Izz uit New York, Amerika, die in 1996 werd opgericht, bestaat uit: Anmarie Byrnes - zang, Laura Meade - zang, Paul Bremner - sologitaar en akoestische gitaar, John Galgano - basgitaar, sologitaar, akoestische gitaar en zang, Tom Galgano - keyboards en zang, Greg DiMiceli - akoestische drums en percussie en Brian Coralian - elektronica, akoestische drums en percussie.
De band bracht hun debuut album "Sliver Of A Sun" in 1998 uit via Liquid Records, waarna hun volgende album in 2002 volgde, getiteld "I Move" en deze verscheen via Outburst Records.
Daarna werden vanaf 2004 hun albums door Doone Records uitgebracht, waarvan de eerste "Ampersand, volume 1" was en vervolgens verschenen: "My River Flows" (2005), "IZZ Live at NEARfest" (2007), "The Darkened Room" (2009), "Crush Of Night" (2012), "Everlasting Instant" (2015), "Ampersand, volume 2" (2016) en "Don't Panic", dat 21 mei 2019 op de markt kwam.
Hun negende album, dat 5 nummers bevat, begint met de titel song "Don't Panic", waarin de band een mooie melodische rock song speelt, die diverse tempowisselingen bevat en invloeden uit jazz, symfonische rock en pop heeft (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door het bijna 19 minuten durende "42" en hierin laat de band me genieten van een schitterend progressief rock nummer, dat in een hoog tempo begonnen wordt, om na enkele minuten te veranderen en rustiger gespeeld wordt, waarbij ook het ritme verandert en er zang bij komt, die lichte invloeden van de muziek van Yes en andere Engelse bands heeft.
In "Six String Theory" speelt IZZ een prachtig instrumentaal stukje muziek op klassieke gitaar en in "Moment Of Inertia" krijg ik een spannend instrumentaal progressief rock nummer voorgezet, dat diverse tempowisselingen heeft, invloeden uit symfonische rock bevat en halverwege lichtelijk dreigende klanken krijgt, waarna het nummer verandert in een heerlijk stuk progressieve rock, dat een symfonische uitstraling heeft.
Het laatste nummer, "Age Of Stars", begint in een rustige tempo, dat al snel verhoogd wordt en ik een swingende progressieve rock song te horen krijg, die diverse tempowisselingen heeft en invloeden van de muziek van Sting en Yes bevat.
"Don't Panic" van IZZ bevat 5 heerlijke progressieve rock nummers, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van symfonische en prgressieve rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.
Alwanzatar uit Oslo, Noorwegen, is het alter ego van multi instrumentalist Krizla (Kristoffer Momrak) uit de band Tusmörke.
Hij bracht op 30 mei 2014 zijn debuut album "Astral Virak" in een beperkte oplage van 50 stuks op cassette en als digitale download uit, waarna de volgende albums volgden: "Archaic Mysteries Of Ecstasy" (28 februari 2015, beperkte oplage cassette en dd), "To Ritualer I Vigelandsmausoleet" (5 augustus 2015, beperkte oplage cassette album van 100 stuks en dd), "Live Ritual Proceedings vol. III"(5 augustus 2016, beperkte oplage cassette album van 50 stuks en dd), "Live Ritual Proceedings vol. IV" (11 augustus 2017, beperkte oplage cassette en dd), "Heliotropiske Reiser" (11 augustus 2017, CD en beperkte oplage op LP van 300 stuks en dd), "Er'e Heavy Nå?" (12 augustus 2017, beperkte oplage cassette album van 100 stuks en dd), "Fangarmer Gjennom Tid Og Rom" (13 oktober 2018, CD en beperkte oplage op LP van 300 stuks en dd), "Alwanzatar & Wepwavet In The Tomba Emmanuelle" (24 mei 2019, beperkte oplage cassette album van 100 stuks en dd) en "Helsfyr Terminal Ekspress" (21 juni 2019, CD en beperkte oplage op LP van 300 stuks en dd), plus het digitale download nummer "På Slutten Av Dagen (Center of the Universe Remix)" (5 november 2018).
Het album, dat 6 nummers bevat, start met "Laserkanondiplomati", waarin Alwanzatar een heerlijk uptempo swingend elektronisch nummer speelt, dat sterke invloeden van elektro en dance heeft en diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door "Over Lavadekkede Sletter", een uitstekend elektronisch nummer met invloeden van elektro, dance en folk invloeden, dat een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft.
In "Gufset Fra Avgrunnen" laat Alwanzatar me genieten van een schitterende mix van folk en elektro, die rustig begint en langzaam aan meer snelheid krijgt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en in "Så Trist Som Du Gjør Meg Nå" zet hij me een swingend dansbaar nummer voor met invloeden uit dance, folk en elektro.
Verder hoor ik "Syre Base", een lekker in het gehoor klinkende mix van elektro, dance en elektronische muziek, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme heeft en tevens symfonische invloeden bevat en "Heros", een geweldige mix van elektronische muziek, folk en symfonische rock, die een aanstekelijk ritme heeft, dat aanzet tot dansen.
"Helsfyr Terminal Ekspress" van Alwanzatar is een schitterend plaat, die 6 uitstekende nummers bevat en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan liefhebbers van folk, elektro en elektronische muziek, maar ook zij die van symfonische muziek houden, zullen dit album zeker op waarde weten te schatten.
Rymdstyrelsen werd in 2013 te Stockholm, Zweden, opgericht en bestaat uit: Dan Bessing - zang, sologitaar en keyboards, Karsten Biribakken - achtergrondzang en keyboards, Ola Jenslin - basgitaar en Jens Bessing - drums, die op 16 augustus 2019 hun debuut album "Space Is Cold" via Transubstans Records als zowel LP (beperkte oplage op paars vinyl) en zwart, CD en digitale download.
Vermeldenswaardig is nog, dat organist Kristian Holmgren als gastmuzikant op enkele nummers meespeelt.
Het album, dat 7 nummers bevat, start met "Interkosmos", waarin de band een korte intro speelt, waarna "Space Is Cold" een heerlijke aanstekelijke mix van space- en hardrock in een gemiddeld tempo speelt, waar Oosterse invloeden in verwerkt zijn en dit nummer wordt gevolgd door "Asteroids", een geweldige swingende hardrock song, die een licht hypnotiserend ritme heeft.
Daarna zet Rymdstyrelsen me "Solar Phases" voor en krijg ik opnieuw een swingende hardrock song te horen, die een terugkerend ritme bevat en lichte folk, spacerock en progressieve rock invloeden heeft en diverse tempowisselingen bevat , waarna "Stellar Directions" volgt en de band een verrukkelijk instrumentaal spacerock nummer ten gehore brengt, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en een terugkerend licht hypnotiserend ritme bevat.
In "Drifting", schotelt de band me een schitterende mix van space- en hardrock voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een terugkerend ritme bevat, waarmee de band me in een lichte trance brengt en in "Salyut 6" laat de band me genieten van een fantastisch spacerock nummer, waar een in het Duits gesproken tekst in zit, terwijl het ritme, door de zware synthesizer klanken, duister en dreigend klinkt.
"Space Is Cold" van Rymdstyrelsen is een uitstekend debuut album, dat heerlijke muziek bevat, waarvan ik ten volle heb genoten en ik kan deze plaat dan ook aanraden aan elke liefhebber van space- en hardrock.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Gone Cosmic uit Calgary, Amerika, bestaat uit: Abbie Thurgood - zang, Devin Purdy - sologitaar, Brett Whittingham - basgitaar en Marcello Castronuovo - drums.
Op 28 juni 2019 verscheen hun debuut album "Sideways In Time" via Kozmik Artifactz Records in een beperkte oplage als LP op gekleurde vinyl en in een beperkte oplage van 200 stuks als CD.
Het album, dat 8 nummers bevat, start met "Dazed", waarin de band een uitstekende hardrock song ten gehore brengt, die lichte invloeden van progressieve rock bevat en een aanstekelijk swingend heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Deadlock", een vrij zwaar klinkende rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, progressieve rock invloeden heeft en tegen het einde in een iets sneller tempo gespeeld wordt.
Daarna schotelt de band me "Siren" voor en hoor ik een licht psychedelische rock song, die een terugkerend ritme heeft en invloeden van hardrock bevat, waarna "Faded Release" volgt en de band een swingende uptempo rock song speelt, die een aanstekelijk ritme heeft en aanzet tot meebewegen.
In "Turbulent" zet Gone Cosmic me een schitterende instrumentale mix van progressieve blues en rock voor, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en in "Misfit Wasted" krijg ik een fantastische mix van psychedelische en progressieve rock te horen, die in een vrij rustig tempo gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Bear The Weight", een swingende uptempo rock song met lichte hardrock invloeden en "My Design", een verrukkelijke swingende progressieve rock song, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
"Sideways In Time" van Gone Cosmic staat vol uitstekende nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn en ik kan liefhebbers van progressieve rock dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan horen.(luister naar het album via de bandcamp link onder de recensie)
The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gotenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.
De naam Chuck Norris Experiment is gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gothenburg op 25 juni 1980 maakte.
In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.
De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.
Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.
De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.
Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.
Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.
"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.
Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.
In dit nummer hoor ik de band een schitterende uptempo cover van deze Dead Moon song spelen, die diverse subtiele tempowisselingen heeft en swingt, zoals ik het van The Chuck Norris Experiment gewend ben.
"Walking On My Grave" van The Chuck Norris Experiment is een geweldige single, die ik iedere hardrock liefhebber kan aanraden.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
De in Engeland wonende Jack Ellister - sologitaar en zang, die lange tijd in Arnhem woonde, is van Poolse afkomst en heet eigenlijk Jacek Koba.
Samen met Anne Von Freyburg - toetsen, klokkenspel en percussie, was hij, onder de naam Jack Aleister, de oprichter van Yordan Orchestra, een progressieve psychedelische band uit Nederland, wiens concerten een ware happening waren en een sterke overeenkomst vertoonden met die van een vervlogen tijdperk, oftewel de eind jaren 60.
Op het podium werd dit duo bijgestaan door diverse muzikanten zoals: Carl Marcks - basgitaar, Nico Stalaman - drums en zang, Femke Tijenk - trompet, Mareike Voss – trombone en zang, Ben Tai – dubbele basgitaar en zang, Charlotte Waardenburg - zang, Joel Sezom en Esther Klever - saxofoon, Jan Wuertl - keyboards, Philip Mancarella – keyboards en zang, Michael Krol – buisklokken en keyboards, Marit Berends en Daniel Brandl - cello en Dianne Phoeniks en Lotte van Drunen – zang, terwijl ook Jen Harkness - VJ, Judith Kisner, Julius Van Der Vaart, Kim Lokers en Tijmen Brozius bij het project betrokken waren.
In 2009 verscheen de akoestische EP "Hyacinth Express" op CD en werd gevolgd door de EP "Psych Introduxeon / Bringing Ingredients Together", die in 2010 op CD via het Megatier Production label werd uitgebracht.
Na laatstgenoemde EP ontbond Jack de band en begon aan zijn solo carrière te werken, waarna in 2012 zijn 7" single "The Man With The Biochopper" via het Fruits De Mer Records label op gekleurd vinyl verscheen en deze werd dat zelfde jaar gevolgd door de dubbele 7" EP "The White EP" (Fruits De Mer Records, wit vinyl), waarop ook The Bevis Frond, The Pretty Things, Anton Barbeau en Cranium Pie te horen zijn en ook verscheen de dubbele promo CD "The Crabs Sell Out" via Fruits De Mer.
Vervolgens verschenen "Dawn Dream Club" (2013, 7" single, gekleurd vinyl), "Live In London" (7" split met Sendelica, Stay en Luck Of Eden Hall), plus nummers op de compilatie LP's "A Momentary Lapse Of Vinyl" en "13th Dream Of Dr. Sardonicus", die allemaal op het Fruits De Mer Records label werden uitgebracht.
Ook zijn uitgave "Tune Up Your Ministers And Start Transmission From Pool Holes To Class O Hypergiants" is 20 2015 november in samenwerking met het Fruits De Mer Records label via zijn eigen Friends Of The Fish label op LP verschenen in een beperkte oplage van 111 stuks op blauw/turquoise 180 gram vinyl, inclusief een poster.
Op de LP wordt Jack, die sologitaar, keyboards, percussie, viool, mondharp speelt en zingt, bijgestaan door: Mischa Marcks - basgitaar, percussie en zang, Nico Stallman - drums, percussie en zang, Edita Karkoschka - piano en zang, Joel Mozes Van De Pol - tenor saxofoon, Femke Tijenk - trompet, Frans Vermeerssen - bariton saxofoon, Wieke De Keyzer - zang (sopraan) en Mister Y - trombone.
Op 29 juli 2019 verschijnt de single "When An Old Cricketer Leaves The Crease" / "Supernaut" via Fruits De Mer Records in een 7" uitvoering op gekleurd vinyl , inclusief een uitvouwbare poster.
Kant A van de single werd door Roy Harper uitgebracht werd op zijn albums "HQ" (Harvest) en "When An Old Cricketer Leaves The Crease" (Chrysalis), die beide uit 1975 komen en in deze uitvoering hoor ik Jack Ellister een schitterende rustige song spelen, waarbij de begeleiding op piano minimaal is.
"Supernaut" is een nummer, dat van Black Sabbath's album Black Sabbath IV" uit 1972 komt en hierin krijg ik een uitstekende progressieve rock song voorgeschoteld, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en lichte psychedelische invloeden en een terugkerend ritme bevat.
"When An Old Cricketer Leaves The Crease" / "Supernaut" van Jack Ellister bevat 2 heerlijke nummers, die me even terug in de tijd brachten en ik kan liefhebbers van jaren 70 muziek dan ook aanraden, deze 7" single eens te gaan beluisteren.(luister naar een gedeelte van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Nadat Rob Hegel, die in Dayton, Ohio, geboren is, The Beatles in de Ed Sullivan show had zien optreden op 9 februari 1964, wist hij het zeker; hij wilde ook in een band spelen.
Hij vroeg zijn vrienden Mike Reed en Tim Daum, die bij hem in de klas op high school zaten en die in de band The Duprees hadden gespeeld, of hij in hun nieuwe band mocht komen spelen en dat was goed.
De band, die ze The Chandells noemden, bestond toen uit: Graig Carlson - slaggitaar, Geoff Hearsum - basgitaar, Dale Graham - zang, Rob Hegel - bongo's en orgel en Tim Daum - sologitaar en Mike Reed - drums.
Binnen 6 maanden waren ze de meest gevraagde band in het zuiden van Ohio, speelden ze in alle grote plaatsen en hadden in Greenville zelfs politie escorte nodig om langs hun uitzinnige fans te komen.
Tegen de tijd dat ze senioren waren op high school, was hun populariteit zo gestegen, dat de nr.1 diskjockey van Dayton, Bob Holiday, hen de beste van de 800 bands, die de streek rijk was, noemde.
Maar dat had ook een keerzijde, want de band werd regelmatig uitgedaagd om mee te doen aan band battles en raakte dat beu.
Daarom was het tijd voor verandering en dat kwam er, omdat ze hadden besloten de bandnaam te veranderen en deze werd tijdens hun uitverkochte concert in de Centerville's Town Hall begin 1966 bekend gemaakt en gingen ze verder onder de naam Bittervetch.
Dat jaar werd ook hun enige single uitgebracht en ging de band 23 juli uit elkaar, doordat elk van hen een andere studierichting op ging en de bandleden in verschillende plaatsen in het land terecht kwamen.
De nalatenschap van de band bestaat uit 16 door Rob geschreven songs, die via Gear Fab records in 2005 zijn uitgebracht en op de CD aangevuld zijn met enkele solo songs van Rob, plus een opname van Me And The Other Guys, waarin Rob piano speelt.(GF-217)
Vervolgens maakte Rob de overstap naar de muziek industrie en ging voor RCA Records werken, die hij zijn zelf geschreven songs aanbood en daarmee in 1973 een platencontract verwierf, waarna zijn single "New York City Girl" verscheen.
Hij verhuisde naar New York City en bracht in samenwerking met Amanda George zijn tweede single via RCA uit, maar door creatieve meningsverschillen gingen RCA en Rob uit elkaar.
Vervolgens kwamen Rob en Amanda bij muziek industrie legende Don Kishner terecht, waar ze gedurende enkele jaren songs schreven voor diverse televisie projecten.
In 1980 keerde Rob terug naar RCA, die zijn eerste solo LP "Hegel" met daarop de hit "Tommy, Judy & Me" uitbracht, waarmee Rob de aandacht trok van Dick Clark, die hem in American Bandstand liet optreden.
In 1982 werd hij geïntroduceerd bij Dick Wagner (gitarist van o.a. Alice Cooper) en schreef hij de song "Just as I Am", waar Air Supply een top 20 hit mee scoorde en in 1985 werkte hij mee aan de dance versie van het nummer "In-A-Gadda-Da-Vida", dat via Kama Sutra records verscheen.
Daarna werkte hij met diverse andere artiesten en verscheen zijn tweede LP "Hegel 2" (een compilatie met daarop 20 nummers) in 2009 via het Red Lips Records label, die ook de download CD "Road Signs" (2012) uitbracht plus de kerstsingle "It’s Almost Christmas" (2009), die hij samen met Nataly Lola Plotner maakte.
In 2014 werd hij voor de opnames van de Pete Quaife (Kinks) Foundation CD "Shoulder To Shoulder" (die in december 2014 verscheen) gevraagd enkele songs te spelen, waarna hij "You & I" en een a-capella versie van Ray Davis' Kinks klassieker "Tired of Waiting for You" ten gehore bracht.
Verder schreef hij samen met zijn vrouw Susan het verhaal "Tuxedo Bob", maakte een musical thriller getiteld "The Mirror Of Mister Moore" en een detective genaamd "All That Glitter".
Op zijn CD "Make It Magical", uit 2015, die geproduceerd werd door Robbie Krieger en Harper Hug en via het Red Lips Records label is uitgebracht, spelen Robbie Krieger (The Doors), Elliott Randall (o.a.: Seatrain, Asia, Steely Dan, Sha-Na-Na), Doug Pettibone (o.a.: Marianne Faithfull, John Mayer, Tracy Chapman, Mark Knopfler), Bob Glaub (studio muzikant o.a.: Journey, Steve Miller Band, John Fogerty, Bob Dylan, Bruce Springsteen, enz), Ronnie King (Tupak Shakur), Lee Thornburg (Supertramp, Tower Of Power), Richard T. Bear en Mario Calire mee.
Zijn nieuwe album, dat eveneens via Red Lips Records is uitgebracht, heet "Tommy, Judy And Me + 23 For The Record en deze bevat geen 24 nummers, zoals je zult verwachten, maar 25, omdat Rob een extra nummer als bonus toevoegde en vermeldenswaardig is verder, dat er 3 nummers van zijn zestiger jaren bands op het dubbel album staan.
Aan dit album werkten de volgende artiesten mee: Leo Adamian - drums, Francisco Centano - basgitaar, Jack Waldman - (deceased) keyboards, Steve Love - sologitaar (allen spelen de eerste 10 nummers), Leo Adamian - drums, Will Lee - basgitaar, Steve Robbins en Rob Hegel - keyboards en Hiram Bullock - (deceased) sologitaar (nummer 11), Leo Adamian - drums, John Siegler - basgitaar, Bette Sussman - keyboards en Dick Wagner - sologitaar (nummers 12 en 13), Mike Reed - drums, Geoff Hearsum - basgitaar, Rob Hegel - zang orgel, Craig Carlson - slaggitaar, Tim Daum - sologitaar en Dale Graham - zang (nummers 16, 17 en 18), Rob Hegel en Mike Patterson - piano (nummer 19), Steve Gadd - dums, Tony Levin - basgitaar, Hugh McCraken (deceased) - sologitaar en Mike Patterson - piano (nummer 20), Leo Adamian - drums, John Siegler - basgitaar, Bette Sussman - piano en Rob Hegel - synthesizer en Rob Hegel - alle instrumenten (nummers 14, 15, 21, 24 en 25).
CD 1 van het album begint met de titel song "Tommy, Judy And Me" van zijn eerste solo album en daarin hoor ik Rob een zeer dansbare uptempo pop song ten gehore brengen, die sterke invloeden van disco heeft, enkele tempowisselingen bevat en swingt en dit nummer wordt gevolgd door "Give Me More", dat eveneens een afwisselende uptempo pop song is, die tempowisselingen heeft en disco invloeden bevat, waarna "We're Lovers After Alll" volgt en ik een prachtige rustige pop song voorgeschoteld krijg" die melodische invloeden heeft en gevolgd wordt door "If I Cared About You", een aanstekelijke swingende dansbare pop song met melodische invloeden.
Daarna hoor ik "Heartless", een geweldige mooie rustige pop song, die ingetogen zang bevat, "Out Of My Mind", een heerlijke swingende melodische poprock song, die invloeden van de muziek van Jim Steinman en Meatloaf heeft en "You Wonder", een prachtige rustige pop song.
In "I Want You" laat Rob me genieten van een swingende hardrock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, in "When It Hit Me" krijg ik een uitstekende mix van pop en disco te horen, die zeer dansbaar is en in "To Get What My Heart's Demanding" hoor ik hem opnieuw zo'n rustige pop song ten gehore brengen, die symfonische rock invloeden bevat.
Dan volgen "U Do It 4 $", een geweldige swingende uptempo rock song met invloeden van de muziek van Jim Steinman, "Who Do You Love?", een lekker in het gehoor klinkende pop song, die een terugkerende tekst heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en de eerste versie van "Just As I Am", een prima pop song met een aanstekelijk ritme, maar deze haalt het niet bij de uiteindelijke uitvoering uit 1982.(luister naar de uiteindelijke uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder hoor ik "Loving Eyes And Warm Sighs", waarin ik weer een mooie rustige pop song voorgeschoteld krijg en "Distant Thunder", een uitstekende song, die diverse subtiele tempowisselingen heeft.
Het eerste 3 nummers van CD 2 komen van Rob's jaren 60 bands The Chandells en Bittervetch (zie Gear Fab GF-217) en het album begint "I Don't Know", een heerlijke beat song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, die gevolgd wordt de single van Bittervetch, getiteld "Bigger Fool", waarin de band me een schitterende beat song voorzet, die invloeden van de muziek van The Beatles heeft en de B-kant van dit nummer "A Girl Like You", een fantastische swingende beat song, waarin de invloed van The Beatles sterk naar voren komt.
Daarna speelt Rob "New York City Girl (unedited)", een verrukkelijke opgewekte song met theater en jaren 50 dixieland invloeden, die diverse tempowisselingen bevat en een aanstekelijk ritme heeft, waarna "Hello Jekyll, Goodbye Mister Hyde" volgt en ik opnieuw een lekkere swingende aanstekelijke pop song te horen krijg, waarbij stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Cedar And Greenwich", een fantastisch instrumentaal nummer, dat gedomineerd wordt door pianospel.
In "Whisper In The Wind" schotelt Rob me een prachtige pop song voor, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en invloeden uit new wave bevat en in "Sweet Love" speelt hij weer een aanstekelijke pop song met een dansbaar ritme.
Vervolgens hoor ik "Sad Goodbye", een mooie rustige song, waarbij het pianospel centraal staat en deze heeft door de tekst een enigszins trieste ondertoon en "Wax Crackers (Everything Is Wonderful)", een korte swingende song, die bij een theater voorstelling opgenomen zou kunnen zijn.
"Tommy, Judy And Me + 23 For The Record" van Rob Hegel staat vol lekker in het gehoor klinkende songs, waarmee hij me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan liefhebbers van de betere pop dan ook aanraden, deze uitstekende plaat eens te gaan beluisteren.
