Review: Monomyth - Orbis Quadrantis (Suburban Records, 2019) (Progressieve Rock)

Monomyth uit Den Haag, Nederland, werd in mei 2011 opgericht na een jamsessie en bestaat uit: Thomas van den Reydt - sologitaar, Selwyn Slop - basgitaar , Peter van der Meer - keyboards , Tjerk Stoop - synthesizers en Sander Evers - drums.
De bandleden waren eerder actief in bands als: Alkaloid, Incense, The Polar Exploration Ship, Lucid, The Incredible Stacks, 35007 en Gomer Pyle.
Hun eerste optredens deden ze in 2012, onder meer in België (Antwerp Music City in april en Yellowstock Winterfest festival in december) en in Duitsland (Monsters Of Närmberch festival in december), waarmee de band naam maakte en in 2013 op grote Nederlandse festivals als Roadburn in Tilburg (april) en Parkpop in Den Haag (juni) te bewonderen was en tevens was de band opnieuw te zien op het Yellowstock festival te Geel, België in augustus.
In september 2013 verscheen hun debuut album "Monomyth", zowel op CD als op LP, via het Burning World Records label, waarop 5 lange nummers staan, waarna de band het jaar eind december afsloot met een optreden op het Freak Valley X-Mas Fest in het Duitse Siegen.
Ook 2014 was een goed jaar voor Monomyth met optredens in binnen en buitenland en in september werd de LP / CD "Furhter", waarop 4 lange nummers staan, uitgebracht, deze keer via het Suburban Records label.
Ook hun "Exo", dat 18 maart 2016 uitkwam en op zowel CD, LP als digitale download werd uitgebracht, verscheen via dit label en werd die dag in Paradiso te Amsterdam gepresenteerd.
Na het maken van de plaat, gaf Thomas aan te stoppen met de band en hij werd in het najaar van 2017 vervangen door Boudewijn Bonebakker (Gorefest/Gingerpig).
In deze formatie werden de opnamen gemaakt voor het vierde album "Orbis Quadrantis", dat 13 september 2019 via Suburban Records op LP, CD en als digitale download verschijnt.

Het album, dat 4 nummers bevat, start met de single "Aquilo", waarin de band, nadat de geluiden van de zee verdwenen zijn, in een rustig licht psychedelisch ritme start, dat in combinatie met stoner en progressieve rock voor een schitterend geheel zorgt en invloeden bevat van soundscapes.
Net iets over de helft van het nummer verandert de band van tempo en ritme en wordt de muziek meer melodisch en stevig, waarbij een terugkerend ritme gevoegd wordt en symfonische invloeden sterk naar voren komen. (luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
Daarna volgt "Eurus", dat begint met een mix van krautrock en progressieve rock, die na enkele minuten verandert en meer snelheid krijgt, waardoor de muziek nog meer gaat swingen, om tegen het einde in een rustig tempo gespeeld te worden.
In "Auster" begint de muziek met een mix van elektro en krautrock en laat Monomyth me genieten van een swingend stuk muziek, dat een terugkerend ritme heeft, dat licht hypnotiserend op me werkt en ik het gevoel krijg de muziek ingezogen te worden.
Het laatste nummer heet "Favonis", een rustig startend nummer, dat langzaam iets meer snelheid krijgt en invloeden van soundscapes en spacerock heeft, terwijl een terugkerend ritme voor de licht hypnotiserende werking zorgt, waarna de muziek tegen het einde rustig en melodisch wordt.

"Orbis Quadrantis" van Monomyth is een meesterlijke plaat, waarmee de band me van begin tot einde in de ban van hun geweldige muziek heeft gehouden en ik kan deze schijf aanbevelen aan een ieder, die van progressieve melodische rock houdt.

Review: Wires & Lights - A Chasm Here And Now (Oblivion / SPV, 2019) (New Wave / Post-Punk)

Wires & Lights uit Berlijn, Duitsland bestaat uit: Justin Stephen (ex-Passion Play) - zang en sologitaar, Ralf Hünefeld - sologitaar en synthesizer, Gabriel Brero - basgitaar en Sebastian Hilgetag - drums.
De band brengt hun debuut album "A Chasm Here And Now", waar 10 nummers op staan, op 13 september 2019 als CD en als digitale download uit via Oblivion / SPV.

Het eerste nummer van de CD heet "Drive" en daarin zet de band me een schitterende mix van new wave en pop voor, die een licht hypnotiserend terugkerend ritme bevat en gevolgd wordt door "Swimming", een heerlijke swingende new wave song, die een dansbaar ritme en een terugkerend ritme heeft.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna hoor ik "Anyone", een mooie, vrij rustige, post-punk song, die lichtelijk bombastisch klinkt een aanstekelijk ritme heeft, waarna "24H" volgt en de band een lekker in het gehoor klinkende new wave song in een gemiddeld tempo speelt.
Ook in "Sleepers" schotelt Wires & Lights me een geweldige swingende uptempo new wave song voor, waarbij stil zitten geen optie is en in "Cuts" krijg ik opnieuw een uitstekende song te horen, die sterke invloeden uit de jaren 80 en een dansbaar ritme heeft.
Dan volgen "Controller Resistor", een prima song, die rustig begint en halverwege meer snelheid krijgt en swingt en "Dead To Us", een verrukkelijke zware song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, een aanstekelijk ritme heeft en invloeden van Joy Division bevat.
Verder speelt de band "Electric", een uptempo new wave song met aanstekelijke ritme en enkele subtiele tempowisselingen en "Going, Going, Gone" en hierin laat de band me genieten van een verrukkelijke dark wave song, waar lichte invloeden van The Sisters Of Mercy in zitten.

"A Chasm Here And Now" van Wires & Lights is een fantastische CD, waarmee de band me terug naar de jaren 80 new wave voerde en ik kan iedere liefhebber van deze muzieksoort en post-punk dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: The Chuck Norris Experiment - Shortcuts (No Balls Records, 2019) (Hardrock)

The Chuck Norris Experiment werd in 2004 te Gotenburg, Zweden opgericht en bestaat uit: Chuck Ransom - zang, Chuck The Ripper - sologitaar, Chuck Dakota - basgitaar, Chuck Rooster - sologitaar en Chuck Buzz - drums.
De naam Chuck Norris Experiment is  gekozen als een eerbetoon aan de legendarische blues gitarist Charles "Chuck" Norris, die het klassieke live album "Los Angeles Flash" te Gothenburg op 25 juni 1980 maakte. 
In de 14 jaar van bestaan, maakte de band al diverse LP's CD's, Split CD's / LP's en singles en verschenen verscheidene nummers via verzamel albums, die, sinds 2004, via verschillende labels, zoals I Hate Records, Off The Hip Records, Tornado Ride Records, Masterrock Records, Psycho T Records, No Balls Records, Bad Attitude Records, Nicotine Records, Scarey Records, Ghost Highway Records, Dope Productions, Savage Magic en Transubstans Records werden uitgebracht.
De CD "The Chuck Norris Experiment / So Fucking What" verscheen gratis bij OX-Fanzine in maart 2008 als een gezamenlijke uitgave van Psycho T Records, Masterrock Records & Tornado Ride Records.
Ook verscheen er in 2011 via Dope Productions een CD genaamd "The Pitcher Collection Vol.1", die, in een oplage van 150 stuks, gratis werd verstrekt bij het optreden van de band op 26 november 2011 in The Pitcher te Düsseldorf, Duitsland en waren er speciale uitgaven van albums, die alleen in Italië, Amerika, Duitsland en Australië verschenen.
De band trad met veel bekende Europese acts op, zoals Peter Pan Speedrock, Dozer, Exploited, Electric Eel Shock, Hard-Ons, Meteors en Bombshell Rocks.
Na hun album "Right Between The Eyes" uit 2014, dat via het Zweedse Transubstans label zowel op LP (rood en zwart vinyl) als op CD en als digitale download uitgebracht werd, verschenen er diverse 7"singles, een DVD en CD's via andere labels, onder andere: "Respect The Chuck America" (CD, Strange Magic Records, 2015), "Live In London (Bootleg Series - Part 2)" (CD, Dope Productions, 2016) en "Chuck Norris Experiment / Trigger McPoopshute - Split CD" (CD, Dope Productions, 2016), voordat hun zevende officiële studio album "Chück Me!" op 5 mei 2017 door het Transubstans label zowel op LP, CD als op digitale download werd uitgebracht, waarna aansluitend, in 2017 en 2018, een uitgebreide wereldwijde tournee volgde.
Op 1 februari 2018 verscheen het album "Hot Stuff", via Ghost Highway Recordings (Spanje) / Savage Magic Records (USA), waarop 13 nummers staan, die niet op andere albums van de band voor komen, waaronder diverse tribuut nummers, een onuitgebrachte song, single versies en een akoestische song.
"Hot Stuff", die vanaf 1 januari 2018 bij de labels en tevens via de Chuck Norris Experiment webshop te bestellen was, werd in een beperkte oplage van 150 stuks op zwart vinyl en in een zeer beperkte oplage van 50 stuks op CD uitgebracht en beide uitgaven zijn met de hand genummerd en van handtekeningen voorzien.
Op 10 mei 2019 verscheen het compilatie album "Tribute To Dead Moon" via Ghost Highway Recordings & Chaputa Records in een beperkte oplage van 1000 stuks, waarvan 500 op zwart en 500 stuks op wit vinyl als 2LP (10") en daarop staan 19 bands, waarvan The Chuck Norris Experiment, die het nummer "Walking On My Grave" ten gehore brengen, er 1 van is en dit nummer is als digitale download uitgebracht.
De nieuwe single van de band heet "Back It Up!" en wordt in eigen beheer als digitale download uitgebracht en staat tevens op het album "Shortcuts", dat 13 september via No Balls Records ter ere van de 100ste uitgave van het label wordt gevierd.
Het album verschijnt in een zeer beperkte oplage 150 stuks op 7" vinyl, waarvan 75 blauw en 75 roze, in een beperkte oplage van 110 stuks op CD en 110 stuks op cassette, terwijl er 75 via No Balls Records worden verkocht en de rest via The Chuck Norris Experiment.

"Shortcuts", dat 10 nummers bevat en zoals de titel al doet vermoeden, bestaat uit korte nummers, start met het als digitale single verschenen "Back It Up!", dat slechts 1.21 duurt en daarin hoor ik de band een heftige hardrock song ten gehore brengen, die met hoge snelheid mijn gehoorgang in gespeeld wordt en swingt als een trein (luister naar dit nummer via de bandcamp link onder de recensie) , waarna "All Your Bridges Are Burning" volgt, een schitterende heftige rock song, die eveneens een hoog tempo heeft.
Daarna hoor ik "Crashing Down The Stairs", een aanstekelijke song, die aanzet tot dansen, die gevolgd wordt door "One Hand On The Hip", een geweldige swingende song, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
In "A Thief And A Liar" speelt The Chuck Norris Experiment weer zo'n uitstekende rock song, waarop stil zitten geen optie is en deze wordt gevolgd door "Whatever You Say I Am", een uptempo song van nog geen 50 seconden.
Dan volgen "Second To None", waarin de band me nogmaals trakteert op een aanstekelijke swingende song, die aanzet tot dansen en "Itchy Finger", die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en een hoog meezing gehalte heeft.
Verder hoor ik "Little Demon II", een uptempo rock song, die een afwisselend tempo heeft en "Begging For More", dat nogmaals in een hoog tempo gespeeld wordt en swingt als een trein.

"Shortcuts" van The Chuck Norris Experiment staat vol heerlijke korte energieke hardrock songs, die swingen en ik kan deze schijf dan ook aanraden, aan elke liefhebber van deze muzieksoort.

Review: David Woodcock - Normal Life (Blow Up Records, 2019) (Reggae / Pop)

David Woodcock uit Southend-on-Sea, Engeland, die in 2011 begon, bracht zijn debuut download single "Same Things" in 2013 uit, die op 4 augustus 2014 gevolgd werd door het CD album "David Woodcock", waar een gesigneerde ansichtkaart bij zit.
Daarna volgden "Beggars Can't Be Choosers", zijn eerste offciële 7" single, die via Blow Up Records in een beperkte oplage van 500 stuks op gekleurd vinyl is uitgebracht en "Open Secret" (2014), plus de digitale EP "The Adventures Of You And Me".
Op 13 september 2019 verschijnt zijn tweede album "Normaal Life" in een beperkte oplage van 500 stuks op zwart vinyl en als via Blow Up Records en deze wordt vooraf gegaan door de single "Fixtures And Fittings", dat ook op het album staat.

De LP, die 13 nummers telt, begint met de titelsong "Normal Life", een fantastische uptempo mix van pop en reggae, die theater invloeden heeft en diverse tempowisselingen bevat en gevolgd wordt door het op single verschenen "Fixtures And Fittings", dat begint met de tonen van "Down Under" van Men At Work en hierin speelt David een lekkere swingende dansbare mix van reggae en pop met sterke invloeden van Men At Work en Madness, waar diverse tempowisselingen in zitten.
Daarna krijg ik "My Escsapism" voorgezet, waarin David een mooie rustige pop song ten gehore brengt, die gevolgd wordt door "Little Hope", een uitstekende uptempo pop song, die een aanstekelijk ritme heeft en dansbaar is, waarna "Lover And A Friend" volgt en ook dit is een lekker in het gehoor klinkende uptempo pop song, die aanzet tot dansen.
In "Don't Hold My Hand" speelt hij een geweldige licht psychedelische pop song, dat een terugkerende ritme bevat en swingt als een terin, in "No Need For Violence" speelt hij opnieuw een prachtige pop song, die een gemiddeld tempo heeft en in "Broken" schotelt David me nogmaals een mooie uptempo pop song voor.
Dan volgen "If You Ever Get Out Of Your Bedroom", een door blazers begeleide uptempo pop song, "Peep Show", een song met een aanstekelijk ritme en een gemiddeld tempo, "Someone Else's Problem", een heerlijke song met enkele tempowisselingen.
Verder hoor ik "Sad", een swingende pop song, waar enkele subtiele tempowisselingenen een aangenaam ritme in zitten en "Old Town", dat met rustige piano tonen gespeeld wordt, Hawaii gitaar bevat en een nostalgisch karakter heeft.

"Normal Life" van David Woodcock is een uitstekende plaat, die vol prima songs staat en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen, aan een ieder, die van de betere pop houdt.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Review: Wild Billy Childish & CTMF - Marc Riley Session 2019 (Damaged Goods Records, 2019) (Punk), )

Billy Childish (die geboren werd als Steven John Hamper) uit Chatham, Kent, Engeland is kunstschilder, auteur, poëet, fotograaf, filmmaker, zanger en gitarist.
Hij speelde in diverse bands, waaronder: The Chatham Singers, Thee Mighty Caesars, The Delmonas, The Pop Rivets, Thee Milkshakes, Thee Headcoats, The Vermin Poets, The Spartan Dreggs, Wild Billy Childish & the Blackhands en The Musicians Of The British Empire, die verschillende muziekstijlen speelden zoals: garage rock, punk, rock & roll, blues, folk, klassiek /experimenteel, gesproken woord, kinderliedjes en surf.
Samen met Charles Thomson richtte hij in 1999 The Stuckism Art Movement op, dat hij in 2001 verliet, om zich verder in de kunstwereld te ontwikkelen en in juli 2014 werd hij genomineerd voor de  Doctor Of Arts Degree van de universiteit van Kent, terwijl hij tevens les geeft aan Rochester Independent College.
Sinds 1979 brengt hij albums uit, zowel solo als met zijn bands en er verschenen reeds 118 albums van hem op die manier.
Met de band CTMF (voorheen The Musicians Of The British Empire), die bestaat uit: Nurse Julie, alias Juju (zijn vrouw Julie Hamper) - basgitaar en Wolf (Simon) Howard - drums,  bracht hij zijn eerste album "All Our Forts Are With You" in 2013 uit en deze werd gevolgd door "Die Hinterstoisser Traverse" (2013), "Acorn Man (2014)", "SQ1" (2016) en "Brand New Cage" (2017), die allemaal via Damaged Goods Records verschenen.
Op 27 april 2018 verscheen de single "Something's Missing Inside" / "Walking On The Water" zowel op 7" vinyl als digitaal via Damaged Goods Records als opvolger van "What About Brian" / "The Fields In The Mist", die 24 november 2017 werd uitgebracht en op 20 september 2019 verschijnt de 7" EP "Marc Riley Session 2019" in een beperkte oplage van 600 stuks op zwart vinyl via Damaged Goods Records, waarvan de opnamen tijdens een sessie van Marc Riley's BBC 6 Music show in april 2019 plaats vonden.

De EP bevat 4 nummers, waarvan het uit de jaren 90 stammende "When You Stop Loving Me", dat Billy met Thee Headcoats op Sub Pop Records uitbracht, de eerste is en daarin hoor ik de band een schitterende ruige jaren 60 gerelateerde beat song in een gemiddeld tempo ten gehore brengen, die iets langzamer is dan het origineel en dit nummer wordt gevolgd door "Hurt Me", een vrij rustige pop song, die achtergrondzang van Thee Headcoatees bevat en enkele tempowisselingen heeft en eerder door Thee Headcoats opgenomen werd.
In "My Love Was Felled" speelt Wild Billy Childish & CTMF een heerlijke aanstekelijke mix van beat en post punk, die diverse tempowisselingen heeft, swingt en uitnodigt tot mee zingen en in "Pretend", eveneens een nummer van The Headcoats krijg ik een verrukkelijke licht psychedelische beat song voorgeschoteld, waarin de invloed van The Beatles te horen is.

"Marc Riley Session 2019" van Wild Billy Childish & CTMF is een geweldige EP, waarmee Billy me nogmaals bewijst, nog lang niet afgeschreven te zijn en ik kan deze schijf dan ook sterk aanbevelen, aan een ieder, die van jaren 60 beat, punk, garagerock en psychedelische muziek houdt.

Sorry! Nog geen video beschikbaar.

Review: Elvenking - Reader Of The Runes - Divination (AFM / Suburban / Bertus, 2019) (Folk Metal)

Elvenking werd in 1997 te Sacile, Italië opgericht door Fedrico "Aydan" Baston – sologitaar en Jarpen - sologitaar en zang, die samen met Sargon - basgitaar, Davide "Damnagoras" Moras - zang en Zender - drums de oorspronklijke band vormden.
Na eerst veel optredens gedaan te hebben, werd in 2000 besloten een promotie album op te nemen, dat "To Oak Woods Bestowed" heet en daarop speelt Damnagoras ook  de basgitaar, omdat Sargon besloot te stoppen.
De demo bleek succesvol genoeg om een platencontract bij het Duitse AFM label in de wacht te slepen en kort erna kwam basgitarist Gorlan, die eerder als sessiemuzikant bij Elvenking had gespeeld, de band versterken.
Hun officiële debuut album "Heathenreal" werd op 23 juli 2001 uitgebracht, waarna zanger Damnagoras in 2002 om gezondheids redenen stopte met de band, om gedurende 2 jaar tijdelijk vervangen te worden door Massimo "Kleid" Bottiglieri, want Damnagoras keerde in 2004 helemaal genezen terug, nadat de band het album "Wyrd" had opgenomen, waarop ook Elyghen - keyboards en viool Elvenking was komen versterken.
Op 4 februari 2005 verliet Jarpen de band, omdat hij zich niet prettig meer voelde door de ingeslagen muzikale richting
In 2006 (3 november) verscheen het album "The Winter Wake", dat werd gevolgd door "The Scythe"(14 september 2007) en "Two Tragedy Poets (...And a Caravan of Weird Figures)" (2008). 
In 2009 deden zich 2 wisselingen in de band voor, zo kwam sologitarist Raffaello "Rafahel" Indri, die al 2 jaar live met de band meespeelde, als vaste kracht bij Elvenking en violist Fabio "Lethien" Polp werd de vervanger van Elyghen.
Daarna werden de albums: "Red Silent Tides" (2010), "Era" (2012), "Pagan Manifesto" (2014) en "Secrets Of The Magick" Grimoire (2017) uitgebracht en op 30 augustus 2019 verschijnt "Reader Of The Runes - Divination" en tussen 2007 en 2017 verschenen er 6 singles en 3 muziek video's
Vermeldenswaardig is ook, dat drummer Zender begin 2011 vervangen werd door Simone "Symohn" Morettin, die op zijn beurt in 2017 de stokjes over gaf aan Marco "Lancs" Lanciotti en Gorlan ging in 2012 uit de band, waarna Alessandro "Jakob" Jacobi er in kwam.

Het album, dat 12 nummers bevat, start met "Perthro", een korte song, die in de stijl van gothic bands als Dead Can Dance gespeeld wordt, waarna er een schitterende mix tussen heavy metal en folk gespeeld wordt, getiteld "Heathen Divine", die invloeden van hardrock en koorzang heeft en met hoge snelheid mijn gehoorgang binnen komt en deze wordt gevolgd door "Divination", eveneens een swingende uptempo hardrock song, die met folk invloeden doorspekt is en enkele tempowisselingen heeft.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)
Daarna speelt de band "Silverseal" en ook hierin maakt de band de mix hardrock en folk en krijg ik een uitstekende uptempo rock song voorgeschoteld, die diverse tempowisselingen heeft en swingt en gevolgd wordt door "The Misfortune Of Virtue", dat met rustig pianospel start, dat al snel over genomen wordt door de sologitaar, waarna de rest van de instrumenten erbij gevoegd wordt en de song weer een heavy karakter krijgt waarin het tempo hoog ligt.
In "Eternal Eleanor" begint de muziek met prachtige klanken, die na korte tijd over gaan in een heerlijk stuk folk, waar voorzichtig hardrock klanken aan toe gevoegd worden en invloeden van Lucifer Was hoorbaar zijn, in "Diamonds In The Night" speelt Elvenking een mooie korte rustige folk song en in "Under The Sign Of A Black Star" zet de band me opnieuw een hardrock song voor, die in een hoog tempo gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft.
Dan volgen "Malefica Doctrine", dat met de snelheid van het licht wordt gespeeld en ik een fantastisch heavy rock nummer te horen krijg, dat tegen het einde melodisch wordt en rustig eindigt en "Sic Semper Tyrannis", waarin de band me nogmaals trakteert op een swingende rock song met invloeden uit de folk en melodische rock, die tempowisselingen bevat.
Verder hoor ik "Warden Of The Bane", een afwisselende hardrock song, die net als de meeste hardrock songs bij tijd en wijle bombastisch klinkt en "Reader Of The Runes – Book I", een schitterende uptempo mix van hardrock en folk, die iets over de helft van de song tijdelijk meer snelheid krijgt, om dan in een rustig tempo te veranderen, weer snelheid te krijgen, bombastisch te worden en in rust te eindigen.

"Reader Of The Runes - Divination" van Elvenking is een uitstekende plaat, die vol staat met heerlijke folk metal en is voor liefhebbers van deze muziekstijl een must.

Review: The Snivelling Shits - Bring Me The Head Of Yukio Mishima (Damaged Goods Records, 2019) (Punk)

The Snivelling Shits werd te Londen, Engeland, in 1977 opgericht door muziek journalist Giovanni Dadomo - zang, Peter Makowski - sologitaar en Dave Fudger - sologitaar, die in 1977 de demo "Crossroads" / "Only 13" in een zeer beperkte oplage maakten, waarna de punk single "Terminal Stupid"/"I Can't Come" via Ghetto Rockers uitbracht, waarop sologitarist en mede journalist Dave Fudger op meespeelde, evenals Steve Lillywhite - basgitaar, Steve Nicol (van Eddie and the Hot Rods) - drums en leden van Sniff ’n’ The Tears, Ratbites From Hell en DJ Scratchy.
Daarna verscheen in 1977 het nummer "Isgodaman?" onder de naam Arthur Comix op een compilatie album "Streets" van het Beggars Banquet label, dat samen met "Terminal Stupid"/"I Can't Come" in 1989 door Damaged Goods Records werd her-uitgebracht en tevens verscheen het album "I Can't Come" in datzelfde jaar via dit label.
In 1979 had Giovanni de bandnaam veranderd in The Hits en nam meer nummers op, die in 1980 ontdekt werden en in 1989 op de LP "I Can't Come" verschenen, samen met 2 nummers, die hij samen met leden van The Damned schreef ("I Just Can't Be Happy Today" en "There Ain't No Sanity Clause").
Giovanni Dadomo overleed in 1997.
The Snivelling Shits speelden op 15 december 2018, na 40 jaar, samen met JOhnny Moped in The Lexington en traden 2 augustus 2019 op het Blackpool Rebellion Festival op, om hun single “Bring Me The Head Of Yukio Mishima” / “Et Moi, Et Moi, Et Moi" te promoten, die in een zeer beperkte oplage op bruin, rookbruin en rookgeel op 23 augustus door Damaged Goods Records wordt uitgebracht.

In "Bring Me The Head Of Yukio Mishima" laat de band me genieten van een geweldige uptempo punkrock song, die in de stijl van The Sex Pistols gespeeld wordt, een aanstekelijk ritme heeft en swingt en in de cover van het Jacques Dutronc nummer “Et Moi, Et Moi, Et Moi, dat eveneens door Mungo Jerry, M en Yo La Tengo’s James New is uitgebracht, speelt The Snivelling Shits een fantastische uitvoering, die net als het origineel uit 1966 een Franstalige tekst heeft en de oorspronkelijke uitvoering sterk benadert.(luister naar dit nummer via de YouTube link onder de recensie)

De single "Bring Me The Head Of Yukio Mishima" / “Et Moi, Et Moi, Et Moi" van The Snivelling Shits bevat 2 schitterende nummers, die ik elke liefhebber van punk en zestiger jaren muziek kan aanraden.