Review: Various Artists - Rock 'N' Roll Jewels From Family Spree Vault 19 (Family Spree Recordings, 2019) (Rock & Roll / Punk / Powerpop)

Op 18 februari 2019 bracht het Spaanse label Family Spree Recordings, naar aanleiding van hun tweede verjaardag, het album "Rock 'N' Roll Jewels From Family Spree Vault 19", waarop 19 nummers van even zoveel bands staan, als CD en als digitale download uit.

Het album start met Heatwaves, die het nummer "In My Teens" ten gehore brengen en daarin speelt de band een prima jaren 60 gerelateerde beat song, die gevolgd wordt door "Lara" van Last Senoritas Estrechas, een swingende uptempo rock song, die invloeden uit de punk en powerpop heeft en een aanstekelijk ritme bevat en deze wordt gevolgd door "Ralph" van The Loud Residents en hierin krijg ik een geweldige swingende powerrock song voorgeschoteld, die in een hoog tempo mijn gehoorgang in gespeeld wordt.
Daarna volgt "Aquellos Ojos Verdes", een cover van het nummer "Walking Back To Happiness" van Helen Shapiro, dat door Freddie Dilevi in een vrij hoog tempo gespeeld wordt, waarna "Mike Love Stomp" volgt van Runaway Lovers en ik een heerlijke rock & roll song voorgezet krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door Algo Tenés" van The Royal Roosters en daarin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende rock song, die me enigszins bekend voorkomt.
Dan volgen The Dustaphonics met "De Puta Madre!", die een fantastische surf rock song ten gehore brengen, die in sneltreinvaart gespeeld wordt, Los Wavy Graves met "Howlin'", een schitterende rock & roll song, die eveneens in een hoog tempo gespeeld wordt en invloeden van de jaren 50 en 60 heeft, Hombre Lobo Internacional met "Shake That Ass For Me!!", een geweldige Rock & roll song, die van Reverend Beatman en The Monsters had kunnen komen en ook hierin ligt het tempo hoog.
In "Cementerio Indio" van Bonzos krijg ik een swingende rock song te horen, die een aanstekelijk ritme en invloeden van de muziek van The Ramones heeft, waarbij stil zitten niet aan de orde is, in "Always Late" van Sinceders krijg ik een heerlijke ruige uptempo punkrock song voorgeschoteld, die me naar eind jaren 70 doet terug verlangen, in "Desprecio" van Burnout speelt de band een rustig startende song, die na korte tijd verandert in een snelle heftige punkrock song.
The Budweisers spelen "End Of The Summer" een vrolijk klinkende uptempo powerrock song met een aanstekelijk ritme, die invloeden van bands als The Undertones bevat en The Retumbes zetten me een uptempo mix van punk en pop met surf invloeden voor, getiteld "Surfing Fuckushima".
Vervolgens hoor ik "Zombie Love" van The Silly Walks en krijg ik een geweldige garagerock song voorgeschoteld, die surf invloeden heeft en enkele subtiele tempowisselingen heeft en deze wordt gevolgd door "Lorraine" van Thee Braindrops, waarin de band een uitstekende uptempo garagerock speelt, die invloeden heeft van "I Need You" van The Kinks.
Verder hoor ik "Death" van I King Cayman, een fantastische licht psychedelische rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele tempowisselingen bevat, maar helaas lichtelijk overstuurd is, "Climbing Mountains", een schitterende uptempo mix van hillbilly muziek, rock en rhythm & blues van Los Williams Folkners en "Propos Coquins" van Lestrade", een geweldige Franstalige pop song met een aanstekelijk ritme, die enkele subtiele tempowisseligen heeft.

"Rock 'N' Roll Jewels From Family Spree Vault 19" van Various Artists staat vol verrukkelijke nummers, die zeker de waardering van liefhebbers van punk, garagerock en powerpop zullen opleveren en ik kan hen deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Graham Day & The Forefathers - Good Things (Damaged Goods Records, 2019) (Garagerock / Beat)

Begin jaren 80 speelde Graham Day (zang en sologitaar) samen met Allan Crockford (basgitaar), Johnny Symons (drums) en Jamie Taylor (orgel), die toen allen nog op school zaten, in de garagerock band the Prisoners, die uit Rochester, Engeland kwamen.
Na 4 albums te hebben gemaakt, ging de band in 1986 uit elkaar en vormde Taylor The James Taylor Quartet samen met Allan Crockford, terwijl Day The Prime Movers oprichtte.
In 1989 gingen Day en Crockford weer samen spelen in de band The Prime Movers, waar Wolf Howard, die met Crockford in The James Taylor Quartet speelde, de drummer van werd.
Onder deze naam werd het album "Sins Of The Forefathers" via het Cyanide label in 1989 uitgebracht, waarna Fay Hallem als keyboards speler bij de band kwam.
Nadat de band nog 2 albums had uitgebracht, ging The Prime Movers in 1993 uit elkaar en halverwege de jaren 90 vormde Day de band Planet, die een plaat via het Acid Jazz label uitbracht, terwijl Crockford en Howard met de band Goodchilde verder gingen.
Intussen was de interesse voor de muziek van The Prisoners zo gegroeid dat er her persingen verschenen van de originele albums van de band en na een korte reünie verscheen in 1997 de single "Shine On Me" via Deceptive Records, waarna de band opnieuw stopte.
Graham had echter nog een hoop niet opgenomen nieuwe songs liggen, maar geen band om ze mee te spelen, dus hij nam contact op met zijn oude vrienden Allan en Wolf en richtte The Solarflares op en maakte in 1999 het album "Psychedelic Tantrum" voor het Twist label.
Daarna volgden nog 2 albums en kwam organist Parsley Lion het trio versterken en in deze formatie werden er nog 3 albums uitgebracht, totdat ook deze band er mee stopte in 2004.
Vervolgens speelden Graham en Wolf tot 2006 samen in de band The Buff Medways, waarvan Billy Childish het derde lid was.
Allan richtte The Galileo 7 op en maakte de schitterende CD "Staring At The Sound", die via State Records verscheen en Graham richtte Graham Day And His Gaolers op.
Vervolgens werd op 2 mei 2013 Graham Day & The Forefathers te Rochester, Engeland, opgericht en bestaat uit: Graham Day – zang en sologitaar, Allan Crockford – basgitaar en zang en Wolf Howard – drums en dat resulteerde in live optredens en in de single "Love Me Lies" / "30-60-90", die in een beperkte oplage op 7" vinyl werd uitgebracht door State Records, waarna in 2014 het album "Good Things" via Damaged Goods Records verscheen.
Dit album, dat sinds 2015 uitverkocht is, wordt op 21 juni 2019 opnieuw door Damaged Goods Records uitgebracht en is aangevuld met 3 extra nummers, die samen met het album opgenomen werden, waarvan er 2 op single verschenen en het derde op de planken bleef liggen.

De Her uitgave "Good Things", die 15 nummers bevat, start met "The Good Things", waarin de band een schitterende, aan garagerock gerelateerde, swingende uptempo song ten gehore brengt, die acid rock invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Mary", een lekker in het gehoor klinkende pop song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en invloeden uit de jaren 60 beat heeft.
Daarna schotelt de band me "Can't Get You out Of My Mind" voor en hoor ik de band een fantastische uptempo beat song spelen, die diverse tempowisselingen heeft, waarna "Whenever I'm Gone" volgt en daarin speelt de band een uitstekende jaren 60 song, die een aanstekelijk ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
In "I Am The Fisherman" speelt de band een swingende uptempo rock song, die invloeden van de muziek van beat bands en mod muziek uit de jaren 60 heeft, maar ook invloeden van The Jam zijn lichtelijk hoorbaar en in "You Always Find A Way To Hurt Me" laat de band me genieten van een prachtige rustige song, waarin opnieuw invloeden van de jaren 60 in terug te vinden zijn ("You're No Good" van The Swinging Blue Jeans).
Dan volgt "Sitar Spangled Banner", een geweldig instrumentaal rock nummer met sixties invloeden, dat gevolgd wordt door "Begging You", een zeer swingende rock song, die een terugkerend ritme heeft.
Vervolgens hoor ik Graham Day & The Forefathers "You Want Blood" ten gehore brengen en hierin krijg ik een verrukkelijke swingende uptempo rock song voorgezet, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Love Me Lies", een schitterende progressieve garagerock song, waarin ook invloeden van hardrock te horen zijn en Graham met veel fuzz op zijn gitaar speelt, waarna de band "Be On Your Way" speelt en de muziek weer sterke invloeden heeft uit de jaren 60.
Verder hoor ik de cover van Jimi Hendrix nummer "Freedom", een swingende progressieve rock song met acid rock invloeden, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, "Sucking Out My Insides", een fantastische snelle rock song, die swingt, "30-60-90", een waanzinnig goed stukje instrumentale progressieve rock, dat swingt als een trein en daarin zijn heel in de verte lichte sporen van surf te ontdekken en "Get Off My Track", een heerlijke uptempo rock song, die swingt als een trein en zestiger jaren en acid rock invloeden heeft.

"Good Things" van Graham Day & The Forefathers is een zeer swingende rock plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook zeer aanraden aan iedere liefhebber van garagerock, beat en rock in het algemeen.

Review: Freez - Guess You're Bipolar (Wild Honey Records, 20190 (Poprock)

Freez uit Schio, Italië, bestaat uit: Michele, Stef en Nicolò, die op 20 junuari 2017 hun EP "Routine" uitbracht en daarvan werd "Bad Weed" door FatCat Records uitgebracht.
De band, die diverse optredens in Italië, Zwitserland en Frankrijk deed, bracht op 16 mei 2019 hun single "Guess You're Bipolar" via Wild Honey Records uit als voorloper van hun debuut album "Always Friends", dat in september 2019 verschijnt.

"Guess You're Bipolar" is een vrij rustige pop song, die een aanstekelijk melodisch ritme heeft en enkele prima tempowisselingen bevat en lichte invloeden van bands als The Jesus & Mary Chain heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)

Freez heeft me met deze uitstekende single een goed idee gegeven, wat ik in september van hun debuut album kan verwachten en ik raad liefhebbers van de betere pop dan ook aan, "Guess You're Bipolar" eens te gaan beluisteren.

Review: The Re-Stoned - Ram's Head (Kozmik Artifactz Records, 2019) (Stoner)

Componist, gitarist en multi-instrumentalist Ilya Lipkin begon zijn muzikale carrière in diverse lokale bands, waaronder de legendarische dark-folk act
Neutral en het avant-garde trio Yarche-1000-Solnts, voordat hij in 2003 zijn eigen akoestische Neo-folk ensemble Waldsone vormde.
In 2008 richtte hij te Moskou, Rusland, de band The Re-Stoned op samen met basgitarist Vladimir Nikulin en drummer Andrei Pankratov, waarin de band een
muzikale combinatie maakt van spacerock, blues, psychedelische rock en power rock met melodische muzieklijnen in zeventiger jaren stijl.
Hun debuut EP "Return To The Reptiles", die in de repetitieruimte van de band werd opgenomen, werd in 2009 uitgebracht via het R.A.I.G. label in een zeer beperkte hand genummerde oplage van 100 stuks met daarop 4 nummers, waarvan er 2 op de eerste volledige CD, "Revealed Gravitation" uit 2010, in een vernieuwde versie terecht kwamen, die eveneens via R.A.I.G. verscheen.
Ook de CD "Analog" uit 2011 kwam via dat zelfde label op de markt en hun album, "Plasma" uit 2012, werd eveneens via dat label uitgebracht, terwijl het eveneens in 2012 (29 augustus) verschenen mini album "Re-Session" alleen als digitale download werd uitgebracht.
Op "Plasma" is er één en ander veranderd in de band, want Vladimir en Andrei spelen hierop niet meer mee en Ilya heeft daarom zelf de bas partijen ingespeeld, terwijl er diverse gast muzikanten aan meewerken en ook op "Re-Session V.2" uit 2013 is de band bezetting anders en speelt Ilya samen met Vasily Bartov - drums, Glenda Pescado - basgitaar en Pete Bingham - sologitaar.
Op het album "Totems", dat in 2014, precies een jaar na "Re-Session V.2" is uitgebracht, is de bezetting opnieuw anders.
Op "Totems", dat zowel op CD als in een gelimiteerde oplage van 400 stuks zwart en 100 stuks gekleurd vinyl (via het Headspin Records label) is verschenen, bestaat de band uit: Ilya Lipkin - sologitaar, basgitaar, sjamaan drum, mandola, mondharp en zang, Alexander Romanov - basgitaar, Vladimir Muchnov - drums, Evgeny (Rasputin) Tkachev - percussie en Nikolay (Mikola) Fedotov - didgeridoo, terwijl Kent Stump van de band Wo Fat in 1 nummer sologitaar speelt als gast muzikant.
Ook bracht The Re-Stoned in november van 2014 het mini album "38 Phases" als digitale download via hun eigen Rushus Records label uit, waarbij Ilya en Alexander bijgestaan worden door drummer Alexey Volnov.
Hun volgende album "Reptiles Return" werd in 2016 via het Clostridium Records label uitgebracht en bevat 10 nummers (8 plus 2 bonus nummers), waarvan de eerste 4 nummers eerder op hun debuut EP "Return To The Reptiles" voorkomen en er 2 van de 4 verschenen tevens op het album "Revealed Gravitation" in een andere uitvoering.
Op 15 december 2017 verscheen het album "Chronoclasm" op oranje/paars marmerkleurig vinyl via Oak Island Records in een beperkte oplagen van 200 stuks en tevens in een beperkte oplage van 300 stuks op geel/blauw/zwart marmerkleurig vinyl en als herpersing in een beperkte oplage op groen marmerkleurig vinyl, waarbij aangemerkt kan worden, dat alle drie de uitgaven een promo flyer voor het volgende album bevatten.
Ook werd er een CD uitgave van het album gemaakt, maar deze had een error, waardoor de CD niet afgespeeld kon worden en de productie dus opnieuw moest worden gemaakt.
De band speelt op deze plaat in een nieuwe bezetting en bestaat uit: Ilya Lipkin - elektrische en akoestische gitaar, basgitaar en effecten, Vladimir Kislyakov - basgitaar, Yaroslav Shevchenko - drums en Evgeniy Tkachev (Rasputin) - percussie.
Op hun album "Stories Of The Astral Lizard", dat 7 nummers bevat en in juni 2018 verscheen, is de band opnieuw in een andere bezetting te horen en bestaat nu uit: Ilya Lipkin - elektrische en akoestische gitaar, basgitaar en effecten, Evgeniy Tkachev (Rasputin) - percussie en regenstok, Alexander Romanov - basgitaar, Serge Andriashin - basgitaar, Arkadly Fedotov - synthesizer en Alina Barsukova - dwarsfluit.
Kort daarna, op 3 oktober 2018, verscheen het album "Ram's Head" als digitale download, dat 17 mei 2019 via Kozmik Artifactz Records  als CD en in een beperkte oplage op gekleurd vinyl is uitgebracht, waarop de band bestaat uit: Ilya Lipkin - sologitaar en effecten, Vladimir Kislyakov - basgitaar en Maximilian Maxotsky - drums en vermeldenswaardig is nog, dat de band op 12 april 2019 een cover van het King Crimson nummer "Red" als web single uitbracht en hierop is Maximilian Maxotsky vervangen door Anton Yalovchuck.

Het album "Ram's Head", dat 6 nummers bevat, start met "Chromagnetic Stomp", waarin de band me een geweldig swingend stonerrock nummer voorschotelt, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en invloeden van space- en hardrock bevat en tevens van "There's No Limit" van 2 Unlimited, waarna "Land Of Crimson Clouds" volgt en de band een fantastisch zwaar stonerrock nummer ten gehore brengt, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna hoor ik "Smoke Sea" en hierin krijg ik een verrukkelijk swingend uptempo rock nummer voorgeschoteld, dat diverse subtiele tempowisselingen heeft en invloeden van de muziek van de tv serie "Nightrider" bevat en gevolgd wordt door "Acid Truck", waarin The Re-Stoned een schitterend progressief bluesrock nummer ten gehore brengt, dat na enkele minuten over gaat in een ander tempo, waarbij de langzame muziek psychedelisch wordt, acid rock bevat en weer steeds meer snelheid begint te krijgen, om opnieuw rustiger te worden en te veranderen in een heerlijk stuk stonerrock, dat tegen het einde versneld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Orange Sky And Bottle Neck" laat de band me genieten van een schitterend licht psychedelisch rustig nummer, dat ruimtelijke invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat en in "Dune Surfer" zet de band me een swingend zwaar stonerrock nummer met spacerock invloeden voor, dat in een hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend effect op me heeft.

The Re-Stoned heeft me met "Ram's Head" van begin tot einde in de ban van hun fantastische muziek gehouden en ik kan deze plaat dan ook sterk aanraden, aan een ieder, die van stonerrock houdt.

Review: Lèche Moi - A6 (Atypeek Music / Araki Records, 2019) (Post-Punk / Dark Elektro)

Lèche Moi, die in 2016 werd opgericht, is een groep muzikanten uit Frankrijk, die varieërt van nummer tot nummer en bestaat uit: Mika Pusse - zang,  Red - sologitaar, Quentin Rollet - saxofoon, Eric Jeunesse - drume en elektronica, Mathias Imbert - contrabas, Thierry Müller - sologitaar, Jean Noël Cognard - drums, Serge Bégout - sologitaar, Thierry Bartalucci - accordeo en Bernard-Marie Koltes - tekst.
Het collectief bracht 14 november 2017 hun debuut EP "Sortie 13" als digitale download uit en deze werd op 17 april 2019 gevolgd door het digitale download nummer "Libéra Me".
In eerste instantie zou het debuut album "A6", waarop 11 nummers staan, op 4 november 2019 als digitale download verschijnen, maar Atypeek Music / Araki Records besloot om de datum te vervroegen en bracht het, zowel op LP, CD als als digitale download al in juni 2019 uit.

De CD start met "Cold Night", een schitterende mix van industriële muziek, duistere elektro en post-punk, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat en dit nummer wordt gevolgd door "Burned", een fantastische swingende licht hypnotiserende rock song met eentonig dansbaar ritme en hierbij is stil zitten niet aan de orde.
Daarna volgt "Rage", een schitterend rustig duister klinkende song, die langzaam meer tempo krijgt en invlioeden uit new wave heeft en gevolgd wordt door "Anyway", een prachtige song, die ingetogen zang bevat.
In "A Monkey On My Back" zet Lèche Moi me een experimenteel startend nummer voor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme bevat, terwijl de opgezegde tekst op die van Copernicus lijkt, waarna het nummer 52 seconden voor het einde stopt en in "Deep" krijg ik een swingende mix van house, industriële muziek en elektro te horen, die enkele tempowisselingen heeft.
Dan volgen "The Letter", een mooie rustig pop song, de single "Libéra Me", een rustig heerlijk zwaar instrumentaal dark wave nummer en "Irrécupérable", een uitstekende elektro song met gesproken tekst en een aanstekelijk dansbaar ritme.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder hoor ik "All Is All", een iets meer dan 11 minuten durende post-punk song met invloeden uit psychedelische muziek, spacerock en duistere elektro, waarbij de tekst gedeclareerd wordt en het nummer opnieuw iets weg heeft van de muziek van Copernicus en "Partir Pour Ne Plus Revenir", een heerlijk instrumentaal elektro nummer met avant garde invloeden.

"A6" van Lèche Moi is een verrukkelijk album, dat me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van dark elektro, post-punk en hypnotiserende ritmes, deze meesterlijke schijf, dan ook ten zeerste aanraden.

Review: Rature - Les Oubliès D'Okpoland (Atypeek Music, 2019) (Reggae / Rap / Dub / Hip-hop)

Rature uit Frankrijk werd in 2009 opgericht en bestaat uit: Damien Grange - zang en drums en Sébastian Finck - synthesizer en drums.
Het duo bracht op 4 december 2009 hun albums "29 Erreurs" en "Boulevard Des Gros" gelijktijdig via adamgreen diffusion records als digitale download albums uit en deze sijn op 25 mei 2019 gevolgd door "Les Oubliès D'Okpoland", dat als CD en als digitaal download album via Atypeek Music verscheen.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Orgue", waarin het duo me een schitterende mix van rap, reggae en psychedelische rock voor schotelt, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en aanzet tot dansen, waarna de band "Oldschool" speelt, een swingende hip-hop song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Daarna volgt "Poney", een fantastische dansbare mix van terugkerende ritmes, hip-hop en psychedelische muziek, die swingt en gevolgd wordt door "Stone", een geweldige song, die invloeden van rap, dreigende ritmes, psychedelische muziek en avant garde bevat en in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
In "Aeiou" krijg ik een heerlijke mix voorgezet, waarin het duo een mix maakt van dub en rap, die lichte invloeden uit de muziek van Can heeft en in "Escalier" laat Rature me genieten van een hip-hop song met een terugkerend dreigend ritme, dat swingt.
Dan volgt "Coma", waarin de titel steeds herhaald wordt en de muziek invloeden heeft van Can en Damo Suzuki en dit nummer wordt gevolgd door "Dubyo" en hierin speelt het duo een verrukkelijke mix van reggae en dub, die psychedelische invloeden heeft en repeterend, licht hypnotiserend, ritme bevat.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder volgen de remixen van "Orgue", een aanstekelijke mix van reggae en hip-hop en "Stone", een lekkere swingende mix van dub, rap en psychedelische muziek, waarbij stil zitten geen optie is.

"Les Oubliès D'Okpoland" van Rature heeft me van begin tot einde weten te boeien en ik kan iedere liefhebber van reggae, dub en rap deze schijf dan ook zeer aanbevelen.

Review: Arcadelt - Arc 8 (Lizard Records, 2018) (Symfonische Rock)

Arcadelt werd in 1992 te Rome, Italië, opgericht door: Fabrizio Verzaschi - sologitaar, Fabio Cifani - basgitaar, Giacomo Vitullo - keyboards en zang en Fabio Ferri - drums, waarna zanger Pierfrancesco Drago de band completeerde.
In deze formatie werd hun debuut album "Enjoy" in 1996 via Progland Records op CD uitgebracht, waarna Fabio Ferri de band verlaat en Luca Lobefaro zijn plaats innneemt, totdat de groep in 1997 ontbonden wordt.
4 Leden van de originele bezetting besluiten de band in 2009 nieuw leven in te blazen en samen met drummer Sandro Piras, vormen Fabrizio Verzaschi, Fabio Cifani, Giacomo Vitullo en Pierfrancesco Drago de huidige band, die in 2010 de EP "Enjoypan", waarop 4 nummers van hun debuut CD plus 1 nieuw nummer staan, uitbrengt.
Vervolgens verscheen de CD "Ventura" in 2014 via Alpha Release en in mei 2019 is het album "Arc 8", waarop 7 nummers staan, via Lizard Records uitgebracht en hierop spelen de gastmuzikanten: Guendalina Pulcinelli, Angelika Grodon, Aurelia Capaccio en Elena Bianchetti, oftewel het Euterpe Quartet in 1 nummer op viool mee en tevens doet drummer Fabio Ferri in 1 nummer mee.
Vermeldenswaardig is verder nog, dat er oorspronkelijk 8 nummers op het album zouden staan, maar het laatste nummer "Sotto I Ponti" staat wel in de bijgevoegde teksten en in doorzichtige inkt op de titellijst, maar ontbreekt op de CD.

Het eerste nummer van de CD heet "Behind The Curtain", waarin de band een prachtige symfonische rock song speelt, die diverse tempowisselingen bevat en sterke invloeden van de muziek van bands uit de jaren 70, zoals Genesis, heeft, waarna "The Heartbeat" volgt, dat, gedurende 1 minuut, in een rustig tempo gespeeld wordt en daarbij speelt de piano een hoofdrol, om dan over te gaan in een swingende symfonische rock song, die enkele tempowisselingen bevat en halverwege terug keert in het rustige tempo en vervolgens in een gemiddeld tempo te veranderen, dat tegen het einde weer meer snelheid krijgt.
Dan volgt "Dogs In Chains", een heerlijke song met een afwisselend aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is en dit nummer wordt gevolgd door "Caledonia", dat met een verhaaltje begint, dat minimale begeleiding heeft, om na 1 minuut de muziek bijgevoegd te krijgen, die afwisselend is en waarin de verhaallijn doorgetrokken wordt en Arcadelt een fantastische song ten gehore brengt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Assenze" schotelt de band me een mooie rustige song voor, die door het meespelen van strijker orkestraal klinkt en in "Blood On" speelt de band een vrij heftige uptempo rock song, die invloeden van hardrock en enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Dan volgt het laatste nummer van het album, "The Blu Side", waarin de band me opnieuw zo'n geweldige song voorzet, die diverse tempowisselingen heeft.

Arcadelt heeft me met "Arc 8" van begin tot eind geboeid met hun verrukkelijke symfonische rock en ik kan elke liefhebber deze schijf dan ook ten zeerste aanraden.