Componist / geluidstechnicus Sebastien Guérive uit Nantes, Frankrijk, brengt sinds 2001 muziek uit.
Zijn debuut album "La Pense Érrante" verscheen in dat zelfde jaar en deze werd gevolgd door: "IO'N" (4 januari 2008, onder de naam IO'N), "Hope" (1 januari 2015, onder de naam Da Sweep met Kévin Grosmolard), "B.O HULLU Cie Blick Théâtre" (2 januari 2015), "B.O MERCI PARDON Cie Happy Face" (10 oktober 2017), "Omega II" (22 januari 2021, single), "Bellatrix (19 februari 2021,single) en op 19 maart 2021 verscheen het album "Omega Point", waarop 9 nummers staan, via Atypeek als LP in een beperkte oplage van 300 stuks op zwart vinyl, als CD en digitale download en hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Manuel Adnot- sologitaar in "Minchir", Laurent Hilairet - synthesizer in "Zaurak" en harmonium in "Menkalinan" en Cédric Le Guillerm - piano in "Bellatrix".
Het album begint met "Omega II", waarin Sebastian een heerlijke mix van elektronische muziek en krautrock in een niet al te hoog tempo speelt, die iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt en gaat swingen (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "Nashira", een mooi vrij rustig nummer met melodische invloeden en "Omega VIII", een experimenteel elektronisch nummer, dat in een langzaam tempo gespeeld wordt.
Daarna volgen "Bellatrix", een geweldig nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend licht hypnotiserend ritme en dark wave invloeden en "Adhara", een uitstekende mix van krautrock en elektronische muziek, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
In "Menkalinan" schotelt Sébastien Guérive me een schitterend melodisch nummer voor, dat hemelse klanken bevat en in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en in "Minchir" laat hij me genieten van een prachtig rustig nummer, dat new age invloeden heeft.
Verder volgen "Zaurak", eveneens een langzaam nummer en daarin zitten invloeden van "Baba O'Reily" van The Who en tevens bevat het nummer lichte experimentele geluiden en post-rock invloeden en "Omega V", een verrukkelijk rustig elektronisch nummer met new age invloeden, dat een sfeer van rust oproept.
"Omega Point" van Sebastien Guérive bevat over het algemeen vrij rustige elektronische muziek, die invloeden heeft van krautrock en new age en ik raad liefhebbers van één van deze muzieksoorten dan ook aan, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Postcoïtum uit Marseille, Frankrijk, werd in november 2011 opgericht en bestaat uit: Damien Ravnich - drums en pad en Bertrand Wolff - elektronica.
Het duo bracht 1 april 2012 hun debuut EP "Animal Triste" als digitale download uit en deze werd gevolgd door de albums "Himera" (15 september 2013, 2LP en dd), "Learning To Be Me" (27 oktober 2015, dd) en "News From Nowhere" (2 september 2020, LP in een beperkte oplage van 100 stuks op zwart vinyl en dd) en op 19 maart verscheen dit album, dat 6 nummers bevat, via Atypeek Music als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op zwart vinyl en als dd.
Het eerste nummer van het album heet "Desire And Need", waarin de band een schitterend drum 'n' bass nummer in een gemiddeld tempo speelt, dat een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme heeft en dit wordt gevolgd door "Calipolis", een uitstekend elektronisch nummer, dat in een vrij rustig tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en halverwege iets meer snelheid krijgt en tot een climax gespeeld wordt.
Daarna volgen "Araschnia Levana", een fantastisch elektronisch nummer, dat rustig begint en langzaam sneller wordt, om iets over de helft van het nummer in een ander ritme over gaat, dat zwaardere tonen bevat en "Rojava", waarin Postcoïtum een heerlijk swingend nummer ten gehore brengt, dat lichtelijk chaotisch begint en invloeden van elektronische muziek en dance heeft en ruimtelijke invloeden bevat.
Verder volgen "La Bestia", een verrukkelijk uptempo elektronisch nummer met een terugkerend ritme, dat tempowisselingen heeft en swingt en "In Paradisum", een melodisch stuk muziek, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme bevat, dat een licht hypnotiserend effect teweeg brengt en invloeden van new age muziek heeft.
"News From Nowhere" van Postcoïtum is een prima plaat, die lekker in het gehoor klinkende elektronische nummers bevat, waar ik zeer van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan iedere liefhebber van dit genre.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Maverick werd in 2012 te Belfast, Noord Ierland, opgericht door Ryan Sebastian Balfour - sologitaar en David Balfour - zang, die samen met Ric Cardwell - ritmegitaar, Richie Diver - basgitaar en Jason-Steve Mageny - drums de huidige band vormen.
Maverick speelde in de loop der jaren met onder andere: The Poodles (Zweden) en Treat (Zweden) en trad op op de festivals H.E.A.T. Festival (Duitsland), Icerock (Zwitserland), Rocknacht Tennwil (Zwitserland), Wildfest (België) en Rockingham (Engeland).
Op 2 mei 2013 verscheen hun debuut EP "Talk's Cheap" als digitale download en deze werd gevolgd door "Quid Pro Quo" (CD album, 2014 Massacre Records), "Big Red" (CD album, 2016 Metalapolis Records), "Cold Star Dancer" (LP, CD en cassette, 6 april 2018 Metalapolis Records), "Quid Pro Quo" (her-uitgave CD en digitale download, 2019 Metalapolis Records) en op 1 april 2021 brengt de band hun album "Ethereality", waarop 10 nummers staan, als LP, als CD en als dd uit via Metalapolis Records.
Van deze plaat werden eerder de singles "Switchblade Sister" (18 december 2020), "The Last One" (22 januari) en "Falling" (26 februari 2021) uitgebracht.
Het eerste nummer van het album heet "Falling", waarin de band een heerlijke stevige hardrock song ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en invloeden van de jaren 70 bands heeft en gevolgd wordt door "Thirst", een uitstekende rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Never", een lekker in het gehoor klinkende uptempo rock song met een aanstekelijk ritme, dat aanzet tot dansen en tempowisselingen.
Daarna volgen "Switchblade Sister", een schitterende rock song, die een terugkerend ritme heeft en een hoog meezing gehalte bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "Bells Of Stygian", een puike uptempo song met enkele tempowisselingen en een dansbaar ritme,
In "Angels 6" zet Maverick me een swingende uptempo song voor, die ook nu weer zo'n lekker aanstekelijk ritme heeft, in "The Last One" krijg ik een prima stukje rock voorgeschoteld, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, enkele subtiele tempowisselingen bevat, vrij commercieel klinkt en dansbaar is en in "Dying Star" laat de band me genieten van een swingende uptempo rock song met een aanstekelijk ritme, die aanzet tot dansen.
Verder volgen "Light Behind Your Eyes", een uptempo rock song, die swingt en "Ares", een verrukkelijke rock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij stil zitten geen optie is.
"Ethereality" van Maverick staat vol swingende rock songs, die gewoon lekker klinken en ik heb dan ook met volle teugen genoten van deze CD, die ik liefhebbers van hardrock dan ook zeer kan aanraden.
Keyboards speler Stefano Panunzi uit Rome, Italië bracht in 2005 zijn CD debuut solo album "Timelines" via Registrazioni e Suoni uit en (heruitgave in eigen beheer in 2015) en deze werd in 2009 gevolgd door "A Rose", die via Emerald Recordings als CD werd uitgebracht en op 26 maart 20121 verscheen zijn derde album "Beyond The Illusion", dat 12 nummers bevat, in eigen beheer als LP (waarop slechts 9 nummers staan), als CD en als digitale download.
Op dit album wordt Stefano bijgestaan door: Fabio Fraschini (Novembre, Zero Assoluto, Il Volo, Marina Rei) - basgitaar (nummers 5, 6, 9, 12), Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson, The Pineapple Thief) - drums (nummer 9), Cristiano Capobianco - drums (nummer 3), Dario Vero (orkestrator, dirigent en soundtrackcomponist) - sologitaar (nummer 9), Grice - zang (nummers 2, 8, 10), Ivan Ricchiuto - sologitaar (nummer 5), Lorenzo Feliciati (Tiromancino, Niccolò Fabi, Pat Mastellotto, Roy Powell, Colin Edwin) - basgitaar (nummer 3), Luca Calabrese (Isildurs Bane, Richard Barbieri) - trompet (nummers 6, 12), Mike Applebaum (Ennio Morricone, Jovanotti, Zucchero, Tiromancino - trompet (nummers 7, 9), Mike Bearpark (Tim Bowness, No-Man) - sologitaar (nummer 7), Monica Canfora - viool (nummers 1, 4, 5), Nicola Lori (Fijeri) - basgitaar (nummers 2, 7, 8, 10, 11) en sologitaar (nummers 2, 8, 10, 11), Yuri Croscenko - drums (nummers 7, 11) en Tim Bowness (No-Man) - zang (nummer 5).
Het album begint met "When Even Love Cannot", waarin Stefano een schitterend duister nummer in een gemiddeld tempo wordt speelt, dat een eentonig terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft en invloeden van film muziek bevat en gevolgd wordt door "The Awakening", een prachtige melodische song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft.
Daana volgen "The Bitter Taste Of Your Smile", een lekker in het gehoor klinkend nummer, dat invloeden van funk en jazz heeft, "Acid Love", een heerlijk nummer met een gemiddeld tempo, dat subtiele tempowisselingen heeft, een terugkerend ritme bevat en een enigszins trieste ondertoon bevat door het vioolspel en "I Go Deeper", een mooie melodische pop song, die in een vrij rustig dansbaar tempo wordt gespeeld en een aangenaam ritme heeft.
In "Mystical Tree" zet Stefano Panunzi me een uitstekend swingend uptempo elektro nummer voor, dat aanzet tot beweging en na enkele minuten in een langzaam tempo over gaat, dat jazz invloeden heeft, om na korte tijd weer verder te gaan in het begin tempo en ritme, om dan weer te veranderen naar het rustige tempo met smooth jazz invloeden, in het aan de overleden Mick Karn (Japan) opgedragen nummer "The Bench" krijg ik een prima smooth jazz nummer voorgeschoteld, dat wisselende tempo's heeft en een aanstekelijk ritme bevat en in "Her" laat Stefano me nogmaals genieten van zo'n vrij rustige pop song met melodische invloeden.
Dan volgen "We Are Not Just We Are", een jazz nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme en "The Portrait", een puike pop song, die invloeden van melodische muziek heeft en in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder hoor ik "The Doubt", een fantastisch nummer met invloeden van progressieve muziek, subtiele tempowisselingen en een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en swingt en "I Am!", een verrukkelijk smooth jazz nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft.
"Beyond The Illusion" van Stefano Panunzi staat vol uitstekende nummers, die lekker klinken en invloeden van smooth jazz en melodische pop bevatten en ik kan liefhebbers van beide soorten muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Pinhdar uit Milaan, Italië werd in 2019 opgericht en bestaat uit: Cecilia Miradoli - zang en Max Tarenzi - alle instrumenten, die ook beide de oprichters van de band Nomoredolls zijn.
Het duo bracht hun debuut album "Pinhdar" in 2019 uit en deze werd op 26 maart 2021 gevolgd door het album "Parallel", dat als digitale download in eigen beheer verscheen, maar ook werd het album als CD en in een zeer beperkte oplage van 20 stuks op doorzichtig vinyl via Friends Of The Fish Records (Fruits De Mer Records) uitgebracht en tevens brengt Fruits De Mer Records dit album aan het einde van de zomer als LP uit.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Anacreonte", waarin het duo een schitterende vrij rustige pop song ten gehore brengt, die invloeden van folk en dark wave heeft en gevolgd wordt door het titel nummer "Parallel", een prachtige song met een gemiddeld tempo en aanstekelijk ritme, die invloeden van pop, folk en dark wave heeft en tevens als single is uitgebracht.
Daarna volgen "Glass Soul", eveneens zo'n fantastische song met een niet al te hoog tempo, die tempowisselingen heeft en "Corri", een heerlijke song met dromerige zang, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft.
In "Too Late" zet Pinhdar me een geweldige uptempo poprock song met een aanstekelijk swingend terugkerend ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "Atoms And Dust", een mooie vrij rustige pop song met een terugkerend ritme en dark wave invloeden.
Cerder volgen "Hidden Wonder", een uitstekende dark wave song, die in een vrij rustig tempo wordt gespeeld en ook nu weer een terugkerend ritme bevat en "The Hour Of Now", een verrukkelijke song met een hypnotiserend aanstekelijk dansbaar ritme, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en lichte invloeden van disco en dark wave heeft.
"Parallel" van Pinhdar is een puike CD met lekker in het gehoor klinkende songs, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van dark wave, folk en de betere pop deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Moop uit Poitiers, Frankrijk, werd in 2013 opgericht en bestond in eerste instantie uit 4 personen, maar tegenwoordig een trio is, dat bestaat uit: Erwin Toul - drums, Julien Coupet - sologitaar en William Brandy - bariton saxofoon.
Als kwartet bracht de band 14 september 2017 het album "Moop" uit als LP in een beperkte oplage van 100 stuks op gekleurd vinyl, als cassette in een zeer beperkte oplage van 50 genummerde oranje stuks, als CD in een beperkte oplage van 300 stuks en als digitale download.
Op 26 januari 2021 verscheen hun tweede album "Ostara", dat 4 nummers bevat en via Tonzonen Records als LP in een zeer beperkte oplage van 60 stuks op blauw vinyl, als cassette in een zeer beperkte oplage van 50 genummerde doorzichtige stuks, als CD in een beperkte oplage van 300 stuks en als digitale download verscheen.
Het album start met "Manlayl - Half Completed / Half Started", waarin de band een traag progressief nummer speelt, dat invloeden van free jazz en experimentele muziek heeft en tegen het einde iets meer melodie krijgt en dit nummer wordt gevolgd door "#eule", een swingend startend geïmproviseerd free jazz nummer, dat tempowisselingen heeft, een terugkerend ritme bevat en experimenteel klinkt.
In het titel nummer "Ostara" zet Moop me een schitterend experimenteel stuk muziek met een terugkerend eentonig licht hypnotiserend ritme voor, dat iets over de helft verandert en er meer snelheid in de muziek komt, die nu jazz klanken heeft en tevens een aanstekelijk repeterend ritme bevat, dat doorloopt in het laatste nummer, dat "Papatte Douce" getiteld is en hierin blijft het trio in hetzelfde tempo en ritme verder gaan, dat me in een lichte trance brengt.
"Ostara" van Moop is een uitstekende plaat en bevat experimentele geïmproviseerde jazz, die niet voor iedereen geschikt zal zijn, maar liefhebbers van dit genre zullen deze schijf zeker op waarde weten te schatten en ik kan hen dan ook aanraden eens naar de muziek van dit trio te gaan luisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Kali Trio uit Zwitserland, bestaat uit: Raphael Loher - piano, Urs Müller - sologitaar en Nicolas Stocker - drums.
De band bracht op 20 maart 2018 hun debuut album "Riot - 24 bit 96 kHz" via Ronin Rhythm Records als CD en als digitale download uit en deze werd op 18 maart 2021 gevolgd door het album "Loom", dat 4 nummers bevat en via Ronin Rhythm Records als LP in een beperkte oplage, als CD en als digitale download uitgebracht werd.
Het eerste nummer van "Loom" heet "Shipol", waarin de band een schitterende mix van drum 'n bass, filmmuziek en avant garde speelt, die industriële invloeden heeft en iets na de helft van het nummer meer snelheid en een swingend dansbaar ritme krijgt.
Daarna volgt "Transistorinnes" en speelt de band nogmaals zo'n geweldig nummer, dat swingt, tempowisselingen en terugkerende ritmes bevat en invloeden van drum 'n bass, avant garde en industriële muziek aan elkaar smeedt, waarbij ook licht melodische post-rock invloeden te horen zijn, om de laatste 4 minuten in een langzaam tempo te worden uitgespeeld.
In "Dry Soul" zet Kali me een rustig avant garde nummer voor, dat invloeden van post-rock heeft en een terugkerend ritme bevat en in "Folding Space" krijg ik opnieuw zo'n zelfde soort stuk avant garde muziek te horen, dat in een niet al te hoog tempo wordt begonnen, na enkele minuten iets meer snelheid krijgt en een terugkerend ritme bevat en post-rock invloeden heeft.
"Loom" van Kali is een fantastische plaat, waarvan ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van avant garde, post-rock, industriële muziek en drum 'n' bass deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Archangel is het alias van keyboards speler Gabriele Manzini van de band Ubi Maio uit Milaan, Italië en ex-lid van de band The Watch, waar hij van 200 tot 2005 in zat.
Hij bracht zijn debuut album "The Akallabeth" op 1 mei 2009 uit als digitale download, waarna op 31 oktober 2013 het album "Tales Of Love And Blood" als CD en als digitale download volgde en op 12 maart 2021 verscheen zijn derde album, getiteld "Third Warning", waarop 8 nummers staan, via AMS Records / BTF Vinyl Magic als CD en als digitale download.
Daarop wordt Archangel bijgestaan door: Giancarlo Padula (Forty Days)- zang, Davide Martinelli - drums, Gualtiero Walter Gorrei - basgitaar, Alessandro Dovì - sologitaar, Stefano Mancarella (Ubi Maior) - sologitaar (op "Thetis") en Marcella Arganese (Ubi Maior) - sologitaar (op "The End Of The World"), terwijl hij zelf keyboards, dwarsfluit, stun gitaar en achtergrondzang verzorgt.
Het album begint met "Technological Anguish", waarin Archangel een prachtige mix van symfonische rock en gothic in een niet al te hoog tempo speelt, die gevolgd wordt door "Metal Into Brain", een schitterende symfonische rock song met een gemiddeld tempo en sterke invloeden van de muziek van een vroege Genesis met Peter Gabriel, die naar mate het nummer vordert steeds meer gaat swingen.
Daarna volgen "The Last Days Of Beauty", een mooi vrij rustig instrumentaal nummer met een aangenaam ritme en "Thetis", een heerlijke symfonische song in een rustig tempo, die invloeden van Alan Parsons Project bevat.
In "The End Of The World" zet Archangel verrukkelijke song in een gemiddeld tempo voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme en invloeden van Alan Parsons Project heeft en subtiele tempowisselingen bevat en naadloos over gaat in "Storm Over St. Andrew’s Churchyard", een fantastisch uptempo instrumentaal nummer met tempowisselingen en een zeer aanstekelijk ritme, dat zo nu en dan swingt.
Verder volgen "Circle Of Life", een uitstekende rustige song met een terugkerend ritme en "When The Eagle Hung His Head", een fantastische symfonische song met een aanstekelijk dansbaar ritme.
"Third Warning" van Archangel is een puike symfonische plaat, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
The Misunderstood uit Riverside, Californië, Amerika, werd in 1963 opgericht onder de naam The Blue Notes en speelde in eerste instantie surf muziek en bestond uit: Greg Treadway - ritme gitaar en keyboard, Rick Moe - drums en George Phelps - solo gitaar.
Na korte tijd kwam Rick Brown - zang en mondharmonica bij dit trio en in 1965 volgde Steve Whiting - basgitaar, waarna de bandnaam veranderde in The Misunderstood en in deze bezetting werden er in 1965 enkele lokale proef opnames gemaakt.
Kort na de opnames verliet George Phelps de band en werd vervangen door Glenn Ross Campbell - steel gitaar.
In dat jaar werd de band in Riverside door de Britse John Peel Ravencroft (later DJ) ontdekt, die hun manager werd en hen in 1966 naar Londen, Engeland haalde.
De Amerikanen Glenn Ross Campbell - steel gitaar, Rick Brown - zang en mondharmonica, Steve Whiting - basgitaar en Rick Moe - drums en nadat Greg Treadway zijn militaire diensttijd in Amerika bij de marine moest vervullen kwam de Engelsman Tony Hill - ritme gitaar bij de band, waarna The Misunderstood een contract kreeg bij Fontana Records voor 6 nummers.
In deze formatie verschenen de albums "Before the Dream Faded" (Cherry Red, 1982), "The Legendary Goldstar Album" (Cherry Red, 1997) en "The Lost Acetates 1965-66" (Ugly Things, 2004), de EP "Children of the Sun" (Cherry Red Records, mei 1981) en de singles "You Don't Have to Go" / "Who's Been Talkin'" (Blue Sound Co., april 1966) en "I Can Take You to the Sun" / "Who Do You Love?" (Fontana, december 1966).
The Misunderstood bestond tot 1969, het jaar waarin Campbell de band Juicy Lucy oprichtte en in dat zelfde jaar richtte Hill de band High Tide op.
In februari 2021 verscheen de 2CD compilatie "Children Of The Sun The Complete Recordings 1965-1966" via Grapefruit Records, waarop totaal 33 nummers te beluisteren zijn, waarvan 15 op CD 1 en 18 op CD 2, waaronder enkele proef opnames.
CD 1 begint met "Children Of The Sun", een geweldige garagerock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "My Mind", een fantastische rock song, die tempowisselingen bevat en sterke invloeden van de muziek van The Yardbirds heeft, "Who Do You Love", een heerlijke cover van het door Ellas McDaniel geschreven nummer, die tempowisselingen en licht psychedelische invloeden heeft en "I Unseen", een puike garagerock song met tempowisselingen, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en swingt.
Daarna volgen "Find The Hidden Door", een uptempo song met tempowisselingen en een swingend ritme, dat aanzet tot dansen, "I Can Take You To The Sun", een prachtige poprock song, die ingetogen zang heeft en in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, "I'm Not Talking" (UK Version), een cover van het nummer van Mose Allison, waarin de band een nummer met diverse tempowisselingen speelt, die invloeden van de muziek van The Yardbirds heeft, die dit nummer ook op hun repertoire hadden staan en de profpersing van "I Unseen", die beduidend ruiger en sneller is dan de versie, die ik eerder hoorde.
In "My Mind", eveneens een proefpersing, zet The Misunderstood me weer zo'n uitstekende rock song voor, die tempowisselingen heeft en in de volgende 2 nummers krijg ik de proefpersingen te horen voor "Find The Hidden Door", een swingende song, die bij tijd en wijle vrij heftig klinkt en "Children Of The Sun" (proefpersing 1), die swingt en tempowisselingen heeft.
Dan volgen "Who’s Been Talking", een cover van Chester Burnett, waarin de band een fantastische rhythm & blues song ten gehore brengt, die sterke invloeden van de muziek van The Animals heeft en de zang ook op die van Eric Burdon lijkt, "You Don't Have To Go", een cover geschreven door Jimmy Reed, een fantastische blues song, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en als ik niet beter wist, had ik gedacht dat dit door The Animals werd gespeeld.
Verder volgen de Gold Star Versie van "I'm Not Talking", een mix van garagerock en rhythm & blues met tempowisselingen en fuzz rock invloeden, die vrij experimenteel klinkt en "Children Of The Sun" (proefpersing 2), die niet eerder werd uitgebracht en net zo goed klinkt als de vorige opnames.
Op CD 2 hoor ik The Misunderstood beginnen met "She Got Me" (versie 1), een fantastische swingende uptempo rhythm & blues song, die een terugkerend ritme heeft en subtiele tempowisselingen bevat en deze wordt gevolgd door "I Need Your Love", een beat song met een gemiddeld tempo, die halverwege tijdelijk van ritme verandert en dan weer terug keert naar het begin ritme, "I Cried My Eyes Out", een prima vrij rustige song met invloeden van beat en garagerock en een aanstekelijk ritme en "Cryin’ Over Luv", een schitterende uptempo rhythm & blues song met tempowisselingen.
Daarna volgen "End Of Time", een mooie rustige poprock song met een aanstekelijk ritme, "Like I Do", een heerlijke dansbare song met een aanstekelijk ritme, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "She Got Me" (versie 2), een kortere uitvoering, die iets ruiger klinkt dan de eerste.
In "Why?" zet de band me een uitstekende poprock song met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, in "Bury My Body" laat de band me genieten van een schitterende rhythm & blues song met invloeden van The Animals, die tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Don't Break Me Down" krijg ik een uitstekende poprock song te horen, die een aanstekelijk ritme en subtiele tempowisselingen heeft.
Dan volgen "Got Love If You Want It", een cover van het door James Moore geschreven nummer, waarin de band een geweldige rhythm & blues song in een niet al te hoog tempo speelt, die iets voor de helft van het nummer in een hoog tempo over gaat, om na een korte tijd terug in het rustige tempo te keren, om dan nogmaals te versnellen en in rust te eindigen, "Thunder 'N Lightnin'" (cover van Hoyt Axton), een prima rock song met een gemiddeld tempo en een swingend ritme en "I Unseen" (Riverside versie) met tekst van Nâzim Hikmet, die net zo goed als het origineel klinkt en alleen andere woorden bevat.
Vervolgens hoor ik "Shake Your Moneymaker" (Elmore James), een heerlijke swingende bluesrock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, "I Just Want To Make Love To You" (Willie Dixon), een verrukkelijke blues song met een niet al te hoog tempo, die natuurlijk bekend is geworden in de uitvoering van The Rolling Stones, maar deze doet daar niet voor onder en "You Got Me Dizzy" (Ewart Abner, Jimmy Reed), een puike rhythm & blues song met een gemiddeld tempo, die swingt en subtiele tempowisselingen heeft en niet eerder werd uitgebracht.
Verder hoor ik nog "Goin' To New York" (Jimmy Reed, Mary Reed), weer zo'n fantastische blues song met een gemiddeld tempo en "Blues With A Feeling" (Walter Jacobs), een uitstekende rustige blues song.
"Children Of The Sun The Complete Recordings 1965-1966" van The Misunderstood is een geweldige 2CD, die vol staat met garagerock, rhythm & blues en blues songs, waarin de band laat horen sterk door de muziek van blues artiesten zoals Elmore James, Willie Dixon en Jimmy Reed beïnvloed te zijn, maar ook door de Britse bands zoals The Animals en Yardbirds en ik kan liefhebbers van blues, rhythm & blues en garagerock deze schijf dan ook zeer aanraden.
Yawning Sons is een combinatie van Yawning Man uit Palm Desert, Amerika en Sons Of Alpha Centauri uit Engeland, die bestaat uit: Gary Arce (Y.M) - sologitaar, Marlon King (S.O.A.C.) - sologitaar en zang, Nick Hannon (S.O.A.C.) — basgitaar, Stevie B (S.O.A.C.) — drums, Kyle Hanson — drums en Blake (S.O.A.C.) — effecten.
De band werd in 2008 opgericht en bracht op 26 september 2009 hun debuut album "Ceremony To The Sunset" uit als LP in een beperkte oplage van totaal 500 stuks, waarvan er een gedeelte op doorzichtig geel, doorzichtig rood en doorzichtig oranje vinyl werd geperst, als CD in een beperkte oplage en als digitale download en kreeg hierop medewerking van: Scott Reeder, Mario Lalli en Wendy Rae Fowler, die de zang in enkele nummers doen.
Op 24 september 2010 verscheen de split single "Yawning Sons / WaterWays" als 7" in een beperkte oplage van 500 stuks op water blauw 70 gram vinyl + een poster op 180 papier, op 4 mei 2018 verscheen de split EP (Yawning Sons, Fatso Jetson, WaterWays en Mario Lalli) "DesertFest 2018: Legends of the Desert" als 12" in een beperkte oplage van 150 stuks op zonkleurig geel vinyl, als 12" in een beperkte oplage van 200 stuks op blauw vinyl en op 26 maart 2021 brengt Ripple Music het album "Sky Island", waarop 8 nummers staan, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op wit zee blauw kleurig met groen gespetterd vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en digitale download uit en daarop wordt de band bijgestaan door : Marlon King - zang op "Adrenaline Rush", Dandy Brown - zang op "Low in the Valley" en "Gravity Underwater", Mario Lalli - zang op "Cigarette Footsteps", Wendy Rae Fowler - zang op "Shadows and Echoes" en Scott Reeder - zang op "Digital Spirit".
Het album begint met "Adrenaline Rush", waarin de band een schitterende rock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een terugkerend ritme en lichte psychedelische invloeden heeft en swingt en gevolgd wordt door "Low In The Valley", een heerlijke licht psychedelische song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgen "Cigarette Footsteps", een prachtige melodische post-rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Passport Beyond The Tides", een mooi stukje instrumentale post-rock met een gemiddeld tempo en aanstekelijk ritme.
In "Shadows And Echoes" schotelt Yawning Sons me opnieuw zo'n prima licht psychedelische song voor, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en in "Digital Spirit" hoor ik de band een geweldige psychedelische poprock song in een vrij rustig tempo spelen.
Verder volgen "Gravity Underwater", eveneens een licht psychedelische song met een aanstekelijk ritme, die tempowisselingen heeft en "Limitless Artifact", een puik instrumentaal post-rock nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.
"Sky Island" van Yawning Sons is een uitstekende plaat, die vol lekker in het gehoor klinkende nummers staat en ik kan liefhebbers van post-rock en psychedelische poprock deze schijf dan ook erg aanraden.
Hound uit Hildesheim, Duitsland, werd in 2014 opgericht en bestaat uit: Wanja Neite - zang, Nando Grujic - sologitaar, Yannick Aderb - basgitaar en John Senft - drums.
De band bracht hun debuut EP "Uppen" in 2014 als digitale download uit, waarna "Awful Fellow" op 31 maart 2017 als digitale download verscheen en deze werd op 29 juli 2018 gevolgd door het album "Settle Your Scores", dat als LP in een beperkte oplage van 300 stuks werd geperst, als CD en als digitale download en via Metalville Records werd uitgebracht en op 26 maart 2021 verschijnt het tweede album van de band, getiteld "I know My Enemies", waarop 11 nummers staan, als LP, als CD en als dd.
Het album start met "Sleep In Thunder", waarin de band een schitterende rock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die subtiele tempowisselingen heeft en invloeden van progressieve rock bevat, waarna "Head Under Water" volgt, een uitstekende progressieve song, die een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en enkele tempowisselingen bevat.
Daarna volgen "All Of Us", een fantastische uptempo hardrock song met een aanstekelijk ritme, die swingt als een trein, "Fortune", een melodische progressieve rock song met een gemiddeld tempo en "Loyalty", een heerlijke progressieve rock song, die tempowisselingen bevat en aanzet tot dansen.
In "I Smell Blood" zet Hound me een lekker in het gehoor klinkende song in een gemiddeld tempo voor met een zeer dansbaar ritme en tempowisselingen, in "Primetime" laat de band me genieten van een puike rock song met een aanstekelijk terugkerend ritme en hardrock invloeden en in "Without A Sound" krijg ik een uptempo song te horen, die tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder volgen "Upside Down (Skit)", een kort gesproken stukje met auto verkeer op de achtergrond, "The Abyss", een swingende uptempo rock song met subtiele tempowisselingen en een aanstekelijk ritme en "The Downfall", een verrukkelijke song, die in een niet al te hoog tempo begint en een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft.
"I know My Enemies" van Hound is een fantastische plaat, die vol staat met progressieve rock songs, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van dit genre en van rock in het algemeen deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
The Black Heart Death Cult uit Melbourne, Australië bestaat uit: Sasha L Smith - zang en sologitaar, Bill Patching - sologitaar, Deon Slavieros - basgitaar, Gab Potochnik - keyboards, Nick Hastings - sologitaar en dwarsfluit en Andrew Nunns - drums.
Op 28 oktober 2016 bracht de band hun 7" debuut single "She's a Believer" / "Heroin" / "Setting Sun" via hun eigen Death Cult Records in een beperkte oplage uit en tevens als digitale download en deze werd op 21 juli 2017 gevolgd door de EP "Black Rainbow", die alleen als digitale download verscheen.
Oak Island Records bracht 18 januari 2019 hun debuut album met gelijknamige titel in een beperkte oplage van 300 stuks op gekleurd vinyl uit, waarvan er 200 op doorzichtig en 100 (alleen mail-order) op transparant groen geperst zijn en op 26 maart 2021 verschijnt hun album "Sonic Mantras", waarop 8 nummers staan, via Kozmik Artifactz Records als LP in een beperkte oplage van 250 stuks op 180 gram wit vinyl, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op goudkleurig zwart stoffig vinyl (alleen via Kozmik Artifactz Records), als 2LP in een beperkte oplage van 100 stuks ("Sonic Mantras" op goudkleurig zwart stoffig vinyl samen met het debuut album "The Black Heart Death Cult" op geel met groen gespetterd vinyl) en als digitale download.
Het album start met "Goodbye Gatwick Blues", waarin de band een schitterende psychedelische rock song in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die een terugkerend aanstekelijk ritme heeft, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Cold Fields", een heerlijke uptempo rock song, die swingt en een terugkerend ritme heeft.
Daarna volgen "One Way Through", een geweldige swingende uptempo psychedelische song, die aanzet tot dansen en een licht hypnotiserend ritme heeft (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Trees", een fantastische uptempo song, die een aanstekelijk ritme heeft en swingt.
In "Death From Above" schotelt The Black Heart Death Cult me opnieuw zo'n swingende uptempo rock song voor, die een terugkerend ritme heeft en in "The Sun Inside" krijg ik nogmaals zo'n song te horen, waarbij het moeilijk is om niet in beweging te komen.
Verder hoor ik "Dark Waves", een uitstekende song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, eind jaren 60 invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat en "Sonic Dhoom", een verrukkelijke psychedelische song met een terugkerend licht hypnotiserend ritme, waarin de sitar een belangrijke rol speelt, die net als de meeste nummers sterke invloeden heeft van de muziek van eind jaren 60.
"Sonic Mantras" van The Black Heart Death Cult bevat 8 prima nummers, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en ik kan liefhebbers van psychedelische muziek deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
Origamibiro uit Londen/Nottingham, Engeland, is een samenwerkingsproject van muzikant, filmmuziek componist en producer Tom Hill, visueel artiest en filmmaker Jim Boxall, beter bekend als The Joy Of Box en multi-instrumentalist Andy Tytherleigh.
Oorspronkelijk begon dit Origamibiro als solo project van Tom, maar langzaam groeide het uit tot een audio visueel gebeuren, dat ook live te bewonderen is.
Hun unieke live optredens, waarin gebruik gemaakt wordt van allerlei objecten, zoals typemachines, papier, thuis films, doorzichtig plakband, behandelde boeken, gevonden celluloid, opnamen van angstaanjagende dieren en op maat gemaakte visuele constructies zijn een belevenis op zich.
"Odham's Standard", dat op 28 februari 2014 verscheen, is het vierde album van Origamibiro, die eerder "Cracked Mirrors And Stopped Clocks" (Expanding Records, 2007), "Shakkei" (Abandon Building Records, Denizen Recordings, 2011) en "Shakkei Remixed" (Abandon Building Records, Denizen Recordings, 2012) uitbracht en deze laatste drie zijn door Denovali in 2014 als triple CD/LP uitgebracht, terwijl "Cracked Mirrors And Stopped Clocks" + "Live Studio Sessions" in 2008 door de band zelf uitgebracht werd als 2CD en er in 2012 via het Bad Panda Records label een MP3 EP verscheen onder de naam "Flicker", waarop 6 nummers staan.
Op 26 maart 2021 verschijnt het album "Miscellany", via Denovali Records als LP, als CD en als digitale download, na een periode van 6 jaar stilte rond het trio.
Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Mosaic", waarin de band een mooi rustig nummer speelt, dat invloeden van klassieke muziek en avant garde bevat, een terugkerend ritme en subtiele tempowisselingen heeft en dit wordt gevolgd door "Attract/Repel", een schitterend nummer met een terugkerend ritme, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, invloeden van dance en avant garde heeft en tempowisselingen bevat.
Daarna volgen "Steel Geese", een eentonig nummer met een terugkerend ritme, dat na 1 minuut over gaat in een iets hoger tempo, waarbij ook het ritme verandert, maar evengoed repeterend is, "Viol Sketch", een kort avant garde nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en ook nu weer een terugkerend ritme heeft en "Circle Fifth", een uitstekende mix van avant garde, dance, wisselende tempo's en repeterende ritmes.
In "Zoo" zet Origamibiro me een prima nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk licht hypnotiserend terugkerend ritme voor, dat aanzet tot dansen, in "Hashimoto" krijg ik een erg rustig nummer te horen, dat korte onderbrekingen heeft, in "Swan In The Sand" hoor ik weer een kort stukje muziek met een terugkerend ritme en in "Fracture" laat de band me genieten van een fantastisch nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Verder volgen "Spring", dat een vrolijk ritme heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, al zit er door het gebruik van de viool een lichte trieste ondertoon in, "Moiré Uke", een prachtig rustig avant garde nummer en "Cascade", een heerlijk nummer met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk ritme, tempowisselingen en invloeden van krautrock en avant garde.
"Miscellany" van Origamibiro staat vol uitstekende nummers, die hoofdzakelijk invloeden van avant garde bevatten en terugkerende ritmes hebben, maar ook invloeden van dance zijn hoorbaar, waardoor de muziek zo nu en dan dansbaar is en ik kan liefhebbers van zowel avant garde als dance deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Lotus Titan uit Toulouse, Frankrijk, werd in 2017 door Gérald Gimenez - sologitaar, Dimitri Kogane - drums en William Laudinat - keyboards en trompet, opgericht en nadat in oktober 2018 Julie Castel Jordy - zang, gesprokenwoord, keyboards en theremin bij dit trio was gekomen, was de band een feit.
De band nam eind 2019 2 live nummers op, getiteld "Déjà-vu" en "Nelumbo Lutea", die samen met het live nummer "Héroine" op 17 januari 2020 als digitale EP "Live sessions 2018/2019" verscheen, waarna de band ging werken aan hun debuut album "Odyssées", dat op 19 maart 2021 via Atypeek Music wordt uitgebracht en 6 nummers bevat.
Het album begint met "Héroine", een heerlijke stonerrock song, die gesproken tekst bevat en een terugkerend ritme heeft en iets na de helft van het nummer verandert en tijdelijk iets meer snelheid krijgt, om na korte tijd terug te keren naar het begin tempo en dit nummer wordt gevolgd door "Jeterrible", een uitstekend nummer, waarin de muziek nogmaals een gesproken tekst bevat, die ondersteund wordt door rock elementen met invloeden van stoner en psychedelische muziek en heftig eindigt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgen "Rendez-vouz", eveneens een nummer met gesproken tekst, die tempowisselingen heeft, invloeden van rock en improvisaties bevat en bij tijd en wijle vrij heftig klinkt en "Silence", een mooie song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme, die over gaat in het titel nummer "Odyssée", waarin Lotus Titan opnieuw een nummer met gesproken tekst speelt, die halverwege steviger wordt en iets meer snelheid krijgt en progressieve en ruimtelijke elementen bevat.
Verder hoor ik "Déjà-vu", een geweldige spannende mix van stoner, gesproken tekst en een eentonig ritme, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Nelumbo Lutea", een fantastische rock song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en progressieve jazz invloeden heeft en ook nu weer een gesproken tekst bevat.
"Odyssée" van Lotus Titan is een puike plaat, waarin de band invloeden van stoner, rock, poëzie en eentonige ritmes vakkundig aan elkaar smeedt en ik kan liefhebbers van rock en stoner dan ook aanraden eens te gaan luisteren naar deze prima schijf, die in het Frans gesproken teksten bevat.
Joe Macre uit Steubenville, Ohio, Amerika, is het meest bekend als basgitarist van de band Crack The Sky, die tussen 1975 en 1980 en 2004 en 2009 bestond.
In 2016 verscheen zijn eerste solo album "Joe Mac’s American Garage" en deze werd op 1 maart 2021 gevolgd door "Bullet Train", dat 10 nummers bevat en via Cuppa Joe Records als CD en als digitale download werd uitgebracht.
Daarop spelen de volgende muzikanten: Vince Guamere - zang, Chris Elliott - solo- en ritme gitaar, Sam Romagnoli - Hammond orgel, Al Macre - Hammond orgel, keyboards, synthesizer, cello, dwarsfluit, bellen en mondharmonica, Johnny McKay - drums, Jeff Adams - sologitaar, Rick Witkowski - sologitaar, Pete Hewlett - zang, Dan Pinciaro - ritmegitaar, Bobby Hird - slidgitaar, Jim Griffiths - zang, akoestische gitaar en sologitaar, John Palumbo - zang, keyboards en jazzgitaar, Stacie Vournas - vinger, Judy Griffiths - vinger, Jerry Oxendyne - drums en Joe Macre - bas-, ritmegitaar, drums, zang en achtergrondzang.
Het album begint met "Drag It Down", waarin de band een uitstekende rock song speelt, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, invloeden van rock & roll en Hammond rock bevat en een terugkerend ritme bevat en gevolgd wordt door "Bring On The Night", een heerlijke swingende rock song met melodische invloeden en tempowisselingen en "You Can't Take It With You", een geweldige song met een gemiddeld tempo en invloeden van rhythm & blues, die in een aanstekelijk dansbaar ritme wordt gespeeld.
Daarna volgen "Slow Ryder", een schitterende song, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en invloeden van rock en rhythm & blues heeft en puik gitaarspel bevat en "Diesel Locomotive (I'm A Bullet Train)", een fantastische progressieve bluesrock song met een aanstekelijk dansbaar ritme en hoog meezing gehalte.
In "That's Summer" zet Joe Macre me een lekker in het gehoor klinkende poprock song voor, die aan aanstekelijk terugkerend dansbaar ritme heeft, in "At The Roadhouse" krijg ik een verrukkelijke song te horen, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en blues- en countryrock invloeden bevat en "If I Only Had A Brain", een prima cover van dit nummer uit "The Wizard Of Oz" uit 1939, dat aanzet tot meedeinen.
Verder volgen "Safety In Numbers" (Crack The Sky), een schitterende progressieve rock song uit de jaren 70, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en tempowisselingen bevat en "Goodbye", een cover van het nummer van dit door Paul McCartney geschreven nummer voor Mary Hopkin en hierin speelt Joe Macre een prima versie van deze song.
"Bullet Train" van Joe Macre staat vol puike nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan liefhebbers van progressieve rock, bluesrock en rock in het algemeen deze schijf dan ook zeer aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Kaschalot uit Tallinn, Estland werd in 2014 als een-mans project opgericht door Aleksandr Ivanov, die op 20 september in dat zelfde jaar zijn digitale EP "Kaschalot" uitbracht, die op 2 januari 2015 gevolgd werd door het digitale nummer "Crabs In The Bucket", waarna het solo project in 2016 over ging in een complete band, die bestaat uit: Aleksandr Ivanov - sologitaar, Sulo Kiivit - sologitaar, Dmitri Orlov - basgitaar en Sten Loov - drums.
De band bracht hun debuut album "Whale Songs" op 12 oktober 2018 als CD en als digitaal album uit en op 19 maart 2021 verschijnt het album "Zenith", waarop 4 nummers staan, als 12" EP op zwart vinyl, als 12" EP op turquoise vinyl, als CD en als digitale download via Atypeek Music / Stargazed Records.
Het album begint met "Supernova", waarin de band een schitterend swingend instrumentaal uptempo post-rock nummer ten gehore brengt, die tempowisselingen bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Daarna volgt "Beacons", een geweldige swingende mix van funk en progressieve rock, die subtiele tempowisselingen en een dansbaar terugkerend ritme heeft.
In "Mothership" schotelt Kaschalot me een uitstekende uptempo melodische rock song voor, die invloeden van pogressieve en symfonische rock bevat en swingt.
Als laatste krijg ik "Distant Light" te horen en hierin laat de band me genieten van een uptempo rock nummer, dat sterke invloeden van post-rock heeft en subtiele tempowisselingen bevat.
"Zenith" van Kaschalot is een fantastische EP en 4 heerlijke swingende uptempo nummers bevat, die invloeden van post-rock en progressieve rock hebben en ik kan elke liefhebber van deze genres dan ook aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik.(luister naar deze EP via de bandcamp link onder de recensie)
The Eye Of Time is het solo project van de Franse muzikant Marc Euvrie, die uit Cherbourg, Normandië komt.
Marc, die nauw verbonden is met de Franse punk en hardcore scene, heeft een klassieke achtergrond en studeerde piano vanaf zijn negende jaar, waarna hij op zijn vijftiende jaar zijn eerste piano werk componeerde.
Na zijn school diploma te hebben gehaald, ging hij cello aan het conservatorium studeren en was hij in diverse bands actief, voordat hij zijn solo project The Eye Of Time startte.
Zijn debuut album "After Us" verscheen in 2006 als CD-R in eigen beheer en werd verpakt in een uitklapbare kartonnen hoes op DVD formaat, waarna in 2010 het CD album "Jail" via het Destructure Records in een beperkte oplage werd uitgebracht, waarvan de opnamen in juni 2008 hadden plaats gevonden in de Studio de la Souleuvre.
Vervolgens bracht het Denovali Records label de compilatie "The Eye Of Time" in 2012 uit, die bestaat uit: "After Us" (11 nummers) + "Jail" (6 nummers) + "Lilly On The Valley" (3 nummers) en deze verscheen op 2CD en op 3LP wit vinyl en 3LP 180 gram zwart vinyl, maar ook als 20mp3 en in 2014 verscheen de CD/LP/Download "Acoustic", eveneens via Denovali Records.
In maart 2015 is zijn album "ANTI" via het Denovali Records label verschenen, zowel op CD als op LP en als Digitale download, waarbij Marc zich heeft laten inspireren door Third Eye Foundation, Portishead, Neurosis, DJ Shadow, Björk, Sigur Ros, Edvard Grieg, Sergei Rachmaninov en Godspeed You! Black Emperor en deze werd in 2016 gevolgd door "Myth I - A Last Dance For The Things We Love", die via dat zelfde label eveneens op LP, CD en als digitale download is uitgebracht.
"Myth II: A Need To Survive", dat 3 augustus 2018 via Denovali Records op LP, CD en als digitale download verscheen, was daar de logische opvolger van, waarna de EP "Rebounce" op 12 juni 2020 als digitale download werd uitgebracht en op 26 maart 2021 brengt Denovali Records zijn album "Acoustic II", waarop 14 nummers staan, als LP, als CD en als digitale download uit.
Het album begint met "Not From This World", waarin The Eye Of Time een prachtig nummer op piano speelt, dat door cello begeleid wordt en een terugkerend ritme heeft en dit wordt gevolgd door "To Heal A Shape-Shifted Mind", een fantastisch stuk piano muziek, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en "Itself", een geweldig rustig nummer met klassieke invloeden, dat door het cello spel een trieste ondertoon bevat.
Daarna volgen "A Lost Song", een mooi rustig piano nummer, dat subtiele tempopwisselingen heeft, "On Perd Sa Vie À Chercher Sa Place", een verrukkelijk stuk uptempo piano muziek, dat klassieke invloeden heeft, "Un Volcan Qui Pousse Les Os", een erg rustig stukje muziek met een terugkerend ritme, dat geleidelijk iets meer snelheid krijgt en "De L'incapacité De Dire Au Revoir Aux Belles Choses", eveneens weer een uitstekend rustig piano werkje, dat langzaam iets meer tempo krijgt en naar een climax gespeeld wordt.
In "Behind The Unknown Is Where Magic Is" speelt The Eye Of Time nogmaals zo'n prima nummer, dat tempowisselingen bevat, in "Eternal Conflicts" krijg ik een heerlijke mix van piano en cello in een gemiddeld tempo voorgeschoteld, die lichtelijk triest klinkt en in "La Résilience Se Trouve À L'Est" laat Marc me genieten van een schitterend stuk muziek met een licht hypnotiserend terugkerend ritme en een niet al te hoog tempo, dat invloeden van Oosterse en psychedelische muziek bevat met de cello in de hoofdrol.
Dan volgen "Hope Is By Nature", een klassiek aandoend uptempo piano nummer, dat gewoon lekker klinkt en "L'eternité Se Cache Dans Un Jardin Au Fond Du Mois D'août", een piano nummer met tempowisselingen en aanzwellende tonen, die ondersteund worden door het cello spel.
Verder volgen "Today Is The Journey", een cello nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme, waar drums geluiden bij zitten, waardoor de muziek gaat swingen en "Toucher Le Temps Du Bout Des Doigts", een piano nummer met een terugkerend ritme, dat in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.
"Acoustic II" van The Eye Of Time is een uitstekende plaat, die vol heerlijke Neo-klassieke piano en cello muziek staat, die los van elkaar, of in combinatie gespeeld wordt en ik kan liefhebbers van dit genre aanraden deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)
In 1996 besloot multi-instrumentalist Luis Simões zijn project Saturnia op te richten.
Officieel was het bedoeld een vrije kunst project te worden met diverse kunstmogelijkheden, zoals: literatuur, fotografie, ontwerpen, schilderen en muziek.
De naam Saturnia werd voor dit project bedacht en bestond op deze manier tot 1997, het jaar waarin ook de eerste demo verscheen.
Begin 1998 veranderde Saturnia in een 2 mans band met Luis Simões - gitaar, sitar, zang, gong, programmering en theremin en Eduardo Vasconcelos (alias M Strange) - keyboards.
Dit duo maakte de eerste officiële CD "Saturnia", die in 1999 verscheen, waarna Eduardo de band verliet en werd vervangen door Vasco Pereira, een spacerock synthesizer/orgel speler, die in de zomer van 2000 op zijn beurt werd vervangen door keyboards speler Francesco Rebelo.
Samen namen ze de tweede CD van Saturnia op, getiteld "The Glitter Odd", die in 2001 via het Cranium Music label verscheen en in 2002 kwam hun volgende CD "Hydrophonic Gardening" via het Italiaanse Mellow label uit.
Na enkele jaren van stilte was er in 2007 plotseling een nieuwe CD, die door het Duitse Elektrohasch label op de markt gebracht werd, getiteld "Muzak" met daarop muziek die tussen mei 2003 en november 2005 was opgenomen.
Op deze CD is een bijdrage geleverd door Daevid Allen (Gong), Nik Turner (Hawkwind) João Alves en Flapi Simões.
Luis ging daarna, alleen, weer de studio in en nam tussen 2007 en 2011 genoeg muziek op om de dubbel LP/CD "AlphaOmegaAlpha" uit te brengen, die in 2012 via het Elektrohasch verscheen en daarop werkten Stefan Koglek (Colour Haze) en Teresa Machado mee.
"The Real High", dat 5 augustus 2016 zowel op CD als op LP verscheen en 8 nummers bevat, is het zesde album van Saturnia en werd tussen 2012 en 2016 opgenomen met medewerking van Tiago Marques - Moog synthesizer (2 nummers) en Adelaide Simões - zang en gesproken woord (1 nummer).
Zijn album "The Sceance Tapes" is daar de opvolger van en dit verscheen op 29 juni 2018 op CD en als 2LP via Elektrohasch.
Om ook live op te treden, is zijn een-mans band uitgebreid met Nuno Oliveira - orgel, synthesizer, elektrische piano en keyboards en André Silva - drums en gong en zijn album "The Sceance Tapes" werd dan ook live opgenomen door Ary op 11,12 en 13 september 2017 in de Toolate Studio te Cascais, Portugal en door Stefan Koglek gemasterd in de Colour Haze Studio te Reichertshausen, Duitsland, op 8,9 en 10 februari 2018.
Zijn achtste album "Stranded In The Green", dat 9 nummers bevat, werd tussen 2018 en de zomer van 2020 te Lagoa Do Calvo opgenomen en verschijnt op 26 maart 2021 in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram doorzichtig groen vinyl + inlegvel via Sulatron Records, als CD met 2 extra nummers in een beperkte oplage van 500 stuks en als digitale download en daarop kreeg hij muzikale medewerking van Ana Vitorino - gesproken woord (1 nummer) en Winga - djembé (1 nummer), terwijl Luis zelf alle andere instrumenten voor zijn rekening neemt.
Het album begint op de CD uitvoering met "Pan Arrives", waarin Saturnia een kort experimenteel nummer speelt, dat gesproken woord bevat en dit wordt gevolgd door "Keep It Long" (met Winga), een schitterende uptempo psychedelische song, die een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme heeft en lichte Oosterse en ruimtelijke invloeden bevat en swingt als een trein.
Daarna volgen "Fibonacci Numbers", een uitstekende vrij rustige song, die een terugkerend dansbaar ritme heeft, dat me in een lichte trance brengt, "Smoking In The Air", een fantastische mix van ruimtelijke en psychedelische muziek, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en "Super Natural", dat uit 3 delen bestaat en dat zijn: "Pt 1 Bacchus, Ra And Viriatus", "Pt 2 Endless Meadow" en "Pt 3 Intelligent Light", waarin Saturnia me 14 minuten laat genieten van een verrukkelijke rustige psychedelische song met ruimtelijke invloeden, die even over de helft van het nummer in een iets hoger tempo en ritme verandert waardoor de muziek een swingend karakter krijgt.
In "When I'm High" krijg ik een prachtige rustige song voorgeschoteld, waarin het pianospel een belangrijke rol speelt en in het bonus nummer "Perfectly Lonely" krijg ik een puik instrumentaal psychedelisch nummer te horen, dat in een vrij langzaam tempo wordt gespeeld.
Verder volgen "Butterfly Collector", een geweldige psychedelische song met ruimtelijke invloeden en een aanstekelijk licht hypnotiserend terugkerend ritme en het tweede extra nummer van de CD, "Just Let Yourself Go", een rustig instrumentaal nummer met ruimtelijke en lichte progressieve blues invloeden.
"Stranded In The Green" van Saturnia is een fantastische CD/LP, waarmee ik vanaf de begin tonen in de ban van de muziek gehouden ben en ik kan deze meesterlijke schijf dan ook zeer aanraden aan iedere psychedelische muziek liefhebber.(luister naar enkele nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Robert Jürjendal - zang, sologitaar, 12 snarige gitaar, synthesizer gitaar, U8 touch gitaar, veld opnames en percussie uit Aaviku, Estland, studeerde af bij Robert Fripp's Crafty Guitar School, die hij bezocht van 1992-1997 en speelde in de band bij Toya Wilcox (Fripps vrouw).
Ook speelde hij in diverse bands, zoals: 777, Weekend Guitar Trio, New Folk Duo, Pajuke, Fragile, UMA, Slow Electric, Quartet For The End Of Time en tegenwoordig is hij lid van de band Eternal Return en hij speelde tevens op meer dan 55 albums van onder andere: Paul Godwin & Miguel Noya, Five Seasons, Vox Clamantis, Estonian Philharmonic Choir, Jon Durant, Celia Roose, Tõnis Mägi, Riho Sibul, Weekend Guitar Trio, Kaido Kirikmäe, Fragile, Jan Bang, Arve Hendriksen, Tim Bowness, Markus Reuter, UMA, Colin Edwin en anderen en maakte hij muziek voor documentaires,kunst exposities, koren, klassiek gitaar, ensembles, theater, cembalo en genres van folk tot post-rock, ambient en jazz.
Van zijn solo albums verschenen: "Source Of Joy" (Iapetus-Media, 2013), "Balm Of Light" (Iapetus-Media, 2015) en "Simple Past" (Strangiato Records, 13 oktober 2016) en op 23 februari 2021 bracht hij het album "Water Finds A Way" ("Vesi Leiab Tee"), dat 14 nummers bevat, via Newdog Records als CD en als digitale download uit en daarop wordt hij bijgestaan door Signe Jürjendal - zang, Anti Jürjendal - cello en Miguel Noya (uit Venezuela) - piano.
Het album start met "Trust", een heerlijke mix van avant garde en symfonische muziek, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en een terugkerend ritme heeft en gevolgd wordt door "On The Heights", een fantastisch rustig stuk melodische gitaar muziek, die symfonische invloeden heeft en "Morning Land", een mooi rustig nummer van gitaar en synthesizer gitaar, dat een terugkerend ritme heeft en rust uitstraalt.
Daarna volgen "Grey And Blue", eveneens een prima rustig nummer, "Hikers", dat opnieuw in een rustig tempo gespeeld wordt en melodische invloeden bevat, "The Lake Freezes", dat een terugkerend ritme heeft en in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
In "For The Bees" zet Robert Jürjendal me nogmaals zo'n uitstekend nummer voor, in "On The Border Of Sleep" krijg ik schitterend melodisch nummer te horen, dat invloeden van new age muziek heeft en in "Come Back Free" hoor ik hem een melodisch nummer in een aanstekelijk dansbaar ritme en gemiddeld tempo spelen.
Dan volgen "Before And Now", een klassiek getint gitaar nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en "Air", dat eveneens lichte klassieke en melodische invloeden bevat.
Verder volgen "The Clock Ticks", een melodisch nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en aanzet tot dansen, het titel nummer "Water Finds A Way", een verrukkelijk rustig nummer met new age invloeden en "Everything Goes On", waarin ik opnieuw een prachtig vrij rustig melodisch nummer voorgeschoteld krijg.
"Water Finds A Way" van Robert Jürjendal bevat over het algemeen mooie rustige nummer, die het beluisteren meer dan waard zijn en invloeden van gitaar muziek, new age, klassiek en melodische muziek hebben en ik raadt liefhebbers van deze genres dan ook aan eens te gaan luisteren naar deze prima schijf.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Ford's Fuzz Inferno uit Kekerdom en Wernhout, Nederland bestaat uit: Hans (Kekerdom) - zang en sologitaar en Patrick (Wernhout) - drums en achtergrondzang.
Het duo nam op 29 en 30 januari 2021 in Studio 195 te Wernhout, hun EP "Deniers Of Fuzz Will Be Executed" op, waarop 5 korte nummers staan en deze verschijnt op 26 mei 2021 via het Subunderground Control Authority label op 7" vinyl met een extra nummer en als digitale download, waarbij vermeldenswaard is, dat de EP al in de voorverkoop via de link: www.shinybeast.nl/item/504883/fords_fuzz_inferno_deniers_of_fuzz_will_be_executed_ep.html te bestellen is.
De EP start met "Neon Sky", een fantastische uptempo punk song met invloeden van eind jaren 70 punk, die een aanstekelijk ritme heeft, dat aanzet tot dansen en deze wordt gevolgd door "What Do You Feel", eveneens een heerlijke uptempo song, die swingt als een trein en subtiele tempowisselingen bevat.
Daarna volgen "Leisure Class Saturday", waarin Ford's Fuzz Inferno me opnieuw een schitterende punk song in een vrij hoog tempo voorschotelt en het titel nummer "Deniers Of Fuzz Will Be Executed", een verrukkelijk uptempo instrumentaal nummer, dat een swingende mix is van punk en rock, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Het laatste nummer van de EP heet "Guidance", een geweldige song, die met de snelheid van het licht gespeeld wordt en swingt, om in een rustig tempo te eindigen.
"Deniers Of Fuzz Will Be Executed" van Ford's Fuzz Inferno is een schitterende punk EP, die 5 snelle nummers met maatschappij kritische teksten bevat en eind jaren 70 gemaakt had kunnen zijn en ik kan liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook sterk aanbevelen.(luister naar deze EP via de bandcamp link onder de recensie)
The Lurkers uit Uxbridge, London, England werd in het najaar van 1976 opgericht en bestond uit: Pete "Plug" Edwards - zang, Pete Stride - sologitaar, Nigel Moore - basgitaar en Pete "Manic Esso" Haynes - drums, maar na enkele repetities werd Edwards vervangen door Howard Wall.
Na optredens gedaan te hebben in de Roxy Club te Londen, werd ook Moore vervangen en vulde Arturo Bassick zijn plaats in.
De band bracht hun debuut single "Shadow" / "Love Story" in juli 1977 via Beggars Banquet uit en deze werd gevolgd door "Freak Show" / "Mass Media Believer" (oktober 1977, Beggars Banquet) en "Ain't Got A Clue" / "Ooh Ooh I Love You" (mei 1978, Beggars Banquet) en deze single kwam op de 45ste plaats in de UK Singles Chart terecht.
In juni 1978 werd hun eerste album "Fulham Fallout" via Beggars Banquet uitgebracht en haalde de 57ste plaats in de Albums Chart.
Vervolgens bracht de band tot 2019 via diverse labels en in verschillende formaties nog 22 LP's, waarvan 3 live en 14 compilatie albums, 3 EP's en 12 singles uit en ging verschillende malen uit elkaar, om weer opnieuw te starten en sinds 2016 bestaat de band uit de originele leden: Pete Stride - sologitaar, Nigel Moore - basgitaar en Pete "Manic Esso" Haynes - drums, die samen met Danie Centric - zang op 24 november 2017 de 7" EP "High Velocity" uitbracht via Human Punk en Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 500 stuks op roze vinyl.
Op 25 februari 2019 verscheen hun 7" single "Electrical Guitar", met zangeres Danie Cox (The Featherz), die Danie Centric vervangen heeft, via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 750 stuks op doorzichtig zwart vinyl en op 25 september 2020 bracht Damaged Goods Records hun single "Fits You Like A Glove"/ "When You Are Borderline" in een beperkte oplage van 500 stuks op 7" geel vinyl uit als voorloper van hun album "Sex Crazy", dat 9 oktober 2020 verscheen, 13 nummers bevat en als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op roze en 500 stuks op groen vinyl en als CD via Damaged Goods Records werd uitgebracht door de band.
Ook hun 7" single "The Boys In The Corner" / "We Close The Door", dat eveneens van het album "Sex Crazy" komt, verschijnt via dit label en wordt in een beperkte oplage van 600 stuks op zilverkleurig vinyl geperst en is in de originele bezetting door Pete, Nigel en Esso opgenomen.
In "The Boys In The Corner" krijg ik een fantastische rustig startende rock song voorgeschoteld, die na korte tijd meer snelheid krijgt, een aanstekelijk dansbaar ritme bevat en sterke invloeden van eind jaren 70 punk heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "We Close The Door" laat de band me genieten van een swingende uptempo punk song, waarbij stil zitten geen optie is.
"The Boys In The Corner" van The Lurkers is een geweldige single, die eind jaren 70 gemaakt had kunnen zijn en hiermee heeft de band me even teruggevoerd naar de begin periode van de punk en ik kan liefhebbers van deze muzieksoort deze 7" dan ook sterk aanraden.
