De Zweedse band Mangrove werd in 2006 te Stockholm opgericht en bestaat uit: Magnus Jernström - sologitaar, Jani Kataja - basgitaar en zang en Fredrik Broqvist - drums.
In 2009 bracht de band hun debuut album "Endless Skies" via het Transubstans label uit, na in februari 2008 eerste een demo te hebben opgenomen in de Gig Studio te Stockholm.
Het album kreeg lovende recensies, waarna de band opnieuw de studio in ging en in 2010 hun opvolger uit bracht, die "A Distant Dream Of Tomorrow" getiteld was en donkerder en zwaarder klonk.
Na enkele jaren van afwezigheid is de band terug met een nieuw album, "Days Of The Wicked", dat muzikaal het midden houdt tussen hun 2 eerdere platen en net als hun vorige albums ook deze keer door het Transubstans label wordt uitgebracht.
"Days Of The Wicked", dat 18 maart 2016 als digipack verschijnt, bevat 8 nummers, waarvan "Gambler" de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende 70er jaren hardrock spelen, waarbij de zang lichte overeenkomsten vertoont met die van Ozzy Osbourne, terwijl de muziek in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en swingt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het volgende nummer, dat ik voorgeschoteld krijg, heet "Different Pages (Of Life)" en ook in deze uitstekende uptempo hardrock song, waarin enkele prima tempowisselingen zitten, hoor ik, hoe de muziek van Black Sabbath de band heeft beïnvloed.
Daarna volgt "Into The Light", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende rock song voor zet, die wisselende tempo's bevat en zo nu en dan vrij snel te noemen is, waarbij de zang en muziek opnieuw associaties met die van Black Sabbath bij me oproepen, waarna de titelsong "Days Of The Wicked" te horen is en daarin speelt de band een geweldig zwaar stukje hardrock in een niet al te hoog tempo, dat naar het einde toe steeds meer opgevoerd wordt.
Dan hoor ik "Mangronaut", een heerlijke rustig startende rock song, die al snel meer snelheid krijgt en swingt als een trein, waarbij stil zitten geen optie is en gevolgd wordt door "Demonspirit", waarin de band me laat genieten van een swingende uptempo hardrock song.
In "Drift Away" krijg ik opnieuw een uitstekende rock song te horen met wisselende tempo's en in "In The Shade" verrast Mangrove me, door een verrukkelijk rustig instrumentaal psychedelisch rock nummer te spelen, dat afgesloten wordt met vogelgeluiden.
"Days Of The Wicked" van Mangrove is een heerlijk album, dat vol lekker in het gehoor klinkende hardrock songs staat en ik kan iedere liefhebber van dit genre dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Garagerock singer-songwriter Ty Segall uit San Francisco, Californië, Amerika, heeft op 22 januari 2016 zijn achtste soloalbum, "Emotional Mugger", afgeleverd via het Drag City Records label.
Eerder verschenen: "Ty Segall" (9 december 2008, Castle Face Records, Burger Records), "Lemons" (14 juli 2009, Goner Records), "Melted" (15 juni 2010, Goner Records), "Goodbye Bread" (20 juni 2011, Drag City), "Twins" (9 oktober 2012, Drag City), "Sleeper" (14 augustus 2013, Drag City) en "Manipulator" (25 augustus 2014, Drag City).
Ook maakte hij met de Ty Segall Band de albums "Slaughterhouse" (26 juni 2012, In The Red) en "Live in San Francisco" (26 januari 2015, Castle Face Records) en met de band Fuzz "Fuzz" (1 oktober 2013, In The Red Records) en "Fuzz II" (23 oktober 2015, In The Red Records).
Op zijn nieuwe solo album "Emotional Mugger", dat 22 januari 2016 is verschenen, staan 11 nummers en daarop speelt Ty: solo- en basgitaar, drums en verscheidene andere instrumenten en zingt.
Verder spelen een aantal gastmuzikanten in diverse nummers mee, zoals: Emmett Kelly - sologitaar (1,2,4), Cory Hanson - keyboards (9), Mikal Cronin - basgitaar (5), Dale Crover - drums (5), Charles Moothart - drums (7), Evan Burrows - drums (11), King Tuff - zang (7), Brit Manor - zang (9) en The Lollipop Children - zang (8).
"Emotional Mugger" begint met "Squealer", waarin ik Ty een lekker in het gehoor klinkende rock song hoor spelen, die invloeden uit pop, psychedelische rock en progressieve rock bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarin diverse tempowisselingen zitten, waarna "Californian Hills" volgt en daarin zet hij me een heerlijke psychedelische progressieve rock song voor, die enkele prima tempowisselingen bevat en tegen het eind in een heftig ritme gespeeld wordt.
Daarna krijg ik "Emotional Mugger / Leopard Priestess" te horen, een schitterende psychedelische progressieve rock song, die swingt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Breakfast Eggs" en ook daarin hoor ik hem een geweldig stukje psychedelische progressieve rock spelen in een niet al te hoog tempo.
Dan schotelt hij me "Diversion" voor, een fantastische swingende rock song, waarin invloeden van hard- en spacerock zitten, om te vervolgen met "Baby Big Man (I Want a Mommy)", een uitstekende progressieve rock song, die tachtiger jaren invloeden heeft en enigszins exprimentele geluiden bevat.
In "Mandy Cream" laat Ty me genieten van een fantastische swingende progressieve elektro rock song met een eentonig ritme, waarbij stil zitten geen optie is en in "Candy Sam" krijg ik opnieuw een heerlijk poprock song te horen, die swingt als een trein en aan zet tot dansen.
Vervolgens hoor ik "Squealer Two", een mix van psychedelische rock, progressieve rock en pop, waarin de tekst wel hetzelfde is als in "Squealer", maar het ritme een stuk langzamer en meer hypnotiserend gespeeld wordt.
Het volgende nummer, dat "W.U.O.T.W.S." heet, is vrij experimenteel en daarin hoor ik diverse soorten muziek door elkaar gespeeld, waarna het laatste nummer volgt, getiteld "The Magazine" en hierin hoor ik Ty een lekker in het gehoor klinkende hypnotiserende psychedelische pop song met elektro en krautrock invloeden ten gehore brengen.
"Emotional Mugger" van Ty Segall bevat 11 uitstekende progressieve psychedelische poprock nummers, die ik elke liefhebber van dit genre kan aanraden.
Joxfield Projex bestaat uit het Zweedse elektro duo Janne Yan Andersson - keyboards, synthesizer, basgitaar, percussie en elektronische effecten en Stefan Oax Ek - sologitaar en elektronische effecten, die tevens avant-garde muziek maakt.
Ryoko Ono komt uit Sapporo, Japan en speelt saxofoon en dwarsfluit, maar is ook componist en arrangeur en ze trad onder andere op met: Acid Mothers Temple, Richard Pinhas en Tas]tsuya Yoshida (Sax Ruins).
Op "Red To Red" hebben ze hun krachten gebundeld en het resultaat bestaat uit 2 lange nummers, die door het Bam Balam Records label op LP zijn uitgebracht en in januari 2016 zijn verschenen.
Op kant A is het bijna 22 minuten durende titel nummer "Red To Red" te horen en daarin krijg ik een schitterend avant-garde elektro nummer te horen, waarin hypnotiserende krautrock klanken de boventoon voeren, terwijl er ook nog genoeg ruimte over is voor improvisaties en free jazz spel van de saxofoon.
Kant B bevat het bijna 19 minuten durende "Unexplored Territories", waarin ik een experimenteel stuk muziek voorgezet krijg, dat verandert in een heerlijk rustig gespeeld avant-garde nummer, om verder in het nummer opnieuw te veranderen en ik een stuk geïmproviseerde free jazz te horen krijg, dat gemixt met de avant-garde tot een fantastisch resultaat leidt.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de soundcloud link onder de recensie)
Het album "Red To Red" van Joxfield Projex & Ryoko Ono bevat 2 geweldige stukken muziek, die weliswaar niet bij iedereen iedereen in de smaak zullen vallen, maar ik weet zeker, dat de liefhebbers van dit genre hiervan zullen smullen en ik kan hen deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.
Electric Orange is een band uit Aken, Duitsland, die op 26 augustus 1992 door Dirk Jan Müller opgericht werd en nadat Dirk Bittner in 1994 met hem ging samen spelen, diverse samenstellingen kende, maar vanaf 2007 bestaat uit: Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer, percussie, Dirk Bittner - sologitaar, zang en samples (1994), Tom Rückwald - basgitaar (1998) en Georg Monheim - drums.
Omdat de band een eigen studio heeft, nemen ze daar zelf alles op met apparatuur uit de jaren zestig en zeventig, maar ook gebruiken ze nieuwe opname technieken en hebben dan ook de ruimte en tijd om er zo lang over te doen als zij zelf willen.
Hun nummers, geïnspireerd door psychedelische rock en krautrock, ontstaan tijdens jamsessies en elke sessie wordt dan ook opgenomen.
Sinds 2003 treden ze regelmatig op en stonden op het podium met o.a. Man, Birth Control, Zone Six, Guru Guru, Kraan, Hoelderlin en Harvey Bainbridge (ex-Hawkwind), maar ook speelden ze op grote festivals zoals Burg Herzberg, Roadburn, Zappanale en Yellowstock en waren ze hoofdact op het zuid Duitse FreakWeekNoEnd festival in 2006.
De band brengt sinds 1993 albums uit via diverse labels, zoals Manikin Records (Berlijn), Delerium Records (Engeland), MPL (Catweezle), Sulatron (Duitsland), en sinds 2011 via Adansonia Records en digitale downloads in eigen beheer via bandcamp.
Hun eerste uitgave uit 1993 is simpelweg "Electric Orange" getiteld en vervolgens verschenen: "Orange Communication" (1994), "Cyberdelic" (1996), "Schallaufnahmen (Bloop)" (1999), "Abgelaufen" (digitale download, 1 juni 2001); opgenomen in 1999 en 2000 door Dirk Bittner - sologitaar, zang en samples, Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer en samples, Tom Rückwald - basgitaar en Eric Karow - drums.
"Unterwasser - Live 2002" (digitaal, 1 juli 2002); opgenomen tijdens het 10 jarig bestaan van Manikin Records Anniversary Festival in Bad Sulza (een 48 uren durend non-stop evenement).
Electric Orange leden Dirk Bittner - sologitaar, synthesizer, vocoder en samples en Dirk Jan Müller - synthersizers, Farfisa orgel, sequencer, samples en tapes, speelden 2 sets van 2 uur op 6 april 2002, waarvan de eerste set in de vroege ochtend en de tweede 's avonds laat en het gehele optreden, dat 157 minuten duurde, verscheen op 2CD's.
"Platte" (digitaal, 1 oktober 2003); in 2002 en 2003 opgenomen en oorspronkelijk als LP verschenen met daarop 3 nummers, terwijl de heruitgave op CD in 2007 2 extra nummers heeft en de digitale download een exclusief bonus nummer bevat.
De band bestaat op deze uitgave uit: Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer, Dirk Bittner - sologitaar, zang en drums, Josef Ahns - sologitaar en Silvio Franolic - drums.
"Fleischwerk" (digitaal, 1 november 2005); verscheen op een LP, waarop 9 nummers staan en de heruitgave op CD in 2008 bevat 13 nummers, waarvan de eerste 12 in 2005 opgenomen zijn en het laatste nummer in 2008.
De band bezetting op de CD is: Dirk Jan Müller - orgel en synthesizers, Dirk Bittner - sologitaar, zang en percussie, Josef Ahns - sologitaar en dwarsfluit,
Tom Rückwald - basgitaar (track 13), Eric Karow - drums (tracks 5 en 9), Silvio Franolic - drums (track 7 en 8) en Georg Monheim - drums (track 13).
"9904 Weird Tapes" (digitaal, 1 juli 2006); experimentele nummers, die niet gebruikt werden voor de albums "Abgelaufen", "Platte" en "Fleischwerk", gemixt in 2 lange nummers van 80 minuten, die elk 16 sub nummers bevatten en tussen 1999 en 2004 zijn opgenomen in Studio Fleisch te Aken en Delta Lab te Broichweiden en gemasterd zijn door Dirk Jan Müller.
"Morbus" (CD + digitaal, 15 juli 2007).
"Krautrock From Hell" (CD + digitaal, 20 december 2009); ook via Adansonia Records als dubbel LP inclusief download verkrijgbaar.
"Netto" (Digipack CD + digitaal, 15 augustus 2011); ook via Adansonia Records als dubbel LP inclusief download verkrijgbaar.
"XX" (download, 15 september 2012), ook op vinyl via de band's huispagina op bandcamp te verkrijgen.
"Live At Roadburn 2012" (digitaal, 8 maart 2013); 15 april 2012 live opgenomen tijdens het optreden op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, gemasterd door krautrock legende Eroc en ook als LP met gratis download code via de band's huispagina op bandcamp te koop.
"Archive 1993-1997" (digitale CD, 20 februari 2014); Trip Hop/Drum'n'Bass/Krautrock opnames van Dirk Jan Müller en Dirk Bittner, die eerder in een beperkte oplage op CD-R verschenen.
"Netto Companion" (digitaal, 8 juni 2015); live opgenomen op 11 mei 2011 in Studio Fleisch te Aken en oorspronkelijk als bonus plaat uitgebracht bij de beperkte vinyl oplage van het album "Netto" in 2015.
"Nein! Hits à gogo - Golden Recordings" (digitaal, 5 december 2015); ook als 10" LP te koop via Adansonia Records (gelimiteerd zwart, oranje of paars vinyl, inclusief een download code), maar niet het nieuwe album van de band.
"Volume 10" (digitaal, 25 augustus 2014); tevens als CD en als 2LP te koop via de band's huispagina op bandcamp, is het laatst opgenomen album van de band, ondanks het feit, dat er in 2015 nog twee albums verschenen.
"Volume 10" bevat 8 nummers, waarvan "Paraboiled" de eerste is en daarin hoor ik de band een heerlijk nummer spelen, dat vrij experimenteel begint, maar halverwege verandert in een mix van krautrock en experimentele muziek, om vervolgens weer experimenteel verder te gaan en door loopt in het volgende nummer, dat "Slowbind" heet, waarin ik de band een fantastisch hypnotiserend uptempo krautrock nummer hoor spelen, dat swingt als een trein.
Daarna volgt "Sympton Of The Moody Nurse", een geweldig swingend nummer en ook hierin laat de band me een hypnotiserend stukje krautrock horen, dat progressieve rock invloeden heeft en gevolgd wordt door "Suite Beef", een schitterend hypnotiserend psychedelisch nummer, waarmee Electric Orange me bijna 14 minuten in een lichte trance weet te houden.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "A Tuna Sunrise", een lekker in het gehoor klinkend rustig nummer, dat naar ambient neigt en me tot rust brengt, waarna ik het langste nummer van het album hoor, getiteld "Behind The Wall Of Sheep", dat bijna 21 minutenduurt.
Hierin schotelt de band me een verrukkelijke swingende hypnotiserende mix van krautrock en progressieve rock voor, waarbij stil zitten onmogelijk is, die halverwege rustiger wordt, maar even later weer iets meer vaart krijgt en er een mix van krautrock en ambient ontstaat.
In "Seven And Smell" gaat de band verder met het maken van hun geweldige hypnotiserende krautrock, waardoor ik opnieuw in een lichte trance kom en in "Worn Utopia" zet Electric Orange me opnieuw een geweldig spannend experimenteel stuk muziek voor, waarbij ik met mijn oren gespitst zit te luisteren, om maar niets van dit schitterende stuk te missen.
In "Volume 10" lijkt Electric Orange een andere weg in te slaan en bewijst me iets, dat ik al jaren weet, namelijk, dat dit een geweldige band is, die meer in zijn mars heeft, dan het maken van krautrock alleen en ik kan iedere liefhebber van krautrock, psychedelische en progressieve rock, alsmede experimentele rock, dit album dan ook voor 100% aanbevelen.
The Fuzz startte in 2000 in West Seattle, Washington, Amerika, en bestaat uit: Rod Moody - sologitaar, Andy Hoggarth - zang en sologitaar, Brad Jackman - basgitaar en Tom Hendrickson - drums.
Hun debuut album "Here Comes The Fuzz" verscheen al snel na de oprichting van de band en deze werd in 2011 gevolgd door "Fun Forest", waarbij vermeldenswaardig is, dat beide albums in de kelder van hun huis werden opgenomen.
Het nieuwe album "Best Kept Secret" is in de Elliott Bay Recording Studio te Seattle opgenomen en door het Green Monkey Records label uitgebracht op 16 oktober 2015.
"Best Kept Secret" bevat 9 nummers, waarvan "I Can't Wait" de eerste is en daarin hoor ik de band een lekker swingende pop song spelen, die jaren 60 beat invloeden bevat en gevolgd wordt door "Too Bad", een heerlijke swingende jaren 60 gerelateerde uptempo beat song, waarna ik "Wilt" hoor en daarin speelt de band opnieuw een schitterende stukje rock, dat invloeden van de jaren 60 muziek heeft.
Dan zet de band me "Charley Horse" voor, een uitstekende uptempo pop song, die lichte countryrock invloeden bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), om gevolgd te worden door "Girl", een swingende rock song, die enkele prima tempowisselingen bevat.
In "She Believes" schotelt de band me een snelle rock song voor, die in sneltreinvaart gespeeld wordt en nog geen minuut duurt en in "Locked Out" speelt The Fuzz eveneens een fantastisch stukje rock in een hoog tempo, terwijl ik in "loaded" een verrukkelijk swingend rock nummer voorgezet krijg, waar rhythm & blues invloeden in zitten en de zang me lichtelijk aan die van Mick Jagger doet denken.
Het laatste nummer van het album heet "Call The Cops" en ook hierin laat de band me genieten van een swingende uptempo rock song, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
"Best Kept Secret" is een lekker swingend album van The Fuzz en ik kan iedere rock liefhebber dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik.
Thee Jezebels werd in november 2014 te Folkstone, Engeland opgericht en bestaat uit: Laura - zang en sologitaar, Letty - basgitaar en Lois - drums.
De bandleden speelden eerder is andere bands als: The Embrooks (Lois), Epiphone SG (Laura) en The Sine Waves (Letty) en lieten zich muzikaal beïnvloeden door garagerock, punk, Britse rhythm & blues en glamrock uit de sixties en seventees.
In het voorjaar van 2015 verscheen hun debuut single "Black Book"/ "Cried over You" via het State Records label, waarna de band ging toeren en opnieuw de studio in ging om de "Mover And A Groover EP" op te nemen.
Van deze opnamen zijn er vier nummers op de EP terecht gekomen, die 7 maart 2016 via State Records uitgebracht wordt, terwijl het vijfde nummer van die sessie, "Whitechapel Blues", alleen via een digitale download verkrijgbaar is.
De EP, waarvan de eerste 200 exemplaren een 2 kantige mini poster bevat, start met de titelsong "Mover And A Groover" en daarin laat de band me genieten van een schitterende 60's gerelateerde rhythm & blues song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarna ik "Lorelei" voorgeschoteld krijg en hierin speelt de band opnieuw zo'n geweldige uptempo rhythm & blues song in sixties stijl, die me aan de muziek van The Rolling Stones uit hun begin periode doet denken.
Kant 2 begint met "Ain't Worth The Time", waarin de band me een heerlijke swingende zeventiger jaren glamrock song laat horen, die invloeden uit de muziek van Suzi Quatro en van "Spirits In The Sky" van Norman Greenbaum bevat en gevolgd wordt door het laatste nummer, dat "Jezebel" heet en dit is een fantastische rock & roll song met rhythm & blues invloeden, die swingt als een trein.
"Mover And A Groover" van Thee Jezebels is een verrukkelijke EP, die ik iedere liefhebber van sixties en seventees muziek voor 100% kan aanraden en ik heb dan ook maar één woord voor dit product: Geweldig! (luister naar een gedeelte van de nummers via de soundcloud link onder de recensie)
Odin's Court is een progressieve rock en hardrock band, die in 2001 te Lexington Park, Maryland, Amerika, opgericht werd door Matt Brookins en deelde in de loop der jaren het podium met onder andere: Symphony X, Spock’s Beard, King’s X, Kamelot, Steve Whiteman (Kix, Funny Money), Sonata Arctica, Helloween, Jon Oliva’s Pain, Zero Hour, Crimson Glory, Circle II Circle, Devin Townsend, Circa, Enchant en meer.
De eerste 7 jaar was de band totaal onafhankelijk en bracht in eigen beheer 3 albums uit, te weten: "Odin's Court" (demo, 2002), "Driven By Fate" (album, 2003) en "ReDriven By Fate" (album, 2005) en in 2006 werden er DVD opnamen gemaakt van hun optreden in de beroemde Jaxx Nightclub in de buurt van Washington DC, die onder de titel "…Court Is Now In Session" verscheen.
De band tekende in 2008 een contract met ProgRock Records, die hun volgende 4 albums "Deathanity" (2008), "Human Life In Motion" (2011), "Appalachian Court" (2012) en "The Warmth Of Mediocrity" (2013), waarop zanger Dimetrius LaFavors voor het eerst te horen is, wereldwijd uitbracht.
In maart 2015 verscheen hun nieuwe album "Turtles All The Way Down" in samenwerking met ProgRock Records op hun eigen label D2C Studios, evenals een heruitgave van "The Warmth Of Mediocrity" (februari 2015), inclusief 1 nieuw nummer.
Matt Brookins besloot ook het album "Deathanity" op 1 maart 2016 her uit te brengen onder de naam "Deathanity (R3)" (R3 = Rerecord, Remix en Remaster), waarop de zang verzorgd wordt door Dimetrius LaFavors en ook gastmuzikanten Tom Englund (Everyday) - zang in track 5 en Tony Kakko (Sonata Arctica) - zang in track 8 te horen zijn.
Verder bestaat de band uit: Matt Brookins - sologitaar, zang, keyboards, basgitaar, mandoline en percussie, Rick Pierpont - sologitaar, John Abella - drums en percussie, Savino Palumbo - keyboards en piano (tracks 2,3,5,7,8), Graig Jackson - basgitaar (tracks 1,4,7,10,11,12), Nicki Brookins, Suzanne Warner en Elena Hall - zang en Bill Green - saxofoon.
Het album, waarop 12 nummers staan, start met "Terracide", waarin ik een uitstekende mix van hardrock en symfonische rock te horen krijg, die rustig begint en halverwege het nummer tijdelijk sneller wordt, om vervolgens terug te keren naar het rustige tempo, waarna de band dit nogmaals herhaalt en het nummer naadloos door loopt in het volgende, dat "Volatilestial" getiteld is en daarin zet de band me een prima symfonische hardrock song voor met invloeden uit de progressieve rock, waarin diverse tempowisselingen zitten.
Daarna hoor ik "Manifest Destiny", een vrij heftig startende hardrock song, die al snel verandert in een lekker in het gehoor klinkende rock song, maar na een tempowisseling opnieuw verandert en ik een heavy metal song voorgezet krijg, die wisselende ritmes en tempo's bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan speelt de band "Oceanica Toxica", dat met heerlijk vrolijk klinkende folk muziek start, waarna de band besluit deze met hardrock klanken te mixen en ik een geweldige swingende song hoor, die vervolgens verandert in een hardrock song en gevolgd wordt door "Mammonific", een stevige hardrock song, die symfonische invloeden heeft.
In "Animaulic" laat de band me weer zo'n schitterende hardrock song met wisselende tempo's horen, die vrij rustig gespeeld wordt en in "Esoterica" maakt Odin's Court een uitstekende mix van progressieve rock en symfonische rock, waardoor ik een verrukkelijk nummer te horen krijg.
Vervolgens hoor ik "Crownet" en in deze rustige song, die halverwege versnelt en de muziek in een sneltrein vaart gespeeld wordt, schotelt de band me een swingende hardrock song voor, om in "Obesite" een fantastische rustige symfonische progressieve rock song ten gehore te brengen.
Het volgende nummer is een bewerking van Beethoven's "Ode To Joy" en hierin hoor ik de band een uitstekend instrumentaal klassiek rock nummer ten gehore brengen, waarin enkele subtiele tempowisselingen zitten, waarna "Cosmosera" volgt en daarin krijg ik een heerlijke rustige progressieve rock song voorgeschoteld, die symfonische rock invloeden bevat en diverse tempowisselingen heeft.
Het laatste nummer van het album heet "Vastificant" en dit is een fantastisch instrumentaal progressief rock nummer met jazz invloeden, dat swingt als een trein.
"Deathanity (R3)" van Odin's Court bevat 12 heerlijke nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan iedere liefhebber van zowel hardrock als symfonische en progressieve rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Psychic Lemon werd eind 2013 te Cambridge, Kent, Engeland opgericht en bestaat uit: Andrew Briston - sologitaar, zang en keyboards, George Horler - sologitaar en zang, Andrew Hibberd - basgitaar en Martin Law - drums en percussie.
Psychic Lemon liet zich muzikaal inspireren door bands als: Goat, The Heads, Amon Düül II, Syd Barrett en Ibibio Sound Machine en trad op festivals als Strawberry Fair te Cambridge en Solstice festival te Moonhenge op, na hun eerste optreden in oktober 2014.
De band rondde de opnamen voor hun debuut album "Psychic Lemon" in december 2015 af en deze zal op 4 maart 2016 worden uitgebracht als download en op CD.
Het album bevat 6 nummers, waarvan "TiCk ToK" de eerste is en hierin hoor ik de band een schitterende uptempo mix maken van krautrock, dance en progressieve rock, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Death Cult Blues", waarin de band me een rustig startende nummer voorschotelt, dat al na korte tijd van tempo verandert en uitmondt in een fantastische vrij snelle progressieve rock song, die een licht hypnotiserend ritme bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "Good Cop Bad Cop" te horen en ook dit is een heerlijk uptempo progressief rock nummer, waarbij de muziek erg swingend is, waardoor stil zitten geen optie is.
Dan volgt "Analogue Summer" en daarin zet de band me een verrukkelijk instrumentaal nummer voor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waar ruimtelijke psychedelische invloeden in zitten.
In "Dilator", dat psychedelisch begint, schotelt Psychic Lemon me een geweldige swingende progressieve song voor, waarin de zang me aan die van Ron Tree van Hawklords doet denken, terwijl ook de muziek invloeden van die band bevat en in het laatste nummer, dat "Horizon" getiteld is, laat de band me genieten van een iets meer dan 10 minuten durende swingende progressieve rock song met krautrock invloeden, die een licht hypnotiserend ritme heeft en enkele uitstekende tempowisselingen bevat.
Het debuut album "Psychic Lemon" van de gelijknamige band bevat 6 fantastische stukken muziek, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook voor 100% aanraden, aan elke liefhebber van progressieve rock.
De band Love werd in 1965 te Los Angeles, Californië, Amerika, door Arthur Lee opgericht, na eerst The Grass Roots geheten te hebben.
Lee was vanaf 1963 eerder in enkele andere bands actief geweest, zoals The LAG's en Lee's American Four en had in 1964 de song "My Diary" geschreven voor Rosa Lee Brooks, waarop Jimi Hendrix gitaar speelde en ook toekomstig Love drummer Michael Stuart nam met zijn band The Sons Of Adam een nummer van hem op, getiteld "Feathered Fish".
Nadat Lee The Byrds had zien spelen besloot hij een band (The Grass Roots) te vormen, die ook die stijl van muziek ging spelen en nadat singer, songwriter Bryan MacLean als gitarist bij de band kwam veranderde de bandnaam in Love.
Na diverse wisselingen in de band, bestond Love in 1965 uit: Arthur Lee - zang, sologitaar, percussie, piano en mondharmonica, Bryan MacLean - slaggitaar en zang, Johnny "Fleck" Fleckenstein - basgitaar, Alban "Snoopy" Pfisterer - drums, orgel en harpsichord en Johnny Echols – sologitaar.
In 1966 kreeg Love een contract bij het Elektra Records label en bracht in maart dat jaar hun debuutsingle, het door Burt Bacharach geschreven "My Little Red Book" uit, in dezelfde maand gevolgd door hun gelijknamige album "Love" en de single "7 and 7 Is", die in juli verscheen.
Vervolgens waren er weer enkele veranderingen in de band en verruilde Pfisterer de drums voor de harpsichord, waarna Michael Stuart als drummer bij de band kwam, terwijl ook blazer Tjay Cantrelli (John Barbieri) werd aangetrokken en Ken Forssi basgitarist Fleck verving.
Tevens maakte de band in november hun tweede LP "Da Capo", waarop de single "7 And 7 Is" stond, maar ook hun volgende singles "She Comes in Colors" / "Orange Skies", die in december verscheen en Que Vida!" / "Hey Joe" (maart 1967), waarna Cantrelli en Pfisterer de band verlieten.
In november 1967 verscheen het album "Forever Changes", waar de hitsingle "Alone Again Or" op staat, die in januari 1968 verscheen en in die tijd was de band
populairder in Engeland, dan in eigen land en tegenwoordig wordt het album als één van de beste rock albums aller tijden beschouwd.
Kort daarna verliet MacLean de band, terwijl Lee de rest van de bandleden ontsloeg en hij als enige bandlid over bleef.
Hij stelde een nieuwe band samen, die eveneens onder de naam Love actief werd en verder bestond uit: Jay Donnellan -sologitaar (die in 1969 door Gary Rowles werd vervangen), Frank Fayad - basgitaar en George Suranovich - drums.
In deze samenstelling verschenen de albums "Four Sail" (Elektra, 1969), "Out Here" (Elektra, 1969) en "False Start" (Blue Thumb, 1970), waarop JImi Hendrix als gastmuzikant meespeelt.
Ook werd er nog een album in deze formatie opgenomen in 1971, maar het zou tot 2009 duren voor het door het Sundazed label werd uitgebracht onder de naam "Love Lost".
Daarna maakte Lee in 1972 een solo album, getiteld "Vindicator", om vervolgens met een nieuwe bezetting in 1973 het album "Black Beauty" op te nemen, maar voordat het uitgebracht werd, stopte het Elektra label en verscheen het album pas in 2012 door het High Noon Records label.
Het volgende officiële album, dat werd uitgebracht was "Reel To Real", dat in 1974 verscheen via het RSO label op de markt kwam en daarop speelde Lee met dezelfde muzikanten als op het onuitgebrachte "Black Beauty".
Dat waren: Sherwood Akuna - basgitaar, Robert Rozelle - basgitaar (tracks 6,7,10), Melvan Whittington - slag- en sologitaar, John Sterling - slide- en slaggitaar, Joey Blockner - drums, Herman McCormick - conga's - "Buzzy" Feiten - sologitaar (track 3), Harvey Mandel - elektrische gitaar (track 5), Joey Deaguero - vibrafoon, Boby Lyle - orgel, clavinet en piano en Gary Bell - Arp synthesizer.
Eind jaren 70 ging de band ter ziele, waarna er wel plannen waren voor een reunie in de originele bezetting, maar die gingen niet door.
In 2001 begon Lee met de band Baby Lemonade de klassiekers van Love live te spelen en in 2004 kwam Johnny Echols, mede oprichter van Love, de band versterken en werd er enkele jaren opgetreden onder de naam Love with Arthur Lee, waarbij regelmatig nummers van de LP "Forever Changes" werden gespeeld.
Bij Arthur Lee werd begin jaren 2000 acute leukemie geconstateerd en op 3 augustus 2006 overleed hij daaraan in zijn geboorteplaats Memphis, Tennessee op 61 jarige leeftijd.
Love werd in 2009 nieuw leven ingeblazen door Johnny Echols, die samen met de leden van Baby Lemonade en Probyn Gregory van de Wondermints door de Verenigde Staten en Canada toerde onder de naam Love Revisited.
De huidige bezetting is: Johnny Echols – sologitaar, Mike Randle - slaggitaar, Rusty Squeezebox - slaggitaar en zang, David Chapple - basgitaar, David "Daddy O" Green - drums en Michael Stuart-Ware - drums.
De CD "Reel To Real", die 19 februari 2016 door het High Noon Records label opnieuw is uitgebracht, bevat behalve de 11 nummers van de LP ook 12 bonusnummers, waaronder outtakes, alternatieve mixen, alternatieve versies en meer plus een schitterend boekwerkje.
Het album, dat 23 nummers bevat, start met "Time Is Like A River" en daarin krijg ik een uitstekende swingende soul song te horen, die aan zet tot dansen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Stop The Music", waarin de band me een schitterende rustige soul song voorschotelt, die in de stijl van de muziek van Otis Redding gespeeld wordt en lichte blues invloeden bevat.
Daarna laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende funky uptempo soul song, die swingt als een trein en "Who Are You?" heet, gevolgd door "Good Old Fashion Dream" en dit is weer zo'n fantastische soul song in de stijl van Otis Redding, waarbij stil zitten onmogelijk is.
Dan volgt "Which Whitch Is Which", waarin lichte invloeden van Jimi Hendrix hoorbaar zijn en in dit is een vrij psychedelisch nummer, dat gevolgd wordt door "With A Little Energy", een heerlijke dansbare soul song.
In "Singing Cowboy" zet de band me een song voor die country invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "Be Thankful For What You Got" volgt en daarin laat de band me genieten van een geweldige funky soul song, die me aan de muziek van Curtis Mayfield doet denken.
Vervolgens hoor ik "You Said You Would", een schitterende swingende rock song met country invloeden, die door The Rolling Stones gemaakt had kunnen zijn en in "Busted Feet" zet de band me weer een verrukkelijke progressieve rock song voor in de stijl van Jimi Hendrix, waarna het laatste nummer van de LP volgt, getiteld "Everybody's Gotta Live", een uitstekende pop song met een aanstekelijk swingend ritme.
Dan volgen de bonus nummers, waarvan de eerste "Do It Yourself" heet en ik een outtake van een swingende soul song te horen krijg, die me opnieuw aan de muziek van Otis Redding doet denken en gevolgd wordt door de volgende outtake, "I Gotta Remember", een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van rock en soul.
Ook "Somebody" is een outtake en hierin schotelt Love me eveneens een prima mix van rock en soul voor, die swingt, waarna de laatste outtake volgt, die "You Gotta Feel It" heet en ook in deze heerlijke mix van soul en pop swingt de muziek weer als een trein.
In de alternatieve mix van "With A Little Energy" laat de band me opnieuw zo'n lekkere dansbare soul song horen en in in de alternatieve mix van "Busted Feet", die bijna 2 keer zo lang duurt, als de LP versie, hoor ik ook nu weer een geweldige progressieve rock song, die sterke invloeden van de muziek van Jimi Hendrix bevat.
De single mix van "You Said You Would" klinkt me weer als muziek in de oren en dit had volgens mij een hit kunnen worden en in de alternatieve take van "Stop The Music" geniet ik opnieuw van die schitterende rustige song, die me aan de muziek van Otis Redding herinnert, waarbij de muziek plotseling stopt.
Dan volgt er een studio repetitie van het nummer "Graveyard Hop", een swingende rock & roll song en een eigen interpretatie van "Jailhouse Rock" van het Elvis Presley nummer.
In de alternatieve take van "Singing Cowboy" speelt de band opnieuw een rock song met country invloeden, in de elektrische versie van "Everybody's Gotta Live" swingt het nummer weer als een trein door het aanstekelijke ritme en in de studio repetitie song van "Wonder People (I Do Wonder)" krijg ik ook nu weer een heerlijk swingende pop song te horen.
"Reel To Real" is een schitterend en zwaar onderschat album van Love, dat aangevuld door de bonus nummers zeker een herkansing verdient en wat mij betreft is dit album dan ook een 100% aanrader voor iedere liefhebber van de betere soul en pop.
Papernut Cambridge is een collectief uit Cambridge, Kent, Engeland, dat opgericht is door underground producer, technicus en gitarist Ian Button (Death In Vegas, Trashing Doves), als zijn nieuwste project.
Dit collectief bestaat uit: Ian Button, Robert Halcrow, Marco Magnani, Robert Rotifer, Darren Hayman, Jack Hayter, Ralegh Long, Mary Epworth, Will Twynham, Helene Bradley, Mat Flint, JJ Crash, Lucy Jopling, Paul Hawkins, Chris Potter, Alastair Harper, Ruari Meehan, Alex Templeton-Ward, Nick Tidmarsh, John Howard, Terry Miles en Emma Winston.
Andere huidige projecten en samenwerking verbanden zijn er onder andere met: Go Kart Mozart, David Cronenberg's Wife, Deep Cut, Darren Hayman, Pete Astor, Rotifer en Paul Hawkins.
Papernut Cambridge is gebaseerd op een denkbeeldige band uit een droom van 1990, die in 2013 tot leven is gewekt, door een groep te vormen uit vrienden en medewerkers.
Dat resulteerde in de 2 albums: "Cambridge Nutflake" (november 2013) en "There's No Underground" (oktober 2014), die beide door het Gare Du Nord Records label werden uitgebracht.
Hun nieuwe album, "Love The Things Your Lover Loves", staat voor 13 mei 2016 gepland en wordt zowel op 2LP (10"), CD en als digitale download en cassette uitgebracht via Gare Du Nord Records.
Voor Valentijnsdag 2016 is er speciaal een gratis "Valentines Day EP" verschenen onder de naam "Love The Things Your Lover Loves EP", waarop het titelnummer van de nieuwe LP en 1 nummer uit 1995 en 1 uit 1999 staan, plus een set tijdelijk blijvende tatoeages.
De EP start met "Love The Things Your Lover Loves" en daarin hoor ik de band een verrukkelijke psychedelische song ten gehore brengen, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarbij de zang me enigszins aan die van Steve Harley (Cockney Rebel) doet denken (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
Daarna krijg ik "Number 33" te horen en ook dit is een vrij rustige pop song, die licht psychedelisch klinkt en een aanstekelijk ritme bevat, dat me aan het nummer "Saterday's Child" van The Monkees doet denken en daarbij is het moeilijk stil te blijven zitten.
Het laatste nummer van de EP heet "Valentine Neversent" en daarin speelt de band een uitstekende zeer rustige song, waarin diverse subtiele tempowisselingen zitten.
"Love The Things Your Lover Loves EP" van Papernut Cambridge is een heerlijke gratis plaat, die je in ieder geval minstens gehoord moet hebben en die ik iedere liefhebber van de betere pop en licht psychedelische muziek kan aanbevelen.
Orson Hentschel is een Duitse producer en componist uit Düsseldorf, die op jonge leeftijd klassieke piano leerde spelen.
Tegenwoordig componeert hij hoofdzakelijk elektronische, experimentele en film muziek en is sterk beïnvloed door de minimale muziek van Steve Reich, wat in zijn composities terug te vinden is.
Ondanks het feit, dat Hentschel een klassieke muziek opleiding deed, is dat niet in zijn werk het geval, want zijn technieken zijn verre van traditioneel en hij gebruikt voorbeelden van muziek, die in allerlei muziek voorkomt, waarbij hij samples haalt uit: soundtracks, internet, film audio tracks, muziek albums en geluid bibliotheken, die hij tot een nieuw geheel maakt, maar ook gebruikt hij zang uit de late middeleeuwen.
Hentschel ziet zichzelf daarom niet als componist, maar als multimedia artiest en zijn optredens zijn gebaseerd op een samenwerking van muziek, licht, mist en visuele effecten, waarbij hij live bijgestaan wordt door drummer Lukas Baumgart.
Zijn debuut album "Feed The Tape", waarop 8 nummers staan, verschijnt 26 februari 2016 via het Denovali Records label als digipack CD en op vinyl als 2LP.
Het eerste nummer van het album heet "16 MM", dat start met een eentonig ritmisch geluid van een machine, die in een hoog tempo draait, waar zware tonen aan toegevoegd worden en vervolgens ook allerlei andere geluiden, zodat er een spannend geheel ontstaat, waarna het tempo omlaag gaat en het ritme verandert en het nummer iets psychedelisch krijgt, om verder in het nummer weer terug te keren naar het machinale.
Daarna volgt "Harmonica" en daarin krijg ik een traag zwaar stuk muziek voorgeschoteld, dat langzaam sneller wordt en een licht hypnotiserend ritme bevat, dat hij van diverse subtiele tempowisselingen voorziet en uitmondt in een naar krautrock neigend nummer.
Dan hoor ik het titel nummer "Feed The Tape" en hierin laat Orson me genieten van een aanstekelijk licht hypnotiserend krautrock nummer, waarin enkele keren een onderbreking zit, waardoor het tempo en ritme even veranderen.
Het volgende nummer heet "Slow Moving" en dat begint erg rustig, maar na enkele minuten verandert dat en laat Orson me een lekker in het gehoor klinkend swingend nummer horen, dat na korte tijd weer terug komt bij het begin tempo, waarna de procedure zich herhaalt en "Noise Of The Light" volgt en hierin laat hij me genieten van een zwaar, soms vrij heftig, licht hypnotiserend stuk muziek, daarmee beelden bij me oproepend van een apocalyptische wereld.
In "Shirari" krijg ik een hypnotiserend terug kerend ritme te horen, waar door heen flarden muziek worden gespeeld en in "Florence" hoor ik Orson een schitterend nummer ten gehore brengen, waar hemelse vrouwen zang in zit, die me aan opera doet denken, slechts even onderbroken door progressieve hypnotiserende drum klanken, om met hemelse zang te eindigen.
Het laatste nummer "What's Going On" start met repeterende drum klanken, die tot het einde van het nummer aanhouden en daar tussendoor krijg ik diverse andere instrumenten te horen (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie).
Het debuut album "Feed The Tape" van Orson Hentschel bevat 8 werkelijk fantastische nummers, die me aan mijn stoel gekluisterd hebben gehouden en ik kan deze schijf dan ook aanbevelen aan een ieder, die van dit genre houdt.
The Callas, uit Athene, Griekenland, is een project van de broers Aris Ionas - zang en sologitaar en Lakis Ionas - basgitaar en zang, die zich verder bezig houden met het maken van kunstwerken en films (hun eerste film "Lustlands" verscheen in 2013 bij HAOS film).
In het begin van hun bestaan speelde de band als trio met drummer Annita Polychroni en maakte punk met obscene, banale, mysterieuze teksten en trad op in kerken, flats, galerieën en op boten in onder andere New York, Parijs, Amsterdam, Londen, Barcelona, Madrid en Berlijn.
De band, die tegenwoordig verder bestaat uit: Chrysanthi Tsoukala - sologitaar en zang en Marilena Petridou - drums, bracht hun debuut album "Objekt" in 2011 uit en deze kreeg goede recensies.
Hun tweede album "Am I Vertical?", uit 2013, werd door het Griekse Inner Ear label zowel op CD als op vinyl en als digitale download uitgebracht en is geproduceerd door Jim Sclavunos, die onder andere werkte met Nick Cave & The Bad Seeds, Sonic Youth, Lydia Lunch, The Cramps en Grinderman.
Ook hun nieuwe album "Half Kiss Half Pain" is door Jim Sclavunos geproduceerd en op 29 januari 2016 door het Inner Ear Records label op zowel CD, LP en als digitale download uitgebracht.
Het album, dat 10 nummers bevat, start met "It's Sunday I'm Bleeding" en daarin laat de band me genieten van een lekker in het gehoor klinkende dansbare pop song, die een aanstekelijk eentonig ritme bevat, terwijl de muziek me terug voert naar de jaren 80.
Daarna volgt "Sad Erection", waarin de muziek me enigszins aan die van Lou Reed doet denken en ik een schitterende pop song te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna het volgende nummer, dat "Cut" heet te horen is en hierin zet de band me een stevige swingende rock & roll song voor, die diverse tempowisselingen bevat.
Ook de titelsong "Half Kiss Half Pain" is een snelle rock song en in dit nummer zitten invloeden van punk, hardrock en experimentele muziek, terwijl het geheel vrij heftig gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), om gevolgd te worden door "The Great Eastern", een fantastische rustige pop song, waarin invloeden van Leonard Cohen doorklinken, die tegen het einde in een hoger tempo gespeeld wordt.
In "Could You?" schotelt de band me een psychedelisch klinkend stukje muziek voor, dat in een rustig tempo begint, maar halverwege over gaat in een hoger tempo, waarin de bas een hypnotiserend ritme speelt en de rest van de band er danig op los experimenteert en er een geweldig stuk muziek ontstaat en in "La Jalousie" laat de band me opnieuw genieten van een verrukkelijke licht hypnotiserende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens krijg ik "Blue" te horen en ook in dit swingende dansbare uptempo nummer speelt de band een heerlijk stukje rock met psychedelische garagerock invloeden, dat gevolgd wordt door "So Sweet", een schitterende uptempo rock song, waarin de muziek wel iets weg heeft van die van Iggy & The Stooges.
Het laatste nummer heet "River.Drool.Ear.Rope." en deze uitstekende licht hypnotiserende poprock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt bevat invloeden van gothic en Nick Cave.
"Half Kiss Half Pain" van The Callas is een fantastisch album, waarbij ik me geen moment verveeld heb en vol staat met uitmuntende songs, die er om schreeuwen gehoord te worden en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van de betere pop en rock houdt.
Het nieuwe project van Planet Of Zeus drummer Serefeim Giannakopoulos, die één van de meest actieve muzikanten in Griekenland is, heet Night Knight.
De andere leden in dit project zijn: Minas Liakos (Fingers Crossed, TFATFY) - sologitaar, Stelios Provis (Planet Of Zeus) - basgitaar en Manolis Giannikios (Whereswilder) - drums, die live mee optreden.
De opnamen voor zijn debuut album startte toen Serefeim in augustus 2014 besloot, zichzelf in de Unreal Studio op te sluiten om nummers te gaan opnemen.
Het resultaat is de CD, LP, digitale download "God Is A Motherfucker", die uit 11 nummers bestaat, een mix is van diverse muziekstijlen en op 29 januari 2016 door het Inner Ear Records label is uitgebracht.
Het album, waarop Serefeim alle instrumenten speelt, begint met "Born Again", waarin hij me een stevige uptempo rock song voorschotelt, waarin de zang licht psychedelisch klinkt en de muziek aanzet tot dansen en dit nummer wordt gevolgd door "Turned Back Blues", een heerlijke swingende pop song met invloeden van jaren 80 pop. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Us" en daarin laat Serefeim me genieten van een erg mooie rustige pop song, waarna "Between My Legs" volgt en ik een lekker in het gehoor klinkende pop song voorgezet krijg, die een licht hypnotiserend ritme bevat.
Dan volgt "Crystal Rivers", waarin ik opnieuw een schitterende rustige pop song te horen krijg, gevolgd door "The Story Of A Fool", een uitstekende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In de titelsong "God Is A Motherfucker" krijg ik een fantastische licht hypnotiserende song voorgezet, waarin diverse subtiele tempowisselingen zitten en de zang soms heftig is en in "Hang Me Out To Dry" laat hij me opnieuw zo'n prachtige rustige song horen.
Het volgende nummer heet "Turn Back Time" schotelt hij me een rustig startende pop song voor, die al snel over gaat in een hoger gespeeld tempo en dan krijg ik een verrukkelijke aanstekelijke en dansbare swingende song te horen, waarbij stil zitten geen optie is.
Vervolgens hoor ik "Nadia" en ook daarin start de muziek in een niet al te hoog tempo, maar wordt geleidelijk iets sneller, waardoor ik een uitstekende pop song te horen krijg, die een aanstekelijk ritme bevat en in het laatste nummer "Set It On Fire" laat Serefeim me ook nu weer een lekker in het gehoor klinkende pop song horen, die goed dansbaar is.
"God Is A Motherfucker" van Night Knight bevat 11 prima songs, die je minstens een keer gehoord moet hebben en ik elke liefhebber van de betere pop dan ook kan aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Multicast Dynamics is het project van de elektronische muziek producer, geluid ontwerper en media artiest Samuel van Dijk uit Nederland, die verder onder enkele andere namen muziek uitgebracht heeft zoals: Mohlao en VC-118A.
Hij bracht in 2015 via het Denovali Records label eerder 3 albums onder de naam Multicast Dynamics uit, als deel van een vierluik en "Outer Envelopes", dat 5 februari 2016 is uitgebracht, is daar het vierde en laatste deel van.
"Outer Envelopes" bevat 9 nummers en begint met "Astra I", waarin ik een heerlijk avant-garde nummer te horen krijg, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en invloeden van noise en soundscapes bevat.
Daarna hoor ik "Sonar" en ook hierin neemt Samuel me mee op een trip in zijn elektronische wereld en krijg ik een uitstekend krautrock nummer voorgezet, dat een hypnotiserend ritme heeft (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Kabina" volgt, dat vrij psychedelisch begint en geleidelijk experimenteler en zwaarder wordt.
Dan krijg ik "Interior 1967" voorgeschoteld en daarin laat hij me opnieuw een experimenteel stukje avant-garde horen, waarmee hij me in de ban van zijn muziek weet te krijgen en ik in de muziek lijk op te lossen.
In "Astra II" vervolgt hij met het maken van zijn avant-gardistische muziek, die invloeden van soundscapes bevat en in een rustig tempo gebracht wordt en in "Modular" krijg ik een duister klinkend nummer te horen, waardoor ik me in een apocalyptische wereld waan en in het volgende nummer, dat "Merge" heet, laat Samuel me een uitstekend licht hypnotiserend stukje muziek horen, waarin ook nu soundscapes verwerkt zitten.
Het titel nummer "Outer Envelopes" is het volgende, dat ik te horen krijg en ook hierin schotelt hij me weer een schitterend hypnotiserend elektronisch nummer voor, dat in een vrij eentonig ritme gespeeld wordt en ruimtelijke invloeden heeft.
Vervolgens hoor ik het titel nummer opnieuw, alleen nu in een andere versie en deze heet "Outer Envelopes (VC-118A Reshape)" en ook daarin laat Samuel me genieten van een eentonig hypnotiserend ritme, dat lichte invloeden van krautrock en soundscapes bevat.
"Outer Envelopes" van Samuel Van Dijk bevat 9 uitstekende nummers, waarmee hij me van begin tot eind in de ban van zijn muziek heeft weten te houden en ik kan liefhebbers van dit genre dan ook aanraden dit album eens te gaan beluisteren.
Toetsenist Dirk Jan Müller uit Aken, Duitsland, richtte in 1992 de band Electric Orange op, die toen alleen uit hem bestond.
In 1991 had hij onder zijn naam in eigen beheer het album "Brainwaves" op CD-R en cassette uitgebracht, dat in 1992 gevolgd werd door "The Columns Of Herakles", op cassette en CD-R eveneens in eigen beheer.
Ook bracht hij in 1992 het CD album "Time Signals" uit via het Electronical Dreams label en in 1994 verscheen de CD "Memories In Space" van Schönwälder, Broekhuis & Müller, die tevens in een gelimiteerde genummerde oplage op vinyl werd uitgebracht, via het Manikin label.
Dirk Jan is behalve in Electric Orange, waarmee hij reeds 16 albums uitbracht, ook actief in: Bloop, Octopus's Garden, Space Invaders, The Hausfrauen Of Death en Cosmic Ground.
Laatstgenoemde is het nieuwe soloproject van Dirk Jan en het eerste album van Cosmic Ground met gelijknamige titel verscheen in maart 2014.
Daarop bespeelt hij: mu modular, eurorack modular, fender rhodes, mellotron, moog sub phatty, philicorda, farfisa compact, farfisa professional duo, solina string ensemble, roland rs202, korg ms20, roland sh1000, hohner string melody II, elka rhapsody, nord wave, moog voyager, hohner clavinet, oberheim sem, korg mini-pops, leslie 760 en hohner orgaphon.
Het tweede album van Cosmic Ground, dat 3 augustus 2015 via het Studio Fleisch label verscheen, heet simpelweg "2" en hierop speelt hij: analogue modular synthesizers and sequencers (MU), mellotron m4000d, dreadbox erebus, farfisa compact, solina string ensemble, roland sh1000, arp odyssey, hohner string melody II, elka rhapsody, hammond m100, oberheim sem, hohner orgaphon en leslie 760, terwijl het geheel analoog gemixt is.
Het album "2" bevat 4 lange nummers, waarvan "Sol" het eerste is en hierin hoor ik Dirk Jan met zware klanken beginnen, die na enkele minuten over gaan in een schitterend swingend stukje hypnotiserende krautrock, dat gevolgd wordt door "NGC 224", dat experimenteel en zwaar begint, waarna hij ook nu weer omschakelt naar het spelen van fantastische swingende krautrock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Organia" begint de muziek opnieuw zwaar en vrij rustig, om na een minuut of vijf over te gaan in een verrukkelijk stuk krautrock, dat ook nu weer een hypnotiserende werking op me heeft en swingt als een trein, maar naar het einde toe verandert de muziek opnieuw en wordt zwaarder, rustiger en experimenteler en loopt dan over in "Altair", een geweldig rustig psychedelisch kosmisch krautrock nummer, dat tegen het einde iets meer vaart krijgt en verandert in een swingend krautrock nummer.
"2" van Cosmic Ground bevat 4 heerlijke swingende nummers, die elke liefhebber van deze muzieksoort zal weten te waarderen en ik kan deze geweldige CD dan ook van harte aanbevelen aan een ieder die van krautrock houdt.
Monomyth uit Den Haag, Nederland, werd in mei 2011 opgericht na een jamsessie en bestaat uit: Thomas van den Reydt - sologitaar, Selwyn Slop - basgitaar , Peter van der Meer - keyboards , Tjerk Stoop - synthesizers en Sander Evers - drums.
De bandleden waren eerder actief in bands als: Alkaloid, Incense, The Polar Exploration Ship, Lucid, The Incredible Stacks, 35007 en Gomer Pyle.
Hun eerste optredens deden ze in 2012, onder meer in België (Antwerp Music City in april en Yellowstock Winterfest festival in december) en in Duitsland (Monsters Of Närmberch festival in december), waarmee de band naam maakte en in 2013 op grote Nederlandse festivals als Roadburn in Tilburg (april) en Parkpop in Den Haag (juni) te bewonderen was en tevens was de band opnieuw te zien op het Yellowstock festival te Geel, België in augustus.
In september 2013 verscheen hun debuut album "Monomyth", zowel op CD als op LP, via het Burning World Records label, waarop 5 lange nummers staan, waarna de band het jaar eind december afsloot met een optreden op het Freak Valley X-Mas Fest in het Duitse Siegen.
Ook 2014 was een goed jaar voor Monomyth met optredens in binnen en buitenland en in september werd de LP / CD "Furhter", waarop 4 lange nummers staan, uitgebracht, deze keer via het Suburban Records label.
Ook hun nieuwe album "Exo", dat 18 maart 2016 uitkomt en op zowel CD, LP en als digitale download wordt uitgebracht, verschijnt via dit label en wordt die dag in Paradiso te Amsterdam gepresenteerd.
"Exo" bevat 5 nummers, waarvan "Uncharted" de eerste is en hierin hoor ik de band in een rustig tempo beginnen en het veertien en een halve minuut durende nummer langzaam opbouwen, waarin psychedelische klanken afgewisseld met ambient en invloeden van spacerock, terwijl het ritme licht hypnotiserend werkt.
Daarna schotelt Monomyth me "Surface Crawler" voor, waarin ik een stevig hypnotiserend spacerock nummer te horen krijg, dat soul en krautrock invloeden heeft en uiterst dansbaar is.
Dan laat de band me genieten van "Et Oasis" en in dit nummer speelt de band een mix van dance, trance, progressieve rock en krautrock in een swingend hypnotiserend ritme, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
In "LHC", dat op single is verschenen, zet Monomyth me opnieuw zo'n geweldig swingend hypnotiserend nummer voor, dat van begin tot eind in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en ook nu weer invloeden uit de krautrock en dance bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik het laatste nummer "Moebius Trip", waarin de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende mix van progressieve rock, dance en krautrock voorschotelt.
Het derde album van Monomyth, "Exo", is een schitterend product en bevat 5 fantastische nummers, waarmee de band, die ik tot één van de beste van Nederland reken, me van begin tot eind in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan dit album dan ook ten zeerste aanraden aan elke liefhebber van zowel progressieve rock, krautrock en dance.
De aanzet, die uiteindelijk zou leiden tot deoprichting van Uther Pendragon, werd in 1965 gegeven toen zanger en slaggitarist Mark Lightcap in 1965 te San Carlos, Californië, tijdens de Spaanse les met Bruce Marelich over muziek sprak.
Deze speelde in een rock & roll band en Mark wilde daar deel van uit gaan maken, maar moest eerst gitaar leren spelen, dat ongeveer een jaar in beslag nam.
Nadat hij auditie had gedaan en voor de test geslaagd was, werd Mark in de band, The Blue Fever, opgenomen, waarna de band bestond uit: Bruce Marelich - sologitaar en zang, Mark Lightcap - zang en slaggitaar, Martin Espinosa - basgitaar en zang, Doug Williams - keyboards em zang en Derek French - drums.
Hun eerste eigen songs werden in 1966 geschreven en in 1967 deed zich de eerste bezettingswisseling voor, toen Derek French in dienst moest en er daardoor een andere drummer aangetrokken moest worden, maar ook kwam zanger Phil "Fayden" Homboe de band versterken, zodat deze nu uit 6 personen bestond.
Ook laatstgenoemde schreef enkele songs en nadat de band een battle of the bands in de Bay Area had gewonnen, mochten ze in het voorprogramma van Country Joe & The Fish spelen.
In oktober 1967 ging de band, die toen The Timne heette, voor het eerst de studio te San Jose in om 2 nummers op te nemen, die door Phil geschreven waren en kort daarna ontmoetten ze Graig Pedersen, die hun manager werd en de teksten van enkele van hun songs schreef.
Vervolgens verhuisde de band gezamenlijk naar een huis in Belmont Hills, dat op de San Francisco Baai uit keek, om zoveel mogelijk samen te oefenen en elkaar beter te keren kennen.
Na een jaar verhuisden ze opnieuw en kwamen in Menio Park terecht, waar ze een eigen band huis kochten en ook gingen ze regelmatig naar optredens kijken van bands als The Doors, Jefferson Airplame, Canned Heat, The Byrds, The Yardbirds en later Led Zeppelin, die allen een inspiratiebron voor hen waren.
Ook veranderde de band nog enkele keren van naam, eerst in Kodiak en later in Mandala.
Doug Williams besloot medicijnen te gaan studeren en stopte en in november 1968 ging Fayden solo verder en nam zijn teksten mee, zodat de rest van de band nieuwe songs moest schrijven.
Begin 1969 ging de band de Pacific Recording studio te San Mateo in, waar ze verscheidene eigen songs op namen, waarna Graig en Martin met de tapes naar Los Angeles gingen om een platencontract proberen te krijgen.
Na bij 4 of 5 platenfirma's te zijn afgewezen keerde het duo zonder resultaat terug en korte tijd later werd Graig voor militaire dienst opgeroepen, waarna de band, die toen onder de naam Justus optrad, naar een klein huis in Atherton verhuisde.
Derek French kwam terug in de band, maar ook Graig Pedersen keerde uit militaire dienst terug en in oktober 1969 veranderde de bandnaam opnieuw en gingen ze Uther Pendragon heten en tevens richtte Martin Espinosa, een constuctie maatschappij op "Martin Enterprises", waar Graig, Mark en later Mike in mee gingen werken en de band een eigen opname studio bouwde.
Halverwege 1970 verliet Derek de band weer en na met diverse drummers te hebben gespeeld, kwam Mike Beers eind 1971 bij de band en zou tot het einde van de band (1976) de drummer blijven.
Tussen 1966 en 1975 had de band diverse nummers opgenomen, die in 2015 door het Guerszen label als 3LP box en 2CD zijn uitgebracht en van de originele master banden zijn gemaakt.
De eerste song van CD 1, waarop 13 nummers staan, komt uit 1974 en heet "Intro - You're A Human Now" en daarin speelt de band een swingend psychedelisch stukje progressieve muziek, dat met een gesproken intro start en uptempo gespeeld wordt, waarna "Side Of The Dawn" uit 1969 volgt en dit is een lekker in het gehoor klinkende progressieve rock song, die enkele tempowisselingen heeft.
Daarna speelt de band "Who's Gonna Try" (1975), een uitstekende en swingende rock song, "Devil's Due" (1974), een mooie vrij rustige rock song met folk invloeden en "10 Miles To Freedom" (1969), een fantastische, bijna 11 minuten durende, progressieve psychedelische rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een heerlijke drumsolo bevat.
Dan volgen "San Francisco Earthquake" (1975), een prima swingende progressieve rock song met een terug kerend ritme en "Signify Justice" (1969), waarin de band een uptempo rock song speelt, die wisselende tempo's heeft.
In "Love Lock Temprature Drop" (1967), dat samen met "Peter Pan Blowup" van de enige over gebleven proefpersing komt, laat de band horen, dat ze ook prima pop songs met uitstekende samenzang kan maken, terwijl "Peter Pan Blowup" (1967) een heerlijke licht psychedelische garagerock song is, die enkele tempowisselingen bevat.
"Magical Door" (1969) is weer een schitterende progressieve rock song , "Luxury's Draft" (1975), een prima rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "Realm Of 7 Planes" (1974), een lekker klinkende pop song terwijl "Man Of Means" (1975) een stevige hardrock song is, waar diverse tempowisselingen in zitten.
CD 2 bevat 11 nummers, waarvan "Spanish Fly" (1974), de eerste is en hierin speelt Uther Pendragon een schitterende psychedelische progressieve rock song, die lichtelijk aan "White Rabbit" van Jefferson Airplane doet denken en Spaanse invloeden bevat en na een rustig begin steeds sneller en heftiger wordt.
In "King Muskrat" (1975) speelt de band een heerlijke progressieve bluessong in een niet al te hoog tempo en in "See It My Way" (1974) een vrij rustig startende rock song, die na korte tijd over gaat in een song van gemiddeld tempo en enkele tempowisselingen kent.
Daarna volgt "Rock And Roll Star" (1975), een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song , die gevolgd wordt door "Meanie Jeanie - Old Man" (1975), waarin de band een rock & roll song ten gehore brengt, die verandert in een uitstekende rustige mix van country en rock.
Dan vervolgt de band met "Troubles"(1975), een geweldige vrij heftige rock song, die verscheidene tempowisselingen bevat, waarna "Woman" (1975) te horen is en hierin speelt de band weer zo'n prima swingende uptempo rock song.
Het volgende nummer heet "Hell's Rock"(1975), een heerlijke swingende rock & roll song, die gevolgd wordt door "They'll Never Last" (1968), waarin Uther Pendragon een goede pop song ten gehore brengt.
"Kristina" (1966) is een fantastische mooie poprock song, waarin een aanstekelijk ritme zit en in het laatste nummer "Music Box" (1969) speelt de band, na een erg rustig begin, een schitterende swingende progressieve rock song en sluit daarmee de CD op waardige wijze af.
De 2CD/3LP "San Francisco Earthquake" van Uther Pendragon bevat 24 verrukkelijke, hoofdzakelijk progressieve rock, songs, waarvan de meeste in 1975 gemaakt zijn, die ik iedere liefhebber van dit genre van harte kan aanbevelen. (luister naar de teaser van het album via de youtube link onder de recensie)
Maat Lander is een nieuwe Russische band, die ontstaan is tijdens een live jam tussen enkele leden van Vespereo en The Re-Stoned en bestaat uit: Arkadiy Fedotov (Vespero) - basgitaar, keyboards en synthesizer, Ilya Lipkin (The Re-Stoned) - sologitaar en mandola en Ivan Fedotov (Vespero) - drums, percussie, school bel en wave drum.
De 10 nummers voor het debuut album "The Birth Of Maat's Galaxy", uit 2015, werden in de VMS Studio van Vespero te Astrakhan en in de Rushus Studio van The Re-Stoned te Moskou opgenomen en door het R.A.I.G. label uitgebracht.
Hun nieuwe album, "Dissolved In The Universe" is een live weergave van 5 van de nummers van het debuut album plus een nieuw nummer en is via het Clostridium Records op vinyl uitgebracht.
Het album start met "Intro" en daarin laat de band me een heerlijk stukje progressieve rock horen, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en spacerock invloeden bevat, waarna ik "The Comet Rider" te horen krijg, waarin de band een swingende mix speelt van kraut- en spacerock, die na een vrij rustig begin in een hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.
Daarna schotelt de band me "To Johannes Kepler" voor en hierin laat de band me genieten van een fantastisch progressief psychedelisch nummer, dat rustig start en een hypnotiserend ritme heeft en over gaat in een swingend hypnotiserend krautrock nummer met progressieve rock invloeden.
Dan krijg ik "Alnilam" te horen en ook in dit nummer speelt Maat Lander een verrukkelijk stukje hypnotiserende progressieve rock, waar spacerock invloeden in zitten en dit wordt gevolgd door "Aquarius", een schitterend rustig beginnend symfonisch klinkend nummer, dat langzaam opgebouwd wordt en progressieve rock invloeden bevat, waarbij het tempo omhoog gaat, waarop de band na enige tijd terug keert naar het rustige symfonische spel, om vervolgens weer te versnellen. (luister naar een versie van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Het laatste nummer van het album heet "Space Scum" en hierin zet de band me een geweldig swingend spacerock nummer voor, dat snel en heftig begint, maar na enkele minuten in een rustiger tempo gespeeld wordt, dat verder in het nummer weer meer snelheid krijgt en uitmondt in een heerlijk progressief rock nummer.
"Dissolved In The Universe" van Maat Lander is een fantastisch album, dat ongetwijfeld bij iedere spacerock en progressieve rock liefhebber in de smaak zal vallen en ik kan hen dit album dan ook voor de volle 100% aanbevelen.
Electric Orange is een band uit Aken, Duitsland, die op 26 augustus 1992 door Dirk Jan Müller opgericht werd en nadat Dirk Bittner in 1994 met hem ging samen spelen, diverse samenstellingen kende, maar vanaf 2007 bestaat uit: Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer, percussie, Dirk Bittner - sologitaar, zang en samples (1994), Tom Rückwald - basgitaar (1998) en Georg Monheim - drums.
Omdat de band een eigen studio heeft, nemen ze daar zelf alles op met apparatuur uit de jaren zestig en zeventig, maar ook gebruiken ze nieuwe opname technieken en hebben dan ook de ruimte en tijd om er zo lang over te doen als zij zelf willen.
Hun nummers, geïnspireerd door psychedelische rock en krautrock, ontstaan tijdens jamsessies en elke sessie wordt dan ook opgenomen.
Sinds 2003 treden ze regelmatig op en stonden op het podium met o.a. Man, Birth Control, Zone Six, Guru Guru, Kraan, Hoelderlin en Harvey Bainbridge (ex-Hawkwind), maar ook speelden ze op grote festivals zoals Burg Herzberg, Roadburn, Zappanale en Yellowstock en waren ze hoofdact op het zuid Duitse FreakWeekNoEnd festival in 2006.
De band brengt sinds 1993 albums uit via diverse labels, zoals Manikin Records (Berlijn), Delerium Records (Engeland), MPL (Catweezle), Sulatron (Duitsland), en sinds 2011 via Adansonia Records en digitale downloads in eigen beheer via bandcamp.
Hun eerste uitgave uit 1993 is simpelweg "Electric Orange" getiteld en vervolgens verschenen: "Orange Communication" (1994), "Cyberdelic" (1996), "Schallaufnahmen (Bloop)" (1999), "Abgelaufen" (digitale download, 1 juni 2001); opgenomen in 1999 en 2000 door Dirk Bittner - sologitaar, zang en samples, Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer en samples, Tom Rückwald - basgitaar en Eric Karow - drums.
"Unterwasser - Live 2002" (digitaal, 1 juli 2002); opgenomen tijdens het 10 jarig bestaan van Manikin Records Anniversary Festival in Bad Sulza (een 48 uren durend non-stop evenement).
Electric Orange leden Dirk Bittner - sologitaar, synthesizer, vocoder en samples en Dirk Jan Müller - synthersizers, Farfisa orgel, sequencer, samples en tapes, speelden 2 sets van 2 uur op 6 april 2002, waarvan de eerste set in de vroege ochtend en de tweede 's avonds laat en het gehele optreden, dat 157 minuten duurde, verscheen op 2CD's.
"Platte" (digitaal, 1 oktober 2003); in 2002 en 2003 opgenomen en oorspronkelijk als LP verschenen met daarop 3 nummers, terwijl de heruitgave op CD in 2007 2 extra nummers heeft en de digitale download een exclusief bonus nummer bevat.
De band bestaat op deze uitgave uit: Dirk Jan Müller - orgel, synthesizer, Dirk Bittner - sologitaar, zang en drums, Josef Ahns - sologitaar en Silvio Franolic - drums.
"Fleischwerk" (digitaal, 1 november 2005); verscheen op een LP, waarop 9 nummers staan en de heruitgave op CD in 2008 bevat 13 nummers, waarvan de eerste 12 in 2005 opgenomen zijn en het laatste nummer in 2008.
De band bezetting op de CD is: Dirk Jan Müller - orgel en synthesizers, Dirk Bittner - sologitaar, zang en percussie, Josef Ahns - sologitaar en dwarsfluit, Tom Rückwald - basgitaar (track 13), Eric Karow - drums (tracks 5 en 9), Silvio Franolic - drums (track 7 en 8) en Georg Monheim - drums (track 13).
"9904 Weird Tapes" (digitaal, 1 juli 2006); experimentele nummers, die niet gebruikt werden voor de albums "Abgelaufen", "Platte" en "Fleischwerk", gemixt in 2 lange nummers van 80 minuten, die elk 16 sub nummers bevatten en tussen 1999 en 2004 zijn opgenomen in Studio Fleisch te Aken en Delta Lab te Broichweiden en gemasterd zijn door Dirk Jan Müller.
"Morbus" (CD + digitaal, 15 juli 2007).
"Krautrock From Hell" (CD + digitaal, 20 december 2009); ook via Adansonia Records als dubbel LP inclusief download verkrijgbaar.
"Netto" (Digipack CD + digitaal, 15 augustus 2011); ook via Adansonia Records als dubbel LP inclusief download verkrijgbaar.
"XX" (download, 15 september 2012), ook op vinyl via de band's huispagina op bandcamp te verkrijgen.
"Live At Roadburn 2012" (digitaal, 8 maart 2013); 15 april 2012 live opgenomen tijdens het optreden op het Roadburn festival te Tilburg, Nederland, gemastered door krautrock legende Eroc en ook als LP met gratis download code via de band's huispagina op bandcamp te koop.
"Archive 1993-1997" (digitale CD, 20 februari 2014); Trip Hop/Drum'n'Bass/Krautrock opnames van Dirk Jan Müller en Dirk Bittner, die eerder in een beperkte oplage op CD-R verschenen.
"Volume 10" (digitaal, 25 augustus 2014); tevens als CD en als 2LP te koop via de band's huispagina op bandcamp, is het laatst opgenomen album van de band, ondanks het feit, dat er in 2015 nog twee albums verschenen.
"Nein! Hits à gogo - Golden Recordings" (digitaal, 5 december 2015); ook als 10" LP te koop via Adansonia Records (gelimiteerd zwart, oranje of paars vinyl, inclusief een download code), maar niet het nieuwe album van de band.
"Netto Companion" (digitaal, 8 juni 2015); live opgenomen op 11 mei 2011 in Studio Fleisch te Aken en oorspronkelijk als bonus plaat uitgebracht bij de beperkte vinyl oplage van het album "Netto" in 2015.
"Netto Companion", dat 4 nummers bevat, start met "Brutto" en hierin hoor ik de band, na een swingend begin, een geweldig psychedelisch progressief stuk muziek maken, dat in een rustig tempo start, maar langzaam opgebouwd wordt en steeds meer vaart krijgt en over gaat in een mix van progressieve rock en krautrock, die tegen het einde weer psychedelisch wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en door loopt in het volgende nummer, dat "B-Sphäre" getiteld is.
Daarin zet de band me een rustig beginnende mix van psychedelische en progressieve rock voor, die ook nu weer steeds verder opgevoerd wordt, totdat er een fantastisch swingend geheel is ontstaan, die naar het einde toe iets zwaarder wordt.
Daarna volgt "Geweih", het langste nummer van de CD, dat bijna 25 minuten duurt en in dit nummer schotelt Electric Orange me een schitterend stuk progressieve rock voor, dat opnieuw in een langzaam tempo begint en rustig uitgebouwd wordt, doordat de band het tempo opvoert, waarbij de muziek heftiger en progressiever wordt, maar na een tempowisseling zijn er ook invloeden van de elektronische muziek hoorbaar en een stukje verder in het nummer worden de krautrock invloeden steeds sterker en speelt de band een verrukkelijk swingend nummer, dat verder gaat in "Schaf Im Abgang" en ook hierin schakelt de band terug naar een rustig begin, waarna ik een mix van experimentele en psychedelische muziek te horen krijg, die over gaat in een zwaar klinkend progressief nummer, waarin de band het tempo opschroeft en omschakelt naar de krautrock, waarmee ook geëindigd wordt.
"Netto Companion" van Electric Orange is weliswaar niet het nieuwste product van de band, maar bevat wel 4 schitterende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan deze digitale download dan ook aanraden aan iedere liefhebber van progressieve rock, krautrock en psychedelische muziek.
