoteld en daarin laat de band me genieten van een swingend stuk Hammond rock, dat een aanstekelijk ritme bevat en gevolgd wordt door "Matterhorn", een lekker in het gehoor klinkend rock nummer, dat net als vorige nummers invloed van filmmuziek heeft en uitnodigend klinkt.
Dan zet de band me "Cuban Eel" voor en hoor ik opnieuw zo'n swingend Hammond rock nummer, dat een prima dansbaar ritme bevat, waarna "Good Morning Mr Phelps" volgt en de band verder gaat met het maken van uitstekende Hammond rock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Met de single "Slingshot", laat The Senior Service me genieten van een geweldig lekker swingend surf nummer, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en me van begin tot einde in de ban van de muziek laat komen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "Night Of Thieves" is een schitterend stukje instrumentale rock, dat me aan de muziek van jaren 60 bands uit Spanje doet denken.
In "The Man From Beyond" krijg ik weer een swingend rock nummer voorgezet, waarbij stil zitten geen optie is en in "Triggered" brengt de band een uitstekend dansbaar nummer ten gehore.
Vervolgens speelt de band een swingend Hammond rock nummer, dat "Four Coffins" heet en ook daarbij kan ik niet stil blijven zitten.
Verder hoor ik "The Hornet", een fantastisch swingend nummer en "Moon Over San Marco", een heerlijk dansbaar nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"King Cobra" van The Senior Service is een wat eenzijdig klinkende plaat, die desondanks lekkere muziek bevat en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook ten volle aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Quarto Vuoto uit Treviso, Italië werd in 2010 opgericht en bestaat uit: Luca Volonnino - sologitaar, Edoardo Ceron - basgitaar, Mattia Scomparin - keyboards,
Federico Lorenzon - zang en viool en Nicola D'Amico - drums.
In hun begin periode speelde da band covers, maar al snel begonnen de bandleden eigen composities te maken, waarin ze een combinatie van diverse muziek invloeden maken.
Dat resulteerde in het uitbrengen van hun eerste EP "Quarto Vuoto", die in januari 2014 verscheen en op 16 juni 2017 gevolgd werd door het album "Illusioni", dat door het Lizard Records label werd uitgebracht.
Het album bevat 6 numers en begint met "Nei Colori Del Silenzio", waarin ik de band een schitterend rustig melodisch nummer hoor spelen, dat lichte ambient invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Coscienza Sopita", een heerlijk swingend stuk progressieve rock met lichte jazz invloeden, enkele prima tempowisselingen en technisch van hoogstaande kwaliteit.
Daarna schotelt de band me "Impasse" voor en daarin krijg ik een uitstekend melodisch progressief nummer te horen, dat een terugkerend ritme bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat tegen het einde langzamer wordt.
Dan zet Quarto Vuoto me "Apofis" voor en dit begint als een vrij stevig rock nummer, maar gaat na enkele minuten over in een progressief stuk jazz, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en iets na de helft van het nummer verandert in een geweldig prachtig rustige muziek, dat door pianospel gedomineerd wordt.
In "Due Io" start de muziek enigszins rustig experimenteel en verandert na enkele minuten in een fantastisch dreigend stuk muziek, dat halverwege tijdelijk iets rustiger wordt, maar dan verandert in een melodisch symfonisch nummer, waarna "Tornero" volgt en ik een geweldig melodisch symfonisch nummer voorgezet krijg, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
"Illusioni" van Quarto Vuoto is een fantastische plaat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van zowel progressieve als symfonische rock deze schijf ten zeerste aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Les Lekin werd in 2011 te Salzburg, Oostenrijk, opgericht en bestaat uit: Peter G. - sologitaar, Beat B. - basgitaar en Kerstin W. - drums.
De band bracht in oktober 2014 hun debuut album "All Black Rainbow Moon" in een beperkte oplage op 180 gram vinyl uit, inclusief een gratis download code en poster via www.tonzonen-shop.de en tevens verscheen het album op CD in wit met digitale download en met de hand gesigneerd door alle drie de bandleden en als digitale download.
Hun tweede album heet "Died With Fear" en werd op 20 november 2017 via het Tonzonen Records label op LP in een beperkte oplage van 500 stuks op blauw marmer kleurig vinyl uitgebracht, waarbij de plaat een inlegvel en download code bevat en is te bestellen via www.tonzonen.de en ook verscheen het album in een beperkte oplage van 1000 stuks als digipack op CD.
Het album, dat 4 vrij lange nummers bevat, start met "Orca" en daarin hoor ik de band in een rustig tempo beginnen, dat langzaam iets versneld en in een stevig tempo gespeeld wordt, waarna "Inert" volgt en ook dit is een schitterend vrij rustig maar stevig psychedelisch stoner nummer, dat een licht hypnotiserende werking op me heeft.
Dan schotelt Les Lekin me "Vast" voor en brengt een heerlijk melodisch rock nummer ten gehore, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In het laatste nummer, "Morph", laat de band me nogmaals genieten van een rustig melodisch rock nummer met lichte psychedelische invloeden en een licht hypnotiserend ritme (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"Died With Fear" van Les Lekin is een uitstekend debuut album, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van stoner en licht psychedelische rock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Group Doueh is een band uit de Sahara, die bestaat uit: Halima Jakani - zang, Omar Laabadi - zang en percussie, Selmou Baamar - sologitaar en luit, Souilma Rguibi - effecten en koorzang, Arbiha Salam - drums en koorzang en El Waer Baamar - synthesizer.
Cheveu is een trio uit Frankrijk, dat bestaat uit: David Lemoine - zang en synthesizer, Etienne Nicolas - sologitaar en Olivier Demeaux - drum machine en synthesizer.
Beide groepen hebben hun krachten gebundeld op het album "Dakhla Sahara Session", dat 3 februari 2017 via het Born Bad Records label op LP en CD verscheen, waarbij vermeldenswaardig is, dat de LP uitvoering een 6 pagina's tellend boekwerkje bevat.
Het album bevat 10 nummers, waarvan "Moto 2 Places" het eerste is en daarin hoor ik de bands een chaotische song spelen, waarin de ritmes tegen elkaar in gaan , waarna "Bord De Mer" volgt en de bands me een swingende uptempo rock song voorzetten, die een licht hypnotiserend ritme en invloeden van disco bevat.
Daarna hoor ik "Tout Droit", een geweldige swingende uptempo rock song met een opzwepend ritme en deze wordt gevolgd door "Skit 1", een traditioneel klinkende song, die in het Afrikaans gezongen wordt.
Dan volgt "Azawan" en daarin verrassen de bands me door een fantastische uptempo rock & roll song ten gehore te brengen, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Charäa", een schitterende mix van traditionele muziek, psychedelische muziek en opzepende hypnotiserende ritmes, die enkele seconden onderbroken wordt, waarna Group Doueh & Cheveu een totaal ander stuk muziek beginnen te spelen en daarin krijg ik een progressief traditioneel klinkende song voorgeschoteld.
In "Ach'Had Lak Ya Kay" krijg ik een zeer dansbare song te horen, die invloeden uit disco en pop heeft en in "Je Penche" laten de bands me genieten van een fantastische licht psychedelische mix van disco en rock, die swingt als een trein en met een vrij hoog tempo gespeeld worrdt.
Vervolgens hoor ik "Hamadi", waarmee de bands me verrassen door een geweldig heftig rock nummer te spelen, dat met duistere zware tonen begint en over gaat in een stuk progressieve rock, waarin schitterend gitaarspel zit (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in het laatste nummer, "Skit 2", krijg ik een kort stukje traditionele Afrikaanse muziek voorgezet.
"Dakhla Sahara Session" van Group Doueh & Cheveu is een uitstekende plaat, die me geen moment verveeld heeft en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan iedereen, die van rock, psychedelische muziek en wereldmuziek houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Alfa 9 is een Britse band uit Newcastle Under Lyme, die in 2005 werd opgericht en bestaat uit: Phil Mason zang en sologitaar, Ali Heath - basgitaar en zang, Leon Jones - sologitaar en keyboards en Andrew Vernon - drums.
De band, die eem contract kreeg bij het Blow Up Records label, bracht hun debuut album "Then We Begin" op 7 augustus 2006 zowel op CD, digitale download en in een beperkte oplage als LP uit, die 5 december 2005 vooraf gegaan werd door de 7" vinyl single "For Your Bones"/"Little Girl", die in een beperkte oplage werd geperst.
Op 31 juli 2006 verscheen de 7" vinyl EP "Deadman", die tevens als CD en digitale download werd uitgebracht, waarna "Into The Light" (15 oktober 2012), "Seedless" (11 februari 2013), "Birling Gap" (13 mei 2013) en "El Morocco" (21 oktober 2013) als digitale downloads verschenen, terwijl op 11 maart 2013 hun tweede album "Gone To Ground" op CD en als digitale download was uitgebracht.
Op hun laatst verschenen single, "Smile Dog", die op 1 december 2017 op de markt is gebracht, is drummer Andrew Vernon vervangen door John Bradbury.
De single is de voorloper van hun derde album "My Sweet Movida", dat op 30 maart 2018 via Blow-Up Records zal verschijnen en wordt zowel op LP, CD en als digitale download uitgebracht.
Het album, dat 11 nummers bevat, start met de single "Smile Dog", waarin ik de band een geweldige swingende psychedelische song hoor spelen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), die gevolgd wordt door "Movida", een fantastische zestiger jaren gerelateerde pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een dansbaar ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Daarna zet de band me "Different Corner" voor en krijg ik een aanstekelijke pop song te horen, die swingt en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Rise" volgt en daarin laat de band me genieten van een schitterende licht psychedelische song, die heerlijke samenzang bevat.
In "When The Lights Go Out" schotelt de band me opnieuw een fantastische zestiger jaren pop song voor, waarin de samenzang me lichtelijk aan die van The Byrds doet denken, terwijl de muziek aan zet tot dansen en in "Cinema Of Thunder" krijg ik een uitstekende aanstekelijke dansbare song te horen, die swingt.
Dan volgt "Darkest Sea" en hierin speelt Alfa 9 een lekker in het gehoor klinkende song, waarin een ritme zit van een een oude cowboy film en je je op de rug van een paard waant, die in galop over de prairie gaat en dit nummer wordt gevolgd door "When I Think Of You", een prachtige song, die invloeden van de muziek van The Byrds bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "Coincidence Flies", een heerlijke uptempo pop song, die een lekker dansbaar ritme heeft, "Do It Again", dat van hetzelfde kaliber is en enkele prima tempowisselingen heeft en "Fly", een verrukkelijke licht psychedelische pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Alfa 9 heeft me met "My Sweet Movida" van begin tot einde weten te boeien met hun fantastische pop muziek, die elementen uit de zestiger jaren muziek bevat en ik kan deze schijf dan ook ten volle aanraden aan iedere liefhebber van deze muziek soort.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
