Review: Brockmann Bargmann - Licht (Bureau B, 2017) (Elektronisch / Krautrock)

Franz Bargmann - sologitaar en Timm Brockmann - keyboards, synthesizers en effecten uit Berlijn, Duitsland en beide afkomstig uit de band Camera, brengen hun debuut album "Licht", waarop 12 nummers staan, op 20 oktober 2017 via het Bureau B label uit.

Het album bevat 12 nummers, waarvan het eerste "Aura" heet en daarin hoor ik het duo een mooi rustig elektronisch stukje muziek spelen, dat slechts anderhalve minuut duurt en gevolgd wordt door "Deepmind", een lekker in het gehoor klinkend elektronisch nummer met een eentonig ritme, dat licht hypnotiserend is.
Daarna volgt "Softarps", een heerlijk rustig nummer, dat de richting van de new age muziek op gaat (luister naar een gedeelte van dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna het duo me "Horizont" voorschotelt en ik een mix van elektronische muziek en disco te horen krijg, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Dan hoor ik "Prisma", een schitterend, vrij zwaar, elektronisch nummer, dat gevolgd wordt door "Sylvester", een verrukkelijk psychedelisch stukje elektronische muziek.
In "Spektrum" zet Brockmann Bargmann me opnieuw een heerlijk rustig nummer voor, dat mijn gedachten tot rust brengt en in "Muezzin" speelt het duo een fantastisch krautrock nummer, dat me in beweging brengt.
Vervolgens hoor ik het langste nummer van het album, getiteld "Schatten", waarin ik iets meer dan 10 minuten mag genieten van een geweldig swingend dreigend nummer, dat gedomineerd wordt door de drums en synthesizer, waarna ik "Meer" voorgezet krijg en daarin speelt het duo een prachtig rustig nummer, waar de gitaar en piano de belangrijkste rol voor zich op eisen.
Verder krijg ik "Puls" voorgeschoteld, dat tot halverwege een schitterend zwaar dreigend nummer is, waarna het duo over gaat in het maken van een swingende dansbare mix van krautrock en elektronische muziek.
Het laatste nummer, "Hyper", dat weer een mooi rustig nummer is en op op gitaar en synthesizer gespeeld wordt, duurt bijna 3 minuten, waarna de muziek stopt, om vervolgens na iets meer dan 14 minuten weer te starten en daarin krijg ik een heftig chaotisch en experimenteel stuk muziek te horen.

"Licht" van Brockmann Bargmann is een zeer afwisselend album, waarvan ik ten volle heb genoten en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van elektronische muziek houdt, maar ook zij, die van krautrock houden, zullen zeker van dit album weten te genieten.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Francobollo - Long Live Life (Square Leg Records, 2017) (Pop)

De band Francobollo, die in 2009 werd opgericht, komt oorspronkelijk uit Zweden, maar is tegenwoordig in Londen woonachtig en wordt geproduced door Charlie Andrew, die tevens eigenaar is van het Square Leg Records label.
De band, die  bestaat uit de Zweden Simon Nilsson - zang en sologitaar, Petter Grevelius - sologitaar, Sean Bean - drums, plus de Engelsman Sam 'Sven' Bailey - basgitaar, bracht hun eerste plaat, de EP "Harpholma", op 14 november 2011 uit, die gevolgd werd door de single "Kinky Lola" (16 september 2016, Square Leg Records), de EP "Wonderfull" (18 november 2016, Square Leg Records) en hun debuut album "Long Live Life" (14 juli 2017, Square Leg Records).

Het album, dat 12 nummers bevat, start met hun single "Worried Times", waarin ik de band een uptempo pop song hoor spelen, die een zeer aanstekelijk ritme heeft, uitnodigt tot dansen en sterke invloeden van de muziek van The Kinks bevat. (luister naar dit nummer via de youtube link)
Daarna zet de band me "Good Times" voor en hoor ik een afwisselende pop song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Wonderful" volgt en ik een lekker in het gehoor klinkende, vrij rustige, melodische song te horen krijg, die bij tijd en wijle heftig over komt.
Dan krijg ik "Trees" te horen en daarin speelt de band een korte stevige pop song, die afwisselend heftig en rustig is en gevolgd wordt door "USO", een mooie rustige melodische song met lichte Japanse invloeden.
In "Kinky Lola" laat Francobollo me een soort musical song horen, die experimentele invloeden bevat en in "Future Lover" schotelt de band me een prima song voor, waarin diverse temmpowisselingen zitten.
Vervolgens hoor ik "Radio", een korte stevige rock song met enkele tempowisselingen, waar invloeden uit begin jaren 80 in zitten, die gevolgd wordt door "Sense", een uitstekende pop song met subtiele tempowisselingen en een aanstekelijk ritme.
Verder schotelt de band me "Waiting" voor, waarin ik opnieuw een afwisselende song te horen krijg, die soms rustig, dan weer snel gespeeld wordt en in "You Know This" laat Francobollo me nogmaals genieten van een prima pop song waar diverse tempowisselingen in zitten, waarna het laatste nummer "Now" volgt en de band een korte, vrij rustige, song voorzet, die een eentonig ritme bevat en enigszins vals lijkt te klinken.

"Long Live Life" van Francobollo is een goed debuut album van de band, dat vol prima songs staat en ik kan liefhebbers van pop muziek dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Little Barrie - Death Express (Little Barrie, Cargo Records, 2017) (Rock)

Little Barrie is een Britse band uit Nottingham, Engeland, die sinds de oprichting in 2000 bestaat uit: Barrie Cadogan - zang en sologitaar, Lewis Wharton - basgitaar en Virgil Howe - drums.
De band bracht in 2005 hun debuut album "We Are Little Barrie" uit, dat in 2007 gevolgd werd door "Stand Your Ground", waarna "King Of The Waves" (2010) en "Shadow" (2014) volgden.
Barrie was tevens een carriere als sessiemuzikant gestart en werkte onder andere voor Morrissey, Spiritualized en speelde van 2006 tot 2015 regelmatig met Primal Scream mee.
Nadat Little Barrie de tune voor het tv programma Breaking Bad had gemaakt werd de band gevraagd ook een tune te maken voor Better Call Saul, de spin-off van Breaking Bad.
Omdat er geen tijd meer was om een studio te huren, besloot de band de tune in hun oefenruimte op te nemen, waarna daar ook de rest van de nummers voor hun album "Death Express" werd opgenomen.
Het album, dat 7 juli 2017 op hun eigen Little Barrie label verscheen en 20 nummers bevat, werd op CD uitgebracht en tevens als 2LP op wit vinyl met als bonus nummer de remix van "Better Call Saul".

Het eerste nummer van het album heet "Rejection" en daarin hoor ik de band een korte melodische intro van 25 seconden spelen, die over gaat in "I5CA", een lekker in het gehoor klinkende mix van pop en rock, die zestiger en zeventiger jaren invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt de band me "'Copter" voor, waarin ik een swingende rock song te horen krijg, dat een zeer dansbaar ritme heeft en gevolgd wordt door "Golden Age", een uitstekende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een vrij eentonig drums ritme heeft.
Dan zet de band me "New Disease" voor en hierin krijg ik een heerlijke stevige swingende rock song te horen, die invloeden heeft van bands als Cream en Jimi Hendrix Experience en tevens een eentonig terugkerend gitaar ritme bevat, waarna ik "You Won't Stop Us" volgt, een lekkere swingende dansbare pop song met een aanstekelijk ritme, dat me in beweging brengt.
In "Count To Ten" laat de band me genieten van een schitterende pop song, die een licht hypnotiserend ritme bevat en in "Love Or Love" verrast de band me door een fantastische snelle garagerock song ten gehore te brengen, die swingt als een trein.
Vervolgens zet Little Barrie me "(Nothing Will) Eliminate" voor, waarin ik een mooie, vrij rustige, pop song te horen krijg, die gevolgd wordt door "The Dodge", een swingend kort instrumentaal nummer.
Daarna hoor ik "Bill$ House", een rustig instrumentaal nummer met een aanstekelijk ritme, waar lichte blues invloeden in te horen zijn, waarna "Molotovcop" volgt en ik een uitstekende progressive rock song voorgeschoteld krijg.
In "Vulture Swarm" speelt de band een verrukkelijke progressieve rock song met lichte country invloeden en in "Produkt" krijg ik een swingende poprock song voorgezet, waar drum en bas invloeden in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan volgt "Compressed Fun", een heerlijke progressieve rock song met blues invloeden, die gevolgd wordt door "Ultraviolet Blues", een schitterende uptempo  progressieve bluesrock song, waarna "Sonic Lodge" te horen is en daarin speelt de band een kort instrumentaal stukje met lichte surf invloeden.
Verder hoor ik de titel song "Death Express", een lekkere swingende poprock song, "Shoulders Up, Eyes Down", een geweldige en aanstekelijke swingende poprock song en "Better Call Saul", een verrukkelijke rock song, die swingt.

"Death Express" van Little Barrie bevat 20 lekker in het gehoor klinkende rock nummers, waar ik met plezier naar heb geluisterd en ik kan ieder liefhebber van rock en pop deze schijf dan ook aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Lower Slaughter - What Big Eyes (Box Records, 2017) (Hardrock / Punk)

Lower Slaughter is een Britse band uit Brighton, die bestaat uit: Graham Hebson - drums , Barney Wakefield - basgitaar , Jon Wood - sologitaar en Sinead Young, die sinds eind 2015 bij de band zit.
De band trad regelmatig in de UK op en speelde onder andere met: Hey Colossus, The Cosmic Dead, Pigs x7, Gnod, JK Flesh, Joanna Gruesome, Perfect Pussy en vele anderen.
Hun debuut EP "Hands", die in 2015 werd opgenomen, verscheen 19 februari 2016 via Cupboard Music in een beperkte oplage van 100 stuks op CD, waarop hun eerste zanger Max Levy te horen is.
Op 15 september 2017 verschijnt hun debuut album "What Big Eyes" via het Box Records label met daarop 10 nummers.

Het album start met "Bone Meal", waarin ik de band een heftige punkrock song hoor spelen, die in een hoog tempo mijn gehoorgang binnen stoomt en enkele prima tempowisselingen bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna "Tied Down" volgt en de band me een schitterende swingende rock song voorschotelt, die een afwisselend tempo en ritme heeft en licht naar de hardrock neigt.
Daarna hoor ik "Take It", een heerlijke heftige rock song, die verscheidene tempowisselingen heeft en een mix is tussen hardrock, rap en punk, die gevolgd wordt door "Earthseed", een schitterende, vrij experimentele, mix van hardrock en improvisatie, die een hypnotiserend drumsritme bevat.
In "Caliban And The Witch" speelt Lower Slaughter een geweldige swingende rock song, die een aanstekelijk ritme heeft en net als voorgaande nummers diverse tempowisselingen heeft en in "Tuberculosis / Bad Choice" laat de band me opnieuw zo'n lekkere song horen, die ook nu weer prima tempowisselingen heeft en tevens een kort stukje experimentele psychedelische muziek bevat, terwijl de teksten politiek geladen lijken te zijn.
Dan volgt "Teeth", dat eveneens in een hoog tempo gespeeld wordt en hardrock invloeden heeft, waarna het korte "Just Keep Going Straight" ten gehore gebracht wordt, een zeer rustig instrumentaal nummer.
Vervolgens laat de band me genieten van een uitstekende snelle swingende hardrock song, getiteld "Call From The Abyss", waarin weer enkele tempowisselingen ingebouwd zijn, waarna het laatste nummer "Coming Up" volgt en de band me opnieuw een snelle rock song voorzet, die swingt als een trein.

"What Big Eyes" van Lower Slaughter bevat hoofdzakelijk uptempo songs, die lekker in het gehoor klinken en door de tempowisselingen geen moment vervelen en ik kan dit prima debuut album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van punk en hardrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Bees Made Honey In The Vein Tree - Medicine (Pink Tank Records, 2017) (Stonerrock)

Bees Made Honey In The Vein Tree werd in 2014 te Scharnhauser Park, Stuttgart, Duitsland opgericht en bestaat uit: Simon Weinrich - sologitaar en zang, Lucas Dreher - sologitaar, Christopher Popowitsch - basgitaar en Marc Dreher - drums en zang.
De band brengt hun debuut album "Medicine" eind september, begin oktober in een beperkte oplage van 300 stuks uit via het Pink Tank Records label, waarvan er 200 stuks op 180 gram zwart vinyl en 100 stuks op 180 gram limonade ijs kleurig gespetterd vinyl, die vergezeld gaan van een 350 gram hoes met een inlegvel, hand genummerd zijn en tevens een exclusieve poster bevatten, terwijl de plaat ook als exclusieve Pink Tank mail-order Editie verkrijgbaar is.

Het album, dat 5 nummers bevat, start met "Every Night I Walk the Same Trail Of Thought", waarin ik de band een rustige, maar stevige, stonerrock song hoor spelen, waarin de zang en muziek vrij melodisch klinken en het tempo net over de helft van het nummer geleidelijk wordt opgevoerd om tot een climax te worden gebracht.
Daarna zet de band me "Burn The Sun" voor en ook hierin begint de muziek rustig, om al snel heftiger te worden, waarbij het ritme licht hypnotiserend is, maar na een tempowisseling verandert het nummer in een stevige stonerrock song, waarin de muziek in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Dan laat Bees Made Honey In The Vein Tree me genieten van een schitterend instrumentaal nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, getiteld "Medicine", waar ook spacerock invloeden in zitten.
Vervolgens hoor ik kant B van het album, waarvan "Sail Away I" het eerste nummer is en daarin schotelt de band me opnieuw zo'n fantastisch stevig stonerrock nummer voor, waar enkele prima tempowisselingen in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit wordt gevolgd door "Sail Away II", dat met prachtige rustige zang en muziek begint, dat iets over de helft van de song zwaarder en steviger te wordt, zonder dat het ritme en tempo veranderen.

"Medicine" van Bees Made Honey In The Vein Tree is een geweldig debuut album, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze LP dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van stonerrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Baron Four - Silvaticus (Get Hip Recordings, 2017) (Garagerock / Beat)

The Baron Four werd in september 2012 opgericht en bestaat na enige bezettingswisselingen uit: Troy Lowin-Green - sologitaar, Mike Whittaker - zang en basgitaar, Joe Eakins - slaggitaar en Mole Brooks - drums.
De band bracht in april 2013 hun gelimiteerde debuut 7" vinyl single "Yes I Do" / "Girl" via State Records uit, die in november 2014 gevolgd werd door "5 To 4" / "She Said Yeah", die via Groovy Records verscheen, waarna in december 2014 hun debuut LP "Out Of The Wild Come...", die mono is opgenomen, in een beperkte oplage werd uitgebracht door Soundflat Records.
Hun 7" vinyl single "Walking Out" / "Can't Find My Way" werd in januari 2015 in The Ponswood Hit Factory opgenomen en werd eind juni 2015, net als hun debuut single, via State Records uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, waarna de single "I Don't Mind" op 7 oktober 2015 via het Get Hip Records label verscheen in een beperkte oplage op blauw vinyl en tevens op zwart vinyl, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat beide kanten van de single 14 februari 2015 in de Ponswood Hit Factory te Hastings, Engeland werden opgenomen op 8 sporen analoge opname apparatuur.
"Silvaticus" is de tweede LP van de band en is op 30 juni 2017 via het Get Hip Recordings label zowel op CD, inclusief download coupon en 4 bladzijden tellend boekwerkje, als op vinyl  uitgebracht, waarbij de LP uitvoering in een beperkte oplage van 200 stuks op zwart en 300 stuks op ondoorzichtig oranje vinyl is verschenen.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "It's Alright", waarin ik de band een heerlijke swingende garagerock song hoor spelen, die me aan de begintijd van The Animals doet denken (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en wordt gevolgd door "I Don't Want You Anymore", een schitterende uptempo song.
Daarna zet de band me "I Can Tell" voor en hoor ik een fantastische swingende zestiger jaren rhythm & blues song en ook dit nummer herinnert me aan de beginperiode van The Animals, waarna "Certain Type Of Girl" volgt en de band me opnieuw zo'n geweldige song voorschotelt, waarbij stil zitten geen optie is.
In "I'll Be With You" krijg ik weer een aanstekelijke beat song te horen en in "I Gotta Know" laat The Baron Four me genieten van een heftig gezongen uptempo garagerock song.
Dan zet de band me "I Know" voor en krijg ik ook nu weer een verrukkelijke uptempo garagerock song voorgezet, die gevolgd wordt door "Tear My Heart" en daarin speelt de band een mix van rock & roll en garagerock in sneltrein vaart.
Vervolgens hoor ik de single "I Don't Mind", een lekker in het gehoor klinkende dansbare mix van garagerock en beat, waarna "Walking Out" volgt, een geweldige swingende uptempo garagerock song, die me lichtelijk aan de muziek van The Animals (uit hun begin periode) doet denken, waardoor ik onmogelijk stil kan blijven zitten en de rauwe zang van Mike Whittaker klinkt dan ook geweldig in dit nummer, dat eveneens op single uitgebracht werd.
Verder staan "Wild Angel", een fantastische ruige uptempo garagerock song en "How You Want To Be", een uitstekende mix van surf en beat, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, op de plaat.

"Silvaticus" van The Baron Four staat vol verrukkelijke garagerock, beat en rhythm & blues, die in de jaren 60 gemaakt had kunnen zijn en ik kan iedere liefhebber van dit soort muziek, deze plaat dan ook ten zeerste aanraden, oftewel "Verplichte kost".

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Dante Roberto - The Circle (AMS Records, BTF Records, 2017) (Symfonisch)

Dante Roberto uit Taranto, Italië, is een klassiek geschoolde muzikant, die zowel optreedt bij klassieke concerten als met een rock trio, dat hoofdzakelijk een mix maakt van klassieke muziek en rock, met de nadruk op symfonische en progressieve rock.
Tevens schreef hij diverse muziek handboeken en geeft hij piano les aan het Conservatorio Paisiello te Taranto, Apulia, zuid Italië.
Gedurende de laatste jaren schreef Dante veel van zijn ideeën op en werkte ze uit tot nummers voor zijn debuut album "The Circle".
Zijn trio bestaat uit: Dante Roberto - piano en keyboards, Salvatore Amati - basgitaar en Alessandro Napolitano - drums en percussie en deze worden op het album bijgestaan door Salvatore Russo - sologitaar (2 nummers), Alex Milella - sologitaar (2 nummers) en Luca Nappo - sologitaar (5 nummers).
"The Circle" verscheen 16 juni 2017 op CD en als digitale download in eigen beheer, waarbij de distributie door BTF gedaan wordt.

Het album, dat 9 instrumentale nummers bevat, start met "Dante Suite", dat onderverdeeld is in 3 stukken; 1) "Prelude", dat begint met een prachtig stukje pianospel, dat na 40 seconden over gaat in een heerlijk symfonisch werkje, waarin de sologitaar domineert (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door 2) "Processionale", een schitterende, vrij rustige, melodische mix van klassieke muziek en progressieve rock, die door gaat in 3) "Speedy", een geweldig snel symfonisch rock nummer, dat swingt als een trein.
Daarna hoor ik "All Change" en daarin speelt de band een mix van jazz, symfonische rock en progressieve rock, waar diverse in zitten en hoorbare invloeden van ELP, waarna "Tra Fuoco E Flamme" volgt en de band me iets meer dan 10 minuten lang laat genieten van een fantastisch symfonisch rock nummer, dat verscheidene tempowisselingen heeft en in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, maar tegen het einde in een zeer rustig stuk pianospel over gaat.
Dan zet Dante Roberto me "Open Your Heart" voor en hoor ik een uitstekend melodisch nummer, dat orkestraal aan doet en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna de band me kennis laat maken met "Lisa", een heerlijke mix van symfonische rock en metal, die in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht wordt.
In "Funky Disco" krijg ik een swingende mix van funk, disco en jazzrock voorgeschoteld en in "Toccata" laat de band me nogmaals hun klassieke afkomst horen, door een verrukkelijke mix van klassiek en progressieve symfonische rock te spelen, waar ook Latijns Amerikaaanse invloeden in zitten.

"The Circle" van Dante Roberto is een schitterende debuut CD, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf, waarvan de muziek van technisch hoogstaande kwaliteit is, dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van symfonische, progressieve en klassieke rock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl