Review: Brass Camel - Camel (Eigen Beheer, 2025) (Progressieve Rock)

Brass Camel uit Vancouver, Canada bestaat uit: Wyatt Gilson - drums en percussie, Aubrey Ellefson - keyboards en zang, Curtis Arsenault - basgitaar en zang, Dylan Lammie - sologitaar en Daniel Sveinson - zang en sologitaar.

De band bracht hun debuut album "Brass" op 9 september 2022 als LP en als digitale download uit en deze werd vooraf gegaan door de digitale nummers "Easy" (24 juni 2022) en "King For A Day" (5 augustus 2022) en op 16 april gevolgd door hun tweede album "Camel" dat als digitale download verscheen en 6 nummers bevat.

Het album start met "Zealot", waarin Brass Camel een geweldige progressieve rock song met een gemiddeld tempo ten gehore brengt, die invloeden van hardrock herbergt, een aanstekelijk ritme bevat en tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "Pick Of The Litter", een heerlijke rock song met een wisselende tempo's, jaren 70 invloeden en een aanstekelijk ritme.

Daarna volgen "Chain Reaction", een uitstekende progressieve rock song met een gemiddeld tempo, die swingt en "On The Other Side", een puike rock song met een gemiddeld tempo, lichte symfonische en funk invloeden en een aanstekelijk ritme.

In "Borrowed Time" zet Brass Camel me een fantastische song met een gemiddeld tempo, lichte funk invloeden en een terugkerend ritme voor en in "Another Day" laat de band me genieten van een verrukkelijke progressieve rock song met tempowisselingen, theater invloeden en symfonische elementen, die swingt als een trein.

"Camel" van Brass Camel bevat 6 lekker in het gehoor klinkende progressieve rock nummers waar ik vanaf de begin tonen ontzettend van genoten heb en ik raad liefhebbers van dit genre deze schijf dan ook van harte aan.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Louis Philippe & The Night Mail - The Road To The Sea (Tapete Records, 2025) (Pop)

De Franse singer/songwriter Philippe Auclair, alias Louis Philippe die tegenwoordig in Londen, Engeland woont, bracht in eerste instantie zijn muziek uit via het legendarische É Records label, maar vanaf 11 december 2020 is dat via Tapete Records, waarvan zijn eerste album via dit label "Thunderclouds" was.

Op 2 mei 2025 brengt Tapete Records het album van Louis Philippe & The Night Mail "The Road To The Sea" uit, waarop 14 nummers staan als LP, als CD en als digitale download, waarbij The Night Mail bestaat uit: Robert Rotifer - sologitaar, Andy Lewis - basgitaar en Ian Button - drums.

Het album start met "The Road To Somewhere", waarin Louis Philippe & The Night Mail een prima pop song met een niet al te hoog tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme en deze wordt gevolgd door "Pictures Of Anna", een geweldige uptempo pop song met een vrolijk klinkend ritme en zang die op die van Paul McCartney lijkt (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) en "Where Did We Go Wrong", een uitstekende melodische uptempo song met een dansbaar ritme.

Daarna volgen "La Maison Sans Toit", een mooie langzame song met een nostalgisch geluid, "Those Days Of Summer", een prachtige pop song met een niet al te hoog tempo en "All At Sea", een lekker in het gehoor klinkende song met een gemiddeld tempo en een dansbaar ritme.

In "Le Baiser" zet Louis Philippe & The Night Mail me een puike song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme voor, in "Wine And Roses" krijg ik een song met theater invloeden en een niet al te hoog tempo te horen en in "Watching Your Sun Go Down" schotelt de band me een mooie pop song met een gemiddeld tempo voor.

Dan volgen "A Friend", een rustige pop song met een aanstekelijk ritme en jaren 50 invloeden, "Song For Paddy (Wings Of Desire)", eveneens een langzame song met jaren 50 invloeden en "To The Sea", waarin nogmaals zo'n zelfde soort song gespeeld wordt.

Verder volgen "Always", een instrumentaal nummer met een gemiddeld tempo en easy listening muziek en "Ville Lumière", een song met een vrij langzaam tempo, jaren 50 invloeden en een aanstekelijk ritme, die me enigszins aan de muziek van Wim Sonneveld doet denken.

"The Road To The Sea" van Louis Philippe & The Night Mail bevat 14 prima nummers, waarvan ik de uitschieter "Pictures Of Anna" vind en ik raad elke liefhebber van pop en jaren 50 muziek dan ook aan deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Bjørn Riis - Fimbulvinter (Karisma Records, 2025) (Progressieve Rock)

Sologitarist en zanger Bjørn Riis is één van de oprichters van de progressieve rock band Airbag uit Oslo, Noorwegen en brengt zijn solo albums via het Noorse Karisma Records label uit.

Zijn debuut solo album "Lullabies In A Car Crash" verscheen op 3 november 2014 en werd gevolgd door de albums "Forever Comes To An End" (19 mei 2017), "Coming Home" 

(23 februari 2018), "A Storm Is Coming" (3 mei 2019), "Everything To Everyone" (8 april 2022) plus "Desolate Place" (digitaal nummer, 10 december 2020) en "A Fleeting 

Glimpse" (EP, 30 september 2022) en op 11 april 2025 verscheen het album "Fimbulvinter" als LP in een beperkte oplage van 800 stuks op marmer zwart/wit vinyl, als LP op zwart vinyl, als CD en als digitale download en werd vooraf gegaan door de digitale nummers "Gone" (13 februari 2025), "She" (4 maart 2025) en "Fimbulvinter" (27 maart 2025), waarbij het vermelden waard is, dat hij medewerking kreeg van Henrik Bergan Fossum (Airbag), Arild Brøter (Pymlico) en Kai Christoffersen, die elle drie drums spelen.

Het album, dat 6 nummers bevat, begint met "Illhug", waarin Bjørn Riis een kort stukje klassieke gitaar muziek in een niet al te hoog tempo speelt en dit wordt gevolgd door "Gone" een schitterende progressieve rock song met new wave elementen en een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme voor, die jaren 80 invloeden heeft en halverwege meer snelheid krijgt, waarbij de muziek gaat swingen.

Daarna volgen "Panic Attack", een geweldige progressieve rock song met een terugkerend ritme en een vrij langzaam tempo, die hardrock elementen bevat en plotseling stopt en "She", een mooie song met een rustig tempo en een aanstekelijk ritme.

In het titel nummer "Fimbulvinter" schotelt Bjørn Riis me een fantastisch progressief rock nummer met een gemiddeld tempo en een licht hypnotiserend terugkerend ritme en in "Fear Of Abandonment" krijg ik een prachtige langzame song met ingetogen zang en melodische te horen, die iets na de helft van het nummer meer snelheid krijgt.

"Fimbulvinter" van Bjørn Riis bevat uitstekende progressieve rock nummers, waar ik van begin tot einde van genoten heb en ik raad elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook zeer aan.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)

Review: Soft Ffog - Focus (Is It Jazz? Records, 2025) (Jazzrock)

Soft Ffog uit Noorwegen werd in 2016 opgericht en bestaat uit: Tom “Zappa-Finger” Hasslan - sologitaar, Trond “Geezer Jeezuz” Frønes - basgitaar, Vegard “Wake (Up The) Man” Lien Bjerkan - keyboards en Axel “Pheel The Collin’s” Skalstad - drums.

De band bracht op 27 mei 2022 hun debuut album "Soft Ffrog" uit als LP, als CD en als digitale download via Is It Jazz? Records en op 2 mei 2025 verschijnt hun album "Focus", waarop 4 nummers staan via dit label als LP in een beperkte oplage van 500 stuks op blauw-wit swirl vinyl, als CD en als digitale download en voorafgaand hiervan verscheen de single "Oh Jimi" op 21 maart 2025.

Het album start met "Camel", waarin Soft Ffrog een fantastisch jazzrock nummer met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk ritme speelt, dat invloeden van de jaren 70 herbergt en subtiele tempowisselingen bevat.

Daarna volgt "Pocus", een swingend progressief jazzrock nummer met een aanstekelijk ritme, een gemiddeld tempo, geïmproviseerde muziek en jaren 70 invloeden, dat beweging oproept.

In het titel nummer "Focus" laat Soft Ffrog me genieten van een schitterend technisch progressief melodisch jazzrock nummer met een aanstekelijk dansbaar ritme en een gemiddeld tempo.

Als laatste volgt "Oh Jimi", een verrukkelijk uptempo progressief jazzrock nummer met een aanstekelijk terugkerend ritme en subtiele tempowisselingen, dat tot dansen aanzet.(luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie)

"Focus" van Soft Ffrog bevat 4 geweldige jazzrock nummers met jaren 70 invloeden, waar ik vanaf de begin tonen van genoten heb en van technisch hoogstaande kwaliteit zijn en ik raad elke liefhebber van dit genre deze schijf dan ook sterk aan.

Review: Astral Magic - In Space We Trust (Astral Magic Music, 2025) (Spacerock)

Astral Magic uit Finland is het solo project van basgitaar speler Santtu Laakso van de in 1991 opgerichte psychedelische spacerock band Dark Sun.

Op 30 september 2020 bracht hij zijn eerste solo album "Pathway To The Stars" uit, waarna er nog digitale uitgaven 65 volgden, waarvan er diverse ook op LP en CD werden uitgebracht en verschenen via Space Rock Productions, Sapphire Records, Clostridiumen, Tonzonen Records en Aumega Project en op 6 maart 2025 verscheen "Dance Of Destiny" via zijn eigen label Astral Magic Music als CD en als digitale download en deze wordt op 2 mei 2025 gevolgd door "In Space We Trust", dat via Astral Magic Music in een beperkte oplage van 50 stuks als CDr wordt uitgebracht en hierop wordt hij bijgestaan door Jonathan Segel (sologitaar en viool).

Het album, dat 8 nummers bevat, begint met het titel nummer "In Space We Trust", waarin Astral Magic een geweldig psychedelisch elektronisch nummer met een gemiddeld tempo en een spacerock elementen en deze wordt gevolgd door "Anti-Gravity", een uitstekende progressieve rock song met een gemiddeld tempo, waar subtiele wisselingen in zitten.

Daarna volgen "Martian Archives", een heerlijke licht psychedelische song in de stijl van Pink Floyd met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme en "Light-Years Apart", een prachtig instrumentaal elektronisch nummer met progressieve folk elementen en een gemiddeld tempo.

In "Ancient Pilots" schotelt Astral Magic me een fantastische spacerock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk terugkerend ritme voor, die invloeden van de muziek van Hawkwind heeft en in "Alien Emperor" laat hij me genieten van een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo spacerock song, waarbij stil zitten geen optie is.

Verder volgen "Stasis", een swingend uptempo instrumentaal progressief rock nummer met een aanstekelijk dansbaar ritme en "Deep-Frozen", een verrukkelijke progressieve spacerock song met psychedelische invloeden van de muziek van Pink Floyd en Hawkwind, die een terugkerend ritme heeft.

"In Space We Trust" van Astral Magic is een schitterende spacerock CD met psychedelische en progressieve elementen, waar ik vanaf de begin tonen ontzettend van genoten heb en ik raad elke liefhebber van deze genres deze schijf dan ook sterk aan.

Sorry! Nog geen muziek beschikbaar.

Review: Thee Strawberry Mynde - Reflections (Rogue Records, 2025) (Garagerock / Beat)

Thee Strawberry Mynde uit Noordwest Engeland bestaat na een bezettingswisseling uit: Paul Garner - zang en sologitaar, Mark "Bazza" Barrett - basgitaar, Soulboy Stu - drums en achtergrondzang en Rod Spark - keyboards en achtergrondzang.

De band bracht op 20 juli 2017 hun debuut uit met de digitale EP "Hidden", die 4 nummers bevat en alle 4 tegelijk met de EP verschenen als aparte digitale nummers, en deze werden gevolgd door: "Summershine" (digitaal demo nummer, 28 mei 2018), "Lord I'm So Tired" / "Try As I Might" (beperkte oplage van 300 stuks op 7" vinyl en als digitale single, 24 juni 2022), "Reflections" (digitaal nummer, 27 september 2022) en op 17 april 2025 verschijnt hun 7" EP "Reflections", waarop 4 nummers staan, via het Franse Rogue Records label en als digitale EP en hierop wordt de band op 2 nummers bijgestaan door Jim Riley (van de band Wipout) op bluesharp

De EP start met het titel nummer "Reflections", waarin Thee Strawberry Mynde een fantastische uptempo garagerock song met een aanstekelijk ritme ten gehore brengt, die jaren 60 invloeden bevat en gevolgd wordt door "She Sets The Scene", een uitstekende beat song  met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme.

In "Bad Love" krijg ik een schitterende uptempo rock song met een gemiddeld tempo, een hoog meezing gehalte en een dansbaar ritme te horen en in "Know No More" laat de band me genieten van een verrukkeijke garagerock song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar terugkerend ritme, die swingt als een trein.

De EP ""Reflections" van Thee Strawberry Mynde bevat 4 geweldige jaren 60 gerelateerde songs, waar ik ontzettend van genoten heb en ik raad iedere liefhebber van beat en garagerock deze schijf dan ook zeer aan.(luister naar de EP via de bandcamp link onder de recensie)

Review: The Speedways - Visiting Hours (Beluga Records, Stardumb Records, FOLC Records, 2025) (Powerpop)

The Speedways uit Londen, Engeland bestaat uit: Kris Hood - drums, Adrian Alfonso - basgitaar en achtergrondzang en Matt Julian - zang en sologitaar.

De band bracht op 27 mei 2018 hun debuut album "Just Another Regular Summer" als LP, als CD en als dighitale download uit en deze werd gevolgd door de volgende uitgaven: "Speedways (acoustic Demos)" (gratis digitale EP, 7 januari 2019), "Just Another Regular Summer" (Beperkte oplage 7" single test persing, 26 februari 2019), "Seen Better Days" / "They Don't Know" (7" single, 28 juni 2019), "Kisses Are History" / "Number Seven" (7" single, 6 januari 2020), "This Aint A Radio Sound" / "Love Really Hurts Without You" (7" single, 4 mei 2020), "Radio Sounds" (LP, CD en digitale download, 29 juni 2020), "This Is About A Girl Who Loves The Sun" / "The Day I Call You Mine" (7" single, 4 december 2020), "Sunday Will Never Be The Same - Live Radio Broadcast WFMU" - "The Todd O Phonic Todd Show" (digitaal album, 4 december 2020), "Borrowed & Blue" (10" LP, CD en digitale download, 31 mei 2021), "Shoulda Known" / "A Drop In The Ocean" (7" single, 26 augustus 2022), "Talk Of The Town" (LP, CD en digitale download, 21 november 2022), "Secret Secrets" (7" single, 24 maart 2023), "Triple Platinum" (LP, CD en digitale download, 11 juli 2024) en op 21 februari 2025 verscheen de digitale single "Visiting Hours" en deze wordt op 30 april 2025 in een beperkte oplage op rood, op blauw en op wit 7"vinyl en tevens in een ongelimiteerde oplage op 7" zwart vinyl uitgebracht via Beluga Records, Stardumb Records en FOLC Records.

In "Visiting Hours" zet The Speedways me een lekker in het gehoor klinkende powerpop song met een gemiddeld tempo en een aanstekelijk dansbaar ritme voor en in "Now That I know How" krijg ik een uitstekende swingende pop song met een gemiddeld tempo en vrolijk dansbaar ritme te horen.

"Visiting Hours" van The Speedways is een prima single en bevat 2 heerlijke dansbare powerpop songs met hit potenties, die ik liefhebbers van dit genre zeer kan aanraden.(luister naar de single via de bandcamp link onder de recensie)