Review: The Galileo 7 - There Is Only Now (Damaged Goods Records, 2019) (Beat)

Allan Crockford - zang en sologitaar richtte in 2009  de band The Galileo 7 op, die naar een episode van Star Trek is genoemd.
Hij was eerder actief in andere bands en enkele daarvan heten, The Solarflares, The Prisoners, JTQ en Thee Headcoats en hij maakt ook deel uit van de band Graham Day & The Forefathers.
Samen met Viv Bonsels - orgel en zang, Mole Brooks - basgitaar en zang en Russ Baxter - drums vormde hij de eerste formatie van The Galileo 7, die uit Medway, Londen, Engeland komt en tegenwoordig bestaat uit: Allan Crockford - zang en sologitaar, Viv Bonsels - orgel en zang, Paul Moss - basgitaar en zang en Mole Brooks - drums en zang.
The Galileo 7 bracht tot nu toe 3 albums uit.
In 2010 was dat "Are We Having Fun Yet?" via Misty Lane Records en in 2012 "Staring At The Sound" via State Records, waarna "False Memory Lane" uit 2014 op het eigen Fool's Paradise label verscheen en deze werd zowel op vinyl, als op CD en als download uitgebracht, waarbij opgemerkt kan worden, dat de bij vinyl versie een CD met 3 nummers, die niet meer op de LP pasten, is bijgevoegd, plus een download code.
De band heeft in 2015 een nieuwe single gemaakt, getiteld "One Lie At A Time" / "The God Of Gaps", die 16 maart via het State Records label in een gelimiteerde oplage van 500 stuks verscheen, waarvan de eerste 250 exemplaren vergezeld gingen van een CD met daarop de nummers van de single plus een exclusieve extra song, die nergens anders op staat.
Ook de nieuwe 7" vinyl single "Cruel Bird", die een dubbele A kant heeft, is 28 maart 2016 via het State Records label uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks, waarvan de eerste 200 exemplaren op paars vinyl zijn geperst, die alleen via de band zelf of via State Records verkrijgbaar zijn en tevens is vermeldenswaardig, dat de single in mono is verschenen.
Tijdens de opnames voor de single, speelde de band ter opwarming diverse oudere nummers en wisten daarbij onmiddelijk, dat ze deze eveneens zouden gebruiken. Het resultaat daarvan is te horen op de CD "The Live-O-Graphic Sessions", die 24 januari 2016 in de Barker's Lithographic Printers, te Rochester, werd opgenomen en net als de single 28 maart 2016 via het Fools Paradise Records is verschenen.
Hun  album "Tear Your Minds Wide Open" werd 10 november 2017 door het Damaged Goods label in een beperkte oplage van 300 stuks op vinyl uitgebracht en bevat tevens een gratis CD, waarop een extra exclusief nummer staat en tevens verscheen het album als digitale download.
Op 26 april 2019 verschijnt de 7" mono single "Too Late" / "The World Looks Different Today" in een beperkte oplage van 500 stuks via State Records, als voorloper van hun album "There Is Only Now", dat in juni 2019 door Damaged Goods Records wordt uitgebracht.
Vermeldenswaardig is verder, dat dit de eerste plaat is, dat alle bandleden in één of meerdere nummers zingen.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Everything Is Everything Else", waarin de band een heerlijke swingende poprock song speelt, die invloeden heeft van de beat groepen uit de jaren 60 en deze wordt gevolgd door de stereo uitvoering van "Too Late", een geweldige uptempo jaren 60 gerelateerde song, die van begin tot einde swingt en invloeden van garagerock en beat heeft.(luister naar de mono single uitvoering van dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt de titel song "There Is Only Now" en hierin speelt de band een prachtige, vrij rustige, licht melodische song, die het zang geluid van The Hollies sterk benadert en invloeden van het nummer "Matthew And Son" van Cat Stevens heeft, waarna "Slipping Away" te horen is en daarin hoor ik de band een schitterende uptempo poprock song spelen, die de invloed van het nummer "Day Tripper" van The Beatles bevat.
In "Let Go" laat de band me genieten van een aanstekelijke jaren 60 song, die een terugkerend ritme heeft en zeer dansbaar is en in de stereo uitvoering van "The World Looks Different Today" speelt The Galileo 7 nogmaals zo'n verrukkelijke song, die in een gemiddeld tempo ten gehore gebracht wordt en prima samenzang heeft, waarin de invloed van The Beatles te horen is.
Kant B begint met "Looking Up" en daarin krijg ik een uitstekende uptempo song voorgeschoteld, die licht psychedelische invloeden heeft en hoor ik hoe goed  Mole naar het drumspel van Keith Moon (The Who) heeft geluisterd en dit nummer wordt gevolgd door "The Last Hours Of Aldous Huxley", een lekkere aanstekelijke pop song met een dansbaar ritme.
Ook "Crooked Smile" is een geweldige swingende jaren 60 gerelateerde song met een aanstekelijk ritme, waarbij stil zitten geen optie is en "I Dream Of Sleep"
is weer zo'n prima uptempo song, die enkele subtiele tempowisselingen heeft.
Verder speelt de band "Dandy In Aspie", een aanstekelijke poprock song, die in de stijl van de jaren 60 gespeeld wordt en "(I've Got Them Old) Microcosmic Blues (Again)", een verrukkelijke zetiger jaren song met lichte invloeden van progressieve rock, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, swingt en een terugkerend ritme bevat, dat licht hypnotiserend is.

"There's Only Now" van The Galileo 7 is, net als voorgaande uitgaven, een schitterende plaat, die vol jaren 60 gerelateerde muziek staat en ik kan elke liefhebber van deze periode, deze schijf dan ook zeer aanraden.

Review: Emily Fairlight - Mother Of Gloom (Occultation Records/Fishrider Records, 2019) (Pop / Folk / Country)

Zangeres/songwriter Emily Fairlight uit Wellington, Nieuw Zeeland, die tegenwoordig in Dunedin woont, bracht haar debuut album "Emily Fairlight" op 9 januari 2011 als digitale download uit, waarna op 31 sugustus 2017 de digitale single "Time's Unfaithful Wife" / "Sinking Ship" volgde, als voorloper van haar album "Mother Of Gloom", dat 4 mei 2018 als digitale download en als LP verscheen.
Op 5 april 2019 werd "Mother Of Gloom", dat in Amerika, tijdens haar derde toernee, werd opgenomen, via Occultation Records en Fishrider Records als CD en in een beperkte oplage als LP uitgebracht en daarop wordt Emily Fairlight begeleidt door de Amerikanen: Doug Walseth akoestische gitaar, bas- en sologitaar, Andrew Bain - basgitaar, Cully Symington - drums, Austin Smith - viool, Rob Bernard - bajo en Kullen Fuchs - trompet, accordeon, vibrafoon en omnichord, terwijl haar live band bestaat uit: Emily Fairlight - sologitaar en zang, Scott Maynard - basgitaar en Ben Cole - drums en soms speelt Finn Johansson - sologitaar en zang met het trio mee.
Het album, dat 12 nummers bevat, werd door Doug Walseth in de Cat's Eye Studio te Austin, Texas, Amerika opgenomen en gemixt door Ben Edwards in zijn Sitting Room Studio's te Lyttelton, Nieuw Zeeland.

Het eerste nummer van het album heet "Body Below" en hierin speelt de band een prachtige rustige folk song, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna "Drag The Night In" volgt en Emily een uitstekende mix van folk en country ten gehore brengt, die een dansbaar ritme heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "The Escape", eveneens een heerlijke country gerelateerde song en deze wordt in een gemiddeld tempo gespeeld.
Dan volgt "Water, Water", waarin de band een lekker in het gehoor klinkende pop song speelt, waar invloeden van country in zit en diverse tempowisselingen bevat, waarna "Privat Apocalypse" te horen is en daarin speelt de band weer zo'n mooie pop song in een gemiddeld tempo.
In "The Desert" speelt de band een schitterend mystiek nummer, dat bij tijd en wijle vrij zwaar klinkt en hoofdzakelijk instrumentaal is, in de single "Time's Unfaithful Wife" hoor ik Emily Fairlight een afwisselende pop song spelen, die een aanstekelijk ritme heeft, dat me doet meebewegen en in "Sinking Ship" zet ze me een rustige mix van pop met counrty invloeden voor.
Daarna zet ze me "The Bed" voor en krijg ik een verrukkelijke sensuele folkpop song te horen, die diverse tempowisselingen en Zuid Amerikaanse ritmes heeft en gevolgd wordt door "Nurture The Wild", een vrij rustige country song, die aanzet tot dansen.
Verder volgen "Loneliest Place", een fantastische aanstekelijke pop song, waarin de muziek uitnodigt tot meebewegen en "Breathe Baby, Breathe", een korte pop song met een trieste ondertoon

"Mother Of Gloom" van Emily Fairlight is een prachtige vrij rustige plaat, die invloeden van pop, folk en country met elkaar verbindt en ik kan liefhebbers van deze genres dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Shadracks - Tranquil Salvation (Damaged Goods Records, 2019) (Punk)

The Shadracks is een band uit Margate, Engeland, die halverwege 2017 werd opgericht en bestaat uit: Huddie Shadrack - zang en sologitaar, Elle Meshack - basgitaar en Ellisa Abednego - drums.
De bandleden besloten na 2 keer repeteren, dat het tijd was om hun debuut LP uit te brengen en deze verscheen op 20 juli 2018 via Damaged Goods Records in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl.
Op 21 juni 2019 verschijnt hun 7" single "Tranquil Salvation"/ "Count To Ten"/ "Walking On My Grave" via dit label in een beperkte oplage van 300 stuks, waarvan er 200 op zwart en 100 op rood vinyl geperst zijn

In "Tranquil Salvation" speelt de band een uitstekende swingende uptempo punkrock song met eind jaren 70 invloeden, waarbij stil zitten niet mogelijk is en in het eerste nummer van kant B, "Count To Ten", brengt The Shadracks een geweldige mix van punk en garagerock ten gehore, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld.
Het laatste nummer van de single, "Walking On My Grave", is weer zo'n fantastische swingende rock song, die me in beweging brengt en terug voert naar eind jaren 70.

"Tranquil Salvation" van The Shadracks bevat 3 schitterende punk songs, waarmee de band me van begin tot eind in de ban van hun muziek heeft gehouden en ik kan iedere punk liefhebber deze single dan ook volledig aanraden.

Sorry, nog geen video beschikbaar.

Review: Welcome Inside The Brain - Queen Of The Day Flies (Tonzonen Records, 2019) Progressieve Rock)

Welcome Inside The Brain is een Duitse band uit Guben, Leipzig, die bestaat uit: Frank Mühlenberg - zang, Georg Spies - sologitaar, Paul Lapp - contrabas, Hagen Schwitzke - orgel en Hans Otto - drums.
De band was eerder actief onder de naam Hippie Langstrumpf en bracht in 2013 een LP uit met gelijknamige titel.
Onder hun nieuwe naam, Welcome Inside The Brain, heeft de band in 2015 de CD "Welcome Inside The Brain EP" uitgebracht en deze bevat 5 nummers, waarvan er 2 nog onder de naam Hippie Langstrumpf gemaakt zijn.
Op 1 november 2017 heeft het Nasoni Records label hun debuut album "Celebrate The Depression", waarop 6 nummers staan, uitgebracht en op 24 mei 2019 verscheen de opvolger daarvan, getiteld "Queen Of Day Flies", die via Tonzonen Records als CD, LP en als digitale download is uitgebracht.

Het album, dat 7 nummers bevat, start met "The Baptist Preacher", waarin de band een heerlijke mix maakt van theater en progressieve rock muziek, die swingt en zeer dansbaar is en gevolgd wordt door "Naked Philosopher", een uitstekende uptempo rock song, die lichte invloeden heeft van blues, hardrock en de muziek van The Doors en deze verandert iets na de helft van de song in een symfonisch stuk muziek.
Dan volgt "Broken Record", een schitterende rustige song met een aanstekelijk ritme en deze wordt gevolgd door de titel song "Queen Of The Day Flies"en hierin speelt Welcome Inside The Brain een fantastische uptempo progressieve rock song, die invloeden van de jaren 70 heeft en diverse tempowisselingen bevat.
In "White Room" schotelt de band me een prachtige mix van theater en rock voor, die diverse tempowisselingen heeft en bij tijd en wijle swingt en in "Call Me A Liar" brengt de band een mooie, vrij rustige, rock song ten gehore, waarna het laatste nummer van de plaat volgt, getiteld "Hometown", waarin de muziek experimenteel en dreigend begint en Welcome Inside The Brain een verrukkelijke progressieve rock song speelt, die invloeden van de muziek van Frank Zappa, Alex's Hand, spacerock en theater heeft en diverse tempowisselingen bevat.

"Queen Of The Day Flies" van Welcome Inside The Brain is een uitstekende plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden aan een ieder, die van progressieve rock houdt.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Protocollo C - Protocollo C (Lizard Records, 2018) (Progressieve Rock / Hammond Rock)

Protocollo C werd te Bra, Italië, opgericht en bestaat uit: Vona Marco - sologitaar, Dellarocca Alessandro - basgitaar, Aiello Alessandro - keyboard en Hammond orgel en Saglia Daniele - drums.
Op 4 februari 2019 verscheen hun debuut album "Protocollo C", waar 10 nummers op staan, via Lizard Records als CD.

De CD begint met "Adolescenza", waarin de band een schitterend aanstekelijk progressief rock nummer speelt, waarbij het Hammond orgel de belangrijkste rol speelt en het tempo afwisselend is, waarna "Maturita" volgt en de band invloeden uit de klassieke muziek met progressieve rock en wisselende tempo's  verbindt.
Daarna schotelt Protocollo C me "Perdita Della Routine" voor en hoor ik een licht dreigend nummer, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Premeditazione", een aanstekelijk dansbaar rock nummer met invloeden uit filmmuziek.
In "Metamorfosi Degli Innocenti" speelt de band opnieuw zo'n heerlijk afwisselend nummer, waar invloeden uit de jaren 70 muziek in zit en in "Presa Di Coscienza" krijg ik een prachtig rustig nummer voorgezet, dat klassieke en jaren 70 invloeden bevat.
Dan volgt "Fierezza", een uitstekend stuk muziek, dat tot halverwege licht dreigend klinkt, om dan over te gaan in een swingend Hammond rock nummer, dat een licht hypnotiserend ritme heeft en enkele subtiele tempowisselingen bevat en na korte tijd een meer progressief karakter te krijgen en dit wordt gevolgd door "Consapevolezza", waarin Protocollo C nogmaals een lekker afwisselend nummer ten gehore brengt, dat invloeden uit de jaren 70 muziek heeft en in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder volgen "Goodbye Italia", een aanstekelijk swingend nummer met een vrolijk ritme, dat lichte reggae invloeden heeft en "Flashback", een fantastisch stuk progressieve rock, dat een terugkerend ritme heeft, hardrock elementen bevat, in wisselende tempo's gespeeld wordt en swingt.

"Protocollo C" van Protocollo C is een uitstekende debuut plaat, waarmee de band me van begin tot einde heeft weten te boeien en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan hen, die van Hammond rock en/of progressieve rock houden.

Review: E.T.Explore Me - Shine (Voodoo Rhythm Records, 2019) (Garagerock / Surf)

E.T. Explore Me is een band uit Haarlem, Nederland, die in 2003 opgericht werd en bestaat uit: Joost Varkevisser - zang, sologitaar en orgel, Jeroen Blijleve - basgitaar en Jeroen Kruijs - drums.
De band staat nauw in contact met het Haarlemse kunstenaarscollectief Irrational Library van de Amerikaan Joshua Baumgarten en weigerde lange tijd om een album uit te brengen.
Wel bracht de band een aantal EP's uit op 7" vinyl en als digitale download uit, waarvan de eerste, "Big Black Bull" in het jaar van oprichting verscheen via het Rara Records label.
Vervolgens verschenen: "Vespa Bop" (7" EP, Rara Records, 2007), "Every Town Should Have Its Own One Man Band" (7" EP, Velser Herrie, 2009), "When I'm Gone" (7" EP, Velser Herrie, 2010, inclusief comic boekje door Peter Pontiac) en "Do It" (7"EP, Velserherrie 2012), plus de digitale downloads "Shine", 'Let Me In" en "Psychonaut", die alle drie in februari 2018 werden uitgebracht.
Ook werden er op enkele compilatie albums bijdragen geleverd, onder andere aan "Just A Little Bit Too High" (The Irrational Library, 2004), "Dutch Garage Rock Explosion" (Kliko records, 2013) en "Subbacultcha! Fall 2008" (Artrocker Records).
Hun debuut album met gelijknamige titel is 13 april 2018 via Suburban Records op zowel LP als CD uitgebracht, met daarop 12 nummers, waarbij vermeldenswaardig is, dat het hoesontwerp door cultheld Typex verzorgd werd, die daarvoor samen werkte met huisvriend en beeld eclecticus Arnoud Snijers, die het inwendige deel van de hoes voor zijn rekening nam.
Het Zwitserse Voodoo Rhythm Records heeft de her uitgave van dit album, dat een ander hoes ontwerp heeft, op 1 maart in 2019 op zowel LP en CD uitgebracht en tevens als digitale download.

Het album begint met "Let Me In", een swingende mix van surf, rockabilly en trash, die in een aanstekelijk licht hypnotiserend ritme gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Shine" volgt en ik een fantastische uptempo rock song voorgeschoteld krijg, die opnieuw invloeden van surf bevat, terwijl er ook invloeden van horror  filmmuziek in zitten.
Daarna speelt de band "Psychonaut", waarin ik een heerlijke rock song te horen krijg, die psychedelische invloeden heeft en in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Soy Un Bruto", een snelle mix van surf, garagerock en heavy metal drumwerk, waarbij stil zitten geen optie is.
In "Soulbleed" zet de band me een geweldige rockabilly song voor in de stijl van The Monsters en deze wordt in een niet al te hoog tempo ten gehore gebracht, om gevolgd te worden door "H.Z. Statue", een verrukkelijke, vrij lange, progressieve psychedelische song, die een hypnotiserend ritme heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan hoor ik "Onemanband", waarin E.T. Explore Me me een korte heftige snelle mix van surf en de muziek van The MOnsters voorzet, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Demons", een uitstekende uptempo rock song, die een enigszins melodisch en een aanstekelijk dansbaar ritme heeft.
Vervolgens hoor ik "Butcher", een lekker in het gehoor klinkende uptempo surf song, "Dig Me Baby", een vrij snelle heftige surf song met invloeden van de muziek van The Butthole Surfers, "Ink", een schitterende licht psychedelische surf song, met invloeden van de muziek van Chris Isaak en country en "Fincheye", een uptempo surf song, die zestiger jaren psychedelische beat, western en lichtelijke Oosterse invloeden heeft en melodisch klinkt.

"E.T. Explore Me" van E.T. Explore Me is een heerlijke plaat, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van surf, garagerock en rockabilly houdt.

Review: Giant The Vine - Music For Empty Places (Lizard Records, 2019) (Progressieve Rock)

Giant The Vine werd in 2014 te Genova, Italië, opgericht en bestaat uit: Fabio Vrenna - sologitaar, Fulvio Solari - sologitaar, Antonio Lo Piparo- basgitaar en Daniele Riotti - drums.
Op 15 april 2019 bracht de band hun debuut album "Music For Empty Places", dat 8 nummers bevat, via het Italiaanse label Lizard Records op CD uit en werd daarop bijgestaan door: Marco Fabicci - basgitaar, Chico Schoen - piano (3 nummers) en keyboard (1 nummer) en Ilaria Vrenna - piano (2 nummers).

Het eerste nummer van het album heet "67 Ruins" en daarin speelt de band een fantastisch nummer, dat in een rustig tempo begint, om na korte tijd over te gaan in een swingend stuk muziek, dat melodisch klinkt en enkele subtiele tempowisselingen heeft en dit nummer wordt gevolgd door "Ahimsa", een prachtig melodisch nummer, dat in een vrij rustig tempo gespeeld wordt en halverwege nog iets rustiger wordt en licht klassieke invloeden krijgt, om vervolgens weer  over te gaan in een melodisch stuk, dat een terugkerend ritme heeft.
Daarna volgt "The Kisser", een schitterend progressief rock nummer, dat afwisselend rustig en heftig begint, om na korte tijd te veranderen in een melodisch stuk muziek, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna "The Rose" volgt en de band mooi rustig start en me een verrukkelijk progressief rock nummer voorschotelt, dat iets meer snelheid krijgt en diverse subtiele tempowisselingen bevat.
In "Gregorius" laat Giant The Vine me genieten van een uitstekend rock nummer, waarin het gemiddeld is, terwijl de muziek iets mystieks heeft en enkele tempowisselingen bevat en tegen het einde in een klassiek klinkend stukje muziek verder gaat en in "Lost People" speelt de band een uitstekend rustig nummer, dat halverwege verandert en een hoger tempo krijgt, waarbij de muziek aanzwelt en melodisch klinkt, om tegen het einde weer teug te komen in het rustige tempo.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Verder hoor ik "A Little Something", een geweldig melodisch rustig startend nummer spelen, dat langzaam iets opgevoerd wordt en lichte invloeden van de muziek van Pink Floyd en Porcupine Tree bevat, waarna het laatste nummer, "Past Is Over" volgt en hierin speelt de band weer zo'n fantastisch melodisch stuk progressieve rock, dat, een terugkerend ritme bevat en tempowisselingen plus invloeden uit klassieke muziek en hardrock heeft.

Giant The Vine heeft me met "Music For Empty Places" van begin tot einde weten te boeien met hun meesterlijke muziek en ik kan iedere liefhebber van progressieve melodische rock en bands als deze CD dan ook zeer aanraden.