Review: Various Artists - Head In The Clouds (Strange Fish Records, 2020) (Elektronisch)

Op 28 september 2020 verschijnt het verzamel album "Head In The Clouds" als 2LP+2CD via Strange Fish Records, een sub label van Fruits De Mer Records en dit bevat meer dan 200 minuten muziek, die geïnspireerd is door elektronische muziek van onder andere Ash Ra Tempel, Klaus Scultze, Tangerine Dream en Popol Vuh.
Er staan totaal 24 nummers op deze combinatie, die door 19 bands en/of artiesten uit diverse landen gespeeld zijn.

Op LP 1 staan 5 nummers, waarvan "Direction Berlin" van Jah Buddha uit Frankrijk het eerste is en hierin speelt hij een bijna 13 minuten durend elektronisch uptempo nummer, dat een terugkerend ritme heeft, invloeden van krautrock bevat en swingt als een trein en dit wordt gevolgd door "Aquatic" van Graig Padilla And Marvin Allen (Amerika), waarin het duo een prachtig rustig stuk muziek speelt, dat tegen new age muziek aanleunt en lichte ruimtelijke invloeden bevat, die tegen het einde de overhand krijgen.
Daarna volgen "Trace Imprint (Engeland) met "Flow And Connect", dat rustig begint en na enkele minuten een terugkerend licht hypnotiserend ritme krijgt, om enkele minuten later over te gaan in een ruimtelijk krautrock nummeren iets meer snelheid te krijgen, Maatlander (Rusland) met "Oceans Of Tenderness", een geweldig swingend progressief uptempo rock nummer, dat elektronische invloeden bevat en Saturn's Ambush (Engeland) met "Van Allen Belt", een mooi eentonig klinkend nummer, dat een hypnotiserend repeterend ritme heeft, waartussen melodische klanken gespeeld worden.
LP 2 (6 nummers) begint met Jack Ellister (Polen), die "Der Schiffer" ten gehore brengt en daarin speelt hij een prima elektronisch nummer met een in het  Duits gesproken tekst en een eentonig ritme, waarna "Anton Barbeau (Amerika) volgt met "Berlin School Of Doubt", een fantastisch swingend uptempo krautrock nummer, dat een aanstekelijk terugkerend ritme heeft.
Daarna volgen Exedra (Duitsland) met "Exoplanet Transit", een vrij rustig nummer met orkestrale invloeden en Mac Of Bionight (Italië) met "Scars", een fantastisch elektronisch nummer, dat een terugkerend krautrock ritme heeft, waartussen melodische muziek gespeeld wordt, die enkele minuten voor het einde in een rustig tempo over gaat.
In "Under Golden Canopy" van Under Golden Canopy uit Engeland krijg ik een geweldig nummer in een gemiddeld tempo te horen, dat een repeterend hypnotiserend ritme heeft en experimentele invloeden bevat, om iets over de helft van het nummer te veranderen in een stuk duistere elektronische muziek en in "Pixies" van Son Of Ohm uit Nederland krijg ik een verrukkelijk nummer voorgeschoteld, dat een hypnotiserend repeterend ritme heeft, zware duistere elementen bevat, me in een lichte trance brengt en tegen het einde lichte psychedelische invloeden krijgt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Dan volgt CD 1 (7 nummers) en deze start met "Weathering The Storm" van Graig Padilla And Marvin Allen (Amerika), waarin het duo me een heerlijk vrij rustig nummer voorzet, dat invloeden van new age, krautrock en western muziek heeft en een terugkerend ritme bevat, waarna "Sequenzerzeit" van Brendan Pollard (Engeland) volgt en hierin krijg ik een geweldig ruimtelijk psychedelisch stuk muziek te horen, dat na enkele minuten verandert in een schitterend krautrock nummer, dat op zijn beurt na enkele minuten weer verandert en avant garde en klassieke invloeden krijgt.
Daarna volgen "Triangulum" van Jay Tausig (Amerika), een bijna 21 minuten durend nummer, dat in een rustig tempo begint en vogelgeluiden bevat, om na korte tijd over te gaan in een stuk krautrock, waartussen melodische klanken worden gespeeld, om na enkele minuten te veranderen in een ruimtelijk psychedelisch nummer, dat in een traag tempo gespeeld wordt en lichte Oosterse invloeden heeft, dat op zijn beurt verandert in een stukje krautrock met symfonische invloeden, om even later meer snelheid te krijgen en na enkele minuten verder te gaan in een Oosters nummer, dat tegen het einde tijdelijk experimenteel wordt en in rust eindigt.
In "Manmade Horrors" van Mac Of Bionight (Italië) begint de muziek met een mix van elektro en elektronische muziek, die al snel verandert in een uptempo swingend krautrock nummer, waarbij stil zitten geen optie is en in "Track One (Metal Mickey Mix)" van The Lost Stoned Pandas (Wales) krijg ik een vrij zwaar traag elektronisch stuk muziek voorgeschoteld, waar een eentonig synthesizer geluid in zit, dat iets over de helft van het nummer psychedelische invloeden krijgt toegediend.
Verder volgen Jah Buddha (Frankrijk) met "Wall Of Blissando", een uitstekend licht hypnotiserend nummer, dat in een niet al te hoog tempo start en na enkele minuten verandert in een swingend stuk hypnotiserende krautrock, dat in een hoger tempo gespeeld wordt en Vibravoid (Duitsland) , die "Im Zenntrum Des Kosmos Ist Ein Auge Das Alles Sieht" speelt en hierin laat de band me genieten van een fantastisch progressief elektronisch nummer, dat in een vrij traag tempo gespeeld wordt, een terugkerend ritme heeft en psychedelische invloeden bevat.
CD 2, die 6 nummers bevat, begint met "As We Walked Under Water" van Trace Imprint (Engeland), een swingende mix van elektro en elektronische muziek, die een dansbaar ritme heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Shushie's Reise" van Sula Bassana (Duitsland), die een 21 minuten durend nummer ten gehore brengt, dat met zware triest klinkende tonen begint en klassieke apocalyptische invloeden bevat, waarna de muziek na bijna 6 minuten verandert, iets meer snelheid en invloeden van krautrock krijgt, waardoor er een schitterend swingend stuk licht hypnotiserende muziek ontstaat, waarmee Sula me de muziek in lijkt te zuigen.
Daarna volgen Graig Padilla (Amerika) met "Galaxia", een puik krautrock nummer met wisselende tempo's, invloeden van dance, psychedelische en klassieke muziek en licht hypnotiserende ritmes en "For Edgar" van Helicon Wave (Duitsland), dat met een stuk sologitaarspel start, dat in een rustig tempo gespeeld wordt en na de helft van het nummer verandert in een prima dansbaar stukje uptempo krautrock.
Verder hoor ik "Half Asleep At The Blue Gates Of Evening" van Blue Lily Commision (Engeland), een 19 minuten durend nummer, dat met trage zware tonen begint en psychedelische invloeden heeft, die iets voor de helft van het nummer veranderen in eentonige blazers klanken, die op hun beurt na enkele minuten weer veranderen en de muziek tijdelijk melodische en avant garde invloeden krijgt en na korte tijd over gaat in een avant garde nummer.
Het laatste nummer van CD 2, The Sun Rises, The Sun Sets, The Moon Shines", komt van Black Tempest uit Engeland en hierin krijg ik een swingend krautrock nummer te horen, dat een terugkerend licht hypnotiserend ritme en invloeden van spacerock heeft en net voor het einde van het nummer een kort stukje gezongen bevat.

"Head In The Clouds" van Various Artists bevat schitterende elektronische muziek, waarvan het grootste gedeelte krautrock is en daarmee hebben de bands/artiesten me van begin tot einde in een langdurende trip gehouden en ik kan iedere liefhebber van krautrock en elektronische muziek deze meesterlijke 2LP+2CD combinatie dan ook sterk aanbevelen, oftewel verplichte kost!

Review: Alain Pire Experience - Apex (Eigen Beheer, 2020) (Psychedelische Rock)

Alain Pire (zang, sologitaar, Hammond orgel, percussie en mellotron) richtte te Marchin, België, zijn trio Alain Pire Experience op, dat verder bestaat uit: René Stock - basgitaar en achtergrondzang en Marcus Weymaere - drums en achtergrondzang.
De band bracht hun debuut album "Cambridge" op 2 februari 2014 in eigen beheer als LP in een zeer beperkte oplage uit en tevens verscheen het album in een beperkte oplage als CD en als digitale download en deze werd gevolgd door: "Songs From The 13th Floor" (1 oktober 2017, beperkte oplage als CD, eigen beheer), "Apex" (24 april 2019, beperkte oplage als CD, eigen beheer) en "Live In Cardigan" (6 maart 2020, beperkte oplage als CD, eigen beheer).
Op het album "Apex" spelen de volgende gastmuzikanten mee: Jacky Coppens - achtergrondzang (2 nummers), Jean-Luc Mandelier - farfisa en Hammond orgel (2 nummers), Benoît Poncin - basgitaar (1 nummer) en Jérôme Danthinne - drums (1 nummer).

Het album "Apex", dat 8 nummers bevat, begint met "I Saw The Light Today", waarin de band een heerlijke psychedelische song ten gehore brengt, die invloeden van The Beatles heeft en een aanstekelijk ritme bevat, dat tegen het einde iets meer snelheid krijgt en gaat swingen en gevolgd wordt door "On The Other Side", een fantastische uptempo song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en sterke invloeden van de jaren 60 muziek bevat.
Daarna volgen "Run Away", een uitstekende uptempo song, die een hoog meedein gehalte heeft, orkestrale begeleiding bevat en swingt als een trein en "Only A Northern Song", een schitterende hedendaagse cover van dit nummer van The Beatles.
In "Have Some Fun" schotelt Alain Pire Experience me een vrolijk klinkende psychedelische uptempo song voor, die aanzet tot dansen en in "Never Go Your Way" krijg ik een swingend uptempo nummer met invloeden van The Beatles te horen, waarbij stil zitten geen optie is.
Verder volgen "Into The Deep" een verrukkelijk nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend ritme heeft en "Lost On A Cloud", een geweldige psychedelische song met invloeden van Pink Floyd, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat.

"Apex" van Alain Pire Experience bevat 8 schitterende psychedelische songs, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort deze CD dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Goatriders - The Magician's Keep (Ozium Records, 2020) (Stoner / Desert Rock)

Goatriders uit Linköping, Zweden, bestaat uit: Christofer - zang, Robin - sologitaar, Jimi - basgitaar en Daniel - drums.
De band bracht hun debuut single "15/12" op 18 december 2018 als digitale single uit en deze werd gevolgd door het album "The Magician's Keep", dat op 27 januari 2020 als LP in een beperkte oplage op doorzichtig oranje vinyl en als CD via Ozium Records verscheen en tevens werd het door de band zelf als digitaal album uitgebracht.

Het album, dat 5 nummers bevat, begint op kant A van de LP met "Golem", waarin de band een heerlijke stevige desert rock song ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en sterke invloeden van progressieve rock bands uit de jaren 70 heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Amitte Diem", een geweldige rustige song, die iets voor de helft van het nummer meer snelheid krijgt en heftiger wordt, om na korte tijd weer terug te komen in het rustige tempo en dit nogmaals te herhalen.
Daarna volgt "Hound Of The Gods" en hierin speelt Goatriders een uitstekende stoner rock song in een gemiddeld tempo, die een aanstekelijk ritme heeft, swingt en enkele minuten voor het einde van het nummer in een hoger tempo wordt gespeeld.
Kant B bevat 2 nummers, waarvan "Pitch Black Blues" het eerste is en daarin laat de band me genieten van een prima swingend uptempo stoner rock nummer, waar invloeden van het gitaarspel van Stefan Koglek (Colour Haze) in zitten.
Dan volgt het laatste nummer, getiteld "Songs From Mars" en krijg ik een schitterend stukje rock voorgeschoteld, dat in een vrij rustig tempo met een aanstekelijk ritme gespeeld wordt en na enkele minuten meer snelheid en acid rock invloeden krijgt toegevoegd en een gesproken tekst bevat, waarbij de muziek dreigend en heftig wordt, die vlak voor het eind in rust terug komt.

"The Magician's Keep" van Goatriders is een fantastische plaat, die lekkere stevige stoner en desert rock nummers bevat, waar ik vanaf de begintonen van genoten heb en ik kan elke liefhebber van zowel stoner als desert rock deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Kitchen Witch - Earth & Ether (Kozmik Artifactz Records, 2020) (Stoner)

Kitchen Witch uit Adelaide, Australië, werd in 2013 opgericht en bestaat uit: Georgie Cosson – zang, Conor Kinsella – sologitaar, Simon Elliott – basgitaar en John Russo – drums en percussie.
De band bracht op 7 juli 2014 hun debuut uit met de digitale single "Shock", die op 31 juli 2015 gevolgd werd door de EP "Trouble", die als CD in een beperkte oplage en digitale download verscheen.
Daarna volgden: "Back To The Mud" (3 juni 2016, beperkte oplage als CD en als dd), "Kitchen Witch" (14 april 2017, Kozmik Artifactz Records, als CD in een beperkte oplage van 300 stuks, als LP in een beperkte oplage van 166 stuks op 180 gram groen/wit marmerkleurig vinyl, als LP in een beperkte oplage van 150 stuks op 180 gram zwart vinyl en als dd) en op 21 augustus 2020 verscheen het album "Earth & Ether", via Kozmik Artifactz Records als LP in een beperkte oplage op goud kleurig vinyl, als LP in een beperkte oplage op multi kleurig vinyl, als dd.
Op het album, dat 7 nummers bevat, speelt gastmuzikant Fabian Caporaso op didgeridoo en yidaki mee in het nummer "Many Moons".

De plaat begint met "Lost", waarin de band een schitterende stevige uptempo stoner rock song ten gehore brengt, die invloeden heeft van het gitaarspel van Stefan Koglek (Colour Haze) en swingt en deze wordt gevolgd door "Cave Of Mischief", een swingende stevige rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Daarna volgen "Sunrise", een fantastische stoner rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en progressieve bluesrock invloeden heeft en tempowisselingen bevat en "Chase The Sun", een lekker in het gehoor klinkende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend ritme en acid rock invloeden heeft.
In "The Frontal Lobe" speelt Kitchen Witch weer zo'n stevige swingende rock song, die zeer dansbaar is en in de titelsong "Earth & Ether" schotelt de band me opnieuw een swingende rock song voor, die lichte progressieve bluesrock invloeden bevat en subtiele tempowisselingen heeft.
Dan volgt het laatste nummer, getiteld "Many Moons" en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke uptempo rock song, waar nogmaals invloeden van Stefan Koglek's gitaarspel te horen zijn.

"Earth & Ether" van Kitchen Witch is een heerlijke stevige stoner rock plaat, die 7 puike nummers bevat en ik kan liefhebbers van stoner deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Progressive Souls Collective - Sonic Birth (Metalville Records, 2020) (Progressieve Rock / Hardrock Melodische Rock)

The Progressive Souls Collective is een internationale band, die vanuit uit Livingston Manor, New York, Amerika, opereert en bestaat uit de sessie muzikanten: Vladimir Lalic - zang, Florian Zepf - sologitaar, Conner Green - basgitaar en Aquiles Priester - drums en Derek Sherinian - keyboards en deze worden op hun debuut album "Sonic Birth", dat 11 september via Metalville Records als CD en digitale download wordt uitgebracht, bijgestaan door Luis Conte - percussie (2 nummers), Kevin Moore - programmering (5 nummers), Megan Burtt – zang (1 nummer), Joe di Fiore –  hoorn (1 nummer) en klarinet en oboe (1 nummer), Isaac Alderson – dwarsfluit en Uillean pipes (1 nummer), Kevin Buckley – viool (1 nummer), Eileen Gannon – harp (1 nummer), Leon van Egmond – mondharmonica (1 nummer), Maria Grigoryeva – viool en altviool (4 nummers) en Svetlova Elena Alexandrovna – cello (4 nummers).
De leden spelen/speelden ook in andere bands en artiesten, zoals: Organized Chaos (Vladimir Lalic), Haken (Corner Green), Sons of Apollo, Dream Theater, Planet X en Black Country Communion (Derek Sherinian), Angra, Tony MacAlpine en W.A.S.P. (Aquiles Priester), O.S.I., Chroma Key en Dream Theater (Kevin Moore) en Phil Collins, Eric Clapton, Julian Lennon en Madonna (Luis Conte).

Het album, dat 11 nummers bevat, start met "Metature", waarin de band in een rustig tempo begint en een heerlijk melodisch instrumentaal rock nummer speelt, dat enkele tempowisselingen bevat en dit wordt gevolgd door "Comfortable Darkness", een schitterende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden heeft van melodische en symfonische rock (luister naar een stukje van dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)  en "Killing True Beliefs", een fantastische swingende uptempo rock song, die met percussie en drums ritmes begint, tempowisselingen heeft en invloeden van progressieve rock bevat, waarbij de zang van Vladimir wel iets weg heeft van die van Freddie Mercury.(luister naar een stukje van dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna volgen "Fractional Emotion" een uptempo rock song, die folk en progressieve rock invloeden heeft, tempowisselingen bevat en swingt als een trein, "A Formula For Happiness", een geweldige progressieve rock song met invloeden van melodische rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele prima tempowisselingen heeft (luister naar een stukje van dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Inner Circle", een uitstekende song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In "You And Me Alone" zet The Progressive Souls Collective me een prachtige mix van folk en melodische pop voor, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en een uitstekende duet tussen Vladimir Lalic en Megan Burtt bevat, in "Hurt" krijg ik een vrij heftige uptempo hardrock song te horen, die tempowisselingen heeft en in "Destiny Inc." laat de band me genieten van een verrukkelijk bijna 16 minuten durende progressieve rock song, die tempowisselingen bevat en invloeden heeft van folk, symfonische rock en metal en ook hierin doet de stem van Vladimir me zo nu en dan denken aan die van Freddie Mercury.
Verder volgen "Mind Treasures", een mooie korte vrij rustige song met ingetogen zang en "With Others", een swingende afwisselende uptempo progressieve rock song, die hardrock en lichte folk invloeden bevat.

"Sonic Birth" van The Progressive Souls Collective is een fantastische debuut CD, waar ik vanaf de eerste tonen met volle teugen van genoten heb en ik kan deze meesterlijke schijf dan ook sterk aanraden aan liefhebbers van hardrock, progressieve en melodische rock.

Review: Paolo Volpato Group - Contro (Lizard Records, 2020) (Experimentele Progressieve Jazzrock)

Paolo Nannetti - synthesizer, piano, akoestische 6 en 12 snarige gitaar, orgel en zang, uit Bologna, Italië en oprichter van de progressieve rock band Sithonia, die tot 2012 bestond en tevens lid van de band Meseglise, bracht zijn eerste solo album "Cronache Dalla Zona Est" op 27 december 2019 uit via Lizard Records en op 29 maart 2020 verscheen het debuut album van zijn band Paolo Volpato Group, getiteld "Contro", waarop 8 nummers staan, als CD en als digitale download uit via Lizard Records.
Paolo wordt op dit album bijgestaan door Roberto Scaia - basgitaar (in "Ossigeno"), synthesizer en elektronica, Adriab De Pascale - drums, Luca Vedova - basgitaar, Michele Gava - dubbele basgitaar, Michele Uliana - klarinet en saxofoon en Giacomo Li Volsi - piano.
Verder spelen de gastmuzikanten:  Alessandro Seravalle - zang (in "Nelle Tensioni"), Frank Pilato -  sologitaar (eerste solo in "Preludio / Contro"), Marcello Contu - sologitaar (eerste solo in "Ossigeno") en Alessandro Giglioli - sologitaar (tweede solo in "GLV") op dit album mee.

Het album begint met "Preludio" / "Contro", waarin de band in een rustig tempo een experimenteel stukje muziek ten gehore brengt, dat free jazz en industriële  invloeden bevat en gevolgd wordt door "Ziqqurat Baby", een experimenteel progressief rock nummer, dat tempowisselingen en jazz invloeden heeft.
Daarna volgen "Ossigeno", waarin met een gitaarsolo begonnen wordt, die door drums begeleid wordt en na 1 minuut over gaat in een progressief jazz nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend ritme bevat en "Scalea", dat met het geluid van de zee en zeemeeuwen begint, om na enkele seconden over te gaan in een prachtig rustig gitaar nummer.
In "Nelle Tensioni" start Paolo Volpato Group in een schitterend rustig tempo, dat na enkele minuten verandert in een stukje avant garde, zang bijgevoegd krijgt en even later tijdelijk verandert in een geweldig progressief jazz nummer, dat tempowisselingen heeft en na korte rijd opnieuw verandert en ik een stuk progressieve rock voorgeschoteld krijg, waarin de muziek me doet denken aan die van de legendarische Arthur Brown (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Labirinti" speelt de band weer zo'n free jazz nummer, waarin de belangrijkste rol voor de sologitaar is.
Dan volgen "GLV", opnieuw een progressief jazzrock nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en swingt en "Postludio" / "Multicolorato", een uitstekend melodisch nummer, dat lichte invloeden van jazzrock heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.

"Contro" van Paolo Volpato Group is een prima CD, die me geen moment verveeld heeft en ik kan liefhebbers van Jazzrock, progressieve en experimentele rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Watertank - Silent Running (Atypeek Records, 2020) (Post-Rock)

Watertank uit Nantes, Frankrijk, werd in 2003 opgericht en bestaat tegenwoordig uit: Thomas Boutet - zang en sologitaar, Romain Donet - sologitaar, Jocelyn Liorzou - drums en Willy Etié - basgitaar.
De band bracht hun debuut album "Sleepwalk" in 2013 uit, gevolgd door "Destination Unknown" in 2015 en op 4 september 2020 verschijnt het album "Silent Running", waar 10 nummers op staan, via Atypeek Records als LP in een beperkte oplage van 200 stuks op marmerkleurig blauwgroen vinyl en als digitale download.

Het eerste nummer van het album heet "Envision" en hierin speelt de band een swingende uptempo post-rock song, die subtiele tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat en deze wordt gevolgd door de single "Suffogaze", een lekker in het gehoor klinkende rock song met tempowisselingen.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna volgen "Silent Running", die invloeden van pop en post-rock bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "The Ejector Side", eveneens een uitstekende uptempo post-rock song, die een aanstekelijk ritme heeft en "Spiritless", een heerlijke dansbare uptempo rock song.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Daarna zet Watertank me opnieuw een prima stukje rock voor, getiteld "Timezone" en hierin is het tempo gemiddeld, terwijl de muziek invloeden van pop en post-rock bevat, waarna "Beholders" volgt en ik een puike mix van post-rock, shoegaze en pop te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Verder volgen "Thing Of The Past", een heftig startende uptempo rock song, die een aanstekelijk swingend ritme heeft en iets over de helft van het nummer in een rustig tempo uitgespeeld wordt, "Building World", een uitstekende swingende rock song, die uitnodigt tot dansen en "Cryptobiosis", een prachtige vrij rustige startende rock song, die na enkele minuten meer snelheid krijgt en uitmondt in een geweldige swingende post-rock song.

"Silent Running" van Watertank bevat 10 hoofdzakelijk uptempo nummers, die lekker klinken , swingen en prima dansbaar zijn en ik kan liefhebbers van post-rock dan ook aanraden, eens te gaan luisteren naar deze schijf.

Review: Sun Dial - Mind Control (The Ultimate Edition) (Sulatron Records, 2020) (Psychedelische Rock / Hammond Rock)

Nadat hij de band The Modern Art had ontbonden, richtte multi-instrumentalist Gary Ramon, die in diverse bands actief is en tevens het Acme Records label runt, in 1990, de band Sun Dial op te Londen, Engeland.
Met Sun Dial bracht hij in verschillende band samenstellingen vanaf de oprichting tot 2012 diverse albums uit, waarvan de eerste "Other Way Out" via de labels Tangerine Records (1990), Dutch East India Trading Company (1991), UFO Records (1991), Acme Records (1994, 1996, 2003), Gallium Arsenide (1996), Lava (1997) en Relapse Records (2006) werd uitgebracht.
Vervolgens verschenen "Reflecter" (UFO Records, 1992, Dutch East India Trading Company, 1992 en Midi Inc., 1992), "Libertine" (Beggars Banquet Records, 1994, CD/MC, 1994 en Atlantic Records, 1993), "Return Journey" (Acme Records, 1994, Gallium Arsenide, 1996 en Relapse Records, 2006), "Acid Yantra" (Beggars Banquet Records, 1995 en Acme Records, 1995, 2007), "Live Drug" (Acme Records, 1996), "Zen For Sale" (Acme Records, 2003 en Headspin, 2003), "Shards Of God" (Acme Records, compilatie, 2007), "Libertine - Deprogrammed" (Acme Records, 2007), "Processed For DNA (The 20th Anniversary Anthology)" (Shrunken Head, 2-CD, 2010), "Sun Dial" (Shrunken Head, 2010), "Pumpkinhead" (Shrunken Head, 2011), "Mind Control" (Tangerine Records, 2012) en de Box Set "Exploding In your Mind - A Collection of Outtakes, Alternative Mixes and Rehearsals 1990-91 (Acme,"CD, 2010) plus 12 singles en 10 EP's.
Tijdens de opnamen van het album "Mind Control" uit 2012, dat 3 december 2015 plus 2 extra nummers via het Sulatron Records label op CD verscheen, bestond de band uit: Gary Ramon - sologitaar, zang, mellotron, mini-Moog, arp en Hammond orgel, Scorpio -basgitaar en Moog taurus 3 bas pedalen, Conrad Farmer - drums en Joolie Wood - viool, basblokfluit en melodica, terwijl Hugo Chavez-Smith, die tevens bij het debuut album "Other Way Out" betrokken was geweest, het album produceerde.
Het studio album van de band "Made In The Machine" verscheen 24 oktober 2016 via het Sulatron label op CD en 25 december werd, via dat zelfde label, de 2LP versie in een gelimiteerde oplage van 500 stuks met klaphoes uitgebracht.
"Science Fiction", dat 13 nummers bevat, is de opvolger van dit album en werd 22 juni 2018 in een beperkte oplage van 750 stuks op 180 gram groen vinyl en in een beperkte oplage van 500 stuks als CD uitgebracht door het Sulatron Records label.
Zijn album "Return Journey" uit 1994 werd op 18 april 2019 via Sulatron Records opnieuw uitgebracht en verscheen in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram doorzichtig vinyl, waarbij de hoes het originele artwork van Savage Pencil bevat.
Op 4 september 2020 brengt Sulatron Records "Mind Control (The Ultimate Edition)" als 2LP in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram geel-zwart gespetterd vinyl, gestoken in een klaphoes, als 2CD in een beperkte oplage van 500 stuks en als digitale download.
Het 2CD/2LP album, "Mind Control (The Ultimate Edition)", bevat de CD uit 2012, plus onuitgebrachte nummers uit diezelfde periode, waarbij vermeldenswaardig is, dat het oorspronkelijke album op 3 december 2015, plus 2 extra nummers, via het Sulatron Records label als CD verscheen en dat van deze nieuwe uitgave de CD 2 2 nummers meer bevat, dan de LP 2.
De band bestaat op deze uitgave uit: Gary Ramon - zang, sologitaar, mellotron, mini-Moog, arp, Hammond orgel en drums, Scorpio - basgitaar, 6 snarige basgitaar en Moog Taurus synthesizer, Conrad Farmer - drums, Joolie Wood - viool, , melodica, dwarsfluit en bas fluit.

De CD uitgave van "Mind Control" bevat 8 nummers, waarvan de eerste "Mountain Of Fire & Miracles" heet en hierin krijg ik een iets meer dan 9 minuten durend fantastisch hypnotiserend psychedelisch nummer te horen, dat me aan de muziek van de Amerikaanse band Liquid Sound Company en aan die van Sula Bassana doet denken en gevolgd wordt door "Radiation", waarin de band me een schitterend stukje psychedelische muziek voorschotelt, waar lichtelijk in geïmproviseerd en geëxperimenteerd wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik het kortste nummer van de CD te horen, getiteld "Burned In", dat nog geen 2 minuten duurt en dit begint met een intro van een inloopgroef vol tikken, die langzaam van ritme verandert in een mix van klassiek en eentonige Afrikaanse percussie en eindigt, zoals hij begon.
Dan hoor ik het titel nummer "Mind Control" en daarin laat de band me genieten van een geweldig eentonig dansbaar krautrock nummer, dat een hypnotiserende werking op me heeft en gevolgd wordt door "Last Rays Of The Sun" en in dit nummer zet Sun Dial me een heerlijk vrij melodisch nummer voor, dat enigszins dreigend en bombastisch klinkt.
In "In Every Day Dreamhome A Heartache" verrast de band me door een uitstekende zware progressieve rock song te spelen, die heavy rock invloeden bevat en in de eerste van de bonus nummers (die beide ook op de 2LP staan), "Seven Pointed Star (Short Version)", krijg ik een fantastisch hypnotiserend licht psychedelisch nummer te horen, waarbij ik het gevoel heb de muziek ingezogen te worden.
Het tweede bonus nummer en tevens laatste van de CD heet "World Within You" en hierin zet de band me een schitterende vrij zwaar klinkende psychedelische song voor, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.

De onuitgebrachte opnamen van "Flashbacks From The Aether" beginnen met "Lost And Found", waarin de band een uitstekende mix van acidrock en psychedelische muziek in een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "I Can Tell", een heerlijk swingend instrumentaal nummer, dat een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Liquid Grey", een instrumentaal psychedelisch Hammond rock nummer, dat een terugkerend ritme heeft.
Daarna volgen de volledige versie van "Seven Pointed Star", dat net als de kortere versie een fantastisch hypnotiserend licht psychedelisch instrumentaal nummer is en ik opnieuw het gevoel heb, de muziek ingezogen te worden, "Fire From Heaven", een geweldig instrumentaal acid rock nummer, dat in en gemiddeld tempo gespeeld wordt en een dansbaar terugkerend ritme heeft en "Mask Of Dawn (Part One)", een schitterend psychedelisch nummer, dat enigszins duister klinkt en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
In "Siren Song" schotelt Sun Dial me een rustig eentonig elektronisch nummer voor, in "1018A" krijg ik een verrukkelijk swingend dansbaar Hammond rock nummer te horen, dat industriële invloeden bevat en in "Radiation (Early Mix)" laat de band me genieten van een fantastisch rustig psychedelisch nummer, dat een terugkerend ritme heeft, waarmee de band me in een lichte trance brengt.
Vervolgens hoor ik "Mask Of Dawn (Part Two)", een prachtige mix van psychedelische en industriële muziek, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een repeterend elektronisch ritme heeft.
Dan volgen de extra nummers, "Burned In (Alternative Take)", waarin ik een heerlijk dansbaar nummer voorgezet krijg, dat een repeterend ritme heeft en  swingende Afrikaanse percussie invloeden bevat en "Spiral", een prima Hammond rock nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk terugkerend dansbaar ritme heeft.

"Mind Control (The Ultimate Edition)" van Sun Dial is een geweldige 2CD heruitgave, waar 2 fantastische nummers aan zijn toegevoegd en een genot om naar te beluisteren en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden aan een ieder, die van Hammond en psychedelische rock houdt.

Review: Temnee - Dialetics (Remastered LP Version) (Sound Effect Records, 2019) (Stoner / Psychedelische Rock)

Temnee uit Tver, Rusland, werd in 2013 opgericht door Alexander Bogomolov – sologitaar en Evgenii Mikhalchenko – basgitaar en mondharmonica.
Het duo bracht hun debuut EP "Astrodiving" op 15 mei 2014 als digitale EP uit en deze werd op 4 augustus 2016 gevolgd door het digitale nummer "The Reverence", dat ook op hun digitale debuut album "Dialetics" van 25 augustus 2016 staat.
Het album "Dialectics" is op 8 november 2019 opnieuw verschenen in een geremasterde LP versie, onder de naam "Dialectics (Remastered LP Version)" en uitgebracht door Sound Effect Records uit Athene, Griekenland.
Het album, dat 8 nummers bevat, werd als LP in een beperkte oplage op zwart vinyl, als LP in een beperkte oplage op doorzichtig melkwit vinyl, als LP in een beperkte oplage op zwart/wit/paars gespetterd vinyl geperst en verscheen tevens als digitale download, waarbij vermeldenswaardig is, dat de volgorde van het oorspronkelijke album anders is en het nummer "Vampires Fly Low" niet voorkomt op de geremasterde uitgave en deze is vervangen door een onuitgebracht nummer.
Op het album wordt het duo muzikaal bijgestaan door gastmuzikanten Alexey Frantsuzov – drums (1-4, 7, 8) en Stanislav Chestnodumov – drums (5), darbuka (5).

Het album begint met "Steps To Infinity", waarin de band een schitterende psychedelische rock nummer in een gemiddeld tempo speelt, dat een terugkerend ritme heeft en dit wordt gevolgd door "Doom. To Do Doom", een fantastisch stoner rock nummer, waarin het tempo gemiddeld is en de muziek invloeden van die van Black Sabbath heeft.
Daarna volgen "Voron", een geweldig stevig stoner rock nummer, dat subtiele tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat en halverwege verandert en invloeden krijgt van de muziek van Black Sabbath, waarbij ook het tempo iets omlaag gaat en het onuitgebrachte "Rise", een heerlijk stevig stoner rock nummer, dat een terugkerend ritme heeft, swingt en tegen het einde progressieve en psychedelische rock invloeden krijgt.
In het iets meer dan 1 minuut durende "Carcassonne" zet Temnee me een kort melodisch psychedelisch nummer voor en in "The Red Desert Drive" laat de band me genieten van een verrukkelijk desert rock nummer met progressieve rock invloeden, dat een terugkerend aanstekelijk licht hypnotiserend ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Dan volgen "Gravity and Heartbeat (Last 7 Minutes In Space)", een puike mix van psychedelische en stoner rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme bevat en "The Reverence", een uitstekende stevige swingende mix van stoner, acid en licht psychedelische rock, waarbij het tempo gemiddeld te noemen is.

Temnee heeft me met "Dialetics (Remastered LP Version)" van van begin tot einde weten te boeien met hun heerlijke muziek en ik kan liefhebbers van stoner en psychedelische rock deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Redemption - Alive In Colour (AFM Records, 2020) (Melodische Hardrock)

Redemption werd in 2000 te Los Angeles, California, Amerika opgericht en bestaat uit: Tom S. Englund - zang, Nicolas van Dyk - sologitaar en keyboards, Sean Andrews - basgitaar, Vikram Shankar - keyboards en Chris Quirarte - drums, die bijgestaan worden door Ray Alder - sologitaar, Chris Poland - sologitaar en Simone Mularoni - sologitaar.
De band bracht in 2003 hun debuut album "Redemption" uit deze werd gevolgd door: "The Fullness Of Time" (2005), "The Origins Of Ruin" (2007), "Frozen In The Moment"(Live, 2008), "Snowfall On Judgment Day" (2009), "This Mortal Coil" (2011), "Live From The Pit" (Live, 2013), "The Art Of Loss" (2016), "Long Night’s Journey Into Day" (2018) en op 28 augustus 2020 verschijnt het 2CD album "Alive In Colour" via AFM Records en deze wordt tevens zowel als BluRay als DVD uitgebracht.

Het 2CD album begin op CD 1 met "Intro" / "Noonday Devil", waarin de band na een kort intro de muziek start met een heftig uptempo nummer, dat enkele prima tempowisselingen heeft en dit wordt gevolgd door "The Suffocating Silence", een heerlijke melodische rock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.
Daarna volgen "The Echo Chamber", een een geweldige melodische uptempo hardrock song, die enkele tempowisselingen bevat, plus een aanstekelijk ritme en invloeden van progressieve rock heeft, "Damaged", een uitstekende uptempo mix van hardrock en melodische rock, die tempowisselingen heeft en "Someone Else’s Problem", een schitterende swingende rock song, die invloeden van hardrock melodische en progressieve rock bevat en een aanstekelijk ritme heeft.
Vervolgens speelt de band "Little Men", een lekkere stevige rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Long Night’s Journey Into Day", een verrukkelijke progressieve rock song, die melodische hardrock invloeden heeft, tempowisselingen bevat en swingt.
Net als CD 1 bevat CD 2 ook 7 nummers en hierop begint Redemption met "Threads", waarin Ray Alder te horen is en de band weer zo'n heftige uptempo hardrock song ten gehore brengt, die melodische invloeden heeft, waarna "Black & White World" volgt en de band een prachtige rock song in een niet al te hoog tempo speelt en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Dan volgen "Indulge In Color" (met Chris Poland), een uptempo rock song met tempowisselingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), "Peace Sells... But Who’s Buying" (met Chris Poland), een fantastische uptempo song, die swingt als een trein, melodische invloeden bevat en iets na de helft van het nummer meer snelheid krijgt.
Verder hoor ik "Walls", eveneens zo'n puike rock song, die een aanstekelijk ritme heeft, "Threads" (met Tom Englund), een uitstekende uptempo hardrock song met tempowisselingen en het extra live nummer "The Fullness Of Time - Part 3", een verrukkelijke melodische hardrock song, die progressieve rock invloeden bevat en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.

"Alive In Colour" van Redemption staat vol heerlijke uptempo melodische hardrock nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van deze muzieksoort deze 2CD dan ook van harte aanbevelen.

Review: Kikagaku Mojo - Mammatus Clouds (Guruguru Brain Records, 2020) (Psychedelisch)

Kikagaku Moyo werd in de zomer van 2012 te Tokyo, Japan, door Tomo Katsurada - sologitaar en zang en Go Kurosawa - drums en zang opgericht en bestaat verder uit: Daoud Popal - sologitaar, Kotsu Guy - basgitaar en Ryu Kurosawa - sitar en keyboards.
Op 20 augustus 2013 verscheen hun debuut album "Kikagaku Moyo" via Cosmic Eye/Sound Effect Records, waarna "Forest Of Lost Children" op 20 mei 2014 door het Beyond Beyond Is Beyond Records werd uitgebracht.
Hun debuut album werd in 2014 door Burger Records op cassette her uitgebracht en dat zelfde jaar verscheen tevens "Mammatus Clouds", dat zowel op cassette (via Sky Lantern Records) als op 12" vinyl (via Cardinal Fuzz Records en Captcha Records) werd uitgebracht.
In 2015 maakte de band 2 split singles en op 13 mei 2016 verscheen de eerste persing van hun album "House In The Tall Grass" in een oplage van 500 stuks op gekleurd vinyl en 1500 stuks zwart vinyl via Guruguru Brain, terwijl er van de tweede uitgave van het album 200 stuks op gekleurd vinyl en 1800 stuks op zwart vinyl werden geperst en tevens verscheen "House In The Tall Grass" als digitale download.
Daarna volgden: "Stone Garden" (LP in een beperkte oplage van 1500 stuks op gekleurd vinyl en als digitale download, 21 april 2017), "Kikagaku Moyo" (her persing als LP zwart vinyl, in een beperkte oplage van 350 stuks op groen gespetterd vinyl en als dd, 21 april 2017), "Masana Temples" (LP op zwart vinyl in een enkele hoes, LP in een beperkte oplage van 2000 stuks op gekleurd vinyl met klaphoes, LP in een beperkte oplage van 1000 stuks op blauw vinyl in een enkele hoes, als CD en als dd, 5 oktober 2018) en op 24 februari 2020 verscheen de 7" single "Gypsy Davey" / "Mushi No Uta" via Sub Pop Records in een beperkte oplage en als dd, gevolgd op 1 mei 2020 door het digitale nummer "Ouchi Time".
Op 28 augustus 2020 verschijnt hun EP "Stone Garden", die in 2017 werd uitgebracht, als her-persing in een oplage van 2000 stuks op roze en groen gekleurd vlindervorm vinyl en tevens brengt Guruguru Brain Records het album "Mammatus Clouds", dat eerder in 2014 als cassette in een zeer beperkte oplage van 100 stuks en als LP via Captcha en Cardinal Fuzz records verscheen, als her-persing in een oplage van 2000 stuks op bordeaux en roomkleurig vlindervorm vinyl uit.

"Mammtus Clouds", waar 3 nummers op staan, begint met het bijna 28 minuten durende "Pond", waarin de band met eentonige licht hypnotiserende sitar klanken in een rustig tempo start, dat gaandeweg langzaam opgevoerd wordt heftiger klinkt en drums en gitaar bijgevoegd krijgt, zodat de muziek een dreigend ritme krijgt, dat tegen de helft van het nummer weer rustig wordt, om na enkele minuten weer iets meer snelheid te krijgen en vervolgens over te gaan in een stuk acid rock, dat een repeterend hypnotiserend ritme heeft, dat tegen het einde verandert in een rustig psychedelisch nummer, waarin de sitar weer de belangrijkste rol speelt.
Dan speelt Kikagaku "Never Know", dat eveneens met rustige sitar klanken begint, waartussen de drums klinkt en ook de gtitaar bij komt, die samen in een totaal ander ritme spelen, waardoor de muziek lichtelijk chaotisch over komt, om invloeden van het nummer "Tomorrow Never Knows" van The Beatles te krijgen.
Het laatste nummer heet "There Is No Other Place" en hierin speelt de band een schitterende psychedelische uptempo garagerock song in de stijl van Vibravoid, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en acid rock invloeden bevat.

"Mammatus Clouds" van Kikagaku Mojo is een geweldige psychedelische plaat, waarmee de band me vanaf de begintonen heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van deze muzieksoort deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Airportman, Fabio Angeli - Il Paese Non Dorme Mai (Lizard Records, 2019) (Gitaar Muziek / Avant-Garde)

Airportman is een muzikaal project van Giovanni Risso - akoestische, sologitaar en diamonica en Marco Lamberti - akoestische, solo-, basgitaar, piano en  harmonium, dat te Cuneo, Italië, werd opgericht in de zomer van 2003.
De band bestaat verder uit: Paolo Bergese - vibrafoon, percussie en basgitaar, Giacomo Oro - sologitaar en piano en Francesco Alloa - drums en percussie.
Tevens spelen Davide Dutto - trompet, Cinzia Mansueta Mureddu - cello en Stefano Giaccone - saxofoon mee als gastmuzikanten.
In 2002 bracht de groep hun eerste demo-CD "2.45 am" in eigen beheer uit, gevolgd in 2003 door "Di Terra E D'ombra" (eigen beheer), "Inverno In Divenire" (eigen beheer, 2004) en "Son(g)" (eigen beheer, 2005).
Vervolgens kwamen ze in 2006 bij Lizard Records terecht, die hun volgende albums "Off" (2007), "Rainy days" (2007), "Letters" (2008), "Weeds"(2009), "Nino E L'Inferno" (2010), "Modern" (2012) en "David" (2014) uitbracht.
Op 11 januari 2020 bracht Lizard Records hun album "Il Paese Non Dorme Mai", waarop 8 nummers staan, als CD en als digitale download uit en hierop spelen Giovanni en Marco samen met Mansueta Cinzia - altviool en zang en Fabio Angeli - Zang en synthesizer.

Het album begint met "Intro" en hierin laat Airportman me een triest klinkend nummer horen, dat in een traag tempo gespeeld wordt en enigszins dreigend over komt en dit wordt gevolgd door "A.M. <1>", een prachtig rustig stukje akoestisch gitaarspel.
Daarna volgen "A.M. <2>", waarin de band verder gaat met het maken van mooi akoestisch gitaarspel in een rustig tempo, "A.M. <3>, eveneens een akoestisch nummer en dit wordt in een iets hoger tempo gespeeld en "A.M. <4>", een uitstekend akoestisch nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In het titel nummer "Il Paese Non Dorme Mai / 4 Agosto 2010" zet Airportman me een fantastisch avant garde nummer voor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een gesproken tekst bevat, in "Il Paese Non Dorme Mai" krijg ik een schitterend stuk avant garde te horen, dat gezongen wordt en in een iets sneller tempo dan het vorige gespeeld wordt en in "Life In Vain" schotelt de band me een heerlijke vrij rustige song voor, waarin de zang alleen door prima gitaarspel begeleid wordt.

"Il Paese Non Dorme Mai" van Airportman, Fabio Angeli is een uitstekende rustige CD, die prima nummers bevat en ik kan liefhebbers van gitaar muziek en avant garde dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar een medley van dit album via de youtube link onder de recensie)

Review: Electric Moon - Live At Freak Valley Festival 2019 (Sulatron Records, 2020) (Acidrock, Progressieve Rock)

Electric Moon uit Neuental, Duitsland, ontstond toen multi-instrumentalist Sula Bassana - gitaren, effecten en orgel ging samen spelen met Komet Lulu - basgitaar, effecten en zang en Berni (Bernhard Fasching) - drums.
Eerdere projecten van Sula waren o.a. Liquid Visions, Südstern 44, Interkosmos en Zone Six, maar ook maakte hij diverse solo- CD's en enkele met Modulfix.
De eerste officiële CD van Electric Moon, Lunatics" verscheen in 2009 via Nasoni Records en drummer Berni, met wie de CD-R "First Takes" gemaakt werd, had zijn alias verandert in Pablo Carneval.
Daarna volgden meer releases, "Lunatics Revenge" met drummer Pablo Carneval (Nasoni, 2011), "Inferno" met drummer Alex (Sulatron, 2011), "The Doomsday Machine" met drummers Pablo Carneval en Alex (Nasoni, 2011) en de split LP met de Franse band Glowsun, "Sun And Moon" (Sulatron, 2011).
Verder verschenen er via Sulatron enkele CD-R uitgaven in zeer beperkte oplage, zoals: "Live At Epplehaus 2010" (2010), "Live At Immerhin" (2011), "Flaming Lake" (2011) "Live At Sulatron Label Night" (2011) en "Cellar Space Live Overdose" (2012), waarop Alex de drummer weer was.
Met drummer heet Marcus Schnitzler, die ook de drummer van de space rock band The Spacelords is, werd de CD/2LP "Mind Explosion" opgenomen.
Op de 2LP/CD "Mind Explosion", die in 2013 aan het eind van de "Electric Moon Heading To South Tour 2013" tijdens het optreden in de Graf Hugo te Felkirch, Oostenrijk met slechts een stereo microfoon werd opgenomen, is Electric Moon live te beluisteren en de in 2014 verschenen 2LP "Lunatics + Lunatics Revenge" is een gelimiteerde uitgave (500 stuks) van de eerste 2 CD's.
"Theory Of Mind" werd in februari 2014 in de Kosmodrom te Heidelberg opgenomen en is 11 juni 2015 verschenen als 2LP in een oplage van 1000 stuks op zwaar zwart vinyl en als CD, waarbij het artwork zoals gewoonlijk weer door Lulu Artwork verzorgt is en de mastering door krautrock legende Eroc is gedaan.
In 2011 bracht Electric Moon hun live album "Flaming Lake" op de CD-R uit en deze was binnen de kortst mogelijke tijd uitverkocht, zodat er in 2015 werd besloten deze opnieuw uit te brengen, maar dit maal als gewone CD en als dubbel LP op 140 gram vinyl, waarbij LP 1 blauw en LP 2 oranje is, terwijl beide platen in een enkele hoes zitten.
De muzikanten, die op het album, dat slechts 4 nummers bevat en op 3 december 2015 uit kwam, spelen zijn: Sula Bassana - sologitaar, effecten en elektrische stullenbox, Komet Lulu - basgitaar en effecten, Alex - drums (1-3) en Phillipp - drums (4).
Het in 2011 bij Nasoni verschenen album "The Doomsday Machine" is 15 september 2016 via het Sulatron label in een nieuwe hoes uitgebracht, die gemaakt is door Lulu Artwork en Ulla Papel en bevat 5 nummers.
Het vijfde officiële studio abum van Electric Moon heet "Stardust Rituals" en verscheen 7 april 2017 via het Sulatron Records label op CD, terwijl de LP uitvoering op 2 juni 2017 door dit zelfde label in een beperkte oplage van 1000 stuks op 180 gram marmer kleurig vinyl werd uitgebracht en een uitvouwbare hoes bevat.
Electric Moon bestaat op dit album uit: Sula Bassana - sologitaar, elektrische sitar, orgel, mellotron, effecten en elektrische piano, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Marcus Schnitzler - drums.
Hun album "Live In Kosmos (Planetarium Bochum 2015)" verscheen 18 juli 2016 als digitale download, maar door de vele vraag naar dit album, besloot Sulatron Records, dit op 13 juli 2018 als 3LP box uit te brengen, waarna het binnen korte tijd uitverkocht was.
Op 9 maart 2019 verscheen het digitale album "Hugodelia", dat live in Oostenrijk opgenomen werd en het bonus nummer "Ween" bevat en op 15 mei 2019 via Pancromatic Records op vinyl verscheen, waarvan er 200 op marmerkleurig en 400 op doorzichtig vinyl worden geperst en tevens brengt Sulatron Records het album op CD uit.
De band bestaat op deze plaat uit: Sula Bassana - sologitaar en effecten, Komet Lulu - basgitaar en effecten en Pablo Carneval - drums en wordt op 2 nummers bijgestaan door de organisator van dit concert Erick Coldino, die sologitaar en effecten op track 3+4 speelt en deze werd op 7 juni 2019 gevolgd door het bijna 22 minuten durende nummer "Beacon Light Hereafter", dat via Riot Season Records uitgebracht werd op een split LP met Terminal Cheescake en in een beperkte oplage van 300 stuks op blauw en in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl, plus in een tweede oplage op zwart vinyl en als digitale download.
Van hun 10" LP "You Can See The Sound Of", die op 30 januari 2013 verscheen in een beperkte oplage van 500 stuks op wit vinyl en alleen bij optredens verkrijgbaar was, is een langere versie gemaakt, die via Sulatron op 29 mei 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks op 180 gram zwart vinyl en in een beperkte oplage van 500 stuks als CD verscheen en 3 nummers meer bevat dan de eerste uitgave.
Op dit album, dat "You Can See The Sound Of ... Extended Version" getiteld is, bestaat de band uit: Sula Bassana, Komet Lulu en Michael Orloff (drums).
In 2019 speelde Electric Moon, bestaande uit Sula Bassana, Komet Lulu en Pablo Carneval hun tweede show op Freak Valley Festival, die gefilmd en opgenomen werd door het Duitse cult muziek programma Rockpalast en van dit optreden is de CD "Live At Freak Valley Festival 2019" gemaakt en deze wordt op 4 september 2020 in een beperkte oplage van 500 stuks via Sulatron Records uitgebracht en later dit jaar verschijnt de 2LP uitgave hiervan via Rockfreaks Records en vermeldenswaardig is verder, dat het geluid en de mix is gedaan door Falko Schneider van Institut Für Angewandten Krach.

Het eerste nummer van het album heet "Increase" en hierin start de band met vrij rustige eentonige psychedelische elektronische klanken, die na enkele minuten iets meer snelheid en gitaar geluiden bijgevoegd krijgen, waarna ook drums en basgitaar zich hierbij aansluiten en er nog meer vaart in het nummer komt, waarbij acid rock en space rock invloeden te horen zijn en de snelheid opnieuw opgevoerd wordt, om tegen het einde het tempo een tandje terug te schakelen en het nummer in rust te eindigen.
Daarna volgt "777", een schitterend progressief rock nummer met acid rock invloeden en een terugkerend ritme, waarbij de muziek steeds meer snelheid krijgt, totdat er een climax is bereikt en de muziek iets over de helft van het nummer in een traag tempo over gaat, dat psychedelische invloeden heeft.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
In "The Picture" schotelt Electric Moon me een fantastisch stuk acid rock voor, dat in een iets boven gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend licht hypnotiserend ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat, waarna de band besluit tijdelijk over te schakelen naar een iets langzamer tempo met een ander ritme, om vervolgens terug te keren en verder te gaan met het maken van hun geweldige acid rock, die in een hoog tempo gespeeld wordt.
Dan volgt "D-Tune", een verrukkelijk progressief rock nummer met een licht hypnotiserend terugkerend ritme, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)
Het bonus nummer heet "Der Mondsenator Auf Dem Weg Zur Erde" en hierin speelt de band een prima stukje akoestische muziek in een niet al te hoog tempo.

"Live At Freak Valley Festival 2019" van Electric Moon is een schitterende CD, die het live optreden van de band uitstekend weer geeft, waardoor ik met volle teugen van deze schijf heb mogen genieten en ik kan liefhebbers van acid rock en progressieve rock dit album dan ook zeer aanraden.

Review: The Worm Ouroboros - Endless Way From You (Lizard Records, 2019) (Progressieve Rock)

The Worm Ouroboros werd in 2006 te Minsk, Wit-Rusland opgericht en bestaat, na diverse bandbezettingswisselingen, uit: Sergey Gvozdyukevich - keyboards, basgitaar, akoestische gitaar, concert en altfluiten en zang, Vladimir Sobolevsky - keyboards, basgitaar, akoestische gitaar, sologitaar en 12 snarige sologitaar en Mikhail Kinchin - drums.
De band bracht op 27 september 2013 hun debuut album "Of Things That Never Were" via AltrOck/Fading Records uit en deze is op 24 december 2019 gevolgd door "Endless Way From You", dat via Lizard Records als CD verscheen en 9 nummers bevat.
The Worm Ouroboros wordt hierop bijgestaan door de gastmuzikanten, die in het Five-Storey Ensemble spelen: Vitaly Appow - fagot, Aliona Sukliyan - oboe en Alexandra Gankova - vibrafoon, xylofoon en pauken.

Het album begint met "Cycles", waarin de band met een rustig tempo start, dat melodisch klinkt, tempowisselingen heeft en invloeden van progressieve rock bevat, waarbij het tempo meer snelheid krijgt en de muziek gaat swingen, om na de helft van het nummer van ritme te veranderen en iets meer richting progressieve rock te gaan en dit wordt gevolgd door "Clouds To Owings Mills", een fantastisch swingend uptempo nummer, dat een combinatie is van progressieve rock en folkrock.
Daarna volgen "Stone And Lydia", een schitterend uptempo nummer, dat tempowisselingen en een aanstekelijk ritme bevat en bij tijd en wijle swingt als een trein en "Quest Of The Kingfisher", een swingend progressief rock nummer, dat invloeden van Hammond rock bevat.
In "Muralidaran" zet The Worm Ouroboros me opnieuw zo'n verrukkelijk progressief nummer voor, dat invloeden van folkrock heeft en subtiele tempowisselingen bevat en in "Ascension" laat de band me genieten van een heerlijke progressieve rock song, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en tegen het eind van het nummer enkele tempowisselingen bevat.
Dan volgt "The Reality You Can't Stop Dreaming", dat licht dreigend begint en al snel verandert in een swingende mix van progressieve rock en improvisatie en lichte jazz invloeden heeft en ook dit nummer heeft tempowisselingen, waardoor de spanning in de muziek voelbaar blijft.
Verder hoor ik "The Whistler Shrill", een spannend nummer, dat met klassieke klanken start, die tot halverwege worden gespeeld en dan over gaan in een gezongen stuk progressieve rock, dat tempowisselingen heeft, meer snelheid krijgt, swingt en zo nu en dan bombastisch klinkt en "Tràigh Bheasdaire", een uitstekend melodisch nummer, dat Hammond rock invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat.

Het progressieve rock album "Endless Way From You" van The Worm Ouroboros is een muzikaal juweeltje van technisch hoogstaande kwaliteit, waar zo nu en dan klassieke en folkrock invloeden in verweven zijn en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort dit meesterlijke album dan ook zeer aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Alain Pire Experience - Live In Cardigan (Eigen Beheer, 2020) (Psychedelische Rock)

Alain Pire (zang, sologitaar, Hammond orgel, percussie en mellotron) richtte te Marchin, België, zijn trio Alain Pire Experience op, dat verder bestaat uit: René Stock - basgitaar en achtergrondzang en Marcus Weymaere - drums en achtergrondzang.
De band bracht hun debuut album "Cambridge" op 2 februari 2014 in eigen beheer als LP in een zeer beperkte oplage uit en tevens verscheen het album in een beperkte oplage als CD en als digitale download en deze werd gevolgd door: "Songs From The 13th Floor" (1 oktober 2017, beperkte oplage als CD, eigen beheer), "Apex" (24 april 2019, beperkte oplage als CD, eigen beheer) en "Live In Cardigan" (6 maart 2020, beperkte oplage als CD, eigen beheer).
Het live album werd tijdens de festivals Festival Of Psychedelica te Cardigan, Wales op 4 augustus 2018 en 3 augustus 2019 opgenomen, waarbij vermeldenswaardig is, dat de drums in 2019 werd gespeeld door Jeremy Coppens, die tevens de achtergrondzang verzorgt.

Het album, dat 12 nummers bevat, begint met "I Saw The Light Today", waarin de band aangekondigd wordt en meteen met de muziek start en ik een fantastische psychedelische jaren 60 gerelateerde rock song in een gemiddeld tempo voorgeschoteld krijgt, die sterke invloeden van de muziek van The Beatles heeft en een aanstekelijk dansbaar ritme bevat, dat tegen het eind meer snelheid krijgt en deze wordt gevolgd door "Your Elephants Are Everywhere", een geweldige Oosters startende psychedelische rock song, die swingt, lichte acid rock invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat, waarbij stil zitten geen optie is.
Daarna volgen "Time Machine", een heerlijke swingende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, acid rock invloeden heeft en tempowisselingen bevat,
"Lazin' In The Afternoon", een schitterende jaren 60 gerelateerde song, die aanzet tot dansen en opnieuw invloeden acid rock en van de muziek van The Beatles en prima samenzang bevat en "Have some Fun", een lekker in het gehoor klinkende uptempo mix van pop en licht psychedelische muziek.
In "Smoking DMT" zet Alain Pire Experience me een puike swingende rock voor, die een terugkerend ritme heeft en aanzet tot dansen, in "Drifting South" laat de band me genieten van een dansbare uptempo poprock song met lichte bluesrock invloeden, die subtiele tempowisselingen heeft en in "Drops On Fallen Leaves" krijg ik een prachtige rustige poprock song voorgeschoteld.
Dan volgen "On The Moon", een mooie progressieve poprock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft en "Turn On, Tune In, Drop Out", een schitterend instrumentaal nummer met een terugkerend ritme en lichte psychedelische invloeden.
Verder hoor ik "On The Other Side", een prima poprock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft en "Do you Remember Those Days?", een swingende song, die een terugkerend ritme heeft, vrolijk klinkt en aanzet tot dansen.

"Live In Cardigan" van Alain Pire Experience is een geweldig live album, dat vol heerlijke nummers staat, waar ik van begin tot einde zeer van genoten heb en ik kan liefhebbers van psychedelische rock, en poprock, deze schijf dan ook sterk aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Velvet Viper - Pilgrimage (Remastered) (Massacre Records, 2020) (Hardrock)

In 1988 richtte zangeres Jutta Weinhold de Duitse band Zed Yago te Hamburg op, die verder bestond uit: Gunnar Heyse - sologitaar, Jimmy Boehlke - sologitaar, Wolfgang “Tatch” Mirche - basgitaar en Claus “Bubi The Schmied” Reinholdt - drums, die in 2018 overleed.
Op 1 april 1988 bracht de band hun debuut album "From Over Yonder" via Steamhammer Records als LP en CD uit en tevens verscheen het album via Mega Records als LP, waarna in 1989 het album "Pilgrimage" via RCA Records als LP en CD verscheen en in 1990 uit elkaar ging.
Daarna besloot Jutta Weinhold de band Velvet Viper op te richten en bracht het album "Velvet Viper" in 1991 via RCA Records als LP en CD uit die in 1992 gevolgd werd door "The 4th Quest For Fantasy", dat via T.A.O.B Productions eveneens als LP en CD verscheen, "Respice Finem" (GMR Music Group, LP en digitale download, 23 maart 2018) en "The Pale Man Is Holding A Broken Heart" (Massacre Records, LP in een beperkte oplage van 300 stuks op zwart vinyl, CD en dd, 25 oktober 2019).
Op 21 augustus 2020 verschijnt het debuut album van Zed Yago, "From Over Yonder" als geremasterde her-persing onder de bandnaam Velvet Viper via Massacre Records als LP in een beperkte oplage, als CD en als dd en vermeldenswaardig is, dat de LP 10 nummers bevat (1 bonus nummer), terwijl de CD 3 bonus nummers heeft, waardoor deze 10 minuten langer duurt en op dezelfde dag verschijnt ook hun tweede album "Pilgrimage" in een geremasterde uitgave via Massacre Records als LP in een beperkte oplage, als CD en als dd, waarop oorspronkelijk 11 nummers op staan, maar op de CD aangevuld zijn met 4 bonus tracks.
Op dit album spelen de gastmuzikanten: David Moore - sologitaar, Olaf Eimer-Lenk - sologitaar, Peter Szegeti - sologitaar, Jochen “Zeno” Roth - sologitaar, Lars Ratz - basgitaar en Franco Zuccaroli - drums.

De CD", "Pilgrimage", begint met "Pilgrim's Choir" en hierin speelt Velvet Viper een mooi, vrij rustig, stukje orkestraal muziek, dat lichte klassieke invloeden heeft en gevolgd wordt door de titel song "Pilgrimage", een uitstekende mix van hardrock en melodische rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "The Fear Of Death", een prachtige melodische song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna volgen "Pioneer Of The Storm", een heerlijke swingende rock song, die invloeden van hardrock heeft, "Black Bone Song", een geweldige stevige hardrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "Rose Of Martyrdom", een lekker in het gehoor klinkende rock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en enkel subtiele tempowisselingen bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "The Man Who Stole The Holy Fire" schotelt Velvet Viper me een schitterende, vrij zware, stevige rock song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft, in "Achilles Heel" krijg ik een fantastische swingende uptempo song te horen, die tempowisselingen heeft en in "The Pale Man" hoor ik de band een verrukkelijke aanstekelijke song in een gemiddeld tempo spelen, die een hoog meedein gehalte heeft.
Verder volgen "Omega Child", een stevige hardrock song, die aanzet tot dansen en "Fallen Angel", een puike dansbare rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk ritme heeft.
Vervolgens is het de beurt voor de bonus nummers, waarvan "Merlin" de eerste is en hierin laat de band me genieten van een swingende rock song met enkele tempowisselingen en een aanstekelijk ritme, "HM Rebels", een geweldige swingende hardrock song met een gemiddeld tempo, "King Arthur", eveneens een prima aanstekelijke rock song en "Ring Of Stone", een fantastische aanstekelijke song, waarbij stil zitten geen optie is.

"Pilgrimage (Remastered)" van Velvet Viper is net als "From Over Yonder" een uitstekend rock album, dat vol heerlijke muziek staat en ik kan elke liefhebber van hardrock deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Solkyri - Mount Pleasant (Bird's Robe Records / Dunk! Records, 2020) (Post-Rock)

Solkyri uit Sydney, Australië, bestaat uit: Adam Mostek - sologitaar, Andrew Pearsall - basgitaar, Nicholas Hall - drums en Ryan Fitz-Henry - sologitaar en keyboards.
De band bracht hun debuut EP (6 nummers) "No House" op 20 februari 2011 als CD en als digitale download uit en deze werd gevolgd door: het album "Are You My Brother?", (7 mei 2013, CD en dd), "Sad Boys Club" (10 april 2015, CD en dd) en "Mount Pleasant" (6 maart 2020, CD met 5" kartonnen portemonnee, LP in een beperkte oplage van 100 stuks op doorzichtig zeeblauw met wit gespetterd 180 gram vinyl, LP in een beperkte oplage van 200 stuks op doorzichtig roze met cyaan blauw gespetterd 180 gram vinyl (beide met een handgeschreven "Dank je" papiertje plus een collectie stickers) en als dd.

Het album, dat 9 nummers bevat, start met "Holding Pattern", een stevig swingend uptempo post-rock nummer, dat een aanstekelijk ritme bevat, enkele tempowisselingen heeft en iets over de helft van het nummer verandert in een zwaar stukje muziek en gevolgd wordt door "Potemkin", een lekker in het gehoor klinkend uptempo nummer met tempowisselingen, invloeden van melodische rock en een swingend ritme, waarbij het niet mogelijk is stil te blijven zitten.
Daarna volgen "Pendock & Progress", een heerlijk uptempo rock nummer met melodische invloeden en een aanstekelijk ritme, "Meet Me In The Meadow", een mooi stukje muziek, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en "Shambles", eveneens een swingend rock post-rock nummer, dat tempowisselingen heeft.
In "Time Away" schotelt Solkyri me een opnieuw zo'n uitstekend nummer voor, dat tempowisselingen heeft en een aanstekelijk ritme bevat, in "Summer Sun" krijg ik een dansbaar stuk post-rock voorgezet, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en tempowisselingen heeft, dat iets over de helft van het nummer steviger wordt en in "Well, Go Well" speelt Solkyri een kort nummer, dat iets meer dan 1 minuut duurt en hierin brengt de band een dreigend stukje muziek ten gehore, dat verder gaat in "Gueules Cassées", waarin de band me laat genieten van een fantastisch heftig uptempo nummer, dat tempowisselingen heeft, bij tijd en wijle dreigend klinkt, swingt als een trein en tegen het einde over gaat in een rustig tempo.

"Mount Pleasant" van Solkyri is een puike plaat, die vol swingende uptempo nummers staat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan liefhebbers van (post) rock.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Lurkers - Fits You Like A Glove (Damaged Goods Records, 2020) (Punk)

The Lurkers uit Uxbridge, London, England werd in het najaar van 1976 opgericht en bestond uit: Pete "Plug" Edwards -  zang, Pete Stride - sologitaar, Nigel Moore - basgitaar en Pete "Manic Esso" Haynes - drums, maar na enkele repetities werd Edwards vervangen door Howard Wall.
Na optredens gedaan te hebben in de Roxy Club te Londen, werd ook Moore vervangen en vulde Arturo Bassick zijn plaats in.
De band bracht hun debuut single "Shadow" / "Love Story" in juli 1977 via Beggars Banquet uit en deze werd gevolgd door "Freak Show" / "Mass Media Believer" (oktober 1977, Beggars Banquet) en "Ain't Got A Clue" / "Ooh Ooh I Love You" (mei 1978, Beggars Banquet) en deze single kwam op de 45ste plaats in de UK Singles Chart terecht.
In juni 1978 werd hun eerste album "Fulham Fallout" via Beggars Banquet uitgebracht en haalde de 57ste plaats in de Albums Chart.
Vervolgens bracht de band tot 2019 via diverse labels en in verschillende formaties nog 22 LP's, waarvan 3 live en 14 compilatie albums, 3 EP's en 12 singles uit en ging verschillende malen uit elkaar, om weer opnieuw te starten en sinds 2016 bestaat de band uit de originele leden: Pete Stride - sologitaar, Nigel Moore - basgitaar en Pete "Manic Esso" Haynes - drums, die samen met Danie Centric - zang op 24 november 2017 de 7" EP "High Velocity" uitbracht via Human Punk en Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 500 stuks op roze vinyl.
Op 25 februari 2019 verscheen hun 7" single "Electrical Guitar", met zangeres Danie Cox (The Featherz), die Danie Centric vervangen heeft, via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 750 stuks op doorzichtig zwart vinyl en op 25 september 2020 brengt Damaged Goods Records hun single "Fits You Like A Glove"/ "When You Are Borderline" in een beperkte oplage van 500 stuks op 7" geel vinyl uit als voorloper van hun album "Sex Crazy", dat 9 oktober 2020 verschijnt.

In "Fits You Like A Glove", dat ook op het album staat, laat The Lurkers me genieten van een schitterende uptempo punkrock song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en in het speciaal voor deze single opgenomen "When You Are Borderline" krijg ik een heerlijke swingende melodische uptempo punkrock song voorgeschoteld, waarbij stil zitten geen optie is.

"Fits You Like A Glove"/ "When You Are Borderline" van The Lurkers is een fantastische punkrock single, die eind jaren 70 opgenomen had kunnen zijn en ik raad liefhebbers van dit genre muziek deze schijf dan ook ten zeerste aan.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Queen Elephantine - Tribute To Atrophos Vol. III (Atypeek Music, 2020) (Improvisatie)

Queen Elephantine werd in 2006 te Hong Kong, China, opgericht en heeft zijn thuisbasis tegenwoordig in Philadelphia, Pennsylvanië, Amerika.
De band bestaat heden ten dage uit: Indrayudh Shome - sologitaar en zang, Camden Healy - basgitaar, Brett Zweiman - percussie, zang en elektronia, Matthew Couto - synthesizer, Srinivas Reddy - tanpura, Daniel Quinn - percussie en pukele en Nathanael Totushek - drums.
Hun debuut album "Surya" verscheen op 1 september 2007 via Concrete Lo Fi Records in een  beperkte oplage als CD en als digitale download en werd op 1 maart 2008 gevolgd door het album "Yatra", waarop 2 lange nummers staan, die als digitale download werd uitgebracht.
Daarna volgden: "Kailash" (1 mei 2010, beperkte oplage als CD en beperkte oplage als cassette en als dd, Concrete Lo Fi Records), "8XI08 Live In Brooklyn" (4 mei 2010, digitaal album via Ruralfaune/Faunasabbatha), "Garland of Skulls" (10 augustus 2011, beperkte oplage als CD via Concrete Lo Fi Records en als dd +
beperkte oplage van 250 stuks als LP op zwart vinyl via Cimmerian Shade Records in 2016), "Scarab" (10 mei 2013, beperkte oplage als LP op zwart en op wit vinyl van 300 stuks via Cosmic Eye Records en als dd en in een beperkte oplage als CD via Heart & Crossbone Records in 2016), "Omen" (1 juni 2015, als dd via
Atypeek Music), "kala" (21 oktober 2016, als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op rood en op zwart vinyl via Cimmerian Shade Records en als CD via Argonauta Records), "Gorgon" (8 november 2019, als LP in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl, als CD en als dd via Argonauta Records), "Tribute to Atrophos Vol I" (27 april 2020, dd), "Tribute to Atrophos Vol II" (1 juni 2020, dd via Atypeek Music), maar ook bracht de band een split CD en dd uit met Sons Of Otis onder de titel "Sons of Otis"/"Queen Elephantine" (1 april 2007, Concrete Lo Fi Records) en op 10 juli verscheen het album "Tribute To Atrophos Vol.1 + Vol.2", waarop 7 nummers staan, als CD en als dd via Atypeek Music.

Op 29 juni 2020 verscheen de derde EP op rij, getiteld "Tribute To Atrophos Vol. III" als digitale download via Atypeek Music en deze bevat 4 nummers, waarvan het eerste "Myriad Mind" heet, waarin de band in een langzaam tempo ruimtelijk en psychedelisch begint, om de muziek iets na de helft van het nummer meer snelheid mee te geven en naar een climax toe te werken, om dan weer in rust te eindigen.
Daarna volgt "Blister", een rustig nummer met een terugkerend licht hypnotiserend ritme, dat iets over de helft heftiger wordt en meer snelheid krijgt.
In "Dismember Me" speelt Queen Elephantine een mix van noise, improvisatie en ruimtelijke invloeden in een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme.
Dan volgt het laatste nummer, getiteld "Liminal Body", een vrij rustig nummer, dat invloeden van psychedelische muziek en improvisatie bevat, die naar het einde toe in een iets hoger tempo gespeeld wordt.

"Tribute To Atrophos Vol. III" van Queen Elephantine is net als "Tribute To Atrophos Vol.1 + Vol.2" een schitterende uitgave, die ik elke liefhebber van improvisaties en psychedelische muziek kan aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)