Dire Wolves (Absolutely Perfect Brothers Band) uit San Francisco, Californië, Amerika, werd in 2008 opgericht en bestaat uit: Kelly Ann Nelson - zang en houten fluit, Jeffrey Alexander - gitaarmagoria en houten saxofoon, Brian Lucas - basgitaar, Arjun Mendiratta - viool, Michael Whittaker - dwarsfluit en saxofoon, Sheila Bosco - drums en Laura Naukkarinen - stem.
Hun album "Excursions To Cloudland", dat op LP (zowel op beperkt zwart vinyl + CD als op beperkt mistig kleurig vinyl) is uitgebracht, verscheen 24 maart 2017 via het Beyond Beyond Is Beyond Records label en bevat 4 vrij lange nummers.
Kant A start met het iets meer dan 12 minuten durende "Enter Quietly", waarin ik de band in een rustig tempo hoor starten, waarna het tempo langzaam iets opgevoerd wordt en ik een schitterende licht hypnotiserende progressieve rock song voorgeschoteld krijg, waarmee de band me meteen in de ban van hun muziek weet te krijgen.
Daarna hoor ik "Fogged Out 1", een fantastisch rustig licht psychedelisch stuk progressieve rock, dat, door het gevoelige vioolspel, een enigszins trieste ondertoon bevat.
Vervolgens hoor ik de nummers van de B kant, die begint met "Fogged Out 2", waarin Dire Wolves me een swingend stuk rock voorzet en het tempo langzaam opgevoerd wordt, zodat er een climax ontstaat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en in "Cerebration Day" laat de band me genieten van een verrukkelijk licht psychedelisch nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en tevens een hypnotiserend ritme bevat.
"Excursions To Cloudland" van Dire Wolves is een geweldig album, dat 4 schitterende nummers telt, die me van begin tot eind hebben geboeid en ik kan dit meesterwerkje dan ook aanraden aan elke liefhebber van zowel progressieve als psychedelische rock.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Magic Bus is een band uit Totnes, Devon, Engeland, die bestaat uit: Paul Evans - zang en slaggitaar, Jay Darlington - orgel, synthesizer, mellotron, Terence Waldstradt - sologitaar en zang, Benny Brooke - basgitaar en zang, Viv Goodwin-Darke - dwarsfluit en zang en Matt Butlin - drums.
De band liet zich inspireren door de muziek van bands uit eind jaren 60 begin jaren 70, zoals: The Grateful Dead, Crosby, Stills, Nash & Young, Jefferson Airplane, Caravan, Pink Floyd, Soft Machine en Steve Hillage.
Het eerste album van de band verscheen in 2011 en was simpelweg "Magic Bus" getiteld en bevat de debuut single "Magic Bus" / "Milky Way", die via het Static Caravan label werd uitgebracht, waarna in 2014 het album "Transmission From Sogmore’s Garden" verscheen.
Verder kwam het nummer "Ballad Of Lord Sogmore" ("Transmission From Sogmore’s Garden") op het album Various Artists "P32: Lords Of The Backstage" uit 2015 terecht en bracht het Fruits De Mer Records label op 7 september 2015 de 7" vinyl single "Seven Wonders" / "Eight Miles High", inclusief een uitvouwbare poster, in een gelimiteerde oplage uit, waarbij nog vermeldenswaardig is, dat er geen CD's en/of downloads van deze single zullen werden uitgebracht, op enkele promo's na.
Op hun album "Phillip The Egg", dat 1 mei 2017 via hun eigen label Back To the Garden Records verscheen en 8 songs bevat, zijn Benny Brooke en Matt Butlin vervangen door Wihll Mellorz - basgitaar en Connor Spring - drums.
Het eerste nummer van de plaat heet "Mystic Mountain (I) Twelve Kings" speelt de band een uitstekende melodische licht psychedelische pop song in een niet al te hoog tempo, die in het tweede deel van het nummer verandert in een fantastisch progressief rock nummer met diverse tempowisselingen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door "Fading Light", waarin de band me een rustig progressief nummer voorschotelt.
Daarna hoor ik "Trail To Canaa", een schitterende mix van folk en progressieve rock, die halverwege van tempo verandert en ontaardt in een geweldig stukje melodische progressieve rock, om tegen het einde terug te keren naar de mix van folk en progrock, waarna de band "Zeta" ten gehore brengt, een verrukkelijke psychedelische song, die enkele prima tempowisselingen en progressieve rock invloeden bevat.
Dan zet de band me "Distant Future" voor en hoor ik een mix van progressieve rock, jazz, psychedelische rock en funk, waar diverse tempowisselingen in zitten en in "Kepler 22b (I) The Root (II) Zapruder (III) Myrrh And Honey" laat Magic Bus me genieten van een prachtig complex nummer met invloeden uit spacerock en progressieve rock, dat ook nu weer enkele tempowisselingen heeft.
Vervolgens krijg ik "Kalamazoo" voorgeschoteld en hoor ik een heerlijk rustig melodisch instrumentaal nummer en in het laatste nummer, dat "Yantra Tunnels" heet, laat de band me opnieuw genieten van een schitterende swingende progressieve rock song, waarin de invloed van jaren 70 bands zoals Caravan sterk naar voren kom en deze bevat een vrij hoog tempo, dat tegen het einde nog meer opgevoerd wordt, om op het hoogtepunt afgebroken te worden.
"Phillip The Egg" van Magic Bus bevat 8 fantastische nummers, waar ik van begin tot einde met gespitste oren heb naar zitten luisteren en ik kan dit verrukkelijke album dan ook ten volle aanraden aan een ieder, die van progressieve rock houdt.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Kaspar Hauser werd in 2015 te Glasgow, Schotland, opgericht en bestaat uit: Josh Longton - zang en sologitaar, Anne Kastner - basgitaar en zang en Andy Brown - drums.
In hun thuishaven Glasgow bouwde de band een stevige reputatie op door optredens met onder andere Lydia Lunch, LA Witch, Soft Kill, Gum Takes Tooth en Girls Names.
De band bracht op 13 mei 2016 hun debuut EP op cassette uit via het Soft Power Records en deze is op 26 mei 2017 met 2 extra nummers her uitgebracht door het Box Records label.
De EP start met "Pencil Doings", waarin ik de band een schitterende swingende uptempo mix van new wave en rock laat horen, die me aan de begin periode van The Fall doet denken en deze wordt gevolgd door "Enigma", een stevige rock song met noise en new wave invloeden, die een vrij eentonig, licht hypnotiserend, ritme bevat.
Daarna zet de band me "Tannoy" voor en daarin krijg ik een heerlijke rock song te horen en hoor ik opnieuw overeenkomsten met de muziek van The Fall (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna Kaspar Hauser "Dole Inside" speelt, een vrij heftig klinkende song, waarin de muziek een mix is van new wave en rock.
In "Nicotine Blonde" laat de band me genieten van een dreigende duister klinkende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een licht hypnotiserend ritme heeft en in "The Figurehead" schotelt de band me weer een uitstekende mix van new wave en rock voor, waar invloeden uit begin jaren 80 herkenbaar zijn.
"Kaspar Hauser" van Kaspar Hauser is een prima debuut van deze Schotse formatie, die ik iedere liefhebber van rock en new wave kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Gospelbeach werd te Los Angeles, Californië, Amerika, in 2014 door Brent Rademaker - zang en sologitaar (ex Pacific Surf Line) opgericht en samen met Tom Sanford - drums en Neal Casal - zang en sologitaar vormde hij de eerste formatie van de band, die later uitgebreid werd met Jason Soda - zang en sologitaar en Kip Boardman - zang en basgitaar, terwijl de zang door Nelson Bragg verzorgd wordt.
De band werd opgemerkt door Patrick Boissel van Alive Natural Sound, die ze aanbood een album voor het label te maken en tevens de naam Gospelbeach als bandnaam te gebruiken enn dat resulteerde in het debuut album "Pacific Surf Line", dat in oktober 2015 verscheen.
Op 15 juni 2017 verschijnt "Another Summer Of Love", zowel op LP, CD en als digitale download via het Alive Natural Sound records label en daarop bestaat de band alleen nog maar uit: Brent Rademaker en Jason Soda.
Verder spelen Jonny Niemann - piano, wurlitzer, Roland Juno 60 en Hammond b3, Will Scott - drums, Derek Brown - drums, George Sluppick - drums, Travis Popichak - drums, Kyle Crane - drums, Trevor Beld Jimenez - drums, Todd O'Keef - basgitaar, Ben Reddell - basgitaar, Pat Sansone - zang, Andres Renteria - conga's en percussie, Miranda Lee Richards, Sammy Lea Smith, Will Courtney, Pearl Charles, Sam Blasucci en Trevor Beld Jimenez - achtergrond zang op het album, dat 11 nummers bevat, mee.
Het eerste nummer van het album heet "In The Desert" en daarin hoor ik de band een prima aanstekelijke pop song in een gemiddeld tempo spelen en dit nummer wordt gevolgd door "Hangin' On", een lekker in het gehoor klinkende dansbare song, waarin de band een opgewekt stukje muziek ten gehore brengt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna zet Gospelbeach me "California Fantasy" voor en krijg ik een uitstekende pop song te horen, die enkele subtiele tempowisselingen heeft, waarna ik "You're Alread Home" hoor en daarin speelt de band een mix van pop en country, die rustig start, maar al snel in een iets hoger tempo gespeeld wordt.
Dan schotelt de band me "(I Wanna See U) All The Time" voor en hoor ik opnieuw een prachtige pop song met een aanstekelijk dansbaar ritme, waarna "Strange Days" volgt, een schitterende song, die rock invloeden bevat en me op de maat van de muziek mee doet deinen.
In "Sad Country Boy" maakt Gospelbeach weer een dansbare mix van pop en country en in "Kathleen" krijg ik een swingende pop song voorgezet, die diverse tempowisselingen heeft en in de jaren 70 gemaakt had kunnen zijn.
Vervolgens hoor ik "The City Limits", een prachtige rustige song, "I Don't Wanna Lose You", eveneens een vrij rustige song en "Runnin' Blind", een heerlijke swingende rock song, die halverwege verandert en licht psychedelisch wordt, terwijl ook country en spacerock invloeden hoorbaar zijn.
"Another Summer Of Love" van Gospelbeach is een uitstekend album, dat lekker in het gehoor klinkende songs bevat en ik dit album dan ook ten zeerste aanraden aan liefhebbers van de betere pop.
Op 29 mei 2017 bracht het Space Rock Productions label de 2LP "Tribute To Lemmy" van The Sonic Shamen uit, een band die bestaat uit leden van onder andere Litmus, Earthling Society, Red Elektra en Öresund Space Collective.
Dat zijn: Fred - sologitaar en effecten, Jon - drums en percussie (beide van Earthling Society), Martin - basgitaar, mellotron en synthesizer (Litmus), Vince - sologitaar en effecten (Red Elektra, Alan Davey) en Dr. Space (Öresund Space Collective).
De opnamen voor deze dubbel LP werden in november 2015 in 3 dagen gemaakt in de Foel Studio's te Wales en op de bijgeleverde bonus-CD bij de gekleurde uitgave, een 74 minuten durende jam, speelt Dave Anderson van Hawkwind mee, die tevens de eigenaar van de studio is.
De 2LP, die 5 nummers bevat, is geperst in een oplage van 500 stuks, waarvan er 200 op zwart vinyl en 300 op gekleurd vinyl (a/b kant rood en c/d kant roze), inclusief een bonus-CD.
Kant A bevat het bijna 18 minuten durende nummer "7 Or 7 Not" en hierin hoor ik de band een schitterend melodisch spacerock nummer in een niet al te hoog tempo spelen.
Op de B-kant staan 2 nummers, waarvan "Sam's Gopal" het eerste is en daarin krijg ik een stuk rustige spacerock voorgezet, dat een licht hypnotiserende ondertoon heeft en in "Freaky R&R" laat de band me genieten van een mix van hard- en spacerock, die in een stevig uptempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
Het nummer van kant C heet "Ravi In Space" en duurt, net als "7 Or 7 Not", bijna 18 minuten.
The Sonic Shamen laat me in dit nummer genieten van een geweldige mix van Oosterse en psychedelische muziek en spacerock, waarbij het tempo rustig te noemen is, totdat de band besluit dit langzaam op te voeren en er een progressief stuk muziek ontstaat, dat een hypnotiserend ritme heeft. Kant D bestaat uit "Stoned Dead Your Clever", een vrij stevige jam, die lichtelijk naar hardrock neigt, spacerock invloeden heeft en een hypnotiserend ritme bevat, waardoor ik de muziek ingezogen lijk te worden en in het laatste nummer, "In The Kitchen", laat de band me een kort stukje gitaar muziek horen, dat voorzichtig begeleid wordt door subtiele drumgeluiden.
"Tribute To Lemmy" van The Sonic Shamen bevat 3 lange nummers, 2 kortere en 1 korte, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun muziek heeft weten te houden en ik kan deze 2LP ten zeerste aanraden aan iedere liefhebber van spacerock, maar ook zij, die van van progressieve rock houden, zullen ruimschoots aan hun trekken komen.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
Singer / songwriter George Obi Dimakis, lid van de Griekse band Baby Guru, die voor zijn solo project onder de naam Prins Obi muziek maakt, heeft een jaar na zijn digitale debuut EP "Love Songs For Instant Success", die in december 2013 verscheen, in november 2014 een volledig album uitgebracht, met als titel "Notions".
Van "Notions", dat via Inner Ear Records op CD, LP + bonus CD en als digitale download is verschenen, werd de single "Weekend Lovers" getrokken, dat met 10 andere nummers op het album staat.
De nummers van het album werden in de afgelopen 10 jaar geschreven, waarvan sommige recentelijk en aan de plaat werd medewerking verleend door mede Baby Guru leden King Elephant en Sir Kosmiche, terwijl ook andere gast muzikanten zoals Kon Kon, Ku en Christina op het album mee spelen.
Op 24 april 2017 (Record Store Day) verscheen het album "The Age Of Tourlou" als LP, CD en als digitale download via het Inner Ear Records label en op deze plaat spelen The New Dream Warriors (leden uit de bands The Voyage Limpid Sound, Chickn en Baby Guru) mee.
"Anatolian Rock" is de eerste van de 14 nummers, die op de plaat staan en hierin hoor ik Prins Obi een lekker in het gehoor klinkende song spelen, die in het verlengde ligt van de muziek van Baby Guru's nieuwe album "IV" en dat betekent uptempo pop, die swingt als een trein en zo nu en dan vrij heftig klinkt.
Daarna krijg ik "Common Sense" voorgeschoteld, waarin hij een uitstekend instrumentaal nummer ten gehore brengt, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Too Demanding", een prachtige rustige pop song.
Dan laat hij me genieten van "Distant Cousins", een vrij progressieve rock song, die diverse subtiele tempowisselingen bevat, waarna "Into The Light" volgt, dat lichtelijk experimenteel start, om na korte tijd over te gaan in een schitterende, zeer rustige, pop song.
In "Rafinity" krijg ik opnieuw een rustige pop song voorgezet, die halverwege even verandert en lichtelijk psychedelisch wordt, waarna hij de draad weer oppakt en verder gaat met het maken van zijn rustige pop en in "Finish What You Start" begint de muziek eveneens rustig en voert Prins Obi het tempo langzaam op.
Vervolgens speelt hij een kort swingend elektro nummer, dat "Astro-Man Theme" heet en gevolgd wordt door "Chasing Baboons", waarin ik hem een lekker in het gehoor klinkende mix van pop, disco en elektro hoor spelen, dat enkele tempowisselingen heeft.
Het volgende nummer heet "Reserve The Right To Fail" en daarin zet hij me weer een mooie rustige pop song voor, die psychedelisch eindigt, om verder te gaan met "Galactika", een heerlijke instrumentale mix van pop en spacerock.
Daarna laat hij me opnieuw een nummer horen, waarin het tempo van de muziek afwisselend is, getiteld "Heavy Feet" en deze wordt gevolgd door de titel song "The Age Of Tourlou", een fantastische pop song met een aanstekelijk opgewekt dansbaar ritme en in het laatste nummer "Flower Child" verrast Prins Obi me, door een geweldige stevige progressieve rock song te spelen, die progressieve jazz invloeden en een hypnotiserend ritme bevat (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
"The Age Of Tourlou" van Prins Obi bevat 14 uitstekende nummers, waarvan "Flower Child" zonder twijfel de uitschieter is en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan de liefhebbers van de betere pop, maar ook zij, die van progressieve rock houden raad ik aan dit album eens te gaan beluisteren.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
De Duitse band Faust werd in 1969 te Wümme opgericht, doordat Hans Joachim Irmler - keyboards, Werner "Zappi" Diermaier - drums en Arnold Meifert - percussie, gingen samen spelen met Nukleus leden Rudolf Sosna - sologitaar, Jean Herve`Peron - basgitaar en Gunter Wuesthoff - saxofoon.
Geholpen door journalist en producer Uwe Nettelbeck zetten ze vlak bij Wümme een studio op en begonnen daar opnames te maken voor hun debuut LP "Faust", die in 1971 op doorzichtig vinyl in een doorzichtige hoes verscheen, waardoor de band een trouwe aanhang kreeg en Faust één van de belangrijkste krautrock bands van de jaren 70 werd.
Vervolgens verschenen "Faust So Far" (1972), "The Faust Tapes" (1973), "Outside the Dream Syndicate" (1973) (samenwerking met Tony Conrad), "Faust IV" (1974) en "Faust 5" (1975) (een promocassette van Virgin Records) voor de band uit elkaar ging in 1975.
Tussen 1970 en 1973 speelde Faust mee op de eerste 2 albums van de band Slapp Happy ("Sort Of" en "Acnalbasac Noom"), waarin Perter Blegvad speelde, die met Faust in Wümme had gespeeld en met hen door Engeland had getoerd, terwijl beide LP's geproduceerd werden door Uwe Nettelbeck.
Daarna werden de albums "71 Minutes of Faust" (1979), de compilatie met niet eerder verschenen werk "Munich and Elsewhere" (1987) en "The Last LP" (1988) (ook bekend als The Faust Party No.3 met muziek uit de periode 1971-1972) uitgebracht.
Begin jaren 90 werd Faust nieuw leven ingeblazen door Irmler, Diermaier en Peron en toerde voor het eerst door Amerika, waarna in 1995 hun nieuwe album "Rien" werd uitgebracht, gevolgd door: "You Know FaUSt" (1996), "Faust Wakes Nosferatu" (1998) (de CD en vinyleditie bevatten totaal andere muziek!), "Ravvivando" (1999), "Patchwork" (2002), "Derbe Respect, Adler" (2004) (samenwerking met Dälek), "Outside the Dream Syndicate - Alive" (2005) (samenwerking met Tony Conrad), "Collectif Met(z)" (2005) (3CD box + video CD), "Nobody Knows if it Ever Happened" (2007) (DVD), "... In Autumn" (2007) (3CD box + 1 DVD), "Trial and Error" (2007) (DVD), "Disconnected" (2007) (studioalbum met Nurse with Wound) en "C'est Com...Com...Compliqué" (2009).
Verder verschenen diverse live albums en compilaties, waaronder: "Faust Concerts, Volume 1: Live in Hamburg, 1990" (1994), "Faust Concerts, Volume 2: Live in London, 1992" (1994), "BBC Sessions/Kisses for Pythagoras" (Limited Edition LP, 1996), "Untitled" (1996) (compilatie met live en studiowerk), "Edinburgh 1997" (live, 1997), "Faust/Faust So Far" (2000), "The Wumme Years: 1970-1973" (2000), "Land of Ukko & Rauni" (live, 2000), "Freispiel" (2002) (remixen van
Ravviviando), "BBC Sessions +" (2001), "Patchwork 1971-2002" (2004), "Impressions" (DVD, 2006) en "Od Serca Do Duszy" (2CD, 2007) plus de split single "Überschall 1996" (1996) met Stereolab en Foetus.
OP hun "Just Us" uit 2014, waarop 12 nummers staan en uitgebracht door Bureau B, bestaat Faust alleen nog maar uit Diermaier en Peron, maar op "Fresh Air" (Alive! In The USA), dat op diverse plaatsen gedurende hun 28 daagse tournee in maart en april 2016 door Amerika live is opgenomen, bestaat de band uit: Peron, Diermaier en Maxime Manasc'h, die bijgestaan worden door: Ysanne Spevack (2 nummers), Barbara Manning (3 nummers), Beata Budkiewicz (1 nummer), Ulrike Stoeve (1 nummer), Robert Pepper (2 nummers), Ulrich Krieger (3 nummers), Michael Yr. Jeannouxa Day (3 nummers), Braden Diotte (3nummers) en Juergen Engler (1 nummer).
Het album, dat 5 mei 2017 via het Bureau B label is verschenen, bevat 7 nummers, waarvan het meer dan 17 minuten durende "Fresh Air" het eerste is en daarin hoor ik, een, door Ulrike Stoeve, gesproken tekst ondersteund worden door rustige tonen, waarna de band me in eerste instantie een schitterend avant garde nummer voorzet, maar dat verandert halverwege en als de tekst opnieuw gesproken wordt, laat de band me genieten van een fantastische mix van progressieve rock en krautrock.
Het volgende nummer heet "Birds Of Texas" en hierin speelt de band een prachtig, kort en vrij experimenteel, dreigend nummer, dat gevolgd wordt door "Partitur", een 22 seconden durende experimentele improvisatie.
Daarna krijg ik "La Poulie" te horen, waarin de band me een mix van krautrock en progressieve rock voorschotelt, die tevens experimentele en spacerock invloeden bevat en een in het Frans gezongen tekst heeft.
Dan speelt Faust "Chlorophyl", een geweldig swingend stuk krautrock, dat jazz invloeden bevat en in een hypnotiserend ritme ten gehore gebracht wordt en daarbij wordt de tekst in het Frans en Duits gezongen.
In "Lights Flickr" hoor ik een swingende mix van krautrock en progressieve experimentele jazz te horen, die door Barbara Manning's gesproken tekst extra kracht krijgt (luister naar dit nummeer via de youtube link onder de recensie) en in het laatste nummer, "Fish", laat de band me opnieuw genieten van een verrukkelijk dreigend progressief nummer, dat in een niet al te hoog tempo gespeeld wordt en daarin speelt de, soms heftig, gesproken tekst van Robert Pepper een belangrijke rol.
"Fresh Air" van Faust bevat, net als de rest van hun albums, geen alledaagse muziek, maar is een mix van krautrock, progressieve rock en experimentele jazz, die ik liefhebbers van deze genres ten zeerste kan aanraden.
* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl
