Review: Lee Aaron - Radio On! (Metalville Records, 2021) (Hardrock)

Zangeres Lee Aaron uit Belleville, Ontario, Canada begon in 1982 met het uitbrengen van albums en op 23 juli 2021 verschijnt haar twaalfde album, getiteld "Radio On!", waarop 12 nummers staan.

Haar band bestaat verder uit: John Cody - drums, Dave Reimer - basgitaar en Sean Kelly - sologitaar.

Eerder bracht Lee Aaron de volgende albums uit: "The Lee Aaron Project" (1982), "Metal Queen" (1984), "Call Of The Wild" (1985), "Lee Aaron" (1987), "Bodyrock" (1989), "Some Girls Do" (1991), "2preciious" (1996 met 2preciious), "Slick Chick" (2000 met The Swingin' Barflies), "Beautiful Things" (2004), "Fire And Gasoline" (2016) en "Diamond Baby Blues" en tevens verschenen de compilatie albums: "Powerline: The Best Of Lee Aaron" (1992), "Museum: Videos, Clips and More 1997–2005" (2005), "Rarities, Studio & Live: 1981–2008" (2008), "Radio Hitz and More..." (2012) en de DVD "Live In Sweden" (2012), plus 19 singles.

Het album begint met "Vampin'", waarin Lee Aaron een stevige hardrock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een swingend ritme heeft, tempowisselingen en invloeden van de jaren 70 bands bevat, waarna "Soul Breaker", een uitstekende rock song met wisselende tempo's en invloeden van de Canadese band Heart.

Daarna volgen "C'mon", een lekker in het gehoor klinkende song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), "Mama Don't Remember", een heerlijke song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme, waarin de dansbare muziek me lichtelijk aan die van Suzie Quatro doet denken en het titel nummer "Radio On", een zeer dansbare rock uptempo song, waarbij stil zitten geen optie is.

In "Soho Crawl" zet Lee Aaron me een swingende song voor, die tempowisselingen heeft, in "Devil's Gold" krijg ik een schitterende rustig rock song te horen, die subtiele tempowisselingen heeft en in "Russian Doll" swingt de uptempo muziek weer als een trein.

Dan volgen "Great Big Love", een fantastische song met afwisselende tempo's en een aanstekelijk ritme, dat bij tijd en wijle sexie over komt en "Wasted", een prima rock song, die in een rustig tempo begint, om halverwege steviger te worden en meer snelheid te krijgen.

Verder hoor ik "Had Me At Hello", een swingende song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme, dat aanzet tot dansen en lichte acid rock invloeden heeft en "Twenty One", een prachtige rustige pop song, die tempowisselingen heeft.

"Radio On" van Lee Aaron is een lekkere plaat om te beluisteren, die vol uitstekende rock songs staat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik raad liefhebbers van hardrock en rock in het algemeen deze  schijf dan ook van harte aan.