Het album begint met "The Dolphins", waarop gastmuzikant Chris Scott op saxofoon meespeelt en daarin krijg ik een rustige pop song te horen, die invloed van avant garde en smooth jazz heeft en deze wordt gevolgd door "Doppelgänger", een mooie rustige pop song en "AK", een mix vrij rustige van elektronische muziek en pop.
Daarna volgen "In The Sun", een mix van elektro en pop, die in een gemiddeld tempo wordt gespeeld en een dansbaar terugkerend ritme heeft en "Greek Dark Age", een mix van pop en elektronische muziek met een donkere uitstraling, die in een niet al te hoog tempo wordt gespeeld.
In "Beginning Of The End" schotelt Johnny Labelle me opnieuw zo'n prachtige dansbare pop song voor en in "Visceral" hoor ik hem nogmaals zo'n zelfde soort song spelen, die donkere elementen bevat.
Verder volgen "Disillusionment", een verrukkelijk instrumentaal kort zwaar nummer, dat post-apocalyptische beelden oproept en "Poseidonia" en hierin krijg ik weer zo'n prima pop song voorgezet, die in een vrij rustig tempo wordt gespeeld en een hoog meedein gehalte heeft.
"XVIII" van Johnny Labelle is een uitstekende plaat met mooie rustige muziek, waarbij zijn bariton stem prima tot zijn recht komt, maar ook de beperking hiervan weergeeft, want veel van de muziek lijkt hierdoor op elkaar, maar desondanks kan ik liefhebbers van de betere pop aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren en en hierover zelf te oordelen.(luister naar dit album via de bandcamp link onder de recensie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten