Review: Cosmic Ground - IV + Soil (Studio Fleisch, 2018) (Krautrock / Elektronisch)

Toetsenist Dirk Jan Müller uit Aken, Duitsland, richtte in 1992 de band Electric Orange op, die toen alleen uit hem bestond.
In 1991 had hij onder zijn naam in eigen beheer het album "Brainwaves" op CD-R en cassette uitgebracht, dat in 1992 gevolgd werd door "The Columns Of Herakles", op cassette en CD-R, eveneens in eigen beheer.
Ook bracht hij in 1992 het CD album "Time Signals" uit via het Electronical Dreams label en in 1994 verscheen de CD "Memories In Space" van Schönwälder, Broekhuis & Müller, die tevens in een gelimiteerde genummerde oplage op vinyl werd uitgebracht, via het Manikin label.
Dirk Jan is behalve in Electric Orange, waarmee hij reeds 20 albums uitbracht, ook actief in: Bloop, Octopus's Garden, Space Invaders, The Hausfrauen Of Death en Cosmic Ground.
Laatstgenoemde is het nieuwe soloproject van Dirk Jan en het eerste album van Cosmic Ground met gelijknamige titel verscheen in maart 2014.
Daarop bespeelt hij: mu modular, eurorack modular, fender rhodes, mellotron, moog sub phatty, philicorda, farfisa compact, farfisa professional duo, solina string ensemble, roland rs202, korg ms20, roland sh1000, hohner string melody II, elka rhapsody, nord wave, moog voyager, hohner clavinet, oberheim sem, korg mini-pops, leslie 760 en hohner orgaphon.
Het tweede album van Cosmic Ground, dat 3 augustus 2015 via het Studio Fleisch label verscheen, heet simpelweg "2" en hierop speelt hij: analogue modular synthesizers and sequencers (MU), mellotron m4000d, dreadbox erebus, farfisa compact, solina string ensemble, roland sh1000, arp odyssey, hohner string melody II, elka rhapsody, hammond m100, oberheim sem, hohner orgaphon en leslie 760, terwijl het geheel analoog gemixt is.
Vervolgens verscheen "III" in oktober 2016 en ook zijn album "IV" is op via het eigen Studio Fleisch label verschenen en bevat een gratis download code voor het nummer "Soil" en ook op deze uitgave speelt Dirk een scala aan instrumenten, zoals: analoge modulaire synthesizers, tape echoes, strijkers ensemble, audio generator, mellotron, minimoog, vocoder en sologitaar.

"IV", dat 7 nummers bevat, start met "Possessed", een heerlijk experimenteel elektronisch industrieël nummer, dat een licht hypnotiserend terugkerend ritme heeft en gevolgd wordt door "Stained", een fantastisch krautrock nummer, dat in een gemiddeld tempo wordt gespeeld, waarmee Dirk me van begin tot eind mee in de ban van zijn muziek weet te houden.
Daarna zet hij me "OBscured" voor en daarin krijg ik opnieuw zo'n schitterend krautrock nummer voorgeschoteld, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en ik krijg dan ook het gevoel de muziek ingezogen te worden en dit wordt gevolgd door "Greasy", dat iets meer dan 12 minuten duurt, met zware tonen begint en ruimtelijke invloeden bevat, om na enkele minuten over te gaan in een geweldig stuk krautrock, dat in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en voorbij is, voor ik er erg in heb.
Dan volgt het langste nummer van de CD (20 minuten), getiteld "Progeny" en hierin laat Dirk me genieten van een verrukkelijk stuk muziek, dat met vrij zware industrieële klanken start, om na enkele minuten te veranderen in een dansbaar hypnotiserend uptempo nummer, waarbij stil zitten geen optie is en hierdoor raak ik opnieuw in een lichte trance, totdat het nummer enkele minuten voor het einde verandert in een industrieël stuk.
In "Plains" schotelt hij me een geweldig, vrij zwaar, eentonig elektronisch nummer voor, dat diep in mijn hersenen doordringt en me alle besef van tijd laat vergeten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Deep End" brengt hij me nogmaals in trance door een soortgelijk nummer te spelen, dat in een gemiddeld eentonig tempo ten gehore gebracht wordt.
De digitale download "Soil" is een nummer van iets meer dan 38 minuten en daarin hoor ik Dirk een zwaar industrieël elektronisch nummer spelen, waarbij hij een sfeer oproept, die aangeeft, dat het einde der tijden nabij is, om na circa 15 minuten iets meer ruimtelijke geluiden er in te verwerken en verder te gaan met experimenteren, waarna hij enkele minuten voor het einde over gaat op maken van melodische geluiden, die een nieuw begin lijken aan te kondigen.

Cosmic Ground heeft me met "IV" volledig in de ban van zijn muziek weten te houden en me laten genieten van zowel zijn elektronische als zijn krautrock muziek, waarbij ik tevens genoten heb van "Soil" de digitale download, die gratis bij de CD zit en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste anraden, aan een ieder, die van deze muziek soorten houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Friendship - Ain't No Shame (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Rock)

Friendship is een band uit Oslo, Noorwegen, die in 2010 werd opgericht en bestaat uit: Fredrik Skalstad - zang en drums, Sander Eriksen Nordahl - sologitaar en Martin Morland - basgitaar.
De band heeft zich muzikaal laten beïnvloeden door de muziek van bands uit eind jaren 60 en begin jaren 70 en speelt live geen nummer hetzelfde, doordat er op het podium flink oplos gejamd wordt.
In 2011 verscheen hun 7" debuut single in een beperkte oplage, die met de hand genummerd is, waarna in 2014 hun debuut album volgde, dat zeer goede kritieken kreeg van de Europese underground scene.
Op 25 mei 2018 verscheen daar de opvolger van, die "Ain't No Shame" getiteld is en via het Kozmik Artifactz Records label uitgebracht werd in een beperkte oplage op gekleurd vinyl en in een klaphoes gestoken is en als CD, waarbij vermeldenswaardig is, dat het artwork door de bekende artiest Robin Gnista is gemaakt en het album opgenomen en gemixt werd in Studio Paradiso onder leiding van Christian Engfelt (Big Bang, Cato Salsa Experience).

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Are You Ready?", waarin ik de band een kort bluesrock song hoor spelen, die lichte invloeden van funk heeft en gevolgd wordt door "Gypsy", een stevige swingende powerrock song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en in een iets boven gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan volgt het titel nummer "Ain't No Shame" en daarin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende poprock song voorgezet, die progressieve rock elementen  bevat (luister naar dit nummer via de soundcloud link onder de recensie), waarna ik "Harmony Turns to Sound" hoor en de band me een prima mix van pop en soul voorschotelt, die swingt.
In "Got Me Feeling So Good" laat Friendship een prachtige mix van country, pop en close harmony horen, waarin de invloed van The Eagles en The Byrds hoorbaar is en in "Moments" laat de band me genieten van een uitstekende rustige licht psychedelische pop song, die orkestraal begeleidt wordt.
Daarna schotelt de band me "Fire" voor en krijg ik een fantastische swingende rock song te horen, die diverse tempowisselingen heeft, waarna "Alaska Night" volgt en de band een geweldige progressieve powerrock song ten gehore brengt, die enkele subtiele tempowisselingen heeft en lichte bluesrock imvloeden bevat.
Vervolgens hoor ik "Live Peacefully", waarin invloeden van Grand Funk Railroad, funk, soul, jazz en progressieve rock samen gesmolten worden en er een verrukkelijke swingende rock song ontstaat, die gevolgd wordt door het laatste nummer, "Truth in Your Lies", een schitterende progressieve rock song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat halverwege versneld wordt, waardoor de muziek nog meer gaat swingen en de invloed van Grand Funk nogmaals naar voren komt.

"Ain't No Shame" van Friendship is een heerlijke plaat om te beluisteren, waarbij ik vooral kan opmerken, dat de laatste 3 nummers er naar mijn mening uit springen, maar ook de rest van de nummers zit muzikaal prima in elkaar en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan hen, die van powerrock, progressieve rock en eind jaren 60, begin jaren 70 muziek houden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Age Of Truth - Threshold (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Stoner)

The Age Of Truth is een band uit Philadelphia, Amerika, die bestaat uit: Kevin McNamara - zang, Mike DiDonato - sologitaar, William Miller - basgitaar en Scott Frassetto - drums.
De band bracht op 1 november 2017 hun debuut album "Threshold" uit, dat op 29 juni 2018 opnieuw verschijnt via het Kozmik Artifactz Records label.
"Threshold", dat 9 nummers bevat, werd in een beperkte oplage zowel op CD en LP uitgebracht, waarbij de LP op gekleurd vinyl geperst is en een klaphoes bevat.

De plaat begint met "Host (Demon In Me)" en daarin hoor ik de band een stevige stonerrock song in een gemiddeld tempo spelen en deze bevat enkele prima tempowisselingen, waarna "Come Back A God" volgt en de band opnieuw zo'n lekkere stevige swingende rock song ten gehore brengt.
Dan volgt "Supernatural Salesman", een verrukkelijke mix van bluesrock en stoner, die in een gemiddeld tempo en jaren 70 stijl gespeeld wordt en deze wordt gevolgd door "Holding Hands Like Thieves", een heerlijke stonerrock song, die met ingetogen spel begint, maar na korte tijd over gaat in een stevig en aanstekelijk ritme met uitstekend gitaarspel en eenlicht hypnotiserend basritme.
In "Caroline" laat The Age Of Truth me genieten van een jaren 70 gerelateerde song, die een mix is van progressieve rock, stoner- en bluesrock en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, dat tegen het einde versneld wordt en uitmondt in een fantastisch stuk muziek en dit nummer wordt gevolgd door "Oceanbones", een vrij rustige song, die enkele uithalen in de zang bevat en een aanstekelijk swingend ritme heeft.
Daarna hoor ik "Hígado de Hierro (Interlude)", een kort instrumentaal stukje gitaarspel, dat anderhalve minuut duurt en gevolgd wordt door het titelnummer "Threshold", waarin de band een schitterende swingende mix van stoner en progressieve rock speelt, waar lichte invloeden van de muziek van Kiss in zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Het laatste nummer van het album is een extra nummer, getiteld "Honeypot" en hierin krijg ik een geweldige rock song voorgezet, die een licht hypnotiserend ritme heeft en swingt als een trein. 

The Age Of Truth heeft met "Threshold" een prima debuut album afgeleverd en ik kan liefhebbers van stoner en hardrock, dit album dan ook sterk aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: David Eugene Edwards & Alexander Hacke - Risha (Glitterhouse Records, 2018) (Avant Garde / Elektro / Wereld muziek)

De Amerikaanse zanger David Eugene Edwards, die bekend is van bands als 16 Horsepower en Wovenhand, werkte op het reünie album van de Australische Indie band Crime & The City Solution samen met de Duitse basgitarist Alexander Hacke, die bekend is van de legendarische band Einstürzende Neubauten.
Ze kenden elkaar echter al sinds de beginperiode van 16 Horsepower, waarbij ze bevriend raakten en bewonderen elkaars muziek.
Daarom besloten ze dat het tijd was de handen ineen te slaan en samen een album op te nemen, dat 22 juni 2018 verschijnt via het Glitterhouse Records label en "Risha" heet.
David Eugene Edwards verzorgt daarop de zang, sologitaar en strijk instrumenten, terwijl Alexander Hacke keyboards, basgitaar, drums en elektronische instrumenten voor zijn rekening neemt.

Het album, dat 10 nummers bevat, start met "Triptych" en daarin hoor ik het duo een schitterende, vrij zware, song in een niet al te hoog tempo spelen en deze wordt gevolgd door "All In The Palm", een fantastische uptempo rock song, die elektro invloeden heeft en tijdelijk even onderbroken wordt, om vervolgens weer verder te gaan in het swingende hoge tempo, waarbij stil zitten niet aan de orde is.
Dan brengt het duo "The Tell" ten gehore en hierin krijg ik een lekkere swingende uptempo rock song voorgezet, waarin Oosterse invloeden gecombineerd worden met dance en dat zorgt voor een heerlijk stukje muziek, dat rustig eindigt, waarna het duo "Helios" speelt en ik een verrukkelijke song te horen krijg, die in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt, erg indringend klinkt en slechts begeleid wordt door de elektronica.
In "Kiowa 5" laten David Eugene Edwards & Alexander Hacke me genieten van een Indianen song, waarbij de drums naast de zang een belangrijke rol speelt en in "Lily" schotelt het duo me een uitstekende jaren 80 gerelateerde pop song voor, die een aanstekelijk ritme heeft en tevens invloeden uit avant garde bevat.
Daarna krijg ik "Parish Chief" voorgezet,waarin ik het duo een geweldige muzikale mix van elektro en avant garde hoor maken, die een zeer dansbaar ritme heeft en lichtelijk Oosters getint is en gevolgd wordt door "Akhal", een schitterend experimenteel instrumentaal nummer, dat een licht hypnotiserend ritme bevat.
Verder hoor ik "Teach Us To Pray", een heerlijke mix van dark wave en dance, die een doordringend aanstekelijk dansbaar drums ritme heeft en "Breathtaker", een prachtige rustige ingetogen song, die invloed uit de Indianen muziek heeft en een licht hypnotiserend ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).

"Risha" van David Eugene Edwards & Alexander Hacke heeft me van begin tot einde geboeid en de schitterende muziek is niet in een bepaald hokje te stoppen en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan iedereen, die van diversiteit en lekkere muziek houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: OTEME - Il Corpo Nel Sogno (MaRaCash Records, 2018) (Improvisatie / Avant Garde)

In 2010 richtte Stefano Gianotti (tekstschrijver, gitarist, auteur, performer, film-maker), uit Lucca, Italië, de band OTEME op.
Stefano deed de opleiding voor het maken van muzikale composities bij Pietro Rigacci en was assistent van Alvin Curran bij "Crystal Psalms" en "Tufo Muto".
Tussen 1983 en 1990 trad hij in verscheidene Europese landen op met Trio Chitarristico Lucchese, een kamermuziek groep en in 1997 startte hij een samenwerking met de Italiaanse choreograaf Roberto Castello.
Vervolgens woonde hij van 1998 tot 1999 in Berlijn als uitwisselingsgast van het Duitse Academische Uitwisselings Programma DAAD, waarna hij in 2000 de gast was van de Kuenstlerhaus Schloss Wiepersdorf te Brandenburg en in 2002 kreeg hij een uitnodiging in Worpswede van het ministerie van Niedersachsen en won hij de Karl-Sczuka-Preis te Baden-Baden, Zwitserland met zijn werk "Il Tempo Cambia" en deze prijs won hij in 2007 nogmaals voor zijn radio stuk "Geologica".
Hij trad van 1991 tot 2002 met Ensemble Il Teatro Del Faro op en speelde van 1994 tot 2005 in het ensemble Vaga Orchestra, voordat hij in 2010 de band OTEME oprichtte.
Zijn muziek werd uitgevoerd in onder andere: Narni (Italië, 1989), Florence (Italië, 1989), Gent (België, 1991 en 1999), Wroclaw (Polen, 1991 en 1994), Helsinki (Finland, 1993), Faroer Eilanden (1995), Berlijn (duitsland, 1998 en 1999)Philadelphia (Amerika, 2000), Yokohama (Japan, 2001), Hong Kong (Japan, 2002) Rome (Italië, 2004), Crest (Frankrijk, 2010) en nog een heleboel andere plaatsen over de gehele wereld.
De band OTEME bestaat uit: Valeria Marzocchi - fluit, piccolo, en zang, Nicola Bimbi - oboe en Engelse hoorn, Lorenzo del Pecchia - clarinet en bas clarinet, Maicol Pucci - trompet en flugelhoorn, Valentina Cinquini - harp en zang, Emanuela Lari - piano, orgel en zang, Gabriele Michetti - basgitaar, dubbele bas en zang, Matteo Cammisa - drums, xylofoon en tympani en Stefano Gianotti - zang, klassieke en elektrische gitaar, banjo, harmonica, synthesizer en enkele niet zo alledaagse instrumenten zoals bijvoorbeeld een plastic fles en als gastmuzikant speelt Thomas Bloch, die eerder werkte met Tom Waits, Radiohead, John Cage en Gorillaz, mee in 1 nummer (Mattino).
Alle 11 stukken muziek van "Il Giardino Disincantato", het debuut album van OTEME uit 2013, werden gecomponeerd door Stefano in de periode tussen 1990 en 2011, waarna in 2015 het tweede album van de band verscheen, getiteld "L'Agguato, L'Abbandono, Il Mutamento".
Op 4 mei 2018 werd het derde album "Il Corpo Nel Sogno" via het MaRaCash label uitgebracht en daarop bestaat de band uit: Valeria Marzocchi - fluit, piccolo, en zang, Lorenzo del Pecchia - clarinet en bas clarinet, Maicol Pucci - trompet picolo trompet en flugelhoorn, Marco Fagioli - bas tuba, trombone en siphon, Stefano Gianotti - zang, solo- en basgitaar, percussie, harmonica, synthesizer, elektronica en speelgoed piano, Emanuela Lari - piano en zang, Valentina Cinquini - harp en zang, Riccardo Ienna - drums en percussie en Gabriele Stefani en Edgar Gomez - zang, plus gastmuzikant Antonio Caggione - vibrafoon in 2 nummers.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Rubidor #1", waarin de band me een schitterend eentonig startent avant garde nummer voorzet, waarin de percussie  en synthesizer het ritme en tempo bepalen, waarna er langzaam aan meer instrumenten worden toegevoegd en ook de zang erbij komt en het nummer ontaard in een spannend stuk improvisatie en dit wordt gevolgd door de titel song "Il Corpo Nel Sogno", een prachtige rustige pop song, waarin de zang met harpspel en een enkele gitaar akkoord begeleid wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
Daarna schotelt de band me een fantastische spannende avant garde song voor, getiteld "Neglibor", die diverse tempowisselingen en invloeden uit jazz en improvisatie bevat, waarna "Blu Marrone" volgt en ik uitstekend instrumentaal avant garde nummer hoor, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en enkele tempowisselingen en invloeden uit de jazz heeft.
In "Sono Invisible (Bolero Terzo)" laat de band me een rustig startende song horen, die langzaam aan iets meer tempo krijgt en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft, totdat de band besluit het roer om te gooien en vervolgt met een mooi rustig stuk zang, dat met trompet, tuba en drums begeleid wordt en in  "Strippale" hoor ik een geweldig swingend intsrumentaal nummer en voor mijn geestesoog zie ik hierbij al een striptease uitgevoerd worden.
Dan brengt OTEME "Un Paradiso Con Il Mal Di Testa" ten gehore en een heerlijk dansbaar nummer in een gemiddeld tempo speelt, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en plotseling eindigt, om gevolgd te worden door "Naseita Dei Fiori", dat uit 3 delen bestaat, die in verschillende jaren gemaakt zijn, waarvan het eerste deel "Il Cimitero Delle Fate" in 1989 en hierin schotelt de band me een zwaar klinkend nummer voor, dat echter luchtig start met het geluid van klankschalen, waarna duitere klanken het overnemen en de muziek uit een apocalyptische film lijkt te komen, waarna geeindigd wordt met het geluid van een klankschaal en in het tweede deel "Di Passagio" (1996) krijg ik een prima stuk experimentele avant gardistische kamermuziek voorgezet, waarna het derde en laatste deel van het nummer volgt, getiteld "Prato Fiorito" (2017), dat weer met klankschalen begint en dan over gaat in een stuk geïmproviseerde muziek, waarin flink geëxperimenteerd en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Vervolgens hoor ik  "Orfoe E Moira", een prachtige melodische pop song, die een aanstekelijk dansbaar ritme heeft en "Rubidor #2", een verrukkelijk swingend instrumentaal nummer, dat zeer dansbaar is en een terugkerend percussie ritme heeft.

"Il Corpo Nel Sogno" van OTEME bevat 12 schitterende afwisselende nummers, die varieëren van spannende avant garde tot melodisch en soms geïmproviseerd zijn en ik kan liefhebbers van deze genres, deze CD dan ook ten zeerste aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Simon Steensland - A Farewell To Brains (Transubstans, 2018) (Rock In Opposition)

Multi-instrumentalist Simon Steensland uit Zweden maakte in 1994 zijn debuut album "The Simon Lonesome Combat Ensemble", dat via Musea Parallele op CD verscheen.
Vervolgens werden de volgende albums uitgebracht: "The Zombie Hunter" (CD, Ad Perpetuam Memoriam, 1995), "Under Öknar [Rankö Rednu]" met Sten Sandell (CD, Ultimate Audio Entertainment, 1996), "Led Circus" (CD, Ultimate Audio Entertainment, 1999), "The Phantom Of The Theatre" (CD, Ultimate Audio Entertainment, 2001), "Fat Again" (CD, AltrOck, 2009), "A Farewell To Brains" (CD, AltrOck 2015) en "25 Years Minimum R&B" (2CD, AltrOck 2017).
Het Transubstans Records label bracht het album "A Farewell To Brains", dat door Morgan Agren in april 2018 geremasterd werd, op 15 juni 2018 opnieuw uit.

"A Farewell To Brains" bevat 5 nummers, waarvan het eerste het bijna 17 minuten durende "Schrödinger's Cat" is en hierin hoor ik Simon een geweldig spannend  swingend rock in opposition nummer spelen, dat invloeden van avant garde heeft en regelmatig van ritmes en tempo's verandert en gevolgd wordt door "Elephant", eveneens een heerlijk RIO nummer, dat spannend klinkt en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.
Daarna hoor ik het tweede lange nummer, dat "One" heet en 13 minuten duurt en daarin zet Simon me een schitterend stuk rock voor, dat invloeden van avant garde en progressieve rock heeft, bij tijd en wijle swingt en me door de spanning in de muziek aan mijn stoel gekluisterd houdt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), waarna "Fader Vår" volgt en  ik een prachtige rustige song te horen krijg, die kerkelijke invloeden heeft.
In het laatste nummer, dat iets meer dan 17 minuten duurt, laat Simon me nogmaals genieten van een fantastisch RIO nummer, dat gemixt met avant garde en voorzien van wisselende tempo's en ritmes voor een verrukkelijk stuk muziek zorgt, dat tevens experimentele jazz invloeden bevat.

Simon Steensland heeft met "A Farewell To Brains" precies bij me bereikt, wat de titel aangeeft en ik heb dan ook van begin tot eind met mijn oren gespitst zitten luisteren, om maar niets van deze geweldig spannende muziek te missen en ik kan elke muziek liefhebber dan ook aanraden om dit niet alledaagse meesterwerk eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: The Sledge - On The Verge of Nothing (Kozmik Artifactz Records, 2018) (Stoner)

The Sledge is een Deense band uit Kopenhagen, die ontstaan is na het uiteen vallen van de band Hjortene, die 5 platen uitbracht en bestaat uit: Magnus - zang, Palle - zang en sologitaar, Claus - basgitaar en Kim - drums en zang.
Op 15 juni 2018 brengt de band hun debuut album "On The Verge Of Nothing" via het Kozmik Artifactz Records label uit in een beperkte oplage op gekleurd vinyl met klaphoes en als CD, waarbij verder vermeldenswaardig is, dat het album door Anders Onsberg Hansen (Baby Woodrose, Spids Nøgenhat) in Kopenhagen in 2 dagen live in de studio werd opgenomen en de mix door Matt Bayles (Mastodon, The Sword, Isis) in Seattle, Amerika werd gedaan , terwijl Dave Collins (Soundgarden, Fu Manchu, QOTSA) de mastering deed in Los Angeles, Amerika en tevens spelen Lorenzo Woodrose (Baby Woodrose, On Trial) en Bo Morthen (On Trial) op het album mee.

Het album bevat 8 nummers en begint met "Tantra (I-II-III)", waarin ik een zwaar stonerrock nummer te horen krijg, waarin invloeden van Black Sabbath's begin periode zitten, waarbij het tempo niet al te hoog ligt, maar de muziek, door het hypnotiserende ritme, toch swingend is en dit nummer wordt gevolgd door "Death Drone Doline", een swingende uptempo rock song, die fuzzy gitaarspel bevat, enkele subtiele tempowisselingen heeft en tegen het einde in een traag stuk muziek eindigt.
Daarna hoor ik "Curtains", een progressieve rock song, die lichte bluesrock invloeden heeft en tegen het einde in een zwaar traag stoner nummer verandert, waarna "Running Down The Mountain" volgt en de band me uitstekende rock song voorschotelt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarbij de muziek vrij zwaar klinkt en prima heavy gitaarspel bevat.
In "179 Liars" krijg ik opnieuw een vrij zware song te horen, die een stevig ritme en spacerock invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Like Shit" speelt The Sledge een kort nummer van iets meer dan 1 minuut en hierin krijg ik geweldig stukje rock voorgezet, dat swingt en licht hypnotiserend werkt.
Dan volgt "Yet Untitled", dat rustig, zwaar en melodisch start, om na korte tijd over te gaan in een fantastische zware rock song, die in een rustig tempo gespeeld wordt, totdat de band iets over de helft van het nummer besluit het tempo iets op te voeren en de muziek iets meer gaat swingen.
Het laatste nummer heet "Flammehav" en verrast de band me door een schitterende mix te spelen van progressieve rock, spacerock, melodische rock en stonerrock, die een heerlijk hypnotiserend ritme bevat, waarmee de band me bijna 10 minuten in de ban van de muziek weet te houden.

"On The Verge of Nothing" van The Sledge is een uitstekend debuut album, dat vol mooie zware stonerrock nummers staat en ik kan hen, die van deze muzieksoort houden, dan ook sterk aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren, om tot dezelfde conclusie te komen als ik: geweldig!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl