Review: Nekromant - Snakes & Liars (Transubstans, 2017) (Hardrock)

Serpent uit Mjölby, Zweden, werd in 2011 opgericht door Adam Lundqvist - sologitaar, Mattias Ottosson - basgitaar en zang, die samen gingen jammen en drinken in de stad, die in het oostelijk deel van Zweden ligt.
Deze hardrock sessies resulteerden in zowel een LP als EP, maar pas nadat Joakim Olsson - drums bij het duo had gevoegd was de band, die ze Serpent noemden, een feit.
Dat was in 2013, het jaar waarin de band naar hun geboorteplaats Vänersborg verhuisde en hun eerste live optredens deed, waarvan er al snel veel volgden.
Het trio had een sterke live act en solide nummers, waardoor een nieuw album niet uit kon blijven en in het voorjaar van 2015 ging de band dan ook de Studio N3 te Trollhättan in, om onder leiding van hun geluidsman Charlie Johansson hun nieuwe album, Nekromant", op te nemen.
Enkele dagen daarna verscheen de eerste uitgave van dit album en na een overeenkomst met het Transubstans, verscheen het 18 december 2015 via dit label opnieuw.
Vervolgens veranderde de band van naam en ging verder onder de naam Nekromant, die op 16 juni 2017 het album "Snakes & Liars" via het Transubstans label uitbracht.

"Snakes & Liars" bevat 9 nummers, waarvan het eerste "Stoned To Death, Doomed To Die" heet en daarin hoor ik de band een heerlijke swingende hardrock song ten gehore brengen, die met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt, dat halverwege in een vrij rustig tempo verandert en gevolgd wordt door "Funeral Worship", een uitstekende trage, dreigende, rock song.
Daarna krijg ik "Black Velvet" te horen en daarin speelt de band een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo rock song, waarna "Ashes & Rain" volgt, een mooie melodische rochk song, die halverwege van ritme en tempo verandert en iets steviger wordt.
In "Inside Yourself" schotelt Nekromant me opnieuw een stevige rock song voor, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Mardröm" laat de band me een lekker kort stukje instrumentale hardrock horen, dat iets meer dan 1 minuut duurt.
Dan zet de band me "Never Saved" voor en hoor ik weer een stevige rock song, die iets over de helft van het nummer in een sneller tempo over gaat, waarna het nummer gaat swingen, maar na korte tijd verandert de band het tempo opnieuw, om verder te gaan in een rustig gespeeld eindstuk.
De titelsong "Snakes & Liars" is het volgende nummer, dat ik hoor en daarin speelt de band een geweldig swingend nummer in een hoog tempo, om het album te eindigen met "Spelmannen", waarin me verrast door een schitterende rustige mix van hardrock en folk te spelen, die vergezeld gaat van een in het Zweeds gezongen tekst (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).

"Snakes & Liars" van Nekromant bevat 9 prima hardrock nummers, waarbij de muziek stevig is en de zang vrij veel op die van Ozzy Osbourne lijkt en ik kan dit album dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van hardrock houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Carsickness - 1979-1982 (Get Hip Records, 2017) (Punk)

Carsickness uit Pittsburgh, Philladelphia, Amerika, werd in 1979 opgericht tijdens de hoogtij dagen van de punkrock en bestond uit: Karl Mullen - zang en sologitaar, Steve Sciulli - synthesizer, mellotron en zang en Dennis Childers - drums en percussie.
Vervolgens kwamen Chris Koenigsberg - basgitaar, Hans Werner - piano, farfisa en synthesizer en Dan Roelich - saxofoon bij de band, waarna hun eerste optreden in 1980 in de Lions Walk volgde, nadat hun geplande optreden voor die zelfde dag in Pittsburgh's Mattress Factory door de organisator werd afgelast.
De band toerde regelmatig en bouwde een prima reputatie op, waardoor ze een inspiratie bron werden voor band als The Bats en Anti-Flag.
Nadat de leden in 1987 individueel verschillende ideeën kregen, werd er in 1989 besloten te stoppen, maar toch speelden ze nog sporadisch samen in bands en andere muzikale projecten.
In 2017 besloten de bandleden verscheidene van hun meest populaire nummers, samen met onuitgebracht materiaal op plaat te zetten en dit album kreeg de titel "1979-1982" en werd op 21 april 2017 door Get Hip Records zowel op LP als op CD werd uitgebracht.

Het eerste nummer van de plaat, die 17 nummers bevat, heet "Bill Wilkinson" en daarin hoor ik de band een schitterende swingende melodische punk song ten gehore brengen, die met de sneltrein vaart mijn gehoorgang binnen komt en gevolgd wordt door "Police Dog", een fantastische rock song, die diverse tempowisselingen heeft en swingt.
Daarna volgt "Dull Days", een snelle korte punkrock song van iets meer dan 1 minuut, die door "Faster" gevolgd wordt en dit nummer duurt slechts 23 seconden.
Dan zet de band me "Shooting Above The Garbage", eveneens een zeer korte song van 1 minuut, waarin de zang, net als in de andere nummers aan die van Joe Strummer van The Clash doet denken en "Give To The Poor" is eveneens zo'n heerlijke song, die verwantschap heeft met de muziek van The Clash (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie).
In "Plastic Beauty" zet de band me een lekker swingende uptempo mix van punk en surf voor en "Hearts In Traction" start met een drumsolo, waarna de band er op los experimenteert en in "The Invisible Man" begint het nummer met gesproken tekst, waarna de band me verrast op een verrukkelijke progressieve rock song, die een aangenaam dansbaar ritme heeft.
Vervolgens laat Carsickness me genieten van een geweldige swingende progressieve rock song, die "Sharpen Up For Duty" heet en gevolgd wordt door "Suicide", een uitstekende mix van punk en pop, die diverse tempowisselingen bevat, waarna "Bleeding" volgt en ook daarin hoor ik de invloed, die The Clash had op de muziek van Carsickness, doordat de band een lekker in het gehoor klinkende mix van reggae en punk maakt.
"Crazy Thing" is een schitterende afwisselende progressieve rock song met jazz en RIO invloeden en "I Don't Think So" een verrukkelijke swingende uptempo mix van punk en reggae in de stijl van The Clash.
Verder schotelt de band me de volgende 3 nummers voor: "They Came Crawling", een geweldige swingende mix van punk en progressieve jazz rock, "For You", een lekkere dansbare rock song, die me ook deze keer sterk aan de muziek van The Clash doet denken en "Acoustic Bill Wilkinson", een heerlijke akoestische uitvoering van dit nummer.

"1979-1982" van Carsickness staat vol lekkere swingende songs, waarin de band me diverse stijlen muziek heeft laat horen en ik kan deze schijf dan ook ten zeerste aanraden aan een ieder, die van punk, reggae, progressieve rock en jazz houdt en een liefhebber is van de muziek van The Clash.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

<

Review: Eberhard Kranemann Harald Grosskopf - Krautwerk (Bureau B, 2017) (Krautrock)

Eberhard Kranemann uit Dusseldorf studeerde muziek aan het Dortmund Conservatory en kunst aan de Kunstakademie Düsseldorf.
Hij speelde in bands als Kraftwerk, NEU! en Pissoff, terwijl hij solo albums uitbracht onder de naam Fritz Müller.
Harald Grosskopf uit Berlijn speelde drums op de vroege Klaus Schulze albums en nam 13 albums met de band Ashra op en tevens maakte hij als solo artiest diverse synthesizer albums, waaronder "Synthesist" en "Oceanheart".
In 2016 ontmoetten ze elkaar op een festival, waar ze beiden als solo artiest optraden en besloten hun krachten te bundelen en samen een album op te nemen, dat de titel "Krautwerk" kreeg, waarin ze hun kosmische visie op de muziek van vandaag en morgen weergeven.
Het album, dat 6 nummers bevat, verscheen in mei 2017 via het Bureau B label en is zowel op vinyl als op CD uitgebracht en de instrumenten, die beiden hierop spelen zijn: Kranemann - elektronica, sologitaar, Hawaï gitaar, cello en zang en Grosskopf - elektronica, elektrische drums en percussie.

De plaat start met "Midnight In Düsseldorf Berlin" en daarin hoor ik het duo in een rustig tempo spelen, waarbij het eentonige ritme licht hypnotiserend is, terwijl de tekst gesproken wordt en dit nummer wordt gevolgd door "Ou Tchi Gah", een zeer dansbare swingende krautrock song, waarin elementen uit de muziek van Kraftwerk terug te vinden zijn en het ritme hypnotiserend werkt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Daarna zetten Eberhard Kranemann en Harald Grosskopf "Texas Paris" voor, dat start met heftige gitaarklanken, die over gaan in een rustig stukje muziek, dat invloeden uit new age bevat en een eentonig drums ritme heeft, waarna "Happy Blue" volgt, waarin het duo me een lekkere swingende mix van dance en krautrock voorzet, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "Buddhatal" laat het duo me genieten van een heerlijk nummer, dat experimenteel begint en over gaat in een fantastisch, vrij zwaar, stuk muziek, waarin de cello een belangrijke rol speelt en het ritme opnieuw hypnotiserend is en in het laatste nummer, dat "Be Cool" heet, schotelen ze me weer een schitterende hypnotiserende mix van dance en krautrock voor, waarbij stil zitten niet aan de orde is.

"Krautwerk" van Eberhard Kranemann Harald Grosskopf heeft me van begin tot einde weten te boeien en ik kan deze verrukkelijke muziek dan ook ten zeerste aanraden, aan een ieder, die van krautrock, dance en hypnotiserende ritmes houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Deamon's Child - Live Im Lux (Zygmatron Productions, 2017) (Stoner)

Deamon's Child is het alter ego van Sven Missullis (John Deamon) uit Duitsland, die alle instrumenten op, de eerste oorspronkelijke versie, van "Demo", die in maart 2013 opgenomen is, bespeelt.
Nadat de opnames klaar waren richtte hij de band Deamon's Child op, om de songs ook live te kunnen spelen en deze band bestaat momenteel uit:Sven Missullis  - sologitaar en zang, Anami Muhi - basgitaar en zang en Tim Mohr - drums en dit trio nam de CD "Demo" op, waarop 6 nummers staan.
Hun eerste optreden deed de band echter pas op 6 december 2013 in Bei Chez Heinz te Hannover, Duitsland, samen met 2 andere bands.
In 2014 bracht Deamon's Child hun debuut CD met gelijknamige titel uit via het Zygmatron Music label en deze heeft in 2016 een opvolger gekregen, die "Scherben Mussen Sein" heet en in september en oktober 2015 in Hannover is opgenomen.
Op 3 juni 2017 trad Deamon´s Child op in de Lux Club in hun thuisstad Hannover als voorprogramma voor de Canadese band Blood Cerenony.
Daar kwamen ze hun oude vriend Will Dammelaar tegen en besloten samen spontaan het optreden van Deamon´s Child op te nemen en het resultaat daarvan is te beluisteren via de CD-R "Live In Lux", die op 20 juni 2017 in een beperkte oplage van 50 stuks verscheen in een, met de hand genummerde, zelf gemaakte hoes en ook als download verkrijgbaar is.

De CD-R, die 7 nummers van hun eerste 2 albums bevat, start met "Zucker", waarin ik de band een schitterende stonerrock song hoor spelen, die, na een stevig rustig begin, in een redelijk hoog tempo gespeeld wordt, dat diverse prima tempowisselingen bevat.
Daarna krijg ik "Lutscher" voorgeschoteld en hoor ik de band opnieuw een stevige stonerrock song ten gehore brengen, waarin het tempo niet al te hoog ligt en de zware tonen een hypnotiserend ritme bevatten (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna "Äffchen Fährt Fahrrad" volgt en ik een heerlijke swingende song te horen krijg, waar invloeden uit old school house en punk in zitten, waardoor stil zitten niet aan de orde is.
Dan zet Deamon's Child me "Geld" voor, waarin het ritme de eerste 2 minuten niet veel verandert, waarna de band me een geweldige swingende song laat horen met daarin diverse tempowisselingen en een fantastische tekst.
In "Schweinehund, Komm Tanz Mit Mir!" laat de band me genieten van een verrukkelijke progressieve stonerrock song, die afwisselende ritmes bevat en halverwege van ritme verandert en tijdelijk iets melodischer wordt, om tegen het einde verder te gaan in een hoog tempo.
Vervolgens speelt de band "Nichts", een 11 minuten durend dreigend stoner nummer, dat in een niet al te hoog tempo wordt gestart, dat langzaam wordt opgevoerd, waarna er een swingend stuk muziek ontstaat, waarin halverwege geweldige zang bij komt, die vrij heftig klinkt, terwijl de muziek aanzet tot dansen en als toegift laat de band me nogmaals genieten van een een lekker stuk swingende punkrock, dat "Das Vogellied" heet en tot halverwege in een sneltreinvaart gespeeld wordt, waarna de muziek traag en dreigend wordt.

"Live Im Lux" van Deamon's Child geeft een goed beeld weer van een live optreden van de band, die hier een uitstekend stuk muziek weet te laten horen en ik kan iedere liefhebber van stoner alsmede punk dan ook van harte aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: The Blues Against Youth & The Restless Lives Collective - Good Morning Bad Feeling Deprecation Road (Beast Records, 2017) (Blues / Country)

The Blues Against Youth is het alter ego van Gianni TBAY uit Rome, Italië, die sinds 2008 actief is en zingt, sologitaar en basdrums speelt.
In 2009 werden er diverse songs opgenomen door Gianni's vrienden Lou Chano (in Rome) en Benu, die in de band Come 'N Go speelt (in Biel, Zwitserland), waarbij sommige CD-R's zoals "Savage Demo Takes Vol.1" en "TBAY 2009" met de hand gemaakt zijn en hier en daar weggeven werden.
De opnamen sessies, die hij, samen met Cangiarlo Barbati achter de knoppen, maakte in de Snake's Studio te Rome, worden als het eerste officiële materiaal van The Blues Against Youth beschouwd.
De daaruit voortgekomen CD-R "Self-Bootlegged But True", werd in een beperkte oplage gemaakt en uitgegeven tijdens de TBAY optredens, die steeds beter en heftiger werden.
Na 2 jaar optredens in Italië en Europa te hebben gedaan, maakte hij in de zomer van 2010 zijn 7" debuut single, "Become The Whiskey", waarna hij 3 weken als voorprogramma van The Bulemics (Austin, TX) in Europe optrad, waaronder: Spanje, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, België en Nederland, die gevolgd werden door optredens als hoofdact in Italië.
Zijn debuut single was een co-productie tussen TBAY en enkele mensen van de platenlabels Sonatine Produzioni (Fano, Italië), Escape From Today (Torino, Italië), Burning Sound Records (Geneve, Zwitserland) en Brigadisco Records (Itri, Italië).
In december 2010 deed Gianni 4 succesvolle optredens in Portugal onder de naam "Become The Whiskey Release Party Tour" en nadat hij terug in Rome was, begon hij te werken aan zijn eerste volledige album "Pure At Heart Blues" in de M.House Studio samen met Mattia Candeloro (Joe Lally, Spiritual Front).
In maart 2011 speelde hij zijn derde tournee door Europa als hoofdact, waarbij hij 24 optredens deed en zijn nieuwe zelf geproduceerde CD-R "Ripped-Off And Broke" verspreidde, met daarop onuitgebracht en uitgebracht materiaal en in een zeer gelimiteerde oplage van 150 stuks gemaakt.
Doordat er zoveel rips-off versies van zijn muziek in omloop was, besloot hij zijn eigen label Deer It Yourself Records op te richten en zijn eigen platen te persen, waarbij hij zelf achter de schermen blijft.
In de zomer van 2011 verschenen TBAY's volgende uitgaves: de compilatie "Brigadisco 3 - Ulula" (door Brigadisco Records), waarop diverse Italiaanse artiesten staan en een onuitgebracht nummer van Gianni bevat, plus de 7" split single  "A-1 To Portland" / "Standin' Barman Stomp" met The Ribeye Brothers (USA/Monster Magnet huidige en ex leden), die in juli 2011 door de labels Deer It Yourself, Escape From Today en Burning Sounds Records werd uitgebracht.
Vervolgens verscheen zijn debuut album "Pure At Heart Blues" in september dat jaar via zijn eigen Deer It Yourself Records label en ging hij gedurende 5 weken op tournee door Europa.
In 2012 werd het album her uitgebracht door D.I.Y. en Talk About Records en in augustus 2012 verscheen de EP "You Said I Praise The Devil?" op geel vinyl via D.I.Y. en daarop is te horen, dat hij een nieuwe muzikale richting ingelagen is, waarbij er behalve 3 eigen songs, ook een cover van het Merle Haggard nummer "Mama Tried" op staat, waarbij kan worden opgemerkt, dat Merle Haggard één van de muzikanten is, die TBAY het meest hebben beïnvloed.
Ter promotie van de EP deed hij een nieuwe tournee door Europa, die hem door Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, België, Frankrijk en Italië voerde en daarbij deelde het podium met onder andere: King Automatic (in Karlsruhe, Duitsland), The Jackets (in Martigny, Frankrijk) en Bob Log III (op het Skronk One Man Band Festival in Rome, Italië), waarna hij in december 2012 de M.House Studio in ging om zijn tweede album "Trapped In The Country" op te nemen, dat in 2013 op LP en CD verschenen is, via Off Label Records en Deer It Yourself Records.
In 2014 verscheen de 7" split single The Cyborgs / The Blues Against Youth "Spanish Is Sexy" / "Dotted White Line" via het Bloody Sound Fucktory label en op 1 maart 2016 is zijn LP/CD "Apprentice" uitgebracht door zowel Beast Records als Deer It Yourself Records en tevens als digitale download, waarna op 28 juli 2017 de 10" LP "Good Morning Bad Feeling Deprecation Road", die hij samen met The Restless Lives Collective opnam, via Beat Records verschijnt.

Het album, dat 7 nummers bevat, begint met "Good Morning, Bad Feeling" en daarin krijg ik een mooie rustige blues song voorgeschoteld, die een aanstekelijk ritme heeft en gevolgd wordt door "That Reason Why", een opgewekt klinkende song met lichte country invloeden, die me aanzet tot dansen.
Daarna zet de band me "It's Been A Long Time, Mama" voor, waarin ik een lekkere swingende blues song te horen krijg, waarbij stil zitten niet aan de orde is (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie), waarna de band me "Another Pretty Country Song" voorzet en hierin speelt The Blues Against Youth & The Restless Lives Collective een uitstekende country song, zoals ik na het zien van de titel al vermoedde.
Dan hoor ik "Got Blood In My Rhythm", een geweldige swingende song, die me terug voert naar de jaren 50 en gevolgd wordt door "Lonesome Road", een prachtige rustige mix van country en blues  en in "Records And Fish" laat de band me opnieuw een heerlijke mix van country en blues horen, die in een rustig tempo gespeeld wordt.
Als laatste staat er een zogenaamde "hidden track" op de CD en hoor ik de band nogmaals een fantastisch stukje country blues spelen, waarin religieuze invloeden hoorbaar zijn.

"Good Morning Bad Feeling Deprecation Road" van The Blues Against Youth & The Restless Lives Collective bevat 7 schitterende songs, die ik ten zeerste kan aanraden aan liefhebbers van blues en country.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: luverObeat - Vibrato On (luverObeat, Eigen Beheer, 2017) (Garagerock / Psychedelisch)

luverObeat is een Italiaanse band, die in 2013 door Tommy T. en Alexandra werd opgericht en bracht in 2014 hun debuut album "luverObeat" in eigen beheer uit.
Sinds 2016 bestaat de band uit: T. - zang, solo-, slaggitaar, sitar en percussie, Alexandra - orgel, piano, mellotron en zang, Iordanus - basgitaar en Fridericus - drums en in deze formatie werd het album "Vibrato On" opgenomen, waarop Count Peter Zaremba als gastmuzikant op mee speelt (mondharmonica en achtergrond zang) en op 12 januari 2017 uitgebracht via hun eigen luverObeat label.

Het album bevat 8 nummers, waarvan het eerste "Awkward Backwards" heet en daarin hoor ik de band een swingende psychedelische rock song ten gehore brengen, waarin het orgel een belangrijke rol speelt en stil zitten niet aan de orde is.
Daarna zet de band me "Mickey Blooz" voor, waarin ik een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song te horen krijg, die gevolgd wordt door "Hard Done By", een progressief psychedelisch nummer, dat me lichtelijk aan de begintijd van The Stranglers doet denken en ook dit is een zeer swingende rock song (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan hoor ik "Schwabsong" en daarin laat de band me, net als in "Mickey Blooz", horen dat de zang wel wat weg heeft van die van David Bowie, terwijl de muziek eveneens die kant op gaat.
In "Plastic Hate" laat luverObeat me genieten van een swingende psychedelische rock song, die in een vrij snel tempo gespeeld wordt en enkele subtiele tempowisselingen bevat en in "Up To No Good" schotelt de band me een heerlijke garagerock song voor, die swingt en diverse tempowisselingen heeft.
Vervolgens hoor ik "Social Decoy", een melodische swingende licht psychedelische garagerock song en "Oneiric No.8" zet de band me een verrukkelijke licht psychedelische rock song voor, die een aanstekelijk ritme bevat en die, net als de andere songs. terug grijpt naar de muziek uit eind jaren 60.

"Vibrato On" van luverObeat is een lekker in het gehoor klinkende plaat met 8 swingende nummers, die ik elke liefhebber van garagerock en psychedelische rock kan aanraden.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via  www.osuradio.nl

Review: Melt Mountain - Superfetish (Inner Ear Records, 2017) (Pop)

De Griekse band Melt Mountain, uit Athene, bestaat uit: Dimitris Apostolakidis – zang, sologitaar en keyboards, Xenofon Karakonstantis - zang, sologitaar en keyboards, Eddie Theofanidis – basgitaar, Nikos Bakopoulos - saxofoon en Nikos Kotsaris - drums.
De band bracht in 2014 hun debuut EP met gelijknamige titel uit, waarna 29 mei 2017 het vinyl album "Superfetish" in een beperkte oplage via het Inner Ear Records label volgde en tevens verscheen het album als digitale download.
Vermeldenswaardig is nog, dat het album in 4 dagen live in de Urban Studio's te Athene in februari 2016 werd opgenomen en door de band zelf is geproduceerd.

"Superfetish", dat 9 nummers bevat, start met "Fascinating Things", waarin ik de band een lekker in het gehoor klinkende pop song hoor spelen, die enkele prima tempowisselingen heeft en uit een musical lijkt te komen.
Daarna volgt "Deadly Sugar Quest", een swingende, vrij snelle, instrumentale mix van elektro en rock, die halverwege van tempo verandert en gevolgd wordt door "Saturdays", een song, die iets weg heeft van muziek uit een theater voorstelling.
Dan zet de band me "Lethargic" voor en ook daarin geeft de band me het idee, dat ik naar muziek zit te luisteren, die in een  of andere musical gespeeld wordt, maar tevens hoor ik een perfect in elkaar gestoken stuk muziek, dat swingt en diverse tempowisselingen heeft.
In het eerste gedeelte van "Interlude (Lalala)" laat Melt Mountain me nogmaals horen, dat hun muziek beïnvloed is door het variété, maar na de helft van het nummer maakt de muziek een wending en krijg ik een schitterend stuk abstracte muziek voorgezet (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie), dat gevolgd wordt door "Leaves", waarin de band me opnieuw het idee geeft naar musical muziek zitten te luisteren en dat verandert niet als ik "Nuclear Warmth" hoor, waarin een aanstekelijk ritme zit, dat me in beweging brengt.
Vervolgens zet Melt Mountain me "Leech Cities" voor en daarin krijg ik een uitstekende pop song voorgeschoteld, die enkele tempowisselingen heeft, waarna het laatste nummer van de plaat volgt, getiteld "Floats" en hierin laat de band me genieten van een zeer abstract klinkend instrumentaal rustig nummer.

"Superfetish" van Melt Mountain bevat geen alledaagse muziek, maar is zeker geen slecht product, integendeel zelfs, want de muziek van de band zit perfect en vrij complex in elkaar en is een genot om te horen, waardoor ik elke liefhebber van pop kan aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl