De band, die, nadat in 1967 Carol Duke bij de band kwam, bestond uit: Carol Duke - zang en sologitaar, Fred Waxler - sologitaar en klarinet, Michael Lindner - basgitaar, Tim Hazen - Farisa en Hammond orgel, piano, sologitaar, zang en mandoline en Dave Ray Costuros - drums, zang en trompet, bracht een 7" EP in zeer beperkte oplage van 100 stuks uit, terwijl er ook live opnamen gemaakt werden tijdens het optreden in de legendarische Matrix club te San Francisco in 1968.
Op 18 november 2016 bracht het High Noon Records label 7 studio plus 12 live opnamen in een CD digipack inclusief een 32 pagina's tellend boekwerkje uit en tevens verschenen er 14 van de 19 opnamen op LP plus een download kaart voor 5 exclusieve bonus nummers en een 24 pagina's tellend boekje op tijdschrift formaat, maar ook is het album als digitale download verkrijgbaar.
Het album start met het door Bob Dylan geschreven "Down the Line" en daarin hoor ik de band een lekker in het gehoor klinkende licht psychedelische rock song spelen, die folk invloeden heeft (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en dit nummer wordt gevolgd door "Titanic", een swingende mix van country en skiffle, die me in beweging brengt.
Daarna zet de band me "Close the Door Lightly" voor en krijg ik een mooie rustige country song te horen, waarna de 4 nummers van de EP volgen, waarvan "Duncan And Brady" de eerste is, die op de EP "Been On The Job Too Long" heet en dit is een lekker in het gehoor klinkende swingende pop song, waar licht psychedelische elementen in zitten.
Het volgende nummer heet "97 Men" en daarin brengt de band een swingende opgewekte pop song ten gehore, waarbij de muziek me doet denken aan die van Country Joe & The Fish en deze wordt gevolgd door "Whips And Leathers", een heerlijke licht psychedelische pop song met enkele prima tempowisselingen en "Down The Line", waarin de band een langzamere uitvoering van dit nummer speelt, dat tevens een meer progressief en heftiger orgelspel heeft.
Vervolgens krijg ik de live opnamen te horen, die beginnen met "Larry Welz Dedication", een korte aankondiging voor het volgende nummer, dat "Gloryland" heet en een religieuze pop song is, waarin de band me hun swingende versie van "Glory, Glory Hallelujah" voorzet.
In "I Know You Rider" krijg ik een uitstekende dansbare progressieve pop song te horen en in "Baltimore Oriole" laat Marvin Gardens me genieten van een schitterende rustig startende licht psychedelische pop song, die na enkele minuten verandert in een geweldige swingende progressieve rock song met licht jazz invloeden, om daarna terug te keren naar het rustige tempo, waar ook blues invloeden in te horen zijn.
Dan schotelt de band me "Titanic" voor en hoor ik weer die schitterende mix van country en skiffle muziek, die swingt als een trein en in "Richland Woman Blues" krijg ik een dansbare mix van country en blues voorgezet.
Daarna speelt de band "Duncan And Brady", die net als de studio opname swingt en licht psychedelische elementen heeft, waarna "The Whisper Song" volgt en ik een swingende pop song te horen krijg, waar humor en cabaret elementen in zitten.
Verder zet de band me "Ananias" voor, een fantastische religieuze progressieve blues song, die rustig start, maar gaandeweg meer vaart krijgt en "97 Men", een swingende opgewekte pop song met diverse tempowisselingen.
In "Have A Drink On Me" laat de band me een vrolijk klinkende humoristische pop song horen, waar ook theater elementen in zitten en in "Good Night Ladies" speelt de band nogmaals een humoristische cabaret song.
"1968" van Marvin Gardens is een lekker in het gehoor klinkend album en geeft een uitstekend beeld weer, hoe de muziek in die periode te San Francisco was en ik kan iedere liefhebber van jaren 60 muziek dan ook aanraden, dit album eens te gaan beluisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten