Het kostte hen bijna 3 jaar om hun eigen stijl muziek te ontwikkelen en bandleden te vinden, die bij hun ideeën pasten, maar uiteindelijk lukte het hen en de band bestaat verder uit: Alexander Ivanov - basgitaar, Andrei Silin - keyboards, elektronica en Artem Litvakovsky - cello.
In 2010 brachten ze in eigen beheer een CD uit, getiteld "Best Days" en in 2011 werd "Not A Dream" eveneens in eigen beheer uitgebracht.
"Urban Fears", uit 2012, is het officiele debuut album van de band, waaraan medewerking wordt verleend door violiste Anastasiya Narochnaya en bevat 9 instrumentale nummers, waarvan 6 nieuwe en 3 geremasterde versies van nummers van de CD "Best Days", die als bonus tracks op de hoes vermeld staan.
De CD start met het schitterende 8 minuten durende "Lost", dat een erg mooi en rustig begin heeft, waarna de band het tempo iets versneld en het nummer tot halverwege in één ritme gespeeld wordt, maar halverwege schakelt de band over en verandert het en wordt het door de cello en viool allemaal een stuk spannender en neigt het naar klassiek.
Vervolgens hoor ik "Fear Of Suburbs", dat enigszins Japanse invloeden bevat en ook dit is een fantastisch symfonisch nummer, dat lichtelijk orkestraal aandoet.
Daarna krijg ik "Waiting For The Disaster" te horen en dit is een uitstekend symfonisch nummer met een erg trieste ondertoon, dat gevolgd wordt door "Red Sunset", dat bijna 10 minuten duurt en enkele prima tempowisselingen bevat.
Het nummer klinkt hier en daar orkestraal, maar door de omschakelingen blijft het spannend tot het eind.
Dan volgen "Those Who See The Light", dat weer zo'n prima symfonisch nummer is, waarin enkele tempowisselingen zitten en "Endless Odyssey", een geweldig stuk muziek, dat erg spannend begint, waarna de band die spanning prima vast weet te houden en het nummer een dreigende uitstraling meegeeft.
"Paris Holidays" is de eerste van de 3 bonus tracks en klinkt net als de rest van de nummers prima, waarna "All You Know About Me" te horen is en net als voorgaand nummer klinkt ook dit redelijk orchestraal, maar toch spannend genoeg om te blijven luisteren en door een prima tempowisseling verandert het in een lekker swingend rock nummer.
Als laatste nummer hoor ik "Best Days", dat gewoon een goed symfonisch nummer is, waarin het ritme van begin tot eind ongeveer hetzelfde blijft.
De nummers op de debuut CD van IWKC klinken weliswaar prima, maar doordat ik er helaas te weinig afwisseling in vind zitten, denk ik dat de band te weinig van hun kunnen heeft laten horen, want dat ze de kwaliteit hebben om een goed stuk muziek neer te zetten, staat buiten kijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten