Review: Destination Lonely - Death Of An Angel (Voodoo Rhythm, 2017) (Garagerock)

Destination Lonely is een garagerock band uit Toulouse, Frankrijk, die in 2010 hun debuut 10" vinyl EP "Fun Is Dead" uitbracht via Sentenza Records en toen bestond uit: Marco Fatal - sologitaar en zang, N-Wrong - basgitaar en zang en Nath - drums.
In 2012 werd deze 10" gevolgd door de mini-LP "Kiss Or Kicks", die via Les Disques Steak verscheen, waarop de band bestond uit: Marco Fatal - sologitaar en zang, Vince Posadzki - basgitaar en zang en thibaut - drums en zang, terwijl de bandbezetting op de nieuwe CD "No One Can Save Me" uit 2015 opnieuw anders is en tegenwoordig bestaat uit: Marco Fatal - sologitaar en zang, Lo' Spider - basgitaar, zang, orgel en percussie en Wlad - drums en percussie.
Eerder speelde Marco en Wlad samen in de band The Fatals, die hij in 2001 oprichtte, terwijl Lo'Spider eerder in The Jerry Spider Gang actief was.
De CD "No One Can Save Me", is in 2015 door het Voodoo Rhythm Records label uitgebracht en tussen juni en december 2014 in de Swampland studio te Toulouse opgenomen.
De opvolger hiervan heet "Death Of An Angel", uit 2017, is eveneens via Voodoo Rhythm Records uitgebracht en bevat 10 nummers.

Het album start met "Dirt Preacher", waarin ik de band een vrij snelle heftige mix van punk en rock & roll hoor spelen, die gevolgd wordt door "Staying Underground", een fantastische punkrock song, die met hoge snelheid gespeeld wordt en me terug voert naar eind jaren 70.
Daarna speelt de band de titelsong "Death Of An Angel", waarin ik een schitterende rustige garagerock song voorgeschoteld krijg (luister naar dit nummer via de youtbe link onder de recensie), waarna "I Don't Mind" volgt en ik een lekker swingende garagerock te horen krijg.
Dan hoor ik "Vanessa" en dit is weer zo'n verrukkelijke rustige rock song, die lichte psychedelische invloeden heeft en een aanstekelijk ritme bevat, terwijl de tekst gedeeltelijk in het Engels en Frans gezongen wordt.
In Straight From Hell" speelt Destination Lonely opnieuw een vrij rustige rock song en in "Outreau" krijg ik een licht chaotisch instrumentaal nummer te horen, dat een eentonig hypnotiserend ritme bevat.
Vervolgens zet de band me "Only One Thing" voor en hoor ik een heerlijke rustige garagerock song, waarin de band op zijn best is en deze had in de jaren 60 gemaakt kunnen zijn.
Verder hoor ik "Waste My Time", een uitstekende rock song, waarin het tempo gemiddeld te noemen is en de muziek een aanstekelijk ritme heeft, waarop ik moet meebewegen en in het laatste nummer, dat "I Walk Alone" heet, laat de band me nogmaals genieten van een prachtige rustige rock song.

"Death Of An Angel" van Destination Lonely laat me 2 kanten van de band zien, waarbij de rustige kant me het meest aanspreekt, hoewel de uptempo nummers ook niet te versmaden zijn en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van punk, garagerock en aan een zestiger jaren gerelateerde ballad houdt.

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: Various Artists - 30 Years Anniversary Tribute Album For The Monsters (Voodoo Rhythm Records, 2016) (Rock)

De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums, die hun eerste cassette uitbrachten.
Tot halverwege de jaren 90 veranderde de bezetting van The Monsters regelmatig, maar vanaf 1995 bestaat de band uit: Beat-Man, Janosh - staande basgitaar, Di Putto - drums en Swain Lee - drums.
In de loop der jaren bracht de band, die op bijna elk continent speelde, ook een aantal albums uit, zoals: "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006), ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), "Monster Masks" (her-uitgave van "The Mask" uit 1989) (LP+CD, 2013) en "Presents The Hunch" (her-uitgave van "The Hunch" uit 1991) (LP+CD, 2013), waarvan de meeste via het Voodoo Rhythm Records label van Beat-Man verschenen.
Om het heugelijke feit te vieren, dat de band 30 jaar bestaat, hebben artiesten van het Voodoo Rhythm Records label een tribuut album gemaakt, waarop 15 nummers staan, die The Monsters hebben uitgebracht.
Het album is 11 november 2016 verschenen en zowel op LP plus gratis CD + poster, als op CD worden uitgebracht

Het album start met Urban Junior (Zwitserland), die "Dead End Street" speelt en daarin hoor ik de muziek starten met ruimtelijke geluiden, die vergezeld gaan van een gesproken tekst, om na korte tijd over te gaan in een fantastische dansbare elektro song, die gevolgd wordt door "And Then You Cry" van Dylan Walshe (Ierland), die me een prima mix van een pop en country song in een niet al te hoog tempo voorschotelt.
Nicole Garcia (USA) brengt "Baby Ok" ten gehore en laat me genieten van een heerlijke pop song met een licht hypnotiserend ritme, die abrupt wordt afgebroken en Rolando Bruno (Colombia) speelt een lekker in het gehoor klinkende swingende rock song, die een Zuid-Amerkaans cumbia ritme heeft en "Nena Mi Droga Sos" heet.
Daarna volgt King Automatic (Frankrijk) met "Pony Tail And A Black Cadillac", een dansbare garagerock song met een heerlijk eentonig ritme, waarna ik "Black" van The Sex Organs (Zwitserland) voorgezet krijg en een schitterende uptempo garagerock song te horen krijg, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt.
Dan is het de beurt voor The Failed Teachers (Zwitserland) met "I See Dead People", dat met gesproken tekst begint, om na korte tijd te veranderen in een een lekkere punkrock song en dit nummer wordt gevolgd door "Kiss Her Dead" van Delany Davidson (Nieuw-Zeeland), die me een swingende pop song voorzet.
In "More You Talk" van Sudden Infant (Zwitserland) hoor ik een rustige swingende pop song, die live gespeeld is en na een minuut een stuk heftiger wordt en in "Mother's Nest" van Helios & Hess (Zwitserland) speelt Reverend Beat-Man mee en krijg ik een geweldige ruige garagerock song te horen, die tevens lichtelijk experimenteel klinkt.
Vervolgens zet Bigeneric (Marco Repetto) (Zwitserland) me "Let Me Spend The Night" voor, waarin ik een uitstekende licht hypnotiserende experimentele rock song hoor, die ruimtelijke geluiden bevat en The Devils (Italië) spelen "More You Talk Less I Hear" in een snelle ruige punkrock uitvoering.
Verder krijg ik "Goin Gaway Girl", een swingende hardrock song van The Sensiles (Zwitserland) te horen, "Pony Tail And A Black Cadillac", een schitterende swingende, bijna 13 minuten durende, mix van blues en rock & roll van Roy And The Devils Motorcycle (Zwitserland) en "I Wanna Be One Of The Monsters", een uitstekende eentonig gespeelde rock song, van Dennis & The Traktors (Zwitserland), waarin Dennis, de zoon van Philip Niederberger, te horen is, die de teksten roept.

Het album "30 Years Anniversary Tribute Album For The Monsters" bevat 15 door Beat-Man Zeller en The Monsters geschreven nummers, die door diverse artiesten vakkundig en op eigen wijze zijn geïnterpreteerd en gespeeld en ik kan dit prima album dan ook aanraden aan iedere fan van The Monsters, maar ook aan hen, die van garagerock, punk en rock in het algemeen houden. (luister via youtube naar de teaser onder de recensie om een indruk van de muziek te krijgen)

Review: The Monsters - M (Voodoo Rhythm, 2016) (Rock & Roll / Garagerock)

De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums.
Daarna werd de drummer in 1987 vervangen door Peppe en kwam basgitarist Raff bij de band, waarna de bandbezetting in 1988 opnieuw wisselde en tot 1990 bestond uit: Beat-Man, Yves, Peppe, Janosh - staande basgitaar en Tiger - staande basgitaar.
In deze bezetting werd hun debuut CD "The Mask" in 1989 uitgebracht en in 2013 opnieuw onder de naam "Monster Masks".
Vervolgens wisselde de band nogmaals van samenstelling en bestond tussen 1991 en 1994 uit: Beat-Man, Yves, Janosh en Di Putto - drums en bracht in 1991 hun tweede CD uit, getiteld "The Hunch", die in 2013 heruitgebracht werd onder de naam "Presents The Hunch".
De meest constante bezetting kwam in 1995, toen de band ging bestaan uit: Beat-Man, Janosh, Di Putto en Swain Lee - drums, die tot heden nog samen spelen.
In deze formatie werden "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006) en ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), die, net als de eerste 2 CD's, allemaal via het Voodoo Rhythm Records label, waarvan Beat-Man de eigenaar is, uitgebracht plus diverse singles en EP's en verscheen hun muziek op verscheidene verzamel albums, terwijl Beat-Man ook op treedt onder de naam Reverend Beat-Man en Lightning Beat-Man en in bands als Die Zorros speelt.
Hun laatst verschenen LP/CD "... Pop Up Yours" uit 2011 werd ook in een gelimiteerde houten box oplage uitgebracht, waarbij de afbeelding van The Monsters als schuifpuzzel gespeeld kan worden.
De band deed talloze optredens in Zwitserland, maar trad in de loop der jaren ook op in Duitsland, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Oostenrijk, Spanje, Engeland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en Rusland.
In 2003 toerden The Monsters door Argentinië, Brazilië en New York en in 2005 speelden ze in Japan.
Het album "The Jungle Noise Recordings", dat oorspronkelijk in een beperkte oplage op 10" vinyl uitgebracht werd, bevat opnamen uit de periode 1994-1995 en  is 8 april 2016 opnieuw uitgegeven met veel bonus nummers, waarbij het album zowel op LP (10" en 12" vinyl) en op CD is verschenen via het Voodoo Rhythm Records label.
Het nieuwe album van de band heet "M", (oftewel 100) en werd 19 en 20 februari 2016 in de Swampland Studios te Toulouse, Frankrijk, opgenomen en gemixt door Lo Spider, terwijl de mastering in de Echochamber te Zurich, Zwitserland werd gedaan door Lo Spider en Dan Sutter en is de 100ste uitgave van het Voodoo Rhythm label, dat 28 oktober 2016 op LP + gratis CD + posters verschenen is en tevens op CD.

"M" bevat 12 nummers en start met "Baby You're My Drug", waarin ik de band een lekker swingende garagerock song hoor spelen, waarbij de zang nogal vrij heftig is en de muziek een aanstekelijk ritme bevat en tegen het eind freakt de band compleet uit.
Daarna volgt "Dig My Hair", een geweldige korte rock & roll song, die met de snelheid van het licht gespeeld wordt, waarna ik "I Can't Stop" te horen krijg en hierin laat de band me een swingende rock & roll song horen, die enkele subtiele tempowisselingen bevat.
Dan schotelt de band me "Not Enough" voor en hoor ik een rustig startende rock & roll song, die al binnen korte tijd met hoge snelheid gespeeld wordt en diverse tempowisselingen heeft en gevolgd wordt door "I Don't Want You Anymore", waarin de tekst in eerste instantie gefluisterd wordt, maar dat verandert al snel en vervolgens hoor ik de band een heftige garagerock song ten gehore brengen, die afwisselend rustig en snel gespeeld wordt, waarbij ook de tekst fluisterend en heftig gebracht wordt.
In "Bongo Fuzz" laat The Monsters me genieten van een swingend instrumentaal stukje progressieve rock, dat vakkundig naar een climax geleid wordt, om gevolgd te worden door "Happy People Make Me Sick", een fantastische hypnotiserende, eentonig klinkende, uptempo rock song, waarbij stil zitten geen optie is. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens zet de band me weer een heftige rock song voor, die "Nothing You Coward" heet en diverse tempowisselingen heeft, terwijl het ritme een house dreun bevat en in "Voodoo Rhythm" krijg ik een schitterende mix van rock & roll, trash en punk te horen, die afwisselend snel en rustig gespeeld wordt.
Verder hoor ik "Too Pretty To Be Loved", een heerlijke swingende garagerock song met een aanstekelijk ritme, "You Will Die", een heftige vrij snelle rock song met een dansbaar ritme en "Let Me Spend The Night With Your Wife", een prachtige korte zeer rustige pop song.

"M" van The Monsters bevat 12 uitstekende rock & roll/garagerock nummers, die elke liefhebber van dit genre minstens gehoord moet hebben en ik kan hen dan ook aanraden, deze heerlijke plaat eens te gaan beluisteren, om misschien wel tot dezelfde conclusie te komen als ik: fantastisch!

* De muziek van deze band/artiest is ook regelmatig te beluisteren op maandagavond tussen 20.00 en 22.00 uur (Europese tijd) in het radio programma Carry's Music Machine via www.osuradio.nl

Review: King Automatic - Lorraine Exotica (Voodoo Rhythm Records, 2015) (Garagerock)

King Automatic, die in de bands Thundercracks en The Squares speelde, startte op 1 april 1999 te Nancy, Lorraine, Frankrijk als één-mans band en maakte sinds die tijd negen singles en split-singles, die door verschillende maatschappijen werden uitgebracht, waaronder Bang! Bang! Records, Hound Dog Records, Kizmiaz Records, Squoodge Records, Slovenly, terwijl zijn LP's via het Voodoo Rhythm Records label verschenen.
King Automatic maakte zijn debuut voor Voodoo Rhythm Records in 2005 met de CD/LP "Automatic Ray", die in 2006 gevolgd werd door "I Walk My Murderous Intentions Home" en in 2009 door "In The Blue Corner".
Op zijn vierde album "Lorraine Exotica" doen diverse gastmuzikanten mee, waaronder: Rich Deluxe - achtergrondzang, Madam & Monsieur Verdun - achtergrondzang, Monsieur Verdun - banjo, Miss Bang! Bang! - achtergrondzang, Ma Dalton - achtergrondzang en Tom Rocton - trombone.

"Lorraine Exotica" bevat 14 nummers, waarvan "King Automatic From Auto Space" de eerste is en hierin krijg ik een lekkere garagerock song te horen, waarin het fuzzy gitaargeluid licht hypnotiserend, het ritme uitstekend dansbaar en het tempo gemiddeld te noemen is.
Daarna volgt "La Vampiera Del Raval", waarin ik een exotische, zeer dansbare, Latijns Amerikaanse rock song hoor, die swingt als een trein, waarin de muziek me aan The Trinidad Steel Band en aan Alex Harvey doet denken (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door de heerlijke garagerock song "What's Your Poison", waarin gitaar invloeden van het Kinks nummer "I Need You" te horen zijn en in dit nummer neemt King Automatic me mee terug naar de jaren 60.
Dan schotelt hij  me de titelsong "Lorraine Exotica" voor en daarin krijg ik een lekker swingende rock & roll gerelateerde song te horen, die me in beweging brengt en gevolgd wordt door "Plan B", waarin hij me een fantastische dansbare bluesrock song voorschotelt.
In "Lee Marvin" hoor ik een uitstekende swingende licht psychedelische rock song, die een slepend ritme bevat en in "Bathroom Furnishings" laat hij me een prima garagerock song horen, waarin zestiger jaren invloeden in zitten.
Vervolgens krijg ik "The Beginner Witch" te horen en ook in dit rock nummer met lichte blues invloeden klinkt zijn voorliefde voor de jaren zestig muziek, waarna hij verder gaat met "Des Barbeles Sur La Prairie", een geweldige swingende zestiger jaren beat song, die door een psychedelisch orgeltje en met heerlijke mondharmonica klanken ondersteund wordt.
In "All Crossed Out In Bed" krijg ik een vrij rustige poprock song te horen en in "Drunk Friend" laat hij me een lekker in het gehoor klinkende rock song horen, waarin de muziek me hier en daar aan het nummer "Alabama Song" van Kurt Weill en Berthold Brecht doet denken.
"Les Dalton" is een schitterende swingende zestiger jaren beat song met psychedelische invloeden, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt en "Ringtones, Sirens & Bells" is een heerlijke meezinger, waarbij ik zit mee te deinen met de muziek.
Het laatste nummer "En Passant Par La Lorraine" heeft Antilliaanse en ska invloeden, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en is dus zeer dansbaar.

King Automatic heeft met "Lorraine Exotica" een fantastische plaat gemaakt, die aan alle kanten swingt en die je minstens één keer gehoord moet hebben.
Een aanrader voor liefhebbers van sixties muziek en garagerock.

Review: The Juke Joint Pimps - Boogie Pimps (Voodoo Rhythm Records, 2015) (Bluesrock)

The Juke Joint Pimps is een Duitse band uit Keulen, die in 2004 als trio begon (sologitaar, basgitaar en drums), maar tegenwoordig nog maar uit twee personen bestaat, waarbij T-Man sologitaar speelt en Mighty Mike de zang, mondharmonica en drums voor zijn rekening neemt.
De band bracht in 2008 hun eerste album "Boogie The House Down" via het Voodoo Rhythm Records label uit, gevolgd in 2011 door "Boogie The Church Down", dat eveneens via dat zelfde label verscheen.
Hun nieuwe album, dat net als de vorige twee, zowel op CD als op vinyl is uitgebracht, werd in 2 dagen tijd in de Outside Inside Studio te Montebelluna in juni 2014 in Italië opgenomen en gemixt door Matt Bordin, terwijl de mastering in november 2014 door Carl Saff te Chicago, Illinois, Amerika werd gedaan.

Het album, dat 14 nummers bevat, start met "(Let's Do The) Hippie Dance", waarin ik een swingende mix van boogie en blues te horen krijg, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en deze wordt gevolgd door "High This Morning", een heerlijke swingende uptempo bluesrock song.
Daarna volgt "Superman Don't Get The Blues" en hierin speelt het duo een uitstekende bluesrock song in een gemiddeld tempo, waarbij alleen van zang, gitaar en mondharmonica gebruik gemaakt wordt en deze wordt gevolgd door "The Devil Is In The Details", waarin ik opnieuw een lekker swingende bluesrock song te horen krijg.
Ook in "A Thing You Gotta Face" krijg ik een swingende bluesrock song te horen en in "Don't Push That Button" laat het duo me eveneens een lekker in het gehoor klinkende bluesrock song horen.
"Blues & Reefer" is van hetzelfde laken een pak en hierin swingt de blues dus lekker verder en in "Am I Blind" laat het duo me hun versie van "Hootchie Cootchie Man" horen.
Dan hoor ik "That's The Way To Boogie", waarin The Juke Joint Pimps me, net als in voorgaande nummers, een uitstekende swingende bluesrock song laten horen, die gevolgd wordt door "Feels So Good" en ook in dit nummer swingt de blues muziek weer als een trein.
Vervolgens krijg ik "You'll Be Mine" te horen, waarin het duo hun bluesrock in hetzelfde tempo blijft spelen en in "Slim Stepped In Dog Shit" verandert er muzikaal nog steeds niets en het duo gaat verder met "That's It" en ook hierin krijg ik een prima bluesrock song te horen, waarna de CD/LP wordt afgesloten met "Mister Vegan" en dit is, hoe kan het ook anders, een swingende bluesrock song, die iets anders klinkt dan de rest van de songs, omdat er een vervormer op de microfoon is gezet.

De CD/LP "Boogie Pimps" van The Juke Joint Pimps staat vol heerlijke swingende bluesrock songs, die naar mijn mening iets meer variatie hadden mogen bevatten, maar bij de liefhebbers van dit genre zeker gretig aftrek zullen vinden.

Review: Urban Junior - The Truth About Dr.S And Mr.P An One Man Synthony In E Minor (Voodoo Rhythm Records) (Elektro Disco Punk)

Urban Junior uit Aarau, Zurich, Zwitserland begon in de boy band HNO, maar ontdekte al snel, dat dat niets voor hem was.
Hij kocht een gitaar, synthesizer, microfoon en kickdrum en begon in 2003 rond te trekken als een elektro punk one man band en was de complete tegenhanger van het Boy George image dat hij had.
Hij maakte zijn debuut album "Music For The Asses", dat hij in 2 dagen opnam, in 2005 voor het Fistfuckerrecords label gevolgd door de song "Urban Cooking Cookbook", dat via hetzelfde label op single verscheen, waarna "Jesus Between Your Legs" op het 7" vinyl verzamel album "Killed By A One Man Band", dat in 2006 via Squoodge Records en Drunk'n'Roll Records werd uitgebracht en er songs van hem verschenen op de verzamel CD's "Punch Me Hard" (Burning Sound, 2006), "Godzilla" (Coffindodgers, 2007) en "One Foot In The Grave" (Kizmiaz, 2009).
Verder verscheen het nummer "Music For The Asses" op de verzamel 2CD "Attack Of The One Man Bands" in 2007 via het Rock N Roll Purgatory label en werden "E-Bomb" (CD, Fistfuckerrecords, 2007), "Black Cadillac" (5" CD single, Squoodge Records, 2007) "Tres Chic" (7" vinyl single, Squoodge Records, 2008), "Halloween Rumble" (7" vinyl single, Squoodge Records, 2009), "Two Headed Demon" (CD/LP, Voodoo Rhythm Records, 2010), "The Driver And The Band" (7"vinyl single, Squoodge Records, 2011) uitgebracht.
Urban Junior deelde het podium met onder andere: Oh Sees, King Khan, Pussywarmers ,Reverned Beat-Man en toerde door de hele wereld met John Spencer Blues Explosion, Bob log III, John Scholey en Jack Oblivian, maar was ook voorprogramma voor bands als Iggy and the Stooges, G. Love and Special Sauce, Test Icicles en The Monstersen deed een Europese toer met John Schooley and Quit your Dayjob, Bondage Fairies, Reverend Beatman, King Automatic en The Masonics.
Zijn tweede uitgave voor het Voodoo Rhythm Records label is een concept album, getiteld "The Truth About Dr.S And Mr.P An One Man Synthony In E Minor" en is zowel op CD als op LP+CD inclusief een poster verschenen.

Het album, dat 13 nummers bevat, start met "Manifest", waarin ik een schitterende elektro punk song te horen krijg met enkele uitstekende tempowisselingen, die gevolgd wordt door "Jetzt", een elektronische disco song met een zeer dansbaar ritme, compleet met disco klap.
Daarna hoor ik "Dr.S.", een swingende elektro disco song met een hypnotiserend ritme, waarna "Stehaufmännchen" volgt en dit nummer ligt in het verlengde van "Dr.S" en Urban Junior gaat dan ook verder in deze song met het maken van zijn swingende elektro disco.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Dan volgt "Reflection" en hierin krijg ik een lekker in het gehoor klinkende elektro wave song voorgeschoteld, waarin de zang van Urban Junior, door het gebruik van een versleten microfoon, klinkt, alsof het door een vrouw gezongen wordt.
Met "Lass Los" laat hij me genieten van een heerlijk stukje house, waarin het onmogelijk is stil te blijven zitten en "Backdoor Boogie" is een korte rauwe elektro punk song, die swingt.
In "New Life" speelt Urban Junior een prima new wave song met een dansbaar ritme en in "Der Letzte Kuss" krijg ik opnieuw een schitterende dansbare elektro wave song met disco invloeden te horen.
Vervolgens hoor ik "Again", een lekkere dansbare mix van elektro, punk en new wave, die een aanstekelijk ritme heeft, waarna ik "R.I.T.A.L.I.N." te horen krijg en in dit nummer laat Urban Junior me een schitterend kort stukje hypnotiserende drums horen, dat door vrij heftige zang ondersteund wordt.
Het volgende nummer heet "The End" en hierin wordt weer een dansbare mix gemaakt van elektro, disco en new wave, die gevolgd wordt door het laatste nummer, "Vielen Dank & Auf Wiedersehn", waarin ik een lekker in het gehoor klinkende mix van house, disco, elektro en punk te horen krijg, die swingt als een trein.

"The Truth About Dr.S And Mr.P An One Man Synthony In E Minor" van Urban Junior is een heerlijke LP/CD, die swingt en diverse stijlen dans muziek bevat en een aanrader is voor de liefhebbers van dance in het algemeen.

Review: Movie Star Junkies - Evil Moods (Voodoo Rhythm Records) (Garagerock / Pop)

De band Movie Star Junkies werd in 2005 te Turijn opgericht en was oorspronkelijk een duo, dat bestond uit Stefano Isaia - zang en orgel en Caio Miguel Montoro - drums, die zich muzikaal hadden laten beïnvloeden door bands als The Gun Club en The Birthday Party.
Na een tijdje als duo te hebben opgetreden, werd besloten een complete band te vormen en kwamen Vincenzo Marando - sologitaar en zang, Alberto "Boto" Dutto - sologitaar en Emanuele "Nene" Baratto - basgitaar bij het duo en was de band een feit.
In 2006 verscheen hun debuut single "Dolls Come In", die gevolgd werd door nummers, die op single, split EP's en compilaties verschenen, zoals "Flamingos" / "The Whore" (2007), "Dialogue Between Zachary Swenson And Timothy Leary Lipstick" (2007), "Mother" (2008) en op een 10" split met The Feeling Of Love (2008).
Vervolgens verscheen in 2008 hun debuut album "Melville", via het Voodoo Rhythm Records label, dat in 2010 gevolgd werd door "A Poison Tree", eveneens via dit zelfde label en tussendoor werden diverse nummers uitgebracht, waaronder "K7" (2008), Last Rapes Of Mister Teach" (2009), "Junkyears" (2009), "Under The Marble Faun" (2010) en de split singles "G I Joe" (2008) en "Vermillion Sands" (2009) plus de 7" vinyl single "Requiem Pour Un Con" (een cover van een Serge Gainsbourg nummer) / "Le Trout" (2010).
Na opnieuw diverse nummers te hebben uitgebracht zoals de 7" vinyl split single "Movie Star Junkies" / "Buzz Aldrin" (2011), "In A Night Like This" (2011), "Bob Corn" (2011) en de 7" vinyl single "Baltimore" / "Everything Is Holy" (2012), verscheen de live LP "Son Of Dust" via het Outside Inside label.
Daarna verscheen in 2013 het Digitale Download album "Still Singles", waarop 20 nummers staan, die eerder op single, split EP en op compilatie albums werden uitgebracht, via Wild Honey Records en in 2014 besloot Voodoo Rhythm Records hun album "Evil Moods" uit te brengen.
De band trad onder andere op in Frankrijk, Kroatië, Engeland en Amerika, met bands als The Jon Spencer Blues Explosion, Lost Sound, Thee Oh Sees, The Lamps,  Blank Dogs, Chrome Cranks, Black Lips, Country Treasures en Demon's Claws en ze namen een live show op voor New York's beroemde radio, WFMU.

Hun nieuwe CD / LP, die 10 nummers bevat, start met "A Promise", waarin de band me een geweldige progressieve rock song laat horen met licht psychedelische invloeden uit de jaren 60, waarbij de muziek tevens een hypnotiserend drums ritme heeft. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) Daarna krijg ik "Three Times Lost" te horen en in dit nummer maakt de band een swingende mix van garagerock, blues en pop, die in uptempo gespeeld wordt en gevolgd wordt door "Please Come Home", een fantastische swingende garagerock song, die in een hoog tempo gespeeld wordt, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten.
Dan schotelt de band me "Rising" voor en hierin laat de band horen ook commerciële songs met hoog mee zing gehalte te kunnen spelen en met "Jim Thompson" laat de band me eveneens een vrij commerciële swingende song horen, waarin van blazers gebruik gemaakt wordt.
In "A Lap Full Of Hate" krijg ik een progressieve rock song te horen, waarin een licht hypnotiserend ritme zit en enkele onderbrekingen heeft, waardoor ik op het verkeerde been gebracht wordt, door te denken dat de song klaar is en in "In The Evening Sun" hoor ik een heerlijke rock song met een swingend ritme, dat licht hypnotiserend is.
Vervolgens laat de band me genieten van "All Sorts Of Misery", een song, die in het verlengde van de vorige ligt en in "Red Harvest" schotelt de band me een lekker in het gehoor klinkende swingende uptempo rock song voor.
Het laatste nummer heet "Move Like Two Ghosts" en hierin speelt de band een uitstekende swingende rock song, die aan zet tot meebewegen en vrij commercieel klinkt.

"Evil Moods" van Movie Star Junkies is een heerlijk album, waarvan ik ten volle genoten hen en ik kan deze schijf dan ook van harte aanbevelen aan een ieder, die van swingende pop en garagerock houdt.

Review: The Dead Brothers - Black Moose (Voodoo Rhythm, 2014) (Folk, Rock)

The Dead Brothers is een band uit Geneve, Zwitserland, die in 1993 opgericht werd door Alain Croubalian (Dead Alain), na zijn studie aan de universiteit,  waarbij hij in eerste instantie gospel songs speelde, zoals Elvis ze zong.
Nadat Jean-Philippe Geiser en Alain Meyer zich bij hem aan sloten, trad het trio onder de naam The Electric Circus op en speelde op deze manier ongeveer 3 jaar met 25 verschillende bands, met onder andere: Reverend Beatman, Bob Log III, T-Model Ford, Withman Mc Gowan en Al Comet.
In 1998 veranderde de bandnaam in The Dead Brothers, die hun debuut LP/CD "Dead Music for Dead People" via het Voodoo Rhythm Records label van Reverend Beatman uit bracht.
Vervolgens kwamen "Day of the Dead" (2002), "Flammend' Herz" (2004), "Wunderkammer" (2006) en "The 5th Sin Phonie" (2010) via dit label op de markt en speelden meer dan 20 verschillende artiesten in de band, waaronder: Fred Schmutz, Jean-Philippe Geiser, Barbara Bagnoud, Olli Franz, Julien Israelian, Zoe Capon, Axel Jansen, Holger Steen, Resli Burri, Jean-Jacques Pedretti, Alain Porchet, Christoph Gantert, Pierre Omer, Delaney Davidson, Yves Massy, Marcel Salesse, Morback, Denis Schuler, Matthias Lincke, Alain Meyer, Christoph Marti en dj Scratchy, waarbij in diverse formaties, van groot tot klein, werd opgetreden.
De band maakte ook op verschillende manieren muziek en brachten onder andere, als 10 mans formatie, een arrangement van Kurt Weill en Bertold Brechts "Three Pennie Opera" ten gehore , terwijl er ook als banjo accordeon duo werd opgetreden, maar ook als mega combo met 3 tuba's en 9 hoorns en als piano cabaret met slide gitaar en viool; kortom de Dead Brothers verschijnen in diverse vormen, met Alain Croubalian, MarC Littler en Dide Marfurt als vaste kern.

De CD, die 13 nummers bevat, start met de titelsong "Black Moose" en hierin krijg ik een fantastische swingende rock song te horen, die invloeden uit rock & roll, country, oosterse muziek en avant-garde bevat, waarbij het tempo gemiddeld is en de muziek aan zet tot meebewegen.
Daarna hoor ik de band een geweldige swingende en dansbare folkrock song spelen met invloeden van oude film muziek, getiteld "There's Always Someone That You Owe", waarna ik "Dark Night" hoor, waarin bouzouki's te horen zijn en de theatrale zang me enigszins aan die van Alex Harvey doet denken, terwijl de muziek in een rustig, licht hypnotiserend, ritme gespeeld wordt.
Dan volgt "Good Luck" en in dit nog geen minuut durende instrumentale nummer laat de band me oosterse klanken horen, om te vervolgen met "I'm So Lonesome I Could Cry", een schitterende rustige pop song, waarop de zang begeleid wordt op een akoestische gitaar.
In "Black Train", een heerlijke swingende rock & roll song, klinkt de band als The Cramps en in "St Dymphna" hoor ik de band een mooie rustige folk song ten gehore brengen, terwijl de band me in "La Mauvaise Réputation" een fantastische chanson voorschotelt, waarin lichte folk invloeden zitten. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Vervolgens hoor ik "Heart Of Stone", een lekkker in het gehoor klinkende dansbare folk song, waarin een aanstekelijk ritme zit en gevolgd wordt door " Femme Fatale", waarin ik een geweldige swingende swamp rock song te horen krijg en in gedachten zie ik de hillbilly's, in de ban van opzwepende het ritme, rond een vuurtje dansen.
Met "So Wars, So Ists Und So Wirds Bleiben" laat de band me een folk song van de Heimat horen, waarin de accordeon een belangrijke rol speelt en meedeinen onder het genot van een grote pot bier onontkomelijk is en in "Ship Of Fools" speelt de band een heerlijke rustige pop song, waarin de zwoele zang me enigszins doet denken aan die van Delayaman uit Frankrijk.
Het laatste nummer heet "Appenzeller Tanz" en hierin hoor ik een kort vrolijk dansbaar instrumentaal nummer, waarbij de viool het ritme bepaalt en dat folk invloeden bevat.

De LP/CD "Black Moose" staat vol schitterende swingende muziek en heeft me geen moment verveeld en ik kan iedere liefhebber, die van gewoon lekkere muziek houdt, dan ook aanraden, deze schijf eens te gaan beluisteren.

Review: Sudden Infant - Wölfli's Nightmare (Voodoo Rhythm Records, 2014) ( Experimenteel)

Joke Lanz, beter bekend als Sudden Infant, die in 1965 te Basel, Zwitserland, geboren werd en tegenwoordig Berlijn, Duitsland als thuisbasis heeft, was vanaf  1985 betrokken bij vele projecten zoals ander andere: Jaywalker, Schimpfluch-Gruppe, Catholic Boys in Heavy Leather, WAL en vele andere in de hardcore, punk en noise scene.
Hij maakte in 1989 zijn eerste cassette, getiteld "Hirrnkopter Hellikranck" onder de naam VEHIKEL & GEFÄSS.
Daarna werden er onder verschillende namen diverse cassettes, CD's en LP's uitgebracht, waaronder de 2dubbele LP (=4LP) "My Life's A Gunshot" (als Sudden Infant), een overzicht van 20 jaar Sudden Infant, in een gelimiteerde oplage van 500 stuks in 2011 en de 10CD box "Transmission 104.5 1989-1995" (als Psychic Rally) van de originele banden , eveneens in 2011 uitgebracht in een beperkte oplage van 500 stuks.
In 2014, na 25 jaar solo werk, besloot Joke Lanz - zang en elektronica verder te gaan onder de naam Sudden Infant, maar nu als trio samen met Christian Weber - basgitaar en Alexandre Babel - drums en voor het nieuwe album wist hij Roli Moseman (Swans, New Order, Marilyn Manson, The Young Gods) te strikken voor de productie.
Begin mei 2014 bracht het Voodoo Rhythm het debuut album van de nieuwe band uit, getiteld "Wölfli's Nightmare" met daarop 12 nummers.

De CD start met de titel song "Wolfli's Nightmare" en hier hoor ik de band een erg heftige, vrij experimenteel klinkende, song ten gehore brengen, waarbij de teksten, die een aanklacht tegen maatschappij bevatten, de microfoon in geschreeuwd worden. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna volgt "Hold Me - Prawn Version" en ook nu hanteert de band het systeem van in de microfoon geschreeuwde  teksten en heftige indringende vrij experimentele klanken, waarin toch enige orde lijkt te zitten.
In "Crane Boy II - Electric Version" krijg ik een nummer te horen, waarin de muziek van de band me doet denken aan die van Copernicus, die dezelfde manier van muziek maken heeft.
Dan hoor ik "Father", waarin de muziek experimenteel en duister klinkt en ook in dit nummer brengt de band me aan het denken met hun teksten, waarna ik "Kiss" te horen krijg en hierin speelt de band op ingetogen manier een psychedelisch stukje muziek, dat tegen het einde een stukje heftiger wordt.
Vervolgens hoor ik "Endless Night", waarin er met eentonig drum ritme begonnen wordt, waarna de basgitaar er zware dreunende klanken bijvoegt en de zang er op een vervormde manier bij komt, zodat er een heftig klinkende song ontstaat, die swingt als een trein.
Met "Sleep Little Death" laat de band me een erg experimenteel stukje muziek horen, waarin met minimale klanken toch een spannend nummer gebracht wordt en "Girl" klinkt industrieel, waarbij de teksten weer een aanklacht bevatten en de muziek heftig klinkt.
Dan krijg ik de cover "Human Fly" (Cramps) te horen en hierin laat de band me genieten van een psycho-billy song, die swingt en met "Crane Boy I - Acoustic Version" krijg ik een industriële versie van dit nummer te horen, waarbij de tekst op een meer geciviliseerde manier gedeclareed wordt en de muziek zo nu en dan jazz invloeden bevat.
In "Tandoori Chicken Scooter IV" laat de band me opnieuw een heftige song horen, waarbij de muziek vrij experimenteel industrieel klinkt, terwijl de tekst de microfoon in geschreeuwd wordt.
Het laatste nummer van de CD heet "Stairs" en hierin hoor ik de gedeclareerde tekst begeleid worden door enkele drum klanken, zodat ook dit nummer met minimale middelen een maximaal resultaat oplevert.

De CD "Wölfli's Nightmare" is niet bestemd voor de doorsnee luisteraar, maar zij, die de gok te wagen en er de moeite voor nemen, zullen het zeker met mij eens zijn en tot dezelfde conclusie komen; Fantastisch!

Review: Various Artists - Wolf Party (Voodoo Rhythm Records, 2014) (Rock)

In 1999 startte de jonge Maori Dylan Thomas Herkes, ook wel bekend als The Mysterious Tape Man met het maken van cassette opnamen van lokale bands uit de streken Wairarapa, Tararua en Maawatu.
Hij maakte opnamen van onder andere Nieuw Zeelandse garagerock bands, surf, Hawai industrial, experimentele country disco, spaghetti western muziek, esoterische muziek, rap en punk bands.
Maar ook speelde hij zelf in enkele bands, die hij opnam, zoals Pro Drag, The Chandeliers en Tape Man
Via zijn in dat jaar opgerichte cassette label Stink Magnetic Tapes bracht hij die opnamen uit, waarvan er 7 verschillende cassettes verschenen van elk 30 exemplaren, die uit een kartonnen doos gewikkeld in aluminium folie verkocht werden.
Het label plus een grammofoonplaten en cassette winkel was gevestigd in een oud kranten gebouw in Whanganui, waar Tape Man ook veel opnamen van bands maakte, onder van andere Zeno Tornado (Voodoo Rhythm Records), die door Nieuw Zeeland tourde.
Nadat en de brandweer en de politie in één en dezelfde week bij hem langs waren geweest, verhuisde hij Stink Magnetic in 2009 naar Christchurch op het Zuid eiland, net op tijd om daar een grote aardbeving mee te maken, waarbij de complete persoonlijke collectie van het Stink hoofdkwartier enkele dagen bedekt werd onder een twee verdiepingen tellende berg puin, voordat het meeste terug werd gevonden en afgestoft.
Nadat hij in 2012 het 13 jarige bestaan van het label had gevierd in samenwerking met The Christchurch City Art Gallery ging hij verder met het uitbrengen van nieuwe opnamen, voordat hij naar zijn nieuwe lolatie in Wellington verhuisde, om daar de 15 verjaardag van zijn label te vieren.
In die 15 jaar heeft Stink Magnetic meer dan 55 cassette uitgaven, video's, acetaten, CD-R's en vinyl 7" en 12" uitgebracht, die hoofdzakelijk bij live optredens in Nieuw Zeeland werden verkocht.
Het Zwitserse Voodoo Rhythm Records label heeft in samenwerking met Stink Magnetic Records uit Nieuw Zeeland het in 2010 verschenen album "Wolf Party; New Zealand Werewolf Sounds From Stink Magnetic" opnieuw uitgebracht.

Het album bevat 17 opnamen even zoveel bands en start met "Swamp Wolf" van Boss Christ, waarin in een langzaam tempo een uitstekend instrumentaal nummer ten gehore gebracht wordt met een slepend ritme en surf ivloeden, dat gevolgd wordt door "Do The Dogone" van Slim Chants en hierin hoor ik een swingende jaren 50 rockabilly song in de stijl van bands als Billy Wayne & The Rockin' Bandits en Wayne Pratt & The Rockers.
Daarna krijg ik Full Fucking Moon te horen met "Litany Of The Oceans Part 1" en dit is een zeer experimenteel stukje muziek, waarna Bad Evil volgt met "Mermaids Ride UFOs" en ook deze song is flink experimenteel en heftig.
The Damned Evangelist brengt "La Maldicion Del Lobo" ten gehore en laat me, na een gesproken intro en een rustig begin, een met surf invloeden doorspekt instrumentaal uptempo nummer horen en Delaney Davidson speelt het korte instrumentale "Foggy Harbour".
Dan volgt "In A Wolfmans Heart" en hierin hoor ik Mr Slackjaw zingen, terwijl hij zich in een eentonig ritme op akoestische gitaar begeleidt, waarna ik Voodoo Savage & His Savages te horen krijg, die "Beat It With A Rock" spelen en deze laten me genieten van een schitterende uptempo garagerock song.
Het volgende nummer heet "Woof Woof Woof" en komt van Knife Fight, die in een sneltrein vaart een heftige punk song spelen, gevolgd door "Thirteen", een kort uptempo instrumentaal surf nummer van Tape Man.
Vervolgens laat Golden Axe een korte mix van disco, elektro en rock & roll horen, getiteld "Dognapped", die nog geen minuut duurt (luister naar dit nummer + "Fulltime Fun" via de youtube link onder de recensie), waarna Double Ya D een heerlijke hypnotiserende dansbare elektro song speelt, die "Wolf Fight Tonight" heet.
Sheville laat me "Deep Space 2000" horen, waarin ze een psychedelisch kort stukje muziek ten gehore brengen, The Don Kings spelen "The Claw", een ruige garagerock song, waarvan de tekst helaas niet te verstaan is.
Daarna krijg ik "Moonlight" van The Wrongdoings te horen, een schitterende progressieve surf song met jaren 50 uitstraling, die wordt gevolgd door een heftige garagerock song van Pro Drag, die "Hot Dog" heet en "Diamondo", een fantastische instrumentale swingende mix van garagerock en surf, die in een vrij hoog tempo gespeeld wordt.

"Wolf Party" is weliswaar niet de allerbeste CD van Voodoo Rhythm Records, maar staat toch vol te gekke obscure muziek van diverse Nieuw Zeelandse bands en is alleen al daarom een aanrader voor liefhebbers van garagerock, surf, elektro en punk.

Review: Various Artists - Voodoo Rhythm Vol 4 (Voodoo Rhythm Records, 2014) (Rock)

Het Zwitserse Voodoo Rhythm Records label brengt met de regelmaat van de klok nieuwe releases uit en heeft inmiddels al 78 CD's uitgegeven, waarvan 3 verzamel CD's.
Maar ook heeft het label een eigen merchandising van onder andere: posters, T-shirts, tassen, sleutelhangers, honkbal jacks, gitaar plectrums, stikkers, enz..
"Voodoo Rhythm Vol 4" is, zoals al doet vermoeden de vierde verzamel CD van dit label en deze bevat 13 nummers van even zoveel bands.

De CD start met The Future Primitives uit Cape Town, Zuid-Afrika, waarvan ik het nummer "Into The Primitive", te horen krijg, dat een heerlijke uptempo garagerock song is en gevolgd wordt door "Good Bye Baby" van Die Zorros uit, Bern en Zurich, Zwitserland, die, in een niet al te hoog tempo, een uitstekende bluesrock song laten horen, waarin de zang behoorlijk rauw klinkt.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik de uit Keulen, Duitsland, afkomstige The Juke Joints Pimps te horen, die eveneens een schitterende blues song ten gehore brengen, getiteld "King Roland's Prayer, die in een gemiddeld tempo gespeeld wordt, waarna ik Hank Haint uit Leeds, Engeland, een vrij snelle rock & roll song hoor spelen, die "Blackout" heet.
Vervolgens hoor ik The Monsters uit Bern, Zwitserland met "Blow Um Mau Mau", een muzikale mix tussen garagerock en de muziek uit de begin periode van The Cramps en deze heeft een licht hypnotiserend effect op me en klinkt dus geweldig.
Het volgende nummer heet "Six Pink Cadillac" en komt van Roy And The Devil's Motorcycle" uit Zwitserland, die me een lekkere rustige psychedelische pop song voorschotelt, waarna Becky Lee And Drunkfoot uit Tempe, Arizona, Amerika, me verrast op een heerlijke rustige pop song, "Old Fashined Man", genaamd.
The Pussywarmers uit Lugano laten me genieten van een fantastisch swingend stukje oude jazz, getiteld "La Nen La Bambele" en Heart Attack Alley uit Auckland, Nieuw Zeeland, schotelen me een heerlijke swingende uptempo bluesrock song voor, die "Too Hot Blues" heet.
Met "London Zydeco" van Mama Rosin Together With Hipbone Slim And The Kneetremblers uit Geneve, Zwitserland en Londen, Engeland, krijg ik een schitterende swingende zydeco song te horen, die swingt als een trein en gevolgd wordt door "Windy City" van Delaney Davidson uit Lyttelton, Nieuw Zeeland, een song die sterk op het nummer "Bo Diddly" van blues zanger Bo Diddly lijkt.
In "What It's All About" van The Goon Mat And Lord Benardo" uit Luik, België, hoor ik een lekker stukje Louisiana blues, dat in een gemiddeld tempo gespeeld wordt en in "Waiting For Zero" van Menic uit Boston, Amerika en Bern, Zwitserland, het laatste nummer van de CD, krijg ik een uitstekende folkpop song te horen.

Het album "Voodoo Rhythm Vol 4" is een fantastische plaat, die vol staat met schitterende muziek van diverse bands, waarvan ik voor de volle 100% genoten heb en dit album kan ik dan ook aanraden aan een ieder, die van muziek houdt.

Review: The Monsters - Monster Masks (Voodoo Rhythm Records, 2013) (Rockabilly / Beat)

The Monsters werden te Bern, Zwitserland opgericht in 1986 en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums.
Daarna werd de drummer in 1987 vervangen door Peppe en kwam basgitarist Raff bij de band, waarna de bandbezetting in 1988 opnieuw wisselde en tot 1990 bestond uit: Beat-Man, Yves, Peppe, Janosh - staande basgitaar en Tiger - staande basgitaar.
In deze bezetting werd hun debuut CD "The Mask" in 1989 uitgebracht en in 2013 opnieuw onder de naam "Monster Masks".
Vervolgens wisselde de band nogmaals van samenstelling en bestond tussen 1991 en 1994 uit: Beat-Man, Yves, Janosh en Di Putto - drums en bracht hun tweede CD uit, getiteld "The Hunch", die in 2013 heruitgebracht werd onder de naam "Presents The Hunch".
De meest constante bezetting kwam in 1995, toen de band ging bestaan uit: Beat-Man, Janosh, Di Putto en Swain Lee - drums, die tot heden nog samen spelen.
In deze formatie werden "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006) en ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), die, net als de eerste 2 CD's, allemaal via het Voodoo Rhythm Records label van Beat-Man uitgebracht, plus diverse singles en EP's en verscheen hun muziek op verscheidene verzamel albums, terwijl Beat-Man ook op treedt onder de naam Reverend Beat-Man en Lightning Beat-Man en in bands als Die Zorros speelt.
Hun laatst verschenen LP/CD "... Pop Up Yours" uit 2011 werd ook in een gelimiteerde houten box oplage uitgebracht, waarbij de afbeelding van The monsters als schuifpuzzel gespeeld kan worden.
De band deed talloze optredens in Zwitserland, maar trad in de loop der jaren ook op in Duitsland, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Oostenrijk, Spanje, Engeland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en Rusland en in 2003 toerden The Monsters door Argentinië, Brazilië en New York en in 2005 speelden ze in Japan.

De CD "Monster Masks" bevat 13 songs, waarvan "Honeymoon At Hell" de eerste is en dit is een heerlijke swingende rockabilly song, die gevolgd wordt door "Adams Family", een uptempo rockabilly song, waarbij stil blijven zitten onmogelijk is.
Daarna hoor ik "Teenage Werewolf", waarin de band verder gaat met het spelen van hun geweldig swingende rockabilly en dan volgt "Surfin' At The T.H.U.N.-Sea" waarin de band een mix maakt van garagerock, surf en rock & roll.
In "Real Monster Theme" hoor ik de band in een vrij hoog tempo een uitstekend instrumentaal rock & roll nummer spelen en vervolgens hoor ik "Rosemary McCoy", een fantastische garagerock song met behoorlijk wat fuzz op de gitaar.
Met "The Devil In Your Dreams" krijg ik een snelle rock & roll song te horen, die tegen punk aan zit en in "Whiskysong" laat de band aan het begin van het nummer het gezang van een half dronken muzikant horen, waarna het nummer in een heerlijke folkpunk song verandert.
"Snake Out" is een snelle variatie op "Boer Daar Ligt Een Kip In Het Water" en dit nummer wordt instrumentaal gespeeld en gevolgd door "Wilma", een ruige mix van een garagerock en een rockabilly song. (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
Daarna krijg ik "I Love My Car" te horen, een geweldig swingende rockabilly song, vervolgens hoor ik "Psyche's What I Need" en ook dit is weer zo'n schitterende rockabilly song, die swingt als een trein, waarna de CD wordt afgesloten met "Wild Thing", waarvan The Monsters een lekkere ruige versie laten horen.

"Monster Masks" is een heerlijke CD met schitterende rockabilly songs, die me van begin tot eind hebben weten te boeien en dit is dan ook een regelrechte aanrader voor iedereen, die van lekkere swingende muziek houdt.

Review: The Future Primitives - Into The Primitive (Voodoo Rhythm Records, 2013) (Garage Rock)

De band The Future Primitives werd in 2011 te Cape Town, Zuid Afrika, opgericht en bestaat uit: Johnny Tex - zang en sologitaar, Heino Retief - basgitaar en Warren Fisher - drums.
De muziek, die de band speelt, is een mix van garagerock, punk, rockabilly en surf, die in hoge snelheid gespeeld wordt.
"Into The Primitive" is het derde album van de band en de opvolger van "Songs We Thaught Ourselfs", dat in juni 2013  op vinyl uitgebracht werd, door Casbah Records en Dangerhouse Skylab en "This Here's The Future Primitives", dat in januari 2013, eveneens op vinyl, via Groovy Records verscheen.
Ook "Into The Primitive", waarop 13 songs staan, wordt door Voodoo Rhythm Records, naast de CD uitgave, op vinyl uitgebracht en het eerste nummer van het album is meteen de titel song "Into The Primitive", een rauw klinkende garagerock song, waarin ook rockabilly invloeden te horen zijn, die gevolgd wordt door "Girl Like You", een uitstekende mix van garagerock, rock & roll en seventies punk.
Daarna hoor ik "In And Out", een iets rustiger nummer, dat in de stijl van de jaren 60 surf bands gespeeld wordt, maar ook wel iets van The Ramones sound heeft, en aan zet tot dansen.
Dan volgt "Always Come Back Home", een vrij commerciële dansbare rock & roll song, waarna ik "Evil", een mix van een punk en een snelle rockabilly song hoor.(luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie)
In "Every Night" laat de band me een uitstekende rock song horen, waarin het ritme lichtelijk hypnotiserend werkt en in "You Lied" gaat de band weer over op het spelen van een lekkere ruige garagerock song, waarbij de rauwe zang, van Johnny Tex, prima tot zijn recht komt.
"Tried To Let You Go" is een kruising van een surf en poprock song, "The Drone" een swingende garagerock song en "Never Wanted You", een prima mix van punk en rock & roll.
Vervolgens hoor ik "For She", een swingende garagerock song, waarbij het ritme uitnodigt tot mee dansen, "Not At All", een snelle punk song en "Without A Feeling", dat door de diverse tempowisselingen, eerst rustig gespeeld wordt en vervolgens snel en opzwepend, waarmee het nummer tot een climax gebracht wordt.
"Into The Primitive" is een prima CD, die vol staat met lekker klinkende snelle muziek en een "Must" voor liefhebbers van seventies punk en garagerock.

Review: The Monsters - Presents The Hunch (Voodoo Rhythm Records, 2013) (Rockabilly / Garagerock)

De band The Monsters werd in 1986 te Bern, Zwitserland opgericht en de eerste bezetting bestond uit: Beat-Man - zang en sologitaar, Yves - sologitaar en Oli - drums.
Daarna werd de drummer in 1987 vervangen door Peppe en kwam basgitarist Raff bij de band, waarna de bandbezetting in 1988 opnieuw wisselde en tot 1990 bestond uit: Beat-Man, Yves, Peppe, Janosh - staande basgitaar en Tiger - staande basgitaar.
In deze bezetting werd hun debuut CD "The Mask" in 1989 uitgebracht en in 2013 opnieuw onder de naam "Monster Masks".
Vervolgens wisselde de band nogmaals van samenstelling en bestond tussen 1991 en 1994 uit: Beat-Man, Yves, Janosh en Di Putto - drums en bracht in 1991 hun tweede CD uit, getiteld "The Hunch", die in 2013 heruitgebracht werd onder de naam "Presents The Hunch".
De meest constante bezetting kwam in 1995, toen de band ging bestaan uit: Beat-Man, Janosh, Di Putto en Swain Lee - drums, die tot heden nog samen spelen.
In deze formatie werden "Jungle Noise" (CD, 1995), "Youth Against Nature" (CD, 1997), "Birds Eat Martians" (CD, 1998), "I See Dead People" (LP+CD, 2002), "Hide And Seek" (alleen in Australië en Japan, CD, 2005), "The Worst Of ..." (LP+CD, 2006) en ".... Pop Up Yours" (LP+CD, 2011), die, net als de eerste 2 CD's, allemaal via het Voodoo Rhythm Records label, waarvan Beat-Man de eigenaar is, uitgebracht plus diverse singles en EP's en verscheen hun muziek op verscheidene verzamel albums, terwijl Beat-Man ook op treedt onder de naam Reverend Beat-Man en Lightning Beat-Man en in bands als Die Zorros speelt.
Hun laatst verschenen LP/CD "... Pop Up Yours" uit 2011 werd ook in een gelimiteerde houten box oplage uitgebracht, waarbij de afbeelding van The Monsters als schuifpuzzle gespeeld kan worden.
De band deed talloze optredens in Zwitserland, maar trad in de loop der jaren ook op in Duitsland, Spanje, Frankrijk, Nederland, België, Italië, Oostenrijk,  Engeland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en Rusland.
In 2003 toerden The Monsters door Argentinië, Brazilië en New York en in 2005 speelden ze in Japan.
De CD "Presents The Hunch" bevat 7 studio en 9 live opnames en begint met een intro van 20 seconden voor de eerste song, getiteld "The Creature From The Black Lagoon" een schitterende mix van beat en rockabilly, waarna aan het eind van de song een stukje gesproken tekst het volgende nummer introduceert en in deze song, "Hang On", maakt de band een fantastische snelle ruige mix van punk en rock & roll, waarna er weer een intro komt voor het volgende nummer, getiteld "Sex Wax", een heerlijk swingend instrumentaal rock & roll nummer.
Ook nu wordt het volgende stukje muziek via een intro aangekondigd en dit is "Drug Train", een geweldige mix van een beat en garagerock song met hoog mee zing gehalte, gevolgd door het volgende intro voor de song "Day Of The Triffids", een swingende rockabilly song, waarbij stil zitten niet mogelijk is.
Na opnieuw een intro gehoord te hebben, krijg ik "Drag Is Back" te horen en dit is een song, die in de stijl van het vorige nummer gespeeld wordt en bijna geheel instrumentaal is.
Het laatste intro volgt voor de song "Wicked Wanda" en dit nummer vind ik geweldig; het is een kruising tussen de muziek van The Stooges, garagerock en rock & roll en wordt met de snelheid van een Ramones song gespeeld en afgesloten door een outro.
Dan krijg ik de live nummers te horen, te beginnen met "Teenage Werewolf", een swingende rock & roll song, die gevolgd wordt door "The Kinks", een rockabilly song, die in een vrij snel tempo gespeeld wordt en garagerock invloeden heeft.
Daarna volgt "The Witch", een mix van rockabilly en beat, waarbij ik niet stil kan blijven zitten en een vervolg krijgt in "Psycho Over Europe", een snelle rockabilly song, die swingt.
"I Came From Hell" is een heerlijke rockabilly song, waarin de band wat gas terug neemt, maar de muziek blijft evengoed swingend, net als in de volgende song, "Be Bop A Lula" en de uitvoering van dit nummer is wordt een stuk sneller gespeeld dan het orgineel, waardoor het erg verfrissend klinkt.
Daarna volgt de titel song "The Hunch", waarin de band verder gaat met het spelen van hun swingende rockabilly in hoog tempo (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en ook "Honeymoon At Hell" wordt in een hoge versnelling gespeeld en is een lekker swingende rockabilly song.
De band sluit de CD op passende wijze af met hun versie van "Wild Thing" en deze garagerock uitvoering klinkt een heel stuk ruiger dan het origineel.
De CD "Presents The Hunch" van The Monsters klinkt monsterachtig goed en is dan ook een aanrader van de bovenste plank voor iedereen, die van swingende muziek houdt.

The Monsters-The Hunch! - YouTube
www.youtube.com/watch?v=FwaF7Yvv7f4

Review: Heart Attack Alley - Living In Hell (Voodoo Rhythm Records, 2012)(Bluesrock)

Heart Attack Alley is een band uit Auckland, Nieuw Zeeland, die in 2010 werd opgericht.
De bandleden hebben allen een obsessie voor de dood, liefde voor blues en zijn gedreven om op te treden.
De band bestaat uit: Karl steven - mondharmonica en drums, Kristal G. - sologitaar en Caoimhe Macfehin - zang en tamboerijn.
"Living In Hell" is hun debuut CD uit 2012, die vooraf gegaan werd door de single "Don't Waste My time" en beide werden door het Zwitserse Voodoo Rhythm Records label uitgebracht.
De CD, waarop ook de single staat, bevat 13 songs, waarvan de eerste "Too Hot Blues"heet.
Dit swingende nummer geeft me meteen een goed beeld van wat ik te verwachten heb en dat is een flinke portie lekker klinkende bluesrock, waarin de mondharmonica een grote rol speelt.
Vervolgens krijg ik "Cryin'"  te horen, een heerlijk stukje bluesrock, waarbij het onmogelijk is stil te blijven zitten en dit nummer swingt dan ook als een trein.
Daarna hoor ik "My Beating Heart", een vrij rustige song met een slepend ritme en ook "Trouble" is een uitstekende langzame blues song.
Heftige, maar schitterende, blues klanken hoor ik in "New Instrumental" en door de titel had ik al begrepen, dat dit een instrumentaal blues werkje is.
Dan volgt de titel song "Living In Hell" en dit is weer zo'n heerlijke rustige song, die gevolgd wordt door "Slave To Your Mojo" , een swingende bluesrock song, die me hier en daar aan de blues van John Mayall, uit zijn begin periode, doet denken.
"Spit It Out" begint langzaam, maar dat is slecht eventjes, want dan gaat het tempo omhoog en wordt het een prima swingende bluesrock song.
In "I Am Trouble" gooit de band er weer een fantastische heftige blues tegen aan, die ik nog maar eens speel, want naar mijn idee, had dit nummer nog wel een beetje langer mogen duren.
Met "Ain't It Funny" schakelt Heart Attack Alley terug naar een langzamer tempo met aanstekelijk ritme en met het op single verschenen "Don't Waste My Time" laat de band me opnieuw zo'n geweldig lekkere swingende bluesrock song horen (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie).
Dan volgt er weer een langzaam song, getiteld "Where You Been" en het laatste nummer "Dream Walk" is een rustig instrumentaal stukje muziek, dat ik het best als pop muziek kan omschrijven.
Heart Attack Alley heeft met "Living In Hell" een uitstekende debuut CD gemaakt en is een aanrader voor alle bluesrock liefhebbers.

 

Heart Attack Alley - "Don't Waste my Time" - YouTube
www.youtube.com/watch?v=kfh39_xJnT4

Review: Becky Lee And Drunkfoot - Hello Black Halo (Voodoo Rhythm Records, 2012)(Rock)

Becky Lee, ook wel bekend als Becky Lee And Drunkfoot is een one woman band uit Phoenix, Arizona, die in het westen en zuiden van Amerika, Nederland, Duitsland, Portugal, Frankrijk en Zwitserland reeds te zien en te horen was en demos van haar nummers op nam.
Becky begeleidt zich zelf op gitaar en drums op al haar nummers en de eerste van haar CD, "Hello Black Halo", heet "Lies", een stevige power rock song, die in een snel tempo gespeeld wordt (luister naar dit nummer via de youtube link onder de recensie) en gevolgd wordt door het lekker klinkende "The Tracks", dat eveneens een uptempo heeft en een krachtig ritme heeft.
In "Killer Mouse" hoor ik een stevige rock song met lichtelijke blues invloeden en deze wordt in een vrij laag tempo gespeeld, waarna ik "One More Time" te horen krijg, een erg rustig nummer, waarbij Becky zich zelf alleen op gitaar begeleidt.
De volgende song heet "Secrets And Lies" en is een mooie pop song, die enkele prima tempowisselingen bevat en "Man Like You" bevat een blues loopje, dat steeds herhaald wordt, terwijl de drums in een eentonig ritme wordt gespeeld, met tussen door enkele tempowisselingen.
"Mess In Your Mind" heeft behoorlijk wat fuzz op de gitaar en een lekker ritme en met "Hips Kids" gaat ze richting fifties/sixties in de Phil Spector sound en stijl van bands als The Ronettes.
Vervolgens krijg ik "Shoot And Down" te horen, dat een redelijk heftige song is, waarna "Cold Shadow" volgt, een song, waarin de gitaar met een eentonig ritme gespeeld wordt en het laatste nummer heet "Beginning Of The End", een prachtige pop song met lekker swingend ritme en fantastische zang, waarmee Becky de CD op een prima manier weet af te sluiten.
Hoewel de muziek beperkt is door het gebrek aan meerdere instrumenten, vind ik "Hello Black Halo" toch een lekker klinkend stukje muziek en ook zeker aan te raden eens te beluisteren.

Becky Lee & Drunkfoot - Lies - YouTube
www.youtube.com/watch?v=zK5-HF4ShEM

Review: Roy & The Devil's Motorcycle - Tell It To The People (Voodoo Rhythm, 2012)(Garagerock/Psychedelisch)

Roy & The Devil's Motorcycle is een band uit het midden van Zwitserland, die al meer dan 20 jaar bestaat.
Hun eerste demo tape, "Let Down", stamt uit 1991 en hun eerste album "Forgotten MIllion Sellers" werd in 1998 en in 2012 (re-release) door Voodoo Rhythm Records uitgebracht, de tweede CD, "Because Of Woman", verscheen in 2006 via dat zelfde label en "Tell It To The People", uit 2012, is hun derde CD via Voodoo Rhythm.
De band bestaat sinds de oprichting uit 3 broers, die alle drie gitaar spelen en gewoon Brothers heten en Oliver Thommen, de drummer, is het vierde lid.
Hun nieuwe CD bevat 9 songs en de band wordt hierop bijgestaan door Jüdu Jud - harmonium en Hans Koch - saxofoon.
Het eerste nummer van de CD heet "Six Pink Cadillac" en is meteen een schitterende psychedelische song, die me aan de jaren 60 doet denken en gevolgd wordt door het heftige "I'm Alright", een geweldige garagerocksong, die me aan The Stooges herinnert, zoveel energie gooit de band er tegen aan.
Vervolgens hoor ik de song "Casey Jones" en daarin zit een bluesritme, dat gemixt met psychedelische rock en een eentonig hypnotiserend ritme het nummer fantastisch doet klinken.
Daarna krijg ik de lekkere psychedelische ballad "Cristina" te horen, gevolgd door "Tears On My Pillow", eveneens een prima psychedelische song, die in een niet te hoog tempo gespeeld wordt.
"Will The Circle Be Unbroken", de langste song van de CD, is een heerlijke rustige psychedelische bewerking van dit nummer, waarin de band er behoorlijk op los freakt.
Dan krijg ik een song te horen, die tussen pop, blues en psychedelische muziek in hangt en "Water Air Food Love" heet, waarna er weer zo'n schitterende psychedelische song mijn oren binnen komt drijven, getiteld "Piggy Bank" en dit nummer duurt bijna twee keer zo lang als er op de hoes staat, dus geniet ik er dubbel van.
Als laatste song staat er een blues op stapel, genaamd "Henry's Blues", die in up tempo gespeeld wordt en swingt als een trein, waarbij ik moeilijk stil kan blijven zitten.
"Tell It To The People" is een geweldige CD, die je niet mag missen!