The Sledge is een Deense band uit Kopenhagen, die ontstaan is na het uiteen vallen van de band Hjortene, die 5 platen uitbracht en bestaat uit: Magnus - zang, Palle - zang en sologitaar, Claus - basgitaar en Kim - drums en zang.
Op 15 juni 2018 brengt de band hun debuut album "On The Verge Of Nothing" via het Kozmik Artifactz Records label uit in een beperkte oplage op gekleurd vinyl met klaphoes en als CD, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat het album door Anders Onsberg Hansen (Baby Woodrose, Spids Nøgenhat) in Kopenhagen in 2 dagen live in de studio werd opgenomen en de mix door Matt Bayles (Mastodon, The Sword, Isis) in Seattle, Amerika werd gedaan , terwijl Dave Collins (Soundgarden, Fu Manchu, QOTSA) de mastering deed in Los Angeles, Amerika en tevens spelen Lorenzo Woodrose (Baby Woodrose, On Trial) en Bo Morthen (On Trial) op het album mee.
Het album bevat 8 nummers en begint met "Tantra (I-II-III)", waarin ik een zwaar stonerrock nummer te horen krijg, waarin invloeden van Black Sabbath's begin periode zitten, waarbij het tempo niet al te hoog ligt, maar de muziek, door het hypnotiserende ritme, toch swingend is en dit nummer wordt gevolgd door "Death Drone Doline", een swingende uptempo rock song, die fuzzy gitaarspel bevat, enkele subtiele tempowisselingen heeft en tegen het einde in een traag stuk muziek eindigt.
Daarna hoor ik "Curtains", een progressieve rock song, die lichte bluesrock invloeden heeft en tegen het einde in een zwaar traag stoner nummer verandert, waarna "Running Down The Mountain" volgt en de band me uitstekende rock song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij de muziek vrij zwaar klinkt en prima heavy gitaarspel bevat.
In "179 Liars" krijg ik opnieuw een vrij zware song te horen, die een stevig ritme en spacerock invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Like Shit" speelt The Sledge een kort nummer van iets meer dan 1 minuut en hierin krijg ik geweldig stukje rock voorgezet, dat swingt en licht hypnotiserend werkt.
Dan volgt "Yet Untitled", dat rustig, zwaar en melodisch start, om na korte tijd over te gaan in een fantastische zware rock song, die in een rustig tempo gespeeld wordt, totdat de band iets over de helft van het nummer besluit het tempo iets op te voeren en de muziek iets meer gaat swingen.
Het laatste nummer heet "Flammehav" en verrast de band me door een schitterende mix te spelen van progressieve rock, spacerock, melodische rock en stonerrock, die een heerlijk hypnotiserend ritme bevat, waarmee de band me bijna 10 minuten in de ban van de muziek weet te houden.
"On The Verge of Nothing" van The Sledge is een uitstekend debuut album, dat vol mooie zware stonerrock nummers staat en ik kan hen, die van deze muzieksoort houden, dan ook sterk aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik: geweldig!
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Shadracks is een band uit Medway, Kent, Engeland, die halverwege 2017 werd opgericht en bestaat uit: Huddie Shadrack - zang en sologitaar, Elle Meshack - basgitaar en Ellisa Abednego - drums.
De bandleden besloten na 2 keer repeteren, dat het tijd was om hun debuut LP uit te brengen e deze verschijnt op 20 juli 2018 via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl.
Het album, dat simpelweg "The Shadracks" getiteld is en 12 nummers bevat, begint met "When I Can't Remember", waarin ik de band met de tonen van "My Generation" (The Who) hoor starten, die gevolgd worden door een swingende mix van punk en garagerock, die in een uptempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "She Sailed The Sea", dat invloeden heeft van het nummer "Keep On Running" (Spencer Davis Group) en in deze song zet de band me opnieuw een uitstekende punk gerelateerde rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan krijg ik "Your Embrace" te horen en daarin speelt de band een fantastische rustige song, die lichte surf invloeden heeft en gevolgd wordt door "Plasic Lives", een korte swingende punk song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.
Ook het volgende nummer "Locust Flys Again" duurt kort en hierin schotelt de band me weer een heerlijke swingende uptempo punk song voor, waarna "Unable To Recal" volgt, een lekker in het gehoor klinkende rock song, die invloeden bevat van de muziek van eind jaren 70.
In "Bordom" laat The Shadracks me opnieuw genieten van een swingende punk song, die eind jaren 70 gemaakt had kunnen zijn en in "Things I Hear" krijg ik een uptempo mix van punk, rhythm & blues en rock & roll voorgezet, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Daarna speelt de band een zeer dansbare song, getiteld "Every Inch Of My Mind", waarin een invloeden van beat en garagerock hoorbaar zijn en deze wordt gevolgd door "The Wrong Things", waarin de band me opnieuw een geweldige swingende punkrock song voorschotelt, die in eind jaren 70 stijl gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Corrina", een prima rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en tonen uit "I Need You" en "All Day and All Of The Night" (Kinks) bevat en "Splitting In Two", een schitterende rock song, waarin invloeden van Johnny Rotten (Sex Pistols) te horen zijn en ook dit nummer speelt de band weer in een gemiddeld tempo, waarin een aanstekelijk ritme zit.
"The Shadracks" van The Shadracks is een fantastische plaat met heerlijke uptempo muziek, waarin de invloed van jaren 60 en 70 garagerock en punk bands sterk hoorbaar is en ik kan deze schijf dan ook van harte aanraden, aan hen die van deze muzikale periode houden.(Sorry, nog geen video beschikbaar)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Love Coffin werd in 2013 te Kopenhagen, Denemarken opgericht en bestaat uit: Jonatan K. Magnussen - zang en sologitaar, Kristian Alexander - sologitaar, Lasse Christiansen - keyboards en sologitaar, Tue Einar - basgitaar en Alexander Vitus - drums.
De band bracht op 30 oktober 2015 hun debuut EP "Veranda" via het Flammekaster REcords label uit als digitale download en op LP in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl en deze werd op 3 oktober 2016 gevolgd door de EP "Buffalo Thunder", die door Flammekaster REcords in samenwerking met Third Coming Records als digitale download en in een beperkte oplage van 300 stuks zwart vinyl en 200 stuks blauw vinyl werd uitgebracht.
In september 2018 verschijnt hun debuut album "Cloudlands" via Bad Afro Records en deze wordt vooraf gegaan door de single "Pure", die 25 mei 2018 door Bad Afro Records wordt uitgebracht.
Het nummer, dat in een niet al te hoog tempo start, wordt rustig opgebouwd en daarin krijg ik een prima rock song voorgeschoteld, die tegen het einde iets steviger wordt, meer snelheid krijgt en swingt.
"Pure" van The Love Coffin is een uitstekende rock song, die ik iedere liefhebber van rock kan aanraden eens te gaan beluisteren en ik kijk dan ook uit, om de rest van de nummers van het album te horen. (Sorry, nog geen video beschikbaar)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Pyramid was een studio project van Toby Robinson (The Mad Twiddler), die samen met hulp van Robin Page (Fluxus) en enkele bevriende muzikanten jam sessies deed in diverse studio's te Keulen, Duitsland, waar hij in zijn vrije uren opnamen van maakte gedurende de periode 1975-1976 en sommige van deze sessies werden later uitgebracht via zijn eigen Pyramid label.
Één van die sessies verscheen 10 mei 2018 onder de naam "Pyramid" op LP, CD en als digitale download via het Mental Experience label en is door Toby geremasterd van de orginele master tapes in de Moat Studio, waarbij vermeldenswaardig is, dat het album voorzien is van een boekje met notities door Alan Freeman (The Crack In The Cosmic Egg).
Het album bevat slechts 1 nummer, getiteld "Dawn Defender", dat 33 minuten duurt en daarin hoor ik Pyramid met een rustig psychedelisch stukje muziek starten, dat halverwege verandert in een opwindend swingend uptempo nummer, dat progressieve rock en krautrock invloeden bevat, om daarna opnieuw te veranderen en ik een heerlijk licht hypnotiserend stuk eentonige muziek hoor, dat over gaat in een prachtig rustig melodisch psychedelisch stuk.(luister naar het album via de youtube link onder de recensie)
Pyramid heeft me met het nummer "Dawn Defender" het idee gegeven, dat ik in een lange psychedelische trip zat, waarin enkele uitstapjes zaten en ik kan deze schitterende muziek, dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van psychedelische muziek houdt, maar zij, die van progressieverock en krautrock houden, zullen deze schijf zeker op waarde weten te schatten.
Nadat het John Lindberg Trio uit Enviken, Zweden in 2006 werd opgericht, bracht de band eerst onder de naam John Lindberg Rockabilly Trio een CD single ("Christmas Special", Enviken Records, 2006), een CD album ("John Lindberg Rockabilly Trio, Enviken Records, 2006) en een CD mini album uit ("Jonsered Rock'N'Roll, eigen beheer, 2006).
Vanaf 2007 ging de band verder als John Lindberg Trio en verschenen de albums: "Win Or Lose" (2007), "Brand New Philosophy" (2009), "Made For Rock`N`Roll" (2011), "Hell Of A Ride"(2012), "Rock This Christmas" (2012), "Dig It" (2014) en "Straight From The Heart" (LP op rood vinyl, 2017), die allemaal via het Enviken Records label werden uitgebracht.
De band bestond tot 2015 uit: John Lindberg - zang en sologitaar, Martin Engström - basgitaar en Joakim Dunker - drums en percussie, waarna Martin Engström de band verliet en werd vervangen door Nathanael Marcusson - basgitaar en zang.
Vermeldenswaardig is nog, dat de voorlaatste 4 albums van de band allemaal de vijfde plaats behaalden in de Zweedse album charts.
Het album "Straight From The Heart", dat 18 april 2018 opnieuw is uitgebracht door Enviken Records en analoog is opgenomen, bevat 13 nummers, waarvan "This Is What You Get" het eerste is en hierin krijg ik een geweldige swingende rock & roll song voorgeschoteld, waarbij het tempo vrij hoog ligt en de muziek aanzet tot dansen en dit nummer wordt gevolgd door "Forever", een fantastische uptempo rock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en swingt als een trein.
In "Sweet Love" laat de band me genieten van een mix van boogie en rock & roll, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Double Talking" swingt de band er op los en schotelt me een verrukkelijke rock song voor, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan volgt "Sing With Us Tonight", waarin invloeden van hardrock, country & western en rock & roll tot een swingend geheel gesmeed worden, waarna "You Belong To Me" volgt en John Lindberg Trio me een aanstekelijke rock & roll song voorzet en ook bij dit verrukkelijke nummer is het onmogelijk stil te blijven zitten.
Daarna hoor ik "Left My Rebel Soul For A Broken Heart", een uptempo rock song, die enkele prima tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "I'll Be There", waarin de band me verrast door een swingende jaren 50 gerelateerde song te spelen, die Hawaii invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gebracht wordt.
Het volgende nummer is de titel song "Straight From The Heart", een fantastische dansbare rock song, die een aanstekelijk ritme heeft en swingt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Danger Us" en daarin laat de band me nogmaals genieten van zo'n lekkere rock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.
Verder hoor ik "This Magic Moment", een uitstekende dansbare rock song, die in een swingend ritme gespeeld wordt, "Jonny Got A Tommy Gun", een schitterend kort instrumentaal nummer, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en "All Shook Up", een geweldige bewerking van de song, die Elvis eens zong, waarin funk en rock & roll elkaar ontmoeten.
"Straight From The Heart" van John Lindberg Trio swingt van begin tot einde en ik kon dan ook geen moment stil zitten bij deze uptempo muziek, waardoor ik deze schijf dan ook ten zeerste kan aanraden aan iedere liefhebber van rock & roll.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Riccardo Prencipe uit Napels, Italië, die afstudeerde aan het conservatorium van Napels San Pietro, richtte in 1999 zijn eerste band Lupercalia op, die een album uitbracht via het World Serpent label (Death in June, Current 93, Antony and the johnsons, Nurse with wound).
Daarna richtte hij de band Corde Oblique op en hun debuut album "Respiri" verscheen in 2005 via het ARK records/Masterpiece label, waarna vervolgens de volgende abums werden uitgebracht: "Volontà D'Arte" (Prikosnovenie/Audioglobe, 2007), "The Stones Of Naples" (Prikosnovenie/Audioglobe, 2009), "A Hail Of Bitter Almonds" (Prikosnovenie/Audioglobe; Progressivamente/Egea/Suono Records en Shadowplay Records, 2011), "Per Le Strade Ripetute" (The Stones Of Naples Rec./Audioglobe, 2013) en "I Maestri Del Colore" (Infinite Fog/Audioglobe, 2016).
De opvolger daarvan heet "Back Through The Liquid Mirror", die op 6 april 2018 verscheen en live in de Splash Studio te Napels werd opgenomen en hiervan is de Europese uitgave door het Duitse Dark Vinyl/Audioglobe gedaan, terwijl de Aziatische uitgave, die als CD+DVD is verschenen, door Dying Art Productions uit China werd gedaan.
De band, die sinds de oprichting verschillende malen van samenstelling veranderde bestaat tegenwoordig uit: Annalisa Madonna - zang, Riccardo Prencipe - klassieke, akoestische en sologitaar, Umberto Lepore - basgitaar, Luigi Rubino - piano, Edo Notarloberti - viool en Alessio Sica - drums.
Corde Oblique speelde in de loop der jaren met onder andere: Bauhaus, Anathema, Opeth, Coph Nia, Moonspell, Ataraxia, Persephone, Spiritual Front, QNTAL, Kirlian Camera, Of The Wand And The Moon en anderen, maar er speelde ook diverse gastmuzikanten mee uit diverse bands waaronder: Duncan Patterson (Anathema), Denitza Seraphim (Irfan), Simone Salvatori (Spiritual Front), Sergio Panarella and Luigi Rubino (Ashram), Alessandra Santovito (Hexperos) en Corrado Videtta (Argine).
Het album, dat 11 nummers bevat, waaronder 2 covers, start met "Arpe Di Vento" en daarin hoor ik de band in een rustig tempo een prachtige poprock song spelen, die halverwege meer snelheid krijgt en meer de kant van de progressieve rock op gaat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Flying" volgt en de band een cover van Anathema ten gehore brengt en ik een schitterende rustige progressieve rock song voorgezet krijg, die door het vioolspel een enigszins trieste ondertoon heeft.
Daarna volgt "Venti Di Sale", een rustig startende song, die langzaam meer snelheid krijgt en uitmondt in een heerlijke rock song en deze wordt gevolgd door "Papavero E Memoria", een instrumentaal nummer, dat met triest vioolspel begint, dat over gaat in een geweldig aanstekelijk swingend ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
In "Averno" schotelt de band me een mooie rustig startende rock song voor, die een aanstekelijk ritme bevat, dat halverwege plotseling verandert, waarna de muziek opnieuw in een rustig tempo verder gaat, maar tegen het einde weer opgevoerd wordt en in "Le Pietre Di Napoli" speelt Corde Oblique ook deze keer een
rustig startende song, die tegen het einde opgevoerd wordt en naar een climax toegespeeld wordt.
Dan zet de band me "My Pure Amethyst" voor en ik weer zo'n prachtige rustige song te horen krijg, waarin het vioolspel centraal staat, waarna "Suono Su Tela" gespeeld wordt en hierin laat de band me genieten van een geweldig lekker instrumentaal nummer, dat afwisselende tempo's heeft en gevolgd wordt door "Blubosforo", een lekker in het gehoor klinkende pop song, die enkele prima tempowisselingen heeft en swingt.
Vervolgens schotelt de band me "Cantastorie" voor en hoor ik een swingende mix van gothic en progressieve rock, waarbij stil zitten geen optie is, waarna het laatste nummer volgt, dat "Kaiowas" heet en een cover is van een Sepultura nummer.
Hierin speelt de band een fantastisch swingend licht dreigend nummer, dat iets over de helft nog meer gaat swingen en een vrolijk aanstekelijk ritme krijgt.
"Back Through The Liquid Mirror" van Corde Oblique bevat verrukkelijke muziek met geweldig viool spel, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan liefhebbers van progressieve rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Nadat Will Z., één van de oprichters van de Belgische band Cosmic Trip Machine, in november 2011 klaar was met de co-productie van "The Book Of Am" van de band Can Am Des Puig, waarvan co-producers Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie deel uitmaakten, ontdekte hij, dat hij voor zijn nieuwe soloproject ook zulke muziek wilde maken.
Gedurende een maand componeerde hij minstens elke dag een nummer, waardoor hij de naam "Daily Visions" als titel voor zijn nieuw solo album bedacht.
In diezelfde tijd las hij het boek The Twelve Philosophical Keys, dat door Basil Valentine geschreven werd en door Michel Maier geïllustreerd is.
Toen het tijd was om verder te gaan met het maken van zijn demo's, kwam hij geïnspireerd door het boek van Basil Valentine, op de titel "12 Visions", zoals het album zou moeten gaan heten.
De eerste sessie voor de plaat was op 3 november 2011, waarin 3 demo's tot een compleet nummer werden verwerkt.
In 2012 ging Will met zijn vriendin naar Mallorca, waar hij eerder met Juan en Leslie werkte en schreef daar enkele songs voor zijn project.
Later in dat jaar verdiepte hij zich in een boek over satanisme, waardoor zijn muziek een stuk duisterder werd en de song "Hermetic Spell", die hij met zijn band Cosmic Trip Machine voor zijn solo album opnam, is daar het resultaat van.
Nadat hij de muziek van Engelse folk band The Trees ("The Garden of Jane Delawney", 1970 en "On The Shore", 1970) en van zangeres Judee Sill, die in 1971 de geweldige single "Jesus Was A Cross Maker" uitbracht, had ontdekt, besloot hij ook muziek in die stijl op te nemen.
Hij bracht zijn eerste solo album "Shambhala" in 2012 uit, gevolgd in 2013 door "12 Visions", die via Anazitisi Records/69 Watt verschenen en in 2014 is zijn nieuwe album "Dark Tales Of", waarop 12 nummers staan, door het Nederlandse Headspin label op de markt gebracht in een beperkte oplage gekleurd en zwart vinyl.
Op die LP spelen OG - glissando gitaar, Sammy - drums en percussie, Majnun - sologitaar (in Ego Ritual) en Alice Artaud - zang mee, terwijl Will alle andere instrumenten bespeelt, zoals solo- en basgitaar, synthesizer, piano, orgel, percussie en theremin en hij natuurlijk de zang voor zijn rekening neemt.
Na de totstandkoming van "The Book Of Am", vroegen Juan Arkotxa en Leslie MacKenzie aan Will of hij bereid was mee te werken aan het vervolg daarvan, getiteld "The Book of Intxixu", waaraan ook Daevid Allen, de oprichter van Gong, zijn medewerking verleende.
Het werken met zulke getalenteerde muzikanten was een voorrecht voor Will en dat inspireerde hem tot het componeren van "New Start", een album geïnspireerd is door de Jain filosofie, de geboorte van zijn zoon en om eer te bewijzen aan deze grote artiesten met wie hij had samengewerkt .
Op "New Start" is de personele bezetting als volgt: Will Z. - zang, 12 snarige gitaar, akoestische gitaar, sologitaar, Wah-Wah fuzz gitaar, Korg MS-20. piano. percussie, sitar, mellotron, basgitaar, synthesizer en xylofoon, Juan Arkotxa - fluit, Leslie MacKenzie - percussie (op Jain Devotion Part V), Carmeta Mansilla - zang (op Jain Devotion Part II), Daevid Allen - Glissando gitaar (op Evil Namo), OG - Glissando gitaar (op Jain Devotion Parts IV en V), Alice Artaud - zang (op Greek Loop), Adam Geoffrey Cole - oud (op Jain Devotion Part IV), Anne - synthesizer effecten (op Jain Devotion Part V) en Louis Z. - baby.
Het album verscheen 8 juni 2015 via Mega Dodo Records in een gelimiteerde oplage van 250 stuks, geperst op wit vinyl en de CD versie is eveneens in een gelimiteerde oplage van 250 stuks verschenen.
Hij werkte van november 2014 tot januari 2016 aan zijn nieuwe (zesde) album "A New Mirrored You", dat 31 december 2016 via het G.O.D. Records label verschenen is en daar aan werkten Juan Arkotxa - dwarsfluit, Alice Artaud - zang (1 nummer), oG - 12 snarige elektrische gitaar (1 nummer), basgitaar (1 nummer) en glissando gitaar (1 nummer) en Sammy Goldstein - drums als gastmuzikanten mee, terwijl Will zelf de rest van de instrumenten bespeelt.
Ook "A New Mirrored You" is gebaseerd op een boek en wel "La Vita Nuova" van Dante Alighieri, dat 2 thema's behandelt.
a) Hoe je een moeilijke eenzijdige relatie in prachtige kunst en inspiratie kan veranderen, zoals een alchemist metaal in goud verandert en b) hoe je 2 levens tegelijk kan leven, een leven verbonden met de werkelijkheid en een leven verbonden met dichtkunst en hoe moeilijk het is de juiste balans te vinden tussen de fysieke wereld en je dromen en bewust te zijn van frustraties, implicaties en de fouten daarin.
Aan de LP gaat de split 7" vinyl single "A New Mirrored You" (Will Z.) / "Love Gun" (Permanent Clear Light) vooraf, die in een zeer beperkte oplage van 50 stuks geperst werd en met de hand genummerd is, maar onbeperkt ook digitaal verkrijgbaar is.
In 1996 begon Will te werken aan zijn eerste concept album, maar doordat er zoveel andere dingen gebeurden in zijn tienerjaren, vergat hij het en bleef het onafgemaakt liggen.
Wel maakte hij een ander album, dat gevolgd werd door een nieuwe en vervolgens weer een andere, enzovoort.
Samen met Pierre Vancraenenbroeck - drums maakte hij, na 20 jaar, onder de naam Black Moon Tape het album uit 1996 af, waarbij hij een combinatie maakte van alle puzzelstukjes uit die en deze tijd en een verhaal vertelt over zijn leven als muzikant en oude en nieuw geschreven nummers het album vullen.
"The Salvation Of Morgane", dat 15 nummers bevat, verscheen in juni 2017 via iTunes, Amazon, Google Play, Spotify en andere kanalen met de hulp van het Belgische Freaksville Records label.
Tevens verscheen er uitsluitend via openyoureyesprod.bandcamp.com. een beperkte oplage op CD (als vinyl replika) van het album, die in een speciale verpakking zat.
Van Black Moon Tape verscheen op 17 april 2018 tevens de gratis EP "Reset", waar 3 nummers op staan via Will's label Open Your Eyes Productions.
DE EP start met het titel nummer "Reset", waarin ik een prachtige dansbare mix van elektro en progressieve pop voorgeschoteld krijg, die swingt (luiser naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Some Shadows From My Past", een schitterende rustige melodische pop song, die lichte psychedelische invloeden heeft.
Ook in het laatste nummer, dat "Old Grey House" heet, laat Black Moon Tape me genieten van een heerlijke, vrij rustige, pop song, die een aanstekelijk drumsritme bevat.
"Reset" van Black Moon Tape is een uitstekende EP, die 3 lekker in het gehoor klinkende songs bevat en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan elke liefhebber van de betere pop.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Black Moon Circle is een band uit Trondheim, Noorwegen, die bestaat uit: Öyvin - zang en basgitaar, Vemund - sologitaar en Per - drums, terwijl de band op enkele nummers wordt bijgestaan door Dr.Space van Öresund Space Collective.
De bandleden speelden al jaren in de Noorse rock & roll muziek scene in bands als The School en The Reilly Express, voordat ze in 2011 de band Black Moon Circle oprichtten.
Hun debuut EP met gelijknamige titel verscheen in 2013 via Space Rock Productions en hun eerste volledige album "Andromeda" uit 2014, die via Crispin Clover Records en Stickman Records uitgebracht werd, kreeg lovende woorden in de underground media, terwijl de band ook in de top 10 van beste nieuwe bands door de Obelisk website werd gerekend.
In 2013 ontmoette Dr.Space van Öresund Space Collective de band en besloten samen jamsessies te spelen, die vervolgens opgenomen werden.
Het Space Rock Productions label bracht 14 augustus 2015 één van die vroege jamsessies in een beperkte oplage op vinyl uit, getiteld "The Studio Jams Vol.1: Yellow Nebula In The Sky" en deze is in november 2016 gevolgd door "The Studio Jams Vol. II", die in een beperkte oplage van 400 stuks op gekleurd vinyl is uitgebracht en tevens als digitale download verkrijgbaar is.
Ook verscheen het album "Sea Of Clouds", dat in juni 2015 live werd opgenomen, op 1 april 2016 digitaal en 15 april 2016 op vinyl via Crispin Glover Records, waarbij de eerste 100 albums vergezeld zijn gegaan van een 100ste deel van het complete originele hoes ontwerp, dat door Marius Martinussen is gemaakt.
Het laatst verschenen album van de band dateert van september 2017 en heet "Flowing Into The 3rd Dimension" en is door het Space Rock Productions label uitgebracht.
Black Moon Circle veranderde in 2017 van samenstelling in een 6 mans formatie, doordat Magnus Kofoed - orgel, mellotron en Rhodes piano en Jonathan Segel - viool de band kwamen versterken en in deze formatie werd de bijna 47 minuten durende live jam "Psychedelic Spacelord" opgenomen, dat op 25 mei 2018 via het Crispin Glover Records label op rood vinyl en digitaal uitgebracht wordt en dit is tevens de datum, dat de band een 10 daagse tournee samen met Öresund Space Collective start.
Op het album, dat dus bestaat uit 1 nummer, dat "Psychedelic Spacelord" getiteld is krijg ik een fantastisch stuk muziek voorgeschoteld, waarin de band in een rustig tempo met ruimtelijke geluiden en viool klanken start, waarna de gitaar invalt, om na bijna 5 minuten over te gaan in een progressieve spacerock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en langzaam aan iets meer snelheid krijgt en een licht hypnotiserend ritme heeft.
Dan wordt het nummer halverwege tijdelijk onderbroken, om de plaat om te draaien, waarna de band de draad weer oppakt en verder gaat met de jam, die nu een ander ritme en tempo heeft, heftiger gitaar spel bevat en meer progressief klinkt, om na enkele minuten in een rustiger tempo gespeeld te worden, waarin de zang er weer bij komt en het nummer in een gemiddeld tempo vervolgd wordt, dat opnieuw voorzien is van een licht hypnotiserend ritme, waarna de band het tempo, naar het einde toe, nog eenmaal opvoert en de muziek naar een climax werkt.
Black Moon Circle heeft me met "Psychedelic Spacelord" van begin tot einde in de ban van hun muziek gehouden en ik kan deze geweldige plaat dan ook zeer aanraden aan een ieder, die van spacerock en progressieve rock houdt. (Sorry, geen video beschikbaar)
Eens in de zoveel tijd geeft het Fruits De Mer records label een gratis CD compilatie weg aan leden, die een bestelling doen en deze keer is dat als zij de "Goldfish" 3LP+7" single en de 7" single "Maurice" van Permanent Clear Light bestellen.
Het CD album "Sideshows By The Seashore", waarop 16 nummers van 16 verschillende bands/artiesten staan, bestaat uit een mix van oude en nieuwe nummers van oude en nieuwe bands en artiesten, die op Fruits De Mer records hun muziek uitbrengen.
De CD begint met het door Todd Rundgren geschreven "International Feel", dat door Ex-Norwegian uit Miami, Amerika wordt vertolkt en hierin laat de band me een uitstekende mix van psychedelische pop en folk horen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna ik The Chemistry Set uit Londen, Engeland te horen krijg, die een geweldige aanstekelijke psychedelische song spelen, die "Lovely Cuppa Tea" getiteld is en dit is de phased mix, die niet op de single staat en gevold wordt door "The Mysterious Coffins Of Arthur's Seat" van Moon Goose uit Hay On Wye, Engeland, waarin de band een fantastisch spacerock nummer ten gehore brengt, dat lichte psychedelische invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt Brave New World uit Nantwich Cheshire, Engeland, met "Alice" en daarin schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkende pop song met psychedelische invloeden voor en deze wordt gevolgd door "Todd" van Aethereal uit Chicago, Illinois, Amerika, die een swingende progressieve psychedelische rock song speelt, die lichte invloeden van de muziek van Soft Machine heeft.
In "Geometricity" van Moonweevil (Rob Appleton) uit Wiltshire, Engeland krijg ik een prachtig kort stukje eentonige elektronische muziek voorgezet, dat een licht hypnotiserend ritme bevt en in "Mr Hours' Towers" van Dear Mr.Time uit Chelmsford, Engeland hoor ik een lekkere progressieve rock song, die in een gemiideld tempo gespeeld wordt.
Dan zet Fast Cars uit Sydney, Australië me een schitterende licht psychedelische song voor, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en "California Dawning" heet (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna Nathan Hall And The Sinister Locals uit Cardiff, Wales me "Stained Glass Girl" voorschotelt en hiern speelt de band een aanstekelijke pop song, waarbij stil zitten geen optie is, waarna "Theme To Noah's Castle" volgt van O.H.M.S. uit Londen, Engeland en hierin krijg ik een mooi elektronisch nummer te horen.
Vervolgens hoor ik Steakhouse uit San Francisco, Californië, Amerika met "Interstate" een swingende, zeer dansbare, rock song, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen en dit nummer wordt gevolgd door "The Funniest Gig", dat oorspronkelijk door Manfred Mann gemaakt werd en door Rob Gould uit Buxton, Engeland vertolkt wordt en deze schotelt me een verrukkelijke psychedelische pop song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Saturday Morning Tripping" van Triptamynds uit Willington, Engeland, die me een schitterende progressieve psychedelische pop song voorzet, die halverwege steeds meer snelheid krijgt, totdat de climax bereikt is, om in rust te eindigen en Blue Giant Zeta Puppies uit Engeland spelen het nummer "Stepping Stone" (orgineel van The Monkees) in een traag tempo, waarbij surf, progressieve en psychedelische rock invloeden in de muziek verwerkt zijn.
Ook Cat Frequency uit Norwich, Engeland speelt een cover en wel "Apache" (The Shadows) en daarin krijg ik een heerlijk stukje fuzz gitaar voorgeschoteld, waarna Todd Dillingham And The Slithy Tove uit Londen, Engeland de CD afsluit met "Summer", een licht psychedelische pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een doordringend synthesizer geluid bevat.
"Sideshows By The Seashore" van Fruits De Mer Records bevat 16 heerlijke nummer, waar ik met plezier naar heb geluisterd en ik kan iedere liefhebber van de betere pop en psychedelische muziek dan ook aanraden, lid te worden van deze club en exclusieve uitgaven te ontvangen.
* De muziek van deze bands/artiesten is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Öresund Space Collective is een spacerock band uit Öresund, Denemarken, die uit ongeveer 20 muzikanten bestaat en een muzikale mix maakt van improvisaties, funk, reggae, jazz en spacerock, wat betekent, dat geen enkel optreden hetzelfde klinkt en is sinds 2004 actief.
Leidende kracht achter de band is Scott Heller, alias Dr. Space, een Amerikaan, die naar Denemarken verhuisde en tegenwoordig in Portugal woont.
De band is een collectief, dat regelmatig van bezetting wisselt, waarvan de leden hoofdzakelijk uit Kopenhagen, Denemarken en Malmö, Zweden komen en de vaste kern bestaat uit Scott Heller, alias Dr. Space - synthesizer en Mogens - synthesizer, waarbij vermeldenswaardig is, dat de band al meer dan 25 officiële albums heeft uitgebracht.
Op 9 mei 2018 verscheen het album "Chatoyant Breath" via Space Rock Productions in een beperkte oplage van 500 stuks als 180 gram 2LP, waarvan er 200 op zwart, 180 op donker geel en 120 stuks op oranje vinyl geperst worden, die een klaphoes bevatten en met de handgenummerd zijn, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat alle jams van het album in 1 dag opgenomen werden, waarvan de nummers op de vinyl uitgave de bewerkte versies van de jams zijn.
Het album wordt tevens als 2CD in een beperkte oplage van 500 stuks uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de 2CD uitgave 1 nummer extra bevat en op de CD uitgave hoor je de uitgebreide, dus onbewerkte versies van de jams.
De muzikanten, die op deze uitgave spelen zijn: Nicklas - sologitaar (4 nummers), Nick - sologitaar (4 nummers), Gary - sologitaar (4 nummers), Jiri - basgitaar (3 nummers), Jocke - basgitaar (1 nummer), Mogens - synthesizer (alle nummers) en Dr.Space - synthesizer (alle nummers).
CD 1 bevat 2 nummers, waarvan het eerste het 28 minuten durende "Peaceful Patterns" is en daarin hoor ik de band een geweldige swingende mix van progressieve rock en spacerock spelen, die een aanstekelijk hypnotiserend ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is en dit nummer wordt gevolgd door "het titel nummer "Chatoyant Breath" en hierin neemt de band me mee op een 38 minuten durende ruimtelijke trip, die opnieuw een swingende mix is van progressieve rock en spacerock en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Op CD 2 hoor ik Öresund Space Collective starten met "Angular Ambrosia", dat 28 minuten duurt en dit nummer begint in een rustig tempo, dat geleidelijk iets meer snelheid krijgt, waarna de band me ook nu weer een fantastisch aanstekelijk stuk muziek voorschotelt, dat in een hypnotiserend ritme gespeeld wordt, waardoor ik in een lichte trance kom.
In "Turbulent Trepidation" luister ik 23 minuten naar een schitterend melodisch rock nummer met een licht hypnotiserend ritme, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), om gevolgd te worden door het bonus nummer "Celestial Sensation", waarin de band me nogmaals een heerlijk stuk progressieve rock voorzet, dat enkele prima subtiele tempowisselingen bevat.
Öresund Space Collective heeft me met "Chatoyant Breath" meer dan 2 uur weten te boeien met hun progressieve spacerock en ik kan iedere liefhebber van zowel progressive rock als spacerock deze uitgave dan ook zeer aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Jellephant & The Phantoms is een band uit Arnhem, Nederland, die bestaat uit: Jelle Haagsma (Jellephant) - zang, Mischa Hager - sologitaar, Pim Walter - basgitaar, Christopher Kalkman - zang en slaggitaar en Erik Oexman - drums.
Jellephant brengt sinds 2009 albums, singles en EP's uit op zijn eigen label Brighter Records, waarbij vermeldenswaardig is, dat 3voor12 zijn album "Kick The Swamp! in 2016 tot beste album van Gelderland bestempelde en ook zijn album "Spoon Dreams Nothing" uit 2017 kreeg lovende kritieken.
Live speelde Jelle samen met The Phantoms op diverse poppodia, zoals: Patronaat, Mezz, EKKO, Luxor Live, Doornroosje, Asteriks, Sugarfactory en Mañana Mañana.
Op zijn album "Skeletons", dat 11 mei 2018 is verschenen en in een klamme donkere kelder is opgenomen, staan 9 nummers en daarop wordt hij niet alleen door The Phantoms bijgestaan, maar ook door Wannes Salomé, die met zijn eigen band Klangstof internationaal aan de weg timmert.
Het album start met "TV", waarin ik de band een lekker in het gehoor klinkende pop song in een gemiddeld tempo hoor spelen, die enkele prima tempowisselingen heeft en invloeden van de muziek uit de Neo-psychedelica van de jaren 90 bevat en gevolgd wordt door "Diddly Diddly", een uitstekende aanstekelijke rock song, die jaren 60 invloeden heeft.
Daarna schotelt de band me "Fucker" voor en krijg ik een kort instrumentaal stukje licht progressieve pop te horen, waarna "Sober" volgt, een heerlijke mix van surf en country & western invloeden, die in een dansbaar ritme gespeeld wordt.
In "Ode To Flashing Lights" speelt Jellephant & The Phantoms een fantastische psychedelische song, die een licht hypnotiserend ritme heeft en in "Bright! Bright! Bright!" krijg ik een schitterende mix van surf en psychedelische rock voorgezet, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan brengt de band "Skeletons Theme" ten gehore en daarin speelt de band opnieuw een prima mix van surf en pop in een gemiddeld tempo en deze wordt gevolgd door "I Know Nothing", een verrukkelijke aanstekelijke swingende pop song, die aanzet tot dansen.
Het laatste nummer van het album heet "I Looked Up And Saw The Sky", een geweldige psychedelische rock song, waarin de band beÏnvloed lijkt te zijn door de muziek van een vroege Pink Floyd, want zo'n sfeer wasemt dit nummer uit.
Jellephant & The Phantoms heeft met "Skeletons" van begin tot einde weten te boeien en ik kan dit uitstekende album dan ook ten volle aanraden aan een ieder, die van psychedelische pop en surf houdt.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
The Neptune Power Federation is een band uit Sydney, Australië, die bestaat uit: Screaming Loz Sutch - zang, Inverted CruciFox - sologitaar, Search & DesTroy - sologitaar, Jaytanic Ritual - basgitaar en River 'Mr' Styx - drums.
De band bracht op 22 oktober 2012 hun debuut album , "Mano A Satano" uit op CD en als digitale download, waarna "Lucifer's Universe" (CD en digitale download, 12 november 2015), "Ride The Iron Space Bird" (digitale single, 15 december 2016) en "Neath A Shin Ei Sun" (beperkte oplage 12" vinyl, CD en digitale download, 16 oktober 2017).
Laatstgenoemde album werd alleen in Australië en Nieuw Zeeland uitgebracht en verschijnt op 25 mei 2018 via het Oak Island Records label als Europese uitgave
in een beperkte oplage op geel vinyl en tevens als CD en als digitale download.
Het album, dat 8 nummers bevat, begint met het titelnummer "Neath A Shin Ei Sun", waarin de band me een geweldige swingende mix van punk en spacerock voorschotelt, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, maar halverwege plotseling verandert in een uitstekende progressieve rock song (luister naar dit nummer via deyoutube link onder de recensie), om gevolgd te worden door "Edmunde", een prachtige rustige pop song met een aanstekelijk ritme, dat na enkele minuten een stuk heftiger wordt, waardoor het nummer verandert in een powerrock song.
Daarna hoor ik "Opium Den", een swingende powerrock song met metal invloeden, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Electric Fairies" en daarin zet de band me opnieuw een uptempo rock song voor, die progressieve rock en hardrock invloeden heeft en swingt als een trein.
In "Burning" speelt The Neptune Power Federation ook nu weer een schitterende uptempo powerrock song met een dansbaar ritme, waarbij stil zitten geen optie is en in "Sup Thy Potion" schotelt de band me een uptempo mix van spacerock, hardrock en powerrock voor, die wisselende tempo's bevat
Dan volgt "Way Of The Wizard", eveneens een lekkere swingende rock song, die in een uptempo gespeeld wordt, waarna ik het laatste nummer te horen krijg en de band een, iets meer dan 10 minuten durende, fantastische song ten gehore brengt, waarin Screaming Loz Sutch op haar best is, als ze haar zang kunsten laat horen.
Het nummer, dat "We Shall Triumph" heet, begint rustig, waarna het na enkele minuten in een hardrock song verandert, spacerock invloeden krijgt en vervolgens uitmondt in een verrukkelijke progressieve rock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt
"Neath A Shin Ei Sun" van The Neptune Power Federation bevat 8 heerlijke uptempo powerrock nummers, die swingen, waarvan "We Shall Triumph" zonder twijfel het beste is en ik kan iedere liefhebber van dit genre deze schijf dan ook van harte aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Fogh Depot is een Russische band uit Moskou, die uit 3 personen bestaat en begin 2015 hun debuut album met gelijknamige titel via het Denovali Records label uitbracht.
Het album van de band "Turmalinturm" verscheen in november 2016 zowel op LP als op CD en als digitale download via Denoval Records en bevat 8 nummers en opmerkelijk is nog het feit, dat de studio, waar de band het album opnam, een maand nadat de opnames afgerond waren, af brandde.
De band heeft besloten ook remixen te maken van het album en deze verschenen 25 mei 2018 via het Denovali Records label op LP, CD en als digitale download.
Het album, dat 7 nummers bevat, start met een remix van Franz Kirmann (A Kraftwerk Kiss Remix), die het nummer "Alice Bob And Cypher" bewerkte en hierin krijg ik een rustig duister klinkend avant garde nummer te horen, dat na enkele minuten meer snelheid krijgt en een licht hypnotiserend ritme heeft, om tegen het einde terug te keren naar het rustige tempo.
Daarna hoor ik "Meduse" in de uitvoering van de Dima Ustinov Remix en daarin zet de band me een heerlijke swingende mix voor van elektro, jazz en avant garde, waarna de Saffronkeira Remix van "Alice Bob And Cypher" volgt, waarin ik een vrij zwaar avant garde nummer voorgeschoteld krijg, dat een hypnotiserend ritme heeft en iets over de helft iets experimenteler wordt.
In de Moa Pillar Remix van "Quicksilver Spoon" laat Fogh Depot me genieten van een experimenteel elektronisch nummer, dat opnieuw voorzien is van een hypnotiserend ritme, waarmee de band me in een lichte trance brengt en in "Meduse" (Monokle Remix) krijg ik een geweldig swingend uptempo elektro nummer voorgezet, waarbij stil zitten geen optie is.
Dan volgt de HMOT Deconstruction van "Oscar" en hierin speelt de band een rustig neo-klassiek stuk elektronische muziek (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Svetly Prazadnik" (John Lemke Remix), een swingend elektronisch nummer, dat enkele prima tempowisselingen heeft en klassieke invloeden bevat.
"Turmalinturm [Remixes]" van Fogh Depot heeft me net als het orgineel van begin tot einde geboeid en ik kan deze fantastische schijf dan ook van harte aanraden, aan iedere liefhebber van elektro, avant garde en dance.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Het Duitse duo Sankt Otten uit Osnabrueck, dat bestaat uit: Stephan Otten - drums, synthesizers en programma's en Oliver Klemm - sologitaar, basgitaar en synthesizer, startte reeds in 1999 en bracht al diverse albums uit.
De band heeft sinds 2009 een contract met het Denovali Records label en hun CD/2LP "Messias Maschine" is de eerste, die in 2013 via dit label is verschenen.
Tussen 2013 en 2015 verscheen er een trilogie van de band, bestaande uit de albums "Gottes Synthesizer, Sequeencer Liebe", "Messias Maschine" en "Engtanz Depression" ("Close Dance Depression").
Hun laatst verschenen album, het tiende, dat eind september 2016 uit kwam, was een samenwerkingsverband met gitarist Hellmut Neidhardt en heet "Männerfreundschaften Und Metaphysik" en werd, ook deze keer, door het Denovali Records label uitgebracht.
Op 25 mei 2018 komt hun nieuwe album "Zwischen Demut Und Disco", waarop 9 nummers staan, via Denovali Records op de markt als CD, 2LP en als digitale download en verder is vermeldenswaardig, dat drum legende Jaki Liebezeit (Can), die op 22 januari 2017 overleed, in 1 nummer te horen is.
Het album start met "Das Endgültige Scheitern Der Melancholie" en daarin zet het duo me een geweldig melodisch krautrock nummer voor, dat een zeer dansbaar ritme heeft en dit wordt gevolgd door "Der Kaffee Spricht Zu Mir", een heerlijke mix van krautrock en dance, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Daarna krijg ik "Einmaal Grosse Ernüchterung Bitte" me opnieuw zo'n fantastisch swingend krautrock nummer voor, dat me in beweging brengt (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna het 12 minuten durende titel nummer "Zwischen Demut Und Disco" volgt en ik een schitterend swingend krautrock nummer te horen krijg, dat een heerlijk eentonig aanstekelijk licht hypnotiserend en dansbaar ritme heeft, waardoor stil zitten geen optie is.
In "Die Ballade Vom Salonfähigen Zynismus" krijg ik een lekker in het gehoor klinkend melodisch elektronisch nummer voorgezet en in "Wir Sind Die Guten", dat gebasseerd is op een niet uitgebrachte opname van Jaki Liebezeit, laat Sankt Otten me genieten van een verrukkelijk orkestraal klinkend dansbaar nummer, dat ik min of meer onder de noemer easy listening schaar.
Dan volgt "Ich Habe Mit Der Welt Noch Ein Hühnchen Zu Rupfen", waarin de muziek enigszins aan filmmuziek gerelateerd is en zo nu en dan mysterieus over komt, waarna het duo "Ein Bisschen Mitschuld Bringt Dich Nicht Gleich Um" ten gehore brengt en ik opnieuw een fantastisch stuk filmmuziek voorgeschoteld krijg, dat een licht trieste ondertoon heeft en in een rustig dreigend ritme gespeeld wordt.
Het laatste nummer van het album, dat tevens het langste is, heet "Der Abend Ist Gelaufen" en duurt bijna 15 minuten.
Hierin hoor ik het duo een heerlijk aanstekelijk rustig krautrock nummer spelen, dat melodisch klinkt en een eentonig hypnotiserend ritme heeft, waardoor ik in een lichte trance raak.
"Zwischen Demut Und Disco" van Sankt Otten is een meer dan uitstekend album, waarmee het duo me volledig in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder, die van krautrock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
"The Dark Age Of The Dragon" uit 2017 van Excalibur IV is een rock opera, waarvan de muzikanten uit verschillende bekende bands hun krachten gebundeld hebben onder leiding van Alan Simon, die de nummers voor de opera tussen oktober 2015 en januari 2017 schreef.
Het verhaal over King Arthur en zijn magische zwaard Excalibur is al vaak verteld, maar Alan, die in Bretagne, Frankrijk woont, weet hier toch een nieuw stuk aan toe te voegen.
Vanaf 1994 verschenen er, met de regelmaat van de klok, albums over King Arthur van de hand van Alan, waarvan de eerste "Le Petit Arthur" was.
"The Dark Age Of The Dragon" is het 15e album van Alan Simon en op deze uitgave, de vierde in de Celtic Rock Opera serie, spelen de volgende gast muzikanten mee: Alan Stivell, John Helliwell (Supertramp), Martin Barre (Jethro Tull), Michael Sadler (Saga), Jesse Siebenberg (Supertramp), Moya Brennan (Clannad), Roberto Tiranti (Labyrinth), Bernie Shaw (Uriah Heep), Sonja Kristina (Curved Air), John Kelly (The Kelly Family), Maite Itoiz (Elfhental) en Siobham Owen.
"Big Bang", dat 23 maart 2018 via het Babaika Productions label verscheen, is daar de opvolger van en ook op deze uitgave spelen diverse gastmuzikanten mee, zoals: Alan Stivell, John Helliwell, Michael Sadler, Roberto Tiranti, Guido Carli, Massimo Palermo, Marco Fadda en het CZ Symphonic Orchestra onder leiding van Martin Kumzák.
Het album, dat tussen maart 2016 en oktober 2017 in de Drum Code Studio en Woodbox Studio in Italië werd opgenomen, bevat 14 nummers.
Het eerste nummer van de plaat heet "Prologue Of The First Day" en daarin hoor ik een aankondiging van een lancering, waarna de muziek start en de band me een fantastisch symfonisch stuk muziek voorschoteld met zang als in een opera en dit nummer wordt gevolgd door "Chaos", waarin ik een heerlijk swingend elektronisch nummer te horen krijg, dat elementen uit de filmmuziek en krautrock bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgt "Alpha Centaury", een prachtig ingetogen gespeeld rustig orkestraal nummer, dat gevolgd wordt door "Seven Moons In The Sky", een geweldige ruimtelijke progressieve rock song, die met een dreigend ritme gespeeld wordt en jazz invloeden bevat.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Interstellar" zet de band me een uitstekend nummer voor, dat jazz, hardrock en symfonische rock invloeden heeft en in "Solarius" laat de band me genieten van een schitterende mix van symfonische rock en Keltische folkrock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "The Soul Of The Stars" en brengt Alan Simon een verrukkelijke instrumentale mix van jazz, symfonisch rock, folk en orkestrale muziek ten gehore, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en invloeden van de muziek van Pink Floyd bevat, waarna ik "Starlight" voorgeschoteld krijg en hierin maakt de band een mix van symfonische rock en smooth jazz, die een dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Moon", dat dreigend begint en langzaam over gaat in een heerlijk aanstekelijk stuk symfonische rock, dat jazz invloeden heeft en swingt.
Vervolgens hoor ik "Andromeda", een schitterend rustig orkestraal nummer, waarin de piano een hoofdrol speelt, om gevolgd te worden door "Space Time" en daarin zet de band me een lekker in het gehoor klinkend smooth jazz nummer voor, dat een dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is, waarna "The Journey" volgt en ik weer een gesproken stukje tussen de raket en de aarde hoor, waarna de band invalt en er een uitstekende dansbare disco song volgt, die eind jaren 70 gemaakt had kunnen zijn en swingt als een trein en ook hierin is stil zitten geen optie.
Verder hoor ik "Fools", een schitterende symfonische rock song, die orkestraal gespeeld wordt en lichtelijk dreigend klinkt en "The Waltz Of The Universe", een fantastisch klassiek klinkend stuk muziek, waarin de piano opnieuw de hoofdrol vertolkt en een aanstekelijk ritme bevat.
"Big Bang" van Alan Simon is een verrukkelijk album, waarmee de band me van begin tot einde aan mijn stoel gekluisterd naar heb laten luisteren en ik kan dit meesterwerk dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die vaan symfonische rock, smoot jazz en folkrock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Componist, gitarist en multi-instrumentalist Ilya Lipkin begon zijn muzikale carrière in diverse lokale bands, waaronder de legendarische dark-folk act
Neutral en het avant-garde trio Yarche-1000-Solnts, voordat hij in 2003 zijn eigen akoestische Neo-folk ensemble Waldsone vormde.
In 2008 richtte hij te Moskou, Rusland, de band The Re-Stoned op samen met basgitarist Vladimir Nikulin en drummer Andrei Pankratov, waarin de band een
muzikale combinatie maakt van spacerock, blues, psychedelische rock en power rock met melodische muzieklijnen in zeventiger jaren stijl.
Hun debuut EP "Return To The Reptiles", die in de repetitieruimte van de band werd opgenomen, werd in 2009 uitgebracht via het R.A.I.G. label in een zeer beperkte hand genummerde oplage van 100 stuks met daarop 4 nummers, waarvan er 2 op de eerste volledige CD, "Revealed Gravitation" uit 2010, in een vernieuwde versie terecht kwamen, die eveneens via R.A.I.G. verscheen.
Ook de CD "Analog" uit 2011 kwam via dat zelfde label op de markt en hun volgende product, "Plasma" uit 2012, werd eveneens via dat label uitgebracht.
Op "Plasma" is er één en ander veranderd in de band, want Vladimir en Andrei spelen hierop niet meer mee en Ilya heeft daarom zelf de bas partijen ingespeeld, terwijl er diverse gast muzikanten aan meewerken en ook op "Re-Session V.2" uit 2013 is de band bezetting anders en speelt Ilya samen met Vasily Bartov - drums, Glenda Pescado - basgitaar en Pete Bingham - sologitaar.
Op het album "Totems", dat in 2014, precies een jaar na "Re-Session V.2" is uitgebracht, is de bezetting opnieuw anders.
Op "Totems", dat zowel op CD als in een gelimiteerde oplage van 400 stuks zwart en 100 stuks gekleurd vinyl (via het Headspin Records label) is verschenen, bestaat de band uit: Ilya Lipkin - sologitaar, basgitaar, sjamaan drum, mandola, mondharp en zang, Alexander Romanov - basgitaar, Vladimir Muchnov - drums, Evgeny (Rasputin) Tkachev - percussie en Nikolay (Mikola) Fedotov - didgeridoo, terwijl Kent Stump van de band Wo Fat in 1 nummer sologitaar speelt als gast muzikant.
Hun volgende album "Reptiles Return" werd in 2016 via het Clostridium Records label uitgebracht en bevat 10 nummers (8 plus 2 bonus nummers), waarvan de eerste 4 nummers eerder op hun debuut EP "Return To The Reptiles" voorkomen en er 2 van de 4 verschenen tevens op het album "Revealed Gravitation" in een andere uitvoering.
Op 15 december 2017 verscheen het album "Chronoclasm" op oranje/paars marmerkleurig vinyl via Oak Island Records in een beperkte oplagen van 200 stuks en tevens in een beperkte oplage van 300 stuks op geel/blauw/zwart marmerkleurig vinyl en als herpersing in een beperkte oplage op groen marmerkleurig vinyl, waarbij aangemerkt kan worden, dat alle drie de uitgaven een promo flyer voor het volgende album bevatten.
Ook werd er een CD uitgave van het album gemaakt, maar deze had een error, waardoor de CD niet afgespeeld kon worden en de productie dus opnieuw moest worden gemaakt.
De band speelt op deze plaat in een nieuwe bezetting en bestaat uit: Ilya Lipkin - elektrische en akoestische gitaar, basgitaar en effecten, Vladimir Kislyakov - basgitaar, Yaroslav Shevchenko - drums en Evgeniy Tkachev (Rasputin) - percussie.
Het album, dat 7 nummers bevat, start met "The Sirens Of Titan" en daarin krijg ik een schitterend melodisch stuk rock voorgeschoteld, dat in een gemiddeld tempo met een licht hypnotiserend drums ritme gespeeld wordt en hier en daar lichte neo-folk invloeden heeft.
Daarna hoor ik "Human Without Body", een geweldige mix van bluesrock en stoner, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme bevat, waardoor stil zitten geen optie is, totdat de band besluit om in een ander ritme te gaan spelen en het nummer verandert in een stevig stukje stoner en dit wordt gevolgd door "Save Me Under The Emerald Grass", een heerlijk rock nummer, dat diverse tempowisselingen heeft.
In "Psychedelic Soya Barbeque" laat The Re-Stoned me weer genieten van een fantastische mix van bluesrock en progressieve rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "OC 44" zet de band me een vrij rustig melodisch nummer voor, dat langzamerhand iets meer snelheid krijgt en een aanstekelijk ritme heeft.
Vervolgens speelt de band het titel nummer "Chronoclasm", waarin ik een uitstekende mix van progressieve rock en stoner voorgezet krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en tegen het einde melancholisch wordt en in een traag tempo gespeeld.
Het laatste nummer heet "Quartz Crystals" en hierin laat de band me opnieuw genieten van een verrukkelijk melodisch rock nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft.
"Chronoclasm" van The Re-Stoned is een heerlijk album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van progressieve rock en stoner, deze schijf dan ook van harte aanbevelen, maar ook zij, die van bluesrock houden, kan ik aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.
(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Markuz Walach - sologitaar, drums en mondharmonica uit Kassel, Duitsland, kocht zijn eerste instrumenten op rommelmarkten en maakte van sneeuwschoppen microfoonstandaards en speelde in een band, die bekend werd onder de naam 'Bus Mit Geilen Sitzen' ('Bus Met Warme Stoelen').
Hij richtte in 2007 met 2 vrienden de band Zebranistic op, die 6 jaar zou blijven bestaan en vanaf 2010 speelde gedurende 2 jaar ook nog in een andere band, genaamd Mupio.
Nadat hij in 2013 met zijn fietskar naar Montpellier en de Middelandse Zee vertrok, deed hij ideeën op voor zijn solo project en dat resulteerde in het opnemen van het album "Identity".
Het album, dat 9 nummers bevat, werd in Raum 14 te Hannover door Sven Missulis (Deamon's Child) opgenomen en gemixt, terwijl de mastering door Harald Bernstein gedaan werd en het artwork door Tom, Ahmed, Jobke en Markuz.
Markuz schreef alle nummers zelf, op één na en wordt in 1 nummer op zang bijgestaan door Svetlana Smetin.
Het eerste nummer van het album, "Hobo", is een cover van de John Lee Hooker song en hierin hoor ik Markuz een heerlijke uitvoering van dit nummer spelen en daarop is de begeleiding minimaal met alleen drums, gitaar en handgeklap.
Daarna volgt "Let Your Boys Boogie", een swingende boogie song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij stil zitten niet aan de orde is en deze wordt gevolgd door "As Long As I Move", een aanstekelijke bluessong, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en diverse subtiele tempowisselingen heeft.
In "I Like Doing Things" krijg ik een uitstekende mix van pop en blues voorgezet, die swingt en in "The Rich Is The Poor" hoor ik Markuz een schitterende bluessong spelen, die een aangenaam, dansbaar ritme heeft.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan volgt "Four Moons", een rustige blues song, die diverse tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle een licht hypnotiserend ritme bevat en gevolgd wordt door "Blonde Curly-Haired Woman", een prachtige swingende blues song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik "Brickbreaker One", een fantastische swingende instrumentale progressieve uptempo mix van rock en percussie en in het laatste nummer "The Game" laat Markuz me nogmaals genieten van een prima blues song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en daarin is ook Svetlana Smetin in de twee stemmige zang te horen.
"Identity" van Markuz Walach is een uitstekend album, dat zeker door bluesliefhebbers op waarde geschat zal worden en ik kan hen deze schijf, waarvan "Brickbreaker One" naar mijn mening het beste nummer is, dan ook van harte aanbevelen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Kaiser uit Helsinki, Finland, werd in 2013 opgericht door Otu - zang en sologitaar en Riq - drums, die Pex - basgitaar en eerder met Riq in een band zat, vroegen om in hun band te komen spelen.
Het trio bracht op 27 oktober 2014 hub debuut EP met gelijknamige titel uit, waarna de digitale single "Earthquake" op 11 februari 2018 werd uitgebracht, als voorloper van het debuut album "1st Sound", dat 25 mei 2018 via het Oak Island Records label zowel op LP, CD en als digitale download wordt uitgebracht.
Het album, dat 10 nummers bevat, begint met "High Octane Supersoul", waarin ik een zware stonerrock song in een traag tempo voorgeschoteld krijg, die na 1 minuut meer snelheid krijgt en diverse tempowisselingen heeft, waarna "Desert Eye" volgt en de band een swingende stevige mix van hardrock en stoner in een vrij hoog tempo speelt, waar enkele prima tempowisselingen ingebouwd zijn.
Dan volgt "We Bleed For This", dat eveneens een stevige rock song is, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en swingt en gevolgd wordt door "Voidmaster", een schitterende hardrock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en vanaf de helft van het nummer
tijdelijk met de snelheid van een trein gespeeld wordt, waarna de band terugkeert naar het maken van hun muziek in het niet al te hoge tempo.
In "Ouroboros" schotelt Kaiser me weer een uitstekende stevige rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Intermission", een kort nummer, krijg ik een schitterend stukje gitaarspel te horen.
Daarna hoor ik de single "Earthquake", waarin de band opnieuw een stevige niet al te snelle stonerrock song speelt, die tegen het einde meer snelheid krijgt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Fuzz Of Fury", een lekkere in het gehoor klinkende hardrock song, die diverse tempowisselingen heeft en swingt.
Vervolgens hoor ik "King Of Horizon" en daarin gaat de band verder met het maken van hun stevige mix van stoner- en hardrock, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en enkele tempowisselingen bevat, waarna het laatste nummer, "Galactic Crusade", volgt en ik een geweldig rustig progressief nummer hoor, dat een aangenaam melodisch ritme heeft en ruimtelijke invloeden bevat.
"1st Sound" van Kaiser is een prima debuut album van de band, dat vol energetische hardrock en stonerrock nummers staat, die swingen en ik kan deze schijf dan ook van harte aanraden, aan hen, die van deze muzieksoorten houden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Halverwege de jaren 60 werd The Edgar Broughton Blues Band te Warwick, Engeland, opgericht, om, nadat de band meer psychedelische rock begon te spelen, verder te gaan onder de naam Edgar Broughton Band.
In 1968 verhuisde de band naar Notting Hill Gate, Londen, om daar een platencontract bij Blackhill Enterprises in de wacht te slepen, die hen in december 1968 bij het Harvest label onder bracht, waarna hun debuut single "Evil" / "Death Of An Electric Citizen" in juni 1969 verscheen.
Vervolgens verschenen er diverse singles, zoals: "Out Demons Out" / "Momma's Reward" (1970), "Up Yours!" / "Officer Dan" (1970), "Apache Drop Out" / "Freedom" (1970), "Hotel Room" / "Call Me a Liar" (1971), "Gone Blue" / "Someone" / "Mr. Crosby" (1972) en LP's van de band, waaronder: "Wasa Wasa" (1969), "Sing Brother Sing" (1970), "Edgar Broughton Band" (1971), "Inside Out" (1972), "Oora" (1973), "Bandages" (1976), "Parlez-Vous English?" (1979) (als The Broughtons) en "Superchip" (1982) (subtitel 'The Final Silicon Solution?'), plus de live albums: "Live Hits Harder" (1979), "Chilly Morning Mama - Live" (1998), "Demons at the Beeb, Live" (2000), "Keep Them Freaks a Rollin': Live at Abbey Road 1969" (2004) en "Live at Rockpalast 2006" (2018).
In 1982 ging de band uit elkaar, om in 2006 opnieuw opgericht te worden met Luke Broughton - keyboards, de zoon van Edgar, in de gelederen.
De band bestond verder uit: Andrew Taylor - sologitaar, Arthur Grant - basgitaar, Edgar Broughton - zang en sologitaar en Steve Broughton - drums en deed diverse optredens, om in 2010 opnieuw uit elkaar te gaan, waarna Edgar als solo artiest verder ging.
Het album "Live At Rockpalast" werd op 24 maart 2006 tijdens het Crossroads Festival in de Harmonie te Bonn, Duitsland, opgenomen en in 2018 uitgebracht via het Rockpalast label, waarbij vermeldenswaardig is, dat de uitgave bestaat uit een CD, waarop 17 nummers staan en een DVD met 15 nummers.
De CD start met een introductie van de band, waarna de muziek begint en de band "Evening Over Rooftops" ten gehore brengt, waarin ik een schitterende mix van folk en progressieve rock voorgeschoteld krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), om gevolgd te worden door "Anthem", een uitstekende progressieve rock song, die invloeden van folk en melodische rock heeft en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat.
Daarna volgt "Speak Down The Wires", een geweldige folk song met een hoog meezing gehalte en een dansbaar ritme, die naadloos doorloopt in "The Moth", een mooie rustige rock song en ook deze gaat verder in het volgende nummer, dat "Why Can't Somebody Love Me" en daarin speelt de band een fantastische progressieve rock song in een gemiddeld tempo.
In "Refugee" zet de band me een verrukkelijke song voor, die met minimale begeleiding gespeeld wordt en alleen uit zang en drums bestaat en deze wordt gevolgd door "Momma's Reward", een swingende rock song, die enkele tempowisselingen heeft en in "American Boy Soldier" schotelt Edgar Broughton Band me een schitterende rustige progressieve rock song voor, die diverse tempowisselingen heeft en een politiek geladen tekst bevat.
Dan volgt "Homes Fit For Heroes", waarin de band eveneens een fantastische rustige song ten gehore brengt en deze loopt door in "Dr.Spock", een licht psychedelische progressieve rock song, die in een rustig tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Love In The Rain", een heerlijke swingende rock song, die het ritme van een hardrock song heeft.
Vervolgens speelt de band "Revelations", een swingende uptempo bluesrock song, waarbij stil zitten geen optie is, "Hotel Room", een heerlijke mix van folk en progressieve rock, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, "Last Electioneer", een uitstekende korte rustige pop song, waarna het laatste nummer van dit optreden volgt, getiteld "Out Demons Out" en ik een geweldig stuk progressieve rock voorgezet krijg, dat in een licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt, waarin de band het publiek mee laat zingen.
De eerste van de bonus nummers, die in 1980 in de Atlas Studio's in Zwitserland opgenomen werden en "Caught The Light" heet, krijg ik een swingende dansbare rock song te horen, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden uit de new wave heeft en in "Southfield Boys" schotelt de band me nogmaals een lekker in het gehoor klinkende dansbare mix van pop en new wave voor.
"Live At Rockpalast" van Edgar Broughton Band is een schitterend tijdsdocument, dat vol geweldige songs staat, die tevens via de DVD te zien zijn en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van progressieve rock en folkrock houdt, alsmede aan hen, die de band al vanaf het begin volgen.
