Review: The Green Pajamas - Forever For A Little While (Green Monkey Records, 2023) (Psychedelische Pop)

In 1984 namen Jeff Kelly - sologitaar, zang, drums, basgitaar, orgel, percussie, mandoline en Joe Ross - basgitaar, zang, sologitaar, percussie, zither, banjo, snare drum en doedelzak hun eerste nummers op in het huis van Joe's ouders te West Seattle.

De naam van de band, die eerst Felix The Cat Explodes was, werd veranderd in The Green Pajamas, genoemd naar een song, die door Jeff geschreven was en bestaat behalve uit Jeff Kelly en Joe Ross uit: Eric Lichter - keyboards, zang en percussie, Laura Weller - zang en sologitaar en Karl Wilhelm - drums.

Vanaf dat moment ging het snel met de band en na hun debuut album "Happy Halloween" uit 1984, die via het Endgame Records label werd uitgebracht, volgden de albums: "Summer Of Lust" (1984), "Book Of Hours"(1986), "November"(1988) en "Ghosts Of Love"(1990) elkaar met de regelmaat van de klok op en werden via Green Monkey Records uitgebracht.

Na een stilte van 7 jaar verschenen hun volgende 2 albums "Strung Behind The Sun" en "All Clues Lead To Meagan's Bed" bij het Camera Obscura label, waarna het Woronzow label het stokje over nam en "Seven Fathoms Down And Falling" (1999) en "This Is Where We Disappear" (2001) uitbracht en vervolgens verschenen "Lust Never Sleeps" (2002, Endgame Records) en "Northern Gothic" (2002, Camera Obscura).

Daarna werden hun albums "Ten White Stones" (2004), "21st Century Séance" (2005), "The Night Races Into Anna" (2006), "Box Of Secrets: Northern Gothic Season 2" (2007) en "Poison In The Russian Room" (2009) door het Hidden Agenda Records label uitgebracht, terwijl het St. Brigid Records label in 2007 het album "If You Knew What I Dreamed..." op de markt bracht.

De laatste jaren verschijnen de albums weer via het Green Monkey Records label, waarvan "Green Pajama Country!" uit 2011 de eerste was, waarna "Summer Of Lust" (2012, her uitgave) "Death By Misadventure" (2012) volgden.

Ook hun album "To The End Of The Sea" uit 2016 is door Green Monkey Records uitgebracht en daarop bestaat de band uit: Jeff Kelly - zang, piano, sologitaar, mellotron, synthesizer en percussie, Laura Weller - zang, piano, mellotron en dwarsfluit, Scott Vanderpool - drums, Natalie Gray - viool, Vito Inman - trompet Elise Hirschi - zang (2 nummers) en Phil Hirschi - cello en zang (1 nummer).

Op hun album "Phantom Lake: Northern Gothic 3", dat 12 nummers bevat en 7 februari 2018 werd uitgebracht, bestaat de band uit: Jeff Kelly, Laura Weller, Phil Hirschi, Scott Vanderpool, Eric Lichiter - zang, piano en keyboards, Joe Ross - sologitaar en Natalie Grey - viool (1 nummer).

De band bracht op 17 september 2021 het album "Sunlight Might Weigh Even More", waarop 16 nummers staan, via het eigen Green Monkey Records label als CD en als digitale download uit en op 16 september 2022 verscheen "Forever For A Little While", waarop 19 nummers staan, als CD en als digitaal albumm via Green Monkey Records.

Hierop wordt Jeff Kelly bijgestaan door: Eric Lighter - zang (track 6, 11 en 14), Laura Weller - zang en akoestische gitaar (track 9), Scott Vanderpool - drums (track 9)Joe Ross - zang, akoestische gitaar en sologitaar (track 19) en Bryan Learned - basgitaar (track 9).

Het album begint met "Theme For A World Neurotic", waarin The Green Pajamas een 12 seconden durend orkestraal intro laat horen, dat gevolgd wordt door "Six Minutes In Heaven", een fantastische pop song met een terugkerend ritme en een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die Oosterse psychedelische invloeden bevat, "Gnossiennes No. 3", een prachtig kort klassiek aandoend piano nummer en "Princess Misa I", een licht psychedelische song met een niet al te hoog tempo en een aanstekelijk ritme.

Daarna volgen "Touched Her That Way", een schitterende uptempo pop song met een aanstekelijk dansbaar ritme en zang in de stijl van Bob Dylan en The Byrds, "Constance Gray", een geweldige dansbare song met een aanstekelijk terugkerend ritme en een hoog meezing gehalte, "I’ve Got Love", een mooi rustig piano nummer, dat na korte tijd ocver gaat in een vrolijk klinkende dansbare song met een gemiddeld tempo en een ritme, dat aanzet tot meedeinen met de muziek en "Kimono Dream", een uitstekende pop song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme. 

In "Give Me A Penny" laat The Green Pajamas me genieten van een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische pop song met een aanstekelijk ritme en subtiele tempowisselingen, in "I Love The Way You Smile" krijg ik een heerlijke uptempo pop song met een dansbaar ritme te horen, in "Psychedelic Sun" schotelt de band me een verrukkelijke pop song met een aanstekelijk ritme voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en in "Menthol Woman" hoor ik een puike licht psychedelische pop song met een gemiddeld tempo.

Dan volgen "If You Leave Me Today", een uptempo pop song met een dansbaar ritme, "Wildly Polite", een mooie rustige song met subtiele tempowisselingen, "The Hidden Fortress", een verrukkelijke licht psychedelische pop song met Oosterse invloeden en een vrij rustig tempo en "Princess Misa II", een rustige licht psychedelische pop song met een aanstekelijk ritme en melodische invloeden.

Verder hoor ik "Under The Martian Sun/The Red Desert", een uitstekende song met een vrij langzaam tempo en melodische invloeden, die door gaat in "The Devastating Night", een psychedelisch startend nummer, dat na korte tijd in een prachtige licht psychedelische song met een niet al te hoog tempo verandert en invloeden van de muziek van The Beatles heeft en nogal abrupt stopt en "Joy Ride/The Happy Ending", een song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

"Forever For A Little While" van The Green Pajamas staat vol lekker in het gehoor klinkende pop songs, die psychedelische invloeden hebben en ik heb hier dan ook zeer van genoten, waardoor ik elke liefhebber van psychedelische muziek en de betere pop deze schijf dan ook van harte aanraad.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Lurkers - First Ever Demos 1977 (Damaged Goods Records, 2023) (Punk)

The Lurkers uit Uxbridge, London, England werd in het najaar van 1976 opgericht en bestond uit: Pete "Plug" Edwards -  zang, Pete Stride - sologitaar, Nigel Moore - basgitaar en Pete "Manic Esso" Haynes - drums, maar na enkele repetities werd Edwards vervangen door Howard Wall.

Na optredens gedaan te hebben in de Roxy Club te Londen, werd ook Moore vervangen en vulde Arturo Bassick zijn plaats in.

De band bracht hun debuut single "Shadow" / "Love Story" in juli 1977 via Beggars Banquet uit en deze werd gevolgd door "Freak Show" / "Mass Media Believer" (oktober 1977, Beggars Banquet) en "Ain't Got A Clue" / "Ooh Ooh I Love You" (mei 1978, Beggars Banquet) en deze single kwam op de 45ste plaats in de UK Singles Chart terecht.

In juni 1978 werd hun eerste album "Fulham Fallout" via Beggars Banquet uitgebracht en haalde de 57ste plaats in de Albums Chart.

Vervolgens bracht de band tot 2019 via diverse labels en in verschillende formaties nog 22 LP's, waarvan 3 live en 14 compilatie albums, 3 EP's en 12 singles uit en ging verschillende malen uit elkaar, om weer opnieuw te starten en sinds 2016 bestaat de band uit de originele leden: Pete Stride - sologitaar, Nigel Moore - basgitaar en Pete "Manic Esso" Haynes - drums, die samen met Danie Centric - zang op 24 november 2017 de 7" EP "High Velocity" uitbracht via Human Punk en Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 500 stuks op roze vinyl.

Op 25 februari 2019 verscheen hun 7" single "Electrical Guitar", met zangeres Danie Cox (The Featherz), die Danie Centric vervangen heeft, via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 750 stuks op doorzichtig zwart vinyl en op 25 september 2020 bracht Damaged Goods Records hun single "Fits You Like A Glove"/ "When You Are Borderline" in een beperkte oplage van 500 stuks op 7" geel vinyl uit als voorloper van hun album "Sex Crazy", dat 9 oktober 2020 verscheen, 13 nummers bevat en als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op roze en 500 stuks op groen vinyl en als CD via Damaged Goods Records werd uitgebracht door de band.

Ook hun 7" single "The Boys In The Corner" / "We Close The Door", dat eveneens van het album "Sex Crazy" komt, verschijnt via dit label en wordt in een beperkte oplage van 600 stuks op zilverkleurig vinyl geperst en is in de originele bezetting door Pete, Nigel en Esso opgenomen.

Op 26 mei 2023 brengt Damaged Goods Records een 3CD box met een boekje van de band uit, waarin 2 studio plus 1 live album met onuitgebrachte nummers uit 1977 uit en tegerlijkertijd verschijnt er een 7" EP in een beperkte oplage van 300 stuks op roze en 300 stuks op doorzichtig vinyl via dit label. 

DE EP start met "And Then I Kissed Her", waarin The Lurkers een snelle cover van dit door Phil Spector geschreven nummer ten gehore brengt, dat in 1963 voor het eerst uitgebracht werd door The Crystals.

Dan volgen "I Love The Dark", een uitstekende uptempo punk song met een aanstekelijk swingend ritme en "Rat City", die met een korte drums intro begint en net als het vorige nummer klinkt, dus in feite alleen een andere tekst bevat.

"First Ever Demos 1977" van The Lurkers bevat 3 prima snelle nummers, die liefhebbers van punk uit de jaren 70 zeker zullen weten te waarderen en ik raad hen deze 7" dan ook van harte aan.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Ashinoa - L'Orée (Fuzz Club Records, 2023) (Pop / Krautrock)

Ashinoa uit Lyon, Frankrijk werd in 2015 opgericht en bestaat na diverse bezettingswisselingen uit: Stefan Chamolt - gitaar, Matteo Fabbri - basgitaar en synthesizer, Jérémy Labarre - synthesizer en Mathias Chirpaz - sologitaar en zang.

De band bracht hun debuut album "Ashinoa" als digitaal album op 13 september 2016 uit en deze werd gevolgd door "Sinie Sinie" (LP, CD, digitaal album, 29 april 2019) en "L'Orée", dat op 25 maart 2023 via Fuzz Club Records als LP in een beperkte oplage op doorzichtig vinyl en als digitale download verscheen.

Hierop spelen de volgende gastmuzikanten mee: Lucien Chatin - drums, (track 1, 7 en 8) tom tom (track 4) en percussie (track 10), Celine Bulteau - dwarsfluit (track 1 en 10), Paul Renard - drums (track 6 en 10), Christopher Poincelot - drone (track 10) en sologitaar (track 9 en 12) en Bade BaidebZs (als Macbook Pro 2012) - zang (track 9).

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Vermillion", waarin Ashinoa een psychedelisch elektronisch nummer in een niet al te hoog tempo speelt, dat invloeden van experimentele rock, Oosterse muziek en krautrock bevat en een terugkerend ritme heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Koalibi", een schitterend uptempo nummer met een terugkerend ritme en tempowisselingen en "Feu De Joie", een fantastisch nummer met een gemiddeld tempo en een terugkerend ritme, dat iets over de helft van het nummer meer snelheid krijgt en gaat swingen.

Daarna volgen "Space Cow", een kort nummer, waarin de drums de hoofdrol speelt en begeleid wordt door de synthesizer, "Falling Forever", een kort nummer met gesproken woord en experimentele achtergrondgeluiden en "Fuel Of Sweet", een heerlijk nummer met licht hypnotiserende drums, een niet al te hoog tempo en een melodisch begeleidend ritme.

In "Unknown To Myself" zet Ashinoa me een puik gesproken nummer met een terugkerend ritme en orkestrale invloeden, dat over gaat in "Selvatica", een geweldig nummer met een gemiddeld tempo, dat dub invloeden heeft en bij tijd en wijle swingt en "Bade BaidebSz", een geweldig krautrock nummer met gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme, dat swingt als een trein en hierbij is stil zitten dan ook geen optie.

Verder volgen "Disguised In Orbit", een lekker in het gehoor klinkend dance nummer met een licht hypnotiserend terugkerend ritme en krautrock invloeden, "Yzmenet", een 

traag nummer met een terugkerend ritme, dat een lichte trance oproept en "Outro", een kort experimenteel nummer met een niet al te hoog tempo.

"L'Orée" van Ashinoa is een uitstekend album, dat 12 nummers bevat, die invloeden hebben van rock, experimentele muziek, krautrock en terugkerende ritmes en ik raad iedere muziekliefhebber aan deze schijf eens te gaan beluisteren.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Telescopes - Of Tomorrow (Tapete Records, 2023) (Dark Wave / Psychedelisch)

The Telescopes, die zich muzikaal liet inspireren door band als Suicide, The Velvet Underground en The 13th Floor Elevators werd in 1987 te Burton Upon Trent, Staffordshire, Engeland, door Stephen Lawrie opgericht.

De eerste formatie van de band bestond uit: Stephen Lawrie - zang en akoestische gitaar, Joanna Doran - achtergrond zang en slaggitaar, David Fitzgerald - sologitaar, Robert Brookes - basgitaar en Dominic Dillon - drums en percussie.

In de periode 1987 tot heden speelden er 27 verschillende muzikanten in The Telescopes, met als enige constante Stephen Lawrie en werden er platen uitgebracht via 18 verschillende labels.

De band heeft sinds de oprichting 21 singles en 17 albums via diverse labels uitgebracht, waaronder 2 live albums, 6 compilaties en 9 studio albums.

Hun eerste single was "Forever Close Your Eyes" uit 1988, die als split 7" flexi-disc uitgebracht werd samen met de band met Loop en via het Cheree label verscheen, waarna het debuut album "Taste" in 1989 volgde.

"As Light Return", dat 7 juli 2017 werd uitgebracht, is hun negende studio album en, na "Hidden Fields" uit 2015, het tweede, dat via het Tapete Records label is verschenen, waarna op 20 november 2017 "Stone Tape" volgde.

De opvolger hiervan heet "Exploding Head Syndrome", dat 8 nummers bevat en deze verscheen op 1 februari 2019 als CD via Tapete Records en als LP in een beperkte oplage op paars vinyl en tevens op zwart vinyl en download, op 3 februari 2020 gevolgd door het digitale album "live At Spacefest!" en op 20 juli 2020 door "Live Sessions", dat eveneens als dd werd uitgebracht en op 5 februari 2021 werd hun twaalfde album, "Songs Of Love And Revolution", waarop 9 nummers staan, als CD via Tapete Records uitgebracht. 

Vervolgens verschenen de albums: "Absence Presence" (7 mei 2021, LP en digitale download), "fwrd / rvrs" (30 oktober 2022, cassette en digitale download) en "Experimental Health" (24 februari 2023, LP en digitale download).

Hun nieuwe album heet "Of Tomorrow" en dit verschijnt op 19 mei 2023 via Tapete Records als LP, als CD en als digitale download.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Butterfly", waarin The Telescopes een schitterende song met een gemiddeld tempo en een licht hypnotiserend terugkerend ritme ten gehore brengt en deze wordt gevolgd door "Everything Belongs", een uitstekende dark wave song met een terugkerend ritme, die een niet al te hoog tempo bevat en "Where Do We Begin?", een prachtige zwaar klinkende song met een terugkerend ritme en een gemiddeld tempo, die tempowisselingen heeft.

Dan volgen "Only Lovers Know", een fantastische song met een gemiddeld tempo, een aanstekelijk terugkerend ritme en een hoog meezing gehalte en "(The Other Side)", een geweldige song met tempowisselingen, een aanstekelijk dansbaar ritme en lichte psychedelische invloeden.

In "Under Starlight" zet The Telescopes me opnieuw zo'n uitstekende song voor, die een niet al te hoog tempo en een terugkerend ritme heeft en in "Down By The Sea" laat de band me genieten van een verrukkelijk nummer met psychedelische invloeden, een vrij traag tempo en een hypnotiserend terugkerend ritme, dat me in een lichte trance brengt.

"Of Tomorrow" van The Telescopes bevat 7 heerlijke dark wave nummers met psychedelische invloeden, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en hiervan is "Down By The Sea" wat mij betreft de uitschieter en ik kan elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook zeer aanraden.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)  

Review: Station 17 - Qui Bitte (Bureau B Records, 2023) (Disco / Krautrock )

Het muziek collectief Station 17 werd in 1989 te Hamburg, Duitsland opgericht en bestaat uit leden met en zonder beperking, waaronder: Kai Boysen - zang en basgitaar, Alex Tsitsigias - sologitaar, Peter Tiedeken - sologitaar, Tobias Bade - drums, Sebastian Stuber - keyboards en samples, Christian Fleck - synthesizer, Hoss Becker - sologitaar, Nils Kacirek - vibrafoon, Andreas Lehrke - zang, elektronica en percussie, Christian Mevs - keyboards, Katharina Bromka - zang, Marc Huntenberg - sologitaar, Birgit Hohnen - orgel, Lisa Radziejewski - zang, Philip Riedel - keyboards, marimba en percussie, Felix 'Ernesto' Schnettler - sologitaar, Harre Kühnast -  drums en Wolfgang Kiebach - zang.

Op hun debuut album "Station 17" uit 1990 werkte de band samen met artiesten zoals: Michael Rother, Holger Czukay en F.M.

Daarna verschenen de albums: "Genau So" (1993), "Scheibe" (1997), "Bravo" (1999), "Hitparade - Remix Album" (2001), "Mikroprofessor" (2006), "Goldstein Variationen" (2008), "Goldstein Variationen Remix" (2011), "Fieber" (2011) en "Alles für Alle" (2014) en deze werden door diverse labels uitgebracht, waaronder: Whats So funny About, Mute Records, Mercury en hun eigen label 17 Records.

Op hun tiende album "Blick", dat 9 maart 2018 via het Bureau B records op LP en CD verscheen en 9 nummers bevat, doet weer een scala aan bands en artiesten mee.

Ook op het album "Ausblick", dat 1 februari 2019 als CD via Bureau B Records werd uitgebracht, spelen diverse bands en artiesten mee, zoals: Guenter Schickert, Faust, Schneider TM, Ulrich Schnauss, Pyrolator, Datashock, Harals Grosskopf & Eberhard Kranemann en Andreas Dorau. 

Na enkele jaren stilte verschijnt op 19 mei 2023 hun nieuwe album "Qui Bitte", dat 7 nummers bevat, als LP, als CD en als digitale download via Bureau B Records.

Het album start met "20.000 Meilen Unter Dem Mond", waarin Station 17 een heerlijk swingend instrumentaal uptempo nummer speelt, dat aanzet tot dansen en dit wordt gevolgd door "Hausmann", een uptempo nummer met een aanstekelijk dansbaar ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "Pusch", dat disco invloeden heeft, een terugkerend ritme bevat en swingt.

Daarna volgen "Der Monat", een uptempo nummer met een terugkerend ritme en lichte krautrock invloeden en "Bewegung", een geweldige singende uptempo song met een terugkerend ritme en invoeden van disco en krautrock.

In "Aufgehoben" zet Station 17 me een uitstekende uptempo song met een dansbaar terugkerend ritme en lichte Latijns Amerikaanse invloeden voor en in "Das Rasen" krijg ik een schitterende uptempo song te horen, die disco en krautrock met elkaar verbindt en een dansbaar ritme heeft.

"Qui Bitte" van Station 17 bevat 7 uitstekende swingende dansbare nummers, die het midden hoeden tussen disco en krautrock en ik raad liefhebbers van deze genres dan ook aan eens naar deze prima schijf te gaan luisteren.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

 

Review: Conrad Schnitzler & Ken Montgomery - Cas-Con II (Bureau B Records, 2023) (Elektronisch / Experimenteel)

Conrad Schnitzler - tape recorder, synthesizer, cello, viool, keyboards en drums uit Düsseldorf, Duitsland, woonde en overleed in 2011 in Berlijn en  is het meest bekend door zijn werk met de bands Kluster en Tangerine Dream, maar hij maakte ook solo albums en werkte met ander artiesten.

Ken Montgomery - geluid artiest uit New York, Amerika had Conrad in 1982 reeds ontmoet en speelde tijdens live optredens met hem mee.

Op een avond in 1986 vond er een illegaal concert in de Erlöserkirche te Oost-Berlijn (Oost-Duitsland) plaats, waar Montgomery de mix van de geluidsbanden van maakte en Jörg Thomasius de opnamen van deed, waarna hij de cassette uitgave via zijn underground Krötenkassettenlabel deed.

De 6 originele opnemen zijn nu voor de eerste keer op LP en CD verschenen via Bureau B Records onder de titel "Cas-Con II". 

Het album begint met "Cas-Con II 1", waarin Conrad Schnitzler & Ken Montgomery een uitstekend elektronisch nummer spelen, dat avant garde en, experimentele invloeden bevat en in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld en dit gaat door in "Cas-Con II 2", eveneens zo'n prima stuk elektronische experimentele muziek en ook dit loopt naadloos over in "Cas-Con II 3", "Cas-Con II 4", "Cas-Con II 5" en "Cas-Con II 6" waarin het duo er verder duchtig op los experimenteert, waarbij er tevens  tempowisselingen en veranderende ritmes ingepast worden, waardoor de muziek spannend blijft.

"Cas-Con II" van Conrad Schnitzler & Ken Montgomery is een niet alledaagse elektronische plaat, maar wel een hele spannende en ik heb dan ook het gevoel om in een lange  experimentele trip te hebben gezeten, waardoor ik elke liefhebber van zowel elektronische, alsmede experimentele muziek deze schijf van harte kan aanbevelen.(luister naar een nummer van dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Nile On Wax - After Heaven (Tonzonen Records, 2023) (Avant Garde)

Nile On Wax, oftewel NOX uit België werd in 2007 opgericht en bestaat uit: Catherine Graindorge - viool, David Christophe - basgitaar en Elie Rabinovitch - drums.

De band bracht hun debuut album "Nox" in 2009 uit, gevolgd in 2011 door "Freaks" en in 2017 door "Bell Dogs", die alle drie via het Belgische Depot 214 label verschenen en op 19 mei 2023 verschijnt hun vierde album "After Heaven", waarop 7 nummers staan, via Tonzonen Records als LP, als CD en als digitale download.

Het album start met "In Heaven", waarin Nile On Wax een fantastisch rustig nummer speelt, dat invloeden van avant garde, klassieke muziek, new age en ambient bevat, om iets over de helft van het nummer een licht hypnotiserend drums ritme bijgevoegd te krijgen en dit wordt gevolgd door "More Icon", een schitterend nummer met een niet al te hoog tempo en een terugkerend ritme, dat vergezeld gaat met avant garde en klassieke invloeden.

Daarna volgen "August 4", een heerlijk stuk muziek met een langzaam tempo en een terugkerend ritme, dat vrij zwaar klinkt en post-apocalyptische beelden oproept en "Ascension", een verrukkelijk langzaam nummer met een terugkerend ritme en post-rock invloeden.

In "Eternity" schotelt Nile On Wax me een uitstekend rustig nummer met gesproken tekst voor, dat in een science-fiction film gebruikt zou kunnen zijn en in "Improbable" begint de muziek in een niet al te hoog tempo, maar krijgt na 3 minuten iets meer snelheid en een terugkerend ritme, dat industriële invloeden bevat en licht hypnotiserend over komt.

Als laatste volgt "Slowdown" en ook hierin laat Nile On Wax me genieten van een verrukkelijk rustig avant garde nummer met een licht hypnotiserend terugkerend ritme, dat een enigszins trieste uitstraling door het vioolspel heeft.

"After Heaven" van Nile On Wax is een geweldige plaat met fantastische avant garde muziek, waar ik vanaf de begin tonen erg van genoten heb en ik vind deze meesterlijke schijf dan ook verplichte kost voor liefhebbers van deze muzieksoort.(luister naar 2 nummers van dit album via de bandcamp link onder de recensie)