The Legendary Flower Punk uit St.Petersburg, Rusland werd in 2012 opgericht door de sologitarist van The Grand Astoria Kamille Sharapodinov als extra project, maar al snel werd een band op zichzelf, die tegenwoordig verder bestaat uit: Mike Lopakov - basgitaar en Nick Kunavin - drums.
Op 12 december 2003 verscheen het debuut album "Kalipso" als digitale download en deze werd gevolgd door: "The Legendary Flower Punk" (26 maart 2012, digitale download), "The Great Acid Folk Swindle" (17 april 2014, dd en CD), "Memento Mori (music for Sophia Miroedova exhibition)" (1 nummer, 28 mei 2014, dd), "The Time, The Place" (1 nummer, 21 oktober 2014, dd), "As Seen and Heard in Technicolor, True Stereo and Four Dimensions" (single, 20 mei 2016, dd), "Zen Variations" (8 november 2016, dd en CD) en op 21 februari 2020 verschijnt "Wabi Wu!" via Tonzonen Records in een beperkte oplage van 300 stuks op blauw rood vinyl, die in een klaphoes gestoken is en een 8 pagina's boekje bevat en als CD en digitale download.
De band wordt op de plaat bijgestaan door de gastmuzikanten: Danila Danilov - elektronica (4 nummers), Gleb Kolyadin - synthesizer (3 nummers) en vleugel (2 nummers), Zhenya Strigalev - saxofoon (2 nummers), Ed Wynne - sologitaarsolo (1 nummer), Denis Kirillov - dwarsfluit (2 nummers), Nick Antonenko - percussie (2 nummers) en Guvi B - traditionele elektronische geluiden (1 nummer).
De plaat tussen 2017 en 2019 opgenomen door Danila Danilov in de Red Wave Studio te St.Petersburg en de mix en mastering werd gedaan door Nick Samarin van IWKC, terwijl het artwork van de hand van Sophia Miroedova komt.
Het album bevat 7 nummers, waarvan het titel nummer "Wabi Wu!" het eerste is en hierin brengt de band een fantastische mix van jazz, elektronische muziek en dance ten gehore, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Hexagram" volgt en ik een heerlijk swingend progressief rock nummer voorgeschoteld krijg, dat een terugkerend ritme en invloeden uit jazz en spacerock bevat.
Daarna volgen "Prince Mojito", een uitstekende dansbare uptempo melodische mix van progressieve rock en dance en "Azulejo", een swingend rock nummer met invloeden van melodische, progressieve rock en lichte folk invloeden, dat een dansbaar ritme heeft.
In "Aki Kaurismäki" speelt The Legendary Flower Punk een prachtig dance nummer, dat enkele tempowisselingen heeft en in "Trance Fusion På Ryska" zet de band me een geweldige mix van disco en progressieve rock met jazz invloeden voor en in het laatste nummer "Zen Again" krijg ik een kort stukje progressieve rock te horen, waar een terugkerend ritme in zit.
"Wabi Wu!" van The Legendary Flower Punk bevat 7 uitstekende nummer, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze plaat dan ook zeer aanraden, aan liefhebbers van dance en progressieve rock.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.
Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.
Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.
Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.
Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums, bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.
Op 27 april 2018 verscheen de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht en op 20 september 2019 verscheen de 7" EP "Marc Riley Session 2019" in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl via Damaged Goods Records, waarvan de opnamen tijdens een sessie van Marc Riley's BBC 6 Music show in april 2019 plaats vonden, waarna het album "Last Punk Standing" volgde van Billy Childish & The CTMF.
Zijn volgende wapenfeit is het album (LP, CD en digitale download) "Kings Of The Medway Delta", dat hij maakte met The Chatham Singers (Nurse Julie en Wolf (Simon) Howard) en op 21 februari 2020 tegelijk met de 7" single "All My Feelings Denied" / "I'm Ready", die in een beperkte oplage van 500 stuks, verschijnt via Damaged Goods Records en vermeldenswaardig is verder, dat gastmuzikant Jim Riley (mondharmonica) met de band meespeelt.
Het album, dat 12 nummers bevat, start met "The Good Times Are Killing Me", waarin de band een geweldige bluesrock song ten gehore brengt, die invloeden van de Delta blues heeft, een terugkerend ritme en diverse subtiele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Got Love if You Want It", een cover van het door Slim Harpo geschreven nummer, dat swingt en ook door The Rolling Stones werd opgenomen.
Daarna volgen "Main Line", een fantastische swingende bluesrock song, waarbij stil zitten geen optie is, "When I Was a Cowboy (Out On The Western Plains)", een heerlijke rustige song, waarin een slepend ritme zit en het op single verschenen "All My Feelings Denied", een schitterende bluesrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een aanstekelijk swingend terugkerend ritme heeft.
In "Ranscombe Farm Boogie" speelt Wild Billy Childish And The Chatham Singers een fantastisch instrumentaal uptempo nummer, dat swingt als een trein, in "Wiley Coyote" krijg ik een uitstekende song in een niet al te hoog tempo voorgeschoteld, waar een terugkerend ritme in zit en in "The Double Axe" laat de band me genieten van een bluessong, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt een weer zo'n aanstekelijk tempo heeft.
Dan volgen "Why Did I Destroy Our Love", een swingende mix van bluesrock en pop, die aanzet tot dansen en "My Love For You", een prima rock song, die invloeden van western muziek en blues bevat en in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "What's Wrong With Me", een verrukkelijke rustige mix van een pop en bluesrock song, die een aanstekelijk ritme heeft (luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "You Wonder Why I'm Hurting", een lekkere bluesrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft.
"Kings Of The Medway Delta" van Wild Billy Childish And The Chatham Singers is een geweldige plaat, die vol heerlijke bluesrock nummers staat en ik kan iedere liefhebber van dit genre, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.
Pyogenesis uit Stuttgart, Duitsland werd in 1991 opgericht en bestaat uit: Flo V. Schwarz - zang en sologitaar, Thilo Schmidt - sologitaar, Malte Brauer - basgitaar en Jan Räthje - drums.
De band bracht sinds de oprichting 9 albums, 10 singles, 2 compilatie singles, 2 split singles en 1 video uit en op 24 januari 2020 verschijnt hun 10de album "A Silent Soul Screams Loud" via AFM Records in een beperkte oplage als box-set, in een beperkte oplage als LP op doorzichtig blauw vinyl, in een beperkte oplage als LP op neon kleurig geel vinyl, als CD en als digitale download.
"A Silent Soul Screams Loud", dat 8 nummers bevat, is het laatste deel van hun Steampunk trilogie, die in 2015 begon met “A Century In The Curse Of Time” en in 2017 gevolgd werd door “A Kingdom To Disappear”.
Het eerste nummer van het album heet "Survival Of The Fittest", waarin de band me een snelle hardrock song voorschotelt, die uitstekende samenzang bevat en melodische invloeden heeft, waarna "Mother Bohemia" volgt en de band een snelle, vrij zware, swingende rock song ten gehore brengt.
Daarna volgen "I Can't Breathe (Prologue)", een korte mix van new wave en hardrock, die naadloos over gaat in "I Can't Breathe (Monologue)", een heerlijke hardrock song, die tempowisselingen bevat en in het eerste gedeelte invloeden van new wave heeft.
In "High Old Times" speelt Pyogenesis een rock song met tempowisselingen en invloeden van new wave en in "Modern Prometheus", waarin Chris Harms meespeelt, zet de band me een opnieuw een uitstekende mix van hardrock en new wave voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en aan rustig eindigt.
Verder volgen "Will I Ever Feel The Same", een stevige snelle rock song, die tempowisselingen heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "The Capital (A Silent Soul Screams Loud)", een geweldige swingende hardrock song met tempowisselingen, die bij tijd en wijle heftig klinkt en na 5 minuten verandert in een schitterend rustig stuk muziek, dat tegen het einde weer iets meer snelheid krijgt en eindigt in rust.
"A Silent Soul Screams Loud" van Pyogenesis is een uitstekende plaat, die prima nummers bevat, waarvan de titel song de uitschieter is en ik kan liefhebbers van hardrock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Anvil uit Toronto, Canada werd in 1978 opgericht door Steve "Lips" Kudlow - zang en sologitaar, Robb Reiner - drums en Dave "Squirrely" Allison – sologitaar en achtergrond zang (1978–1989) en na diverse bezettings wisselingen is Chris Robertson sinds 2014 hun vaste basgitarist.
De band, die tegenwoordig een trio is, bracht in de loop der jaren 17 studio, 1 live en 3 compilatie albums uit en op 14 februari 2020 verschijnt hun 18de studio album "Legal At Last", dat 12 nummers bevat, via AFM Records als CD en als LP, waarvan er op zwart, blauw, goud kleurig, turquoise en Geel-wit gespetterd vinyl worden geperst en tevens verschijnt het album in een beperkte oplage in een doos.
Het eerste nummer van de plaat is de titel song "Legal At Last", waarin de band een stevige hardrock song ten gehore brengt, die met hoge snelheid gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Nabbed In Nebraska", een een stevige rock song, die tempowisselingen bevat en een aanstekelijk dansbaar ritme met een hoog meezing gehalte heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgen "Chemtrails", dat eveneens in een hoog tempo gespeeld wordt, swingt en subtiele tempowisselingen heeft, "Gasoline", een schitterende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en sterke invloeden van Black Sabbath bevat, "I'm Alive", een swingende uptempo rock song met rock & roll invloeden en "Talking To The Wall" en ook hierin ligt het tempo hoog en is de muziek stevig en swingend.
In "Glass House" zet Anvil me een weer zo'n heerlijke stevige hardrock song voor, die swingt en een aanstekelijk ritme heeft, in "Plastic In Paradise" krijg ik een zware rock song te horen, die subtiele tempowisselingen bevat en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Bottom Line" laat de band me nogmaals een swingende uptempo rock song horen.
Verder volgen "Food For The Vulture", waarin de band het tempo hoog houdt, "When All's Been Said And Done", een zware stevige rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en "No Time" en hierin speelt de band opnieuw een swingende uptempo rock song, waarbij stil zitten niet mogelijk is.
"Legal At Last" van Anvil is bevat hoofdzakelijk uptempo hardrock songs met maatschappij kritische teksten, die swingen en me als muziek in de oren klinken en ik kan deze heerlijke plaat dan ook van harte aanbevelen aan alle liefhebbers van hardrock.
Colour Haze uit Munchen, Duitsland, werd in 1994 opgericht en bestond toen uit: Stefan Koglek - sologitaar en zang, Christian Wiesner - basgitaar en Tim Höfer - drums.
In deze formatie bleef de band tot 1997 actief en werd het gelimiteerde debuut album "Chopping Machine" in 1995 in een oplage van 1000 stuks gemaakt en op CD door David Records uitgebracht.
In 1997 kwam Felix Neuenhoff als zanger bij de band en aan het einde van dat jaar stopte Tim Höfer en Christian Wiesner werd in augustus 1998 vervangen door drummer Manfred Merwald, die samen met basgitarist Philipp Rasthofer, Stefan Koglek en Felix Neuenhoff de nieuwe Colour Haze vormde.
Dat zelfde jaar bracht de nieuwe band het album "Seven" in een zeer beperkte oplage van 50 stuks in 1998 via Self Burn Records uit.
In mei 1999 verliet Felix de band plotseling en gingen de anderen als trio verder, waarbij Stefan de zang weer voor zijn rekening nam en de band bestaat heden ten dage nog steeds in dezelfde samenstelling.
Van 1999 tot heden bracht de band de volgende CD's / LP's uit: "Periscope" (limited edition CD-R (100 stuks), Toaster Records, 1999), "CO2" (CD-R (100 stuks) Monsterzero-Records, LP (450 stuks), Homegrown Records, 2000), "Ewige Blumenkraft" (CD/2LP, MonsterZeroRecords, 2002), "Los Sounds De Krauts" (2LP, Nasoni Records, 2002/2CD, Elektrohasch Records, 2003), "Flowers" (Colour Haze)/"Forrest Of Illusion" (Hypnos 69) (limited edition 10" vinyl split EP, Eletrohasch Records, 2004), "Periscope" (re-release CD/LP, Elektrohasch Records, 2004), "Colour Haze" (CD/LP, Elektrohasch Records, 2005), "Tempel" (CD/LP, Elektrohasch Records, 2006), "All" (CD/2LP, Elektrohasch Records, 2008), "Burg Herzberg Festival - Live 18.07.2008" (2CD/2LP, Herzberg Verlag, 2009) en "She Said" (2CD/2LP, Elektrohasch Records, 2012).
Ook bracht de band enkele gelimiteerde 7" vinyl split singles uit, zoals "Reefer" uit 2001 met op kant A: Colour Haze - Reefer en op kant B: Color Cacas, via het SwampRoomRecords uitgebracht en "Colour Haze Feat. Gas Gaint" uit 2004 (kant A: Colour Haze - Mountain, kant B: Gas Gaint - Mama Cool), via Elektrohasch Records, maar ook verschenen er nummers van de band op de verzamel CD's "A Tribute To Mr. Betonohr" ("Pulse") (Chillerlounge Records, 2002) en "Sucking The Seventees" ("One Way Or Another") (Small Stone Records, 2007) plus het nummer "In which the mighty Silver Wing leaves the solar system, starts its old tremendous metagrav drive and jumps into hyperspace", op de 2CD van Psychedelic Avengers (Fünfundvierzig, 2004).
De band trad in de loop der jaren op veel grote festivals op zoals onder andere: Burg Herzberg Open Air, Wutzrock Hamburg, Stoned From The Underground, Agimont-Stoner-Festival,Emissions from the Monolith, Orange Goblin, Boris, General Tso en Roadburn en trad op in Duitsland, België, Nederland en Oostenrijk, maar ook organiseert Stefan elk jaar de Duna Jam Concert week op Sardinië, Italië en is hij oprichter en eigenaar van het Elektrohasch Records label.
Het verschenen album "To The Highest Gods We Know", waar de fans 3 jaar op hebben gewacht, is zowel op LP als op CD verschenen via het Elektrohasch label en deze heeft 12 augustus 2016 een opvolger, getiteld "Live Vol.1 Europa Tournee 2015".
Het album, dat als 2CD en als luxe 3LP (180 gram vinyl) met klaphoes in boekvorm, in een beperkte oplage van 2000 stuks, verschijnt, is het eerste in een serie van geplande live uitgaven en bevat 13 nummers (waaronder 1 bonus nummer), die in 2015 te Frankfurt, Würzburg, Berlijn, Keulen en Parijs werden opgenomen.
Het album "In Her Garden", dat door het Elektrohasch label op 14 april 2017 als CD uitgebracht werd, is een concept album en verscheen op 17 mei 2017 tevens als 2LP via dit zelfde label.
De opvolger hiervan is het 13e album van de band en heet "We Are", dat 7 nummers bevat en 13 maart 2020 via Elektrohasch Records op CD en LP verschijnt.
Het eerste nummer van het album is het titelsong "We Are", waarin de band een geweldige swingende aanstekelijke stonerrock song ten gehore brengt, die enkele tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "The Real", dat rustig begint en langzaam aan iets meer snelheid krijgt, melodischer wordt en progressieve rock invloeden bevat.
Daarna volgen "Life", een fantastische stonerrock song, die eveneens in een langzaam tempo start en steeds sneller wordt, waardoor de muziek begint te swingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en "Material Drive", waarin Colour Haze een schitterende rock song met een gemiddeld tempo speelt, waarin een terugkerend ritme zit.
In "I'm With You" begint de muziek nogmaals langzaam, maar wordt na korte tijd opgevoerd, zodat er een swingende rock song ontstaat, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is en in "Be With Me" laat de band me genieten van een opgewekt klinkend instrumentaal progressief rock nummer, dat een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat en tegen het einde in een rustiger tempo gespeeld wordt.
Het laatste nummer, "Freude II" start rustig, maar na korte tijd voert de band de snelheid op, om enkele minuten later weer terug te komen in het rustige tempo, dat halverwege opnieuw sneller wordt en meer melodie toegevoegd krijgt, waarbij de muziek gaat swingen, om in rust te eindigen.
"We Are" van Colour Haze is net als voorgaande albums weer een uitstekende plaat geworden, die ik iedere liefhebber van stoner en progressieve rock zeer kan aanraden.
Helicon uit Glascow, Schotland werd in 2009 opgericht en bestaat uit: John-Paul Hughes - zang en sologitaar, Gary Hughes - sologitaar, Mark McLure - basgitaar, Graham Gordon - sitar en synthesizer en Seb Jonsen - drums.
De band bracht in 2017 hun debuut album "Helicon" via Fuzz Club Records uit, die gevolgd werd door de EP "Zero Fucks" (2019) en op 24 januari 2020 verschijnt hun tweede album "This Can Only Leads To Chaos", waarop 9 nummers staan, via Fuzz Club Records.
Voordat hun debuut album verscheen, bracht de band al 8 EP's uit en deelde het podium met bands als: Wooden Shjips, The Warlocks, Dead Skeletons en The Holydrug Couple en vermeldenswaardig is verder, dat het debuut album in een beperkte oplage van 300 stuks op rood vinyl werd her perst .
Het eerste nummer van het album heet "Sound Of Confession" en hierin speelt de band een geweldige zware instrumentale mix van progressieve en noise rock, in een gemiddeld tempo, waar een terugkerend ritme in zit (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Pure Filth", een heerlijke mix van new wave en rock, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Daarna volgen "The Sun Also Rises", een schitterend instrumentaal psychedelisch poprock nummer, dat een aanstekelijk vrolijk ritme heeft, dat aanzet tot dansen en "Glasgow Uni Accent", een lekker in het gehoor klinkende rock song, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat.
In "In The End" speelt Helicon een mooie, vrij rustige, melodische pop song met noise invloeden en in "Bardo Thodol" krijg ik weer zo'n verrukkelijk instrumentaal psychedelisch nummer voorgeschoteld, dat een Oosters ritme heeft.
Dan volgen "With Graceful Menace", een prachtig rustig melodisch stukje muziek, dat een terugkerend ritme heeft en "What You Love Will Kill You", een vrij heftig klinkende mix van new wave, noise en melodische rock, die lichte psychedelische invloeden bevat.
Het laatste nummer, dat "Cosmic John" heet, is een fantastisch licht psychedelisch instrumentaal nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en in de achtergrond een gesproken gesprek bevat, dat tegen het einde achterstevoren wordt afgespeeld.
"This Can Only Leads To Chaos" van Helicon bevat 9 geweldige nummers, die me van begin tot einde hebben geboeid en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden, aan elke muziek liefhebber van psychedelische rock.
Wish uit Rome, Italië werd in 1992 opgericht en bestaat, na enkele bandbezettingswisselingen, uit: Piergiorgio Franceschelli - zang, Giorgio Simonetti - solo-, basgitaar en achtergrondzang, Salvatore Patti - keyboards en Massimo Mercurio - drums.
Ondanks het feit, dat de band al zo lang bestaat, is "Stay Here My Friends", dat op 28 september 2019 in eigen beheer op hun Wish Records als CD en als digitale download is uitgebracht, het debuut album van de band, voor zover ik weet en in hun eigen BbBox studio opgenomen.
Het album, dat 6 nummers bevat, start met "Like A Yes", waarin de band een geweldig instrumentaal progressief symfonisch rock nummer ten gehore brengt, dat diverse tempowisselingen heeft en sterke invloeden van de muziek uit de jaren 70 bevat en gevolgd wordt door "Deep Wish", een prachtige rustige symfonische rock song, die op de helft van het nummer meer snelheid krijgt, waarbij het ritme verandert en de muziek gaat swingen, om tegen het einde terug te keren in het rustige tempo.
Daarna volgt "Dancing With Myself", eveneens een mooie rustig startende rock song, die langzaam aan iets meer sneller wordt, om halverwege over te gaan in een schitterend stuk, waarin het pianospel centraal staat.
In "Scrambled Eggs" laat Wish me genieten van een fantastisch nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en halverwege iets steviger wordt en progressieve rock invloeden krijgt en in "Church" schotelt de band me afwisselende song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en diverse subtiele tempowisselingen heeft.
Als laatste volgt de titelsong "Stay Here My Friends", waarin de band opnieuw een uitstekende rustige song speelt, die halverwege versneld wordt en meer symfonische invloeden krijgt en tevens diverse tempowisselingen bevat.
"Stay Here My Friends" van Wish is een heerlijke CD, die verrukkelijke symfonische muziek bevat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan liefhebbers van dit genre, deze schijf dan ook van harte aanbevelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
